Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Η Αλίκη χαμογέλασε πικρά, με κοίταξε αδιάφορα, μου γύρισε την πλάτη. Κοντοστάθηκε να ανάψει τσιγάρο στην γωνία κάτω από την λάμπα. Την είδα για τελευταία φορά όπως την ήξερα. Την επόμενη στιγμή στην γωνία του δρόμου είχε μείνει ο καπνός του τσιγάρου που σε λίγο χάθηκε και αυτός.

Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω εκτός από το να συνεχίζω;

Σας ευχαριστώ όλες και όλους.

Μετά το Δεκέμβρη ένιωθα ασφυκτικά εδώ μέσα. Ένιωθα μία πίεση να πω κάποια πράγματα. Για μένα όμως το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης δεν είναι στράτευση. Ούτε υποχρεώση. Κυρίως δεν είναι ούτε στράτευση ούτε υποχρεώση καθοριζόμενη έξωθεν. Είναι αντιθέτως μια βαθιά προσωπική ανάγκη και επιθυμία και άρα ικανοποίηση. Και κακά τα ψέμματα για να μην κοροιδευόμαστε, είναι καθήκον του κινήματος να δημιουργεί αυτή την ανάγκη, αυτή την επιθυμία και άρα αυτή την ικανοποίηση και χαρά στα μέρη του.

Στις 8 Δεκέμβρη μετά από δύο πολύ επεισοδιακά 48 ωρα στη φλεγόμενη Θεσσαλονίκη, αφήνωντας μία από τις πιο όμορφες παρέες που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου γυρνάω στο σπίτι που με φιλοξενούσαν κάθομαι και γραφω αυτές τις γραμμές:

Η Αλίκη δεν έχει μάτια. Δεν είναι τυφλή. Απλά δεν έχει μάτια. Δεν ξέρω πως γίνεται και αν μπορεί να γίνει. Αλλά η Αλίκη δεν έχει μάτια.

Ως εκ τούτου δεν την πιάνουν τα δακρυγόνα, αν και δε χρειάζεται τα δακρυγόνα για να κλάψει.

Η Αλίκη δεν έχει ούτε μάτια ούτε μύτη. Δεν την νοιάζει αν μπορεί να ανασάνει η όχι.

Η Αλίκη δεν έχει αυτιά και δεν ακούει ούτε τις σειρήνες, ούτε τις φλυαρίες, ούτε τις εκκλήσεις για "ηρεμία".

Η Αλίκη έχει πόδια και χέρια, με αυτά τόσα χρόνια κινέιται και περπατάει και τρέφεται σε αυτό τον κόσμο.

Τις τελευταίες μέρες η Αλίκη, που το όνομα της σημαίνει αλήθεια, απέκτησε ένα μάτι. Με μία κόκκινη κόρη, ένα μάυρο χιτώνα και έναν ολόμαυρο επιπεφυκώτα.

Ίσως κάποτε αποκτήσει και ένα στόμα. Και ίσως κάποτε μπορέσει να χαμογελάσει.

Ως τότε βρίσκεται εκεί που πρέπει. Στο μόνο μέρος που αξίζει να υπάρχει.

Όταν τέλειωσα ένιωθα ότι το ιστολόγιο αυτό είχε κλείσει τον κύκλο του. Κυριώς επειδή λύθηκε το "μυστήριο" για το τί είδε η Αλίκη, αλλά και για το ποιά είναι η Αλίκη. Όσο περίεργο μπορεί να μοιάζει, αυτό το μυστήριο ήταν και ένα κίνητρο γραφής. Σε εκείνη τη φάση το κίνητρο για αυτού του τύπου τη γραφή μάλλον τέλειωσε. Τώρα έχουνε διαμορφωθεί άλλα κίνητρα, με άλλο χαρακτήρα, με άλλο νόημα και με άλλο σκοπό. Ειδικά από τον Φλεβάρη και μετά έγραφα μάλλον απο υποχρέωση και συνήθεια παρά από ανάγκη και επιθυμία.

Οπότε επειδή είναι καλύτερο να τελειώνεις κάτι όμορφα και ωραία, λέω να ρίξω τους τίτλους τέλους.

Θα κλείσω με ένα τραγουδάκι που τόσα χρόνια τώρα με στοιχειώνει.



Το σαράκι της γραφής είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου οπότε δε θα σταματήσω να γράφω. Αλλά θα με βρείτε πάλι από την αρχή.

Αντίο και σας ευχαριστώ όλες και όλους.

Περνάμε εποχές ζυμώσεων, για αυτό με βλέπετε σιωπηλό, μου έχουνε λιώσει τα μπράτσα απο το πολύ ζύμωμα και δεν μπορώ να τα σύρω στο πληκτρολόγιο.

Τέλος πάντων ας αρχίσουμε με ένα ποτ πουρί θεμάτων που έχουνε μαζευτεί και για να μην τα κάνω ένα ένα θα τα βάλω όλα σε ένα.

Ξεκινάω με το γκάλοπ το οποίο με εξέπληξε οφείλω να ομολογήσω. Μου αρέσει πάντως που το απλά περισσότερο έλαβε αρκετούς ψήφους, γιατί μου αρέσει που το ταπεινόν τούτον ιστολόγιο είναι σαν το σεξ: Απλά θέλετε περισσότερο... Δυστυχώς όμως με απογοητεύετε με την επιθυμία σας για αναλύσεις γιατί για μια ακόμα φορά διαπιστώνω ότι όλοι με θέλουνε για το μυαλό μου. (Και ουδείς για το κορμί μου...).

Τέλος πάντων θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ στις εκκλήσεις των μαζών για περισσότερες αναλύσεις. Μόλις καταφέρω να συλλάβω την ιστορική κίνηση που εκδιπλώνεται μπροστά μας θα αρχίσει η δουλειά...

(Αυτές πάντως τις μοναχικές συλλήψεις της ιστορικής κίνησης να τις προσέχετε).

Επόμενο θέμα: Τι κάνουνε οι υγειείς (έτσι γράφεται;) δυνάμεις του τόπου με το αντεθνικό δημοψήφισμα του ΣΚΑΙ Μεγάλοι Έλληνες;;; Είναι δυνατόν ο Μεγαλύτερος Έλληνας να είναι ένας πούστης; Να καταργηθεί πάραυτα το αντεθνικόν αυτό γκάλοπ.

Επόμενο θέμα: Καταγγέλω ως ρεφορμιστές διάφορους ιστολόγους που εμφανίζονται κουκουλωμένοι. Σαν Έλλην που διαμαρτύρεται σας προσπερνώ και διαμαρτύρομαι με το πραγματικό μου πρόσωπο. Και μην αρχίσετε τις βλακείες. Έτσι ακριβώς είμαι. Ορίστε:

Συνεχίζουμε: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ. Το μέγα ζήτημα ειναι ΠΟΙΟΣ θα το φέρει...

ΥΓ. Μπήκαμε στην άνοιξη, ωραία., αλλά αυτό θα πρέπει να γίνεται με το χυδαίο τρόπο να μας κλέβουνε μια ώρα;;; Δεν τους φτάνουνε όλες οι άλλες;;;

Αυτές τις μέρες το ταπεινό τούτο ιστολόγιο κλείνει 2 χρόνια διαρκούς παρουσίας. Βέβαια τυπικά ξεκίνησε το Γενάρη του 2007, αλλά τότε απλά το έστησα μόνο και μόνο για να δω πως είναι. Θυμάμαι έκανα μια απονεύρωση τότε και είχα γυρίσει απο τον άλλο κόσμο σπίτι και είχα κάτσει σαν τον άνθρωπο ελέφαντα και έφτιαξα πρόχειρα αυτό το ιστολόγιο. Βέβαια πέρασαν 2 μήνες πάλι πριν αρχίσω σιγά σιγά να γράφω...

Εδώ οι ευχαριστίες πάνε κατευθείαν στο ζώον της Άννυς, που με ενθάρρυνε να αρχίσω να ασχολούμαι με το μέσο. Καμιά φορά η ζωή είναι ένα σύνολο συμπτώσεων. Η απονεύρωση και το ζώον της Άννυς ήταν οι δικές μου συμπτώσεις.

Γιατί ξεκίνησα; Μάλλον απο περιέργεια... Πριν 2 χρόνια ήταν ακόμα σχετικό καινούριο, δεν είχαν γίνει διώξεις, δεν είχαν γίνει εκβιασμοί και τα social media δεν είχαν γνωρίζει ακόμα τη λαμπρή άνοιξη τους... Υποθέτω ότι τότε τούτο εδώ το ιστολόγιο ήταν και από τα πρώτα (μαζί φυσικά με αρκετά άλλα) του "χώρου" (αν και ποιανού χώρου είναι ζήτημα...).

Το γιατί ξεκίνησα δεν είναι το σωστό ερώτημα βέβαια, το σωστό ερώτημα είναι γιατί συνεχίζω... Συνεχίζω γιατί το γράψιμο είναι κομμάτι της ζωής μου και χωρίς αυτό δεν μπορώ να κάνω. Συνεχίζω γιατί ακόμα μου αρέσει πάρα πολύ να συζητάω. Έλεγα πάντα ότι προτιμώ μία καλή συζήτηση από ένα καλό βιβλίο. Και χαίρομαι που εδώ μέσα βρέθηκε τόσος κόσμος και συζήτησε πολλές φορές πολλά πράγματα. Αν είχα έναν στόχο ήταν αυτός. Πρέπει ακόμα να παραδεχτώ ότι πολλές συζητήσεις υπήρξαν πολύ καλύτερες απο τις αναρτήσεις οι οποίες τις πυροδότησαν, πράγμα που με κάνει να χαίρομαι ακόμα περισσότερο. Το να έχεις καλούς αναγνώστες είναι πάντα για καλό.

Σε αυτή την μικρή μου πορεία θα έκανα λάθος εάν παρέλειπα να καταθέσω τα σέβη μου για τις άπειρες κλοπές στον Πάνω Κάτω... Δεν το κρύβω, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τούτο εδώ το ιστολόγιο κυρίως για το mondus vivendi του... Το πως δηλαδή έχεις, χειρίζεσαι και απευθύνεσαι μέσα από ένα ιστολόγιο.

Έχω επιλέξει κάτι να κάνω εδώ που δεν ξέρω κατά πόσο είναι λειτουργικό. Και κυρίως κατά πόσο είναι γόνιμο. Επέλεξα να είναι και προσωπικό αυτό εδώ αλλά και πολιτικό ταυτόχρονα. Πάνω μία αναλυσάρα και απο κάτω 10 βιντεάκια με μουσικές που μ' αρέσουν, 5 ατάκες πιο μετά και τέλος πάντων ότι έκρινα κάθε φορά ότι έπρεπε να μοιραστώ μαζί σας. Υπάρχει θέμα προσωπικού-πολιτικού; Δεν ξέρω, στα αλήθεια δεν ξέρω. Ότι θέλουμε εμείς είναι πολιτικό και ότι θέλουμε εμείς είναι προσωπικό. Γιατί δηλαδή να μην είναι πολιτική και πολιτικοί οι Monty Pythons και τα b' movies;

Ένα πράγμα που ανακάλυψα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι ακόμα και εδώ δύο πράγματα πουλάνε το σεξ και η βία... Φυσικά το λέω σαν αστείο ότι "πουλάνε" αλλά μοιάζει εντυπωσιακό ότι πάνω σε αυτά τα 2 θέματα έχουνε γίνει τεράστιες συζητήσεις και πάντα πολύ καλές... Εδώ πρέπει να ευχαριστήσω τον faggot antinational που με τα κείμενα του μου έδωσε πολλές αφορμές και για σκέψη αλλά και για γραφή.

Φυσικά αναφορά θα πρέπει να γίνει και στον σύντροφο Αρσέν που χρειάστηκε μία ολόκληρη εξέγερση για να σταματήσει να λογοτεχνίζει και να αφιερωθεί στη μελέτη του μαρξισμού. Η συμβολή του και ο αέρας ανανέωσης που έφερε στο ιστολόγιο τούτο είναι εξαιρετικά σημαντικές. Τώρα όμως που γέρασε και αυτός είναι ώρα για λίγο τόπο στα νιάτα και σε ένα υπέροχο κωλαράκι.

Ακόμα θα πρέπει να αναφερθώ και στον inlovewithlife πολύ πιο μετρημένο αλλά πάντα να βάζει καίρια ζητήματα που είτε διαφωνείς είτε συμφωνείς τα προσέχεις.

Τέλος οφείλω να αναφερθώ και στον αγαπητό Bogomolov, τον άτεγκτο συνομιλητή που ωστόσο πάντα δίνει καλές αφορμές για κουβέντα.

Ακόμα θα έπρεπε να αναφέρω όλους εκείνους τους συχνούς σχολιαστές που είναι μάταιη η προσπάθεια να τους μαζέψω εδώ (εκτός αν θέλουν να γράψουν το όνομα τους στα σχόλια αυτής της ανάρτησης και να τους συμπεριλάβω μετά...).

Ειδικό αφιέρωμα (και ειδική δίκη όταν γίνει η επανάσταση δηλ. στις 25 Ιουλίου 2011) θα πρέπει να γίνει στον Γνωμοδότη, που αν δεν πει τη μαλακία του δε θα κυματίσει η σημαία στην ακρόπολη...

Σίγουρα έχω ξεχάσει πολλούς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν συντελέσει σε αυτό ή σε εκείνο σε τούτο δω το ιστολόγιο. Να ζητήσω συγγνώμη;

Αν με ρωτήσει κανείς τι θέλει να είναι τούτο το ιστολόγιο, στα αλήθεια δεν ξέρω τι να του απαντήσω, πιθανά ένα κομμάτι του εαυτού μάλλον...

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε κάποια keywords επισκέψεων που μοιάζουν εντυπωσιακά.

Στη θέση 12 είναι το "sex" και απο κάτω ακριβώς ο "ντωβέ". Δεν ξέρω αν χαίρεται ο Ζυλ για αυτό πάντως.

Εντυπωσιακό είναι ότι 66 άτομα αναρωτιούνται "που ειναι οι blaumachen" και ψάχνουν σε εμένα την απάντηση.

Επίσης να ζητήσω συγγνώμη από όλες εκείνες τις γυναίκες που αγχωμένες προφανώς αναζητούσαν πληροφορίες για το "χάπι της επόμενης μέρας" και έπεφταν ξενερωμένες στην αναλυσάρα μου για την περσινή πρωτομαγιά.

Φυσικά δεν ήταν δυνατόν να λείπουν τα "καυτά μουνάκια", η "αποσταση ασφαλειασ απο μετασχηματιστη τησ δεη σε υπογειο πολυκατοικιασ", το "kanw pipes", η "τροπολογίασ για την εκλογή βοηθών επισκόπων", φυσικά "τσιμπουκια γαμησια ", "σεξ με βια", ο "πρετεντερησ", ο "γιαννησ βαλαωρασ", η "αποπειρα αυτοκτονιασ, πετυχημενη ή αποτυχημενη" (ετσι αυτό ολόκληρο), "διαφορά κουβερτούρασ με υγειασ" (έλα ντε!), "η ιστορία του κοπιδίου", ο "ιεροσ λοχοσ+πουστηδεσ", "θελω να μαθω τι ήμουν στη προηγουμενη ζοι μου?" (μαλάκας φίλε όπως και σε αυτήν, οπότε δεν υπάρχει λόγος να ανυσυχείς), "θελω να γινω ψηστησ" (εγώ μπουφετζής...), "μποτιτσελι μπανανα" (αυτό ήταν έτσι μαζί και τα δύο... ζωγράφιζε ο Μποτιτσέλι μπανάνες;;;), "μια ιστορία αγάπησ που συγκίνησε το έθνοσ" (μόνο μία;), "μεγιστο κοστοσ κατασκευησ βοθρου" (ρωτήσε στον alpha), "μεθοδοι γυναικειασ αυτοικανοποιησησ" (λυπάμαι δεν μπορώ να βοηθήσω), "πυγμαιοι με μεγαλα αρχίδια" (τα έχει όλα αυτό το ιστολόγιο ρε λέμε...), "παρανομεσ σοφιτεσ", "οταν τελειωνουμε χυνουμε μεσα στην καποτα;" (δεν είναι υποχρεωτικό, μπορείς να τα μαζέψεις και να τα βάλεις μετά μέσα), "σεξ στο νοσοκομειο ελπισ" (όχι σεξ γενικά και αόριστα, λέει όνομα, έχει στοιχεία), "φωτογραφιεσ απο τα καλυτερα βιβλιοχαρτοπωλεια του κοσμου" (και μετά παραπονιέμαι για τους πυγμαίους με μεγάλα αρχίδια), και φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουνε οι "φραξιονιστέσ τησ κνε".

Και ας περάσουμε στο top-10 των αναρτήσεων με τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα...

Νο1

Αυτό εδώ... Και χαίρομαι...

Νο2

Ε, τώρα σίγουρα αυτό δεν το περιμένετε. Μια φορά και έναν καιρό είχα βάλει μία παπαριά για το ΛΆΟΣ... Κάποιος απο κάτω με σπάμαρε με ένα σωρό ασυναρτησίες, οι οποίες έχουνε τις πιο άσχετες λεπτομέρειες αλλά δίνουν επισκέψεις απο τα ψαχτήρια. Αγαπητοί συνιστολόγοι, αντιγράψτε αυτό το σχόλιο. Είναι κάτι πάραπάνω από ένα σχόλιο. Είναι χακεριά στο google...

Νο3

Ε, η λογική συνέχεια του νο1...

Νο4

Όχι το γνωστό βέβαια...

Νο5

Παλιές καλές εποχές...

Νο6

Καλό αυτό για να μην ξεχνάμε τι μαλακίες λέγανε διάφοροι κανα 2 μήνες πριν το Δεκέμβρη...

Νο7

Ουσιαστικά η πρώτη μου ανάρτηση... Δάκρυα συγκίνησης κλπ.

Νο8

Άλλη μια αναδημοσιεύση... (Μα γιατί; Έχω πει τόσο σημαντικά πράγματα...).

Νο9

Πως περνάν τα χρόνια εεε;

Νο 10

Ε τώρα αυτό είναι υπερβολή...

Αυτά θέλανε οι μάζες, αγαπητοί μου αναγνώστες όλα αυτά τα χρόνια...

Αυτά... Ακούω γνώμες, καλές ή κακές... Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε στο γκάλοπ που θα καθορίσει το μέλλον αυτού του ιστολογίου...

Ευχαριστώ κορίτσια και αγόρια για την παρέα...

Υπάρχει η σιωπή πριν την καταιγίδα και υπάρχει και η αμηχανία μετά... Ξαφνικά έχω αρχίσει να νιώθω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να μιλάω όπως ακριβώς μιλούσα τόσον καιρό. Υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος ζητημάτων στο κεφάλι μου που με έχουν μπουκώσει, και που δεν είναι φυσικά αποκλειστικά δική μου υπόθεση να ξεμπουκώσουν.

Τέλος πάντων, χαρείτε λίγο αυτή τη σιωπή μου.

Έτσι και αλλιώς τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο.

Ποιος είμαι; Ποιος δεν είναι; Τι είναι ανώνυμο και τι επώνυμο; Είμαι κάποιος ή είμαι μέρος κάποιων άλλων; Οι άλλοι τίνος μέρος του λόγου είναι; Υπάρχει ο βα.αλ.; Ή δεν υπάρχει; Τον έχω φανταστεί εγώ; Ή τον φαντάζεστε εσείς; Τι είναι η πραγματικότητα; Τι πραγματικά είναι; Τι έχει σημασία; Ποια σημασία έχει; Και ποια είναι αυτή η Αλίκη; Και τι σχέση έχει με τον βα.αλ.; Όλα αυτά συν την υπέροχη Debbie Harry με το stimulating κόκκινο φόρεμα στο βίντεο που ακολουθεί... Αμέσως μετά στο πάνελ οι εκλεκτοί μας καλεσμένοι θα σας λύσουν όλες τις απορίες...

(Μπορείτε να πάτε στο 2:35 για αυτά που μας ενδιαφέρουν, αλλά θα χάσετε το stimulating κόκκινο φόρεμα...)



Δεν υπάρχω αγαπητοί μου. Ο βα.αλ. είναι μία μεταφορά. Μία μεταφορά κάποιου που λέει κάποια πράγματα και για να διακρίνεται από κάποιους άλλους αλλά και να κρατά μία υπεύθυνη στάση σε αυτά που λέει βάζει μία υπογραφή. Επίσης ο βα.αλ. είναι ένα σύνολο σχέσεων. Πάντα είναι ένα σύνολο σχέσεων όλα έτσι και αλλιώς. Δεν μπορείτε ποτέ να ξέρετε πόσο έχει κατακλέψει ο βα.αλ. τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του, τις φίλες και τους φίλους του. Ο βα.αλ. δεν υπάρχει χωρίς εμένα, εγώ δεν υπάρχω χωρίς τις σχέσεις μου. Αυτό που βλέπετε εσείς και που δεν ξέρετε εμένα ή τις σχέσεις μου, είναι κάτι άλλο.

Δεν έχω και μεταπτυχιακό στην αναλυτική φιλοσοφία να τα πω καλύτερα...

Τέλος πάντων ο βα.αλ. δεν υπάρχει.

Άντε τώρα να περιγράψεις ένα βιβλίο σαν αυτό. Μπορείς; Μάλλον όχι. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να αρχίσω να κάνω μία τεράστια ανάλυση περί ιστορικότητας και διανοητικού έργου και τη σημασία τους. Επίσης, έχω κολλήσει γιατί δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να παρουσιάσεις κάτι αντικειμενικά όταν έχεις εμπλακεί τόσο έντονα μαζί του. Και σε αυτό το βιβλίο έχω εμπλακεί, όχι μόνο εγώ όσο και πολλοί άλλοι, πάρα πολλοί άλλοι. Και η εμπλοκή όλων αυτών το κάνει σημαντικό, για να διαβαστεί και να κριθεί, και αν έχει κάτι σημαντικό να πει να το κρατήσουμε ειδάλλως ας μείνει απλά να σκονίζεται στο ράφι κάποιας βιβλιοθήκης.

Το hobo τον "συγγραφέα" του, πιθανά να τον ξέρετε από εδώ... Τα εισαγωγικά στο "συγγραφέα" τα έχω βάλει μόνο και μόνο επειδή το τελευταίο πράγμα που εγώ τον θεωρώ είναι αυτό, επειδή απλούστατα ο καλός μας ο hobo είναι πρώτα από όλα σύντροφος...

Αυτά τα λίγα ατσούμπαλα λόγια...

Από κάτω έχω βάλει τον πρόλογο και κάτω από τον πρόλογο ένα κείμενο σε σχέση με την εξέγερση του Δεκέμβρη που είναι ένθετο στο βιβλίο.


Πρό­λο­γος

Αυ­τό ε­δώ εί­ναι έ­να βι­βλια­ρά­κι για τους α­γώ­νες και το κί­νη­μα. Δεν είναι ό­μως το (κόκ­κι­νο) βι­βλια­ρά­κι των αγώ­νων και του κι­νή­μα­τος. Εί­ναι η θε­ω­ρη­τική ε­πε­ξερ­γα­σί­α, η κα­τά­θε­ση κά­ποιων σκέ­ψε­ων, βγαλ­μέ­νων α­πό την συμ­με­το­χή στους α­γώνες και στο κί­νη­μα. Βγαλ­μέ­νων α­πό την α­κρά­δα­ντη πε­ποί­θη­ση της ση­μα­σί­ας αυ­τών των α­γώ­νων, για την υ­πό­θε­ση της κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης. Σαν προ­ϊ­όν μιά­μι­σης δε­κα­ε­τί­ας ε­να­σχό­λη­σης με το κί­νη­μα, τα τε­λευ­ταί­α εν­νέ­α χρό­νια σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νής, έ­ντο­νης και διαρ­κούς. Σαν συμ­με­το­χή στις ορ­γα­νω­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες αυ­τού του κι­νή­μα­τος, στους α­γώ­νες των εκ­με­ταλ­λευό­με­νων-κα­τα­πιε­ζό­με­νων, στην προ­σπά­θεια δη­μιουργί­ας και συ­γκρό­τη­σης πα­ρα­δειγ­μά­των ε­νά­ντια στην εκ­με­τάλ­λευ­ση και στην κυ­ριαρ­χί­α.
Αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι εί­ναι μια α­πό­πει­ρα να κλεί­σουν ο­ρισμέ­νοι πα­λιοί λο­γα­ρια­σμοί και να α­νοί­ξουν κά­ποιοι και­νούργιοι. Μια α­πό­πει­ρα για να δο­θούν προ­σωρι­νές α­πα­ντή­σεις σε ε­ρω­τή­μα­τα που μας βα­σα­νί­ζουν ε­δώ και χρό­νια, και για να προ­κλη­θεί μια συ­ζή­τη­ση μέ­σα στις ρι­ζο­σπα­στι­κές κοι­νό­τη­τες και πα­ρέ­ες για τα ζη­τή­μα­τα που α­φο­ρούν αυ­τές οι α­πα­ντή­σεις. Ζη­τή­μα­τα, κα­τά την γνώ­μη μας, ζω­τι­κά για το ε­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα, ό­πως ποια η ση­μα­σί­α των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων στην δια­μόρ­φω­ση αυ­τού του κό­σμου, τι εί­ναι τά­ξη και πως συ­γκρο­τεί­ται, τι εί­ναι ο κοι­νω­νι­κός α­ντα­γω­νι­σμός και που υ­ποβό­σκει ό­ταν οι δρό­μοι δεν μπλο­κά­ρο­νται α­πό ο­δο­φράγ­μα­τα, και ποιες μπο­ρεί να εί­ναι ε­κεί­νες οι πο­λι­τι­κές πρα­κτι­κές (θε­ω­ρί­ας και δρά­σης ταυ­τό­χρο­να), που θα μας ε­πι­τρέ­ψουν να τον α­νι­χνεύ­σου­με και να τον δια­βά­σου­με με τρό­πο γό­νι­μο για την υ­πό­θε­ση της κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης. Με τρό­πο γό­νι­μο, πά­ει να πει: με τρό­πο που θα μας ε­πιτρέ­ψει να πρά­ξου­με ρι­ζο­σπαστι­κά στο σή­με­ρα. Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι δεν μι­λά­με για ζη­τή­μα­τα που χω­ρά­νε σε κα­τα­λό­γους “συ­ντα­γών” και “ο­δη­γιών προς ναυ­τιλ­λο­μέ­νους”, και που (ε­ξαι­τί­ας αυ­τού) δια­τη­ρούν ο­λό­κλη­ρη την ση­μα­σί­α τους, ει­δι­κά σε και­ρούς υ­πο­χώ­ρη­σης και ήτ­τας των συλ­λο­γι­κών κοι­νω­νι­κών υ­πο­κει­μέ­νων, ό­πως η ση­με­ρι­νή. Πράγ­μα που μας α­να­γκά­ζει να τα θέ­σου­με, στο βαθ­μό που μπορού­με να δια­κρί­νου­με τα α­διέ­ξο­δα και την μα­ταιό­τη­τα ο­ρι­σμέ­νων τρό­πων σκέψης και δρά­σης. Πράγ­μα, πα­ράλ­λη­λα, που μας ε­πι­τρέ­πει να κα­τα­νο­ή­σου­με, πως οι α­πα­ντή­σεις που δί­νου­με σ’ αυ­τά, δεν εί­ναι α­πλώς προ­σω­ρι­νές, εί­ναι ταυ­τό­χρο­να προσ­διο­ρι­σμέ­νες α­πό το συ­γκε­κρι­μέ­νο κοι­νωνι­κό-ι­στο­ρι­κό πλαί­σιο μέ­σα στο ο­ποί­ο δί­νο­νται, και στο ο­ποί­ο ζού­με, σκε­φτό­μα­στε και πράτ­του­με. Εί­ναι δη­λα­δή α­παντή­σεις κοι­νω­νι­κό-ι­στο­ρι­κά προσ­διο­ρι­σμέ­νες και γι’ αυ­τό προ­σω­ρι­νές.
Το υ­λι­κό που πε­ριέ­χε­ται σ’ αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι δεν εί­ναι ού­τε ο­μοιο­γε­νές, ού­τε ε­νιαί­ο. Εν­νο­εί­ται, ε­πί­σης, ό­τι δεν εί­ναι πλή­ρες. Δεν α­πο­πει­ράται κά­ποιος να τα βγά­λει πέ­ρα με πα­λιούς και και­νούρ­γιους λο­γα­ρια­σμούς, έ­χο­ντας στο μυα­λό του μια αυ­στη­ρή και προ­κα­θο­ρι­σμέ­νη θε­ω­ρη­τι­κή σύλ­λη­ψη και μά­λι­στα με ό­ρους πλη­ρό­τη­τας. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που σε κά­ποια ζη­τή­μα­τα εμ­βα­θύ­νου­με και κά­ποια άλ­λα τα πιά­νουμε α­κρο­θι­γώς. Αυ­τός εί­ναι και ο λό­γος της σχετι­κής α­νο­μοιο­γέ­νειας του υ­λι­κού που κα­τα­τίθε­ται. Ας ελ­πί­σου­με ό­τι αυ­τές οι ελ­λεί­ψεις και αυ­τά τα προ­βλή­μα­τα δεν θα έχουν ση­μα­ντι­κές συ­νέ­πειες στην συ­νο­χή του κει­μέ­νου και στην κα­τα­νό­η­ση των α­πό­ψεων που πε­ριέ­χει.
Οι α­πό­ψεις που εκ­φρά­ζο­νται σ’ αυτό το βι­βλια­ρά­κι δεν εί­ναι “α­το­μι­κές” ή α­πο­κλει­στι­κά “προ­σω­πι­κές”. Εί­ναι συλ­λο­γι­κές α­πό­ψεις, προ­ϊ­όν α­το­μι­κών ή συλ­λο­γι­κών δια­βα­σμά­των βι­βλί­ων που έ­γρα­ψαν (που σε­λι­δο­ποί­η­σαν, που μό­ντα­ραν, που τύ­πω­σαν, που κου­βά­λη­σαν, που πού­λη­σαν…) άλ­λοι, προ­ϊ­όν συ­ζη­τή­σε­ων, συ­γκρού­σε­ων, δια­φω­νιών και συμ­φωνιών σε δια­δι­κα­σί­ες που συμ­με­τεί­χαν πολ­λοί άν­θρω­ποι, προ­ϊ­όν ε­μπει­ριών των δρό­μων, ό­ταν ή­ταν γε­μά­τοι α­πό κοι­νω­νι­κά υ­πο­κεί­με­να που διεκ­δι­κού­σαν συλ­λο­γι­κά. Ποιος μπο­ρεί στο φως αυ­τής της συνεί­δησης να μι­λά­ει για α­το­μι­κά έρ­γα, για πνευ­μα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και για άλ­λες πα­ρό­μοιου ε­πι­πέ­δου βλα­κεί­ες;
Ω­στό­σο, θα πα­ρα­δε­χθού­με κά­τι: η ευ­θύνη γι’ αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι βα­ραί­νει απο­κλει­στι­κά αυ­τόν που το υ­πο­γρά­φει, ό­σο κι αν η συγ­γρα­φή του εί­ναι προ­ϊ­όν χι­λί­ων (και μί­ας…) συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών. Α­φού υ­πάρ­χει μια α­το­μι­κή υ­πο­γρα­φή κάτω α­πό τον τί­τλο του, τα “λά­θη” που βα­ραί­νουν τις α­πό­ψεις που εκ­φρά­ζο­νται ε­δώ μέ­σα, οι πα­ρα­λεί­ψεις, η κρι­τι­κή που του α­να­λο­γεί, ό­λα αυ­τά μα­ζί, πρέ­πει να α­πευ­θυν­θούν σ’ αυ­τόν που το υπο­γρά­φει.
Αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι χρω­στά­ει πολ­λά -α­νά­με­σα στα άλ­λα- στις συλ­λο­γι­κές και προ­σω­πι­κές συ­ζη­τή­σεις τα τε­λευ­ταί­α τρί­α χρόνια, με συ­ντρό­φους της συλ­λο­γι­κό­τη­τας Νο­μά­δες Α­ντιρ­ρο­ής, στην ο­ποί­α συμ­με­τέ­χου­με. Αν και η ευ­θύ­νη για τις α­πό­ψεις του, ό­πως (ξα­νά) ει­πώ­θη­κε, βα­ραί­νει α­πο­κλει­στι­κά αυ­τόν που υ­πο­γρά­φει, η ό­ποια ποιό­τη­τα του σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα, α­ντα­να­κλά την ποιό­τη­τα αυ­τής της συλ­λο­γι­κό­τη­τας.
Αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι θέ­λει να εί­ναι κι­νη­μα­τι­κό, θέ­λει δη­λα­δή να δια­βα­στεί και να κρι­θεί α­πό το κί­νη­μα.

Hobo, Α­θή­να Ο­κτώ­βριος 2008


ΥΓ1. Έ­χο­ντας κα­τά νου έ­να ευ­ρύ φά­σμα α­νά­γνω­σης (α­πό το νε­α­ρό σύ­ντρο­φο ή συ­ντρό­φισ­σα που μπο­ρεί να α­πο­τε­λέ­σει αυ­τό το βι­βλί­ο το πρώτο πο­λι­τι­κό του διά­βα­σμα, μέ­χρι τον “παλιό”, που δια­βά­ζει για λό­γους ρου­τί­νας, ό­τι κυ­κλο­φο­ρεί εκ­δο­τι­κά στον ε­πα­να­στα­τι­κό χώ­ρο), υ­πο­χρε­ώ­σα­με την γρα­φή να ξε­δι­πλω­θεί ε­κτε­λώ­ντας ε­ξα­να­γκα­σμέ­νη τα­λά­ντω­ση μέ­σω νο­η­μα­τι­κών α­ραιω­μά­των και πυ­κνω­μά­των. Αν αυ­τή η δια­τύ­πω­ση σας θυ­μί­ζει κύ­μα, η αί­σθη­ση σας μπο­ρεί να μην πέ­φτει και πο­λύ έ­ξω: μα­νια­σμέ­νο κά­ποιες φο­ρές α­παι­τεί αρ­κε­τά νεύ­ρα για να μην πα­ρα­σύ­ρει, πιο ή­ρε­μο κά­ποιες άλ­λες, ε­πι­τρέ­πει την εμ­βά­θυν­ση σε γνωστά πράγ­μα­τα. Με την ελ­πί­δα να μην φέ­ρει ναυ­τί­α σε πολ­λούς η “δυ­σκο­λί­α” κά­ποιων κομ­μα­τιών του βι­βλί­ου και να μην πλή­ξει πε­ρισ­σό­τε­ρους η “ευ­κο­λί­α” κά­ποιων άλ­λων, ελ­πί­ζου­με να έ­χει μια α­ξία χρή­σης αυ­τός ο κο­λυμ­βη­τι­κός τρό­πος γρα­φής.

Μερικές πρώιμες σκέψεις για μια κοινωνική εξέγερση

«Ο ανταγωνισμός δεν είναι μια δεξαμενή που συλλέγει το νερό της βροχής και περιμένει την κρίσιμη σταγόνα για να ξεχειλίσει και να πνίξει τους αστούς και τους γραφειοκράτες (για να τους κάνουμε μετά ψητούς στο φούρνο με πατάτες). Είναι μια κατά βάση, έξω από νόμους/ κανόνες διαδικασία, ασυνεχής, απρόβλεπτη και πολυσύνθετη...» ( σελ.74)1

Το βιβλίο αυτό βγήκε από το τυπογραφείο την παραμονή της δολοφονίας του Αλέξη. Οι μέρες που ακολούθησαν δεν ήταν για σπατάλες χρόνου, για το πότε θα πάει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Μπορεί να μην είναι ακόμα, αλλά δεν θα το αφήσουμε άλλο στην κριτική της σκόνης. Γι’αυτό θα γράψουμε πριν δύο λέξεις. Όχι για να αναλύσουμε τα γεγονότα ενδελεχώς. Ούτε για να τα προλάβουμε. Ο ρόλος μας είναι στο δρόμο, δεν είναι μπροστά στην γυάλινη μαγική σφαίρα.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν αυτή την δολοφονία, μετά το πρώτο μεγάλο σοκ, οφείλουμε να ομολόγησουμε ότι ξεπέρασαν όλα τα πολιτικά μορφώματα, κυρίαρχα και μη. Όλες τις συνιστώσες της αριστεράς και της αντιεξουσίας. Όλες τις περισπούδαστες αναλύσεις ειδικών, επιστημόνων, δημοσιογράφων, πολιτικών, θεωρητικών. Παρόλα αυτά, οι συνήθεις λαλίστατοι συνεχίζουν να μιλούν και να γράφουν ακατάπαυστα. Αυτά που λένε είναι αέρας κοπανιστός, κοινώς: μαλακίες.

Εμείς που μιλάμε για την δυναμική του ανταγωνισμού (σελ. 82 ) ξέρουμε ότι αυτές τις στιγμές μας αντιστοιχούν μόνο μερικές πολύ πρώιμες υποψίες για τα σημαντικά πράγματα που ανέδειξε αυτή η εξέγερση και που θα καθορίσουν την επόμενη περίοδο. Ξέρουμε επίσης ότι θα χρειαστεί αρκετός καιρός για να συναντήσουν αυτές οι υποψίες την διάψευση ή την επαλήθευση τους.

Το τι είναι εξέγερση και τι επανάσταση, για όλους εμάς που αποτελούμε το ανταγωνιστικό κίνημα, και είμαστε κάτω των 45 χρονών, είναι ζήτημα βιβλίων: κανένας μας δεν έχει ζήσει μια κοινωνική εξέγερση για να μπορεί να κάνει συγκρίσεις και να οριοθετήσει δύο πράγματα. Όμως αυτό που ζούμε τις τελευταίες δέκα μέρες στην Αθήνα κυρίως, αλλά και στις πόλεις της επαρχίας, έχει όνομα και το ξέρουμε: λέγεται κοινωνική εξέγερση. Μπορεί να μην είναι μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση, είναι όμως εξέγερση. Είναι και στο χέρι μας, η γενίκευση της.

Για μας τα γεγονότα αυτά, δεν θα εξαντληθούν σε μία, δύο, τρεις βδομάδες, ή ένα μήνα. Οι δυνάμεις που απελευθέρωσαν σε συνδυασμό με την δύναμη του επαναστατικού κινήματος σ’αυτό τον τόπο, και ειδικά της ανταγωνιστικής του τάσης, είναι μια καλή εγγύηση ότι μπαίνουμε σε μια φάση κύκλου αγώνων, που είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσει και που θα καταλήξει.

Θα αφήσουμε κατά μέρος αίτια και αιτιατά των γεγονότων. Δεν θα καταθέσουμε κανένα χρονολόγιο τους. Άλλωστε η πυκνότητα τους είναι τόσο τρομερή, όσο κάθε φορά που η ιστορία γεννάει κάτι καινούργιο. Θα αφήσουμε και πολλά άλλα ζητήματα, χωρίς σχολιασμό: την στάση των κομμάτων (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης), την στάση των ΜΜΕ, την στάση της καταστολής. Η δουλειά όλων αυτών, όπως και όλων των θεσμών του κράτους, είναι η υπεράσπιση της «τάξης πραγμάτων» που ευνοεί την διαιώνιση τους. Το καθένα με το δικό του τρόπο. Δεν περιμένουμε, εμείς οι εκμεταλλευόμενοι, ούτε οίκτο, ούτε κατανόηση, ούτε «συμπάθεια», ούτε συμπόρευση από κάποιο από όλα αυτά.

Θα αφήσουμε στην άκρη και πολλά άλλα ζητήματα: την συμβολική ισχύ του τόπου της δολοφονίας, την πλήρη εφαρμογή των νέων τεχνολογιών ως αξιών χρήσης για την ταχεία οργάνωση και ανάπτυξη της εξέγερσης και χίλια άλλα. Αντίθετα θα μιλήσουμε συνοπτικά για μια εμπειρία και θα προσπαθήσουμε να συλλάβουμε κάποια ψήγματα από την ιστορικότητα της.

Η πορεία της Δευτέρας 8 Δεκεμβρίου, δεν ήταν μια ακόμα πορεία από τα Προπύλαια προς το Σύνταγμα. Ήταν στην κυριολεξία, η πρώτη πορεία του ανταγωνισμού (τουλάχιστον στον τόπο μας) προς τον 21ο αιώνα. Υπερβολές; Καθόλου. Δεν πρέπει να χει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία μια πορεία 30.000 ανθρώπων να κατέβηκε τόσο αποφασιστικά στο δρόμο για να διαδηλώσει την οργή για όλη την ζωή που ζει, και αυτό να το κάνει φωνάζοντας συνθήματα μόνο για την καταστολή. Ούτε να έχει αναπτυχθεί τόσο αυθόρμητα αλλά και οργανωμένα, μια τόσο σημαντική κοινωνική δυναμική, που συνένωνε στην βάση της άρνησης, μία τόσο ετερόκλητη μάζα ανθρώπων. Ούτε είναι πολύ πιθανό να υπήρξε πολλές φορές μια τέτοια σύμπνοια μεταξύ των 2,3,4 χιλιάδων ανθρώπων που έσπαγαν και λεηλατούσαν και των χιλιάδων που χειροκροτούσαν για τις σπασμένες τράπεζες και μεγαλοεπιχειρήσεις, των χιλιάδων που τους έκαναν πλάτες δηλαδή.

Κάποιοι σύντροφοι μίλησαν για το τέλος μιας εποχής: της εποχής της παραίτησης, της μιζέριας, της απάθειας, της συναίνεσης , και τελικά της κοινωνικής ειρήνης για ένα σημαντικό κομμάτι των εκμεταλλευόμενων/ καταπιεζόμενων. Της κοινωνικής συναίνεσης των τελευταίων 16-17 χρόνων, μετά την πρώτη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, και την ήττα του ανταγωνισμού, που επισημοποιήθηκε στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία.Εμεις νομίζουμε πως τα πράγματα πάνε ακόμα πιο βαθιά.

Έχουμε μια εικόνα στο μυαλό. Χιλιάδες διαδηλωτές στην πλατεία Ομόνοιας, ενώ ένα κομμάτι της διαδήλωσης έχει κατέβει την Πανεπιστημίου με όλα σχεδόν τα μαγαζιά, ξενοδοχεία της, κλπ, σπασμένα και καμμένα, και τους συναγερμούς να ουρλιάζουν πίσω μας. Ξαφνικά και για κάμποσα λεπτά απλώνεται μια σιωπή. Μια πορεία που δεν έχει πάψει ούτε στιγμή να φωνάζει οργισμένη «Μπάτσοι- γουρούνια- δολοφόνοι», βρίσκεται επί δέκα λεπτά να σιωπά στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια. Μέχρι να γίνουν οι συννενόησεις με μια εργαζόμενη που δούλευε στον τέταρτο όροφο της Εθνικής Τράπεζας, πιθανόν υπό την επίβλεψη του προϊσταμένου της, ώστε να κατέβει γρήγορα κάτω. Μετά από αυτό, ακούγονται υπόκωφοι θόρυβοι τζαμιών που σπάζουν και ανεβαίνουν γλώσσες φωτιάς από κάθε σημείο της πρόσοψης του παλιού νεοκλασικού προς τον ουρανό. Και κάθε φορά που σπάει ένα τζάμι και παίρνει φωτιά ένα σημείο της Τράπεζας, οι διαδηλωτές που βρίσκονται στα Χαυτεία και πάνω στην Πλατεία, μερικές χιλιάδες άνθρωποι δηλαδή, ζητωκραυγάζουν, χειροκροτούν, φωνάζουν όλε.

Δεν ξέρω αν αυτό τον κόσμο θα τον ονόμαζε κάποιος πλήθος (διαφωνούμε με αυτή την έννοια, σελ. 91-92). Ξέρω όμως ότι αυτός ο κόσμος εκείνη την στιγμή, σ’ αυτή την πορεία της Δευτέρας, συνιστούσε πράγματι ένα τέλος εποχής μιας ορισμένης σύστασης της ανταγωνιστικής υποκειμενικότητας (σελ. 169, υποσημ.125 ). Τόσο της αντικειμενικής της σύστασης, όσο και της υποκειμενικής. Χιλιάδες μαθητές, χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι, χιλιάδες μετανάστες πρώτης γενιάς ασιατικής καταγωγής και δεύτερης γενιάς βαλκάνιοι, χιλιάδες φοιτητές, δίπλα στα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς και της αντιεξουσίας, βρισκόταν εκείνο το βράδυ στο δρόμο για να δείξουν έμπρακτα ότι: όλος ο πλούτος αυτού του κόσμου είναι δικός μας. Ακόμα κι αν δεν το έλεγαν ξεκάθαρα, ακόμα κι αν δεν το είχαν συνειδητοποιήσει σε βάθος, ακόμα κι αν χρησιμοποιούσαν τα παλιά σχήματα για να ερμηνεύσουν την νέα πραγματικότητα (όπως κάποιοι αναρχικοί που μιλάνε ακόμα για «επίθεση στα σύμβολα του καπιταλισμού». Μα σύντροφοι, εδώ μιλάμε για συλλογική απαλλοτρίωση του πλούτου που παράγουμε, όχι απλώς για σπασμένα τζάμια). Όμως κι αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Σπάνια οι άνθρωποι μπορούν να συνειδητοποιήσουν μέχρι τέλους κάποια στιγμή, το νόημα αυτού, που πράττουν οι ίδιοι.

Από την υποκειμενική άποψη, είναι φανερό ότι ένας ορισμένος τρόπος πολιτικής δέσμευσης, ακόμα και με «ηθικούς» όρους, είχε οριστικά τελειώσει. Φανταστείτε πόσο διαφορετική είναι η πολιτική δέσμευση ενός υποκειμένου που είναι δεκαπέντε χρονών το 1990 και πηγαίνοντας το πρωί στο σχολείο βλέπει κρεμασμένο ένα πανό που γράφει ΚΑΤΑΛΗΨΗ, και ενός υποκειμένου που πολιτικοποιείται μπροστά στο αστυνομικό τμήμα πετώντας πέτρες και ενώ έχει προηγηθεί μία δολοφονία ενός συνομήλικου του. Φανταστείτε την διαφορά στους όρους αυτής της δέσμευσης ενός υποκειμένου που μπορούσε ακόμα τότε να μιλάει για «παδεία με ανθρώπινο πρόσωπο», δηλαδή που επηρεαζόταν ακόμα, συνειδητά ή ασυνείδητα από τις αξίες της αριστεράς, και ενός υποκειμένου που υποκειμενικοποιείται πολιτικά, έχοντας την αίσθηση ότι το μαζικό καπιταλιστικό σχολείο είναι ένας θεσμός διεφθαρμένος, ξεπερασμένος, χωρίς καμιά σχεδόν αξία χρήσης για το ίδιο. Όλη η δική μας γενιά και οι επόμενες, οι γενιές που βγήκαν μέσα από τα μαθητικά και τα φοιτητικά της δεκαετίας του 90, ή μέσα από την ιστορία του anti-global κινήματος, βρίσκονται σήμερα στο ιστορικό τους όριο και πρέπει να ανακαλύψουν τα καινούργια εργαλεία του ανταγωνισμού, για να μπορέσουν να καταλάβουν τι συνέβη και να συνεχίσουν να αγωνίζονται πατώντας στο έδαφος.

Έχουμε ακόμα μια εικόνα στο μυαλό. Καθώς ανεβαίνουμε την Σταδίου, κι ενώ έχει σπαστεί και απαλλοτριωθεί ένα φασιστομάγαζο με μεσαιωνικά όπλα στην πλατεία Ομόνοιας, βλέπουμε στην άκρη της πορείας κάποιους με περικεφαλαίες, άλλους να επιδείκνουν χαρούμενα μικρές ασπίδες τύπου ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης και άλλους να σπανε βιτρίνες με τεράστια σπαθιά σαν γιαταγάνια, ανάμεσα σε χιλιάδες «κουκουλοφόρους» (Θα θέλαμε να ξέραμε αν όλα αυτά δεν ήταν ο πιο μεγάλος φόρος τιμής στους εξεγερμένους χωρικούς του Μύντσον το 1512, που σφαγιάστηκαν μετά την καταστολή της εξέγερσης τους, σελ. 47-48). Monty Pythons είπατε; Λάθος. Κάθε αυθεντική εξέγερση παράγει νέα νοήματα, νέες σημασίες, νέους τρόπους αντίληψης της πραγματικότητας, νέα αισθητική. Κάθε αυθεντική εξέγερση, δεν αντιγράφει ποτέ το παρελθόν ακόμα και στις καλύτερες στιγμές του.

Δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω περισσότερα. Αυτό μπορεί ωστόσο να μην είναι μόνο δυστυχές,μπορεί να είναι και ευτυχές: όσα λιγότερα γράφει κανείς αυτές τις στιγμές τόσο λιγότερες πιθανότητες, υπάρχουν να διαψευστεί από την εξέλιξη των γεγονότων.

Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις έχουν ήδη αρχίσει να καταλαμβάνονται δημόσιοι χώροι Στην πρώτη συνέλευση ενός τέτοιου χώρου, βρέθηκα να συμμετέχω πριν μερικές μέρες και έμεινα άφωνος από την βαθιά ανάγκη 15 χρόνων μαθητών, μεταναστών, νέων εργαζόμενων, κλπ να μιλήσουν και από την βαθιά ωριμότητα αυτών που έλεγαν, πλάι στους απογειωμένους (κατανοητό κι αυτό) λόγους των παλιών αριστερών και αναρχικών, που ξαναμπήκαν μετά από χρόνια στο κίνημα. Σαν να τους κλείνανε το στόμα τόσα χρόνια, σαν να μην έχουν μιλήσει ποτέ στην ζωή τους σε κανένα..Στον ίδιο χώρο είχα πρωινή βάρδια χτες και βρέθηκα να μιλάω με ανθρώπους που περνούσαν ή κατευθύνονταν προς τα κει. Εκεί κατάλαβα το βάθος της κατάστασης που έχει προκύψει. Κατάλαβα τι μπορεί να σημαίνει εμφύλιος πόλεμος όταν σ’αυτόν εμπλέκονται ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια και όταν οι θεσμοί του κράτους νιώθουν να απειλούνται.

Τέλος πάντων, η ώρα περνάει. Έχουμε να μοιράσουμε προκηρύξεις, να κατέβουμε στο δρόμο, να ενισχύσουμε τα ανταγωνιστικά παραδείγματα που υπάρχουν, ή να φτιάξουμε κάποιο νέο. Πρέπει να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η τάση του ανταγωνισμού (σελ. 157), αυτός ο κόσμος που εδώ και χρόνια έλεγε ότι ο κοινωνικός ανταγωνισμός είναι παντού, ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, όπως τα παρουσιάζει η κυριαρχία, ότι στο πρώτο πλάνο μας είναι οι ανάγκες και οι επιθυμίες των εκμεταλλευόμενων/ καταπιεζόμενων και όχι οι ιδεολογίες. Η ευκαιρία που υπάρχει μπροστά μας είναι ιστορική. Η επανάληψη από το κίνημα των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών του παρελθόντος, θα το αφήσει έκθετο στην χειραγωγική δύναμη της αριστεράς, που θα επιδιώξει να κάνει ψήφους ένα κομμάτι αυτής της εξέγερσης. Πρέπει να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο την τάση του ανταγωνισμού για να δώσουμε μια προοπτική στα καινούργια υποκείμενα που μπήκαν στον δρόμο του ανταγωνισμού. Για να μετασχηματιστεί σιγά- σιγά η εξέγερση σε κίνημα. Για να ξαναγίνει ορατό το σχέδιο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Κάτι τελευταίο. Μου είπε ένας φίλος πριν ένα- δύο μέρες, μισοαστειευόμενος: «το βιβλίο σου μιλάει για την παλιά κατάσταση, είναι πια ιστορικό». Απάντησα (μισοαστειευόμενος κι εγώ): αν το βιβλίο αυτό είχε κάποιο νόημα ύπαρξης για κάποιον πριν την εξέγερση, θα το διατηρήσει και μετά από αυτή. Εκτός φυσικά αν καταστραφεί στο μεταξύ το κράτος και το κεφάλαιο, και εισέλθουμε στην φάση να συζητάμε στους νέους θεσμούς που θα έχουν αναλάβει την οργάνωση αυτής της κοινωνίας και να σχεδιάζουμε την καινούργια ζωή. Αφήνω στην κρίση του αναγνώστη, αυτή την στιχομυθία.

Αθήνα 16/12/2008, Hobo

Το βιβλίο διακινείται στα βιβλιοπωλεία Ναυτίλο (Χαρ. Τρικούπη 28), Ελεύθερο Τύπο (Βαλτετσίου, Εξάρχεια), «Χώρος» Ελευθεριακής Κουλτούρας (Ερεσσού 52, Εξάρχεια), Αλφειός (Χαρ. Τρικούπη 22, Κέντρο), Πολιτεία (Ασληπιού 3-5)- Πρωτοπορία (Γραβιάς 3-5), Solaris. Επίσης θα το βρείτε σε στέκια και καταλήψεις.

Δύο καινούρια ιστολόγια που καλό είναι να περάσετε να τα τσεκάρετε.

Το ένα είναι μία συλλογή κειμένων για την κρίση, που θέλουν να ξεφεύγουν από τις τετριμμένες αναλύσεις.

Το δεύτερο είναι σε σχέση με τις κινητοποιήσεις στην Ιταλία. Που είναι πιο κοντά μας από ότι φαντάζεται κανείς.

Επισκεφτείτε τα.

Η διεύθυνση τούτου του ιστολογίου θέλει να στείλει θερμούς χαιρετισμούς στη μεγάλη μάζα των αναγνωστών της που χρησιμοποιούν Firefox, eat my dust baby!

(Πως είναι δυνατόν να χρησιμοποιεί κανείς ΑΚΟΜΑ τον explorer;)


Αλλά κυρίως θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά μου αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε εκείνη τη μειοψηφία που σιγά-σιγά φτιάχνει το μέλλον σε αυτά τα κωλομηχανήματα του διαβόλου. Γιατί όπως μαρέσει να λέω: Ο κόσμος μας, είναι σαν ένα PC που τρέχει Windows, πολύ καλό hardware, αλλά χάλια λειτουργικό.


Όλο λέω κάτι να κάτσω να γράψω και γω σαν χρήστης του linux, αλλά υπάρχουν τόσα και τόσα που μπορεί να διαβάσει κανείς, είμαι και ψιλοάσχετος...

Το μόνο που μπορώ να πω, είναι δοκιμάστε το. Θα ξεχάσετε πολλά πράγματα: μπλε οθόνες, κολλήματα που πρέπει να κατεβάσεις το γενικό για να πάει πιο πέρα το μηχάνημα, ιούς, σπασμένα προγράματα (γιατί φυσικά μη δώσεις 300 και 400 για ένα σοβαρό πρόγραμμα επεξεργασίας εικόνας), και κυρίως μα πολύ κυρίως βοήθεια και υποστήριξη, από την κοινότητα. 2,5 με 3 χρόνια τώρα που χρησιμοποιώ ολοένα και περισσότερο το linux δεν υπήρξε ΠΟΤΕ πρόβλημα που δεν μπόρεσα να λύσω (δεν είχα φυσικά και τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ προβλήματα, ένας απλός οικιακός χρήστης με άντε με λίγες παραπάνω απαιτήσεις), αλλά ωστόσο είχα μερικά σοβαρά προβλήματα. Έχω ακόμα, δυστυχώς τα windows, κυρίως λόγω κάποιων περιφερειακών που οι μαλάκες στις εταιρείες δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κάτσουν να γράψουν ένα στοιχειώδες οδηγό για εμάς τους ταπεινούς. Δυστυχώς, αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα με το linux. Πρόβλημα το οποίο φυσικά μπορεί να ξεπεραστεί με διάφορους τρόπους, όπως ας πούμε μία στοιχειώδη έρευνα αγοράς πριν αγοράσετε κάποιο περιφερειακό. Τέλος πάντων, αν δεν είστε άσχετοι με τους υπολογιστές (ξέρετε δηλαδή τι κάνει το control panel στα windows και μπορείτε να στήσετε ένα μηχάνημα) δοκιμάστε τα. Αν και είμαι ο τελευταίος για να πω κάτι τέτοιο, το λεω και γω.

Ένας αυτοπυρπολημένος επί χούντας, ένας φιλόλογος, μία μονή, ένας οπλαρχηγός του κρητικού αγώνα, ένας αγιογράφος και λόγιος του Βυζαντίου, ένας βασιλιάς ελληνικής πόλης στον Τρωικό πόλεμο και τέλος ένας άλλος βασιλιάς ελληνικής πόλης στον ίδιο πόλεμο (ένα περίεργο πράγμα 3000 χρόνια "ιστορίας τους έθνους" οι μίσοι πόλεμοι ήταν ιμπεριαλιστικοί και οι άλλοι μισοί εμφύλιοι...). Τι κοινό έχουνε; Εμένα. Με άλλα λόγια μετακομίζω και επειδή τι δίαολο την έχουμε την κινητικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού αλλάζω και πόλη (μην ανυσυχείτε γύρω γύρω είμαι...). Μέσα σε 11 χρόνια 3 πόλεις είναι καλά;

Ως εκ τούτου αγαπητοί μου αναγνώστες τούτο το ιστολόγιον δεν θα ανανεώνεται και πολύ συχνά από εδώ και μέχρι να ξαναβυσματωθούμε στο θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου είναι και καλοκαίρι καταλαβαίνετε...

Μετά από πρόσκληση του άθλιου ανέλαβα πάλι το ιστορικό καθήκον να γράψω 10 προτάσεις για το πως θα είναι ο κόσμος μετά από 50 χρόνια. Όταν το είδα αυτό μου ήρθε στο νου το τραγούδι In the year 2525, και βασικά μία διασκευή που έχω κάπου (είναι η δεύτερη). Τέλος πάντων εκεί που έψαχνα πέτυχα και την ελληνική εκδοχή του τραγουδιού, οπότε απολαύστε (το έχω χέσει λιγο με το youtube τελευταία αλλά τι το έχουμε το web 2.0...)







Λοιπόν:

1. Ο Βα.αλ. είναι Επίτιμος Πρόεδρος του Πλανήτη Γη με απόλυτη εξουσία όσον αφορά τον εκπολιτιστικό τομέα, για το ρόλο που έπαιξε στην Παγκόσμια Προλεταριακή Επανάσταση κατά το έτος 2020 αλλά κυρίως για το ξεκαθάρισμα του Παγκόσμιου Συντονιστικού Οργάνου Των Εργατικών Συμβουλιών του Πλανήτη από φραξιονιστικά στοιχεία και σταλινικούς που ήθελαν να εγκαθιδρύσουν τη δικτατορία του κόμματος.

2. Οι σταλινικοί είναι εξορισμένοι στην Ανταρκτική και οικοδομούν εκεί το σοσιαλισμό. Ο άθλιος έχει ένα blog και γράφει για το μουντιάλ και το ρετιρέ και φαντασιώνεται διάφορα.

3. Ο Παγκόσμιος Πλανητικός Ύμνος είναι το All tommorows parties των Velvet Underground.

4. Η θρησκεία έχει καταργηθεί, και έχει αντικατασταθεί από Ναούς της Νέας Σάρκας όπου προβάλλονται συνεχώς και μονίμως όλες οι ταινίες του Cronenberg.

5. Μετά την επιτυχία του μοντέλου εκπολιτισμού του Αρσένιου έτσι ώστε αυτός να γίνει άνθρωπος, όλες οι αναρτήσεις του It's all done by mirrors γίνονται υποχρεωτικό και το μόνο ανάγνωσμα σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Ο ίδιος ο Αρσένιος γίνεται Μέγας Κομμισάριος Των Τεχνών Και Του Λογου και γίνεται ο Μέγας Απόστολος του έργου του Βα.αλ.

6. Τα ζόμπι χαίρουν του απόλυτου σεβασμού όλων εργατικών συμβουλίων. Κάθε μήνα 3 μέρες είναι αφιερωμένες σε αυτά. Τους πετάνε ομοιώματα του Αρσένιου συμβολικά για την αποκύρηξη του παλιού του εαυτού.

7. Με την κλωνοποίηση όλοι έχουνε γίνει σαν το Βα.αλ. και έτσι και επιτέλους η ανθρωπότητα βρίσκει την αρμονία που χρειάζεται. Ένα 30% τοις εκατό είναι γυναίκες για να ομορφαίνουν το σύμπαν. Ζούνε σε ξεχωριστές κολλεκτίβες και επιτρέπεται η κυκλοφορία τους μόνο σε συγκεκριμένες ώρες.

8. Το 2059 ο Βα.αλ. πεθαίνει και ανακυρρήσεται Θεός.

9. Αμέσως μετά επιστρέφει σα ζόμπι και τους τρώει όλους.

10. Το 2060 τα ζόμπι κυριαρχούν στον πλανήτη...

Αυτά. Καλώ όλον τον κόσμο αν συμμετάσχει σε αυτό το πολύ καλό παιχνίδι και ιδιαίτερα την Πρωτοβουλία Αυτόνομων Κέρκυρας (που μου έδωσε την ίδεα...). (Για να δούμε τους απόμεινε καθόλου χιούμορ;).

Αντιγράφω:

"Την περίοδο 2006-2007 μια "περίεργη αρρώστια" κατέλαβε το μεγαλύτερο κομμάτι των ανθρώπων που εμπλέκονται είτε από θέση διδάσκοντα, είτε από θέση διδασκόμενου, στο εκπαιδευτικό εργοστάσιο. Για ένα χρόνο αποφάσισαν να παρατήσουν τις αίθουσες διδασκαλίας και να βγουν στους δρόμους. Αποτέλεσμα αυτής της αρρώστιας είναι και η παρούσα έκδοση. Το ενώτικο σημείοπου μας έφερε σε επαφή ήταν η συμμετοχή στα κινήματα των φοιτητών και των δασκάλων από μέσα και από τα κάτω. "Από μέσα" λέγοντας εννοούμε την κινηματική παρέμβαση με κοινωνικούς και όχι ιδεολογικούς όρους, θεωρώντας δηλαδή αυτονόητη τη συμμετοχή μας στα κινήματα λόγω της κοινωνικής μας θέσης. "Από τα κάτω" λέγοντας, εννοούμε τη συμμετοχή μας στον αγώνα χωρίς να κατέχουμε κάποια θεσμική/συνδικαλιστική θέση και δίνοντας ταυτόχρονα καθημερινή μάχη ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και της λογικής της ανάθεσης του αγώνα σε κάποιους "ειδικούς" και αντιπροσώπους. "

Το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε με υπογραφή Αιώνιοι καταληψίες-Αμετανόητοι Απεργοί και άλλοι προλετάριοι σύντροφοι, και θα το βρείτε σε στέκια, καταλήψεις και κάποια κεντρικά βιβλιοπωλεία φαντάζομαι. Το βιβλίο αφορά τους αγώνες των δασκάλων και των φοιτητών που δεν συναντήθηκαν στο δρόμο. Περιέχει ένα εκτεταμένο ιστορικό και των δύο αγώνων, πλήθος ντοκουμέντων (προκυρήξεις, αφίσες κλπ) και την απομαγνητωφώνηση του περσινού διήμερου με το ίδιο θέμα. Γενικώς ενδιαφέρον, ειδικώς χρήσιμο...

Δεν το έχω διαβάσει ακόμα οπότε μάλλον θα επανέλθω.

Πάει πολύς καιρός που ένας Κνίτης με κάλεσε σε οτιδήποτε. Θα ήταν αγένεια εκ μέρους μου να αρνηθώ. Τέλος πάντων αν και υποτίθεται ότι μεγαλώσαμε και δεν ασχολούμαστε με μαλακίες ορίστε:

Όνομα: Βασίλης (από το βασίλειο της ελευθερίας)

Γενέθλια: Το θερμό καλοκαίρι του '77

Ζώδιο: Στον αστερισμό των κοινωνικών και ταξικών ανταγωνισμών

Χρώμα μαλλιών: Ποια μαλλιά;

Χρώμα ματιών: Κόκκινο της λύσσας

Έχεις ερωτευθεί ποτέ: Τη διαλεκτική στις σχέσεις. Μονίμως.

Μουσική που ακούς: Τα έχουμε πει και τα ξαναλέμε.

Χαρακτήρας Disney: Ο νάνος με την αξίνα στην Χιονάτη με τους 7 νάνους.

Ποιός φίλος/φίλη μένει πιό μακριά: Κανείς. Δεν έχω φίλους.

Πρώτο πράμα που σκέφτεσαι όταν ξυπνήσεις: Προλαβαίνω να φτιάξω καφέ γαμώ την τύχη μου;

Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Τα γυαλιά μου και την ταξική μου συνείδηση.

Τί έχεις στον τοίχο σου: Κάτι κεφάλια από τη γαλλική επανάσταση.

Τί έχεις κάτω από το κρεβάτι σου: Δε λέω.

Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες; Δεν έχω βάζο.

Αγαπημένος αριθμός: Το μηδέν.

Αγαπημένο όνομα: Δε λέω.

Χόμπι: Δεν έχω καιρό για χόμπι. Αλλά μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο η ενασχόληση μου με το λινουξ.

Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα: Στο χωριό μου και να βρέχει.

Μία ευχή για το μέλλον: Το μέλλον δεν κερδίζεται με προσευχές και μπλα μπλα μπλα...

Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στον χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποιά εποχή θα πήγαινες: Στην πρωτόγονη.

Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Σβήνω τη φωτιά ίσως;;;

Αγαπημένο λουλούδι: Δε μου αρέσουν τα λουλούδια.

Αγαπημένη σειρά: The Prisoner.

Αγαπημένη ταινία: Τα έχουμε πει.

Αγαπημένο τραγούδι: Strange bird of thunderground, The Chud

Αγαπημένο βιβλίο: Η βιογραφία της Λούξεμπουργκ μάλλον...

Αγαπημένο ζώο: Δε μου αρέσουν τα ζώα.

Αγαπημένο ρούχο: Ένα φούτερ που το έχω 15 και πλέον χρόνια και ακόμα το το φοράω, και γράφει 1959 Alaska The last frontier και έχει μία χήνα να πετάει.

Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Πφφφ... Οι καλλιτέχνες είναι μαλάκες. Δεν αγαπάς έναν καλλιτέχνη. Αγαπάς αυτό που κάνει.

Αγαπημένο φαγητό: Τρώω τα πάντα εκτός από κοτόπουλο με μπάμιες.

Με ποιόν χαρακτήρα καρτούν ταυτίζεσαι: Δεν ταυτίζομαι με τίποτα. Πολύ μικρός νόμιζα ότι ήμουνα ο Βασιλιάς Αρθούρος.

Κακή συνήθεια: Να ξύνω τη μύτη μου και να κλάνω δημόσια.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Είμαι και γαμώ τους τύπους.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει; Είμαι και γαμώ τους τύπους λέεεμε...

Συνηθισμένη ατάκα: Δε μας γαμάς και συ...;;;

Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Καμία.

Μεγαλύτερος φόβος: Φοβάμαι μονίμως και τα πάντα. Για αυτό και έχω αναπτύξει ιδιαίτερα καλά αντανακλαστικά.

Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια είναι: ένα παραπάνω έξοδο.

Τώρα πρέπει να καλέσω άλλους πέντε αλλιώς θα μου καεί το βίντεο θα μου χαλάσει ο δονητής και θα πρέπει να τρεχω στους μαστόρους.

Λοιπόν:
Αρσένιος
Espoir
Eξοριστος
Πάνως Κ.
Διάσελος

ΥΓ. ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΦΑΣΑΡΙΑ ΚΑΘΕ ΑΝΟΙΞΗ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΠΤΩΜΑ; ΕΛΕΟΣ.

Ήρθε και η δική μου ώρα να μαλακιστώ διαδικτυακώς. Ο λόγος για το γνωστόν παιγνίον που κύριος οίδε ποιο είναι το νόημα του. Απλά επειδή είμαι ευγενικό παιδί και μιας και με κάλεσε ο Αρσένιος οφείλω να απαντήσω. Ωστόσο αντιμετώπισα ένα μικρό πρόβλημα. Το πιο κοντινό βιβλίο δεν είναι ένα αλλά 6 που είναι αραδιασμένα στο κομοδίνο του κρεβατιού. Τα οποία συνεχώς ανακατέβονται μιας και τα διαβάζω ανακατεμένα ανάλογα με την διάθεση μου πριν κοιμηθώ. Τέλος πάντων από τα 6 τα 3 κόμικς οπότε μάλλον δε μετράνε. Μένουν άλλα 3.

1. Τόμας Ντε Κουίνσι, Ο Εκδικητής

Το αρχοντικό, εξαίσιο κάλλος της Βερενίκης, της μεγαλύτερης , ο άτιμος το είχε προσέξει και το είχε ορεχτεί τον καιρό που βρισκόταν με την μητέρα μου στη φυλακή. Όταν επέστρεψα λοιπόν στην πόλη, εφοδιασμένος με με αυτοκρατορικά διαβατήρια για όλους μας, ανακάλυψα πως η αγαπημένη μου αδελφή είχε πεθανει, ενώ βρισκόταν υπό την επιτήρηση του κοινού αυτού κακοποιού. Δεν έλαβα παρα μόνο το πιστοποιητικό θανάτου της.

2. Γουίλλιαμ Μπάροουζ, Οι πόλεις της κόκκινης νύχτας

Ένα σκηνικό με θάλασσα, αμμουδιά και φοινικόδεντρα. Ηλίθια χαβανέζικη μουσική καθώς ο Χανς γαμάει σε σε ρυθμό χούλα ένα λυγερό Μαλαισιανό κορίτσι ενώ οι τέσσερις φίλοι του, πεσμένοι ανάσκελα και με τα πόδια ψηλά, χειροκροτούν με τις πατούσες. Τώρα τα φοινικόδεντρα, που μέσα τους είναι κρυμμένα αγόρια, αρχίζουν και αυτά να χορεύουν χούλα.

3. Ούρσουλα Λε Γκεν, Το μάτι του Ερωδίου

Ρος, Άντι, αρχίστε να φτιάχνετε ένα φορείο. Εσείς και δύο από τους ανθρώπους της Πόλης θα μεταφέρετε τον Πάμπλονα στη Σαντίχ. Ο Τόζαν και ο Σαν θα έρθουν μαζί σας.

Ουφ! Βγάλαμε την υποχρέωση... Τώρα εγώ επειδή είμαι ακοινώνητος και δεν με αγαπάει κανείς δεν προσκαλώ κανέναν πουθενά.

Το Videodrome είναι η αγαπημένη μου ταινία. Ή μάλλον μία από τις πιο αγαπημένες μου. Είναι σε εκείνη την κατηγορία ταινιών όπου πια έχω ξεχάσει πόσες φορές τις έχω δει και πια άμα θέλω να πω πόσες φορές την έχω δει λέω μεταξύ 10 και 20... Όταν έκανα αυτό το μπλογκ ήθελα να του δώσω αυτό τον τίτλο αλλά το url ήταν φυσικά πιασμένο... Έτσι έδωσα τον τίτλο The Mutant Jasz και σαν url αλλά και σαν τίτλο... Οκ μαλακία. Το παραδέχτηκα ένα εννιάμηνο μετά όταν το άλλαξα σε It's all done by mirrors, πιο ευφάνταστο και πιο πιασάρικο. Αλλά σιδηρόδρομος (άλλο μεγάλο βίτσιο και αυτό: οι μεγάλοι τίτλοι...). Τώρα πάλι το αλλάζω βγάζοντας το απωθημένο μου και ταλανίζοντας τους άπειρους προπαγανδιστές του λαμπρού μου έργου όμως ταυτοχρόνως πρέπει να μπερδέψω και τον εχθρό (γκουχ, γκουχ).

Δεν θέλω να μιλήσω τώρα για το Videodrome, μου είναι και δύσκολο... Και πιθανά να τα έχουν πει άλλοι καλύτερα από μένα. Είναι μία τουλάχιστον πολυδιάστατη ταινία. Θα αναφερθώ μόνο σε μία ατάκα του καθηγητή Ο 'Blivion (=λήθη έτσι;) όπου λέει: "Σύντομα όλοι μας θα έχουμε ειδικά ονόματα, ονόματα σχεδιασμένα να προκαλούν την αντήχηση του σωλήνα καθοδικής ακτίνας." Είκοσι πέντε χρόνια πριν δεν είναι και άσχημα έτσι;

Τέλος πάντων στην αρχή όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ το έκανα βασικά για εξάσκηση. Και πιο πολύ για να είναι ένας χώρος στο web όπου θα βάζω κάποια κείμενα... Αφού όμως έβαλα κάποια κείμενα που ήθελα μετά ένιωσα μία αμηχανία. Οκ, τι το κάνεις τώρα αυτό; Έτσι ξεκίνησα να περιγράφω την εργασιακή μου συνθήκη και αυτό ήταν κάτι που κατα βάσην κράτησε αυτό το μπλογκ για κάνα 9μηνο... Η εξιστόρηση έγινε επιτυχία, πούλησα το σενάριο για 123.344 χιλ. ευρά, και θα με παίξει στο σινεμά ο Brad Pitt.

Τέλος πάντων. Μάλλον θα το συνεχίσω στο στυλ που είναι και όπου πιθανά ευελπιστώ να γίνει κάπως εντονότερα πολιτικό (δηλ. θα φάτε στη μάπα πολύ περισσότερες αναλύσεις από ότι βιντεάκια...). Δεν ξέρω αν θα βγει.

Παρά ταύτα σήμερα υπήρξαν δύο ανταποκρίσεις πολύ όμορφες: πρώτα ένα μύνημα μίας συναδέλφου από Θεσ/νίκη. Στο οποίο θα απαντήσω εδώ: Καταρχήν ανταποδίδω με εγκάρδιους χαιρετισμούς και εγώ. Κατα δεύτερον πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουμε επικοινωνία στείλε μαιλ στο repozine παπακι gmail τελεία com. Κατά τρίτον για μπλογκ "δικό μας" δεν ξέρω αλλά το συζητάμε, μπορείς εν τω μεταξύ να πας εδώ. Συμμετέχω και εγώ και είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο σε όσα τυχόν θες να πεις... Τέταρτον, ναι το διάβασα φυσικά. Οι τύποι είναι άθλιοι... έτσι και αλλιώς. Κάποιος μαλάκας τους έχει πει ότι αν έχεις τη σωστή οργάνωση ΟΛΑ μπορούν να γίνουν. Δεν είναι τίποτα. Απλά μία μάταιη προσπάθεια να πείσουν τους εαυτούς τους ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι απαραίτητοι... Πέμπτον και τελευταίο. Στην κατηγορία "Εργασία και Χαρά" μπορείς να βρεις σχεδόν όλη την ιστορία μου στην πολυχρονεμένη μας εταιρεία...

Και έρχομαι στον αγαπητό Αρσέν όπου ήδη εδώ και καιρό τον νιώθω λίγο σαν ένα καλλιτεχνικό alter ego και ο οποίος έχει βαλθεί να με επιβεβαιώσει... Μπορεί να μην έγινα κινηματογραφικός ήρωας αλλά προς το παρόν θα περιοριστώ στο να είμαι ένας λογοτεχνικός ήρωας του αγαπητού Αρσέν... Τι να κάνουμε ας ξεκινάμε από τα χαμηλά... Πως στο διάολο θα εκτιμήσουμε την δόξα όταν έρθει... Το ενδιαφέρον όμως δεν είναι εκεί. Είναι στο πως καμιά φορά εκδιπλώνονται κάποιες συμπτώσεις. Και το "Ραντεβού στην όαση" είναι μία τέτοια σύμπτωση γιατί αν το έγραφα εγώ δεν θα ήταν λογοτεχνία θα ήταν βιογραφία. Πριν καμιά δεκαετία εκείνος ο δίσκος (Το Σαμποτάζ) έπαιζε σε μία μικρή φωτεινή γωνιά της ανταρσίας. Με τον Αρσεν δε γνωριζόμαστε. Έχουμε ανταλλάξει 2 ή 3 email και τίποτα άλλο. Και δεν υπήρχε φυσικά περίπτωση να γνωριζε τίποτα απο όλα αυτά... Τέλος πάντων. Ή κάποιος με δουλεύει. Ή ο Αρσέν δουλεύει για την CIA. Ή ο Αρσέν έχει φτάσει σε τόσο βάθος την πλέρια γνώση του διαλεχτικού υλισμού ώστε να μπορεί να εξάγει τέτοιου είδους συμπεράσματα.

Θέλω να ελπίζω στην επιλογή τρία...

Κλεμμένος ο τίτλος από κάποια Βαβέλ, αλλά είναι ωραίος.

Περάσανε λοιπόν και αυτές οι καταπληκτικές γιορτές, των οποίων το μόνο ευχάριστο οφείλω να ομολογήσω ήταν το δώρο στο μισθό. Σαν ελεεινός και μουντρούχας που είμαι το μόνο που με χαροποίησε ήταν τα φράγκα. Τι να κάνουμε; Άλλοι είναι εργάτες και άλλοι είναι αφεντικά. Και για άλλη μια φορά τα αφεντικά αποδεικνύουν την ανωτερότητα τους τα αφεντικά. Μέρες που είναι αυτοί θα κάνουν την φιλανθρωπία τους και θα κάνουν τα δώρα τους στους αγαπημένους τους (σε ΟΛΟΥΣ έτσι;), χωρίς να νοιάζονται. Ενώ εγώ σαν ταπεινός εργάτης που είμαι δυστυχώς μόνο τα λεφτά θα σκεφτώ αυτές τις άγιες μέρες.

Έλειψα γενικώς πολύ καιρό και απο εδώ αλλά και γενικώς από τον διαδικτυακό κόσμο. Είπα να κάνω ένα format. Μόνο που το παράκανα και έκανα μετά ένα και στο πισι. Ε, λοιπόν ακόμα δεν έχω καταφέρει να το στήσω. Επευκαιρία (και σαν πρωτάρης στο λίνουξ) θέλω να στείλω όλες μου τις κατάρες στις εταιρείες καρτών γραφικών οι οποίες πέραν του ότι είναι ανίκανες να φτιάξουν οδηγούς της προκοπής μας το παίζουν και δύσκολες.

Αυτά τα ολίγα. Από την ερχόμενη εβδομάδα θα επανέλθω δριμύτερος με πολλά και σημαντικά πράγματα να πω.

Στο ενδιάμεσο όσοι δεν έχετε διαβάσει να πάτε να διαβάσετε αυτήν την καταπληκτική ιστορία του συντρόφου Αρσένιου.

Μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε εσείς και τα χριστούγεννα σας σας παρακαλώ πολύ;

Ευχαριστώ για την κατανόηση.

Σας εύχομαι καλή χρονιά και να μην ξεχνάτε ότι όλα γίνονται διαμέσου αντανακλάσεων.

ΥΓ. Εν τω μεταξύ παιρνω βαθιές ανάσες μέχρι να περάσουν και αυτές οι γιορτές της μανιοκατάθλιψης. Αν δεν σκοτώσω κανέναν πελάτη...