Jugband Blues pt. I


Σήμερα είναι 31η Μαίου. Και είναι η τελευταία μέρα που βλέπω ολόκληρο το ποσό του μισθού μου στην τράπεζα. Εδώ και μία βδομάδα έχω πάρει την οριστική απόφαση να απολυθώ από τη δουλειά μου. Υπό αυτό τον τίτλο θα δημοσιεύονται οι συγκλονιστικές λεπτομέρειες από τη διαμάχη ενός εργαζομένου που θέλει να απολυθεί και μιας εταιρείας που δεν θέλει να τον απολύσει.

Καταρχήν γιατί.

Πρώτον στο τέλος της διαδρομής με περιμένει μία όμορφη αποζημείωση της τάξης των 2.000, σαν λιτός άνθρωπος που είμαι μου είναι μία χαρά λεφτά.

Δεύτερον, έχω βαρεθεί τη δουλειά μου. Δουλεύω σε ένα super market. Έτσι και αλλιώς δεν έχω πολλούς λόγους να με ευχαριστεί οποιουδήποτε είδους εργασία. Απλά υπάρχουν ανεκτές και λιγότερο ανεκτές.

Τρίτον, θέλω να ξεκουραστώ.

Τέταρτον και σπουδαιότερον, κάποια μέρα εκεί που έβαζα μαγιονέζες στο ράφι, πίσω από κάτι ξεχασμένα βάζα είχε φυτρώσει ένα τεράστιο μπλε μανιτάρι. Στη βάση του καθόνταν ενας γέρος με άσπρη γενειάδα μια μαγκούρα και ενα ΑΚ 47. Κάπνιζε μία πίπα και ο καπνός ανέβαινε ψηλά σχηματίζοντας πολύχρωμους κύκλους, τετράγωνα και σπείρες.
"Παιδί μου..." μου λέει. "Το κράτος πρόνοιας καταρρέει, οι εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών σιγα σιγά υποχωρούν. Πρέπει να έχεις κάτι από αυτή την εποχή της ανθρωπότητας να λες στα εγγόνια σου. Πρέπει να βγεις ταμείο ανεργίας. Θυμίσου με και κάποτε θα λες. Υπήρχε μια εποχή παιδιά μου, που έπαιρνα επίδομα ανεργίας."

Δεν αρνείται κανείς αυτό που βλέπει στα οράματα έτσι δεν είναι; Δεν μπορεί να εμφανίζεται η Παναγία ας πούμε μπροστά σου και να σου λέει κάνε αυτό και συ να τη γράφεις... 'Ντάξει, εγώ δεν είδα την Παναγία γιατί δεν είμαι χριστιανός... αλλά ΟΚ.

Η όλη μανουρα ξεκίνησε πριν μια βδομάδα ακριβώς. Εγώ εδώ και κανα 2 βδομάδες ψάχνομαι για το πότε θα "χτυπήσω", έτσι ώστε πότε η απουσία μου θα είναι πιο αποτελεσματική. Έτσι λοιπόν την προηγούμενη Παρασκευή δεν πάω για δουλειά, το μαγαζι ανοίγει κατα τις 10 και γω ξυπνάω κατά τις 11. Κατα τρεις ενημερώνω ότι δεν θα πάω ούτε την επόμενη μέρα για δουλειά.

Έρχεται λοιπόν η Δευτέρα, εγώ όμορφος και άνετος πάω για δουλειά. Ο προιστάμενος μου ούτε που με ρώτησε κάτι, τι έγινε και τέτοια. Τίποτα. Με την ίδια χαλαρότητα που με διακρίνει και θέλοντας να τσεκάρω μία αντίδραση, του λέω κατα τις 11 ότι ούτε την Πέμπτη θα πάω για δουλειά. Τίποτα, βράχος ο τύπος δε μασάει τίποτα. Μπορεί να έφταιγε και το ότι έβρεχε όλη μέρα. Δεν ξέρω.

Τρίτη σκάει ο τύπος πρωί πρωί στη δουλειά, ούτε καλημέρα ούτε τίποτα. Αρχίσε να δίνει διαταγές, κάντε αυτό, κάντε εκείνο. Κανονίστε αυτό, κανονίστε το άλλο. Εγώ έχω ρίξει τους ρυθμούς τησ δουλειάς με τρέλλα. Όταν λέμε έριξα, εννοούμε ότι τους πήρα και τους έστειλα στα τάρταρα της εργατικής αποδοτικότητας. Το οχτάωρο σε slowmotion. Τέλος πάντων τώρα ο τύπος έκανε κάτι αστεία. Μου έστελνε άλλους να μου πούνε τι να κάνω, (βέβαια δεν έκανα τίποτα απο αυτά που έλεγε...), μου έκανε μούτρα. Κάτι αντίστοιχο τώρα των 8χρονων που στραβομουτσουνιάζουν και σου λένε "Δε σε παίζω." Ήταν τόσο αστείο όλο αυτό που έβαζα τα γιαούρτια και γέλαγα.

Τετάρτη, έρχεται πάλι πρωί πρωί. Πάλι ούτε καλημέρα ούτε τίποτα. Μόνο που αυτή τη φορά ειναι φορτωμένος. Απειλές γενικου τύπου, θα αλλάξουν τα πράγματα εδώ, θα σας στρώσω εγω, και πως την εχετε δει και τετοια. Εγώ δύναμη, βράχος. Απο το ένα μπαίνουν, απο το ίδιο βγαίνουν, δεν κάνουν καν τον κόπο να διασχίσουν το κρανίο μου. Οι ρυθμοί δουλειάς εντωμεταξύ έχουν αρχίσει να σκάβουν ορυχείο στα Τάρταρα με αντιστρόφως ανάλογους ρυθμούς. Κατά τις 12.30 του λέω ότι και την επόμενη μέρα θα λείψω. Πάω για διάλειμμα μετά, και μία συνάδελφος μου λέει για τις επόμενες κινήσεις μιας και συννενοήθηκε με την πιο πάνω από αυτόν. Θα με καλέσει να με ρωτήσει τι συμβαίνει και να δει τι μπορεί να κάνει να λύσει το πρόβλημα. Επιτέλους έγινα πρόβλημα. Τρία ζήτω...

Εγώ φυσικά δεν ξέρω τίποτα, συνεχίζω με τους ίδιους ρυθμούς. Τα πόδια σέρνονται, τα χέρια κρέμονται με πιάνει και κάνα δυο φορές να κάθομαι σε κάτι κιβώτια.

Κατά τις 3 με φωνάζει να μου μιλήσει.

"Τι έχει γίνει τις τελευταίες μέρες; Βλέπω έχεις χάσει την όρεξη σου για δουλειά. Έχει γίνει κάτι."
"Ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα υγειάς."
"Θα μπορούσα να μάθω περισσότερα;"
"Όχι. Είναι σοβαρό και δεν θέλω να το συζητάω." Εγώ τώρα υφάκι τρελλό έτσι, μαύρη θλίψη και κατάρα, ο χαροκαμμένος γιος και έτσι.
"Κοίτα, η εταιρεία μπορεί να σε βοηθήσει αν είναι μέχρι να ξεπεραστεί το πρόβλημα. Αν θες κάτι να κάνουμε. Ζήτησε μας το."
Εκείνη την ώρα σκέφτηκα να ζητήσω μερικά εκαττομύρια ευρώ σε λογαριασμό στην Ελβετία αλλά θα πήγαινε στράφι όλη η υποκριτική μου.
"Σαν τι;" Λέω εγώ.
"Θα ήθελες μου λεει μια βδομάδα άδεια; Αν θες δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα."
"Όχι. Μπορεί να χρειαστεί πιο μετά."
"Φυσικά, καλό είναι να μη βγάζουμε τα προβλήματα μας όμως στη δουλειά. Και θα πρέπει να φροντίσεις να μην δημιουργείς πρόβλημα."
Αυτό όταν το ακούω αυτό θέλω πάντα να απαντήσω το εξής: Το ίδιο καλό είναι και η δουλειά να μη μας βγάζει προβλήματα στην προσωπική μας ζωή. Κάποια στιγμή θα το πω όμως.

Έτσι λοιπόν τέλειωσε η πρώτη βδομάδα του πολέμου. Το έργο θα συνεχιστεί απο βδομάδα.

Κάτι ενδιαφέρον

Σήμερα το απόγευμα είδα τη δημοσίευση αυτού εδώ του κειμένου της Πρωτοβουλίας Αυτόνομων Κέρκυρας. Το μεταφέρω όλο εδώ και θα σχολιάσω κάποια πράγματα στο τέλος.

ΥΠΟΚΑΘΙΣΤOΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝIΑ: Η ΘΕΑΜΑΤΙΚH ΦYΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΩΜΩΤΙΚHΣ ΔΡAΣΗΣ

Οι επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν τον τελευταίο καιρό εναντίον αστυνομικών τμημάτων κατέλαβαν προεξάρχουσα θέση στα ΜΜΕ. Το φαινόμενο χαρακτηρίστηκε ως «πρωτοφανές», παρότι –όπως κατά κανόνα συμβαίνει με την γλώσσα των media– ο χαρακτηρισμός αυτός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είναι γνωστό πως ένα μέρος του «αναρχικού χώρου» εμμένει σε αυτήν την ιδιόμορφη προπαγάνδα διαμέσου της δράσης εδώ και δεκαετίες. Οι ίδιοι πιθανότατα θα υποστήριζαν ότι οι πρακτικές αυτού του είδους έχουν παραδειγματικό χαρακτήρα. Όμως το ερώτημα, που εύλογα προκύπτει απέναντι σε έναν τέτοιο ισχυρισμό, αφορά το ποιο είναι αυτό το παράδειγμα και ποιους έχει ως αποδέκτες. Αν κανείς πραγματικά πιστεύει, ότι μπορούμε να μιλάμε για «καταπιεσμένους» που θέλουν να «εξεγερθούν», αλλά φοβούνται ή δεν ξέρουν πώς και περιμένουν κάποιον να τους δείξει, μάλλον δεν ζει σε αυτήν την κοινωνία. Η ιδεολογία βέβαια κάνει θαύματα επιτρέποντας στους φορείς της να έχουν μια εντελώς διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Στα δικά τους μάτια υπάρχει από την μια μεριά η καλή κοινωνία και από την άλλη το κακό κράτος και το κακό κεφάλαιο που την διαφθείρουν. Βέβαια τα πράγματα, ευτυχώς ή δυστυχώς, ποτέ και πουθενά δεν ήταν ακριβώς έτσι, πόσω μάλλον στις σημερινές φιλελεύθερες ολιγαρχίες της δύσης, όπου διαπιστώνεται μία άνευ προηγουμένου ιδιωτικοποίηση, με τον καθένα να μην θέλει και πολλά - πολλά με το διπλανό του, αλλά να αναζητά την επιδιαιτησία του κράτους και των θεσμών του όπως η αστυνομία, για την ρύθμιση των διαφορών του με τους «άλλους», τους ξένους, τους «παράξενους»,κλπ. Την στιγμή που η «ασφάλεια» εκφράζεται ως κυρίαρχο αίτημα, εμείς που δεν συμμεριζόμαστε τέτοιου είδους «αξίες», αλλά και δεν παύουμε να είμαστε μέλη αυτής της κοινωνίας, απευθυνόμαστε προς αυτήν και επιδιώκουμε να γίνουμε κατανοητοί.

Όμως οι «κουκουλοφόροι» – όπως αρέσκονται πλέον να τους αποκαλούν τα μέσα, ώστε να εντείνουν τα φοβικά σύνδρομα του σιωπηλού ακροατηρίου τους – προφανώς αδιαφορούν για το αν θα γίνουν κατανοητοί ή όχι. Βρισκόμενοι στην τραγική πλάνη να θεωρούνε εαυτούς ως μια «ελίτ» έξω από την κοινωνία, απευθύνονται σε αυτήν μονάχα για να προκαλέσουν το δέος, πράγμα που δεν επιτυγχάνουν παρά μόνο με τα πλέον συντηρητικά κομμάτια της, μιας και οι φωτιές του εθιμοτυπικού ακτιβισμού τους δεν αποτελούν πλέον τίποτα άλλο από μία παράδοση κάθε άλλο παρά επικίνδυνη και τρομακτική. Οι «εξεγερσιακοί αναρχικοί» πετάνε μολότοφ επειδή έτσι είθισται να γίνεται τα τελευταία τριάντα χρόνια. Άμα είσαι «αναρχικός» πρέπει να πετάς. Δεν έχει γιατί. Αυτός ο κομφορμισμός, η απουσία αυτοκριτικής που χαρακτηρίζει αυτές τις ομάδες, αποτελούν περίτρανες αποδείξεις ότι, ανεξάρτητα με το τι οι ίδιοι νομίζουν, είναι γνήσια τέκνα της ελληνικής κοινωνίας. Σε αυτό επίσης συνηγορούν η συνήθης από μέρους τους αναπαραγωγή ιεραρχικών σχέσεων, μάτσο συμπεριφορών κ.ο.κ. Το μόνο που τελικά μένει να τους «ξεχωρίζει» είναι οι διάφοροι ενδυματολογικοί κι άλλοι κώδικες. Όμως για την lifestyle υποκουλτούρα θα μιλήσουμε μιαν άλλη φορά.

Έχοντας μεγαλώσει σε αυτήν την κοινωνία είμαστε όλοι διαπαιδαγωγημένοι από το θέαμα και οι μιλιταντιστές δεν αποτελούν εξαίρεση. Ίσως αυτοί οι τελευταίοι να είναι λίγο περισσότερο. Δεν εξηγείται αλλιώς η έκδηλη προθυμία τους να ετεροκαθοριστούν με βάση την εικόνα που προβάλλεται για αυτούς από τα μέσα, να ταυτιστούν με την καρικατούρα του «κουκουλοφόρου». Είναι νομίζουμε αυτονόητο πως κανείς δεν θα ασχολούταν με τις ενέργειες τους δίχως την αναπαραγωγή τους από την τηλεόραση, τους «αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους». Οι εμπρηστικές επιθέσεις συνυπάρχουν στα δελτία ειδήσεων αρμονικά με την ασημαντότητα, με τους μικροδημαγωγούς, με τους «διανοούμενους» και καλλιτέχνες που «αναλύουν» και «κατανοούν». Γίνονται αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης από όλο το φάσμα της κεντρικής «πολιτικής» σκηνής. Από τα κόμματα εξουσίας ως το ΣΥΝ και το ΛΑΟΣ και αξιοποιούνται ποικιλοτρόπως στην διαμόρφωση της «κοινής γνώμης». Θα υποθέσουμε ότι οι δράστες παρακολουθούν ικανοποιημένοι νιώθοντας τον κόσμο να περιστρέφεται γύρω τους. Ορθώς. Μόνο που πρόκειται για τον κόσμο του θεάματος.

Οι πρόσφατες επιθέσεις έγιναν ως ένδειξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους κρατούμενους. Άλλοτε γίνονται για αλληλεγγύη στους μετανάστες. Πάντοτε όμως στο όνομα τρίτων. Οι εργολάβοι της βίας, ως άλλοι μασκοφόροι ζορό, αποδίδουν δικαιοσύνη «στο όνομα των αδυνάτων». Δεν είναι ψέμα ότι οι ενέργειες τους γνωρίζουν σημαντική αποδοχή. Διαφορετικά δεν θα υπήρχαν. Κανένα πρόγραμμα δεν εξακολουθεί να παίζει, όταν δεν έχει θεαματικότητα. Πολλοί είναι αυτοί που επικροτούν λέγοντας «Καλά τους έκαναν». Το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» ικανοποιείται. Η λέξη κλειδί είναι η εκτόνωση. Η πεμπτουσία της θεαματικής διαδικασίας. Στην συνέχεια ο ίδιος τηλεθεατής μπορεί να γυρίσει κανάλι στην Ζούγκλα του Μάκη και να αναφωνήσει : Μπράβο Μάκη! Ξεσκέπασε τα λαμόγια!

Είμαστε ενάντια στον φετιχισμό της βίας. Από πολιτικής σκοπιάς κρίνουμε τις ενέργειες αυτού του τύπου παντελώς άστοχες. Το μόνο που επιτυγχάνεται με αυτές τις πρακτικές είναι να εντείνεται η σύγχυση να δίνεται λαβή στους ανεκδιήγητους θαμώνες των τηλεοπτικών παραθύρων να αναπτύσσουν τις θεωρίες συνομωσίας τους για να στιγματίζουν πολιτικούς χώρους ως «φυτώρια» των τρομοκρατικών οργανώσεων. Να προβάλλεται εν τέλει το αδιέξοδο ως μονόδρομος για όποιον αμφισβητεί την υπάρχουσα κοινωνική θέσμιση. Προφανώς ανάμεσα σε όσους επιλέγουν αυτήν την «έμπρακτη προπαγάνδα» οι περισσότεροι είναι καλών προθέσεων όμως, για να αναπαράγουμε το γνωστό κλισέ, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Σίγουρα υφίστανται στην καθημερινότητά τους βία, στον εργασιακό χώρο, ενδεχομένως να υπήρξαν θύματα της αστυνομικής βίας στις πορείες. Το ζητούμενο δεν είναι να ψάχνει κανείς ελαφρυντικά για την δικαιολόγηση της αντίληψης «βία στην βία». Το ζητούμενο είναι η δημιουργία ενός κινήματος αμφισβήτησης του οποίου η ανάπτυξη, ανάμεσα στα πάμπολλα άλλα εμπόδια συναντά την λενινιστική λογική της πρωτοπορίας και την συνωμοτική δράσης των αναρχικών που ελάχιστα μοιάζουν να έχουν αντλήσει από τους κλασσικούς του αναρχισμού, θυμίζοντας μόνο τον Νετσάγιεφ. Οι σοβαρές ενστάσεις μας πάνω στο ζήτημα της «επαναστατικής» βίας δεν έχουν ως αφετηρία τους τα όρια της νομιμότητας αλλά πηγάζουν από την τοποθέτηση μας απέναντι σε όποιον επιδιώκει να υποκαθιστά την κοινωνία και να δρα στο όνομά της. Γιατί για εμάς η επανάσταση είναι η ρητή επαναθέσμιση της κοινωνίας, που συντελείται από την ίδια την κοινωνία στο σύνολό της ή στην πλειοψηφία της. Εφόσον μιλάμε για πρωτοπορίες έχουμε να κάνουμε με πραξικόπημα.

Πρωτοβουλία Αυτόνομων Κέρκυρας

www.aytonomoikerkyras.blogspot.com

aytonomoikerkyras@yahoo.com

Γενικότερα διαβάζοντας τέτοια κείμενα χαίρομαι, χαίρομαι γιατί βλέπω και άλλους ανθρώπους να διατηρούν μία οξυδέρκεια αρκετά δυσεύρετη στους καιρούς που ζούμε. Χαίρομαι επίσης γιατί μέσα σε μερικές γραμμές τοποθετούνται ξεκάθαρα πάνω σε μία σειρά ζητημάτων. Ζητήματα που όλα προσωπικά τα κρίνω καίρια προς συζήτηση -αν είναι κάποτε σε αυτή τη χώρα να επαναδημιουργηθεί ένα σοβαρό επαναστατικό κίνημα.

Το ζήτημα της βίας, το ζήτημα της διαμεσολάβησης, το ζήτημα αντιπροσώπευσης, το ζήτημα της πρωτοπορίας της σχέσης δηλ. πολιτικού υποκειμένου και κοινωνίας, το ζήτημα της ευθύνης, το ζήτημα του δημόσιου χώρου όλα αυτά τα ζητήματα που η ιδεολογία τα έχει λύσει αλλά η επαναστατική θεωρία αντιθέτως οφείλει να συζητάει διαρκώς, προσωπικά τα κρίνω πολύ κεντρικά

Κατά την γνώμη μου δεν χρειάζεται και πολύ να ψάξει κανείς για να δει που οι σύντροφοι έχουν δίκιο. Αρκεί μία βόλτα στα thread του indymedia (πχ. ας πούμε όσον αφορά τις φοιτητικές διαδηλώσεις) για να δει κανείς μία εντελώς άστοχη πρακτική σε σχέση με τα ΜΜΕ. Το πλήθος των σχολιών και των συζητήσεων για τις φοιτητικές διαδηλώσεις δεν αφορούσε αυτές καθαυτές αλλά την αναπαράσταση τους απο τα ΜΜΕ. Πιο πολλά διάβαζε κανείς για τον Πρετεντέρη, παρά για το πως ήταν η διαδήλωση.

Ωστόσο, αν και στα περισσότερα έχουν σχεδόν απόλυτο δίκιο κάπου διαπράττουν ένα σφάλμα. Δεν χρειάζεται το κράτος να βρει λαβές στις εμπρηστικές επιθέσεις προκειμένου να έρθει αυτό να μας δικαιολογήσει το αίσθημα τις ασφάλειας. Όποια μορφή αντι βίας και να χρησιμοποιήσουν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευομένοι πάντα θα κρίνεται στο συγκεκριμένο επίπεδο από το κράτος. Άλλωστε όλες οι βίες πέρα από τη δική του ειναι εξορισμού παράνομη. Εδώ είχε πνιγεί το κέντρο από τα δακρυγόνα και όλοι απειλούνταν στα τηλεπαράθυρα.

Με πιο απλά λόγια, όσοι αντιστέκονται πάντα θα κατηγορούνται και πάντα θα χαρακτηρίζονται διάφορα από ληστές και δολοφόνοι μέχρι εν δυνάμει τρομοκράτες. Στο βαθμό που ο συσχετισμός δυνάμεων επιτρέπει στα αφεντικά να το κάνουν. Ας πούμε αν αύριο μεθαύριο οι συσχετισμοί γίνουν ακόμα χειρότεροι θα μπορούσαμε να δούμε εργαζόμενους που ζητάνε μία αύξηση να κατηγορούνται για τρομοκράτες. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι δεν κάνουμε τίποτα που να δίνει λαβή στο λόγο της κυρίαρχης ιδεολογίας. Οι σύντροφοι μάλλον δεν εννοούν αυτό ομώς, αλλά το επιχείρημα βρίσκεται σε λάθος δρόμο. Μιας και ο δρόμος αυτός οδηγεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην επίκληση της νομιμότητας.

Για μένα είναι προφανές ότι η νομιμότητα ή όχι δεν είναι κανενός είδους κριτήριο για μία δράση. Άλλωστε μέσα στην σημερινή αλλοτρίωση του υπάρχει ένα σύνθημα που αυτό λέει "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"... (Η σημερινή αλλοτρίωση αυτού του συνθήματος βρίσκεται στο να φωνάζεται για 2 ευρώ παραπάνω από συνδικαλιστές γραφειοκράτες...).

Αυτά.


Μετά από μία πραγματική δύσκολη μέρα στη δουλειά (βέβαια τώρα που το σκέφτομαι -οι περισσότερες δύσκολες είναι...) σχολώντας έκατσα να χαζέψω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Ομολογώ εδώ ότι οι αγαπημένες μου εφημερίδες απο πλευράς πρωτοσέλιδων είναι αυτές οι κουτσομπολίστικες που τις μελετάω με ένα αξιοπρόσεκτο ενδιαφέρον. Θεωρω ότι είναι πραγματικά πολύ μπροστά για μία σειρά από λόγους. Πιθανά ένας σαν εμένα που έχει "εντρυφήσει" στην καταστασιακή θεωρία περί του θεάματος, και είναι φορέας όλης της σουρεαλιστικής και ντανταιστικής παράδοσης, βρίσκει σε αυτά τα πρωτοσέλιδα μερικά πολύ λαμπρά πράγματα.

Χώρια την κοινωνονιολογική μελέτη και τα φιλοσοφικά ερωτήματα που προκύπτουν από τα ζητήματα που παρουσιάζουν.

Έτσι λοιπόν σήμερα διάβασα σε 2 από αυτές τα εξής: ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΑ ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ (η τάδε διαγωνιζόμενη κόλλησε ανεμοβλογιά και έχουν πανικοβληθεί όλες) στη μία και στην άλλη δίπλα σε μία ολοσωμη φωτογραφία ενός μοντέλου ΜΕ ΑΠΕΙΛΗΣΕ Η ΑΝΟΡΕΞΙΑ.

Χώρια το αστείον του πράγματος για τον τρόμο στα καλλιστεία από την ανεμοβλογιά και την απειλητική ανορεξία που κυκλοφορεί οπλισμένη και απειλεί τον κοσμάκη, άρχισα καθώς κατέβαινα προς το σταθμό να σκέφτομαι διάφορα. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ο William Burroughs και οι αναφορές του στα ζητήματα των ασθενειών, της ομορφιάς, του σεξ και των τεχνικών χειραγώγησης. Έπλασα στο ζαλισμένο απο την κούραση και τον λίγο ύπνο μυαλό μου ένα μπαροουζιακό διήγημα. Όπου στο κοντινό μέλλον όλος αυτός ο κόσμος του θεάματος έχει αποκοπεί τόσο από την κοινωνική ζωή ζώντας σε αποστειρωμένες γυάλες όπου πια το ανοσοποιητικό τους σύστημα έχει αποδυναμωθεί από την αποστείρωση. Ακτιβιστές ενάντια στον έλεγχο των ΜΜΕ εξαπολύουν βιολογικές επιθέσεις μολύνοντας τα βαμβάκια του ντεμακιγιάζ με τον ιό της ανεμοβλογιάς μολύνοντας ολόκληρα στούντιο και απειλώντας με κατάρρευση όλο το σύστημα χειραγώγησης.

Μετά σκέφτηκα πως είναι δυνατόν ένας πραγματικός άνθρωπος με πραγματικά προβλήματα να δίνει χρήματα για να αγοράσει αυτές τις βλακείες. Μετά σκέφτηκα α. ότι ακριβώς πραγματικός κόσμος με πραγματικά προβλήματα αγοράζει αυτά τα πράγματα μπας και ξεχαστεί και β. ότι υπάρχει κόσμος που δίνει χρήματα για ακόμα πιο ηλίθια πράγματα. Οπότε έλυσα την απορία μου μόνος μου. Ευχαριστώ.

Και η τελευταία και πιο σημαντική νομίζω σκέψη μου ήταν αλήθεια άραγε πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι όλες αυτές οι βλακείες περί lifestyle και τα λοιπά να καταρρεύσουν, να νικηθούν, να πολεμηθούν. Και κυριώς πώς;

Με αυτά και με αυτά έφτασα στο σταθμό του τραίνου όπου άρχισα να σκέφτομαι πιο σημαντικά ζητήματα από το να χαρίσω στην ανθρωπότητα ένα λαμπρό διήγημα και μερικά φιλοσοφικά ή μη ερωτήματα...

Να φάω τορτελίνια ή να τηγανίσω δύο αυγά;

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα