Σήμερα το απόγευμα είδα τη δημοσίευση αυτού εδώ του κειμένου της Πρωτοβουλίας Αυτόνομων Κέρκυρας. Το μεταφέρω όλο εδώ και θα σχολιάσω κάποια πράγματα στο τέλος.
ΥΠΟΚΑΘΙΣΤOΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝIΑ:
ΥΠΟΚΑΘΙΣΤOΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝIΑ:
Οι επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν τον τελευταίο καιρό εναντίον αστυνομικών τμημάτων κατέλαβαν προεξάρχουσα θέση στα ΜΜΕ. Το φαινόμενο χαρακτηρίστηκε ως «πρωτοφανές», παρότι –όπως κατά κανόνα συμβαίνει με την γλώσσα των media– ο χαρακτηρισμός αυτός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είναι γνωστό πως ένα μέρος του «αναρχικού χώρου» εμμένει σε αυτήν την ιδιόμορφη προπαγάνδα διαμέσου της δράσης εδώ και δεκαετίες. Οι ίδιοι πιθανότατα θα υποστήριζαν ότι οι πρακτικές αυτού του είδους έχουν παραδειγματικό χαρακτήρα. Όμως το ερώτημα, που εύλογα προκύπτει απέναντι σε έναν τέτοιο ισχυρισμό, αφορά το ποιο είναι αυτό το παράδειγμα και ποιους έχει ως αποδέκτες. Αν κανείς πραγματικά πιστεύει, ότι μπορούμε να μιλάμε για «καταπιεσμένους» που θέλουν να «εξεγερθούν», αλλά φοβούνται ή δεν ξέρουν πώς και περιμένουν κάποιον να τους δείξει, μάλλον δεν ζει σε αυτήν την κοινωνία. Η ιδεολογία βέβαια κάνει θαύματα επιτρέποντας στους φορείς της να έχουν μια εντελώς διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Στα δικά τους μάτια υπάρχει από την μια μεριά η καλή κοινωνία και από την άλλη το κακό κράτος και το κακό κεφάλαιο που την διαφθείρουν. Βέβαια τα πράγματα, ευτυχώς ή δυστυχώς, ποτέ και πουθενά δεν ήταν ακριβώς έτσι, πόσω μάλλον στις σημερινές φιλελεύθερες ολιγαρχίες της δύσης, όπου διαπιστώνεται μία άνευ προηγουμένου ιδιωτικοποίηση, με τον καθένα να μην θέλει και πολλά - πολλά με το διπλανό του, αλλά να αναζητά την επιδιαιτησία του κράτους και των θεσμών του όπως η αστυνομία, για την ρύθμιση των διαφορών του με τους «άλλους», τους ξένους, τους «παράξενους»,κλπ. Την στιγμή που η «ασφάλεια» εκφράζεται ως κυρίαρχο αίτημα, εμείς που δεν συμμεριζόμαστε τέτοιου είδους «αξίες», αλλά και δεν παύουμε να είμαστε μέλη αυτής της κοινωνίας, απευθυνόμαστε προς αυτήν και επιδιώκουμε να γίνουμε κατανοητοί.
Όμως οι «κουκουλοφόροι» – όπως αρέσκονται πλέον να τους αποκαλούν τα μέσα, ώστε να εντείνουν τα φοβικά σύνδρομα του σιωπηλού ακροατηρίου τους – προφανώς αδιαφορούν για το αν θα γίνουν κατανοητοί ή όχι. Βρισκόμενοι στην τραγική πλάνη να θεωρούνε εαυτούς ως μια «ελίτ» έξω από την κοινωνία, απευθύνονται σε αυτήν μονάχα για να προκαλέσουν το δέος, πράγμα που δεν επιτυγχάνουν παρά μόνο με τα πλέον συντηρητικά κομμάτια της, μιας και οι φωτιές του εθιμοτυπικού ακτιβισμού τους δεν αποτελούν πλέον τίποτα άλλο από μία παράδοση κάθε άλλο παρά επικίνδυνη και τρομακτική. Οι «εξεγερσιακοί αναρχικοί» πετάνε μολότοφ επειδή έτσι είθισται να γίνεται τα τελευταία τριάντα χρόνια. Άμα είσαι «αναρχικός» πρέπει να πετάς. Δεν έχει γιατί. Αυτός ο κομφορμισμός, η απουσία αυτοκριτικής που χαρακτηρίζει αυτές τις ομάδες, αποτελούν περίτρανες αποδείξεις ότι, ανεξάρτητα με το τι οι ίδιοι νομίζουν, είναι γνήσια τέκνα της ελληνικής κοινωνίας. Σε αυτό επίσης συνηγορούν η συνήθης από μέρους τους αναπαραγωγή ιεραρχικών σχέσεων, μάτσο συμπεριφορών κ.ο.κ. Το μόνο που τελικά μένει να τους «ξεχωρίζει» είναι οι διάφοροι ενδυματολογικοί κι άλλοι κώδικες. Όμως για την lifestyle υποκουλτούρα θα μιλήσουμε μιαν άλλη φορά.
Έχοντας μεγαλώσει σε αυτήν την κοινωνία είμαστε όλοι διαπαιδαγωγημένοι από το θέαμα και οι μιλιταντιστές δεν αποτελούν εξαίρεση. Ίσως αυτοί οι τελευταίοι να είναι λίγο περισσότερο. Δεν εξηγείται αλλιώς η έκδηλη προθυμία τους να ετεροκαθοριστούν με βάση την εικόνα που προβάλλεται για αυτούς από τα μέσα, να ταυτιστούν με την καρικατούρα του «κουκουλοφόρου». Είναι νομίζουμε αυτονόητο πως κανείς δεν θα ασχολούταν με τις ενέργειες τους δίχως την αναπαραγωγή τους από την τηλεόραση, τους «αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους». Οι εμπρηστικές επιθέσεις συνυπάρχουν στα δελτία ειδήσεων αρμονικά με την ασημαντότητα, με τους μικροδημαγωγούς, με τους «διανοούμενους» και καλλιτέχνες που «αναλύουν» και «κατανοούν». Γίνονται αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης από όλο το φάσμα της κεντρικής «πολιτικής» σκηνής. Από τα κόμματα εξουσίας ως το ΣΥΝ και το ΛΑΟΣ και αξιοποιούνται ποικιλοτρόπως στην διαμόρφωση της «κοινής γνώμης». Θα υποθέσουμε ότι οι δράστες παρακολουθούν ικανοποιημένοι νιώθοντας τον κόσμο να περιστρέφεται γύρω τους. Ορθώς. Μόνο που πρόκειται για τον κόσμο του θεάματος.
Οι πρόσφατες επιθέσεις έγιναν ως ένδειξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους κρατούμενους. Άλλοτε γίνονται για αλληλεγγύη στους μετανάστες. Πάντοτε όμως στο όνομα τρίτων. Οι εργολάβοι της βίας, ως άλλοι μασκοφόροι ζορό, αποδίδουν δικαιοσύνη «στο όνομα των αδυνάτων». Δεν είναι ψέμα ότι οι ενέργειες τους γνωρίζουν σημαντική αποδοχή. Διαφορετικά δεν θα υπήρχαν. Κανένα πρόγραμμα δεν εξακολουθεί να παίζει, όταν δεν έχει θεαματικότητα. Πολλοί είναι αυτοί που επικροτούν λέγοντας «Καλά τους έκαναν». Το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» ικανοποιείται. Η λέξη κλειδί είναι η εκτόνωση. Η πεμπτουσία της θεαματικής διαδικασίας. Στην συνέχεια ο ίδιος τηλεθεατής μπορεί να γυρίσει κανάλι στην Ζούγκλα του Μάκη και να αναφωνήσει : Μπράβο Μάκη! Ξεσκέπασε τα λαμόγια!
Είμαστε ενάντια στον φετιχισμό της βίας. Από πολιτικής σκοπιάς κρίνουμε τις ενέργειες αυτού του τύπου παντελώς άστοχες. Το μόνο που επιτυγχάνεται με αυτές τις πρακτικές είναι να εντείνεται η σύγχυση να δίνεται λαβή στους ανεκδιήγητους θαμώνες των τηλεοπτικών παραθύρων να αναπτύσσουν τις θεωρίες συνομωσίας τους για να στιγματίζουν πολιτικούς χώρους ως «φυτώρια» των τρομοκρατικών οργανώσεων. Να προβάλλεται εν τέλει το αδιέξοδο ως μονόδρομος για όποιον αμφισβητεί την υπάρχουσα κοινωνική θέσμιση. Προφανώς ανάμεσα σε όσους επιλέγουν αυτήν την «έμπρακτη προπαγάνδα» οι περισσότεροι είναι καλών προθέσεων όμως, για να αναπαράγουμε το γνωστό κλισέ, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Σίγουρα υφίστανται στην καθημερινότητά τους βία, στον εργασιακό χώρο, ενδεχομένως να υπήρξαν θύματα της αστυνομικής βίας στις πορείες. Το ζητούμενο δεν είναι να ψάχνει κανείς ελαφρυντικά για την δικαιολόγηση της αντίληψης «βία στην βία». Το ζητούμενο είναι η δημιουργία ενός κινήματος αμφισβήτησης του οποίου η ανάπτυξη, ανάμεσα στα πάμπολλα άλλα εμπόδια συναντά την λενινιστική λογική της πρωτοπορίας και την συνωμοτική δράσης των αναρχικών που ελάχιστα μοιάζουν να έχουν αντλήσει από τους κλασσικούς του αναρχισμού, θυμίζοντας μόνο τον Νετσάγιεφ. Οι σοβαρές ενστάσεις μας πάνω στο ζήτημα της «επαναστατικής» βίας δεν έχουν ως αφετηρία τους τα όρια της νομιμότητας αλλά πηγάζουν από την τοποθέτηση μας απέναντι σε όποιον επιδιώκει να υποκαθιστά την κοινωνία και να δρα στο όνομά της. Γιατί για εμάς η επανάσταση είναι η ρητή επαναθέσμιση της κοινωνίας, που συντελείται από την ίδια την κοινωνία στο σύνολό της ή στην πλειοψηφία της. Εφόσον μιλάμε για πρωτοπορίες έχουμε να κάνουμε με πραξικόπημα.
Πρωτοβουλία Αυτόνομων Κέρκυρας
www.aytonomoikerkyras.blogspot.com
aytonomoikerkyras@yahoo.com
Γενικότερα διαβάζοντας τέτοια κείμενα χαίρομαι, χαίρομαι γιατί βλέπω και άλλους ανθρώπους να διατηρούν μία οξυδέρκεια αρκετά δυσεύρετη στους καιρούς που ζούμε. Χαίρομαι επίσης γιατί μέσα σε μερικές γραμμές τοποθετούνται ξεκάθαρα πάνω σε μία σειρά ζητημάτων. Ζητήματα που όλα προσωπικά τα κρίνω καίρια προς συζήτηση -αν είναι κάποτε σε αυτή τη χώρα να επαναδημιουργηθεί ένα σοβαρό επαναστατικό κίνημα.
Το ζήτημα της βίας, το ζήτημα της διαμεσολάβησης, το ζήτημα αντιπροσώπευσης, το ζήτημα της πρωτοπορίας της σχέσης δηλ. πολιτικού υποκειμένου και κοινωνίας, το ζήτημα της ευθύνης, το ζήτημα του δημόσιου χώρου όλα αυτά τα ζητήματα που η ιδεολογία τα έχει λύσει αλλά η επαναστατική θεωρία αντιθέτως οφείλει να συζητάει διαρκώς, προσωπικά τα κρίνω πολύ κεντρικά
Κατά την γνώμη μου δεν χρειάζεται και πολύ να ψάξει κανείς για να δει που οι σύντροφοι έχουν δίκιο. Αρκεί μία βόλτα στα thread του indymedia (πχ. ας πούμε όσον αφορά τις φοιτητικές διαδηλώσεις) για να δει κανείς μία εντελώς άστοχη πρακτική σε σχέση με τα ΜΜΕ. Το πλήθος των σχολιών και των συζητήσεων για τις φοιτητικές διαδηλώσεις δεν αφορούσε αυτές καθαυτές αλλά την αναπαράσταση τους απο τα ΜΜΕ. Πιο πολλά διάβαζε κανείς για τον Πρετεντέρη, παρά για το πως ήταν η διαδήλωση.
Ωστόσο, αν και στα περισσότερα έχουν σχεδόν απόλυτο δίκιο κάπου διαπράττουν ένα σφάλμα. Δεν χρειάζεται το κράτος να βρει λαβές στις εμπρηστικές επιθέσεις προκειμένου να έρθει αυτό να μας δικαιολογήσει το αίσθημα τις ασφάλειας. Όποια μορφή αντι βίας και να χρησιμοποιήσουν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευομένοι πάντα θα κρίνεται στο συγκεκριμένο επίπεδο από το κράτος. Άλλωστε όλες οι βίες πέρα από τη δική του ειναι εξορισμού παράνομη. Εδώ είχε πνιγεί το κέντρο από τα δακρυγόνα και όλοι απειλούνταν στα τηλεπαράθυρα.
Με πιο απλά λόγια, όσοι αντιστέκονται πάντα θα κατηγορούνται και πάντα θα χαρακτηρίζονται διάφορα από ληστές και δολοφόνοι μέχρι εν δυνάμει τρομοκράτες. Στο βαθμό που ο συσχετισμός δυνάμεων επιτρέπει στα αφεντικά να το κάνουν. Ας πούμε αν αύριο μεθαύριο οι συσχετισμοί γίνουν ακόμα χειρότεροι θα μπορούσαμε να δούμε εργαζόμενους που ζητάνε μία αύξηση να κατηγορούνται για τρομοκράτες. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι δεν κάνουμε τίποτα που να δίνει λαβή στο λόγο της κυρίαρχης ιδεολογίας. Οι σύντροφοι μάλλον δεν εννοούν αυτό ομώς, αλλά το επιχείρημα βρίσκεται σε λάθος δρόμο. Μιας και ο δρόμος αυτός οδηγεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην επίκληση της νομιμότητας.
Για μένα είναι προφανές ότι η νομιμότητα ή όχι δεν είναι κανενός είδους κριτήριο για μία δράση. Άλλωστε μέσα στην σημερινή αλλοτρίωση του υπάρχει ένα σύνθημα που αυτό λέει "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"... (Η σημερινή αλλοτρίωση αυτού του συνθήματος βρίσκεται στο να φωνάζεται για 2 ευρώ παραπάνω από συνδικαλιστές γραφειοκράτες...).
Αυτά.
Γενικότερα διαβάζοντας τέτοια κείμενα χαίρομαι, χαίρομαι γιατί βλέπω και άλλους ανθρώπους να διατηρούν μία οξυδέρκεια αρκετά δυσεύρετη στους καιρούς που ζούμε. Χαίρομαι επίσης γιατί μέσα σε μερικές γραμμές τοποθετούνται ξεκάθαρα πάνω σε μία σειρά ζητημάτων. Ζητήματα που όλα προσωπικά τα κρίνω καίρια προς συζήτηση -αν είναι κάποτε σε αυτή τη χώρα να επαναδημιουργηθεί ένα σοβαρό επαναστατικό κίνημα.
Το ζήτημα της βίας, το ζήτημα της διαμεσολάβησης, το ζήτημα αντιπροσώπευσης, το ζήτημα της πρωτοπορίας της σχέσης δηλ. πολιτικού υποκειμένου και κοινωνίας, το ζήτημα της ευθύνης, το ζήτημα του δημόσιου χώρου όλα αυτά τα ζητήματα που η ιδεολογία τα έχει λύσει αλλά η επαναστατική θεωρία αντιθέτως οφείλει να συζητάει διαρκώς, προσωπικά τα κρίνω πολύ κεντρικά
Κατά την γνώμη μου δεν χρειάζεται και πολύ να ψάξει κανείς για να δει που οι σύντροφοι έχουν δίκιο. Αρκεί μία βόλτα στα thread του indymedia (πχ. ας πούμε όσον αφορά τις φοιτητικές διαδηλώσεις) για να δει κανείς μία εντελώς άστοχη πρακτική σε σχέση με τα ΜΜΕ. Το πλήθος των σχολιών και των συζητήσεων για τις φοιτητικές διαδηλώσεις δεν αφορούσε αυτές καθαυτές αλλά την αναπαράσταση τους απο τα ΜΜΕ. Πιο πολλά διάβαζε κανείς για τον Πρετεντέρη, παρά για το πως ήταν η διαδήλωση.
Ωστόσο, αν και στα περισσότερα έχουν σχεδόν απόλυτο δίκιο κάπου διαπράττουν ένα σφάλμα. Δεν χρειάζεται το κράτος να βρει λαβές στις εμπρηστικές επιθέσεις προκειμένου να έρθει αυτό να μας δικαιολογήσει το αίσθημα τις ασφάλειας. Όποια μορφή αντι βίας και να χρησιμοποιήσουν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευομένοι πάντα θα κρίνεται στο συγκεκριμένο επίπεδο από το κράτος. Άλλωστε όλες οι βίες πέρα από τη δική του ειναι εξορισμού παράνομη. Εδώ είχε πνιγεί το κέντρο από τα δακρυγόνα και όλοι απειλούνταν στα τηλεπαράθυρα.
Με πιο απλά λόγια, όσοι αντιστέκονται πάντα θα κατηγορούνται και πάντα θα χαρακτηρίζονται διάφορα από ληστές και δολοφόνοι μέχρι εν δυνάμει τρομοκράτες. Στο βαθμό που ο συσχετισμός δυνάμεων επιτρέπει στα αφεντικά να το κάνουν. Ας πούμε αν αύριο μεθαύριο οι συσχετισμοί γίνουν ακόμα χειρότεροι θα μπορούσαμε να δούμε εργαζόμενους που ζητάνε μία αύξηση να κατηγορούνται για τρομοκράτες. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι δεν κάνουμε τίποτα που να δίνει λαβή στο λόγο της κυρίαρχης ιδεολογίας. Οι σύντροφοι μάλλον δεν εννοούν αυτό ομώς, αλλά το επιχείρημα βρίσκεται σε λάθος δρόμο. Μιας και ο δρόμος αυτός οδηγεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην επίκληση της νομιμότητας.
Για μένα είναι προφανές ότι η νομιμότητα ή όχι δεν είναι κανενός είδους κριτήριο για μία δράση. Άλλωστε μέσα στην σημερινή αλλοτρίωση του υπάρχει ένα σύνθημα που αυτό λέει "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"... (Η σημερινή αλλοτρίωση αυτού του συνθήματος βρίσκεται στο να φωνάζεται για 2 ευρώ παραπάνω από συνδικαλιστές γραφειοκράτες...).
Αυτά.
Κατηγορία: Αναδημοσιεύσεις, Αναλύσεις
2 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Με την ευκαιρία λοιπον, να διευκρινίσουμε πως η κριτική μας δεν γίνεται βάσει κάποιου "χρυσού" ηθικού κανόνα, με τη διάτριση νόμιμο/παράνομο κλπ. Αντίθετα θεωρούμε πως κάθε περίπτωση πρέπει να σταθμίζεται ξεχωριστά, με πολιτικά κριτίρια. Άλλο πράγμα είναι φερειπείν η Θεσ/νικη το Μάη του '36 ή το Καρτιέ Λατέν το Μάη του '68 και άλλο τα Εξάρχεια το Μάη του 2007, ανεξάρτητα με το τί μπορεί να φαντασιώνονται οι θαμώνες τους. Με άλλα λόγια το ζήτημα είναι κατα πόσο έχουμε να κάνουμε με κινηματικές πρακτικές, εάν μιλάμε για κοινωνικές συγκρούσεις ή εάν, αντίθετα είναι ο συνωμοτισμός και η λογική της πτωτοπορείας αυτό που έχουμε απέναντί μας. Στην πρώτη περίπτωση ο διαμεσολαβητικός ρόλος των media αποδυναμώνεται εκ των πραγματών. Για να φτάσουμε σε μια κοινωνική σύγκρουση θα πρέπει πρώτα η κοινωνια, ή σεβαστό μέρος αυτής, να παρνηθεί το ρόλο του θεατή. απο την άλλη η συνωμοτική δραση είναι, νομίζουμε, ευνοική για το ρόλο αυτό. Όσοι την επιλέγουν επιδιώκουν να υποκαθιστούν την κοινωνία περίπου με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και τα ΜΜΕ. Ο καθένας όπως μπορεί. Οι μέν με τσιρίδες, οι δε με μολότωφ.
Αρδιζογλου