Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Σήμερα είναι 31η Μαίου. Και είναι η τελευταία μέρα που βλέπω ολόκληρο το ποσό του μισθού μου στην τράπεζα. Εδώ και μία βδομάδα έχω πάρει την οριστική απόφαση να απολυθώ από τη δουλειά μου. Υπό αυτό τον τίτλο θα δημοσιεύονται οι συγκλονιστικές λεπτομέρειες από τη διαμάχη ενός εργαζομένου που θέλει να απολυθεί και μιας εταιρείας που δεν θέλει να τον απολύσει.

Καταρχήν γιατί.

Πρώτον στο τέλος της διαδρομής με περιμένει μία όμορφη αποζημείωση της τάξης των 2.000, σαν λιτός άνθρωπος που είμαι μου είναι μία χαρά λεφτά.

Δεύτερον, έχω βαρεθεί τη δουλειά μου. Δουλεύω σε ένα super market. Έτσι και αλλιώς δεν έχω πολλούς λόγους να με ευχαριστεί οποιουδήποτε είδους εργασία. Απλά υπάρχουν ανεκτές και λιγότερο ανεκτές.

Τρίτον, θέλω να ξεκουραστώ.

Τέταρτον και σπουδαιότερον, κάποια μέρα εκεί που έβαζα μαγιονέζες στο ράφι, πίσω από κάτι ξεχασμένα βάζα είχε φυτρώσει ένα τεράστιο μπλε μανιτάρι. Στη βάση του καθόνταν ενας γέρος με άσπρη γενειάδα μια μαγκούρα και ενα ΑΚ 47. Κάπνιζε μία πίπα και ο καπνός ανέβαινε ψηλά σχηματίζοντας πολύχρωμους κύκλους, τετράγωνα και σπείρες.
"Παιδί μου..." μου λέει. "Το κράτος πρόνοιας καταρρέει, οι εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών σιγα σιγά υποχωρούν. Πρέπει να έχεις κάτι από αυτή την εποχή της ανθρωπότητας να λες στα εγγόνια σου. Πρέπει να βγεις ταμείο ανεργίας. Θυμίσου με και κάποτε θα λες. Υπήρχε μια εποχή παιδιά μου, που έπαιρνα επίδομα ανεργίας."

Δεν αρνείται κανείς αυτό που βλέπει στα οράματα έτσι δεν είναι; Δεν μπορεί να εμφανίζεται η Παναγία ας πούμε μπροστά σου και να σου λέει κάνε αυτό και συ να τη γράφεις... 'Ντάξει, εγώ δεν είδα την Παναγία γιατί δεν είμαι χριστιανός... αλλά ΟΚ.

Η όλη μανουρα ξεκίνησε πριν μια βδομάδα ακριβώς. Εγώ εδώ και κανα 2 βδομάδες ψάχνομαι για το πότε θα "χτυπήσω", έτσι ώστε πότε η απουσία μου θα είναι πιο αποτελεσματική. Έτσι λοιπόν την προηγούμενη Παρασκευή δεν πάω για δουλειά, το μαγαζι ανοίγει κατα τις 10 και γω ξυπνάω κατά τις 11. Κατα τρεις ενημερώνω ότι δεν θα πάω ούτε την επόμενη μέρα για δουλειά.

Έρχεται λοιπόν η Δευτέρα, εγώ όμορφος και άνετος πάω για δουλειά. Ο προιστάμενος μου ούτε που με ρώτησε κάτι, τι έγινε και τέτοια. Τίποτα. Με την ίδια χαλαρότητα που με διακρίνει και θέλοντας να τσεκάρω μία αντίδραση, του λέω κατα τις 11 ότι ούτε την Πέμπτη θα πάω για δουλειά. Τίποτα, βράχος ο τύπος δε μασάει τίποτα. Μπορεί να έφταιγε και το ότι έβρεχε όλη μέρα. Δεν ξέρω.

Τρίτη σκάει ο τύπος πρωί πρωί στη δουλειά, ούτε καλημέρα ούτε τίποτα. Αρχίσε να δίνει διαταγές, κάντε αυτό, κάντε εκείνο. Κανονίστε αυτό, κανονίστε το άλλο. Εγώ έχω ρίξει τους ρυθμούς τησ δουλειάς με τρέλλα. Όταν λέμε έριξα, εννοούμε ότι τους πήρα και τους έστειλα στα τάρταρα της εργατικής αποδοτικότητας. Το οχτάωρο σε slowmotion. Τέλος πάντων τώρα ο τύπος έκανε κάτι αστεία. Μου έστελνε άλλους να μου πούνε τι να κάνω, (βέβαια δεν έκανα τίποτα απο αυτά που έλεγε...), μου έκανε μούτρα. Κάτι αντίστοιχο τώρα των 8χρονων που στραβομουτσουνιάζουν και σου λένε "Δε σε παίζω." Ήταν τόσο αστείο όλο αυτό που έβαζα τα γιαούρτια και γέλαγα.

Τετάρτη, έρχεται πάλι πρωί πρωί. Πάλι ούτε καλημέρα ούτε τίποτα. Μόνο που αυτή τη φορά ειναι φορτωμένος. Απειλές γενικου τύπου, θα αλλάξουν τα πράγματα εδώ, θα σας στρώσω εγω, και πως την εχετε δει και τετοια. Εγώ δύναμη, βράχος. Απο το ένα μπαίνουν, απο το ίδιο βγαίνουν, δεν κάνουν καν τον κόπο να διασχίσουν το κρανίο μου. Οι ρυθμοί δουλειάς εντωμεταξύ έχουν αρχίσει να σκάβουν ορυχείο στα Τάρταρα με αντιστρόφως ανάλογους ρυθμούς. Κατά τις 12.30 του λέω ότι και την επόμενη μέρα θα λείψω. Πάω για διάλειμμα μετά, και μία συνάδελφος μου λέει για τις επόμενες κινήσεις μιας και συννενοήθηκε με την πιο πάνω από αυτόν. Θα με καλέσει να με ρωτήσει τι συμβαίνει και να δει τι μπορεί να κάνει να λύσει το πρόβλημα. Επιτέλους έγινα πρόβλημα. Τρία ζήτω...

Εγώ φυσικά δεν ξέρω τίποτα, συνεχίζω με τους ίδιους ρυθμούς. Τα πόδια σέρνονται, τα χέρια κρέμονται με πιάνει και κάνα δυο φορές να κάθομαι σε κάτι κιβώτια.

Κατά τις 3 με φωνάζει να μου μιλήσει.

"Τι έχει γίνει τις τελευταίες μέρες; Βλέπω έχεις χάσει την όρεξη σου για δουλειά. Έχει γίνει κάτι."
"Ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα υγειάς."
"Θα μπορούσα να μάθω περισσότερα;"
"Όχι. Είναι σοβαρό και δεν θέλω να το συζητάω." Εγώ τώρα υφάκι τρελλό έτσι, μαύρη θλίψη και κατάρα, ο χαροκαμμένος γιος και έτσι.
"Κοίτα, η εταιρεία μπορεί να σε βοηθήσει αν είναι μέχρι να ξεπεραστεί το πρόβλημα. Αν θες κάτι να κάνουμε. Ζήτησε μας το."
Εκείνη την ώρα σκέφτηκα να ζητήσω μερικά εκαττομύρια ευρώ σε λογαριασμό στην Ελβετία αλλά θα πήγαινε στράφι όλη η υποκριτική μου.
"Σαν τι;" Λέω εγώ.
"Θα ήθελες μου λεει μια βδομάδα άδεια; Αν θες δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα."
"Όχι. Μπορεί να χρειαστεί πιο μετά."
"Φυσικά, καλό είναι να μη βγάζουμε τα προβλήματα μας όμως στη δουλειά. Και θα πρέπει να φροντίσεις να μην δημιουργείς πρόβλημα."
Αυτό όταν το ακούω αυτό θέλω πάντα να απαντήσω το εξής: Το ίδιο καλό είναι και η δουλειά να μη μας βγάζει προβλήματα στην προσωπική μας ζωή. Κάποια στιγμή θα το πω όμως.

Έτσι λοιπόν τέλειωσε η πρώτη βδομάδα του πολέμου. Το έργο θα συνεχιστεί απο βδομάδα.