Πρόλογος

Ως γνωστόν όταν ο διάολος δεν έχει δουλειά συνουσιάζεται με τα τέκνα του. Επίσης ως γνωστόν, όταν καταργήσουμε τη μισθωτή εργασία θα είμαστε όλοι καλλιτέχνες.

Δύστυχε αναγνώστη, σε όσα μέχρι τώρα έχεις υποστεί σε τούτο το ιστολόγιο πρόσθεσε άλλο ένα. Λογοτεχνία.

Ορίστε η πρώτη ιστορία.


Ι.

Εκείνο το πρωί ο Μ. ξύπνησε με το Avanti Popolo να παίζει τέρμα από τα απέναντι γραφεία της διαφημιστικής εταιρείας. Ανοίγοντας τα μάτια του είδε τη νέα διαφήμιση για ένα λευκό ζελέ, που ακόμα ονομάζουν γιαούρτι να κρέμεται μπροστά από τα γραφεία, απεικονίζοντας μία νεαρά κρατώντας ένα κουτάλι σα πούτσα που στην άκρη στεκόταν ο λευκός ζελές... Αυτοί οι διαφημιστές γινόταν συνεχώς ολοένα και πιο προβλέψιμοι.

Αισθάνθηκε αφόρητα μαλάκας.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και έκατσε για λίγο καθισμένος για να του περάσει η πρωινή στύση μπας και καταφέρει να κατουρήσει. Έτριβε το κεφάλι του και κοίταζε δεξιά και αριστερά στο δωμάτιο για να διώξει τη νύστα από τα μάτια του. Επί ματαίω. Αποφασίζει να σηκωθεί. Μπαίνει στο μπάνιο. Η στύση έχει υποχωρήσει λίγο, αλλά ακόμα δεν είναι σε θέση να κατουρήσει. Πάει στο νιπτήρα, γεμίζει τις χούφτες του νερό αλλά σταματά και κοιτά στον καθρέφτη, προσπαθώντας να διαυγάσει ποιος θέος ξέρει ποια φαντασιακή σημασία. Επειδή όμως η προσπάθεια διαύγασης του πήρε πολύ ώρα το νερό έφυγε από τη χούφτα του και όταν πήγε να ρίξει νερό στα μούτρα του το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να αυτοχαστουκηθεί απαλά.

Αισθάνθηκε αφόρητα μαλάκας.

Η στύση υποχώρησε. Και αυτή τη φορά έριξε νερό στο πρόσωπο ξυπνώντας για τα καλά. Κατούρησε επιτέλους. Άδειασε η κύστη του και ένιωσε καλύτερα. Ξανάριξε νερό στο πρόσωπο του. Και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Έβαλε τον ελληνικό στο μπρίκι και το μπρίκι στο γκαζάκι. Άνοιξε το γκάζι αλλά παραδόξως ξέχασε να ανάψει τη φωτιά. Στη συνέχεια άνοιξε το ψυγείο να φάει κάτι. Αλλά στάθηκε ακίνητος για πολύ ώρα. Αναποφάσιστος. Βγάζει βούτυρο και μαρμελάδα και κάθεται στο τραπέζι, αρχίζοντας να αλείφει το ψωμί... Ξαφνικά κάτι αρχίζει να μυρίζει τη στιγμή που βλέπει μία γλάστρα από το παράθυρο να πέφτει προς τα κάτω. Κοίταξε κάτω, έκλεισε το γκαζάκι, άνοιξε το παράθυρο, ξανάνοιξε το γκαζάκι και αυτή τη φορά το άναψε. Διαλεχτικός υλισμός;

Αισθάνθηκε αφόρητα μαλάκας.

Πίνει καφέ και τρώει το πρωινό του αρχίζοντας πια να δραστηριοποιείται πιο έντονα. Ντύνεται σε 3 και 33 και είναι στο διάδρομο. Περιμένει και μπαίνει μέσα στον ανελκυστήρα, πατάει το κουμπί για το ισόγειο, λέει καλημέρα στην από πάνω και κατεβαίνουν μαζί στο ισόγειο. Όταν όμως κατέβηκαν και δοκίμασαν να ανοίξουν την πόρτα της πολυκατοικίας διαπίστωσαν ότι δεν άνοιγε. Είχε σπάσει κάποιο κλειδί μέσα... Τι να κάνουμε; Αναρωτιέται η γειτόνισσα. Έλα λέει αυτός, θα βγούμε από τον ακάλυπτο, βγαίνουν πηδάνε ένα μικρό φράχτη αλλά με το που πατάει στο πεζοδρόμιο σκάει στο κεφάλι του μία γλάστρα που έπεφτε.

Για κάποιον απροσδιόριστο ακόμα λόγο ο Μ. καθώς ήτανε ακόμα ξάπλα και κοίταζε το γκρι ουρανό να χορεύει αισθάνθηκε δύο φορές μαλάκας.

Η γειτόνισσα μέσα στον πανικό της πήρε πρώτα την πυροσβεστική, μετά το λιμενικό, μετά την πολεοδομία, μετά το ΣΔΟΕ, μετά το Ινστιτούτο Καταναλωτή, μετά την Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, μετά το 100, μετά την τροχαία, μετά τους Γιατρούς χωρίς σύνορα, μετά την Επιθεώρηση Εργασίας, μετά το Star, μετά έστελε sms στο Σε είδα της Athens Voice και μόνο στο τέλος όλων αυτών κάλεσε ασθενοφόρο.

Ο Μ. ξαπλωμένος, με τον ουρανό συνεχώς να σκοτεινιάζει, για έναν λόγο, ακόμα απροσδιόριστο, συνέχισε να νιώθει αφόρητα μαλάκας.

Τελικά ήρθε το ασθενοφόρο. Με 42 λεπτά καθυστέρηση. Τον έβαλαν μέσα και το ασθενοφόρο ξεκίνησε ουρλιάζοντας για χάρη του Σαντ.

Ο Μ. καθώς πέθαινε αισθάνθηκε αφόρητα μαλάκας.

Κρίμα, γιατί παρόλα αυτά είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί πολλά πράγματα

Είμαστε στα τέλη Μάρτη... Όπου η συνάδελφος ξαναχτυπά και ξαναβουτάει άλλη μία 600άρα από το ταμείο φτάνοντας το σκορ στα 1500... Ήταν το Σαββατοκύριακο στις 25-3 όπου εγώ είχα ρεπό και Σάββατο και Δευτέρα... Όταν γυρνάω και το διαπιστώνουμε, παίρνω τηλέφωνο και τους βάζω τις φωνές. Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που ζήτησα να απολυθεί συνάδελφος, και πραγματικά δεν έχω καμία τύψη. Το εργάκι το έχω ξαναδεί, εγώ και η πάρτη μου και άντε γαμηθείτε όλοι. Δεν υπάρχει για μένα χειρότερο πράγμα σε ένα χώρο δουλειάς από το να εκθέτεις το συνάδελφο και να τον ρουφιανεύεις. Από την πλευρά μας την προειδοποιήσαμε. Και το απόγευμα που την συνάντησα στην αλλαγή της βάρδιας, της τα είπα χύμα... Μία κουβέντα η οποία μου έδωσε με τον πιο έντονο τρόπο να καταλάβω τι σημαίνει να έχεις μία αντίληψη δουλεύω μόνος μου, και τι σημαίνει να έχεις μία αντίληψη δουλεύω με άλλους. Από τη μια το σκέφτομαι το συνάδελφο, και από την άλλη το σκέφτομαι το μουνί μου. Από την μια το να πάτε να γαμηθείτε όλοι, και από την άλλη το χτίζω σχέσεις. Μάταια. Δεν πιστεύω ότι κατάλαβε τίποτα. Δεν πιστεύω ότι είχε καν ιδέα για τι πράγμα της μιλούσα. Θλίψη.

Τέλος πάντων, μετά από αυτό και αφού πέρασε μία εβδομάδα χωρίς καν να της πουν το παραμικρό έχω ξενερώσει εντελώς. Έχω εμφανώς παραιτηθεί. Είναι και η αντικαταστάτριά μου στο μαγαζί οπότε τα έχω παρατήσει όλα. Μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη, η τύπισσα είχε φάει άλλα 600 ευρώ. Επιπλέον διαπιστώνουμε ότι λείπουν άλλα 400 από τα ψιλά που έχουν πρόσβαση σχεδόν όλοι... Κόλαση. Εγώ ενημερώνω αλλά πλέον με γράφουν όλοι στα αρχίδια τους. Οπότε κρατάω και εγώ μία στάση αναμονής. Δε θα έρθει κανείς να μου ζητήσει ευθύνες; Θα έρθει... Και τότε θα μιλήσω όπως πρέπει να μιλήσω...

Κάνω μία παρένθεση να γράψω κάποιες σκέψεις για το όλο φαινόμενο. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει κουλό μία εταιρεία να την κλέβουν και αυτή να μην κάνει τίποτα. Η συνάδελφος που είναι 20 χρόνια σε σούπερ μάρκετ και 10 σε αυτή την εταιρεία είχε συναντήσει άλλη μία φορά τέτοιο φαινόμενο. Και αμέσως μας είπε ότι απολύθηκε το άτομο που την έκανε. Αυτό απαραίτητα δε λέει πολλά τη στιγμή που πολύ συχνά ελάχιστα πράγματα γνωρίζουν οι εργαζόμενοι. Από την άλλη την άφηναν επειδή δεν είχαν άτομα; Δεν παίζει μάλλον. Είχαμε περάσει 5 μήνες με -2 άτομα... Η ερμηνεία που κάνω είναι η εξής: την άφηναν για να μας εκθέσουν, και να με εκθέσουν. Έχω ξαναπεί, ότι τα τελευταία 3 χρόνια το μαγαζί πήγαινε αρκετά καλά μειώνοντας την άγνωστη απώλεια 2 με 2,5 % πρακτικά 7 με 8000 το δίμηνο, δηλ. 40.000 το χρόνο δηλαδή με άλλα λόγια 3 χρόνια που με είχαν υπεύθυνο το μαγαζί έβγαλε 100.000 παραπάνω. Φαντάζομαι κάποια στελέχη που κοιτάνε τα νούμερα τους ένοιαζε περισσότερο αυτό το νούμερο παρά αν εγώ δεν κάνω πίπες στον προϊστάμενο και δεν ρουφιανεύω τις συναδέλφους. Και αυτό το γεγονός νομίζω ότι σε ένα μεγάλο βαθμό με κράτησε και δεν με απόλυαν παρά τα όσα τους είχαμε και είχα κάνει 3 ολόκληρα χρόνια. Αυτό ως ένα βαθμό επιβεβαιώθηκε ακόμα περισσότερο αργότερα όπως θα δούμε.

Τώρα όσον αφορά τη συνάδελφο που έκλεβε... Καταρχήν δεν βάζω το θέμα καθόλου ηθικά. Είναι κακό να κλέβεις και άλλες τέτοιες αηδίες... Είναι προφανές νομίζω. Στην τελική πολύ καλά τους έκανε και λίγα τους πήρε... Η όλη προσέγγιση και η όλη μου ας την πούμε ένσταση στο όλο ζήτημα είναι ότι με αυτό τον τρόπο εξέθετε συναδέλφους. Θα μου πει κανείς ότι μιλάμε για μία έκθεση στα μάτια των προϊστάμενων όμως, οπότε είναι λίγο άκυρο αυτό το περί έκθεσης “απέξω” κρίνοντας το. Όμως εμείς είμασταν εκεί μέσα. Δεν είμασταν απέξω. Και πιστέψτε με δεν είναι και πολύ ευχάριστο να ακούς υπονοούμενα του στυλ “Είστε όλοι ύποπτοι” και κάτι τέτοια, τα οποία εμένα στα αρχίδια μου και πήρανε και την απάντηση που τους ταίριαζε, αλλά όσο να 'ναι για τις υπόλοιπες συναδέλφους ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικά. Και στην τελική, άμα θες να την κάνεις τη λαδιά μπορείς να την κάνεις και με πιο όμορφο τρόπο, και πιο έξυπνα και να μην εκθέτεις τους συναδέλφους, λίγο μυαλό χρειάζεται. Επιπλέον, αν δούμε μία τέτοια συμπεριφορά, στην τελική εντελώς ατομικίστικη, υπό το πρίσμα ότι σε ένα εργασιακό χώρο κάποιοι προσπαθούν να κάνουν κάτι νομίζω ότι λειτουργεί πλήρως διαλυτικά ειδικά σε μία περίοδο που κανείς δεν ξέρει ποιος την έχει κάνει και ο ένας υποπτεύεται τον άλλον. Και στην τελική δεν είναι φυσικά καθόλου το χρηματικό ζήτημα στην υπόθεση που με ενόχλησε, και ούτε φυσικά η κλοπή. Είναι πολύ περισσότερο η ίδια η συμπεριφορά και όλη στάση κατά τη διάρκεια αυτού του ζητήματος που είναι τόσο εχθρική σε εμένα. Τέλος πάντων ας επιστρέψουμε στην μικρή μας αφήγηση.

Είμαστε στο Πάσχα. Και εγώ κωλοβαράω ασυστόλως. Όλο τον Απρίλη Σάββατο δεν πήγα για δουλειά ας πούμε. Με κάτι φτηνές δικαιολογίες του στυλ, παντρεύεται ένας φίλος από το στρατό στην Ορεστιάδα και κάτι τέτοια σαχλά. Επίσης το κωλοβάρεμα πήγαινε σύννεφο. Τα κωλαράκια της Τζένιφερ Λόπεζ απέκτησα με τέτοιο βάρεμα. Μέχρι που ήρθε η μεγάλη στιγμή. Ένα μεσημέρι σκάει ο εσωτερικός έλεγχος της εταιρείας. Κάτι σαν το ΣΔΟΕ ας πούμε. Με φωνάζει σε κάποια φάση.

-Εδώ υπάρχει πρόβλημα.
-Εδώ και ενάμιση μήνα υπάρχει πρόβλημα τώρα το θυμηθήκατε;
-Ποιον ενημέρωσες;
-Τους προϊστάμενους μου;
-Μάλιστα...

Καθόμαστε και βλέπουμε τα λογιστικά φύλλα και ξαναδιαπιστώνουμε για άλλη μία φορά τα ελλείμματα.

-Ποιος πιστεύετε ότι είναι υπεύθυνος για όλα αυτά;
-Ο θεός.
Παγωμάρα και ένα μισό χαμόγελο...
-Τι εννοείται;
-Εννοώ, κύριε τάδε, ότι όταν εγώ έχω ενημερώσει στην ώρα τους για όλα και η εταιρεία δεν κάνει τίποτα, τότε νομίζω ότι πια μιλάμε για μία περίπτωση που αφήνεται στο έλεος του θεού.
Όταν πετάς τέτοια φαρμακερή ατάκα φυσικά μάλλον δε φτιάχνεις το κλίμα και πολύ. Αφήστε που την προετοίμαζα κάνα δύο βδομάδες να την πω.
-Αφήστε τα αστεία, και πείτε μου ποιος είναι ο υπεύθυνος για αυτά.
-Δεν είναι καθόλου αστείο, σοβαρά το είπα, αυτό πιστεύω.
Όπως καταλαβαίνετε είχαμε μία μάχη όπου φυσικά αυτός δεν ήθελε να μου πει ότι με θεωρεί υπεύθυνο και φυσικά εγώ δεν είμαι τόσο μαλάκας ώστε να θεωρήσω και να πω ότι είμαι εγώ ο ίδιος υπεύθυνος. Τελικά νίκησα.
-Εγώ πάντως ξέρω ότι εσείς είστε υπεύθυνος εδώ μέσα.
-Αν και δεν είμαι ακόμα θεός, επίσης υπεύθυνοι για εδώ μέσα είναι και ο επόπτης και ο αρχιεπόπτης.
-Δεν έχουν όμως ευθύνη για αυτά τα πράγματα.
-Αν με θεωρείται υπεύθυνο για τα ελλείμματα να μου το πείτε ευθέως...
Δώσε πάσα να σου βάλω γκολ...
-Δεν υπάρχει κάποιος άλλος να είναι υπεύθυνος.
-Άρα είμαι εγώ.
-Ναι εσείς...
Πες το άνθρωπε μου μου τα ζάλισες.
Και τώρα η μεγάλη στιγμή, κύριες και κύριοι, η στιγμή που περίμενα χρόνια ολόκληρα η λαμπρή στιγμή που τους τα βροντάς.
-Ωραία, επειδή όμως μου έχετε κάνει τα αρχίδια τσουρέκια όλον αυτό τον καιρό, ορίστε και τα κλειδιά σας ορίστε και οι ευθύνες σας να τα βάλετε όπου θα σας ευχαριστήσουνε καλύτερα... Ζνταπ τα κλειδιά πάνω στο γραφείο και ζντουπ η πόρτα πίσω μου.

Μαλάκες σιγά μη σας άφηνα τη χαρά να βγείτε και από πάνω...

Ακολουθούν 2-3 βδομάδες όπου δεν έκανα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Αλλά όταν λέμε απολύτως τίποτα, εννοούμε απολύτως τίποτα.

Αυτόν τον καιρό πέραν του ότι είχα την πλήρη κάλυψη σε διάφορες μικροκοπάνες 3-4 ωρών από συναδέλφους, έλαβα και την αμέριστη συμπαράσταση από διάφορους άλλους συναδέλφους από άλλα μαγαζιά. Πως μαθαίνονται όλα είναι εντυπωσιακό. Όλος ο Μάης κύλησε με συνεχείς κοπάνες, αλλά και όταν πήγαινα για δουλειά το πολύ να καθόμουνα ένα 5ωρο. Μετά είχα και άδεια 2 βδομάδες. Μπήκε λοιπόν ο Ιούνης. Επειδή όμως η διαδικασία της απόλυσης είναι να σε κατεβάζουν με αμάξι στα κεντρικά της εταιρείας και εκεί να υπογράφεις τα χαρτιά σου και επειδή μου είχανε κλείσει ραντεβού πριν την άδεια με πιάνει ο επόπτης και μου λέει πως θα γίνει να μην ξαναχαθεί αυτό το ραντεβού... Ε του λέω πάρε με τηλ. αν δεν είμαι στη δουλειά και θα έρθω... Γαμώ έτσι;;;

Σε κάποια φάση που είχα καθυστερήσει στη δουλειά με παίρνει τηλ. να πάω. Πάω, μπαίνουμε στο αμάξι, κατεβαίνουμε κεντρικά, περιμένω λίγο, δεν μπαίνω καν στον κόπο να βγάλω τα γυαλιά ηλίου ούτε μέσα στο φθοριστικό κλιματισμένο γυψοσανιδέ γραφείο όπου μία καμμένη μου εξηγούσε τα τυπικά. Υπογράφω παίρνω την επιταγούλα μου, και ο επόπτης μου με βγάζει απέξω. Είμαστε έξω από το κτήριο όταν αρχίζει να μου λέει κάτι παπαριές... Σε κάνα δύο λεπτά όπου εγώ σκεφτόμουνα ποιο θα ήταν το νόημα του άντε γαμήσου και αν θα είχε πραγματικά νόημα κάτι τέτοιο. Παρκάρει δίπλα ο διευθύνων σύμβουλος, γνωστή η φάτσα του από κάτι ελεεινά έντυπα που μας έστελνε η εταιρεία. Χαιρετούρες ο δικός μου μαζί του. Καθώς απομακρύνεται ο διευθυντής και ο επόπτης πάει να συνεχίσει τις μαλακίες, του πετάω το άντε γαμήσου.

Και φεύγω...

Λίγα μέτρα πιο κει σταματώ και κοιτώ το 4x4 τζιπ με τα φιμέ τζάμια του διευθυντή έτσι για να μην ξεχάσω τι ακριβώς και που ακριβώς πήγε επί 3.5 χρόνια ο πλούτος που παρήγαγα, και για να μην ξεχνώ γιατί είμαι κομμουνιστής και αναρχικός.

Και έφυγα...

Διαβάστε πρώτα την προκύρηξη να αποκτήσετε μία πιο συνολική εικόνα...




Το Σαββατο που μας πέρασε στις 23 του μήνα, βρεθήκαμε μαζί με άλλο κόσμο σε ένα μικρό της Βοιωτίας τη Θίσβη σε μία διαμαρτυρία της τοπικής επιτροπής αγώνα για όσα εξωφρενικά συμβαίνουν σε εκείνον τον τόπο. Αν και πολλά αναφέρονται στην από κάτω προκύρηξη που αναδημοσιεύω, δεν μπορώ να μην καταθέσω και τη δική μου ματιά, εν είδη ενός μικρού χρονικού.


Πανώ στην πλατεία του χωριού.

Καθώς αφήνεις τη Θήβα πίσω σου σιγά-σιγά και αφού αφήσεις και την παλιά εθνική για Λειβαδιά, με το αμάξι μπαίνεις σε ένα δρόμο όπου συνειδητοποιείς τα καλά της εφταετίας και πόσο μα πόσο δίκιο έχουνε οι ξεμωραμένοι παππούδες που φωνάζουνε ότι ο Παπαδόπουλος έκανε δρόμους, γιατί κατά πάσα πιθανότητα οι δρόμοι αυτοί χρονολογούνται από τότε. Τέλος πάντων, παίρνουμε το δρόμο μας με αρκετή υπομονή και επιμονή όπου διασχίζουμε τους πανέμορφους χρυσαφένιους λόφους της Βοιωτίας. Σε κάποιο σημείο διαπιστώνουμε ότι ο δρόμος φτιάχνεται καθώς επίσης ότι και το έργο το φυλάει η εταιρεία security Pit Bull. Πράγμα αστείο γιατί δεν είδαμε κανένα σεκιουριτά στην είσοδο του έργου. Και έτσι απλά καταλαβαίνει κανείς για το που πάνε οι μίζες...


Χαρακτηριστική εικόνα της περιοχής. Συγκεκριμένα η περιοχή κάτω από τη Θίσβη.

Φτάνουμε στο χωριό της Θίσβης, όπου μετά την προσυγκέντρωση και κάποιες σύντομες ομιλίες ξεκινάει ο κόσμος να κατέβει στην παραλία και στο λιμάνι. Εγώ σε εκείνη τη φάση αναρωτιέμαι που στο καλό είναι οι βιομηχανίες και όλα όσα περιγράφει η Επιτροπή Αγώνα... Τέλος πάντων, καθώς κατεβαίνουμε σιγά σιγά από το χωριό διαπιστώνει κανείς ότι έχει αλλάξει και τόπο και χρόνο. Λίγο πιο έξω από το χωριό τα Σωληνουργεία Κορίνθου καλύπτουν μία τεράστια έκταση -αλλά στα αλήθεια τεράστια- γεμάτη με σωλήνες (...και εκεί βλέπεις ότι τα πραγματικά καλά τραγούδια έχουν μεγάλα δίκια, μιας και οι Σωλήνες των Lost Bodies φαίνεται να αντικατοπτρίζουν τέλεια το όλο πράγμα που βλέπαμε, επί 7-8 λεπτά με το αμάξι τεράστιες ποσότητες τεράστιων σωλήνων...). Καθώς αφήνουμε πίσω μας το εργοστάσιο περνάμε μία πύλη. Εκ πρώτης όψεως νομίζει κανείς ότι αυτή η πύλη με το κουβούκλιο στη μέση και φράχτη 2,5 μέτρων και συρματόπλεγμα στην κορφή είναι το πλέον σουρρεαλιστικό πράγμα που έχει δει κανείς στη ζωή του. Καθότι το φόντο είναι κάτι τεράστια βράχια και πουθενά δε φαίνεται να υπάρχει τίποτα. Αφού περνάμε αυτή την πύλη μετά από μία στροφή εμφανίζεται μπροστά μας η θάλασσα.




1ο λεπτά πιο κατώ το εργοστάσιο της Σωληνουργίας Κορίνθου. Τι σκατά θα τους κάνουνε τόσους σωλήνες;

Συνεχίζουμε προς τα κάτω τη διαδρομή μας και ξαφνικά βλέπουμε μία άλλη πύλη. Αυτή είναι η πύλη που κλείνει το μικρό λιμάνι. Γύρω γύρω από την πύλη ο ίδιος φράχτης ύψους 2,5 μέτρων με συρματόπλεγμα στην κορφή. Εδώ λες όπα όπα... Αυτό είναι προφανώς υπερβολικό. Αυτή είναι και η πύλη από όπου επιτρέπουν/δεν επιτρέπουν στον κόσμο να περάσει και να πάει στην παραλία. Αριστερά είναι ο δρόμος που περνάει για να πάει στο λιμάνι. Εμπορικό λιμάνι έτσι; Στο οποίο όμως λιμάνι δεν επιτρέπεται η είσοδος σε κανέναν. Λιμάνι το οποίο χρησιμοποιεί το εργοστάσιο για να διακινεί πρώτες ύλες και εμπορεύματα. Και το επαναλαμβάνω. Λιμάνι και ακτή που είναι ανοικτοί δημόσιοι χώροι στους οποίους ο τάδε και ο δείνα βιομήχανος έχουνε κλείσει και περικλείσει. (Την ημέρα της διαμαρτυρίας μάθαμε ότι η εταιρεία ζήτησε να απαγορευτεί η εκδήλωση, αλλά ο εισαγγελέας απάντησε ότι όλη η παραλία εκεί είναι ανοικτός δημόσιος χώρος.) Φεουδαρχία όχι μαλακίες.


Στο δρόμο προς την παραλία. Έχουμε περάσει την πρώτη πύλη και κατευθυνόμαστε προς αυτήν του λιμανιού.



Χαρακτηριστικό της περιοχής. Είναι προφανείς οι κίνδυνοι που προκύπτουν από το ανάγλυφο του εδάφους για τις εγκαταστάσεις στο λιμάνι.

Τέλος πάντων μαζεύεται καμιά 200-250αριά κόσμος είναι εκεί και οι Active Member (τους οποίους αντιπαθώ τα μάλα...), και μετά από κάποιες ομιλίες αναλαμβάνει κάποιος κόσμος από την Επιτροπή Αγώνα να πάει να ρίξει την περίφραξη. Η οποία περίφραξη όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες φτάνει ίσαμε τη θάλασσα. Και εμφανώς παράνομη αλλά και με συγκεκριμένη απόφαση της πολεοδομίας παράνομη που έχει διατάξει την κατεδάφιση της. Σε κάποια φάση έρχονται δύο καπελάκηδες όπου γίνονται κάποιοι διάλογοι περί δικαίου και οι οποίοι αποχωρούν εις μάτην, ρίχνονται καμιά 10αριά πασσάλοι και αποχωρούμε. Είναι προφανές ότι αυτός ο φράχτης εκεί πέρα δεν έχει καμία άλλη λειτουργία (αν αποδεχτούμε ότι ένας φράχτης γενικώς μπορεί να έχει κάποια λειτουργία...), πέρα από το να εκφοβίσει τους κατοίκους δείχνοντας και ξαναδείχνοντας τη δύναμη που έχουν αυτοί που έβαλαν το φράχτη. Δείχνοντας και ξαναδείχνοντας τη δύναμη επιβολής που νομίζουν ότι έχουν (Πράγμα το οποίο φάνηκε και από την παρουσία των μπάτσων, 5-6 τζιπ, αρκετά περιπολικά και από ότι είπανε και δύο διμοιρίες των ΜΑΤ, να “φυλάνε” 250 ανθρώπους που πήγαιναν σε έναν ανοικτό δημόσιο χώρο...). Αυτό είναι ακόμα πιο καταφανές τη στιγμή που φράχτης εκεί δεν γίνεται για να προστατέψει ή να φυλάξει. Ο φράχτης εκεί είναι για να δείξει ποιος (θέλει να) κάνει κουμάντο.



Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται. Στη δευτερη φώτο στο βάθος είναι που υπάρχει η περίφραξη.

Αυτό που είδαμε στη Θίσβη δεν είναι μία παρέκβαση της ομαλής λειτουργίας του κεφαλαίου. Το ίδιο πράγμα βλέπουμε να γίνεται σχεδόν παντού: από τον Αχελώο μέχρι τη Λευκίμμη, και από τη Χαλκιδική μέχρι το Φιλοπάππου, από την Πάρνηθα μέχρι το Τυμπάκι, και από τη Γαυδοπούλα μέχρι τον Υμηττό.


Η περίφραξη πέφτει. Για τους μπάτσους ήταν αυτοδικία αυτό που γινόταν. Κάποιος φώναξε ότι είναι νόμιμη άμυνα.



Ο πεσμένος φράχτης που φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Μάλιστα ο τελευταίος πάσαλλος ήταν χτισμένος μέσα στο νερό...



Ο φράχτης από πάνω, που έχει χαρακτηριστεί παράνομος και έχει διαταχθεί η καταδάφιση του εδώ και κάμποσους μήνες.

Είναι η προσπάθεια του κεφαλαίου και του κράτους να επεκταθούν συνεχώς πάνω στις ζωές μας...

ΥΓ. Οι εγκαταστάσεις του λιμανιού δίπλα σε αυτό που απαγορεύεται η πρόσβαση. Εγκαταστάσεις που θα ζήλευανε πολλά νησάκια του Αιγαίου. Αυτά όμως δεν έχουν Σωληνουργεία...


Είχαμε μείνει στα Χριστούγεννα του 2007, όπου μετά από μία περίοδο ιδιαίτερης έντασης έρχεται η νηνεμία. Εγώ από τη μεριά μου έχω αρχίσει να κουράζομαι πολύ στα σοβαρά πλέον. Δηλαδή σε σημείο να γυρνάω σπίτι και να σκέφτομαι ότι και αύριο πάλι για δουλειά θα πάω. Ως εκ τούτου οι κοπάνες έπαιρναν και δίνανε. (Η αλήθεια είναι ότι όλο το χειμώνα που πέρασε δεν είδα ποτέ ολόκληρο το μισθό μου, αλλά δε γαμιέται τη βολεύαμε αλλιώς.) Με τις συναδέλφους τις υπόλοιπες άρχισε κάπως να σπάει το καλό κλίμα μεταξύ μας. Μη φανταστείτε κάτι τρομερό, αλλά πλέον είχα μπει σε πορεία απόλυσης, κάτι που όσο να 'ναι επηρεάζει τις σχέσεις στο μαγαζί. Γύρω στα μέσα Φλεβάρη έρχεται επιτέλους και το 7ο άτομο και επιτέλους μετά από 5 ολόκληρους μήνες το μαγαζί έχει φουλ τα άτομα που η ίδια η εταιρεία λέει ότι πρέπει να έχει για να δουλεύει ένα μαγαζί. Το έβδομο αυτό άτομο έμελλε να είναι και η αφορμή για την οποία με απολύσανε... Καταπληκτικό;

Μία σειρά πρώτων εντάσεων έχουμε με την απεργία στις 13-2. Εγώ ανακοινώνω περιχαρής ότι θα απεργήσω, και αυτοί μου ανακοινώνουνε μέσω μίας άλλης συναδέλφου ότι παίζω με τη φωτιά. Μπροστά μου δεν είπανε τίποτα. Παίζει να ήμουνα και ο πρώτος που απήργησε σε αυτό το μαγαζί εδώ και 10 χρόνια... Το κλίμα την επόμενη εβδομάδα είναι βαρύ και ασήκωτο, αλλά τόσο μα τόσο γελοίο που με πιάνει νευρικό γέλιο με τις γελοιότητες τους. Και πάνω εκεί έρχεται το μαντάτο το ωραίο... Το αποπάνω κατάστημα (στα καμιά 700αριά μέτρα) θα κλείσει για 6 βδομάδες να κάνει ανακαίνιση... Κόλαση. Γιατί; Απλούστατα όλος ο κόσμος που πήγαινε στο από πάνω θα κατέβαινε στο δικό μας. Και όχι τίποτα άλλο αλλά και το αποπάνω μαγαζί έχει δουλειά του σκοτωμού μιας και έχει 50% περισσότερο τζίρο από μας. Ήμουνα πλέον τόσο κουρασμένος που δεν ασχολήθηκα καθόλου με το να διεκδικήσω οτιδήποτε. Οι υπόλοιπες συναδέλφοι είχαν πανικοβληθεί λίγο αλλά και εγώ πλέον δε μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα. Το από πάνω μαγαζί κλείνει αρχές Μάρτη, και η δουλειά σε εμάς ανεβαίνει κατακόρυφα. Στους 350 καθημερινούς πελάτες προσθέστε άλλους 150. Ήταν σαν να δουλεύουμε κάθε μέρα με τους ρυθμούς του Σαββάτου. Εξοντωτικό. Μέσα σε αυτούς τους τρελούς ρυθμούς έρχεται να συμβεί και κάτι πολύ όμορφο. Λείπουν από μία βάρδια 300 ευρώ και από άλλη μία άλλα 300.

Παρένθεση να εξηγήσω: Κάθε ταμίας όταν ξεκινάει τη βάρδια της δίνει ένα κωδικό στη μηχανή που είναι προσωπικός. Στο τέλος της βάρδιας όταν δίνει τα χρήματα αυτά θα πρέπει να συμφωνούν με όλα όσα λέει η μηχανή. Όμως για να μην μαζεύονται πολλά χρήματα στα ταμεία κάθε 300 ευρώ, η ταμίας τα βγάζει, τα δίνει στην υπεύθυνη βάρδιας και αυτή τα “καταθέτει”. Έτσι λοιπόν έστω μία ταμίας έχει εισπράξεις 1340 ευρώ θα πρέπει να έχει δώσει 4 επί 300 κατά τη διάρκεια της βάρδιας συν άλλα 140 όταν κλείσει το ταμείο. Ελπίζω να καταλάβατε. Με απλά λόγια σε δύο βάρδιες αυτά τα 300 λείπανε. Δηλ. Τα είχε βγάλει η ταμίας από το ταμείο αλλά αντί να τα καταθέσει τα έβαλε στην τσέπη της. Αυτό όμως για να το διαπιστώσουμε αν δεν έχεις το νου σου για αυτό περνάει μία εβδομάδα. Λοιπόν στη βδομάδα πάνω βλέπουμε να λείπουνε 600 ευρώ. Επειδή φυσικά όλα τα ποσά καταγράφονται, όπως επίσης και οι βάρδιες, διαπιστώνουμε ότι και στις δύο βάρδιες που έλειψαν τα χρήματα ήτανε η καινούρια. Εντωμεταξύ, από όλους τους τρόπους να βουτήξεις χρήματα αυτός είναι ο πλέον ηλίθιος... Κυριολεκτικά. Τέλος πάντων. Πιάνω εγώ την καινούρια και της το φέρνω απέξω απέξω εξηγώντας της την όλη διαδικασία και λέγοντας της ευθέως στο τέλος, κοίταξε να δεις ο επόπτης την έχει στημένη σε αυτόν που θα την ξανακάνει. Αν μη τι άλλο ο πολυχρονεμένος μου επόπτης την είδε Ηρακλής Πουαρώ και είπε να της τη στήσουμε για να το επιβεβαιώσουμε. Κλείνει η παρένθεση.

Έχουνε περάσει ήδη 2 βδομάδες μέσα στο Μάρτη με δουλειά στο φουλ. Και είναι μπροστά μας η απεργία της 19 Μάρτη. Εγώ, εννοείται πια θα απεργήσω, τη Δευτέρα εκείνης της εβδομάδας σκάει στο μαγαζί ο αρχιεπόπτης ο οποίος αποφασίζει μετά από 3 μήνες να μου κάτι παραπάνω από καλημέρα και καλησπέρα. Δευτέρα πρωί τώρα το μαγαζί είναι φυσικά μπουρδέλο, όπως μπουρδέλα είναι όλα τα σούπερ μάρκετ όλου του κόσμου τη Δευτέρα στις 9:30. Γιατί ως γνωστόν, αν δεν ψωνίσουμε τα πάντα το Σάββατο θα πεθάνουμε. Σκάει που λέτε ο τύπος και μου λέει:
-Τι θα γίνει , πότε θα δω το μαγαζί μία φορά τακτοποιημένο;
Εγώ λέω από μέσα μου και με το ζόρι κρατήθηκα να μην του το πω κατάμουτρα το ποτέ... -Συγγνώμη λέω (είμαι και ευγενικός ο μαλάκας) αλλά το Σάββατο κάναμε 8.000 εισπράξεις, πως να είναι το μαγαζί με μία ώρα που έχουμε ανοίξει σήμερα;;;
-Θέλω να μου πεις πότε να περάσω να το δω όπως πρέπει.
-Όποτε θέλετε λέω γω. Αντί να του πω κάνα του Αγίου Πούτσου ανήμερα...
-Δηλαδή αν έρθω σε μία ώρα το μαγαζί θα είναι τακτοποιημένο;
-Όχι... φυσικά...
-Σε δύο ώρες μου κάνει...
Βρε δεν πας να γαμηθείς λέω από μέσα μου που θες και σε ώρες να σου το φτιάξουμε. Οπότε περνάω στην αντεπίθεση. Θες τελεσίγραφο μαλάκα, πάρε τελεσίγραφο.
Ελάτε την Πέμπτη το μεσημέρι.
Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ μου αναγνώστη όταν ο άλλος μετράει σε ώρες και εσύ μετράς σε μέρες υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αφού λοιπόν έφαγε γείωση από το 123ο πάτωμα. Πατάει ένα ξερό θα περάσω την Πέμπτη και φεύγει θυμωμένος. Εγώ του είπα Πέμπτη και για να του τη σπάσω, αλλά και επειδή θα απεργούσα την Τετάρτη. Προκλητικότατος. Άντε να αυξηθεί έτσι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Η Τρίτη κυλάει ήρεμα γενικώς μέχρι που σχόλασα. Γιατί φυσικά την ώρα που σχόλασα, πήρα τηλέφωνο τον επόπτη και τον ενημέρωσα ότι αύριο θα απεργήσω. Εκ των υστέρων έμαθα τι έγινε την Τρίτη το απόγευμα. Την ώρα που πήρα τηλέφωνο να ανακοινώσω τους ελεεινούς σκοπούς μου, ο επόπτης μου ήταν μαζί με άλλους 4 επόπτες, 2 αρχιεπόπτες και το διευθυντή πωλήσεων στο από πάνω κατάστημα που μαζεύανε τα εμπορεύματα, και ο οποίος φυσικά ενημέρωσε και φυσικά το μάθανε όλοι, και ακόμα πιο φυσικά πήρανε μία τεράστια χαρά. Γενικώς έμαθα καμιά βδομάδα μετά ότι ο αριχιεπόπτης έβριζε άγρια.

Την Τετάρτη εγώ απεργώ. Αλλά στο μαγαζί έρχονται 21 καρότσια από το από πάνω μαγαζί. Επιπλέον. Την Πέμπτη που πάω για δουλειά η 100 περίπου τ.μ. Αποθήκη είναι γεμάτη εμπόρευμα μέχρι το μπόι μου. Χαρά εγώ. Φυσικά δεν χολόσκασα καθόλου, αλλά περίμενα με λίγο αγωνία τον αγαπητό μου αρχιεπόπτη, ο οποίος όμως ήρθε το απόγευμα 2 ώρες αφού σχόλασα και άρχισε να φωνάζει σε δύο 4ωρες εκ των οποίων η μία από άλλο μαγαζί. Γιατί δεν γράφει καλύτερα κάνα βιβλίο για σωστό μάνατζμεντ;;; Εκείνη τη μέρα είδα και εκείνο το σημείωμα πάνω σε ένα χαρτόκουτα από κάποια συνάδελφο στο από πάνω μαγαζί που έχω γράψει εδώ.

Εντωμεταξύ η καινούρια πέφτει στην παγίδα που της έστησε ο Ηρακλής Πουαρώ και πλεόν είναι πασιφανές: α. Τα βουτάει. β. Έχει άπειρο θράσος ή είναι ηλίθια. (Με τον καιρό αποδείχτηκε ότι ήταν και τα δύο).

Και από βδομάδα αγαπητοί μου, λίγο πριν από την λαμπρή επέτειο της παλιγγενεσίας του έθνους μας αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.

Στο μαγαζί αρχίζει να έρχεται τακτικά για βάρδια στο μαγαζί μας η υπεύθυνη από ένα άλλο μαγαζί. Γενικώς οι υπεύθυνοι άλλων καταστημάτων ΠΟΤΕ δεν μετακινούνται παρά μόνο αν έρθει το τέλος του κόσμου (Εγώ 4 χρόνια δεν έκανα ούτε μία βάρδια σε άλλο μαγαζί...). Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα...

Αλλά όλα αυτά στην επόμενη, πανηγυρική και τελευταία συνέχεια της Μικρής προλεταριακής ιστορίας αγάπης και μίσους...

Το ξέρω ότι σας έλειψα αλλά κάντε λίγο υπομονή και όλα θα στρώσουνε. Και μένα πάντως μου λείπετε, και περιφέρομαι από ιντερνετ καφέ σε ιντερνετ καφέ μπας και βρω κανα πισί ελεύθερο από αλαλάζοντα πιτσιρίκια που παίζουν WOW και Call of duty... Αντί να κάθονται να δουν ολυμπιάδα και να γίνουν σαν τον Κεντέρη, τη Θάνου και η Χαλκιά... Πως θα πάει μπροστά αυτή η νεολαία που νομίζει ότι είναι ορκ;

Θυμάται αραγε κανείς το 2004 ; Έλα ντε... Θυμάται κανείς τα πρωτοσέλιδα για το μεγαλείο του ελληνισμού; Μάλλον όχι. Θυμάται κανείς της δηλώσεις της Χαλκιά με τη νίκη που είναι γραμμένη στο DNA των ελλήνων. (Ήταν ακόμα η εποχή αγαπητέ μου αναγνώστη που η Χαλκιά δεν είχε περάσει στην παρανομία έτοιμη να ανέβει στο βουνό και να αρχίσει το αντάρτικο μαζί με τα νεφελίμ , το πατέρα Παίσιο και τον Κοσμά τον Αιτωλό...). Θυμάται κανείς αν η Ελευθεροτυπία είχε εκτεταμένα άρθρα για την Ελλάδα πίσω από τους Ολυμπιακούς και για τις συνθήκες εργασίας στα ολυμπιακά έργα; Όχι δεν είχε. Και σιγά μην είχε δηλαδή... Τώρα όμως οι ημιμαθείς δημοσιογράφοι ανακάλυψαν την γίνεται στην Κίνα. Η Κίνα αυτό η Κίνα το άλλο. Λες και ο υπόλοιπος κόσμος είναι τόσο τραγικά καλύτερος και του αμαυρώνει την εικόνα η Κίνα. Μέχρι και την απόλυτη κουλαμάρα διαβάσαμε ότι η Κίνα κατέχει την Ταϊβάν. Δηλ. έλεος. Διαβάστε κάνα λήμμα της Βικιπαιδείας μη μας ζαλίζετε τα αρχίδια καλοκαιριάτικα. (Μέχρι το 73-74 επ' ευκαιρία ο δυτικός κόσμος θεωρούσε ότι η Κίνα ήταν η Ταϊβάν, η Κίνα πήρε τη θέση της Κίνας στον ΟΗΕ εκείνη την εποχή...).

(Επ' ευκαιρία ένα μικρό τιπ: την επόμενη φορά που θα συναντήσετε ένα οποιοδήποτε νούμερο για την Κίνα κάντε την πολύ απλή δουλειά να βγάλετε τη αναλογία του για έναν μικρότερο πληθυσμιακό νούμερο. Όχι τίποτα άλλο δηλ. αλλά να μη νομίζουμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος είναι και πολύ καλύτερος. Και για να το κάνω λιανά ένα νούμερο που στην Ελλάδα έχει μία συχνότητα 1:10.000.000 για την Κίνα το ίδιο νούμερο είναι 130 στα 1.3 δις... Έτσι λοιπόν άμα σας πούνε ότι στην Κίνα έχουν 86 κανίβαλους και εσείς ξέρετε ότι η Ελλάδα έχει 2 να φοβάστε ότι είναι πιο πιθανό να καταλήξετε μπριζόλες. Και να το ξαναπώ για να καταλαβαινόμαστε. Όλα αυτά δεν τα λέω προκειμένου να αθωώσω ή να αλαφρύνω την Κίνα από αυτό που είναι. Τα λέω για να μην νομίζει ότι ο υπόλοιπος κόσμος είναι καλύτερος.)

Και μ' αυτά ας περάσουμε στις ντόπες. Καταρχήν όλοι παίρνουνε και αυτό το ξέρουνε και οι πέτρες. Το να καμώνονται τώρα ότι δεν ξέρουν τι παίρνουνε όταν κι το τελευταίο πρεζάκι στην Ομόνοια ξέρει πολύ καλά τι πίνει είναι τουλάχιστον γελοίο. Αλλά δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από γελοίοι έτσι και αλλιώς. Περισσότερη αξιοπρέπεια έχουνε τα πρεζάκια από δαύτους...

Τέλος πάντων ο αθλητισμός έτσι και αλλιώς δεν είναι παρά μία σύγχρονη αρένα. Μόνο που δεν έχει λιοντάρια και χριστιανούς παρά μόνο ύαινες. Παίξτε κανα WOW ή κάνα GTA καλύτερα. Άντε και κάνα μπασκετάκι στο χαλαρό...

Όλη μα όλη η ματαιότητα, για να κλείσουμε αυτή την μικρή μας αναφορά, βρίσκεται στον τύπο με τα 8 χρυσά, που λέει ότι παίρνει 12000 θερμίδες τη μέρα. Τι σπατάλη για έναν πολιτισμό να δίνει τόσες θερμίδες σε έναν άνθρωπο για να πηγαίνει πέρα δώθε σε μία πισίνα... Αυτό νομίζω τα λέει όλα.

ΥΓ. Έχω αρχίσει να μπαίνω σε μία σειρά, οπότε θα με έχετε πιο συχνά κοντά σας, αν και ακόμα δεν έχω ίντερνετ...

...and the winner is...

Επιστρέφουμε μετά από αρκετό καιρό καταρχήν για να απονείμουμε το βραβείο Καφρίλας και Μαλακίας για το καλοκαίρι του 2008 σε αυτόν εδώ το λεβέντη, που πάρκαρε το Land Rover του στο μισό μέτρο από κει που σκάει το κύμα. Την πινακίδα του φυσικά και δεν την σβήνω. Επειδή σε αυτή τη χώρα η Καφρίλα και η Μαλακία έχουν ονοματεπώνυμο. Άλλωστε είμαι βέβαιος ότι ο Πητ Κουτρομπούσης θα ήθελε να τον βρει για να τον γράψει στην ΚΔΟΑ σαν επίτημο μέλος (ΚΔΟΑ=Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια).


Μόνη μου χαρά σε σχέση με αυτό το φαινόμενο είναι η βάσιμη ελπίδα μου ότι το μπουρίνι που ξέσπασε τρεις ώρες μετά να τον βρήκε στο ίδιο σημείο, να του σήκωσε και να του πήρε όλα τα συμπράγκαλα που είχε αφημένα στη μισή παραλία και να του βράχηκε με θαλασσινό νερό η μηχανή...

Και όχι δεν του έβαλα τις φωνές, την είδα Γκαντι. Άλλωστε ένα γαμημένο μπάνιο πήγα να κάνω...

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα