Το καλοκαίρι όσοι θυμάστε, έγιναν μέσα σε 15 μέρες 2 εργατικά ατυχήματα σε μία εταιρεία με 2 νεκρούς εργάτες.

Θυμάμαι ειδικότερα την περιγραφή του ενός απο τα δύο ατυχήματα. Σκάει κάποιος κλίβανος με λυωμένο μέταλλο, το οποίο λιωμένο μέταλλο καταπλακώνει έναν εργαζόμενο, από τον οποίο φυσικά μάλλον δεν πρέπει να έμεινε και τίποτα.

Στην συνέχεια το λυωμένο μέταλλο κύλησε προς τις φιάλες αποθηκευμένου προπανίου με κίνδυνο να ανατιναχτεί όλο το εργοστάσιο στον αέρα. Ευτυχώς με κάποιο τρόπο σταμάτησε η ροή.

Θυμήθηκα αυτό το περιστατικό διαβάζοντας τις δηλώσεις του μπαμπά της ειδικής φρουρού που τραυματιστηκε.

Ενημερωτικά κύριε μπαμπά, η κορούλα σας κατατάχτηκε στην ελληνική αστυνομία, και σαν ειδική φρουρός μάλλον έβαλε και μέσον για να πάει. Η ελληνική αστυνομία, όπως κάθε γαμημένη αστυνομία στον κόσμο, τυγχάνει καμιά φορά να βρίσκεται αντιμέτωπη με ένοπλους, you know: other people carrying guns. Ως εκ τούτου είναι στοιχείο του "επαγγέλματος" να πέφτει και καμιά σφαίρα που και που. Λυπάμαι που σας το λέω, αλλά σας πιάσανε μαλάκες, να βάζατε μέσο για καμιά άλλη θεσούλα στο δημόσιο που άντε να τρώγες καμιά σφραγίδα στο κεφάλι.

Αντιθέτως, ο εργάτης που τον καταπλάκωσαν μερικοί τόνοι λυωμένου μετάλλου, δεν τυγχάνει αγαπητέ κύριε μπαμπά να είναι στη φύση του επαγγέλματος του, το να ειναι έτοιμος να αποφυγεί ανα πάσα στιγμή μερικούς τόνους λυωμένου μετάλλου.

Με απλά λόγια: ένας μόνος εργάτης μέτρησε με το κορμί του περισσότερο μέταλλο από όσο έχουνε μετρήσει όλοι οι μπάτσοι αυτού του κράτους από τη λήξη του εμφυλίου και μετά.

Και επιπλέον, ούτε κίνδυνος για τη δημοκρατία είναι οι διευθυντές της ΛΑΡΚΟ, ούτε ο Πλεύρης και ο Χρυσοχοίδης πήγανε να δούνε τους τραυματίες, ούτε κανείς άρχισε να αναρωτιέται εξυπνάδες του στυλ τι εργοστάσια θέλουμε, τι αφεντικά θέλουμε και δε συμμαζεύεται...

Άντε με τις μαλακίες πια...


...αφιερωμένο στις προτάσεις για διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας.

Και για να ξηγούμαστε:

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), την τελευταία 10ετία είχαμε επίσημα καταγεγραμμένα τα εξής θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα:
• 2000 127 δυστυχήματα
• 2001 188 δυστυχήματα
• 2002 153 δυστυχήματα
• 2003 145 δυστυχήματα
• 2004 127 δυστυχήματα
• 2005 111 δυστυχήματα
• 2006 128 δυστυχήματα
• 2007 115 δυστυχήματα
• 2008 142 δυστυχήματα
• υπολογίζεται πως το 2009, 57 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους κατά την εργασία.

ΔΗΛΑΔΗ 1293 ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ.


Αλλα για αυτούς στα αρχίδια μας. Για αυτούς δεν πρέπει να "αναλογιστεί τις ευθύνες της η κοινωνία". Για αυτούς δε θα οδηγηθούν "οι υπεύθυνοι στη δικαιοσύνη". Οι θάνατοι τους δεν είναι "πλήγμα" στην δημοκρατία.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ
Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

Μεγάλη επιτυχία...


...λέμε το χτύπημα στην Αγ. Παρασκευή.

Όλες οι μηχανές του θεάματος και της ιδεολογίας δουλεύουνε στο φουλ.

Τρελλή επιτυχία λέμε.

Τα καϋμένα τα παιδιά των 700 ευρώ που ξεροσταλιάζουνε έξω από τα Α.Τ., η ελληνική κοινωνία που πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες της (και να μάθει να σταματήσει να βρίζει τους μπάτσους... αυτό εννοούν αγαπητέ μου αναγνωστή όταν μιλάνε για τις ευθύνες όλων μας, αυτό εννοούν...), η δίψα για αίμα των "τρομοκρατών", οι διάλογοι και οι φιλοξενούμενοι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές στις ζούγκλες και στις ερήμους της τηλεοπτικής δημοκρατίας, οι φίλοι "αντιεξουσιαστές" των μισών βουλευτών του κοινοβουλίου, η σύνδεση των αναρχικών και αντιεξουσιαστών με την κοινωνία που πρέπει να γίνει σύνδεση με τους "μανιακούς δολοφόνους" που με 100 σφαίρες δεν καταφέρνουνε να σκοτώσουνε όλως περιέργως ούτε έναν μπάτσο, όλη η σαπίλα, όλη η μούργα, όλα τα καθιζήματα, όλοι οι υπονόμοι και όλοι οι βόθροι μπουκωμένοι ξεβράζουνε τα απόνερα τους και τα σκατά τους.

Κορυφαίες στιγμές; Τι να πρωτοδιαλέξω...

Το ότι το χτύπημα είναι η απάντηση στην αστυνομοκρατία των Εξαρχείων, όπως άκουσα σε κάποιο κανάλι; Όταν εδώ και βδομάδες έχει ήδη απαντηθεί η αστυνομοκρατία της περιοχής από τους κατοίκους και το κίνημα στο δρόμο και σε μαζικές ανοιχτές διαδικασίες;

Το ότι όλοι έχουνε φίλους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές; Έχει καταντήσει αστείο. Γιατί αν το πάρουμε στα σοβαρά, έχουμε διαβρώσει ήδη το κράτος. Τη μόδα και αυτή πια. Κάτι σαν κατοικίδιο υπουργών φαίνεται να είμαστε... "Έχω έναν παπαγάλο απο τον Αμαζόνιο, ένα φίδι από την Μαλαισία και έναν αναρχικό από τη Μεσολογγίου." "-Αααα!, κύριε υπουργέ τι χαριτωμένος ο αναρχικός σας, εγώ μόνον έναν τροτσκιστή έχω τη δυνατότητα να φροντίζω." Πφφφ!

Το ότι προσπαθούνε όλοι τους να ψυχολογικοποιήσουνε στο έπακρο την πολιτική μας στάση; Από τις μαλακίες της περιπέτειας του νου, μέχρι το χαρακτήρα του γραφικού που όλοι θέλουνε να μας αποδώσουνε; Ακριβώς επειδή κανέναν τους δεν τον συμφέρει να βγει ανοιχτά και να παραδεχτεί ότι η ουσία του αναρχισμού, της αντιεξουσίας, της αυτονομίας δεν είναι επιλογή όπως επιλέγεις το χάμπουργκερ ή το λευκαντικό ρούχων αλλά ο μόνος τρόπος να υπάρξει μία κοινωνική οργάνωση χωρίς εκμεταλλευτές και εξουσιαστές... Ακριβώς επειδή, αυτό που τους στοιχειώνει τον ύπνο, αυτό που τους κάνει να τρέμουν πατόκορφα, αυτό που τους κάνει να χέζονται από το φόβο τους είναι το να έχουνε απέναντι τους αδιαμεσολάβητους, ριζοσπαστικούς αγώνες και κινήματα. Τρέμουνε στην ιδέα ότι δεν υπάρχει συνομιλητής, τρέμουνε στην ιδέα ότι τους έχουμε αποκλείσει σαν συνομιλητές, τρέμουνε στην ιδέα ότι απέναντι στην πραγματική ιστορική κίνηση πια ή θα πρέπει να την πολεμήσουνε μέχρι θανάτου ή να πάρουνε το δρόμο για τον σκουπιδοτενέκε της ιστορίας.

Δυστυχώς πια, το επαναστατικό κίνημα απέναντι σε χτυπήματα τύπου Αγ. Παρασκευής πρέπει να πάρει θέση. Οφείλει να πάρει θέση επείδή οι νίκες μας (μικρές ή μεγάλες, με τις αδυναμίες τους και τις δυνάμεις τους) δέχονται ολομέτωπη επίθεση.

Και δεν πρέπει να πάρει θέση συνομιλώντας με τον Χρυσοχοίδη ή τον Βελόπουλο, πρέπει να πάρει θέση μέσα στους αγώνες, μέσα στους χώρους, μέσα στις γειτονιές, μέσα στις καταλήψεις δημοσίων ή μη χώρων. Και πρέπει να πάρει θέση για τη διαμεσολάβηση των όπλων και της βίας, να πάρει θέση για την εξουσία των ειδικών και την λογική της πρωτοπορίας. Και επιτέλους θα πρέπει να καταλάβει το πιο απλό πράγμα του κόσμου: τίποτα δεν είναι ανώτερο, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό, τίποτα δεν είναι πιο απελευθερωτικό από το όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι αποφασίζουνε για τις ζωές τους.

Όταν το Δεκέμβρη του 2009 ξυπνάμε και ακούμε ότι μαθητές την πέσανε σε 30 ΑΤ σε όλη την Αθήνα, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή είναι η ανώτερη μορφή ταξικής και κοινωνικής βίας και οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι πολιτικά ανώτερο από αυτό δεν είναι τα χτυπήματα τύπου Αγ. Παρασκευής.

Και για να το πω απλά.

Οι επιθέσεις των μαθητών συνέβησαν πρωί. Την ώρα που ο ήλιος είναι ψηλά. Την ώρα που η μέρα ξεκινάει.

Οι επιθέσεις σαν τις προχθεσινές συνέβησαν βράδυ. Στο πιο σκοτεινό σκοτάδι. Την ώρα που η μέρα τελειώνει.

Πως αλλιώς να το πω εδώ και 10 μήνες αυτό το πράγμα, στα αλήθεια δεν έχω βρει τρόπο.

ΥΓ. Και για να ξηγούμαστε για τους φίλους των υπουργών και των βουλευτών


Δεν κάνω πλάκα αγαπητέ μου αναγνώστη. Το εννοώ αυτό στον τίτλο. Το ΠΑΣΟΚ είναι η απάντηση του ελληνικού κεφαλαίου στην κρίση...

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι "ποια κρίση;" και το δεύτερο "ποια απάντηση;"...

Ας ξεκινήσουμε απο την κρίση...

Δεν πρόκειται να μιλήσω γενικώς και αορίστως για την κρίση, έτσι και αλλιώς η κρίση ή τέλος πάντων αυτό που λέγεται σαν κρίση είναι μόνο δευτερευόντως (μην πω τριτευόντως) οικονομική. Πρώτα και κύρια είναι άλλα πράγματα. Είναι πολιτική με την έννοια της λάθος τακτικής, είναι ταξική με την έννοια της ανάγκης του κεφάλαιου να κάνει μία "βίαιη" αναδιανομή της ανάπτυξης του, των κεφαλαίων του και του γενικότερου τρόπου ανάπτυξης του. Και είναι και πολεμική με την έννοια ότι κηρρύσεται ένας ανοιχτός πόλεμος στους εκμεταλλευομένους με τον χαρακτήρα μιας συνολικής επίθεσης... Μπορεί ας πούμε να θυμηθεί κανείς τι λεγόταν πέρυσι το φθινόπωρο προ του Δεκέμβρη; Μπορεί να θυμηθεί κανείς πόση ωμή τρομοκρατία φάγαμε στη μάπα για την κρίση και την κρίση και ω κρίση και δε θα εχουμε να φάμε και άλλα τέτοια;

Όμως καμιά φορά η ιστορία είναι μεγάλη κουφάλα, και τα φέρνει τα πράγματα αλλιώς...

Ένας τυχαίος πυροβολισμός το βράδυ του Δεκέμβρη και η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήρθε να αλλάξει τον προγραμματισμό...

Ακόμα νομίζω ότι δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω συνολικά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Ευτυχώς, όταν είσαι δρων υποκείμενο δεν μπορείς να αντικειμενοποιηθείς και πάρα πολύ, τουλάχιστον όχι χωρίς τερατώδεις ενδοφλέβιες δόσεις κάποιας ιδεολογίας...

Δεν θα μπω σε θέση εδώ να κάνω άλλη μια ερμηνεία του Δεκέμβρη, εκτός απο κάποιες διαπιστώσεις και μία παρατήρηση. Θα ξεκινήσω από την παρατήρηση. Τα αφεντικά μας έχουνε διαβάσει πολύ καλύτερα το τι συνέβει. Και όσο εμείς είμασταν καβαλημένοι στη φοράδα της εξέγερσης και τρέχαμε στα λειβάδια της ελευθερίας αυτοί ετοίμαζαν την επόμενη κίνηση τους. Και την έκαναν ήδη...

Το Δεκέμβρη ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο ήταν νέος κόσμος. Και αυτό σημαίνει: άνθρωποι που έχουνε μπει πρόσφατα στην παραγωγή, άνθρωποι που είναι στο όριο του να μπουνε και άρα σε μια κατάσταση επισφάλειας, φοιτητές σε μία επισφαλή θέση έτσι και αλλιώς, και μαθητές που κοιτάνε απο μακριά... Ένα φάσμα δηλαδή, το οποίο κυμαίνεται απο τα 35 μέχρι τα 15...

Σε 20 χρόνια ακριβώς, όλοι αυτοί θα αποτελούνε τον βασικό κορμό της εργατικής τάξης της Ελλάδας καλύπτωντας τις ηλικές απο τα 55 μέχρι τα 35... Μια ανταρσία είναι πάντα κακή ανάμνηση...

Θεωρώ ότι ο Δεκέμβρης ήταν μία απάντηση αυτού του κόσμου, όχι μόνο στην δολοφονία ενός παιδιού στο κέντρο της πόλης, αλλά στο σύνολο των όρων διαβίωσης που θέλουνε να εφαρμόσουνε συνολικά... Για να το θέσω όσο πιο απλά μπορώ. Γαμιέσαι όλη μέρα στο σχολείο, στο φροντηστήριο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά θες να βγεις να πιεις μια μπύρα σε μια πλατεία να ξεδώσεις, να αλητεύσεις λίγο βρε αδερφέ και το κράτος έρχεται και σου φυτεύει μία σφαίρα... Και μην ακούω βλακείες για μεμωνομένα περιστατικά... Όταν καθημερινά γίνονται ελέγχοι, προσαγωγές, μαλακισμένες ερωτήσεις (που πας ρε;), για να μην πούμε για χειρότερα, όλη αυτή ακριβώς η κατάσταση δίνει το απόλυτο δικαίωμα στον κάθε Κορκονέα να σηκώνει το όπλο και να βαράει στο ψαχνό... Η σφαίρα που έφυγε απο το όπλο του μπάτσου ήταν το peak των κοινωνικών όρων που ήθελαν να επιβληθούν ενόψει της κρίσης. (Φαντάζουνε υπερβολικά τα όσα λέω; Όταν χαρακτηρίζει το αρχίδι ο Κορκονέας "παρεκκλίνουσα" την κοινωνική συμπεριφορά του Γρηγορόπουλου, εννοεί πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεται κανείς. Όταν έχει κρίση το κεφάλαιο εσύ δεν μπορείς να διασκεδάζεις με 5 μπύρες απο το περίπτερο, πάνε κάνε ψώνια, πήγαινε σε κάνα Mall, πήγαινε διασκέδασε όντας χρήσιμος για το κεφάλαιο και τον κύκλο παραγωγής-κατανάλωσης. Αυτά δεν είναι καινούρια, τα ίδια έλεγε και ο Φορντ, σας δίνω 5 δολλάρια μεροκάμματο αλλά εσείς δε θα μπεκροπίνεται...).

Αντιθέτως λοιπόν, αυτοί οι όροι όχι μόνο δεν έγιναν αποδεκτοί απο τους εκμεταλλευομένους και τους κυριρχούμενους αλλά έθεσαν και σε κρίση με τους δικούς τους όρους το σύστημα το οποίο ήθελε να θέσει σε κρίση τους ίδιους.

Και εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το πλεόν κρίσιμο ζήτημα που οφείλουμε να απαντήσουμε σαν επαναστατικό κίνημα. Με ποιους όρους τέθηκε σε κρίση το σύστημα από την εξέγερση του Δεκέμβρη; Και αυτό δεν είναι ακαδημαϊκή εργασία, ούτε θέμα θεωρητικής καθαρότητας. Είναι απλούστατα θέμα ότι έχουμε καθήκον να απαντήσουμε ακριβώς για να εντείνουμε από την δική μας πλευρά την κρίση. Κρίση που την προκαλούν όχι οι κάθε λογής πρωτοπορίες ή τα κομματικά γραφεία. Αλλά κρίση που την προκαλέσε η πραγματική ιστορική κίνηση.

Εν τω μεταξύ το σύστημα διάβασε και θα συνεχίζει να διαβάζει από την πλευρά του και φυσικά προς το συμφέρον του τα όσα συνέβησαν και θα προσπαθήσει να απαντήσει. Και βασικά για να γινόμαστε και πιο κατανοητοί ήδη έχει αρχίσει να απαντάει...

Και ας πάμε στο θέμα του "ποια απάντηση;".

Η Νέα Δημοκρατία δεν έμεινε στην κυβέρνηση τον Δεκέμβρη επειδή ήταν αδιάλλακτοι και δεξιοί... Η Νέα Δημοκρατία, σαν ένα επιτελείο διαχείρισης του καπιταλισμού στην Ελλάδα έπρεπε να μείνει στην κυβέρνηση όσο καιρό χρειαζόταν προκειμένου να απαντήσει στο δρόμο με καταστολή την εξέγερση του Δεκέμβρη. Εκείνες τις μέρες έμοιαζε πολύ περίεργο για μία δυτική συναινετική δημοκρατία η ένταση της πολεμικής κατά του Δεκέμβρη (εχθροί της Δημοκρατίας κλπ.)... Ωστόσο, δεν είχαν άλλη λύση για να μην γίνουν όλα παρανάλωμα του πυρούς... Το κράτος εναντίον της εξέγερσης έχει το πλεονέκτημα της οργάνωσης. Και το χρησιμοποιήσε απόλυτα...

Έτσι λοιπόν, σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης, η Νέα Δημοκρατία αναγκαστικά έπρεπε να γίνει το χαρτί εκείνο που έπρεπε να κάψει το το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο προκειμένου αυτό να συνεχίσει να υπάρχει με ανεκτούς όρους για το ίδιο... Ή στην χειρότερη να μειώσει τις απώλειες του. Με αυτή την έννοια μπορεί πολύ εύκολα να καταλάβει κανείς την κοροιδία της αστικής δημοκρατίας. Και με αυτή την έννοια μπορεί να καταλάβει ότι το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην κυβέρνηση, όχι επειδή έχει τις λύσεις για την έξοδο από την πολυσχιδή κρίση αλλά επειδή μπορεί να διαχειριστεί την κρίση ποιο αποτελεσματικά, άλλωστε στην τελική αυτή είναι και η ειδικότητα της σοσιαλδημοκρατίας έναν αιώνα τώρα...

Ένα από τα πιο σημαντικά "χτυπήματα" που επέφερε ο Δεκέμβρης στους όρους ύπαρξης του συστήματος για αυτή την περίοδο ήταν στο θέμα της ασφάλειας. Το θέμα της ασφάλειας που τα τελευταία 10 χρόνια αναδεικνύεται σε κεντρικό ιδεολογικό, οικονομικό και πολιτικό πυλώνα των δυτικών κοινωνιών... Ας μην μπω σε λεπτομέρειες, μιας και στο συγκεκριμένο θέμα υπάρχει εξαντλητική αναφορά από πολύ κόσμο. Ωστόσο, θα το συμπυκνώσω σε μία πρόταση: Το καπιταλιστικό κράτος, ειδικότερα το δυτικό κοινοβουλευτικό κράτος, οφείλει να πείσει ότι είναι αναγκαίο για τους πολίτες του, παλιότερα αυτή η αναγκαιότητα περιελάμβανε διάφορα πράγματα (το κράτος πρόνοιας, τον κίνδυνο του κομμουνισμού, τις εξωτερικές απειλές). Σήμερα και από το '01 και μετά, απειλείται η ασφάλεια μας σαν πολίτες. Δεν υπάρχουνε φυσικά οι μεγάλοι κίνδυνοι του παρελθόντος (η πιθανότητα ενός πολέμου στην Ευρώπη μοιάζει αστείο...), ούτε ο κόκκινος κίνδυνος. Επομένως, εφευρίσκουμε ένα σωρό μικροκινδύνους οι οποίοι ωστόσο είναι απαραίτητοι όλοι μαζί να συντηρούν την αναγκαιότητα του κράτους. Η λαθρομετανάστευση, η τρομοκρατία της Αλ Κάιντα, ο ιός της γρίπης των χοίρων, των πτηνών και των ερπετών, η Ολυμπιάδα κλπ κλπ...

Αυτή η αναγκαιότητα κοινωνικά το Δεκέμβρη απονομιμοποιήθηκε.

Δουλειά του ΠΑΣΟΚ ανάμεσα στα άλλα είναι να επανανομιμοποιήσει αυτή την αναγκαιότητα. Και οι άνθρωποι δεν είναι μαλάκες ούτε ζώα σαν τον άλλον που έβγαινε και έλεγε για το φιδάκι της αναρχίας που έγινε βόας... Άλλωστε το δείξανε με την σύλληψη της 17Ν, όπου από την αριστερά δεν ακούστηκε κιχ πέρα από κάποια υπεράσπιση των αστικών δικαιωμάτων των συλληφθέντων, έτσι για να βγάζουμε την υποχρέωση... Πως το πέτυχανε αυτό; Πολύ απλά. Κλείσανε το μάτι στην αριστερά ότι εμείς δεν θα σας χρεώσουμε ιστορικά την 17Ν (άλλωστε παιδιά του αριστερού πατριωτισμού ήτανε) και εσείς θα μας αφήσετε να κάνουμε την δουλειά μας. Όπως και έγινε... Και έτσι το 2002, οι μόνοι που έπεσαν στην παγίδα να απαντήσουνε στο ερώτημα του κράτους (Ή είστε με μας ή είστε με την τρομοκρατία), ήταν ένα μεγάλο μέρος της αντιεξουσίας. Το οποίο αντί να βγάλει στη σέντρα πολιτικά τους αριστερούς πατριώτες και τις ένοπλες ή μη πρωτοπορίες του, καθόταν και έλεγε "αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες" φαντασιώμενο ότι η 17Ν ήταν καμιά τρομερή απειλή για το ελληνικό κράτος... Εκμεταλλευόμενο λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ την συναδιαλλαγή της αριστεράς τότε και την μυωπία των αντιεξουσιαστών, έκανε τη δουλειά του. Η οποία φυσικά δεν ήταν να συλλάβει 15 καμμένους "αντάρτες" αλλά να ποτίσει την ελληνική κοινωνία με συναίνεση, με εθνική ενότητα, με ομοψυχία και ότι άλλο ήταν απαραίτητο για να πετύχει το μεγάλο γλέντι του κεφαλαίου το 2004.
Το ίδιο τηρουμένων των αναλογιών, θα επιδιώξει να κάνει και σήμερα, θα επιδιώξει καταρχήν να σπάσει την στήριξη, την υποστήριξη και όλη την φρασεολογία της αριστεράς σαν υποστήριξη και κοινωνική νομιμοποιήση σε όσους προκαλούν κοινωνική ένταση, βίαιες ή μη διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις και γενικώς αναμπουμπούλα. Αυτό θα το κάνει, αφενός πέρνωντας κάποια μέτρα προοδευτικά ή ακόμα και αυτούσιες προτάσεις της αριστεράς και αφετέρου βάζωντας διλήμματα στους αριστερούς του στυλ: "Κοιτάχτε, δεν χρειάζεται να τα σπάμε για να παρθούνε 2-3 μέτρα για την μεταναστευτική πολιτική. Είδατε ότι εμείς τα υλοποιούμε. Εσείς σταματήστε να κάνετε πλάτες στις βιαιότητες και στους αντιεξουσιαστές, και όλα καλά." Ταυτόχρονα θα κλείσει το μάτι και σε ένα κομμάτι της αντιεξουσίας, στη φάση ότι όσο κάνετε αυτά δεν σας πειράζουμε, κρατήστε το μαντρί σας ψιλοήσυχο και όλα καλά.

Δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποιήσαμε τι έγινε στην πορεία της Νίκαιας, και την εβδομάδα που ακολούθησε. Μία πορεία, 8 συλλήψεις, μία κατάληψη του από το ΚΚΕ ελεγχόμενου δημαρχείου, πρώτη εφαρμογή του κουκουλονόμου, πλάτες του ΚΚΕ στην κατάληψη (πολλά θαυμαστικά εδώ!!!!!!), σταδιακά απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων, υπόσχεση ότι θα καταργηθεί ο κουκουλονόμος, μετά γίνεται η φάση με το Σύριζα, αποπομπή του αρχηγού της αστυνομίας... Έτσι λοιπόν, η ΠΑΣΟΚάρα εμφανίζεται να προέρχεται μέσα από την κοινωνία για να ρυθμίσει σωστά το κράτος αλλά απαιτεί από την κοινωνία μιας και προέρχεται από αυτήν να συνδιαλέγεται μαζί της. Τα "αντιεξουσιαστές της εξουσίας" και το "έχω φίλους αντιεξουσιαστές" με τους οποίους συμφωνεί και διαφωνεί ο Μιχαλάκης, αυτό ακριβώς θέλουνε να υποδηλώσουνε.

Εν ολίγοις: το επαναστατικό κίνημα απο δω και μπρος δε βρίσκεται αντιμέτωπο πολιτικά με ζώα τύπου Μαρκογιαννάκη και Πολύδωρα που θέλουνε GPS για να βγούνε έξω από το Κολωνάκι. Αντιθέτως, θα βρεθεί αντιμέτωπο με μία πολιτική εξουσία η οποία ξέρει να παίζει πολύ καλά το χαρτί της κοινωνικής συναίνεσης, και η οποία δεν έχει και κάνα πρόβλημα να πει ότι θα κάνει τα πάντα (φυσικά ελάχιστα θα κάνει...).
Το επαναστατικό κίνημα σαν μέρος της πραγματικής ιστορικής κίνησης, οφείλει να βυθιστεί σε αυτήν και να οξύνει ακόμα περισσότερο την διαβρωτική της ικανότητα και όχι να στέκεται να κοιτάει με πολιτικό πρωτογονισμό το κακό κράτος και τους ύπουλους πασόκους...

Θα πάμε παρακάτω;

Alice's house no.2

Με ένα δανεικό αμάξι που ποιος θυμάται που βρήκαμε... Να καβαλάμε πάνω κάτω τα βουνά της νότιας Κρήτης, άφραγκοι (σχεδόν πάντα) αλλά με μία τρελλή διάθεση να δούμε όσο πιο ανοιχτους ορίζοντες γίνεται.

Στο αμάξι βρέθηκε μία κασέτα των Green on Red, δεν την είχε φέρει κανείς από τους εκδρομείς και προσωπικά εξεπλάγην ευχάριστα. Το συγκεκριμένο τραγούδι το θυμάμαι και θα το θυμάμαι για πάντα, όταν σε κάποιον επαρχιακό δρόμο είμασταν χαμένοι και έσβησε, από πάνω μου τουλάχιστον, την όποια ανησυχία για το που θα καταλήγαμε εκείνη τη μέρα...

Οι δε στίχοι παραμένουν θαυμάσιοι...

Ο χρόνος δεν είναι τίποτα
όταν είσαι νέος στην καρδιά
και η ψυχή σου βγάζει φωτιά
Είδα μέρες βροχερές
και λιακάδες που δεν σβήσανε ποτέ
μέσα στις πιο σκοτεινές νύχτες...

(Ψιλοελεύθερη μετάφραση δική μου...)



Alice's house no.1

Υπάρχουνε τεσσάρων ειδών τραγούδια. Πρώτον, αυτά που τα έχεις ζήσει... Που κάποια στιγμή, κάπου, κάπως το άκουσες τυχαία και σημάδεψε μία μικρή η μεγάλη στιγμή, και όποτε το ακούς ξαναθυμάσαι αυτό το τραγούδι, θυμάσαι εκείνη την στιγμή που το άκουσες και διορθώνεις την ανάμνηση για να ταιριάζει με το τραγούδι.

Δεύτερον, υπάρχουνε τα τραγούδια διαρκείας, αυτά που σε συντρόφεψαν σε μία περίοδο της ζωής σου, που είχαν διάρκεια, αλλά που μετά για κάποιο λόγο δεν σου ξαναβγαινε να τα ακούς τόσο συχνά. Ωστόσο, είναι εκεί σε κάποιο συρταράκι της μνήμης...

Τρίτον, υπάρχουνε και τα τραγούδια που σου προκαλούνε μιαν επιθυμία να ζήσεις κάτι που κατα πάσα πιθανότητα δε θα ζήσεις ποτέ...

Και τέλος υπάρχουνε τα αριστουργήματα. Αυτά είναι τα λίγα τραγούδια που σε έχουνε συντροφέψει από την πρώτη φορά που τα άκουσες μέχρι και σήμερα...

Εν ολίγοις αυτά είναι τα αγαπημένα μου τραγούδια, δεν είναι όλα, δεν είναι τα πάντα και μάλλον δεν θα τελειώσουνε ποτέ, αλλά αξίζει μία απόπειρα... Πάντα λίγο πολύ θα συνοδεύει κάθε τραγούδι ένα μικρό κείμενο, μια ανάμνηση, μία περίοδος, μία επιθυμία, ένα αριστούργημα, τέλος πάντων μία μικρή ιστορία, αίσθηση και ότι άλλο μπορεί να προκαλεί ένα τραγούδι. Ή να έχει προκαλέσει ήδη...

Ας περάσουμε σε ένα τραγούδι το οποίο με έχει στιγματίσει. Τις μουσικές μου καταβολές, σχεδόν μία προς μία τις οφείλω σε μία ραδιοφωνική εκπομπή, της οποία το τραγούδι που ακολουθεί ήταν το μουσικό της σήμα, και όπου μετά από αυτό το σήμα περίμενα με ανυπομονεσία κάθε μέρα 4 με 5 να ακούσω την εκπομπή. Εκεί πρωτάκουσα σχεδόν τα πάντα, και εκεί πρωτοπερπάτησα τα μονοπάτια που στη συνέχεια έμελε να πάρω στις μουσικές ερημιές, δάση και λόφους...

Για πολλά χρόνια με συντρόφευε σε μία κασέτα ηχογραφημένη από το ραδιόφωνο και πάντα μα σχεδόν πάντα, όποτε άκουγα αυτό το τραγούδι που ξεχύνεται σα χείμαρος ένιωθα μία περίεργη συγκίνηση. Είναι όπως θυμάσαι την πρώτη φορά που σου κάναν έρωτα...

Alexis the liberator


Καλά αυτόν τον Αλέξη τον τρέμουνε όλοι ή μου φαίνεται;

Πάει στον Ηλιόπουλο, έξω ο Ηλιόπουλος...

Πάει στα Εξάρχεια, έξω οι μπάτσοι από τα Εξάρχεια...

Από δω και μπρος εγώ λέω να τον στείλουμε Γάζα μπας και φύγουνε οι Ισραηλινοί.

Όπως και Ιράκ μπας και φύγουνε οι Αμερικανοί.

Όπως και Αφγανιστάν μπας και φύγουνε όλοι.

Κίνα μόνο μην τον στείλουμε γιατί άμα φύγουνε απο κει οι Κινέζοι εμείς δε θα έχουμε που να πάμε.

ΥΓ. Οι Πασόκοι είναι μεγάλες λινάτσες στα θέματα "αστυνόμευσης", δεν είναι στόκοι σαν τους δεξιούς να λένε για τους βόες της αναρχίας. Ξέρουνε πολύ καλά τι είναι τι. Και ξέρουνε με ποιον τρόπο να αφοπλίσουνε ιδεολογικά τους "αντιπάλους"... Για όσους έχουνε ζήσει το 2002 πιθανά να καταλαβαίνουνε τι εννοώ. Ωστόσο, δεν είμαστε 2002 και απο κείνη την εποχή έχουνε αλλάξει πάρα πολλά...

Ευτυχώς που υπάρχουνε νέοι τρόποι να πεις παλιά τραγούδια και έτσι δε θα μείνουμε με το παράπονο ότι δε θα τα ξανατραγουδήσουμε πιά. Έτσι δεν είναι;

Στην αρχή έχουμε τον αγαπητό κύριο μετά της κομπανίας του...



Και μετά έχουμε το ίδιο τραγούδι στα πιο new wave ακούσματα...



Στην συνέχεια περνάμε σε πιο αρτιστίκ στιγμές...



Παραμένουμε αρτιστίκ αλλά το μπολιάζουμε με έθνικ στοιχεία...



Μετά περνάμε και στην έκρηξη των social media...



Υπάρχουνε βέβαια και οι ατυχείς στιγμές...



Και τέλος ο ίδιος κύριος δέκα χρόνια μετά μόνος και θλιμμένος...

Απεργία στο λιμάνι του Πειραιά...

Διαμαρτυρία εργατών απο την ναυπηγοεπισκευαστική.

Απεργία σε Vodafone και Wind.

Απεργία με ΜΑΤ στα Γιάννενα.

Απολύσεις στα Notos.

Και όλα αυτά μέσα σε μία βδομάδα...

ΥΓ. "Όταν είμαι πραγματικά κακόκεφος πηγαίνω σ' ένα μπαρ που το λένε "της συμφοράς". Είναι ένα μπαρ όπου συχνάζει μια πανσπερμία ανθρώπων. Άνθρωποι από όλες τις ράτσες, όλα τα έθνη, όλες τις τάξεις. Ως τα μεσάνυχτα πάνε αυτοί που μετά θα πάνε κάπου αλλού. Μετά τα μεσάνυχτα πάνε αυτοί που δεν έχουν που να πάνε. Μετά τις τέσσερις πάνε αυτοί που δεν ξέρουν ούτε που βρίσκονται... Από τον δρόμο ακούγονται κλάξον και σειρήνες της αστυνομίας. Είναι η ορχήστρα της νύχτας που κουρδίζει τα οργανά της. Ακούγεται και η φωνή ενός τρελλού παπά που αναγγέλλει τη συντέλεια του κόσμου. Γιατί είμαι εγώ εδώ απόψε μόνος και θλιμμένος δέκα χρόνια μετά; Μα γιατί είμαι ένας στρατιώτης, Και πίσω από κάθε στρατιώτη υπάρχει μια γυναίκα..."

Στάφανο Μπένι




Θέλω και γω ένα...

Εμένα μου αρέσανε πάρα πολύ οι ονοματοθεσίες των νέων υπουργείων, και επιβεβαιώνομαι για άλλη μια φορά όταν λέω ότι ο καπιταλισμός δεν έχει τι άλλο να αλλάξει εκτός από τις συσκευασίες, τα περιτυλίγματα και τα προμόσιον...

Το κακό είναι, με μας τους κακεντρεχείς τους ελευθεριακούς που δεν ξεχνάμε τα ποτάμια αίματος που μας χωρίζουνε απο τη σοσιαλδημοκρατία είναι ότι συνέχεια πάει ο νους μας στο κακό και στο περίεργο... Έτσι λοιπόν, και μένα μου θύμισε λίγο η ονοματοθεσία τη Νέα Γλώσσα του "1984"...

Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Μην ψαρώνετε, η λεκτρονική διακυβέρνηση δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, πιθανά να μας στέλνουνε κάνα πιστοποιητικό με email αλλά η κυβέρνηση θα είναι το ίδιο υλική όπως και πριν... Σε όλα της...

Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής

Αυτό είναι το αγαπημένο μου γιατί μοιάζει απίστευτη μαλακία να βαφτίζεις ένα υπουργείο "Κλιματικής Αλλαγής", δηλαδή τι ακριβώς θα κάνει το υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής; Μας δουλεύουνε;;; Το περιβάλλον σκέτο τους χαλάει;;; Έλεος πια με τις αμερικανιές...

Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων

Αυτό το Δια βίου μαρέσει πάρα πολύ... Για να βγούμε στη σύνταξη θα κάνουμε ειδικά σεμινάρια... Α, και κομμένες οι μαλακίες πήρατε ένα πτυχίο και ξεμπερδέψατε...

Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

Επειδή επί ΝΔ δεν δουλεύαμε αλλά ξύναμε τα τέτοια μας όλη μέρα, απο δω και μπρός θα αρχίσουμε να δουλέυουμε και να εργαζόμαστε. Έτσι οικοδομήθηκε και ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ...

Και το αγαπημένο μου όπως και όλων των υπολοίπων φαντάζομαι:

Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη:

Βγάλτε το υπουργείο νταβατζήδων ρε να τελειώνει η δουλειά. Γιατί αυτό ακριβώς κάνει... Μας πείθει ότι μας απειλεί κάτι και μετά μας πουλάει την προστασία του...

Θα κλείσω με μία εκτενή αναφορά στην συντοπίτισσα μου Άντζελα Γκερέκου, που έχει ολόκληρο πλάνο για να βγει η χώρα από την κρίση... Αλλά επειδή όλοι είναι σεξιστές και μισογύνηδες λένε εξυπνάδες και μαλακίες...

Εν συντομία το σχέδιο της Άντζελας.

1. Γεμίζει όλη η χώρα με μαζορέτες και φιλαρμονικές. Απο 3 σχολές με μαζορέττες σε κάθε πόλη των 20.000 κατοίκων και 5 φιλαρμονικές...

2. Τεράστια ανάπτυξη στους βαριούς βιομηχανικούς τομείς. Χαλυβουργία, κλωστουφαντουργία, πλαστικά, κατασκευές (θα χρειαστούμε καινούρια κτήρια κλπ).

3. Ανάπτυξη του κράτους πρόνοιας. Με τόσες μαζορέττες περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα στην εφηβεία αλλά και σε ενήλικες. Και ταυτόχρονα περισσότερα ψυχοφάρμακα να μην μείνουνε παραπονεμένες οι φαρμακοβιομηχανίες. Επίσης, πολλά νέα νοσοκομεία λόγω της αυξημένης σωματικής άσκησης.

4. Ανάπτυξη του πολιτισμού και της βιομηχανίας του θεάματος. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί...

5. Ανάπτυξη των μαζικών μεταφορών και του δικτύου επικοινωνίας της χώρας.

6. Ανάπτυξη του τουρισμού καθότι όλος ο κόσμος θα θέλει να δει την χώρα με τις 35.999 μαζορεττες και τις 64.000 φιλαρμονικές.

7. Επίσης η Άντζελα θα γίνει πρωθυπουργος και πρωτεύουσα της χώρας οι Μπενίτσες.

Οι κακεντρεχείς μην ρωτήσετε που 8α βρούμε τα λεφτά για τις μαζορέττες και τις φιλαρμονικές. Θα τα πάρουμε απο τους βιομηχάνους, σοσιαλισμό δεν έχουμε;

Μεταξύ μας: η καλύτερη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος με τα πιο λίγα λόγια:

Αν η ΝΔ έχασε 700.000 ψήφους σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές του 2007, το ΚΚΕ 66.000, ο ΣΥΡΙΖΑ 46, τότε πως το ΠΑΣΟΚ κέρδισε μόνο 285, το ΛΑΟΣ 115 και οι Οικολόγοι 100;

Έλα ντε κύριε ηλιαχτίδα, που πήγανε 700.000 ψήφοι;;; Στο ΕΕΚ;;;

Σημ.: Τα νούμερα είναι λάθος. Δεν ξέρω που τα βρήκε ο αγαπητός σύντροφος μέσα στη ζάλη του πυρετού του ή τι αντιπροσωπεύουν, αλλά αυτά δεν είναι τα πανελλαδικά νούμερα οπότε σας ζητάω και γω συγγνώμη.

Φυσικά θα κλείσω με τον Μεγάλο Προφήτη Τζίμη Πανούση που τα έχει πει όλα!!!

Le Petit Bleu de la Côte Ouest


Δεν υπάρχει τρόπος για να πούμε συγκεκριμένα που θα καταλήξουν τα πράγματα για τον Ζωρζ Ζερφώ. Στο ευρύτερο σύνολο βλέπουμε που πάνε τα πράγματα, αλλά δεν βλέπουμε συγκεκριμένα. Στο ευρύτερο σύνολο θα ανατραπούν οι σχέσεις παραγωγής στις οποίες πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία για την οποία ο Ζωρζ ξεχύνεται έτσι στον περιφερειακό, με μειωμένα αντανακλαστικά και ακούγοντας αυτή την μουσική. Ίσως ο Ζωρζ να εκδηλώσει κάτι διαφορετικό από την υπομονή και τη δουλικότητα που εκδήλωνε πάντα, Είναι απίθανο. Κάποτε, υπο ασαφείς περιστάσεις, έζησε μία έντονη και αιματηρή περιπέτεια· και μετά, το μόνο που βρήκε να κάνει είναι να επιστρέψει στο μαντρί. Και τώρα, κλεισμένος στο μαντρί, περιμένει. Το γεγονός ότι ο Ζωρζ μαζί με το μαντρί του γυρίζει γύρω απο το Παρίσι με 145 χιλιόμετρα την ώρα δείχνει μόνο ότι ο Ζωρζ είναι άνθρωπος του καιρού του, όπως επίσης και του χώρου του.

ΤΕΛΟΣ

Σημ. Η τελευταία παράγραφος απο το Μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής, του Ζ.Π. Μανσέτ


Επιτέλους έφυγε ο χοντρός. Η μόνη λύση μεταξύ μας στο να έμενε ήταν να κατέβαινε η ΝΔ μόνη της εκλογές αν και πάλι πιο πιθανό να ήταν να είχαμε αυτοδύναμη κυβέρνηση των συνεχιστών του Καποδίστρια... Μην σας πω ότι και τον βα.αλ. να είχε υποψήφιο πρωθυπουργό το ΠΑΣΟΚ πάλι 50% θα έπαιρνε...

Και ήρθε ο γιατί χαίρεται-ο-κόσμος-και-χαμογελά-πατέρα... Καταρχήν, θέλω να μου λύσει ένας μία απορία που έχω από την προεκλογική περίοδο. Ο τύπος είχε χεστεί από την χαρά του, μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει ΓΙΑΤΙ ακριβώς χαίρεται ο τύπος;

Πάντως η αλήθεια είναι ότι είμαι και γω χαρούμενος. Για πολλούς λόγους. Πρώτος και καλύτερος. Επιτέλους διαψεύδει τη Ρόζα ο Γιωργάκης και έτσι πια δεν μπαίνει θέμα "σοσιαλισμού ή βαρβαρότητας", γιατί πια με το Γιώργο θα έχουμε ΚΑΙ σοσιαλισμό ΚΑΙ βαρβαρότητα... Επίσης χαίρομαι που θα μας κάνει τη Δανία του Νότου. Ήδη έχω κάνει κονέ με σύντροφο να ανοίξουμε εισαγωγική με δανέζικα τούβλα που θα χρησιμοποιηθούν στην οικοδομήση του σοσιαλισμού. Τρίτον επιτέλους χαίρομαι που θα συμμετάσχω και γω. Είπε ο Γιώργος ότι δε θέλει την ανοχή μας (ποια ανοχή Γιώργο μου εγώ εδώ εμένα δεν μπορώ να ανεχτώ και θα ανεχτώ εσένα) αλλά τη συμμετοχή μας. Το email μου το έχεις οπότε περιμένω την πρόσκληση σου να συμμετάσχω, αν δεν το έχεις ζήτα το απο τον Αλέξη.

Για ΚΚΕ, Σύριζα, ΛΑΟΣ δεν έχω να πω τίποτα... Τι να πω άλλωστε; Το ΚΚΕ σταθερή αξία, έπεσε λίγο να φεύγει σιγα σιγά και η Αλέκα. Ο Αλέξης θριάμβευσε και πέσανε οι μετοχές στα Χρηματιστήρια των κέντρων του καπιταλισμού και το ΛΑΟΣ έρχεται να επιβάλλει τον φασισμό... (μεταξύ μας: τα κομμάτια της κοινωνίας με τις φασίζουσες αντιλήψεις του ΛΑΟΣ, θα υπάρχουνε και θα εκφράζονται είτε υπάρχει το ΛΑΟΣ είτε όχι. Αυτή είναι η επιτυχία του άλλωστε, γιατί μη μου πείτε τώρα ότι έρχεται ο φασισμός με τον Αποστολάκη...).

Μόνο ο Παπαθεμέλης δεν πήγε καλά και έχω μία στεναχώρια...

Αυτά, καμία καλή πρόταση για μετανάστευση παίζει;

...οπότε δεν τα επαναλαμβάνω. Ωστόσο, σαν καμμένος εϊτίλας που είμαι, δεν μπορώ να μην σας θυμήσω τους παλιούς καλούς Chumbawamba...

Νever mind the ballots... Δισκάρα...
Just give me your vote...





Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα