Μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε εσείς και τα χριστούγεννα σας σας παρακαλώ πολύ;

Ευχαριστώ για την κατανόηση.

Σας εύχομαι καλή χρονιά και να μην ξεχνάτε ότι όλα γίνονται διαμέσου αντανακλάσεων.

ΥΓ. Εν τω μεταξύ παιρνω βαθιές ανάσες μέχρι να περάσουν και αυτές οι γιορτές της μανιοκατάθλιψης. Αν δεν σκοτώσω κανέναν πελάτη...


Είμαστε στον Ιούλη του 2007. Έχω αποφασίσει να σταματήσω την όλη μανούρα. Και έχω αποφασίσει να αλλάξω εντελώς την στάση μου μέσα στη δουλειά. Όχι βέβαια σε σχέση με τις συναδέλφους μου, αλλά όσον αφορά τους ανωτέρους μου. Πια, ας πούμε δεν θα παίρνω πάνω από ένα (1) τηλέφωνο για κάθε πρόβλημα, και κυρίως πια δεν πρόκειται να χολοσκάσω πάνω στη δουλειά. Στο κάτω κάτω της γραφής έκανα ότι έκανα όλον τον Ιούνη και δεν με απολύσανε. Ως εκ τούτου ό,τι μαλακία και να κάνω πάνω στη δουλειά, το πολύ πολύ να μου την πούνε. Σιγά, θα πέσει γείωση από ουρανοξύστη. Εν ολίγοις αποφασίζουμε όλοι εκεί να χαλαρώσουμε πολύ στο θέμα της δουλειάς. Να πάνε να γαμηθούνε αυτοί και τα μαγαζιά τους. Να φέρω ένα παράδειγμα. Παλιότερα αν χαλούσε μία ταμιακή είμασταν όλη μέρα στο τηλ. για να τη φτιάξουνε, πιίζαμε δηλ. πολύ απλά. Τώρα σε κάποια φάση τον Ιούλη που χάλασε η μία. Πήραμε ένα τηλ. να δώσουμε βλάβη και δεν ξαναενοχλήσαμε κανέναν. Κάναν 3 βδομάδες. Αν πιέζαμε θα κάνανε 1. Γιατί όμως να πιέσουμε; Εφόσον υπάρχουν εναλλακτικές σε ένα πρόβλημα τους γράφουμε. Αν δεν υπάρχει και θα το λουστούμε εμείς τότε θα κάνουμε τσαμπουκά, και οι απο πάνω θα ξέρουν πολύ απλά οτι το εννοούμε, και ότι θα κάνουμε αυτό που τους προειδοποιήσαμε.

Με απλά λόγια πριν υπήρχε ενδιαφέρον για τη δουλειά μας. Πως να την κάνουμε κάπως καλύτερη. Τώρα πια δεν υπάρχει. Τώρα πια το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να πάμε για δουλειά, να περάσει το 8ωρο και να σηκωθούμε να φύγουμε, μοιράζουμε πάντα τις δουλειές και δουλεύουμε όλοι μαζί με τον τρόπο που δουλεύαμε και πριν. Μεσολάβησε και η παραίτηση της Ζ. τον Σεπτέμβρη, (στη θέση της πήγε η Μ. η τρίτη της παρέας), και γενικώς ζορίστηκε πολύ άγρια η κατάσταση. Όλον τον Οκτώβρη για παράδειγμα στο μαγαζί είμουνα μόνος μου, γιατί περίμεναν τον Νοέμβρη να κάνουν την Μ. 8ωρη. Και ταυτόχρονα αύξησαν τις παραγγελίες του καταστήματος. Πανέξυπνοι. Να τους δώσουν το βραβείο του καλύτερου μικρομάνατζμεντ της χρονιάς. Φυσικά η δουλειά στο μαγαζί, γαμήθηκε. Συνέβαλα και εγώ με μία 4ήμερη αναρρωτική και 2-3 κοπάνες και πήγε η όλη φάση κατά διαόλου. Το μαγαζί είναι σε άθλια κατάσταση. Εκεί που επιστροφές κάναμε κάθε 2 εβδομάδες περίπου, τώρα από τον Οκτώβρη και μετά έχουμε κάνει μόνο 2 φορές. Τις προάλλες η αποθήκη είχε μία απίστευτη μάκα στα όρια της λάσπης από διάφορα χυμένα προιόντα. Αν δεν πήγαινα να γλυστρήσω δεν θα τη σφουγγάριζα.

Πια έχω σταματήσει να απαιτώ συνέχεια. Αλλά όταν απαιτώ είμαι και πολύ πιο απόλυτος. Τις προάλλες έπαιρνε δύο συνεχή απογεύματα την τρίτη κοπέλα της βάρδιας για να τη στείλει μία στο Περιστέρι, μία στα Λιόσια. Παρασκευή βράδυ λέω στο μαλάκα τον επόπτη μου. Να μην τολμήσει να την πάρει την επόμενη μέρα, γιατί εγώ δεν πρόκειται να πάω για δουλειά. Την άλλη μέρα Σάββατο μεσημέρι παίρνω τηλ. πριν πάω στη δουλειά, να δω αν έχει έρθει η άλλη κοπέλα. Όχι μου λένε την έστειλε Πετρούπολη. Οκ, να του πείτε λέω εγώ ότι αν δε φέρει άτομο για δουλειά δεν πάω. Ε δεν πήγα, και πήγε ο επόπτης στο μαγαζί να βαρέσει βάρδια 4-8 το απόγευμα. Άγρια απεργία μόνος μου δηλ. Έχει περάσει μία εβδομάδα από αυτό το συμβάν και δεν μου ΕΙΠΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Όλα καλά και ωραία. Είναι Χριστούγεννα άλλωστε κάποιος θα πρέπει να κάνει το μαλάκα εκεί μέσα. Το αποτέλεσμα; Χτες, το επόμενο δηλ. Σάββατο, χωρίς να έχει το κατάστημα ιδιαίτερο πρόβλημα, έφερε από άλλο μαγαζί έναν 8ωρο και έναν 4ωρο. (Για να καταλάβει πόσο μαλάκες είναι οι άνθρωποι, το μαγαζί από όπου ήρθαν οι συνάδελφοι κάνει το μισό τζίρο από εμάς, και έχει σαν προσωπικό έναν 4ωρο παραπάνω.)

Τέλος πάντων έχουν πέσει και 2 παραιτήσεις μέσα σε 2 εβδομάδες. Και με απλά λόγια στο μαγαζί τώρα είμαστε. Η αφεντιά μου, η Μ. 8ωρη, η προηγούμενη υπεύθυνη η οποία κάθεται μόνο ταμείο, η Μ. μία άλλη 4ωρη και η Φ. επίσης. Εμείς θα βγάλουμε εκεί Χριστούγεννα; Εμείς θα βγάλουμε. Στην τελευταία γεν. συνέλευση εμού της Μ. και της Φ., αποφασίσαμε, να κάνουμε Χριστούγεννα. Έπεσε η σκέψη να πάμε να πούμε τα κάλαντα στη γειτονιά αλλά δεν ευδοκίμησε. Αντιθέτως βάλαμε ρητά ανώτατο όριο στο ξεφόρτωμα. Τόσα θα ξεφορτώνουμε. Τέλος. Και να πάει να γαμηθεί, το μαγαζί και αυτοί μαζί.

'Ετσι λοιπόν αυτή η ιστορία έρχεται και τελειώνει στο τώρα. Φυσικά έχω ακόμα πολλά πράγματα να πω σε σχέση με την δουλειά. Αλλά τέλος πάντων η αφήγηση θα σταματήσει εδώ. Στην επόμενη ενότητα θα προσπαθήσω να μαζέψω τι έμαθα 3,5 χρόνια που δούλευα σαν μαλάκας.


Και λέγαμε τι θα μας φτιάξει το κέφι το Σαββατοκύριακο... Ο κύριος υπουργός λέει παραιτήθηκε και τον απέπεμψαν επειδή είχε αυθαίρετο. Οκ, μην υπερβάλλουμε όμως. Τρεις μέρες μετά από μία διαδήλωση 100.000 τουλάχιστον ανθρώπων, δεν παραιτείται ένας υπουργός επειδή έχει αυθαίρετο, διόρισε την κόρη του στον ΟΤΕ και απασχολούσε 2 μαύρους εργάτες... Αυτά τα κάνει η μισή Ελλάδα -που λέει ο λόγος. Ο κύριος υπουργός πραφανώς παραιτήθηκε για άλλους λόγους, πολύ περισσότερους. Περίπου 100.000. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε...



«Φρουραρχείο» Μυλοποτάμου το ΚΑΠΗ Ανωγείων


Στο κτίριο του ΚΑΠΗ Ανωγείων θα στεγάσει η Αστυνομία Τμήμα Αστυνομικών Επιχειρήσεων (ΤΑΕ) με δύναμη 63 ατόμων για τον μόνιμο έλεγχο της περιοχής του ορεινού Μυλοποτάμου, με επίκεντρο τα Ζωνιανά. Ηδη η δύναμη των 63 αστυνομικών πέρασε από ταχύρυθμη τριήμερη εκπαίδευση και ίσως αυτήν την εβδομάδα θα βρίσκεται στην Κρήτη. Οι περισσότεροι είναι εθελοντές με τρίμηνη απόσπαση, που μπορεί να ανανεώνεται.

Σε πρώτη φάση θα εγκατασταθούν στο Ρέθυμνο και θα πηγαινοέρχονται καθημερινά μέχρι να επισκευαστεί και να μετασκευαστεί το οίκημα του ΚΑΠΗ Ανωγείων.

Ελευθεροτυπία 11/12/2007

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Γενική Συνέλευση των απασχολούμενων-χρηστών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας στα εργαστήρια και τις ΘΕραπευτικές ΣΥνεργατικές ΜΟνάδες (ΘΕ.ΣΥ.ΜΟ) του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ» αποφάσισε την πραγματοποίηση πενθήμερης ΣΤΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ από 14/12/2007 έως 20/12/2007 διεκδικώντας:

1. Άμεση καταβολή του πενιχρού ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΥ επιδόματος (117-176 ευρώ το μήνα), το οποίο ΕΠΑΨΕ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο εδώ και 1 χρόνο, ενώ εμείς συνεχίζουμε να εργαζόμαστε κανονικά, ανασφάλιστοι και χωρίς καμία αύξηση εδώ και πολλά χρόνια.
2. Αύξηση του παραπάνω ποσού (το οποίο για τους περισσότερους από εμάς αποτελεί βασική πηγή εισοδήματος) ώστε να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις ανάγκες μας.
3. Εξομοίωση των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης με τις εργασιακές συνθήκες των θεσμοθετημένων από το Υπουργείο Υγείας, ΚΟΙνωνικών Συνεταιρισμών Περιορισμένης Ευθύνης. (ΚΟΙ.Σ.Π.Ε).

Ο καθένας από εμάς κάνει έναν αγώνα για ένταξη στο κοινωνικό σύνολο και ισότιμη μεταχείριση . Εμείς ανταποκρινόμαστε εδώ και χρόνια στις θεραπευτικές και εργασιακές υποχρεώσεις μας γι’ αυτό ζητούμε και αντίστοιχη αντιμετώπιση από την πλευρά της πολιτείας.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΥΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΘΕ.ΣΥ.ΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ «ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ»

Από το Athens Indymedia 13/12/2007


Δεν θα συμμεριστώ τον ενθουσιασμό της ημέρας. Είδαμε πολύ κόσμο στο δρόμο και γενικώς η απεργία -σαν απεργία- ήταν μάλλον επιτυχημένη (αν και εκεί που παίζεται το παιχνίδι -στον ιδιωτικό τομέα- έχουμε ακόμα δρόμο. Ωστόσο ας μην υπερβάλλουμε. Αυτό που είδαμε στο δρόμο δεν ήταν εργατικό κίνημα. Ήταν εργαζόμενοι που αντιδρούσαν και ανυσηχούσαν αλλά εργατικό κίνημα δεν ήταν. Είναι εξαιρετικά θετικό αλλά ας μην υπερβάλλουμε κιόλας, άλλωστε όταν πριν 10 χρόνια ξανάγινε το ίδιο δεν το ακολούθησε κάτι μετά. Και είναι λογικό αυτό. Σήμερα το παιχνίδι δεν το έπαιξαν οι εργαζόμενοι. Σήμερα παιχνίδι έκανε η συνδικαλιστική διαμεσολάβηση. Δυστυχώς. Το να ακούς τον πράκτορα της ασφάλειας Πάνο Σόμπολο να μιλάει αντί να τον λυνσάρεις δεν είναι και πολυ ενθαρρυντικό.

Το εργατικό κίνημα φτιάχνεται από τα κάτω από τους ίδιους τους εργαζομένους. Εργατικό κίνημα δεν είναι λοιπόν οι γραφειοκρατίες των συνδικάτων. Και για να μην ξεχνιόμαστε αυτή είναι μία απεργία που κάλεσε η ΓΣΕΕ (που πάντα εν όψει του προυπολογισμού καλεί σε μία απεργία). Η ΓΣΕΕ είναι αυτό που είναι, δεν θα το αναλύσω εδώ. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε.

Ήδη φαντάζομαι σε διάφορα μέρη και από διάφορες πλευρές θα λέγονται εκστασιασμένα λόγια για την μαζικότητα και άλλα διάφορα. Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των συντρόφων-ισσών, αλλά να ξέρουμε ότι επίσης εκστασιασμένα λόγια θα ακούσαμε και απο τα ΜΜΕ (από όλα τα ΜΜΕ). Αυτό δεν είναι παρά ένας τρόπος να εφυσηχαστεί ο κόσμος. "Οκ, ήσασταν μαζικοί και τσαμπουκαλεμένοι. Ντάξει τώρα σας πέρασε;". Με έναν παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και η φιλολογία της αριστεράς πάνω σε αυτό. "Εντάξει ο κόσμος κατέβηκε, κάναμε τη δουλειά μας και είναι αποτελεσματική".

Ωστόσο, θα επιμείνω. Έχουμε ακόμα πάρα πολύ δουλειά να κάνουμε. Και όχι μόνο για το ασφαλιστικό. Εξάλλου για εμάς τους 30αρηδες τα 60 με τα 70 δεν απέχουν και πολύ. Υπάρχει πολύ περισσότερη δουλειά να κάνουμε για τις συνθήκες εργασίας μας και τους μισθούς, για τους όρους που δουλεύουμε και τον τρόπο που δουλεύουμε. Το επόμενο εργατικό κίνημα θα πρέπει να πάρει με τις κλωτσιές τους γραφειοκράτες των συνδικάτων. Και για να τους πάρει πρέπει να δράσουμε εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Και αυτό θέλει δουλειά. Καθημερινή και κουραστική. Πάνω στις βάσεις της αυτοοργάνωσης, της ανακλητικότητας αντιπροσώπων, της κοινής μας δράσης και της αποφασιστικότητας μας.

Το ζήτημα δεν είναι μία απεργία που κάλεσε η ΓΣΕΕ αν ήταν επιτυχημένη ή όχι. Ήταν. Και ναι μπορεί το ασφαλιστικό να μην περάσει. Αλλά το ζητούμενο είναι το ασφαλιστικό; Ή το ζητούμενο είναι συνολικά οι σύγχρονες εργασιακές συνθήκες; Δεν πρέπει να δείξουμε καμία εμπιστοσύνη στους γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Εμπιστοσύνη μόνο στις ίδιες μας τις δυνάμεις, σήκωμα των μανικιών και παρέμβαση στους χώρους εργασίας. Άλλωστε σημασία δεν έχει τι κερδίζεις, αλλά πως το κερδίζεις.

ΥΓ. Όποιος βρει τι δουλειά κάνει τώρα ο Πρωτόπαππας (πρ. πρόεδρος της ΓΣΕΕ και πρ. βουλευτής του Πασόκ) κερδίζει μία εβδομάδα φιλοξενίας στο κτήμα Μαγγίνα.


Βρισκόμαστε στον Ιούνη του 2007, και εγώ έχω πάρει την απόφαση μου να φύγω. Γενικότερα είμαι σε μία ρευστή προσωπική κατάσταση, και τότε θεώρησα ότι ήταν μία καλή στιγμή να επανακαθορίσω κάποια από αυτά μου τα ζητήματα (και η δουλειά μέσα σε αυτά). Αυτές μέσες άκρες ήταν οι αιτίες. Και φυσικά η κούραση. Ατέλειωτη κούραση. Κυρίως ψυχολογική αλλά και ορισμένες μέρες και η σωματική.

Την πρώτη εβδομάδα τα πράγματα έγιναν όπως τα περιγράφω στην ανάρτηση του Μαίου. Αφού λέιπω δύο μέρες Παρασκευή και Σάββατο, μόνο την επόμενη Τετάρτη με πιάνουν να με ρωτήσουν τι συμβαίνει. Εγώ την Πέμπτη ξαναλέιπω. Το ίδιο και το Σάββατο. Και για να το πω πιο απλά 4 εβδομάδες περίπου που κράτησε το νταβαντούρι δεν πήγα ποτέ πάνω από 2 μέρες και ένα 4 ωρο για δουλειά, από τα οποία τα μισά ήταν απροειδοποιήτα. Με απλά λόγια για να πάρετε μία εικόνα για όλον τον Ιούνη πληρώθηκα 13 μεροκάμματα από τα 25 που περίπου είναι τα στανταρ.

Η αντίδραση της εταιρείας σε όλα αυτά; Στην αρχή πίστεψαν μία ιστορία με 22 υπονοούμενα που τους πέταξα. Αλλά αυτό κράτησε καμιά βδομάδα. Στην συνέχεια φάνηκαν ότι θα ήταν μάλλον άκαμπτοι. Ή μάλλον θα ακολουθούσαν μία τακτική στη φάση "άστον άμα έχει πρόβλημα θα παραιτηθεί από μόνος του κάποια στιγμή". Οι συναδελφοί μου, ΟΛΟΙ, με στήριξαν με τρέλλα και πολύ έντονα. Με την Ζ. καθόμασταν και λέγαμε τι θα τους πει για να με "θάψει", και φυσικά μου μετέφερε όλα όσα της έλεγε ο επόπτης και η αρχιεπόπτρια. Το ίδιο λίγο πολύ γινόταν με όλες τις υπόλοιπες κοπέλες. Παρόλο που αναγκαστικά από τις απουσίες μου έτρωγαν αυτές το χώσιμο, καμία τους δεν μου κράταγε κακία. Για μένα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, εώς και τραγικό ώρες ώρες να καταρρέουν και κυρίως να είμαι εγώ υπεύθυνος για να καταρρέυσουν σχέσεις που είχαμε φτιάξει πάνω στην δουλειά μας. Γιατί αναγκαστικά, στις δυσκολίες της δουλειάς εγώ βγήκα στην απέξω, βοηθούσα όσο μπορούσα αλλά πραγματικά ένιωθα εκτός "ομάδας". Θα το επαναλάβω για μία ακόμα φορά. Το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της υπόθεσης ήταν ότι έπρεπε να αλλάξουν οι σχέσεις μεταξύ μας. Όταν σηκώνεσαι και φεύγεις στη μέση της βάρδιας και αφήνεις τον άλλο μόνο του, χωρίς να το ξέρει και να ξέρει ότι δεν πρέπει να το ξέρει, και την επόμενη μέρα αυτός που έχει μείνει μόνος του να μην σε κατηγορεί για τίποτα, αλλά επιπλέον να σε υποστηρίζει και ευθέως απέναντι στον επόπτη, ε τότε τι στο διάολο; Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο... Νομίζω δηλ.

Δεν ξέρω στην όλη υπόθεση πιθανά να έκανα κάποια λάθη. Αφού αποφάσισα να φύγω έπρεπε ίσως από την αρχή να σπάσω εντελώς τις σχέσεις μου με τις συναδέλφους. Επίσης ίσως θα έπρεπε να είχα επιλέξει περίοδο αδειών, όπου θα έλειπε σίγουρα ένα άτομο από το κατάστημα. Και τέλος ίσως θα έπρεπε να είμαι πολύ περισσότερο απόλυτος στη στάση μου προς την εταιρεία. Αν και όταν κάνεις ένα διάλογο του σαν αυτόν:

Αρχιεπόπτρια: Θα θέλαμε να μας έλεγες όσο πιο νωρίς γίνεται πότε σκοπεύεις να λείψεις.
Εγώ: Δεν μπορώ να το ξέρω.
Αρχ.: Δεν μπορείς να το ξέρεις καθόλου.
Εγω: Πολύ λίγες φορές θα μπορώ να ξέρω, όταν μπορώ να ξέρω θα το λέω.
Αρχ.: Να ξέρεις όμως ότι η δουλειά μας είναι η πρώτη μας προτεραιότητα.
Εγώ: Αυτή τη στιγμή η δουλειά δεν είναι προτεραιότητα.
Αρχ. Τι θες τη δουλειά σου.
Εγώ: Ναι.
Αρχ. Ε τότε να κάνεις αυτό που σου λέω.
Εγώ: Εγώ αυτό μπορώ να κάνω τώρα.

Αναρωτιέμαι τι άλλη στάση να τηρήσεις.

Τέλος πάντων περνάω έναν πολύ δύσκολο μήνα. Αν και ξεκουράζομαι σωματικά, ψυχολογικά είμαι ένα ράκος. Και το βασικό ήταν ότι ακόμα και τις λίγες φορές που πήγαινα στο μαγαζί, επικρατούσε πολύ άσχημο κλίμα. Η Ζ. ήταν πολύ στεναχωρημένη, η Μ. το ίδιο, άλλες 2 4ωρες να μου λένε ότι θα παραιτηθούνε άμα φύγω. Ακόμα και η προηγούμενη υπεύθυνη με την οποία δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις, έδειξε να στενοχωριέται και με υποστήριξε. Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα στην όλη υπόθεση ήταν ότι κατά κάποιο τρόπο οι υπόλοιπες συναδέλφοι είχαν δει κάποια πράγματα με τον τρόπο που τα έβλεπα και εγώ. Είμαστε εμείς και αυτοί, και εμείς δεν έχουμε τίποτα κοινό με αυτούς. Δεν πουλάμε και δεν δίνουμε τον συνάδελφο. Ακόμα και πρόβλημα να έχουμε μαζί του, το λύνουμε με αυτόν και όχι με τον προιστάμενο.

Και κυρίως αυτό που είδε και κατά μία έννοια με συγκλόνισε ήταν το ότι είδα να τραβάνε την μανούρα οι συναδέλφισσες για ένα μήνα και καμία δεν με κατηγόρησε ούτε στοιχειωδώς έστω και στο στυλάκι "το μαλάκα μας γαμάει με αυτό που κάνει". Δεν είναι εύκολο πράγμα να ξεπερνάς έστω και με αυτόν το απλό τρόπο τον εαυτούλη σου και να σκεφτείς τον αλλον και τη θέση του άλλου.

Θα μπορούσε το όλο ζήτημα να είναι προσωπικό. Δεν ξέρω αν είναι και πόσο. Αλλά ξέρω ένα πράγμα. Αν είναι να αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος, θα αλλάξει και επειδή οι άνθρωποι έχουν αλλάξει στάσεις, απόψεις και συμπεριφορές.

Σε κάποια φάση και ενώ προσπαθώ γενικώς να σκεφτώ τι θα κάνω. Κάνω μία μικρή αναθεώρηση. Τα βάζω λίγο κάτι και τα ζυγίζω. Αρνητικά και θετικά. Ένα προς ένα. Τι βαραίνει πιο πολύ. Τα λεφτά ήταν το λιγότερο. Πάντα είναι το λιγότερο. Η βασική μου σκέψη ήταν που αλλού θα βρεις μία δουλειά που τουλάχιστον οι συνάδελφοι σου δεν θα σου τα σπάνε; Που θα βρεις μία δουλειά όπου οι ανωτεροι σου είναι "στρωμμένοι" και δεν στα πολυζαλίζουν; Που θα βρεις μία δουλειά που θα μπορείς να κάνεις τις μαλακίες σου και να μην ανησυχείς; Και το βασικό είναι αυτό. Αν δεν βρω δουλειά σαν κοινωνικός λειτουργός, που η αλήθεια είναι ότι δεν με πολυτρελλαίνει (αν σκεφτεί κανείς τις συνθήκες εργασίας, τους μισθούς, προφανώς είναι καλύτερα αλλά δεν πεθαίνω κιόλας), αναγκαστικά θα δουλέψω στο εμπόριο, όπου δύσκολα θα βρω ένα τέτοιο κλίμα.

Τέλος πάντων επιστρέφω στην κανονικότητα με τον πιο γελοίο τρόπο, παίρνω τον επόπτη και του τη λέω για την απαράδεκτη στάση της εταιρείας απέναντι μου!!! Αυτός με κοίταζε και έφτασε να συμφωνεί μαζί μου... Πιθανά σκεφτόταν, επιτέλους θα δουλέψει ο μαλάκας και δε θα μου σπάει τα αρχίδια. Η Ζ. μου λέει για δύο βδομάδες δεν σηκώνω ούτε ένα κιβώτιο. Και εγώ πήρα ένα μεγάλο και βασικό μάθημα.

Όλον αυτό τον καιρό, οι κόντρες που παίζανε στη δουλειά είχαν μία βασική εκκίνηση. Το πως θα κάνουμε τη δουλειά μας εκεί καλύτερη και πιο υποφερτή. Πράγμα που γενικώς έγινε, αλλά εκ των πραγμάτων αυτό έχει και μία άλλη επίπτωση στην λειτουργία του καταστήματος. Αυτό δουλέυει καλύτερα. Για δύο χρόνια δεν είχε παραιτηθεί καμία υπάλληλος. Πράγμα που σήμαινε ότι ξέραμε όλοι μας τη δουλειά απέξω και ανακατωτά. Πράγμα το οποίο σημαίνει μεγαλύτερη αποδοτικότητα του καταστήματος. Κάνοντας εμείς ας πούμε ένα σωστό ανεφοδιασμό, που μπαίνει εύκολα και γρήγορα και δεν μας πολυκουράζει ταυτόχρονα, καλυτερεύουμε την λειτουργία και τις πωλήσεις του καταστήματος. Φορτώνοντας ας πούμε σωστά τα προιόντα στο ράφι, προκειμένου να μην κάνουμε εμείς συνέχεια ανεφοδιασμό τους, υπάρχουν πάντα προιόντα στο ράφι. Πράγμα το οποίο σημαίνει και πωλήσεις. Με απλά λόγια, όλα αυτά τα χρόνια η εξωτερική εικόνα που είχε η εταιρεία για το κατάστημα ήταν εξής. Το μαγαζί αύξησε τις πωλήσεις του λίγο, μείωσε την την απογραφή του (από 5% πήγε 3% ποσό που αντιστοιχεί σε 10.000 ευρά περίπου το δίμηνο παραπάνω κέρδη για την εταιρεία.) και επιπλέον το προσωπικό εκεί δεν μας κάνει μαλακίες. Στην οικονομική διαχείρηση είμασταν μέσες άκρες μία χαρά, με προσωπικές διαφορές δεν τους απασχολούσαμε, απουσίες δεν γινόταν (και γιατί να γίνουν άμα ξέρεις σαν 4ωρη ότι αν πεις στη Ζ. ή σε μένα "έχω περίοδο μην μου τα ζαλίζεις" θα σε αφήσουμε ήσυχη;). Κατάλαβα λοιπόν ότι η εταιρεία ήταν πολύ ικανοποιημένη και με τη Ζ. και με μένα. Στο κάτω κάτω της γραφής οι όποιες κόντρες μας με τους προιστάμενους αφορούσαν πάντα την καλύτερη λειτουργία του καταστήματος. Δεν είναι μαλάκες οι από πάνω.

Επομένως κάτω από αυτό το πρίσμα εγώ άλλαξα λογική. Τέρμα πια οι τσακωμοί και οι διεκδικήσεις, τέρμα πια το να χτυπιέμαι στο τηλ. για να τους κάνω να καταλάβουν αυτό που υποτίθεται δεν καταλαβαίνουν. Τέρμα πια ο εποικοδομητικός "συνδικαλισμός". Το τελευταίο εξάμηνο έχουν αλλάξει αρκετά στη δουλειά μιας και συνεχίζω να είμαι εκεί. Αυτά θα περιγράψω στην επόμενη και μάλλον προτελευταία ανάρτηση για αυτό το θέμα.

Όποτε βρίσκομαι απέναντι σε έναν τύπο που καμώνεται τον σπουδαίο, σχεδόν αντανακλαστικά μου σκάνε φλασάκια από διάφορες φιγούρες των Monty Pythons, οι οποίοι ήταν μάστορες στο να καταρρακώνουν και να ισοπεδώνουν με την κριτική τους.

Σήμερα είχα ένα τρυφερό τετ α τετ με ένα στέλεχος της εταιρείας στη δουλειά. Ο τύπος ήταν λες και είχε βγει από εδώ...





... ε μετά προφανώς ξαναγύρισε στην κοσμάρα του. Και ο κόσμος συνεχίζει να γυρνά γυρνά γύρω γύρω...


Βρισκόμαστε στον Οκτώβρη του 2006 και έχουμε αλλάξει επόπτη και αρχιεπόπτρια. Για κάνα μήνα επικρατεί ηρεμία, μέχρι που σιγά σιγά αρχίζει να ενορχηστρώνεται η κατάσταση. Η αρχή γίνεται με άυξηση των παραγγελιών του καταστήματος. Πιθανά να φαντάζεται κανείς ότι τα καταστήματα είναι εκείνα τα οποία κανονίζουν το πρόγραμμα των παραγγελιών τους. Σε αυτή την εταιρεία αυτό δεν ισχύει. Κάθε εβδομάδα μας λένε το πρόγραμμα παραγγελιών. Λοιπόν, πέραν του ότι μας έβαλε παραγγελία σε μία ακόμη μέρα μας αύξησε και κατα πολύ την ποσότητα του εμπορεύματος που πρέπει να πραγγείλουμε. Είναι προφανές οτι ένα μαγαζί ούτε άπειρο χώρο έχει, ούτε άπειρο χρόνο για να ξεφορτωθούν όλα. Έτσι λοιπόν αρχίζουν να μαζεύονται εμπορεύματα στην αποθηκη. Μέσα σε 2 εβδομάδες η αποθήκη είναι πηγμένη. Έχουμε σε κάποια φάση 43 καρότσια εμπόρευμα στην αποθήκη. (Τα καρότσια είναι εκείνα τα σιδερένια με τις ρόδες. Πέραν του ότι δεν μπορείς να δουλέψεις έτσι, δεν μπορείς ούτε να παραγγείλεις ούτε και να κάνεις ανεφοδιασμό σωστά. Δεν ξέρεις τι έχεις δεν ξέρεις πόσο έχεις. Αυτό αυτοί δεν το καταλαβαίνουν, ή το πιο πιθανό δεν τους νοιάζει, ή ένα ακόμη πιο πιθανό θέλουν να διώξουν εμπόρευμα από τις κεντρικές αποθήκες. Προσπαθήσαμε επανειλλημένα με την Ζ. να κόψουμε παραγγελίες, να μας μειώσουν το πρόγραμμα, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Η αρχιεπόπτρια ήταν απόλυτη. Αυτά θα παραγγείλετε. Ούτε κόβω, ούτε μειώνω. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες με την Ζ. σκαρφιστήκαμε τρόπους να διαχειριστούμε αυτό το πράγμα. Νομίζω ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναφερθώ λεπτομερειακά σε όλους τους πιθανούς ή απίθανους τρόπους (για παράδειγμα να παραγγελνείς μόνο εμπόρευμα σε μικρά κουτιά, έτσι ώστε εκει που τα 200 κιβώτια είναι 6 καρότσια εσύ να τα κάνεις 3).

Η αλήθεια είναι ότι τότε φάγαμε ήττα. Μέσα στο Δεκέμβρη τα πράγματα ηρέμησαν (παντα ηρεμούν το Δεκέμβρη...), αλλά από Γενάρη ξαναρχίσαμε. Αυτή τη φορά το θέμα ήταν η καθαριότητα του καταστήματος. Ξεκινάει να μας λέει διάφορα στο χαλαρό. Εμείς τι γράφουμε. Αυτή τσιτώνει. Τσιτώνουμε και εμείς. Σημείο τριβής ήταν τέσσερα περίφημα σκαλιά που ανεβαίνουν στην αποθήκη. Και τα οποία ήταν μονίμως βρώμικα. Σημείωση. Το κατάστημα έχει παντού λευκό μάρμαρο στο πάτωμα. Όχι και ότι καλύτερο για έναν τέτοιο χώρο, μιας και το μάρμαρο από τα χρόνια έχει τριφτεί και έχει χάσει το προστατευτικό του με αποτέλεσμα -μιας και είναι πορώδες υλικό- να τραβάει όλη τη βρώμα μέσα. Αυτά μας τα είπε συνεργείο που είχε έρθει να καθαρίσει 2-3 φορές το μαγαζί. Και αυτά ακριβώς της είπαμε και εμείς με τη σειρά μας. Αλλά όχι. Θα κάνετε αυτό που σας λέω εγώ. Με αποκορύφωμα ένα σκηνικό όπου μπαίνει ένα πρωί Δευτέρας στο μαγαζί και αρχίζει να σκούζει στην συνάδελφο για διάφορα σχετικά και άσχετα, σε σημείου η Ζ. να βάλει τα κλάμματα, αποφασίζουμε να κόψουμε την διαλλακτικότητα μας και να αρχίσουμε να την κοντράρουμε στα ίσα. Σε εκείνη τη φάση εγώ πιάνω τον επόπτη και αρχίζω να του λέω διάφορα "Ποια νομίζει ότι είναι αυτή;", "Δεν είμαστε δούλοι να κάνει ότι θέλει.", "Και ας έρθει σε εμένα να μου τα πει."

Την επόμενη φορά που εμφανίστηκε και άρχισε να μας λέει για τα σκαλάκια της απαντήσαμε ευθαρσώς ότι δεν είμαστε καθαρίστριες και ούε πληρωνόμαστε για αυτό, κάνουμε ότι μπορούμε και αμα της αρέσει καλώς αν όχι να μας απολύσει. Αυτή η ιστορία κράτησε κάνα δίμηνο. Κατά τον Μάρτη του 2007 αρχίσαμε να έχουμε άλλα προβλήματα. Μια Κυριακή που έβρεχε έσπασε κάποιος αγωγός από πάνω και τα νερά πλυμμήρισαν το μαγαζί. Εγώ είχα Σάββατο και Δευτέρα ρεπό, και έτσι τη γλύτωσα αλλά την όλη φάση την λούστηκαν οι συνάδελφοι. Τις επόμενες μέρες έκανε λιακάδα και όλες μας οι προσπάθειες να στείλει η εταιρεία ένα υδραυλικό έπεσαν στο κενό. Κάθε μέρα επί 5 μέρες πέρναμε τηλ. αλλά όσο θα δείτε εδώ κάναν υδραυλικό άλλο τόσο είδαμε και εκεί. Την επόμενη Δευτέρα όμως ρίχνει μία βροχή το βράδυ και το πρωί που πάω για να ανοίξω το μαγαζί είναι το μισό πλυμμηρισμένο. Εντωμεταξύ τα νερά έτρεχαν από το ταβάνι πάνω σε κάτι καλώδια που πήγαιναν στις μηχανές και όπου από την πίσω πλευρά ήταν ο πίνακας του καταστήματος. Σε εκείνη τη φάση ανάμεσα σε όλα τα άλλα είχαμε και παραλαβή του φορτηγού όπου έσπρωχνα καρότσια πάνω στα νερά. Λίγο μετά μιλάει ο επόπτης στο τηλ. με την αρχιεπόπτρια ο οποίος είναι στο γλύψιμο. Του παίρνω λοιπόν το τηλ. από τα χέρια και αρχίζω να της εξηγώ πως έχει η κατάσταση γιατί ο άλλος ο ΜΑΛΑΚΑΣ της τα έλεγε και μισά... Τσαντίζεται όμως η αρχιεπόπτρια και μου κλείνει το τηλ. Τα παίρνω και εγώ και του λέω, "Αν δεν έρθει υδραυλικός εγώ πάω να φύγω." Και βασικά μετά από μισή ώρα έφυγα και πήγα στο ΚΕΠΕΚ (κάτι σαν Κέντρο Ενημέρωσης και Πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου νομίζω), όπου έκανα και την ωραία μου καταγγελία (ανώνυμα) για τις συνθήκες εργασίας μας στο μαγαζί. Το ΚΕΠΕΚ ήρθε μετά από 2 μήνες να "επιθεωρήσει", και φυσικά είχε πέσει τόσο λάδωμα που τσούλήσαν πολύ γρήγορα μέσα από το μαγαζί.

Η υπόλοιπη άνοιξη θα κυλήσει σχετικά ήρεμα, είχαμε τα συνηθισμένα προβλήματα, το συνηθισμένο τρόπο, και τις συνηθισμένες απαντήσεις από τους από πάνω. Ζούσαμε όλοι μας μία όμορφη συνήθεια. Η οποία μπορεί πότε πότε να έσπαγε με μερικά μπινελίκια εκατέρωθεν και μερικές φωνές εκατέρωθεν, αλλά γενικώς εκεί μέσα είχαμε κερδίσει το σεβασμό, και κυρίως τον αυτοσεβασμό μας. Είμασταν εκεί και ότι πρόβλημα υπήρχε πήγαινε συγκροτημένα από εμάς προς τους επάνω. Οι εσωτερικές μας σχέσεις ποτέ δεν απασχόλησαν κανέναν άλλο πέραν από εμάς, τα προβλήματα μας τα λύναμε μόνοι μας, δουλέυαμε όλοι μαζί, λουφάραμε όλοι μαζί.

Όμως ο στόχος μίας εταιρείας δεν είναι να κρατήσει ένα επίπεδο, στόχος της εταιρείας είναι να αυξάνει τα κέρδη, και για να αυξήσει τα κέρδη πρέπει κάποιοι να δουλεύουν περισσότερο και αυτοί φυσικά είμασταν εμείς.

Αυτό που συνειδητοποιήσαμε σε εκείνη τη φάση ήταν ότι με έναν μαγικό τρόπο είχαν καταφέρει να μας φορτώσουν τραγικά πολλές δουλειές πάνω μας. Ο ταμίας έπρεπε να κάνει 15 πράγματα, και είναι η φάση όπου σιγά σιγά έχω αρχίσει να βαριέμαι αφόρητα, και κυρίως να συνειδητοποιώ την ατέλειωτη σωματική κούραση της δουλειάς και κυρίως την ψυχική φθορά ενός καθημερινού τρεξίματος χωρίς το παραμικρό αντίκρυσμα πέρα από έναν εξευτελιστικό μισθό των 710 ευρώ. Είναι Μάης, τα πουλάκια κελαιδάνε, βάζει τις πρώτες ζέστες και η προοπτική ενός ακόμα καυτού καλοκαιριού σε αυτή την κωλοδουλειά με χάλαγε αφάνταστα. Είναι η εποχή όπου παίρνω σιγά σιγά την απόφαση να με απολύσουνε.

Ενά τελευταίο σκηνικό στην όμορφη σχέση με την αρχιεπόπτρια μας έγινε στην απογραφή. Στην εταιρεία απογραφές γίνονται κάθε τρίμηνο περίπου, όπου το κατάστημα κλείνει για ένα τρίωρο περίπου να το μετρήσουμε, το προσωπικό και μια ομάδα απογραφέων 3-4 ατόμων. Το πολύ κακό αυτής της ιστορίας είναι ότι οι απογραφείς μετά αφήνουν το μαγαζί μπουρδέλο. Έχουν έρθει εκείνη τη μέρα να κάνουν την απογραφή, έγω είμαι πρωινός (4 και 30 πρέπει να φύγω), την κάνουν αλλά μένει ενα τελευταίο τσεκάρισμα κάτι αρχείων στη μηχανή κατά τις 4 και 15. Τότε θυμούνται οι απογραφείς να κάνουν διάλλειμα (οι οποίοι σημειωτέον υποτίθεται δουλεύουν 10-18, αλλά στα μαγαζιά εμφανίζονται κατά τις 12 και στις 4 έχουνε φύγει, αφού τα έχουν διαλύσει όλα εκεί). Και η ώρα πάει 5 για να μπουν μέσα να τελειώσουν, τυπικά έγώ έπρεπε να τους περιμένω μιας και δεν υπήρχε εκείνη τη μέρα άλλος 8ωρος στο μαγαζί. Αλλά εγώ τους γράφω κανονικά και 5 και 15 την κοπανάω. Την άλλη μέρα όμως με παίρνει η αρχιεπόπτρια και αρχίζει να μου τα χώνει, επειδή λέει η απογραφείς μου έκαναν αναφορά. Αφού της τα χώνω και εγώ της κλείνω το τηλ. στα μούτρα λέγοντας της να έρθει από το μαγαζί αν θέλει να μου τα πει. Την άλλη μέρα έγραψα και εγώ μία τετρασέλιδη αναφορά λέγοντας τι έγινε και την έστειλα με φαξ στην εταιρεία. Όχι παίζουμε. Μετά από μία εβδομάδα όμως νιώθω τόσο κουρασμένος και παίρνω την απόφαση μου. Αιτία και αφορμή ήταν η συνηθισμένη κατάσταση να παίρνουνε άτομα από το μαγαζί και να τα στέλνουν σε άλλα καταστήματα που έχουν πρόβλημα. Είναι Πέμπτη και έχω ρεπό, και μιλάω με μία κοπέλα που μου λέει ότι θα είναι σε άλλο μαγαζί και αυτή και η τρίτη της βάρδιας και στο δικό μας θα έφερνε άλλο άτομο, από άλλο μαγαζί. Τρελλή αλλαξοκωλιά. Εγώ λέω ΟΚ, αλλά την επόμενη μέρα δεν πάω για δουλειά αλλά παίρνω ένα τηλ. το απόγευμα. Και αρχίζει η ιστορία της απόπειρας απόλυσης μου, την οποία ξεκίνησα τότε να αναρτώ εδώ και μπορείτε να τη διαβάσετε εδω πέρα.

Στην συνέχεια θα περιγράψω τι έγινε από αυτό και μετά το σημείο. Είμαστε πια μόλις ένα εξάμηνο πριν και σιγά-σιγά φτάνουμε στο τώρα.


Κάμερες στις παιδικές χαρές ζητάει ο Κακλαμάνης

Εζήλωσε δόξαν «Μεγάλου Αδελφού» ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης και με επιστολή του προς την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ζητεί προκλητικά τη γνωμοδότησή της, προκειμένου να τοποθετήσει κάμερες στις παιδικές χαρές του δήμου!

Ο κ. Κακλαμάνης επικαλείται εν προκειμένω το φαινόμενο των συχνών καταστροφών στις παιδικές χαρές, διατεινόμενος ότι εξαιτίας τούτου «πλήττεται το δικαίωμα των παιδιών στην ανάπαυση και στις δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου».

Επιπροσθέτως ο δήμαρχος Αθηναίων υποστηρίζει ότι «το ερώτημα τίθεται στην αρμόδια Αρχή ως προληπτική δράση, επειδή το παιδί αποτελεί ευάλωτη κοινωνική ομάδα και οι φορείς κρατικής εξουσίας οφείλουν να παίρνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα για να του εξασφαλίσουν την αναγκαία για την ευημερία του προστασία και φροντίδα».

Στην επιστολή του προς την Αρχή αναφέρει ότι ο Δήμος Αθηναίων διαθέτει περίπου 147 παιδικές χαρές, για τις οποίες υποβάλλονται καθημερινά αιτήσεις αποκατάστασης «βλαβών» με συχνότητα 80 αιτήσεων το μήνα κατά μέσο όρο.

Σύμφωνα με τη δημοτική αρχή, οι «βλάβες» αυτές κατά ένα μικρό ποσοστό οφείλονται σε συνήθεις φθορές και κατά το μεγαλύτερο ποσοστό σε βανδαλισμούς ή κλοπές.

Εν προκειμένω ο κ. Κακλαμάνης ομολογεί την αδυναμία της τεχνικής υπηρεσίας του δήμου να αποκαταστήσει τις «βλάβες».

Απευθυνόμενος στην Αρχή ο δήμαρχος Αθηναίων σημειώνει εν κατακλείδι:

* «Επειδή οι παρεμβάσεις μέχρι σήμερα είναι μόνον κατασταλτικές.

* Επειδή στοχεύουμε σε προληπτικές δράσεις ως πιο αποτελεσματικές.

* Επειδή η πραγματικότητα επιβάλλει άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος.

* Ζητώ να γνωμοδοτήσετε σχετικά με τη λύση της επίβλεψης του χώρου της παιδικής χαράς από κάμερες, εφόσον βέβαια τηρηθούν οι προϋποθέσεις του άρθρου 10 του νόμου 2472/1992».

Ο επικεφαλής της παράταξης «Ανοιχτή Πόλη» Αλέξης Τσίπρας, απαντώντας στον δήμαρχο Αθηναίων, δήλωσε:

«Λίγες ώρες μόνο μετά την κίνηση της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει τις κάμερες παρακολούθησης, ο Νικήτας Κακλαμάνης έσπευσε να υποστηρίξει επικοινωνιακά την όλη υπόθεση, ζητώντας ουσιαστικά να μπουν κάμερες στις παιδικές χαρές.

Ας προσέξουν κυβέρνηση και δήμαρχος, γιατί δεν θα επιτρέψουμε να μετατραπεί η ελληνική κοινωνία σε ένα απέραντο Big brother».

*«Η εγκατάσταση καμερών στις παιδικές χαρές δεν έχει καμιά σχέση με την ασφάλεια και την προστασία των παιδιών. Η ενέργεια του δημάρχου εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική καταστολής του λαϊκού κινήματος και περιορισμού των λαϊκών ελευθεριών», αναφέρει ο επικεφαλής της «Συμπαράταξης για την Αθήνα» Στέλιος Λάμπρου.

Ναρκωμένη Πολιτεία...

Για πολλοστή φορά σε αδιέξοδο το πολύφερνο σύστημα πρόληψης και αντιμετώπισης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Μπροστά στα συσσωρευμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι περίπου 400 εργαζόμενοι στα κέντρα πρόληψης του ΟΚΑΝΑ, προχωρούν σήμερα σε πανελλαδική απεργία με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην Αθήνα στο υπ. Υγείας και στη Θεσσαλονίκη στο υπ. Μακεδονίας-Θράκης.

Εγκαταλειμμένοι, όχι μόνο οικονομικά με συνεχές κλείσιμο της χρηματοδοτικής στρόφιγγας άρα και απλήρωτοι -πολλοί εδώ και δύο χρόνια- αλλά και θεσμικά έκθετοι, πλέον επιστημονικά απομονωμένοι μετά την αυθαίρετη παύση της επιμόρφωσής τους, οι εργαζόμενοι στα 71 Κέντρα Πρόληψης του κρατικού Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) προχωρούν σε προειδοποιητική απεργία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περισώσουν την κοινωνική απήχηση που έχουν κατακτήσει ύστερα από 11 χρόνια σκληρού έργου στις τοπικές κοινότητες.

Οι εργαζόμενοι στα κέντρα πρόληψης θα διαμαρτυρηθούν για ακόμη μία φορά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Κονδύλια

Τα στοιχεία, όπως παρουσιάστηκαν σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου, είναι απογοητευτικά:

Ο προϋπολογισμός του ΟΚΑΝΑ μένει καθηλωμένος εδώ και 4 χρόνια. Ζητούνται κονδύλια της τάξης των 60 ή και 75 εκατομμυρίων ευρώ (για το 2008) και το κράτος δίνει έως και 28 εκατομμύρια. Ο ΟΚΑΝΑ, με τα οικονομικά δεδομένα που του παρέχονται, επαναπροσδιορίζει αυθαιρέτως τα ποσά που θα καταβάλλει σε κάθε τομέα του: της λεγόμενης αδιάρρηκτης αλυσίδας πρόληψη-θεραπεία-επανένταξη. Καθώς η χρηματοδότηση των Κέντρων Πρόληψης ανήκει κατά 50% στο υπουργείο Υγείας και 50% στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσω του υπουργείου Εσωτερικών, τα Κέντρα Πρόληψης γίνονται «μπαλάκι» μεταξύ των δύο υπουργείων, που περιμένουν το ένα από το άλλο να κλείσει τις τρύπες... Εχει, μάλιστα, επισήμως ειπωθεί από το υπουργείο Εσωτερικών στους εργαζόμενους ότι δεν δίνουμε τα κονδύλια, για να πιέσουμε το Υγείας να δώσει τα δικά του χρεωστούμενα!

Αποτέλεσμα, πάνω από 6 εκατομμυρία ευρώ χρωστούνται από το 2005 στα κέντρα πρόληψης. Επιπλέον, περικόπτονται στοιχειώδεις λειτουργικές δαπάνες και βέβαια περιστέλλονται οι όποιες δράσεις, ενώ τα περιβόητα μνημόνια συνεργασίας με τα υπουργεία Παιδείας και Αμυνας μένουν ανενεργά και το έργο των επαγγελματιών τής πράγματι νευραλγικής σημασίας πρωτογενούς πρόληψης απαξιώνεται.

Θεσμικά, οι επαγγελματίες πρόληψης δεν κατοχυρώνονται, δεν θεωρούνται ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, δεν έχουν ενιαίο μισθολόγιο, ενώ σήμερα ούτε καν η προγραμματική σύμβαση (για τη συνέχιση της λειτουργίας τους) μεταξύ ΥΠΕΣΔΑ, ΚΕΔΚΕ, υπουργείου Υγείας και ΟΚΑΝΑ δεν έχει προβλεφθεί για το 2008.

Τα ευχολόγια συνεχίστηκαν και στη χθεσινή συνάντηση των εργαζομένων με τον νέο πρόεδρο του ΟΚΑΝΑ κ. Φωτεινόπουλο, που υποσχέθηκε απλώς καταβολή 1,5 εκατομμυρίου ευρώ από τα χρεωστούμενα.

6 νεκροί ζητούν δικαίωση

Σάλο, οργή και ερωτηματικά προκάλεσε στους εργαζόμενους της Κορίνθου η πρωτοφανής δικαστική απόφαση του τοπικού Πλημμελειοδικείου, βάσει της οποίας κηρύχθηκαν αθώοι(!) οι επτά κατηγορούμενοι που παραπέμφθηκαν να δικαστούν ως υπαίτιοι για τη φονική έκρηξη στα Σωληνουργεία Κορίνθου, στις 3 Απριλίου 2003, που είχε αποτέλεσμα τον θάνατο έξι εργατών και τον σοβαρό τραυματισμό τριών, εκ των οποίων ο ένας είναι ακόμη με σοβαρή αναπηρία.

Από τη φονική έκρηξη πριν από 4,5 χρόνια. Η υπόθεση είχε αναβληθεί τρεις φορές. Χθες οι κατηγορούμενοι των Σωληνουργείων Κορίνθου απαλλάχτηκαν
«Μπορεί να μας λένε ότι δεν πρέπει να σχολιάζουμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων, όμως θέλω να πω, ως πολίτης και ως πολιτικός, ότι και οι κρίνοντες κρίνονται. Κυρίως δε όταν πλήττεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα, κατά τόσο κατάφωρο τρόπο. Είμαι πραγματικά συγκλονισμένος. Εκφράζω την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή μου στις οικογένειες των νεκρών εργατών και των σοβαρά τραυματισμένων. Και καλώ τον υπουργό Δικαιοσύνης και τις αρμόδιες δικαστικές αρχές να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες. Σε μια περίοδο που οι δυνάμεις της εργασίας δέχονται πολλαπλές επιθέσεις στο εργασιακό τους καθεστώς και στο εισόδημά τους, και η κυβέρνηση της Ν.Δ. αδιαφορεί, ουσιαστικά, για την αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά», δήλωσε οργισμένος, σχολιάζοντας την απίστευτη δικαστική απόφαση, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Π. Μπεγλίτης.

Υπενθυμίζεται ότι μετά τη δικαστική έρευνα για το τραγικό δυστύχημα, οι παραλείψεις των αρμοδίων χαρακτηρίστηκαν ως πλημμελήματα και όχι κακουργήματα και παραπέμφθηκαν να δικαστούν οι: Αθαν. Μητρόπουλος (ιδρυτής και πρόεδρος του Δ.Σ.), Κων. Μητρόπουλος (διευθύνων σύμβουλος), Αντ. Περγαλιώτης (υπεύθυνος διευθυντής του εργοστασίου), Κων. Μανιάτης (προϊστάμενος παραγωγής), Χρ. Σιαμμάς (εργοδηγός βάρδιας), Παν. Λιούσκος (υπεύθυνος ηλεκτρολογικής συντήρησης) και Κων. Παπαχριστόπουλος (υπεύθυνος μηχανικός συντήρησης και τεχνικός ασφαλείας).

Οι ανωτέρω παραπέμφθηκαν να δικαστούν με την κατηγορία ότι με τις παραλείψεις τους προκάλεσαν τον θάνατο των: Σωτηρίου Βορινιώτη, Γιάννου Παύλου, Χρήστου Κυριλή, Αθανάσιου Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνου Σπυρίδου και Ευάγγελου Πουλή, καθώς και το σοβαρό τραυματισμό των Θεόδωρου Γιάννου, Σταύρου Σταθόπουλου και Δημητρίου Μαναβή.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, βασική αιτία του θανάτου των έξι εργατών, οι οποίοι -όπως αναφέρεται- δεν διέθεταν την απαιτούμενη από τον νόμο άδεια χειριστού συστημάτων οξυγονοκοπής - οξυγονοκόλλησης, αποτελεί η έλλειψη ειδικών βαλβίδων αντεπιστροφής και φλογοπαγίδων στα συστήματα κοπής για την αντιμετώπιση του κινδύνου από αναρρόφηση καυσίμου αερίου μίγματος και φλόγας προς τα δοχεία πίεσης ασετυλίνης και οξυγόνου. Πρόκειται για ένα φτηνό εξάρτημα το οποίο δεν κοστίζει πάνω από 15 ευρώ.

Η αθώωση των εφτά κατηγορουμένων προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση των συγγενών των θυμάτων, αλλά και των εργαζομένων στην επιχείρηση. «Οι κατηγορούμενοι δεν δικάστηκαν ούτε μια μέρα, έτσι για τα μάτια του κόσμου... Αυτή είναι η Δικαιοσύνη στη χώρα μας;», δήλωσε οργισμένος ο Χ. Τσούμαλης, πρώην εργαζόμενος στο εργοστάσιο του τρόμου.

«Η δικαστική απόφαση είναι προκλητική και αποτελεί μνημείο ασέβειας απέναντι στους έξι συναδέλφους μας που χάθηκαν τόσο άδικα την ώρα της εργασίας τους. Εμείς θα παλέψουμε μέχρι το τέλος για τη δικαίωσή τους», δήλωσε στην «Ε» ο πρώην εκπρόσωπος των εργαζομένων Αντώνης Ηλίας και κατήγγειλε ότι στο δικαστήριο κάποιοι πρώην εργαζόμενοι για άγνωστους λόγους κατέθεσαν υπέρ της εταιρείας.

Χθες το μεσημέρι εργάτες των Σωληνουργείων Κορίνθου μαζί με τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Κορίνθου, Νίκο Πετρόπουλο, έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας στον εισαγγελέα Κορίνθου για την απαράδεκτη και προκλητική -όπως τη χαρακτηρίζουν- δικαστική απόφαση ζητώντας την άσκηση έφεσης. «Η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση αποτελεί ασέβεια προς την αξία της ανθρώπινης ζωής», δήλωσε στην «Ε» ο κ. Πετρόπουλος και πρόσθεσε ότι πήραν τη διαβεβαίωση του εισαγγελέα ότι η δίκη θα ξαναγίνει.

Για την αθώωση των επτά υπευθύνων των Σωληνουργείων Κορίνθου εξέδωσε ανακοίνωση και η ΓΣΕΕ.

Οπως καταγγέλλει, έπειτα από 4,5 χρόνια και 3 αναβολές και παρά τα πορίσματα, την εισαγγελική πρόταση και τις καταθέσεις των μαρτύρων, το δικαστήριο προχώρησε σε απαλλακτική απόφαση.

«Πρόκειται για προκλητική απόφαση ασέβειας και περιφρόνησης της ανθρώπινης ζωής και της ασφάλειας των εργαζομένων. Η ΓΣΕΕ ζητεί από τον εισαγγελέα της έδρας την άσκηση του δικαιώματός του, για την αναίρεση αυτής της προκλητικής και άδικης δικαστικής απόφασης. Η ανθρώπινη ζωή και η ασφάλεια των εργαζομένων είναι πάνω από τα κέρδη των επιχειρήσεων», τονίζεται στην ανακοίνωση.

Όλα είναι από την Ελευθεροτυπία της 7/12/2007.


...οι διάφοροι πατριώτες με κάθε ελληνική σημαία, θα δίνουν και δύο αρχίδια δώρο.


Βρισκόμαστε στον Απρίλη του 2006, όπου έχουμε αλλάξει επόπτη. Ο καινούριος επόπτης έχει έρθει απο μαγαζί και είμαστε ανάμεσα στα πρώτα του μαγαζιά που αναλαμβάνει. Στην αρχή τα πράγματα κυλάνε ομαλά. Εγώ παραμένω τυπικός χωρίς πολλά πολλά μαζί του, ενώ και αυτός τον πρώτο μήνα της συνεργασίας μας τηρεί τα προσχήματα. Το δεύτερο μήνα όμως αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει το κλίμα. Στην αρχή μας την πέφτει για μικρά πράγματα (Τι ώρα είναι αυτή που κλείνετε; Εμείς 9 και 10 άντε 9 και 15 φεύγουμε απο το μαγαζί!). Σε καποια φάση μας βάζει όριο. Θα φεύγετε 9 και 30 και θα ερχόσαστε 8 το πρωι (ανοίγουμε 8 και 30). Ξέχνα το του λέμε εμείς. Μα το έχετε υπογράψει στη σύμβαση. Πέραν του ότι στη σύμβαση έχουμε υπογράψει το κορυφαίο "έρχεσαι 15 λεπτά πριν και κάθεσαι 15 λεπτά μετά", εμείς του λέμε είναι παράνομο αυτό. Τι μας κάνει παρανομεί η εταιρεία; Ναι του λέμε. Το ωράριο παντού είναι ναι μεν 8 ώρες αλλά το μισάωρο διάλειμμα δεν μας το δίνει η εταιρεία αλλά η νομοθεσία. Άλλωστε είναι γραμμένο στο πρόγραμμα της επιθεώρησης εργασίας. Γενικώς από αυτή την ιστορία ο τύπος πήρε τον πούλο. Ερχόμαστε 8 και 20 και φεύγουμε όποτε κλείσει το μαγαζί. Δηλαδη 9 και 10 αντε και 15. Αυτή ήταν η πρώτη μας σύγκρουση.

Γενικώς μετά από αυτό το κλίμα έχει χαλάσει. Διάφορα μικροπρονόμια που είχαμε (πχ να φεύγουμε πληρωμενα κανονικά κάνα 2 ωρο πιο πριν το απόγευμα, ή να πηγαίνουμε καμιά ώρα πιο μετά το μεσημέρι -όχι συνέχεια αλλά 3-4 φορές το μήνα σίγουρα), μας τα έκοψε. Από την άλλη την είδε κάπως αυταρχικός. Κάντε αυτό, κάντε εκείνο, κάντε το άλλο, με υφάκι χιλίων καρδιναλίων. Εμείς στο χαλαρό τον κοντράρουμε. Η άλλη η 8ωρη εγώ και η 4ωρη. Ταυτόχρονα εγώ αρχίζω να του ρίχνω και διάφορα, πιο πολύ για να διασκεδάσω. Κάτσε καλά θα σε βγάλω στο Ριζοσπάστη και κάτι τέτοια. Και η Ζ. (η άλλη 8ωρη όταν πάει να την ψαρώσει για το τι "είμαι") να του λέει κάτσε καλά γιατί πέρνω τηλ. το βουλευτή από το νησί (είναι από Μυτηλίνη). Σε κάποια φάση όμως το πράγμα αρχίζει να χοντραίνει. Εμείς με τη στάση μας του λέμε "μην μας ζαλίζεις, πες αυτό που έχεις να πεις και άσε μας να κάνουμε τη δουλειά μας". Όπως καταλαβαίνει κανείς, έτσι δεν μπορεί να κάνει κανείς σοβαρό μάνατζμεντ. Τι το περάσαμε εδώ αυτοδιαχειριζόμενο στέκι;

Το μεγάλο μπαμ έρχεται μία μέρα όπου η Ζ. ήθελε να φύγει κατά τις 3. Ξεκίναγε η άδεια της την επόμενη και ήθελε να είναι λίγο άνετη με το πλοίο που έφευγε στις 7. Του λέει να φύγω. Θα δούμε της λέει. Του το έχει πει 5 μέρες πριν χωρίς αυτός να δωσει απάντηση. Έρχεται η Παρασκευή. Μπαίνει κατά τις 10 στο μαγαζί. Τι θα γίνει του λέω εγώ. Μου λέει τίποτα δεν θα γίνει. Η Ζ. θα φύγει κανονικά. Εγώ τον κοιτάζω και δεν λέω κουβέντα πάω πίσω στη Ζ. και της λεω. Θα φύγεις στις 2. Έρχεται αυτός φουριόζος πίσω και αρχιζουν να πέφτουν τα μπινελίκια. Θα σε σφάξω με κονσερβοκούτι μαλάκα, πήγαινε φύγε από εδώ και κάτι τέτοια. Η Ζ. φοβάται ότι θα παίξουμε ξύλο και μας ηρεμεί κάπως έγω πάω μπροστά να κάνω κάτι δουλειές και μετά από 5' έρχεται και αυτός στη φάση διαλλακτικός. Μέσα σε 3' όμως η συζήτηση έχει ξεφύγει. Εγώ τότε τα παίρνω άγρια του ρίχνω κάτι χριστοπαναγίες και κάτι γαμωσταυρίδια και κάτι άντε γαμήσου ρε μαλάκα σήκω φύγε από εδω μέσα. Και πάω προς τα πίσω. Καθώς πάω βαράω και μια κλωτσιά σε ένα καρότσι που φευγει πάνω σε κάτι ράφια. Αυτός με περρισή σύνεση μαζεύει τα πράγματα του και την κάνει. Εγώ είμαι στη φάση να ξεντύνομαι για να φύγω. Αλλά με σταματά η Ζ. Αφού ηρεμώ λίγο παίρνω τηλ την αρχιεπόπτρια και αρχίζω να της λέω τι είναι αυτά τα πράγματα και πως συμπεριφέρεται έτσι ο επόπτης και θα παίξουμε ξύλο και να τον πάρει από το μαγαζί. Προσπαθεί λίγο να με καλμάρει αυτή και με ρωτάει ποιο είναι το πρόβλημα. Της λέω. Κάτσε μου λέει να το συζητήσω και θα πάρω να σας πω.

Μετά από καμιά ώρα (και αφού προφανώς είχαν μιλήσει επόπτης και αρχιεπόπτρια) με παίρνει η αρχιεπόπτρια τηλέφωνο και είναι μέσα στις γλύκες. Εντάξει λέει αυτή η Ζ. θα φύγει στις 2 και 30 αλλά θα πρέπει να συζητήσετε με τον επόπτη σας και να αλλάξει το κλίμα της συνεργασίας και μπλα μπλα μπλα: "Ζήτω το μανατζμεντ και ζήτω η συναίνεση." Κλείνω το τηλ και το λέω στα κορίτσια. Τότε η Μ. (η 4ωρη) αρχίζει να χοροπηδάει και να αγκαλιάζει τη Ζ. Έκπληκτος εγώ ρωτάω τη Μ. γιατί χοροπηδάς ρε συ; Και μου λέει. Είμαι εδώ 4 χρόνια και είναι η πρώτη φορά όπου ζητάμε κάτι από τους απο πάνω και το παίρνουμε. Αν ήμουν ευαίσθητο αγόρι μπορεί και να δάκρυζα, όχι για την μικρή μας νίκη. Όσο για εκείνο το το πανέμορφο πληθυντικό της συναδέλφου...

Στη συνέχεια οι απο πάνω ηρεμούν. Έρχεται και ο επόπτης που μας ζητάει συγγνώμη για την συμπεριφόρα του (ανάμεσα στα άλλα έκανε και σεξιστικά αστειάκια εις βάρος των κοριτσιών) και ότι ήταν πολύ αγχωμένος, τον πιεζουν και οι από πάνω και άλλα τέτοια. Χέστηκα του λέω αλλά σε συγχωρώ...

Σε κάποια φάση με ρώτησε η Ζ. γιατί τα έκανα όλα αυτά για αυτήν. Νομίζω ότι κατάφερα να της εξηγήσω σχετικά καλά το νόημα της συναδελφικής αλληλεγγύης, αν και τα μισά τα ήξερε ήδη.

Δύο τρεις βδομάδες μετά γίνεται και το συμπόσιο της εταιρείας, όπου σαν υπεύθυνο με καλούν. Φυσικά λέω όχι γιατί βαριέμαι απίστευτα να τρέχω στην παραλιακή και την άλλη μέρα να σηκώνομαι 7 το πρωί. Μα καλέ μου, μα χρυσέ μου, τίποτα εγώ. Έρχεται η αρχιεπόπτρια στο μαγαζί να με καλέσει "προσωπικά". Αφού πήρα μία μέρα ρεπό παραπάνω, και αυτοκίνητο να έρθει να με πάρει από το σπίτι!!! (Θα πήγαινε ο επόπτης με άλλες δύο υπεύθυνες και τους είπε η αρχιεπόπτρια να πάρουν και εμένα μαζί). Έκανα λοιπόν την καρδιά μου πέτρα έβαλα ότι πιο καινούριο είχα και τις αρβύλες μου που τις ξεσκόνησα και πήγα. Το καταδιασκέδασα, μιας και με μία άλλη υπεύθυνη εκπέμπαμε στο ίδιο μήκος κύματος και κάναμε το βράδυ μας λιγότερο αφόρητο.

Αυτός ο επόπτης κάθεται μέχρι μέσα Ιούλη. 4 μήνες δηλ. σχεδόν. Έρχεται ένας άλλος όπου είναι 4-5 χρόνια επόπτης και έχει τη φήμη του σκληρού και του αυστηρού. Στην πρώτη συζήτηση που κάνουμε η Ζ. και εγώ τον βάζουμε πιστεύω στη θέση του. Εγώ κλείνω εκείνη την θαυμάσια τοποθέτηση μου με ένα ...μην καταλήξουμε να κοντεύουμε να παίξουμε ξύλο σαν τον άλλο. Μιας και ήταν ο μισός από μένα μάλλον φοβήθηκε, και μάλλον ο προηγούμενος του τα είχε πει χαρτί και καλαμάρι. Περάσαμε ένα τρίμηνο μέχρι αρχές Οκτώβρη όλα μέλι γάλα, χαλαρά και ωραία.

Τότε ήταν που άλλαξε και αυτός ο επόπτης!!! Εγώ έκανα κάτι παράπονα, τι πράγματα είναι αυτά μέσα σε εννιά μήνες έχω αλλάξει 3 επόπτες, πως να δουλέψουμε έτσι και δεν συμμαζεύεται αλλά ντάξει.

Τότε μας πληροφορούν ότι αλλάζουμε όχι μόνο επόπτη αλλά και αρχιεπόπτρια. Στο μαγαζί εμείς το καταδιασκέδαζουμε με την όλη φάση. Ο επόπτης ξέραμε ότι ήταν ένας μαλάκας, αλλά για την αρχιεποπτρια ξέραμε ότι γενικώς ήταν μεγάλη σκύλα. Την ακολουθούσε η φήμη ότι έγινε κατευθείαν από υπεύθυνη καταστήματος αρχιεπόπτρια. Διαδικασία που απαιτεί συνήθως καμιά 10ετία δουλειάς και απίστευτα κυβικά σάλιου.

Εν τέλει ο χειμώνας 2006-2007 ήταν μία εξαιρετικά διασκεδαστική εποχή, όπου κλωτσιές στα καρότσια ρίχναμε για προπόνηση. Περισσότερα στη συνέχεια.

Το Ρεπό

Μαζί με συναδέλφους και συναδέλφισσες καταφέραμε επιτέλους να σηκώσουμε το blog του Ρεπό. Το ίδιο τα έντυπο θα κυκλοφορήσει σύντομα, όπως και μία εφημερίδα τοίχου. Θα τα πούμε στα μοιράσματα.

Πατήστε εδώ.

Αποφυλακίστηκε σήμερα ο Μίρον Κόζμα, ο πρώην ηγέτης των Ρουμάνων ανθρακωρύχων, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 10 ετών για την οργάνωση της εξέγερσης των χιλιάδων ανθρακωρύχων που πορεύθηκαν προς το Βουκουρέστι τον Ιανουάριο του 1999. «Εξέτισα ποινή 10 ετών διότι έκανα το καθήκον μου ως συνδικαλιστικός εκπρόσωπος και είχα το θάρρος να αντιμετωπίσω τους διεφθαρμένους πολιτικούς και να αγωνιστώ για τα δικαιώματα των εργατών», δήλωσε ο Μίρον Κόζμα εξερχόμενος από τη φυλακή της Ραχόβα, στα προάστια του Βουκουρεστίου. Η αποφυλάκισή του περιλαμβάνει απαγόρευση διαμονής στο Βουκουρέστι ή στο Πετροσάνι, την πρωτεύουσα της κοιλάδας του Ζίου, από όπου ξεκίνησαν οι συνολικά πέντε πορείες ανθρακωρύχων των οποίων ηγήθηκε από το 1990. Ο Μίρον Κόζμα, 55 ετών, συνελήφθη και φυλακίστηκε τον Φεβρουάριο του 1999 έπειτα από μια πορεία προς το Βουκουρέστι, η οποία διεκόπη από τις ρουμανικές δυνάμεις ασφαλείας στο Στοενέστι.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα