Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Griots. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Griots. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ποια δίκη ξεκινάει και άλλες τέτοιες βλακείες;
Η δίκη μάγκες και μαγκίτισσες έγινε. Και την απόφαση του δικαστηρίου τη γνωρίζουμε όλοι.
Και για να μην νομίζει κανείς ότι λέω βλακείες, ορίστε και το δικαστήριο
Στα μέσα καλοκαιριού κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος του περιοδικού Blaumachen. Το οποίο είναι σχεδόν εξολοκλήρου αφιερωμένο στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Δεν θα εκφράσω άποψη επί του συνολικού κειμένου σε βάθος, καθότι δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση. Ωστόσο, θα σταθώ στο πιο συνολικό και βασικό λάθος που κάνουνε οι σύντροφοι, πριν προχωρήσω στο δια ταύτα που αφορά την ενότητα για την κατάληψη της ΓΣΕΕ.
***
Το κείμενο των συντρόφων έχει ένα πολύ βασικό λάθος που το διαπερνάει από τον τίτλο μέχρι την τελευταια του λέξη. Ήδη στον τίτλο χαρακτηρίζει το Δεκέμβρη και το Γενάρη σαν αγώνα. Πιο κάτω συνεχώς αναρωτιέται γιατί ο Δεκέμβρης δεν πήγε παραπέρα (αλήθεια που αλλού θα μπορουσε να πάει εκτός από το να μεταβληθεί σε επανάσταση;). Σε διάφορα σημεία αλλάζουνε συνεχώς την χρησιμοποιούμενη ορολογία μεταξύ αγώνα, εξέγερσης, κινήματος και επανάστασης, με αποτέλεσμα να δημιουργείται τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό μία σύγχυση σχετικά με το επίδικο. Δεν είμαι των ακαδημαϊσμών, αλλά όταν χρησιμοποιουμε όρους όπως αγώνας, κίνημα, εξέγερση, επανάσταση ή τις εννοούμε με την τρέχουσα ιστορική σημασία τους ή αν θέλουμε να τις επανακαθορίσουμε τις επανακαθορίζουμε. Τίποτα από αυτά τα δύο δεν συμβαίνει με αρκετή σαφήνεια.
Τέλος πάντων ας προσπαθήσω εγώ να είμαι σαφής: όταν λέω αγώνα εννοώ την κίνηση ενός συλλογικού υποκειμένου ενάντια σε κάτι ή για την διεκδίκηση κάποιου πράγματος. Οι αγώνες σαν αγώνες τυπικά έχουνε αρχή μέση και τέλος, αλλά σαν διαδικασίες αυτά τα ίδια είναι πολύ πιο ρευστά από όσο νομίζουμε. Ο αγώνας κάποια στιγμή αρχίζει και κάποια στιγμή μπορεί να τελειώσει. Αυτό δεν είναι «κακό», αυτό είναι στη φύση του. Ο αγώνας γίνεται επί αιτημάτων. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αλλιώς δεν είναι αγώνας αλλά κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο που γίνεται ή μεταβάλλεται ένας αγώνας είναι το κίνημα. Κίνημα όπως λέει και η ίδια η λέξη σημαίνει κίνηση και άρα διάρκεια. Η κίνηση του κινήματος συμβαίνει επειδή κουνιούνται τα επιμέρους στοιχεία του. Οι αγώνες. Δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα χωρίς αγώνες ενταγμένους στο εσωτερικού του ή σε συνάρτηση με αυτό. Το κίνημα τώρα δεν μπορεί να είναι αγώνας, αλλά το σύνολο ή ένα μέρος κάποιων αγώνων. Το να λες γιατι οι αγώνες δεν είναι κίνημα και γιατί το κίνημα δεν είναι αγώνες είναι τελείως μα τελείως άστοχο. Ας κρατήσουμε αυτό το πρώτο δυαδικό σχήμα αγώνες–κίνημα για να προσθέσω και κάτι ακόμα. Κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Οι αγώνες συμβαίνουνε ανεξαρτήτως του κινήματος. Το σύνολο των αγώνων δεν μας δίνει απαραίτητα στο άθροισμα το κίνημα. Αντιθέτως το κίνημα προσπαθεί να συνδέσει να συνδυάσει να ενισχύσει και να εμβαθύνει τους αγώνες. Το κίνημα είναι η συνειδητοποιήση που αναβλύζει μέσα από τους αγώνες. (Ενίοτε άμα είσαι τις λενινιστικής παράδοσης το κίνημα είναι το κόμμα και η συνειδητοποίηση πρέπει να πάει με υδροφορα στους αγώνες.) Με αυτή την έννοια οι αγώνες υπάρχουνε με την μια ή την άλλη ενταση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανεξαρτήτως του κινήματος. Αλλά το κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως αγώνων. Γιατί αλλιώς δεν είναι κίνημα αλλά χώρος ή κόμμα.
Ας αφήσουμε αυτό το ζευγάρι για να περάσουμε σε ένα άλλο. Εξέγερση–επανάσταση. Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχουνε ομοιότητες και αναλογίες αλλά υπάρχει και η βασική διαφορά της κλίμακας μεταξύ τους. Ο αγώνας ή το κίνημα μπορεί να είναι αισχρότατες μειοψηφίες εκεί όπου συμβαίνουνε, η εξέγερση και η επανάσταση όμως είναι μαζικές κοινωνικές διαδικασίες. Και αυτό δεν αφορά κανένα φετιχισμό των αριθμών, αφορά το ότι για την εξέγερση ή την επάνασταση οφείλεις ακόμα και ο τελευταίος μαλάκας του πλανήτη να είσαι να πάρεις θέση. Αυτή είναι η διαφορά κλίμακας μεταξύ τους και όχι οι όποιο αριθμοί. Επίσης υπάρχει και μία πολύ σοβαρή και συγκεκριμένη αναλογία αγώνα-εξέγερσης και κινήματος επανάστασης. Το πρώτο συμβαίνει επί ενός ειδικού και συγκεκριμένου θέματος. Το δεύτερο συμβαίνει επί του γενικού και επί όλων το θεμάτων που απαρτίζουν το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.
Επομένως, καλό είναι κατά τη γνώμη μου, αφού αναγνωρίσουμε τα συγκεκριμένα όρια που μπορεί να έχει σχεδόν υποχρεωτικά ένας αγώνας ή μια εξέγερση να μην αναρωτιόμαστε γενικά και αφηρημένα γιατι η εξέγερση δεν εφερε την κατάργηση του κράτους, του κεφαλαίου κ.λ.π. αλλά να αναρωτιόμαστε εμείς ειδικά και συγκεκριμένα τι πρέπει και δεν πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να κάνουμε το ειδικό γενικό, το συγκεκριμένο αφηρημένο και τη λεπτομέρεια σύνολο. Το να κατακεραυνωνεις το ειδικό, το συγκεκριμένο και τη λεπτομερεια επειδή κατά τη γνώμη σου σχεδόν από μόνα τους εμποδίζουνε το γενικό, το αφηρημένο και το σύνολο είναι πολύ προβληματικό. Και δυστυχώς κατά την γνώμη μου ελάχιστα πράγματα μπορούνε να προσφέρουνε.
***
Σταματώ όμως εδώ την γενική μου διαφωνία επί των θέσεων των συντρόφων και αν και δεν ξέρω κατα πόσο μπορουνε να γίνουνε κατανοήτες χωρίς την ανάγνωση του κειμένου τους, και θα προχωρήσω στο επιμέρους θέμα μου. Σε πλάγια τα αποσπάσματα απο το κείμενο.
Ξεκινάμε:
«Παρότι η αρχική πρωτοβουλία ανήκει σε συνδικαλιστές βάσης (με πρωταγωνιστή το σωματείο βάσης οδηγών δικύκλου) οι οποίοι μέσα στην κοινωνική αναταραχή αναγνώρισαν την ευκαιρία να ενδυναμωθούν τα συνδικάτα τους με μια «θεαματική» ενέργεια, η κατάληψη εξέφρασε την ανάγκη των εξεγερμένων προλετάριων να «φτάσει» η εξέγερση στους χώρους δουλειάς.»
Κάποιοι συνδικαλιστές βρήκαν την ευκαιρία μέσα στο Δεκέμβρη κάνοντας μια «θεαματική» ενέργεια να δυναμώσουνε τα σωματεία τους, αλλά τους ξέφυγε το όλο θέμα κάπου και απλώθηκε πολύ περισσότερο. Μάλιστα. Στην προπαρασκευαστική κουβέντα που εγινε για την κατάληψη τα μέλη της ΣΒΕΟΔ δεν ήταν πάνω από 20 με τίποτα έτσι και αλλιώς για να μην πω λιγότερα. Η «ιδέα» της κατάληψης έπαιζε ήδη από την Πρωτομαγιά της προηγούμενης χρονιάς. Δεν ήταν «ιδεα» της ΣΒΕΟΔ, ούτε κανενός άλλου μεμωνομένου. Ήταν μία «ιδέα» διάχυτη σε ένα κόσμο που ασχολείται με το «συνδικαλισμό βάσης». Την πρωτοβουλία για το κάλεσμα την πήρε η ΣΒΕΟΔ μόνο και μόνο επειδή είχε το κύρος και τη δυναμική. Αν κάποιοι είχανε ή έχουνε πρόβλημα για το γεγονός του καλέσματος από τη ΣΒΕΟΔ κάλλιστα θα μπορουσανε να μην έχουνε έρθει. Απλά πράγματα. Ο κόσμος που απάρτιζε την προπαρασκευαστική ήταν πολιτικά στην συντριπτική του πλειοψηφία αντιεξουσιαστές και αναρχικοί. Οι αριστεριστές που ήταν εκεί ήταν ελάχιστοι.
Το κύριο έναυσμα σε πολλούς ώστε να γίνει η κατάληψη της ΓΣΕΕ ήταν η επαίσχυντη στάση της κατά την απεργία στις 10-12. Και μας αρέσει, δεν μας αρέσει το κλίμα ήταν ως επι το πλείστον αντι-ΓΣΕΕ. Και σαν πολιτικός στόχος αναγνωρίστηκε ότι η κατάληψη ήθελε να άρει την όποια νομιμοποίηση έχει ο θεσμός της ΓΣΕΕ σαν εκπρόσωποις των εργαζομένων. Αυτά ειπώθηκαν και μεσα στην συνέλευση εκείνη αλλά και έχουνε γραφτεί στην προκύρηξη που βγήκε πριν γίνει η κατάληψη. Και σε αυτά συμφωνούσανε λίγο εώς πολύ όλοι και όλες οι τάσεις.
«Θεαματικές» ενέργειες δεν ήθελε η ΣΒΕΟΔ ούτε οι «συνδικαλιστές βάσης», αλλά τα πιο «πολιτικά» κομμάτια που δήλωναν σε εκείνη τη συνέλευση «τι ωραία που θα είναι ανάμεσα στην ΑΣΟΕΕ και στο ΕΜΠ να εχει άλλη μια αναρχική κατάληψη».
Επίσης κάτι ακόμα που ειπώθηκε πάλι σχεδόν από όλους μέσα στην συνέλευση, αλλά και στην προκύρηξη δεν ήταν να ξεκινήσουμε γενική απεργία και ούτε να προκαλέσουμε άγριες απεργίες στους χώρους δουλειάς. Αλλά να δείξουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι απόντες από την εξέγερση.
Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται είναι οι φαντασιώσεις των συντρόφων του Blaumachen ή διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας από τρίτους.
Πάμε παρακάτω:
"Έτσι από την αρχή της κατάληψης του κτηρίου της ΓΣΕΕ, απέναντι στους συνδικαλιστές βάσης, υπήρξε μια ριζοσπαστική τάση επισφαλών και «σταθερών» προλεταριών, οι οποίοι έβλεπαν μέσα σε αυτή την κατάληψη τη μονη δυνατότητα που απέμενε να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους καθώς δεν είχε προηγηθεί άλλη σημαντική απεργία μετά τις 10/12 που θα μπορουσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο."
Καταρχήν το να χωρίζεις στα δύο με αυτό τον τρόπο μία κίνηση σαν την κατάληψη της ΓΣΕΕ είναι τουλάχιστον ελλεινό. Για να μας πούνε οι σύντροφοι ποιοι είναι η τάση εκείνη «επισφαλών και σταθερών προλετάριων», που όποτε θυμούνται είναι προλετάριοι και όποτε ξεχνάνε είναι αναρχοκομμουνιστές ή ότι άλλο. Ποια ήταν λοιπόν αυτή η τάση; Που βρέθηκε; Πως βρέθηκε; Ήταν από την αρχή εκεί; Βρέθηκε μετά; Δημιουργήθηκε σαν αντίβαρο στους κακούς συνδικαλιστές; Και τι ήταν αυτή η τάση; Ήταν κάποια πολιτική οργάνωση; Κάποια ομάδα εργαζομένων με κοινή παρέμβαση σε χώρους εργασίας που απηύδησε από το συνδικαλισμό βάσης; Και ποιοι ήταν αυτοί οι συνδικαλίστές βάσης; Η ΣΒΕΟΔ; Μα η ΣΒΕΟΔ σαν ΣΒΕΟΔ δεν συμμετείχε. Συμμετείχαν κάποια μέλη της. Και ποιος συνδικαλισμός; Έχουνε ρωτήσει κανέναν να τους πει πως ονομάζει και τι θεωρεί τον εαυτό του; Ή όποιος ασχολείται με τα εργατικά είναι αυτομάτως συνδικαλιστής βάσης; Δεν μπορεί ας πούμε να είναι απλά σπασαρχίδης εργάτης που όπου φασιαρία και εργατική διεκδίκηση γουστάρει να πάει να χώνεται; Δεν μπορεί να είναι αναρχοσυνδικαλιστής; Δεν μπορεί να είναι απλά όμορφα και ωραία αγωνιστής και διεκδικητικός εργαζόμενος; Πρέπει ντε και καλά να είναι συνδικαλιστής; Ο συνδικαλιστής είναι κάποιος που επαγγελματικά ασχολείται με τα συνδικαλιστικά ζητήματα. Όποιος είναι μέλος σωματείου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ, όποιος διεκδικέι πράγματα στο χώρο της δουλειάς του ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ, όποιος αγωνίζεται απλά όμορφα και ωραία ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ αντικειμενικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ. Απλά είναι τα πράγματα. Και τετοιοι υπήρχανε πολλοί και αριθμητικά για να γίνουμε και κατανοητοί ήταν πολύ περισσότεροι και από τους «συνδικαλιστές» της ΣΒΕΟΔ και από την τάση «σταθερών και επισφαλών».
Αν τέλος αυτή η τάση έβλεπε «μέσα σε αυτή την κατάληψη τη μονη δυνατότητα που απέμενε να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους καθώς δεν είχε προηγηθεί άλλη σημαντική απεργία μετά τις 10/12 που θα μπορουσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο» μάλλον πρέπει να πάει να την δει κάνας οφθαλμίατρος. Το ξανατονίζω αν αυτή η τάση έβλεπε και στην κατάληψη της ΓΣΕΕ και στην απεργία-συγκέντρωση της ΓΣΕΕ τις ίδιες δυνατότητες για να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους, τότε αυτή η τάση εχει τα πιο μαύρα μεσάνυχτα από όλες τις νύχτες του πλανήτη. Και οκ, έστω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Πως στο διάολο εξηγείται ότι αυτή η τάση οργάνωσε εκδήλωση για να μας πει πόσο «κακιά» είναι η ΓΣΕΕ. Αν αναγνωρίζεις έστω και μία τέτοια δυνατότητα στη ΓΣΕΕ, πως αυτό συμβαδίζει με την πλήρη απαξιώση σου προς τον θεσμό;
Πάμε παρακάτω:
«Ενάντια στο ίδιο το περιεχόμενο της εξέγερσης, οι υπέρμαχοι του αυτόνομου συνδικαλισμού υπεραμύνθηκαν της εργατικής ταυτότητας της κατάληψης και επιχείρησαν χωρίς επιτυχία να υποτιμήσουνε τους μη-εργαζόμενους εξεγερμένους μέσα στο εγχείρημα.»
Αφήνω κατα μέρους το νεολογισμό αυτόνομος συνδικαλισμός (είναι άλλος από τον συνδικαλισμό βάσης;)...
Άλλη μια πρόταση από όπου εξάγονται τα πιο περίεργα συμπεράσματα… Καταρχήν τη σχέση έχει το περιεχόμενο της εξέγερσης (το όποιο περιεχόμενο είναι αυτό δεν μας νοιάζει) με μία επι μέρους κίνηση ή δράση; Και γιατί θα πρέπει όλες οι κινήσεις και οι δράσεις να είναι συμβατές με το όποιο περιεχόμενο νομίζει ο καθένας ότι έχει ή δεν έχει η εξέγερση;
Μερικά πράγματα τώρα για την «εργατική ταυτότητα της κατάληψης»: οι δύο τάσεις ορίζονται σαν οι συνδικαλιστές βάσης και σαν η τάση «κάποιων σταθερών και επισφαλών εργαζομένων». Άρα και οι δύο τάσεις ορίζονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με βάση μία συγκεκριμένη θέση στον καταμερισμό της εργασίας. Θα ‘ελεγα μάλιστα ότι η τάση των «επισφαλών και σταθερών» βάζει πιο μπροστά την εργατική της ιδιότητα, με βάση το πώς παρουσιάζονται εδώ από ότι οι συνδικαλιστές που αν είσαι συνδικαλιστής είσαι πρωτα συνδικαλιστής και μετά εργάτης (στην καλύτερη γιατί ως γνωστόν υπάρχουνε συνδικαλιστές που δεν δουλέψανε ποτέ τους). Το ζήτημα που φαίνεται να βάζουνε οι σύντροφοι είναι ότι κάποιοι μιλάνε σαν εργάτες και κάποιοι άλλοι μιλάνε σαν εξεγερμένοι, και ότι δεν μπορείς να είσαι εξεγερμένος και εργαζόμενος (θα γίνω κακός επειδή θα πρέπει να γίνω κακός, κάποιοι από τους εξεγερμένους που δεν λέγανε ότι είναι εργαζόμενοι αλλά εξεγερμένοι στις μέρες της κατάληψης πήγαιναν κανονικά στις δουλειές τους, τώρα πως ακριβώς γίνεται να παραμένεις εργαζόμενος, να εξεγείρεσαι το Δεκέμβρη, να βγαζεις κανονικά μεροκάμματο και μετά να λες «εγώ δεν είμαι εργαζόμενος αλλά εξεγερμένος» μόνο η σχιζοειδής ιδιοτητα τις ιδεολογίας και τους καιροσκοπισμού μπορεί να εξηγήσει. Γιατί καλυτερα ναι είσαι μια φορά εξεγερμένος εργάτης παρα να λες δεκαπέντε φορές ότι εχεις ξεπεράσει την εργατική σου ταυτότητα πηγαίνοντας για δουελιά κατά την εξέγερση. Το πρωί εργάτης το βράδυ εξεγερμένος δε σε κάνει εξεγερμένο. Σε κάνει εξεγερμένο εργάτη. Αντίφαση. Η ζεις με αυτές ή κάνεις πως δεν τις βλέπεις...
Πάμε παρακάτω. Η κατάληψη έγινε στο κτήριο της ΓΣΕΕ. Αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων ο χαρακτήρας της και η τυτότητα της ήταν εργατική. Ακριβώς επειδή ήρθε σε αντιπαράθεση με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό σαν μόνο φορέα εργατικής διεκδίκησης. Το να λέει κανείς και να ισχυρίζεται ότι κακώς είχε εργατικό χαρακτήρα είναι σεξουαλική διαστροφή. Είναι σα να λες ότι η οι καταλήψεις σε δημαρχεία ή άλλα κρατικά κτήρια κακώς είχανε τοπικο χαρακτήρα, ότι η κατάληψη στην ΕΣΗΑ κακώς είχε εργατικό χαρακτήρα, ότι η κατάληψη στη Λυρική κακώς είχε καλλιτεχνικό χαρακτήρα κλπ. Πολιτικό χαρακτήρα είχε η ΑΣΟΕΕ, το ΕΜΠ, και η Νομική. Καλά είναι μας φτάνει. Το αν την έκαναν τώρα την κατάληψη της ΓΣΕΕ, εργάτες, εξεγερμένοι, κομμουνιστές, συνδικαλιστές βάσης ή εξωγήινοι είναι άλλη ιστορία.
Πάμε παρακάτω. Επειδή δεν μπορεί ο καθένας να λέει ότι θέλει, μπορουνε να μας εξηγήσουνε οι σύντροφοι ποιοι είναι οι μη-εργαζόμενοι που επιχειρήθηκε να υποτιμηθούν. Δεν ζητάω ονόματα αλλά να μας πουνε τι είναι ο μη-εργαζόμενος (και αν υπαρχει μη εργαζόμενος στον καπιταλισμό), να μας πούνε σε ποια συγκεκριμένη φάση έγινε η απόπειρα της υποτίμησης, τι ήθελαν να εκφράσουνε οι μη εργαζόμενοι. Ειδάλλως όλη η παραπάνω πρόταση δεν λέει απολύτως τίποτα.
Πάμε παρακάτω. «Η (αντιφατική) σύνθεση των δύο αντιτιθέμενων τάσεων κατακτήθηκε στην ονομασία του εγχειρήματος ως Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών.» (πλάγια στο πρωτότυπο)
Εντελώς πληροφοριακά γιατί εδώ πέρα λέγονται ότι ναναι πράγματα. Η ονομασία του εγχειρήματος βγήκε το βράδυ πριν που ούτε τάσεις υπήρχαν ούτε τίποτα και βγήκε για τον απλό λόγο ότι ταίριαζε με το ακρώνυμο της άλλης της ΓΣΕΕ. Όλα τα άλλα τώρα που λένε οι σύντροφοι είναι το φάντασμα μιας άποψης τραβηγμένης από τα μαλλιά.
Και ναι! Επιτέλους μετά από 2 παραγράφους, ασυναρτησιών, αυθαίρετων συμπερασμάτων, γενικεύσεων και αφαιρέσεων έχουμε κάποιες προτάσεις που όντως λένε καποια πράγματα ως είχαν και επιπλέον λένε μερικά όντως ενδιαφέροντα πράγματα. Καταρχήν μια και χρησιμοποιουνται αριθμοί ας πούμε μερικους αριθμούς. Η συνέλευση της πρώτης μέρας είχε 600 με 700 άτομα ενώ σε όλο το κτήριο από το καφενείο στην κορυφή μέχρι τον πεζόδρομο μπροστά από το κτήριο υπήρχαν στιγμές που κάνω την εκτίμηση ότι μπορεί να ήταν και 2000 τα άτομα. Ειδικά την πρώτη μέρα πέρασε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ από την κατάληψη. Και η επόμενη συνέλευση είχε πολύ κόσμο αλλά σαφώς πιο πεσμένες κατάστασεις. Μετά την αποχώρηση των «συνδικαλιστών βάσης» (παρακάτω θα πω πόσο λάθος είναι αυτό και ότι δεν αντικατοπτρίζει τίποτα) οι συνελεύσεις ήταν της τάξης των 150 με 250 ατόμων στην καλύτερη των περιπτώσεων (με εξαίρεση την τελευταία της Κυριακής όπου είχε σαφώς πολύ περισσότερο κόσμο).
Μας λένε λοιπόν οι σύντροφοι: «Η ίδια η κατάληψη της ΓΣΕΕ –(…)- ανέδειξαν την αδυνατότητα επέκτασης της εξέγερσης.» Και συνεχίζει να μας πει τους λόγους: ο κόσμος απλά πέρασε χωρίς να εμπλακεί, το εγχείρημα δεν αγκαλιάστηκε ούτε καν στο «συνδικαλιστικό» του πλαίσιο από τον κόσμο που πέρασε, ταυτόχρονα βέβαια ο κόσμος μας λένε δεν ενεπλάκει επειδή έβλεπε το «συνδικαλιστικό» και διεκδικητικό χαρακτήρα της κατάληψης και επιπλεόν ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν αιτήματα μας λένε η κουβέντα δεν οδηγούσε πουθενά.
Εδώ πρέπει να ανοίξει μία μεγάλη παρένθεση. Η κατάληψη είχε αιτήματα. Είχε ένα σαφές αίτημα απελευθέρωσης των συλληφθέντων και είχε ένα ασαφές αίτημα «γενικής απεργίας», το οποίο υπό όρους θα μπορούσε να θεωρηθεί αίτημα προς την ΓΣΕΕ (λέω υπό όρους γιατί και ίδιος ο Παναγόπουλος απάντησε με δηλώσεις του και στα 2 αιτήματα αυτά, άρα θα μπορούσε κάποιος να το ερμηνεύσει έτσι). Η κατάληψη δεν είχε όμως αιτήματα «αριστερού τύπου». Ειδικά στην πρώτη συνέλευση, όλο το πλήθος του αριστερισμού που τοποθετήθηκε στην γενική συνέλευση τοποθετήθηκε ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ. Και οι δύο λεγόμενες τάσεις είχαν κοινή στάση απέναντι στην επιδιωξη της αριστεράς να μπούνε αιτήματα για τους μισθούς και άλλα τέτοια. Τα αιτήματα αριστερού τύπου, ποτέ και κατά μία έννοια δεν τα έβαλε καμία από τις δύο τάσεις. Απλά πράγματα. Όποιος λέει το αντίθετο για την κατάληψη της ΓΣΕΕ λέει απλά ψέμματα. Το πολιτικό ζητούμενο για πολύ κόσμο ΑΠΕΝΑΝΤΙ στα «αριστερού τύπου» αιτήματα δεν ήταν η απουσία αιτημάτων όπως φαντασιώνονται η σ’ύντροφοι αλλά ένα άλλο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Απλούστατα, επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου εκεί ξέρει πολύ καλά ότι σημασία δεν έχει μόνο τι διεκδικείς αλλά και ΠΩΣ το διεκδικείς.
Το ζήτημα τώρα είναι άλλο, γιατί η ΓΣΕΕ δεν κατάφερε να επεκτείνει την εξέγερση στους χώρους δουλειάς, όπως αναρωτιούνται οι σύντροφοι. Εγώ θέλω να κάνω 2 πολύ απλα ερωτήματα. Πρώτον: όταν λες ότι δεν επεκτάθηκε η φωτιά της εξέγερσης και ότι θα έπρεπε ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ πως κατά τη γνώμη σου θα γινόταν αυτό καλύτερα. Και δεύτερον και πολύ πιο σημαντικό: ποιες ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ δυνατότητες υπήρχανε να επεκταθεί ηε ξέγερση στους χώρους δουλειάς; Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Τι θα έπρεπε να γίνει; Εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς; (Μα αυτό δεν είναι «συνδικαλιστικό»;). Στήσιμο επιτροπών αγώνα σε κλάδους ή επαγγελματικούς χώρους και κάλεσμα για αγριες απεργίες και σαμποτάζ; Ένοπλα εργατικά συμβούλια; Τι ακριβώς; Αν όχι ακριβώς έστω μια ιδέα, μια κατευθυνση. Το ότι υπήρχανε δύο τάσεις, οι κακοί συνδικαλιστές και οι καλοί εξεγερμένοι. Δεν απαντάει και δεν εξηγεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί;
Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτές οι δύο τάσεις εμφανίστηκαν ΜΟΝΟ την δεύτερη μέρα της κατάληψης και όταν αποχώρησαν οι «συνδικαλιστές» αυτοί δεν ήταν με τίποτα πάνω από 10 άτομα (μπορεί να λέω και πολλά). Οπότε η κακή τάση ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ να κάνει αυτό που ήθελε και ειδικά την καλή τάση μιας και με την αποχώρηση της άφησε όλο το πεδίο ελέυθερο να κάνει αυτό που ακριβώς ήθελε. Οπότε το να κατηγορείς κάποιους ότι εμπόδισαν κάποιους άλλους να κάνουνε τη ΓΣΕΕ όλα τα καλά πράγματα για την επανάσταση, τη στιγμή όπου αυτοί έχουνε αποχωρήσει ήδη από τη μέση της συνέλευσης της δεύτερης μέρας είναι μάλλον εντελώς άστοχο για να μην το χαρακτηρίσω και ύποπτο πολιτικά.
Θα κλείσω με την κατά τη γνώμη μου κορυφαία αυθαιρεσία που λαμβάνει χώρα σε αυτό το κείμενο. “Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, ότι μέσα σ' αυτή την σύγκρουση, υπήρξαν σύντροφοι που είναι και συνδικαλιστές βάσης οι οποίοι υπερασπίστηκαν την αντισυνδικαλιστική πρακτική της συνέχισης μιας κατάληψης χωρίς αιτήματα (σημειώση δική μου: ουδείς απο αυτούς που έφυγε δεν είχε πρόβλημα με τα αιτήματα που δεν είχε η κατάληψη) και παρέμειναν στο εγχείρημα. Αυτό το γεγονός δείχνει δύο πράγματα: πρώτον ότι στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές καταργείται στην πράξη η κάθετη οριοθέτηση του κινήματος με βάση τις πολιτικές ταυτότητες, δεύτερον, ότι οι τάσεις αυτές, καθώς βρισκόμαστε στα αρχικά στάδια ανάδυσης του συνδικαλισμού βάσης, δεν συγκροτούν συμπαγείς πόλους μέσα στο κίνημα.”
Εμ βέβαια. Όταν η πολιτική ταυτότητα έχει ήδη υπερισχύσει έναντι όλων των υπόλοιπων ποια δεν μπαίνει θέμα ταυτοτήτων αφού ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΑΛΛΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ. Ωστόσο, σύντροφοι καλό είναι να μην υπερβάλλεται στις εκτιμήσεις σχετικά με την πτώση των διαχωρισμών καθώς και γιατί έμειναν ή δεν έμειναν κάποιοι και κάποιες στο εγχείρημα.
Κατα την γνώμη μου, το βασικό πρόβλημα της ΓΣΕΕ, το βασικό πρόβλημα του Δεκέμβρη στην τελική δεν ήταν άλλο απο ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ, μιας και πλήθος εγχειρημάτων και προσπαθειών ενταφιαστηκαν στην απόπειρα να αποκατασταθεί το κύρος και η καθαρότητα της πολιτικής άποψης. Κύρος και καθαρότητα που ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Τουλάχιστον ασυνείδητα, και με αυτό εννοώ ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο, ο πολιτικοποιημένος κόσμος, και με αυτό εννοώ αυτούς που πριν από όλα, και πριν απο τα πάντα είναι αντιεξουσιαστές ή αναρχικοί, προσπάθησε να αποκαταστήσει τη θέση του σαν ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕ ότι ήταν πριν την εξέγερση. Ότι είναι η πρωτοπορία δηλαδή της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης.
Αυτό όμως είναι άλλη ιστορία.
Μέσα στο Δεκέμβρη ανάμεσα στα πολλά ζητήματα που αναδείχθηκαν ήταν και αυτό της αντιπληροφόρησης. Όχι απλά σαν μια ανεπτυγμένη τακτική του κινήματος, αλλά πια σαν μία σαφή μετατόπιση της ενημέρωσης από τα κωλοκάναλα στο διαδίκτυο. Υπάρχουν μερικοί βασικοί λόγοι για αυτό.
Πρώτον η αμεσότητα και η ταχύτητα: ο ρυθμός των γεγονότων ήταν ιδιαίτερα έντονος και μόνο η ιδία συμμετοχή στην ενημέρωση των ίδιων των δρώντων υποκειμένων μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτό το θέμα. Μετά από μια πορεία βγαίνανε 10-15-50-100 ανταποκρίσεις, ο καθένας που κατέβαινε στο δρόμο, συμμετείχε σε μία συνέλευση, μία δράση, ένα μπάχαλο το μετέφερε σαν γεγονός. Σαν αντιπληροφορία. Σαν κομμάτι της κυκλοφορίας της ίδιας της εξέγερσης. Και αυτό γινόταν άμεσα. Μία κίνηση μαθευότανε σε ελάχιστο χρόνο και γρήγορα έβρισκε τους κριτικούς της (με την καταστασιακή σημασία του όρου...). Σημαντικό ρόλο έπαιξαν φυσικά και τα κινητά αλλά και η ίδια η μαζικότητα των καναλιών αντιπληροφόρησης που πια έρχεται να είναι φτηνή και προσιτή σε όλους (ή τέλος πάντων στους περισσότερους από τους κατοίκους της χώρας...).
Δεύτερον, η φανερή αποτυχία των ΜΜΕ να διαχειριστούν το θέμα. Ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος. Ας μην κοροιδευόμαστε. ΌΛΟΙ ξέρουν ποιος είναι ο ρόλος του Πρετεντέρη, και οι δεξιοί και οι αριστεροί. Επίσης, όλοι ξέρουνε ότι αυτό που δήθεν παρουσιάζεται σαν αντικειμενικότητα απο τα ΜΜΕ δεν είναι καθόλου τέτοια. Τέλος πάντων τα 'χουνε πει και οι φίλοι μας οι καταστασιακοί αυτά. Υπάρχει λοιπόν, μία πολύ λεπτή διαφορά αλλά εξαιρετικά σημαντική ανάμεσα στον κάθε "ανώνυμο" ιστολόγο και αντιπληροφορέα (καλή λέξη... θα την κρατήσω), και στον επώνυμο μισθωτό δημοσιογράφο. Ο δημοσιογράφος προσπαθεί να είναι αντικειμενικός (στην καλύτερη... αλλά φυσικά ο κανόνας είναι ότι εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα...) ο "ανώνυμος" είναι ρητά και ξεκάθαρα υποκειμενικός. Είναι φανερό ότι μία υποκειμενικότητα που εμφανίζεται σαν τέτοια είναι πολύ ορθότερη από μία υποκειμενικότητα που θέλει να εμφανιστεί σαν αντικειμενικότητα. Αν το συνδυάσουμε τώρα αυτό τουλάχιστον με την περίεργεια ενός ακαθόριστου "μέσου πολίτη" μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί υπήρξε αυτή η μετατόπιση. Μετάτοπιση φυσικά που στο εξωτερικό έχει συμβεί ήδη μερικά χρόνια πριν... Και εδώ είναι το αστείο. Αυτοί που μας ζαλίζανε με το τρενδ των blogs, την δημοσιογραφία των πολιτών και την ίδια την ανεξάρτητη δημοσιογραφία των ίδιων των δημοσιογράφων που πια μπορουν να γράφουν χωρίς να έχουν από πίσω τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη, βγαίνουνε τώρα να κατακεραυνώσουνε την ανωνυμία, τους εκβιασμούς και τη συκοφαντική δυσφήμιση που λαμβάνει χώρα διαμέσου των blogs...
Αυτοί μέσες άκρες είναι οι δύο λόγοι όπου κατά τη γνώμη μου εμφανίζεται μια τρομερή άνοδος ενός, ας τολμήσω να πω έστω σε εισαγωγικά, "αυτόνομου" λόγου, όχι βέβαια με τη σημασία του πολιτικού (σαν αυτονομία) αλλά με την οργανωτική του διάσταση (και μόνο έτσι εννοούμενη σαν πολιτική πια) σαν τέτοιος. Αυτόνομος με τη σημασία του αυτοφυούς, του αυτοκαθοριζόμενου. Και αυτοί είναι επίσης οι δύο λόγοι που έχουν ξαμοληθεί όλοι και λυσσάνε πάνω από την ανωνυμία του διαδικτύου.
Και εδώ μπαίνει ένα θεμελιώδες και τερατώδες πολιτικό ζήτημα που θα περιοριστώ μόνο να το θίξω εντελώς αστικοδημοκρατικά, απλούστατα επειδή μόνο έτσι μπορώ να το θίξω.
Λοιπον, όταν κάποιος κύριος, ο οποιοσδήποτε βγαίνει στη δημόσια σφαίρα και λέει ότι είναι να πει να μάθει να αναγνωρίζει ότι εκτός από τα ροδοπέταλα που θα του στρώνουν οι έμμισθοι κάθε είδους θα φάει και τις ροχάλες του. Ωραίες και φρέσκιες σαν πάστες. Αυτό είναι η ΟΥΣΙΑ του δημόσιου λόγου, ακόμα και με την πιο κοινή έννοια της συκοφαντίας. Παρένθεση: αν και φυσικά είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ γελοίο και ανυπόστατο να κατηγορήσει π.χ. τον τάδε ή τον δείνα ανώνυμο που γράφει κάτι στο διαδίκτυο ότι συκοφαντεί... Απλούστατα, επειδή θα πρέπει να μιλάμε με ουσιαστικούς όρους η συκοφαντία ΑΠΑΙΤΕΙ και μία εξουσία από πίσω της για να πιάσει...
Ειδικά, για τα πολιτικά πρόσωπα, και ακόμα ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ για τους βουλευτές που χαίρουν και της βουλευτικής ασυλίας είναι εντελώς απαράδεκτο να κατηγορούν τον καθένα ότι τους συκοφαντεί. Δηλαδή δεν κατάλαβα, εμένα σαν πολίτη ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ με προστατεύει αν βγει ο κάθε μαλακοπίτουρας βουλευτής και αρχίσει π.χ. σε μία ανοικτή εκδήλωση και αρχίσει να με προσβάλλει που έχω πάει εγώ να αντιπαρατεθώ μαζί του...;;; (Λέμε τώρα...). Μπορώ να του κάνω μύνηση και να αρθεί η βουλευτική του ασυλία; Ναι, οκ... Το ανέκδοτο ο Λένιν στη Ζυρίχη το ξέρετε;;; Για να μην αρχίσω τώρα τις εντελώς αστικοδημοκρατικές παπαριές περί ελευθερίας του λόγου και κριτικής των πολιτών προς την εξουσία και ξεράσω και γω ο ίδιος...
Και στην τελική στα αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την τεράστια ευαισθησία που πιάνει ανθρώπους που είναι υπουργοί και βουλευτές όταν τους βρίζουνε...
Ή μάλλον μπορώ. Είναι πολύ απλό. Όταν σε βρίζει ο Πρετεντέρης, σε βρίζει ο Λαμπράκης. Όταν σε βρίζει ένας ανώνυμος, σε βρίζει ένας ανώνυμος. Όταν όμως σε κράζει ΟΛΟ το διαδίκτυο εκ των πραγμάτων ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΛΟΙ αυτοί να είναι έμμισθοι εκβιαστές και συκοφάντες και κυρίως αυτό ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να το ελέγξεις, ούτε με ρουσφέτι, ούτε με κόντρα εκβιασμούς... Είναι πέρα από σένα. Είναι ένας λόγος εκτός ελέγχου.
Για αυτό έχουν λυσσάξει όλοι. Και στην τελική. ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΧΕΣΜΕΝΗ ΤΗ ΦΩΛΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ...
Απλό δεν είναι; Ή μήπως είμαι εγώ ο ηλίθιος...;;;
Εξουσίες σε πανικό εδώ...
Εξουσίες σε αυνανισμό εδώ...
Πρώτον η αμεσότητα και η ταχύτητα: ο ρυθμός των γεγονότων ήταν ιδιαίτερα έντονος και μόνο η ιδία συμμετοχή στην ενημέρωση των ίδιων των δρώντων υποκειμένων μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτό το θέμα. Μετά από μια πορεία βγαίνανε 10-15-50-100 ανταποκρίσεις, ο καθένας που κατέβαινε στο δρόμο, συμμετείχε σε μία συνέλευση, μία δράση, ένα μπάχαλο το μετέφερε σαν γεγονός. Σαν αντιπληροφορία. Σαν κομμάτι της κυκλοφορίας της ίδιας της εξέγερσης. Και αυτό γινόταν άμεσα. Μία κίνηση μαθευότανε σε ελάχιστο χρόνο και γρήγορα έβρισκε τους κριτικούς της (με την καταστασιακή σημασία του όρου...). Σημαντικό ρόλο έπαιξαν φυσικά και τα κινητά αλλά και η ίδια η μαζικότητα των καναλιών αντιπληροφόρησης που πια έρχεται να είναι φτηνή και προσιτή σε όλους (ή τέλος πάντων στους περισσότερους από τους κατοίκους της χώρας...).
Δεύτερον, η φανερή αποτυχία των ΜΜΕ να διαχειριστούν το θέμα. Ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος. Ας μην κοροιδευόμαστε. ΌΛΟΙ ξέρουν ποιος είναι ο ρόλος του Πρετεντέρη, και οι δεξιοί και οι αριστεροί. Επίσης, όλοι ξέρουνε ότι αυτό που δήθεν παρουσιάζεται σαν αντικειμενικότητα απο τα ΜΜΕ δεν είναι καθόλου τέτοια. Τέλος πάντων τα 'χουνε πει και οι φίλοι μας οι καταστασιακοί αυτά. Υπάρχει λοιπόν, μία πολύ λεπτή διαφορά αλλά εξαιρετικά σημαντική ανάμεσα στον κάθε "ανώνυμο" ιστολόγο και αντιπληροφορέα (καλή λέξη... θα την κρατήσω), και στον επώνυμο μισθωτό δημοσιογράφο. Ο δημοσιογράφος προσπαθεί να είναι αντικειμενικός (στην καλύτερη... αλλά φυσικά ο κανόνας είναι ότι εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα...) ο "ανώνυμος" είναι ρητά και ξεκάθαρα υποκειμενικός. Είναι φανερό ότι μία υποκειμενικότητα που εμφανίζεται σαν τέτοια είναι πολύ ορθότερη από μία υποκειμενικότητα που θέλει να εμφανιστεί σαν αντικειμενικότητα. Αν το συνδυάσουμε τώρα αυτό τουλάχιστον με την περίεργεια ενός ακαθόριστου "μέσου πολίτη" μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί υπήρξε αυτή η μετατόπιση. Μετάτοπιση φυσικά που στο εξωτερικό έχει συμβεί ήδη μερικά χρόνια πριν... Και εδώ είναι το αστείο. Αυτοί που μας ζαλίζανε με το τρενδ των blogs, την δημοσιογραφία των πολιτών και την ίδια την ανεξάρτητη δημοσιογραφία των ίδιων των δημοσιογράφων που πια μπορουν να γράφουν χωρίς να έχουν από πίσω τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη, βγαίνουνε τώρα να κατακεραυνώσουνε την ανωνυμία, τους εκβιασμούς και τη συκοφαντική δυσφήμιση που λαμβάνει χώρα διαμέσου των blogs...
Αυτοί μέσες άκρες είναι οι δύο λόγοι όπου κατά τη γνώμη μου εμφανίζεται μια τρομερή άνοδος ενός, ας τολμήσω να πω έστω σε εισαγωγικά, "αυτόνομου" λόγου, όχι βέβαια με τη σημασία του πολιτικού (σαν αυτονομία) αλλά με την οργανωτική του διάσταση (και μόνο έτσι εννοούμενη σαν πολιτική πια) σαν τέτοιος. Αυτόνομος με τη σημασία του αυτοφυούς, του αυτοκαθοριζόμενου. Και αυτοί είναι επίσης οι δύο λόγοι που έχουν ξαμοληθεί όλοι και λυσσάνε πάνω από την ανωνυμία του διαδικτύου.
Και εδώ μπαίνει ένα θεμελιώδες και τερατώδες πολιτικό ζήτημα που θα περιοριστώ μόνο να το θίξω εντελώς αστικοδημοκρατικά, απλούστατα επειδή μόνο έτσι μπορώ να το θίξω.
Λοιπον, όταν κάποιος κύριος, ο οποιοσδήποτε βγαίνει στη δημόσια σφαίρα και λέει ότι είναι να πει να μάθει να αναγνωρίζει ότι εκτός από τα ροδοπέταλα που θα του στρώνουν οι έμμισθοι κάθε είδους θα φάει και τις ροχάλες του. Ωραίες και φρέσκιες σαν πάστες. Αυτό είναι η ΟΥΣΙΑ του δημόσιου λόγου, ακόμα και με την πιο κοινή έννοια της συκοφαντίας. Παρένθεση: αν και φυσικά είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ γελοίο και ανυπόστατο να κατηγορήσει π.χ. τον τάδε ή τον δείνα ανώνυμο που γράφει κάτι στο διαδίκτυο ότι συκοφαντεί... Απλούστατα, επειδή θα πρέπει να μιλάμε με ουσιαστικούς όρους η συκοφαντία ΑΠΑΙΤΕΙ και μία εξουσία από πίσω της για να πιάσει...
Ειδικά, για τα πολιτικά πρόσωπα, και ακόμα ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ για τους βουλευτές που χαίρουν και της βουλευτικής ασυλίας είναι εντελώς απαράδεκτο να κατηγορούν τον καθένα ότι τους συκοφαντεί. Δηλαδή δεν κατάλαβα, εμένα σαν πολίτη ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ με προστατεύει αν βγει ο κάθε μαλακοπίτουρας βουλευτής και αρχίσει π.χ. σε μία ανοικτή εκδήλωση και αρχίσει να με προσβάλλει που έχω πάει εγώ να αντιπαρατεθώ μαζί του...;;; (Λέμε τώρα...). Μπορώ να του κάνω μύνηση και να αρθεί η βουλευτική του ασυλία; Ναι, οκ... Το ανέκδοτο ο Λένιν στη Ζυρίχη το ξέρετε;;; Για να μην αρχίσω τώρα τις εντελώς αστικοδημοκρατικές παπαριές περί ελευθερίας του λόγου και κριτικής των πολιτών προς την εξουσία και ξεράσω και γω ο ίδιος...
Και στην τελική στα αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την τεράστια ευαισθησία που πιάνει ανθρώπους που είναι υπουργοί και βουλευτές όταν τους βρίζουνε...
Ή μάλλον μπορώ. Είναι πολύ απλό. Όταν σε βρίζει ο Πρετεντέρης, σε βρίζει ο Λαμπράκης. Όταν σε βρίζει ένας ανώνυμος, σε βρίζει ένας ανώνυμος. Όταν όμως σε κράζει ΟΛΟ το διαδίκτυο εκ των πραγμάτων ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΛΟΙ αυτοί να είναι έμμισθοι εκβιαστές και συκοφάντες και κυρίως αυτό ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να το ελέγξεις, ούτε με ρουσφέτι, ούτε με κόντρα εκβιασμούς... Είναι πέρα από σένα. Είναι ένας λόγος εκτός ελέγχου.
Για αυτό έχουν λυσσάξει όλοι. Και στην τελική. ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΧΕΣΜΕΝΗ ΤΗ ΦΩΛΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ...
Απλό δεν είναι; Ή μήπως είμαι εγώ ο ηλίθιος...;;;
Εξουσίες σε πανικό εδώ...
Εξουσίες σε αυνανισμό εδώ...
Άντε ρε κωλόπαιδο, γαμώ το Χριστό σου φέρε εδώ το μπουκάλι με την μετάληψη!!!
Εδώ από το σκύλο...
Δεν έχω να δηλώσω τίποτα.
(Εκτός από το συνηθισμένο να κάνουμε τα μυαλά μας και τα χέρια μας βόμβες...).
Πολλές φορές έχω χαρακτηριστεί από φιλικούς και εχθρικούς συντρόφους, σαν εργατιστής. Μερικές φορές και επικίνδυνος μάλιστα. Υπάρχει μία πεποίθηση ότι ο εργατισμός λέει ότι ό,τι κάνουν οι εργάτες είναι καλό. Πέραν φυσικά του γεγονότος ότι κανείς εργατιστής δεν έχει πει κάτι τέτοιο, μοιάζει τρομερά αστείο κάτι τέτοιο έστω και να το λες. Στην τελική ποτέ δεν μιλάει κανείς ποτέ για τους εργάτες έτσι γενικά και αόριστα... Ο κόσμος μας, όμως, βασίζεται στην εργασία και στην κλοπή της υπεραξίας. Τέλος. Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον.
Υπάρχει ένα βιβλίο που είναι μονίμως καρφωμένο μέσα στο μυαλό μου και που δεν λέει να φύγει με τίποτα, αυτό το βιβλίο είναι το Πλοίο των Νεκρών του Τράβεν. Ένα βιβλίο που έχει μιλήσει βαθιά μέσα στη συνείδηση μου. Όχι στην ψυχή μου, μάγκες. Στην συνείδηση μου. Το βιβλίο μιλάει για την ιστορία ενός ναύτη που ξεμένει στην αγκαλιά μίας γυναίκας σε ένα λιμάνι και χάνει το πλοίο του. Μετά από κάμποσες περιπέτειες στα σύνορα και σε 3-4 χώρες καταλήγει και μπαρκάρει σε έναν σκυλοπνίχτη τον Γιόρικ, ένα άθλιο πλοίο σε μια κακοπληρωμένη, ως και απλήρωτη δουλειά, με τρισάθλιες συνθήκες εργασίες. Μέσα όμως σε αυτές τις συνθήκες, αρχίζει και αναπτύσσεται κάτι. Αρχίζει και αναπτύσσεται μία περίεργη υπερηφάνεια, μία περίεργη ικανοποιήση. Η ικανοποιήση ότι κάνει αυτό το σαπιοκαράβο να δουλεύει. Η ικανοποίηση και η υπερηφάνεια από τις κόντρες με τον μηχανικό που δεν τολμήσε να πατήσει το πόδι του στον καυστήρα. Αυτη η υπερηφάνεια, η ικανοποιήση η γνώση είναι η γνώση ότι κάνεις τον κόσμο να κινείται, και ακόμα περισσότερο, πολύ ακόμα περισσότερο ότι τον σταματάς όποτε θες...
Εκεί κρύβεται και όλη η δύναμη του μυθιστορήματος κατά τη γνώμη μου. Στη συνείδηση του ρόλου σου σαν εργαζόμενου και στην συνείδηση των προοπτικών που σου δίνονται μέσα από τους αγώνες στη δουλειά σου. Η συνείδηση ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να ακινητοποιηθεί από τη μια στιγμή στην άλλη, η συνείδηση ότι μπορείς να τρέξεις τα αφεντικά σου και τους προιστάμενους σου, η συνείδηση της εργατικής δύναμης όχι σαν οικονομία αλλά σαν πολιτική.
Αυτά τα σκεφτόμουνα πολλές φορές όταν δούλευα στο σούπερ μάρκετ, και ήταν πολλές εκείνες οι μέρες που ένιωθα σα να ρίχνω κάρβουνα στον καυστήρα, που ενιωθα κομμάτια δέρματος να καίγονται αλλά και όπου ένιωθα την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα των περισσότερω συναδελφισσών μου. Και ήταν πολλές εκείνες οι μέρες που αν μου έλεγαν να φύγω από το Γιόρικ μου, ένα σούπερ μάρκετ στην Κυψέλη, για να πάω σε ένα καλύτερο κάτεργο θα έλεγα σίγουρα όχι. Ήταν η μικρή, με τα χίλια της προβλήματα και αντιφάσεις, κοινότητα μας που με κράτησε τόσα χρόνια εκεί.
Σε παλιά της συνέντευξη η Κωνσταντίνα είχε δηλώσει "Τελικά είναι πολύ σπουδαίο να καθαρίζεις τον κόσμο."
Έχω την γνώμη ότι η Κωνσταντίνα δεν εννοεί νέτα σκέτα την εργασία σαν σπουδαία αλλά την εργασία σα χώρο αντιπαράθεσης και άρα σαν τέτοια εργασία είναι σπουδαία...
Είμαστε οι αντιφάσεις μας.
Όλες αυτές τις μέρες (τι μέρες δηλ. κοντεύουν 2 μήνες πια), υπάρχει ένα τραγούδι που είναι καρφιτσωμένο στο μυαλό μου... Είναι λίγο επικό, είναι ίσως και λίγο μελό... Αλλά είναι πανέμορφο... Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να καθαρίζεις το σταθμό και να τη λες στον επόπτη σου και μετά να χαμογελάς ευτυχισμένη. Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να αγωνίζεσαι.
Ειναι το γνωστό Here's to you του Morricone με την Baez, απο την ταινία Σάκκο και Βανσέτι
Είμαστε οι αντιφάσεις μας.
Όλες αυτές τις μέρες (τι μέρες δηλ. κοντεύουν 2 μήνες πια), υπάρχει ένα τραγούδι που είναι καρφιτσωμένο στο μυαλό μου... Είναι λίγο επικό, είναι ίσως και λίγο μελό... Αλλά είναι πανέμορφο... Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να καθαρίζεις το σταθμό και να τη λες στον επόπτη σου και μετά να χαμογελάς ευτυχισμένη. Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να αγωνίζεσαι.
Ειναι το γνωστό Here's to you του Morricone με την Baez, απο την ταινία Σάκκο και Βανσέτι
Τουλάχιστον τρεις άνθρωποι τραυματίστηκαν βαριά κατά τη διάρκεια παράστασης διαμαρτυρίας σχετικά με την καταστροφή του πάρκου Κύπρου και Πατησίων, έξω από το δημαρχείο Αθηνών στην πλατεία Κοτζιά την Δευτέρα 02/02/09. Ο ένας από αυτούς αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Νοσοκομείο με γενικευμένο έγκαυμα δεύτερου βαθμού στο στήθος, 4 βαθιά τραύματα από θραύσματα στην ίδια περιοχή και παρουσιάζει απώλεια ακοής κατά 25% πιθανότητα μόνιμη. Ο άλλος μετά από μικροχειρουργική επέμβαση στα δάχτυλα του ποδιού απέφυγε τον ακρωτηριασμό. Ο τρίτος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για ράμματα στο κεφάλι. Δενε είναι οι μόνοι, μιας και τα ίδια είχαν επαναληφθεί στην πορεία αλληλεγγύης στους διωκόμενους του Δεκέμβρη, με πολλούς τραυματίες από γκλομπ και πέτρες.
Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Δεκέμβρη μεταφέρθηκαν και σε επιμέρους αγώνες που είχαν ανοίξει ήδη από πριν (π.χ. τοπικοί αγώνες για δημόσιους χώρους κτλ). Το κράτος έχοντας χάσει το μονοπώλειο της βίας, προσπαθεί πια να ποινικοποιήσει κάθε κίνηση αντιβίας. Έτσι για τη ρίψη μιας πέτρας κρίνεσαι ως τρομοκράτης, ενώ η χρήση μιας στρατιωτικού τύπου χειροβομβίδας ενάντια στο πλήθος από μέρους τους είναι νόμιμη.
Οι τακτικές αντιβίας που χρησιμοποίησαν οι εξεγερμένοι επέφεραν σύγχυση στην αντιμετώπιση και τις τακτικές καταστολής όλων των αγώνων. Αυτή η σύγχυση είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιθετικών πρακτικών, αλλά ανεβάζει και το επίπεδο της βίας του εχθρού τόσο ώστε να απειλεί άμεσα τη ζωή του καθενός μας. Παράλληλα, διακρίνουμε ότι η σύγχυση αυτή αποτελεί έδαφος πειραματισμού με νέα όπλα για τη διαχείριση του πλήθους, μιας και τα παλιά φάνηκαν ανεπαρκή (βλ. πρόσφατα δημοσιεύματα για παραγγελίες αύρας, σκυλιών, όπλων Tazer).
Δεν αναγνωρίζουμε το ηλίθιο αίτημα της αριστεράς για εκσυγχρονισμό της αστυνομίας ή καλύτερης εκπαίδευσης των ΜΑΤ-ΥΜΕΤ, μιας και ο θεσμικός τους ρόλος είναι η καταστολή των αγώνων μας και η αποκατάσταση της τάξης προς όφελος των αφεντικών.
Το ζήτημα που τίθεται πια είναι, πώς κατεβαίνουμε στο δρόμο στα πλαίσια ενός ανοιχτού κοινωνικού ταξικού πολέμου, με τους τραυματίες και τους αιχμαλώτους του, αποφεύγοντας τόσο τη στρατιωτικοποίηση όσο και την οπισθοχώρηση;
Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Δεκέμβρη μεταφέρθηκαν και σε επιμέρους αγώνες που είχαν ανοίξει ήδη από πριν (π.χ. τοπικοί αγώνες για δημόσιους χώρους κτλ). Το κράτος έχοντας χάσει το μονοπώλειο της βίας, προσπαθεί πια να ποινικοποιήσει κάθε κίνηση αντιβίας. Έτσι για τη ρίψη μιας πέτρας κρίνεσαι ως τρομοκράτης, ενώ η χρήση μιας στρατιωτικού τύπου χειροβομβίδας ενάντια στο πλήθος από μέρους τους είναι νόμιμη.
Οι τακτικές αντιβίας που χρησιμοποίησαν οι εξεγερμένοι επέφεραν σύγχυση στην αντιμετώπιση και τις τακτικές καταστολής όλων των αγώνων. Αυτή η σύγχυση είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιθετικών πρακτικών, αλλά ανεβάζει και το επίπεδο της βίας του εχθρού τόσο ώστε να απειλεί άμεσα τη ζωή του καθενός μας. Παράλληλα, διακρίνουμε ότι η σύγχυση αυτή αποτελεί έδαφος πειραματισμού με νέα όπλα για τη διαχείριση του πλήθους, μιας και τα παλιά φάνηκαν ανεπαρκή (βλ. πρόσφατα δημοσιεύματα για παραγγελίες αύρας, σκυλιών, όπλων Tazer).
Δεν αναγνωρίζουμε το ηλίθιο αίτημα της αριστεράς για εκσυγχρονισμό της αστυνομίας ή καλύτερης εκπαίδευσης των ΜΑΤ-ΥΜΕΤ, μιας και ο θεσμικός τους ρόλος είναι η καταστολή των αγώνων μας και η αποκατάσταση της τάξης προς όφελος των αφεντικών.
Το ζήτημα που τίθεται πια είναι, πώς κατεβαίνουμε στο δρόμο στα πλαίσια ενός ανοιχτού κοινωνικού ταξικού πολέμου, με τους τραυματίες και τους αιχμαλώτους του, αποφεύγοντας τόσο τη στρατιωτικοποίηση όσο και την οπισθοχώρηση;
~~~
Το κείμενο αυτό διαβάστηκε από σύντροφο στην κατάληψη της Λυρικής...
Μας λένε και ξαναλένε διάφοροι για την ιστορία με το παρκάκι στην Κύπρου, ότι σκάνε διάφοροι άσχετοι και διάφοροι που δεν είναι ούτε περίοικοι, ούτε από τα Πατήσια, ούτε από την Κυψέλη... (ξέρετε τώρα και καλά πως λειτουργεί αυτό, ξένος δάκτυλος κλπ...).
Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα ο ηλίθιος: Όταν εμένα με στείλατε φαντάρο στη Σάμο, τι δουλειά είχα εκεί; Εγώ είμαι από την Κέρκυρα...
Και τώρα θα μου πείτε τη δουλειά έχω (όχι φυσικά εγώ έτσι, αλλά ο οποιοσδήποτε που κατεβαίνει έτσι), στο παρκάκι στην Κύπρου.
Πατρίδα μου ρε είναι και αυτό...
(Πολύ τη βρίσκω να χρησιμοποιώ τέτοια επιχειρήματα...).
Και ορίστε και το πρόταγμα μου. Όλοι αυτοί που μας λένε για την πατρίδα και τις γνωστές αρλούμπες κανονικά πρώτοι θα έπρεπε να είναι εκεί (τα πτώματα ξέρετε τι καλό λίπασμα κάνουνε;).
Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα ο ηλίθιος: Όταν εμένα με στείλατε φαντάρο στη Σάμο, τι δουλειά είχα εκεί; Εγώ είμαι από την Κέρκυρα...
Και τώρα θα μου πείτε τη δουλειά έχω (όχι φυσικά εγώ έτσι, αλλά ο οποιοσδήποτε που κατεβαίνει έτσι), στο παρκάκι στην Κύπρου.
Πατρίδα μου ρε είναι και αυτό...
(Πολύ τη βρίσκω να χρησιμοποιώ τέτοια επιχειρήματα...).
Και ορίστε και το πρόταγμα μου. Όλοι αυτοί που μας λένε για την πατρίδα και τις γνωστές αρλούμπες κανονικά πρώτοι θα έπρεπε να είναι εκεί (τα πτώματα ξέρετε τι καλό λίπασμα κάνουνε;).
Όλα κι όλα... Δεν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε...
Άλλωστε έχουμε δημοκρατία. Τί σημαίνει δημοκρατία; Τη μια χώνουμε δακρυγόνα μπόλικα έτσι να γουστάρουμε, την άλλη βαράμε στο ψαχνό ότι βρούμε και δε βρούμε, μετά πετάμε και κρότου λάμψης ΠΑΝΩ στους διαδηλωτές έτσι γιατί μας πονάνε τα χέρια από το πολύ ξύλο που ρίχνουμε. Δημοκρατία και ποικιλία, σήμερα το δακρυγόνο σου, αύριο τη γκλομπιά σου, μεθαύριο την κρότου-λάμψης.
Αχ ωραία η δημοκρατία...
Περαστικά στους συντρόφους...
Άλλωστε έχουμε δημοκρατία. Τί σημαίνει δημοκρατία; Τη μια χώνουμε δακρυγόνα μπόλικα έτσι να γουστάρουμε, την άλλη βαράμε στο ψαχνό ότι βρούμε και δε βρούμε, μετά πετάμε και κρότου λάμψης ΠΑΝΩ στους διαδηλωτές έτσι γιατί μας πονάνε τα χέρια από το πολύ ξύλο που ρίχνουμε. Δημοκρατία και ποικιλία, σήμερα το δακρυγόνο σου, αύριο τη γκλομπιά σου, μεθαύριο την κρότου-λάμψης.
Αχ ωραία η δημοκρατία...
Περαστικά στους συντρόφους...
Ρε μην χτυπιέστε! Κάθε Χριστούγεννα θα έχει ένα ωραίο μεγάλο πλαστικό δέντρο στο Σύνταγμα...
4 ακόμα είπαν και ελάλησαν Είπε και ελάλησε ο βα.αλ. στις 17:48Δε φυλάνε ούτε τα πλαστικά δέντρα...
...ούτε το κόψιμο των αληθινών...
...τα αφεντικά και τα κέρδη τους φυλάνε...
και ώρες ώρες θυμάμαι το δάσος του Φάνγκορν που έτρωγε τα ορκς...
...ούτε το κόψιμο των αληθινών...
...τα αφεντικά και τα κέρδη τους φυλάνε...
και ώρες ώρες θυμάμαι το δάσος του Φάνγκορν που έτρωγε τα ορκς...
Μήπως μερικοί το έχουνε γαμήσει το θέμα;
20 ακόμα είπαν και ελάλησαν Είπε και ελάλησε ο βα.αλ. στις 09:35άλλως πως: Life(style) is life(style)...
Χτες έγινε η πορεία για την Κούνεβα, τις λεπτομέρειες θα τις διαβάσετε αλλού (αν δεν ήσασταν εκεί).
Την προηγούμενη βδομάδα είχα διαβάσει ότι το Bios θα έκανε πάρτυ αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα. Όταν το διάβασα στραβομουτσούνιασα, αλλά λέω δε γαμιέται ας μην το σχολιάσω... ας μην είμαι τόσο κακεντρεχής...
Χτες έμαθα πως ήταν το πάρτυ. Με είσοδο και κανονικές τιμές στο μπαρ. Κάπου εκεί γύρω υπήρχε ένα κουτί που μαζευόνταν τα χρήματα. Αυτό ήταν και ο μόνος τρόπος οικονομικής ενίσχυσης...
Μία μαλακισμένη στη Lifo, (η οποία Lifo αναρωτιέται πως να χαλαρώσεις σε μία ανήσυχη πόλη... αχ γλυκιά μου, γιατί δεν πας στη Ρω μαζί με την Κυρά να χαλαρώσεις, πρέπει να είναι το μόνο μέρος στην Ελλάδα που δεν είναι κανείς ανήσυχος), αφού κοιτάει αφυψηλού ότι έγινε 2 μήνες τώρα το μόνο που έχει να πει είναι για αυτό το πάρτυ.
Και αναρωτιέται κανείς γιατί σπάστηκε το κωλομάγαζο της εναλλακτικούρας;
Χτες έγινε η πορεία για την Κούνεβα, τις λεπτομέρειες θα τις διαβάσετε αλλού (αν δεν ήσασταν εκεί).
Την προηγούμενη βδομάδα είχα διαβάσει ότι το Bios θα έκανε πάρτυ αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα. Όταν το διάβασα στραβομουτσούνιασα, αλλά λέω δε γαμιέται ας μην το σχολιάσω... ας μην είμαι τόσο κακεντρεχής...
Χτες έμαθα πως ήταν το πάρτυ. Με είσοδο και κανονικές τιμές στο μπαρ. Κάπου εκεί γύρω υπήρχε ένα κουτί που μαζευόνταν τα χρήματα. Αυτό ήταν και ο μόνος τρόπος οικονομικής ενίσχυσης...
Μία μαλακισμένη στη Lifo, (η οποία Lifo αναρωτιέται πως να χαλαρώσεις σε μία ανήσυχη πόλη... αχ γλυκιά μου, γιατί δεν πας στη Ρω μαζί με την Κυρά να χαλαρώσεις, πρέπει να είναι το μόνο μέρος στην Ελλάδα που δεν είναι κανείς ανήσυχος), αφού κοιτάει αφυψηλού ότι έγινε 2 μήνες τώρα το μόνο που έχει να πει είναι για αυτό το πάρτυ.
Και αναρωτιέται κανείς γιατί σπάστηκε το κωλομάγαζο της εναλλακτικούρας;
Πότε βγήκε η προκύρηξη του ΑΣΕΠ και δεν το πήραμε χαμπάρι...
6 ακόμα είπαν και ελάλησαν Είπε και ελάλησε ο βα.αλ. στις 15:28Λοιπόν, έχω μία καταπληκτική ιδέα. Υπάρχει ένας τρόπος να την πέσουμε για τα κάλα στους Ματατζήδες όταν χρειαστεί. Πως; Μη φανταστείτε τίποτα πολύ extreme, όόόόόόχι!!! Απλά θα βάλουμε μπροστά την ευφυία μας! Πιστοί απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα! Δούρειος ίππος. Θα κάνουμε τους αγανακτησμένους πολίτες! Θα τους έχουμε από κοντά και όταν θα κάνουν το ντου στους συντρόφους και στις συντρόφισσες εμείς θα τους κοπανάμε από πίσω, αλλά όχι επίτηδες εννοείται γιατί θα καρφωθούμε θα τρώνε πετριές κατα λάθος. Ουπς συγγνώμη συνάδελφε και τέτοια. Να δω μετά αν θα ξαναφήσουν αγανακτισμένο πολίτη να τους πλησιάσει αν δεν είναι πρώτος ξάδερφος...
Και για να μη νομίζετε ότι λέω μαλακίες, ορίστε...
Είναι από Θεσσαλονίκη, το βράδυ της δολοφονίας.
Ούτε κρύο έκανε ούτε συννεφιά είχε...
8 ακόμα είπαν και ελάλησαν Είπε και ελάλησε ο βα.αλ. στις 18:14
Ένας νεαρός (πολύ νεαρός) σύντροφος, τις μέρες που ακολούθησαν το χτύπημα στον μπάτσο μου έλεγε για την πορεία της Παρασκευής πόσο φοβόταν, και πως αυτός ο φόβος του είναι το βασικό κίνητρο για να κατέβει και να τα σπάσει. Κάναμε μία τεράστια συζήτηση μαζί για την πολιτική σημασία του να κατέβεις ακόμα και με λουλούδια (που λέει ο λόγος...) στο δρόμο... Προσπάθησα να του εξηγήσω το πολιτικό βάρος απλά και μόνο να βγαίνεις και να διαδηλώνεις και να φωνάζεις "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" 5 μέρες μετά το τρομοκρατικό χτύπημα των ΜΜΕ... Προσπάθησα να του εξηγήσω τέλος την τεράστια πολιτική απάντηση που συνιστά μία μαζική πορεία σε αυτή τη φάση... Τέλος του είπα ότι και εγώ φοβάμαι αλλά να είσαι σίγουρος ότι μόλις κατέβεις στο δρόμο όλος ο φόβος σου φεύγει και έχει μείνει στο πεζοδρόμιο να κάνει παρέα στους μπάτσους.
Η πορεία της Παρασκευής πέτυχε αυτό ακριβώς: πετάξαμε από πάνω μας το φόβο και το "μούδιασμα". Ξανακατεβήκαμε στο δρόμο και δηλώσαμε ένα ωραίο και τεράστιο "άντε στο διάολο". Εσείς, οι ανασχηματισμοί σας, η μπατσοκρατία σας, οι Πρετεντέρηδες σας. Δεν κάνουμε πίσω. Δε γυρνάμε πίσω. Δεν κλεινόμαστε στις τρύπες μας να μας ρίχνετε την πρέζα των δελτίων ειδήσεων και 'μεις σαν χαμστεράκια να γυρνάμε στο μύλο και να τρέχουμε γύρω γύρω στο κενό και στο πουθενά.
Τα γεγονότα της πορείας τα έχετε διαβάσει φαντάζομαι όλοι όσοι δεν ήσασταν εκεί. Επίσης, διαβάσατε όλοι τι ακολούθησε μετά... Η πορεία μέχρι το Σύνταγμα ήταν ειρηνικότατη, οι μπάτσοι ήταν από μακρυά, εκτός από τη Σταδίου που είχαν κρυφτεί κάτι Ματάδες μέσα σε στοές με κατεβασμένα τα ρολά, και το άγαλμα του Κολοκοτρώνη που είχε 2-3 διμοιρίες... Στο Σύνταγμα όμως είχε το γνώριμο σκηνικό των μπάτσων να βρίσκονται σε 4 σημεία. Εκεί έξω από τη Μεγ. Βρετανία, πέσαν 2-3 πλαστικά μπουκάλια νερού και 2 άντε 3 πέτρες. Αμέσως πέσανε 2-3 δακρυγόνα από δεξία και άλλα 2-3 από αριστερά. Η πορεία έσπασε για λίγο, αλλά γρήγορα ενώθηκε με την υπόλοιπη. Στη συνέχεια, και από το Σύνταγμα μέχρι τα Προπύλαια είχε σε κάθε στενό δεξία και αριστερά 2-3 διμοιρίες τουλάχιστον και του Συντάγματος να ακολουθούν από πίσω. Αυτό που ακολούθησε ήταν μία φάση απόλυτης σκούπας. Η πορεία στο τέλος της σχεδόν διαλύθηκε από τα δακρυγόνα που έπεφταν και ο κόσμος έφυγε προς Ακαδημίας, όπου στα Εξάρχεια πια η φάση ήταν "όλοι γρήγορα στα σπίτια σας". Τις υπόλοιπες λεπτομέρειες τις ξέρετε...
Η όλη στάση της αστυνομίας φανερώνει ένα πράγμα: συνειδητοποίησαν το ηχηρό χαστούκι που έπεσε στη μάπα τους από 15.000 κόσμο. Και η απάντηση τους ήταν αφενός θα σας κάνουμε να φοβηθείτε (ξύλο, συλλήψεις κλπ.) και αφετέρου να προκαλέσουμε επεισόδια ώστε τα ΜΜΕ να δείξουν τους κακούς κουκουλοφόρους να σπάνε στάσεις λεωφορείων. Κάτι όμως δεν πήγε καλά σε αυτό το υπέρλαμπρης ευφυίας σχέδιο (πείτε μου, μα πείτε μου... μία πορεία που θα τέλειωνε ειρηνικά και θα τους έδινε την ευκαιρία να συνεχίσουν με μεγαλύτερη άνεση το παιχνίδι με τους "τρομοκράτες" δε θα τους βόλευε καλύτερα... Αλλά τί λέω και γω... Τα τελευταία 20 χρόνια με μπάτσους και ΜΜΕ έχουνε μάθει να λύνουν τα προβλήματα τους...), και τελικά τους πήρε τούμπα. Αναρωτιέμαι τι να φταίει; Η γιαγιά που τραβολογάγανε; Οι δικηγόροι που συλλάβανε; Οι δημοσιογράφοι που φάγανε ξύλο; Ο τραυματίας που σαν ελεεινοί κάφροι που είναι βαρέσανε στο κεφάλι; (Μία μικρή συμβουλή αν τυχόν είστε τραυματισμένοι κάπου και πέσετε στα χέρια τους ΜΗ φωνάξετε όχι στη μέση ή όχι στο πόδι γιατί είναι τόσο ευγενείς άνθρωποι που ακριβώς εκεί θα σας τσακίσουνε...). Τέλος πάντων, ας πάνε να διαβάσουνε λίγο Σουν Τσου και Κλαούζεβιτς, εμείς έχουμε διαβάσει...
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μία καμπή, όπου η εξέγερση καλείται να μετατραπεί σε κίνημα, σε κάτι διαρκές και σταθερό που θα βάζει ζητήματα και θα τα λύνει. Για αυτό όμως κάποιες σκέψεις κάποια άλλη στιγμή.
Σήμερα που διάβασα τις εφημερίδες πάντως έφριξα με τις μαλακίες και τις αθλιότητες των δημοσιογράφων. Θα αφήσω κατά μέρους τα αστυνομικά σενάρια για γυναίκες εκτελεστές, σκληρούς, άγριους και εγώ δεν ξέρω τι άλλο και θα σταθώ στις βλακείες περί λαθροτρομοκρατών (βγαίνει από το λαθρομετανάστης αν αναρωτιέστε). Μάλιστα η Ελευθεροτυπία λέει ότι η δεύτερη γενιά δεν εμπιστεύεται τις δομές τις πρώτης γένιας και στρέφεται στους εξωκοινοβουλευτικούς και τις αυτόνομες ομάδες. Λες και τόσα χρόνια το ελληνικό κράτος πρόσφερε τέτοια τρελλή βοήθεια στους μετανάστες, λες και το ελληνικό κράτος συμπεριφέρεται ακόμα καλύτερα στα παιδιά τους. Αν έκανε κάποιος κάτι 20 χρόνια τώρα για τους μετανάστες αυτός ήταν η αριστερά και η αντιεξουσία, οι οποίοι τουλάχιστον τους συμπαρασταθήκαμε στους αγώνες τους, αναδείξαμε τα ζητήματα τους, τρέξαμε μαζί τους, δώσαμε μικρούς και μεγάλους αγώνες στους χώρους δουλειάς... Και αυτό είναι πια το ζητούμενο μας. ΜΑΣ. Είμαστε πια κομμάτι ΕΝΟΣ πράγματος όλοι μας. Γιατί πια αυτόν τον αγώνα το δίνουμε σαν αυτό που είμαστε. ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ, εκμεταλλευόμενοι και κυριαρχούμενοι. Εσείς φτιάξτε "λαθροτρομοκράτες", εμείς θα συνεχίσουμε να φτιάχνουμε την ενότητα μας.
Πάντως τώρα μπορεί, (μπορεί λέω) για να πάνε κάπου το παιχνίδι είναι στο να αρχίσουνε συλλήψεις για τον Επαναστατικό Αγώνα, ακόμα και άσχετες. Να δημιουργήσουν ένταση και να κατευθύνουν το θέμα στο ζήτημα της αλληλεγγύης, το οποίο κατά την ταπεινή μου άποψη θα πρέπει να το δούμε πολύ διαφορετικά από ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν αν και όταν προκύψει, άλλωστε ο καθένας κάνει τις δικές του πολιτικές επιλογές και καλό είναι αν δεν είναι διατεθειμένος να τις τραβάει μέχρι τέρμα να αναγκάζεται να τις τραβήξει. Σήμερα γράφανε φυσικά τα ακριβώς αντίθετα, δεν έχουνε στοιχεία και κάτι τέτοια. Αλλά και για τους πυροβολισμούς στην κλούβα ότι δε θέλανε να σκοτώσουν λέγανε και σήμερα τα γυρίζουνε. Τέλος πάντων, μία εκτίμηση είναι αυτή. Μπορεί να λένε και εντελώς παπαριές και βλακείες, ακριβώς για να αποτινάξουν από πάνω τους οι μπάτσοι το ενδεχόμενο τις προβοκάτσιας, στη φάση “είδατε έχουμε κάποιους κατά νου...” (το ότι οι περιγραφές ταιριάζουν όπως περίπου τα ζωόδια δεν έχει και πολυ σημασία).
Αυτά τα ολίγα αγαπητοί μου...
Update: Και κάτι που θυμήθηκα, γράφει η -κατά τ'άλλα- "κοντά" στο κίνημα Ελευθεροτυπία ότι επειδή μεταφράστηκαν προκυρήξεις σε άλλες γλώσσες οι μπάτσοι "προβληματίστηκαν". Ελπίζω να μην τους πει κανείς ότι μεταφράστηκαν προκυρήξεις στα αραβικά γιατί θα ψάχνουν την Αλ Κάιντα. Λέτε να έχουνε ακούσει και τον Μάρκος;
Η πορεία της Παρασκευής πέτυχε αυτό ακριβώς: πετάξαμε από πάνω μας το φόβο και το "μούδιασμα". Ξανακατεβήκαμε στο δρόμο και δηλώσαμε ένα ωραίο και τεράστιο "άντε στο διάολο". Εσείς, οι ανασχηματισμοί σας, η μπατσοκρατία σας, οι Πρετεντέρηδες σας. Δεν κάνουμε πίσω. Δε γυρνάμε πίσω. Δεν κλεινόμαστε στις τρύπες μας να μας ρίχνετε την πρέζα των δελτίων ειδήσεων και 'μεις σαν χαμστεράκια να γυρνάμε στο μύλο και να τρέχουμε γύρω γύρω στο κενό και στο πουθενά.
Τα γεγονότα της πορείας τα έχετε διαβάσει φαντάζομαι όλοι όσοι δεν ήσασταν εκεί. Επίσης, διαβάσατε όλοι τι ακολούθησε μετά... Η πορεία μέχρι το Σύνταγμα ήταν ειρηνικότατη, οι μπάτσοι ήταν από μακρυά, εκτός από τη Σταδίου που είχαν κρυφτεί κάτι Ματάδες μέσα σε στοές με κατεβασμένα τα ρολά, και το άγαλμα του Κολοκοτρώνη που είχε 2-3 διμοιρίες... Στο Σύνταγμα όμως είχε το γνώριμο σκηνικό των μπάτσων να βρίσκονται σε 4 σημεία. Εκεί έξω από τη Μεγ. Βρετανία, πέσαν 2-3 πλαστικά μπουκάλια νερού και 2 άντε 3 πέτρες. Αμέσως πέσανε 2-3 δακρυγόνα από δεξία και άλλα 2-3 από αριστερά. Η πορεία έσπασε για λίγο, αλλά γρήγορα ενώθηκε με την υπόλοιπη. Στη συνέχεια, και από το Σύνταγμα μέχρι τα Προπύλαια είχε σε κάθε στενό δεξία και αριστερά 2-3 διμοιρίες τουλάχιστον και του Συντάγματος να ακολουθούν από πίσω. Αυτό που ακολούθησε ήταν μία φάση απόλυτης σκούπας. Η πορεία στο τέλος της σχεδόν διαλύθηκε από τα δακρυγόνα που έπεφταν και ο κόσμος έφυγε προς Ακαδημίας, όπου στα Εξάρχεια πια η φάση ήταν "όλοι γρήγορα στα σπίτια σας". Τις υπόλοιπες λεπτομέρειες τις ξέρετε...
Η όλη στάση της αστυνομίας φανερώνει ένα πράγμα: συνειδητοποίησαν το ηχηρό χαστούκι που έπεσε στη μάπα τους από 15.000 κόσμο. Και η απάντηση τους ήταν αφενός θα σας κάνουμε να φοβηθείτε (ξύλο, συλλήψεις κλπ.) και αφετέρου να προκαλέσουμε επεισόδια ώστε τα ΜΜΕ να δείξουν τους κακούς κουκουλοφόρους να σπάνε στάσεις λεωφορείων. Κάτι όμως δεν πήγε καλά σε αυτό το υπέρλαμπρης ευφυίας σχέδιο (πείτε μου, μα πείτε μου... μία πορεία που θα τέλειωνε ειρηνικά και θα τους έδινε την ευκαιρία να συνεχίσουν με μεγαλύτερη άνεση το παιχνίδι με τους "τρομοκράτες" δε θα τους βόλευε καλύτερα... Αλλά τί λέω και γω... Τα τελευταία 20 χρόνια με μπάτσους και ΜΜΕ έχουνε μάθει να λύνουν τα προβλήματα τους...), και τελικά τους πήρε τούμπα. Αναρωτιέμαι τι να φταίει; Η γιαγιά που τραβολογάγανε; Οι δικηγόροι που συλλάβανε; Οι δημοσιογράφοι που φάγανε ξύλο; Ο τραυματίας που σαν ελεεινοί κάφροι που είναι βαρέσανε στο κεφάλι; (Μία μικρή συμβουλή αν τυχόν είστε τραυματισμένοι κάπου και πέσετε στα χέρια τους ΜΗ φωνάξετε όχι στη μέση ή όχι στο πόδι γιατί είναι τόσο ευγενείς άνθρωποι που ακριβώς εκεί θα σας τσακίσουνε...). Τέλος πάντων, ας πάνε να διαβάσουνε λίγο Σουν Τσου και Κλαούζεβιτς, εμείς έχουμε διαβάσει...
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μία καμπή, όπου η εξέγερση καλείται να μετατραπεί σε κίνημα, σε κάτι διαρκές και σταθερό που θα βάζει ζητήματα και θα τα λύνει. Για αυτό όμως κάποιες σκέψεις κάποια άλλη στιγμή.
Σήμερα που διάβασα τις εφημερίδες πάντως έφριξα με τις μαλακίες και τις αθλιότητες των δημοσιογράφων. Θα αφήσω κατά μέρους τα αστυνομικά σενάρια για γυναίκες εκτελεστές, σκληρούς, άγριους και εγώ δεν ξέρω τι άλλο και θα σταθώ στις βλακείες περί λαθροτρομοκρατών (βγαίνει από το λαθρομετανάστης αν αναρωτιέστε). Μάλιστα η Ελευθεροτυπία λέει ότι η δεύτερη γενιά δεν εμπιστεύεται τις δομές τις πρώτης γένιας και στρέφεται στους εξωκοινοβουλευτικούς και τις αυτόνομες ομάδες. Λες και τόσα χρόνια το ελληνικό κράτος πρόσφερε τέτοια τρελλή βοήθεια στους μετανάστες, λες και το ελληνικό κράτος συμπεριφέρεται ακόμα καλύτερα στα παιδιά τους. Αν έκανε κάποιος κάτι 20 χρόνια τώρα για τους μετανάστες αυτός ήταν η αριστερά και η αντιεξουσία, οι οποίοι τουλάχιστον τους συμπαρασταθήκαμε στους αγώνες τους, αναδείξαμε τα ζητήματα τους, τρέξαμε μαζί τους, δώσαμε μικρούς και μεγάλους αγώνες στους χώρους δουλειάς... Και αυτό είναι πια το ζητούμενο μας. ΜΑΣ. Είμαστε πια κομμάτι ΕΝΟΣ πράγματος όλοι μας. Γιατί πια αυτόν τον αγώνα το δίνουμε σαν αυτό που είμαστε. ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ, εκμεταλλευόμενοι και κυριαρχούμενοι. Εσείς φτιάξτε "λαθροτρομοκράτες", εμείς θα συνεχίσουμε να φτιάχνουμε την ενότητα μας.
Πάντως τώρα μπορεί, (μπορεί λέω) για να πάνε κάπου το παιχνίδι είναι στο να αρχίσουνε συλλήψεις για τον Επαναστατικό Αγώνα, ακόμα και άσχετες. Να δημιουργήσουν ένταση και να κατευθύνουν το θέμα στο ζήτημα της αλληλεγγύης, το οποίο κατά την ταπεινή μου άποψη θα πρέπει να το δούμε πολύ διαφορετικά από ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν αν και όταν προκύψει, άλλωστε ο καθένας κάνει τις δικές του πολιτικές επιλογές και καλό είναι αν δεν είναι διατεθειμένος να τις τραβάει μέχρι τέρμα να αναγκάζεται να τις τραβήξει. Σήμερα γράφανε φυσικά τα ακριβώς αντίθετα, δεν έχουνε στοιχεία και κάτι τέτοια. Αλλά και για τους πυροβολισμούς στην κλούβα ότι δε θέλανε να σκοτώσουν λέγανε και σήμερα τα γυρίζουνε. Τέλος πάντων, μία εκτίμηση είναι αυτή. Μπορεί να λένε και εντελώς παπαριές και βλακείες, ακριβώς για να αποτινάξουν από πάνω τους οι μπάτσοι το ενδεχόμενο τις προβοκάτσιας, στη φάση “είδατε έχουμε κάποιους κατά νου...” (το ότι οι περιγραφές ταιριάζουν όπως περίπου τα ζωόδια δεν έχει και πολυ σημασία).
Αυτά τα ολίγα αγαπητοί μου...
Update: Και κάτι που θυμήθηκα, γράφει η -κατά τ'άλλα- "κοντά" στο κίνημα Ελευθεροτυπία ότι επειδή μεταφράστηκαν προκυρήξεις σε άλλες γλώσσες οι μπάτσοι "προβληματίστηκαν". Ελπίζω να μην τους πει κανείς ότι μεταφράστηκαν προκυρήξεις στα αραβικά γιατί θα ψάχνουν την Αλ Κάιντα. Λέτε να έχουνε ακούσει και τον Μάρκος;
Συμψηφισμός σημαίνει να ξεχνάμε.
Συμψηφισμός σημαίνει να έχουμε ξεχάσει ήδη.
Συμψηφισμός σημαίνει να κάνουμε τα χρυσόψαρα στη γυάλα του θεάματος.
Δείτε εδώ...
Και θυμηθείτε.
ΥΓ. Thanx K.
Όταν βρέχει εκτός από τα σαλιγκάρια που κάνουν τρελλό έρωτα για ώρες υπάρχουν και τα σκουλήκια που συσπώνται μες στις λάσπες.
"Για μας που ζούμε κρυμμένοι χωρίς να σκοτωνόμαστε
και χωρίς να μας σκοτώνουν. Οι νεκροί είναι νεκροί.
Οι μεγάλοι και σπουδαίοι τραβούν το δρόμο τους ανεμπόδιστοι.
Η μόνη ελπίδα που έμεινε στον κόσμο είναι στους ασήμαντους ανθρώπους."
Ούρσουλα Λε Γκεν, Ιστορίες από τη Γαιοθάλασσα
και χωρίς να μας σκοτώνουν. Οι νεκροί είναι νεκροί.
Οι μεγάλοι και σπουδαίοι τραβούν το δρόμο τους ανεμπόδιστοι.
Η μόνη ελπίδα που έμεινε στον κόσμο είναι στους ασήμαντους ανθρώπους."
Ούρσουλα Λε Γκεν, Ιστορίες από τη Γαιοθάλασσα
Έκανα ένα πολύ βασικό λάθος στην εκτίμηση μου σχετικά με τους πυροβολισμούς στο υπουργείο. Ένα βασικό λάθος που πριν 6 χρόνια η συλλογικότητα που συμμετείχα το είχε προσέξει... Περίεργο έτσι; Ακόμα και μετά από 6 χρόνια οι συλλογικότητες στις οποίες έχουμε συμμετάσχει είναι ανώτερες από την ατομική ευφυία μας. (Αυτό για το μέλλον της όποιας ευφυίας έχουμε).
Θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω μία νύξη σε ότι αφορούσε το "αστυνομικό ρεπορτάζ" της υπόθεσης, και αυτό είναι το λάθος μου επειδή η κουλτούρα μας προτιμά το αστυνομικό ρεπορτάζ σαν πιο, ας πούμε, αντικειμενικό, από ένα πολιτικό επιχείρημα, για αυτό το λόγο πιθανά και εγώ ο ίδιος να κατέφυγα σαν ένα στοιχείο της συνολικής επιχειρηματολογίας μου (το πρώτο από τα 4) σε αυτό. Τι κρίμα όμως που η πραγματικότητα δεν είναι μία νουβέλα του Μανσέτ... Δεν πειράζει, μαθαίνουμε.
Ωστόσο, ας μου επιτραπεί, αυτή την εκτίμηση να την έχω. Η αστυνομία περίμενε αυτό το χτύπημα. Μπορεί να το περίμενε όπως περίπου το περιμέναμε και 'μεις κάνοντας μία πολιτική εκτίμηση για κάτι τέτοιο ή μπορεί να το περίμενε επειδή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο γνώριζε. Αυτό δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ. Και ούτε έχει και πολύ αξία να αναρωτιόμαστε επ' αυτού.
Ωστόσο, θα επιμείνω ιδιαιτέρως σε ότι αφορά το συμπέρασμα για να το εξηγήσω και λίγο. Έγραψα:
Το ζήτημα είναι απλό. Όπως δεν αποτελεί στοιχείο της δημοκρατικότητας του Καρατζαφέρη οι δηλώσεις του περί του πόσο δημοκρατικός είναι αλλά αντιθέτως είναι οι πολιτικές επιλογές του, δηλ. η πολιτική του πράξη που λέει πόσο φασίστας είναι. Με την ίδια ακριβώς λογική δε δίνω και ούτε πρόκειται να δώσω την παραμικρή σημασία στο αν ο Επαναστατικός Αγώνας είναι ή δεν είναι αριστερός ή αναρχικός. Οι πράξεις του, οι ενέργειες του λειτουργούν υπέρ ενός και μόνο ενός. Του κράτους. Και αυτό τον κάνει κομμάτι του είτε πληρώνεται από αυτό είτε όχι, είτε είναι διαβρωμένος είτε όχι, είτε είναι όλος στημένος σε κάποιον όροφο της ΕΥΠ είτε όχι.
Σε αυτό το απόσπασμα εννοούσα πολλά περισσότερα από ότι φαίνεται. Εννοούσα καταρχήν κάτι πολύ βαρύ για τα δεδομένα κάποιων. Για εμένα και ας μου επιτραπεί να πω για αρκετούς συντρόφους και συντρόφισσες που ξέρω η συντροφικότητα δεν είναι το σύνολο των πολιτικών μας συμφωνίων, δεν είναι μία head to head παράθεση αγαπημένων βιβλιογραφικών αναφορών, όπου αν ταιρίαζουν είμαστε πολιτικοί σύντροφοι και συντρόφισσες αν όχι δεν είμαστε. Η συντροφικότητα μας έχει αναπτυχθεί, και θα συνεχίζει να αναπτύσσεται περισσότερο σε άλλα πράγματα παρά σε αυτά. Θα αναπτυχθεί πάνω στην καθημερινότητα του αγώνα σε ένα χώρο δουλειάς, θα αναπτυχθεί πάνω στα μαζέμετα μίας τοπικής παρέμβασης, θα αναπτυχθεί πάνω σε αυτό το ίδιο που βιώνουμε και στον αγώνα μας να το αναιρέσουμε. Με την ίδια έννοια, για έναν και πλεόν μήνα αναπτύχθηκαν και δημιουργήθηκαν νέες κοινότητες και νέες συντροφικότητες, εκεί όπου η πολιτική ταυτότητα δεν ήταν θωρακισμένη πόρτα, στους δρόμους, στα σχολεία, στις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων παντού όπου η φωτιά της εξέγερσης ζέστανε το κρύο χειμώνα. Αυτό εγώ πιστεύω ότι είναι και ο πυρήνας αυτού που ονομάζεται τάξη. Η εργατική τάξη, το προλεταριάτο είναι οι αγώνες του. Δεν είναι σύνολο αντικειμενικών συνθηκών, είναι ένα σύνολο υποκειμενικών συνθηκών που επιθυμούν την αντικειμενικοποιήση τους. Εκεί έχασε τη μπάλα ο σύντροφος Κάρολος και την πήραν οι επιστήμονες του σοσιαλισμού για να παίξουνε μπάλα στο γήπεδο που έφτιαξαν οι ίδιοι.
Μα τι σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με το ένοπλο ή την προβοκάτσια; Μη βιάζεστε...
Ένας πολύ καλός σύντροφος ζήτησε να του εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ όταν λέω ότι αυτή την ενέργεια την χαρακτηρίζω κρατική, θεωρώντας ότι δεν αρκεί ένας τέτοιος χαρακτηρισμός για κάποιο πολιτικό υποκείμενο που κάνει τη δουλειά του κράτους. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι όταν τη χαρακτηρίζω κρατική εννοώ ταυτόχρονα ότι μία τέτοια ενέργεια είναι και πολιτικά απόλυτα εχθρική, γιατί ακόμα και αν αντιπολιτεύεται το κράτος το αντιπολιτεύεται σαν κράτος. Με την ίδια λογική, με τις ίδιες τακτικές και πιθανότατα και με τον ίδιο λόγο. Εχθρός μου με αυτή την έννοια δεν είναι μόνο το επίσημο ελληνικό κράτος του Καραμανλή. Αλλά και του Παπανδρέου και της Παπαρήγα και του Αλαβάνου και του Ομπάμα και του Σαρκοζί και θα τολμήσω να πω και της Χαμάς και της Χεζμπολάχ και της Φατάχ και του Ισραήλ. Άμα είσαι αντικρατιστής, άμα δηλαδή πιστεύεις και επιδιώκεις τον κομμουνισμό της εξουσίας (μαζί με αυτόν των μέσων παραγωγής), οφείλεις να είσαι ενάντια σε όλα τα κράτη και σε όλες τις κρατικίστικες λογικές. Ακόμα περισσότερο οφείλεις να της αναγνωρίζεις σαν τέτοιες και να τις καταδεικνύεις.
Ο ίδιος ο πολύ καλός σύντροφος μου επεσήμανε ακόμα ότι θα αρκούσε να βάλω μερικά αποσπάσματα από μία προκύρηξη του Επαναστατικού Αγώνα για να καταδείξω την απόσταση της αντίληψης του και από τον αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά μάλλον και από το σύνολο της άκρας αριστεράς. Έψαξα να βρω μία προκύρηξη του Ε.Α. να διαβάσω, βρήκα μία λοιπόν και τη διάβασα... Δεν ξέρω αν στα αλήθεια έχει το παραμικρό νόημα να τη βάλω κάτω και να την κρίνω πολιτικά, πάντως δεν ξέρω κανέναν στην αντιεξουσία και στον αναρχικό χώρο να μιλάει για Νέα Τάξη Πραγμάτων, για υπερεθνικές ελίτ, να κατηγορεί το ελληνικό κράτος που είναι ξέφραγο αμπέλι των αμερικάνων και άλλα πολύ επαναστατικά τέτοια τα οποία πρακτικά και πολιτικά σημαίνουν ένα πράγμα: δεν είστε σωστό κράτος. Κανένας στον α/α/α χώρο δεν κατηγορεί το κράτος επειδή δεν είναι αυτό που θα έπρεπε. Αντιθέτως το κατηγορούν απλά και μόνο επειδή είναι κράτος.
Αν μου θύμισε κάτι όλος αυτός ο λόγος εμένα είναι ένα και μόνο πράγμα. ΚΚΕ. Κουμμουνιστοτσολιάδες με μία λέξη όπως είπε και ο ίδιος πολύ καλός σύντροφος (και σταματάω εδώ με τον πολύ καλό σύντροφο γιατί κατάντησε και αστείο αυτό...)
Το μοναδικό πράγμα το οποίο μπορεί να συνδέει τον Ε.Α. με τον αντιξουσιαστικό χώρο και τους "κουκουλοφόρους" είναι η βία. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα από ένα τέτοιο επιχείρημα. Γιατί αν θέλει κανείς να κάνει αναλογική μελέτη της βίας καλύτερα θα ήταν να έψαχνε στην αστυνομία. Σε αυτή αντιστοιχεί τέτοιου τύπου και είδους βία. Είτε αυτή είναι η αστυνομία του ελληνικού κράτους είτε μία ακόμα wanna be police. Η βία εμών του α/α/α χώρου αν έχει ένα χαρακτηριστικό στην θεαματική της απεικόνιση είναι αυτό της μαζικής, κοινωνικής και πολιτικής αντιβίας άντε στη χειρότερη της εκδοχή σαν φετιχοποίηση αυτής που παρουσιάζεται σαν "χάος". Στρατόκαυλους ράμπο θα βρείτε περισσότερους στους βουλευτές του ΛΑΟΣ παρά σε όλον τον α/α/α χώρο. Άμα θέτε ψάξτε εκεί. Η μαζική, κοινωνική και πολιτική βία μας είναι απάντηση στη δικιά σας ωμή βία. Όταν τσακίζοταν οι μπάτσοι έξω από την ΟΙΚΟΜΕΤ στον Πειραιά τσακίζοταν για έναν και μόνο λόγο: επειδή φύλαγαν τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονικής επίθεσης στην Κωνσταντίνα. Με αυτή τη βία είμαι. Την όμορφη, μαζική, ταξική και κοινωνική βία. Και δεν μπορούμε να είμαστε τίποτα άλλο όταν σου ρίχνουν οξύ στα μούτρα. Γιατί πριν από όλα είμαστε ήδη αυτή η βία του οξέως στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας, φτιαγμένη στιγμή στιγμή στον υπέροχο κόσμο σας...
Δε θέλω να απολογηθώ σαν μικρό κομμάτι αυτής της εξέγερσης για όποια βία ασκήθηκε. Κανένας και ποτέ δεν απολογήθηκε σε εμάς για όλη τη βία του κόσμου που έχει ρίξει πάνω μας το κράτος και το κεφάλαιο, και ούτε πρόκειται. Άρα;
Να πάτε εσείς να συμψηφίσετε νεκρούς και ζωντανούς. Έτσι ξέρετε από τους πολέμους σας, και έτσι τους μετράτε. Πόσους φάγαμε και πόσους μας έφαγαν. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεστε και σε αυτόν τον ταξικό πόλεμο, όπως είναι λόγικο άλλωστε.
ΥΓ. Θα ήθελα να γράψω για τα γεγονότα της Παρασκευής αλλά πολυφλυάρησα...
Θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω μία νύξη σε ότι αφορούσε το "αστυνομικό ρεπορτάζ" της υπόθεσης, και αυτό είναι το λάθος μου επειδή η κουλτούρα μας προτιμά το αστυνομικό ρεπορτάζ σαν πιο, ας πούμε, αντικειμενικό, από ένα πολιτικό επιχείρημα, για αυτό το λόγο πιθανά και εγώ ο ίδιος να κατέφυγα σαν ένα στοιχείο της συνολικής επιχειρηματολογίας μου (το πρώτο από τα 4) σε αυτό. Τι κρίμα όμως που η πραγματικότητα δεν είναι μία νουβέλα του Μανσέτ... Δεν πειράζει, μαθαίνουμε.
Ωστόσο, ας μου επιτραπεί, αυτή την εκτίμηση να την έχω. Η αστυνομία περίμενε αυτό το χτύπημα. Μπορεί να το περίμενε όπως περίπου το περιμέναμε και 'μεις κάνοντας μία πολιτική εκτίμηση για κάτι τέτοιο ή μπορεί να το περίμενε επειδή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο γνώριζε. Αυτό δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ. Και ούτε έχει και πολύ αξία να αναρωτιόμαστε επ' αυτού.
Ωστόσο, θα επιμείνω ιδιαιτέρως σε ότι αφορά το συμπέρασμα για να το εξηγήσω και λίγο. Έγραψα:
Το ζήτημα είναι απλό. Όπως δεν αποτελεί στοιχείο της δημοκρατικότητας του Καρατζαφέρη οι δηλώσεις του περί του πόσο δημοκρατικός είναι αλλά αντιθέτως είναι οι πολιτικές επιλογές του, δηλ. η πολιτική του πράξη που λέει πόσο φασίστας είναι. Με την ίδια ακριβώς λογική δε δίνω και ούτε πρόκειται να δώσω την παραμικρή σημασία στο αν ο Επαναστατικός Αγώνας είναι ή δεν είναι αριστερός ή αναρχικός. Οι πράξεις του, οι ενέργειες του λειτουργούν υπέρ ενός και μόνο ενός. Του κράτους. Και αυτό τον κάνει κομμάτι του είτε πληρώνεται από αυτό είτε όχι, είτε είναι διαβρωμένος είτε όχι, είτε είναι όλος στημένος σε κάποιον όροφο της ΕΥΠ είτε όχι.
Σε αυτό το απόσπασμα εννοούσα πολλά περισσότερα από ότι φαίνεται. Εννοούσα καταρχήν κάτι πολύ βαρύ για τα δεδομένα κάποιων. Για εμένα και ας μου επιτραπεί να πω για αρκετούς συντρόφους και συντρόφισσες που ξέρω η συντροφικότητα δεν είναι το σύνολο των πολιτικών μας συμφωνίων, δεν είναι μία head to head παράθεση αγαπημένων βιβλιογραφικών αναφορών, όπου αν ταιρίαζουν είμαστε πολιτικοί σύντροφοι και συντρόφισσες αν όχι δεν είμαστε. Η συντροφικότητα μας έχει αναπτυχθεί, και θα συνεχίζει να αναπτύσσεται περισσότερο σε άλλα πράγματα παρά σε αυτά. Θα αναπτυχθεί πάνω στην καθημερινότητα του αγώνα σε ένα χώρο δουλειάς, θα αναπτυχθεί πάνω στα μαζέμετα μίας τοπικής παρέμβασης, θα αναπτυχθεί πάνω σε αυτό το ίδιο που βιώνουμε και στον αγώνα μας να το αναιρέσουμε. Με την ίδια έννοια, για έναν και πλεόν μήνα αναπτύχθηκαν και δημιουργήθηκαν νέες κοινότητες και νέες συντροφικότητες, εκεί όπου η πολιτική ταυτότητα δεν ήταν θωρακισμένη πόρτα, στους δρόμους, στα σχολεία, στις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων παντού όπου η φωτιά της εξέγερσης ζέστανε το κρύο χειμώνα. Αυτό εγώ πιστεύω ότι είναι και ο πυρήνας αυτού που ονομάζεται τάξη. Η εργατική τάξη, το προλεταριάτο είναι οι αγώνες του. Δεν είναι σύνολο αντικειμενικών συνθηκών, είναι ένα σύνολο υποκειμενικών συνθηκών που επιθυμούν την αντικειμενικοποιήση τους. Εκεί έχασε τη μπάλα ο σύντροφος Κάρολος και την πήραν οι επιστήμονες του σοσιαλισμού για να παίξουνε μπάλα στο γήπεδο που έφτιαξαν οι ίδιοι.
Μα τι σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με το ένοπλο ή την προβοκάτσια; Μη βιάζεστε...
Ένας πολύ καλός σύντροφος ζήτησε να του εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ όταν λέω ότι αυτή την ενέργεια την χαρακτηρίζω κρατική, θεωρώντας ότι δεν αρκεί ένας τέτοιος χαρακτηρισμός για κάποιο πολιτικό υποκείμενο που κάνει τη δουλειά του κράτους. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι όταν τη χαρακτηρίζω κρατική εννοώ ταυτόχρονα ότι μία τέτοια ενέργεια είναι και πολιτικά απόλυτα εχθρική, γιατί ακόμα και αν αντιπολιτεύεται το κράτος το αντιπολιτεύεται σαν κράτος. Με την ίδια λογική, με τις ίδιες τακτικές και πιθανότατα και με τον ίδιο λόγο. Εχθρός μου με αυτή την έννοια δεν είναι μόνο το επίσημο ελληνικό κράτος του Καραμανλή. Αλλά και του Παπανδρέου και της Παπαρήγα και του Αλαβάνου και του Ομπάμα και του Σαρκοζί και θα τολμήσω να πω και της Χαμάς και της Χεζμπολάχ και της Φατάχ και του Ισραήλ. Άμα είσαι αντικρατιστής, άμα δηλαδή πιστεύεις και επιδιώκεις τον κομμουνισμό της εξουσίας (μαζί με αυτόν των μέσων παραγωγής), οφείλεις να είσαι ενάντια σε όλα τα κράτη και σε όλες τις κρατικίστικες λογικές. Ακόμα περισσότερο οφείλεις να της αναγνωρίζεις σαν τέτοιες και να τις καταδεικνύεις.
Ο ίδιος ο πολύ καλός σύντροφος μου επεσήμανε ακόμα ότι θα αρκούσε να βάλω μερικά αποσπάσματα από μία προκύρηξη του Επαναστατικού Αγώνα για να καταδείξω την απόσταση της αντίληψης του και από τον αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά μάλλον και από το σύνολο της άκρας αριστεράς. Έψαξα να βρω μία προκύρηξη του Ε.Α. να διαβάσω, βρήκα μία λοιπόν και τη διάβασα... Δεν ξέρω αν στα αλήθεια έχει το παραμικρό νόημα να τη βάλω κάτω και να την κρίνω πολιτικά, πάντως δεν ξέρω κανέναν στην αντιεξουσία και στον αναρχικό χώρο να μιλάει για Νέα Τάξη Πραγμάτων, για υπερεθνικές ελίτ, να κατηγορεί το ελληνικό κράτος που είναι ξέφραγο αμπέλι των αμερικάνων και άλλα πολύ επαναστατικά τέτοια τα οποία πρακτικά και πολιτικά σημαίνουν ένα πράγμα: δεν είστε σωστό κράτος. Κανένας στον α/α/α χώρο δεν κατηγορεί το κράτος επειδή δεν είναι αυτό που θα έπρεπε. Αντιθέτως το κατηγορούν απλά και μόνο επειδή είναι κράτος.
Αν μου θύμισε κάτι όλος αυτός ο λόγος εμένα είναι ένα και μόνο πράγμα. ΚΚΕ. Κουμμουνιστοτσολιάδες με μία λέξη όπως είπε και ο ίδιος πολύ καλός σύντροφος (και σταματάω εδώ με τον πολύ καλό σύντροφο γιατί κατάντησε και αστείο αυτό...)
Το μοναδικό πράγμα το οποίο μπορεί να συνδέει τον Ε.Α. με τον αντιξουσιαστικό χώρο και τους "κουκουλοφόρους" είναι η βία. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα από ένα τέτοιο επιχείρημα. Γιατί αν θέλει κανείς να κάνει αναλογική μελέτη της βίας καλύτερα θα ήταν να έψαχνε στην αστυνομία. Σε αυτή αντιστοιχεί τέτοιου τύπου και είδους βία. Είτε αυτή είναι η αστυνομία του ελληνικού κράτους είτε μία ακόμα wanna be police. Η βία εμών του α/α/α χώρου αν έχει ένα χαρακτηριστικό στην θεαματική της απεικόνιση είναι αυτό της μαζικής, κοινωνικής και πολιτικής αντιβίας άντε στη χειρότερη της εκδοχή σαν φετιχοποίηση αυτής που παρουσιάζεται σαν "χάος". Στρατόκαυλους ράμπο θα βρείτε περισσότερους στους βουλευτές του ΛΑΟΣ παρά σε όλον τον α/α/α χώρο. Άμα θέτε ψάξτε εκεί. Η μαζική, κοινωνική και πολιτική βία μας είναι απάντηση στη δικιά σας ωμή βία. Όταν τσακίζοταν οι μπάτσοι έξω από την ΟΙΚΟΜΕΤ στον Πειραιά τσακίζοταν για έναν και μόνο λόγο: επειδή φύλαγαν τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονικής επίθεσης στην Κωνσταντίνα. Με αυτή τη βία είμαι. Την όμορφη, μαζική, ταξική και κοινωνική βία. Και δεν μπορούμε να είμαστε τίποτα άλλο όταν σου ρίχνουν οξύ στα μούτρα. Γιατί πριν από όλα είμαστε ήδη αυτή η βία του οξέως στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας, φτιαγμένη στιγμή στιγμή στον υπέροχο κόσμο σας...
Δε θέλω να απολογηθώ σαν μικρό κομμάτι αυτής της εξέγερσης για όποια βία ασκήθηκε. Κανένας και ποτέ δεν απολογήθηκε σε εμάς για όλη τη βία του κόσμου που έχει ρίξει πάνω μας το κράτος και το κεφάλαιο, και ούτε πρόκειται. Άρα;
Να πάτε εσείς να συμψηφίσετε νεκρούς και ζωντανούς. Έτσι ξέρετε από τους πολέμους σας, και έτσι τους μετράτε. Πόσους φάγαμε και πόσους μας έφαγαν. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεστε και σε αυτόν τον ταξικό πόλεμο, όπως είναι λόγικο άλλωστε.
ΥΓ. Θα ήθελα να γράψω για τα γεγονότα της Παρασκευής αλλά πολυφλυάρησα...
Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Αναρτήσεις (Atom)