Πολλές φορές έχω χαρακτηριστεί από φιλικούς και εχθρικούς συντρόφους, σαν εργατιστής. Μερικές φορές και επικίνδυνος μάλιστα. Υπάρχει μία πεποίθηση ότι ο εργατισμός λέει ότι ό,τι κάνουν οι εργάτες είναι καλό. Πέραν φυσικά του γεγονότος ότι κανείς εργατιστής δεν έχει πει κάτι τέτοιο, μοιάζει τρομερά αστείο κάτι τέτοιο έστω και να το λες. Στην τελική ποτέ δεν μιλάει κανείς ποτέ για τους εργάτες έτσι γενικά και αόριστα... Ο κόσμος μας, όμως, βασίζεται στην εργασία και στην κλοπή της υπεραξίας. Τέλος. Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον.
Υπάρχει ένα βιβλίο που είναι μονίμως καρφωμένο μέσα στο μυαλό μου και που δεν λέει να φύγει με τίποτα, αυτό το βιβλίο είναι το Πλοίο των Νεκρών του Τράβεν. Ένα βιβλίο που έχει μιλήσει βαθιά μέσα στη συνείδηση μου. Όχι στην ψυχή μου, μάγκες. Στην συνείδηση μου. Το βιβλίο μιλάει για την ιστορία ενός ναύτη που ξεμένει στην αγκαλιά μίας γυναίκας σε ένα λιμάνι και χάνει το πλοίο του. Μετά από κάμποσες περιπέτειες στα σύνορα και σε 3-4 χώρες καταλήγει και μπαρκάρει σε έναν σκυλοπνίχτη τον Γιόρικ, ένα άθλιο πλοίο σε μια κακοπληρωμένη, ως και απλήρωτη δουλειά, με τρισάθλιες συνθήκες εργασίες. Μέσα όμως σε αυτές τις συνθήκες, αρχίζει και αναπτύσσεται κάτι. Αρχίζει και αναπτύσσεται μία περίεργη υπερηφάνεια, μία περίεργη ικανοποιήση. Η ικανοποιήση ότι κάνει αυτό το σαπιοκαράβο να δουλεύει. Η ικανοποίηση και η υπερηφάνεια από τις κόντρες με τον μηχανικό που δεν τολμήσε να πατήσει το πόδι του στον καυστήρα. Αυτη η υπερηφάνεια, η ικανοποιήση η γνώση είναι η γνώση ότι κάνεις τον κόσμο να κινείται, και ακόμα περισσότερο, πολύ ακόμα περισσότερο ότι τον σταματάς όποτε θες...
Εκεί κρύβεται και όλη η δύναμη του μυθιστορήματος κατά τη γνώμη μου. Στη συνείδηση του ρόλου σου σαν εργαζόμενου και στην συνείδηση των προοπτικών που σου δίνονται μέσα από τους αγώνες στη δουλειά σου. Η συνείδηση ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να ακινητοποιηθεί από τη μια στιγμή στην άλλη, η συνείδηση ότι μπορείς να τρέξεις τα αφεντικά σου και τους προιστάμενους σου, η συνείδηση της εργατικής δύναμης όχι σαν οικονομία αλλά σαν πολιτική.
Αυτά τα σκεφτόμουνα πολλές φορές όταν δούλευα στο σούπερ μάρκετ, και ήταν πολλές εκείνες οι μέρες που ένιωθα σα να ρίχνω κάρβουνα στον καυστήρα, που ενιωθα κομμάτια δέρματος να καίγονται αλλά και όπου ένιωθα την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα των περισσότερω συναδελφισσών μου. Και ήταν πολλές εκείνες οι μέρες που αν μου έλεγαν να φύγω από το Γιόρικ μου, ένα σούπερ μάρκετ στην Κυψέλη, για να πάω σε ένα καλύτερο κάτεργο θα έλεγα σίγουρα όχι. Ήταν η μικρή, με τα χίλια της προβλήματα και αντιφάσεις, κοινότητα μας που με κράτησε τόσα χρόνια εκεί.
Σε παλιά της συνέντευξη η Κωνσταντίνα είχε δηλώσει "Τελικά είναι πολύ σπουδαίο να καθαρίζεις τον κόσμο."
Έχω την γνώμη ότι η Κωνσταντίνα δεν εννοεί νέτα σκέτα την εργασία σαν σπουδαία αλλά την εργασία σα χώρο αντιπαράθεσης και άρα σαν τέτοια εργασία είναι σπουδαία...
Είμαστε οι αντιφάσεις μας.
Όλες αυτές τις μέρες (τι μέρες δηλ. κοντεύουν 2 μήνες πια), υπάρχει ένα τραγούδι που είναι καρφιτσωμένο στο μυαλό μου... Είναι λίγο επικό, είναι ίσως και λίγο μελό... Αλλά είναι πανέμορφο... Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να καθαρίζεις το σταθμό και να τη λες στον επόπτη σου και μετά να χαμογελάς ευτυχισμένη. Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να αγωνίζεσαι.
Ειναι το γνωστό Here's to you του Morricone με την Baez, απο την ταινία Σάκκο και Βανσέτι
Είμαστε οι αντιφάσεις μας.
Όλες αυτές τις μέρες (τι μέρες δηλ. κοντεύουν 2 μήνες πια), υπάρχει ένα τραγούδι που είναι καρφιτσωμένο στο μυαλό μου... Είναι λίγο επικό, είναι ίσως και λίγο μελό... Αλλά είναι πανέμορφο... Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να καθαρίζεις το σταθμό και να τη λες στον επόπτη σου και μετά να χαμογελάς ευτυχισμένη. Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να αγωνίζεσαι.
Ειναι το γνωστό Here's to you του Morricone με την Baez, απο την ταινία Σάκκο και Βανσέτι
6 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Και τέλος πάντων ότι τα πάντα είναι η εργατική τάξη...
Η αναγωγή των πάντων σε αυτό είναι ο εργατισμός.
Εξ' ου και:
Στη συνείδηση του ρόλου σου σαν εργαζόμενου και στην συνείδηση των προοπτικών που σου δίνονται μέσα από τους αγώνες στη δουλειά σου. Η συνείδηση ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να ακινητοποιηθεί από τη μια στιγμή στην άλλη, η συνείδηση ότι μπορείς να τρέξεις τα αφεντικά σου και τους προιστάμενους σου, η συνείδηση της εργατικής δύναμης όχι σαν οικονομία αλλά σαν πολιτική
Εδώ έχει χαθεί κάθε άλλη προοπτική από την εργατιστική. Δηλαδή του όχι μόνο ότι "κάνεις τον κόσμο να κινείται" ή να ακινητοποιηθεί αλλά του ΓΙΑΤΙ κινείται και ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ να κινηθεί.
Χωρίς την προοπτική ενός σκοπού, τα υπόλοιπα είναι συνδικαλισμός των σκλάβων --και καταδικασμένα στην αιώνια επανάληψη.
και κάτι ελεφρώς άσχετο που πρέπει να καταλάβουν οι εργατιστές, με ή χωρίς εισαγωγικά, είναι πως η εργατική δύναμα (ως το μόνο εμπόρευμα που διαθέτει ο εργάτης) δεν έχει την έννοια που είχε πριν δυο αιώνες. η εργατική δύναμη με την "σωστή χρήση" από μόνη της μπορεί να κάνει κάποιον πολύ πλούσιο αλά γκόλντεν μπόι. το οτι κάποιος λοιπόν είναι εργάτης στον συγχρονο καπιταλισμό δεν λέει τίποτα.
Γνωμοδότη, προφανώς και ο σκοπός οφείλει να υπάρχει, και στις περισσότερες περιπτωεις υπάρχει. Δεν διεκδικείς άσκοπα κάτι στη δουλειά σου έτσι και αλλιώς...
Αναστάσιε,
λέμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δεν με ενδιαφέρει οποιοσδήποτε εργατης. Με ενδιαφέρει ο εργάτης που αγωνίζεται, και που είναι περήφανος όχι για την εργασία του αλλά για τον αγώνα στην εργασία του.
Η παλιά καλή εργασία του αρνητικού για να καταλαβαινόμαστε...