Τουλάχιστον τρεις άνθρωποι τραυματίστηκαν βαριά κατά τη διάρκεια παράστασης διαμαρτυρίας σχετικά με την καταστροφή του πάρκου Κύπρου και Πατησίων, έξω από το δημαρχείο Αθηνών στην πλατεία Κοτζιά την Δευτέρα 02/02/09. Ο ένας από αυτούς αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Νοσοκομείο με γενικευμένο έγκαυμα δεύτερου βαθμού στο στήθος, 4 βαθιά τραύματα από θραύσματα στην ίδια περιοχή και παρουσιάζει απώλεια ακοής κατά 25% πιθανότητα μόνιμη. Ο άλλος μετά από μικροχειρουργική επέμβαση στα δάχτυλα του ποδιού απέφυγε τον ακρωτηριασμό. Ο τρίτος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για ράμματα στο κεφάλι. Δενε είναι οι μόνοι, μιας και τα ίδια είχαν επαναληφθεί στην πορεία αλληλεγγύης στους διωκόμενους του Δεκέμβρη, με πολλούς τραυματίες από γκλομπ και πέτρες.
Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Δεκέμβρη μεταφέρθηκαν και σε επιμέρους αγώνες που είχαν ανοίξει ήδη από πριν (π.χ. τοπικοί αγώνες για δημόσιους χώρους κτλ). Το κράτος έχοντας χάσει το μονοπώλειο της βίας, προσπαθεί πια να ποινικοποιήσει κάθε κίνηση αντιβίας. Έτσι για τη ρίψη μιας πέτρας κρίνεσαι ως τρομοκράτης, ενώ η χρήση μιας στρατιωτικού τύπου χειροβομβίδας ενάντια στο πλήθος από μέρους τους είναι νόμιμη.
Οι τακτικές αντιβίας που χρησιμοποίησαν οι εξεγερμένοι επέφεραν σύγχυση στην αντιμετώπιση και τις τακτικές καταστολής όλων των αγώνων. Αυτή η σύγχυση είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιθετικών πρακτικών, αλλά ανεβάζει και το επίπεδο της βίας του εχθρού τόσο ώστε να απειλεί άμεσα τη ζωή του καθενός μας. Παράλληλα, διακρίνουμε ότι η σύγχυση αυτή αποτελεί έδαφος πειραματισμού με νέα όπλα για τη διαχείριση του πλήθους, μιας και τα παλιά φάνηκαν ανεπαρκή (βλ. πρόσφατα δημοσιεύματα για παραγγελίες αύρας, σκυλιών, όπλων Tazer).
Δεν αναγνωρίζουμε το ηλίθιο αίτημα της αριστεράς για εκσυγχρονισμό της αστυνομίας ή καλύτερης εκπαίδευσης των ΜΑΤ-ΥΜΕΤ, μιας και ο θεσμικός τους ρόλος είναι η καταστολή των αγώνων μας και η αποκατάσταση της τάξης προς όφελος των αφεντικών.
Το ζήτημα που τίθεται πια είναι, πώς κατεβαίνουμε στο δρόμο στα πλαίσια ενός ανοιχτού κοινωνικού ταξικού πολέμου, με τους τραυματίες και τους αιχμαλώτους του, αποφεύγοντας τόσο τη στρατιωτικοποίηση όσο και την οπισθοχώρηση;
Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Δεκέμβρη μεταφέρθηκαν και σε επιμέρους αγώνες που είχαν ανοίξει ήδη από πριν (π.χ. τοπικοί αγώνες για δημόσιους χώρους κτλ). Το κράτος έχοντας χάσει το μονοπώλειο της βίας, προσπαθεί πια να ποινικοποιήσει κάθε κίνηση αντιβίας. Έτσι για τη ρίψη μιας πέτρας κρίνεσαι ως τρομοκράτης, ενώ η χρήση μιας στρατιωτικού τύπου χειροβομβίδας ενάντια στο πλήθος από μέρους τους είναι νόμιμη.
Οι τακτικές αντιβίας που χρησιμοποίησαν οι εξεγερμένοι επέφεραν σύγχυση στην αντιμετώπιση και τις τακτικές καταστολής όλων των αγώνων. Αυτή η σύγχυση είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιθετικών πρακτικών, αλλά ανεβάζει και το επίπεδο της βίας του εχθρού τόσο ώστε να απειλεί άμεσα τη ζωή του καθενός μας. Παράλληλα, διακρίνουμε ότι η σύγχυση αυτή αποτελεί έδαφος πειραματισμού με νέα όπλα για τη διαχείριση του πλήθους, μιας και τα παλιά φάνηκαν ανεπαρκή (βλ. πρόσφατα δημοσιεύματα για παραγγελίες αύρας, σκυλιών, όπλων Tazer).
Δεν αναγνωρίζουμε το ηλίθιο αίτημα της αριστεράς για εκσυγχρονισμό της αστυνομίας ή καλύτερης εκπαίδευσης των ΜΑΤ-ΥΜΕΤ, μιας και ο θεσμικός τους ρόλος είναι η καταστολή των αγώνων μας και η αποκατάσταση της τάξης προς όφελος των αφεντικών.
Το ζήτημα που τίθεται πια είναι, πώς κατεβαίνουμε στο δρόμο στα πλαίσια ενός ανοιχτού κοινωνικού ταξικού πολέμου, με τους τραυματίες και τους αιχμαλώτους του, αποφεύγοντας τόσο τη στρατιωτικοποίηση όσο και την οπισθοχώρηση;
~~~
Το κείμενο αυτό διαβάστηκε από σύντροφο στην κατάληψη της Λυρικής...
Κατηγορία: Griots
13 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μήπως να διόρθωνες το σχόλιό σου;
Προσωπικα παντως θεωρω λαθος να κανει κανεις κριτικη στην αριστερα γενικως χρησιμοποιωντας επιχειρηματα εναντια σε συγκεκριμενο (και μαλιστα το χειροτερο) κομματι της. Ειναι σαν να κανει καποιος κριτικη στην αυτονομια (γενικα...) με βαση οσα λενε οι τερμιναλ.
Οσον αφορα το κειμενο... ΑΥΤΟ ειναι το κειμενο μαλλον που μοιραστηκε οποτε λιγο δυσκολο ετσι κι αλλιως να διωρθωθει φανταζομαι ;)
Τωρα το αλλο αιτημα της αριστερας ειναι αλλου επιπεδου βλακεια.
Αυτό είναι το ζήτημα.
" Το αίτημα αυτό το βρίσκουμε στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΚΚΕ το 1993 (σελ. 21), ενώ στην κομματική εφημερίδα υπάρχουν πάμπολλες αναφορές ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, αλλά και κομματικών οργάνων στην ανάγκη να διαλυθούν τα ΜΑΤ: ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ (8/1/1997), δήλωση του μέλους της Κ.Ε. Γιάννη Νάκη (8/6/97), δήλωση του βουλευτή Αχιλλέα Κανταρτζή (10/7/1997), δήλωση στη Βουλή (25/7/1997), δήλωση του βουλευτή Στρατή Κόρακα (10/1/1998), απόφαση ειδικής ημερίδας (27/1/2000), Θέσεις για το 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ (2/9/2001). Τι συνέβη και τώρα ο κ. Μαΐλης θεωρεί «γραφικό» αυτό το προγραμματικό αίτημα του κόμματός του; Ως εξήγηση δεν αρκεί η διαπίστωση ότι ένα μέρος του συνδικαλισμού της ΕΛ.ΑΣ. ελέγχεται από το ΚΚΕ. Ανεπαίσθητα, εδώ και λίγα χρόνια το ΚΚΕ σταματά να αναφέρεται στη διάλυση των ΜΑΤ και μετατρέπει το αίτημα σε «απομάκρυνση των ΜΑΤ από τις πορείες» («Ριζοσπάστης», 13/3/2007)."
http://www.iospress.gr/mikro2009/mikro20090117.htm
-- Ανόνυμους Κάθουαρδ --
Στο πιο "χαλαρό" όπως είχαν κατέβει,κάποτε, οι οργανώσεις της εξωκ.αριστεράς επί Clinton (κάνοντας μια τρύπα στο νερό),όπως ο Α/Α χώρος στην αντιφασιστική πορεία τον Μάη του 2005,ε ας μην αναφερθώ σε πιο συγκεκριμένα μορφώματα για το πιο "σκληρό"...
Μοιάζει περίεργο αλλά δεν είναι, μέσα στην ιστορική του προοπτικη.
Από τη μια τα στιβαρά μπλοκ του ΚΚΕ και απο την άλλη το ψιλοχύμα του α/α χώρου. Από τη μία η μπετόναρμέ γραμμή του ΚΚΕ παντού, και από την άλλη το ευκαιρίακό και ότι κάτσει του α/α χώρου.
Και αυτά τα ζητήματα είναι εξόχως πολιτικά.
Το κείμενο διαβάστηκε στη Λυρική και δεν είναι φυσικά δικό μου, είμουνα σαφής σε αυτό.
30-40+(;) Συνάδελφοι της Κούνεβα στην οικομετ, υπερασπίζονται την εταιρεία...
Η εταιρεία λέει ότι δεν υπήρχε κόντρα με την Κούνεβα...
live στην έρευνα του τσίμα... Θα την πετάξω και εγώ την tv
Έχεις τηλεόραση;
Και πως ζεις;
Anyway, κρατάω αυτό από την εκπομπή:
"Τελικά είναι πολύ σπουδαίο να καθαρίζεις τον κόσμο"
-K.Κούνεβα
Το πάθος και η δύναμή της για Ζωή, είναι ανατριχιαστικά...
παύλος τσίμας
30-40+(;) Συνάδελφοι της Κούνεβα στην οικομετ, υπερασπίζονται την εταιρεία..."
Α. "...Η ανταγωνιστική υποκειμενικότητα όσο πρέπει αν βάζει στο στόχο τα αφεντικά και τους διευθύνοντες, αλλά τόσο πρέπει να βάζει στο στόχο τον ίδιο τον εαυτό της: αυτούς που όντας στην ίδια θέση με την ίδια κατευθύνονται εναντίον της και υπέρ των αφεντικών. Είτε σαμποτάροντας τον αγώνα της, είτε μένοντας αδιάφοροι, είτε παίρνοντας ξεκάθαρα την πλευρά των αφεντικών. Και τότε ο ανταγωνισμός, όταν οι αντιθέσεις έχουν φθάσει στην πιο οξυμένη τους μορφή, παίρνει και ο ίδιος την πιο άγρια μορφή που μπορεί να πάρει. Είναι γνωστή για παράδειγμα η ιστορία της μεγάλης απεργίας των βρετανών ανθρακωρύχων το 84-85 που ηττήθηκε από την κυβέρνηση Θάτσερ...
Ο ανταγωνισμός έχει να επιδείξει πολλά ανάλογα παραδείγματα. Τόσο πολλά που δεν μπορούν να ερμηνευθούν με σχήματα του τύπου «προδοσία της τάξης». Η τάξη δεν είναι ερωτικός/ ερωτική σύντροφος για να προδίδεται και γενικότερα η έννοια της «προδοσίας» δεν έχει κανένα νόημα στις κοινωνικές σχέσεις. Η ταξική επιλογή είναι(και) εθελούσια, όπως είπαμε και πριν. Γι’ αυτό το λόγο η τάξη στην διαδικασία συγκρότησης της είναι αναγκασμένη να παλέψει ενάντια και σ’ αυτούς που επιλέγουν να την στήσουν στο απόσπασμα, ενάντια σ’ αυτούς τους εκμεταλλευόμενους που επενδύουν στις ανάγκες των αφεντικών. Και αυτή η πάλη, πρέπει να είναι πιο άγρια από την πάλη ενάντια στα αφεντικά. Όταν λίγο πριν την τελική έφοδο των φαλαγγιτών στην πολιορκούμενη Μαδρίτη στην διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, ρωτήσανε τον στρατηγό Μόλα του Φράνκο, ποια από τις τέσσερις φάλαγγες θα αρχίσει την τελική επίθεση στην πόλη, αυτός απάντησε κυνικά: η πέμπτη φάλαγγα που βρίσκεται ήδη μέσα στην πόλη. Η ιστορική εμπειρία λέει ότι ο αγώνας ενάντια στην πέμπτη φάλαγγα πρέπει να είναι ο πιο αμείλικτος.
Αντίστοιχης σπουδαιότητας με την περίπτωση των ανθρακωρύχων στην Βρετανία, ήταν για την Ιταλία η μεγάλη απεργία -διάρκειας 5 βδομάδων- ενάντια στις μαζικές απολύσεις στην αυτοκινητοβιομηχανία Fiat στο Τορίνο. Η ήττα στην Fiat, ήταν καθοριστική για την συνολική ήττα του -για πάνω από δέκα χρόνια- ανταγωνιστικού κινήματος στην Ιταλία, το ίδιο η περισσότερο καθοριστική με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τους ειδικούς «αντιτρομοκρατικούς» νόμους, που είχε επιβάλλει το ιταλικό κράτος με το πρόσχημα της τρομοκρατίας. Αυτό με δεδομένο ότι η Fiat από την δεκαετία του 20 κιόλας, συνιστούσε το βαρόμετρο του εργατικού κινήματος και του ανταγωνισμού σ’ αυτή την χώρα, η ήττα αυτής της απεργίας ήταν στην πραγματικότητα το διαβατήριο για την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και την αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων στην Ιταλία. Μια από τις καθοριστικές στιγμές για την ήττα αυτής της απεργίας ήταν η διαδήλωση περίπου 20000 μεσαίων στελεχών, εργοδηγών, ειδικευμένων και περιστασιακών εργατών, στις 14 Οκτωμβρίου 1980, με σύνθημα «Η δουλειά υπερασπίζεται δουλεύοντας». Τι ήταν λοιπόν αυτό...
«το κοινωνικό σύνολο καθορισμένο από τους όρους παραγωγής, καθορισμένο από την εικονική ταύτιση με την εργασία, με την αδρανή, ατόφια ύλη της παραγωγής;». Τι ήταν αυτό που « ήρθε σαν το πρόβατο, ομοιόμορφο και γκρι όπως οι τοίχοι του εργοστασίου, με τον υπόκωφο θόρυβο βότσαλων που κυλούν, βουβών ψιθύρων, βημάτων που σέρνονται...(με)το είδος του θορύβου που προκαλείται από ένα πλήθος σε αναμονή, ή από μια κηδεία…Γέμισαν αργά το κέντρο της πόλης…χωρίς σύμβολα, χωρίς χρώμα, χωρίς σημαίες….Ήταν ένα κομμάτι του εργοστασίου, που μεταφέρθηκε στην πόλη, μια υποκειμενική έκφραση της εργασίας, χωρίς υποκειμενικότητα», που όμως είχε συγκροτηθεί πια σαν «μια συλλογική διάσταση, σαν μια ζωτικότητα για τον εαυτό της…ιεραρχημένα, με μέσο επικοινωνίας το τηλέφωνο, για να «προσφέρει στην διοίκηση μια συμμαχία πολιτικής υποστήριξης στην σύγκρουση με τους εργάτες, ελπίζοντας να κατορθώσει, ως αντάλλαγμα για την ολική νομιμοφροσύνη του, τον σεβασμό για την κατάσταση του, ελπίζοντας δηλαδή η διοίκηση να μην αποφασίσει να φέρει στις λογικές της συνέπειες την διαδικασία της ορθολογικοποίησης» (της παραγωγής, στμ).
Αυτό ήταν λοιπόν... μια ενεργητική συμμαχία των διευθυνόντων, των «εξασφαλισμένων» και ενός κομματιού των εκμεταλλευόμενων με τα αφεντικά. Ήταν ένα κομμάτι της εργασίας (όχι μόνο της διευθυντικής, ή της εξειδικευμένης/ ανώτερης ιεραρχικά, αλλά και της ανειδίκευτης εργασίας), που βγήκε στον δρόμο για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των αφεντικών, εκλιπαρώντας λίγη κατανόηση για τα δικά του συντεχνιακά συμφέροντα. Ήταν οι σκλάβοι που υπερασπίστηκαν τα δεσμά τους (ούτε αυτό κατάφεραν τελικά. Η διοίκηση λίγα χρόνια αργότερα τους φέρθηκε όπως ήταν αναμενόμενο). Με ποιο τρόπο; Υπερασπίζοντας την εργασία τους, σε μια χώρα που για είκοσι σχεδόν χρόνια είχε συγκλονιστεί από την «άρνηση της εργασίας». Ήταν κι αυτός ένας αγώνας ενάντια στον ανταγωνισμό, «η σύνθεση της αντίθεσης μας», όπως γράφει ο συγγραφέας των παραπάνω γραμμών..."
(ΙΧΝΗ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ, σελ. 104-105)
Β. Στην ΟΙΚΟΜΕΤ (όπως κι αλλού), υπάρχει σωματείο των αφεντικών ("εργοδοτικό"), με ΔΣ από επόπτες, που αναγκάζει πολλές καθαρίστριες να γραφτούν σ'αυτό.
Hobo