Μαζεύω που μαζεύω ας μοιραστώ και τίποτα...


Να προσέχετε όταν τρέχετε στις λεωφόρους της ιστορίας...


"Με φώναξε κανείς...;;;"


Επειδή εκτός από τα πουλιά της σοφίας που πετάνε μόνο το βράδυ υπάρχουν και οι γάτες της συνείδησης που κόβουν νυχθημερόν βόλτες...


Μας έχουνε πηδήξει με την πολυειδίκευση...


Λούφα...

Σαμποτάζ...


Special αφιέρωση στους "όταν θα γίνει εξέγερση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι.."


Ορθοδοξία ή θανατος. (Ε και αναρωτιέται κανείς; Θάνατος...).


Αυτό που ξέραμε πια σαν "σιγά μη σκίσεις κάνα καλσόν" πλέον θα πρέπει να το αλλάξουμε σε "σιγά μη σκίσεις κάνα τένοντα".


Ε 'ντάξει. Μπορούμε να έχουμε μία τρυφερή στιγμή εδώ μέσα;;;...


Ο παράδεισος. Ένας μπάτσος μόνος του και μπόλικες πέτρες στο δρόμο.


Πίσω ρε! Είμαστε περισσότεροι.


Η διαφορά μεταξύ πρώτου και τρίτου κόσμου...

1 Comment:

  1. Ανώνυμος said...
    η τελευταία ρφωτογραφία και σχόλιο εκπληκτικά

Post a Comment



Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα