Το καλοκαίρι τοου 2002 και τις θυελλώδεις συζητήσεις που ακολούθησαν τη σλληψη της 17Ν, ένας σύντροφος είχε φέρει σαν επιχείρημα "επαναστατικότητας", "εντιμότητας" ή ότι άλλο τέλος πάντων, ότι τα μέλη της 17Ν "έπαιζαν τη ζωή τους". Εννοώντας προφανώς ότι εμπλέκονταν σε δράσεις και πράξεις που ενείχαν κίνδυνο απώλειας της ζωής του.
Πέραν απο το καθαρά στρατιωτικό του πράγματος, του γεγονότος δηλ. ότι η ενέδρα είναι από τους πιο αποτελεσματικούς στρατιωτικά τρόπους δράσης, υπάρχει και το ιστορικό. Αν δεν με απατά η μνήμη μου τα μέλη της 17Ν, ποτέ δεν ενεπλάκησαν σε οποιαδήποτε ανταλλαγή πυροβολισμών. Αυτό το λέω με επιφύλαξη και ελάχιστη σημασία έχει για αυτό που θέλω να πω.
Αυτή η κουβέντα, με ενόχλησε βαθύτατα, και δεν ξέρω γιατί και πως την εννοούσε ο σύντροφος. Προφανώς συγκρίνοντας με τον εαυτό του αν κρίνουμε και από τη σημερινή του κατάσταση... Το ζητούμενο όμως είναι άλλο. Αυτό που εννοούσε μάλλον ο σύντροφος είναι ότι τα "τετριμμένα" μιας καθημερινότητας αγώνα δεν ενέχουν κινδύνους, δεν παίζουμε δηλ. τη ζωή μας μοιράζοντας μία προκύρηξη. Τη ζωή σου την παίζεις πυροβολώντας στον αέρα, πετώντας ρουκέτες και δε συμμαζεύεται. Επίσης θα πρόσθετα ακόμα ότι τη ζωή σου μπορεί να την παίζεις περισσότερο οδηγώντας μεθυσμένος ή πηδώντας από τον 4ο αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Αυτή την κουβέντα τη θυμάμαι ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Και είχα πάρα πολλές ευκαιρίες να τη θυμηθώ.
Τη θυμόμουνα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, που ένας σύντροφος, μία συντρόφισσα βρέθηκε σε μία φάση όπου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απειλήθηκε η ζωή του. Είτε σαν σωματική εξόντωση, αλλά ακόμα και σαν κοινωνικοοικονομική εξόντωση. Αλήθεια άραγε, αγαπητοί μου, όταν κάποιοι εργαζόμενοι τραβάνε μία κόντρα σε μία δουλειά με τον κίνδυνο της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους, με τον κίνδυνο να τραβήξουν διάφορα από αυτή τους την εμπλοκή δεν "έπαιζαν τη ζωή τους"; Και ακόμα περισσότερο, όταν κάπιοι άνθρωποι αποφασίζουν να θέσουν τους εαυτούς τους, και να ταχθούν μέχρι να πεθάνουν στην επανάσταση αυτοί δε δεσμέυουν τη ζωή τους σε κάποια πράγματα;
Είναι προφανές ότι το επιχείρημα είναι ηλίθιο έτσι και αλλιώς και εξίσου ηλίθια είναι τα αντεπιχειρήματα μου.
Όμως ήρθε μία στιγμή μέσα στους τελευταίους μήνες, όπου ένα γεγονός μου έκανε ένα κλικ στο συγκεκριμένο θέμα. Τότε είπα από μέσα μου, "όποιος ξάναρθει να μου πει για το ποιος παίζει τη ζωή του θα τον πάρει ο διάολος". Αυτό το γεγονός ήταν η απόπειρα για τη δολοφονία της Κούνεβα. Και εδώ σταματούν όλα.
Καταρχήν και για να το ξεκαθαρίσουμε όσο ΠΙΟ ΣΑΦΩΣ γίνεται. Το διαδίκτυο δεν είναι ο χώρος στον οποίον θα συζητηθούν αυτά τα ζητήματα. Η όλη συζήτηση που έχει ακολουθήσει την προκύρηξη είναι πολύ περίεργη. ΠΟΛΥ περίεργη όμως. Οι ασυναρτησίες που λέγονται είναι εντυπωσιακές, το επιχειρήματα που επαναλαμβάνονται είναι κοινά, σαν ένας δίσκος που παίζει. Δεν ξέρω και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν αυτός που γράφει στο indymedia είναι ή δεν είναι ασφαλίτης, αυτό είναι και η περιβόητη αδυναμία του μέσου ως γνωστόν. Τι ήθελα να πω;
Πήγαινα να γράψω την πρόταση: πιθανά ένα κομμάτι του χώρου φαίνεται να επικοτεί την ενέργεια. Αλλά λέω από που βγάζω αυτό το συμπέρασμα; Από μερικά ανώνυμα σχόλια στο διαδίκτυο; Μήπως και εγώ ο ίδιος πέφτω στην παγίδα να θεωρήσω σαν πραγματικότητα αυτό που κάποιοι θέλουν να θεωρήσω σαν πραγματικότητα;
Τα πολιτικά ζητήματα είναι απλά σύντροφοι και συντρόφισσες.
Το μόνο το οποίο βολεύει να υπάρχει μία αμιγώς στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων είναι το ΚΡΑΤΟΣ. Απλούστατα, επειδή ΕΚΕΙ αυτό έχει την υπεροπλία. Οι μόνοι τώρα τους οποίους βολεύει η αντιπαράθεση με τους εκμεταλλευτές να γίνει στο επίπεδο των κοινωνικοικονομικών σχέσεων είναι οι εκμεταλλευόμενοι. Εκεί αγαπητοί μου, δεν ξέρω αν έχουμε ή όχι την υπεροπλία, αλλά ξέρω ότι μπορούμε να την αποκτήσουμε. Ο Δεκέμβρης, ηλίθιοι χειροκροτητές δεν είναι μακρία... Τι είχαμε τότε; Είχαμε ή δεν είχαμε την "υπεροπλία";
Απλό είναι αυτό. Όποιος το καταλβαίνει είναι επαναστάτης. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι θεατής τους θεάματος της τρομοκρατίας, χειροκροτητής των ακροβατών της βίας και αυνανιζόμενος με τον πόθο μιας μεταφυσικής επαναστατικής πράξης.
Τι να κάνουμε...
Την επανάσταση ή την κάνεις ή την χειροκροτάς.
Απλά να ξέρετε ότι οι χειροκροτητές ήταν οι χειρότεροι εχθροί της επανάστασης σχεδόν πάντα.
ΥΓ. Να κρατάτε μία γερή πισινή για όλα όσα γράφονται στο indymedia. Το indymedia δεν είναι οι συλλογικές διαδικασίες. (Για αυτό δείτε στα σχόλια. Το αφήνω μόνο και μόνο για να φαίνονται οι αστοχίες μου και να μαθαίνω. Έτσι σαν τιμωρία. Σε κάποιο σχόλιο βγαίνει ένας και λέει, "εντάξει μωρέ στρατηγική της έντασης... Θα πρέπει να τη συνηθίσουμε..." Τι να πείς τώρα, αν ξέρει αυτός που μιλάει τι σημαίνει η στρατηγική της έντασης και κυρίως ξέρει ποιος είναι αυτός που εντείνει ή όχι κάτι;;; Τέλος πάντων.) Θα επανέλθω φυσικά στο ζήτημα. Τα ίδια θα πω, αλλά τέλος πάντων.
Update: Κατεβάστε από εδώ ένα σχετικό κείμενο. Το έστειλε ένας σύντροφος χτες, φυσικά τον ευχαριστώ...
Πέραν απο το καθαρά στρατιωτικό του πράγματος, του γεγονότος δηλ. ότι η ενέδρα είναι από τους πιο αποτελεσματικούς στρατιωτικά τρόπους δράσης, υπάρχει και το ιστορικό. Αν δεν με απατά η μνήμη μου τα μέλη της 17Ν, ποτέ δεν ενεπλάκησαν σε οποιαδήποτε ανταλλαγή πυροβολισμών. Αυτό το λέω με επιφύλαξη και ελάχιστη σημασία έχει για αυτό που θέλω να πω.
Αυτή η κουβέντα, με ενόχλησε βαθύτατα, και δεν ξέρω γιατί και πως την εννοούσε ο σύντροφος. Προφανώς συγκρίνοντας με τον εαυτό του αν κρίνουμε και από τη σημερινή του κατάσταση... Το ζητούμενο όμως είναι άλλο. Αυτό που εννοούσε μάλλον ο σύντροφος είναι ότι τα "τετριμμένα" μιας καθημερινότητας αγώνα δεν ενέχουν κινδύνους, δεν παίζουμε δηλ. τη ζωή μας μοιράζοντας μία προκύρηξη. Τη ζωή σου την παίζεις πυροβολώντας στον αέρα, πετώντας ρουκέτες και δε συμμαζεύεται. Επίσης θα πρόσθετα ακόμα ότι τη ζωή σου μπορεί να την παίζεις περισσότερο οδηγώντας μεθυσμένος ή πηδώντας από τον 4ο αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Αυτή την κουβέντα τη θυμάμαι ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Και είχα πάρα πολλές ευκαιρίες να τη θυμηθώ.
Τη θυμόμουνα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, που ένας σύντροφος, μία συντρόφισσα βρέθηκε σε μία φάση όπου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απειλήθηκε η ζωή του. Είτε σαν σωματική εξόντωση, αλλά ακόμα και σαν κοινωνικοοικονομική εξόντωση. Αλήθεια άραγε, αγαπητοί μου, όταν κάποιοι εργαζόμενοι τραβάνε μία κόντρα σε μία δουλειά με τον κίνδυνο της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους, με τον κίνδυνο να τραβήξουν διάφορα από αυτή τους την εμπλοκή δεν "έπαιζαν τη ζωή τους"; Και ακόμα περισσότερο, όταν κάπιοι άνθρωποι αποφασίζουν να θέσουν τους εαυτούς τους, και να ταχθούν μέχρι να πεθάνουν στην επανάσταση αυτοί δε δεσμέυουν τη ζωή τους σε κάποια πράγματα;
Είναι προφανές ότι το επιχείρημα είναι ηλίθιο έτσι και αλλιώς και εξίσου ηλίθια είναι τα αντεπιχειρήματα μου.
Όμως ήρθε μία στιγμή μέσα στους τελευταίους μήνες, όπου ένα γεγονός μου έκανε ένα κλικ στο συγκεκριμένο θέμα. Τότε είπα από μέσα μου, "όποιος ξάναρθει να μου πει για το ποιος παίζει τη ζωή του θα τον πάρει ο διάολος". Αυτό το γεγονός ήταν η απόπειρα για τη δολοφονία της Κούνεβα. Και εδώ σταματούν όλα.
Καταρχήν και για να το ξεκαθαρίσουμε όσο ΠΙΟ ΣΑΦΩΣ γίνεται. Το διαδίκτυο δεν είναι ο χώρος στον οποίον θα συζητηθούν αυτά τα ζητήματα. Η όλη συζήτηση που έχει ακολουθήσει την προκύρηξη είναι πολύ περίεργη. ΠΟΛΥ περίεργη όμως. Οι ασυναρτησίες που λέγονται είναι εντυπωσιακές, το επιχειρήματα που επαναλαμβάνονται είναι κοινά, σαν ένας δίσκος που παίζει. Δεν ξέρω και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν αυτός που γράφει στο indymedia είναι ή δεν είναι ασφαλίτης, αυτό είναι και η περιβόητη αδυναμία του μέσου ως γνωστόν. Τι ήθελα να πω;
Πήγαινα να γράψω την πρόταση: πιθανά ένα κομμάτι του χώρου φαίνεται να επικοτεί την ενέργεια. Αλλά λέω από που βγάζω αυτό το συμπέρασμα; Από μερικά ανώνυμα σχόλια στο διαδίκτυο; Μήπως και εγώ ο ίδιος πέφτω στην παγίδα να θεωρήσω σαν πραγματικότητα αυτό που κάποιοι θέλουν να θεωρήσω σαν πραγματικότητα;
Τα πολιτικά ζητήματα είναι απλά σύντροφοι και συντρόφισσες.
Το μόνο το οποίο βολεύει να υπάρχει μία αμιγώς στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων είναι το ΚΡΑΤΟΣ. Απλούστατα, επειδή ΕΚΕΙ αυτό έχει την υπεροπλία. Οι μόνοι τώρα τους οποίους βολεύει η αντιπαράθεση με τους εκμεταλλευτές να γίνει στο επίπεδο των κοινωνικοικονομικών σχέσεων είναι οι εκμεταλλευόμενοι. Εκεί αγαπητοί μου, δεν ξέρω αν έχουμε ή όχι την υπεροπλία, αλλά ξέρω ότι μπορούμε να την αποκτήσουμε. Ο Δεκέμβρης, ηλίθιοι χειροκροτητές δεν είναι μακρία... Τι είχαμε τότε; Είχαμε ή δεν είχαμε την "υπεροπλία";
Απλό είναι αυτό. Όποιος το καταλβαίνει είναι επαναστάτης. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι θεατής τους θεάματος της τρομοκρατίας, χειροκροτητής των ακροβατών της βίας και αυνανιζόμενος με τον πόθο μιας μεταφυσικής επαναστατικής πράξης.
Τι να κάνουμε...
Την επανάσταση ή την κάνεις ή την χειροκροτάς.
Απλά να ξέρετε ότι οι χειροκροτητές ήταν οι χειρότεροι εχθροί της επανάστασης σχεδόν πάντα.
ΥΓ. Να κρατάτε μία γερή πισινή για όλα όσα γράφονται στο indymedia. Το indymedia δεν είναι οι συλλογικές διαδικασίες. (Για αυτό δείτε στα σχόλια. Το αφήνω μόνο και μόνο για να φαίνονται οι αστοχίες μου και να μαθαίνω. Έτσι σαν τιμωρία. Σε κάποιο σχόλιο βγαίνει ένας και λέει, "εντάξει μωρέ στρατηγική της έντασης... Θα πρέπει να τη συνηθίσουμε..." Τι να πείς τώρα, αν ξέρει αυτός που μιλάει τι σημαίνει η στρατηγική της έντασης και κυρίως ξέρει ποιος είναι αυτός που εντείνει ή όχι κάτι;;; Τέλος πάντων.) Θα επανέλθω φυσικά στο ζήτημα. Τα ίδια θα πω, αλλά τέλος πάντων.
Update: Κατεβάστε από εδώ ένα σχετικό κείμενο. Το έστειλε ένας σύντροφος χτες, φυσικά τον ευχαριστώ...
16 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
βαγγέλης ρωχάμης \m/
Το αν μία (σε βάθος χρόνου) δράση είναι "επαναστατική" κρίνεται από το πόση επίδραση έχει προς την κατεύθυνση της επανάστασης κοινωνικής απελευθέρωσης. Δηλαδή τι επίδραση έχει στην κοινωνία και πόσο την κινητοποιεί προς απελευθερωτική κατεύθυνση.
Το Δεκέμβρη αποτελέσαμε την σπίθα της εξέγερσης. Η κοινωνία μέσα στα αδιέξοδά της γύρισε και μας κοίταξε ως την ελπίδα. Κάναμε και κάνουμε πορείες, λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις, δράσεις με κοινωνική απεύθυνση. Όταν όλοι μας λοιπόν παρεμβαίνουμε στο δημόσιο χώρο και φέρνουμε τον α/α λόγο στο προσκήνιο, κάποιοι ήταν πουθενάδες. Και αυτό τους στεναχώρησε και είπαν να υπάρξουν κάπου. Στο χώρο του θεάματος δηλαδή.
Γιατί τι είναι πιο δύσκολο, πιο ζόρικο, πιο "επαναστατικό"? Να πάμε πέντε με όπλα και να κυνηγήσουμε κανά μπάτσο ή να βγει μία ολόκληρη χώρα στους δρόμους και να περάσει στην αντεπίθεση ενάντια στο σύστημα? Για τους ηλίθιους και τους ανίκανους είναι το πρώτο και το κατάφεραν. Εμείς οι υπόλοιποι ας προσπαθούμε το δεύτερο.
Ας είναι. Καλή η προσπάθεια που κάνεις εδώ, καλό κουράγιο με τα τρεξίματα και χαιρετίσματα.
Με κατέταξες κάπου στο σύστημα αξιολόγησής σου ωστόσο δε θα πάρω.
Από το δικό σου σχόλιο λείπει κάτι. Μία θέση. Από το δικό μου, που παρερμήνευσες, ίσως επειδή ήταν λίγο κακογραμμένο, υπάρχει σαφήνεια ως προς τη θέση που παίρνω. Δεν είναι κακό να φοβόμαστε να τοποθετηθούμε. Κακό είναι να κριτικάρουμε συκοφαντικά τους άλλους.
Μπορεί να ήθελε ο ΕΑ να "καταδίκασε" η ακ Αθήνας το ένοπλο αλλά η θέση της ήταν κάτι το τελείως άλλο. Από πότε όσοι ασκούν κριτική σε συγκεκριμένες ενέργειες, καταδικάζουν κιόλας? Σιγά μην καταδικάσαμε και την επανάσταση, η οποία θα γίνει έτσι και αλλιώς με τα όπλα. Φτου κακά. Στο ύφος της λάσπης εκείνης είναι και η δική σου εξομοίωση του σχολίου μου με τα παραπάνω λες και εγώ λειτουργώ και δρω πουθενά ως εκπρόσωπος σε κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό μου.
Η δική μου θέση είναι συγκεκριμένη και δε χωρεί παρερμηνείες σε αντίθεση με τη δική σου που είναι ανύπαρκτη. Δε μπορούμε να λειτουργούμε εκτός κοινωνίας. Αν η κοινωνία ωριμάσει για να πάρει τα όπλα, θα είμαστε οι πρώτοι που θα το κάνουμε. Μέχρι τότε η "επαναστατικότητα" κάθε δράσης μετριέται με το πόσο μας φέρνει πιο κοντά στην κοινωνική απελευθέρωση.
Τύφλα να'χει ο Κλαούζεβιτς!
Ο Δεκέμβρης, ηλίθιοι χειροκροτητές δεν είναι μακρία... Τι είχαμε τότε; Είχαμε ή δεν είχαμε την "υπεροπλία";
Ουυυυ, αφού η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να κατεβάσει τα τανκς.
ΥΓ. Να κρατάτε μία γερή πισινή για όλα όσα γράφονται στο indymedia.
Αυτό αποτελεί το understatement της χιλιετίας.
Επίσης προσέχετε "ΤΑ ΝΕΑ", μάλλον δεν εκφράζουν πλέρια την πάλη των τάξεων!
Λοιπόν, αν κατάλαβα καλά το τελευταίο σου σχόλιο, αναφέρεσαι σε μένα και σε αυτό το σχόλιο:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=985253#985389
Σε παρακαλώ πολύ ξαναδιάβαστο και ρίξε μια ματιά και στην τοποθέτησή μου μετά της 5 Γενάρη:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=962182
Είσαι από τις λίγες blogoφωνές που παρακολουθώ και με τις δημοσιεύσεις σου μου έδωσες θάρρος για να υποστηρίξω τις απόψεις μου σχετικά με τα τελευταία ένοπλα στην επαρχία που ζω. Λυπάμαι αν δεν καταλαβαίνεις τι λέω στο τελευταίο μου σχόλιο και ακόμη περισσότερο λυπάμαι αν όντως δεν είναι σαφές.
Με πιο απλά λόγια.
Συμφωνούμε μέσες άκρες σε όσα έλεγα στην πρώτη μου δημοσίευση; Πιστεύω πως ναι. Από εκεί και πέρα, υπάρχει διαφωνία ότι είτε με κρατικές δράσεις είτε με τη βοήθεια των γκαβλωμένων του χώρου η στρατηγική της έντασης έχει πετύχει; Και ότι το επίπεδο της βίας έχει ανέβει στην καθημερινότητά μας, οπότε πρέπει να την υπολογίζουμε σαν υπαρκτό πλέον παράγοντα; Τέλος, το υστερόγραφό μου λέει κάτι διαφορετικό από τη δική σου ανάρτηση;
Εντελώς φιλικά και στεναχωρημένα...
1. "Μπορεί να ήθελε ο ΕΑ να "καταδίκασε" η ακ Αθήνας το ένοπλο αλλά η θέση της ήταν κάτι το τελείως άλλο. Από πότε όσοι ασκούν κριτική σε συγκεκριμένες ενέργειες, καταδικάζουν κιόλας? Σιγά μην καταδικάσαμε και την επανάσταση, η οποία θα γίνει έτσι και αλλιώς με τα όπλα." Δηλαδή η ΑΚ είναι υπέρ του 'ενόπλου' αλλά ενάντια στις συγκεκριμένες ενέργειες; Δηλαδή το 'ένοπλο' είναι στ' αλήθεια επαναστατικό, οπότε καταδικάζοντάς το, το επόμενο βήμα θα ήταν η καταδίκη της επανάστασης; πολύ μπέρδεμα βρε παιδάκι μου.
2ον. έλεος μ' αυτό το "με την κοινωνία". Λες και υπάρχουν σχέσεις και δράσεις που διαμορφώνονται και λειτουργούν εκτός της κοινωνίας, όλα μέσα στη κοινωνία γίνονται. Το αν οι καταπιεσμένοι (κομμάτι της κοινωνίας) δεν έχουν πάρει τα όπλα, δεν είναι ούτε γιατί είναι ανώριμοι γενικά, ούτε γιατί περιμένουν τους πρώτους που θα το κάνετε... Ιστορικά, οι καταπιεσμένοι/εκμεταλλευόμενοι/... παίρνουν τα όπλα μόνο στην ύστατη ανάγκη, όταν δηλαδή ετοιμάζονται να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με το (καταρρέον) κράτος, η βία του οποίου έχει ξεφύγει από κάθε προηγούμενο περιοριστικό δεσμό.
η θέση η δική μου είναι απλή: κάθε βία πέρα από την απολύτως απαραίτητη είναι άχρηστη και επιζήμια. Η βία αυτή, που θέτουμε σε κίνηση συλλογικά δηλαδή, πρέπει να παίρνει όσο το δυνατόν πιο οικειοποιήσιμο κ "ανοιχτό" χαρακτήρα, οι ίδιοι οι φορείς της να "χάνονται" μέσα σ' ένα γενικότερο κίνημα, και η βία τους να γίνεται βία του κινήματος. Μοιάζει κάπως γενικόλογο, αλλά είναι νομίζω αρκετά σαφές για μια διαδικτυακή συζήτηση. Μιλάμε πάντα για την πολιτική βία έτσι; κι όχι πχ για πράξεις σαμποτάζ, αυθόρμητα ξεσπάσματα κλπ όπου ισχύουν διαφορετικά πράγματα. Από κεί και πέρα είναι τουλάχιστον χυδαίο, να γίνεται κριτική και μάλιστα με απολίτικους όρους ζοριλικιού κ μαγκιάς όταν την ίδια στιγμή έχουμε αποθεώσει το θέαμα της βίας μιας πρωτοπορίας (πχ η τηλεοπτική σύγκρουση για τη σύγκρουση στις "κόκκινες ζώνες"). Εκτός αν επειδή μιλάμε για παλουκιές κι όχι μπαλοθιές αλλάζει κάτι. Κατά συνέπεια, χωρίς μια κριτική στην πολιτική κουλτούρα που γεννάει το "ένοπλο" και θρέφεται απ αυτό, έστω από το φάντασμά του, αλλά απλά μια αντιπαράθεση στην ίδια του τη γλώσσα, τη γλώσσα της αστυνομίας και των μμε, ακόμα κι αν φανερά "κράζουμε" το ένοπλο, δεν κάνουμε άλλο παρά να του υποδεικνύουμε τις επόμενες κινήσεις του.
Χεστήκαμε τι λέει η ακ. Όπως και οι "σέχτες". Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, νομίζω, και δε χρειάζεται να τα κρίνουμε με το τι είπε ο ένας και ο άλλος, γιατί υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα.
Κατα δεύτερον δεν υπάρχει κανένας λόγος να στενοχωριέσαι. Δεν είμαι ούτε αλάθητος, ούτε έχω πάντα όλο το χρόνο του κόσμου να δω προσεκτικά κάποια ζητήματα. Επίσης ως γνήσιος βαλκάνιος έχω έντονο θυμικό και σε εκείνο τον διάλογο είχα αρχίσει να παίρνω ανάποδες. Όχι επειδή "διαφωνούσαν" κάποιοι με αυτά που πιστεύω εγώ, αλλά επειδή μου δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει μία συγκροτημένη τακτική απαξίωσης του πιο ιδιαίτερου πλουτου που ανέδειξε ο Δεκέμβρης.
Του λόγου του, των δράσεων του, των διαδηλώσεων του...
Και είναι εντυπωσιακό ότι από πολλούς επιχειρείται μία τέτοια απαξίωση στο όνομα ακριβώς της ποικιλομορφίας του αγώνα.
Όχι άλλες αναλύσεις; Όχι άλλες συνελεύσεις; Όχι άλλες διαδηλώσεις; Όχι άλλο Δεκέμβρη δηλαδή;
Εγώ αυτό καταλαβαίνω, και πραγματικά βρίσκομαι ανάμεσα στο να ταλαντεύομαι διαρκώς αν αυτοί που τα γράφουν αυτά είναι απλά ηλίθιοι ή είναι απλά ασφαλίτες....
Εδώ έγινε μία μεγάλη κοιλιά. Τέλος πάντων Ιταλέ, διάβασα πιο προσεκτικά αυτά που είπες και μάλλον έπραξα λάθος. Θα το διορθώσω επί τόπου.
Και επιμένω. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να στενοχωριέσαι από αυτά που μπορεί να γράψω....
Σύντροφε που ήσουνα εκεί,
όπως πολύ καλά είδες δεν έγραψα το άλλο μισό αυτής της ατάκας που με αφορούσε προσωπικά, ακριβώς επειδή δεν ήταν τίποτε άλλο από μία προσωπική επίθεση. Αντιθέτως, δεν θέλησα να το κάνω, γιατί και πια δεν είναι στην τελική κάτι άλλο πέρα από μια υπόθεση 5-6 ανθρώπων. Αν θες πάντως, μπορείς ή εδώ ή στο μαιλ μου να γράψεις τι άλλο μπορεί να θυμάσαι και εσύ.
Άλλωστε η μνήμη είναι συλλογική έτσι δεν είναι;
Και αυτά τα λέω με κάθε ειλικρίνεια.
Τέλος πάντων,
για να το λήγω από τη μεριά μου γιατί δεν έχω και πολλά ακόμα να προσθέσω.
Στο δυτικό κόσμο τα τελευταία 30 χρόνια, το ένοπλο δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ήττα των επαναστατικών κινημάτων στην Ευρώπη.
Όποιος θέλει να ξέρει τι κάνει σήμερα ας ανοίξει και κάνα βιβλίο μπας και ξεστραβωθεί...
Έλεγα λοιπόν σύντροφε βα.αλ, ότι η μνήμη εκτός από συλλογική, δυστυχώς πολλές φορές (φαίνεται πως) είναι και επιλεκτική.
Ό,τι είχα να πω εγώ τότε, το είπα face to face και ξεκάθαρα την αμέσως επόμενη μέρα. ΔΕΝ πρόκειται να τα (ξανα)πω μέσω...mail ή blogs. Οπότε αν ξαναβρεθούμε, και θεωρήσουμε και πως έχει νόημα να ξαναειπωθούνε τα τότε ειπωμένα, βλέπουμε.
Άντε καλούς αγώνες.
Ν.
Καλά θα κάνουν όμως οτιδήποτε προσωπικό να το κρατήσουν προσωπικό, έτσι δεν είναι;
Καλά έκαναν και δε ζήτησαν άδεια, όπως δε ζητάει και κανένας άδεια για να τους κρίνει.
Η πράξη τους είναι πολιτική. Και σαν τέτοια την κρίνω. Απλό είναι.
Αγαπητέ Ν.
η ατομική μνήμη είναι πάντα επιλεκτική, δεν είμαι φορέας καμίας συλλογικής μνήμης παρα μόνο στο βαθμό που είμαι και ατομικά μέρος ενός συλλογικού.
Το επιχείρημα το ανέφερα (και όχι επί προσωπικού όπως είδες) γιατί ήταν η πρώτη φορά που το άκουσα, και γενικότερα από εκείνη την περίοδο και μετά ακουγόνταν (και συνεχίζει να ακούγεται συνέχεια) και όχι μόνο από κάποια γνωστά μας πρόσωπα.
Μπορείς να με θεωρήσεις μνησίκακο πάντως αν το θες, και όποιος άλλο θέλει. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα.
Εγώ όμως δεν έχω καταλάβει ακόμα, τι υπερασπίζεσαι...
Και αυτοί θελήσανε προφανώς, άρα είναι πολιτική η πράξη τους.
Παρ' όλη την προσπάθεια για χιούμορ(;) η προκήρυξη μου προκάλεσε εκνευρισμό.
Δεν είμαι σίγουρος, που να εντοπίσω τη ρίζα του φαινομένου του ένοπλου, γιατί ούτε τις ιστορικές γνώσεις έχω, ούτε μπορώ να δω ξεκάθαρα τα γεγονότα.
Είναι όντως ο πολύμορφος Δεκέμβρης;
Είναι το αντιμπατσικό του χώρου;
Οι τύποι που έχουν διαλύσει τον κρατισμό -κι όχι μόνο- και περιφέρονται σε συνελεύσεις/συλλογικότητες/πάρτυ γενικολογώντας για εξτρεμισμό;
Ειλικρινά, δεν ξέρω.
Πιστεύω στον ένοπλο λαό, απλά στα διπλανά διαμερίσματα, αυτό δεν περνά από το μυαλό κανενός καταπιεσμένου (ή περνά μετά τις προσπάθειες για χορήγηση δανείου ή τις εκλογές). Όσοι μπάτσοι κι αν αποδημήσουν/αυτοκτονήσουν/αλληλοσκοτωθούν δεν πιστεύω ότι θα μετασχηματιστεί δραματικά η καπιταλιστική σχέση-συνθήκη του συλλογικού φαντασιακού. Μπορεί να εξαπατώμαι οικτρά, θα δείξει.