Μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε εσείς και τα χριστούγεννα σας σας παρακαλώ πολύ;

Ευχαριστώ για την κατανόηση.

Σας εύχομαι καλή χρονιά και να μην ξεχνάτε ότι όλα γίνονται διαμέσου αντανακλάσεων.

ΥΓ. Εν τω μεταξύ παιρνω βαθιές ανάσες μέχρι να περάσουν και αυτές οι γιορτές της μανιοκατάθλιψης. Αν δεν σκοτώσω κανέναν πελάτη...


Είμαστε στον Ιούλη του 2007. Έχω αποφασίσει να σταματήσω την όλη μανούρα. Και έχω αποφασίσει να αλλάξω εντελώς την στάση μου μέσα στη δουλειά. Όχι βέβαια σε σχέση με τις συναδέλφους μου, αλλά όσον αφορά τους ανωτέρους μου. Πια, ας πούμε δεν θα παίρνω πάνω από ένα (1) τηλέφωνο για κάθε πρόβλημα, και κυρίως πια δεν πρόκειται να χολοσκάσω πάνω στη δουλειά. Στο κάτω κάτω της γραφής έκανα ότι έκανα όλον τον Ιούνη και δεν με απολύσανε. Ως εκ τούτου ό,τι μαλακία και να κάνω πάνω στη δουλειά, το πολύ πολύ να μου την πούνε. Σιγά, θα πέσει γείωση από ουρανοξύστη. Εν ολίγοις αποφασίζουμε όλοι εκεί να χαλαρώσουμε πολύ στο θέμα της δουλειάς. Να πάνε να γαμηθούνε αυτοί και τα μαγαζιά τους. Να φέρω ένα παράδειγμα. Παλιότερα αν χαλούσε μία ταμιακή είμασταν όλη μέρα στο τηλ. για να τη φτιάξουνε, πιίζαμε δηλ. πολύ απλά. Τώρα σε κάποια φάση τον Ιούλη που χάλασε η μία. Πήραμε ένα τηλ. να δώσουμε βλάβη και δεν ξαναενοχλήσαμε κανέναν. Κάναν 3 βδομάδες. Αν πιέζαμε θα κάνανε 1. Γιατί όμως να πιέσουμε; Εφόσον υπάρχουν εναλλακτικές σε ένα πρόβλημα τους γράφουμε. Αν δεν υπάρχει και θα το λουστούμε εμείς τότε θα κάνουμε τσαμπουκά, και οι απο πάνω θα ξέρουν πολύ απλά οτι το εννοούμε, και ότι θα κάνουμε αυτό που τους προειδοποιήσαμε.

Με απλά λόγια πριν υπήρχε ενδιαφέρον για τη δουλειά μας. Πως να την κάνουμε κάπως καλύτερη. Τώρα πια δεν υπάρχει. Τώρα πια το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να πάμε για δουλειά, να περάσει το 8ωρο και να σηκωθούμε να φύγουμε, μοιράζουμε πάντα τις δουλειές και δουλεύουμε όλοι μαζί με τον τρόπο που δουλεύαμε και πριν. Μεσολάβησε και η παραίτηση της Ζ. τον Σεπτέμβρη, (στη θέση της πήγε η Μ. η τρίτη της παρέας), και γενικώς ζορίστηκε πολύ άγρια η κατάσταση. Όλον τον Οκτώβρη για παράδειγμα στο μαγαζί είμουνα μόνος μου, γιατί περίμεναν τον Νοέμβρη να κάνουν την Μ. 8ωρη. Και ταυτόχρονα αύξησαν τις παραγγελίες του καταστήματος. Πανέξυπνοι. Να τους δώσουν το βραβείο του καλύτερου μικρομάνατζμεντ της χρονιάς. Φυσικά η δουλειά στο μαγαζί, γαμήθηκε. Συνέβαλα και εγώ με μία 4ήμερη αναρρωτική και 2-3 κοπάνες και πήγε η όλη φάση κατά διαόλου. Το μαγαζί είναι σε άθλια κατάσταση. Εκεί που επιστροφές κάναμε κάθε 2 εβδομάδες περίπου, τώρα από τον Οκτώβρη και μετά έχουμε κάνει μόνο 2 φορές. Τις προάλλες η αποθήκη είχε μία απίστευτη μάκα στα όρια της λάσπης από διάφορα χυμένα προιόντα. Αν δεν πήγαινα να γλυστρήσω δεν θα τη σφουγγάριζα.

Πια έχω σταματήσει να απαιτώ συνέχεια. Αλλά όταν απαιτώ είμαι και πολύ πιο απόλυτος. Τις προάλλες έπαιρνε δύο συνεχή απογεύματα την τρίτη κοπέλα της βάρδιας για να τη στείλει μία στο Περιστέρι, μία στα Λιόσια. Παρασκευή βράδυ λέω στο μαλάκα τον επόπτη μου. Να μην τολμήσει να την πάρει την επόμενη μέρα, γιατί εγώ δεν πρόκειται να πάω για δουλειά. Την άλλη μέρα Σάββατο μεσημέρι παίρνω τηλ. πριν πάω στη δουλειά, να δω αν έχει έρθει η άλλη κοπέλα. Όχι μου λένε την έστειλε Πετρούπολη. Οκ, να του πείτε λέω εγώ ότι αν δε φέρει άτομο για δουλειά δεν πάω. Ε δεν πήγα, και πήγε ο επόπτης στο μαγαζί να βαρέσει βάρδια 4-8 το απόγευμα. Άγρια απεργία μόνος μου δηλ. Έχει περάσει μία εβδομάδα από αυτό το συμβάν και δεν μου ΕΙΠΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Όλα καλά και ωραία. Είναι Χριστούγεννα άλλωστε κάποιος θα πρέπει να κάνει το μαλάκα εκεί μέσα. Το αποτέλεσμα; Χτες, το επόμενο δηλ. Σάββατο, χωρίς να έχει το κατάστημα ιδιαίτερο πρόβλημα, έφερε από άλλο μαγαζί έναν 8ωρο και έναν 4ωρο. (Για να καταλάβει πόσο μαλάκες είναι οι άνθρωποι, το μαγαζί από όπου ήρθαν οι συνάδελφοι κάνει το μισό τζίρο από εμάς, και έχει σαν προσωπικό έναν 4ωρο παραπάνω.)

Τέλος πάντων έχουν πέσει και 2 παραιτήσεις μέσα σε 2 εβδομάδες. Και με απλά λόγια στο μαγαζί τώρα είμαστε. Η αφεντιά μου, η Μ. 8ωρη, η προηγούμενη υπεύθυνη η οποία κάθεται μόνο ταμείο, η Μ. μία άλλη 4ωρη και η Φ. επίσης. Εμείς θα βγάλουμε εκεί Χριστούγεννα; Εμείς θα βγάλουμε. Στην τελευταία γεν. συνέλευση εμού της Μ. και της Φ., αποφασίσαμε, να κάνουμε Χριστούγεννα. Έπεσε η σκέψη να πάμε να πούμε τα κάλαντα στη γειτονιά αλλά δεν ευδοκίμησε. Αντιθέτως βάλαμε ρητά ανώτατο όριο στο ξεφόρτωμα. Τόσα θα ξεφορτώνουμε. Τέλος. Και να πάει να γαμηθεί, το μαγαζί και αυτοί μαζί.

'Ετσι λοιπόν αυτή η ιστορία έρχεται και τελειώνει στο τώρα. Φυσικά έχω ακόμα πολλά πράγματα να πω σε σχέση με την δουλειά. Αλλά τέλος πάντων η αφήγηση θα σταματήσει εδώ. Στην επόμενη ενότητα θα προσπαθήσω να μαζέψω τι έμαθα 3,5 χρόνια που δούλευα σαν μαλάκας.


Και λέγαμε τι θα μας φτιάξει το κέφι το Σαββατοκύριακο... Ο κύριος υπουργός λέει παραιτήθηκε και τον απέπεμψαν επειδή είχε αυθαίρετο. Οκ, μην υπερβάλλουμε όμως. Τρεις μέρες μετά από μία διαδήλωση 100.000 τουλάχιστον ανθρώπων, δεν παραιτείται ένας υπουργός επειδή έχει αυθαίρετο, διόρισε την κόρη του στον ΟΤΕ και απασχολούσε 2 μαύρους εργάτες... Αυτά τα κάνει η μισή Ελλάδα -που λέει ο λόγος. Ο κύριος υπουργός πραφανώς παραιτήθηκε για άλλους λόγους, πολύ περισσότερους. Περίπου 100.000. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε...



«Φρουραρχείο» Μυλοποτάμου το ΚΑΠΗ Ανωγείων


Στο κτίριο του ΚΑΠΗ Ανωγείων θα στεγάσει η Αστυνομία Τμήμα Αστυνομικών Επιχειρήσεων (ΤΑΕ) με δύναμη 63 ατόμων για τον μόνιμο έλεγχο της περιοχής του ορεινού Μυλοποτάμου, με επίκεντρο τα Ζωνιανά. Ηδη η δύναμη των 63 αστυνομικών πέρασε από ταχύρυθμη τριήμερη εκπαίδευση και ίσως αυτήν την εβδομάδα θα βρίσκεται στην Κρήτη. Οι περισσότεροι είναι εθελοντές με τρίμηνη απόσπαση, που μπορεί να ανανεώνεται.

Σε πρώτη φάση θα εγκατασταθούν στο Ρέθυμνο και θα πηγαινοέρχονται καθημερινά μέχρι να επισκευαστεί και να μετασκευαστεί το οίκημα του ΚΑΠΗ Ανωγείων.

Ελευθεροτυπία 11/12/2007

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Γενική Συνέλευση των απασχολούμενων-χρηστών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας στα εργαστήρια και τις ΘΕραπευτικές ΣΥνεργατικές ΜΟνάδες (ΘΕ.ΣΥ.ΜΟ) του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ» αποφάσισε την πραγματοποίηση πενθήμερης ΣΤΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ από 14/12/2007 έως 20/12/2007 διεκδικώντας:

1. Άμεση καταβολή του πενιχρού ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΥ επιδόματος (117-176 ευρώ το μήνα), το οποίο ΕΠΑΨΕ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο εδώ και 1 χρόνο, ενώ εμείς συνεχίζουμε να εργαζόμαστε κανονικά, ανασφάλιστοι και χωρίς καμία αύξηση εδώ και πολλά χρόνια.
2. Αύξηση του παραπάνω ποσού (το οποίο για τους περισσότερους από εμάς αποτελεί βασική πηγή εισοδήματος) ώστε να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις ανάγκες μας.
3. Εξομοίωση των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης με τις εργασιακές συνθήκες των θεσμοθετημένων από το Υπουργείο Υγείας, ΚΟΙνωνικών Συνεταιρισμών Περιορισμένης Ευθύνης. (ΚΟΙ.Σ.Π.Ε).

Ο καθένας από εμάς κάνει έναν αγώνα για ένταξη στο κοινωνικό σύνολο και ισότιμη μεταχείριση . Εμείς ανταποκρινόμαστε εδώ και χρόνια στις θεραπευτικές και εργασιακές υποχρεώσεις μας γι’ αυτό ζητούμε και αντίστοιχη αντιμετώπιση από την πλευρά της πολιτείας.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΥΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΘΕ.ΣΥ.ΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ «ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ»

Από το Athens Indymedia 13/12/2007


Δεν θα συμμεριστώ τον ενθουσιασμό της ημέρας. Είδαμε πολύ κόσμο στο δρόμο και γενικώς η απεργία -σαν απεργία- ήταν μάλλον επιτυχημένη (αν και εκεί που παίζεται το παιχνίδι -στον ιδιωτικό τομέα- έχουμε ακόμα δρόμο. Ωστόσο ας μην υπερβάλλουμε. Αυτό που είδαμε στο δρόμο δεν ήταν εργατικό κίνημα. Ήταν εργαζόμενοι που αντιδρούσαν και ανυσηχούσαν αλλά εργατικό κίνημα δεν ήταν. Είναι εξαιρετικά θετικό αλλά ας μην υπερβάλλουμε κιόλας, άλλωστε όταν πριν 10 χρόνια ξανάγινε το ίδιο δεν το ακολούθησε κάτι μετά. Και είναι λογικό αυτό. Σήμερα το παιχνίδι δεν το έπαιξαν οι εργαζόμενοι. Σήμερα παιχνίδι έκανε η συνδικαλιστική διαμεσολάβηση. Δυστυχώς. Το να ακούς τον πράκτορα της ασφάλειας Πάνο Σόμπολο να μιλάει αντί να τον λυνσάρεις δεν είναι και πολυ ενθαρρυντικό.

Το εργατικό κίνημα φτιάχνεται από τα κάτω από τους ίδιους τους εργαζομένους. Εργατικό κίνημα δεν είναι λοιπόν οι γραφειοκρατίες των συνδικάτων. Και για να μην ξεχνιόμαστε αυτή είναι μία απεργία που κάλεσε η ΓΣΕΕ (που πάντα εν όψει του προυπολογισμού καλεί σε μία απεργία). Η ΓΣΕΕ είναι αυτό που είναι, δεν θα το αναλύσω εδώ. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε.

Ήδη φαντάζομαι σε διάφορα μέρη και από διάφορες πλευρές θα λέγονται εκστασιασμένα λόγια για την μαζικότητα και άλλα διάφορα. Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των συντρόφων-ισσών, αλλά να ξέρουμε ότι επίσης εκστασιασμένα λόγια θα ακούσαμε και απο τα ΜΜΕ (από όλα τα ΜΜΕ). Αυτό δεν είναι παρά ένας τρόπος να εφυσηχαστεί ο κόσμος. "Οκ, ήσασταν μαζικοί και τσαμπουκαλεμένοι. Ντάξει τώρα σας πέρασε;". Με έναν παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και η φιλολογία της αριστεράς πάνω σε αυτό. "Εντάξει ο κόσμος κατέβηκε, κάναμε τη δουλειά μας και είναι αποτελεσματική".

Ωστόσο, θα επιμείνω. Έχουμε ακόμα πάρα πολύ δουλειά να κάνουμε. Και όχι μόνο για το ασφαλιστικό. Εξάλλου για εμάς τους 30αρηδες τα 60 με τα 70 δεν απέχουν και πολύ. Υπάρχει πολύ περισσότερη δουλειά να κάνουμε για τις συνθήκες εργασίας μας και τους μισθούς, για τους όρους που δουλεύουμε και τον τρόπο που δουλεύουμε. Το επόμενο εργατικό κίνημα θα πρέπει να πάρει με τις κλωτσιές τους γραφειοκράτες των συνδικάτων. Και για να τους πάρει πρέπει να δράσουμε εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Και αυτό θέλει δουλειά. Καθημερινή και κουραστική. Πάνω στις βάσεις της αυτοοργάνωσης, της ανακλητικότητας αντιπροσώπων, της κοινής μας δράσης και της αποφασιστικότητας μας.

Το ζήτημα δεν είναι μία απεργία που κάλεσε η ΓΣΕΕ αν ήταν επιτυχημένη ή όχι. Ήταν. Και ναι μπορεί το ασφαλιστικό να μην περάσει. Αλλά το ζητούμενο είναι το ασφαλιστικό; Ή το ζητούμενο είναι συνολικά οι σύγχρονες εργασιακές συνθήκες; Δεν πρέπει να δείξουμε καμία εμπιστοσύνη στους γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Εμπιστοσύνη μόνο στις ίδιες μας τις δυνάμεις, σήκωμα των μανικιών και παρέμβαση στους χώρους εργασίας. Άλλωστε σημασία δεν έχει τι κερδίζεις, αλλά πως το κερδίζεις.

ΥΓ. Όποιος βρει τι δουλειά κάνει τώρα ο Πρωτόπαππας (πρ. πρόεδρος της ΓΣΕΕ και πρ. βουλευτής του Πασόκ) κερδίζει μία εβδομάδα φιλοξενίας στο κτήμα Μαγγίνα.


Βρισκόμαστε στον Ιούνη του 2007, και εγώ έχω πάρει την απόφαση μου να φύγω. Γενικότερα είμαι σε μία ρευστή προσωπική κατάσταση, και τότε θεώρησα ότι ήταν μία καλή στιγμή να επανακαθορίσω κάποια από αυτά μου τα ζητήματα (και η δουλειά μέσα σε αυτά). Αυτές μέσες άκρες ήταν οι αιτίες. Και φυσικά η κούραση. Ατέλειωτη κούραση. Κυρίως ψυχολογική αλλά και ορισμένες μέρες και η σωματική.

Την πρώτη εβδομάδα τα πράγματα έγιναν όπως τα περιγράφω στην ανάρτηση του Μαίου. Αφού λέιπω δύο μέρες Παρασκευή και Σάββατο, μόνο την επόμενη Τετάρτη με πιάνουν να με ρωτήσουν τι συμβαίνει. Εγώ την Πέμπτη ξαναλέιπω. Το ίδιο και το Σάββατο. Και για να το πω πιο απλά 4 εβδομάδες περίπου που κράτησε το νταβαντούρι δεν πήγα ποτέ πάνω από 2 μέρες και ένα 4 ωρο για δουλειά, από τα οποία τα μισά ήταν απροειδοποιήτα. Με απλά λόγια για να πάρετε μία εικόνα για όλον τον Ιούνη πληρώθηκα 13 μεροκάμματα από τα 25 που περίπου είναι τα στανταρ.

Η αντίδραση της εταιρείας σε όλα αυτά; Στην αρχή πίστεψαν μία ιστορία με 22 υπονοούμενα που τους πέταξα. Αλλά αυτό κράτησε καμιά βδομάδα. Στην συνέχεια φάνηκαν ότι θα ήταν μάλλον άκαμπτοι. Ή μάλλον θα ακολουθούσαν μία τακτική στη φάση "άστον άμα έχει πρόβλημα θα παραιτηθεί από μόνος του κάποια στιγμή". Οι συναδελφοί μου, ΟΛΟΙ, με στήριξαν με τρέλλα και πολύ έντονα. Με την Ζ. καθόμασταν και λέγαμε τι θα τους πει για να με "θάψει", και φυσικά μου μετέφερε όλα όσα της έλεγε ο επόπτης και η αρχιεπόπτρια. Το ίδιο λίγο πολύ γινόταν με όλες τις υπόλοιπες κοπέλες. Παρόλο που αναγκαστικά από τις απουσίες μου έτρωγαν αυτές το χώσιμο, καμία τους δεν μου κράταγε κακία. Για μένα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, εώς και τραγικό ώρες ώρες να καταρρέουν και κυρίως να είμαι εγώ υπεύθυνος για να καταρρέυσουν σχέσεις που είχαμε φτιάξει πάνω στην δουλειά μας. Γιατί αναγκαστικά, στις δυσκολίες της δουλειάς εγώ βγήκα στην απέξω, βοηθούσα όσο μπορούσα αλλά πραγματικά ένιωθα εκτός "ομάδας". Θα το επαναλάβω για μία ακόμα φορά. Το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της υπόθεσης ήταν ότι έπρεπε να αλλάξουν οι σχέσεις μεταξύ μας. Όταν σηκώνεσαι και φεύγεις στη μέση της βάρδιας και αφήνεις τον άλλο μόνο του, χωρίς να το ξέρει και να ξέρει ότι δεν πρέπει να το ξέρει, και την επόμενη μέρα αυτός που έχει μείνει μόνος του να μην σε κατηγορεί για τίποτα, αλλά επιπλέον να σε υποστηρίζει και ευθέως απέναντι στον επόπτη, ε τότε τι στο διάολο; Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο... Νομίζω δηλ.

Δεν ξέρω στην όλη υπόθεση πιθανά να έκανα κάποια λάθη. Αφού αποφάσισα να φύγω έπρεπε ίσως από την αρχή να σπάσω εντελώς τις σχέσεις μου με τις συναδέλφους. Επίσης ίσως θα έπρεπε να είχα επιλέξει περίοδο αδειών, όπου θα έλειπε σίγουρα ένα άτομο από το κατάστημα. Και τέλος ίσως θα έπρεπε να είμαι πολύ περισσότερο απόλυτος στη στάση μου προς την εταιρεία. Αν και όταν κάνεις ένα διάλογο του σαν αυτόν:

Αρχιεπόπτρια: Θα θέλαμε να μας έλεγες όσο πιο νωρίς γίνεται πότε σκοπεύεις να λείψεις.
Εγώ: Δεν μπορώ να το ξέρω.
Αρχ.: Δεν μπορείς να το ξέρεις καθόλου.
Εγω: Πολύ λίγες φορές θα μπορώ να ξέρω, όταν μπορώ να ξέρω θα το λέω.
Αρχ.: Να ξέρεις όμως ότι η δουλειά μας είναι η πρώτη μας προτεραιότητα.
Εγώ: Αυτή τη στιγμή η δουλειά δεν είναι προτεραιότητα.
Αρχ. Τι θες τη δουλειά σου.
Εγώ: Ναι.
Αρχ. Ε τότε να κάνεις αυτό που σου λέω.
Εγώ: Εγώ αυτό μπορώ να κάνω τώρα.

Αναρωτιέμαι τι άλλη στάση να τηρήσεις.

Τέλος πάντων περνάω έναν πολύ δύσκολο μήνα. Αν και ξεκουράζομαι σωματικά, ψυχολογικά είμαι ένα ράκος. Και το βασικό ήταν ότι ακόμα και τις λίγες φορές που πήγαινα στο μαγαζί, επικρατούσε πολύ άσχημο κλίμα. Η Ζ. ήταν πολύ στεναχωρημένη, η Μ. το ίδιο, άλλες 2 4ωρες να μου λένε ότι θα παραιτηθούνε άμα φύγω. Ακόμα και η προηγούμενη υπεύθυνη με την οποία δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις, έδειξε να στενοχωριέται και με υποστήριξε. Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα στην όλη υπόθεση ήταν ότι κατά κάποιο τρόπο οι υπόλοιπες συναδέλφοι είχαν δει κάποια πράγματα με τον τρόπο που τα έβλεπα και εγώ. Είμαστε εμείς και αυτοί, και εμείς δεν έχουμε τίποτα κοινό με αυτούς. Δεν πουλάμε και δεν δίνουμε τον συνάδελφο. Ακόμα και πρόβλημα να έχουμε μαζί του, το λύνουμε με αυτόν και όχι με τον προιστάμενο.

Και κυρίως αυτό που είδε και κατά μία έννοια με συγκλόνισε ήταν το ότι είδα να τραβάνε την μανούρα οι συναδέλφισσες για ένα μήνα και καμία δεν με κατηγόρησε ούτε στοιχειωδώς έστω και στο στυλάκι "το μαλάκα μας γαμάει με αυτό που κάνει". Δεν είναι εύκολο πράγμα να ξεπερνάς έστω και με αυτόν το απλό τρόπο τον εαυτούλη σου και να σκεφτείς τον αλλον και τη θέση του άλλου.

Θα μπορούσε το όλο ζήτημα να είναι προσωπικό. Δεν ξέρω αν είναι και πόσο. Αλλά ξέρω ένα πράγμα. Αν είναι να αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος, θα αλλάξει και επειδή οι άνθρωποι έχουν αλλάξει στάσεις, απόψεις και συμπεριφορές.

Σε κάποια φάση και ενώ προσπαθώ γενικώς να σκεφτώ τι θα κάνω. Κάνω μία μικρή αναθεώρηση. Τα βάζω λίγο κάτι και τα ζυγίζω. Αρνητικά και θετικά. Ένα προς ένα. Τι βαραίνει πιο πολύ. Τα λεφτά ήταν το λιγότερο. Πάντα είναι το λιγότερο. Η βασική μου σκέψη ήταν που αλλού θα βρεις μία δουλειά που τουλάχιστον οι συνάδελφοι σου δεν θα σου τα σπάνε; Που θα βρεις μία δουλειά όπου οι ανωτεροι σου είναι "στρωμμένοι" και δεν στα πολυζαλίζουν; Που θα βρεις μία δουλειά που θα μπορείς να κάνεις τις μαλακίες σου και να μην ανησυχείς; Και το βασικό είναι αυτό. Αν δεν βρω δουλειά σαν κοινωνικός λειτουργός, που η αλήθεια είναι ότι δεν με πολυτρελλαίνει (αν σκεφτεί κανείς τις συνθήκες εργασίας, τους μισθούς, προφανώς είναι καλύτερα αλλά δεν πεθαίνω κιόλας), αναγκαστικά θα δουλέψω στο εμπόριο, όπου δύσκολα θα βρω ένα τέτοιο κλίμα.

Τέλος πάντων επιστρέφω στην κανονικότητα με τον πιο γελοίο τρόπο, παίρνω τον επόπτη και του τη λέω για την απαράδεκτη στάση της εταιρείας απέναντι μου!!! Αυτός με κοίταζε και έφτασε να συμφωνεί μαζί μου... Πιθανά σκεφτόταν, επιτέλους θα δουλέψει ο μαλάκας και δε θα μου σπάει τα αρχίδια. Η Ζ. μου λέει για δύο βδομάδες δεν σηκώνω ούτε ένα κιβώτιο. Και εγώ πήρα ένα μεγάλο και βασικό μάθημα.

Όλον αυτό τον καιρό, οι κόντρες που παίζανε στη δουλειά είχαν μία βασική εκκίνηση. Το πως θα κάνουμε τη δουλειά μας εκεί καλύτερη και πιο υποφερτή. Πράγμα που γενικώς έγινε, αλλά εκ των πραγμάτων αυτό έχει και μία άλλη επίπτωση στην λειτουργία του καταστήματος. Αυτό δουλέυει καλύτερα. Για δύο χρόνια δεν είχε παραιτηθεί καμία υπάλληλος. Πράγμα που σήμαινε ότι ξέραμε όλοι μας τη δουλειά απέξω και ανακατωτά. Πράγμα το οποίο σημαίνει μεγαλύτερη αποδοτικότητα του καταστήματος. Κάνοντας εμείς ας πούμε ένα σωστό ανεφοδιασμό, που μπαίνει εύκολα και γρήγορα και δεν μας πολυκουράζει ταυτόχρονα, καλυτερεύουμε την λειτουργία και τις πωλήσεις του καταστήματος. Φορτώνοντας ας πούμε σωστά τα προιόντα στο ράφι, προκειμένου να μην κάνουμε εμείς συνέχεια ανεφοδιασμό τους, υπάρχουν πάντα προιόντα στο ράφι. Πράγμα το οποίο σημαίνει και πωλήσεις. Με απλά λόγια, όλα αυτά τα χρόνια η εξωτερική εικόνα που είχε η εταιρεία για το κατάστημα ήταν εξής. Το μαγαζί αύξησε τις πωλήσεις του λίγο, μείωσε την την απογραφή του (από 5% πήγε 3% ποσό που αντιστοιχεί σε 10.000 ευρά περίπου το δίμηνο παραπάνω κέρδη για την εταιρεία.) και επιπλέον το προσωπικό εκεί δεν μας κάνει μαλακίες. Στην οικονομική διαχείρηση είμασταν μέσες άκρες μία χαρά, με προσωπικές διαφορές δεν τους απασχολούσαμε, απουσίες δεν γινόταν (και γιατί να γίνουν άμα ξέρεις σαν 4ωρη ότι αν πεις στη Ζ. ή σε μένα "έχω περίοδο μην μου τα ζαλίζεις" θα σε αφήσουμε ήσυχη;). Κατάλαβα λοιπόν ότι η εταιρεία ήταν πολύ ικανοποιημένη και με τη Ζ. και με μένα. Στο κάτω κάτω της γραφής οι όποιες κόντρες μας με τους προιστάμενους αφορούσαν πάντα την καλύτερη λειτουργία του καταστήματος. Δεν είναι μαλάκες οι από πάνω.

Επομένως κάτω από αυτό το πρίσμα εγώ άλλαξα λογική. Τέρμα πια οι τσακωμοί και οι διεκδικήσεις, τέρμα πια το να χτυπιέμαι στο τηλ. για να τους κάνω να καταλάβουν αυτό που υποτίθεται δεν καταλαβαίνουν. Τέρμα πια ο εποικοδομητικός "συνδικαλισμός". Το τελευταίο εξάμηνο έχουν αλλάξει αρκετά στη δουλειά μιας και συνεχίζω να είμαι εκεί. Αυτά θα περιγράψω στην επόμενη και μάλλον προτελευταία ανάρτηση για αυτό το θέμα.

Όποτε βρίσκομαι απέναντι σε έναν τύπο που καμώνεται τον σπουδαίο, σχεδόν αντανακλαστικά μου σκάνε φλασάκια από διάφορες φιγούρες των Monty Pythons, οι οποίοι ήταν μάστορες στο να καταρρακώνουν και να ισοπεδώνουν με την κριτική τους.

Σήμερα είχα ένα τρυφερό τετ α τετ με ένα στέλεχος της εταιρείας στη δουλειά. Ο τύπος ήταν λες και είχε βγει από εδώ...





... ε μετά προφανώς ξαναγύρισε στην κοσμάρα του. Και ο κόσμος συνεχίζει να γυρνά γυρνά γύρω γύρω...


Βρισκόμαστε στον Οκτώβρη του 2006 και έχουμε αλλάξει επόπτη και αρχιεπόπτρια. Για κάνα μήνα επικρατεί ηρεμία, μέχρι που σιγά σιγά αρχίζει να ενορχηστρώνεται η κατάσταση. Η αρχή γίνεται με άυξηση των παραγγελιών του καταστήματος. Πιθανά να φαντάζεται κανείς ότι τα καταστήματα είναι εκείνα τα οποία κανονίζουν το πρόγραμμα των παραγγελιών τους. Σε αυτή την εταιρεία αυτό δεν ισχύει. Κάθε εβδομάδα μας λένε το πρόγραμμα παραγγελιών. Λοιπόν, πέραν του ότι μας έβαλε παραγγελία σε μία ακόμη μέρα μας αύξησε και κατα πολύ την ποσότητα του εμπορεύματος που πρέπει να πραγγείλουμε. Είναι προφανές οτι ένα μαγαζί ούτε άπειρο χώρο έχει, ούτε άπειρο χρόνο για να ξεφορτωθούν όλα. Έτσι λοιπόν αρχίζουν να μαζεύονται εμπορεύματα στην αποθηκη. Μέσα σε 2 εβδομάδες η αποθήκη είναι πηγμένη. Έχουμε σε κάποια φάση 43 καρότσια εμπόρευμα στην αποθήκη. (Τα καρότσια είναι εκείνα τα σιδερένια με τις ρόδες. Πέραν του ότι δεν μπορείς να δουλέψεις έτσι, δεν μπορείς ούτε να παραγγείλεις ούτε και να κάνεις ανεφοδιασμό σωστά. Δεν ξέρεις τι έχεις δεν ξέρεις πόσο έχεις. Αυτό αυτοί δεν το καταλαβαίνουν, ή το πιο πιθανό δεν τους νοιάζει, ή ένα ακόμη πιο πιθανό θέλουν να διώξουν εμπόρευμα από τις κεντρικές αποθήκες. Προσπαθήσαμε επανειλλημένα με την Ζ. να κόψουμε παραγγελίες, να μας μειώσουν το πρόγραμμα, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Η αρχιεπόπτρια ήταν απόλυτη. Αυτά θα παραγγείλετε. Ούτε κόβω, ούτε μειώνω. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες με την Ζ. σκαρφιστήκαμε τρόπους να διαχειριστούμε αυτό το πράγμα. Νομίζω ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναφερθώ λεπτομερειακά σε όλους τους πιθανούς ή απίθανους τρόπους (για παράδειγμα να παραγγελνείς μόνο εμπόρευμα σε μικρά κουτιά, έτσι ώστε εκει που τα 200 κιβώτια είναι 6 καρότσια εσύ να τα κάνεις 3).

Η αλήθεια είναι ότι τότε φάγαμε ήττα. Μέσα στο Δεκέμβρη τα πράγματα ηρέμησαν (παντα ηρεμούν το Δεκέμβρη...), αλλά από Γενάρη ξαναρχίσαμε. Αυτή τη φορά το θέμα ήταν η καθαριότητα του καταστήματος. Ξεκινάει να μας λέει διάφορα στο χαλαρό. Εμείς τι γράφουμε. Αυτή τσιτώνει. Τσιτώνουμε και εμείς. Σημείο τριβής ήταν τέσσερα περίφημα σκαλιά που ανεβαίνουν στην αποθήκη. Και τα οποία ήταν μονίμως βρώμικα. Σημείωση. Το κατάστημα έχει παντού λευκό μάρμαρο στο πάτωμα. Όχι και ότι καλύτερο για έναν τέτοιο χώρο, μιας και το μάρμαρο από τα χρόνια έχει τριφτεί και έχει χάσει το προστατευτικό του με αποτέλεσμα -μιας και είναι πορώδες υλικό- να τραβάει όλη τη βρώμα μέσα. Αυτά μας τα είπε συνεργείο που είχε έρθει να καθαρίσει 2-3 φορές το μαγαζί. Και αυτά ακριβώς της είπαμε και εμείς με τη σειρά μας. Αλλά όχι. Θα κάνετε αυτό που σας λέω εγώ. Με αποκορύφωμα ένα σκηνικό όπου μπαίνει ένα πρωί Δευτέρας στο μαγαζί και αρχίζει να σκούζει στην συνάδελφο για διάφορα σχετικά και άσχετα, σε σημείου η Ζ. να βάλει τα κλάμματα, αποφασίζουμε να κόψουμε την διαλλακτικότητα μας και να αρχίσουμε να την κοντράρουμε στα ίσα. Σε εκείνη τη φάση εγώ πιάνω τον επόπτη και αρχίζω να του λέω διάφορα "Ποια νομίζει ότι είναι αυτή;", "Δεν είμαστε δούλοι να κάνει ότι θέλει.", "Και ας έρθει σε εμένα να μου τα πει."

Την επόμενη φορά που εμφανίστηκε και άρχισε να μας λέει για τα σκαλάκια της απαντήσαμε ευθαρσώς ότι δεν είμαστε καθαρίστριες και ούε πληρωνόμαστε για αυτό, κάνουμε ότι μπορούμε και αμα της αρέσει καλώς αν όχι να μας απολύσει. Αυτή η ιστορία κράτησε κάνα δίμηνο. Κατά τον Μάρτη του 2007 αρχίσαμε να έχουμε άλλα προβλήματα. Μια Κυριακή που έβρεχε έσπασε κάποιος αγωγός από πάνω και τα νερά πλυμμήρισαν το μαγαζί. Εγώ είχα Σάββατο και Δευτέρα ρεπό, και έτσι τη γλύτωσα αλλά την όλη φάση την λούστηκαν οι συνάδελφοι. Τις επόμενες μέρες έκανε λιακάδα και όλες μας οι προσπάθειες να στείλει η εταιρεία ένα υδραυλικό έπεσαν στο κενό. Κάθε μέρα επί 5 μέρες πέρναμε τηλ. αλλά όσο θα δείτε εδώ κάναν υδραυλικό άλλο τόσο είδαμε και εκεί. Την επόμενη Δευτέρα όμως ρίχνει μία βροχή το βράδυ και το πρωί που πάω για να ανοίξω το μαγαζί είναι το μισό πλυμμηρισμένο. Εντωμεταξύ τα νερά έτρεχαν από το ταβάνι πάνω σε κάτι καλώδια που πήγαιναν στις μηχανές και όπου από την πίσω πλευρά ήταν ο πίνακας του καταστήματος. Σε εκείνη τη φάση ανάμεσα σε όλα τα άλλα είχαμε και παραλαβή του φορτηγού όπου έσπρωχνα καρότσια πάνω στα νερά. Λίγο μετά μιλάει ο επόπτης στο τηλ. με την αρχιεπόπτρια ο οποίος είναι στο γλύψιμο. Του παίρνω λοιπόν το τηλ. από τα χέρια και αρχίζω να της εξηγώ πως έχει η κατάσταση γιατί ο άλλος ο ΜΑΛΑΚΑΣ της τα έλεγε και μισά... Τσαντίζεται όμως η αρχιεπόπτρια και μου κλείνει το τηλ. Τα παίρνω και εγώ και του λέω, "Αν δεν έρθει υδραυλικός εγώ πάω να φύγω." Και βασικά μετά από μισή ώρα έφυγα και πήγα στο ΚΕΠΕΚ (κάτι σαν Κέντρο Ενημέρωσης και Πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου νομίζω), όπου έκανα και την ωραία μου καταγγελία (ανώνυμα) για τις συνθήκες εργασίας μας στο μαγαζί. Το ΚΕΠΕΚ ήρθε μετά από 2 μήνες να "επιθεωρήσει", και φυσικά είχε πέσει τόσο λάδωμα που τσούλήσαν πολύ γρήγορα μέσα από το μαγαζί.

Η υπόλοιπη άνοιξη θα κυλήσει σχετικά ήρεμα, είχαμε τα συνηθισμένα προβλήματα, το συνηθισμένο τρόπο, και τις συνηθισμένες απαντήσεις από τους από πάνω. Ζούσαμε όλοι μας μία όμορφη συνήθεια. Η οποία μπορεί πότε πότε να έσπαγε με μερικά μπινελίκια εκατέρωθεν και μερικές φωνές εκατέρωθεν, αλλά γενικώς εκεί μέσα είχαμε κερδίσει το σεβασμό, και κυρίως τον αυτοσεβασμό μας. Είμασταν εκεί και ότι πρόβλημα υπήρχε πήγαινε συγκροτημένα από εμάς προς τους επάνω. Οι εσωτερικές μας σχέσεις ποτέ δεν απασχόλησαν κανέναν άλλο πέραν από εμάς, τα προβλήματα μας τα λύναμε μόνοι μας, δουλέυαμε όλοι μαζί, λουφάραμε όλοι μαζί.

Όμως ο στόχος μίας εταιρείας δεν είναι να κρατήσει ένα επίπεδο, στόχος της εταιρείας είναι να αυξάνει τα κέρδη, και για να αυξήσει τα κέρδη πρέπει κάποιοι να δουλεύουν περισσότερο και αυτοί φυσικά είμασταν εμείς.

Αυτό που συνειδητοποιήσαμε σε εκείνη τη φάση ήταν ότι με έναν μαγικό τρόπο είχαν καταφέρει να μας φορτώσουν τραγικά πολλές δουλειές πάνω μας. Ο ταμίας έπρεπε να κάνει 15 πράγματα, και είναι η φάση όπου σιγά σιγά έχω αρχίσει να βαριέμαι αφόρητα, και κυρίως να συνειδητοποιώ την ατέλειωτη σωματική κούραση της δουλειάς και κυρίως την ψυχική φθορά ενός καθημερινού τρεξίματος χωρίς το παραμικρό αντίκρυσμα πέρα από έναν εξευτελιστικό μισθό των 710 ευρώ. Είναι Μάης, τα πουλάκια κελαιδάνε, βάζει τις πρώτες ζέστες και η προοπτική ενός ακόμα καυτού καλοκαιριού σε αυτή την κωλοδουλειά με χάλαγε αφάνταστα. Είναι η εποχή όπου παίρνω σιγά σιγά την απόφαση να με απολύσουνε.

Ενά τελευταίο σκηνικό στην όμορφη σχέση με την αρχιεπόπτρια μας έγινε στην απογραφή. Στην εταιρεία απογραφές γίνονται κάθε τρίμηνο περίπου, όπου το κατάστημα κλείνει για ένα τρίωρο περίπου να το μετρήσουμε, το προσωπικό και μια ομάδα απογραφέων 3-4 ατόμων. Το πολύ κακό αυτής της ιστορίας είναι ότι οι απογραφείς μετά αφήνουν το μαγαζί μπουρδέλο. Έχουν έρθει εκείνη τη μέρα να κάνουν την απογραφή, έγω είμαι πρωινός (4 και 30 πρέπει να φύγω), την κάνουν αλλά μένει ενα τελευταίο τσεκάρισμα κάτι αρχείων στη μηχανή κατά τις 4 και 15. Τότε θυμούνται οι απογραφείς να κάνουν διάλλειμα (οι οποίοι σημειωτέον υποτίθεται δουλεύουν 10-18, αλλά στα μαγαζιά εμφανίζονται κατά τις 12 και στις 4 έχουνε φύγει, αφού τα έχουν διαλύσει όλα εκεί). Και η ώρα πάει 5 για να μπουν μέσα να τελειώσουν, τυπικά έγώ έπρεπε να τους περιμένω μιας και δεν υπήρχε εκείνη τη μέρα άλλος 8ωρος στο μαγαζί. Αλλά εγώ τους γράφω κανονικά και 5 και 15 την κοπανάω. Την άλλη μέρα όμως με παίρνει η αρχιεπόπτρια και αρχίζει να μου τα χώνει, επειδή λέει η απογραφείς μου έκαναν αναφορά. Αφού της τα χώνω και εγώ της κλείνω το τηλ. στα μούτρα λέγοντας της να έρθει από το μαγαζί αν θέλει να μου τα πει. Την άλλη μέρα έγραψα και εγώ μία τετρασέλιδη αναφορά λέγοντας τι έγινε και την έστειλα με φαξ στην εταιρεία. Όχι παίζουμε. Μετά από μία εβδομάδα όμως νιώθω τόσο κουρασμένος και παίρνω την απόφαση μου. Αιτία και αφορμή ήταν η συνηθισμένη κατάσταση να παίρνουνε άτομα από το μαγαζί και να τα στέλνουν σε άλλα καταστήματα που έχουν πρόβλημα. Είναι Πέμπτη και έχω ρεπό, και μιλάω με μία κοπέλα που μου λέει ότι θα είναι σε άλλο μαγαζί και αυτή και η τρίτη της βάρδιας και στο δικό μας θα έφερνε άλλο άτομο, από άλλο μαγαζί. Τρελλή αλλαξοκωλιά. Εγώ λέω ΟΚ, αλλά την επόμενη μέρα δεν πάω για δουλειά αλλά παίρνω ένα τηλ. το απόγευμα. Και αρχίζει η ιστορία της απόπειρας απόλυσης μου, την οποία ξεκίνησα τότε να αναρτώ εδώ και μπορείτε να τη διαβάσετε εδω πέρα.

Στην συνέχεια θα περιγράψω τι έγινε από αυτό και μετά το σημείο. Είμαστε πια μόλις ένα εξάμηνο πριν και σιγά-σιγά φτάνουμε στο τώρα.


Κάμερες στις παιδικές χαρές ζητάει ο Κακλαμάνης

Εζήλωσε δόξαν «Μεγάλου Αδελφού» ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης και με επιστολή του προς την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ζητεί προκλητικά τη γνωμοδότησή της, προκειμένου να τοποθετήσει κάμερες στις παιδικές χαρές του δήμου!

Ο κ. Κακλαμάνης επικαλείται εν προκειμένω το φαινόμενο των συχνών καταστροφών στις παιδικές χαρές, διατεινόμενος ότι εξαιτίας τούτου «πλήττεται το δικαίωμα των παιδιών στην ανάπαυση και στις δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου».

Επιπροσθέτως ο δήμαρχος Αθηναίων υποστηρίζει ότι «το ερώτημα τίθεται στην αρμόδια Αρχή ως προληπτική δράση, επειδή το παιδί αποτελεί ευάλωτη κοινωνική ομάδα και οι φορείς κρατικής εξουσίας οφείλουν να παίρνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα για να του εξασφαλίσουν την αναγκαία για την ευημερία του προστασία και φροντίδα».

Στην επιστολή του προς την Αρχή αναφέρει ότι ο Δήμος Αθηναίων διαθέτει περίπου 147 παιδικές χαρές, για τις οποίες υποβάλλονται καθημερινά αιτήσεις αποκατάστασης «βλαβών» με συχνότητα 80 αιτήσεων το μήνα κατά μέσο όρο.

Σύμφωνα με τη δημοτική αρχή, οι «βλάβες» αυτές κατά ένα μικρό ποσοστό οφείλονται σε συνήθεις φθορές και κατά το μεγαλύτερο ποσοστό σε βανδαλισμούς ή κλοπές.

Εν προκειμένω ο κ. Κακλαμάνης ομολογεί την αδυναμία της τεχνικής υπηρεσίας του δήμου να αποκαταστήσει τις «βλάβες».

Απευθυνόμενος στην Αρχή ο δήμαρχος Αθηναίων σημειώνει εν κατακλείδι:

* «Επειδή οι παρεμβάσεις μέχρι σήμερα είναι μόνον κατασταλτικές.

* Επειδή στοχεύουμε σε προληπτικές δράσεις ως πιο αποτελεσματικές.

* Επειδή η πραγματικότητα επιβάλλει άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος.

* Ζητώ να γνωμοδοτήσετε σχετικά με τη λύση της επίβλεψης του χώρου της παιδικής χαράς από κάμερες, εφόσον βέβαια τηρηθούν οι προϋποθέσεις του άρθρου 10 του νόμου 2472/1992».

Ο επικεφαλής της παράταξης «Ανοιχτή Πόλη» Αλέξης Τσίπρας, απαντώντας στον δήμαρχο Αθηναίων, δήλωσε:

«Λίγες ώρες μόνο μετά την κίνηση της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει τις κάμερες παρακολούθησης, ο Νικήτας Κακλαμάνης έσπευσε να υποστηρίξει επικοινωνιακά την όλη υπόθεση, ζητώντας ουσιαστικά να μπουν κάμερες στις παιδικές χαρές.

Ας προσέξουν κυβέρνηση και δήμαρχος, γιατί δεν θα επιτρέψουμε να μετατραπεί η ελληνική κοινωνία σε ένα απέραντο Big brother».

*«Η εγκατάσταση καμερών στις παιδικές χαρές δεν έχει καμιά σχέση με την ασφάλεια και την προστασία των παιδιών. Η ενέργεια του δημάρχου εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική καταστολής του λαϊκού κινήματος και περιορισμού των λαϊκών ελευθεριών», αναφέρει ο επικεφαλής της «Συμπαράταξης για την Αθήνα» Στέλιος Λάμπρου.

Ναρκωμένη Πολιτεία...

Για πολλοστή φορά σε αδιέξοδο το πολύφερνο σύστημα πρόληψης και αντιμετώπισης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Μπροστά στα συσσωρευμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι περίπου 400 εργαζόμενοι στα κέντρα πρόληψης του ΟΚΑΝΑ, προχωρούν σήμερα σε πανελλαδική απεργία με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην Αθήνα στο υπ. Υγείας και στη Θεσσαλονίκη στο υπ. Μακεδονίας-Θράκης.

Εγκαταλειμμένοι, όχι μόνο οικονομικά με συνεχές κλείσιμο της χρηματοδοτικής στρόφιγγας άρα και απλήρωτοι -πολλοί εδώ και δύο χρόνια- αλλά και θεσμικά έκθετοι, πλέον επιστημονικά απομονωμένοι μετά την αυθαίρετη παύση της επιμόρφωσής τους, οι εργαζόμενοι στα 71 Κέντρα Πρόληψης του κρατικού Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) προχωρούν σε προειδοποιητική απεργία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περισώσουν την κοινωνική απήχηση που έχουν κατακτήσει ύστερα από 11 χρόνια σκληρού έργου στις τοπικές κοινότητες.

Οι εργαζόμενοι στα κέντρα πρόληψης θα διαμαρτυρηθούν για ακόμη μία φορά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Κονδύλια

Τα στοιχεία, όπως παρουσιάστηκαν σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου, είναι απογοητευτικά:

Ο προϋπολογισμός του ΟΚΑΝΑ μένει καθηλωμένος εδώ και 4 χρόνια. Ζητούνται κονδύλια της τάξης των 60 ή και 75 εκατομμυρίων ευρώ (για το 2008) και το κράτος δίνει έως και 28 εκατομμύρια. Ο ΟΚΑΝΑ, με τα οικονομικά δεδομένα που του παρέχονται, επαναπροσδιορίζει αυθαιρέτως τα ποσά που θα καταβάλλει σε κάθε τομέα του: της λεγόμενης αδιάρρηκτης αλυσίδας πρόληψη-θεραπεία-επανένταξη. Καθώς η χρηματοδότηση των Κέντρων Πρόληψης ανήκει κατά 50% στο υπουργείο Υγείας και 50% στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσω του υπουργείου Εσωτερικών, τα Κέντρα Πρόληψης γίνονται «μπαλάκι» μεταξύ των δύο υπουργείων, που περιμένουν το ένα από το άλλο να κλείσει τις τρύπες... Εχει, μάλιστα, επισήμως ειπωθεί από το υπουργείο Εσωτερικών στους εργαζόμενους ότι δεν δίνουμε τα κονδύλια, για να πιέσουμε το Υγείας να δώσει τα δικά του χρεωστούμενα!

Αποτέλεσμα, πάνω από 6 εκατομμυρία ευρώ χρωστούνται από το 2005 στα κέντρα πρόληψης. Επιπλέον, περικόπτονται στοιχειώδεις λειτουργικές δαπάνες και βέβαια περιστέλλονται οι όποιες δράσεις, ενώ τα περιβόητα μνημόνια συνεργασίας με τα υπουργεία Παιδείας και Αμυνας μένουν ανενεργά και το έργο των επαγγελματιών τής πράγματι νευραλγικής σημασίας πρωτογενούς πρόληψης απαξιώνεται.

Θεσμικά, οι επαγγελματίες πρόληψης δεν κατοχυρώνονται, δεν θεωρούνται ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, δεν έχουν ενιαίο μισθολόγιο, ενώ σήμερα ούτε καν η προγραμματική σύμβαση (για τη συνέχιση της λειτουργίας τους) μεταξύ ΥΠΕΣΔΑ, ΚΕΔΚΕ, υπουργείου Υγείας και ΟΚΑΝΑ δεν έχει προβλεφθεί για το 2008.

Τα ευχολόγια συνεχίστηκαν και στη χθεσινή συνάντηση των εργαζομένων με τον νέο πρόεδρο του ΟΚΑΝΑ κ. Φωτεινόπουλο, που υποσχέθηκε απλώς καταβολή 1,5 εκατομμυρίου ευρώ από τα χρεωστούμενα.

6 νεκροί ζητούν δικαίωση

Σάλο, οργή και ερωτηματικά προκάλεσε στους εργαζόμενους της Κορίνθου η πρωτοφανής δικαστική απόφαση του τοπικού Πλημμελειοδικείου, βάσει της οποίας κηρύχθηκαν αθώοι(!) οι επτά κατηγορούμενοι που παραπέμφθηκαν να δικαστούν ως υπαίτιοι για τη φονική έκρηξη στα Σωληνουργεία Κορίνθου, στις 3 Απριλίου 2003, που είχε αποτέλεσμα τον θάνατο έξι εργατών και τον σοβαρό τραυματισμό τριών, εκ των οποίων ο ένας είναι ακόμη με σοβαρή αναπηρία.

Από τη φονική έκρηξη πριν από 4,5 χρόνια. Η υπόθεση είχε αναβληθεί τρεις φορές. Χθες οι κατηγορούμενοι των Σωληνουργείων Κορίνθου απαλλάχτηκαν
«Μπορεί να μας λένε ότι δεν πρέπει να σχολιάζουμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων, όμως θέλω να πω, ως πολίτης και ως πολιτικός, ότι και οι κρίνοντες κρίνονται. Κυρίως δε όταν πλήττεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα, κατά τόσο κατάφωρο τρόπο. Είμαι πραγματικά συγκλονισμένος. Εκφράζω την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή μου στις οικογένειες των νεκρών εργατών και των σοβαρά τραυματισμένων. Και καλώ τον υπουργό Δικαιοσύνης και τις αρμόδιες δικαστικές αρχές να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες. Σε μια περίοδο που οι δυνάμεις της εργασίας δέχονται πολλαπλές επιθέσεις στο εργασιακό τους καθεστώς και στο εισόδημά τους, και η κυβέρνηση της Ν.Δ. αδιαφορεί, ουσιαστικά, για την αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά», δήλωσε οργισμένος, σχολιάζοντας την απίστευτη δικαστική απόφαση, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Π. Μπεγλίτης.

Υπενθυμίζεται ότι μετά τη δικαστική έρευνα για το τραγικό δυστύχημα, οι παραλείψεις των αρμοδίων χαρακτηρίστηκαν ως πλημμελήματα και όχι κακουργήματα και παραπέμφθηκαν να δικαστούν οι: Αθαν. Μητρόπουλος (ιδρυτής και πρόεδρος του Δ.Σ.), Κων. Μητρόπουλος (διευθύνων σύμβουλος), Αντ. Περγαλιώτης (υπεύθυνος διευθυντής του εργοστασίου), Κων. Μανιάτης (προϊστάμενος παραγωγής), Χρ. Σιαμμάς (εργοδηγός βάρδιας), Παν. Λιούσκος (υπεύθυνος ηλεκτρολογικής συντήρησης) και Κων. Παπαχριστόπουλος (υπεύθυνος μηχανικός συντήρησης και τεχνικός ασφαλείας).

Οι ανωτέρω παραπέμφθηκαν να δικαστούν με την κατηγορία ότι με τις παραλείψεις τους προκάλεσαν τον θάνατο των: Σωτηρίου Βορινιώτη, Γιάννου Παύλου, Χρήστου Κυριλή, Αθανάσιου Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνου Σπυρίδου και Ευάγγελου Πουλή, καθώς και το σοβαρό τραυματισμό των Θεόδωρου Γιάννου, Σταύρου Σταθόπουλου και Δημητρίου Μαναβή.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, βασική αιτία του θανάτου των έξι εργατών, οι οποίοι -όπως αναφέρεται- δεν διέθεταν την απαιτούμενη από τον νόμο άδεια χειριστού συστημάτων οξυγονοκοπής - οξυγονοκόλλησης, αποτελεί η έλλειψη ειδικών βαλβίδων αντεπιστροφής και φλογοπαγίδων στα συστήματα κοπής για την αντιμετώπιση του κινδύνου από αναρρόφηση καυσίμου αερίου μίγματος και φλόγας προς τα δοχεία πίεσης ασετυλίνης και οξυγόνου. Πρόκειται για ένα φτηνό εξάρτημα το οποίο δεν κοστίζει πάνω από 15 ευρώ.

Η αθώωση των εφτά κατηγορουμένων προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση των συγγενών των θυμάτων, αλλά και των εργαζομένων στην επιχείρηση. «Οι κατηγορούμενοι δεν δικάστηκαν ούτε μια μέρα, έτσι για τα μάτια του κόσμου... Αυτή είναι η Δικαιοσύνη στη χώρα μας;», δήλωσε οργισμένος ο Χ. Τσούμαλης, πρώην εργαζόμενος στο εργοστάσιο του τρόμου.

«Η δικαστική απόφαση είναι προκλητική και αποτελεί μνημείο ασέβειας απέναντι στους έξι συναδέλφους μας που χάθηκαν τόσο άδικα την ώρα της εργασίας τους. Εμείς θα παλέψουμε μέχρι το τέλος για τη δικαίωσή τους», δήλωσε στην «Ε» ο πρώην εκπρόσωπος των εργαζομένων Αντώνης Ηλίας και κατήγγειλε ότι στο δικαστήριο κάποιοι πρώην εργαζόμενοι για άγνωστους λόγους κατέθεσαν υπέρ της εταιρείας.

Χθες το μεσημέρι εργάτες των Σωληνουργείων Κορίνθου μαζί με τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Κορίνθου, Νίκο Πετρόπουλο, έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας στον εισαγγελέα Κορίνθου για την απαράδεκτη και προκλητική -όπως τη χαρακτηρίζουν- δικαστική απόφαση ζητώντας την άσκηση έφεσης. «Η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση αποτελεί ασέβεια προς την αξία της ανθρώπινης ζωής», δήλωσε στην «Ε» ο κ. Πετρόπουλος και πρόσθεσε ότι πήραν τη διαβεβαίωση του εισαγγελέα ότι η δίκη θα ξαναγίνει.

Για την αθώωση των επτά υπευθύνων των Σωληνουργείων Κορίνθου εξέδωσε ανακοίνωση και η ΓΣΕΕ.

Οπως καταγγέλλει, έπειτα από 4,5 χρόνια και 3 αναβολές και παρά τα πορίσματα, την εισαγγελική πρόταση και τις καταθέσεις των μαρτύρων, το δικαστήριο προχώρησε σε απαλλακτική απόφαση.

«Πρόκειται για προκλητική απόφαση ασέβειας και περιφρόνησης της ανθρώπινης ζωής και της ασφάλειας των εργαζομένων. Η ΓΣΕΕ ζητεί από τον εισαγγελέα της έδρας την άσκηση του δικαιώματός του, για την αναίρεση αυτής της προκλητικής και άδικης δικαστικής απόφασης. Η ανθρώπινη ζωή και η ασφάλεια των εργαζομένων είναι πάνω από τα κέρδη των επιχειρήσεων», τονίζεται στην ανακοίνωση.

Όλα είναι από την Ελευθεροτυπία της 7/12/2007.


...οι διάφοροι πατριώτες με κάθε ελληνική σημαία, θα δίνουν και δύο αρχίδια δώρο.


Βρισκόμαστε στον Απρίλη του 2006, όπου έχουμε αλλάξει επόπτη. Ο καινούριος επόπτης έχει έρθει απο μαγαζί και είμαστε ανάμεσα στα πρώτα του μαγαζιά που αναλαμβάνει. Στην αρχή τα πράγματα κυλάνε ομαλά. Εγώ παραμένω τυπικός χωρίς πολλά πολλά μαζί του, ενώ και αυτός τον πρώτο μήνα της συνεργασίας μας τηρεί τα προσχήματα. Το δεύτερο μήνα όμως αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει το κλίμα. Στην αρχή μας την πέφτει για μικρά πράγματα (Τι ώρα είναι αυτή που κλείνετε; Εμείς 9 και 10 άντε 9 και 15 φεύγουμε απο το μαγαζί!). Σε καποια φάση μας βάζει όριο. Θα φεύγετε 9 και 30 και θα ερχόσαστε 8 το πρωι (ανοίγουμε 8 και 30). Ξέχνα το του λέμε εμείς. Μα το έχετε υπογράψει στη σύμβαση. Πέραν του ότι στη σύμβαση έχουμε υπογράψει το κορυφαίο "έρχεσαι 15 λεπτά πριν και κάθεσαι 15 λεπτά μετά", εμείς του λέμε είναι παράνομο αυτό. Τι μας κάνει παρανομεί η εταιρεία; Ναι του λέμε. Το ωράριο παντού είναι ναι μεν 8 ώρες αλλά το μισάωρο διάλειμμα δεν μας το δίνει η εταιρεία αλλά η νομοθεσία. Άλλωστε είναι γραμμένο στο πρόγραμμα της επιθεώρησης εργασίας. Γενικώς από αυτή την ιστορία ο τύπος πήρε τον πούλο. Ερχόμαστε 8 και 20 και φεύγουμε όποτε κλείσει το μαγαζί. Δηλαδη 9 και 10 αντε και 15. Αυτή ήταν η πρώτη μας σύγκρουση.

Γενικώς μετά από αυτό το κλίμα έχει χαλάσει. Διάφορα μικροπρονόμια που είχαμε (πχ να φεύγουμε πληρωμενα κανονικά κάνα 2 ωρο πιο πριν το απόγευμα, ή να πηγαίνουμε καμιά ώρα πιο μετά το μεσημέρι -όχι συνέχεια αλλά 3-4 φορές το μήνα σίγουρα), μας τα έκοψε. Από την άλλη την είδε κάπως αυταρχικός. Κάντε αυτό, κάντε εκείνο, κάντε το άλλο, με υφάκι χιλίων καρδιναλίων. Εμείς στο χαλαρό τον κοντράρουμε. Η άλλη η 8ωρη εγώ και η 4ωρη. Ταυτόχρονα εγώ αρχίζω να του ρίχνω και διάφορα, πιο πολύ για να διασκεδάσω. Κάτσε καλά θα σε βγάλω στο Ριζοσπάστη και κάτι τέτοια. Και η Ζ. (η άλλη 8ωρη όταν πάει να την ψαρώσει για το τι "είμαι") να του λέει κάτσε καλά γιατί πέρνω τηλ. το βουλευτή από το νησί (είναι από Μυτηλίνη). Σε κάποια φάση όμως το πράγμα αρχίζει να χοντραίνει. Εμείς με τη στάση μας του λέμε "μην μας ζαλίζεις, πες αυτό που έχεις να πεις και άσε μας να κάνουμε τη δουλειά μας". Όπως καταλαβαίνει κανείς, έτσι δεν μπορεί να κάνει κανείς σοβαρό μάνατζμεντ. Τι το περάσαμε εδώ αυτοδιαχειριζόμενο στέκι;

Το μεγάλο μπαμ έρχεται μία μέρα όπου η Ζ. ήθελε να φύγει κατά τις 3. Ξεκίναγε η άδεια της την επόμενη και ήθελε να είναι λίγο άνετη με το πλοίο που έφευγε στις 7. Του λέει να φύγω. Θα δούμε της λέει. Του το έχει πει 5 μέρες πριν χωρίς αυτός να δωσει απάντηση. Έρχεται η Παρασκευή. Μπαίνει κατά τις 10 στο μαγαζί. Τι θα γίνει του λέω εγώ. Μου λέει τίποτα δεν θα γίνει. Η Ζ. θα φύγει κανονικά. Εγώ τον κοιτάζω και δεν λέω κουβέντα πάω πίσω στη Ζ. και της λεω. Θα φύγεις στις 2. Έρχεται αυτός φουριόζος πίσω και αρχιζουν να πέφτουν τα μπινελίκια. Θα σε σφάξω με κονσερβοκούτι μαλάκα, πήγαινε φύγε από εδώ και κάτι τέτοια. Η Ζ. φοβάται ότι θα παίξουμε ξύλο και μας ηρεμεί κάπως έγω πάω μπροστά να κάνω κάτι δουλειές και μετά από 5' έρχεται και αυτός στη φάση διαλλακτικός. Μέσα σε 3' όμως η συζήτηση έχει ξεφύγει. Εγώ τότε τα παίρνω άγρια του ρίχνω κάτι χριστοπαναγίες και κάτι γαμωσταυρίδια και κάτι άντε γαμήσου ρε μαλάκα σήκω φύγε από εδω μέσα. Και πάω προς τα πίσω. Καθώς πάω βαράω και μια κλωτσιά σε ένα καρότσι που φευγει πάνω σε κάτι ράφια. Αυτός με περρισή σύνεση μαζεύει τα πράγματα του και την κάνει. Εγώ είμαι στη φάση να ξεντύνομαι για να φύγω. Αλλά με σταματά η Ζ. Αφού ηρεμώ λίγο παίρνω τηλ την αρχιεπόπτρια και αρχίζω να της λέω τι είναι αυτά τα πράγματα και πως συμπεριφέρεται έτσι ο επόπτης και θα παίξουμε ξύλο και να τον πάρει από το μαγαζί. Προσπαθεί λίγο να με καλμάρει αυτή και με ρωτάει ποιο είναι το πρόβλημα. Της λέω. Κάτσε μου λέει να το συζητήσω και θα πάρω να σας πω.

Μετά από καμιά ώρα (και αφού προφανώς είχαν μιλήσει επόπτης και αρχιεπόπτρια) με παίρνει η αρχιεπόπτρια τηλέφωνο και είναι μέσα στις γλύκες. Εντάξει λέει αυτή η Ζ. θα φύγει στις 2 και 30 αλλά θα πρέπει να συζητήσετε με τον επόπτη σας και να αλλάξει το κλίμα της συνεργασίας και μπλα μπλα μπλα: "Ζήτω το μανατζμεντ και ζήτω η συναίνεση." Κλείνω το τηλ και το λέω στα κορίτσια. Τότε η Μ. (η 4ωρη) αρχίζει να χοροπηδάει και να αγκαλιάζει τη Ζ. Έκπληκτος εγώ ρωτάω τη Μ. γιατί χοροπηδάς ρε συ; Και μου λέει. Είμαι εδώ 4 χρόνια και είναι η πρώτη φορά όπου ζητάμε κάτι από τους απο πάνω και το παίρνουμε. Αν ήμουν ευαίσθητο αγόρι μπορεί και να δάκρυζα, όχι για την μικρή μας νίκη. Όσο για εκείνο το το πανέμορφο πληθυντικό της συναδέλφου...

Στη συνέχεια οι απο πάνω ηρεμούν. Έρχεται και ο επόπτης που μας ζητάει συγγνώμη για την συμπεριφόρα του (ανάμεσα στα άλλα έκανε και σεξιστικά αστειάκια εις βάρος των κοριτσιών) και ότι ήταν πολύ αγχωμένος, τον πιεζουν και οι από πάνω και άλλα τέτοια. Χέστηκα του λέω αλλά σε συγχωρώ...

Σε κάποια φάση με ρώτησε η Ζ. γιατί τα έκανα όλα αυτά για αυτήν. Νομίζω ότι κατάφερα να της εξηγήσω σχετικά καλά το νόημα της συναδελφικής αλληλεγγύης, αν και τα μισά τα ήξερε ήδη.

Δύο τρεις βδομάδες μετά γίνεται και το συμπόσιο της εταιρείας, όπου σαν υπεύθυνο με καλούν. Φυσικά λέω όχι γιατί βαριέμαι απίστευτα να τρέχω στην παραλιακή και την άλλη μέρα να σηκώνομαι 7 το πρωί. Μα καλέ μου, μα χρυσέ μου, τίποτα εγώ. Έρχεται η αρχιεπόπτρια στο μαγαζί να με καλέσει "προσωπικά". Αφού πήρα μία μέρα ρεπό παραπάνω, και αυτοκίνητο να έρθει να με πάρει από το σπίτι!!! (Θα πήγαινε ο επόπτης με άλλες δύο υπεύθυνες και τους είπε η αρχιεπόπτρια να πάρουν και εμένα μαζί). Έκανα λοιπόν την καρδιά μου πέτρα έβαλα ότι πιο καινούριο είχα και τις αρβύλες μου που τις ξεσκόνησα και πήγα. Το καταδιασκέδασα, μιας και με μία άλλη υπεύθυνη εκπέμπαμε στο ίδιο μήκος κύματος και κάναμε το βράδυ μας λιγότερο αφόρητο.

Αυτός ο επόπτης κάθεται μέχρι μέσα Ιούλη. 4 μήνες δηλ. σχεδόν. Έρχεται ένας άλλος όπου είναι 4-5 χρόνια επόπτης και έχει τη φήμη του σκληρού και του αυστηρού. Στην πρώτη συζήτηση που κάνουμε η Ζ. και εγώ τον βάζουμε πιστεύω στη θέση του. Εγώ κλείνω εκείνη την θαυμάσια τοποθέτηση μου με ένα ...μην καταλήξουμε να κοντεύουμε να παίξουμε ξύλο σαν τον άλλο. Μιας και ήταν ο μισός από μένα μάλλον φοβήθηκε, και μάλλον ο προηγούμενος του τα είχε πει χαρτί και καλαμάρι. Περάσαμε ένα τρίμηνο μέχρι αρχές Οκτώβρη όλα μέλι γάλα, χαλαρά και ωραία.

Τότε ήταν που άλλαξε και αυτός ο επόπτης!!! Εγώ έκανα κάτι παράπονα, τι πράγματα είναι αυτά μέσα σε εννιά μήνες έχω αλλάξει 3 επόπτες, πως να δουλέψουμε έτσι και δεν συμμαζεύεται αλλά ντάξει.

Τότε μας πληροφορούν ότι αλλάζουμε όχι μόνο επόπτη αλλά και αρχιεπόπτρια. Στο μαγαζί εμείς το καταδιασκέδαζουμε με την όλη φάση. Ο επόπτης ξέραμε ότι ήταν ένας μαλάκας, αλλά για την αρχιεποπτρια ξέραμε ότι γενικώς ήταν μεγάλη σκύλα. Την ακολουθούσε η φήμη ότι έγινε κατευθείαν από υπεύθυνη καταστήματος αρχιεπόπτρια. Διαδικασία που απαιτεί συνήθως καμιά 10ετία δουλειάς και απίστευτα κυβικά σάλιου.

Εν τέλει ο χειμώνας 2006-2007 ήταν μία εξαιρετικά διασκεδαστική εποχή, όπου κλωτσιές στα καρότσια ρίχναμε για προπόνηση. Περισσότερα στη συνέχεια.

Το Ρεπό

Μαζί με συναδέλφους και συναδέλφισσες καταφέραμε επιτέλους να σηκώσουμε το blog του Ρεπό. Το ίδιο τα έντυπο θα κυκλοφορήσει σύντομα, όπως και μία εφημερίδα τοίχου. Θα τα πούμε στα μοιράσματα.

Πατήστε εδώ.

Αποφυλακίστηκε σήμερα ο Μίρον Κόζμα, ο πρώην ηγέτης των Ρουμάνων ανθρακωρύχων, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 10 ετών για την οργάνωση της εξέγερσης των χιλιάδων ανθρακωρύχων που πορεύθηκαν προς το Βουκουρέστι τον Ιανουάριο του 1999. «Εξέτισα ποινή 10 ετών διότι έκανα το καθήκον μου ως συνδικαλιστικός εκπρόσωπος και είχα το θάρρος να αντιμετωπίσω τους διεφθαρμένους πολιτικούς και να αγωνιστώ για τα δικαιώματα των εργατών», δήλωσε ο Μίρον Κόζμα εξερχόμενος από τη φυλακή της Ραχόβα, στα προάστια του Βουκουρεστίου. Η αποφυλάκισή του περιλαμβάνει απαγόρευση διαμονής στο Βουκουρέστι ή στο Πετροσάνι, την πρωτεύουσα της κοιλάδας του Ζίου, από όπου ξεκίνησαν οι συνολικά πέντε πορείες ανθρακωρύχων των οποίων ηγήθηκε από το 1990. Ο Μίρον Κόζμα, 55 ετών, συνελήφθη και φυλακίστηκε τον Φεβρουάριο του 1999 έπειτα από μια πορεία προς το Βουκουρέστι, η οποία διεκόπη από τις ρουμανικές δυνάμεις ασφαλείας στο Στοενέστι.


...διατηρούμε ακέραιη την επιθυμία μας να πετάμε σε όποιο βρώμικο ουρανό γουστάρουμε.

Όλοι μας φαντάζομαι ακούσαμε για την επικείμενη απαγόρευση του Bob. Πέραν του ότι η μαλακία βασιλεύει σε αυτή τη χώρα μάλλον δεν έχω να προσθέσω και πολλά πράγματα. Πέραν από μία προσωπική εμπειρία.

Είναι απόγευμα, είμαι πρωινός και κοντεύω να σχολάσω. Εκεί που βαράω τις υπογλυκαιμίες μου και κάθομαι μπροστά στο μαγαζί να περάσει η ώρα να πάω να φύγω αρπάζω κάτι από αυτά τα μεταλλαγμένα το σοκολατοειδή που τρώνε τα πιτσιρίκια σήμερα. Το τρώω και καθώς περιεργάζομαι τη συσκευασία να δω πάλι τι έφαγα (είναι ένας καλός τρόπος ψυχολογικής άμυνας απέναντι στους πειρασμούς. Πέρνεις κάτι, το τρως, διαβάζεις τα συστατικά, δεν το ξανατρως...). Βλέπω το παραπάνω αυτοκολλητάκι με τον Μπομπ. Το κοιταω για αρκετή ώρα ενώ ο σκληρός στο κεφάλι κάνει σαν καφετιέρα. Το δείχνω στη Μ. που ήταν στο ταμείο και της λέω. "Μ. μας γαμήσανε πάλι σήμερα."

Ήρθε όμως η ώρα να σχολάσω και καθώς περπάταγα και αναλόγιζομουνα τα της υπόθεσης Bob. Αναλογίστηκα εγώ ο σοφός στο γιατί να απαγορευτεί ο φίλος μας.

Φυσικά, ένας πούστης εργάτης δεν μπορεί να είναι πρότυπο για την ελληνική νεολαία.

Το AIDS εμπόρευμα


Σε μερικές μέρες είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS. Θα διαβάσουμε λοιπόν τις ετήσιες αναφορές στις εφημερίδες, θα δούμε καμιά τραγουδάρια να τραγουδάει και όλα εντάξει. Όλα εντάξει;

Η ασθένεια. Η οποιαδήποτε ασθένεια είναι κοινωνική κατασκευή. Φτιάχνεται δηλ. μέσα στην ιστορικότητα της κοινωνικής εξέλιξης, και από την στιγμή που η ιστορική εξέλιξη είναι η συγκεκριμένη καπιταλιστική συνθήκη πολύ φοβάμαι ότι το μισό της ασθένειας είναι το κέρδος. Για να το πω πιο ρητά: Τουλάχιστον το μισό του λόγου περί ασθένειας σήμερα είναι κατασκευασμένο από τις φαρμακοβιομηχανίες και τους γιατρούς. Δεν υπάρχει πιο αισχρό παράδειγμα πάνω σε αυτό από την "ψυχιατρική". "Επιστήμονες" με περισσή ευκολία βάζουν και βγάζουν συμπεριφορές από τον κατάλογο ψυχικών ασθενειών. Είναι νομίζω γνωστή λίγο πολύ σε όσους διαβάζουν εδώ η κριτική του ρεύματος της αντί-ψυχιατρικής. (Εμένα η κριτική μου ήταν πάντα πολύ απλή: Δεν υπάρχει ψυχή και άρα δεν μπορεί να υπάρξει ιατρική επί πράγματος που δεν υφίσταται.) Το ίδιο ισχύει λίγο πολύ και για τις υπόλοιπες ασθένειες. Ένα πολύ απλό παράδειγμα: σε ένα σωρό τηλεοπτικά περιοδικά είναι γεμάτα με διαφημίσεις για χάπια για την εμμηνόπαυση. Έτσι μία φυσιολογική διαδικασία του γυναικείου σώματος αποκτά σιγά σιγά τα χαρακτηριστικά μίας ασθένειας και άρα κέρδη για την τσέπη μερικών.

Τέλος πάντων κάθε ασθένεια είναι και λόγος, δηλ. προπαγάνδα και διαφήμιση στην καλύτερη απόπειρα ελέγχου και τρομοκρατίας στην χειρότερη.
Με το ΑΙDS συμβαίνουν τα χειρότερα. Εκεί που πραγματικά είναι ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, δηλ. την υποσαχάρια Αφρική ελάχιστα λέγονται ή γίνονται εκτός από την στυγνή εκμετάλλευση αυτών των περιοχών από τις φαρμακοβιομηχανίες που πουλάνε τα αντιρετροικά φάρμακα. Ενώ στη δύση, είναι ναι μεν πρόβλημα, αλλά πολύ πιο περιορισμένο από όσο το ήθελε η φιλολογία της ασθένειας πριν 10,15 και 20 χρόνια.

Έτσι η βασική τους δουλειά εδώ είναι να προσπαθούν να μας τρομοκρατούν. Δύο τελευταία παραδείγματα των τελευταίων ημερών. Όχι δεν είναι κάνα 7ΜερεςΤV ή Espresso είναι η έγκυρη Ελευθεροτυπία και η politically correct Athens Voice. Διαβάζουμε λοιπόν στην Ελευθεροτυπία αυτό εδώ: Το AIDS θεριεύει πάνω στην δική μας άγνοια. Στο άρθρο μας λέει τα τελευταία νέα από το "μέτωπο". Μόνο που στα τελευταία νέα από το μέτωπο όλως παραδόξως τα 3/4 του κειμένου είναι το πόσο καλά είναι τα αντιρετροικά φάρμακα. Ενώ έχουμε μόνο έναν αριθμό και αυτός δεν είναι καν απόλυτος. Ένα ίσως 20%... Μάλιστα κατα τα άλλα τα ΜΜΕ φροντίζουν για την ενημέρωση μας. Και η ενημέρωση μας δεν είναι βάλε προφυλακτικό ας πούμε, είναι τι καλά που είναι τα φάρμακα. Περίεργο... Δεν έδωσα συνέχεια στην σκέψη μου και δεν θα έδινα αν δεν έβλεπα και μία αισχρή, απαράδεκτη και σεξιστική διαφήμιση στην Athens Voice...

Η διαφήμιση δείχνει ένα τύπο από πλάι και πίσω και μία γυναίκα να πάει να τον αγκαλιάσει κρατώντας μία τσάντα από ψώνια. Καi γράφει στη μέση "Τι δώρο του έφερες; Για να μάθεις κάνε το τεστ!" Και από κάτω "2 άτομα κολλάνε ΗΙV κάθε μέρα στην Ελλάδα" (δίπλα έχει έναν αστερίσκο που παραπέμπει στο εξής: 485 νέα περιστατικά εκδηλώθηκαν από 1/1/2006 εώς 31/10/2006 στην Ελλάδα. Πηγή Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων). Και τέλος κάνε το τέστ ανώνυμα και δωρεάν.

Η "διαφήμιση-κοινωνικό μύνημα" παρουσιάζει την γυναίκα σαν την απειλη του άντρα. Απαράδεκτο. Επιστημονικά. Κοινωνικά. Πολιτικά. Αυτό είναι νέτη σκέτη προπαγάνδα. Είναι ο πιο άθλιος και ο πιο απαράδεκτος σεξισμός. Τα προτυπα από όπου αντλεί η διαφήμιση τους συμβολισμούς είναι γνωστά. Η γυναίκα είναι φορέας του κακού. Η παλιά καλή χριστιανική άποψη 2.000 ετών γιατί να το παίξουμε πρωτότυποι; Δεν ξέρω αν πρέπει ή όχι να αναλύσω την σειμειολογία της διαφήμισης όπως και την σημασία της παραπάνω. Θα πω μόνο το εξής τραβώντας την λογική τους στα άκρα. Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν το 1/5 (το 19,5 των δηλωθέντων κρουσμάτων HIV συνολικά) των ασθενών. Και επίσης είναι γνωστό ότι η ετεροφυλόφιλη επαφή είναι ο λιγότερο διαδεδομένος τρόπος σεξουαλικής μετάδοσης. Και όπου τα νούμερα μας λένε ότι το 12,1 % των ανδρών μολύνθηκε από ετεροφυλόφιλη επαφή ενώ στις γυναίκες το ποσοστό είναι 67,8%. Με απλά λόγια αυτοί που απειλούνται από την ετεροφυλόφιλη επαφή δεν είναι οι αντρες αλλά οι γυναίκες. (Όλα τα νούμερα είναι από το επιδημιολογικό δελτίο του ΚΕΕΛΠΝΟ.)

Και δεύτερον και πολύ πιο σημαντικό η διαφήμιση κάτω κάτω έχει την ευγενική χορηγία της Gilead. Τι είναι αυτή; Απλά μία φαρμακευτική που πουλάει φάρμακα για το AIDS/HIV. Να υποθέσουμε ότι είναι και η εταιρεία που πουλάει τα τεστ διάγνωσης στο κράτος; Απλά πράγματα έτσι δεν είναι; Ο στόχος της "διαφήμισης-κοινωνικού μυνήματος" όμως δεν είναι οι άντρες. Ο στόχος είναι οι γυναίκες, οι οποίες προφανές κάνουν πιο λίγες διαγνωστικές εξετάσεις, και έτσι μέσω αυτής της "διαφήμισης-κοινωνικού μυνήματος" προσπαθούν να τις πείσουν να κάνουν περισσότερα...

Ότι δηλαδή προσπαθούν να κάνουν και οι διαφημίσεις για σερβιέτες...

Αφιερωμένο...

«Οι Αλβανοί θα σώσουν την αγορά κατοικίας»

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Του ΜΠΑΜΠΗ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Να επιτραπεί στους περίπου ένα εκατ. Αλβανούς που ζουν στη χώρα μας να αγοράζουν σπίτι στην Ελλάδα, χωρίς να ισχύουν όλες οι σημερινές πολύπλοκες και κατά συνέπεια αποθαρρυντικές διαδικασίες (αυτές που αφορούν πολίτες χωρών εκτός Ε.Ε. για παραμεθόριες περιοχές), προτείνει ο πρόεδρος των μεσιτών Θεσσαλονίκης, Νίκος Μανομενίδης. Επισημαίνει ακόμη ότι οι Αλβανοί διαθέτουν σημαντικές οικονομίες τις οποίες εξάγουν στην πατρίδα τους.

Κατά τη γνώμη του, ένα τέτοιο μέτρο θα βοηθούσε καθοριστικά στο να «συνέλθει» ο κλάδος της οικοδομής και να κινηθεί η αγορά των ακινήτων που παραμένει «παγωμένη» επί μακρό χρονικό διάστημα, προκαλώντας σημαντικά αλυσιδωτά προβλήματα στην οικονομία και τις τοπικές κοινωνίες.

Βογκά η αγορά

Στο νομό Θεσσαλονίκης, όπου τα απούλητα σπίτια υπολογίζονται σε περίπου 20.000-25.000, η αγορά βογκά με την ανεργία να χτυπά διάφορα επαγγέλματα και όχι μόνο τους οικοδόμους. Εξάλλου, όλοι οι εκπρόσωποι των επαγγελματικών κλάδων, που «ζουν» από την οικοδομική δραστηριότητα, ζητούν άμεσα μέτρα για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ως πρώτο θέτουν την υλοποίηση των αλλαγών στη φορολογία των ακινήτων που εξήγγειλε προεκλογικά ο πρωθυπουργός. Αυτές είχαν αποτέλεσμα, χιλιάδες ενδιαφερόμενοι να αναστείλουν τη δρομολόγηση αγοραπωλησιών περιμένοντας τις νομοθετικές ρυθμίσεις σε ό,τι αφορά πρώτη κατοικία, κληρονομιές και γονικές παροχές.

Σύμφωνα με την πρόεδρο των συμβολαιογράφων στη Θεσσαλονίκη, Ιωάννα Χρουσαλά-Μπιλίση, μετά τις προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης και μέχρι σήμερα, οι συμβολαιογραφικές πράξεις μεταβίβασης ακινήτων έχουν μειωθεί κατά 80%, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όχι μόνο για το ταμείο του κράτους αλλά και για μια σειρά εργαζόμενους και επαγγελματικά ταμεία.

Στην κατεύθυνση αναζωπύρωσης της αγοράς, ο κ. Μανομενίδης προτείνει ακόμη να ενεργοποιηθούν δάνεια για ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, και αναφέρεται και σε όλους όσοι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Επιπλέον ζητεί να τελειώνει επιτέλους το θέμα των παράνομα κλεισμένων ημιυπαίθριων χώρων και άλλων ανάλογων εκκρεμοτήτων που κρατούν σε ομηρία -ανάλογα με τις διαθέσεις του εκάστοτε αρμόδιου υπουργού- χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων της χώρας.

Ελευθεροτυπία 21/11/2007


Άμα είναι κανείς προχωρημένος πολιτικά, όπως είναι ο ιστολόγος τούτου εδώ του ταπεινού ιστολογίου, έχει τις λύσεις στο τσεπάκι του. Ορίστε λοιπόν μία λύση για όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν αυτό εδώ τον τόπο. Έχω τη λύση η οποία θα λύσει μόνιμα το ασφαλιστικό, θα εξασφαλίζει μόνιμα αυτοδυναμία στην κυβέρνηση, θα αποτελέσει την πεμπτουσία της συμμετοχικής δημοκρατίας του Γιωργάκη, θα εξαφανίσει την κακοδιαχείρηση και όλα τα δεινά των ταμείων (γραφειοκρατία, μίζες, δομημένα ομόλογα), και θα δώσει το έναυσμα για την αειφόρο ανάπτυξη του τόπου.

Ο πληθυσμός της χώρας είναι γύρω στα 10 μύρια. Υποθέτουμε περίπου λοιπόν ότι μιλάμε για 3.000.000 περίπου οικογένειες. Δικαιούχος αυτής της πρότασης που θα κάνω θα είναι το νεώτερο μέλος της κάθε οικογένειας. Καταρχήν λοιπόν πρέπει να γίνουν κάποιες μικρές μεταρρυθμίσεις.

Πρώτον, αυξάνουμε τον αριθμό των βουλευτών από 300 σε 30.000. Μην ρωτήσει κανείς που θα χωρέσουν όλοι αυτοί. Οι συζητήσεις θα γίνονται μέσω chatting σε κάνα κανάλι του IRC οπότε (να άλλη μία παράμετρος: αλματώδης αύξηση της χρήσης του διαδικτύου).

Δεύτερον, μείωνουμε τη θητεία της κάθε βουλής σε 6 μήνες. Μην πει κανείς ότι είναι λίγος ο χρόνος για μία κυβέρνηση. Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δεν θέλω. Εξάλλου όταν ο έλληνας αποφασίζει να κάνει κάτι τίποτα δεν τον εμποδίζει.

Και τρίτον και κυριότερο, εξασφαλίζουμε σε κάθε βουλευτή βουλευτική σύνταξη.

Προσέχτε λοιπόν τώρα τη μαγκιά. Για να γίνει ένα μέλος κάθε οικογένειας τουλάχιστον μία φορά βουλευτής θα χρειαστούμε συνολικά 50 χρόνια. Μέσα μόνο σε 50 χρόνια όλοι οι έλληνες θα είναι κομμάτι μίας οικογένειας που θα καταβάλλεται μία τουλάχιστον βουλευτική σύνταξη.Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι αναλογούν σε κάθε μέλος της οικογένειας 800 και κάτι ευρώ. Μπορεί κανείς λοιπόν να φανταστεί πόσο θα ωφελήσει αυτή η ριζοσπαστική μου πρόταση το έθνος!!!

Τέρμα όλα τα προβλήματα: ούτε ένσημα, ούτε ΙΚΑ, ούτε εισφορές, ούτε ανεργία, ούτε μαύρη εργασία ούτε τίποτα.

Είμαι στην διάθεση των αρχών και του έθνους για οποιεσδήποτε διευκρινήσεις. Ευχαριστώ.

Προχτές έβαλα δύο ειδήσεις από κάτω. Σχεδόν τυχαία, αλλά αυτή η τυχαιότητα μάλλον δεν υφίσταται. Τι μπορεί να είναι τυχαίο στις μέρες μας; Τα προβλήματα του κράτους πρόνοιας είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας. Στις μέρες που περάσαν έπεσαν στα υπόψην μου δύο σχετικές ανακοινώσεις. Μία από γενικούς γιατρούς στην Κατερίνη και μία από εργαζόμενους στην ψυχική υγεία. Τις αναδημοσιεύω γιατί αν και μικρές ή ίσως ασήμαντες είναι ευχάριστες ειδήσεις. Όποιος ωστόσο ενδιαφέρεται για μία ανάλυση πάνω στο κράτος πρόνοιας μπορεί να ανατρέξει στο Κιβώτιο εδώ και εδώ.

***

ΘΕΜΑ: Περί υποχρεωτικών εφημεριών γενικών γιατρών στο «ΤΕΠ» (Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών) του νοσοκομείου Κατερίνης

Στις 10-10 λάβαμε εντολή της διοίκησης να συμμετέχουμε στο πρόγραμμα εφημεριών του νεοσύστατου ΤΕΠ κατά το μήνα Οκτώβρη, με ημερομηνία έναρξης τη 15η Οκτώβρη. Είχε προηγηθεί πρόσκληση ενδιαφέροντος 10 μόνο μέρες πριν την εντολή, στην οποία κανείς από τους γενικούς γιατρούς των ΚΥΓ Αιγινίου και Λιτοχώρου δεν απάντησε θετικά…

Ο παραπάνω εξαναγκασμός προσπαθεί να αντλήσει τη νομιμότητά του από την πρόσφατη υπουργική απόφαση του κ.Αβραμόπουλου (14/9/07) η οποία συγκαταλέγει τους γενικούς γιατρούς στις ειδικότητες που μπορούν να συμμετέχουν στη λειτουργία των ΤΕΠ, εφόσον αποδεικνύεται «η εμπειρία και η γνώση τους στην επείγουσα ιατρική, διάσωση, προνοσοκομειακή περίθαλψη και στη διαχείριση-διοίκηση-συντονισμό του έργου της εφημερίας» (αντιγράφουμε από το κείμενο της υπουργικής απόφασης.)

Το ΤΕΠ του Γενικού Νοσοκομείου Κατερίνης αυτή τη στιγμή απαρτίζεται από «μόνιμο προσωπικό» δύο ατόμων ( ενώ η υπουργική απόφαση απαιτεί ελάχιστο ιατρικό προσωπικό 7 ατόμων) που μεταφέρθηκαν από το αναισθησιολογικό τμήμα του νοσοκομείου αφαιμάζοντάς το από το ολιγάριθμο δυναμικό του, εκ των οποίων η μία τελεί χρέη διευθύντριας ΤΕΠ. Δεν έχει γίνει καμιά σύσταση και προκήρυξη θέσης και φυσικά δεν αναμένεται να γίνει και καμιά πρόσληψη. Από το πρόγραμμα του μήνα Οκτώβρη προκύπτει ότι τις γενικές εφημερίες καλύπτουν ως επί το πλείστον οι εξαναγκασμένοι γενικοί γιατροί (μέχρι τώρα χαρακτηριστικά μόνο επιμελητές Β’) των κέντρων υγείας ευθύνης του ΓΝ Κατερίνης επικουρούμενοι από τις δυο γιατρούς του ΤΕΠ και ένα χειρουργό ο οποίος προσφέρει απ’ ό,τι μαθαίνουμε οικειοθελώς τις υπηρεσίες του στο εν λόγω τμήμα. Ο εφημερεύων που συνάμα βαπτίζεται και «υπεύθυνος ΤΕΠ» σύμφωνα με τις προφορικές δηλώσεις της διοίκησης αλλά και όπως προκύπτει από τις κείμενες διατάξεις είναι πάντα …ένας. Δεν έχει γίνει καμία διαδικασία επιλογής προσωπικού ή απόδειξης των γνώσεων και της εμπειρίας που απαιτούνται από την προαναφερθείσα υπ. απόφαση, όπως επίσης δεν έχει γίνει και καμμιά σοβαρή διαδικασία ενημέρωσης για τις αρμοδιότητες και τα καθήκοντα του εφημερεύοντος «υπεύθυνου ΤΕΠ» πέρα απ’ τις γενικότητες της διαβιβασθείσας υπ. απόφασης και τις ειρωνικές δηλώσεις του διοικητή «ρωτήστε τους προηγούμενους» (εφημερεύοντες γενικούς γιατρούς εννοείται)…

Ο χώρος του ΤΕΠ αποτελείται από τα προϋπάρχοντα ιατρεία επειγόντων και μία πρόσφατη προέκταση λίγων τετραγωνικών μέτρων που στεγάζει την αίθουσα αναμονής και ένα γκισέ όπου γίνεται η διαλογή. Η διευθύντρια του ΤΕΠ η οποία συνήθως μας υποδέχεται στο νοσοκομείο για να την αντικαταστήσουμε στο έργο της, μας υποδεικνύει το γκισέ της διαλογής ως χώρο λειτουργία μας, όπου μαζί με το νοσηλευτικό προσωπικό οφείλουμε να συμπληρώνουμε κάποια έντυπα του λεγόμενου «triage», παίρνοντας ιστορικό «στο πόδι» και σε «ανοιχτή ακρόαση» με την αίθουσα αναμονής! Αντίθετα, ο διοικητής που περιφέρεται για να επιβλέψει τη λειτουργία του τμήματος επαναφέρει την τάξη δηλώνοντας πως η αρμοδιότητά μας δεν είναι η διαλογή, αλλά η επίβλεψη και «βοήθεια» των ανειδίκευτων γιατρών (δηλ. ειδικευόμενων και αγροτικών) που «κρατάνε» τα επείγοντα! Η σχιζοειδής «προσωπικότητα» του ΤΕΠ της Κατερίνης με μια προσεκτική ματιά καταδεικνύει τα εξής:

Από τη μια, το ιθύνων ιατρικό προσωπικό του ΤΕΠ που είναι κατά βάση υπεύθυνο για τη λειτουργία του πρωινού ωραρίου, προσπαθεί να μας «χρυσώσει το χάπι», τονίζοντας τις low budget ευθύνες του πόστου (ευθύνες διαλογής που θα μπορούσε να διεκπεραιώσει και μια έμπειρη νοσηλεύτρια) και να μας εγκλωβίσει στον πιο αφόρητο επιστημονικό εξευτελισμό. Ο εύγλωττος εμπαιγμός…

Από την άλλη, η διοίκηση, πιο πιστή στο γράμμα της υπουργικής απόφασης, φανερώνει την πρόθεσή της να μας χρησιμοποιήσει σε ένα πόστο high budget ευθυνών: να αντικαταστήσουμε τους ειδικούς όλων των ειδικοτήτων στα επείγοντα, εκπαιδεύοντας ταυτόχρονα τους ειδικευόμενους όλων των ειδικοτήτων καθώς και τους τριμηνίτες αγροτικούς. Ίσως θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε το διοικητή για τη φιλοφρόνηση και να του ζητήσουμε ταυτόχρονα να μας χορηγήσει και αμφεταμίνες προκειμένου να ανταποκριθούμε στο καθήκον μας. Όποιος όμως πείθεται ότι μπορεί να διεκπεραιώσει τη λειτουργία αυτή είναι, κατά τη γνώμη μας, επιστημονικά υπερφίαλος. Όποιος απλά εξαναγκάζεται είναι εργασιακά εξευτελισμένος.

Για το ρόλο του γενικού γιατρού έχουν ακουστεί πολλά. Πέρα όμως από τις διακηρύξεις και τα ευχολόγια, η βιωμένη πραγματικότητα του γενικού γιατρού του ΕΣΥ και κατεξοχήν επιμελητή Β’ σχηματίζει μάλλον μια φιγούρα «κατατρεγμένου». Οι αλλεπάλληλες επιθέσεις μετακινήσεων σε τμήματα νοσοκομείου που πάσχουν από προσωπικό, από περιφερικό ιατρείο σε περιφερικό ιατρείο για κάλυψη πάγιων αναγκών της περιοχής ή σε κέντρα εφημερίας που στήνονται «στο πόδι» τους καλοκαιρινούς μήνες αποκρυσταλλώνουν μια ιδιότυπη ελαστικότητα που έρχεται να καλύψει την πάγια «ανάγκη» του συστήματος …για ελάττωση των διορισμών.Ο ρόλος του γενικού γιατρού συρρικνώνεται ή διογκώνεται σε μια αέναη προκρούστεια κλίνη ανάλογα με τις ανάγκες (πραγματικές ή μη) του κάθε διευθυντή ή διοικητή. Όλοι φαίνεται να ξεχνούν την περίφημη πρωτοβάθμια περίθαλψη η οποία οδηγείται σε παρακμή εν τη γενέσει της…

Όσον αφορά στην επιστημονική επάρκεια του γενικού γιατρού στο επείγον να τονίσουμε ότι έγκειται σε μεγάλο βαθμό στη «φιλοτιμία» του καθενός από μας. Ως γνωστόν το πρόγραμμα ειδίκευσής μας δεν περιλαμβάνει καμιά οργανωμένη και ουσιαστική εκπαίδευση στην επείγουσα προνοσοκομειακή ιατρική που μας αφορά. Ο ειδικευόμενος γενικός γιατρός καλείται να συρράψει αποσπασματικές γνώσεις και εμπειρίες που αποκομίζει από τα διάφορα τμήματα από τα οποία περνά ή να θυσιάσει το λιγοστό ελεύθερό του χρόνο και ένα γενναίο κονδύλιο για να εκπαιδευτεί υπό τη μορφή σεμιναρίων που πληρώνονται αδρά. Ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, οι γνώσεις και δεξιότητες στο επείγον δεν ανανεώνονται καθώς δεν έχουν τύχει θεσμικής αναγνώρισης. Αλλά ακόμη κι αν είχαμε την καλύτερη εκπαίδευση στην προνοσοκομειακή επείγουσα, στα πλαίσια της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, θεωρούμε ότι αυτή απέχει παρασάγκας από τη νοσοκομειακή επείγουσα ιατρική που διακρίνεται από το δευτεροβάθμιο και συχνά από τον τριτοβάθμιο χαρακτήρα της, δηλαδή από την οριστική και πλέον εξειδικευμένη αντιμετώπιση του επείγοντος περιστατικού. Χωρίς να υπερβάλλουμε θεωρούμε την απόσταση αυτή παρόμοια μ’ αυτή του ΕΚΑΒίτη απ’ τον ΤΕΠάρχη…

Συνολικά εκτιμούμε ότι στο Γ.Ν. Κατερίνης επιχειρείται ένα άνευ προηγουμένου πρόχειρο στήσιμο ενός τόσο κρίσιμου για την περίθαλψη των πολιτών τμήματος. Οι φωτογραφίες των «μεγάλων» έργων της διοίκησης φτάνουν στον τοπικό τύπο πολύ πριν εξασφαλιστεί το απαραίτητο προσωπικό, ενώ το ήδη υπάρχον (ιατρικό, παραϊατρικό, διοικητικό και βοηθητικό) γονατισμένο απ’ το φόρτο της δουλειάς δεν προλαβαίνει ούτε να αναστενάξει…Το νέο κτίριο του νοσοκομείου χτίζεται περισσότερα χρόνια απ’ το γεφύρι της Άρτας, το παλιό κτίριο δε έχει την όψη και τη χωρητικότητα Κέντρου Υγείας και στερείται βασικών ιατρικών ειδικοτήτων και βασικών εργαστηριακών εξετάσεων.

Το λυπηρό είναι δε ότι με την υπογραφή της σχετικής υπ. απόφασης ανοίγει ο δρόμος για παρόμοιες λύσεις και σε άλλα επαρχιακά νοσοκομεία. Απ’ ότι πληροφορούμαστε ήδη συνάδελφοι και σε άλλα νοσοκομεία απειλούνται με μετακίνηση στα αντίστοιχα ΤΕΠ. Οι αυξημένες σύγχρονες ανάγκες περίθαλψης της κοινωνίας αντιμετωπίζονται με επιπολαιότητα στην κατεύθυνση της οικονομίας των ανθρώπινων πόρων. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που αθρόες προσλήψεις θα έπρεπε να λύσουν το πρόβλημα της 48ωρης εργασίας των γιατρών και της κακοπληρωμένης υπερεργασίας των νοσηλευτών/νοσηλευτριών…

Με αυτό το κείμενο καλούμε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς-θεσμικά όργανα αλλά και τους συναδέλφους μας, γενικούς γιατρούς ή μη, να πάρουν θέση στην εργασιακή επίθεση που δεχόμαστε. Να καταδικαστεί η προσπάθεια στησίματος ΤΕΠ «μαϊμούδων» σε όλα τα επαρχιακά νοσοκομεία σε βάρος της λειτουργίας της πρωτοβάθμιας ή των νοσοκομειακών τμημάτων. Τα ΤΕΠ οφείλουν να απαρτίζονται από ομάδα γιατρών διάφορων ειδικοτήτων με αποδεδειγμένες γνώσεις και δεξιότητες στην επείγουσα ιατρική που θα καθορίζονται με αυστηρά κριτήρια. Τα ΤΕΠ οφείλουν να προσλάβουν νέο προσωπικό για να αποσυμφορήσουν αποτελεσματικά τις λειτουργίες των τμημάτων. Διαφορετικά θα μιλάμε πάντα για εμβαλωματικές λύσεις που επιχειρούνται όπως πάντα στις πλάτες των πιο ανίσχυρων, των ασθενών…

ΓΕΝΙΚΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΑΙΓΙΝΙΟΥ

***

Τα σωματεια εργαζομενων στις μοναδες υλοποιησης της ψυχιατρικης μεταρρυθμισης (νπιδ) εξαγγελλουν κηρυξη 24ωρης απεργιας στις 20 Νοεμβριου 2007 και διαμαρτυρια στο υπουργειο υγειας και κοινωνικής αλληλεγγυης.

Πάνω από 2 χρόνια βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα σοβαρά προβλήματα υποχρηματοδότησης που αντιμετωπίζουν οι μονάδες υλοποίησης της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης του προγράμματος «Ψυχαργώς». Καθυστερήσεις μισθών από 4 έως 6 μήνες, απολύσεις και εξαναγκαστικές παραιτήσεις, υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, απειλές λουκέτου στις δομές που εργαζόμαστε. Η ανασφάλειά των εργαζομένων εντείνεται και η φροντίδα των ψυχικά ασθενών φθίνει. Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση που είχε σα σκοπό την αποασυλοποίηση και την αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων οι οποίοι για χρόνια ζούσαν σε συνθήκες απάνθρωπες έχει στην ουσία εγκαταλειφθεί. Η πρόληψη για την ψυχική υγεία και η ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινωνίας έχει παγώσει.Η πολλά υποσχόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα λειτουργούσε εύρυθμα μέχρι το 2004 δηλαδή μέχρι τη λήξη της συγχρηματοδότησης από την Eυρωπαϊκή Ένωση. Το ελληνικό κράτος δεσμεύθηκε να χρηματοδοτεί το πρόγραμμα μέσω του τακτικού προϋπολογισμούγια τουλάχιστον 10 χρόνια μετά τη λήξη της συγχρηματοδότησης.Αντ’ αυτού η κυβέρνηση περικόπτει από το 2005 έως και σήμερα τη χρηματοδότηση όλο και περισσότερο: το 2005 το έλλειμμα ήταν 1,2 εκατ. ευρώ, το 2006 το έλλειμμα ήταν 5 εκατ. ευρώ και το 2007 το έλλειμμα αγγίζει τα 20 εκατ. ευρώ. Το συνολικό έλλειμμα ανέρχεται στο 42% της χρηματοδότησης. Έως τώρα το Υπουργείο Υγείας σε περιόδους εντάσεων και κινητοποιήσεων έβρισκε έκτακτες επιχορηγήσεις για να κατευνάσει την οργή των εργαζομένων και δεν δρομολόγησε την ουσιαστική ρύθμιση του προβλήματος. Ο τακτικός προϋπολογισμός είναι πολύ χαμηλός και οι «λύσεις» που ισχυρίζεται το Υπουργείο πως έχει δώσει αφορούν τη συνεργασία των δομών με τα ασφαλιστικά ταμεία για να λαμβάνουν τα έξοδα νοσηλίων για τους ασθενείς, κάτι που ούτε εύκολο είναι να υλοποιηθεί, ούτε σύντομο, ούτε επαρκείς όροι έχουν τεθεί, ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν αποδεχτεί. Η άλλη «λύση» του Υπουργείου είναι να δοθεί το ποσοστό 2% από χρήματα για τις προμήθειες νοσοκομείων, που όμως δεν είναι γνωστό πότε θα υλοποιηθεί. Στο μεταξύ χιλιάδες εργαζόμενοι παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα απλήρωτοι και δεν έχουν καμία αυταπάτη ότι υπάρχει πολιτική βούληση για την επίλυση του προβλήματος. Διανύουμε τη Β΄ φάση του «Ψυχαργώς» σε κλίμα αβεβαιότητας, ενέσιμων παρεμβάσεων χωρίς σχεδιασμένη πολιτική εξασφάλισης των απαραίτητων πόρωνγια την απρόσκοπτη και ποιοτική συνέχιση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης.Επιπλέον τα εργασιακά μας δικαιώματα συρρικνώνονται, όπως άλλωστε συμβαίνει σε ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους σε όλα τα επίπεδα (μισθοί, ελαστική εργασία, ασφαλιστικό, συμβάσεις ορισμένου χρόνου). Οι εργαζόμενοι και τα Σωματεία στα ΝΠΙΔ του «Ψυχαργώς»πραγματοποίησαν ανοιχτή σύσκεψη στις 9|11και αποφάσισαν ότι πολλά μπορούμε να κερδίσουμε αντιδρώντας ενωμένοι ενεργητικά στα προβλήματα παρά παραμένοντας παθητικά μέσα σε συνθήκες που άλλοι δημιουργούν για μας. Γι’ αυτό προκύρηξαν 24ωρη απεργία και παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Υγείας, ζητώντας ταυτόχρονα συνάντηση με τον υπουργό ώστε να πάρει θέση και να δεσμευτεί για την επίλυση των οικονομικών και θεσμικών μας αιτημάτων. Η κινητοποίηση στις 20 Νοεμβρίου είναι η πρώτη που γίνεται συντονισμένα με πρωτοβουλία των εργαζομένων από όλη την Ελλάδα και αναμένεται να είναι μαζική και δυναμική!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

§Απόδοση ΤΩΡΑ όλων των δεδουλευμένων για να βγουν οι συνάδελφοι και οι οικογένειές τους από την οικονομική ασφυξία.
§Πολιτική δέσμευση από μέρους της κυβέρνησης για ουσιαστική και οριστική επίλυση των προβλημάτων χρηματοδότησης και λειτουργίας των δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.
§Ανάληψη της ευθύνης από τις διοικήσεις των φορέων για τη μηνιαία καταβολή των δεδουλευμένων των εργαζομένων.
§Άμεσες προσλήψεις για ουσιαστική και εύρυθμη λειτουργία των δομών.
§Σύσταση επιτροπών ελέγχου με τη συμμετοχή εκλεγμένων εκπροσώπων των εργαζομένων για την οικονομική και διοικητική διαχείριση.
§Συμβάσεις αορίστου χρόνου για όλους τους εργαζόμενους προκειμένου να διασφαλιστούν τα εργασιακά τους δικαιώματα και η ποιοτική θεραπευτική συνέχεια στις δομές. Εκπαίδευση και επιμόρφωση με κόστος του κράτους.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 8.30 π.μ
ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

ΥΓ. Εννοείται για μένα εδώ ότι δεν θα κάτσω να κρίνω αιτήματα ή περιεχόμενα ή την περιβόητη ψυχιατρική μεταρρύθμιση (Οκ, είναι γνωστό ψυχική ασθένεια δεν υπάρχει, αλλά από το να είναι κανείς δεμένος σε ένα κρεββάτι καλύτερα είναι...). Ο τομέας της πρόνοιας δυστυχώς ελάχιστους αγώνες έχει να επιδείξει και αυτό με κάνει ρεφορμιστή...

Οι ειδήσεις των 11

Λέω να αρχίσω μία καινούρια κατηγορία αναρτήσεων όπου απλά θα αναδημοσιεύω κάποια νέα. θα προσπαθήσω να μην κάνω σχόλια εδώ.

Φιλανδία

Το σχέδιο νόμου, που εγκρίθηκε στην πρώτη του μορφή χθες, προωθήθηκε με τη διαδικασία του επείγοντος, διότι την ερχόμενη Δευτέρα περίπου 12.000 νοσοκόμοι πρόκειται να υποβάλουν την παραίτησή τους. «Λένε ότι δεν βάζουν την Τουρκία στην Ευρώπη γιατί δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ σας λέω ότι είμαστε ακριβώς στο ίδιο επίπεδο με την Τουρκία σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα». Με αυτόν τον τρόπο αντέδρασε στην είδηση της προώθησης της συγκεκριμένης νομοθεσίας η Μαρία-Καρίνα Κόσκινεν, κορυφαίο στέλεχος του συνδικάτου των νοσοκόμων, το οποίο μετά την αποτυχία των εργασιακών διαπραγματεύσεων πήρε απόφαση για ομαδική, σαρωτική παραίτηση των μελών του από τις δουλειές τους. Οι νοσοκόμοι «είναι οργισμένοι», μετέφερε η Κόσκινεν. Η διεκδίκησή τους για αύξηση των αποδοχών τους κατά 24% σε διάρκεια δύο ετών απορρίφθηκε και κάθε απεργιακή κινητοποίησή τους αντιμετωπίστηκε με την επίκληση του νόμου που επιβάλλει προσωπικό ασφαλείας στα νοσοκομεία. Οι νοσοκόμοι καταγγέλλουν ότι η κυβέρνηση τους αγνοεί, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την κατάργηση των περισσότερων συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Πολλοί τομείς εργαζομένων κατέβηκαν σε απεργίες και αρκετοί πήραν τις αυξήσεις που ήθελαν. Χιλιάδες άλλοι όμως αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της «ελαστικότητας» στην εργασία. Το νομοσχέδιο του συντηρητικού πρωθυπουργού Μάτι Βανχάνεν εγκρίθηκε κατ' αρχήν χθες από το Κοινοβούλιο και μετά την απαιτούμενη δεύτερη ψήφο την Παρασκευή, θα υπογραφεί από την πρόεδρο Τάρια Χάλονεν. Ετσι, τη Δευτέρα, αρκετοί από τους 12.000 νοσοκόμους που λένε ότι θα παραιτηθούν, θα οδηγηθούν συνοδεία αστυνομικών στα νοσοκομεία για να δουλέψουν.

Ελευθεροτυπία 14-11-2007

Ελλάδα

«Λευκά κελιά», χωρίς έπιπλα, με τοίχους επενδυμένους με μαλακά υλικά, φως από ψηλά παράθυρα και κάμερες παρακολούθησης στο ταβάνι, αποφάσισε να δημιουργήσει το υπουργείο Υγείας στα ψυχιατρεία, προκαλώντας τις αντιδράσεις των ψυχιάτρων.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας Τα Νέα, η εντολή για την άμεση δημιουργία «ήσυχων δωματίων», όπως τα ονομάζει, όπου θα απομονώνονται ψυχικά πάσχοντες σε κρίση, έφτασε στις 25 Σεπτεμβρίου στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (ΨΝΑ) και αφορά και τα εννέα τμήματα αντιμετώπισης οξέων περιστατικών.

Σύμφωνα με αυτή, το Δαφνί -όπως και όλα τα ψυχιατρικά νοσοκομεία και τα ψυχιατρικά τμήματα γενικών νοσοκομείων- θα δημιουργήσει μονόκλινα «ήσυχα δωμάτια», τα οποία θα βρίσκονται κοντά στη στάση αδελφών και εκεί θα απομονώνονται ασθενείς σε φάση κρίσης.

Στους χώρους προβλέπεται σύστημα παρακολούθησης με κάμερα για λόγους «εποπτείας, ασφάλειας και ελέγχου των περιστατικών».

«Δεν μας έφτανε το πρόβλημα των καθηλώσεων ασθενών στα κρεβάτια, τώρα θα φτιάξουμε και 'λευκά κελιά' όπου θα απομονώνουμε και θα τιμωρούμε ακόμα περισσότερο τους 'απείθαρχους' ψυχικά πάσχοντες», καταγγέλλει ο ψυχίατρος Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, διευθυντής του 9ου Ψυχιατρικού Τμήματος Εισαγωγών του ΨΝΑ.

«Για το θέμα δεν έχει αναπτυχθεί προβληματισμός και δεν έχουν πάρει θέση τα επιστημονικά όργανα του νοσοκομείου. Δεν γνωρίζουμε ακόμη με ποιον τρόπο θα υλοποιήσουμε την εντολή του υπουργείου Υγείας», δηλώνει στα Νέα ο διοικητής του ΨΝΑ κ. Α.Κοσμόπουλος.

«Τα 'ήσυχα δωμάτια' είναι προσβολή του πολιτισμού μας -όχι μόνο της ψυχιατρικής. Αυτό το μέτρο εξαγγέλλεται από το υπουργείο για να νοσηλεύονται υποτίθεται με ασφάλεια οι ανήσυχοι και διεγερτικοί ασθενείς. Αλλά η διέγερση τις περισσότερες φορές είναι η απάντηση στην ποικιλότροπη βία που υφίστανται οι ψυχικά πάσχοντες σε οποιοδήποτε κλειστό ίδρυμα», πιστεύει ο ψυχίατρος Γιώργος Κοκκινάκος, διευθυντής του Κέντρου Ψυχικής Υγείας στα Χανιά.

Πηγή in.gr


Τα Ζωνιανά λοιπόν, ο Μυλοπόταμος, τα ΕΚΑΜ και τα ΕΙΔΑΣΥΔΕ, τα χασίσια, οι μπάτσοι, ο Κεφαλογιάννης, η κρητική λεβεντιά, η οπλοφορία, ο απάτητος Ψηλορείτης, τα γκάνια και ένα ατέλειωτο γαιτανάκι σημείων για να αποφύγουμε την ουσία.

Τι στο καλό γίνεται εκεί κάτω; Ειλικρινά δεν (μπορώ) να ξέρω. Ωστόσο μπορώ να φανταστώ. Η περιοχή εκεί κάτω έχει μία υψηλή συγκέντρωση εγκληματικού κεφαλαίου. Το εγκληματικό κεφάλαιο για να ξηγιόμαστε είναι κανονικό κεφάλαιο σαν όλα τα υπόλοιπα, με τη μόνη διάφορα ότι δεν ακολουθεί τους νόμους. (Ασχετο αλλά τα τρία πιο επικερδή εμπορεύματα παγκόσμια είναι τα όπλα, τα ναρκωτικά και η πορνογραφία.) Το εγκληματικό κεφάλαιο αν και παράνομο, δεν μπορεί να λειτουργήσει εν αγνοία των μπάτσων, οι οποίοι ως ένα βαθμό σαν γραφειοκρατία εξαρτώνται από το εγκληματικό κεφάλαιο. Η φάση είναι γνωστή, σας τα ακουμπάμε και κάνετε τουμπεκί. Έτσι τις περισσότερες φορές υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα στους εγκληματίες και τους μπάτσους. Ο καθείς κάνει τη δουλειά του και τηρούνται κάποιες ισορροπίες. Οι μπάτσοι κάνουν τους ελέγχους τους και τηρούν τα προσχήματα, και οι άλλοι κάνουν τη δουλειά τους.

Αυτό το πράγμα μάλλον έσπασε με την ενέδρα στην πομπή των μπάτσων προς τα Ζωνιανά. Το ζήτημα είναι πιο απλό από ότι μπορεί να φαντάζονται κάποιοι. Ένας μπάτσος παρολίγο να ψοφήσει. Τι περίμενε κανείς να κάνουν οι μπάτσοι; Να πουν "Ω συγγνώμη, δεν θα ξανάρθουμε στο χωριό σας;." Έλεος δηλ. λίγη επίγνωση της πραγματικότητας δεν βλάπτει κανέναν. Έτσι λοιπόν οι μπάτσοι αυτό που βασικά πάνε να κάνουν είναι να πάνε να πουλήσουν μούρη στα χωριά εκεί πέρα. Η όλη επιχείρηση τους δεν είναι παρά μία παράσταση.

Γιατί αν στα αλήθεια θέλανε να ξεκάνουνε τις χασισοφυτείες θα το είχαν κάνει εδώ και καιρό. Να στέλνουνε ελικόπτερα με θερμικές κάμερες στην Πάρνηθα ξέρανε για να κυνηγήσουνε 30 άτομα που πέταξαν μπογιές στο καζίνο, να βρούνε μερικές χασισοφυτείες δυσκολεύονται;

Τέλος πάντων το ζήτημα εδώ δεν είναι με ποιανού το μέρος είναι κανείς γιατί απλούστατα και τα δύο μέρη είναι στην ίδια και απέναντι μπάντα.

Δεν θέλω να μιλήσω για τους κρητικούς όμως όλη αυτή η φιλολογία περί κρητικής λεβεντιάς και άλλα συναφή μόνο αηδία μου προκαλεί. Εννοείται ότι οι κρητικοί δεν είναι όλοι ίδιοι. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα αν οι Ζωνιανοί ήταν σε κανένα παράλιο του νησιού θα είχανε φτιάξει μερικές ξενοδοχειακές μονάδες και δεν θα ασχολούντουσαν με τα χασίσια. Με αυτή την έννοια αυτοί είναι ίδιοι σαν κουλτούρα και σαν κοσμοαντίληψη με όλους εκείνους του νομιμόφρονες κρητικούς που έχουν γαμήσει όλα τα βόρεια παράλια (και ένα μεγάλο μέρος των νοτίων) με ξενοδοχεία. Η "λεβεντιά" τους είναι τα φράγκα τους. Απλά πράγματα. Έχω ζήσει στην Κρήτη αρκετά χρόνια, και είχα την τύχη να συναντήσω από τους πιο εξαίσιους ανθρώπους μέχρι τους πιο απόλυτους κάφρους. Όπως και παντού άλλωστε.

Οι "λεβέντες" θυμούνται από ότι φαίνεται την "λεβεντιά" τους μόνο όταν ακουμπάνε τους ίδιους. Όταν σκοτώθηκε ο Μαραγκάκης, δεν φώναξε κανένας Ζωνιανός νομίζω. Ούτε όταν παλι μπάτσοι είχαν σκοτώσει ένα παληκάρι το 1994 (νομίζω) σε ένα μπλόκο στις Μοίρες είχαν γίνει και πολλά πράγματα από αυτούς τους "λεβέντες". Με αυτό δεν θέλω να πω ότι κακώς φωνάζουνε τώρα κάποιοι για αυτό το θεαματικό τσίρκο της ελληνικής αστυνομίας, απλά θέλω να τονίσω την ελαστικότητα αυτής της λεγόμενης "λεβεντιάς".

ΥΓ. Όλες αυτες τις μέρες έχουν ειπωθεί τόσα και τόσα για το θέμα, που νομίζω ελάχιστα παραπάνω λέω. Μερικοί σύντροφοι πάντως έχουν πάθει τέτοιο παραλήρημα που μέχρι και με το FARC της Κολομβίας συγκρίνανε τους Ζωνιανούς. Τι να πω εγώ τώρα; Η βλακεία είναι το πιο δίκαια μοιρασμένο αγαθό.


Βρισκόμαστε στον Απρίλη του 2005. Το κατάστημα έχει πάρει φωτιά, και εμείς πάμε να το φτιάξουμε. Με λίγες λέξεις η χειρότερη περίοδος μου στη δουλειά. Νιώθω μία τεράστια άρνηση να την περιγράψω. Να περιγράψω τι; Τις προσβολές και τα μπινελίκια; Ή τους εκβιασμούς και τις απειλές; Και όλα αυτά με το να έχω ένσημα μόνο 16 μηνών. (Σε εκείνη τη φάση ήθελες 18 μηνών ένσημα για να βγεις στην ανεργία νομίζω). Δεν κατάλαβα ποτέ άλλοτε τόσο ωμά τον εκβιασμό του να δουλεύεις. Όλη αυτή η ιστορία κράτησε μέχρι την Πέμπτη το μεσημέρι. (Αφού μας είχαν σκίσει στη δουλειά και στην καθαριότητα...). Ξαφνικά η αρχιεπόπτρια γλύκανε απέναντι μου και απέναντι στην Ζ. την άλλη 8ωρη. Θυμάμαι είπα τότε στην Ζ. που ρώτησε απορημένη "Τι γίνεται ρε με αυτούς;" "Τίποτα, τώρα είναι που θα μας γαμήσουν για τα καλά. Ψάχνουν υπεύθυνο." Σημ. Την προηγούμενη υπεύθυνη δεν την απέλυσαν, την καθαίρεσαν, μιας και θα έπρεπε να σκάσουν μία τρελλή αποζημίωση για τα 18 χρόνια προυπηρεσίας.

Στο τέλος της βάρδιας με πιάνει η αρχιεπόπτρια και με αρχίζει στο γλύψιμο. Κι εσύ που αυτό κι εσύ που εκείνο. Αφού έκανε μία τεράστια εισαγωγή κάνα 10λεπτο μου ρίχνει το μαντάτο. "Θες να γίνεις υπεύθυνος;". "Όχι" της λέω αυθόρμητα και αυτή μένει λίγο μαλάκας. "Ε μήπως θες να το σκεφτείς;" Μου λέει. "Καλά" λέω εγώ από ευγένεια "θα το σκεφτώ".

Βασικά το πρόβλημα μου δεν ήταν τόσο ιδεολογικό, ότι θα γίνω προιστάμενος (ποιανού θα γινόμουν προιστάμενος, με δύο άτομα στη βάρδια, εκ των οποίων το ένα στο ταμείο; Άλλωστε τυπικά υποτίθεται ότι ήμουν ήδη προιστάμενος καθότι σαν 8ωρος "διάταζα" τις 4ωρες...), όσο πρακτικό. Αυτό, που εγώ θέλω από την δουλειά είναι να πηγαίνω να κάνω το 8ωρο μου και να φεύγω και να μην έχω έγνοια στο σπίτι για τη δουλειά. Τώρα να σου φορτώσουν ένα μαγαζί στην πλάτη δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο για ένα bonus των 37 ευρω!!!

Την επόμενη μέρα που με ρωτάνε πάλι απαντάω "Όχι αν και με τιμάτε με την πρόταση σας, νομίζω ότι θα πρέπει να περάσει και άλλος καιρός να αποκτήσω εμπειρία της δουλειάς..." Τέλος πάντων μην τα πολυλογώ, προσπαθώ να το καθυστερήσω για να φύγει η αρχιεπόπτρια από το μαγαζί και να μείνει μόνο η επόπτρια την οποία μπορώ να χειριστώ καλύτερα.

Την επόμενη βδομάδα μετά από τρελλή πίεση καταλήγουμε σε συμβιβασμό. "Τυπικά εγώ δεν είμαι τίποτα εδώ μέσα, μαζί με την Ζ. και τις υπόλοιπες κοπέλες θα δουλεύουμε, δεν θέλω ούτε μπόνους αλλά ούτε και την ευθύνη." Αυτοί όμως στο σκάλωμα τους. Μα θέλουμε κάποιον να μιλάμε στο τηλ. Αφού το συζητήσαμε με την Ζ. τους λέμε. "Καταρχήν ο καθένας είναι υπεύθυνος για την δουλειά του εδώ, και κατά συνέπεια μπορείτε να απευθύνεστε σε όλους μας!!!" Μάλιστα. Επήλθε ο συμβιβασμός. Που να ξερα όμως και γω το μικρό και άβαλτο στην παραγωγή τι με περίμενε. Τέλος πάντων, αφού κάνω και μία ξήγα με την πρώην προισταμένη μου που τώρα είναι υφισταμένη μου και μιας και εκείνη θέλει να απολυθεί ακόμα καταλήγουμε στο εξής: Αυτή κάνει ότι νομίζει, εμείς δεν την ενοχλούμε καθόλου, και με την άδεια της την "δίνουμε" στους απο πάνω. Αστειευόμενος σε κάποια φάση της λέω "Εσύ είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Για ότι γίνεται φταις εσυ!" Αυτή συμφώνησε και επαύξησε. Η Γυναίκα είναι 50 χρονών, είχε ήδη σκυλοβαρεθεί εκεί μέσα. Οπότε ήθελε και θέλει να φύγει με τα χίλια. Έτσι λοιπόν θα δημιουργηθεί μία κοινώς αποδεκτή βολική κατάσταση για όλους μας. Δεν ενοχλούμε την πρώην υπεύθυνη, και ταυτόχρονα έχουμε και εμείς ένα πολύ βολικό άλλοθι για τα προβλήματα του μαγαζιού.

Η αλήθεια είναι ότι για κάνα 9μηνο μας άφησαν στην υσηχία μας. Μία υσηχία που έφτασε τα όρια της βαρεμάρας. Πέραν από τα μικροπροβλήματα της δουλειάς φτάσαμε σε ένα σημείο για κάνα τρίμηνο η επόπτρια να εμφανίζεται μία φορά τη βδομάδα για μία ωρίτσα, να μας λέει 2-3 πράγματα και να φεύγει. Όλον αυτό τον καιρό βέβαια το πράμα δουλευε για εμάς.

Καταφέραμε και φτιάξαμε ένα πολύ ωραίο κλίμα στο μαγαζί. Δουλεύαμε όλοι μαζι όταν χρειαζόταν και λουφάραμε πάλι όλοι μαζί. Είχαμε αλληλουποστήριξη και κατά μία έννοια αλληλεγγύη. Στεκόμασταν δίπλα-δίπλα σε μία καθημερινότητα καθόλου εύκολη. Οι συνάδελφοι ξέραν (και γω μαζί τους) ότι θα πηγαίναμε για δουλειά και δεν θα είμασταν μόνοι μας. Θα είχαμε τον συνάδελφο, που θα βοηθήσει και που θα τον βοηθήσουμε. Ε και αν μια μέρα δεν είχαμε όραξη για δουλειά, ντάξει δεν έτρεχε μία. Είναι άπειρες φορές που θυμάμαι την Ζ. να έρχεται (ειδικά στην απογευματινή βάρδια) να λέει. "Άσε με σήμερα μη μου μιλάς δεν έχω καθόλου όρεξη." Και είναι άπειρες οι φορές όπου εγώ κινούμουν μεταξύ αποδυτηρίων και αποθήκης απο τη βαρεμάρα μου. Η δουλειά έβγαινε και μεις είχαμε την πολυτέλεια να της δίνουμε το ρυθμό της ανάλογα με τα κέφια μας. Σημαντικό. Ειδικά σε μία σκατοδουλειά σαν αυτή. Εν ολίγοις, αν και αυτό θα φανεί παρακάτω απο την αφήγηση, είχαμε φτιάξει ένα πολύ καλό κλίμα στο μαγαζί. Η Ζ. μαζί με δύο τετράωρες και μένα και λίγο πιο μετά συν άλλη μία τετράωρη, είμασταν μία ομάδα που δούλευε απο κοινού, που καταλάβαινε τον συνάδελφο, και που ο συνάδελφος την καταλάβαινε.

Εγώ όλο αυτό τον καιρό δεν ήμουν υπεύθυνος τυπικά. Ουσιαστικά όμως οι απο πάνω απευθύνονταν σε εμένα για διάφορα πράγματα. Θυμάμαι για πολύ καιρό τους έλεγα είτε το λέτε σε μένα είτε στην Ζ. είναι το ίδιο. Εκεί γύρω στα Χριστούγεννα λοιπόν, έρχεται η επόπτρια και μου το ανακοινώνει. "Από εδώ και εμπρός θα είσαι δηλωμένος σαν υπεύθυνος εσύ και η Ζ. σαν συνυπεύθυνη". Θυμάμαι της λεω "Ποιανού μωρέ θα είμαστε υπευθυνοι, της Α., της Μ., και της Φ. (Οι τετράωρες);"

Έτσι καταλήγω να είμαι υπεύθυνος καταστήματος. Τρομάρα μου. Λίγο καιρό αργότερα αυτή μου η ιδιότητα θα αποτελέσει ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο στην όλη υπόθεση. Φυσικά δεν άλλαξε κάτι από την υπόθεση. Όπως δούλευα συνέχισα να δουλεύω και όπως ήταν οι σχέσεις μας συνέχισαν να είναι.

Εγώ τότε από την αρχή είχα σαν ένα μικρό στόχο να κάνω τις συναδέλφους να δραστηριοποιηθούν λίγο. Με ποια έννοια; Με την έννοια ότι γενικώς στις δουλειές ο κόσμος το βουλώνει και δεν πολυμιλάει. Με την έννοια ότι ο κόσμος θα αφήσει πράγματα να περάσουν εις βάρος τους. Έτσι ας πούμε στα διάφορα μικροπροβλήματα που υπήρχαν ο στόχος μου δεν ήταν να τα επιλύσω ο ίδιος αλλά να πείσω τις συναδέλφους να τα λύσουν αυτές. Να πάρει η τετράωρη τηλ. την αρχιεπόπτρια αμά λάχει και να της πει για 3,5 ώρες υπερωρία που δεν της βάλανε... (Έγινε αυτό και μετά πήρε εμένα η αρχιεπόπτρια τηλ. να μου πει ότι έχει πιο σημαντικά πράγματα να ασχολήθει από 3.5 ώρες υπερωρία...). Τέλος πάντων αυτό ήταν κάτι που σιγά σιγά το κατάφερα. Μάθαμε όλοι μας να λέμε όχι. Που και που όταν χρειαζόταν. Είναι πολύ διαφορετικό να σε παίρνει ο επόπτης τηλ. και να σου λέει: "Μ. θα κάτσεις αυριο 8ωρο. Εντάξει;" από το "Μ. θα μπορέσεις αν σου είναι έυκολο να κάτσεις αύριο υπερωρία;". Το ένα είναι κατάφαση που περιμένει επιβεβαίωση, το άλλο είναι ερώτηση. Μεγάλη διαφορά.

Γενικώς το κλίμα μέχρι και την άνοιξη του 2006 ήταν το εξής: δουλεύαμε και δουλεύαμε καλά επειδή συνονοούμασταν μεταξύ μας, και ταυτόχρονα προσπαθούσα να καλλιεργήσω μία πιο διεκδικητική στάση στο χώρο της δουλειάς στις υπόλοιπες συναδέλφους. Τα αποτελέσματα αυτού του πράγματος φάνηκαν στην πορεία. Όταν ήρθαν τα δύσκολα.

Αρχές Μάρτη του 2006 αλλάζουμε επόπτη. Μας έρχεται ένας τύπος που μόλις έχει γίνει υπεύθυνος από μαγαζί. Τρελλό γέλιο. Αλλά αυτά στην επόμενη ανάρτηση.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα