...διατηρούμε ακέραιη την επιθυμία μας να πετάμε σε όποιο βρώμικο ουρανό γουστάρουμε.

Όλοι μας φαντάζομαι ακούσαμε για την επικείμενη απαγόρευση του Bob. Πέραν του ότι η μαλακία βασιλεύει σε αυτή τη χώρα μάλλον δεν έχω να προσθέσω και πολλά πράγματα. Πέραν από μία προσωπική εμπειρία.

Είναι απόγευμα, είμαι πρωινός και κοντεύω να σχολάσω. Εκεί που βαράω τις υπογλυκαιμίες μου και κάθομαι μπροστά στο μαγαζί να περάσει η ώρα να πάω να φύγω αρπάζω κάτι από αυτά τα μεταλλαγμένα το σοκολατοειδή που τρώνε τα πιτσιρίκια σήμερα. Το τρώω και καθώς περιεργάζομαι τη συσκευασία να δω πάλι τι έφαγα (είναι ένας καλός τρόπος ψυχολογικής άμυνας απέναντι στους πειρασμούς. Πέρνεις κάτι, το τρως, διαβάζεις τα συστατικά, δεν το ξανατρως...). Βλέπω το παραπάνω αυτοκολλητάκι με τον Μπομπ. Το κοιταω για αρκετή ώρα ενώ ο σκληρός στο κεφάλι κάνει σαν καφετιέρα. Το δείχνω στη Μ. που ήταν στο ταμείο και της λέω. "Μ. μας γαμήσανε πάλι σήμερα."

Ήρθε όμως η ώρα να σχολάσω και καθώς περπάταγα και αναλόγιζομουνα τα της υπόθεσης Bob. Αναλογίστηκα εγώ ο σοφός στο γιατί να απαγορευτεί ο φίλος μας.

Φυσικά, ένας πούστης εργάτης δεν μπορεί να είναι πρότυπο για την ελληνική νεολαία.

Το AIDS εμπόρευμα


Σε μερικές μέρες είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS. Θα διαβάσουμε λοιπόν τις ετήσιες αναφορές στις εφημερίδες, θα δούμε καμιά τραγουδάρια να τραγουδάει και όλα εντάξει. Όλα εντάξει;

Η ασθένεια. Η οποιαδήποτε ασθένεια είναι κοινωνική κατασκευή. Φτιάχνεται δηλ. μέσα στην ιστορικότητα της κοινωνικής εξέλιξης, και από την στιγμή που η ιστορική εξέλιξη είναι η συγκεκριμένη καπιταλιστική συνθήκη πολύ φοβάμαι ότι το μισό της ασθένειας είναι το κέρδος. Για να το πω πιο ρητά: Τουλάχιστον το μισό του λόγου περί ασθένειας σήμερα είναι κατασκευασμένο από τις φαρμακοβιομηχανίες και τους γιατρούς. Δεν υπάρχει πιο αισχρό παράδειγμα πάνω σε αυτό από την "ψυχιατρική". "Επιστήμονες" με περισσή ευκολία βάζουν και βγάζουν συμπεριφορές από τον κατάλογο ψυχικών ασθενειών. Είναι νομίζω γνωστή λίγο πολύ σε όσους διαβάζουν εδώ η κριτική του ρεύματος της αντί-ψυχιατρικής. (Εμένα η κριτική μου ήταν πάντα πολύ απλή: Δεν υπάρχει ψυχή και άρα δεν μπορεί να υπάρξει ιατρική επί πράγματος που δεν υφίσταται.) Το ίδιο ισχύει λίγο πολύ και για τις υπόλοιπες ασθένειες. Ένα πολύ απλό παράδειγμα: σε ένα σωρό τηλεοπτικά περιοδικά είναι γεμάτα με διαφημίσεις για χάπια για την εμμηνόπαυση. Έτσι μία φυσιολογική διαδικασία του γυναικείου σώματος αποκτά σιγά σιγά τα χαρακτηριστικά μίας ασθένειας και άρα κέρδη για την τσέπη μερικών.

Τέλος πάντων κάθε ασθένεια είναι και λόγος, δηλ. προπαγάνδα και διαφήμιση στην καλύτερη απόπειρα ελέγχου και τρομοκρατίας στην χειρότερη.
Με το ΑΙDS συμβαίνουν τα χειρότερα. Εκεί που πραγματικά είναι ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, δηλ. την υποσαχάρια Αφρική ελάχιστα λέγονται ή γίνονται εκτός από την στυγνή εκμετάλλευση αυτών των περιοχών από τις φαρμακοβιομηχανίες που πουλάνε τα αντιρετροικά φάρμακα. Ενώ στη δύση, είναι ναι μεν πρόβλημα, αλλά πολύ πιο περιορισμένο από όσο το ήθελε η φιλολογία της ασθένειας πριν 10,15 και 20 χρόνια.

Έτσι η βασική τους δουλειά εδώ είναι να προσπαθούν να μας τρομοκρατούν. Δύο τελευταία παραδείγματα των τελευταίων ημερών. Όχι δεν είναι κάνα 7ΜερεςΤV ή Espresso είναι η έγκυρη Ελευθεροτυπία και η politically correct Athens Voice. Διαβάζουμε λοιπόν στην Ελευθεροτυπία αυτό εδώ: Το AIDS θεριεύει πάνω στην δική μας άγνοια. Στο άρθρο μας λέει τα τελευταία νέα από το "μέτωπο". Μόνο που στα τελευταία νέα από το μέτωπο όλως παραδόξως τα 3/4 του κειμένου είναι το πόσο καλά είναι τα αντιρετροικά φάρμακα. Ενώ έχουμε μόνο έναν αριθμό και αυτός δεν είναι καν απόλυτος. Ένα ίσως 20%... Μάλιστα κατα τα άλλα τα ΜΜΕ φροντίζουν για την ενημέρωση μας. Και η ενημέρωση μας δεν είναι βάλε προφυλακτικό ας πούμε, είναι τι καλά που είναι τα φάρμακα. Περίεργο... Δεν έδωσα συνέχεια στην σκέψη μου και δεν θα έδινα αν δεν έβλεπα και μία αισχρή, απαράδεκτη και σεξιστική διαφήμιση στην Athens Voice...

Η διαφήμιση δείχνει ένα τύπο από πλάι και πίσω και μία γυναίκα να πάει να τον αγκαλιάσει κρατώντας μία τσάντα από ψώνια. Καi γράφει στη μέση "Τι δώρο του έφερες; Για να μάθεις κάνε το τεστ!" Και από κάτω "2 άτομα κολλάνε ΗΙV κάθε μέρα στην Ελλάδα" (δίπλα έχει έναν αστερίσκο που παραπέμπει στο εξής: 485 νέα περιστατικά εκδηλώθηκαν από 1/1/2006 εώς 31/10/2006 στην Ελλάδα. Πηγή Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων). Και τέλος κάνε το τέστ ανώνυμα και δωρεάν.

Η "διαφήμιση-κοινωνικό μύνημα" παρουσιάζει την γυναίκα σαν την απειλη του άντρα. Απαράδεκτο. Επιστημονικά. Κοινωνικά. Πολιτικά. Αυτό είναι νέτη σκέτη προπαγάνδα. Είναι ο πιο άθλιος και ο πιο απαράδεκτος σεξισμός. Τα προτυπα από όπου αντλεί η διαφήμιση τους συμβολισμούς είναι γνωστά. Η γυναίκα είναι φορέας του κακού. Η παλιά καλή χριστιανική άποψη 2.000 ετών γιατί να το παίξουμε πρωτότυποι; Δεν ξέρω αν πρέπει ή όχι να αναλύσω την σειμειολογία της διαφήμισης όπως και την σημασία της παραπάνω. Θα πω μόνο το εξής τραβώντας την λογική τους στα άκρα. Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν το 1/5 (το 19,5 των δηλωθέντων κρουσμάτων HIV συνολικά) των ασθενών. Και επίσης είναι γνωστό ότι η ετεροφυλόφιλη επαφή είναι ο λιγότερο διαδεδομένος τρόπος σεξουαλικής μετάδοσης. Και όπου τα νούμερα μας λένε ότι το 12,1 % των ανδρών μολύνθηκε από ετεροφυλόφιλη επαφή ενώ στις γυναίκες το ποσοστό είναι 67,8%. Με απλά λόγια αυτοί που απειλούνται από την ετεροφυλόφιλη επαφή δεν είναι οι αντρες αλλά οι γυναίκες. (Όλα τα νούμερα είναι από το επιδημιολογικό δελτίο του ΚΕΕΛΠΝΟ.)

Και δεύτερον και πολύ πιο σημαντικό η διαφήμιση κάτω κάτω έχει την ευγενική χορηγία της Gilead. Τι είναι αυτή; Απλά μία φαρμακευτική που πουλάει φάρμακα για το AIDS/HIV. Να υποθέσουμε ότι είναι και η εταιρεία που πουλάει τα τεστ διάγνωσης στο κράτος; Απλά πράγματα έτσι δεν είναι; Ο στόχος της "διαφήμισης-κοινωνικού μυνήματος" όμως δεν είναι οι άντρες. Ο στόχος είναι οι γυναίκες, οι οποίες προφανές κάνουν πιο λίγες διαγνωστικές εξετάσεις, και έτσι μέσω αυτής της "διαφήμισης-κοινωνικού μυνήματος" προσπαθούν να τις πείσουν να κάνουν περισσότερα...

Ότι δηλαδή προσπαθούν να κάνουν και οι διαφημίσεις για σερβιέτες...

Αφιερωμένο...

«Οι Αλβανοί θα σώσουν την αγορά κατοικίας»

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Του ΜΠΑΜΠΗ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Να επιτραπεί στους περίπου ένα εκατ. Αλβανούς που ζουν στη χώρα μας να αγοράζουν σπίτι στην Ελλάδα, χωρίς να ισχύουν όλες οι σημερινές πολύπλοκες και κατά συνέπεια αποθαρρυντικές διαδικασίες (αυτές που αφορούν πολίτες χωρών εκτός Ε.Ε. για παραμεθόριες περιοχές), προτείνει ο πρόεδρος των μεσιτών Θεσσαλονίκης, Νίκος Μανομενίδης. Επισημαίνει ακόμη ότι οι Αλβανοί διαθέτουν σημαντικές οικονομίες τις οποίες εξάγουν στην πατρίδα τους.

Κατά τη γνώμη του, ένα τέτοιο μέτρο θα βοηθούσε καθοριστικά στο να «συνέλθει» ο κλάδος της οικοδομής και να κινηθεί η αγορά των ακινήτων που παραμένει «παγωμένη» επί μακρό χρονικό διάστημα, προκαλώντας σημαντικά αλυσιδωτά προβλήματα στην οικονομία και τις τοπικές κοινωνίες.

Βογκά η αγορά

Στο νομό Θεσσαλονίκης, όπου τα απούλητα σπίτια υπολογίζονται σε περίπου 20.000-25.000, η αγορά βογκά με την ανεργία να χτυπά διάφορα επαγγέλματα και όχι μόνο τους οικοδόμους. Εξάλλου, όλοι οι εκπρόσωποι των επαγγελματικών κλάδων, που «ζουν» από την οικοδομική δραστηριότητα, ζητούν άμεσα μέτρα για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ως πρώτο θέτουν την υλοποίηση των αλλαγών στη φορολογία των ακινήτων που εξήγγειλε προεκλογικά ο πρωθυπουργός. Αυτές είχαν αποτέλεσμα, χιλιάδες ενδιαφερόμενοι να αναστείλουν τη δρομολόγηση αγοραπωλησιών περιμένοντας τις νομοθετικές ρυθμίσεις σε ό,τι αφορά πρώτη κατοικία, κληρονομιές και γονικές παροχές.

Σύμφωνα με την πρόεδρο των συμβολαιογράφων στη Θεσσαλονίκη, Ιωάννα Χρουσαλά-Μπιλίση, μετά τις προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης και μέχρι σήμερα, οι συμβολαιογραφικές πράξεις μεταβίβασης ακινήτων έχουν μειωθεί κατά 80%, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όχι μόνο για το ταμείο του κράτους αλλά και για μια σειρά εργαζόμενους και επαγγελματικά ταμεία.

Στην κατεύθυνση αναζωπύρωσης της αγοράς, ο κ. Μανομενίδης προτείνει ακόμη να ενεργοποιηθούν δάνεια για ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, και αναφέρεται και σε όλους όσοι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Επιπλέον ζητεί να τελειώνει επιτέλους το θέμα των παράνομα κλεισμένων ημιυπαίθριων χώρων και άλλων ανάλογων εκκρεμοτήτων που κρατούν σε ομηρία -ανάλογα με τις διαθέσεις του εκάστοτε αρμόδιου υπουργού- χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων της χώρας.

Ελευθεροτυπία 21/11/2007


Άμα είναι κανείς προχωρημένος πολιτικά, όπως είναι ο ιστολόγος τούτου εδώ του ταπεινού ιστολογίου, έχει τις λύσεις στο τσεπάκι του. Ορίστε λοιπόν μία λύση για όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν αυτό εδώ τον τόπο. Έχω τη λύση η οποία θα λύσει μόνιμα το ασφαλιστικό, θα εξασφαλίζει μόνιμα αυτοδυναμία στην κυβέρνηση, θα αποτελέσει την πεμπτουσία της συμμετοχικής δημοκρατίας του Γιωργάκη, θα εξαφανίσει την κακοδιαχείρηση και όλα τα δεινά των ταμείων (γραφειοκρατία, μίζες, δομημένα ομόλογα), και θα δώσει το έναυσμα για την αειφόρο ανάπτυξη του τόπου.

Ο πληθυσμός της χώρας είναι γύρω στα 10 μύρια. Υποθέτουμε περίπου λοιπόν ότι μιλάμε για 3.000.000 περίπου οικογένειες. Δικαιούχος αυτής της πρότασης που θα κάνω θα είναι το νεώτερο μέλος της κάθε οικογένειας. Καταρχήν λοιπόν πρέπει να γίνουν κάποιες μικρές μεταρρυθμίσεις.

Πρώτον, αυξάνουμε τον αριθμό των βουλευτών από 300 σε 30.000. Μην ρωτήσει κανείς που θα χωρέσουν όλοι αυτοί. Οι συζητήσεις θα γίνονται μέσω chatting σε κάνα κανάλι του IRC οπότε (να άλλη μία παράμετρος: αλματώδης αύξηση της χρήσης του διαδικτύου).

Δεύτερον, μείωνουμε τη θητεία της κάθε βουλής σε 6 μήνες. Μην πει κανείς ότι είναι λίγος ο χρόνος για μία κυβέρνηση. Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δεν θέλω. Εξάλλου όταν ο έλληνας αποφασίζει να κάνει κάτι τίποτα δεν τον εμποδίζει.

Και τρίτον και κυριότερο, εξασφαλίζουμε σε κάθε βουλευτή βουλευτική σύνταξη.

Προσέχτε λοιπόν τώρα τη μαγκιά. Για να γίνει ένα μέλος κάθε οικογένειας τουλάχιστον μία φορά βουλευτής θα χρειαστούμε συνολικά 50 χρόνια. Μέσα μόνο σε 50 χρόνια όλοι οι έλληνες θα είναι κομμάτι μίας οικογένειας που θα καταβάλλεται μία τουλάχιστον βουλευτική σύνταξη.Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι αναλογούν σε κάθε μέλος της οικογένειας 800 και κάτι ευρώ. Μπορεί κανείς λοιπόν να φανταστεί πόσο θα ωφελήσει αυτή η ριζοσπαστική μου πρόταση το έθνος!!!

Τέρμα όλα τα προβλήματα: ούτε ένσημα, ούτε ΙΚΑ, ούτε εισφορές, ούτε ανεργία, ούτε μαύρη εργασία ούτε τίποτα.

Είμαι στην διάθεση των αρχών και του έθνους για οποιεσδήποτε διευκρινήσεις. Ευχαριστώ.

Προχτές έβαλα δύο ειδήσεις από κάτω. Σχεδόν τυχαία, αλλά αυτή η τυχαιότητα μάλλον δεν υφίσταται. Τι μπορεί να είναι τυχαίο στις μέρες μας; Τα προβλήματα του κράτους πρόνοιας είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας. Στις μέρες που περάσαν έπεσαν στα υπόψην μου δύο σχετικές ανακοινώσεις. Μία από γενικούς γιατρούς στην Κατερίνη και μία από εργαζόμενους στην ψυχική υγεία. Τις αναδημοσιεύω γιατί αν και μικρές ή ίσως ασήμαντες είναι ευχάριστες ειδήσεις. Όποιος ωστόσο ενδιαφέρεται για μία ανάλυση πάνω στο κράτος πρόνοιας μπορεί να ανατρέξει στο Κιβώτιο εδώ και εδώ.

***

ΘΕΜΑ: Περί υποχρεωτικών εφημεριών γενικών γιατρών στο «ΤΕΠ» (Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών) του νοσοκομείου Κατερίνης

Στις 10-10 λάβαμε εντολή της διοίκησης να συμμετέχουμε στο πρόγραμμα εφημεριών του νεοσύστατου ΤΕΠ κατά το μήνα Οκτώβρη, με ημερομηνία έναρξης τη 15η Οκτώβρη. Είχε προηγηθεί πρόσκληση ενδιαφέροντος 10 μόνο μέρες πριν την εντολή, στην οποία κανείς από τους γενικούς γιατρούς των ΚΥΓ Αιγινίου και Λιτοχώρου δεν απάντησε θετικά…

Ο παραπάνω εξαναγκασμός προσπαθεί να αντλήσει τη νομιμότητά του από την πρόσφατη υπουργική απόφαση του κ.Αβραμόπουλου (14/9/07) η οποία συγκαταλέγει τους γενικούς γιατρούς στις ειδικότητες που μπορούν να συμμετέχουν στη λειτουργία των ΤΕΠ, εφόσον αποδεικνύεται «η εμπειρία και η γνώση τους στην επείγουσα ιατρική, διάσωση, προνοσοκομειακή περίθαλψη και στη διαχείριση-διοίκηση-συντονισμό του έργου της εφημερίας» (αντιγράφουμε από το κείμενο της υπουργικής απόφασης.)

Το ΤΕΠ του Γενικού Νοσοκομείου Κατερίνης αυτή τη στιγμή απαρτίζεται από «μόνιμο προσωπικό» δύο ατόμων ( ενώ η υπουργική απόφαση απαιτεί ελάχιστο ιατρικό προσωπικό 7 ατόμων) που μεταφέρθηκαν από το αναισθησιολογικό τμήμα του νοσοκομείου αφαιμάζοντάς το από το ολιγάριθμο δυναμικό του, εκ των οποίων η μία τελεί χρέη διευθύντριας ΤΕΠ. Δεν έχει γίνει καμιά σύσταση και προκήρυξη θέσης και φυσικά δεν αναμένεται να γίνει και καμιά πρόσληψη. Από το πρόγραμμα του μήνα Οκτώβρη προκύπτει ότι τις γενικές εφημερίες καλύπτουν ως επί το πλείστον οι εξαναγκασμένοι γενικοί γιατροί (μέχρι τώρα χαρακτηριστικά μόνο επιμελητές Β’) των κέντρων υγείας ευθύνης του ΓΝ Κατερίνης επικουρούμενοι από τις δυο γιατρούς του ΤΕΠ και ένα χειρουργό ο οποίος προσφέρει απ’ ό,τι μαθαίνουμε οικειοθελώς τις υπηρεσίες του στο εν λόγω τμήμα. Ο εφημερεύων που συνάμα βαπτίζεται και «υπεύθυνος ΤΕΠ» σύμφωνα με τις προφορικές δηλώσεις της διοίκησης αλλά και όπως προκύπτει από τις κείμενες διατάξεις είναι πάντα …ένας. Δεν έχει γίνει καμία διαδικασία επιλογής προσωπικού ή απόδειξης των γνώσεων και της εμπειρίας που απαιτούνται από την προαναφερθείσα υπ. απόφαση, όπως επίσης δεν έχει γίνει και καμμιά σοβαρή διαδικασία ενημέρωσης για τις αρμοδιότητες και τα καθήκοντα του εφημερεύοντος «υπεύθυνου ΤΕΠ» πέρα απ’ τις γενικότητες της διαβιβασθείσας υπ. απόφασης και τις ειρωνικές δηλώσεις του διοικητή «ρωτήστε τους προηγούμενους» (εφημερεύοντες γενικούς γιατρούς εννοείται)…

Ο χώρος του ΤΕΠ αποτελείται από τα προϋπάρχοντα ιατρεία επειγόντων και μία πρόσφατη προέκταση λίγων τετραγωνικών μέτρων που στεγάζει την αίθουσα αναμονής και ένα γκισέ όπου γίνεται η διαλογή. Η διευθύντρια του ΤΕΠ η οποία συνήθως μας υποδέχεται στο νοσοκομείο για να την αντικαταστήσουμε στο έργο της, μας υποδεικνύει το γκισέ της διαλογής ως χώρο λειτουργία μας, όπου μαζί με το νοσηλευτικό προσωπικό οφείλουμε να συμπληρώνουμε κάποια έντυπα του λεγόμενου «triage», παίρνοντας ιστορικό «στο πόδι» και σε «ανοιχτή ακρόαση» με την αίθουσα αναμονής! Αντίθετα, ο διοικητής που περιφέρεται για να επιβλέψει τη λειτουργία του τμήματος επαναφέρει την τάξη δηλώνοντας πως η αρμοδιότητά μας δεν είναι η διαλογή, αλλά η επίβλεψη και «βοήθεια» των ανειδίκευτων γιατρών (δηλ. ειδικευόμενων και αγροτικών) που «κρατάνε» τα επείγοντα! Η σχιζοειδής «προσωπικότητα» του ΤΕΠ της Κατερίνης με μια προσεκτική ματιά καταδεικνύει τα εξής:

Από τη μια, το ιθύνων ιατρικό προσωπικό του ΤΕΠ που είναι κατά βάση υπεύθυνο για τη λειτουργία του πρωινού ωραρίου, προσπαθεί να μας «χρυσώσει το χάπι», τονίζοντας τις low budget ευθύνες του πόστου (ευθύνες διαλογής που θα μπορούσε να διεκπεραιώσει και μια έμπειρη νοσηλεύτρια) και να μας εγκλωβίσει στον πιο αφόρητο επιστημονικό εξευτελισμό. Ο εύγλωττος εμπαιγμός…

Από την άλλη, η διοίκηση, πιο πιστή στο γράμμα της υπουργικής απόφασης, φανερώνει την πρόθεσή της να μας χρησιμοποιήσει σε ένα πόστο high budget ευθυνών: να αντικαταστήσουμε τους ειδικούς όλων των ειδικοτήτων στα επείγοντα, εκπαιδεύοντας ταυτόχρονα τους ειδικευόμενους όλων των ειδικοτήτων καθώς και τους τριμηνίτες αγροτικούς. Ίσως θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε το διοικητή για τη φιλοφρόνηση και να του ζητήσουμε ταυτόχρονα να μας χορηγήσει και αμφεταμίνες προκειμένου να ανταποκριθούμε στο καθήκον μας. Όποιος όμως πείθεται ότι μπορεί να διεκπεραιώσει τη λειτουργία αυτή είναι, κατά τη γνώμη μας, επιστημονικά υπερφίαλος. Όποιος απλά εξαναγκάζεται είναι εργασιακά εξευτελισμένος.

Για το ρόλο του γενικού γιατρού έχουν ακουστεί πολλά. Πέρα όμως από τις διακηρύξεις και τα ευχολόγια, η βιωμένη πραγματικότητα του γενικού γιατρού του ΕΣΥ και κατεξοχήν επιμελητή Β’ σχηματίζει μάλλον μια φιγούρα «κατατρεγμένου». Οι αλλεπάλληλες επιθέσεις μετακινήσεων σε τμήματα νοσοκομείου που πάσχουν από προσωπικό, από περιφερικό ιατρείο σε περιφερικό ιατρείο για κάλυψη πάγιων αναγκών της περιοχής ή σε κέντρα εφημερίας που στήνονται «στο πόδι» τους καλοκαιρινούς μήνες αποκρυσταλλώνουν μια ιδιότυπη ελαστικότητα που έρχεται να καλύψει την πάγια «ανάγκη» του συστήματος …για ελάττωση των διορισμών.Ο ρόλος του γενικού γιατρού συρρικνώνεται ή διογκώνεται σε μια αέναη προκρούστεια κλίνη ανάλογα με τις ανάγκες (πραγματικές ή μη) του κάθε διευθυντή ή διοικητή. Όλοι φαίνεται να ξεχνούν την περίφημη πρωτοβάθμια περίθαλψη η οποία οδηγείται σε παρακμή εν τη γενέσει της…

Όσον αφορά στην επιστημονική επάρκεια του γενικού γιατρού στο επείγον να τονίσουμε ότι έγκειται σε μεγάλο βαθμό στη «φιλοτιμία» του καθενός από μας. Ως γνωστόν το πρόγραμμα ειδίκευσής μας δεν περιλαμβάνει καμιά οργανωμένη και ουσιαστική εκπαίδευση στην επείγουσα προνοσοκομειακή ιατρική που μας αφορά. Ο ειδικευόμενος γενικός γιατρός καλείται να συρράψει αποσπασματικές γνώσεις και εμπειρίες που αποκομίζει από τα διάφορα τμήματα από τα οποία περνά ή να θυσιάσει το λιγοστό ελεύθερό του χρόνο και ένα γενναίο κονδύλιο για να εκπαιδευτεί υπό τη μορφή σεμιναρίων που πληρώνονται αδρά. Ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, οι γνώσεις και δεξιότητες στο επείγον δεν ανανεώνονται καθώς δεν έχουν τύχει θεσμικής αναγνώρισης. Αλλά ακόμη κι αν είχαμε την καλύτερη εκπαίδευση στην προνοσοκομειακή επείγουσα, στα πλαίσια της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, θεωρούμε ότι αυτή απέχει παρασάγκας από τη νοσοκομειακή επείγουσα ιατρική που διακρίνεται από το δευτεροβάθμιο και συχνά από τον τριτοβάθμιο χαρακτήρα της, δηλαδή από την οριστική και πλέον εξειδικευμένη αντιμετώπιση του επείγοντος περιστατικού. Χωρίς να υπερβάλλουμε θεωρούμε την απόσταση αυτή παρόμοια μ’ αυτή του ΕΚΑΒίτη απ’ τον ΤΕΠάρχη…

Συνολικά εκτιμούμε ότι στο Γ.Ν. Κατερίνης επιχειρείται ένα άνευ προηγουμένου πρόχειρο στήσιμο ενός τόσο κρίσιμου για την περίθαλψη των πολιτών τμήματος. Οι φωτογραφίες των «μεγάλων» έργων της διοίκησης φτάνουν στον τοπικό τύπο πολύ πριν εξασφαλιστεί το απαραίτητο προσωπικό, ενώ το ήδη υπάρχον (ιατρικό, παραϊατρικό, διοικητικό και βοηθητικό) γονατισμένο απ’ το φόρτο της δουλειάς δεν προλαβαίνει ούτε να αναστενάξει…Το νέο κτίριο του νοσοκομείου χτίζεται περισσότερα χρόνια απ’ το γεφύρι της Άρτας, το παλιό κτίριο δε έχει την όψη και τη χωρητικότητα Κέντρου Υγείας και στερείται βασικών ιατρικών ειδικοτήτων και βασικών εργαστηριακών εξετάσεων.

Το λυπηρό είναι δε ότι με την υπογραφή της σχετικής υπ. απόφασης ανοίγει ο δρόμος για παρόμοιες λύσεις και σε άλλα επαρχιακά νοσοκομεία. Απ’ ότι πληροφορούμαστε ήδη συνάδελφοι και σε άλλα νοσοκομεία απειλούνται με μετακίνηση στα αντίστοιχα ΤΕΠ. Οι αυξημένες σύγχρονες ανάγκες περίθαλψης της κοινωνίας αντιμετωπίζονται με επιπολαιότητα στην κατεύθυνση της οικονομίας των ανθρώπινων πόρων. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που αθρόες προσλήψεις θα έπρεπε να λύσουν το πρόβλημα της 48ωρης εργασίας των γιατρών και της κακοπληρωμένης υπερεργασίας των νοσηλευτών/νοσηλευτριών…

Με αυτό το κείμενο καλούμε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς-θεσμικά όργανα αλλά και τους συναδέλφους μας, γενικούς γιατρούς ή μη, να πάρουν θέση στην εργασιακή επίθεση που δεχόμαστε. Να καταδικαστεί η προσπάθεια στησίματος ΤΕΠ «μαϊμούδων» σε όλα τα επαρχιακά νοσοκομεία σε βάρος της λειτουργίας της πρωτοβάθμιας ή των νοσοκομειακών τμημάτων. Τα ΤΕΠ οφείλουν να απαρτίζονται από ομάδα γιατρών διάφορων ειδικοτήτων με αποδεδειγμένες γνώσεις και δεξιότητες στην επείγουσα ιατρική που θα καθορίζονται με αυστηρά κριτήρια. Τα ΤΕΠ οφείλουν να προσλάβουν νέο προσωπικό για να αποσυμφορήσουν αποτελεσματικά τις λειτουργίες των τμημάτων. Διαφορετικά θα μιλάμε πάντα για εμβαλωματικές λύσεις που επιχειρούνται όπως πάντα στις πλάτες των πιο ανίσχυρων, των ασθενών…

ΓΕΝΙΚΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΑΙΓΙΝΙΟΥ

***

Τα σωματεια εργαζομενων στις μοναδες υλοποιησης της ψυχιατρικης μεταρρυθμισης (νπιδ) εξαγγελλουν κηρυξη 24ωρης απεργιας στις 20 Νοεμβριου 2007 και διαμαρτυρια στο υπουργειο υγειας και κοινωνικής αλληλεγγυης.

Πάνω από 2 χρόνια βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα σοβαρά προβλήματα υποχρηματοδότησης που αντιμετωπίζουν οι μονάδες υλοποίησης της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης του προγράμματος «Ψυχαργώς». Καθυστερήσεις μισθών από 4 έως 6 μήνες, απολύσεις και εξαναγκαστικές παραιτήσεις, υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, απειλές λουκέτου στις δομές που εργαζόμαστε. Η ανασφάλειά των εργαζομένων εντείνεται και η φροντίδα των ψυχικά ασθενών φθίνει. Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση που είχε σα σκοπό την αποασυλοποίηση και την αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων οι οποίοι για χρόνια ζούσαν σε συνθήκες απάνθρωπες έχει στην ουσία εγκαταλειφθεί. Η πρόληψη για την ψυχική υγεία και η ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινωνίας έχει παγώσει.Η πολλά υποσχόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα λειτουργούσε εύρυθμα μέχρι το 2004 δηλαδή μέχρι τη λήξη της συγχρηματοδότησης από την Eυρωπαϊκή Ένωση. Το ελληνικό κράτος δεσμεύθηκε να χρηματοδοτεί το πρόγραμμα μέσω του τακτικού προϋπολογισμούγια τουλάχιστον 10 χρόνια μετά τη λήξη της συγχρηματοδότησης.Αντ’ αυτού η κυβέρνηση περικόπτει από το 2005 έως και σήμερα τη χρηματοδότηση όλο και περισσότερο: το 2005 το έλλειμμα ήταν 1,2 εκατ. ευρώ, το 2006 το έλλειμμα ήταν 5 εκατ. ευρώ και το 2007 το έλλειμμα αγγίζει τα 20 εκατ. ευρώ. Το συνολικό έλλειμμα ανέρχεται στο 42% της χρηματοδότησης. Έως τώρα το Υπουργείο Υγείας σε περιόδους εντάσεων και κινητοποιήσεων έβρισκε έκτακτες επιχορηγήσεις για να κατευνάσει την οργή των εργαζομένων και δεν δρομολόγησε την ουσιαστική ρύθμιση του προβλήματος. Ο τακτικός προϋπολογισμός είναι πολύ χαμηλός και οι «λύσεις» που ισχυρίζεται το Υπουργείο πως έχει δώσει αφορούν τη συνεργασία των δομών με τα ασφαλιστικά ταμεία για να λαμβάνουν τα έξοδα νοσηλίων για τους ασθενείς, κάτι που ούτε εύκολο είναι να υλοποιηθεί, ούτε σύντομο, ούτε επαρκείς όροι έχουν τεθεί, ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν αποδεχτεί. Η άλλη «λύση» του Υπουργείου είναι να δοθεί το ποσοστό 2% από χρήματα για τις προμήθειες νοσοκομείων, που όμως δεν είναι γνωστό πότε θα υλοποιηθεί. Στο μεταξύ χιλιάδες εργαζόμενοι παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα απλήρωτοι και δεν έχουν καμία αυταπάτη ότι υπάρχει πολιτική βούληση για την επίλυση του προβλήματος. Διανύουμε τη Β΄ φάση του «Ψυχαργώς» σε κλίμα αβεβαιότητας, ενέσιμων παρεμβάσεων χωρίς σχεδιασμένη πολιτική εξασφάλισης των απαραίτητων πόρωνγια την απρόσκοπτη και ποιοτική συνέχιση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης.Επιπλέον τα εργασιακά μας δικαιώματα συρρικνώνονται, όπως άλλωστε συμβαίνει σε ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους σε όλα τα επίπεδα (μισθοί, ελαστική εργασία, ασφαλιστικό, συμβάσεις ορισμένου χρόνου). Οι εργαζόμενοι και τα Σωματεία στα ΝΠΙΔ του «Ψυχαργώς»πραγματοποίησαν ανοιχτή σύσκεψη στις 9|11και αποφάσισαν ότι πολλά μπορούμε να κερδίσουμε αντιδρώντας ενωμένοι ενεργητικά στα προβλήματα παρά παραμένοντας παθητικά μέσα σε συνθήκες που άλλοι δημιουργούν για μας. Γι’ αυτό προκύρηξαν 24ωρη απεργία και παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Υγείας, ζητώντας ταυτόχρονα συνάντηση με τον υπουργό ώστε να πάρει θέση και να δεσμευτεί για την επίλυση των οικονομικών και θεσμικών μας αιτημάτων. Η κινητοποίηση στις 20 Νοεμβρίου είναι η πρώτη που γίνεται συντονισμένα με πρωτοβουλία των εργαζομένων από όλη την Ελλάδα και αναμένεται να είναι μαζική και δυναμική!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

§Απόδοση ΤΩΡΑ όλων των δεδουλευμένων για να βγουν οι συνάδελφοι και οι οικογένειές τους από την οικονομική ασφυξία.
§Πολιτική δέσμευση από μέρους της κυβέρνησης για ουσιαστική και οριστική επίλυση των προβλημάτων χρηματοδότησης και λειτουργίας των δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.
§Ανάληψη της ευθύνης από τις διοικήσεις των φορέων για τη μηνιαία καταβολή των δεδουλευμένων των εργαζομένων.
§Άμεσες προσλήψεις για ουσιαστική και εύρυθμη λειτουργία των δομών.
§Σύσταση επιτροπών ελέγχου με τη συμμετοχή εκλεγμένων εκπροσώπων των εργαζομένων για την οικονομική και διοικητική διαχείριση.
§Συμβάσεις αορίστου χρόνου για όλους τους εργαζόμενους προκειμένου να διασφαλιστούν τα εργασιακά τους δικαιώματα και η ποιοτική θεραπευτική συνέχεια στις δομές. Εκπαίδευση και επιμόρφωση με κόστος του κράτους.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 8.30 π.μ
ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

ΥΓ. Εννοείται για μένα εδώ ότι δεν θα κάτσω να κρίνω αιτήματα ή περιεχόμενα ή την περιβόητη ψυχιατρική μεταρρύθμιση (Οκ, είναι γνωστό ψυχική ασθένεια δεν υπάρχει, αλλά από το να είναι κανείς δεμένος σε ένα κρεββάτι καλύτερα είναι...). Ο τομέας της πρόνοιας δυστυχώς ελάχιστους αγώνες έχει να επιδείξει και αυτό με κάνει ρεφορμιστή...

Οι ειδήσεις των 11

Λέω να αρχίσω μία καινούρια κατηγορία αναρτήσεων όπου απλά θα αναδημοσιεύω κάποια νέα. θα προσπαθήσω να μην κάνω σχόλια εδώ.

Φιλανδία

Το σχέδιο νόμου, που εγκρίθηκε στην πρώτη του μορφή χθες, προωθήθηκε με τη διαδικασία του επείγοντος, διότι την ερχόμενη Δευτέρα περίπου 12.000 νοσοκόμοι πρόκειται να υποβάλουν την παραίτησή τους. «Λένε ότι δεν βάζουν την Τουρκία στην Ευρώπη γιατί δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ σας λέω ότι είμαστε ακριβώς στο ίδιο επίπεδο με την Τουρκία σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα». Με αυτόν τον τρόπο αντέδρασε στην είδηση της προώθησης της συγκεκριμένης νομοθεσίας η Μαρία-Καρίνα Κόσκινεν, κορυφαίο στέλεχος του συνδικάτου των νοσοκόμων, το οποίο μετά την αποτυχία των εργασιακών διαπραγματεύσεων πήρε απόφαση για ομαδική, σαρωτική παραίτηση των μελών του από τις δουλειές τους. Οι νοσοκόμοι «είναι οργισμένοι», μετέφερε η Κόσκινεν. Η διεκδίκησή τους για αύξηση των αποδοχών τους κατά 24% σε διάρκεια δύο ετών απορρίφθηκε και κάθε απεργιακή κινητοποίησή τους αντιμετωπίστηκε με την επίκληση του νόμου που επιβάλλει προσωπικό ασφαλείας στα νοσοκομεία. Οι νοσοκόμοι καταγγέλλουν ότι η κυβέρνηση τους αγνοεί, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την κατάργηση των περισσότερων συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Πολλοί τομείς εργαζομένων κατέβηκαν σε απεργίες και αρκετοί πήραν τις αυξήσεις που ήθελαν. Χιλιάδες άλλοι όμως αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της «ελαστικότητας» στην εργασία. Το νομοσχέδιο του συντηρητικού πρωθυπουργού Μάτι Βανχάνεν εγκρίθηκε κατ' αρχήν χθες από το Κοινοβούλιο και μετά την απαιτούμενη δεύτερη ψήφο την Παρασκευή, θα υπογραφεί από την πρόεδρο Τάρια Χάλονεν. Ετσι, τη Δευτέρα, αρκετοί από τους 12.000 νοσοκόμους που λένε ότι θα παραιτηθούν, θα οδηγηθούν συνοδεία αστυνομικών στα νοσοκομεία για να δουλέψουν.

Ελευθεροτυπία 14-11-2007

Ελλάδα

«Λευκά κελιά», χωρίς έπιπλα, με τοίχους επενδυμένους με μαλακά υλικά, φως από ψηλά παράθυρα και κάμερες παρακολούθησης στο ταβάνι, αποφάσισε να δημιουργήσει το υπουργείο Υγείας στα ψυχιατρεία, προκαλώντας τις αντιδράσεις των ψυχιάτρων.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας Τα Νέα, η εντολή για την άμεση δημιουργία «ήσυχων δωματίων», όπως τα ονομάζει, όπου θα απομονώνονται ψυχικά πάσχοντες σε κρίση, έφτασε στις 25 Σεπτεμβρίου στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (ΨΝΑ) και αφορά και τα εννέα τμήματα αντιμετώπισης οξέων περιστατικών.

Σύμφωνα με αυτή, το Δαφνί -όπως και όλα τα ψυχιατρικά νοσοκομεία και τα ψυχιατρικά τμήματα γενικών νοσοκομείων- θα δημιουργήσει μονόκλινα «ήσυχα δωμάτια», τα οποία θα βρίσκονται κοντά στη στάση αδελφών και εκεί θα απομονώνονται ασθενείς σε φάση κρίσης.

Στους χώρους προβλέπεται σύστημα παρακολούθησης με κάμερα για λόγους «εποπτείας, ασφάλειας και ελέγχου των περιστατικών».

«Δεν μας έφτανε το πρόβλημα των καθηλώσεων ασθενών στα κρεβάτια, τώρα θα φτιάξουμε και 'λευκά κελιά' όπου θα απομονώνουμε και θα τιμωρούμε ακόμα περισσότερο τους 'απείθαρχους' ψυχικά πάσχοντες», καταγγέλλει ο ψυχίατρος Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, διευθυντής του 9ου Ψυχιατρικού Τμήματος Εισαγωγών του ΨΝΑ.

«Για το θέμα δεν έχει αναπτυχθεί προβληματισμός και δεν έχουν πάρει θέση τα επιστημονικά όργανα του νοσοκομείου. Δεν γνωρίζουμε ακόμη με ποιον τρόπο θα υλοποιήσουμε την εντολή του υπουργείου Υγείας», δηλώνει στα Νέα ο διοικητής του ΨΝΑ κ. Α.Κοσμόπουλος.

«Τα 'ήσυχα δωμάτια' είναι προσβολή του πολιτισμού μας -όχι μόνο της ψυχιατρικής. Αυτό το μέτρο εξαγγέλλεται από το υπουργείο για να νοσηλεύονται υποτίθεται με ασφάλεια οι ανήσυχοι και διεγερτικοί ασθενείς. Αλλά η διέγερση τις περισσότερες φορές είναι η απάντηση στην ποικιλότροπη βία που υφίστανται οι ψυχικά πάσχοντες σε οποιοδήποτε κλειστό ίδρυμα», πιστεύει ο ψυχίατρος Γιώργος Κοκκινάκος, διευθυντής του Κέντρου Ψυχικής Υγείας στα Χανιά.

Πηγή in.gr


Τα Ζωνιανά λοιπόν, ο Μυλοπόταμος, τα ΕΚΑΜ και τα ΕΙΔΑΣΥΔΕ, τα χασίσια, οι μπάτσοι, ο Κεφαλογιάννης, η κρητική λεβεντιά, η οπλοφορία, ο απάτητος Ψηλορείτης, τα γκάνια και ένα ατέλειωτο γαιτανάκι σημείων για να αποφύγουμε την ουσία.

Τι στο καλό γίνεται εκεί κάτω; Ειλικρινά δεν (μπορώ) να ξέρω. Ωστόσο μπορώ να φανταστώ. Η περιοχή εκεί κάτω έχει μία υψηλή συγκέντρωση εγκληματικού κεφαλαίου. Το εγκληματικό κεφάλαιο για να ξηγιόμαστε είναι κανονικό κεφάλαιο σαν όλα τα υπόλοιπα, με τη μόνη διάφορα ότι δεν ακολουθεί τους νόμους. (Ασχετο αλλά τα τρία πιο επικερδή εμπορεύματα παγκόσμια είναι τα όπλα, τα ναρκωτικά και η πορνογραφία.) Το εγκληματικό κεφάλαιο αν και παράνομο, δεν μπορεί να λειτουργήσει εν αγνοία των μπάτσων, οι οποίοι ως ένα βαθμό σαν γραφειοκρατία εξαρτώνται από το εγκληματικό κεφάλαιο. Η φάση είναι γνωστή, σας τα ακουμπάμε και κάνετε τουμπεκί. Έτσι τις περισσότερες φορές υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα στους εγκληματίες και τους μπάτσους. Ο καθείς κάνει τη δουλειά του και τηρούνται κάποιες ισορροπίες. Οι μπάτσοι κάνουν τους ελέγχους τους και τηρούν τα προσχήματα, και οι άλλοι κάνουν τη δουλειά τους.

Αυτό το πράγμα μάλλον έσπασε με την ενέδρα στην πομπή των μπάτσων προς τα Ζωνιανά. Το ζήτημα είναι πιο απλό από ότι μπορεί να φαντάζονται κάποιοι. Ένας μπάτσος παρολίγο να ψοφήσει. Τι περίμενε κανείς να κάνουν οι μπάτσοι; Να πουν "Ω συγγνώμη, δεν θα ξανάρθουμε στο χωριό σας;." Έλεος δηλ. λίγη επίγνωση της πραγματικότητας δεν βλάπτει κανέναν. Έτσι λοιπόν οι μπάτσοι αυτό που βασικά πάνε να κάνουν είναι να πάνε να πουλήσουν μούρη στα χωριά εκεί πέρα. Η όλη επιχείρηση τους δεν είναι παρά μία παράσταση.

Γιατί αν στα αλήθεια θέλανε να ξεκάνουνε τις χασισοφυτείες θα το είχαν κάνει εδώ και καιρό. Να στέλνουνε ελικόπτερα με θερμικές κάμερες στην Πάρνηθα ξέρανε για να κυνηγήσουνε 30 άτομα που πέταξαν μπογιές στο καζίνο, να βρούνε μερικές χασισοφυτείες δυσκολεύονται;

Τέλος πάντων το ζήτημα εδώ δεν είναι με ποιανού το μέρος είναι κανείς γιατί απλούστατα και τα δύο μέρη είναι στην ίδια και απέναντι μπάντα.

Δεν θέλω να μιλήσω για τους κρητικούς όμως όλη αυτή η φιλολογία περί κρητικής λεβεντιάς και άλλα συναφή μόνο αηδία μου προκαλεί. Εννοείται ότι οι κρητικοί δεν είναι όλοι ίδιοι. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα αν οι Ζωνιανοί ήταν σε κανένα παράλιο του νησιού θα είχανε φτιάξει μερικές ξενοδοχειακές μονάδες και δεν θα ασχολούντουσαν με τα χασίσια. Με αυτή την έννοια αυτοί είναι ίδιοι σαν κουλτούρα και σαν κοσμοαντίληψη με όλους εκείνους του νομιμόφρονες κρητικούς που έχουν γαμήσει όλα τα βόρεια παράλια (και ένα μεγάλο μέρος των νοτίων) με ξενοδοχεία. Η "λεβεντιά" τους είναι τα φράγκα τους. Απλά πράγματα. Έχω ζήσει στην Κρήτη αρκετά χρόνια, και είχα την τύχη να συναντήσω από τους πιο εξαίσιους ανθρώπους μέχρι τους πιο απόλυτους κάφρους. Όπως και παντού άλλωστε.

Οι "λεβέντες" θυμούνται από ότι φαίνεται την "λεβεντιά" τους μόνο όταν ακουμπάνε τους ίδιους. Όταν σκοτώθηκε ο Μαραγκάκης, δεν φώναξε κανένας Ζωνιανός νομίζω. Ούτε όταν παλι μπάτσοι είχαν σκοτώσει ένα παληκάρι το 1994 (νομίζω) σε ένα μπλόκο στις Μοίρες είχαν γίνει και πολλά πράγματα από αυτούς τους "λεβέντες". Με αυτό δεν θέλω να πω ότι κακώς φωνάζουνε τώρα κάποιοι για αυτό το θεαματικό τσίρκο της ελληνικής αστυνομίας, απλά θέλω να τονίσω την ελαστικότητα αυτής της λεγόμενης "λεβεντιάς".

ΥΓ. Όλες αυτες τις μέρες έχουν ειπωθεί τόσα και τόσα για το θέμα, που νομίζω ελάχιστα παραπάνω λέω. Μερικοί σύντροφοι πάντως έχουν πάθει τέτοιο παραλήρημα που μέχρι και με το FARC της Κολομβίας συγκρίνανε τους Ζωνιανούς. Τι να πω εγώ τώρα; Η βλακεία είναι το πιο δίκαια μοιρασμένο αγαθό.


Βρισκόμαστε στον Απρίλη του 2005. Το κατάστημα έχει πάρει φωτιά, και εμείς πάμε να το φτιάξουμε. Με λίγες λέξεις η χειρότερη περίοδος μου στη δουλειά. Νιώθω μία τεράστια άρνηση να την περιγράψω. Να περιγράψω τι; Τις προσβολές και τα μπινελίκια; Ή τους εκβιασμούς και τις απειλές; Και όλα αυτά με το να έχω ένσημα μόνο 16 μηνών. (Σε εκείνη τη φάση ήθελες 18 μηνών ένσημα για να βγεις στην ανεργία νομίζω). Δεν κατάλαβα ποτέ άλλοτε τόσο ωμά τον εκβιασμό του να δουλεύεις. Όλη αυτή η ιστορία κράτησε μέχρι την Πέμπτη το μεσημέρι. (Αφού μας είχαν σκίσει στη δουλειά και στην καθαριότητα...). Ξαφνικά η αρχιεπόπτρια γλύκανε απέναντι μου και απέναντι στην Ζ. την άλλη 8ωρη. Θυμάμαι είπα τότε στην Ζ. που ρώτησε απορημένη "Τι γίνεται ρε με αυτούς;" "Τίποτα, τώρα είναι που θα μας γαμήσουν για τα καλά. Ψάχνουν υπεύθυνο." Σημ. Την προηγούμενη υπεύθυνη δεν την απέλυσαν, την καθαίρεσαν, μιας και θα έπρεπε να σκάσουν μία τρελλή αποζημίωση για τα 18 χρόνια προυπηρεσίας.

Στο τέλος της βάρδιας με πιάνει η αρχιεπόπτρια και με αρχίζει στο γλύψιμο. Κι εσύ που αυτό κι εσύ που εκείνο. Αφού έκανε μία τεράστια εισαγωγή κάνα 10λεπτο μου ρίχνει το μαντάτο. "Θες να γίνεις υπεύθυνος;". "Όχι" της λέω αυθόρμητα και αυτή μένει λίγο μαλάκας. "Ε μήπως θες να το σκεφτείς;" Μου λέει. "Καλά" λέω εγώ από ευγένεια "θα το σκεφτώ".

Βασικά το πρόβλημα μου δεν ήταν τόσο ιδεολογικό, ότι θα γίνω προιστάμενος (ποιανού θα γινόμουν προιστάμενος, με δύο άτομα στη βάρδια, εκ των οποίων το ένα στο ταμείο; Άλλωστε τυπικά υποτίθεται ότι ήμουν ήδη προιστάμενος καθότι σαν 8ωρος "διάταζα" τις 4ωρες...), όσο πρακτικό. Αυτό, που εγώ θέλω από την δουλειά είναι να πηγαίνω να κάνω το 8ωρο μου και να φεύγω και να μην έχω έγνοια στο σπίτι για τη δουλειά. Τώρα να σου φορτώσουν ένα μαγαζί στην πλάτη δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο για ένα bonus των 37 ευρω!!!

Την επόμενη μέρα που με ρωτάνε πάλι απαντάω "Όχι αν και με τιμάτε με την πρόταση σας, νομίζω ότι θα πρέπει να περάσει και άλλος καιρός να αποκτήσω εμπειρία της δουλειάς..." Τέλος πάντων μην τα πολυλογώ, προσπαθώ να το καθυστερήσω για να φύγει η αρχιεπόπτρια από το μαγαζί και να μείνει μόνο η επόπτρια την οποία μπορώ να χειριστώ καλύτερα.

Την επόμενη βδομάδα μετά από τρελλή πίεση καταλήγουμε σε συμβιβασμό. "Τυπικά εγώ δεν είμαι τίποτα εδώ μέσα, μαζί με την Ζ. και τις υπόλοιπες κοπέλες θα δουλεύουμε, δεν θέλω ούτε μπόνους αλλά ούτε και την ευθύνη." Αυτοί όμως στο σκάλωμα τους. Μα θέλουμε κάποιον να μιλάμε στο τηλ. Αφού το συζητήσαμε με την Ζ. τους λέμε. "Καταρχήν ο καθένας είναι υπεύθυνος για την δουλειά του εδώ, και κατά συνέπεια μπορείτε να απευθύνεστε σε όλους μας!!!" Μάλιστα. Επήλθε ο συμβιβασμός. Που να ξερα όμως και γω το μικρό και άβαλτο στην παραγωγή τι με περίμενε. Τέλος πάντων, αφού κάνω και μία ξήγα με την πρώην προισταμένη μου που τώρα είναι υφισταμένη μου και μιας και εκείνη θέλει να απολυθεί ακόμα καταλήγουμε στο εξής: Αυτή κάνει ότι νομίζει, εμείς δεν την ενοχλούμε καθόλου, και με την άδεια της την "δίνουμε" στους απο πάνω. Αστειευόμενος σε κάποια φάση της λέω "Εσύ είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Για ότι γίνεται φταις εσυ!" Αυτή συμφώνησε και επαύξησε. Η Γυναίκα είναι 50 χρονών, είχε ήδη σκυλοβαρεθεί εκεί μέσα. Οπότε ήθελε και θέλει να φύγει με τα χίλια. Έτσι λοιπόν θα δημιουργηθεί μία κοινώς αποδεκτή βολική κατάσταση για όλους μας. Δεν ενοχλούμε την πρώην υπεύθυνη, και ταυτόχρονα έχουμε και εμείς ένα πολύ βολικό άλλοθι για τα προβλήματα του μαγαζιού.

Η αλήθεια είναι ότι για κάνα 9μηνο μας άφησαν στην υσηχία μας. Μία υσηχία που έφτασε τα όρια της βαρεμάρας. Πέραν από τα μικροπροβλήματα της δουλειάς φτάσαμε σε ένα σημείο για κάνα τρίμηνο η επόπτρια να εμφανίζεται μία φορά τη βδομάδα για μία ωρίτσα, να μας λέει 2-3 πράγματα και να φεύγει. Όλον αυτό τον καιρό βέβαια το πράμα δουλευε για εμάς.

Καταφέραμε και φτιάξαμε ένα πολύ ωραίο κλίμα στο μαγαζί. Δουλεύαμε όλοι μαζι όταν χρειαζόταν και λουφάραμε πάλι όλοι μαζί. Είχαμε αλληλουποστήριξη και κατά μία έννοια αλληλεγγύη. Στεκόμασταν δίπλα-δίπλα σε μία καθημερινότητα καθόλου εύκολη. Οι συνάδελφοι ξέραν (και γω μαζί τους) ότι θα πηγαίναμε για δουλειά και δεν θα είμασταν μόνοι μας. Θα είχαμε τον συνάδελφο, που θα βοηθήσει και που θα τον βοηθήσουμε. Ε και αν μια μέρα δεν είχαμε όραξη για δουλειά, ντάξει δεν έτρεχε μία. Είναι άπειρες φορές που θυμάμαι την Ζ. να έρχεται (ειδικά στην απογευματινή βάρδια) να λέει. "Άσε με σήμερα μη μου μιλάς δεν έχω καθόλου όρεξη." Και είναι άπειρες οι φορές όπου εγώ κινούμουν μεταξύ αποδυτηρίων και αποθήκης απο τη βαρεμάρα μου. Η δουλειά έβγαινε και μεις είχαμε την πολυτέλεια να της δίνουμε το ρυθμό της ανάλογα με τα κέφια μας. Σημαντικό. Ειδικά σε μία σκατοδουλειά σαν αυτή. Εν ολίγοις, αν και αυτό θα φανεί παρακάτω απο την αφήγηση, είχαμε φτιάξει ένα πολύ καλό κλίμα στο μαγαζί. Η Ζ. μαζί με δύο τετράωρες και μένα και λίγο πιο μετά συν άλλη μία τετράωρη, είμασταν μία ομάδα που δούλευε απο κοινού, που καταλάβαινε τον συνάδελφο, και που ο συνάδελφος την καταλάβαινε.

Εγώ όλο αυτό τον καιρό δεν ήμουν υπεύθυνος τυπικά. Ουσιαστικά όμως οι απο πάνω απευθύνονταν σε εμένα για διάφορα πράγματα. Θυμάμαι για πολύ καιρό τους έλεγα είτε το λέτε σε μένα είτε στην Ζ. είναι το ίδιο. Εκεί γύρω στα Χριστούγεννα λοιπόν, έρχεται η επόπτρια και μου το ανακοινώνει. "Από εδώ και εμπρός θα είσαι δηλωμένος σαν υπεύθυνος εσύ και η Ζ. σαν συνυπεύθυνη". Θυμάμαι της λεω "Ποιανού μωρέ θα είμαστε υπευθυνοι, της Α., της Μ., και της Φ. (Οι τετράωρες);"

Έτσι καταλήγω να είμαι υπεύθυνος καταστήματος. Τρομάρα μου. Λίγο καιρό αργότερα αυτή μου η ιδιότητα θα αποτελέσει ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο στην όλη υπόθεση. Φυσικά δεν άλλαξε κάτι από την υπόθεση. Όπως δούλευα συνέχισα να δουλεύω και όπως ήταν οι σχέσεις μας συνέχισαν να είναι.

Εγώ τότε από την αρχή είχα σαν ένα μικρό στόχο να κάνω τις συναδέλφους να δραστηριοποιηθούν λίγο. Με ποια έννοια; Με την έννοια ότι γενικώς στις δουλειές ο κόσμος το βουλώνει και δεν πολυμιλάει. Με την έννοια ότι ο κόσμος θα αφήσει πράγματα να περάσουν εις βάρος τους. Έτσι ας πούμε στα διάφορα μικροπροβλήματα που υπήρχαν ο στόχος μου δεν ήταν να τα επιλύσω ο ίδιος αλλά να πείσω τις συναδέλφους να τα λύσουν αυτές. Να πάρει η τετράωρη τηλ. την αρχιεπόπτρια αμά λάχει και να της πει για 3,5 ώρες υπερωρία που δεν της βάλανε... (Έγινε αυτό και μετά πήρε εμένα η αρχιεπόπτρια τηλ. να μου πει ότι έχει πιο σημαντικά πράγματα να ασχολήθει από 3.5 ώρες υπερωρία...). Τέλος πάντων αυτό ήταν κάτι που σιγά σιγά το κατάφερα. Μάθαμε όλοι μας να λέμε όχι. Που και που όταν χρειαζόταν. Είναι πολύ διαφορετικό να σε παίρνει ο επόπτης τηλ. και να σου λέει: "Μ. θα κάτσεις αυριο 8ωρο. Εντάξει;" από το "Μ. θα μπορέσεις αν σου είναι έυκολο να κάτσεις αύριο υπερωρία;". Το ένα είναι κατάφαση που περιμένει επιβεβαίωση, το άλλο είναι ερώτηση. Μεγάλη διαφορά.

Γενικώς το κλίμα μέχρι και την άνοιξη του 2006 ήταν το εξής: δουλεύαμε και δουλεύαμε καλά επειδή συνονοούμασταν μεταξύ μας, και ταυτόχρονα προσπαθούσα να καλλιεργήσω μία πιο διεκδικητική στάση στο χώρο της δουλειάς στις υπόλοιπες συναδέλφους. Τα αποτελέσματα αυτού του πράγματος φάνηκαν στην πορεία. Όταν ήρθαν τα δύσκολα.

Αρχές Μάρτη του 2006 αλλάζουμε επόπτη. Μας έρχεται ένας τύπος που μόλις έχει γίνει υπεύθυνος από μαγαζί. Τρελλό γέλιο. Αλλά αυτά στην επόμενη ανάρτηση.

Πρόσφατα χάζευα κάτι χάρτες κρατών. Είχα φάει ένα περίεργο σκάλωμα με αυτές τις περίεργες γραμμές πάνω στο χάρτη που ονομάζονται "σύνορα" και που συνιστούν "κράτη". Εκεί λοιπόν που κοίταζα έπεσα πάνω σε αυτό.





Αυτή είναι η Γκάμπια. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, για ποιο διαολεμένο λόγο η Γκάμπια αποτελεί ξεχωριστό κράτος από τη Σενεγάλη. Το δεύτερο πράγμα που σκέφτηκα ήταν αυτό: πρώην αποικία.

Πάω λοιπόν στη Wikipedia να ρίξω ματιά. Αντιγράφω: Η Δημοκρατία της Γκάμπιας (Αγγλικά: Republic of The Gambia) είναι μια χώρα στην Δυτική Αφρική με έκταση 11.300 km² και πληθυσμό 1,593,256 . Αποτελεί βασικό τουριστικό προορισμό από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης κυρίως με πτήσεις τσάρτερ. Θεωρείται τόπος σεξοτουρισμού, καθώς δημιουργούνται πολλές σχέσεις μεταξύ ηλικιωμένων γυναικών με ντόπιους νεαρούς που θεωρούν ευκαιρία την απόκτηση ενός ευρωπαϊκού διαβατηρίου. Περικλείεται από την Σενεγάλη, είναι μια από τις μικρότερες χώρες της Αφρικής και έχει μακρόστενο σχήμα, ακολουθώντας την πορεία του ποταμού Γκάμπια προς τον Ατλαντικό. Πρωτεύουσα είναι η Μπανζούλ.

Και λίγη από την ιστορία της: Η Γκάμπια αποτέλεσε από το 8ο αιώνα τμήμα της αυτοκρατορίας της Γκάνας. Ανακαλύφθηκε από τους Ιταλούς Αλβίζε Κα ντα Μόστο και Αντόνιο Ουζοντιμάρε, για λογαριασμό της Πορτογαλίας, το 1455-1456. Το 1580 οι Βρετανοί απέκτησαν τα εμπορικά δικαιώματα του ποταμού Γκάμπια και το 1783 η χώρα γίνεται τμήμα της αποικίας της Σενεγάλης. Το 1816 ενώνεται με τη Σιέρα Λεόνε και αργότερα με τη Χρυσή Ακτή (τη σημερινή Γκάνα). Αγγλική κτήση και στη συνέχεια προτεκτοράτο, η Γαμβία όπως ονομαζόταν σε παλιότερες ελληνικές εκδόσεις, απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 18 Φεβρουαρίου 1965, δύο χρόνια μετά την αυτονομία της.

Ωραία, είναι προφανές λοιπόν. Μία πρώην αποικία γύρω από ένα μεγάλο ποταμό. Για να πάμε να δούμε τι γίνεται με την γειτόνισσα της Γκάμπια, τη Σενεγάλη.

Αντιγράφω: Πολλές ήταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που ήρθαν στην περιοχή από τον 15ο αιώνα και μετά, μέχρι που η Γαλλία πήρε υπό την κυριαρχία τη Σενεγάλη, που θεωρείτο στρατηγικό λιμάνι για το δουλεμπόριο. (Βασικά ήταν η βασικότερη πηγή για το δουλεμπόριο για τη Γαλλία). Η Σενεγάλη κήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία στις 4 Απριλίου 1960. Την 1η Φεβρουαρίου του 1982, η Σενεγάλη και η Γκάμπια σχηματίζουν μια συνομοσπονδία γνωστή ως Σενεγκάμπια, η οποία όμως διαλύθηκε το 1989.



Μάλιστα. Ηλίου φαεινότερον. Γαλλική αποικία η Σενεγάλη, αγγλικός ο ποταμός στη μέση. Ε δε γαμιέται λοιπόν; Να σου λοιπόν δύο κράτη που ακολουθούν πιστά όλη τη δυτική ιδεολογία για έθνη και τα κράτη και το πως ένα έθνος βρίσκει την ολοκλήρωση του μέσα από το έθνος κράτος. (Κάτω από τη Σενεγάλη στον από πάνω χάρτη βλέπουμε άλλα δύο έθνη κράτη: Τη Γουινέα και τη Γουινέα Μπισάου. Και 'μεις κατα τα άλλα αγχωνόμαστε πως θα λέγεται η Μακεδονία.)

Τον Mike Davis πιθανά οι περισσότεροι να τον γνωρίζετε. Αν όχι δείτε εδώ. Πριν από κάμποσο καιρό διάβασα ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Late Victorian Holocausts, αυτό που αναφέρονταν στην Κίνα. Το βιβλίο κάνει μία σύνδεση ανάμεσα στα παγκόσμια κλιματικά φαινόμενα και την πολιτική οικονομία και ειδικότερα για το μετεωρολογικό φαινόμενο El Niño-Southern Oscillation. Και περιγράφει την επίδραση της αποικιοκρατίας και την εισαγωγή του καπιταλισμού κατά την διάρκεια των σχετικών με το μετεωρολιγικό φαινόμενο λοιμώντων ετών 1876-1879, 1896-1897, και1899-1902, στην Ινδία, την Κίνα, τη Βραζιλία, την Αιθιοπία,την Κορέα, το Βιετνάμ, τις Φιλλιπίνες και τη Νέα Καληδονία. Και επικεντρώνετια στο πως η αποικιοκρατία και ο καπιταλισμός σε αυτά τα μέρη αύξησε την φτώχεια στην ύπαιθρο και επαύξησε τις επιπτώσεις του λοιμου.

Δυστυχώς τότε δεν είχα χρόνο να το διαβάσω ολόκληρο, και ως εκ τούτου θα μεταφέρω κάποια πράγματα σε σχέση με την Κίνα. Η Κίνα σχεδόν πάντοτε αντιμετώπιζε από καιρό σε καιρό το φαινόμενο της ταυτόχρονης ξηρασίας στο Βορρά και της πλημμύρας στο Νότο. Η κινέζικη αυτοκρατορία είχε φροντίσει (όχι από αγάπη αλλά από φόβο εξεγέρσεων) να μπορεί να αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις με σημαντικότερο τρόπο την κατασκεύη του μεγάλου καναλιού. Όμως με την αποικιοκρατία στην Κίνα, που ξεκινά από τον πρώτο Πόλεμο του Οπίου και επιταχύνεται μία δεκαετία αργότερα με τον δεύτερο, εγκαταλείπονται και καταστρέφοντες όλες εκείνες οι δομές και όλοι εκείνοι οι τρόποι με τους οποίους το κινέζικο κράτος μπορούσε να αντιμετωπίσει μία τέτοια κατάσταση. Όλο αυτό οδήγησε σε μία άνευ προηγουμένου κατάσταση στη Βόρεια Κίνα, όπου ολόκληρες περιοχές ερημώθηκαν και που τελικά οδήγησε στην εξέγερση των Επουράνιων Γρόνθων της Δικαιοσύνης (Boxers).

Επίσης δεν ξέρω πόσοι έχετε δει το ντοκυμαντέρ "Ο εφιάλτης του Δαρβίνου" που αναφέρεται στο πως η παραγωγής πέρκας στην λίμνη Βικτώρια επηρρεάζει τη ζωή των κατοίκων.

Τέλος πάντων εκεί που θέλω να καταλήξω, αν και από αλλου ξεκίνησα, είναι ότι όταν ακούω για λοιμούς και ξηρασίες σήμερα, στέκομαι σκεπτικός πάνω από την είδηση και αναρωτιέμαι που σταματά το φυσικό φαινόμενο, και που αρχίζει ο καπιταλισμός.




Αναμνηστική φωτογραφία ενός κυβερνήτη των Βρεττανικών Ινδιών.

Ένας ανώνυμος φίλος μου την είπε για την απο κάτω ανάρτηση όπου έβαλα κάποιες φωτογραφίες από το παρελθόν της επαναστατικής ιστορίας. Καταρχήν αυτές οι φωτογραφίες ήταν μία ψυχολογική αντίδραση σε μία ταινία που είδα πρόσφατα. Ως τέτοια αντίδραση αυτά τα οποία γράφω και βάζω ακροβατούν πάνω στο σκοινί της ειρωνίας και πιθανά του χιούμορ. Δεν έχω φυσικά από κανέναν την απαίτηση να αντιλαμβάνεται όλο το εύρος των αποχρώσεων του χιούμορ μου ή της ειρωνίας μου (πολλές φορές και γω αδυνατώ να το αντιληφθώ...). Ωστόσο το σκεπτικό μου για να βάλω τις απο κάτω φωτογραφίες ήταν διττής φύσης, από την μία αισθητικά να είναι κάτι ωραίο (με τα δικά μου γούστα προφανώς) και από την άλλη να αφορά την εμφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο ενός συλλογικού υποκειμένου που απαιτεί να αλλά ξει ριζικά αυτό τον κόσμο.

Ο ανώνυμος φίλος πολύ σωστά λέει ότι κατέφυγα στην μυθολογία του επαναστατικού κινήματος. Εν μέρει έχει δίκιο. Εν μέρει έχει άδικο. Γιατί θα πρέπει να μας πει ανάμεσα στα άλλα πότε ήταν η τελευταία ιστορική στιγμή όπου οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι αγωνίστηκαν για την πολιτική ανατροπή του καπιταλισμού. Θα πρέπει να μας πει την τελευταία και πιο πρόσφατη ιστορική στιγμή όπου το αίτημα για μία άλλη κοινωνική οργάνωση έμπαινε ρητά στην καθημερινότητα. Σε παγκόσμιο επίπεδο εγώ τουλάχιστον θα πρέπει να πω ότι αυτή την βλέπω τουλάχιστον 30 χρόνια πριν. Για να μην πούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη αυτό στην Ελλάδα. (Αλήθεια συνέβη;)

Τέλός πάντων όταν μιλάω για συλλογικό υποκείμενο μιλάω για επαναστατικό κίνημα. Και για να μην βαυκαλιζόμαστε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν επαναστάτες, υπάρχουν επαναστατικές ομάδες, υπάρχουν αγώνες, υπάρχουν αγωνιστές αλλά επαναστατικό κίνημα δεν υπάρχει. Μαξιμαλισμός; Δεν ξέρω μπορεί. Αλλά 3000 αναρχικοί και αντιεξουσιαστές σε ένα πληθυσμό 12.000.000 δεν αποτελούν επαναστατικό κίνημα.

Τέλος πάντων ορίστε μερικές όμορφες φωτογραφίες από διαδηλώσεις τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα, από πανκ συναυλίες μέχρι τον ΑΣΕΠ και τις περσινές φοιτητικές πορείες.

















Και μία φωτογραφία δώρο -αν και άσχετη. Διαδήλωση ομοφυλόφιλων (παλαιστίνιων και ισραηλινών) στο Ισραήλ.



Όλη τη βδομάδα που πέρασε η ταινία που αναφέρω πιο κάτω με στοίχειωσε κατά κάποιο τρόπο. Μου έριξε την εμφυτη αισιοδοξία μου για το μέλλον της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης στα Τάρταρα της ιστορικής κίνησης. Επιπλέον οι ειδήσεις της εβδομάδας μόνο το κέφι δε μου έφτιαξαν. Έπρεπε λοιπόν με κάποιο τρόπο να αποκαταστήσω εντός μου το συλλογικό υποκείμενο. Την έννοια του συλλογικού υποκειμένου. Και πρέπει σύντομα να βρω μία απάντηση στα ερωτήματα που βάζει η ταινία. Φυσικά ξέρω ότι η ύπαρξη η μη του συλλογικού υποκειμένου δεν εξαρτάται από την ταινία οποιουδήποτε τελειωμένου Βέλγου. Τέλος πάντων προς αποκατάστασην του μέλλοντος ορίστε μερικές φωτογραφίες από αυτό.




Μάης του 1968, Γαλλία, χιλιοπαιγμένο αλλά τσεκάρετε τον τυπάκο στα δεξία που τρέχει με την κοτρώνα στο χέρι.





Μία έγχρωμη γκραβούρα από την εποχή της Παρισινής Κομμούνας.





Ιταλία. Δεκαετία του '70. (Φυσικά).





Ισπανία '36.




Μία υπέροχη χορογραφία της ιστορίας από το Μάη του '68.





Και μία από τις πιο όμορφες φωτογραφίες. Γερμανία, Γενάρης του '19, το κανόνι με τα λίγα γερμανικά μου νομίζω γράφει "Για τους νεκρούς και τους ζωντανούς".


Αυτά τα ολίγα. Σταματώ πριν με πιάσουν τα πρωτοδιεθνιστικά παραληρήματα μου.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα