Ένας ανώνυμος φίλος μου την είπε για την απο κάτω ανάρτηση όπου έβαλα κάποιες φωτογραφίες από το παρελθόν της επαναστατικής ιστορίας. Καταρχήν αυτές οι φωτογραφίες ήταν μία ψυχολογική αντίδραση σε μία ταινία που είδα πρόσφατα. Ως τέτοια αντίδραση αυτά τα οποία γράφω και βάζω ακροβατούν πάνω στο σκοινί της ειρωνίας και πιθανά του χιούμορ. Δεν έχω φυσικά από κανέναν την απαίτηση να αντιλαμβάνεται όλο το εύρος των αποχρώσεων του χιούμορ μου ή της ειρωνίας μου (πολλές φορές και γω αδυνατώ να το αντιληφθώ...). Ωστόσο το σκεπτικό μου για να βάλω τις απο κάτω φωτογραφίες ήταν διττής φύσης, από την μία αισθητικά να είναι κάτι ωραίο (με τα δικά μου γούστα προφανώς) και από την άλλη να αφορά την εμφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο ενός συλλογικού υποκειμένου που απαιτεί να αλλά ξει ριζικά αυτό τον κόσμο.
Ο ανώνυμος φίλος πολύ σωστά λέει ότι κατέφυγα στην μυθολογία του επαναστατικού κινήματος. Εν μέρει έχει δίκιο. Εν μέρει έχει άδικο. Γιατί θα πρέπει να μας πει ανάμεσα στα άλλα πότε ήταν η τελευταία ιστορική στιγμή όπου οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι αγωνίστηκαν για την πολιτική ανατροπή του καπιταλισμού. Θα πρέπει να μας πει την τελευταία και πιο πρόσφατη ιστορική στιγμή όπου το αίτημα για μία άλλη κοινωνική οργάνωση έμπαινε ρητά στην καθημερινότητα. Σε παγκόσμιο επίπεδο εγώ τουλάχιστον θα πρέπει να πω ότι αυτή την βλέπω τουλάχιστον 30 χρόνια πριν. Για να μην πούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη αυτό στην Ελλάδα. (Αλήθεια συνέβη;)
Τέλός πάντων όταν μιλάω για συλλογικό υποκείμενο μιλάω για επαναστατικό κίνημα. Και για να μην βαυκαλιζόμαστε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν επαναστάτες, υπάρχουν επαναστατικές ομάδες, υπάρχουν αγώνες, υπάρχουν αγωνιστές αλλά επαναστατικό κίνημα δεν υπάρχει. Μαξιμαλισμός; Δεν ξέρω μπορεί. Αλλά 3000 αναρχικοί και αντιεξουσιαστές σε ένα πληθυσμό 12.000.000 δεν αποτελούν επαναστατικό κίνημα.
Τέλος πάντων ορίστε μερικές όμορφες φωτογραφίες από διαδηλώσεις τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα, από πανκ συναυλίες μέχρι τον ΑΣΕΠ και τις περσινές φοιτητικές πορείες.
Και μία φωτογραφία δώρο -αν και άσχετη. Διαδήλωση ομοφυλόφιλων (παλαιστίνιων και ισραηλινών) στο Ισραήλ.
11 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Τεσπά, προσωπικά, εδώ και κάποια χρόνια, από τη στιγμή που "βολεύτηκα", έχω πάψει να ελπίζω σε κινήματα. Για αυτό κι έγινα ρεφορμιστής. Προσδοκώ μόνον φαινομενικές βελτιώσεις του συστήματος.
(α, για να αποφευχθούν ενδεχόμενες παρεξηγήσεις: δεν φοβάμαι τους κακούς με τις πέτρες. Τους άλλους με τα γκλομπ φοβάμαι)
ωστόσο συμμετέχουν απλά και με τον τρόπο τους σε ένα μέλλον που διαγράφεται εφιαλτικό απλά επειδή η ανθρώπινη ζωή αποκτά ή ανακτά σταδιακά κάτι από την χαμένη της τιμή, αν στέκεται τέτοια σαχλαμάρα.
πιο σωστό είναι να ασχοληθεί κανείς ΠΡΩΤΙΣΤΑ, απλά και ξεκάθαρα με αιτίες, αφορμές και αποτελέσματα ή με διάφορους μεγαλοαστούς. Δηλ το κάνω επειδή αυτός κάνει αυτό.
Αυτό που διάβασες ήταν εν συντομία (αρα μπορώ να πω και περισσότερα άχρηστα λόγια) η καταγραφή των αισθημάτων που μου γεννούν οι φωτογραφίες. Είναι το ξύπνημα του φόβου που έχω νιώσει σε ανάλογες φάσεις.
Πουθενά δεν ισχυρίστηκα ότι 3.000 θα αλλάξουν την κοινωνία. Είπα ότι επειδή φοβάμαι δεν μπορώ να αγωνιστώ μαζί τους (προβλήμά μου, σωστά;).
Η επιθυμία για αξιοπρεπή τουλάχιστον διαβίωση ("δεν ανέχονται να τους τσεκάρουν, ούτε να τους κακοσχολιάζουν") δεν είναι προνόμιο αυτών των 3000 μόνο. Είναι και άλλων που ενδεχομένως αγωνίζονται διαφορετικά. Και δεν είναι τα ιστολόγια ο χώρος για να κρίνουμε ποιος έχει εντέλει τον "αγώνα τον σωστό".
Κατά τα αποδέλοιπα, συμφωνώ σε όλα απολύτως με ό,τι λες.
υ.γ. γιατι αφαιρεθηκε το τελευταιο σχολιο απ το προηγουμενο;
Καταρχήν Πάνε βάζεις ένα τεράσριο ζήτημα, αυτό του φόβου, όχι του δικού σου αποκλειστικά θα έλεγα εγώ αλλά γενικά. Είναι δεδομένο για μένα, οι άνθρωποι φοβούνται, παντού φοβούνται. Στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι τους, σε όλες σχεδόν τις σχέσεις του.Και ο ένας φόβος είναι αλληλένδετος με όλους τους υπόλοιπους. Φοβούνται στη δουλειά και άρα φοβούνται και στην σχέση και ανάποδα ή και ταυτόχρονα γιατί αν δεν εμπιστεύεσαι το συνάδελφο σου ποιον θα εμπιστευτείς και αν δεν εμπιστεύεσαι τον την γκόμενο -α σου ποιον θα εμπιστευτείς.(Πραγματικό παράδειγμα μία συνάδελφος κοπελίτσα 22 χρονών πολύ χαμηλή οικονομική οικογενειακή κατάσταση έχει μπλέξει με ένα βλάκα στα 28 του, ο τύπος ήταν ταυτόχρονα και μία αφορμή να φύγει από την οικογένεια της,φεύγει λοιπόν πιάνουν σπίτι και αρχίζουν να ζουν μαζί όπου ψιλοζορίζονται να τα βγάλουν πέρα με τα 1000 που βγάζουν και οι δύο, η κοπέλα αυτή τι να κάνει στη δουλειά της που έχει το ΜΑΛΑΚΑ να της λέει άμα χάσεις τη δουλειά σου σε χωρίζω;;; Πως μπορεί αυτή η κοπέλα να μπλεχτεί σε μία φάση διεκδίκησης στη δουλειά; Μπλέξιμο. ΧΟΝΤΡΟ μπλέξιμο).
Δυστυχώς αυτό που για μένα μπορεί να σπάσει το φόβο είναι μόνο η ύπαρξη κοινότητας αγώνα. Να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σου απέναντι στο αφεντικό ή σε οποιαδήποτε συνθήκη. Οι ανθρωποι είναι (είμαστε ΜΟΝΟΙ μας). Αυτό είναι το τραγικό. Και όσο είμαστε μόνοι μας φοβόμαστε. Και όσο φοβόμαστε θα συνεχίσουμε να είμαστε μόνοι μας.
Κοιμισμένο κουνέλι θα συμφωνήσω και μαζί σου κατά κάποιο τρόπο αν και την τελευταία παράγραφο δεν την "πιάνω". Έχω σταματήσει ποια να κρίνω τον οποιοδήποτε αγώνα με βάση τα πολιτικά του ή και πολιτικά μου κριτήρια. Με αυτή την έννοια όντως έχω κάνει μία οπισθοχώρηση. Και κατά μία έννοια θα έλεγα ότι είμαι με όσους αγωνίζονται νέτα σκέτα. Προσοχή το αγωνίζομαι για μένα σημαίνει κάποια πράγματα τα οποία ίσως να μην είναι ευκόλως ή από όλους αντιληπτά. Ας πούμε άλλο αγωνίζομαι και άλλο διαπραγματεύομαι, ας πούμε άλλο αγωνίζομαι και άλλο προσπαθώ να περάσω τη γραμμή του κόμματος στις μάζες.
Γενικως πάντως τα μισά προβλήματα της ανθρωπότητας είναι πρόβλημα ορισμών, δηλ. εξουσίας. Ποιος ορίζει τι και με ποιο τρόπο και σε ποιες συνθήκες.
Τώρα επί του παρόντος. Τα κριτήρια μου για να βάλω αυτές τις φωτογραφίες τα εξηγώ στην ανάρτηση. Δεν έκανα μία ανθολόγηση των καλύτερων στιγμών της επαναστατικής ιστορίας. Έβαλα μία σειρά από όμορφες φωτογραφίες κατα κύριο λόγο. Τούτο εδώ το ιστολογίο δεν θέλει να έχει μία αυστηρή πολιτική άποψη. Δεν με ενδιαφέρει τόσο δηλ. να κάνω την χ ή την ψ προπαγάνδα. Με αυτό δεν λέω ότι δεν εκφράζω πολιτική άποψη, φυσικά και εκφράζω πολιτική άποψη. Αλλά εκφράζω και άλλα πράγματα. Δες το σαν ένα φανζίν. Εγώ έτσι το βλέπω. Με αυτή την έννοια λυπάμαι αλλά αυτό που εσύ βλέπεις στην ανάρτηση των φωτογραφιών αυτών, απλά δεν υπάρχει. Μιλάς και αναφέρεσαι σε 6-7 φωτογραφίες που έβαλα πίνωντας ένα καφέ και άνοιξα ένα φάκελο μου και χάζευα. Μήπως με παίρνεις πολύ στα σοβαρά;
Τώρα ξεκινάς και κάνεις μία ανάλυση που ως ένα βαθμό θα συμφωνήσω μαζί σου. Η οποία ωστόσο έχει ένα λάθος κριτηρίου. Εκ των πραγμάτων η κουβέντα γίνεται γενικότερη και έχει πια να κάνει αν δεν κάνω λάθος με τις "παραστάσεις" που έχουν στα μυαλά τους τα πολιτικά υποκείμενα. Επίσης αν δεν κάνω λάθος για αυτό κατά κάποιο τρόπο με "κατηγορείς".
Θα σου φέρω ένα αντιπαράδειγμα. Αν αντί την Ισπανία του 36 και το Μάη του 68 είχα τους Ζαπατίστας το MST της Βραζιλίας και τους αγώνες των μαύρων της Νοτίου Αφρικής, το σχόλιο σου το πρώτο ακριβώς όπως είναι πάει και ταριάζει γάντι. Πάλι είναι έξω και μακρία. Πάλι είναι κάτι που δεν συνέβει εδώ. Με αυτή την έννοια διαβλέπω ότι κάνεις λάθος.
Μου αρέσει να λέω ότι οι πολιτικές μου αναφορές δεν είναι προσωπικότητες ή φιλόσοφοι αλλά κινήματα, εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Με αυτή την έννοια αν όντως ήθελα να κάνω μία ανθολόγηση για τις μισές από αυτές δεν υπάρχουν φωτογραφίες. Για κάποιες άλλες που υπάρχουν και έχω φωτογραφίες, ναι όντως ήταν θολές ή δεν μου άρεσαν αισθητικά. Πχ για το Μάη του '36 στην Θεσσαλονίκη έχω τρεις φωτογραφίες αλλά δυστυχώς δεν είναι ...ωραίες. Είναι ντοκουμέντα φυσικά και ταλαντεύτηκα για να έβαζα μία αλλά δεν...
Τέλος πάντων. Στο απο πάνω σχόλιο διευκρινίζω και κάποια άλλα πράγματα. Να σου πω πάντως ότι το συμβολικό στο οποίο αναφέρεσαι είναι εκτός. Όλη την προηγούμενη άνοιξη τν πέρασα προσπαθώντας να αναδείξω εγώ και μερικοί σύντροφοι και συντρόφισσες έναν μικρό αγώνα σε ένα ξεχασμένο χωριό της Θεσσαλονίκης. Και δυστυχώς αυτός ο αγώνας δεν είχε επικές φωτογραφίες με κανόνια και ιστορικές ατάκες ούτε μπλουζόν νουάρ να κατατροπώνουν τα crs.
Κλείνοντας θα ήθελα να σου πω να δίνεις τη σωστή βαρύτητα στα βαρειά πράγματα.
Χαίρομαι πάντως και είμαι στη διάθεση σου.
εννοείται ότι το βασικό κίνητρο αυτής της μερίδας εξεγερμένων είναι το μίσος προς την αδιαφορία των απέναντι (και λιγότερο κάτι άλλο). με τέτοιο κίνητρο όλες οι αντιδράσεις κατ'εμε δικαιολογούνται σε τέτοιον καπιταλισμό.
νομίζω ότι οι συνθήκες απαιτούν πλέρια αναγνώριση αυτών των μαζών και τι άλλο (τίποτα γιατί δεν μπορούν να παίξουν παράλληλα με όλους τους κανόνες χωρίς να μείνουν αλώβητοι ιδεολογικά).
Οι αγώνες στα τοπικά στοιχεία ή στα "βαριά" θέματα όπως το δηλητήριο στο νερό ή η έλλειψη του όταν έρχονται εταιρείες για να καρπω8ούν την παραγωγή ενός τόπου (που έχει πολύ και καλό νερό εννοείται όχι του μαλάκα που δεν αξίζει μια). Φυσικά οι δεύτεροι πρέπει να ατσαλώσουν τον αγώνα τους για να πιουν λίγο νερό (αυτές οι 3000 τι κάνουν, παραδίδουν τα εκλογικά τους βιβλιάρια κλπ).
ο άλλος βαρύ θεωρεί την άνοδο του πετρελαίου, εγώ με το παπάκι στα @@ μου. α, γαμηθείτε κιόλας και ανακυκλωθείτε. σόρυ για την κούραση.
Στην ΠΑΤΡΑ τελικά ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές στην ματσουκιάδα;
Ασυνεχίτες είναι;
(ντάξει οι αριστεριστές μας εμάς ήταν κάπως πιο συγκρατημένοι αλλά τέλος πάντων)