Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Βρισκόμαστε στον Ιούνη του 2007, και εγώ έχω πάρει την απόφαση μου να φύγω. Γενικότερα είμαι σε μία ρευστή προσωπική κατάσταση, και τότε θεώρησα ότι ήταν μία καλή στιγμή να επανακαθορίσω κάποια από αυτά μου τα ζητήματα (και η δουλειά μέσα σε αυτά). Αυτές μέσες άκρες ήταν οι αιτίες. Και φυσικά η κούραση. Ατέλειωτη κούραση. Κυρίως ψυχολογική αλλά και ορισμένες μέρες και η σωματική.

Την πρώτη εβδομάδα τα πράγματα έγιναν όπως τα περιγράφω στην ανάρτηση του Μαίου. Αφού λέιπω δύο μέρες Παρασκευή και Σάββατο, μόνο την επόμενη Τετάρτη με πιάνουν να με ρωτήσουν τι συμβαίνει. Εγώ την Πέμπτη ξαναλέιπω. Το ίδιο και το Σάββατο. Και για να το πω πιο απλά 4 εβδομάδες περίπου που κράτησε το νταβαντούρι δεν πήγα ποτέ πάνω από 2 μέρες και ένα 4 ωρο για δουλειά, από τα οποία τα μισά ήταν απροειδοποιήτα. Με απλά λόγια για να πάρετε μία εικόνα για όλον τον Ιούνη πληρώθηκα 13 μεροκάμματα από τα 25 που περίπου είναι τα στανταρ.

Η αντίδραση της εταιρείας σε όλα αυτά; Στην αρχή πίστεψαν μία ιστορία με 22 υπονοούμενα που τους πέταξα. Αλλά αυτό κράτησε καμιά βδομάδα. Στην συνέχεια φάνηκαν ότι θα ήταν μάλλον άκαμπτοι. Ή μάλλον θα ακολουθούσαν μία τακτική στη φάση "άστον άμα έχει πρόβλημα θα παραιτηθεί από μόνος του κάποια στιγμή". Οι συναδελφοί μου, ΟΛΟΙ, με στήριξαν με τρέλλα και πολύ έντονα. Με την Ζ. καθόμασταν και λέγαμε τι θα τους πει για να με "θάψει", και φυσικά μου μετέφερε όλα όσα της έλεγε ο επόπτης και η αρχιεπόπτρια. Το ίδιο λίγο πολύ γινόταν με όλες τις υπόλοιπες κοπέλες. Παρόλο που αναγκαστικά από τις απουσίες μου έτρωγαν αυτές το χώσιμο, καμία τους δεν μου κράταγε κακία. Για μένα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, εώς και τραγικό ώρες ώρες να καταρρέουν και κυρίως να είμαι εγώ υπεύθυνος για να καταρρέυσουν σχέσεις που είχαμε φτιάξει πάνω στην δουλειά μας. Γιατί αναγκαστικά, στις δυσκολίες της δουλειάς εγώ βγήκα στην απέξω, βοηθούσα όσο μπορούσα αλλά πραγματικά ένιωθα εκτός "ομάδας". Θα το επαναλάβω για μία ακόμα φορά. Το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της υπόθεσης ήταν ότι έπρεπε να αλλάξουν οι σχέσεις μεταξύ μας. Όταν σηκώνεσαι και φεύγεις στη μέση της βάρδιας και αφήνεις τον άλλο μόνο του, χωρίς να το ξέρει και να ξέρει ότι δεν πρέπει να το ξέρει, και την επόμενη μέρα αυτός που έχει μείνει μόνος του να μην σε κατηγορεί για τίποτα, αλλά επιπλέον να σε υποστηρίζει και ευθέως απέναντι στον επόπτη, ε τότε τι στο διάολο; Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο... Νομίζω δηλ.

Δεν ξέρω στην όλη υπόθεση πιθανά να έκανα κάποια λάθη. Αφού αποφάσισα να φύγω έπρεπε ίσως από την αρχή να σπάσω εντελώς τις σχέσεις μου με τις συναδέλφους. Επίσης ίσως θα έπρεπε να είχα επιλέξει περίοδο αδειών, όπου θα έλειπε σίγουρα ένα άτομο από το κατάστημα. Και τέλος ίσως θα έπρεπε να είμαι πολύ περισσότερο απόλυτος στη στάση μου προς την εταιρεία. Αν και όταν κάνεις ένα διάλογο του σαν αυτόν:

Αρχιεπόπτρια: Θα θέλαμε να μας έλεγες όσο πιο νωρίς γίνεται πότε σκοπεύεις να λείψεις.
Εγώ: Δεν μπορώ να το ξέρω.
Αρχ.: Δεν μπορείς να το ξέρεις καθόλου.
Εγω: Πολύ λίγες φορές θα μπορώ να ξέρω, όταν μπορώ να ξέρω θα το λέω.
Αρχ.: Να ξέρεις όμως ότι η δουλειά μας είναι η πρώτη μας προτεραιότητα.
Εγώ: Αυτή τη στιγμή η δουλειά δεν είναι προτεραιότητα.
Αρχ. Τι θες τη δουλειά σου.
Εγώ: Ναι.
Αρχ. Ε τότε να κάνεις αυτό που σου λέω.
Εγώ: Εγώ αυτό μπορώ να κάνω τώρα.

Αναρωτιέμαι τι άλλη στάση να τηρήσεις.

Τέλος πάντων περνάω έναν πολύ δύσκολο μήνα. Αν και ξεκουράζομαι σωματικά, ψυχολογικά είμαι ένα ράκος. Και το βασικό ήταν ότι ακόμα και τις λίγες φορές που πήγαινα στο μαγαζί, επικρατούσε πολύ άσχημο κλίμα. Η Ζ. ήταν πολύ στεναχωρημένη, η Μ. το ίδιο, άλλες 2 4ωρες να μου λένε ότι θα παραιτηθούνε άμα φύγω. Ακόμα και η προηγούμενη υπεύθυνη με την οποία δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις, έδειξε να στενοχωριέται και με υποστήριξε. Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα στην όλη υπόθεση ήταν ότι κατά κάποιο τρόπο οι υπόλοιπες συναδέλφοι είχαν δει κάποια πράγματα με τον τρόπο που τα έβλεπα και εγώ. Είμαστε εμείς και αυτοί, και εμείς δεν έχουμε τίποτα κοινό με αυτούς. Δεν πουλάμε και δεν δίνουμε τον συνάδελφο. Ακόμα και πρόβλημα να έχουμε μαζί του, το λύνουμε με αυτόν και όχι με τον προιστάμενο.

Και κυρίως αυτό που είδε και κατά μία έννοια με συγκλόνισε ήταν το ότι είδα να τραβάνε την μανούρα οι συναδέλφισσες για ένα μήνα και καμία δεν με κατηγόρησε ούτε στοιχειωδώς έστω και στο στυλάκι "το μαλάκα μας γαμάει με αυτό που κάνει". Δεν είναι εύκολο πράγμα να ξεπερνάς έστω και με αυτόν το απλό τρόπο τον εαυτούλη σου και να σκεφτείς τον αλλον και τη θέση του άλλου.

Θα μπορούσε το όλο ζήτημα να είναι προσωπικό. Δεν ξέρω αν είναι και πόσο. Αλλά ξέρω ένα πράγμα. Αν είναι να αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος, θα αλλάξει και επειδή οι άνθρωποι έχουν αλλάξει στάσεις, απόψεις και συμπεριφορές.

Σε κάποια φάση και ενώ προσπαθώ γενικώς να σκεφτώ τι θα κάνω. Κάνω μία μικρή αναθεώρηση. Τα βάζω λίγο κάτι και τα ζυγίζω. Αρνητικά και θετικά. Ένα προς ένα. Τι βαραίνει πιο πολύ. Τα λεφτά ήταν το λιγότερο. Πάντα είναι το λιγότερο. Η βασική μου σκέψη ήταν που αλλού θα βρεις μία δουλειά που τουλάχιστον οι συνάδελφοι σου δεν θα σου τα σπάνε; Που θα βρεις μία δουλειά όπου οι ανωτεροι σου είναι "στρωμμένοι" και δεν στα πολυζαλίζουν; Που θα βρεις μία δουλειά που θα μπορείς να κάνεις τις μαλακίες σου και να μην ανησυχείς; Και το βασικό είναι αυτό. Αν δεν βρω δουλειά σαν κοινωνικός λειτουργός, που η αλήθεια είναι ότι δεν με πολυτρελλαίνει (αν σκεφτεί κανείς τις συνθήκες εργασίας, τους μισθούς, προφανώς είναι καλύτερα αλλά δεν πεθαίνω κιόλας), αναγκαστικά θα δουλέψω στο εμπόριο, όπου δύσκολα θα βρω ένα τέτοιο κλίμα.

Τέλος πάντων επιστρέφω στην κανονικότητα με τον πιο γελοίο τρόπο, παίρνω τον επόπτη και του τη λέω για την απαράδεκτη στάση της εταιρείας απέναντι μου!!! Αυτός με κοίταζε και έφτασε να συμφωνεί μαζί μου... Πιθανά σκεφτόταν, επιτέλους θα δουλέψει ο μαλάκας και δε θα μου σπάει τα αρχίδια. Η Ζ. μου λέει για δύο βδομάδες δεν σηκώνω ούτε ένα κιβώτιο. Και εγώ πήρα ένα μεγάλο και βασικό μάθημα.

Όλον αυτό τον καιρό, οι κόντρες που παίζανε στη δουλειά είχαν μία βασική εκκίνηση. Το πως θα κάνουμε τη δουλειά μας εκεί καλύτερη και πιο υποφερτή. Πράγμα που γενικώς έγινε, αλλά εκ των πραγμάτων αυτό έχει και μία άλλη επίπτωση στην λειτουργία του καταστήματος. Αυτό δουλέυει καλύτερα. Για δύο χρόνια δεν είχε παραιτηθεί καμία υπάλληλος. Πράγμα που σήμαινε ότι ξέραμε όλοι μας τη δουλειά απέξω και ανακατωτά. Πράγμα το οποίο σημαίνει μεγαλύτερη αποδοτικότητα του καταστήματος. Κάνοντας εμείς ας πούμε ένα σωστό ανεφοδιασμό, που μπαίνει εύκολα και γρήγορα και δεν μας πολυκουράζει ταυτόχρονα, καλυτερεύουμε την λειτουργία και τις πωλήσεις του καταστήματος. Φορτώνοντας ας πούμε σωστά τα προιόντα στο ράφι, προκειμένου να μην κάνουμε εμείς συνέχεια ανεφοδιασμό τους, υπάρχουν πάντα προιόντα στο ράφι. Πράγμα το οποίο σημαίνει και πωλήσεις. Με απλά λόγια, όλα αυτά τα χρόνια η εξωτερική εικόνα που είχε η εταιρεία για το κατάστημα ήταν εξής. Το μαγαζί αύξησε τις πωλήσεις του λίγο, μείωσε την την απογραφή του (από 5% πήγε 3% ποσό που αντιστοιχεί σε 10.000 ευρά περίπου το δίμηνο παραπάνω κέρδη για την εταιρεία.) και επιπλέον το προσωπικό εκεί δεν μας κάνει μαλακίες. Στην οικονομική διαχείρηση είμασταν μέσες άκρες μία χαρά, με προσωπικές διαφορές δεν τους απασχολούσαμε, απουσίες δεν γινόταν (και γιατί να γίνουν άμα ξέρεις σαν 4ωρη ότι αν πεις στη Ζ. ή σε μένα "έχω περίοδο μην μου τα ζαλίζεις" θα σε αφήσουμε ήσυχη;). Κατάλαβα λοιπόν ότι η εταιρεία ήταν πολύ ικανοποιημένη και με τη Ζ. και με μένα. Στο κάτω κάτω της γραφής οι όποιες κόντρες μας με τους προιστάμενους αφορούσαν πάντα την καλύτερη λειτουργία του καταστήματος. Δεν είναι μαλάκες οι από πάνω.

Επομένως κάτω από αυτό το πρίσμα εγώ άλλαξα λογική. Τέρμα πια οι τσακωμοί και οι διεκδικήσεις, τέρμα πια το να χτυπιέμαι στο τηλ. για να τους κάνω να καταλάβουν αυτό που υποτίθεται δεν καταλαβαίνουν. Τέρμα πια ο εποικοδομητικός "συνδικαλισμός". Το τελευταίο εξάμηνο έχουν αλλάξει αρκετά στη δουλειά μιας και συνεχίζω να είμαι εκεί. Αυτά θα περιγράψω στην επόμενη και μάλλον προτελευταία ανάρτηση για αυτό το θέμα.