Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Στα μέσα καλοκαιριού κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος του περιοδικού Blaumachen. Το οποίο είναι σχεδόν εξολοκλήρου αφιερωμένο στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Δεν θα εκφράσω άποψη επί του συνολικού κειμένου σε βάθος, καθότι δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση. Ωστόσο, θα σταθώ στο πιο συνολικό και βασικό λάθος που κάνουνε οι σύντροφοι, πριν προχωρήσω στο δια ταύτα που αφορά την ενότητα για την κατάληψη της ΓΣΕΕ.

***

Το κείμενο των συντρόφων έχει ένα πολύ βασικό λάθος που το διαπερνάει από τον τίτλο μέχρι την τελευταια του λέξη. Ήδη στον τίτλο χαρακτηρίζει το Δεκέμβρη και το Γενάρη σαν αγώνα. Πιο κάτω συνεχώς αναρωτιέται γιατί ο Δεκέμβρης δεν πήγε παραπέρα (αλήθεια που αλλού θα μπορουσε να πάει εκτός από το να μεταβληθεί σε επανάσταση;). Σε διάφορα σημεία αλλάζουνε συνεχώς την χρησιμοποιούμενη ορολογία μεταξύ αγώνα, εξέγερσης, κινήματος και επανάστασης, με αποτέλεσμα να δημιουργείται τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό μία σύγχυση σχετικά με το επίδικο. Δεν είμαι των ακαδημαϊσμών, αλλά όταν χρησιμοποιουμε όρους όπως αγώνας, κίνημα, εξέγερση, επανάσταση ή τις εννοούμε με την τρέχουσα ιστορική σημασία τους ή αν θέλουμε να τις επανακαθορίσουμε τις επανακαθορίζουμε. Τίποτα από αυτά τα δύο δεν συμβαίνει με αρκετή σαφήνεια.

Τέλος πάντων ας προσπαθήσω εγώ να είμαι σαφής: όταν λέω αγώνα εννοώ την κίνηση ενός συλλογικού υποκειμένου ενάντια σε κάτι ή για την διεκδίκηση κάποιου πράγματος. Οι αγώνες σαν αγώνες τυπικά έχουνε αρχή μέση και τέλος, αλλά σαν διαδικασίες αυτά τα ίδια είναι πολύ πιο ρευστά από όσο νομίζουμε. Ο αγώνας κάποια στιγμή αρχίζει και κάποια στιγμή μπορεί να τελειώσει. Αυτό δεν είναι «κακό», αυτό είναι στη φύση του. Ο αγώνας γίνεται επί αιτημάτων. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αλλιώς δεν είναι αγώνας αλλά κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο που γίνεται ή μεταβάλλεται ένας αγώνας είναι το κίνημα. Κίνημα όπως λέει και η ίδια η λέξη σημαίνει κίνηση και άρα διάρκεια. Η κίνηση του κινήματος συμβαίνει επειδή κουνιούνται τα επιμέρους στοιχεία του. Οι αγώνες. Δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα χωρίς αγώνες ενταγμένους στο εσωτερικού του ή σε συνάρτηση με αυτό. Το κίνημα τώρα δεν μπορεί να είναι αγώνας, αλλά το σύνολο ή ένα μέρος κάποιων αγώνων. Το να λες γιατι οι αγώνες δεν είναι κίνημα και γιατί το κίνημα δεν είναι αγώνες είναι τελείως μα τελείως άστοχο. Ας κρατήσουμε αυτό το πρώτο δυαδικό σχήμα αγώνες–κίνημα για να προσθέσω και κάτι ακόμα. Κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Οι αγώνες συμβαίνουνε ανεξαρτήτως του κινήματος. Το σύνολο των αγώνων δεν μας δίνει απαραίτητα στο άθροισμα το κίνημα. Αντιθέτως το κίνημα προσπαθεί να συνδέσει να συνδυάσει να ενισχύσει και να εμβαθύνει τους αγώνες. Το κίνημα είναι η συνειδητοποιήση που αναβλύζει μέσα από τους αγώνες. (Ενίοτε άμα είσαι τις λενινιστικής παράδοσης το κίνημα είναι το κόμμα και η συνειδητοποίηση πρέπει να πάει με υδροφορα στους αγώνες.) Με αυτή την έννοια οι αγώνες υπάρχουνε με την μια ή την άλλη ενταση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανεξαρτήτως του κινήματος. Αλλά το κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως αγώνων. Γιατί αλλιώς δεν είναι κίνημα αλλά χώρος ή κόμμα.

Ας αφήσουμε αυτό το ζευγάρι για να περάσουμε σε ένα άλλο. Εξέγερση–επανάσταση. Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχουνε ομοιότητες και αναλογίες αλλά υπάρχει και η βασική διαφορά της κλίμακας μεταξύ τους. Ο αγώνας ή το κίνημα μπορεί να είναι αισχρότατες μειοψηφίες εκεί όπου συμβαίνουνε, η εξέγερση και η επανάσταση όμως είναι μαζικές κοινωνικές διαδικασίες. Και αυτό δεν αφορά κανένα φετιχισμό των αριθμών, αφορά το ότι για την εξέγερση ή την επάνασταση οφείλεις ακόμα και ο τελευταίος μαλάκας του πλανήτη να είσαι να πάρεις θέση. Αυτή είναι η διαφορά κλίμακας μεταξύ τους και όχι οι όποιο αριθμοί. Επίσης υπάρχει και μία πολύ σοβαρή και συγκεκριμένη αναλογία αγώνα-εξέγερσης και κινήματος επανάστασης. Το πρώτο συμβαίνει επί ενός ειδικού και συγκεκριμένου θέματος. Το δεύτερο συμβαίνει επί του γενικού και επί όλων το θεμάτων που απαρτίζουν το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.

Επομένως, καλό είναι κατά τη γνώμη μου, αφού αναγνωρίσουμε τα συγκεκριμένα όρια που μπορεί να έχει σχεδόν υποχρεωτικά ένας αγώνας ή μια εξέγερση να μην αναρωτιόμαστε γενικά και αφηρημένα γιατι η εξέγερση δεν εφερε την κατάργηση του κράτους, του κεφαλαίου κ.λ.π. αλλά να αναρωτιόμαστε εμείς ειδικά και συγκεκριμένα τι πρέπει και δεν πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να κάνουμε το ειδικό γενικό, το συγκεκριμένο αφηρημένο και τη λεπτομέρεια σύνολο. Το να κατακεραυνωνεις το ειδικό, το συγκεκριμένο και τη λεπτομερεια επειδή κατά τη γνώμη σου σχεδόν από μόνα τους εμποδίζουνε το γενικό, το αφηρημένο και το σύνολο είναι πολύ προβληματικό. Και δυστυχώς κατά την γνώμη μου ελάχιστα πράγματα μπορούνε να προσφέρουνε.

***

Σταματώ όμως εδώ την γενική μου διαφωνία επί των θέσεων των συντρόφων και αν και δεν ξέρω κατα πόσο μπορουνε να γίνουνε κατανοήτες χωρίς την ανάγνωση του κειμένου τους, και θα προχωρήσω στο επιμέρους θέμα μου. Σε πλάγια τα αποσπάσματα απο το κείμενο.

Ξεκινάμε:

«Παρότι η αρχική πρωτοβουλία ανήκει σε συνδικαλιστές βάσης (με πρωταγωνιστή το σωματείο βάσης οδηγών δικύκλου) οι οποίοι μέσα στην κοινωνική αναταραχή αναγνώρισαν την ευκαιρία να ενδυναμωθούν τα συνδικάτα τους με μια «θεαματική» ενέργεια, η κατάληψη εξέφρασε την ανάγκη των εξεγερμένων προλετάριων να «φτάσει» η εξέγερση στους χώρους δουλειάς.»

Κάποιοι συνδικαλιστές βρήκαν την ευκαιρία μέσα στο Δεκέμβρη κάνοντας μια «θεαματική» ενέργεια να δυναμώσουνε τα σωματεία τους, αλλά τους ξέφυγε το όλο θέμα κάπου και απλώθηκε πολύ περισσότερο. Μάλιστα. Στην προπαρασκευαστική κουβέντα που εγινε για την κατάληψη τα μέλη της ΣΒΕΟΔ δεν ήταν πάνω από 20 με τίποτα έτσι και αλλιώς για να μην πω λιγότερα. Η «ιδέα» της κατάληψης έπαιζε ήδη από την Πρωτομαγιά της προηγούμενης χρονιάς. Δεν ήταν «ιδεα» της ΣΒΕΟΔ, ούτε κανενός άλλου μεμωνομένου. Ήταν μία «ιδέα» διάχυτη σε ένα κόσμο που ασχολείται με το «συνδικαλισμό βάσης». Την πρωτοβουλία για το κάλεσμα την πήρε η ΣΒΕΟΔ μόνο και μόνο επειδή είχε το κύρος και τη δυναμική. Αν κάποιοι είχανε ή έχουνε πρόβλημα για το γεγονός του καλέσματος από τη ΣΒΕΟΔ κάλλιστα θα μπορουσανε να μην έχουνε έρθει. Απλά πράγματα. Ο κόσμος που απάρτιζε την προπαρασκευαστική ήταν πολιτικά στην συντριπτική του πλειοψηφία αντιεξουσιαστές και αναρχικοί. Οι αριστεριστές που ήταν εκεί ήταν ελάχιστοι.

Το κύριο έναυσμα σε πολλούς ώστε να γίνει η κατάληψη της ΓΣΕΕ ήταν η επαίσχυντη στάση της κατά την απεργία στις 10-12. Και μας αρέσει, δεν μας αρέσει το κλίμα ήταν ως επι το πλείστον αντι-ΓΣΕΕ. Και σαν πολιτικός στόχος αναγνωρίστηκε ότι η κατάληψη ήθελε να άρει την όποια νομιμοποίηση έχει ο θεσμός της ΓΣΕΕ σαν εκπρόσωποις των εργαζομένων. Αυτά ειπώθηκαν και μεσα στην συνέλευση εκείνη αλλά και έχουνε γραφτεί στην προκύρηξη που βγήκε πριν γίνει η κατάληψη. Και σε αυτά συμφωνούσανε λίγο εώς πολύ όλοι και όλες οι τάσεις.

«Θεαματικές» ενέργειες δεν ήθελε η ΣΒΕΟΔ ούτε οι «συνδικαλιστές βάσης», αλλά τα πιο «πολιτικά» κομμάτια που δήλωναν σε εκείνη τη συνέλευση «τι ωραία που θα είναι ανάμεσα στην ΑΣΟΕΕ και στο ΕΜΠ να εχει άλλη μια αναρχική κατάληψη».

Επίσης κάτι ακόμα που ειπώθηκε πάλι σχεδόν από όλους μέσα στην συνέλευση, αλλά και στην προκύρηξη δεν ήταν να ξεκινήσουμε γενική απεργία και ούτε να προκαλέσουμε άγριες απεργίες στους χώρους δουλειάς. Αλλά να δείξουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι απόντες από την εξέγερση.

Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται είναι οι φαντασιώσεις των συντρόφων του Blaumachen ή διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας από τρίτους.

Πάμε παρακάτω:

"Έτσι από την αρχή της κατάληψης του κτηρίου της ΓΣΕΕ, απέναντι στους συνδικαλιστές βάσης, υπήρξε μια ριζοσπαστική τάση επισφαλών και «σταθερών» προλεταριών, οι οποίοι έβλεπαν μέσα σε αυτή την κατάληψη τη μονη δυνατότητα που απέμενε να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους καθώς δεν είχε προηγηθεί άλλη σημαντική απεργία μετά τις 10/12 που θα μπορουσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο."

Καταρχήν το να χωρίζεις στα δύο με αυτό τον τρόπο μία κίνηση σαν την κατάληψη της ΓΣΕΕ είναι τουλάχιστον ελλεινό. Για να μας πούνε οι σύντροφοι ποιοι είναι η τάση εκείνη «επισφαλών και σταθερών προλετάριων», που όποτε θυμούνται είναι προλετάριοι και όποτε ξεχνάνε είναι αναρχοκομμουνιστές ή ότι άλλο. Ποια ήταν λοιπόν αυτή η τάση; Που βρέθηκε; Πως βρέθηκε; Ήταν από την αρχή εκεί; Βρέθηκε μετά; Δημιουργήθηκε σαν αντίβαρο στους κακούς συνδικαλιστές; Και τι ήταν αυτή η τάση; Ήταν κάποια πολιτική οργάνωση; Κάποια ομάδα εργαζομένων με κοινή παρέμβαση σε χώρους εργασίας που απηύδησε από το συνδικαλισμό βάσης; Και ποιοι ήταν αυτοί οι συνδικαλίστές βάσης; Η ΣΒΕΟΔ; Μα η ΣΒΕΟΔ σαν ΣΒΕΟΔ δεν συμμετείχε. Συμμετείχαν κάποια μέλη της. Και ποιος συνδικαλισμός; Έχουνε ρωτήσει κανέναν να τους πει πως ονομάζει και τι θεωρεί τον εαυτό του; Ή όποιος ασχολείται με τα εργατικά είναι αυτομάτως συνδικαλιστής βάσης; Δεν μπορεί ας πούμε να είναι απλά σπασαρχίδης εργάτης που όπου φασιαρία και εργατική διεκδίκηση γουστάρει να πάει να χώνεται; Δεν μπορεί να είναι αναρχοσυνδικαλιστής; Δεν μπορεί να είναι απλά όμορφα και ωραία αγωνιστής και διεκδικητικός εργαζόμενος; Πρέπει ντε και καλά να είναι συνδικαλιστής; Ο συνδικαλιστής είναι κάποιος που επαγγελματικά ασχολείται με τα συνδικαλιστικά ζητήματα. Όποιος είναι μέλος σωματείου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ, όποιος διεκδικέι πράγματα στο χώρο της δουλειάς του ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ, όποιος αγωνίζεται απλά όμορφα και ωραία ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ αντικειμενικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ. Απλά είναι τα πράγματα. Και τετοιοι υπήρχανε πολλοί και αριθμητικά για να γίνουμε και κατανοητοί ήταν πολύ περισσότεροι και από τους «συνδικαλιστές» της ΣΒΕΟΔ και από την τάση «σταθερών και επισφαλών».

Αν τέλος αυτή η τάση έβλεπε «μέσα σε αυτή την κατάληψη τη μονη δυνατότητα που απέμενε να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους καθώς δεν είχε προηγηθεί άλλη σημαντική απεργία μετά τις 10/12 που θα μπορουσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο» μάλλον πρέπει να πάει να την δει κάνας οφθαλμίατρος. Το ξανατονίζω αν αυτή η τάση έβλεπε και στην κατάληψη της ΓΣΕΕ και στην απεργία-συγκέντρωση της ΓΣΕΕ τις ίδιες δυνατότητες για να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους, τότε αυτή η τάση εχει τα πιο μαύρα μεσάνυχτα από όλες τις νύχτες του πλανήτη. Και οκ, έστω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Πως στο διάολο εξηγείται ότι αυτή η τάση οργάνωσε εκδήλωση για να μας πει πόσο «κακιά» είναι η ΓΣΕΕ. Αν αναγνωρίζεις έστω και μία τέτοια δυνατότητα στη ΓΣΕΕ, πως αυτό συμβαδίζει με την πλήρη απαξιώση σου προς τον θεσμό;

Πάμε παρακάτω:

«Ενάντια στο ίδιο το περιεχόμενο της εξέγερσης, οι υπέρμαχοι του αυτόνομου συνδικαλισμού υπεραμύνθηκαν της εργατικής ταυτότητας της κατάληψης και επιχείρησαν χωρίς επιτυχία να υποτιμήσουνε τους μη-εργαζόμενους εξεγερμένους μέσα στο εγχείρημα.»

Αφήνω κατα μέρους το νεολογισμό αυτόνομος συνδικαλισμός (είναι άλλος από τον συνδικαλισμό βάσης;)...

Άλλη μια πρόταση από όπου εξάγονται τα πιο περίεργα συμπεράσματα… Καταρχήν τη σχέση έχει το περιεχόμενο της εξέγερσης (το όποιο περιεχόμενο είναι αυτό δεν μας νοιάζει) με μία επι μέρους κίνηση ή δράση; Και γιατί θα πρέπει όλες οι κινήσεις και οι δράσεις να είναι συμβατές με το όποιο περιεχόμενο νομίζει ο καθένας ότι έχει ή δεν έχει η εξέγερση;

Μερικά πράγματα τώρα για την «εργατική ταυτότητα της κατάληψης»: οι δύο τάσεις ορίζονται σαν οι συνδικαλιστές βάσης και σαν η τάση «κάποιων σταθερών και επισφαλών εργαζομένων». Άρα και οι δύο τάσεις ορίζονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με βάση μία συγκεκριμένη θέση στον καταμερισμό της εργασίας. Θα ‘ελεγα μάλιστα ότι η τάση των «επισφαλών και σταθερών» βάζει πιο μπροστά την εργατική της ιδιότητα, με βάση το πώς παρουσιάζονται εδώ από ότι οι συνδικαλιστές που αν είσαι συνδικαλιστής είσαι πρωτα συνδικαλιστής και μετά εργάτης (στην καλύτερη γιατί ως γνωστόν υπάρχουνε συνδικαλιστές που δεν δουλέψανε ποτέ τους). Το ζήτημα που φαίνεται να βάζουνε οι σύντροφοι είναι ότι κάποιοι μιλάνε σαν εργάτες και κάποιοι άλλοι μιλάνε σαν εξεγερμένοι, και ότι δεν μπορείς να είσαι εξεγερμένος και εργαζόμενος (θα γίνω κακός επειδή θα πρέπει να γίνω κακός, κάποιοι από τους εξεγερμένους που δεν λέγανε ότι είναι εργαζόμενοι αλλά εξεγερμένοι στις μέρες της κατάληψης πήγαιναν κανονικά στις δουλειές τους, τώρα πως ακριβώς γίνεται να παραμένεις εργαζόμενος, να εξεγείρεσαι το Δεκέμβρη, να βγαζεις κανονικά μεροκάμματο και μετά να λες «εγώ δεν είμαι εργαζόμενος αλλά εξεγερμένος» μόνο η σχιζοειδής ιδιοτητα τις ιδεολογίας και τους καιροσκοπισμού μπορεί να εξηγήσει. Γιατί καλυτερα ναι είσαι μια φορά εξεγερμένος εργάτης παρα να λες δεκαπέντε φορές ότι εχεις ξεπεράσει την εργατική σου ταυτότητα πηγαίνοντας για δουελιά κατά την εξέγερση. Το πρωί εργάτης το βράδυ εξεγερμένος δε σε κάνει εξεγερμένο. Σε κάνει εξεγερμένο εργάτη. Αντίφαση. Η ζεις με αυτές ή κάνεις πως δεν τις βλέπεις...

Πάμε παρακάτω. Η κατάληψη έγινε στο κτήριο της ΓΣΕΕ. Αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων ο χαρακτήρας της και η τυτότητα της ήταν εργατική. Ακριβώς επειδή ήρθε σε αντιπαράθεση με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό σαν μόνο φορέα εργατικής διεκδίκησης. Το να λέει κανείς και να ισχυρίζεται ότι κακώς είχε εργατικό χαρακτήρα είναι σεξουαλική διαστροφή. Είναι σα να λες ότι η οι καταλήψεις σε δημαρχεία ή άλλα κρατικά κτήρια κακώς είχανε τοπικο χαρακτήρα, ότι η κατάληψη στην ΕΣΗΑ κακώς είχε εργατικό χαρακτήρα, ότι η κατάληψη στη Λυρική κακώς είχε καλλιτεχνικό χαρακτήρα κλπ. Πολιτικό χαρακτήρα είχε η ΑΣΟΕΕ, το ΕΜΠ, και η Νομική. Καλά είναι μας φτάνει. Το αν την έκαναν τώρα την κατάληψη της ΓΣΕΕ, εργάτες, εξεγερμένοι, κομμουνιστές, συνδικαλιστές βάσης ή εξωγήινοι είναι άλλη ιστορία.

Πάμε παρακάτω. Επειδή δεν μπορεί ο καθένας να λέει ότι θέλει, μπορουνε να μας εξηγήσουνε οι σύντροφοι ποιοι είναι οι μη-εργαζόμενοι που επιχειρήθηκε να υποτιμηθούν. Δεν ζητάω ονόματα αλλά να μας πουνε τι είναι ο μη-εργαζόμενος (και αν υπαρχει μη εργαζόμενος στον καπιταλισμό), να μας πούνε σε ποια συγκεκριμένη φάση έγινε η απόπειρα της υποτίμησης, τι ήθελαν να εκφράσουνε οι μη εργαζόμενοι. Ειδάλλως όλη η παραπάνω πρόταση δεν λέει απολύτως τίποτα.

Πάμε παρακάτω. «Η (αντιφατική) σύνθεση των δύο αντιτιθέμενων τάσεων κατακτήθηκε στην ονομασία του εγχειρήματος ως Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών.» (πλάγια στο πρωτότυπο)

Εντελώς πληροφοριακά γιατί εδώ πέρα λέγονται ότι ναναι πράγματα. Η ονομασία του εγχειρήματος βγήκε το βράδυ πριν που ούτε τάσεις υπήρχαν ούτε τίποτα και βγήκε για τον απλό λόγο ότι ταίριαζε με το ακρώνυμο της άλλης της ΓΣΕΕ. Όλα τα άλλα τώρα που λένε οι σύντροφοι είναι το φάντασμα μιας άποψης τραβηγμένης από τα μαλλιά.

Και ναι! Επιτέλους μετά από 2 παραγράφους, ασυναρτησιών, αυθαίρετων συμπερασμάτων, γενικεύσεων και αφαιρέσεων έχουμε κάποιες προτάσεις που όντως λένε καποια πράγματα ως είχαν και επιπλέον λένε μερικά όντως ενδιαφέροντα πράγματα. Καταρχήν μια και χρησιμοποιουνται αριθμοί ας πούμε μερικους αριθμούς. Η συνέλευση της πρώτης μέρας είχε 600 με 700 άτομα ενώ σε όλο το κτήριο από το καφενείο στην κορυφή μέχρι τον πεζόδρομο μπροστά από το κτήριο υπήρχαν στιγμές που κάνω την εκτίμηση ότι μπορεί να ήταν και 2000 τα άτομα. Ειδικά την πρώτη μέρα πέρασε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ από την κατάληψη. Και η επόμενη συνέλευση είχε πολύ κόσμο αλλά σαφώς πιο πεσμένες κατάστασεις. Μετά την αποχώρηση των «συνδικαλιστών βάσης» (παρακάτω θα πω πόσο λάθος είναι αυτό και ότι δεν αντικατοπτρίζει τίποτα) οι συνελεύσεις ήταν της τάξης των 150 με 250 ατόμων στην καλύτερη των περιπτώσεων (με εξαίρεση την τελευταία της Κυριακής όπου είχε σαφώς πολύ περισσότερο κόσμο).

Μας λένε λοιπόν οι σύντροφοι: «Η ίδια η κατάληψη της ΓΣΕΕ –(…)- ανέδειξαν την αδυνατότητα επέκτασης της εξέγερσης.» Και συνεχίζει να μας πει τους λόγους: ο κόσμος απλά πέρασε χωρίς να εμπλακεί, το εγχείρημα δεν αγκαλιάστηκε ούτε καν στο «συνδικαλιστικό» του πλαίσιο από τον κόσμο που πέρασε, ταυτόχρονα βέβαια ο κόσμος μας λένε δεν ενεπλάκει επειδή έβλεπε το «συνδικαλιστικό» και διεκδικητικό χαρακτήρα της κατάληψης και επιπλεόν ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν αιτήματα μας λένε η κουβέντα δεν οδηγούσε πουθενά.

Εδώ πρέπει να ανοίξει μία μεγάλη παρένθεση. Η κατάληψη είχε αιτήματα. Είχε ένα σαφές αίτημα απελευθέρωσης των συλληφθέντων και είχε ένα ασαφές αίτημα «γενικής απεργίας», το οποίο υπό όρους θα μπορούσε να θεωρηθεί αίτημα προς την ΓΣΕΕ (λέω υπό όρους γιατί και ίδιος ο Παναγόπουλος απάντησε με δηλώσεις του και στα 2 αιτήματα αυτά, άρα θα μπορούσε κάποιος να το ερμηνεύσει έτσι). Η κατάληψη δεν είχε όμως αιτήματα «αριστερού τύπου». Ειδικά στην πρώτη συνέλευση, όλο το πλήθος του αριστερισμού που τοποθετήθηκε στην γενική συνέλευση τοποθετήθηκε ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ. Και οι δύο λεγόμενες τάσεις είχαν κοινή στάση απέναντι στην επιδιωξη της αριστεράς να μπούνε αιτήματα για τους μισθούς και άλλα τέτοια. Τα αιτήματα αριστερού τύπου, ποτέ και κατά μία έννοια δεν τα έβαλε καμία από τις δύο τάσεις. Απλά πράγματα. Όποιος λέει το αντίθετο για την κατάληψη της ΓΣΕΕ λέει απλά ψέμματα. Το πολιτικό ζητούμενο για πολύ κόσμο ΑΠΕΝΑΝΤΙ στα «αριστερού τύπου» αιτήματα δεν ήταν η απουσία αιτημάτων όπως φαντασιώνονται η σ’ύντροφοι αλλά ένα άλλο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Απλούστατα, επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου εκεί ξέρει πολύ καλά ότι σημασία δεν έχει μόνο τι διεκδικείς αλλά και ΠΩΣ το διεκδικείς.

Το ζήτημα τώρα είναι άλλο, γιατί η ΓΣΕΕ δεν κατάφερε να επεκτείνει την εξέγερση στους χώρους δουλειάς, όπως αναρωτιούνται οι σύντροφοι. Εγώ θέλω να κάνω 2 πολύ απλα ερωτήματα. Πρώτον: όταν λες ότι δεν επεκτάθηκε η φωτιά της εξέγερσης και ότι θα έπρεπε ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ πως κατά τη γνώμη σου θα γινόταν αυτό καλύτερα. Και δεύτερον και πολύ πιο σημαντικό: ποιες ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ δυνατότητες υπήρχανε να επεκταθεί ηε ξέγερση στους χώρους δουλειάς; Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Τι θα έπρεπε να γίνει; Εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς; (Μα αυτό δεν είναι «συνδικαλιστικό»;). Στήσιμο επιτροπών αγώνα σε κλάδους ή επαγγελματικούς χώρους και κάλεσμα για αγριες απεργίες και σαμποτάζ; Ένοπλα εργατικά συμβούλια; Τι ακριβώς; Αν όχι ακριβώς έστω μια ιδέα, μια κατευθυνση. Το ότι υπήρχανε δύο τάσεις, οι κακοί συνδικαλιστές και οι καλοί εξεγερμένοι. Δεν απαντάει και δεν εξηγεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί;

Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτές οι δύο τάσεις εμφανίστηκαν ΜΟΝΟ την δεύτερη μέρα της κατάληψης και όταν αποχώρησαν οι «συνδικαλιστές» αυτοί δεν ήταν με τίποτα πάνω από 10 άτομα (μπορεί να λέω και πολλά). Οπότε η κακή τάση ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ να κάνει αυτό που ήθελε και ειδικά την καλή τάση μιας και με την αποχώρηση της άφησε όλο το πεδίο ελέυθερο να κάνει αυτό που ακριβώς ήθελε. Οπότε το να κατηγορείς κάποιους ότι εμπόδισαν κάποιους άλλους να κάνουνε τη ΓΣΕΕ όλα τα καλά πράγματα για την επανάσταση, τη στιγμή όπου αυτοί έχουνε αποχωρήσει ήδη από τη μέση της συνέλευσης της δεύτερης μέρας είναι μάλλον εντελώς άστοχο για να μην το χαρακτηρίσω και ύποπτο πολιτικά.

Θα κλείσω με την κατά τη γνώμη μου κορυφαία αυθαιρεσία που λαμβάνει χώρα σε αυτό το κείμενο. “Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, ότι μέσα σ' αυτή την σύγκρουση, υπήρξαν σύντροφοι που είναι και συνδικαλιστές βάσης οι οποίοι υπερασπίστηκαν την αντισυνδικαλιστική πρακτική της συνέχισης μιας κατάληψης χωρίς αιτήματα (σημειώση δική μου: ουδείς απο αυτούς που έφυγε δεν είχε πρόβλημα με τα αιτήματα που δεν είχε η κατάληψη) και παρέμειναν στο εγχείρημα. Αυτό το γεγονός δείχνει δύο πράγματα: πρώτον ότι στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές καταργείται στην πράξη η κάθετη οριοθέτηση του κινήματος με βάση τις πολιτικές ταυτότητες, δεύτερον, ότι οι τάσεις αυτές, καθώς βρισκόμαστε στα αρχικά στάδια ανάδυσης του συνδικαλισμού βάσης, δεν συγκροτούν συμπαγείς πόλους μέσα στο κίνημα.”

Εμ βέβαια. Όταν η πολιτική ταυτότητα έχει ήδη υπερισχύσει έναντι όλων των υπόλοιπων ποια δεν μπαίνει θέμα ταυτοτήτων αφού ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΑΛΛΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ. Ωστόσο, σύντροφοι καλό είναι να μην υπερβάλλεται στις εκτιμήσεις σχετικά με την πτώση των διαχωρισμών καθώς και γιατί έμειναν ή δεν έμειναν κάποιοι και κάποιες στο εγχείρημα.

Κατα την γνώμη μου, το βασικό πρόβλημα της ΓΣΕΕ, το βασικό πρόβλημα του Δεκέμβρη στην τελική δεν ήταν άλλο απο ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ, μιας και πλήθος εγχειρημάτων και προσπαθειών ενταφιαστηκαν στην απόπειρα να αποκατασταθεί το κύρος και η καθαρότητα της πολιτικής άποψης. Κύρος και καθαρότητα που ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Τουλάχιστον ασυνείδητα, και με αυτό εννοώ ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο, ο πολιτικοποιημένος κόσμος, και με αυτό εννοώ αυτούς που πριν από όλα, και πριν απο τα πάντα είναι αντιεξουσιαστές ή αναρχικοί, προσπάθησε να αποκαταστήσει τη θέση του σαν ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕ ότι ήταν πριν την εξέγερση. Ότι είναι η πρωτοπορία δηλαδή της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης.

Αυτό όμως είναι άλλη ιστορία.