Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Υπάρχουνε τεσσάρων ειδών τραγούδια. Πρώτον, αυτά που τα έχεις ζήσει... Που κάποια στιγμή, κάπου, κάπως το άκουσες τυχαία και σημάδεψε μία μικρή η μεγάλη στιγμή, και όποτε το ακούς ξαναθυμάσαι αυτό το τραγούδι, θυμάσαι εκείνη την στιγμή που το άκουσες και διορθώνεις την ανάμνηση για να ταιριάζει με το τραγούδι.

Δεύτερον, υπάρχουνε τα τραγούδια διαρκείας, αυτά που σε συντρόφεψαν σε μία περίοδο της ζωής σου, που είχαν διάρκεια, αλλά που μετά για κάποιο λόγο δεν σου ξαναβγαινε να τα ακούς τόσο συχνά. Ωστόσο, είναι εκεί σε κάποιο συρταράκι της μνήμης...

Τρίτον, υπάρχουνε και τα τραγούδια που σου προκαλούνε μιαν επιθυμία να ζήσεις κάτι που κατα πάσα πιθανότητα δε θα ζήσεις ποτέ...

Και τέλος υπάρχουνε τα αριστουργήματα. Αυτά είναι τα λίγα τραγούδια που σε έχουνε συντροφέψει από την πρώτη φορά που τα άκουσες μέχρι και σήμερα...

Εν ολίγοις αυτά είναι τα αγαπημένα μου τραγούδια, δεν είναι όλα, δεν είναι τα πάντα και μάλλον δεν θα τελειώσουνε ποτέ, αλλά αξίζει μία απόπειρα... Πάντα λίγο πολύ θα συνοδεύει κάθε τραγούδι ένα μικρό κείμενο, μια ανάμνηση, μία περίοδος, μία επιθυμία, ένα αριστούργημα, τέλος πάντων μία μικρή ιστορία, αίσθηση και ότι άλλο μπορεί να προκαλεί ένα τραγούδι. Ή να έχει προκαλέσει ήδη...

Ας περάσουμε σε ένα τραγούδι το οποίο με έχει στιγματίσει. Τις μουσικές μου καταβολές, σχεδόν μία προς μία τις οφείλω σε μία ραδιοφωνική εκπομπή, της οποία το τραγούδι που ακολουθεί ήταν το μουσικό της σήμα, και όπου μετά από αυτό το σήμα περίμενα με ανυπομονεσία κάθε μέρα 4 με 5 να ακούσω την εκπομπή. Εκεί πρωτάκουσα σχεδόν τα πάντα, και εκεί πρωτοπερπάτησα τα μονοπάτια που στη συνέχεια έμελε να πάρω στις μουσικές ερημιές, δάση και λόφους...

Για πολλά χρόνια με συντρόφευε σε μία κασέτα ηχογραφημένη από το ραδιόφωνο και πάντα μα σχεδόν πάντα, όποτε άκουγα αυτό το τραγούδι που ξεχύνεται σα χείμαρος ένιωθα μία περίεργη συγκίνηση. Είναι όπως θυμάσαι την πρώτη φορά που σου κάναν έρωτα...