Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

...λέμε το χτύπημα στην Αγ. Παρασκευή.

Όλες οι μηχανές του θεάματος και της ιδεολογίας δουλεύουνε στο φουλ.

Τρελλή επιτυχία λέμε.

Τα καϋμένα τα παιδιά των 700 ευρώ που ξεροσταλιάζουνε έξω από τα Α.Τ., η ελληνική κοινωνία που πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες της (και να μάθει να σταματήσει να βρίζει τους μπάτσους... αυτό εννοούν αγαπητέ μου αναγνωστή όταν μιλάνε για τις ευθύνες όλων μας, αυτό εννοούν...), η δίψα για αίμα των "τρομοκρατών", οι διάλογοι και οι φιλοξενούμενοι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές στις ζούγκλες και στις ερήμους της τηλεοπτικής δημοκρατίας, οι φίλοι "αντιεξουσιαστές" των μισών βουλευτών του κοινοβουλίου, η σύνδεση των αναρχικών και αντιεξουσιαστών με την κοινωνία που πρέπει να γίνει σύνδεση με τους "μανιακούς δολοφόνους" που με 100 σφαίρες δεν καταφέρνουνε να σκοτώσουνε όλως περιέργως ούτε έναν μπάτσο, όλη η σαπίλα, όλη η μούργα, όλα τα καθιζήματα, όλοι οι υπονόμοι και όλοι οι βόθροι μπουκωμένοι ξεβράζουνε τα απόνερα τους και τα σκατά τους.

Κορυφαίες στιγμές; Τι να πρωτοδιαλέξω...

Το ότι το χτύπημα είναι η απάντηση στην αστυνομοκρατία των Εξαρχείων, όπως άκουσα σε κάποιο κανάλι; Όταν εδώ και βδομάδες έχει ήδη απαντηθεί η αστυνομοκρατία της περιοχής από τους κατοίκους και το κίνημα στο δρόμο και σε μαζικές ανοιχτές διαδικασίες;

Το ότι όλοι έχουνε φίλους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές; Έχει καταντήσει αστείο. Γιατί αν το πάρουμε στα σοβαρά, έχουμε διαβρώσει ήδη το κράτος. Τη μόδα και αυτή πια. Κάτι σαν κατοικίδιο υπουργών φαίνεται να είμαστε... "Έχω έναν παπαγάλο απο τον Αμαζόνιο, ένα φίδι από την Μαλαισία και έναν αναρχικό από τη Μεσολογγίου." "-Αααα!, κύριε υπουργέ τι χαριτωμένος ο αναρχικός σας, εγώ μόνον έναν τροτσκιστή έχω τη δυνατότητα να φροντίζω." Πφφφ!

Το ότι προσπαθούνε όλοι τους να ψυχολογικοποιήσουνε στο έπακρο την πολιτική μας στάση; Από τις μαλακίες της περιπέτειας του νου, μέχρι το χαρακτήρα του γραφικού που όλοι θέλουνε να μας αποδώσουνε; Ακριβώς επειδή κανέναν τους δεν τον συμφέρει να βγει ανοιχτά και να παραδεχτεί ότι η ουσία του αναρχισμού, της αντιεξουσίας, της αυτονομίας δεν είναι επιλογή όπως επιλέγεις το χάμπουργκερ ή το λευκαντικό ρούχων αλλά ο μόνος τρόπος να υπάρξει μία κοινωνική οργάνωση χωρίς εκμεταλλευτές και εξουσιαστές... Ακριβώς επειδή, αυτό που τους στοιχειώνει τον ύπνο, αυτό που τους κάνει να τρέμουν πατόκορφα, αυτό που τους κάνει να χέζονται από το φόβο τους είναι το να έχουνε απέναντι τους αδιαμεσολάβητους, ριζοσπαστικούς αγώνες και κινήματα. Τρέμουνε στην ιδέα ότι δεν υπάρχει συνομιλητής, τρέμουνε στην ιδέα ότι τους έχουμε αποκλείσει σαν συνομιλητές, τρέμουνε στην ιδέα ότι απέναντι στην πραγματική ιστορική κίνηση πια ή θα πρέπει να την πολεμήσουνε μέχρι θανάτου ή να πάρουνε το δρόμο για τον σκουπιδοτενέκε της ιστορίας.

Δυστυχώς πια, το επαναστατικό κίνημα απέναντι σε χτυπήματα τύπου Αγ. Παρασκευής πρέπει να πάρει θέση. Οφείλει να πάρει θέση επείδή οι νίκες μας (μικρές ή μεγάλες, με τις αδυναμίες τους και τις δυνάμεις τους) δέχονται ολομέτωπη επίθεση.

Και δεν πρέπει να πάρει θέση συνομιλώντας με τον Χρυσοχοίδη ή τον Βελόπουλο, πρέπει να πάρει θέση μέσα στους αγώνες, μέσα στους χώρους, μέσα στις γειτονιές, μέσα στις καταλήψεις δημοσίων ή μη χώρων. Και πρέπει να πάρει θέση για τη διαμεσολάβηση των όπλων και της βίας, να πάρει θέση για την εξουσία των ειδικών και την λογική της πρωτοπορίας. Και επιτέλους θα πρέπει να καταλάβει το πιο απλό πράγμα του κόσμου: τίποτα δεν είναι ανώτερο, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό, τίποτα δεν είναι πιο απελευθερωτικό από το όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι αποφασίζουνε για τις ζωές τους.

Όταν το Δεκέμβρη του 2009 ξυπνάμε και ακούμε ότι μαθητές την πέσανε σε 30 ΑΤ σε όλη την Αθήνα, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή είναι η ανώτερη μορφή ταξικής και κοινωνικής βίας και οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι πολιτικά ανώτερο από αυτό δεν είναι τα χτυπήματα τύπου Αγ. Παρασκευής.

Και για να το πω απλά.

Οι επιθέσεις των μαθητών συνέβησαν πρωί. Την ώρα που ο ήλιος είναι ψηλά. Την ώρα που η μέρα ξεκινάει.

Οι επιθέσεις σαν τις προχθεσινές συνέβησαν βράδυ. Στο πιο σκοτεινό σκοτάδι. Την ώρα που η μέρα τελειώνει.

Πως αλλιώς να το πω εδώ και 10 μήνες αυτό το πράγμα, στα αλήθεια δεν έχω βρει τρόπο.

ΥΓ. Και για να ξηγούμαστε για τους φίλους των υπουργών και των βουλευτών