Αποσπάσματα από το Περί της Τρομοκρατίας και του κράτους του Τζαφράνκο Σανγκουϊνέττι.
Οποιαδήποτε μυστική υπηρεσία μπορεί να σκαρώσει μιαν "επαναστατική" ονομασία και να διαπράξει ορισμένες απόπειρες, που θα καλοδιαφημιστούν από τον τύπο, ξεκινώντας από αυτές, θα της είναι εύκολο να συμπήξει μία μικρή ομάδα από αφελείς αγωνιστές και να τη διευθύνει με τη μεγαλύτερη ασυδοσία. Μα στην περίπτωση μιας τρομοκρατικής ομαδούλας που έχει ξεπηδήσει αυθόρμητα, τίποτα στον κόσμο δεν είναι πιο εύκολο για τα ειδικά σώματα του Κράτους από το να παρεισφρύσουν σε αυτήν, και χάρη στα μέσα που που διαθέτουν και στην άκρα ελευθερία ελιγμών που έχουν, να φτάσουν σ' απόσταση βολής από την αρχική ηγεσία και να πάρουν τη θέση της, είτε με συγκεκριμένες συλλήψεις την κατάλληλη στιγμή, είτε με το σκότωμα των αρχηγών.
Από την πλατεία Φοντάνα ως την απαγωγή του Μόρο, αυτό που άλλαξε ήταν μόνο οι στόχοι που χτύπησε κάθε φορά η αμυντική τρομοκρατία, αλλά εκείνο που δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ στην άμυνα είναι ο σκοπός. Και ο σκοπός από τις 12 Δεκέμβρη του 1969 ως τις 16 Μαρτίου του 1978 και ακόμα σήμερα, έχει πράγματι μείνει ο ίδιος: δηλαδή να πιστέψει όλος ο πληθυσμός, που πια δεν ανέχεται ή πολεμάει αυτό το κράτος, πως έχει τουλάχιστον έναν εχθρό από κοινού με αυτό, από τον οποίο το Κράτος τον προστατεύει, φτάνει να μην αμφισβητείται από κανέναν.
Η αλήθεια είναι πως, επειδή το 1977 άρχισε πάλι να τρέμει η πολυθρόνα κάτω από τον κώλο σας, κύριοι της κυβέρνηση, καθώς και η γη κάτω από τα πόδια σας, εσείς, ναι ναι, εσείς ακριβώς περάσατε στην αντεπίθεση, σκοτώνοντας αυτή τη φορά έναν δικό σας, (...).
Ταυτόχρονα, αφού η τεχνητή τρομοκρατία θέλει να' ναι το μόνο πραγματικό φαινόμενο, γι' αυτή την "αστυνομική αντίληψη της ιστορίας" όλες οι αυθόρμητες εξεγέρσεις, όπως της Ρώμης και της Μπολώνιας το '77, γίνονται συνωμοσίες, που εξυφαίνονται τεχνητά και διευθύνονται από "σκοτεινές" αλλά "εύκολα εντοπίσιμες δυνάμεις" όπως και σήμερα ακόμα υποστηρίζουν οι σταλινικοί. Ώστε ό,τι η εξουσία δεν προβλέπει, γιατί δεν το οργανώνει η ίδια, είναι μία συνωμοσία εναντίον της. Αντίθετα η τεχνητή τρομοκρατία, μια και οργανώνεται και κατευθύνεται από τα αφεντικά του θεάματος, είναι ένα πραγματικό αυθόρμητο φαινόμενο, που συνεχώς κάνουν ότι το πολεμούν, για τον απλό λόγο πως είναι πιο εύκολα να αμύνεσαι εναντίον ενός φτιαχτού εχθρού, παρά εναντίον του πραγματικού εχθρού.
Ένα μόνο σας λέω, σεβαστοί φενακιστές: αντίθετα με σας, έχω γνωρίσει καλά τα τελευταία 13 χρόνια, πολλούς επαναστάτες της Ευρώπης - που είναι επίσης γνωστοί σε όλερς τις αστυνομίες- από αυτούς που συνέβαλαν περισσότερο θεωρητικά και πρακτικά, στο να φτάσει η καιφαλαιοκρατία στην τωρινή της κατάσταση: ε λοιπόν, κανένας τους, χωρις καμία εξαίρεση, δεν έχει ποτέ ασκήσει ούτε και έχει επικροτήσει τη σύγχρονη θεαματική τρομοκρατία - πράγμα που μου φαίνεται αυτονόητο. Η επανάσταση δεν έχει μυστικά: σήμερα, ότι είναι μυστικό ανήκει στην εξουσία, δηλ. στην αντεπανάσταση και αυτό το ξέρουν πάρα πολύ καλά όλες οι αστυνομίες.
Όλα τα κράτη υπήρξαν πάντοτε τρομοκράτες, πιο έντονα όμως στη γέννηση τους και στο πλησίασμα του θανάτου τους. Και όσοι, είτε από απελπισία είτε επειδή πέφτουν θύματα του καθεστώτος, που προπαγανδίζει την τρομοκρατία ως το άκρον άωτον της ανατροπής, προσβλέπουν με άκριτο θαυμασμό στην τεχνητή τρομοκρατία, προσπαθώντας μερικές φορές ακόμα και να την ασκήσουν, αυτοί δεν ξέρουν πως ανταγωνίζονται στο δικό του έδαφος, και δεν ξέρουν πως στο δικό του έδαφος, το κράτος όχι μόνο είναι το πιο δυνατό, παρά θα'χει πάντα και τον τελευταίο λόγο. Και ότι δε σκότώνει το θέαμα, το δυναμώνει: το πρωτάκουστο δυνάμωμα όλων των κρατικών εξουσίων ελέγχου, που έχει πειτελεστεί τούτα τα τελυταία χρόνια με την πρόφαση της θεαματικής τρομοκρατίας, αυτό το δυνάμωμα των εξουσιών, χρησιμοποιείται κιόλας εναντίον όλου του προλεταριακού κινήματος της Ιταλίας, που σήμερα είναι το πιο προχωρημένο και ριζοσπαστικό στην Ευρώπη.
Το να υποχρεώνονται όλοι να πέρνουν συνεχώς θέση υπέρ ή κατά γεγοννότων μυστήριων και σκοτεινών, που στην πραγματικότητα είναι προκατασκευασμένα για αυτόν ακριβώς τον σκοπό, αυτή είναι η αληθινή τρομοκρατία: το να εξαναγκάζουν αιωνίως όλη την εργατική τάξη να εκφράζεται εναντίον αυτής ή εκείνης της απόπειρας, προς την οποία όλοι, εκτός από τις παράλληλες υπηρεσίες, είναι ξένοι, να τι επιτρέπει στην εξουσία να διατηρεί την γενική παθητικότητα και την παθητική ενατένιση αυτού του ανήθικου θεάματος, να τι επιτρέπει στους συνδικαλιστές γραφειοκράτες να συνενώνουν κάτω από τις αντεργατικές τους ντιρεκτίβες τους εργαζόμενους κάθε εργοστασίου που παλεύει, όπου, κάθε τόσο, ένα στέλεχος πληγώνεται στα πόδια.
Όταν θα έρθει η σειρά μας τα όπλα δε θα μας λείψουν, ούτε και οι αντρειωμένοι μαχητες: δεν είμαστε σκλάβοι του εμπορευματικού φετίχ των όπλων, μα θα τα προμηθευτούμε μόλις θα είναι αναγκαία και με τον πιο απλό τρόπο: πέρνωντας τα από σας στρατηγοί, αστυνομικοί, αστοί, γιατί εσείς έχετε κιόλας αρκετά για όλους της εργατες της Ιταλίας. "Εμείς δεν έχουμε ενδοιασμούς: δεν περιμένουμε ούτε από σας. Όταν θα έρθει η σειρά μας, δε θα ωραιοποιήσουμε τη βία." (Μαρξ)
Χίλες οδοί Φάνι και χίλιες πλατείες Φοντάνα δεν ωφελούν την κεφαλαιοκρατία, όσο τη βλάφτει μία μονάχα αντιαστική και αντισταλινική άγρια απεργία ή ένα απλό σαμποτάζ της παραγωγής βίαιο και πετυχημένο. Εκατομμύρια καταπιεσμένες συνειδήσεις ξυπνούν και ξεσηκώνονται κάθε μέρα εναντίον της εκμετάλλευσης: και οι άγριοι εργάτες ξέρουν πάρα πολύ καλά πως η κοινωνική επανάσταση δεν ανοίγει το δρόμο της στοιβάζωντας πτώματα στην πορεία της - αυτό είναι ένα προνόμιο της σταλινοαστικής αντεπανάστασης, προνόμιο που κανένας επαναστάσης δεν της το αμφισβήτησε ποτέ.
Όποιος τώρα στην Ιταλία δεν χρησιμοποιεί όλη την εξυπνάδα που διαθέτει για να καταλαβαίνει γρήγορα ποια αλήθεια βρίσκεται από κάθε ψέμα του κράτους, όποιος δεν το κάνει αυτό είναι σύμμαχος των εχθρών του προλεταριάτου. Και όποιος επιμένει να θέλει να πολεμήσει την αλλοτρίωση με αλλοτριωμένο τρόπο, με το μιλιταντισμό και την ιδεολογία, θα αντιληφθεί γρήγορα πως έχει παραιτηθεί από κάθε πραγματικό αγώνα. Την κοινωνική επανάσταση δε θα την κάνουν βέβαια οι μιλιτάντηδες ούτε και θα την εμποδίσουν οι μυστικές υπηρεσίες και οι σταλινική αστυνομία!
Για τους φίλους μας τους ΚΚΕέδες ένα μικρό απόσπασμα - σαν μέρος του εγκλήματος κατά των εκμεταλλευομένων που εδώ και αιώνες συμβαίνει και του οποίου είναι αναπόσπαστο κομμάτι:
Κι αν ακόμη ήταν όλοι τους Λένιν, όπως νομίζουν, μένει να θυμίσουμε πως οι μπολσεβίκοι διαβρώθηκαν πολύ και πολλές φορές: ο εργάτης και πράχτορας της Οχράνα, Ρομάν Μαλινόφσκι, που ήταν μέλος της ΚΕ των μπολσεβίκων, είχε κερδίσει την πιο τυφλή εμπιστοσύνη του Λένιν, και είχε στείλει στη Σιβηρία εκατοντάδες αγωνιστές και ηγετικά στελέχη - και μια φορά που ο Μπουχάριν εξέφρασε μιαν υποψία, Ο λένιν απάντησε πως αυτό "ήταν ανάξιο για ένα συνειδητό αγωνιστή: αν συνεχίσεις θα καταγγελθείς εσύ σαν προδότης, σύμφωνα με αυτά που λέει η γυναίκα του Λένιν, Ναντιέζντα Κρούπσκαγια. Αλλά η περίπτωση του Μαλινόφσκι δεν είναι μεμωνομένη: ανοίγοντας το 1917 τα μυστικά αρχεία της Οχράνα, ο Λένιν αποσβολώθηκε με το δίκιο του, βλέπωντας πως από τους 55 επαγγελματίες προβοκάτορες που ήταν επίσημα εν ενεργεία και πληρώνονταν τακτικά, οι 17 δούλευαν στους Σοσιαλεπαναστάτες, αλλά 20 ολόκληροι μοιράζονταν τον έλεγχο των μπολσεβίκων και των μενσεβίκων και όχι βέβαια στα ανάμεσα στα μέλη της βάσης! Και ο Λένιν είχε την πικρή έκπληξη να διαπιστώσει πως οι προβοκάτορες ήταν πάντα εκείνοι οι "σύντροφοι" που ο ίδιος, τόσο επιφυλαχτικός και έμπειρος σε ζητήματα παρανομίας, εχτιμούσε και εμπιστευόταβ περισσότερο, για τις υπηρεσίες που είχαν προσφέρει και για την τόλμη που είχαν δείξει σε πολλές περιπτώσεις.
Η διάβρωση είναι πραχτικά αδύνατη ή ξεσκεπάζεται αμέσως σε εκείνες τις επαναστατικές ομάδες που κάνους χωρίς απλά μέλη και ηγέτες, αλλά βασίζονται στο ποιοτικό: "ο μοναδικός περιορισμός για τη συμμετοχή στην καθολική δημοκρατία της επαναστατικής οργάνωσης είναι η αναγνώριση και ο ουσιαστικός ενστερνισμός, από όλα τα μέλη της, της συνοχής της κριτικής της, συνοχής που πρέπει να αποδείχνεται τόσο στην καθαυτό κριτική θεωρία όσο και στην σχέση ρετούτης με την πραχτική δραστηριότητα." (Ντεμπόρ)
Οποιαδήποτε μυστική υπηρεσία μπορεί να σκαρώσει μιαν "επαναστατική" ονομασία και να διαπράξει ορισμένες απόπειρες, που θα καλοδιαφημιστούν από τον τύπο, ξεκινώντας από αυτές, θα της είναι εύκολο να συμπήξει μία μικρή ομάδα από αφελείς αγωνιστές και να τη διευθύνει με τη μεγαλύτερη ασυδοσία. Μα στην περίπτωση μιας τρομοκρατικής ομαδούλας που έχει ξεπηδήσει αυθόρμητα, τίποτα στον κόσμο δεν είναι πιο εύκολο για τα ειδικά σώματα του Κράτους από το να παρεισφρύσουν σε αυτήν, και χάρη στα μέσα που που διαθέτουν και στην άκρα ελευθερία ελιγμών που έχουν, να φτάσουν σ' απόσταση βολής από την αρχική ηγεσία και να πάρουν τη θέση της, είτε με συγκεκριμένες συλλήψεις την κατάλληλη στιγμή, είτε με το σκότωμα των αρχηγών.
Από την πλατεία Φοντάνα ως την απαγωγή του Μόρο, αυτό που άλλαξε ήταν μόνο οι στόχοι που χτύπησε κάθε φορά η αμυντική τρομοκρατία, αλλά εκείνο που δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ στην άμυνα είναι ο σκοπός. Και ο σκοπός από τις 12 Δεκέμβρη του 1969 ως τις 16 Μαρτίου του 1978 και ακόμα σήμερα, έχει πράγματι μείνει ο ίδιος: δηλαδή να πιστέψει όλος ο πληθυσμός, που πια δεν ανέχεται ή πολεμάει αυτό το κράτος, πως έχει τουλάχιστον έναν εχθρό από κοινού με αυτό, από τον οποίο το Κράτος τον προστατεύει, φτάνει να μην αμφισβητείται από κανέναν.
Η αλήθεια είναι πως, επειδή το 1977 άρχισε πάλι να τρέμει η πολυθρόνα κάτω από τον κώλο σας, κύριοι της κυβέρνηση, καθώς και η γη κάτω από τα πόδια σας, εσείς, ναι ναι, εσείς ακριβώς περάσατε στην αντεπίθεση, σκοτώνοντας αυτή τη φορά έναν δικό σας, (...).
Ταυτόχρονα, αφού η τεχνητή τρομοκρατία θέλει να' ναι το μόνο πραγματικό φαινόμενο, γι' αυτή την "αστυνομική αντίληψη της ιστορίας" όλες οι αυθόρμητες εξεγέρσεις, όπως της Ρώμης και της Μπολώνιας το '77, γίνονται συνωμοσίες, που εξυφαίνονται τεχνητά και διευθύνονται από "σκοτεινές" αλλά "εύκολα εντοπίσιμες δυνάμεις" όπως και σήμερα ακόμα υποστηρίζουν οι σταλινικοί. Ώστε ό,τι η εξουσία δεν προβλέπει, γιατί δεν το οργανώνει η ίδια, είναι μία συνωμοσία εναντίον της. Αντίθετα η τεχνητή τρομοκρατία, μια και οργανώνεται και κατευθύνεται από τα αφεντικά του θεάματος, είναι ένα πραγματικό αυθόρμητο φαινόμενο, που συνεχώς κάνουν ότι το πολεμούν, για τον απλό λόγο πως είναι πιο εύκολα να αμύνεσαι εναντίον ενός φτιαχτού εχθρού, παρά εναντίον του πραγματικού εχθρού.
Ένα μόνο σας λέω, σεβαστοί φενακιστές: αντίθετα με σας, έχω γνωρίσει καλά τα τελευταία 13 χρόνια, πολλούς επαναστάτες της Ευρώπης - που είναι επίσης γνωστοί σε όλερς τις αστυνομίες- από αυτούς που συνέβαλαν περισσότερο θεωρητικά και πρακτικά, στο να φτάσει η καιφαλαιοκρατία στην τωρινή της κατάσταση: ε λοιπόν, κανένας τους, χωρις καμία εξαίρεση, δεν έχει ποτέ ασκήσει ούτε και έχει επικροτήσει τη σύγχρονη θεαματική τρομοκρατία - πράγμα που μου φαίνεται αυτονόητο. Η επανάσταση δεν έχει μυστικά: σήμερα, ότι είναι μυστικό ανήκει στην εξουσία, δηλ. στην αντεπανάσταση και αυτό το ξέρουν πάρα πολύ καλά όλες οι αστυνομίες.
Όλα τα κράτη υπήρξαν πάντοτε τρομοκράτες, πιο έντονα όμως στη γέννηση τους και στο πλησίασμα του θανάτου τους. Και όσοι, είτε από απελπισία είτε επειδή πέφτουν θύματα του καθεστώτος, που προπαγανδίζει την τρομοκρατία ως το άκρον άωτον της ανατροπής, προσβλέπουν με άκριτο θαυμασμό στην τεχνητή τρομοκρατία, προσπαθώντας μερικές φορές ακόμα και να την ασκήσουν, αυτοί δεν ξέρουν πως ανταγωνίζονται στο δικό του έδαφος, και δεν ξέρουν πως στο δικό του έδαφος, το κράτος όχι μόνο είναι το πιο δυνατό, παρά θα'χει πάντα και τον τελευταίο λόγο. Και ότι δε σκότώνει το θέαμα, το δυναμώνει: το πρωτάκουστο δυνάμωμα όλων των κρατικών εξουσίων ελέγχου, που έχει πειτελεστεί τούτα τα τελυταία χρόνια με την πρόφαση της θεαματικής τρομοκρατίας, αυτό το δυνάμωμα των εξουσιών, χρησιμοποιείται κιόλας εναντίον όλου του προλεταριακού κινήματος της Ιταλίας, που σήμερα είναι το πιο προχωρημένο και ριζοσπαστικό στην Ευρώπη.
Το να υποχρεώνονται όλοι να πέρνουν συνεχώς θέση υπέρ ή κατά γεγοννότων μυστήριων και σκοτεινών, που στην πραγματικότητα είναι προκατασκευασμένα για αυτόν ακριβώς τον σκοπό, αυτή είναι η αληθινή τρομοκρατία: το να εξαναγκάζουν αιωνίως όλη την εργατική τάξη να εκφράζεται εναντίον αυτής ή εκείνης της απόπειρας, προς την οποία όλοι, εκτός από τις παράλληλες υπηρεσίες, είναι ξένοι, να τι επιτρέπει στην εξουσία να διατηρεί την γενική παθητικότητα και την παθητική ενατένιση αυτού του ανήθικου θεάματος, να τι επιτρέπει στους συνδικαλιστές γραφειοκράτες να συνενώνουν κάτω από τις αντεργατικές τους ντιρεκτίβες τους εργαζόμενους κάθε εργοστασίου που παλεύει, όπου, κάθε τόσο, ένα στέλεχος πληγώνεται στα πόδια.
Όταν θα έρθει η σειρά μας τα όπλα δε θα μας λείψουν, ούτε και οι αντρειωμένοι μαχητες: δεν είμαστε σκλάβοι του εμπορευματικού φετίχ των όπλων, μα θα τα προμηθευτούμε μόλις θα είναι αναγκαία και με τον πιο απλό τρόπο: πέρνωντας τα από σας στρατηγοί, αστυνομικοί, αστοί, γιατί εσείς έχετε κιόλας αρκετά για όλους της εργατες της Ιταλίας. "Εμείς δεν έχουμε ενδοιασμούς: δεν περιμένουμε ούτε από σας. Όταν θα έρθει η σειρά μας, δε θα ωραιοποιήσουμε τη βία." (Μαρξ)
Χίλες οδοί Φάνι και χίλιες πλατείες Φοντάνα δεν ωφελούν την κεφαλαιοκρατία, όσο τη βλάφτει μία μονάχα αντιαστική και αντισταλινική άγρια απεργία ή ένα απλό σαμποτάζ της παραγωγής βίαιο και πετυχημένο. Εκατομμύρια καταπιεσμένες συνειδήσεις ξυπνούν και ξεσηκώνονται κάθε μέρα εναντίον της εκμετάλλευσης: και οι άγριοι εργάτες ξέρουν πάρα πολύ καλά πως η κοινωνική επανάσταση δεν ανοίγει το δρόμο της στοιβάζωντας πτώματα στην πορεία της - αυτό είναι ένα προνόμιο της σταλινοαστικής αντεπανάστασης, προνόμιο που κανένας επαναστάσης δεν της το αμφισβήτησε ποτέ.
Όποιος τώρα στην Ιταλία δεν χρησιμοποιεί όλη την εξυπνάδα που διαθέτει για να καταλαβαίνει γρήγορα ποια αλήθεια βρίσκεται από κάθε ψέμα του κράτους, όποιος δεν το κάνει αυτό είναι σύμμαχος των εχθρών του προλεταριάτου. Και όποιος επιμένει να θέλει να πολεμήσει την αλλοτρίωση με αλλοτριωμένο τρόπο, με το μιλιταντισμό και την ιδεολογία, θα αντιληφθεί γρήγορα πως έχει παραιτηθεί από κάθε πραγματικό αγώνα. Την κοινωνική επανάσταση δε θα την κάνουν βέβαια οι μιλιτάντηδες ούτε και θα την εμποδίσουν οι μυστικές υπηρεσίες και οι σταλινική αστυνομία!
Για τους φίλους μας τους ΚΚΕέδες ένα μικρό απόσπασμα - σαν μέρος του εγκλήματος κατά των εκμεταλλευομένων που εδώ και αιώνες συμβαίνει και του οποίου είναι αναπόσπαστο κομμάτι:
Κι αν ακόμη ήταν όλοι τους Λένιν, όπως νομίζουν, μένει να θυμίσουμε πως οι μπολσεβίκοι διαβρώθηκαν πολύ και πολλές φορές: ο εργάτης και πράχτορας της Οχράνα, Ρομάν Μαλινόφσκι, που ήταν μέλος της ΚΕ των μπολσεβίκων, είχε κερδίσει την πιο τυφλή εμπιστοσύνη του Λένιν, και είχε στείλει στη Σιβηρία εκατοντάδες αγωνιστές και ηγετικά στελέχη - και μια φορά που ο Μπουχάριν εξέφρασε μιαν υποψία, Ο λένιν απάντησε πως αυτό "ήταν ανάξιο για ένα συνειδητό αγωνιστή: αν συνεχίσεις θα καταγγελθείς εσύ σαν προδότης, σύμφωνα με αυτά που λέει η γυναίκα του Λένιν, Ναντιέζντα Κρούπσκαγια. Αλλά η περίπτωση του Μαλινόφσκι δεν είναι μεμωνομένη: ανοίγοντας το 1917 τα μυστικά αρχεία της Οχράνα, ο Λένιν αποσβολώθηκε με το δίκιο του, βλέπωντας πως από τους 55 επαγγελματίες προβοκάτορες που ήταν επίσημα εν ενεργεία και πληρώνονταν τακτικά, οι 17 δούλευαν στους Σοσιαλεπαναστάτες, αλλά 20 ολόκληροι μοιράζονταν τον έλεγχο των μπολσεβίκων και των μενσεβίκων και όχι βέβαια στα ανάμεσα στα μέλη της βάσης! Και ο Λένιν είχε την πικρή έκπληξη να διαπιστώσει πως οι προβοκάτορες ήταν πάντα εκείνοι οι "σύντροφοι" που ο ίδιος, τόσο επιφυλαχτικός και έμπειρος σε ζητήματα παρανομίας, εχτιμούσε και εμπιστευόταβ περισσότερο, για τις υπηρεσίες που είχαν προσφέρει και για την τόλμη που είχαν δείξει σε πολλές περιπτώσεις.
Η διάβρωση είναι πραχτικά αδύνατη ή ξεσκεπάζεται αμέσως σε εκείνες τις επαναστατικές ομάδες που κάνους χωρίς απλά μέλη και ηγέτες, αλλά βασίζονται στο ποιοτικό: "ο μοναδικός περιορισμός για τη συμμετοχή στην καθολική δημοκρατία της επαναστατικής οργάνωσης είναι η αναγνώριση και ο ουσιαστικός ενστερνισμός, από όλα τα μέλη της, της συνοχής της κριτικής της, συνοχής που πρέπει να αποδείχνεται τόσο στην καθαυτό κριτική θεωρία όσο και στην σχέση ρετούτης με την πραχτική δραστηριότητα." (Ντεμπόρ)
ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Κατηγορία: Αναδημοσιεύσεις, Αναλύσεις, Ιστορία
12 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δυστυχώς ο Ντεμπόρ όχι ομάδα δεν ήταν ικανός να στήσει, ή να τιμήσει με την παρουσία του, αλλά ούτε τον εαυτό του μπορούσε να κουμαντάρει.
-Ίσως γνωρίζεις ήδη ένα κείμενο που κατά τη γνώμη μου συμπυκνώνει μια οξυδερκή μεν κριτική στο σύστημα, καταδικασμένη δε στο ν'αξιοποιηθεί από αυτό. Εδώ είναι στα γαλλικά (pdf), πιθανολογώ οτι έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Με ενδιαφέρει τα μάλα η γνώμη σου επ'αυτού.
Δυστυχώς γαλλικά δεν ξέρω και ο τίτλος δε μου λέει κάτι, το μόνο που μπορώ να καταλάβω είναι ότι μάλλον πρόκειται για χειρόγραφο. Υπάρχει κάποιο λινκ στα αγγλικά;
Όλες οι κριτικές, αν δεν είναι συνολικές θα αξιοποιηθούν από το σύστημα.
Όλες οι κριτικές, αν δεν είναι συνολικές θα αξιοποιηθούν
That's my point. Οι συγγραφείς είναι ιδεολογικά παιδιά του Ανγκάμπεν. Ρίξε μια ματιά για τον Julien Coupat.
Όμως αρκετά ηθικολόγησα.
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθούσα να θυμηθώ που είχα καταχωνιάσει αυτό το μικρό βυσσινί βιβλιαράκι που είχα να διαβάσω από κείνα τα χρόνια, όταν έπεσα πάνω στο απόσπασμα που καταθέτεις. Προφανώς υπέκυψα στον πειρασμό να πω το κατιτίς μου.
Τόσα χρόνια, τόσες μετακομίσεις, και νάμαστε πάλι εδώ με τον Τζανφράνκο.
Τίποτα δεν έχει πάει χαμένο, τίποτα δεν πάει χαμένο όσο συνεχίζουμε. Η μνήμη, η συλλογική μνήμη, η κριτική, μας έχει πλουτίσει. Κι οι προβοκάτσιες είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμες ως τέτοιες.
Παρόλα αυτά είναι ενδιαφέρον το στήσιμο της συγκεκριμένης ιστορίας. Αδιαφορεί πλήρως, σχεδόν επιδεικτικά, στο να είναι πειστική απ’ τη δική μας πλευρά. Απευθύνεται αποκλειστικά στο κοινό που θεωρούν ότι μπορούν να διαμορφώσουν κυρίως μέσω της τηλεόρασης, και πάλι θυσιάζοντας κάποια στοιχεία πειστικότητας προς όφελος συμβολικών τακτικών στόχων, όπως το άσυλο και τα εξάρχεια. Εκτός αν έτσι θεωρούν ότι την κάνουν πιο πιστευτή σ’ αυτούς που απευθύνονται. Τι να πω.
Είναι πάντως σαφές ότι επέλεξαν το δρόμο της καταστολής, από την εναλλακτική της εκτόνωσης στα πλαίσια του συστήματος, με καμιά παραίτηση κυβέρνησης, καμιά κίνηση απελευθέρωσης των συλληφθέντων, την καταδίκη του δολοφόνου, το πέρασμα του χρόνου, κάτι τέλος πάντων.
Προφανώς δεν είχαν την υπομονή, ούτε τη διάθεση, να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο πριν.
Βιαστικοί κι αδίστακτοι.
Εμ περιμέναμε, ήταν πασιφανές σε όλους μας με λίγη εμπειρία. Αλλά πάντα υπάρχει και το στοιχείο της άρνησης, λες θα φτάσουν ως εκεί... Μα φυσικά, έχουνε κάνει πολύ χειρότερα. Και είναι αυτό που λες. Εσύ όταν είσαι μαζί μου στο δρόμο είσαι δικός μου και εγώ δικός μου. Αυτοί είναι άρχοντες, έχουν τους μπράβους τους και εμάς που μας εκμεταλλεύονται.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι προβοκάτσιες δε στήνονται για εμάς. Ή μάλλον αυτή δε στήθηκε για εμάς. Είναι πασιφανές.
Εμένα σε αυτό με έχει βοηθήσει τρομερά η σκέψη του Τζαφράνκο. Ξεκάθαρη θέση, σαφήνεια και αντεπίθεση.
Στην τελική είναι απλό: ότι αυτή τη στιγμή βοηθάει το Κράτος είναι μέρος του Κράτους. Το αν είναι έμμισθοι ή όχι υπάλληλοι αυτοί που έκαναν αυτή την ενέργεια λίγη σημασία έχει. Είναι τουλάχιστον ηλίθιοι. Και αυτό είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το να είναι απλά μπάτσοι.
Μέσα μας πολλοί, σε ένα βαθμό ισχύει και για μένα αυτό, περιμέναμε μία κίνηση αποσυμπίεσης, κάτι έστω και στο συμβολικό μία παραίτηση κάτι τέλος πάντων...
Δε μιλάω καν για κινήσεις σοβαρές που θα μπορούσαν κάπως να αναιρέσουν το όλο κλίμα.
Δε μπορούνε να γυρίσουνε πίσω. Δε μπορούνε να πάνε στην εποχή της σοσιαλδημοκατίας. Μόνο μπροστά μπορούνε να πάνε. Μπάτσοι και lifestyle.
To θέμα είναι να πάμε και μεις μπροστά.
"Εγώ προσωπικά που τόσο καιρό συμμετείχα ενεργά στα γεγονότα, πλέον είμαι διστακτικός είτε από φόβο είτε επειδή αισθάνομαι ότι πλέον χάνουμε το δίκιο μας,Και είμαι σίγουρος ότι & άλλοι σκέφτονται έτσι όπως επίσης πολλοί που ακόμα δεν ήξεραν ποίου το μέρος να πάρουν πλέον σαφώς θα μείνουν αμέτοχοι...
Το ζητούμενο & η μόνη ασπίδα αντιμετώπισης πλέον είναι οι απόλυτα ειρηνικές διαδηλώσεις,στις οποίες θα παρατίθεται φόρος τιμής & στο θύμα της επίθεσης...ΤΟ κίνημα πλέον ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί & από κάτω υπάρχει ο όλεθρος.. "
Το απόσπασμα αυτό δείχνει για μένα δύο- τρία πράγματα.
α. Ότι σαν μια πρώτη "αντανακλαστική" αντίδραση, το κράτος, πέτυχε στιγμιαία να αφαιρέσει το "ηθικό" πλεονέκτημα από το κίνημα, στην λογική του στυλ "είστε κι εσείς δολοφόνοι".
β. ότι η αριστερά έχει την χρυσή ευκαιρία να διαμεσολαβήσει το κίνημα, στην φάση "να οι απόλυτα ειρηνικές διαδηλώσεις, που αποτίουν φόρο τιμής στο νεκρό".
γ. ότι σε ένα μέρος του κόσμου που κατέβαινε στο δρόμο τόσο καιρό, υπάρχει ένα "μούδιασμα", ένας "αδιόρατος φόβος".
Λοιπόν.
Δεν θέλω να χρησιμοποιώ αβασάνιστα έννοιες με σαφές κοινωνικό- ιστορικό περιεχόμενο (όπως αυτή της "στρατηγικής της έντασης"), για να χαρακτηρίσω αυτή την διαδικασία που βιώνουμε σήμερα, αλλά το κάνω για συμβατικούς λόγους για να πω κάτι.
Δεν ξέρω πόσοι το ξέρουν, αλλά η "στρατηγική της έντασης", τουλάχιστον στα χρόνια 69-75, στην ιταλία απέτυχε. Έτσι απλά: απέτυχε. Πάει να πει δεν κατάφερε να στείλει τους καταπιεζόμενους στο σπίτι τους, ούτε τους αγωνιστές στην φυλακή (πέρα από την ιστορια με τον Πινέλι)
Αυτό επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος, κατάφερε να κοινωνικοποιήσει την εξέγερση του 68, να την βάλει μέσα στην καθημερινότητα του εργοστασίου, της γειτονιάς, του πανεπιστημίου, κλπ.
Αυτό μας αντιστοιχεί και σήμερα.
Και η πρώτη άμεση απάντηση σ'αυτό, είναι η μαζικότατη συμμετοχή στην πανευκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Παρασκευής, στην Αθήνα και στις άλλες ελληνικές πόλεις.Αυτό θα ξαναδώσει σε όλους την αυτοπεποίθηση που αποκτήσαμε τις προηγούμενες 25 μέρες, και θα χτυπήσει στην ρίζα της την κρατική επιδίωξη να μας νικήσει καταρχήν στο "ηθικό" επίπεδο. Ούτε φόρος τιμής στην αστυνομία του δρόμου (ματ), ούτε φόρος τιμής στην αστυνομία των υπηρεσιών ("επαναστατικός αγώνας"). Ούτε "απόλυτα ειρηνικές διαδηλώσεις", (τι σημαίνει άραγε αυτό, κεριά στα χεράκια μπροστά στο Σύνταγμα;),ούτε παράδοση στην αριστερή χειραγώγηση.
Κάτι ακόμα. Το γεγονός ότι το κράτος βάζει υπαλλήλους του να σκοτώνουν άλλους υπαλλήλους, μπορεί να φαίνεται "παράλογο" σε κάποιους, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει.
Στην Ιταλία, το ένα κομμάτι του κράτους (η χριστιανοδημοκρατία και το Κομμουνιστικό κόμμα ιταλίας),φάγανε τον πλέον ανώτερο υπάλληλο τους (Τον Άλντο Μόρο), μη δεχόμενοι διαπράγματευση με τις "Ερυθρές Ταξιαρχίες" (που δεν ξέρω ακόμα σε πιο κομμάτι του κράτους ήταν πιο κοντά), σε αντίθεση με αυτά που έλεγε το άλλο κομμάτι του κράτους (η σοσιαλδημοκρατία).
Αυτό εμένα μου λέει για ανταγωνισμούς ανάμεσα στα κεφάλαια που εκπροσωπούσαν οι διάφορες τάσεις του πολιτικού προσωπικού του ιταλικού κοινοβουλίου.
Φανταστείτε τώρα αν τρώνε με τόση ευκολία τον ανώτερο υπάλληλο τους (τον πρωθυπουργό δηλαδή), πόσο εύκολα μπορούνε να φάνε ένα κατώτατο υπαλληλίσκο, ένα μπάτσο δηλαδή....
(Για την φάση του Μόρο, υπάρχει το βιβλίο του Σάσα, "Υπόθεση Μόρο", που περιέχει τις επιστολές του Μόρο, εν μέσω της ερυθροταξιαρχίτικης αιχμαλωσίας).
Από την άλλη, το γεγονός αυτό δείχνει πόσο φοβάται το κράτος την εξέγερση που βιώσαμε. Κι ας μην τρελαθούμε: αυτό που φοβάται δεν είναι βέβαια οι πέτρες και οι μολότωφ. Είναι η απονομιμοποίηση των θεσμών του, η δημιουργία νέων θεσμών, δηλαδή η εδαφικοποίηση της εξέγερσης σε πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και επιθυμίες.
Hobo
Θα συμφωνήσω με τα λόγια του hobo,προβλέψιμη η προβοκάτσια και το κυνήγι των μαγισσών που ζούμε τώρα.
Το θέμα είναι αν και πώς μπορούμε να διαλύσουμε τις σκόπιμες πλάνες που ήδη διοχετεύονται.
Ωστόσο, δεν είμαι και τόσο 100% σίγουρος ότι όλο αυτό στήθηκε από το κράτος. Μολονότι οι δύο αυτές ενέργειες, ο τόπος (στο άσυλο - ακριβώς μπροστά από κατάληψη χώρου, στα εξάρχεια!!!) και ο χρόνος (μεσούσης της εξέγερσης) που έγιναν, όλα δείχνουν κράτος. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν και ηλίθιοι.
Στον καιρό των δολοφόνων οι ηλίθιοι περισσεύουν.
Και η ιστορία του Μόρο δεν είχε στηθεί από όλο το ιταλικό κράτος, αλλά από ένα κομμάτι του.
Όπως κι η δολοφονία του Λαμπράκη (όποιος διαβάσει το Ζ του Βασιλικού θα διαπιστώσει την πολυπλοκότητα των σχέσων μεταξύ των μηχανισμών, τις εσωτερικές τους συγκρούσεις, κλπ), δεν είχε στηθεί από τον Καραμανλή (που πιθανόν, πιθανόν λέω, να μην ήξερε καν την συγκεκριμένη ενέργεια).
Ο τρόπος λειτουργίας των μηχανισμών είναι σχετικά σύνθετος, κι αυτά που γνωρίζουμε εμείς γι'αυτόν δεν είναι πολλά.
Επαναλαμβάνω αυτό που είχαμε γράψει σαν "Τραίνο" παλιότερα.
«Είπαμε παραπάνω ότι η δράση οργανώσεων τύπου 17Ν μπορεί εύκολα να γίνει χειραγωγήσιμη από τους κρατικούς μηχανισμούς. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι κάποιο ή κάποια μέλη της οργάνωσης αποτελούν υπαλλήλους των κρατικών υπηρεσιών. Το κράτος που θέλει να χρησιμοποιήσει για τους δικούς του σκοπούς μια τέτοιου τύπου δράση, έχει πολλούς τρόπους να το κάνει. Ακόμα και αφήνοντας την απλώς να εκδηλωθεί, γνωρίζοντας φυσικά από πριν την εκδήλωση της».
Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, που μόνο να υποθέσουμε μπορούμε.
Επιμένω. «Ηλίθιοι»
όπως και «σύντροφοι που κάνουν λάθος»,
όπως και «φτωχοί πλην τίμιοι αγωνιστές»,
όπως και «την μέρα «κουκουλοφόροι» το βράδυ ένοπλοι»,κλπ,
μας τελειώσανε από την δεκαετία του 70. Από το προηγούμενο ιστορικό παράδειγμα «διαχείρισης της τρομοκρατίας», αριστερής, ή δεξιάς, κρατικής, ή «κινηματικής».
∙ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ,
∙Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΊΝΑΙ Ή ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, Ή ΚΡΑΤΙΚΗ
Ηobo
εν τω μεταξύ μας πήραν πρέφα :-)
βλ. εδώ