Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Το 2001 γινόταν για άλλη μια φορά χαμός στην Παλαιστίνη. Ήταν τότε που είχε ξεσπάσει η δεύτερη ιντιφάντα. Τότε συμμετείχα στην έκδοση του "Τραίνου" στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εκείνη την περίοδο είχε γίνει μία εκδήλωση στην πόλη του Ηρακλείου από κάποιους αριστεριστές φοιτητές. Εμείς εκείνη την περίοδο μοιράζαμε αυτήν εδώ την προκύρηξη, και είχαμε πάει στην εκδήλωση να μιλήσουμε. Στην ομάδα μας συμμετείχε ένας σύντροφος αρκετά μεγαλύτερος μας ο οποίος είχε παρακολουθήσει και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω ενδιαφέροντος είχε μία πολύ καλή ιστορική και πολιτική αντίληψη επί του θέματος, και στον οποίον σαν διαδικασία οφείλουμε πάρα πολλά για τη συμβολή του, ειδικά σε αυτό το θέμα.

Σε εκείνη την εκδήλωση προσπαθήσαμε να μιλήσουμε και προσπαθήσαμε να διατυπώσουμε την άποψη μας. Σε εκείνη την εκδήλωση είχε έρθει να μιλήσει ένας Παλαιστίνιος τον οποίο εμείς γνωρίζαμε προσωπικά, και ο οποίος μας είχε πει παλιότερα όταν στη Φατάχ άρχισε να κάνει κουμάντο ο Αραφάτ και οι δικοί του, πιάναν τους πιο αριστερούς και τους βασανίζανε με μπουκάλια στον κώλο. Σε εκείνη την εκδήλωση το βασικό πολιτικό αίτημα ήταν το "ένα ευρώ για παιδιά της Παλαιστίνης" (πόσο μα πόσο γαμημένα χυδαίοι μπορεί να γίνουν οι αριστεριστές δεν ξέρω...). Σε εκείνη την εκδήλωση επειδή προσπαθήσαμε να καταδείξουμε τον εθνικισμό, την θρησκεία και το κεφάλαιο σαν τους κύριους υπεύθυνους για τη συνεχιζόμενη κατάσταση στη μέση ανάτολη σχεδόν μας πέταξαν έξω. Σε εκείνη την εκδήλωση επειδή είπαμε ότι όσο είναι έγκλημα το Άουσβιτς, άλλο τόσο είναι έγκλημα ο βομβαρδισμός της Δρέσδης και άρα ότι όλοι οι πόλεμοι στρέφονται καταρχήν εναντίον των εκμεταλλευομένων μας είπαν φασίστες. Επειδή τέλος καταδείξαμε την αθλιότητα του να ζητάς ένα Παλαιστινιακό κράτος υπό τους όρους που το ζητάει η παλαιστινιακή άρχουσα τάξη αλλά και το πλήθος των αλληλέγγυων ανά των κόσμο σημαίνει ένα μόνο πράγμα: γκέτο.

Αλλά βέβαια, όλα αυτά είναι ουτοπικά, αφελή και δε συμμαζεύεται. Καλύτερα αφελής πάντως, παρά απολογητής φασισμών.

Οι εχθροί των παλαιστινιών και ισραηλινών εκμεταλλευομένων είναι τα κράτη τους, οι θρησκείες τους, τα αφεντικά τους και ο ανθρωπισμός της Δύσης που δεν μπορεί να κάνει Χριστούγεννα και να σκοτώνονται παιδάκια...

Αναδημοσιεύω εδώ το κείμενο που είχαμε γράψει τότε. Και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να αλλάξω ούτε μία λέξη ακόμα και σήμερα. (Οι αριθμοί είναι υποσημειώσεις στο τέλος του κειμένου).

Ο λογαριασμός...

«Η έλ­λει­ψη ε­πα­να­στα­τι­κού κι­νή­μα­τος στην Ευρώ­πη α­νή­γα­γε την α­ρι­στε­ρά στην α­πλού­στε­ρη έκ­φρα­ση της: μια μά­ζα θε­α­τών που εκ­στα­σιά­ζο­νται κά­θε φο­ρά που οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι των α­ποι­κιών παίρ­νουν τα ό­πλα ε­νά­ντια στους α­φέ­ντες τους, και που έ­χει την α­κα­τά­σχε­τη ρο­πή να βλέ­πει ε­κεί το ά­κρο ά­ω­το της ε­πα­νά­στα­σης.»
«Δύ­ο το­πι­κοί πό­λε­μοι», Internationale Situationiste, Νο. 11, Ο­κτώ­βριος 1967.

Ο πό­λε­μος στην μέ­ση α­να­τολή δεν εί­ναι ού­τε με­τα­ξύ ε­θνών, ού­τε με­τα­ξύ θρη­σκειών. Στην μέ­ση α­να­το­λή υπάρ­χει α­πό την μια το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος και κε­φά­λαιο και μια πα­λαι­στι­νιακή άρ­χου­σα τά­ξη, και α­πό την άλ­λη μια μα­ζι­κή φτη­νή ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη πα­λαι­στι­νί­ων και μια ισ­ρα­η­λι­νή ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη που συ­ντη­ρεί το κό­στος σε αν­θρώπι­νο και υ­λι­κό δυ­να­μι­κό των πο­λε­μι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Ο πό­λε­μος ε­κεί εί­ναι αυ­τό που κά­θε πό­λε­μος εί­ναι πα­ντού πά­νω στον πλα­νή­τη: τα­ξι­κός.
Δεν έ­χου­με την δυνα­τό­τη­τα να α­να­λύ­σου­με διε­ξο­δι­κά την ι­δε­ο­λο­γί­α του έ­θνους1 και την χρη­σι­μό­τη­τά της για την α­στι­κή τά­ξη. Στην πε­ρί­πτω­ση της δη­μιουρ­γί­ας του έ­θνους κρά­τους, ο ε­θνι­κι­σμός α­πο­τε­λεί το ι­δε­ο­λο­γι­κό άλ­λο­θι της α­στι­κής τά­ξης α­πέ­να­ντι στον φε­ου­δαρ­χι­κό κό­σμο, και χρη­σι­μεύ­ει στην ε­ξα­σφά­λι­ση ενός ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού ι­κα­νού να λει­τουρ­γή­σει στα πλαί­σια του κα­πι­τα­λισμού. Σε έ­να ε­πό­με­νο στά­διο, ο ε­θνι­κι­σμός χρη­σι­μεύ­ει σαν ι­δε­ο­λο­γι­κό άλ­λοθι α­πέ­να­ντι σε άλ­λους ε­θνι­κι­σμούς (δια­μέ­σου ι­δε­ο­λο­γη­μά­των κα­θα­ρό­τη­τας, α­νω­τε­ρό­τη­τας κλπ.), προ­κει­μέ­νου να ντύ­σει την ι­μπε­ρια­λι­στι­κή φύ­ση κά­θε κρά­τους. Ταυ­τό­χρο­να με το δεύ­τε­ρο, ο ε­θνι­κι­σμός έρ­χε­ται να ε­πι­κα­λύ­ψει τις ό­ποιες τα­ξι­κές α­ντι­θέ­σεις ε­ντός του έ­θνους κρά­τους ε­πι­διώ­κο­ντας την δια­τή­ρη­ση της τα­ξι­κής ει­ρή­νης.
Αυ­τό που ο­νο­μά­ζε­ται ε­θνι­κός πό­λε­μος, εί­ναι πά­ντα στην ου­σί­α του τα­ξι­κός. Σε γε­νι­κές γραμ­μές, οι αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νοι ε­θνι­κοί πό­λε­μοι, εί­τε έ­χουν σαν αι­τί­α την α­ντι­πα­ρά­θε­ση αρ­χου­σών τά­ξε­ων εί­τε (ή ε­πί­σης) α­πο­σκο­πούν στην πει­θάρ­χη­ση των ερ­γα­τών, στο τσά­κι­σμα της τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης και ορ­γά­νω­σης τους, και στην α­πο­διάρ­θρω­ση και α­να­διάρ­θρω­ση της δο­μής της ερ­γα­τι­κής τά­ξης αλ­λά και της ί­διας της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Ο ε­θνι­κι­σμός α­ποτε­λεί σε αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση την ι­δε­ο­λο­γι­κή ε­πι­κά­λυ­ψη αυ­τής της σύ­γκρου­σης.
Η πε­ρί­πτω­ση των δύ­ο με­γά­λων σφα­γεί­ων του αιώ­να που πέ­ρα­σε εί­ναι α­πο­κα­λυπτι­κές.
Στην πε­ρί­πτω­ση του Α’ Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου, ε­λά­χι­στοι ή­ταν ε­κεί­νοι που αντι­τά­χθη­καν στις ε­κα­τέ­ρω­θεν σφα­γές, α­να­λύ­ο­ντας την τα­ξι­κή φύ­ση του πο­λέμου και κα­λώ­ντας τους ερ­γά­τες και τους στρα­τιώ­τες ό­λων των χω­ρών να με­τατρέ­ψουν τους ε­θνι­κούς πο­λέ­μους σε τα­ξι­κούς «εμ­φύ­λιους» πο­λέ­μους2 . Η Β’ Διε­θνής δια­λύ­θη­κε κά­τω α­πό την θύ­ελ­λα των ε­θνι­κι­σμών και των ε­κα­τέ­ρω­θεν διεκ­δι­κή­σε­ων φα­νε­ρώ­νο­ντας το πό­σο δια­βρω­μέ­νη ή­ταν ή­δη α­πό τό­τε, α­πό την ι­δε­ολο­γί­α του έ­θνους, αλ­λά και την βα­θύ­τε­ρη ου­σί­α της σαν α­ρι­στε­ρά του συ­στή­ματος.
Στον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο οι συν­θή­κες ή­ταν α­κό­μα χει­ρό­τε­ρες, διό­τι ε­νώ στον Α’ Π.Π. ή­ταν «σα­φείς3 » κά­ποιες ι­μπε­ριαλι­στι­κές βλέ­ψεις των κρα­τών, στον Β’ Π.Π. αυ­τές εί­χαν ντυ­θεί με έ­να λα­μπρό έν­δυ­μα ι­δε­ο­λο­γί­ας: α­πό την μια η «δη­μο­κρα­τί­α» της δύ­σης και η «με­γά­λη σοβιε­τι­κή πα­τρί­δα» και α­πό την άλ­λη ο φα­σι­σμός του ά­ξο­να. Και αν στον Α’ Π.Π. οι τα­ξι­κές το­πο­θε­τή­σεις α­γω­νι­στών ή­ταν ή­δη με­τρη­μέ­νες στα δά­χτυ­λα του ενός χε­ριού, στον Β’ Π.Π. ή­ταν σχε­δόν α­νύ­παρ­κτες. Ε­δώ α­ξί­ζει να α­να­φέ­ρου­με την πε­ρί­πτω­ση της ορ­γά­νω­σης της Κ.Δ.Ε.Ε.4 , η ο­ποί­α ή­ταν η μο­να­δι­κή στην ελ­λά­δα, αν ό­χι σε ό­λο τον κό­σμο -α­πό ό­σο ξέ­ρου­με- που α­πο­κά­λυ­ψε την α­θλιό­τη­τα του πο­λέ­μου αλ­λά και του ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού με­τώ­που, προ­τάσ­σο­ντας μί­α ξε­κά­θα­ρα τα­ξική θέ­ση, και πράτ­το­ντας προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση: ο ε­χθρός εί­ναι πά­ντα τα αφε­ντι­κά σε ό­ποιο «έ­θνος» και αν α­νή­κουν, κα­νέ­να α­φε­ντι­κό δεν εί­ναι κα­λύ­τερο α­πό το άλ­λο, σαν συμ­μά­χους μας α­να­γνω­ρί­ζου­με μό­νο τους εκ­με­ταλ­λευό­μενους άλ­λων «ε­θνών», μα­ζί πρέ­πει να α­γω­νι­στού­με ε­νά­ντια στα α­φε­ντι­κά μας και ό­χι να σφα­ζό­μα­στε για χά­ρη τους.
Κά­τω λοι­πόν, α­πό το πρί­σμα του ε­πα­να­στα­τι­κού διε­θνι­σμού (ή μή­πως α­ε­θνι­σμού;) ας δού­με και την πε­ρί­πτω­ση της πα­λαι­στίνης.

***

Πριν προ­χω­ρή­σου­με πα­ρακά­τω ο­φεί­λου­με να θί­ξου­με και το ζή­τη­μα της τρο­μο­κρα­τί­ας (αλ­λά και της α­σφά­λειας), ζή­τη­μα που στον κυ­ρί­αρ­χο λό­γο -ει­δι­κά με­τά τις 11-9- κα­τα­λαμ­βά­νει κεντρι­κή θέ­ση. Δεν θα α­να­φερ­θού­με διε­ξο­δι­κά στο τι θε­ω­ρού­με τρο­μο­κρα­τί­α, απλά θα θυ­μί­σου­με αυ­τό που εί­χα­με γρά­ψει για αυ­τήν στο 15ο τεύ­χος:
«Κα­τά τη γνώ­μη μας, για να προ­σα­φθεί σε μια ο­μά­δα α­τό­μων, σε μια ορ­γά­νω­ση ή σ’ έ­να μη­χα­νι­σμό η μομ­φή αυ­τή, θα πρέ­πει η βί­αι­η δρα­στη­ριό­τη­τά τους να ο­ριο­θε­τεί­ται α­πό κά­ποια βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: α) να εί­ναι ποι­κι­λό­μορ­φη, δη­λα­δή να α­σκεί φυ­σι­κή, υλι­κή, ψυ­χο­λο­γι­κή, ι­δε­ο­λο­γι­κή βί­α, β) να α­σκεί­ται ε­πί της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του πλη­θυ­σμού ε­νός κρά­τους ή μιας πε­ριο­χής, γ) να εί­ναι συ­νε­χής και τε­ράστια πο­σο­τι­κά. Κα­θί­στα­ται σα­φές, ό­τι τέ­τοιου εί­δους δρα­στη­ριό­τη­τα μό­νο τα κρά­τη με τους πα­νί­σχυ­ρους θε­σμούς-μη­χα­νι­σμούς που δια­θέ­τουν εί­ναι σε θέση να την α­σκή­σουν. Ε­πί­σης, τρο­μο­κρα­τι­κή βί­α μπο­ρούν να ε­πι­βάλ­λουν και α­ντάρ­τι­κες ορ­γα­νώ­σεις στο έ­δα­φος που ε­λέγ­χουν ή δρουν. Και αυ­τό για­τί α­πο­τελούν πυ­ρή­νες κρα­τών και σκο­πό έ­χουν την κα­τά­λη­ψη της κρα­τι­κής ε­ξου­σί­ας.»
Με βά­ση λοι­πόν, και αυ­τήν μας την θέ­ση πά­νω στο ζή­τη­μα, θα προ­σπα­θή­σου­με να α­πα­ντή­σου­με στο ε­ρώ­τη­μα ποιος, πως και σε τι έ­κτα­ση α­σκεί τρο­μο­κρα­τί­α σε αυ­τή την πε­ριο­χή του κό­σμου. Τρο­μο­κρα­τί­α και στην πα­λαι­στί­νη και στο ισ­ρα­ήλ α­σκεί το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος και κε­φά­λαιο. Αυ­τός εί­ναι και ο μό­νος μη­χα­νι­σμός ο ο­ποί­ος έ­χει στην διά­θε­ση του ό­λα τα τε­χνι­κά μέ­σα για να α­σκή­σει τρο­μο­κρα­τί­α (και την ασκεί): ε­λέγ­χει τους πλη­θυ­σμούς, κα­τα­στρέ­φει οι­κι­σμούς πα­λαι­στι­νί­ων, ξε­ριζώ­νει καλ­λιέρ­γειες, ε­πι­τί­θε­ται, βομ­βαρ­δί­ζει, σκο­τώ­νει α­δια­κρί­τως, εκ­με­ταλλεύ­ε­ται, ε­πι­βάλ­λει πε­ριο­ρι­σμούς στην κί­νη­ση και την διά­θε­ση των αν­θρώπων, φτιά­χνει νέ­ους οι­κι­σμούς, πο­λιορ­κεί, και άλ­λα πολ­λά, που ει­λι­κρι­νά δεν γνω­ρί­ζου­με άλ­λη τό­σο ε­κτε­τα­μέ­νη, τό­σο διαρ­κής, τό­σο «σκλη­ρή», ε­πι­βο­λή ενός κρά­τους πά­νω σε έ­ναν πλη­θυ­σμό. Ση­μεί­ω­ση: η τρο­μο­κρα­τί­α του ισ­ρα­ηλι­νού κρά­τους και κε­φα­λαί­ου δεν α­φο­ρά μό­νο τους πα­λαι­στί­νιους, α­φο­ρά και σε έ­να με­γά­λο βαθ­μό και τους ισ­ρα­η­λι­νούς πο­λί­τες.
Αλ­λά αν στα­μα­τού­σα­με ε­δώ, δεν θα λέ­γα­με ό­λη την α­λή­θεια, έ­τσι λοι­πόν, τρο­μοκρα­τί­α α­σκεί ε­πί­σης, αλ­λά πε­ριο­ρι­σμέ­να προς το πα­ρόν και μό­νο προς τον πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό, και η εκ­κο­λα­πτό­με­νη πα­λαι­στι­νια­κή κρα­τική ε­ξου­σί­α. Αυ­τός λοι­πόν, ο ο­ποί­ος τρο­μο­κρα­τεί στην μέ­ση α­να­το­λή, ό­πως και σε κά­θε άλ­λη γω­νιά του κό­σμου (με δια­φο­ρε­τι­κές βέ­βαια ε­ντά­σεις και ε­κτάσεις) εί­ναι η άρ­χου­σα τά­ξη κά­θε πε­ριο­χής. Ί­σως η πα­ρα­πά­νω προ­σέγ­γι­ση να δημιουρ­γεί κά­ποιες α­πο­ρί­ες, ό­μως, στην μέ­ση α­να­το­λή υ­πάρ­χουν δύ­ο άρ­χου­σες τά­ξεις (ισ­ρα­ήλ, πα­λαι­στί­νης). Το «πρό­βλη­μα» έ­γκει­ται στο ό­τι μό­νο η μί­α α­πό αυ­τές τις τά­ξεις έ­χει το δι­κό της κρά­τος5 , η ισ­ρα­η­λι­νή, ά­ρα και μό­νο αυ­τή α­σκεί τρο­μο­κρα­τί­α. Ό­μως, το γε­γο­νός ό­τι η πα­λαι­στι­νια­κή άρ­χου­σα τά­ξη δεν έ­χει το δι­κό της κρά­τος δεν ση­μαί­νει και ό­τι δεν α­σκεί τρο­μο­κρα­τί­α στο βαθ­μό ε­κεί­νο που έ­χει την δυ­να­τό­τη­τα και που της ε­πι­τρέ­πε­ται. Άλ­λω­στε για αυ­τόν α­κρι­βώς το λό­γο, κλή­θη­κε η Ο­ΑΠ κα­τά την διάρ­κεια της πρώ­της ι­ντι­φά­ντα στην πα­λαι­στί­νη. Ή­ταν η πιο α­ξιό­πι­στη ορ­γά­νω­ση της το­πι­κής ε­λίτ. Και η Ο­ΑΠ, ανέ­λα­βε να κά­νει κα­λύ­τε­ρα στην πε­ριο­χή ό­τι δεν μπο­ρού­σε, λό­γο της ι­ντι­φάντα, να κά­νει α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά το ισ­ρα­ήλ: τον μπά­τσο και τον τρο­μο­κρά­τη.
Ε­πί­σης, ει­δι­κή α­να­φο­ρά θα πρέ­πει να γί­νει στις ι­σλα­μι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις που δρουν στην πα­λαι­στίνη. Οι η­γε­σί­ες των ι­σλα­μι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων δεν εί­ναι πα­ρά τμή­μα­τα της παλαι­στι­νια­κής άρ­χου­σας τά­ξης, και κατ’ αυ­τή την έν­νοια α­σκούν και αυ­τές ένα μέ­ρος της τρο­μο­κρα­τί­ας (θα το ε­πα­να­λά­βου­με) προς τον πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό και μό­νο. Η τρο­μο­κρα­τί­α, βέ­βαια που α­σκεί­ται α­πό αυ­τές τις ορ­γα­νώσεις τεί­νει να εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ι­δε­ο­λο­γι­κή, κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή πα­ρά υ­λι­κά βί­αι­η, χω­ρίς αυ­τό να ση­μαί­νει ό­τι δεν α­σκούν και βί­α πε­ριο­ρι­σμέ­νης έ­κτα­σης6 .
Η κου­βέ­ντα τώ­ρα πε­ρί τρο­μο­κρα­τί­ας και α­σφά­λειας, αν και χρή­ζει διε­ξοδι­κό­τε­ρης προ­σέγ­γι­σης, νο­μί­ζου­με πως δεν εί­ναι του πα­ρό­ντος να α­να­λυ­θεί. Θα πε­ριο­ρι­στού­με μό­νο στο ε­ξής: το ισ­ρα­ήλ, α­να­γνώ­ρι­σε την πα­λαι­στια­νιακή αρ­χή υ­πό τον ό­ρο, ό­τι η δεύ­τε­ρη θα κά­νει ό­τι εί­ναι δυ­να­τόν προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σει την «α­σφά­λεια» του ισ­ρα­ήλ. Δεν τα κα­τα­φέρ­νει -λό­γο κα­μι­κά­ζι-, επο­μέ­νως το ισ­ρα­ήλ, για λό­γους δι­κής του πο­λι­τι­κής θε­ω­ρεί την πα­λαι­στι­νιακή αρ­χή «τρο­μο­κρα­τι­κή», και σύμ­φω­να με τις συν­θή­κες, που έ­χει υ­πο­γρά­ψει η πα­λαι­στι­νια­κή αρ­χή, «νό­μι­μα» δηλ., μπου­κά­ρει ό­πο­τε αυ­τό κρί­νει α­πα­ραί­τητο σε πα­λαι­στι­νια­κούς οι­κι­σμούς προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σει την «α­σφά­λεια» του. Το ισ­ρα­ήλ, σε έ­να με­γά­λο βαθ­μό, δεν κι­νεί­ται μό­νο λό­γο της στρα­τιωτι­κής ι­σχύ­ος του, αλ­λά και λό­γο των συμ­φω­νιών που έ­χει υ­πο­γρά­ψει ο ί­διος ο Αρα­φάτ.

***

Σε κα­τά και­ρούς α­να­λύ­σεις του ζη­τή­μα­τος της πα­λαι­στί­νης ε­λάχι­στες α­να­φο­ρές έ­χουν γί­νει στους ισ­ρα­η­λι­νούς εκ­με­ταλ­λευό­με­νους. Το γεγο­νός ό­τι αυ­τοί «α­νή­κουν» στην πλευ­ρά του «κα­τα­πιε­στή» μάλ­λον, πε­τά­ει στα σκου­πί­δια ο­ποια­δή­πο­τε στοι­χειώ­δη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η α­πό αυ­τούς που διαρ­ρη­γνύ­ουν τα ι­μά­τια τους -κα­τά τ’ άλ­λα- για αυτούς που κάθε φορά τους κάνει κέφι. Δεν θα προ­σπα­θή­σου­με, ού­τε να δι­καιο­λο­γή­σου­με, ού­τε να α­παλ­λά­ξου­με τους ισ­ρα­η­λι­νούς κα­τα­πιε­σμέ­νους, α­πό τις ευ­θύ­νες που τους α­να­λο­γούν. Ό­μως δεν θα πρέ­πει σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση να θε­ω­ρή­σου­με ό­τι έ­χουν ευ­θύ­νη «θα­νά­του» για τα ε­γκλή­μα­τα του κρά­τους τους. Δεν εί­ναι ό­λοι οι ισ­ρα­η­λι­νοί έ­νο­χοι -και μά­λι­στα έ­νο­χοι ποι­νής θα­νά­του. Η λο­γι­κή αυ­τή ξέ­ρου­με ί­σως τί ση­μαί­νει... και αν την προ­ε­κτεί­νου­με, μάλ­λον σε αυ­τό τον πλα­νή­τη δεν θα πρέ­πει να α­πομεί­νουν και πολ­λοί ζω­ντα­νοί, αν α­πο­δο­θεί σε κά­θε κοι­νω­νί­α η ευ­θύ­νη «θα­νάτου» που α­να­λο­γεί στο κρά­τος της. Να μι­λή­σου­με για την ελ­λά­δα; Ά­ντε να μεί­νουν ζω­ντα­νές οι αρ­κού­δες στην Πίν­δο και τα κρι-κρι στον Ψη­λο­ρεί­τη... Για τις ε­πα; Που έ­χουν κα­τα­σφά­ξει ό­λον τον πλα­νή­τη, τί ευ­θύ­νη να α­πο­δώ­σου­με;
Με ό­λα τα πα­ρα­πά­νω δεν θέ­λου­με να πού­με ό­τι οι κοι­νω­νί­ες αλ­λά και οι ί­διοι οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι, δεν έ­χουν ευ­θύ­νη. Ει­δι­κά στο ισ­ρα­ήλ, έ­χουν ευ­θύ­νη, και έ­χουν μά­λι­στα και πο­λύ με­γά­λη την ευ­θύ­νη για τα ε­γκλή­μα­τα του ισ­ρα­η­λινού κρά­τους (ό­πως άλ­λω­στε και η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α για τα ε­γκλή­μα­τα του ελ­λη­νι­κού κρά­τους7 ).
Ό­μως πριν μι­λή­σει, ο κα­θέ­νας για την ο­ποια­δή­πο­τε ευ­θύ­νη κα­λό εί­ναι να έ­χει υ­πό­ψην του και με­ρι­κά πραγ­μα­τά­κια.
Το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος α­ποτε­λεί ί­σως την πιο πρω­τό­τυ­πη δη­μιουρ­γί­α έ­θνους κρά­τους στον πλα­νή­τη, ο­δηγώ­ντας στην α­κρό­τα­τη συ­νέ­πεια της την ε­θνι­κι­στι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α. Ε­βραί­οι από κά­θε γω­νί­α της γης, συ­γκε­ντρώ­θη­καν και δη­μιούρ­γη­σαν το κρά­τος του ισ­ραήλ στην μέ­ση α­να­το­λή, χω­ρίς να υ­πάρ­χει ε­κεί κά­ποιος προ­η­γού­με­νος ε­θνο­τικός πλη­θυ­σμός (πέ­ραν ε­λά­χι­στων ε­ποί­κων). Ο πα­ρα­λο­γι­σμός της ι­δε­ο­λο­γί­ας, ή η ι­δε­ο­λο­γί­α του πα­ρα­λο­γι­σμού;
Η ε­θνι­κή ι­δε­ο­λο­γία του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους στη­ρί­ζε­ται σε δύ­ο βα­σι­κά στοι­χεί­α: στον διωγ­μό και στις πα­ντα­χό­θεν α­πει­λές. (Το δεύ­τε­ρο σαν α­πόρ­ροια και του πρώ­του).
Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι οι ε­βραί­οι α­νά τους αιώ­νες έ­χουν κυ­νη­γη­θεί και έ­χουν κα­τα­διω­χθεί, με α­πο­κο­ρύ­φω­μα τα στρα­τό­πε­δα της να­ζι­στι­κής γερ­μα­νί­ας. Δεν μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με πο­σο­τι­κά, αλ­λά ί­σως να έ­χουν κυ­νη­γη­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη ε­θνο­τι­κή ο­μά­δα. Δεν εί­ναι ό­μως οι μό­νοι, και ού­τε αυ­τό το γεγο­νός, το ο­ποί­ο α­πο­τέ­λε­σε «ε­πι­χεί­ρη­μα» για την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους, έ­γι­νε ε­πι­χεί­ρη­μα για την δη­μιουρ­γί­α κρα­τών α­πό τους τσιγ­γά­νους π.χ., που και αυτοί και έ­χουν κυ­νη­γη­θεί και έ­χουν σκο­τω­θεί στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης των να­ζί.
Α­πό την άλ­λη τώ­ρα, το κρά­τος του ισ­ρα­ήλ εκ­με­ταλ­λευό­με­νο και το ο­λο­καύ­τωμα8 φτιά­χνει το μύ­θο των πα­ντα­χό­θεν α­πει­λών. Φα­ντα­στεί­τε μια κα­τά­στα­ση σαν αυ­τήν που βιώ­νου­με στην ελ­λά­δα σε σχέ­ση με την τουρκί­α, που τα τε­λευ­ταί­α 170 χρό­νια α­πει­λεί9 «το έ­θνος μας», πολ­λα­πλα­σια­σμέ­νη αρ­κε­τές φο­ρές. Ί­σως για να δει κα­νείς το βά­θος, την πυ­κνό­τη­τα, την έ­κτα­ση και τις συ­νέ­πειες της ιδε­ο­λο­γί­ας, ας θυ­μη­θεί το μα­κε­δο­νι­κό ζή­τη­μα του ’92, τό­τε που το ελ­λη­νι­κό έθνος «α­πει­λού­νταν». Ό­σοι εί­χαν α­ντί­θε­τη ά­πο­ψη ας θυ­μη­θεί κα­νείς πως α­ντιμε­τω­πί­στη­καν. Πό­σο λοι­πόν, εύ­κο­λο, εί­ναι για κά­ποιον στο ισ­ρα­ήλ, να δια­κρίνει αλ­λά και να δρά­σει; Ει­δι­κό­τε­ρα πό­σο εύ­κο­λο εί­ναι κά­τι τέ­τοιο, ό­ταν οι εκμε­ταλ­λευό­με­νοι της άλ­λης ό­χθης τους θε­ω­ρούν ό­λους υ­πεύ­θυ­νους «θα­νά­του»;
Να λοι­πόν, δύ­ο εν­δια­φέ­ρο­ντα ε­ρω­τή­μα­τα...

***

Ο και­ρός της «ει­ρή­νης» στα πα­λαι­στι­νια­κά ε­δά­φη δεν φαί­νε­ται να δια­φέ­ρει και ι­διαί­τε­ρα α­πό τον καιρό του πο­λέ­μου. Η μό­νη δια­φο­ρά έ­γκει­ται μάλ­λον ό­τι στον και­ρό του πο­λέ­μου σκο­τώ­νο­νται πιο πολ­λοί πα­λαι­στί­νιοι. Η «ει­ρή­νη» στην πα­λαι­στί­νη, εί­ναι το άλ­λο ό­νο­μα της α­θλιό­τη­τας, το άλ­λο ό­νο­μα μιας ζω­ής στα γκέ­το.
Α­πό την άλ­λη η πραγμα­τι­κό­τη­τα των ισ­ρα­η­λι­νών εκ­με­ταλ­λευο­μέ­νων, χω­ρίς να εί­ναι βέ­βαια ε­ξίσου ε­ξα­θλιω­μέ­νη, δεν μπο­ρού­με να την θε­ω­ρή­σου­με και την ι­δα­νι­κό­τε­ρη. Κα­πιτα­λι­σμό έ­χουν και ε­κεί, και μά­λι­στα στρα­τιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νο. Ο διαρ­κής πό­λεμος, α­πέ­να­ντι σε πα­ντα­χό­θεν α­πει­λές, έ­χει κό­στος και έ­χει και αυ­τός και την δι­κή του ε­ξα­θλί­ω­ση, οι­κο­νο­μι­κή και η­θι­κή. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του κα­πι­τα­λισμού εί­ναι θε­με­λιω­δώς η ί­δια και στην πα­λαι­στί­νη και στο ισ­ρα­ήλ. Ή μή­πως η αλλο­τρί­ω­ση σε αυ­τή την γω­νιά του κό­σμου εί­ναι κα­λύ­τε­ρη, ο­μορ­φό­τε­ρη ή «α­παλό­τε­ρη»;
Το κί­νη­μα των πα­λαι­στι­νί­ων υ­πήρ­ξε έ­να α­πό τα πιο ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­μέ­να και με σα­φείς τα­ξι­κές α­να­φο­ρές κί­νη­μα του α­ρα­βι­κού κό­σμου, α­πο­τε­λώ­ντας παρά­δειγ­μα για τους κα­τα­πιε­σμέ­νους, ε­νώ ή­ταν και ταυ­τό­χρο­να ά­με­σα συν­δε­δεμέ­νο με τους κοι­νω­νι­κούς α­γώ­νες των μη­τρο­πό­λε­ων του δυ­τι­κού κό­σμου. Υ­πήρξαν ε­πο­χές που στον α­ρα­βι­κό κό­σμο γι­νό­ταν πο­ρεί­ες ό­που και­γό­ταν το κο­ράνι10 . Και σε αυ­τές τις ε­πο­χές οι ι­σλα­μι­στές δεν εί­χαν καμί­α κοι­νω­νι­κή βά­ση. Τί συ­νέ­βη ό­μως και σή­με­ρα πια, το μό­νο που έ­χει μεί­νει στον α­ρα­βι­κό κό­σμο να εί­ναι οι ι­σλα­μι­στές;
Πρώτ’ απ’ ό­λα τα ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κι­νή­μα­τα ξε­κι­νούν και κα­τό­πιν κα­τευ­θύ­νο­νται α­πό τις νε­ο­δη­μιουρ­γη­μέ­νες α­στι­κές τά­ξεις των α­ποι­κια­κών χω­ρών, με σα­φέ­στα­το στό­χο την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους. Σκο­πός τους δεν εί­ναι άλλος, και δεν μπο­ρεί να εί­ναι άλ­λος α­πό το να πά­ρουν μια ό­σο κα­λύ­τε­ρη θέ­ση στον διε­θνή κα­τα­με­ρι­σμό ερ­γα­σί­ας και ε­ξου­σί­ας. Τα νε­ο­δη­μιούρ­γη­τα κρά­τη σύ­ντο­μα θα συ­νερ­γα­στούν με τον έ­να ή τον άλ­λο τρό­πο με τον ι­μπε­ρια­λι­σμό. Υπάρ­χει κα­μί­α ι­στο­ρι­κή α­ντίρ­ρη­ση σε αυ­τό; Τα ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κι­νήμα­τα προ­τάσ­σουν το ε­θνι­κό, διό­τι μό­νο κά­τω α­πό αυ­τούς τους ό­ρους μπο­ρούν να ε­ξα­σφα­λί­σουν, οι κα­τά τό­πους α­στι­κές τά­ξεις, τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις α­νά­πτυ­ξης τους. Α­πό την στιγ­μή που οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι έ­χουν την αυ­τα­πά­τη ό­τι εισερ­χό­με­νοι σε έ­ναν τέ­τοιο α­γώ­να θα ε­ξυ­πη­ρε­τή­σουν τα τα­ξι­κά τους συμ­φέ­ροντα, η μά­χη εί­ναι ή­δη χα­μέ­νη. Κά­τω α­πό την πό­λω­ση του έ­νο­πλου α­γώ­να αυ­τός χάνει ό­ποια τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά έ­χει και ε­πι­κα­λύ­πτε­ται α­πό τις ι­δε­ο­λογί­ες ε­θνών και θρη­σκειών. Το ε­θνι­κό και το τα­ξι­κό εί­ναι α­ντι­θε­τι­κά. Το τα­ξικό ή θα εί­ναι ε­χθρι­κό α­πέ­να­ντι της ή θα μπο­ρέ­σει να υ­πάρ­ξει δί­πλα της σαν μια ι­δε­ο­λο­γί­α, σαν μια ε­πί­φα­ση, σαν μια κα­λή συ­ντα­γή υ­πο­τα­γής των εκ­με­ταλ­λευο­μέ­νων στους εκ­με­ταλ­λευ­τές τους. Αυ­τό δεί­χνουν ό­λα: υ­πό τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις των ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κών κι­νη­μά­των αυ­τό που πά­ντα κα­ταβα­ρα­θρώ­θη­κε ή­ταν το τα­ξι­κό.
Ε­πι­πλέ­ον, τα δυ­τι­κά κρά­τη καλ­λιέρ­γη­σαν και εν­θάρ­ρυ­ναν φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κά κι­νή­μα­τα. Ας μην ξε­χνάμε ό­τι το ί­διο το ισ­ρα­ήλ (το ισ­ρα­ήλ!!!) εν­θάρ­ρυ­νε και έ­δει­ξε α­νο­χή στους πα­λαιστί­νιους ι­σλα­μι­στές. Και οι ί­διοι οι ι­σλα­μι­στές βέ­βαια, σαν κα­λοί σο­σιαλδη­μο­κρά­τες, α­σκώ­ντας μια πο­λι­τι­κή πρό­νοιας κα­τά­φε­ραν να α­πο­κτή­σουν μια ευ­ρεί­α κοι­νω­νι­κή βά­ση. Ό­σο για τις ε­πα, εν­δει­κτι­κά θα α­να­φέ­ρου­με μό­νο έ­να ό­νο­μα: Ο­σά­μα Μπιν Λά­ντεν.
Έ­τσι λοι­πόν, οι τα­ξι­κές και κοι­νω­νι­κές α­να­φο­ρές των πα­λαι­στί­νιων α­γω­νιστών πα­ρα­χώ­ρη­σαν ξε­κά­θα­ρα την θέ­ση τους στις ε­θνι­κές και θρη­σκευ­τι­κές.
Ε­δώ να το­νί­σου­με το ε­ξής: οι πα­λαι­στί­νιοι έ­χουν κά­θε δι­καί­ω­μα να θε­ω­ρούν τον α­γώ­να τους ε­θνι­κο­θρη­σκευ­τι­κό ή ό­τι άλ­λο, αλ­λά και ‘μεις α­πό την πλευρά μας θα πρέ­πει να α­να­γνω­ρί­σου­με τις τα­ξι­κές αι­τί­ες και πραγ­μα­τι­κό­τη­τες αλ­λά και να κα­τα­δεί­ξου­με το α­διέ­ξο­δο του ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού α­γώ­να.

***

Η κυ­ρί­αρ­χη α­ρι­στε­ρή-φι­λαν­θρω­πι­κή α­ντί­λη­ψη α­παι­τεί μια de facto αλ­λη­λεγ­γύ­η προς τον πα­λαι­στινια­κό «λα­ό». Α­ντι­θέ­τως, α­πό την πλευ­ρά μας θε­ω­ρού­με την κρι­τι­κή α­να­πό­σπαστο στοι­χεί­ο της αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Αν η αλ­λη­λεγ­γύ­η δεν στέ­κε­ται κρι­τι­κά α­πέ­ναντι σε ό­σους α­γω­νί­ζο­νται, ε­άν δεν ε­ντο­πί­ζει λά­θη, α­δυ­να­μί­ες και α­διέ­ξο­δα, εάν δεν ε­πι­θυ­μεί να ε­μπλου­τί­σει την πρά­ξη και την θε­ω­ρί­α και των δύ­ο πλευρών, δεν έ­χει νό­η­μα να υ­πάρ­ξει. Αλ­λη­λεγ­γύ­η δεν εί­ναι το 1 ευ­ρώ για τα παι­διά της πα­λαι­στί­νης. Αυ­τό εί­ναι μπου­γά­δα συ­νει­δή­σε­ων.
Υ­πάρ­χουν δύ­ο ση­μεί­α τα ο­ποί­α θα πρέ­πει να κρί­νου­με: το έ­να εί­ναι το αί­τη­μα για την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους και το άλ­λο η τα­κτι­κή των κα­μι­κά­ζι-πα­λαι­στί­νιων.
Θε­ω­ρεί­ται «λο­γι­κό», το να διεκ­δι­κούν οι πα­λαι­στί­νιοι έ­να κρά­τος, σε ποιο ση­μεί­ο α­κρι­βώς βρί­σκε­ται η «λο­γι­κή» σε αυ­τό, δεν ξέ­ρου­με, πά­ντως θα πρέ­πει να εί­ναι πο­λύ κα­λά κρυμ­μένη. Η μό­νη «λο­γι­κή» με την ο­ποί­α συμ­φω­νεί το αί­τη­μα ί­δρυ­σης ε­νός πα­λαι­στινια­κού κρά­τους εί­ναι η «λο­γι­κή» του ε­θνι­κι­σμού, η λο­γι­κή της κυ­ριαρ­χί­ας, η λο­γι­κή του σφα­γεί­ου. Η «λο­γι­κή» ό­τι το δι­κό «μας» κρά­τος θα εί­ναι κα­λύ­τερο α­πό του γεί­το­να. Η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους στην πα­λαι­στί­νη δεν εκ­πο­ρεύ­ε­ται α­πό κα­μί­α «λο­γι­κή». Εκ­πο­ρεύ­ε­ται μό­νο α­πό τις ε­πι­θυ­μί­ες τις πα­λαι­στι­νιακής άρ­χου­σας τά­ξης και τις ψευ­δαι­σθή­σεις των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Κα­νέ­να αί­τημα για κρά­τος δεν θα μας βρει σύμ­φω­νους πο­τέ και που­θε­νά, χρέ­ος των κα­τα­πιεσμέ­νων σε ό­λο τον πλα­νή­τη δεν εί­ναι να κα­τα­σκευά­σουν και να συ­ντη­ρούν καθε­στώ­τα εκ­με­τάλ­λευ­σης, ό­σες ποιο­τι­κές και πο­σο­τι­κές δια­φο­ρές να έ­χει το έ­να κα­θε­στώς α­πό το άλ­λο, αλ­λά να τα κα­τα­στρέ­φουν. Το αί­τη­μα για την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους να βρει αλ­λη­λέγ­γυους τους α­ρι­στε­ρούς, που ξέ­ρουν πο­λύ κα­λά πως φτιά­χνο­νται τα κρά­τη, και τους α­ναρ­χι­κούς, που ξέ­ρουν να δεί­χνουν κα­τα­νό­η­ση, αλ­λη­λεγ­γύ­η και α­γά­πη σε ό­λο τον κό­σμο.
Έ­χου­με την (σο­βα­ρή) υ­πο­ψί­α ό­τι αυ­τό που εν­δια­φέ­ρει πε­ρισ­σό­τε­ρο τους πα­λαι­στί­νιους εκ­με­ταλ­λευό­με­νους εί­ναι να στα­μα­τή­σει η κα­τα­πί­ε­ση του ισ­ρα­ηλι­νού στρα­τού. Το ό­τι μπο­ρεί να έ­χει πει­στεί ό­τι ο μο­να­δι­κός τρό­πος για να συμ­βεί αυ­τό εί­ναι η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους εί­ναι μια άλ­λη κου­βέ­ντα. Α­πό την άλλη εί­μα­στε πε­πει­σμέ­νοι για το ποια εί­ναι τα «εν­δια­φέ­ρο­ντα» των πα­λαι­στί­νιων α­φε­ντι­κών. Μί­α «ξέ­νη» άρ­χου­σα τά­ξη δεν θα α­πο­δε­χό­ταν δί­πλα της μια πα­λαι­στι­νια­κή: οι δυ­να­τό­τη­τες που προ­σφέ­ρει η τά­ξη του σε έ­να πα­λαι­στι­νια­κό α­φε­ντι­κό ε­ντός ε­νός ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους θα ή­ταν πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Δεν ξέρου­με σί­γου­ρα τι μπο­ρούν να ε­πι­θυ­μούν οι ερ­γά­τες της πα­λαι­στί­νης, ξέ­ρουμε ό­μως τι ε­πι­θυ­μούν τα α­φε­ντι­κά της. Το έ­θνος-κρά­τος εί­ναι το μό­νο κοινω­νι­κό κα­θε­στώς που μπο­ρεί να ε­ξε­λι­χθεί και να λει­τουρ­γή­σει η α­στι­κή τά­ξη, μέ­χρι έ­να ο­ρι­σμέ­νο στά­διο α­νά­πτυ­ξης της.
Το ζή­τη­μα, των πα­λαι­στί­νιων κα­μι­κά­ζι εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά λε­πτό, κυ­ρί­ως επει­δή σαν φαι­νό­με­νο εί­ναι φορ­τι­σμέ­νο συ­ναι­σθη­μα­τι­κά. Πι­στεύ­ου­με, ό­τι πάνω σε αυ­τό το φαι­νό­με­νο θα πρέ­πει να α­σκη­θεί ε­ξα­ντλη­τι­κή κρι­τι­κή, και για τον ε­πι­πλέ­ον λό­γο που διά­φο­ροι μας κα­λούν να μην α­σκή­σου­με κα­θό­λου κρι­τική: ε­κεί κά­τω σκο­τώ­νο­νται.
Πρώ­τα α­πό ό­λα, η τα­κτι­κή αυ­τή -που ε­γκαι­νί­α­σαν ι­σλα­μι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, εκ­με­ταλ­λευό­με­νες ί­σως το πά­θος για εκ­δί­κη­ση των πα­λαι­στι­νί­ων- δεν α­ποπνέ­ει τί­πο­τα α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό για τους κα­τα­πιε­σμέ­νους την στιγ­μή κα­ταρ­χάς που γί­νο­νται στο ό­νο­μα του Αλ­λάχ, ή ε­νός κρά­τους, που δεν πα­λεύ­ουν α­πό κοι­νού με τους ισ­ρα­η­λι­νούς κα­τα­πιε­σμέ­νους ε­νά­ντια στα α­φε­ντι­κά και των δύο «ε­θνών», που οι φο­ρείς τους κι­νού­νται α­πό την αρ­χή της συλ­λο­γι­κής ευ­θύνης. Ε­πι­πλέ­ον η τα­κτι­κή αυ­τή, έ­χει σαν α­πο­τέ­λε­σμα να κα­τα­στή­σει α­δύ­να­τη την ο­ποια­δή­πο­τε μελ­λο­ντι­κή πι­θα­νό­τη­τα συμ­βί­ω­σης αυ­τών των δύ­ο πλη­θυ­σμών, πράγ­μα το ο­ποί­ο ε­ξυ­πη­ρε­τεί ε­ξί­σου και το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος και την πα­λαιστι­νια­κή άρ­χου­σα τά­ξη. Τέ­λος αυ­τή η τα­κτι­κή φαί­νε­ται να ε­ξυ­πη­ρε­τεί με ύ­ποπτη συ­νέ­πεια και τους ι­δε­ο­λο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους, προ­κει­μέ­νου αυ­τό να δι­καιο­λο­γή­σει τις ε­πεμ­βά­σεις του. Κα­τά την πρώ­τη ι­ντι­φά­ντα τέ­τοιες τα­κτι­κές δεν ε­φαρ­μό­ζο­νταν -αυ­τό και μό­νο αυ­τό το γε­γο­νός φα­νε­ρώ­νει πολ­λά πράγ­μα­τα (α­σύλ­λη­πτα πολ­λά πράγ­μα­τα) για την το­τι­νή αλ­λά και την τω­ρι­νή κα­τά­στα­ση- πράγ­μα το ο­ποί­ο έ­φερ­νε σε δύ­σκο­λη θέ­ση το ισρα­η­λι­νό κρά­τος. Πα­ρα­εί­ναι ά­νι­σο, α­κό­μα και για τους δι­κούς σου υ­πη­κό­ους να δι­καιο­λο­γή­σεις τα ταν­κς α­πέ­να­ντι σε πι­τσι­ρι­κά­δες με πέ­τρες. Α­πό την άλλη στις 11-9 τι συ­νέ­βη; Μή­πως και μια κα­λή α­φορ­μή;
Σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν ι­σχυ­ρι­ζό­μα­στε ό­τι ό­λα αυ­τά εί­ναι σχε­δια­σμέ­να α­πό κά­ποιο με­γά­λο κε­φά­λι, ή α­πό κύ­κλους που α­περ­γά­ζο­νται την δυ­στυ­χί­α του κόσμου. Ό­μως κά­ποια πράγ­μα­τα πα­ρα­εί­ναι προ­φα­νή για να εί­ναι τυ­χαί­α. Η α­νά­πτυ­ξη του ι­σλα­μι­σμού στον α­ρα­βι­κό κό­σμο, δεί­ξα­με πα­ρα­πά­νω σε τι ο­φεί­λο­νταν και τί στό­χο εί­χε, έρ­χε­ται λοι­πόν τώ­ρα να δώ­σει τρο­φή σε έ­να νέ­ο δί­πο­λο καλού-κα­κού. (Φαί­νε­ται ό­τι ο κα­πι­τα­λι­σμός α­παι­τεί μια α­πει­λή για να λει­τουργή­σει). Ό­μως ο ρό­λος τους θα πρέ­πει να γί­νει κα­τα­νο­η­τός. Εν ο­λί­γοις, ο ι­σλαμι­κός φο­ντα­με­ντα­λι­σμός δεν εί­ναι πα­ρά η άλ­λη πλευ­ρά του νο­μί­σμα­τος.

***

Οι έλ­λη­νες α­ρι­στε­ροί, για άλ­λη μια φο­ρά α­πέ­δει­ξαν το με­γα­λεί­ο της σκέψης τους. Α­πό την η­λι­θιό­τη­τα στην α­θλιό­τη­τα και τού­μπα­λιν... έ­χου­με ζα­λι­στεί. Κοι­νή συ­νι­στα­μέ­νη ό­λων σχε­δόν των α­πό­ψε­ων η δη­μιουρ­γί­α πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους. Υ­πο­τί­θε­ται λοι­πόν, ό­τι κά­τι τέ­τοιο εί­ναι ρε­α­λι­στι­κό και ό­τι η ύπαρ­ξη ε­νός τέ­τοιου κρά­τους θα προ­σφέ­ρει και θα ε­ξα­σφα­λί­σει την ει­ρή­νη στην πε­ριο­χή. Ποια ή­ταν ε­κεί­νη η φο­ρά που η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους ή­ταν προ­ϋ­πόθε­ση της ει­ρή­νης; Και τι μας λέ­ει ό­τι θα στα­μα­τή­σει η σφα­γή ή ό­τι θα κα­λυ­τερέ­ψουν οι συν­θή­κες δια­βί­ω­σης, αν οι πα­λαι­στί­νιοι α­πο­κτή­σουν έ­να κρά­τος; Και α­κό­μα (το έ­σχα­το και αί­σχι­στο), η προ­ο­πτι­κή δη­μιουρ­γί­ας ε­νός κρά­τους στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες και με τους ό­ρους που α­πο­δέ­χε­ται η πα­λαι­στι­νια­κή αρχή, πε­ρισ­σό­τε­ρο προς έ­να γκέ­το φέρ­νει πα­ρά σε μί­α αυ­θύ­παρ­κτη κρα­τι­κή οντό­τη­τα. Η δη­μιουρ­γί­α πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους αυ­τή την στιγ­μή θα εί­ναι μια θε­σμο­θε­τη­μέ­νη γκε­το­ποί­η­ση των πλη­θυ­σμών. Τί δια­φο­ρε­τι­κό θα ε­πι­θυ­μού­σε το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος;
Ο ι­μπε­ρια­λι­σμός, σαν μια φά­ση α­νά­πτυ­ξης του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος εί­ναι έ­να φαι­νό­με­νο ξε­κά­θα­ρα τα­ξι­κό. Μπο­ρούν λοι­πόν να μας α­πα­ντή­σουν τα λα­μπρά μυα­λά της α­ρι­στε­ράς, πως μπο­ρεί να α­πα­ντη­θεί ο ι­μπε­ρια­λι­σμός με εθνι­κούς ό­ρους; Με την δη­μιουρ­γί­α α­ντι-ι­μπε­ρια­λι­στι­κών, δη­μο­κρα­τι­κών, προο­δευ­τι­κών κρα­τών ό­που πε­φω­τι­σμέ­νοι η­γέ­τες σαν τον Πολ Ποτ θα α­ντι­στα­θούν στην πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α; Ό­χι τί­πο­τα, αλ­λά για να κα­νο­νί­σου­με α­πό τώ­ρα τις δου­λειές μας...
Ε­πι­πλέ­ον, ό­λοι έ­χουν βαλ­θεί να κα­ταγ­γέλ­λουν τα ε­γκλή­μα­τα του «σιω­νι­στικού κρά­τους», μπο­ρεί να μας πει κά­ποιος α­πό αυ­τούς τους αν­θρω­πι­στές πό­τε ένα κρά­τος, υ­πό πα­ρό­μοιες συν­θή­κες έ­κα­νε κά­τι δια­φο­ρε­τι­κό; Το ελ­λη­νι­κό μήπως, που φρό­ντι­σε να ε­κτο­πί­σει πλεί­στες ό­σες μειο­νό­τη­τες, ό­πως στην κύ­προ την δε­κα­ε­τί­α του ’60;
Α­πό την άλ­λη έ­να με­γά­λο τμή­μα του α­ντιε­ξου­σια­στι­κού χώ­ρου, ε­πι­μέ­νει να θε­ω­ρεί τον μου­σουλ­μα­νι­κό φο­ντα­με­ντα­λι­σμό σαν κά­τι θε­τι­κό, θε­ω­ρώ­ντας ό­τι εί­ναι το μο­να­δι­κό κί­νη­μα το ο­ποί­ο α­ντι­στέ­κε­ται στην πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χία. Πρώ­τον, αυ­τό αν μη τι άλ­λο φα­νε­ρώ­νει α­δυ­να­μί­α α­νά­πτυ­ξης α­ντα­γω­νι­στι­κής σκέ­ψης κα­ταρ­χάς, και κα­τά συ­νέ­πεια κοι­νω­νι­κού προ­τάγ­μα­τος και κι­νή­ματος α­πό τους ί­διους. Ε­πι­πλέ­ον, έ­χουν κα­τα­σκευά­σει έ­να ι­δε­ο­λο­γι­κό σχή­μα το ο­ποί­ο μό­νο το κρι­τι­κό πνεύ­μα δεν προ­ά­γει. Ο ζω­σμέ­νος με τα ε­κρη­κτι­κά, δεν τους προ­κα­λεί ε­ρω­τή­μα­τα (αι­τί­ες, α­φορ­μές, λό­γους, κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες, που κρύ­βο­νται πί­σω α­πό τον κα­μι­κά­ζι), αλ­λά α­πλά και μό­νο -με την συ­νο­δεί­α της άρπας ε­νός α­φε­λούς ε­πα­να­στα­τι­κού ρο­μα­ντι­σμού- τον ά­κρι­το θαυ­μα­σμό τους. Ξε­χνώ­ντας, ό­τι ό­σο η­ρω­ι­κή και αν εί­ναι μια ε­νέρ­γεια (και οι πρά­ξεις των κα­μικά­ζι εί­ναι ό­ντως η­ρω­ι­κές), αυ­τό που με­τρά­ει σε κά­θε ε­νέρ­γεια εί­ναι τα κί­νη­τρα. Δη­λα­δή, αν α­να­τι­να­χθεί κά­ποιος στον σταθ­μό στην Ο­μό­νοια φω­νά­ζοντας «Ζή­τω η χού­ντα» εί­μα­στε υ­πο­χρε­ω­μέ­νοι να τον σε­βα­στού­με; Και ε­ντά­ξει, με την χού­ντα εί­ναι, θα τον φτύ­σου­με ό­λοι. Αν ό­μως α­να­τι­να­χθεί φω­νά­ζο­ντας «Ζή­τω η Α­ναρ­χί­α!», τό­τε τί; Δεν κα­θο­ρί­ζει μό­νο ο σκο­πός τα μέ­σα, αλ­λά ε­ξί­σου και τα μέ­σα τον σκο­πό. Δηλ., μπο­ρού­με ί­σως κα­λύ­τε­ρα να κα­τα­λά­βου­με το σκο­πό κά­ποιου και α­πό τα μέ­σα που χρη­σι­μο­ποιεί. Ο σκο­πός εί­ναι θε­ω­ρί­α, τα μέ­σα πρά­ξη, και αν αυ­τά δεν βρί­σκο­νται σε μια δια­λε­κτι­κή σχέ­ση με­τα­ξύ τους τό­τε δεν έ­χου­με πα­ρά για μια α­κό­μα φο­ρά την θαυ­μά­σια ε­κεί­νη ο­πτα­σί­α της ι­δεο­λο­γί­ας.
Η δυ­στυ­χί­α της σκέ­ψης αυ­τών των αν­θρώ­πων εί­ναι ό­τι δεν θέ­λουν να δουν καν, τί ρό­λο έ­χει α­πο­κτή­σει και πως τον α­πέ­κτη­σε ο φο­ντα­με­ντα­λι­σμός στον αρα­βι­κό κό­σμο. Το δε τρα­γι­κό­τε­ρο ό­λων; Το λα­μπρό ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι ο φο­ντα­μεντα­λι­σμός έ­χει τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Χα­ρή­κα­με πο­λύ για την γνω­ρι­μί­α: σε μια τα­ξι­κή κοι­νω­νί­α τα πά­ντα θα έ­χουν τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Το ζή­τη­μα εί­ναι η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση αυ­τών των τα­ξι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών, διό­τι μέσα στα πλαί­σια του φο­ντα­με­ντα­λι­σμού η τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση α­πλά πά­ει για προσκύ­νη­μα στην Μέκ­κα. Μέ­σα στα πλαί­σια ε­νός κι­νή­μα­τος που προ­ϋ­πο­θέ­τει 15.653 κατα­να­γκα­σμούς δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει κα­νέ­να α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό πρό­ταγ­μα. Οι τα­ξι­κοί α­γώ­νες θα πρέ­πει να εί­ναι και ε­νά­ντια στον φο­ντα­με­ντα­λι­σμό, ει­δάλλως δεν θα εί­ναι τί­πο­τα. Ό­σοι θέ­λουν τζι­χά­ντ, να πά­νε να βρού­νε τον Σα­ντάμ, να δού­με αν θα τους α­ρέ­σει ε­κεί η τζι­χά­ντ. Άλ­λο πράγ­μα η ευ­κο­λί­α διατύ­πω­σης μιας θέ­σης και άλ­λο η ί­δια η θέ­ση... Έ­τσι;

Ό­που ξαφ­νι­κά, λίγο πριν το επιδόρπιο, καταλαβαίνει κανείς ποιοι τελικά τρώνε
και ποιοι τελικά πληρώνουν το λογαριασμό...

Ο Α. Στί­νας α­να­φέ­ρει κά­που, και μι­λώ­ντας για την πε­ρί­ο­δο της κα­το­χής ό­τι δεν εί­ναι τό­σο υ­πο­χρέ­ω­ση των ερ­γα­τών της κα­τε­χό­με­νης χώ­ρας να εκ­διώ­ξουν τα ε­χθρι­κά στρα­τεύ­μα­τα, ό­σο υ­πο­χρέ­ω­ση των ερ­γα­τών της χώ­ρας που τα στέλ­νει να ε­πι­στρέ­ψουν αυ­τά πί­σω, εν­νο­ώ­ντας ό­τι οι ερ­γά­τες της γερ­μα­νί­ας ή­ταν αυ­τοί που ό­φει­λαν να ε­ξα­να­γκά­σουν το γερ­μα­νι­κό κρά­τος να α­να­κα­λέ­σει τα στρα­τεύ­μα­τα του. Σύμ­φω­να με τον ί­διο και στην πε­ρί­πτω­ση της ελ­λη­νι­κής κατο­χής οι ερ­γά­τες στην ελ­λά­δα ό­φει­λαν να κα­λέ­σουν τους γερ­μα­νούς-ι­τα­λούς στρα­τιώ­τες να συμ­φι­λιω­θούν και να α­γω­νι­στούν μα­ζί ε­νά­ντια στα α­φε­ντι­κά σε ελ­λά­δα, ι­τα­λί­α, γερ­μα­νί­α. Δηλ. θα πρέ­πει ο α­γώ­νας των κα­τε­χό­με­νων εκ­με­ταλλευο­μέ­νων να διε­ξά­γε­ται έ­τσι ώ­στε να υ­πο­βο­η­θή­σει έ­να κί­νη­μα στην χώ­ρα που κα­τέ­χει, να α­ντι­με­τω­πί­σει δηλ. τα στρα­τεύ­μα­τα του ε­χθρού ό­χι σαν στρα­τεύ­μα­τα ε­θνι­κής κα­το­χής αλ­λά σαν στρα­τεύ­μα­τα τα­ξι­κής ε­πι­βο­λής. Και ε­δώ ε­μείς α­πό την πλευ­ρά μας να θυ­μί­σου­με το α­ντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα που α­να­πτύ­χθηκε στις Ε­ΠΑ κα­τά την διάρ­κεια της ε­πέμ­βα­σης στο Βιετ­νάμ, έ­να κί­νη­μα που κινή­θη­κε σα­φέ­στα­τα προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση, ε­νώ α­πό την άλ­λη το ε­θνι­κο­α­πελευ­θε­ρω­τι­κό και προ­ο­δευ­τι­κό κί­νη­μα των Βιετ­κό­γκ, δεν α­πευ­θύν­θη­κε ού­τε μια φο­ρά διε­θνι­στι­κά α­πέ­να­ντι στους α­με­ρι­κα­νούς φα­ντά­ρους και εκ­με­ταλ­λευό­με­νους.
Η πα­ρα­πά­νω ά­πο­ψη, πα­ρό­λο τον «ου­το­πι­κό11 » στό­χο της πα­ρα­μέ­νει η μό­νη ει­λι­κρι­νής και με προ­ο­πτι­κές κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης στά­ση πά­νω στο ζή­τη­μα του πο­λέ­μου. Κά­θε άλ­λη πρό­τα­ση θα συ­ντη­ρεί τους ε­θνι­κούς δια­χω­ρι­σμούς, τις σφα­γές α­μά­χων, τις κρα­τι­κές ο­ντότη­τες και την ε­ξα­θλί­ω­ση (πο­σο­τι­κή και ποιο­τι­κή) πά­νω στον πλα­νή­τη.
Κά­τω α­πό αυ­τό το πρί­σμα στην πε­ρί­πτω­ση της πα­λαι­στί­νης, σαν την μό­νη λύ­ση που θα θέ­σει τέρ­μα στην ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση πραγ­μά­των βλέ­που­με τον κοι­νό α­γώ­να πα­λαι­στι­νί­ων και ισ­ρα­η­λι­νών εκ­με­ταλ­λευο­μέ­νων ε­νά­ντια στα ισ­ρα­ηλι­νά και πα­λαι­στι­νια­κά α­φε­ντι­κά. Ο α­γώ­νας των πα­λαι­στι­νί­ων θα ξα­να­πο­κτήσει τις τα­ξι­κές του α­να­φο­ρές ε­άν αρ­χί­σει να δη­μιουρ­γεί ρωγ­μές ε­ντός της εθνι­κής ε­νό­τη­τας της ισ­ρα­η­λι­νής κοι­νω­νί­ας, και α­φού στεί­λει στο διά­ο­λο μια και κα­λή την δι­κή του ε­θνι­κή ε­νό­τη­τα.

***
Υ­στε­ρό­γρα­φο: Θα θέ­λα­με να θυ­μί­σου­με έ­να ιστο­ρι­κό γε­γο­νός: την πα­ρι­σι­νή κομ­μού­να. Κα­τα την διάρ­κεια του πο­λέ­μου γαλλί­ας-πρωσ­σί­ας, οι ερ­γά­τες του Πα­ρι­σιού ε­ξε­γέρ­θη­καν (λε­πτο­μέ­ρειες σε ό­λα τα κα­λά βι­βλί­α ι­στο­ρί­ας και στους δρό­μους). Το γαλ­λι­κό κρά­τος, λοι­πόν, συμ­μά­χη­σε με το πρωσ­σι­κό ε­νά­ντια στους κομ­μου­νά­ρους του Πα­ρι­σιού και κα­τά­φε­ρε να συ­ντρί­ψει τους κομ­μου­νά­ρους. Τα­ξι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η έ­τσι; Ό­χι μα­λα­κί­ες...


Σημειώσεις:

1. Σαν εθνι­κι­σμό δεν εν­νο­ού­με μό­νο α­κραί­ες τά­σεις ο­λο­κλη­ρω­τι­σμού, αλ­λά την α­πο­δοχή της έν­νοιας και της ση­μα­σί­ας του έ­θνους και της ε­θνι­κής κα­τα­γω­γής στις ζω­ές των αν­θρώ­πων. Η ι­δε­ο­λο­γί­α του ε­θνι­κι­σμού (η ο­ποί­α τυγ­χά­νει με­γά­λης α­πο­δο­χής α­πό έ­να με­γά­λο φά­σμα ι­δε­ο­λο­γιών) α­πό το 1890 πε­ρί­που συ­μπυ­κνώ­νε­ται στην θέ­ση ό­τι κά­θε «έ­θνος» ο­λο­κλη­ρώ­νε­ται μο­νά­χα με την δη­μιουρ­γί­α ε­νός δι­κού του κρά­τους. Ό­σους α­πο­δέ­χο­νται αυ­τή την θέ­ση α­πο­κα­λού­με ε­θνι­κι­στές, και ό­ποια ι­δε­ο­λο­γί­α την πε­ρι­λαμ­βά­νει ε­θνι­κι­στι­κή.
2. Αυ­τή ή­ταν και η θέ­ση της Β’ Διε­θνούς πριν τον πό­λε­μο. Α­πό ο­μάδες και ορ­γα­νώ­σεις χω­ρών που συμ­με­τεί­χαν στον πό­λε­μο συ­νο­πτι­κά θα α­να­φέρου­με για ι­στο­ρι­κούς λό­γους: τους γερ­μα­νούς σπαρ­τα­κι­στές (Λού­ξε­μπουρ­γκ, Λή­μπκνε­χτ), τους ρώ­σους μπλο­σε­βί­κους και μεν­σε­βί­κους, τους γάλ­λους α­ναρ­χοσυν­δι­κα­λι­στές (Ρο­σμέρ, Μο­νάτ), τους ι­τα­λούς μπορ­ντε­κι­στές, τους ολ­λαν­δούς συμ­βου­λια­κούς κομ­μου­νι­στές (Πά­νε­κουκ, Γκόρ­τερ).
3. Ό­ση σα­φή­νεια θα μπο­ρού­σε να ε­πι­τρέψει σε αυ­τές η ε­θνι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α κά­θε κρά­τους.
4. Μέ­σα στα πλαίσια της ο­ποί­ας θα δρά­σουν και οι Α. Στί­νας, Γ. Ταμ­τά­κος και αρ­γό­τε­ρα και ο Κ. Κα­στο­ριά­δης.
5. Κρά­τος με τα «γνω­στά» χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κρά­τους.
6. Ε­δώ να ση­μειώ­σου­με τα λι­ντσα­ρί­σμα­τα που λαμ­βά­νουν χώ­ρα α­πό έ­νο­πλους κου­κου­λο­φό­ρους, με την κα­τη­γο­ρί­α του συ­νερ­γά­τη των πα­λαι­στι­νίων... Ε­δώ ε­μείς θα ρω­τή­σου­με, τι εί­ναι για τις Χα­μάς-Τζι­χά­ντ έ­νας πα­λαι­στίνιος που κα­λεί τους ισ­ρα­η­λι­νούς να α­γω­νι­στούν μα­ζί; Μή­πως «συ­νερ­γά­της» του ισ­ρα­ήλ; Και σύμ­φω­νοι, σα­φώς και θα υ­πάρ­χουν συ­νερ­γά­τες των ισ­ρη­λι­νών στην πα­λαι­στί­νη, αλ­λά δεν εί­ναι δου­λειά των έ­νο­πλων κου­κου­λο­φό­ρων να τους ξε­κά­νουν...
7. Ή μή­πως, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος δεν κά­νει ε­γκλή­μα­τα;
8. Εί­ναι τρι­σά­θλια η α­παί­τη­ση με­ρι­κών ισ­ρα­η­λι­νών η χρή­ση της λέ­ξης ο­λο­καύ­τω­μα να α­φο­ρά μό­νο αυ­τούς: στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης ή­ταν επί­σης: κομ­μου­νι­στές (για αυ­τούς φτιά­χτη­καν τα πρώ­τα), ο­μο­φυ­λό­φι­λοι, και τσιγ­γά­νοι.
9. Ό­λο α­πει­λούσαν οι τούρ­κοι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, αλ­λά ό­λο «εις βά­ρος τους» αυ­τό ε­πε­κτεινό­ταν...
10. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να στην Βα­γδά­τη το 1959. Το 1959.
11. Ε­άν οι ε­πα­ναστά­τες δεν εί­ναι και ου­το­πι­στές, τί θα πρέ­πει να εί­ναι; Ρε­α­λι­στές α­ρι­στε­ροί;