Διάβασα που λέτε αγαπητοί μου αναγνώστες όλη -ναι όλη- την προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα. Μάλιστα τη διάβασα δις. Τρις θα είχα αρχίσει να έχω σοβαρές συσπάσεις στο έντερο οπότε την παράτησα την τρίτη ανάγνωση. Ορίστε λοιπόν κάποιες παρατηρήσεις πάνω στο κείμενο...
Με βάση αυτό προκύπτουν διάφορα πολιτικά ζητήματα. Διαβάζοντας διάφορα σημεία λες: α! τώρα απευθύνεται στους μπάτσους, α! και τώρα απευθύνεται στην αριστερά, α! και τώρα απευθύνεται στο ΛΑΟΣ και α! τώρα απευθύνεται στον Γιωργάκη το μανάβη από την Κόρινθο... Και αφού το έχεις διαβάσει φτάνεις σε ένα τελικό σημείο και διαπιστώνεις ότι συνολικά το κείμενο δεν απευθύνεται σε κανέναν απολύτως. Το μόνο υποκείμενο στο οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι απευθύνεται είναι η αόριστη φιγούρα των θεατών και αναγνωστών των εφημερίδων και των καναλιών... Οκ, αυτό είναι κάποιο αόριστο υποκείμενο και αφηρημένο που έχει μια ιδιότητα που υπό όρους θα μπορούσαμε να την αποδεχτούμε σαν πραγματική. Ερώτημα όμως. Και εδώ απαντήστε όλοι ευθέως: έχετε γράψει εσείς, σαν κομμουνιστές, σαν αντιεξουσιαστές, σαν και εγώ δεν ξέρω τι ένα κείμενο που να απευθύνεται στο κοινό των ΜΜΕ; Πείτε μου...
Και ακριβώς εδώ είναι το ρεζουμέ της όλης ιστορίας. Ακριβώς επειδή είναι τόσο μεγάλη κανένας από το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων δεν πρόκειται να τη διαβάσει, και εκμεταλλευόμενο αυτό αυτός ο λόγος πετάει από εδώ και από 'κει λεξούλες για να παίξουν τα ΜΜΕ μαζί τους...
Αυτό το είχε εντοπίσει και ο φίλος μας ο Τζιαφράνκο σε πολλές περιπτώσεις στην Ιταλία, όπου η φαινομενική ανικανότητα του κράτους δεν είναι παρά η ουσιαστική ικανότητα του να παρουσιάζεται σαν ανίκανο όποτε αυτό θέλει. Τόσο απλό. Και ευτυχώς ούτε εμείς έχουμε κοντή μνήμη.
Ας πούμε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου χαρακτηρίζεται άνανδρη... Σε καμία προκήρυξη που διάβασα και όπου όλες ξεκινούν με αυτή τη φράση δεν είδα πουθενά το άνανδρη, το πιο συνηθισμένο είναι το εν ψυχρώ... το άνανδρη είναι καθαρά δημοσιογραφικός λόγος και όχι πολιτικός.
Το αλλοδαπών τρεις τέσσερις φορές που αναφέρεται αναφέρεται σαν μεταγωγών... (Ξέρετε εκεί που έχει ένα περίεργο χαντάκι...).
Ο συνάδελφος του Κορκονέα αναφέρεται ως συνεργάτης.
Αναφέρεται στους λιμενικούς σαν οι κρατικοί φρουροί των θαλασσών... (έλεος...)
Η φράση “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” είναι σε εισαγωγικά και αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι αυτό το λένε όσοι μιλάνε για προβοκάτορες... Από όσους μιλάνε για προβοκάτορες εγώ δεν ξέρω κανέναν να μιλάει για “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” και μάλιστα σαν μια καθημερινή έκφραση αυτού του χώρου, με την οποία ο αναγνώστης είναι εξοικειωμένος και την αναγνωρίζει αμέσως...
Χρήματα που αφαιρούν από το οικονομικό προιόν των κοινωνιών που εξουσιάζουν... (Βγάλτε εσείς νόημα και ελάτε να μου το πείτε.)
Αυτά αν θέλετε μπορείτε να τα προσθέσετε στο κατάλογο της απίστευτης ηλιθιότητας αυτού του κειμένου...
Θα παραθέσω ακόμα κάποιες εκφράσεις που μου κάνουν εντύπωση για την τρομερή οξυδέρκεια τους.
...την στιγμή που η μεσαία τάξη, η οποία μέχρι χθες αποτελούσε το στυλοβάτη του πολιτικού συστήματος, ψυχοραγεί οικονομικά και διαλύεται κοινωνικά. (Αυτά δεν έλεγε και ο Αντ1 στις γιορτές γις τους εμπόρους που δεν πήγαν καλα;).
“...τότε η επανάσταση είναι η προσπάθεια μετατροπής της κοινωνίας θύματος σε θύτη που επιχειρεί να καταλάβει όσα έχει στα χέρια του το καθεστώς και να το θέσει εκτός λειτουργίας...” Σφύζει νοήματος αυτή η πρόταση, σαφήνειας και νοημάτων γνωστών σε όλους του μαρξιστές, αντιεξουσιαστές κλπ. Σιγά μην είναι ιός η επανάσταση που θα σας σβήσει και το σκληρό ρε ηλίθιοι... Άκου εκεί να θέσει εκτός λειτουργίας...
Επίσης λαμπρό δείγμα οξυδέρκειας είναι ολόκληρη η αναλυσάρα για την οικονομία, η οποία δε λέει απολύτως τίποτα... Διαβάστε την και αναρωτηθείτε πως μπορείς να λες τα πάντα για να μην πεις τίποτα.
Κάτι ακόμα... όλη η ανάλυση είναι τοποθετημένη με τον πιο άκομψο τρόπο στο μοναδικό επίπεδο που το κράτος κατανοεί. Αυτό της βίας. Όλοι και όλα κρίνονται με βάση αυτό. Όλοι και όλα κρίνονται με το τι και πόση βία ασκούν. Και μάλιστα όταν μιλάμε για βία εννοούμε τη βία στην πιο υλική της μορφή... Και οι απεργοί ασκούν βία στο αφεντικό τους, και το αφεντικό ασκεί βία στους εργάτες του. Αλλά δε μιλάμε για αυτή τη βία... Η μόνη βία για τον Ε.Α. είναι η βία των δελτίων ειδήσεων των 8. Με αυτήν παίζει και με αυτή ασχολείται.
ΥΓ. Ο Ε.Α. είναι μπάτσοι του κράτους.
1.
Όποιος έχει δοκιμάσει ποτέ του να γράψει ένα κείμενο, είτε εκ των πραγμάτων είτε εκ της βουλήσεως του έχει μπροστά του ένα θέμα... Το θέμα της απεύθυνσης. Εκ των πραγμάτων όταν γράφεις ένα κείμενο που θα πάει σε συναδέλφους έχεις λύσει το ζήτημα της απεύθυνσης. Μιλάς λοιπόν σε αυτούς και δεν το αναρωτιέσαι καν. Τα ίδια ισχύουν για μία προκήρυξη που θα μοιραστεί σε μία πορεία κλπ. Το ζήτημα της απεύθυνσης προκύπτει όταν δεν απευθύνεσαι σε κάποια συγκεκριμένη φιγούρα... Όταν ας πούμε γράφεις ένα κείμενο για ένα περιοδικό που θα πάει στα στέκια και τα βιβλιοπωλεία. Αλλά και εκεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το κείμενο και ο λόγος που αρθρώνεται έχει μία απεύθυνση: τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, άντε και κόσμο που γενικώς ψάχνεται και διαβάζει. Όλα αυτά από την μικρή εμπειρία που είχα από τη συμμετοχή μου σε δύο μακροχρόνιες εκδοτικές απόπειρες. Πάντα λοιπόν υπάρχει μία απεύθυνση, πάντα όταν γράφεις μιλάς σε κάποιον. Μπορεί αυτό να είναι από ένα απτό ανθρώπινο υποκείμενο π.χ. το Μαράκι στη δουλειά και ο Δημητράκης ο κούριερ του γραφείου μέχρι την αφαίρεση της αφαίρεσης, οι έτσι, οι αποδώ, οι αποκεί, οι από παρά πέρα. Το πρώτο ερώτημα που μου μπήκε ήταν λοιπόν σε ποιον απευθύνεται αυτό το κείμενο. Απευθύνεται στους εξεγερμένους; Στους αναρχικούς; Στους κομμουνιστές; Σε ποιους απευθύνεται;Με βάση αυτό προκύπτουν διάφορα πολιτικά ζητήματα. Διαβάζοντας διάφορα σημεία λες: α! τώρα απευθύνεται στους μπάτσους, α! και τώρα απευθύνεται στην αριστερά, α! και τώρα απευθύνεται στο ΛΑΟΣ και α! τώρα απευθύνεται στον Γιωργάκη το μανάβη από την Κόρινθο... Και αφού το έχεις διαβάσει φτάνεις σε ένα τελικό σημείο και διαπιστώνεις ότι συνολικά το κείμενο δεν απευθύνεται σε κανέναν απολύτως. Το μόνο υποκείμενο στο οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι απευθύνεται είναι η αόριστη φιγούρα των θεατών και αναγνωστών των εφημερίδων και των καναλιών... Οκ, αυτό είναι κάποιο αόριστο υποκείμενο και αφηρημένο που έχει μια ιδιότητα που υπό όρους θα μπορούσαμε να την αποδεχτούμε σαν πραγματική. Ερώτημα όμως. Και εδώ απαντήστε όλοι ευθέως: έχετε γράψει εσείς, σαν κομμουνιστές, σαν αντιεξουσιαστές, σαν και εγώ δεν ξέρω τι ένα κείμενο που να απευθύνεται στο κοινό των ΜΜΕ; Πείτε μου...
2.
Δε θα ήθελα να μπω στη διαδικασία, επώδυνη για μένα και κουραστική για εσάς, να αναφέρω όλα εκείνα τα σημεία στα οποία φάσκει και αντιφάσκει στο ζητημα της απεύθυνσης... Αν ας πούμε μιλάει στην αριστερά και την αντιεξουσία τι στο διάολο θέλει όλες αυτές τις ιστορικές αναφορές; Τι θέλουν να δείξουν; Τι θέλουνε να μας πούνε με τον τεράστιο πλούτο ιστορικών γνώσεων που διαθέτουν; Πάντα μου έκανε εντύπωση πως και στην Ελλάδα οι προκυρήξεις των ομάδων του ενόπλου ήταν τόσο μακροσκελείς. Και κυρίως τις περισσότερες φορές δε λέγανε τίποτα ουσιαστικό πέρα από γενικότητες και ασυναρτησίες (καλή ώρα τώρα...). Ειδικά σε ότι αφορά τον Ε.Α., η αίσθηση που εμένα μου βγάζουν οι 10.000 λέξεις είναι μία: θέλουνε να πείσουνε ότι έχουν κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο, κάποια θεωρητική βάση, ότι ρε παιδάκι μου είναι αριστεροί, αντιεξουσιαστές και δε συμμαζεύεται... Και κυρίως, δεν απευθύνεται σε αντιεξουσιαστές που μιλάνε σε άλλους αντιξουσιαστές (για να το πω απλά υπάρχει ένα επίπεδο κοινών νοημάτων σε όλους τους πολιτικούς χώρους που δε χρειάζονται επεξηγήσεις... όλοι ξέρουνε την Ισπανία του '36, το Μάη του '68, κλπ.) αλλά αντιθέτως προσπαθούν να παρουσιάσουν το λόγο τους σαν αντιεξουσιαστικό στο κοινό των ΜΜΕ λέγοντας... κοίτα εμείς ξέρουμε και τι έγινε στην Οαχάκα άμα λάχει και έχουμε και άποψη... Με απλά λόγια: ο λόγος του Ε.Α. στην εκφορά του δεν είναι αντιεξουσιαστικός λόγος, αλλά είναι αντιεξουσιαστικός λόγος στο επίπεδο του θεάματος και ως εκ τούτου δεν είναι παρά λεξούλες και αποσπάσματα που κάνουνε κρα ότι τους χρησιμοποιεί η αντιεξουσία και η αριστερά... Ο αριστερός και ο αντιεξουσιαστικός λόγος προσπαθεί να αρθρώσει ένα νόημα (άσχετα αν το πετυχαίνει αυτό ή όχι...). Ποιο νόημα προσπαθεί να αρθρώσουν οι οικονομικές αποψάρες του Ε.Α.; βγάλατε εσείς κανένα νόημα; Ελάτε να μου το πείτε και μένα... Ασυναρτησίες τοποθετημένες σε μακροσκελείς προτάσεις που δε λένε απολύτως τίποτα...Και ακριβώς εδώ είναι το ρεζουμέ της όλης ιστορίας. Ακριβώς επειδή είναι τόσο μεγάλη κανένας από το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων δεν πρόκειται να τη διαβάσει, και εκμεταλλευόμενο αυτό αυτός ο λόγος πετάει από εδώ και από 'κει λεξούλες για να παίξουν τα ΜΜΕ μαζί τους...
3.
Εντυπωσιακό είναι ακόμα το πόσο καλά φαίνεται να γνωρίζουν το πως σκέφτονται, πως αντιδρούν, τι αντιλήψεις έχουνε οι ...μπάτσοι. Λένε αυτό, είπανε ωχ (και αυτοί το ακούσανε στα 100 μέτρα...), σκέφτηκαν εκείνο, λειτουργούν έτσι και άλλα διάφορα... Το κείμενο είναι γεμάτο και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτά που λένε για τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια. Αν όμως, λες πως σκέφτονται οι μπάτσοι δύο τινά συμβαίνουν. Είτε είσαι μπάτσος και μπορείς να καταλάβεις πώς σκέφτονται είτε κάνεις υποθέσεις... Εγώ δε συνάντησα όμως ούτε μία υπόθεση σε όλο το κείμενο και ούτε μία απόδειξη του γιατί σκέφτονται όπως μας λένε ότι σκέφτονται οι μπάτσοι... Αλλά αντιθέτως, χρησιμοποιούν έναν πρωτόγνωρο ρεαλισμό που κάνει εντύπωση.4.
Ακόμα πιο πολύ εντυπωσιακό είναι κατά τη γνώμη μου ο τρόπος με τον οποίον περιγράφουν την επίθεση στο Γουδί... Ενώ πάνε τα κομάντα έτοιμα για όλα, και ενώ ξέρουνε ότι έχει μία περιπολία μέχρι εκείνο το σημείο και ότι πολύ συχνά κάνουν ελέγχους μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, εκείνη τη μέρα όλως παραδόξως ούτε η περιπολία πάει μέχρι εκείνο το σημείο, ούτε για κάποιο έλεγχο τους σταματάνε... Αυτή η απουσία του αστυνομικού κράτους όταν γίνεται η δουλειά είναι πολύ περίεργη... Γενικώς, πάμε να κάνουμε μία πολύ δύσκολη επιχείρηση, επίσης γενικώς έχεις ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος αλλά εκείνη τη μέρα όλως παραδόξως δεν κάνει τίποτα από όλα όσα περιμένεις να κάνει... όταν η βασική εικόνα που έχουμε όλοι μας για αυτό το αστυνομικό κράτος είναι ότι κάνει πάντα πολύ περισσότερα. Η τρομερή δικαιολογία “είναι κότες” και ριψάσπιδες είναι προφανώς ηλίθια... Λες και ο Ε.Α. είναι οι μόνοι ένοπλοι που αντιπαρατίθενται με τους μπάτσους... έλεος... το εγκληματικό κεφάλαιο με τι τους παίζει τους μπάτσους; Με σφεντόνες...;;;Αυτό το είχε εντοπίσει και ο φίλος μας ο Τζιαφράνκο σε πολλές περιπτώσεις στην Ιταλία, όπου η φαινομενική ανικανότητα του κράτους δεν είναι παρά η ουσιαστική ικανότητα του να παρουσιάζεται σαν ανίκανο όποτε αυτό θέλει. Τόσο απλό. Και ευτυχώς ούτε εμείς έχουμε κοντή μνήμη.
5.
Στο indymedia εμφανίστηκε ένα κείμενο όπου παρουσιάζει διάφορα προβλήματα σε επίπεδο φράσεων και εκφράσεων. Προφανώς δε συμφωνώ με μία τέτοια προσέγγιση που βασίζεται στο αστυνομικό ρεπορτάζ... αλλά βρήκα και εγώ μπόλικες εκφράσεις οι οποίες είναι... πως να το πω... περίεργες... όχι επειδή από πίσω μπορεί να κρύβονται οι Αμερικάνοι αλλά είναι εκφράσεις που είτε δεν είναι δόκιμες είτε είναι υπερβολικές, είτε λες για μισό λεπτάκι... Ξέρω πολύ καλά ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να επιχειρηματολογήσει κανείς επαυτού για το αν λέγεται ή αν δε λέγεται κάτι. Όμως θα το πω, εμένα ο λόγος τους μου ξένισε...Ας πούμε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου χαρακτηρίζεται άνανδρη... Σε καμία προκήρυξη που διάβασα και όπου όλες ξεκινούν με αυτή τη φράση δεν είδα πουθενά το άνανδρη, το πιο συνηθισμένο είναι το εν ψυχρώ... το άνανδρη είναι καθαρά δημοσιογραφικός λόγος και όχι πολιτικός.
Το αλλοδαπών τρεις τέσσερις φορές που αναφέρεται αναφέρεται σαν μεταγωγών... (Ξέρετε εκεί που έχει ένα περίεργο χαντάκι...).
Ο συνάδελφος του Κορκονέα αναφέρεται ως συνεργάτης.
Αναφέρεται στους λιμενικούς σαν οι κρατικοί φρουροί των θαλασσών... (έλεος...)
Η φράση “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” είναι σε εισαγωγικά και αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι αυτό το λένε όσοι μιλάνε για προβοκάτορες... Από όσους μιλάνε για προβοκάτορες εγώ δεν ξέρω κανέναν να μιλάει για “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” και μάλιστα σαν μια καθημερινή έκφραση αυτού του χώρου, με την οποία ο αναγνώστης είναι εξοικειωμένος και την αναγνωρίζει αμέσως...
Χρήματα που αφαιρούν από το οικονομικό προιόν των κοινωνιών που εξουσιάζουν... (Βγάλτε εσείς νόημα και ελάτε να μου το πείτε.)
Αυτά αν θέλετε μπορείτε να τα προσθέσετε στο κατάλογο της απίστευτης ηλιθιότητας αυτού του κειμένου...
Θα παραθέσω ακόμα κάποιες εκφράσεις που μου κάνουν εντύπωση για την τρομερή οξυδέρκεια τους.
...την στιγμή που η μεσαία τάξη, η οποία μέχρι χθες αποτελούσε το στυλοβάτη του πολιτικού συστήματος, ψυχοραγεί οικονομικά και διαλύεται κοινωνικά. (Αυτά δεν έλεγε και ο Αντ1 στις γιορτές γις τους εμπόρους που δεν πήγαν καλα;).
“...τότε η επανάσταση είναι η προσπάθεια μετατροπής της κοινωνίας θύματος σε θύτη που επιχειρεί να καταλάβει όσα έχει στα χέρια του το καθεστώς και να το θέσει εκτός λειτουργίας...” Σφύζει νοήματος αυτή η πρόταση, σαφήνειας και νοημάτων γνωστών σε όλους του μαρξιστές, αντιεξουσιαστές κλπ. Σιγά μην είναι ιός η επανάσταση που θα σας σβήσει και το σκληρό ρε ηλίθιοι... Άκου εκεί να θέσει εκτός λειτουργίας...
Επίσης λαμπρό δείγμα οξυδέρκειας είναι ολόκληρη η αναλυσάρα για την οικονομία, η οποία δε λέει απολύτως τίποτα... Διαβάστε την και αναρωτηθείτε πως μπορείς να λες τα πάντα για να μην πεις τίποτα.
6.
Κάτι ακόμα το οποίο είναι εντυπωσιακό και θα πρέπει να μας βάλει ψίλους στα αυτιά είναι η οποιαδήποτε απουσία του εμείς από την προκήρυξη... Όλοι όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους του Δεκέμβρη χρησιμοποιήσαμε και ακόμα χρησιμοποιούμε ευθέως και ρητώς ένα υπέροχο α' πληθυντικό. Εμείς που..., εμείς... αυτή η ενότητα του Δεκέμβρη. Ο Ε.Α. το λέει ρητώς: άλλοι οι εξεγερμένοι, άλλοι εμείς και εμείς είμαστε μία συνιστώσα του επαναστατικού κινήματος. Χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβουμε ότι αυτοί δεν είναι μέρος της εξέγερσης; Είχαμε την δράση τους, έχουμε και το λόγο τους. Βγάλτε εσείς τα συμπεράσματα σας...7.
Ας περάσουμε όμως σε κάτι πιο πολιτικό... Ποιος είναι ο στόχος αυτού του κειμένου; Καταρχήν κάνει αυτό που ακριβώς κάνει και το κράτος σε σχέση με την εξέγερση. Δουλειά που είχα εντοπίσει από την πρώτη στιγμή αυτής της εξέγερσης. Η δουλειά αυτή είναι η δουλειά του διαχωρισμού των εξεγερμένων. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν όλοι να διαχωρίσουν τους εξεγερμένους... κοινωνικά, εθνικά, πολιτικά, ηλικιακά και στο θέμα της βίας... Αυτή ακριβώς τη δουλειά κάνει και η προκήρυξη του Ε.Α. Οι εξεγερμένοι είναι χωρισμένοι σε βίους και μη βίαιους... Αλλά τέλος πάντων εμείς είμαστε με τους βίαιους. Αυτός ο διαχωρισμός επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές που μοιάζει να είναι και ουσιαστικά ο μόνος στόχος του κειμένου... Οι διαδηλωτές είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Βίαιοι και μη βίαιοι. Τέλος. Αυτά λέει και ο Γ.Α.Π. και ο Κ.Κ.Κάτι ακόμα... όλη η ανάλυση είναι τοποθετημένη με τον πιο άκομψο τρόπο στο μοναδικό επίπεδο που το κράτος κατανοεί. Αυτό της βίας. Όλοι και όλα κρίνονται με βάση αυτό. Όλοι και όλα κρίνονται με το τι και πόση βία ασκούν. Και μάλιστα όταν μιλάμε για βία εννοούμε τη βία στην πιο υλική της μορφή... Και οι απεργοί ασκούν βία στο αφεντικό τους, και το αφεντικό ασκεί βία στους εργάτες του. Αλλά δε μιλάμε για αυτή τη βία... Η μόνη βία για τον Ε.Α. είναι η βία των δελτίων ειδήσεων των 8. Με αυτήν παίζει και με αυτή ασχολείται.
8.
Αυτό το οποίο κάνει με την προκήρυξη του ο Ε.Α, πέραν του να προσπαθεί να καπελώσει αυτό που έγινε το Δεκέμβρη, είναι να προσπαθήσει να δημιουργήσει μία λογική αλληλουχία διαδηλωτής=κουκουλοφόρος=ένοπλος. Αυτό που δεν κάνουν τα ΜΜΕ το κάνει ο Ε.Α. Το τι αλληλουχίες νοημάτων υπάρξουν θα υπάρξουν ιστορικά σαν τέτοιες, δηλ. προιόν των ιστορικών συνθηκών. Δεν θα έρθει να της φορέσει καπέλο καμία ένοπλη ή άοπλη πρωτοπορία...9.
Το κύριο επιχείρημα της ενέργειας τους είναι ότι απαξίωσαν επιχειρησιακά την αστυνομία. Επίσης επιχειρησιακά απαξιώθηκε η αστυνομία όταν κάποιοι την έκαναν από τον Κορυδαλλό με ελικόπτερο αλλά αυτό μάλλον δε σημαίνει τίποτα έτσι και αλλιώς. Με απλά λόγια: το να λες ότι η αστυνομία απαξιώθηκε επιχειρησιακά όταν έχει ήδη απαξιωθεί πολιτικά το λες μόνο και μόνο για να αποκρύψεις την πολιτική της απαξίωση.10.
Το ΚΚΕ κάνει τη δουλειά του κράτους, ως γνωστόν, όταν λέει ότι όλα είναι προβοκάτσιες ακριβώς γιατί και αυτό με τη σειρά του αποκρύπτει το ποιες είναι οι πραγματικές προβοκάτσιες. Δυστυχώς σύντροφοι και συντρόφισσες, το κράτος και η λειτουργία του δεν είναι σαν τη δική μας, έχει και μία σκοτεινή και βρώμικη, ακριβώς για να μπορεί να μας το παίζει καθαρό. Το να φοβόμαστε να μιλήσουμε για προβοκάτσια, όταν πρέπει, και όταν αυτό είναι ολοφάνερο πολιτικά όπως το στις 5 Γενάρη, μόνο την ατολμία μας φανερώνει.11.
Ποιος λοιπόν επιθυμεί την αποσιώπηση της πολιτικής απαξίωσης της αστυνομίας; Ποιος επιθυμεί την εξίσωση διαδηλωτής=κουκουλοφόρος=ένοπλος για να δικαιολογεί τη βία της αστυνομίας, τους ξυλοδαρμούς της συλλήψεις, τα χημικά, τις προσαγωγές και όλα αυτά τα ωραία; Ποιος επιθυμει η αντιπαράθεση με αυτό τον κόσμο να γίνει μέσα από τα δελτία ειδήσεων; Ποιος επιθυμεί να διαχωρίσει τους εξεγερμένους και τους διαδηλωτές; Ποιος μωρό μου, ποιος...;;;ΥΓ. Ο Ε.Α. είναι μπάτσοι του κράτους.
Κατηγορία: Αναλύσεις
12 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Έχεις 5, 50, 500 κουκουλοφόρους που πετάνε πέτρες και μολότοφ στους μπάτσους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Βγαίνει ο ε.α. (μπάτσος) και ρίχνει σφαίρες σε έναν άλλο μπάτσο.
Σηκώνονται όλοι: ΑΥΤΟ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ.
Κάτι δε μου κάθεται, μιας και όλοι ασχολούνται με έναν μπάτσο, τον ορίζουν, τον διακρίνουν, τον οριοθετούν έξω από αυτούς. Δεν είναι τυχαίο, αυτό που ενώνει όλη την μεταπολιτευτική όποια αντιπολίτευση σε επίπεδο συνθήματος είναι το μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι. Βρισκόμαστε στην από-την-άλλη-πλευρά του μπάτσου. "Η ζωή μου όλη είναι ένας μπάτσος, που δεν τον γουστάρω κι όμως τον λυντσάρω" θα μπορούσε να είναι ο επικήδειος κάθε συνεπούς αντιεξουσιαστή, κουκουλοφόρου, αντιπολιτευόμενου. Ένας μπάτσος μας ενώνει όλους. Είτε κρυφός είτε φανερός (φαντάσου καμάρι η εξουσία). Ακόμα μια φορά τον αντιμετωπίσαμε, τον βρίσαμε, τον ανακαλύψαμε, στήσαμε το είδωλό του ψηλά και το βλέπουμε όλοι καθαρά. Δε μένει παρά να ξανακάνει την εμφάνισή του (δεν είναι δύσκολο, θα κατεβούμε στους δρόμους) και πάλι από την αρχή.
Φαντάσου το εξής απλό: ξυπνάμε αύριο και δεν υπάρχουν πια μπάτσοι. Υπάρχει κυβέρνηση, υπάρχουν κόμματα κοινοβουλευτικά/ εξωκοινοβουλευτικά, πολιτικές κινήσεις, σχήματα, ομάδες, ανένταχτοι, ο κόσμος όλος είναι ίδιος και απαράλλαχτος αλλά δεν υπάρχουν μπάτσοι, δεν υπάρχει καμία δύναμη αστυνόμευσης και καταστολής.
Πλάκα δε θα'χε;... Εγώ θα έβλεπα την αποτυχία του κινήματος σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, γιατί δεν υπάρχει κίνημα. Τα ΚΝΑΤ θα περιφρουρούσαν τις τράπεζες για να βγάζει το ψωμί του ο τραπεζοϋπάλληλος και ο εργάτης ("ώσπου να αλλάξει το καθεστώς"), οι κουκουλοφόροι θα έβρισκαν τον καινούριο μπάτσο, οι σφαίρες θα έπεφταν βροχή κι οι υπόλοιποι θα προσπαθούσαν να πείσουν τους άλλους μισούς. Τι διαφορετικό γίνεται τώρα; Τι θα έκανες εσύ βα.αλ σε επίπεδο συλλογικότητας; εγώ πιστεύω πως χωρίς τους μπάτσους να μας ενώνουν σύντομα θα φτάναμε όλοι να παίζουμε μπουνιές. Γιατί αυτό που ενώνει όλες τις διεκδικήσεις είναι το μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι. Μετά από αυτό, το χάος. Και γι αυτό σκέφτομαι ας κοιτάξουμε τον μπάτσο και τον κουκουλοφόρο μέσα μας, τι θα κάναμε με αυτούς αν ερχόμασταν στην εξουσία ή αν η εξουσία κατέβαινε στα χέρια όλων μας. Πρέπει να υπάρξει ένα στοιχειώδες "πρόγραμμα", μια αναγκαία νοηματοδότηση, και κάποιος πρέπει να κάνει μια αρχή.
Η κατεξοχήν λογική του μπάτσου είναι το να αντιμετωπίζει τον άλλον, τις ιδέες του και τις πράξεις του, ως επικίνδυνα για τους γύρω του και για τον ίδιο. Αυτό κάνει και το "κίνημα" στο πρόσωπο του ε.α. αυτή τη φορά (είτε τον θεωρεί μπάτσο είτε όχι). Αυτή τη φορά ο μπάτσος είναι το κίνημα, γιατί μόνο σε αυτή την προοπτική καταφέρνει να συναντηθεί και να οριστεί ως "κίνημα". Η ίδια λογική δηλαδή, αντιστραμμένη. Με ίδια αποτελέσματα.
Δε λέω ότι σίγουρα δεν είναι μπάτσοι (κι εγώ αυτό θεωρώ πιο πιθανό), αλλά δεν αποκλείω και το άλλο ενδεχόμενο..
βα.αλ αρκετά εύστοχα κάποια από αυτά που γράφεις π.χ. για το θεαματικό χαρακτήρα της προκήρυξης, για την απεύθυνση της και το διαχωρισμό των γραφόντων από το υποκείμενο του δεκέμβρη για την ηλίθια επιχειρηματολογία του ε.α. και πολλά ακόμη. [μιλάμε πέρα από αριστερά απολιθώματα είναι και τελείως στραβάδια τα άτομα]
όμως νομίζω έχεις φάει ένα κόλλημα, έστω σε επίπεδο προπαγανδιστικό σε σχέση με το να βάζεις ως πρόταγμα το σχήμα: ο ε.α. είναι το κράτος...
ναι οι πράξεις του ε.α. εξυπηρετούν το κράτος αλλά χεστήκαμε αν αυτοί είναι ή δεν είναι το κράτος (το λες και εσύ αυτό άλλωστε) και δε θα απλουστεύσουμε έτσι την προπαγάνδα μας αλλά οφείλουμε να έχουμε ακόμη και σε επίπεδο συνθηματολογίας ένα αναλυτικό βάθος στην κριτική μας.
η ουσία του κράτους είναι να αποτελεί την πολιτική έκφραση του κεφαλαίου, και εφόσον ο ε.α. με αυτά που κάνει δικαιώνει το κράτος στο πολιτικό επίπεδο αφού του δίνει δικαιολογία και ιδεολογική νομιμοποίηση για να υπάρχει [όπως λέει και το απόσπασμα του σανγκουινέτι στο φούφουτο]αυτό που πρέπει να πούμε ακόμα και σε επίπεδο συνθηματολογίας, είναι ότι υπάρχουν πρακτικές που -ανεξαρτήτως προθέσεων- δικαιώνουν το κράτος και την συνέχιση του με όρους καλύτερους για το κεφάλαιο (ενώ αντίθετα εμείς το είχαμε στριμώξει τόσο καιρό στη γωνία).
τώρα οι μαλακίες περί του το κράτος δεν περίμενε εμάς για να βρει δικαιολογία να κάνει ότι κάνει εμένα δε με καλύπτουν. το κράτος ανάλογα με την ιστορική συγκυρία και το συσχετισμό δυνάμεων μπορεί να κάνει συγκεκριμένα πράγματα και σίγουρα όχι τα πάντα. μακάρι να ημασταν σε φάση που να ήταν για όλους ξεκάθαρο ότι το κράτος μπορεί να φτιάξει και να χρησιμοποιήσει τρομοκράτες για να δικαιολογήσει το δόγμα της ασφάλειας. δεν είμαστε, και κατά συνέπεια δεν μπορούμε να απλοποιούμε λέγοντας τρομοκρατία=κράτος (αφού όλοι θα καταλάβαιναν τι εννοούμε), πιστεύω και με αυτό το σκεπτικό πως πρέπει να καθορίσουμε εμείς τη στρατηγική και τις μεθόδους (της κριτικής και της πράξης)μας εστιάζοντας κυρίως σε αυτά που είναι προφανή, ότι η αυτόνομη και αδιαμεσολάβητη απο τα κάτω ταξική πάλη δεν έχει φτάσει στο επίπεδο του να μπορεί να πάρει τα όπλα. οπότε όποιος τα παίρνει είναι κομματόσκυλο και άρα όχι κράτος αλλά υπηρέτης του κράτους όπως ακριβλως και τα ξεπουλημένα συνδικάτα. δηλαδή ένας απο εμάς που έχει πουληθεί στο κράτος (άλλωστε αυτό δεν είναι και οι εργατοπατέρες;)ακόμα και με ενδεχομένως συγκεκριμένα ανταλλάγματα από αυτό (χρήμα, μια θέση στα γραφεία της ΕΥΠ, στραβά μάτια και συνεργασίες στις επιχειρήσεις του) που είναι δύσκολο όμως να τα επιβεβαιώσουμε και αναγκαζόμαστε να τα υποθέτουμε απλά ως πιθανότητες
τα χάωσα κι εγώ λίγο
ελπίζω να βοήθησα
Allo i synepeia, allo to kollima
Allo to ti leme emeis, allo to pos ginetai evrytera antilipto.
- Kratos!
- Diladi?
- Kratos vre paidaki mou, to komma ton afentikon...
- Aaaa, ti les! Diladi? evraioi? nefelim?
me alla logia, kai pes pos einai provokatsia...oi vaseis stis mpatsosxoles tha pesoune katholou? i tha proselkysoun myala, pou tha theloun na ginoun meros tis/tou EA pou kseperna se epixeirisiaki dynatotita kai ton eafto tou/tis...
I apefthynsi einai polyepipedi ...mporei kaneis na grafei gia to Maraki kai to Dimitraki kai sto piso meros tou myalou tou na exei na ti vgei sto xwro...AFTO EINAI TO PIO KOINO LATHOS POU KANEI TO AAA kinima stin ellada sto logo tou kai to kanei i to apomimeitai kai o EA me tin panellinia (kai panilithia) apefthynsi tou - to metriazei me laikismo, klironomiko afto.
Ti na kanoume, alloi me gnisia references, alloi me systran....
kai giafto to Maraki kai o Dimitrakis akoma den exoun katalabei an to kratos einai kalo i kako prama....giati tous milame kai koitame gyro mas....na doume ti tha pei o xwros...kai sto thema afto pou syzitoume....
Στην αρχή είπα θα το βάλω και θα γράψω σε παρένθεση το (και του κράτους να μην είναι πάλι μπάτσοι είναι...)
...μετά είπα να σβήσω του κράτους και να το αφήσω σκέτο, αλλά δε μου άρεσε γιατί το υπονοούσε και αυτό ήταν ακόμα χειρότερο.
Μετά σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα διάφορες παραλλαγές αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτό είναι αυτολογοκρισία αφού αυτό πιστεύω...
Το θέμα είναι πως το πιστεύω και πως το αντιλαμβάνομαι, διότι δυστυχώς όταν λέω ότι "είναι κράτος" δεν εννοώ απαραίτητα έμμισθοι υπάλληλοι του. Για το μπάτσοι δεν μπαίνει θέμα: είναι τέτοιοι αφού έτσι σκεφτονται...
Πως εννοώ λοιπόν το κράτος; Καταρχήν σαν διαχωρισμένη εξουσία (και τι σημαίνει αυτό... εξουσία που έχει αφαιρεθεί από το κοινωνικό σώμα και του έχει επιβληθεί...). Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σκέφτεατι ο ΕΑ. Και εντάξει πάει στο διάολο λες, το ελληνικό κράτος έχεις τις επιφάσεις του μέσα παό τις οποίες νομιμοποιείται. Ο ΕΑ ποια διαδικασία έχει από την οποία προκύπτει ότι πρέπει να σκοτώσουμε ένα μπάτσο. Προσοχή εδώ παρακαλώ πολύ. Για εμένα η επανάσταση δεν θα πρέπει να εκτελεί στο σκοτάδι κανέναν. Όλα πρέπει να γίνονται στο φως της μέρας, δεν έχω πρόβλημα να καθαριστούν κάμποσοι, αλλά αυτό να γίνει μέσα σε πολιτικές διαδικασίες. Επίσης εννοείται ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με όσους τυχόν σκωτόνονται σε συρράξεις και συγκρούσεις. Όταν πολεμάς έχεις νεκρούς.
Μπορεί να μας φαίνεται περίεργο αλλά ένα κράτος (αυτό σήμερα και μετά από πολλούς αγώνες φυσικά) για να φυλακίσει κάποιον έχει μία διαδικασία. Τη δίκη. Η οποία είναι και δημόσια. Ντάξει προφανώς δεν υπερασπίζομαι την δικαστική εξουσία απλά τονίζω το γεγονός ότι τη δίκη τουλάχιστον δεν την κάνουν 3 τα ξημερώματα 4 άτομα... Σήμερα τουλάχιστον. Με απλά λόγια αν είναι να εκτελέσει κάποιον η επανάσταση θα το κάνει η επανάσταση και όχι οι πεφωτισμένοι ηγέτες κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας.
Και εδώ ερχόμαστε στο βαθύτερο πολιτικό πρόβλημα που μας ταλανίζει και σε αυτό αλλά και στα προηγούμενα κείμενα, και εσας που τα διαβάζετε και εμένα που τα γράφω.
Το ζήτημα της πρωτοπορίας... Τεράστιο ζήτημα και τερατώδες... τι είναι τι δεν είναι και όλα αυτά...
Αυτό είναι και το κόλλημα μου αγαπητοί Αρσέν και φωνακλά σε σχέση με το ένοπλο.
Και φυσικά όταν λέω του κράτους το εννοώ όπως ο Αρσέν, που εννοεί αυτό που έχει ξαναγραφεί...
Δεν μπορείς να αποδείξεις τίποτα αστυνομικά. Όλα αποδεικνύονται πολιτικά.
Και πολιτικά το απέδειξα θέλω να πιστεύω...
Το κράτος στήνει προβοκάτσιες, το πως μπορεί να της στήσει διαβάστε το Με 4 χέρια να σας λυθεί η απορία στην τελική...
Και η μαγκιά του κράτους μπορεί να είναι τόσο καλή ώστε να στήσει μία προβοκάτσια και οι άλλοι να μην είναι καν υπάλληλοι του...
Ουφ...
Θα επανέλθω και αυριο για κάποια ερωτήματα.
Σε χάσαμε φίλε. Αν λέει φύγουν οι μπάτσοι, θα παίζουμε μεταξύ μας μπουνιές και άλλα ανύπαρκτα. Από που μας ήρθες εσύ βρε? Πάντως όχι από κάποια συλλογικότητα του α/α χώρου.
-----
βα.αλ συμφωνώ με την ανάλυση της προκήρυξης. Και μένα μου φάνηκε ως παραλήρημα το κείμενο. Ωστόσο δεν πρέπει τόσο να τονιστεί το ότι το κράτος βρήκε πάτημα για καταστολή (αυτό δε χρειαζόταν τον ε.α.), όσο το τι απεύθυνση τελικά θέλουμε και ποια κοινωνική δράση πρέπει να έχουμε. Νομίζω ότι με την εξέγερση το μετέπειτα τελείως ηλίθιο χτύπημα του ε.α. πολλές λογικές άλλαξαν ως προς αυτό.
Ο Σκυφτούλης;
Σε χάσαμε φίλε. Αν λέει φύγουν οι μπάτσοι, θα παίζουμε μεταξύ μας μπουνιές και άλλα ανύπαρκτα. Από που μας ήρθες εσύ βρε? Πάντως όχι από κάποια συλλογικότητα του α/α χώρου.
Πες του τα. Γιατί ιστορικά η λέξη φραξιονισμός είναι άγνωστη στο χώρο!
Στην αρχή μας λες ότι ουσιαστικά το ενωτικό στοιχείο του χώρου, και πιθανά του επαναστατικού κινήματος είναι το αντιμπατσικό.
Έχεις και δίκιο και άδικο. Δίκιο γιατί ιστορικά για 40 τόσα χρόνια το ελληνικό κράτος δεν ήταν ένα αστικό κράτος αλλά ένα "δεξιό" κράτος, δηλαδή είχε πολύ έντονα φορτισμένη κομματική κατεύθυνση. Το ελληνικό κράτος μέχρι και το 80 ήταν εν πολλοίς ένα αστυνομικό κράτος. Όχι απαραίτητα με το χαρακτήρα της απολυταρχίας αλλά με την έννοια ότι δεν υπήρχαν άλλες δομές να ελέγξουν την ταξική σύγκρουση (ΜΜΕ, κράτος πρόνοιας, ΚΚ, κλπ). Έτσι βασίστηκε στην αστυνομία. Αυτό τώρα έχει αφήσει μία κουλτούρα και έναν τρόπο αντίληψης: και στους εκμεταλλευομένους και στους μπάτσους. Για τους εκμεταλλευομένους οι μπάτσοι είναι γουρούνια, δολοφόνοι, για τους μπάτσους ΟΛΟΙ οι διαδηλωτές είναι κουμμουνιστές.
Και σε γενικές γραμμές ιστορικά αυτό συνέβαινε ήταν το εξής: όποιος κατέβαινε στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί ήταν σχεδόν αυτομάτως κομμουνιστής, αναρχικός κοκ. Και φυσικά όποιος ήταν μπάτσος σε γενικές γραμμές δεν ήταν παρά νέτα σκέτα φασίστας.
Προιόν αυτής της ιστορικής συνθήκης είναι το αντιμπατσικό (παρένθεση: ιστορική συνθήκη που προσπάθηθηκε να σπάσει την τελευταλία 15ετια) και επιπλέον ειδικότερα για την ευρύτερη αντιεξουσία έτσι όπως προήλθε μέσα από τις κοινωνικές διαδικασίες της δεκαςτίας του 80 και του 90, βασισμένη κυρίως στην άγρια νεολάια της μητρόπολης η οποία στην καθημερινότητα της βρισκόταν στο στόχαστρο της τάξης και της ασφάλειας...
Μέσα από τέτοιες διαδικασίες προκύπτει το αντιμπατσικό.
Τώρα και ειδικότερα.
Υπάρχει όντως ένα κομμάτι του α/α/α χώρου του οποίου η μόνη έγνοια είναι το αντιμπατσικό. Και έγνοια όχι σαν μια πολιτική αντίληψη αλλά σαν περίπου προσωπική υπόθεση...
Είναι προφανή τα λάθη αυτής της αντίληψης. Ειναι προφανές ότι δεν έχει κανένα νόημα να μισούμε προσωπικά τον τάδε ή το δείνα μπάτσο.
Αλλά αντιθέτως να είμαστε απόλυτα ψυχροί απέναντι τους με την έννοια ότι δεν πάμε για να συγκρουστούμε με αυτούς αλλά με την εξουσία και το κεφάλαιο, αλλά αν μπούνε στο δρόμο μας (που φυδικά θα μπούνε γιατί αυτοί τη δουλεια κάνουνε) θα τους τσακίσουμε ανελέητα.
Κλείνοντας σιγά σιγά την απάντηση μου σε σένα...
Λες ότι το κίνημα αντιμετωπίζει τον ΕΑ σαν μπάτσο. Εγώ έχω να σου κάνω την εξής πολύ απλή ερώτηση... Ποιος είναι ο ΕΑ; Που είναι ο ΕΑ; Το βασικότερο πρόβλημα του και πρόβλημα μας είναι ότι δεν μπορούμε να αποδείξουμε τίποτα, για το ποιοι είναι πρακτικά...
Αν μία αντίληψη, αν μία πράξη είναι εχθρική προς το κίνημα. ΞΕΚΑΘΑΡΑ εχθρική και αυτό το αναγνώρισαν ΟΛΟΙ και ΑΜΕΣΩΣ, πως θα πρέπει να τον αντιλαμβανόμαστε; Πως θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή την ΞΕΚΑΘΑΡΑ εχθρική στάση;
Κοίταξε να δεις τώρα. Εξουσία υπάρχει και πάντα θα υπάρχει, όπως και βία. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Από την εξουσία της βίας και από τη βία της εξουσίας δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ποτέ. Η ίδια η κοινωνία σημαίνει εξουσία έτσι και αλλιως και βία. Με αυτή την έννοια δεν μπορεί να καταργηθεί ούτε η εξουσία, ούτε βία. Αυτό που μπορεί να καταργηθεί είναι η ίδια διαδικασία μέσα από τις οποίες πηγάζουνε συγκεκριμένες εξουσίες και βίες...
Στην πραγματικότητα, δε θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο αντιπαράδειγμα στη δική τους πρακτική της ατομικής βίας, του κουμπουρολάγνου εκδικητή που διψάει για "αίμα ταξικού εχθρού".
Όπως λέει ο Εντουάρντο Γκαλεάνο: "Ομως τα ζαπατιστικά τουφέκια θέλουν να μείνουν άχρηστα. Τούτο δεν είναι ένα κίνημα ερωτευμένο με το θάνατο, δε λατρεύει καθόλου τους πυροβολισμούς και τις διαταγές, ούτε προτίθεται να καταλάβει την εξουσία. Ερχεται από πολύ μακριά στο χρόνο κι από πολύ βαθιά στη γη: έχει πολλά να καταγγείλει, αλλά επίσης πολλά να γιορτάσει. Στο κάτω κάτω της γραφής, πέντε αιώνες φρίκης δε στάθηκαν ικανοί να εξολοθρεύσουν ούτε τις κοινότητες ούτε τον προαιώνιο τρόπο τους να δουλεύουν και να ζουν με ανθρώπινη αλληλεγγύη και σε επικοινωνία με τη φύση. (...) Ενάντια στη φρίκη, το χιούμορ: πρέπει να γελάμε πολύ για να φτιάξουμε έναν καινούριο κόσμο, λέει ο Μάρκος, γιατί αν δεν το κάνουμε, ο καινούριος κόσμος θα φύγει τσαντισμένος και δε θα γυρίσει."
καταρχήν η ανάλυση που έκανες για την προκήρυξη με βρίσκει σύμφωνο και τη θεωρώ και πολύ εύστοχη, ιδιαίτερα στα σημεία (παραγράφους) 2 και 4. Όντως μου άφησε την εντύπωση πως προσπαθούν ο/οι συντάκτες να πείσουν για κάτι που είναι, έτσι στα βιαστικά που έκανα μια ανάγνωση της προκήρυξης. Και οι λεπτομέρειες της επίθεσης στο γουδί "βρωμάνε" εντελώς. Αυτά και μόνο για μένα αρκούν για να βρεθούν και επί του πραγματικού ένα δυό στοιχεία που συνάδουν με την υποψία πως μπορεί να μην είναι και τόσο επαναστατική οργάνωση όπως υποστηρίζει με τις πράξεις και τα λεγόμενά της.
Τώρα για τα υπόλοιπα, όταν έγραφα για κίνημα εννοούσα κάθε πολιτική οργάνωση που θέλει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να αλλάξει το παρόν καθεστώς.
Συμφωνώ με την απάντησή σου σχετικά με το θέμα των μπάτσων, και η τοποθέτησή σου σχετικά με το πως έχει διαμορφωθεί αυτή η αντίληψη μου φαίνεται εξαιρετικά διαυγής. Ναι, πρέπει να βγούμε και να πούμε πως πίσω από τον ε.α. κρύβεται κάτι άλλο και δεν κάνει καλό στο κίνημα.
Απλά αυτό που έλεγα είναι πως όλη η συζήτηση σταματάει στο αν είναι ο ε.α. πραγματική επαναστατική οργάνωση ή αν είναι προβοκάτσια. Και η κοινή προκείμενη για όλη αυτή τη συζήτηση του "κινήματος" (έτσι όπως το εννοώ πιο πάνω), είναι πως η ενέργεια αυτή έκανε κακό στο "κίνημα". Το "κίνημα" δηλαδή αποκτάει συνοχή μέσα από την ίδια λογική που βλέπει τον κόσμο ένας μπάτσος, δηλαδή πως είσαι επικίνδυνος για μένα και για τους γύρω σου. Εν ολίγοις η θέση μου ήταν πως το "κίνημα" ετεροκαθορίζεται για να υπάρξει ως ένα, πως μόνο ετεροκαθοριζόμενο μπορεί να αποκτήσει συνοχή, κι αυτός ο ετεροκαθορισμός μπορεί να ήταν και ο σκοπός του ε.α. Το κάνω καθόλου κατανοητό ή είμαι και πάλι χαώδης;
Και παίρνοντας αυτή την "επισφαλή" και αμφισβητήσιμη θέση, σκέφτομαι πως το κίνημα στο οποίο ανήκεις εσύ (εγώ δεν ανήκω έμπρακτα πουθενά, ιδεολογικά αισθάνομαι ως τώρα κοντά σε αυτό τον χώρο, είμαι άνεργος κάποιους μήνες, δε θέλω να γυρίσω "στα ίδια" και η σπίθα που άναψε τον τελευταίο καιρό θέλω να μη σβήσει-αυτά για να καταλάβεις από ποιά θέση μιλώ) θα μπορούσε να βγει από αυτή τη λογική του να αποκτάει μια συνοχή με τους άλλους ετεροκαθοριζόμενο (αν ετεροκαθορίζεται βέβαια κλπ). Αυτό το κάνουν όλοι (οι του κινήματος") και για μένα αποτελεί ένδειξη της κυρίαρχης λογικής και κουλτούρας, ακριβώς γιατί ο εχθρός είναι κατασκευασμένος ΓΙΑ να σηκώσουν όλοι το δάχτυλο και να πουν ένοχος. Είναι μια αμυντική λογική (ετεροκαθορισμός) και κάποιος πρέπει να κάνει μια αρχή, έστω βγάζοντας τον εαυτό του από αυτή τη λογική.΅Μην παρεξηγηθώ, δεν υποκδεικνύω σε κανένα τι να κάνει, τη γνώμη μου λέω για να κριθεί και να γίνει συζήτηση.
Ωστόσο, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου περί ατολμίας∙ ένα (πολύ) μεγάλο κομάτι της αριστεράς διστάζει έστω και να ψελλίσει την λέξη προβοκάτσια. Μελετώντας την ιστορία θα βρούμε απαντήσεις περί προβοκάτσιας (περιττεύει να αναφερθούμε σε παραδείγματα). Αναρωτιέμαι αν αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι η αδυναμία υπέρβασης της ιστορίας. Θαρρείς πως πολλοί περιμένουν «να μιλήσει» η ιστορία∙ αναμένουν την ιστορική επικύρωση του γεγονότος της προβοκάτσιας, δηλαδή. Ίσως και να έχουν δίκιο. Από την άλλη, είναι προφανές πως η αναβολή αυτή είναι απλούστατα η αναζήτηση προς μια «αυθεντία». Δηλώνει την έλλειψη του ειδικού βάρους που απαιτείται να έχει ένα κίνημα ώστε να καταφέρει να μην... βαλτώσει. Από τη στιγμή που αναλώνεται σε άσκοπες αναλύσεις και αντιπαραθέσεις περί προβοκάτσιας απομακρύνεται από την ουσία. Η ουσία: πως θα θωρακισθεί θεωρητικά το «κίνημα», πως θα προστατευθεί από την προαιώνια «αριστερή μελαγχολία», πως ο στείρος αντι-καπιταλιστικός Λόγος το βλάπτει, και άλλα τέτοια δυσεπίλητα μυστήρια.
ΥΓ1. Η άποψη μου είναι ότι πρόκειται περί προβοκάτσιας.
ΥΓ2. Ακόμα να χωνέψω εκείνο το περί «Νέας Τάξης Πραγμάτων» που διάβασα σε παλαιότερη προκήρυξη του Ε.Α. Δε παέι κάτω με τίποτα, βρε παιδί μου...