Μετά το Δεκέμβρη ένιωθα ασφυκτικά εδώ μέσα. Ένιωθα μία πίεση να πω κάποια πράγματα. Για μένα όμως το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης δεν είναι στράτευση. Ούτε υποχρεώση. Κυρίως δεν είναι ούτε στράτευση ούτε υποχρεώση καθοριζόμενη έξωθεν. Είναι αντιθέτως μια βαθιά προσωπική ανάγκη και επιθυμία και άρα ικανοποίηση. Και κακά τα ψέμματα για να μην κοροιδευόμαστε, είναι καθήκον του κινήματος να δημιουργεί αυτή την ανάγκη, αυτή την επιθυμία και άρα αυτή την ικανοποίηση και χαρά στα μέρη του.
Στις 8 Δεκέμβρη μετά από δύο πολύ επεισοδιακά 48 ωρα στη φλεγόμενη Θεσσαλονίκη, αφήνωντας μία από τις πιο όμορφες παρέες που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου γυρνάω στο σπίτι που με φιλοξενούσαν κάθομαι και γραφω αυτές τις γραμμές:
Η Αλίκη δεν έχει μάτια. Δεν είναι τυφλή. Απλά δεν έχει μάτια. Δεν ξέρω πως γίνεται και αν μπορεί να γίνει. Αλλά η Αλίκη δεν έχει μάτια.
Ως εκ τούτου δεν την πιάνουν τα δακρυγόνα, αν και δε χρειάζεται τα δακρυγόνα για να κλάψει.
Η Αλίκη δεν έχει ούτε μάτια ούτε μύτη. Δεν την νοιάζει αν μπορεί να ανασάνει η όχι.
Η Αλίκη δεν έχει αυτιά και δεν ακούει ούτε τις σειρήνες, ούτε τις φλυαρίες, ούτε τις εκκλήσεις για "ηρεμία".
Η Αλίκη έχει πόδια και χέρια, με αυτά τόσα χρόνια κινέιται και περπατάει και τρέφεται σε αυτό τον κόσμο.
Τις τελευταίες μέρες η Αλίκη, που το όνομα της σημαίνει αλήθεια, απέκτησε ένα μάτι. Με μία κόκκινη κόρη, ένα μάυρο χιτώνα και έναν ολόμαυρο επιπεφυκώτα.
Ίσως κάποτε αποκτήσει και ένα στόμα. Και ίσως κάποτε μπορέσει να χαμογελάσει.
Ως τότε βρίσκεται εκεί που πρέπει. Στο μόνο μέρος που αξίζει να υπάρχει.
Όταν τέλειωσα ένιωθα ότι το ιστολόγιο αυτό είχε κλείσει τον κύκλο του. Κυριώς επειδή λύθηκε το "μυστήριο" για το τί είδε η Αλίκη, αλλά και για το ποιά είναι η Αλίκη. Όσο περίεργο μπορεί να μοιάζει, αυτό το μυστήριο ήταν και ένα κίνητρο γραφής. Σε εκείνη τη φάση το κίνητρο για αυτού του τύπου τη γραφή μάλλον τέλειωσε. Τώρα έχουνε διαμορφωθεί άλλα κίνητρα, με άλλο χαρακτήρα, με άλλο νόημα και με άλλο σκοπό. Ειδικά από τον Φλεβάρη και μετά έγραφα μάλλον απο υποχρέωση και συνήθεια παρά από ανάγκη και επιθυμία.
Οπότε επειδή είναι καλύτερο να τελειώνεις κάτι όμορφα και ωραία, λέω να ρίξω τους τίτλους τέλους.
Θα κλείσω με ένα τραγουδάκι που τόσα χρόνια τώρα με στοιχειώνει.
Το σαράκι της γραφής είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου οπότε δε θα σταματήσω να γράφω. Αλλά θα με βρείτε πάλι από την αρχή.
Αντίο και σας ευχαριστώ όλες και όλους.
Στις 8 Δεκέμβρη μετά από δύο πολύ επεισοδιακά 48 ωρα στη φλεγόμενη Θεσσαλονίκη, αφήνωντας μία από τις πιο όμορφες παρέες που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου γυρνάω στο σπίτι που με φιλοξενούσαν κάθομαι και γραφω αυτές τις γραμμές:
Η Αλίκη δεν έχει μάτια. Δεν είναι τυφλή. Απλά δεν έχει μάτια. Δεν ξέρω πως γίνεται και αν μπορεί να γίνει. Αλλά η Αλίκη δεν έχει μάτια.
Ως εκ τούτου δεν την πιάνουν τα δακρυγόνα, αν και δε χρειάζεται τα δακρυγόνα για να κλάψει.
Η Αλίκη δεν έχει ούτε μάτια ούτε μύτη. Δεν την νοιάζει αν μπορεί να ανασάνει η όχι.
Η Αλίκη δεν έχει αυτιά και δεν ακούει ούτε τις σειρήνες, ούτε τις φλυαρίες, ούτε τις εκκλήσεις για "ηρεμία".
Η Αλίκη έχει πόδια και χέρια, με αυτά τόσα χρόνια κινέιται και περπατάει και τρέφεται σε αυτό τον κόσμο.
Τις τελευταίες μέρες η Αλίκη, που το όνομα της σημαίνει αλήθεια, απέκτησε ένα μάτι. Με μία κόκκινη κόρη, ένα μάυρο χιτώνα και έναν ολόμαυρο επιπεφυκώτα.
Ίσως κάποτε αποκτήσει και ένα στόμα. Και ίσως κάποτε μπορέσει να χαμογελάσει.
Ως τότε βρίσκεται εκεί που πρέπει. Στο μόνο μέρος που αξίζει να υπάρχει.
Όταν τέλειωσα ένιωθα ότι το ιστολόγιο αυτό είχε κλείσει τον κύκλο του. Κυριώς επειδή λύθηκε το "μυστήριο" για το τί είδε η Αλίκη, αλλά και για το ποιά είναι η Αλίκη. Όσο περίεργο μπορεί να μοιάζει, αυτό το μυστήριο ήταν και ένα κίνητρο γραφής. Σε εκείνη τη φάση το κίνητρο για αυτού του τύπου τη γραφή μάλλον τέλειωσε. Τώρα έχουνε διαμορφωθεί άλλα κίνητρα, με άλλο χαρακτήρα, με άλλο νόημα και με άλλο σκοπό. Ειδικά από τον Φλεβάρη και μετά έγραφα μάλλον απο υποχρέωση και συνήθεια παρά από ανάγκη και επιθυμία.
Οπότε επειδή είναι καλύτερο να τελειώνεις κάτι όμορφα και ωραία, λέω να ρίξω τους τίτλους τέλους.
Θα κλείσω με ένα τραγουδάκι που τόσα χρόνια τώρα με στοιχειώνει.
Το σαράκι της γραφής είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου οπότε δε θα σταματήσω να γράφω. Αλλά θα με βρείτε πάλι από την αρχή.
Αντίο και σας ευχαριστώ όλες και όλους.
Κατηγορία: Ιστολογικές Κρίσεις
30 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ραντεβου στους δρόμους!
elpizw kapws kapote na ta poume apo konta...
Θα μου λείψεις.. σίγουρα.
Θα ξαναβρεθούμε... ακόμα πιο σίγουρα.
Και εγώ που σε διαφήμισα σε όλους τους φίλους μου;!
δεν το πιστευω, νοιωθω οτι φευγει ενας φιλος..
ε να σου αφιερώσω κι εγώ κάτι,
http://www.youtube.com/watch?v=TytGOeiW0aE
μπείτε ρε μαλάκες δεν είναι χιπχοπ.
Αλήθεια
[url]http://www.youtube.com/watch?v=TytGOeiW0aE[/url]
Αλλά αφού το νιώθεις έτσι, οκ.
Τα λέμε ΣΥΝΤΡΟΦΕ.
ΥΓ η πορεια στο δρομο του μεταξιου την οποια διεκοψε ο δεκεμβρης στο μεσο της ελπιζω καποια στιγμη να συνεχιστει!
Η αλήθεια είναι όμως ότι θέλω να νιώσω λίγο σαν τον Αλαβάνο.
Τέσπα δε θα σταματήσω να γράφω και ούτε θα σταματήσω να γράφω και να δημοσιεύω στο ίντερνετ...
Το διακύβευμα είναι τώρα αν θα βάλω λινκ ή όχι σε αυτό εδώ...
Αλλά βασικά το διακύβευμα είναι ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ.
Και πάλι σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια.
Θα με βρείτε πάλι στα σίγουρα.
xo xo xo
we love you
αν και έχω βάσιμες υποψίες ότι ο αρσεν είναι ο ινστρούχτοράς σου και ότι είσαι ο καραφλός πράκτωρ
ραντεβού στα οδοφράγματα..
Πάντως το να μη βάλεις και εδώ λινκ για την καινούργια διεύθυνση μας φαίνεται ακατανόητο.
εσεις ποιος νομιζετε πως τα ονειρευτηκε ολα αυτα?
γεια χαρα.
Τί πιστεύω ότι κατάφερε αυτό εδώ το ιστολόγιο;
Προσωπικά, με βοήθησε η οπτική σου, οι ιστολογικές συζητήσεις, το υλικό που παρατέθηκε, για να συλλογιστώ πολλά ζητήματα. Τα παραπάνω αποτέλεσαν την αφορμή για συζητήσεις μεταξύ φίλων, συναδέλφων, συναγωνιστών και συντρόφων. Μεταξύ άλλων, ήταν μια ουσιώδης βοήθεια για τους νεώτερους ή γι' αυτούς που για διαφορετικούς λόγους δε μπορούν να ασχοληθούν όσο ενεργά επιθυμούν με το κίνημα.
Γεια και χαρά σου, Βα.Αλ!
εις το επανιδειν
αν και δε πολυκαταλαβαινω αυτες τις "μετακομίσεις-μεταφορές" μπλογκ...
tespa
Τώρα που είχαν αρχίσει να σκάνε θέματα (μεταναστευτικό, καταστολή, Σέξτα Επαναστατών, κλείσιμο Ε.Τ., κτλ.) τώρα βααλ μας το κλείνεις το μαγαζί. (Φαντάζομαι κι αυτό θα το είχες αποφασίσει σε συνεννόηση με την Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη να κλείσετε από κοινού λόγω οικονομικού αδιεξόδου!)
Ας είναι.
Νομίζω όμως ότι θα ήταν καλό να δημοσίευες έναν απολογισμό για όλα αυτά τα χρόνια, για το πώς είδες εσύ την Αλίκη και τι ήθελε να πει η Αλίκη μέσα από όλα αυτά ή ό,τι νομίζεις τέλος πάντων. Ένας απολογισμός αμφίδρομος που θα καλούσες και τους αναγνώστες να πουν την άποψή τους πάνω σε ένα-δυο ζητήματα που θα έβαζες πάνω στην Αλίκη.
Εσύ ξέρεις βέβαια. Το λέω ως πρόταση για να μη μείνουν οι ξεροί τίτλοι τέλους...
i guess she's got her reasons, but i just don't wanna know
'cuz for twenty-four years i've been living next door to Alice
(Alice who the fuck is Alice?)
twenty-four years, just waiting for a chance,
tell her how i feel, maybe get a second glance;
now i've got to get used to not living next door to Alice
Alicewho the fuck is Alice?
(Who the fuck is Alice?
Who the fuck is Alice?
Who the fuck is Alice?)
i don't know why she's leaving or where she's gonna go
i guess she's got her reasons, but i just don't wanna know
'cuz for twenty-four years i've been living next door to Alice
Alice who the fuck is Alice?
twenty-four years, just waiting for a chance,
tell her how i feel, maybe get a second glance;
now i've got to get used to not living next door to Alice
(Alice who the fuck is Alice?)
Όσο για τα θέματα που σκάνε αγαπητέ repaundi αυτό ακριβώς θα ήθελα να αποφύγω. Την έμμεση υποχρέωση μου κρατώντας αυτό το ιστολόγιο να μιλήσω.
Έχω προσπαθήσει να γράψω πολλά κείμενα όλον αυτόν τον καιρό, αλλά πολλά κολλάνε λίγο πριν (ή πολύ πριν) το κουμπί της δημοσίευσης.
Ο λόγος; Θα έλεγα ότι δεν είναι λειτουργικά... Μιας και τα περισσότερα κατέληγαν σε μπινελίκια.
Και επίσης τι να πω για τη Σέχτα; Έχει αλλάξει κάτι; Οι τύποι έχουνε ρίξει 200 σφαίρες 6 μήνες τώρα και εχουνε πετύχει 2. Ο ρόλος τους και οι επιλογές τους είναι αυτές που είναι ήδη από το Γενάρη.
Για το μεταναστευτικό τι θες να μάθεις που δεν το ξέρεις ήδη; Εκεί είναι τόσο χρόνια η Άθενς Βόις που φωνάζει για το ιστορικό κέντρο, εκεί είναι το ρεαλ εστατε, εκεί είναι το κατασκευαστικό κεφάλαιο, εκεί είναι η πολεοδομία που σταματάει η διασκεδοζώνη του κέντρου στην ομόνοια και δεν μπορεί να συνεχιστεί, εκεί είναι οι καλλιτέχνες με τα ρεμάπ τους, εκεί είναι ο πολιτικός στόχος να χτυπήσουνε για άλλη μια φορά το πιο αδύνατο κομμάτι της εργατικής τάξης. Τι να σας πω εγώ ρε συ;
Πέραν του ότι δε μπορώ γιατί μου βγαίνει πολύ στην αντίδραση, είδες τι γινόταν: ο (στενά)χωρος ασχολούνταν με τον Κουνταρδά (δε λέω να μην ασχοληθεί αλλά δεν εχει κανένας τη νοημοσύνη να καταλάβει ότι διακυβεύονται περισσότερα στον Αγ. Παντελεήμονα?) η δε αριστερά ασχολούνταν με τον Αλαβάνο και γιατί δεν πήρε 40% στις ευρωεκλογές αντί να στείλει τους λαλίστατους βουλευτές να κατασκηνώσουνε στην παιδική χαρά στον Αγ. Παντελεήμονα;
Τεσπα ειναι μεγάλη συζήτηση και κατά τη γνώμη μου δεν εχει και νόημα γιατί το αφήνω αυτό εδώ το ιστολόγιο. Και επίσης δε θα ήθελα να μπω στην διαδικασία να βάλω κάποιον να μου πει τι του πρόσφερα.
Αρκετά με τις αυτοναφορικότητες που μας εχουν πλήξει τελευταία.
Θα τα ξαναπούμε απο Σεπτέμβρη. Το εμαιλ μου ειναι εκεί και θα χαρώ να απαντήσω σε όποιον θέλει κάτι.
Και να ξέρετε δύο πράγματα. Δε θέλω να αισθάνομαι όυτε διανοούμενος, ούτε φιλόσοφος, ούτε εναλλακτικός δημοσιογράφος. Πρώτα από όλα θέλω να είμαι ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος του όποιου κινήματος, μία σταγόνα μέσα στις πολλές μία πέτρα μέσα στις πέτρες. Αυτή είναι και η μόνη μου προσωπική φιλοδοξία (τι πήγε λάθος στην κοινωνικοποιήση μου;).
Το άλλο που πρέπει να ξέρετε είναι ότι αυτό το ιστολογίο χρωστάει πολλά πράγματα σε όλους και όλες εκείνες μέσα από τις οποίούς αναδύθηκε. Με απλά λόγια. Εχω κατακλέψει όποιον έχει τολμήσει να μιλήσει μαζί μου. Επίσης εννοείται ότι μεγάλο κομμάτι αυτού του ιστολογίου έισασταν και όλοι εσείς που γράφατε και συζητούσατε. Σαν οπαδός της συζήτησης παρά του μονολόγου αυτό μου άρεσε πολύ περισσότερο από ότι περίμενα.
Τεσπα το παρατράβηξα το θέμα.
Στορμ στείλε μου ενα εμαιλ...
[Σε συγκίνησα;]
Τε'σπα' ... email me όταν ανοίξεις νέο blog γιατί δεν μπορώ στην ηλικία μου να τρέχω!
Και θα σε (δια)δώσουμε στεγνά, διότι είμεθα καλοί ρουφιάνοι.
Και σου χρωστώ ένα διαγωνισμό μπιροποσίας ε;
Εις το επανειπείν λοιπόν. Και φχαρστούμε για γραφτά σου.
Θα προσπαθήσω και γω να σε βρω ανάμεσα σ'άλλους από σεπτέμβρη.
Καλή τύχη ως τότε.
Δε ξέρω,αλλά ήσουν το χέρι μου και το στόμα μου,σε πολλές περιπτώσεις.Δε ξέρω αν είναι ανάθεση αυτό,αλλά με τόσα που είχα στον εγκέφαλό μου δε νοιαζόμουν για αυτό.
Αναμένω το επόμενο,διαδυκτιακό,βήμα...
Μάκια!!!