Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Οκ, μερικά πράγματα που σιχαίνομαι στον κινηματογράφο.

α. την εσωστρέφεια και τον εσωτερισμό, με απλά λόγια το ο "μοναχικός ήρωας που αναζητεί την ταυτότητα του σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον" (που λέγαμε και μικροί). Με πολλά λόγια, βαριέμαι μέχρι θανάτου την επικέντρωση στο άτομο και στις αναζητήσεις του, τους προβληματισμούς μίας μεμωνομένης προσωπικότητας, τα προσωπικά αδιέξοδα και άλλα τέτοια ωραία.

β. τα βαριά νοήματα. Ναι δεν αντιλέγω ότι οφείλουμε να διερευνούμε σε βάθος τα πράγματα. Αλλά αν την ποίηση, ή την οποιαδήποτε τέχνη, "δεν μπορεί να την καταλάβει ένα δεκατετράχρονο κορίτσι" δεν μου κάνει. Επίσης κάτι πολύ βασικό: στην καθημερινότητα μας αυτό που μας κινεί δεν είναι οι βαθυστόχαστες αναλύσεις και το ότι σκέφτεσαι ένα τέταρτο αν θα ανοίξεις το ψυγείο γιατί μέσα θα είναι όλοι οι εφιάλτες σου. Αυτό που μας κάνει να σηκωθούμε το πρωί από το κρεββάτι για να πάμε για δουλειά δεν είναι η ανάλυση του Μαρξ για το κεφάλαιο αλλά ο εκβιασμός της μισθωτής σχέσης. Άρα η απλότητα. Προσοχή όχι απλοικότητα (δηλαδή γενίκευση και αυθαίρετα συμπεράσματα) αλλά απλότητα (θέσεις και πράγματα καθαρά σαν το γάργαρο νερό).

γ. την έλλειψη αλληλεπίδρασης με το κοινωνικό περιβάλλον. Αν και αυτό είναι συνέχεια του α. έχει διαφορετική χροιά με την έννοια ότι οι άνθρωποι κάτι κάνουνε στο κοινωνικό περιβάλλον, και αυτό με τη σειρά του κάτι τους κάνει. Οι ταινίες που είναι 10 ήρωες και στα τέτοια τους όλα δε μου αρέσουνε καθόλου.

δ. την έλλειψη του θανάτου. Αν δεν πεθαίνει κανείς βίαια στα πρώτα 15 λέπτα, ή αν δεν κινδυνεύσει σοβαρά η ζωή του σταματάω την ταινία.

ε. την έλλειψη ζόμπι.

Ως εκ τούτου ανακυρήσω ταινία της χρονιάς το Zombieland που τηρεί όλα όσα μου αρέσουνε στον κινηματογράφο.

Καταρχήν έχει ζόμπι, έχει κοινωνική κριτική, έχει απλότητα, έχει κοινωνική δράση από όλα έχει. Μέχρι και τον Μπίλ Μάρει έχει να κάνει το ζόμπι χωρίς να είναι. Οκ, σε γενικές γραμμές είναι κάτι σαν το Shaun of the dead στην αμερικάνικη βερσιόν αλλά διαφέρει σημαντικά σε 2 σημεία. Το πρώτο είναι ο Woody Harrelson το δεύτερο είναι ότι δείχνει κατεστραμμένη την αμερική (έτσι και αλλιώς η Αγγλία κατεστραμμένη είναι). Ακόμα εισάγει μερικές καινοτομίες που αλλάζουν δραματικά τη δυνατότητα επιβίωσης. Τα ζόμπι τρέχουνε και είναι πιο έξυπνα, βέβαια στην ταινιά πεθαίνουνε πολύ πιο εύκολα και αυτό το αντισταθμίζει κάπως αλλά τέλος πάντων. Επίσης είναι ένα road movie και εμένα μου αρέσουνε αυτά. Ακόμα εχει πολλους θεαματικούς "θανάτους" ζόμπι που μου αρέσουνε ακόμα περισσότερο. Τέλος τα θηλυκά στην ταινία, είναι παλιοθήλυκα όπως και στην πραγματική ζωή που εκμεταλλευόνται και τη φοράνε σε 2 ευαίσθητους και ευάλωτους άντρες. Ακόμα παίζει ο Μπίλ Μάρει (αλλα το πα αυτό).

Ακόμα επειδή, πρόσφατα έπρεπε να φάω στη μάπα σε διάφορες παρέες αναλύσεις για την τελευταία ταινία του παπάρα του Τρίερ πέρνω την εκδίκηση μου καταγγέλωντας τον κινηματογράφο του σαν αντιδραστικό, τον ίδιο σαν πράκτορα του ιμπεριαλισμού και ελιτιστή.

Εγώ είμαι με τις μάζες.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση με τις μάζες των ζόμπι.