Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατα της φτώχειας ακούσαμε και διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε νούμερα. Νούμερα φτωχών, νούμερα ανθρώπων που δεν έχουν να φάνε... Δεν θα μεταφέρω εδώ κανένα νούμερο. Η πληθώρα των στοιχείων φανερώνει το πόσο πραγματικά φτωχή είναι η εποχή μας σε επίπεδο περιεχομένου. Διαβάζοντας όμως μία πρόταση σε μία εφημερίδα για το νούμερο εκείνων που θα πάνε νηστικοί στο κρεβάτι τους μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος από ένα τραγούδι. Και για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε πόσο φτωχή είναι η εποχή μας.

Ο στίχος λέει

A lotta people won’t get no supper tonight
A lotta people won’t get no justice tonight

Και η μετάφραση του είναι

Πολλοί άνθρωποι απόψε το βράδυ δεν θα έχουν φαί
Πολλοί άνθρωποι απόψε το βράδυ δεν θα έχουν δικαιοσύνη

Το τραγούδι είναι φυσικά το Armagideon Time από τους Clash.

Το ενδιαφέρον είναι ότι συνδέει το φαί με την δικαιοσύνη, σε ένα πρωτογενές επίπεδο. Η κάλυψη των βασικών αναγκών σαν δικαιοσύνη. Το γεμάτο στομάχι σαν μέρος και σαν στοιχείο της διακαιοσύνης. Ξέρω φυσικά ότι όλες αυτές οι κορώνες των τελευταίων ημερών είναι το άλλοθι ενός κόσμου που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πεινασμένους.

Στην συνέχεια θυμήθηκα τον Υβ Λε Μανάκ, και το κείμενο του "Τα κορίτσια, η δικαιοσύνη και η αιωνιότητα" ( Ο Κήπος - Εκδόσεις Αλήστου Μνήμης) και το πως αυτό συνδέει τη δολοφονία μίας μετανάστριας στο Βέλγιο με τον φόβο του δικό του θανάτου σαν αίτημα δικαιοσύνης.

Και σαν επιστέγασμα σκέφτομαι το πολυχρησιμοποιημένο αλλά μάλλον τόσο σωστό "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη".

Ψαχνώ να βρω την σύνδεση όλων αυτών. Και ψάχνω να βρω τον δρόμο προς το δίκαιο ως μία μορφή αυτοθέσμισης και ως μία εκδοχή κοινωνικότητας. Ότι ψάχνει δηλ. εδώ και 200 χρόνια το επαναστατικό κίνημα.

Δεν μπορώ να μην κλείσω με το βιντεάκι των Clash.



Και μην ξεχνάτε "No one will guide you through armagideon time"