Στην απο κάτω ανάρτηση μου την "έπεσα" (με τέτοιους όρους έγινε αντιληπτό) σε ένα απόσπασμα από ένα κείμενο της Ομάδας για την Υγεία (έτσι κατάλαβα τουλάχιστον) της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ στα Πετράλωνα. Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικές διαφορές δεν έχω με κανέναν έτσι και αλλιώς, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι δεν έχω και πολιτικές διαφορές. Σε αυτή την περίπτωση δεν ξέρω γιατί είναι κακό να τις λύνω ή τουλάχιστον να βάζω τα ζητήματα από αυτό εδώ το ιστολόγιο. Τέλος πάντων.
Αναγκαστικά επανέρχομαι στο ζήτημα υγεία. Και επανέρχομαι για μία σειρά από λόγους. Πρώτον, δεν είμαι επαγγελματίας της υγείας με την στενή σημασία της λέξης αν αυτό μπορούσε να στοιχειοθετήσει κάποιου είδους "δικαίωμα" ή "ορθότητα" του λόγου μου ξεχάστε το. Η θέση από την οποία μιλάω για το θέμα είναι αυτή: είμαι ασθενής. Ωστόσο, για μία σειρά λόγων, μάλλον τυχαίων, έχω ένα σωρό φίλους, φίλες, συντρόφισσες, συντρόφους, γνωστούς που εργάζονται σε αυτό το τεράστιο και τερατώδες σύστημα που ονομάζεται υγεία και περίθαλψη. Επίσης, έχω σπουδάσει κοινωνικός λειτουργός αλλά αυτό την παραμικρή σχέση δεν έχει καθότι δε διάβασα ποτέ μου κανένα μάθημα και ούτε υπήρξα καλός φοιτήτης.
Καταρχήν, υπάρχει ένα πολιτικό ζήτημα. Καθαρά πολιτικό ζήτημα. Ένα πολιτικό υποκείμενο κάνει μια πολιτική ενέργεια. Αυτή του την πολιτική ενέργεια τη συνοδεύει με ένα κείμενο. Με έναν λόγο. Και για να το θέσω και αλλιώς: ένα πολιτικό υποκείμενο κάνει μία έλλογη πολιτική πράξη. Σε αυτό το χωροχρονικό συνεχές έχω διαπιστώσει ότι υπάρχει μία συγκεκριμένη τάση να υποβαθμίζεται συστηματικά ο λόγος. Και σαν λέξεις, και σαν λογική. Μάλλον εδράζεται στο action speaks louder than words που είναι μάλλον σωστό αν θεωρήσουμε ότι action δεν είναι ένας στείρος ακτιβισμός αλλά κάτι πιο ουσιαστικό όπως η πολιτική πράξη.
Τέλος πάντων, για να το πω απλά και κατανοητά όση βαρύτητα δίνω στην πολιτική μου δράση, άλλη τόση μου αρέσει να δίνω και στον πολιτικό μου λόγο. Καταλαβαίνω ότι πιθανά πολλοί άλλοι δεν βρίσκονται σε αυτή τη φάση και ούτε έχουνε την δική μου αντίληψη. Οκ, κατανοητό και σεβαστό. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε εγχειρήματα τα οποία έχουνε ξεμπερδέψει πολύ ελαφρά την καρδία το συγκεκριμένο ζήτημα του δημόσιου λόγου. Να τονίσω εδώ ότι δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο εγχείρημα με το οποίο δεν έχω άμεση σχέση. Αυτή είναι εμπειρία από άλλα εγχειρήματα, και δεν μπορώ φυσικά να ξέρω κατω υπό ποίες συνθήκες γράφτηκε το εν λόγω κείμενο.
Ωστόσο, δόθηκε πολύ βαρύτητα στο ότι ασχολούμαι με κάτι που δεν... (δεν είναι τόσο σημαντικό, δεν του αξίζει τέτοια προσέγγιζει, δίνω μεγάλη βαρύτητα κλπ). Ας μου επιτραπεί να πω απλά ότι το που δίνω ή όχι βαρύτητα, το τι θέλω κάθε φορά να εξετάζω και τι όχι είναι δικό μου θέμα. Έχω αυτή την ελευθερία νομίζω. Όπως και εσείς με τη σειρά σας έχετε κάθε δικαίωμα να διαβάζετε ή να μη διαβάζετε και να μου λέτε τι μαλακίες κάθομαι και λέω. Από την άλλη και κλείνω εδώ το θέμα της κριτικής που μου ασκήθηκε θα θελα να πω ότι το λάθος μου δεν ήταν ότι υπερέβαλλα, αλλά μάλλον το ακρίβως αντίθετο. Το πήρα πολύ ελαφρά εώς και επιπόλαια θα τολμήσω να πω. Και τέλος και εδώ αναγνωρίζω το λάθος μου, δυστυχώς η κριτική δεν μπορεί να είναι πάντα δίκαιη, και αυτό το λέω και έχοντας ασκήσει και έχοντας ασκηθεί πάνω μου κριτική. Πάμε παρακάτω.
Όποιος καταπιάνεται με το ζήτημα υγεία αναγκαστικά βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο και δαιδαλώδες σύνολο. Και είναι προφανές το θέμα "υγεία" είναι αλληλοεμπλεκόμενο με το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Για την ακρίβεια είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Υπάρχει η υγεία σαν χώρος εργασίας, υπάρχει η υγεία σαν επιστήμη, υπάρχει η υγεία σαν εκπαίδευση, υπάρχει η υγεία σαν στοιχείο της εργασίας, υπάρχει η υγεία σαν αναπαραγωγή, υπάρχει η υγεία σαν εμπόρευμα, υπάρχει η υγεία σαν συνείδηση και συμπεριφορά και ούτω κάθεξης...
Ως εκ τούτου όποιος αποπειραθεί να το πιάσει σαν κάτι ενιαίο, σαν μία κεντρικότητα το πιο πιθανό είναι να αρχίσει να κόβει βόλτες με τη βάρκα του στα έλη της ιδεολογίας.
Την υγεία σαν θέμα, για να το πω απλά, θα την προσεγγίσει το κάθε κοινωνικό υποκείμενο από τη μεριά του σαν θέμα που το αφορά και μόνο έτσι το επαναστατικό κίνημα θα το θέσει συνολικά πια. Τι θέλω να πω; Ότι οι κάτοικοι μιας περιοχής θα βάλουνε το θέμα της μόλυνσης ή της ποιότητας ζωής, ότι οι εργαζόμενοι του εργοστασίου θα βάλουνε το θέμα της ασφάλειας στο χώρο δουλειάς, της μόλυνσης που αυτό προκαλεί κλπ, ότι το υγειονομικό προσωπικό θα αναδείξει τα ζήτηματα που αφορούνε άμεσα την περίθαλψη. Ότι με απλά λόγια το ζήτημα της υγείας θα είναι τόπος συνάντησης των αυτονομιών των αγώνων και του πλούτου που αυτοί θα έχουνε.
Με αυτή την έννοια το ζήτημα της υγείας δεν ειναι ακαδημαικό ζήτημα. Επίσης κατά καμία έννοια δεν είναι θέμα των ειδικών. Και τέλος (αν έχει μείνει καμία άλλη έννοια) κατα καμία έννοια εναλλακτισμού, αφαρμάκου ιατρικής, οργονοθεραπείας, βοτανοθεραπείας, ομοιοπαθητικής. Με αυτή την έννοια το ζήτημα της υγείας δεν ειναι ούτε τεχνικό, ούτε επιστημονικό πρόβλημα. Είναι πρόβλημα από την κορφή μέχρι τα νύχια πολιτικό. Είναι ζήτημα των ίδιων των υποκειμένων πως θέλουνε να ζήσουνε και να πεθάνουνε και ως εκ τούτου ενιαίο ζήτημα με το θέμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Επειδή όμως τα θέματα δεν είναι τόσο αφηρημένα αλλά αντιθέτως είναι πολύ συγκεκριμένα καλό είναι να τα βάζουμε μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.
Αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο, το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, για να είμαι όσο πιο σαφής μπορώ, δεν είναι άλλο από αυτό του αγώνα. Της διαδικασίας εκείνης δηλ. όπου υπάρχει σύγκρουση. Σύγκρουση ξεκάθαρη με ότι είναι αυτός ο κόσμος, και αυτός ο κόσμος αν είναι κάτι πρώτα και κύρια αυτό είναι σχέση. Σχέση συγκεκριμένη και σαφής. Σχέση μεταξύ υποκειμένου και αρρώστιας, σχέση μεταξύ άρρωστου υποκειμένου και γιατρού, σχέση μεταξύ γιατρού εργαζόμενου και γιατρου αφεντικού, σχεση μεταξύ προισταμένων και υφισταμένων και δεν συμμαζεύεται. Το να πάρεις τώρα αυτή τη σχέση και να την βάλεις σε μία κατάληψη, είτε σαν βιβλιοθήκη, είτε σαν βοτανοθεραπεία είναι για εμένα πολιτικά λάθος.
Αφήνω κατά μέρους τώρα ένα πλήθος ζητημάτων, πραγματικών ζητημάτων που λένε περιμένω 2 μήνες για ραντεβού, θέλω ενα χιλιάρικο να βγάλω τις αμυγδαλές μου, δεν υπάρχει ένα κρεββάτι στο νοσοκομείο, έχω τσακιστεί στη δουλειά και ο γιατρός του ΙΚΑ μου κόβει 2 μέρες άδεια, πληρώνω κάθε χρόνο 3000 από το μισθό μου για μια ελεείνη περίθαλψη και άλλα πολλά των οποίων ουκ έστιν αριθμός.
Και εδώ προφανώς μάλλον έχει δημιουργηθεί μια απορία σε πολλούς. Μα πως γίνεται να ζητάς να ασχολείται κανείς με τέτοια ρεφορμιστικά ζητήματα και ταυτόχρονα να ισχυρίζεσαι ότι αυτό που έχει σημασία είναι να αναδεικνύεις συνολικά το ζήτημα. Πως θα αναδείξεις συνολικά το ζήτημα της υγείας αν ασχολείσαι με ράντζα;
Και εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα μας. Το κίνημα δεν είναι Κεντρικές Επιτροπές που βγάζουνε διακυρήξεις, το κίνημα είναι σύνολο κινήσεων (αυτό το κάνει και κίνημα). Το ζήτημα της υγείας μπαίνει συνολικά απο όλο το κίνημα. Και για αυτό λέω ότι έχει μεγάλη σημασία ο λόγος που έρχεται να συνυπάρξει με μια πολιτική πράξη. Μπορείς να βάλεις το ζήτημα των ράντζων με επαναστατικούς όρους; Εγώ λέω ότι μπορείς. Στο βαθμό που σαν επαναστατικούς ορίζουμε εκείνους τους όρους όπου τα ίδια τα υποκείμενα τους αλλάζουνε. Με αυτή την έννοια ένας αγώνας μπορεί να πηγαίνει περισσότερο μπροστά τα πράγματα άσχετα με τα αιτήματα του ή τις επι μέρους διεκδικήσεις του, απο έναν άλλον με επαναστατικές διακυρήξεις αλλά καθόλου βάθος ή πλάτος. Επαναστατικό είναι αυτό που αλλάζει την πραγματικότητα των υποκειμένων απο τα ίδια τα υποκείμενα.
Όλα αυτά φυσικά πολύ μικρή σχέση έχουνε είτε με την Ομάδα για την Υγεία, είτε με την ίδια την κατάληψη του ΠΙΚΠΑ παρα μόνο σαν μια ευρύτερη πολιτική οπτική στο θέμα.
Επί του συγκεκριμένου τώρα δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο από αυτά που λέω στο σχετικό κείμενο απο κάτω, υπερβάλλω, δεν υπερβάλλω, τι να κάνω. Η ιδεολογία που διαπνέει το κείμενο είναι προφανής, όποιος θέλει την βλέπει όποιος δεν θέλει βλέπει υπερβολές.
Και για μένα είναι συγκεκριμένη η ιδεολογία του. Είναι η ιδεολογία της νησίδας μέσα στον καπιταλισμό και του ομαδικού πολιτικού group therapy.
Αναγκαστικά επανέρχομαι στο ζήτημα υγεία. Και επανέρχομαι για μία σειρά από λόγους. Πρώτον, δεν είμαι επαγγελματίας της υγείας με την στενή σημασία της λέξης αν αυτό μπορούσε να στοιχειοθετήσει κάποιου είδους "δικαίωμα" ή "ορθότητα" του λόγου μου ξεχάστε το. Η θέση από την οποία μιλάω για το θέμα είναι αυτή: είμαι ασθενής. Ωστόσο, για μία σειρά λόγων, μάλλον τυχαίων, έχω ένα σωρό φίλους, φίλες, συντρόφισσες, συντρόφους, γνωστούς που εργάζονται σε αυτό το τεράστιο και τερατώδες σύστημα που ονομάζεται υγεία και περίθαλψη. Επίσης, έχω σπουδάσει κοινωνικός λειτουργός αλλά αυτό την παραμικρή σχέση δεν έχει καθότι δε διάβασα ποτέ μου κανένα μάθημα και ούτε υπήρξα καλός φοιτήτης.
Καταρχήν, υπάρχει ένα πολιτικό ζήτημα. Καθαρά πολιτικό ζήτημα. Ένα πολιτικό υποκείμενο κάνει μια πολιτική ενέργεια. Αυτή του την πολιτική ενέργεια τη συνοδεύει με ένα κείμενο. Με έναν λόγο. Και για να το θέσω και αλλιώς: ένα πολιτικό υποκείμενο κάνει μία έλλογη πολιτική πράξη. Σε αυτό το χωροχρονικό συνεχές έχω διαπιστώσει ότι υπάρχει μία συγκεκριμένη τάση να υποβαθμίζεται συστηματικά ο λόγος. Και σαν λέξεις, και σαν λογική. Μάλλον εδράζεται στο action speaks louder than words που είναι μάλλον σωστό αν θεωρήσουμε ότι action δεν είναι ένας στείρος ακτιβισμός αλλά κάτι πιο ουσιαστικό όπως η πολιτική πράξη.
Τέλος πάντων, για να το πω απλά και κατανοητά όση βαρύτητα δίνω στην πολιτική μου δράση, άλλη τόση μου αρέσει να δίνω και στον πολιτικό μου λόγο. Καταλαβαίνω ότι πιθανά πολλοί άλλοι δεν βρίσκονται σε αυτή τη φάση και ούτε έχουνε την δική μου αντίληψη. Οκ, κατανοητό και σεβαστό. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε εγχειρήματα τα οποία έχουνε ξεμπερδέψει πολύ ελαφρά την καρδία το συγκεκριμένο ζήτημα του δημόσιου λόγου. Να τονίσω εδώ ότι δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο εγχείρημα με το οποίο δεν έχω άμεση σχέση. Αυτή είναι εμπειρία από άλλα εγχειρήματα, και δεν μπορώ φυσικά να ξέρω κατω υπό ποίες συνθήκες γράφτηκε το εν λόγω κείμενο.
Ωστόσο, δόθηκε πολύ βαρύτητα στο ότι ασχολούμαι με κάτι που δεν... (δεν είναι τόσο σημαντικό, δεν του αξίζει τέτοια προσέγγιζει, δίνω μεγάλη βαρύτητα κλπ). Ας μου επιτραπεί να πω απλά ότι το που δίνω ή όχι βαρύτητα, το τι θέλω κάθε φορά να εξετάζω και τι όχι είναι δικό μου θέμα. Έχω αυτή την ελευθερία νομίζω. Όπως και εσείς με τη σειρά σας έχετε κάθε δικαίωμα να διαβάζετε ή να μη διαβάζετε και να μου λέτε τι μαλακίες κάθομαι και λέω. Από την άλλη και κλείνω εδώ το θέμα της κριτικής που μου ασκήθηκε θα θελα να πω ότι το λάθος μου δεν ήταν ότι υπερέβαλλα, αλλά μάλλον το ακρίβως αντίθετο. Το πήρα πολύ ελαφρά εώς και επιπόλαια θα τολμήσω να πω. Και τέλος και εδώ αναγνωρίζω το λάθος μου, δυστυχώς η κριτική δεν μπορεί να είναι πάντα δίκαιη, και αυτό το λέω και έχοντας ασκήσει και έχοντας ασκηθεί πάνω μου κριτική. Πάμε παρακάτω.
Όποιος καταπιάνεται με το ζήτημα υγεία αναγκαστικά βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο και δαιδαλώδες σύνολο. Και είναι προφανές το θέμα "υγεία" είναι αλληλοεμπλεκόμενο με το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Για την ακρίβεια είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Υπάρχει η υγεία σαν χώρος εργασίας, υπάρχει η υγεία σαν επιστήμη, υπάρχει η υγεία σαν εκπαίδευση, υπάρχει η υγεία σαν στοιχείο της εργασίας, υπάρχει η υγεία σαν αναπαραγωγή, υπάρχει η υγεία σαν εμπόρευμα, υπάρχει η υγεία σαν συνείδηση και συμπεριφορά και ούτω κάθεξης...
Ως εκ τούτου όποιος αποπειραθεί να το πιάσει σαν κάτι ενιαίο, σαν μία κεντρικότητα το πιο πιθανό είναι να αρχίσει να κόβει βόλτες με τη βάρκα του στα έλη της ιδεολογίας.
Την υγεία σαν θέμα, για να το πω απλά, θα την προσεγγίσει το κάθε κοινωνικό υποκείμενο από τη μεριά του σαν θέμα που το αφορά και μόνο έτσι το επαναστατικό κίνημα θα το θέσει συνολικά πια. Τι θέλω να πω; Ότι οι κάτοικοι μιας περιοχής θα βάλουνε το θέμα της μόλυνσης ή της ποιότητας ζωής, ότι οι εργαζόμενοι του εργοστασίου θα βάλουνε το θέμα της ασφάλειας στο χώρο δουλειάς, της μόλυνσης που αυτό προκαλεί κλπ, ότι το υγειονομικό προσωπικό θα αναδείξει τα ζήτηματα που αφορούνε άμεσα την περίθαλψη. Ότι με απλά λόγια το ζήτημα της υγείας θα είναι τόπος συνάντησης των αυτονομιών των αγώνων και του πλούτου που αυτοί θα έχουνε.
Με αυτή την έννοια το ζήτημα της υγείας δεν ειναι ακαδημαικό ζήτημα. Επίσης κατά καμία έννοια δεν είναι θέμα των ειδικών. Και τέλος (αν έχει μείνει καμία άλλη έννοια) κατα καμία έννοια εναλλακτισμού, αφαρμάκου ιατρικής, οργονοθεραπείας, βοτανοθεραπείας, ομοιοπαθητικής. Με αυτή την έννοια το ζήτημα της υγείας δεν ειναι ούτε τεχνικό, ούτε επιστημονικό πρόβλημα. Είναι πρόβλημα από την κορφή μέχρι τα νύχια πολιτικό. Είναι ζήτημα των ίδιων των υποκειμένων πως θέλουνε να ζήσουνε και να πεθάνουνε και ως εκ τούτου ενιαίο ζήτημα με το θέμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Επειδή όμως τα θέματα δεν είναι τόσο αφηρημένα αλλά αντιθέτως είναι πολύ συγκεκριμένα καλό είναι να τα βάζουμε μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.
Αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο, το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, για να είμαι όσο πιο σαφής μπορώ, δεν είναι άλλο από αυτό του αγώνα. Της διαδικασίας εκείνης δηλ. όπου υπάρχει σύγκρουση. Σύγκρουση ξεκάθαρη με ότι είναι αυτός ο κόσμος, και αυτός ο κόσμος αν είναι κάτι πρώτα και κύρια αυτό είναι σχέση. Σχέση συγκεκριμένη και σαφής. Σχέση μεταξύ υποκειμένου και αρρώστιας, σχέση μεταξύ άρρωστου υποκειμένου και γιατρού, σχέση μεταξύ γιατρού εργαζόμενου και γιατρου αφεντικού, σχεση μεταξύ προισταμένων και υφισταμένων και δεν συμμαζεύεται. Το να πάρεις τώρα αυτή τη σχέση και να την βάλεις σε μία κατάληψη, είτε σαν βιβλιοθήκη, είτε σαν βοτανοθεραπεία είναι για εμένα πολιτικά λάθος.
Αφήνω κατά μέρους τώρα ένα πλήθος ζητημάτων, πραγματικών ζητημάτων που λένε περιμένω 2 μήνες για ραντεβού, θέλω ενα χιλιάρικο να βγάλω τις αμυγδαλές μου, δεν υπάρχει ένα κρεββάτι στο νοσοκομείο, έχω τσακιστεί στη δουλειά και ο γιατρός του ΙΚΑ μου κόβει 2 μέρες άδεια, πληρώνω κάθε χρόνο 3000 από το μισθό μου για μια ελεείνη περίθαλψη και άλλα πολλά των οποίων ουκ έστιν αριθμός.
Και εδώ προφανώς μάλλον έχει δημιουργηθεί μια απορία σε πολλούς. Μα πως γίνεται να ζητάς να ασχολείται κανείς με τέτοια ρεφορμιστικά ζητήματα και ταυτόχρονα να ισχυρίζεσαι ότι αυτό που έχει σημασία είναι να αναδεικνύεις συνολικά το ζήτημα. Πως θα αναδείξεις συνολικά το ζήτημα της υγείας αν ασχολείσαι με ράντζα;
Και εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα μας. Το κίνημα δεν είναι Κεντρικές Επιτροπές που βγάζουνε διακυρήξεις, το κίνημα είναι σύνολο κινήσεων (αυτό το κάνει και κίνημα). Το ζήτημα της υγείας μπαίνει συνολικά απο όλο το κίνημα. Και για αυτό λέω ότι έχει μεγάλη σημασία ο λόγος που έρχεται να συνυπάρξει με μια πολιτική πράξη. Μπορείς να βάλεις το ζήτημα των ράντζων με επαναστατικούς όρους; Εγώ λέω ότι μπορείς. Στο βαθμό που σαν επαναστατικούς ορίζουμε εκείνους τους όρους όπου τα ίδια τα υποκείμενα τους αλλάζουνε. Με αυτή την έννοια ένας αγώνας μπορεί να πηγαίνει περισσότερο μπροστά τα πράγματα άσχετα με τα αιτήματα του ή τις επι μέρους διεκδικήσεις του, απο έναν άλλον με επαναστατικές διακυρήξεις αλλά καθόλου βάθος ή πλάτος. Επαναστατικό είναι αυτό που αλλάζει την πραγματικότητα των υποκειμένων απο τα ίδια τα υποκείμενα.
Όλα αυτά φυσικά πολύ μικρή σχέση έχουνε είτε με την Ομάδα για την Υγεία, είτε με την ίδια την κατάληψη του ΠΙΚΠΑ παρα μόνο σαν μια ευρύτερη πολιτική οπτική στο θέμα.
Επί του συγκεκριμένου τώρα δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο από αυτά που λέω στο σχετικό κείμενο απο κάτω, υπερβάλλω, δεν υπερβάλλω, τι να κάνω. Η ιδεολογία που διαπνέει το κείμενο είναι προφανής, όποιος θέλει την βλέπει όποιος δεν θέλει βλέπει υπερβολές.
Και για μένα είναι συγκεκριμένη η ιδεολογία του. Είναι η ιδεολογία της νησίδας μέσα στον καπιταλισμό και του ομαδικού πολιτικού group therapy.
Δείτε και εδώ μια απλή και κατανοητή προσέγγιση.
6 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
από την άλλη καταλαβαίνω πως έχει και σημασία να κάνεις κριτική σαυτό που λέει ο άλλος γιατί λίγο με την φανφαρολογία λίγο με το διακυρηκτικό ύφος στην ελλάδα δε μας ενδιαφέρει και τόσο τι γράφουμε αρκεί να φαίνεται η πολιτική μας ταυτότητα.
από κει και πέρα όλη η ουσία είναι εδώ :" Αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο, το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, για να είμαι όσο πιο σαφής μπορώ, δεν είναι άλλο από αυτό του αγώνα. Της διαδικασίας εκείνης δηλ. όπου υπάρχει σύγκρουση. Σύγκρουση ξεκάθαρη με ότι είναι αυτός ο κόσμος, και αυτός ο κόσμος αν είναι κάτι πρώτα και κύρια αυτό είναι σχέση. Σχέση συγκεκριμένη και σαφής. Σχέση μεταξύ υποκειμένου και αρρώστιας, σχέση μεταξύ άρρωστου υποκειμένου και γιατρού, σχέση μεταξύ γιατρού εργαζόμενου και γιατρου αφεντικού, σχεση μεταξύ προισταμένων και υφισταμένων και δεν συμμαζεύεται. Το να πάρεις τώρα αυτή τη σχέση και να την βάλεις σε μία κατάληψη, είτε σαν βιβλιοθήκη, είτε σαν βοτανοθεραπεία είναι για εμένα πολιτικά λάθος."
βρίζουμε τους αγώνες των γιατρών για συντεχνιασμό, οι αρνήσεις των ασθενών παραπέουν στην ατομικότητά τους κι εμείς σε όλη αυτή τη συνθήκη βλέπουμε την ιδανική κατάσταση να πράξουμε για την υγεία με βασικό άξονα την πολιτική μας ταυτότητα? τι φάση δηλαδη?
Αλλά θα σε ρωτήσω κάτι άλλο: η πρώτη ή η τελευταία φορά είναι που γίνεται κάτι πρόχειρα (από ό,τι ακούω τουλάχιστον) και αναπαράγοντας αβασάνιστα την τετριμμένη "ιδεολογία της νησίδας μέσα στον καπιταλισμό και του ομαδικού πολιτικού group therapy" που λες. Η πρώτη ή η τελευταία φορά είναι που βγαίνουνε κείμενα στο πόδι γραμμένα (που και για αυτό βέβαια πάλι παίζουν ρόλο και οι συνθήκες, μην το ξεχνάμε ή μην τα θεωρούμε ιδανικά όλα έτσι...);
Μάλλον κι αυτό ένα εγχείρημα είναι όπως και τόσα και τόσα άλλα που ακόμα ψάχνεται, δεν έχει βρει τα χαρακτηριστικά του (ελπίζω βέβαια να μην περιμένει να του τα δώσουν άλλοι, οι και καλά μούρες όπως γίνεται συνήθως...) και που αν θα βρει το δρόμο του και αν θα καταφέρει να προχωρήσει είναι αποτέλεσμα του κατά πόσο θα υπάρξει και η διάθεση όλων να πάνε μπροστά.
Οπότε εγώ θα σου έλεγα να περιμένεις ακόμα γιατί ο δρόμος και μακρύς είναι και δύσκολος. Και πρέπει να δοθούν πολλές μικρές μάχες και σε πολλά επίπεδα για να ξεφύγουμε από πρακτικές του παρελθόντος. Και όχι μόνο στο ΠΙΚΠΑ αλλά παντού...
Ας μου επιτραπεί να πω απλά ότι το που δίνω ή όχι βαρύτητα, το τι θέλω κάθε φορά να εξετάζω και τι όχι είναι δικό μου θέμα.Κανονικά θα έπρεπε να πείς --και αυτό νομίζει ότι εννοείς ούτως ή άλλως-- ότι το τι βαρύτητα δίνεις κάθε φορά σε ένα θέμα αντιστοιχεί στην εγγενή βαρύτητα του θέματος, όχι ότι είναι απλά "δικό σου θέμα", δηλαδή γούστο σου.
(Γιατί αλλιώς και των άλλων "γούστο τους" ήταν να μην το σκεφτούν πολιτικά).
Από εκεί και πέρα θα μπορούσε να αντεπιχειρηματολόγήσει όποιος διαφωνεί, ότι "ναι, το θέμα αξίζει τόση βαρύτητα", ή "όχι, το θέμα δεν είναι τόσο σημαντικό".
Αλλά σκέτα το "είναι δικό μου θέμα" είναι σολιψιστικό, και δεν επιδέχεται περαιτέρω συζήτηση.
Επίσης, έχω σπουδάσει κοινωνικός λειτουργός αλλά αυτό την παραμικρή σχέση δεν έχει καθότι δε διάβασα ποτέ μου κανένα μάθημα και ούτε υπήρξα καλός φοιτήτης.Και το άδικο σύστημα δεν ανταμοίβει τέτοια προσόντα με μια καλοπληρωμένη δουλειά;;;!!!!
σωστά αυτά που λες και δε διαφωνώ καθόλου, δεν το έριξα όμως και στον Καιάδα της αντεπανάστασης το εγχείρημα.
Αυτός ο δρόμος για να περπατηθεί δε θέλει μόνο χειροκροτητές στα πεζοδρόμια, έτσι δεν είναι...
Γνώμο...
Σολιψιστής; Μπα υποκειμενιστής καλύτερα, ή ακόμα καλύτερα έντιμος αντικειμενιστής!
Βασικά πάντα είχα την πεποίθηση ότι το ελληνικό κράτος οφείλει να μου κόψει μία ισόβια σύνταξη επιπέδου καθηγητή πανεπιστημίου για να με αφήσει απερίσπαστο στην εργασία του αρνητικού και στην προσφαορά μου στο έθνος.
Αλλά θα περιμένω τον Αλαβάνο για ποεδρο της δημοκρατίας να υπαβάλλω το αίτημα μου.
διαβάζω πολιτικό γκρουπ θέραπυ σε όλα τα παραπάνω. αυτό δε περιγράφεις; τα υποκείμενα θα προσεγγίζουν το θέμα υγεία από τηγ σκοπιά που αφορά το καθένα. Προσεγγίζεις το θέμα από τη σκοπιά που σε αφορά (έχεις γνωστούς και φίλους στον τομέα της υγείας, κλπ). Και μέσα από αυτή τη θέση, σκοπιά, θα έρθει η σύγκρουση.
Άρα υπάρχουν υποκειμενικότητες σαν κουκίδες σε ένα χάρτη, στις οποίες καθαγιάζεται μια παντελής έλλειψη περιορισμού προς χάριν της "σύγκρουσης". Τώρα αυτές οι κουκίδες σχηματίζουν και μια νησίδα, τη νησίδα μέσα στον καπιταλισμό.
Όσο μεγαλώνει η νησίδα τόσο μικραίνει ο καπιταλισμός, κι όσο λιγότεροι οι περιορισμοί, τόσο καλύτερα.
Και μου έρχεται στο μυαλό αμέσως (κοίτα τι του πέρασε τώρα απ το μυαλό) ο χομπς
τώρα δε παίρνω θέση επί του συγκεκριμένου - στο κείμενο της κατάληψης και το διάλογο επ αυτού, ούτε το τι αφορά υγεία και τι όχι, πως προσεγγίζεται κλπ
αλλά επαναστατικό σύμφωνα με αυτά που διάβασα είναι η σκοπιά του καθένα, και όχι ο θάνατος της σκοπιάς του καθένα. φυσικά τα ίδια κάνω και γω, δε τα λέω μόνο για σένα.
έχεις την ελευθερία γράφεις να τοποθετείσαι στο θέμα. το ίδιο πράγμα δεν εννοείς; πως η σκοπιά είναι η μόνη αλήθεια που έχεις;
και μπορεί να λες ότι το ζήτημα το προσεγγίζεις συνολικά γιατί είναι πολιτικό, αλλά πάλι χρησιμοποιείς το ίδιο σχήμα. Επαναστατικό είναι αυτό που με αφορά στην ολότητα, αυτό που απαιτείται είναι μια κάποια θέση, μια σκοπιά, κι από κει και πέρα τα πάντα μπορούν να γίνουν πολιτικά (με λόγο ή πράξη). οπότε υπάρχει η αλήθεια τελικά, η αλήθεια της νησίδας των κουκίδων μέσα στον καπιταλισμό, της μεταξύ τους σύγκρουσης και του ομαδικού γκρουπ θέραπυ.
έτσι το κατάλαβα εγώ.
αντιθετικών μεταξύ τους θα ήταν περισσότερο κατανοητό γιατί ένα τέτοιο κείμενο δεν μπορει να έχει την τρομερή πολιτική ανάλυση.και νομίζω πως για τους περισσότερους στη συνέλευση για την υγεία του ΠΙΚΠΑ ζητούμενο δεν είναι η δημιουργία κανενός μανιφέστου που θα φορεθεί καπέλο στην τοπική κοινωνία, ούτε οι ατέρμονες θεωρητικές συζητήσεις μεταξύ ατόμων -που θα γίνονται ολοένα και πιο λίγα από συνέλευση σε συνέλευση- οι οποίες το πολύ πολύ να καταλήξουν σε συμπεράσματα για εσωτερική κατανάλωση.μια ανοιχτή συνέλευση για την υγεία δεν μπορεί να έχει διαφορετικό σκοπό από το να προσπαθήσει να επικοινωνήσει με την κοινωνία (είτε τοπική είτε ευρύτερη),να ενισχύσει τη συμμετοχικότητα και τη ζυμωση σχετικά με το ζήτημα της υγείας στο σύνολό του,έτσι όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας και όλοι μαζί.σε καμία περίπτωση δεν αναπολούνταν στο κείμενο το κοινωνικό κρατος(το οποίο από τη συνέλευση ανγνωρίζεται ως μηχανισμός του καπιταλισμού να εδραιώσει την κυριαρχία του).σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει η διάθεση να δημιουργηθεί καμία νησίδα υγειονομικής αντίστασης στο κράτος ή στον καπιταλισμό.η κατάληψη του ΠΙΚΠΑ είναι ένας απελευθερωμένος χώρος,που επιστρέφει μετά από χρόνια στους κατοίκους της γειτονιάς οι οποίοι αναλαμβάνουν να τον διαχειριστούν ως χώρο εκφρασης,δράσης και επικοινωνίας.και στη συνέλευση για την υγεία που πραγματοποιείται εκεί με ανάλογο σκεπτικό,η υγεία, η αρρώστια, το σώμα...επιστρέφουν ξανά στα υποκείμενα τα οποία καλούνται να τα διαχειριστούν σπάζοντας εξουσιαστικές σχέσεις ειδικού μη ειδικού,ασθενή υγειούς,παρεκλίνοντος και φυσιολογικού, αλλά και συνειδητοποιώντας πως η εργασία ή το περιβάλλον ή οι κοινωνικές ανισότητες είναι θέματα υγείας πολύ πιο ουσιαστικά από τη νοσολογία της δυτικής ιατρικής.ο χώρος υγείας που δημιουργείται σε καμία περίπτωση δεν θα υποκαθιστά τα ελλειματα του κράτους ή θα είναι ένα αντίγραφο των ΜΚΟ (αυτό θα ταν πολύ ευκολο).θα είναι ένας χώρος απελευθερωσης,θα είναι η δημιουργία ενός νέου μορφώματος για την υγεία,εκτος συστήματος και ανταγωνιστικό ως προς αυτό.και αυτό θα επιτευχθεί μέσα από την εμπειρία των δράσεων, από την αλληλεπίδραση των κοινωνικών υποκειμένων και τη σύνθεση διαφορετικών θεωριών και απόψεων.μπορεί να πετύχει, μπορεί και όχι,αλλά το ζητούμενο δεν είναι η επιτυχία (δεν είμαστε κομματικά στελέχη ούτε διαφημιστές),σημασία έχει η εμπειρία που θα κερδηθεί και οι σχέσεις που διαμορφώνονται στην πορεία.όσους θέλουν να κρίνουν κάτι που τώρα ξεκινά θα τους συμβούλευα να μη βγάζουν αβίαστα συμπεράσματα,ούτε να σχηματοποιούν ένα εγχείρημα ενώ δεν το έχουν κάνει ακόμα τα ίδια τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτό.καταλαβαίνω βέβαια την παρανόηση, αφού η μοναδική επαφή με το εγχείρημα είναι μια ανακοίνωση στο διαδύκτυο και η αντίστοιχη κριτική είναι εξίσου αποστασιοποιημένη από το γεγονός όσο είναι ο χώρος που βρίσκεται ο υπολογιστής του καθένα μας από το ΠΙΚΠΑ.παρόλα αυτά, σύντομα θα δημοσιευθεί νέο πληρέστερο και πιο συγκεκριμένο κείμενο για το χώρο υγείας που θα διαμορφωθεί, οπότε,αν δεν πρόκειται να τον επισκευθείτε για να αποκτήσετε ουσιαστική εικόνα,θα μπορέσετε εκ νέου να τον κρίνετε μέσω των PC σας...
apo parakei...