ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ,
ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ
ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,
ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,
ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους εργασίας είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί μέσα από πολύχρονους αγώνες. Τώρα, στην παρούσα ιστορική συγκυρία που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε την οικονομική κρίση, τα αφεντικά γενικεύουν περαιτέρω την επισφάλεια στην εργασία αξιώνοντας την πειθάρχηση και την συναίνεσή μας. Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας εμφανίστηκαν αρχικά τη δεκαετία του ’90 με την ακραία υποτίμηση των μεταναστών εργατών και επεκτάθηκαν σταδιακά και σε άλλα κομμάτια εργαζόμενων. Έτσι, η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων και η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί από εμάς, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αποτελούν την πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει μια διερυμένη ζώνη «αόρατων εργαζόμενων», όπου ο καθένας τρέχει συνέχεια, ανασφαλής και μόνος του, για την επιβίωση. Όμως το καινούριο στοιχείο της εργασιακής μας μιζέριας είναι ότι η γενίκευση της επισφάλειας αφορά εξίσου, ειδικά το τελευταίο διάστημα, και κομμάτια εργαζομένων που μέχρι τώρα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και υπό ευνοϊκότερες όρους. Η επέκταση του καθεστώτος των συμβασιούχων στο δημόσιο και του θεσμού των ωρομίσθιων στα σχολεία (τους οποίους το κράτος καθυστερεί ή και αρνείται να τους πληρώσει!), το άνοιγμα του ζητήματος του ασφαλιστικού των δημοσίων υπαλλήλων, οι εξαγγελίες για πάγωμα μισθών και επιδομάτων, η επιβολή διαθεσιμότητας σε πολλές βιομηχανίες και οι απειλές για ομαδικές απολύσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη της επίθεσης των αφεντικών.
Επιπλέον η ωμή βία και η ένταση της εκμετάλλευσης στα σύγχρονα κάτεργα που παρουσιάζονται ως «χώροι εργασίας» εντείνεται το τελευταίο διάστημα. Τα παραδείγματα των δολοφονημένων σε «εργατικό ατύχημα» εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, στους οποίους πρόσφατα το δικαστήριο επέρριψε την ευθύνη για το ατύχημα, και της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της απόπειρας επιβολής του φόβου και της διάχυσης του κλίματος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Η επιδιώξη τους είναι ξεκάθαρη: να το βουλώσουμε και να πειθαρχήσουμε στη συνεχή υποτίμησή μας.
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι απαραίτητο ως εργαζόμενοι-ες να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά στη σκέψη μας, δύο-τρία βασικά πράγματα. Πρώτο: η κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή, όπως αγκομαχούν να μας πείσουν δημοσιογράφοι και οικονομικοί αναλυτές, είναι δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς, ως οι εκμεταλλευόμενοι-ες αυτού του συστήματος, δεν έχουμε καμμία «ευθύνη συνδιαχείρισης» της κρίσης μαζί με τους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου. Επίσης δεν έχουμε την πρόθεση να δώσουμε καμμία πνοή ζωής στο σύστημά τους. Δεύτερο: η επέκταση και η πειθάρχηση στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας αποτελούν τη συγκεκριμένη μεθόδευση των αφεντικών προκειμένου να πληρώσουμε εμείς για την κρίση τους. Καλούν λοιπόν εμάς να πληρώσουμε για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα όσα τόσα χρόνια συστηματικά κατάκλεψαν. Και αυτό γιατί η μετακύλιση του κόστους της κρίσης είναι ο αποτελεσματικότερος αυτή τη στιγμή τρόπος προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις τους άμεσα. Η πρόσφατη κοινωνικοποίηση της χασούρας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι παραπάνω από ενδεικτική: αυτοί που για χρόνια μας παραμύθιαζαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις βρήκαν μέσα σε λίγες μέρες 28 δις για τους τραπεζίτες φίλους τους! Τρίτο: η δημόσια συζήτηση για την υποτιθέμενη «έκρηξη της εγκληματικότητας» δεν είναι καθόλου άσχετη με την επέκταση της επισφάλειας και την κρίση. Όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι «περισσότερη και καλύτερη αστυνομία» γνωρίζουν πολύ καλά ότι πίσω τους είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη και μπροστά τους οι ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις εξαιτίας της όξυνσης του ταξικού πολέμου από τα αφεντικά. Έτσι το κράτος από την πλευρά του με πρόσχημα το «αίσθημα ανασφάλειας που νιώθει ο πολίτης» επιλέγει την αστυνομοκρατία και την σφοδρή καταστολή ως το μοναδική διέξοδο προκειμένου να καταφέρει να διαχειριστεί το κοινωνικό ζήτημα. Οι πρώτοι αποδέκτες της καταστολής είναι οι μετανάστες, απέναντι στους οποίους το κράτος ήδη προσπαθεί να ενεργοποιήσει την διαδικασία του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Το κράτος και ο επιχειρηματικός κόσμος έχουν ήδη λάβει θέσεις μάχης εναντίον μας. Μαζί με αυτούς ο υποταγμένος συνδικαλισμός των γραφειοκρατών και των εργατοπατέρων που εδώ και χρόνια αδιαφορούν για τους εργατικούς αγώνες ή τους ξεπουλούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι πλέον προφανές ότι από τον υποταγμένο συνδικαλισμό δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα παραπάνω από εθιμοτυπικές απεργίες. Όχι μόνο γιατί, εδώ και χρόνια, είναι επιλογή των συνδικαλιστικών δομών να μην υπερασπίζονται τα αιτήματα του κόσμου της επισφαλούς εργασίας και των «αόρατων» εργαζομένων, ντόπιων ή μεταναστών. Αλλά και γιατί είναι δηλωμένη η πρόθεση των συνδικαλιστών γραφειοκρατών να συνδιαχειριστούν την κρίση μαζί με τα αφεντικά: ήδη η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να προτείνει μαζί με τον ΣΕΒ σειρά μέτρων «για τη διάσωση των επιχειρήσεων». Αντί λοιπόν να παρακολουθούμε τι κάνουν τα κάθε απόχρωσης συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στους αγώνες που δίνει η ίδια η τάξη μας.
Τα τελευταία χρόνια, όσες φορές οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν συλλογικά και πήραν τον αγώνα στα χέρια τους κατάφεραν να κερδίσουν μικρές, αλλά σημαντικές, νίκες. Η εξέγερση των μεταναστών εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα, η ολιγοήμερη κατάληψη των εγκαταστάσεων της Altec από τους εργαζόμενους, οι συντονισμένες δράσεις ενάντια στις απολύσεις στους χώρους του βιβλίου, του εμπορίου και των ταχυμεταφορικών εταιριών, ο αγώνας της ΠΕΚΟΠ, και οι μαζικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, για να καταργηθεί το καθεστώς δουλεμπορίου των εργαζόμενων στις εταιρίες καθαρισμού... Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα αγώνων από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη για να πιστέψουμε ξανά στις δικές μας δυνάμεις. Όλοι αυτοί οι αγώνες, και μαζί τους η εξέγερση του Δεκέμβρη (που, εκτός από τους μαθητές και τους μετανάστες, έφερε στο προσκήνιο και τους επισφαλείς νέους εργαζόμενους που έχουν αποκλειστεί από τις δομές του επίσημου συνδικαλισμού), αποδεικνύουν έμπρακτα πως υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων σήμερα που αναζητά χώρο προκειμένου να εκφράσει τα συμφέροντά του, να οργανωθεί και να δράσει με σκοπό να απαντήσει στην επίθεση εναντίον του.
Ως εργάτες-τριες λοιπόν που ζούμε μέσα στην καθημερινότητα της γενικευμένης επισφάλειας απαντάμε με το σύνθημα όλων των πρόσφατων εργατικών διαδηλώσεων στις πόλεις όλου του κόσμου: δε θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας! Σε καμμία περίπτωση δε μας ενδιαφέρει η σωτηρία των επιχειρήσεων. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση επιδιώκουμε συλλογικά την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών. Απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών αντιτάσσουμε την πρακτική του αγώνα και της συλλογικής διεκδίκησης. Απέναντι στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική πρακτική της ανάθεσης επιλέγουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μας για την άμεση διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Πράγμα που συγκεκριμένα σημαίνει: τη δημιουργία εργατικών επιτροπών και σωματείων βάσης, τη δημιουργία εργατικών ομάδων και πυρήνων αντίστασης, σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι ώστε να κατακτήσουμε ξανά τη συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη μέσα από την πάλη, την αξιοπρέπεια μέσα από τον αγώνα. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη και να μην χαριστούμε σε κανέναν!
Στη βάση αυτή, μια πρωτοβουλία από πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, από αγωνιζόμενους εργάτες-τριες, από επισφαλείς εργαζομένους-ες και άνεργους-ες, συναντηθήκαμε με αφορμή τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά. Αναγνωρίζοντας ότι η γενίκευση της επισφάλειας οδήγεί τις εργασιακές σχέσεις πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που οι εργάτες διεκδικούσαν το οχτάωρο στις ματωμένες πρωτομαγιάτικες απεργίες, προχωρούμε στη διοργάνωση μιας πρωτομαγιάτικης πορείας και μιας εκδήλωσης-συζήτησης που θέλουμε να ανήκουν στους «αόρατους εργαζόμενους» της επισφάλειας...
ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου
ΠΟΡΕΙΑ
Παρασκευή 1η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009
Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου
ΠΟΡΕΙΑ
Παρασκευή 1η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009
21 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
σάμπως σας προλαβαίνω νομίζεις;
Tο να «μας παίρνουν πίσω τα δικαιώματα [κλαψ!] που με τόσους αγώνες κερδίσαμε στο παρελθόν» που αναφέρουν, AYTO είναι καραμπινάτη νοσταλγία του κράτους πρόνοιας και των εξασφαλισμένων εργασιακών σχέσεων· όταν δεν εργαζόμασταν «ανασφάλιστοι, με μειωμένο ωράριο-μισθό, ως ενοικιαζόμενοι εργάτες σε δουλεμπορικές [sic] εταιρείες, σε προγράμματα stage, ωρομίσθειοι [sic], άνεργοι, με υποχρεωτική αυτασφάλιση», όταν η μισθωτή εργασία ήταν ρυθμισμένη και, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια σου, η αστυνομία ήταν εκδημοκρατισμένη. Tι αλήστου μνήμης εποχές! Tι συγκινητική αριστερίστικη φρασεολογία!
Πού είναι στα κείμενα των φίλων σου «ο κομμουνισμός, η πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων» όπως φαφλατάδικα διακηρύσσεις στην πρώτη σελίδα του blog σου;
Aλλά τι να περιμένει κανείς από κάποιον που θεωρεί «εργασία του αρνητικού» τη στηριγμένη σε αφίσες, διακηρύξεις και οικονομικές αναλύσεις της ΓΣEE «δράση» των «Nοικιασμένων Eργαζόμενων»;
Eπειδή, λοιπόν, κάτι τέτοια πολύ απλά πράγματα βλέπω μπροστά μου και συγχύζομαι, δε μας λες καλύτερα, αφού δεν έχεις τελικά πρόβλημα με OΠOIONΔHΠOTE υπερασπίζεται έμμεσα το κράτος-πρόνοιας, ποιες είναι οι προσωπικές διαφορές, δικές σου ή των φίλων σου, με τους συντρόφους της Συνέλευσης για την Yγεία για να καταλαβαινόμαστε;
μια αντιεργατίστρια
Αμα θες πάμε παρακάτω, άμα δε θες μείνε στον αντιεργατισμό σου.
Y.Γ. Στο μεταξύ, δε βλέπω το λόγο να απαρνηθώ τον αντιεργατισμό μου.
μια αντιεργατίστρια
ενώ ο βα.αλ. ήταν ιδιαίτερα επικριτικός για τις ιστορικές ανακρίβειες του κειμένου της κατάληψης στα Πετράλωνα, δεν είναι καθόλου επικριτικός για τις ανακρίβειες του κειμένου της Εργατικής Συνέλευσης για την Πρωτομαγιά του 2009. Π.χ. δε λέει τίποτα για το ακόλουθο μαργαριτάρι: "Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας εμφανίστηκαν αρχικά τη δεκαετία του ’90 με την ακραία υποτίμηση των μεταναστών εργατών και επεκτάθηκαν σταδιακά και σε άλλα κομμάτια εργαζόμενων."
Κι αυτό όταν είναι πασίγνωστο ότι στην Ελλάδα η μαύρη και η ανασφαλίστη εργασία, η εργασία με το κομμάτι και όλες οι μορφές της "μη-ρυθμισμένης" εργασίας αποτελούσαν πάντοτε τον κανόνα στον ιδιωτικό τομέα.
Εκτός όμως από τις ιστορικές ανακρίβειες θα περιμέναμε από έναν αγωνιστή που επικαλείται τον Μαρξ να αντιδρούσε επίσης έντονα σε αποστροφές του τύπου:
"Καλούν λοιπόν εμάς να πληρώσουμε για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα όσα τόσα χρόνια συστηματικά κατάκλεψαν."
Την κρίση λοιπόν δημιουργούν οι καπιταλιστές, και η ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας παρουσιάζεται ως κλοπή, σύμφωνα με τη γνήσια αριστερίστικη λογική των συντακτών του κειμένου!
Για να μην πούμε τίποτα για τις αναφορές στον ξεπουλημένο συνδικαλισμό (sic), το δουλεμπόριο και την επιστροφή στις εργασιακές σχέσεις του 19ου αιώνα, πιστή αναπαραγωγή της συνθηματολογίας της σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς εδώ και τόσα χρόνια.
Αλλά είπαμε, οι συμπάθειες δεν κρύβονται...
ένας ακόμα αντιεργατιστής
Αντί να μας κάνετε λοιπόν επίδειξη βλακείας ψάχνοντας σε ένα κείμενο που ο β. ΑΠΛΑ αναδημοσίευσε χωρίς να μπει στον κόπο να κριτικάρει -γιατί αφορούσε την πρωτομαγιά της ακριβώς επόμενης μέρας- για μεροληψίες και συμπάθειες/αντιπάθειες, πείτε μας καλύτερα ποια είναι η δικιά σας αντιπάθεια σε σχέση με το β. που σας κάνει να γίνεστε τόσο γελοίοι...
κατά την άποψη μου πάντα
Υ.Γ. να σας πω επίσης εγώ τι διαφορά έχει να "υπερασπίζεται το κράτος πρόνοιας" ένας απλός εργάτης στο πεδίο της δουλειάς του και τι ένας πολιτικοποιημένος αυτόνομος/αναρχικός στην όαση της πολιτικής του καθαρότητας... ή μάλλον άσε βαριέμαι.
Υ.Γ.2. ζητώ συγγνώμη από τους συντρόφους του κοινωνικού ιατρείου για όσα σκάγια ενδεχομένως τους παίρνουν ξόφαλτσα σε όσα έγραψα παραπάνω. σε καμία περίπτωση τα παραπάνω δεν είναι ούτε στο ελάχιστο κριτική στο εγχείρημα μα τους, απλά καμιά φορά τα παίρνω κι εγώ στο κρανίο...
Α. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΙΛΗΣΑ ΕΙΝΑΙ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΑ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ.
ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ, ΒΓΗΚΕ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ.
Τώρα αν κάποιοι κρίνουνε κατα πως τους βολεύει με γειά τους και με χαρά τους. Ούτε την κατάληψη κατέκρινα ούτε καν και το ίδιο το εγχείρημα της ομάδας για την υγεία έριξα στα τάρταρα της επαναστατικής μου καθαρότητας. Αυτό τι σημαίνει; Δεν μπορούμε να ασκούμε κριτική στα πράγματα και σε αυτά που γίνονται. Πολύ ευαίσθητοι είναι μερικοί στην κριτική ενώ όλως παραδόξως στους σταλινισμούς που τους βολεύουν δεν βλέπουνε το Χριστό τους.
Β. Το τι είδους κριτική έχω ασκήσει ή δεν έχω ασκήσει σε εγχειρήματα στα οποία έχω συμμετάσχει έχω παίξει ή όχι τον κώλο μου μαζί με άλλους είναι και σε αυτό το ιστολογίο και σε κείμενα και σε συζητήσεις αυτών των εγχειρημάτων. Δειτε το κείμενο για τη κατάληψη της ΓΣΕΕ που αναδημοσιεύσα.
Γ. Είναι χρόνια η τάση του χώρου στην κριτική που του ασκείται καλή ή κακή να "πετάει την μπάλα στην κερκίδα". Όχι δεν υπάρχουνε πολιτικά ζητήματα, όχι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε αυτή η σε εκείνη τη δράση, όχι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΗΡΑ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΛΑΜΠΡΟ.
Αλλως πως: ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Μας τα παν και άλλοι που την είχαν πιο μεγάλοι.
Έτσι λοιπόν τα κρύβουμε όλα κάτω απο το χαλάκι.
Δ. Μπορεί κανείς να διακρίνει μερικά στοιχειώδη πράγματα που λέει και ο Αρσέν ή δεν μπορεί. Απλό είναι. 'Εχω ναδημοσιέυσει κατα καιρούς διάφορα πράγματα μεταξύ των οποίων και ανακοινώσεις του ΛΑΟΣ. Πείτε με και φασίστα να τελειώνουμε.
Αντεργατίστρια: Ποιος και πότε σου ζήτησε να απαρνηθείς τον αντεργατισμό σου;
Αντεργατιστή: Εκτός από το να ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ διάφορα πράγματα που λέγονται θα μπορουσες να μπεις στον κόπο να μας εξηγήσεις και γιατί το τάδε ή το δείνα είναι λάθος?
Λες:
Την κρίση λοιπόν δημιουργούν οι καπιταλιστές, και η ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας παρουσιάζεται ως κλοπή, σύμφωνα με τη γνήσια αριστερίστικη λογική των συντακτών του κειμένου!
Ποιος τη δημιουργησε την κρίση; Και κυρίως ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ; Η θεια μου η Μάρω ή το ξαδερφάκι μου ο Μιχαλάκης;
Η εκμετάλλευση της εργασίας είτε εντείνεται είτε όχι, είτε είναι χαλαρή είτε όχι είναι πάντα ΚΛΟΠΗ. Εδώ και πολλά χρόνια.
Λες ακόμα:
Κι αυτό όταν είναι πασίγνωστο ότι στην Ελλάδα η μαύρη και η ανασφαλίστη εργασία, η εργασία με το κομμάτι και όλες οι μορφές της "μη-ρυθμισμένης" εργασίας αποτελούσαν πάντοτε τον κανόνα στον ιδιωτικό τομέα.
Να σε πληροφόρησω ότι σε όλες τις ιστορικές περιόδους ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΝΕ και ΣΥΝΑΠΟΤΕΛΟΥΝΕ την καπιταλιστική λειτουργία δίαφορες μορφές εργασίας. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό: και όλως παραδόξως τώρα εσύ γίνεσαι ο εργατιστής και ο αντικειμενιστής και στείρος μαρξιστής γιατί ακριβώς επικαλείσαι την οργάνωση της εργασίας σαν κεντρικό στοιχείο για την διαμόρφωση του χαρακτήρα της καπιταλιστικής σχέσης.
Με αυτή την έννοια ο φορντισμός δεν είναι απλά μια άλλου τύπου οργάνωση της ΕΡΓΑΣΙΑΣ, αλλά μια άλλου τυπου ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ των εργαζομένων. Ακριβώς με την ίδια έννοια λοιπόν, σημασία δεν ΕΧΕΙ ΤΗ ΜΟΡΦΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ γιατί είμαι σίγουρος ότι αν ψάξεις θα βρείς και δουλεία (στο τράφικινγκ π.χ.) και δουλοπαροικία (στους μετανάστες στα χωράφια π.χ. Μανωλάδα).
Έτσι λοιπόν σήμερα όταν μιλάμε για επισφάλεια δε μιλάμε για άλλου τυπου εργασία, αλλά για άλλου τύπου ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ των εργατών...
Πότε μίλησε η σοσιαλδημοκρατία για ξεπουλημένο συνδικαλισμό και ΚΥΡΙΩΣ ΠΟΤΕ ΕΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟ (γιατί ΑΥΤΟ ειναι το θέμα μας) μόνο ο αντεργατισμός σου το ξέρει...
Αυτααααααααααααα..........
Η κριτική που έκανες στην ομάδα ήταν γενικά (αλλά πολύ γενικά όμως) προς την σωστή κατεύθυνση. Εσύ όμως την έκανες με το ύφος δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί της ιδεολογίας και επίσης έκατσες και έβγαλες από την μύγα ξύγκι. Αποτέλεσμα, κάνοντας αυθαίρετα λογικά άλματα τους κατηγόρησες ότι είναι νοσταλγοί της σοσιαλδημοκρατίας και τους κατέκρινες επειδή δεν μελέτησαν καλά την ιστορία των ΠΙΚΠΑ και μάλιστα λες ότι αν πχ κάποιος διαβάσει το κείμενο στην φράση επιστρέφουμε το ΠΙΚΠΑ στους κατοίκους μπορεί να καταλάβει παιδομάζωμα κτλ.
Έρχονται λοιπόν άλλοι που έχουν δει τα κολλήματα σου και σου την λένε για αυτά βγάζοντας από την μύγα ξύγκι στο κείμενο της πρωτομαγιάς. Στο τέλος συζητάτε όλοι με σκοπό όχι κριτικής αλλά για να την πείτε ο ένας στον άλλον και ο ένας στο κόλλημα του άλλου.
Δεν νομίζω να θεωρείς τόσο σημαντικές τις συμβουλές από κάποιους στο Internet αλλά το λέω και ότι μείνει. Προσπάθησε να ξεκολλήσεις από σεχταρισμούς τους παρελθόντος όπως πχ έχουν ξεκολλήσει και αυτοί που οργάνωσαν το εγχείρημα της Πρωτομαγιάς. Όταν κάνεις κριτική προσπάθησε να είσαι πιο ήρεμος και καλοπροαίρετος και να μην ψάχνεις να βρεις νοήματα που δεν υπάρχουν πίσω από τις λέξεις απλά και μόνο για να στηρίξεις μία άποψη που έχεις διαμορφώσει πριν καν διαβάσεις ένα κείμενο γιατί πχ ξέρεις ότι είναι αναρχικοί/ΑΚ/Συνέλευση ενάντια στην ειρήνη κτλ.
Γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτά που λένε, όπως το να κατηγορούν για αριστερισμό, όποιον υπερασπίζεται τα δικαιώματα του ("το να μας παίρνουν πίσω τα δικαιώματα"(κλαψ!) είναι καραμπινάτη νοσταλγία του κράτους πρόνοιας"), είναι κάτι παραπάνω από ιδεολογική πρόσληψη της πραγματικότητας;
Γιατί έχω την εντύπωση ότι η σύγχυση που διακρίνω σ'αυτά που γράφουν, είναι κάτι παραπάνω από απλή επιβεβαίωση του γεγονότος ότι αποτελούν συνηθισμένες περιπτώσεις του "χώρου", δηλαδή υποκείμενα χωρίς άποψη, πέρα από το "κάτω το κράτος, κάτω το κεφάλαιο";
Βααλ, αρσένιε, κλπ, μπορείτε να με ,και να μας, διαφωτίσετε;
Κι αυτή η κατάληψη ΠΙΚΠΑ, με τους γιατρούς μέσα τι είναι;
Γιατί οι αποπάνω δεν μου φαίνονται να είναι από τους συνήθεις σχολιαστές αυτού του μπλοκ, πιο πολύ μου φαίνεται να τα πήραν στο κρανίο με την ανάρτηση "Καλό είναι να μην υπερβάλουμε".
Και πάντως αυτοί οι άνθρωποι με ενδιαφέρουν σ'ένα μόνο σημείο (σαν συμμετέχων στην συνέλευση της εργατικής πρωτομαγιάς 2009): Αν θέλουν να βάλουν ζητήματα για την προκήρυξη αυτής της συνέλευσης, να ρθουν να τα βάλουν στην συνέλευση της εργατικής πρωτομαγιάς, που κάνει απολογιστική την άλλη Κυριακή στο Πολυτεχνείο, κι όχι στο βααλ, που δεν συμμετέχει σ'αυτήν.
Επίσης, καλό θα ήταν, να έχουν περισσότερο σεβασμό σ'αυτά που λένε, και να μην κρύβoνται πίσω από την ανωνυμία τους, γιατί αυτή η συνέλευση, διοργάνωσε την μαζικότερη διαδήλωση για την Πρωτομαγιά, που έκανε ποτέ στην ιστορία το αυτόνομο εργατικό κίνημα, μετά την μεταπολίτευση.
Νίκος Μ.
Επανέρχομαι αφού προσπεράσω την «παρέμβαση» του αρσέν, όχι μόνο εξαιτίας του ταραγμένου ύφους του (φταίει το «λαϊκό μέτωπο» ή το virtual group therapy;), αλλά και επειδή αυτός ...βαριέται να εξηγήσει αυτό που θεωρεί την ουσία της αντιπαράθεσης. Για να μη σχολιάσω το ότι παρουσιάζεται ως εκπρόσωπός σου, επιβεβαιώνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο ότι ενθαρρύνεις την άσκηση πολιτικής στη βάση συμπαθειών.
Θα ήμουν διατεθειμένη να του απαντήσω, αν τουλάχιστον συνόδευε με κάποιο περιεχόμενο τις βρισιές του, αφού, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν μπορεί να κάνει πολιτική αντιπαράθεση αλλιώς.
Πάμε παρακάτω.
Α. Δε σου στερεί κανένας το δικαίωμα κριτικής –ακόμα κι αν την οδηγείς μέχρι «τα τάρταρα της επαναστατικής σου καθαρότητας». Το ακριβώς αντίθετο ρώτησα: την ίδια σκληρή κριτική στη νοσταλγία του κράτους πρόνοιας που υπερβολικά ή όχι (δε στάθηκα σ’ αυτό, ακόμα κι αν θεωρώ υπερβολική την ανακάλυψη της …Φρειδερίκης και του… παιδομαζώματος) άσκησες στο ένα εγχείρημα, γιατί ΑΡΝΕΙΣΑΙ ακόμα και τώρα να την ασκήσεις σ’ ένα άλλο, όταν μάλιστα στη δεύτερη περίπτωση η νοσταλγία αυτή εκφράζεται πιο ξεκάθαρα;
B. Τι εννοείς στο δεύτερο σημείο, γιατί δε βγάζω νόημα από τα μπερδεμένα που λες; Ότι συμμετείχες στο εγχείρημα της Εργατικής Συνέλευσης; Πάντως, στο βαθμό που ΔΕΝ κάνεις κριτική στο λόγο που εκφέρει αυτό το εγχείρημα, γιατί θα πρέπει να με ενδιαφέρει που αλλού έχεις κάνει κριτική στο blog σου (ή δεν έχεις κάνει); Είναι πάντως πολύ αμήχανη και παραπλανητική αυτή η δικαιολόγηση της πολιτικής των δύο μέτρων και δύο σταθμών που εφαρμόζεις.
Γ. Ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ σου θέτω μέρες τώρα, δηλαδή αυτό της επιλεκτικής πολιτικής κριτικής στη βάση συμπαθειών· της ιδεολογικής κριτικής, σε τελική ανάλυση. Ακριβώς αυτό καταλογίζω σ’ εσένα: θεωρείς πως Ο,ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΑ ΠΡΟΣΚΕΙΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΑΝΘΗΡΑ, Ο,ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟ.
Γιατί επιμένεις να τα κρύβεις όλα κάτω από το χαλάκι (των συμπαθειών σου, να προσθέσω);
Όσον αφορά τα περί ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (τι γελοία έκφραση!) είναι όχι μόνο άκυρα αλλά κινούνται εξίσου στη γνωστή σου τακτική της στρεψοδικίας. Δε νομίζω να δήλωσα καμιά αναρχική πολιτική ταυτότητα, δεν είδα καν να έχει η Συνέλευση για την Υγεία ένα αναρχικό πρόσημο, αλλά ούτε καν δήλωσα ταύτιση με την εν λόγω Συνέλευση.
Σταμάτα να πετάς λοιπόν την μπάλα στην κερκίδα και επικεντρώσου στην ουσία της κριτικής μου ή ζήτα time out.
Δ. Όπως ανέφερα κι αρχικά, αυτά που λέει ο αρσέν δεν είναι στοιχειώδη, είναι στοιχειωδώς απαράδεκτα για να τα λάβω υπόψη μου. Στο βαθμό όμως που, απ’ ό,τι φαίνεται, σε καλύπτουν, στα σοβαρά τώρα ισχυρίζεσαι ότι αναδημοσιεύεις ό,τι να’ναι και μάλιστα ασχολίαστο, όπως π.χ. ανακοινώσεις του ΛΑΟΣ, χαριεντιζόμενος μάλιστα με τα μέλη αυτού του κόμματος στο στυλ των δύο πρώτων σχολίων; Για κάνε με σοφότερη επ’ αυτού και δώσε μου το σχετικό link. Μήπως δεν ήταν πολιτική επιλογή σου να αναδημοσιεύσεις ασχολίαστη –άρα ταυτιζόμενος πλήρως μ’ αυτήν- τη συγκεκριμένη πολιτική προκήρυξη και όχι π.χ. κάποια άλλη σχετική με την Πρωτομαγιά (το κείμενο της Ανοιχτής Συνέλευσης Αναρχικών για ένα ενιαίο πολυμορφικό κίνημα, του Σωματείου μισθωτών τεχνικών, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.);
Κι εδώ στρεψοδικείς και μάλιστα εντελώς παιδιάστικα. Πες λοιπόν ξεκάθαρα ότι ταυτίζεσαι με το περιεχόμενο της εν λόγω προκήρυξης και άρα είναι μεροληπτική και ψευδής η κριτική σου στο κείμενο της Συνέλευσης για την Υγεία, ή κάνε εξίσου κριτική, έστω και καθυστερημένα, στην εν λόγω προκήρυξη που πρόθυμα διαφήμισες.
Κάτι πας να πεις, και μόνο μετά από την πίεση της κριτικής του «άλλου αντιεργατιστή», όταν «τον πληροφορείς» ότι «σε όλες τις ιστορικές περιόδους ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΝ και ΣΥΝΑΠΟΤΕΛΟΥΝ την καπιταλιστική λειτουργία διάφορες μορφές εργασίας». Όμως, ΑΥΤΟ ακριβώς ΔΕΝ κάνουν οι συντάκτες της προκήρυξης για την Εργατική Πρωτομαγιά. Δεν αναφέρονται σε όλες τις μορφές εκμετάλλευσης της εργασίας (μισθωτής ή μη) που συνυπάρχουν στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο, ούτε σε άλλου τύπου ΟΡΓΑΝΩΣΗ της ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ των εργατών. Αντίθετα, επικεντρώνονται αποκλειστικά στις διάφορες μορφές μη εξασφαλισμένων εργασιακών σχέσεων αναπολώντας την προ του ’90 εποχή όπου (υποτίθεται) υπήρχαν «δικαιώματα» και «κατακτήσεις». Κι επειδή και εσύ (όπως κι εγώ) αναγνωρίζεις σ’ ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ υποκείμενο μια έλλογη πολιτική πράξη, για πες μου, ο πολιτικός στόχος ενός τέτοιου κειμένου δεν είναι η επιστροφή στη (σύντομη εν Ελλάδι) σοσιαλδημοκρατική εποχή των εξασφαλισμένων εργασιακών σχέσεων, όταν μάλιστα διεκτραγωδείται με μελανά χρώματα «η γενίκευση της επισφάλειας που οδηγεί τις εργασιακές σχέσεις πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα»;
Αν αποφασίσεις να μου απαντήσεις στα ίσια, είτε επεκτείνοντας την κριτική σου σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ υπερασπίζεται έμμεσα το κράτος πρόνοιας, είτε παίρνοντας πίσω την επιλεκτική κριτική σου στη Συνέλευση για την Υγεία, TOTE μπορεί να «ξεκολλήσεις», όπως σε συμβουλεύει ο «γιάννης», και να με πείσεις ότι μπορώ να σε παίρνω στα σοβαρά.
Υ.Γ. Η επέκταση του τσιτάτου του Μαρξ που αγχωμένα έσπευσες να κάνεις στην πρώτη σελίδα, σε τι νομίζεις ότι θα σε βοηθήσει;
η ίδια αντιεργατίστρια
Σημείωση: δεν διαφωνώ με την συνέλευση της Πρωτομαγιάς αλλά με την λογική σου. Όπως και με τον σεβασμό που απαιτείς από τους κριτές σου.
Έπειτα με τόσα κλαψ! σε λίγο η "αντιεργατίστρια" θα μας κλάψει στα αλήθεια, ενώ με τόσα sic τα μουτράκια του "αντιεργατιστή" θα ξινίσουν μια και καλή στα αλήθεια!(τι γελοίο!)
Απλά πράγματα. Δε νομίζω ότι υπάρχει καμιά πρόθεση για διάλογο. Οπότε πολύ κόπος για το τίποτε και όχι τίποτε άλλο αλλά κουράζετε και εμάς που δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχει παιχτεί με την ιστορία αυτή...
Καταλογίζεις έλλειψη πρόθεσης για διάλογο, εσύ που ενώ τόσες μέρες ως "εξωτερικός παρατηρητής" σιωπούσες, ξαφνικά αποφάσισες (κι ενώ εκκρεμμούν εκατέρωθεν κάποιες απαντήσεις)να τον διεμβολίσεις, πολύ απλά για να τον ωθήσεις προς τη λήξη του. Με το συμπάθειο, αλλά πόσα sic χρειάζονται τώρα για την περίπτωσή σου;
Κι εγώ έχω τις ενστάσεις μου δε λέω. Αλλά πέρα από τις όποιες εμπάθειες που βγάζουν μάτι εκατέρωθεν και μάλιστα χωρίς να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους (και πολύ καλά κάνουν), μέσα στον διάλογο θίγονται κάποια πολύ ενδιαφέροντα σημεία. Αντί λοιπόν να ζητάς να λήξει εδώ η ιστορία, γιατί δε βάζεις καλύτερα ένα χεράκι να αναδειχθούν τα πολιτικά ζητήματα εις βάρος των εμπαθειών;
Αν θεωρείς ότι κάτι τέτοιο είναι μάταιο, ή αν θεωρείς ότι κάποιοι δεν παίρνουν από λόγια, τα πράγματα είναι όντως απλά, όπως είπες. Σταμάτα να παρακολουθείς τον διάλογο, αντί να προσπαθήσεις να τον σταματήσεις. Και μάλιστα εξ ονόματος "ημών".
(επειδή όντως θέλω να συνεχιστεί ο παραπάνω διάλογος κι όχι να ανοίξω έναν νέο από εδώ, θα προτιμούσα να μην υπάρξει συνέχεια πάνω σε αυτά που έγραψα εγώ και ο/η repaundi)
Α. πρώτον γιατί εξήγησα καμια δεκαριά φορές πως το βλέπω και το ένα και το άλλο, και επίσης δεν ήξερα ότι αναλαμβάνω κριτικές με εργολαβία. Δεν έχω απαγορεύσει σε κάνεναν να την ασκήσει εδώ μέσα.
Β.Ήθελα απλά όμορφα και ωραία να πω το προφανές: δεν συνηθίζω να καθαγιάζω τα εγχειρήματα που έχω συμμετάσχει απλά επειδή έχει συμμετάσχει το περίλαμπρον ΕΓΩ μου...
Γ. Κάνε υπομονή και θα δεις...
Δ. Τώρα θες απάντηση σε αυτά; Μπορείς να μου εξηγήσεις σε παρακαλω ποιο ειναι το πρόβλημα σου με την κριτική μου; Μπορείς απλώς να την αγνοήσεις, άλλωστε έχει αποδειχτεί ήδη ανυπόστατη, ψευδής, λανθασμενη, μεροληπτική, του σατανά κλπ.
Δεν ειμαι ουτε ιντυμηντια, ούτε πρετεντέρης. Έλεος πια. Έχουμε και ποιο σοβαρές δουλειές να ασχοληθούμε.
ΥΓ. Έλεος πια με τις άτάκες σου για τους τίτλους των κατηγοριών των λινκ. Κόψε κάτι...
repaundi,
αν δε σε ενδιαφέρει ή δεν διακρίνεις ειλικρινείς προθέσεις για συζήτηση μην ασχολείσαι, όπως λέει κι ο/η φίλος/η πιο πάνω. εμένα προσωπικά, ως εξωτερικό παρατηρητή με ενδιαφέρουν πολλά από τα ζητήματα που θίγονται εδώ, έστω κι αν είναι οφθαλμοφανείς οι προσωπικές/πολιτικές διαφορές. απ' τη στιγμή που υπάρχουν καλώς αποκαλυπτονται
δεν υπάρχει καμία αντιπαράθεση ειδικά από μέρους σου αντιεργατίστρια όσο κι αν εκ τον υστέρων προσπαθείς να πουλήσεις "πολιτικό πολιτισμό". το [κλαψ!], τα [sic], το "στα κείμενα των φίλων σου", το "φαφλατάδικα", το "τι να περιμένει κανείς από κάποιον... " κ.λ.π. δεν αφήνουν κανένα περιθώριο.
όσο για το "ενθαρρύνεις την άσκηση πολιτικής στη βάση συμπαθειών" που επίσης δεν ξέρω από που τη συνήγαγες αυτή την καφρίλα, αν είχες την αξιοπρέπεια να το ψάξεις λίγο θα διαπίστωνες ότι μόλις πρόσφατα για το θέμα του "ανταρτικου πόλης" την ώρα που ο βα.αλ. άκουγε διάφορα για τις απόψεις που κατέθεσε, εγώ ο πιστός οπαδός του έγραψα επίσης τη διαφωνία μου στον τρόπο προσέγγισης του β. για το θέμα [αλλά θα μου πεις το να σπας τη γραμμή είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα ε?]. αλλά τι να κάνουμε... αν διαβάζεις το μπλογκ αυτά τα ξέχασες, ή οποιος το διαβάζει και σε παρέπεμψε φρόντισε τελείως συντροφικά πάντα (sic, sic, sic / τώρα είμαστε πάτσι?) να σε ενημερώσει ότι εδώ μέσα ο βααλ στρατολογεί οπαδούς.
υ.γ. virtual group therapy δε διαφωνώ. εσύ με τα κόμμεντς σου τι κάνεις? ατομική θεραπεία μικρής διάρκειας με ελάχιστη δόση για να μην εθιστείς?
Αλλως πως: ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Μας τα παν και άλλοι που την είχαν πιο μεγάλοι."
Δε θα συμμετέχω στη συζήτηση, καθώς δε βλέπω να βγαίνει πουθενά, αφού εξαντλείται στα τριγύρω και δε μπαίνει σε κάποια πολιτική ουσία. Αλλά τις παραπάνω λέξεις ο βα.αλ λες και τις πήρε από το μυαλό μου, ίσως και αλλονών.
Πράγματι, αν μία "αρρώστια" μας μέσα στον καπιταλισμό είναι σημαντική, αυτή είναι η αδυναμία κριτικής και αναστοχασμού των πράξεών μας, κάτι το οποίο ο αντίπαλος έχει τελειοποιήσει σε απίστευτο βαθμό. Και αυτό βέβαια ισχύει σε διάφορους βαθμούς για σχεδόν όλες τις συλλογικότητες.
Η κριτική δεν πρέπει να είναι μόνο θεμιτή αλλα και να επιβάλλεται, ακόμη και αν είναι λάθος. Αντίθετα, το να ευλογάμε τα γένια μας σε οποιοδήποτε επίπεδο πρέπει να τελειώσει.