Που πήγε ο Δεκέμβρης;
Τον χάσαμε στο λαβύρινθο της ιδεολογίας;
Τον χάσαμε στη βεβαιότητα του ιστορικού μας προορισμού;
Τον χάσαμε στην ορθότητα των πολιτικών μας απόψεων;
Τα τιτιβίσματα μετά την καταγίδα μήπως είναι χειρότερα από τη σιωπή πριν;
50 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αλλά, τουλάχιστον μας βοηθάνε να καταρρίπτουμε και τις τελευταίες αυταπάτες, κάτι δεν είναι κι αυτό;
Ο Δεκέμβρης, λοιπόν, είναι κρυμμένος κάπου μακριά από τους συμβολικούς εφησυχασμούς όσων θέλουν την επιστροφή στη κανονικότητα, χωρίς να επιτρέπει σ' όσους νομίζουν ότι τον συνεχίζουν με εξτρεμιστικές ανυπαρξίες να τον αγγίξουν. Απλά περιμένει να ξαναφανεί, έχοντας κάψει τις αυταπάτες που μας οδήγησαν σ' αυτό το άθλιο σήμερα.
Κουράγιο...
αλλά επιστρέφω σε συζητήσεις που χω ξανακάνει κ δεν έχω βρει κάποια πειστική απάντηση προς το παρον και ήδη αρκετά εισαγωγικά έριξα
Κι όπως λέγαμε με κάποιους φίλους, στην τελευταία πανεργατική απεργία (καθόλου, μα καθόλου, μαζική) στη Θεσσαλονίκη, προφανώς ο κόσμος είτε είναι φοβισμένος είτε καθόλου αγανακτισμένος.
Νομίζω πως οι περισσότεροι θεωρούν ότι αντέχουν κι άλλα, χειρότερα, για να βγουν στο δρόμο. Κι είναι ακόμη δυσκολότερο όταν μιλάμε για την ανάγκη αυτή η κινητοποίηση να είναι συνεχής.
τώρα αυτό το παίζω το κεφάλι μου πως το εννοεί ο καθενας δεν ξέρω. να ρωτήσουμε την κούνεβα αν είναι..
Τα τιτιβίσματα μετά την καταγίδα μήπως είναι χειρότερα από τη σιωπή πριν;Ποιά καταιγίδα; Υπήρξε μαζικό κίνημα το Δεκέμβριο και χάθηκε;
(Όπου μαζικό ίσον εκατομμύρια άτομα, όχι μερικές χιλιάδες).
Εκτός αν ρωτάς: "γιατί να μην έρχεται και το Πάσχα ο Άη Βασίλης;"
Α, μερικά εκατομμύρια μόνο ή μερικά δισεκατομμύρια σε όλο τον κόσμο; ;
Τι μαλάκας είσαι ρε;
Και τι ήταν τελικά ο Δεκέμβρης? Το κοινωνικό αντανακλαστικό που εκδηλώθηκε μετά από ένα τραγικό συμβάν, όπως ακριβώς το σφυράκι του νευρολόγου πάνω στο γόνατο προκαλεί το αντίστοιχο γνωστό αντανακλαστικό?
Φοβάμαι πως οι περισσότεροι που κατέβηκαν εκείνες τις μέρες στους δρόμους, το έπραξαν με ένα παρόμοιο αντανακλαστικό τρόπο. Όταν “το σφυράκι” σταμάτησε, όταν η αγανάκτηση ξεθύμανε, το “γόνατο” σταμάτησε να ταλαντεύεται και…πήγαν όλοι εκείνοι στα σπίτια τους.
Δηλαδή, όσοι κινητοποιήθηκαν εκείνες τις μέρες δε σημαίνει ότι το έκαναν κιόλας έχοντας συνείδηση της προέλευσης της αλλοτριωμένης τους ύπαρξης ή των κοινωνικών αντιφάσεων που τους κατακλύζουν, γιατί δεν αναγνωρίζουν την καθημερινή αλλοτρίωσή τους επειδή δε θέλουν πεισματικά να την παραδεχτούν. Θέλουν και αυτοί μια “θέση μέσα στο σύστημα και επαναστατούν για αυτό!”. Εδώ οι κάθε λογής ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους-κεφαλαίου πράττουν τα μέγιστα προς αυτή την κατεύθυνση, μυστικοποιώντας την πραγματικότητα με ιδεολογικούς πλέον μηχανισμούς που συμπεριλαμβάνουν την ψυχιατρικοποίηση κοινωνικών φαινομένων […]…..την κοινωνική συναίνεση… […] και φτάνουν μέχρι και το παρεακίστικο “καφεδάκι” της καφετέριας.
Ο καπιταλισμός φαίνεται πως ακόμα περιέχει τη δομική του κρίση, παρόλη την κρίση του διεθνοποιημένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Για πόσο ακόμη? Στην Ελλάδα διαμορφώνεται το Επαναστατικό υποκείμενο που δεν είναι άλλο από την τάξη της κριτικής της εργασίας και που έχει μια “φτώχεια απόλυτου ποιοτικού βαθμού”, όπως έλεγε και ο Bordiga ή σε μία ενδεχόμενη βαθιά κρίση της πραγματικής οικονομίας θα ψάχνουμε να το βρούμε?
Αν τώρα “επαναστατικό” είναι και το Μεταμοντέρνο, τότε η “εξτρεμιστική ανυπαρξία” και ο “θηριοδαμαστής” γίνονται “κοινωνικοί αγωνιστές που παίζουν τα κεφάλια τους”…
Ανάλογα με το πεδίο αναφοράς ―προφανώς.
Ακριβή ποσοστά δεν υπάρχουν, αλλά όλοι καταλαβαίνουν τι είναι τι.
Σε ένα χώρο εκατό ατόμων κάμποσες δεκάδες άτομα είναι κίνημα. 2-3 άτομα μόνα τους δεν είναι τίποτα.
Το αυτό σε όλες τις κλίμακες.
Τι μαλάκας είσαι ρε;Κάτι απορίες που έχεις και εσύ αδερφάκι μου...
κι η αλήθεια που διαβάζω είναι μια διαίρεση των πάντων στα δύο, πράγμα που προϋποθέτει ενέργεια αξιολόγησης
κι εξηγούμαι: συνέχεια διαβάζω μπρος μου για ένα χάσιμο και μια εύρεση, κάτι που ανακτήθηκε, δημιουργήθηκε, προκαλέστηκε, και κάτι που δεν υπάρχει πια
είναι σα ν' ακούω τόση ώρα έναν άνθρωπο από πάνω μου να μου κουνάει το δάχτυλο
ο δεκέμβρης εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να είναι, επειδή μιλάτε "για το που πήγε".
μπορείτε να ορίσετε την αλήθεια από μακριά, κι όταν το κάνεις αυτό είσαι θεός δηλαδή έξω από τα πράγματα
φημιζόμαστε όμως για τη θνητότητά μας και θνητότητα δε σημαίνει μόνο οργανική, αλλά και ας πούμε διανοητική (εξάρτηση) - κι αυτό όσο κι αν δε το θέλεις σε βάζει μέσα στα πράγματα, γίνεσαι "in"
παίζω το κεφάλι μου δε σημαίνει απλά παίζω το κεφάλι μου
δίνετε μια ορισμένη αξία στις έννοιες και κατόπιν αξιολογείτε τον κόσμο με αυτές τις παγωμένες αξίες - εξ ου και το σταμάτημα του κόσμου όταν σε μαλώνει ο δάσκαλος που σου κουνάει το δάχτυλο πάνω από το κεφάλι, όταν ήσουν στο σχολείο μικρός κι ονειρευόσουν να τον διαλύσεις. και το θυμάσαι. σταματάει ο χρόνος (μνήμες) γιατί είναι ο θεός έξω από σένα, αλλά εσύ θες το χρόνο, δε θες το πάγωμα.
δηλαδή στα περισσότερα διαβάζω μια ψυχιατρικοποίηση των κοινωνικών φαινομένων και μια άλλη πλευρά κοινωνικής συναίνεσης
ο δεκέμβρης ό,τι ήταν είναι, και ό,τι είναι ξεκίνησε από -ή υπήρχε- το δεκέμβρη
κι αυτό για έναν πολύ απλό και προφανή λόγο. γιατί ο κόσμος μέσα στην αλλαγή του παραμένει, όπως και να το κάνουμε, ο ίδιος. τα ραπανάκια συνεχίζουν να ακριβαίνουν. όταν ο κόσμος έχει μείνει ίδιος κι εσύ τον κρίνεις απέξω (διαιρείς κοντολογής), τότε μπορείς να γίνεις χειρούργος και να πεις τι πάει από δω και τι πάει από κει. Από δω η σπλήνα, από δω το άντερο.
το ερώτημα συνεπώς βα.αλ που θα έθετα εγώ (και που θέτω) είναι: τι έφταιξε το δεκέμβρη; τι έφταιξε που ακόμα μας περι-έχει;
λες και η υποτιθέμενη "ορθότητα απόψεων" δεν υπήρχε το δεκέμβρη, είχε μεταλλαχτεί αλλά στο προσωρινό
με ακόμα πιο απλά λόγια, όταν φτιάχνεις έναν τέτοιον κόσμο γύρω σου, όλο και θα αρχίσει να του μοιάζει και στην όψη: όποια αλλαγή έρχεται είναι προς το χειρότερο. και νομίζω δεν έχω άδικο, θα ξαναγίνουν εκλογές όπως γίνονται περίπου εδώ μέσα: μονίμως μια καταψήφηση του τώρα και μια υπερψήφηση κάποιου δεκέμβρη.
"Μερικά τρις στο γαλαξία".
Ναι, μαζί με τα ούφο σαν κι εσένα...Μπράβο!
"Κάτι απορίες που έχεις και εσύ αδερφάκι μου..."
Έγινα κι αδελφάκι σου;...
Αν ο κόσμος παραμένει ίδιος μέσα στην “αλλαγή” του, δεν πρόκειται για αλλαγή αλλά μάλλον για “αναταραχή”.
Καμία καταψήφιση του τώρα, καμία υπερψηφίσει/αγιοποίηση του Δεκέμβρη.
Στο “τώρα” είναι που διαμορφώνονται οι υλικές προϋποθέσεις για την έφοδο στον ουρανό “αύριο” ακόμα και αν αυτό γίνεται σε πλήρη ανεξαρτησία από τη θέληση ή και τη σκέψη μας.
Χωρίς αυτό το “τώρα”, πιστεύω, δεν υπάρχει καμία επαναστατική προοπτική και η ιστορία παγώνει.
η κατάληψη από μόνη της δεν είναι κάτι διαφορετικό κατ'ανάγκη
ακόμα πως γίνεται η έφοδος στον ουρανό σε πλήρη ανεξαρτησία από τη σκέψη μας ή τη θέλησή μας;
Σε πλήρη ανεξαρτησία, πέρα από τη σκέψη ή και τη θέλησή μας διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις, οι υλικοί όροι του κομμουνισμού στον καπιταλισμό (κυρίως) μέσω της κοινωνικοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων και της μετατροπής της εργασίας, στον καπιταλισμό, σε κοινωνικό κεφάλαιο. Δηλαδή: η καπιταλιστική οικονομία είναι ιστορικά η οικονομία που καταργεί, στην ανάπτυξή της, την ατομική ιδιοκτησία. Τέτοια είναι η καπιταλιστική οικονομία –αντικειμενικά- ανεξάρτητα από αυτό που πιστεύω εγώ, εσύ, ο φοιτητής του οικονομικού κ.τ.λ. για αυτήν
Η έφοδος στον ουρανό, η κομμουνιστική επανάσταση, είναι πράξη, δραστηριότητα συνειδητή του επαναστατικού υποκειμένου (της τάξης που κρίνει την εργασία και στην εργασία βλέπει την πηγή της αλλοτρίωσής της) και αποτέλεσμα της θέλησής του. Για την έφοδο στον ουρανό λοιπόν, εδώ υπεισέρχεται ο υποκειμενικός συνειδητός παράγοντας της παρέμβασης από την ίδια την τάξη που, προσωπική μου άποψη, για να την επιτύχει πρέπει να είναι και οργανωμένη σε ένα παγκόσμιο κόμμα
Μέσω της... ...ποιάς;;
Χαχαχα. Αλήθεια τι παίρνεις και δε μας δίνεις;
δε βλέπω καμιά αντικειμενική αναγκαιότητα στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, αντιθέτως: ο καπιταλισμός έχει φτάσει ως εδώ μέσω εργατικών διεκδικήσεων (βλ πχ οχτάωρο)
τέλος σχετικά με την έφοδο στον ουρανό, το αν τρώμε και δουλεύουμε χωρίς αφέντη δεν αποτελεί καμιά εγγύηση για τίποτα.
ο καπιταλισμός είναι και μια ιδεολογία που στηρίζεται και προάγει την εργασία, τη θέτει στο επίκεντρο του εγχειρήματός του - η συνείδηση που διαμορφώνεται είναι αλλοτροιωμένη ακριβώς επειδή θεωρεί την εργασία κεφαλαιώδους σημασίας παράγοντα για όποια απελευθέρωση.
Δε λέω ότι δεν είναι (κεφαλαιώδους σημασίας παράγοντας, συνθήκη), αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
@ Ερ, σε μια συζήτηση όμως δε μπορούμε να θεωρητικοποιούμε ζητήματα που είναι καθαρά πρακτικά. Αλλιώς, όλα θα τα λύναμε με τη συζήτηση.
>δε βλέπω καμιά αντικειμενική αναγκαιότητα στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, >αντιθέτως: ο καπιταλισμός έχει φτάσει ως εδώ μέσω εργατικών διεκδικήσεων (βλ πχ >οχτάωρο)
Σοβαρά? Πάμε πάλι από την αρχή: καταστρέφοντας τις νομικές εμφανίσεις, ο μαρξισμός τοποθετεί την «ιδιοκτησία» σε συγκεκριμένο ιστορικό έδαφος και συνεπώς πάνω στη βάση ανάπτυξης μιας ορισμένης οικονομίας, της καπιταλιστικής, και όχι της οικονομίας γενικά. Η καπιταλιστική οικονομία είναι ιστορικά η οικονομία που καταργεί, στην ανάπτυξή της, την ατομική ιδιοκτησία. Ο σοσιαλισμός, πράγματι, είναι ιστορικά δυνατός και αναγκαίος γιατί προβάλλει, στην καπιταλιστική φάση, από τις υλικές βάσεις στις οποίες οι παραγωγικές δυνάμεις έγιναν κοινωνικές και οικονομικά ανήκουν σε όλη την κοινωνία. Ο καπιταλισμός είναι το εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που τώρα πια είναι σοσιαλιστικές, και είναι εμπόδιο όχι επειδή είναι ο «ιδιοκτήτης» των παραγωγικών δυνάμεων αλλά γιατί τις κατακρατά. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού παριστάνει, ιστορικά, την ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων που δε μπορούν πια να είναι «ατομική ιδιοκτησία». Αν δεν ήταν έτσι, ο σοσιαλισμός θα ήταν ιστορικά αδύνατος. Αντίθετα, ο σοσιαλισμός είναι δυνατός και αναγκαίος γιατί οι παραγωγικές δυνάμεις έγιναν κοινωνικό κεφάλαιο. Τα μέσα παραγωγής είναι ενσωματωμένη κοινωνική εργασία και μόνο όταν λειτουργούν ως ένας από τους παράγοντες της παραγωγής, επιτρέπουν την ιδιωτική οικειοποίηση των κατακρατητών τους. Και αυτό είναι δυνατόν, μόνο αν για τη λειτουργία τους παρεμβαίνει η μισθωτή εργασία. Αλλά αυτά καθαυτά τα μέσα παραγωγής, δεν είναι «ατομική ιδιοκτησία», γιατί αυτά καθαυτά δεν έχουν κανένα ειδικό δικαίωμα ιδιοκτησίας.
Αυτά μας λέει ο Μαρξισμός που τον θεωρώ απαραίτητο κλειδί ανάγνωσης της πραγματικότητας. Όποιος συμφωνεί έχει καλός, δε μπορώ όμως να κάτσω να σκάσω για όσους δε θέλουν να καταλάβουν και δεν το λέω για σένα ερ.
Ο βα.αλ στο blog του λέει και δεν το λέει μόνο ο βα.αλ αλλά οι Marx, Engels στη Γερμανική ιδεολογία: “O κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που πρέπει σε αυτό να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζομε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτοί της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που υπάρχουν τώρα.” Ωραία! Τι σκατά σημαίνει αυτό, αν όχι όλα τα παραπάνω ? Και αυτή η πραγματική κίνηση συμβαίνει ανεξάρτητα από ότι πιστεύει ο Νίκος, εγώ, ή ο βα.αλ κτλ για αυτήν.
Ο καπιταλισμός είναι ο νόμος της αξίας, σημαίνει παραγωγή αξίας και ανόμοια οικονομική ανάπτυξη. Αν εμείς π.χ. έχουμε φαγητό σήμερα πάνω στο τραπέζι μας, αυτό δε σημαίνει πως υπάρχει, παράγεται για να ικανοποιήσει την ανάγκη της πείνας μας αλλά γιατί παράγεται ως εμπόρευμα για την παραγωγή αξίας συνεχώς. Λόγω αυτού του νόμου της αξίας που είναι δομικός στον καπιταλισμό περισσότερο από ένα δις ανθρώπων πεθαίνουν από ασιτία. Ο καπιταλισμός θα κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει αυτό τον νόμο της αξίας. Τι νομίζετε πως ήταν ο πρώτος και δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος? O Καπιταλισμός λοιπόν πηγαίνει εκεί που τον πάει ο ίδιος και οι εργατικές διεκδικήσεις δεν αλλάζουν την πορεία του αυτή καθ’ εαυτή αλλά το χρόνο εκδήλωσης της επόμενης αντίφασής του. Π.χ. είναι σα να λέμε πως ο πληθωρισμός υπάρχει ως τάση επειδή οι εργαζόμενοι πιέζουν για λιγότερο χρόνο εργασίας και μεγαλύτερο μισθό, ότι θα πει ένας καλός φοιτητής οικονομικών. Λάθος. Ο καπιταλισμός είναι εγγενώς πληθωριστικός, εγγενώς η ανάπτυξή του είναι εκθετικής μορφής γιατί πρέπει συνεχώς να παράγει αξία για να υπάρχει ως τέτοιος και αυτό γίνεται όταν δημιουργεί παντού και πάντα νέα εργασία για την παραγωγή της αξίας που ενσωματώνονται στα εμπορεύματά του.
Ο καπιταλισμός και οι σχέσεις μεταξύ των τάξεων θεμελιώνονται πάνω στην αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου. Αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου σημαίνει αναπαραγωγή της τάξης που κατακρατά τα μέσα της παραγωγής και της τάξης που έχει μόνο την εργατική της δύναμη. Άρα, αναπαραγωγή της μισθωτής εργασίας. Ακόμα αναρωτιόμαστε γιατί ο καπιταλισμός λιβανίζει την εργασία και οι κομμουνιστές ζητούν την κατάργησή της?
και μετά ήρθε ο Στάλιν...
πόση θεολογία πια!
Σίγουρα πολύ μεγαλύτερος από σένα.
Και σίγουρα το να παπαγαλίζεις συμβαδίζει με το επίπεδο της αφέλειάς σου...
Τι να σου πω lucifugo, τέτοια σύγχυση σε αυτά που γράφεις καιρό είχα να διαβάσω... Το διασκεδάζω αφάνταστα πάντως (πες κι άλλα, πρέπει να έχεις πολλά ακόμα μαργαριτάρια να πετάξεις μέχρι να φτάσεις τα χρόνια μου).
Θαυμάστε ενδεικτικά δυο κορυφαία:
"Η καπιταλιστική οικονομία είναι ιστορικά η οικονομία που καταργεί, στην ανάπτυξή της, την ατομική ιδιοκτησία"!!!!
(αναρωτιέμαι τα σκέφτεσαι αυτά που γράφεις ή τα πετάς όπως να είναι κι ό,τι πιάσεις;;;)
"Ο καπιταλισμός είναι το εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που τώρα πια είναι σοσιαλιστικές, και είναι εμπόδιο όχι επειδή είναι ο «ιδιοκτήτης» των παραγωγικών δυνάμεων αλλά γιατί τις κατακρατά"!!!.
(μαζί με τις παραγωγικές δυνάμεις ο καπιταλισμός κατακρατά, sic, και τη βλακεία προτού βγει βόλτα και ρίξει τα μυαλά στο μπλέντερ)
Ντάξει, στην εποχή της γενικευμένης σύγχυσης και της φίρδιν-μίγδην σκέψης καλό είναι και το πασάλειμμα φίλε.
Και επειδή (νομίζεις ότι έτσι είσαι και μαρξιστής), αλλά που όπως λέει και ο Μ. δεν κρίνουμε ποτέ κάποιον από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του για αυτό και σου αφιερώνω ένα πρόγραμμα διδακτορικής διατριβής που απορρίφθηκε (από το βιβλίο του Paco Ignacio Taibo II Με Τέσσερα Χέρια σελ. 182-185):
"Η Εμπορική Σχολή του Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Σιναλόα έχει δυο εξάμηνα μαρξισμού, με τον τίτλο «Ιστορικός Υλισμός Ι και Ιστορικός Υλισμός ΙΙ», ένα μάθημα Μαρξιστικής Φιλοσοφίας, δυο μαθήματα Κοινωνικής Ιστορίας, ένα για «Εθνικά Προβλήματα», και δυο εξάμηνα Μαρξιστικής Πολιτικής Οικονομίας. Ωστόσο, μια έρευνα που έκανε ο Λιμπεράτο Τεράν το 1984 (Αυτόν. Πανεπ. Σιναλόα, «Συγκριτική ανάλυση πολιτικής συμπεριφοράς των εισαγομένων φοιτητών. Ένα δειγμα») δείχνει ότι οι εισαγόμενοι στη σχολή, όταν εντάσσονται στην επαγγελματική ζωή, έχουν ακριβώς την ίδια μέση πολιτική συμπεριφορά, όπως κατά μέσο όρο το 1972, όταν δεν υπήρχαν αυτά τα μαθήματα στο πρόγραμμα σπουδών. Επιπλέον, όπως λέει ο ίδιος ο Τεράν, «αυτά τα κωλόπαιδα γίνονται όλο και πιο αντιδραστικά».
Ανέκδοτα σαν αυτό θα μπορούσαν να γεμίσουν διακόσιες σελίδες και είναι ένα μικρό μόνο δείγμα από ένα φαινόμενο με τεράστια εξάπλωση στη χώρα. Εννοούμε την εμφάνιση ενός πανεπιστημιακού μαρξισμού, λίγο πρωτόγονου, που έχει καθιερωθεί επισήμως στη μεξικανική ακαδημαϊκή κοινότητα και συνδέεται με μηχανισμούς επαγγελματικής προώθησης, με την ανέλιξη στην πανεπιστημιακή πυραμίδα και με την επίσημη αξιολόγηση για να περάσεις ένα μάθημα, την καταθλιπτική υποχρέωση κάθε φοιτητή.
Πρόθεση της παρούσας έρευνας είναι να κάνε μια πιο επισταμένη δειγματοληψία τέτοιων ανεκδότων, να τα ταξινομήσει και να δώσει μια απάντηση στο συχνό και πολλαπλό ερώτημα για «ποιο λόγο». Με εξαντλητική έρευνα, θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε την παρουσία αυτού του μαρξισμού που θυμίζει ρητορική της κουζίνας και να δούμε πώς λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα, όπως:
Η μαρξιστική φιλοσοφία ως όπλο στον ανηλεή ακαδημαϊκό πόλεμο του Μεξικού. Αν έχεις διαβάσει Αλτουσέρ, πόσες πιθανότητες έχεις να γίνεις πρόεδρος τμήματος; Αν παραθέτεις συχνά τσιτάτα του Λούκατς και δημοσιεύσεις ένα εντελώς ακατανόητο άρθρο σ’ ένα περιοδικό της σχολής, πόσους ιεραρχικούς πόντους παίρνεις και σε πόσα πέσος αντιστοιχεί αυτό στον μηνιάτικο μισθό σου; Τι έξτρα πιθανότητες σου δίνει να σε δεχτούν μέλος στο Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα, σε ένα μεσαίο πόστο, το να έχεις κάνει πέντε σεμινάρια για το Κεφάλαιο στην ENΕP Ακατλάν;
Με αυτόν τον τρόπο, που είναι γνωστός στη ρητορική ως «περιορισμός στην απλή πραγματικότητα», θα γίνει μια προσπάθεια να αποδειχτεί η αληθινή λειτουργικότητα του μαρξισμού του Νεα-Μαρξισμού, γνωστού επίσης και ως Μαρξμπίζνες.
Ορισμένες από τις προτεινόμενες ερευνητικές εργασίες είναι οι ακόλουθες:
Α) Πόσες φορές επαναλαμβάνονται οι λέξεις «προσαρμογή», «εποικοδόμημα», «επικαθορισμός», «αλλοτρίωση» και «επιστήμη» στο μάθημα της «Εισαγωγής στη Μαρξιστική Σκέψη» που γίνετια στην Εθνική Σχολή Κοινωνικής Εργασίας;
Β) Ποιος ηλίθιος επινόησε και διέδωσε, και με ποιες νοσηρές προθέσεις, τον όρο «θεωρητική εργασία»;
Γ) Πόσοι από τους φοιτητές που διδάσκονται τον Ιστορικό Υλισμό Ι και ΙΙ στην Οικονομική Σχολή του IPN έχουν προσφέρει πάνω από ένα κιλό φασόλια σε μια απεργία, ως σεμνή ένδειξη αλληλεγγύης;
Δ) Με τη συχνότητα εμφανίζονται περιστατικά κακοποίησης ανηλίκων από τους καθηγητές του Ιστορικού Υλισμού (κοινώς δέρνουν αγρίως τα παιδιά τους), και αν αυτή η συχνότητα είναι μεγαλύτερη στους καθηγητές της ανώτατης εκπαίδευσης.
Ε) Πόσοι αστυνομικοί που ανήκουν στη δύναμη του υπουργείου Εσωτερικών, και δημοσιεύτηκε η δουλειά τους, πέρασαν με βαθμούς μεγαλύτερους από «Καλώς» το σεμινάριο της πολιτικής εκτίμησης της σκέψης του Έγκελς που κάνει η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γουαδαλαχάρα;
ΣΤ) Πόσοι από όσους κέρδισαν στη λοταρία ή στα προγνωστικά του ποδοσφαίρου έχουν διδαχτεί Διαλεκτικό Υλισμό στη Σχολή Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επσιτημών;
Η πρώτη φάση της έρευνας μπορεί να γίνει με τη συμπλήρωση ενός στάνταρ ερωτηματολογίου, με ερωτήσεις παρόμοιες με τις προηγούμενες και μέσω των απαντήσεων σε άμεση δημοσκόπηση ειδικών πληθυσμιακών ομάδων.
Έλενα Χορδάν
Κοπίλκο, Σεπτέμβρης 1988"
πάντως εγώ τόσο καιρό τσιτάρωλούκατς και έναπέσο στο πορτοφόλι δεν είδα.
damnit!!!
παπαγαλίζω? εσύ κάνεις copy paste κείμενα, ίσως (δε μπορώ να το ξέρω) επειδή είσαι ανίκανος ακόμα και για να τα παπαγαλίσεις, πόσο μάλλον να μπορείς να σκέφτεσαι ανεξάρτητα από τους άλλους.
"Η καπιταλιστική οικονομία είναι ιστορικά η οικονομία που καταργεί, στην ανάπτυξή της, την ατομική ιδιοκτησία"!!!!
Ναι. ακριβώς έτσι είναι.
"Ο καπιταλισμός είναι το εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που τώρα πια είναι σοσιαλιστικές, και είναι εμπόδιο όχι επειδή είναι ο «ιδιοκτήτης» των παραγωγικών δυνάμεων αλλά γιατί τις κατακρατά"!!!.
Ναι. Ακριβώς έτσι είναι.
Αλλά αν δε μπορείς να καταλάβεις πως ο καπιταλισμός κοινωνικοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις, σκέψου τις παραγωγικές δυνάμεις επί φεουδαρχίας. Λυπάμαι, δεν έχω ούτε την όρεξη ούτε το χρόνο να σου εξηγήσω πράγματα που υποτίθεται ότι έχεις διαβάσει. Πέρα από την εισαγωγή στην πολιτική οικονομία όπου ο Μαρξ λέει αυτό που μου προσάπτεις, συνέχισε, μη μένεις στην εισαγωγή. Διάβασέ την όλη και αν την έχεις διαβάσει, ξαναδιάβασε την με μεγαλύτερη προσοχή.
Εγώ δε διασκεδάζω με αυτό, είναι η εμμονή σου στην άγνοια που με προβληματίζει "σύντροφε".
Ιστορική αναγκαιότητα, κατα την ταπεινή μου γνώμη, είναι η αυτοκριτική. Πάνω σ' αυτό, στους επόμενους δεκέμβρηδες θα ήθελα λιγότερο ενθουσιασμό και περισσότερη πολιτική σκέψη στις δράσεις. Μα πάλι, αυτά τα πράγματα είναι υποκειμενικά και μη μετρήσιμα. Κάποτε, θα μας βγεί... Πρέπει να προσπαθήσουμε...
αφού στην τελική όλη η ουσία του έγκειται στο τρώω όσο έχω δουλέψει στον σοσιαλισμό και τρώω κι ας μην έχω δουλέψει στον κομμουνισμό
όταν δε θα μου επιβάλλει κανείς τίποτα, ούτε το αφεντικό ούτε η θέση μου ή μη στην παραγωγή, η κοινωνία όλη θα είναι αριστούργημα
ο άνθρωπος θα έχει φτάσει την ουσία του, η ουσία του βλέπεις είναι εκεί και περιμένει τον άνθρωπο να καταφτάσει
αντίθετα πιστεύω και γω σαν παιδί στο ότι ο εργάτης ή ο μαρξιστής είναι μια συγκεκριμένη κοινωνική δημιουργία και σαν τέτοια μπορείς να ανιχνεύσεις στην ανάγνωση του κόσμου που κάνει κατηγορίες της εποχής της, στο ότι ο άνθρωπος έχει μόνο μια ουσία (το οικονομικό κίνητρο που θα τον φτάσει στην σύγκρουση προς την τελείωση-άλλη μια και τελευταία ουσία) και έτσι είναι ιστορικά αναπόφευκτη η επιλογή ανάμεσα στη σύγκρουση μεταξύ υφισταμένων παραγωγικών δυνάμεων, σχέσεων και νομικών μορφών που τις εκφράζουν ή όχι. εκτός κι αν οι άνθρωποι δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα να δουν την αλήθεια από τότε που ήταν πίθηκοι (κι έτσι η σύγκρουση δεν έχει γίνει ακόμα)
Δε νομίζω πως η ουσία του ανθρώπου είναι κάπου στο "εκεί" και περιμένει τον άνθρωπο να την καταφτάσει. Αυτό αναπόδραστα σημαίνει πως κάποτε την είχε αλλά (λόγω κάποιου προπατορικού αμαρτήματος?)την έχασε.
ανεξάρτητα
από ότι πιστεύει ο Νίκος, εγώ, ή ο βα.αλ κτλ για αυτήν.
"Ανεξάρτητα"?
αχ βρε lucifugo, σταμάτα να στέλνεις κόσμο σπίτια του... άσε μας να νομίζουμε ότι εμείς το κάνουμε κι όχι ότι γίνεται μόνο του, plz...άσε μας να νομίζουμε....
ή σε παρεξήγησα μπλα μπλα....
Μα στον καπιταλισμό όλα γίνονται αυτόματα: από τα φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού μέχρι και την κατάργησή του γιατί είναι το επαναστατικότερο σύστημα όλων με πρόγραμμα αυτοδιάλυσης! Λαμπρό επιχείρημα. Ζήτω ο καπιταλισμός λοιπόν.
Ορίστε ποιο το συμπέρασμα του χυδαίου μαρξισμού. Ψέματα;
που είδατε να μιλάω για αυτόματη κατάρρευση ή κοινωνικό αυτοματισμό?
οι υλικές συνθήκες άρσης του καπιταλισμού γεννιούνται μέσα σε αυτόν, όπως και ο ίδιος ο καπιταλισμός γεννιέται, ιστορικά, μέσα στην φεουδαρχία.
τόσο δύσκολο σας είναι να το καταλάβετε ως έχει χωρίς να το αλλοιώνετε?
αλλά ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα? Όταν κάποιος μιλάει για επαναστατικό υποκείμενο οργανωμένο σε παγκόσμιο κόμμα διαλύονται οι "φαντασιακές" σας αυταπάτες για την επανάσταση γιατί μου φαίνεται πως την "επαναστατικότητα" την εξαντλείται στο βολονταρισμό και τις ιδιότητες των υποκειμένων οργανωμένων σε κάποια "συλλογικότητα". Τέτοιος ξεχαρβαλωμένος πολιτικά αναρχισμός, τέτοιος μυωπικός εργατισμός (αν και στην Ελλάδα ούτε το φάντασμα του είδαμε ποτέ)όπου βλέπετε το φάντασμα του Στάλιν σε κάθε κουβέντα για τακτική και στρατηγική. Ωραία! Μπράβο! Και για κερασάκι στην τούρτα / ταφόπλακα έρχεται και μια life style αντίληψη σκατομεταμοντέρνα όπου επαναστατικό υποκείμενο είναι ό,τι και ενδεχόμενα αντιδραστικό: έτσι ο κάθε πούστης, λεσβία, ληστής και πικραμένος αυτόματα γίνεται και επαναστάτης λόγο ιδιότητας.
Τους επαγγελματίες "επαναστάτες" λοιπόν εκεί θα τους βρείτε.
ασχολιάστο.
και που ναι bre λουσιφούγκο αυτό το κόμμα το σωστό το πρόστυχο να πάμε να γραφτούμε; Ή δεν είναι για μας αυτά;
μα καλά που ζεις; όπως είπε κι ο Μπακούνιν στο Νετσάγεφ (άσχετο [?])
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία 10 χρόνια ζω εκτός Ελλάδας και πως οι "αναρχικοί, αυτόνομοι και σία" της Ελλάδας ζουν εκτός πραγματικότητας με ελάχιστες εξαιρέσεις. Επίσης, όταν απομονώνεις φράσεις από ένα κείμενο και πασάρεις την φράση ως αφορισμό, αλλοιώνεις τα λεχθέντα.
φωνακλά, δε θα σου υποδείξω εγώ το "κόμμα" σου, σε αφήνω στον Μπακούνιν και τον Νετσάγεφ.
Έχω μόνο μία απορία:
Πως θα λειτουργεί το παγκόσμια οργανωμένο επαναστατικό κόμμα.
Την τελευταία φορά που θυμάμαι μια παγκόσμια τέτοια οργάνωση ήταν παραμάγαζο του Στάλιν.
Ακόμα Λουσιφούγκο, θα πρέπει πάλι να σου θυμίσω ότι αυτό το παγκόσμια οργανωμένο κομμα ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ δεν έκανε κάποια επανάσταση.
Και ΟΛΩΣ παραδόξως ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ κόμμα είχε διαλυθεί όταν έγιναν οι επανάστασεις και οι εξεγέρσεις που ακολούθησαν τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τέλος πάντων, το ζήτημα πολιτικής μορφής και περιεχομένου είναι σε ενδοδιαλεκτική σχέση, έτσι και αλλιώς.
Εγώ είμαι υπέρ της οργάνωσης πάντως. Της κανονικής οργάνωσης. Μέλη, εισφορές και τέτοια...
Επιγραμματικά λοιπόν και με πολλές αναπόφευκτες γενικότητες και απλουστεύσεις πιστεύω πως: Είναι υποκειμενισμός και υπερθεματισμός του αυθορμητισμού να λέμε πως το ζήτημα πολιτικής μορφής και περιεχομένου είναι σε ενδοδιαλεκτική σχέση έξω από ένα συγκεκριμένο επαναστατικό υποκείμενο, βασιζόμενοι στην ιδέα – που σε έναν πολύ υψηλό βαθμό αφαίρεσης είναι σωστή - πως το αντικείμενο γενικά καθορίζει το υποκείμενο. Το ίδιο φαίνεται να πίστευε και ο, κατά τη γνώμη μου, οξυδερκής επαναστάτης Τρότσκι (και μη μου πείς για το θέμα Κροστάνδη, γιατί το πάμε απλά αλλού) πιστεύοντας στη “μοίρα” του αυθορμητισμού και της διαρκής επανάστασης και πως η έκρηξη του β’ παγκόσμιου πολέμου θα έκανε το ρώσικο προλεταριάτο να ξυπνήσει και να τσακίσει το σταλινισμό. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και η τέταρτη διεθνής του ’38, ουδόλως μπορούσε να λειτουργήσει ως διεθνής όχι μόνο λόγω ιστορικής καθυστέρησης αλλά γιατί η τρίτη διεθνής μεταλλάχτηκε από παγκόσμιο κόμμα για την παγκόσμια επανάσταση σε γραφειοκρατικό μηχανισμό της εξωτερικής πολιτικής της σοβιετικής ένωσης, καταπίνοντας και σοβιετικο-πιώντας τα κομμουνιστικά κόμματα παγκοσμίως.
Αυτά, λίγο πολύ, είναι γνωστά. Το αδιάψευστο όμως ιστορικό γεγονός του εκφυλισμού της Διεθνούς, του Κόμματος για την παγκόσμια επανάσταση, πρέπει μηχανιστικά να μας οδηγήσει στην απόρριψή της θεωρώντας καθαρά αιτιοκρατικά πως ο μαρξισμός του Λένιν, οδηγεί στο “μαρξισμό” του Στάλιν και στον “κομμουνισμό σε μία χώρα” ? Έτσι, βάζουμε εμείς οι ίδιοι τη θηλεία γύρω από το λαιμό μας και αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ υποκειμενισμού και αντικειμενισμού, γιατί αντικειμενισμός είναι να πιστεύουμε πως ο καπιταλισμός είναι πολύ ισχυρός για να πέσει ή πως πάει να καταρρεύσει.
Στον αντικειμενισμό έπεσε και ο οξυδερκής Bordiga όταν υπερεκτίμησε την παντοδυναμία του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού, μην έχοντας το βλέμμα στην ανατολή, στην κίνα και την Ινδία όπου ουσιαστικά αυτές οι χώρες, μαζί με κάποιες άλλες φυσικά, είναι η “ανερχόμενη Γερμανία” του προηγούμενου αιώνα. Ο ιμπεριαλισμός της δύσης αλλάξει αλλάζει και αυτός διαλεκτικά “μορφή και περιεχόμενο”: ενδεικτικά αναφέρω την ONE και το euro, την ενοποίηση της Ευρώπης ουσιαστικά και ως τάση που διαμορφώνεται σε ένα ενιαίο κράτος, μετά από δύο αιμοσταγής πολέμους, για να αντιμετωπίσει κολοσσούς σαν εκείνους της Ινδίας και της κίνας.
Ήδη όμως επεκτάθηκα και υπεραπλούστευσα αρκετά όπως και το προλόγισα.
Σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία που ξανοίγεται μπροστά μας, τι κάνουμε? Μιλάμε εμείς, ο ανθός του μέλλοντος, για “αποστεωμένο μαρξισμό”, πετάμε την επαναστατική θεωρία και μένουμε με μια μίζερη πράξη, αντανάκλαση της μιζέριας που μας περιβάλλει και τη νομιμοποιούμε σαν αποτέλεσμα “διαλεκτικής”. Είναι η ίδια “διαλεκτή των φιλοσόφων” της Σοβιετικής Ένωσης… όταν έστελναν τα τανκς στην Ουγγαρία και την Τσεχία.
Είναι υποκειμενισμός και υπερθεματισμός του αυθορμητισμού να λέμε πως το ζήτημα πολιτικής μορφής και περιεχομένου είναι σε ενδοδιαλεκτική σχέση έξω από ένα συγκεκριμένο επαναστατικό υποκείμενο, βασιζόμενοι στην ιδέα – που σε έναν πολύ υψηλό βαθμό αφαίρεσης είναι σωστή - πως το αντικείμενο γενικά καθορίζει το υποκείμενο.
Υποκειμενινισμός είναι και μάλλον δε θα διαφωνήσω καθόλου,αφού κατα την ταπεινή μου γνώμη όλα υποκειμενικά είναι. (Να σημειώσω ότι όταν μιλάω για υποκειμενισμό εδώ εννοώ ΠΑΝΤΑ εναν ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ υποκειμενισμό). Ωστόσο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ειναι και αυθορμητισμός;
Επίσης, κατά την ταπεινή μου γνώμη ο αυθορμητισμός των μαζών που επικαλούνται δίαφοροι δεν είναι καθόλου αυθορμητισμός των μαζών. Κατά ένα τρόπο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αυθορμητισμός, και ειδικότερα σε φουλ πολιτικά υποκειμενα.
Ξαναλές:
Το αδιάψευστο όμως ιστορικό γεγονός του εκφυλισμού της Διεθνούς, του Κόμματος για την παγκόσμια επανάσταση, πρέπει μηχανιστικά να μας οδηγήσει στην απόρριψή της θεωρώντας καθαρά αιτιοκρατικά πως ο μαρξισμός του Λένιν, οδηγεί στο “μαρξισμό” του Στάλιν και στον “κομμουνισμό σε μία χώρα”?
Μα εδώ είναι το θέμα: δεν επικαλούμαι κάποιον ντετερμινισμό στο ότι ο λενινισμός οδηγεί στον σταλινισμό. Αντιθέτως, το ιστορικό παράδειγμα του λενινισμού είναι αρκετό από μόνο του για να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο λενινισμός απέβει καταστρεπτικός για τα επαναστατικά κινήματα.
Τώρα απο εδώ και πέρα για μένα υπάρχει ένα άιτημα στο επαναστατικό κίνημα της χώρας, απλά και λιτά το θέτω ως εξής: ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ ή θα μαλακιζόμαστε με τα μικρομάγαζα της αναρχίας και τα ψηφαλάκια και ενωτικά σχήματα της άκρας αριστεράς μπας και βγάλουνε κάναν ευρωβουλευτη;
Και εδώ ειναι που ΑΡΧΙΖΕΙ η κουβέντα. ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
τα είχε καταλάβει αυτά ο πατερούλης ρε, ήξερε ο άνθρωπος και καθάριζε, έτσι και ο Τσε κι άλλοι φωτισμένοι, νομίζεις ότι λες και κάτι πρωτότυπο...από μαρξιστικές προφητείες και λαϊκές σοφίες άλλο τίποτα
do you like fishsticks?
και όπως έλεγε και ένας ΝΑΡίτης στα φοιτητικά χαϊδεύοντας το μούσι του και παίζοντας PRO, "να σου πω την αλήθεια, καλά έκανε ο Στάλιν και τους καθάρισε, κι εγώ το ίδιο θα κανα. όχι ρε πούστη, γκολ.."
και το αστείο είναι ότι τον έψησε τον μικρό που ήθελε να χώσει.
να με συμπαθάτε, ήθελα να ξαναποστάρω σε ένα ακόμη ιστορικό τόπικ
Και μετά λέει η σο για βαριά φιλοσοφία...
Ποιο είναι το ιστορικό παράδειγμα του λενινισμού? Η οκτωβριανή επανάσταση και η κήρυξη της παγκόσμιας επανάστασης για τον κομμουνισμό. Σε μια οποιαδήποτε επανάσταση κοινωνική στον άλλο της αντίποδα και επειδή είναι και η ίδια η επανάσταση μια ενότητα και πάλη των αντιθέτων, αναπτύσσεται η αντεπανάσταση που αποσκοπεί στην κατάπνιξή της. Αν τελικώς ιστορικά νικήσει η αντεπανάσταση, μια γραμμική λογική αντίληψη θα ταυτίσει τους δυο πόλους της αντιφατικότητας, θα βγάλει το εσφαλμένο συμπέρασμα πως ο λενινισμός και η οκτωβριανή επανάσταση οδηγούν στο σταλινισμό και στο “σοσιαλισμό σε μία χώρα”, γιατί μελετά την ιστορία σε στατικές φωτογραφίες και όχι στην κίνησή της.
Με την ίδια γραμμική αιτιοκρατική λογική, η παρισινή κομμούνα απέβη καταστρεπτική για τα επαναστατικά κινήματα και κάθε φορά που γίνεται η οποιαδήποτε κοινωνική επανάσταση η ιστορία θα πρέπει να ξεκινάει από το μηδέν. Πράγμα αδύνατον.
>Και εδώ ειναι που ΑΡΧΙΖΕΙ η κουβέντα. ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
Η “κουβέντα” έχει ήδη αρχίσει προ πολλού. Εμείς εδώ, τώρα, τιτιβίζουμε.
Κλείνω εδώ.
Υ.Γ. @ κώλος κωλάρα, βγές και λίγο έξω από το λάκκο με τα κωλοδάκτυλα, καλό θα σου κάνει.
Λες: "Ποιο είναι το ιστορικό παράδειγμα του λενινισμού? Η οκτωβριανή επανάσταση και η κήρυξη της παγκόσμιας επανάστασης για τον κομμουνισμό"!!!
Πέρα από το μαρξισμό-λενινισμό φαίνεται πως είσαι άσχετος και από ιστορία (πέρα από αυτή που σου μάθανε στο κόμμα)!
Φαντάζομαι είναι μεγάλοι επαναστάτες τα λενινιστικά γουρούνια της ταφόπλακας του προλεταριακού κινήματος.
Ασε καλύτερα δεν ασχολείσαι με τίποτα άλλο, από το να αναμασάς ό,τι σου λένε...
Ναι. ακριβώς έτσι είναι. Έλεος...
"Ο καπιταλισμός είναι το εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που τώρα πια είναι σοσιαλιστικές, και είναι εμπόδιο όχι επειδή είναι ο «ιδιοκτήτης» των παραγωγικών δυνάμεων αλλά γιατί τις κατακρατά"!!!.
Ναι. Ακριβώς έτσι είναι.Έλεος δις.
Οι χοντροκομμένες μαρξιστικές υπεραπλουστεύσεις έχουν καταβαραθρωθεί από 100+ χρόνια κριτικής. Τόσο θεωρητικής κριτικής όσο και έμπρακτης, Ιστορικής, κριτικής, και οι "επιστημονικές" και "αντικειμενικές" βάσεις της σκέψης του Μαρξ έχουν καταδειχθεί πολλάκις αυτό που οι λαϊκοί ερευνηταί ονομάζουν "μπαρμπούτσαλα".
Καλό είναι που διάβασες την Γερμανική Ιδεολογία, το Κεφάλαιο, τα Χειρόγραφα του '44, κλπ. Αλλά από τότε έχει προχωρήσει κάπως η μαρξιστική σκέψη, και ακόμα περισσότερο η πολιτικο-κοινωνική θεωρία. Μια σταλιά, όσο πατάει η γάτα, απλά κάτι προσθήκες ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΑΙΩΝΑ.
Ούτε ο Μαρξ δεν θα επαναλάμβανε τα ίδια --γι' αυτό και ο ίδιος άλλαξε τρείς τουλάχιστον φορές οπτική γωνία μέσα στο χρόνο στη θεωρία του, γιατί έβλεπε και γύρω του και αναθεωρούσε.
Αναμάσημα ορθόδοξου Μαρξισμου εν έτει 2009;
Ο σοσιαλισμός, πράγματι, είναι ιστορικά δυνατός και αναγκαίος γιατί προβάλλει, στην καπιταλιστική φάση, από τις υλικές βάσεις στις οποίες οι παραγωγικές δυνάμεις έγιναν κοινωνικές και οικονομικά ανήκουν σε όλη την κοινωνία. Ο καπιταλισμός είναι το εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που τώρα πια είναι σοσιαλιστικές, και είναι εμπόδιο όχι επειδή είναι ο «ιδιοκτήτης» των παραγωγικών δυνάμεων αλλά γιατί τις κατακρατά.Που έλεγε και ο Σουσλώφ. Έλεος, εν έτει 2009.
Απο τον καπιταλισμό της εποχής του Μαρξ και των εργοστασίων του Ντίκενς, περάσαμε στον καπιταλισμό της εποχής της μαζικής δημοκρατίας, ο οποίος όχι μόνο δεν είναι ..."εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων" αλλά τις ανάπτυξε όσο δεν παίρνει, μέχρι μερικής εξολοθρεύσεως του πλανήτη, και συνεχίζει ακάθεκτος.
Ο καπιταλισμός της εποχής του Μαρξ διδάχθηκε επιπλέον άφθονα κόλπα από τον σοσσιαλισμό, τον κομμουνισμό και τον φασισμό στο πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
Όχι μόνο άλλωστε δεν περιορίστηκε η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμων στα επίπεδα της εποχής του Μαρξ, αλλά εκτινάχτηκε εκατοντάδες έως χιλιάδες φορές ψηλότερα και συνεχίζει ακάθεκτη.
Η ανάπτυξη του καπιταλισμού παριστάνει, ιστορικά, την ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων που δε μπορούν πια να είναι «ατομική ιδιοκτησία». Αν δεν ήταν έτσι, ο σοσιαλισμός θα ήταν ιστορικά αδύνατος.Ο σοσιαλισμός είναι ιστορικά δυνατός και έχει πραγματωθεί κατα τόπους και καιρούς, ολικά ασχέτως από το θέμα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.
Για μένα το ιστορικό παράδειγμα της ΕΣΣΔ είναι το ΛΙΓΟΤΕΡΟ απο τις καταστρεπτικές συνέπειες του λενινισμού.
Ατυχές το παράδειγμα σου: η Παρισινή Κομμούνα, η Ισπανία του '36, η Γερμανία του '19 κλπ δεν ηττήθηκαν "στο όνομα της επανάστασης". Ηττήθηκαν στο όνομα του παλιού κόσμου. Οι δυνάμεις που νίκησανε αυτές τις επανάστασεις δεν βγηκαν από τη μήτρα της επανάστασης.
Φυσικά και εχει αρχίσει η κουβέντα προ πολλου.
Εμάς περιμένει;
Ο Δεκέμβρης ήταν μία κραυγή ενάντια στο σύστημα, όπως πολύ διαφορετικά το βιώνει ο καθένας, και μία κραυγή για ελευθερία. Δεν ήταν συνειδητό οργανωμένο κίνημα ούτε αποτελούσε ένα ενιαίο όλο. Ούτε οι άνθρωποι που συμμετείχαν είχαν κατ' ανάγκη τα χαρακτηριστικά και τις προθέσεις που τους απονέμουμε. Περαιτέρω, ο Δεκέμβρης δεν επιτέθηκε στις οικονομικές δομές και έτσι δεν είχε περιθώριο διάρκειας.
Σε αυτή την κραυγή στεκόμαστε εδώ και μία δεκαετία (μετά την οριστική κατάρρευση της αυταπάτης της γνωστής ταφόπλακας). Και προσπαθούμε να δούμε πως θα προχωρήσουμε, καθώς οι παλιές συνταγές έχουν αποτύχει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα πάντως που βρίσκω στην όλη ιστορία είναι η αδυναμία μας να επηρεάσουμε τα πράγματα στην οικονομική σφαίρα.
Πάντως, ο Δεκέμβρης αφήνει παρακαταθήκες πίσω του. Τα ανταγωνιστικά κινήματα μπορούν τώρα να παίρνουν πιο εύκολα το πάνω χέρι από τις εξουσίες. Οι οργανωτικές μας δομές ενισχύθηκαν. Ξεφύγαμε από το ρόλο του περιθωρίου, τον οποίο μας είχε δώσει το σύστημα, και μάθαμε να ανοιγόμαστε στην κοινωνία (πράγμα που για πολλούς είναι τεράστιο βήμα, βέβαια και κάποιοι δεν προχώρησαν σε αυτό ποτέ ούτε και πρόκειται κατά τη γνώμη μου).
Συνεπώς, ο Δεκέμβρης είναι ένα καθοριστικό βήμα και έρχονται καλύτερα. Δεν είναι "υγεία, καύλα και επανάσταση" ούτε η ηλίθια χίπικη φάση του H. Bey "temporary autonomous zone", που το συναίσθημά της ξαφνικά ξεθώριασε και χάσαμε την καύλα. Είναι κάτι πολύ ανώτερο που φτάνει μέχρι την ουσία της ζωής. Όλα εδώ πληρώνονται αλλά πρέπει να δουλέψουμε γι' αυτό.
και τώρα βα.αλ,
τραγικό λάθος να ταυτίζεις την παρισινή κομμούνα με όλα τ’άλλα για να σου βγει η αντιλενινιστικη σούπα.
Ναι, μας χωρίζουν έτη φωτός στις αντιλήψεις και στους τρόπους δράσεις. Η ιστορία θα δείξει.
Κλείνω οριστικά εδώ.
ZN σχωλοί παληοκαριώλια
Η επανάσταση θα νικήσει όταν αγοραστεί το τελευταίο κουπόνι
βίβα
κλείνω οριστικά εδώ
όχι εδώ
ΕΔΩ ------>
Κρίση ταυτότητας, παράκρουσημ παράλληλα σύμπαντα, εξωγήινοι;
Τελικά, ο τύπος είναι απολαυστικότατος! Έχει τρελλό γέλιο!
Αλλά, όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται.
εγώ πάντως είμαι με τον Πανεκεκ
...As has often been pointed out, the working class is not weak because it is divided; on the contrary, it is divided because it is weak...
http://www.geocities.com/~johngray/panparty.htm