Μου έστειλε ένας καλός άνθρωπος ένα κειμενάκι που ανακάλυψε στα κρυμμένα του αγαπητού σε όλους Indymedia. Το ζήτημα δεν είναι να κάνω φυσικά καμία κριτική στο Indymedia, αλλά το κειμενάκι αυτό είναι ενδιαφέρον. Επίσης, δεν μπορώ να ξέρω αν είναι "αληθινή" ή όχι η ιστορία, αλλά δε νομίζω αν έχει τόση σημασία. Ένας ακόμα λόγος είναι ότι μου θύμισε και κάποια δικά μου. Διαβάστε αυτό το κομμάτι από την ιστορία που έχω γράψει εδώ. Θα συνεχίσω με κάποιες παρατηρήσεις στο τέλος του κειμένου.
Το κείμενο:
Επειδή έχει ανοίξει μια κουβέντα για ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας θα ήθελα να αναφέρω μια αληθινη ιστορία όπως μου τη διηγήθηκε ένας σύντροφος (και δεν δουλεύει πια εκεί) αλλά τη θεωρώ και δικιά μου και για αυτό θα τη λέω σε πρώτο πρόσωπο:
Δουλεύω σε μια (κυριλέ) εταιρία κετερινκγ. Όχι για παιδικά ή φοιτητικά πάρτυ αλλά για αυτές τις εκδηλώσεις που την επόμενη γράφουν οι κοσμικές στήλες (εκπρόσωποι του επιχειρηματικού, πολιτικού και καλλιτεχνικού χώρου). Τα αφεντικά είναι δυο 40αρηδες. Ο ένας λέγεται οτι δεν έχει αφήσει πιτσιρίκα για πιτσιρίκα και είναι ωραίος τύπος με τα ταξιδάκια του, τις κοκίτσες του, τη ουλτούρα του και την αριστεροσύνη του στο φούλ. Ο δεύτερος έχει όλα τα προηγούμενα χαρατηριστικά μόνο που λέγεται οτι δεν έχει αφήσει εργάτη για εργάτη (τη πέφτει και σε εμάς, αθώα μεν...) και οι κακές γλώσσες λένε οτι τον έχουν δει με την το δεύτερο μικρό αμάξι του (για την πόλη μόνο) ξημερώματα στο πεδίο του ¨Αρεως να ψωνίζει. Τέλος πάντων έχουμε δουλειά σε μια γκαλερί πολύ κυρίλα οι οποίοι- συγχωρέστε μου την έλλειψη ορθότητας- οι μισοί άντρες και η πλειονότητα των γυναικών γλυκοκοιτάνε εμάς ενώ ιδρώνουμε για να ετοιμάσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες. Τραπεζίτες, καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, όλοι πολύ ωραίοι τύποι και τύπισσες με ευρυμάθια και μια τεράστια ανοχή για ότι σκέφτεσαι ή κάνεις (ίσως μόνο τον συνδικαλισμό). Έρχεται και το αφεντικό αγχωμένο (ο gay) ο οποίος επειδή βιάζεται τρέχει με εναν αστείο τρόπο (συγχωρέστε μου την έλλειψη τρόπων) που γίνεται πιο αστείος εξαιτίας μιας πολύχρωμης κελεμπίας που φοράει... (σε γκαλερί θα πήγαινε τι να κάνει?). Το μίσος μου για αυτόν (συγχώρα με θεεέ μου, αλλά μισώ ΑΥΤΟΝ) εκφράζεται πολύ ωραία απο την απέναντι πολυκατοικία. Γίνεται ανακαίνιση σε ένα διαμέρισμα και οι εργάτες απο το πρώτο όροφο έχουν πέσει απο τα γέλια κάτω ειδικά όταν κάποιος λεει: Αχ καλέ μη σκίσεις το φόρεμα. Το αφεντικό νευριάζει και τους βρίζει: αγράμματους, πίθηκους, αγροίκους όχι κάτι κλασικό ενώ αυτοί λένε, χωρίς καμία φαντασία, όλες τις λέξεις που αρχίζουν απο Που... σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Ο κόσμος έχει βγει έξω βγαίνω και εγώ και αρχίζουν οι καλεσμένοι στο πάρτυ να βρίζονται με τους ακάλεστους απο την απέναντι πολυκατοικία. Τα πράγματα αγριεύουν και ένας απο τους εργάτες κινείται απειλητικά προς το αφεντικό. Αυτός κάνει πίσω όλοι οι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού, καλλιτεχνικού και λοιπού κόσμου κάνουν πίσω και εγώ σε μια κρίση... δεν ξέρω γιατί κάνω μπροστά. Πες απο εργατική αλληλεγγύη που φορούσα τη φόρμα (αν το δεις θετικά) πες απο φόβο λόγω των σχεδόν 2 μέτρων που με προίκισε ο θεός και κάτι μπράτσα και ένα βλέμμα τρελαμένο που δε βρέθηκε κάποιος να με προικίσει, ο συνάδελφος κωλώνει και επειδή βλέπει και το αφεντικό να τηλ το 100, τι κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Η βραδυά κυλάει ήρεμα και είμαι κάπως σαν ο ήρωάς της. Ενώ πάντα στήνουμε το πανηγύρι και την κάνουμε το αφεντικό μου λεει να μείνω να "τα πούμε και μια φορά" ρε αδερφέ και "δεν πειράζει που φοράς τη φόρμα". Αρχίζω να σκέφτομαι να του ζητήσω και ένσημα για μποντυ-γκαρντ ή σεκιουριτα! Πίνω, τρώω, έχω χαλαρώσει και βλέπω ξαφνικά το αφεντικό να έρχεται με ένα καθήκι δικηγόρο που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πάντα στα τηλεπαράθυρα τον λένε "ποινικολόγο"; Έρχονται γρήγορα και με ύφος νικητή. Αφεντικό:"Τον βρήκαν αυτό τον ανώμαλο που πήγε να με χτυπήσει και πρέπει να πάμε στην αστυνομία για τη μήνυση.... το βρωμιάρη... το σεξιστή"
Δικηγόρος: "Άσε που πριν απο λίγο με ειδοποίησαν απο μέσα οτι δεν έχει κι άδεια παραμονής".
Γύρισα σπίτι και συγχωρέστε με αλλά δε σταμάτησα να βρίζω το πούστη, τον πούστη, τον πούστη....
Μήπως είμαι και εγώ σεξιστής;
Εδώ τελειώνει το κείμενο που μου έστειλαν.
Στην δικιά μου περίπτωση, που αν θέλετε μπορείτε να την αντικαταστήσετε υπό όρους με αυτήν από πάνω μπαίνουνε μερικά ζητήματα. Ζητήματα που τα έχω θίξει και θα συνεχίζω να τα ξαναθίγω.
Ο επόπτης που περιγράφω στην δικιά μου αφήγηση είναι και αυτός ομοφυλόφιλος, δεν θεώρησα ότι είχε κανένα νόημα να αναφέρω τότε οτιδήποτε για μία σειρά λόγων οι οποίοι κυρίως εντοπίζονται στο ότι δεν είχε καμία σχέση η σεξουαλικότητα του με αυτή την ιστορία. Όμως ο τύπος ήταν τραγική περίπτωση. Σε πολλές περιπτώσεις κάλλιστα θα μπορούσα να τον είχα δείρει για τον άθλιο σεξισμό του (τα κορίτσια βρωμομούνες τις ανέβαζε βρωμομούνες τις κατέβαζε όταν μου μιλούσε, επίσης δε θα μπω στη διαδικασία καν να πω τι έσυρε σε μία κοπέλα που είχε μείνει έγκυος για αυτήν και το άντρα της, ακόμα σε μία φάση έλεγε προς χάριν αστειότητας στις συναδέλφους να τους μοιράσει προφυλακτικά), που τον ενίσχυε κάτω από την θέση του σαν προιστάμενος μας.
Έτσι λοιπόν για να προβοκάρω και εγώ θα ρωτήσω: είμαι και εγώ σεξιστής;
Τελικά αυτό είναι το ερωτημα; Ή το ερώτημα είναι ποια είναι η θέση μας σε αυτόν τον κόσμο τελικά;
Δεν θα ήθελα να επαναληφθεί η συζήτηση περί πολιτικής ορθότητας και ταυτοτήτων όχι επειδή δεν έχει νόημα αλλά επειδή έχει ήδη γίνει μία πολύ καλή συζήτηση εδώ και εδώ. Καλό είναι όσοι δεν την έχετε διαβάσει να ρίξετε μία ματιά.
12 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
το ξέρω ότι δεν πιστεύεις ότι όλοι οι γκει και οι λεσβίες είναι ίδιες, και επέτρεψε μου να πω το ίδιο και για τους εργάτες.
Ωστόσο, επίτρεψε μου ακόμα να μη θεωρώ τόσο απλό το σεξισμό ούτε τόσο φανερό. Για μένα σεξισμός είναι και η στρατιωτική θητεία, όπως επίσης σεξισμός είναι ο άντρας στην αποθήκη και η γυναίκα στο ταμείο, όπως επίσης και ο άντρας κουμάντο και η γυναίκα τσιμουδιά. Ωστόσο ο σεξισμός δεν είναι και τόσο εμφανής και ούτε λεκτικός πάντα. Ξέρουμε πολύ καλά ότι το μαλάκας δε σημαίνει απαραίτητα τον αυνανιστή, όπως και το πούστης τον ομοφυλόφιλο. Τα έχουμε ξαναπεί για τη γλώσσα. Τη γλώσσα δεν την απαγορεύεις τη γλώσσα την αλλάζεις.
Σεξισμός για μένα υπάρχει όπου με βάση το φύλο γίνονται διαχωρισμοί και καλοί και κακοί. Και για να μην ξεχνιόμαστε, αυτοί οι διαχωρισμοί πάντα έχουν και προνόμια και καταναγκασμούς, τους καταναγκασμούς για να προχωρήσει το σύστημα τα προνόμια για να γίνει αποδεκτό.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά πρέπει να το πω, τον συγκεκριμένο προιστάμενο δεν τον έβρισα σαν πούστη ή αδερφή. Και το είχαμε συζητήσει εκτεταμένα, επειδή μία συνάδελφος παλιόπουστα τον ανέβαζε και παλιόπουστα τον κατέβαζε. Τις εξηγήσαμε πολύ καλά και μία άλλη κοπέλα και εγώ ότι αυτά δεν τα κάνει επειδή είναι ή όχι παλιόπουστας αλλά επειδή είναι προιστάμενος.Βλέπεις πόσο εύκολα ο σεξισμός μπορεί να συσκοτίζει μία όμορφη καυαρή εξουσιαστική σχέση; Και ποιο μπορεί να είναι το συμφέρον μας σαν εργαζόμενοι άλλο πέρα από το να ρίξουμε φως σε αυτή;
Το ζήτημα μου εμένα τώρα είναι το εξής και από αυτή αλλά και από την από πάνω ιστορία: μερικοί ιεροκύρηκες των ταυτοτήτων κάλλιστα θα μπορούσαν να κατηγορήσουν για σεξισμό τέτοιες συμπεριφορές ή μάλλον αντιδράσεις. Οφείλουμε να ερμηνεύουμε για να αλλάζουμε. Αυτό μου άρεσε στην ιστορία που μετέφερα. Προσπαθεί να ερμηνεύσει. Πετυχημένα ή όχι, είναι άλλη ιστορία.
Αν θέλουμε μία κοινωνία ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΠΕΡΑΝ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ, θα πρεπει να φτιαχτεί και ένα κίνημα που η σεξουαλικότητα δεν θα έχει κανένα νόημα.
Αλλά φυσικά το ζήτημα δεν είναι εσύ και εγώ, κανένας μας δεν πρόκειται ούτε να λύσει ούτε να δέσει. Αυτά είναι δουλειά των κινημάτων, όχι ατομικοτήτων.
Όσον αφορά το φύλο συμφωνούμε (μάλλον ;). Το ίδιο το φύλο είναι ιεραρχία, όχι σαν βιολογική φυσική ιδιότητα αλλά σαν κοινωνική κατασκευή. Σύστημα προνομίων και καταναγκασμών, όπου όλοι έχουνε και τα προνόμια και τους καταναγκασμούς τους (και άντρες και γυναίκες). Μέχρι τώρα η ιστορική κίνηση έχει πετάξει μερικούς καταναγκασμούς και έχει αποκτήσει μερικά παραπάνω προνόμια. Αλλά το ζήτημα είναι να περάσουμε από τους καταναγκασμούς και τα δικαιώματα στην ελευθερία.
Το κίνημα ελάχιστα πράγματα παίρνει στα σοβαρά. Ας μην νιώθεις (νιώθουμε, το ζήτημα "σου" είναι ζήτημα "μου", το ζήτημα "μου" είναι ζήτημα "σου") ριγμένος.
Νέες σχέσεις φυσικά. Αλλά νέες ταυτότητες; Η μόνη ταυτότητα που θέλω είναι η ταυτότητα για το τέλος όλων των ταυτοτήτων. Μπορούμε να είμαστε οι άλλοι;
(Και έτσι επικά κλείνω και αυτό το σχόλιο μου, μου αρέσει να γράφω επικά με τον πρωινό καφέ στις 1130, αποκτά μια άλλη διάσταση η μέρα μου ;).
Αυτή την έρμη, τη γαμημενη, την ξεσκιμένη, τη κρεμασμένη στα περίπτερα του lifestyle, τη θαμμένη στα μπουντρούμια της ιδεολογίας και της ζαλισμένης από τους προβολείς του θεάματος κοινότητα αναζητώ και εγώ. Να μοιραστώ και να μοιράσω, τη συνείδηση, το σώμα μου τη ζωή μου. Τι σκατά στον τάφο θα την πάρω;
Δηλαδή δεν σου άρεσε το ντούς με τα άλλα φαντάρια;