Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

ομοφοβική επίθεση στο γκάζι

01-11-08 – Σάββατο βράδυ, Γκάζι: Τρεις τύποι συναντούν στο δρόμο τους ένα γκέι νεαρό, τον χτυπάνε, τον ξαπλώνουν κάτω, αρχίζουν να τον κλωτσάνε με δύναμη στο πρόσωπο, ξανά και ξανά, μετά φεύγουν . Ανενόχλητοι . Οι τύποι δεν ενδιαφέρονται ούτε να ληστέψουν τον νεαρό ούτε κάτι τέτοιο, δεν έχουν προσωπικές διαφορές μαζί του, δεν τον γνωρίζουν προσωπικά, απλά θέλουν να τον χτυπήσουν, να βγάλουν το μίσος τους, να «ξεκαβλώσουν» σε πιο λαϊκή γλώσσα

Το περιστατικό αυτό βίας στην καρδιά ενός καταναλωτικού κέντρου διασκέδασης όπως το Γκάζι φαίνεται να περνά σχεδόν απαρατήρητο, ο αιμόφυρτος νεαρός στο πεζοδρόμιο δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Λίγοι περαστικοί μόνο σταματούν και ρωτάνε. Ο νεαρός δεν φαίνεται να έχει κάνει κάτι, δεν προκάλεσε παρά μόνο με την παρουσία του. Με το ότι ήταν γκέι δηλαδή και είχε την ατυχία να βρεθεί απέναντι σε μάτσο αρρενωπότητες που απλά ήθελαν να διασκεδάσουν κι αυτοί με τον τρόπο τους ασκώντας βία . Το ότι οι συγκεκριμένες αρρενωπότητες επέλεξαν να ξεσπάσουν πάνω στην «αδερφή» δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε αποτελεί κάτι το πρωτοφανές. Αυτοί οι αυτόκλητοι περιφρουρητές της κανονικότητας επιβεβαίωσαν απλά στον «πούστη» ποια είναι η πραγματική θέση του σ’ αυτήν την κοινωνία, ως σώμα προδοτικό, ως σώμα δίχως αξία. Το περιστατικό αυτό δεν είναι λοιπόν εξωπραγματικό, αντίθετα υποστηρίζεται απόλυτα απ’ τους όρους που συνθέτουν την κυρίαρχη πραγματικότητα. Το περιστατικό είναι απλά μια ακραία έκφραση μιας γενικευμένης και νομιμοποιημένης συνθήκης ομοφοβίας που όπως φαίνεται καθόλου δεν δυσκολεύεται να βρεί υλική έκφραση. Ο αιμόφυρτος γκέι νεαρός λίγα μόλις μέτρα από τους «ναούς» της γκέι καταναλωτικής κουλτούρας είναι ένα μόνο παράδειγμα της ομοφοβίας και του ετεροσεξισμού της ελληνικής κοινωνίας. Είναι απλά μια στιγμή του αφανούς και φανερού πολέμου που διεξάγεται σε κάθε οικογένεια, κάθε σχολείο, κάθε γειτονιά και δρόμο αυτής της κωλοχώρας.

στο γκάζι ο κόσμος διασκεδάζει

Το ότι το υποτιθέμενο «γκέι χωριό» δεν στάθηκε ικανό να προστατεύσει τον εν λόγω νεαρό πάλι δεν μας εκπλήσσει. Κι αυτό γιατί ως ανώμαλες, γκέι, λεσβίες, πουστάρες που δεν αναγνωρίζουμε πουθενά τον εαυτό μας σ’ αυτήν την κουλτούρα της εμπορευματοποίησης και του ατομισμού νιώθουμε πως τα μαγαζιά αυτά δεν έχουν τελικά τίποτε άλλο να μας προσφέρουν παρά γυαλιστερές ψευδαισθήσεις και μοναξιά. Έτσι το ότι απ’ τους παρευρισκόμενους καμιά και κανείς όχι απλά δεν παρενέβη αλλά δεν αναγνώρισε κιόλας τον εαυτό της/του ως ενδεχόμενο θύμα είναι για μας το επακόλουθο της κυριαρχίας εντός της κοινότητας ενός κανονικοποιημένου, καταναλωτικού, τηλεοπτικού κι εν τέλει απολίτικου ομοφυλόφιλου υποκειμένου. Όπως φάνηκε κι απ’ τις αντιδράσεις των περαστικών διασκεδάζοντων γκέι, η αδιαφορία, η έλλειψη αλληλεγγύης αλλά και η εσωτερικευμένη ομοφοβία χαρακτηρίζουν τους γκέι πελάτες της περιοχής. Εν τέλει το περιστατικό αν και από όλους χαρακτηριζόταν ως «ακραίο» δεν ήταν μάλλον και τόσο αδικαιολόγητο στα μάτια τους. Άλλωστε «δεν πρέπει να προκαλούμε» όπως ρητά ή άρρητα λένε οι παπάδες του γκέι λάιφσταιλ σε κάθε ευκαιρία, ονειρευόμενοι γάμους, βαφτίσια και γκέι επιχειρηματικότητα…

Ζώντας τη στρέιτ κυριαρχία στα σώματα και τις επιθυμίες μας τέτοια περιστατικά μας φοβίζουν, βλέποντας αφενός τη δολοφονική ετοιμότητα αυτής της κοινωνίας να συνετίσει τα «παραστρατημένα» μέλη της και αφετέρου την έλλειψη οποιασδήποτε αλληλεγγύης και την κυριαρχία του ατομισμού ανάμεσα στις αδερφές μας. Απ’ την άλλη μας γεμίζουν αποφασιστικότητα και οργή να διεκδικήσουμε πίσω τη νύχτα, τη δική μας νύχτα.

σημεία ανάμεσα

Συνεχίζοντας αυτή τη μικρή saga θα βάλω απο κάτω μερικές εικόνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε για το τι μπορεί να είναι ή να μην είναι ισότητα, τι είναι το φύλο, πως αυτό καθορίζεται (ναι το φύλο καθορίζεται, δεν είναι "βιολογικό") και άλλα που μας έχουνε απασχολήσει κατα καιρούς: Γυναίκες-κορίτσια του ισραηλινού στρατού... Επειδή έχω βαρεθεί να βλέπω μόνο μαντράχαλους της αγίας ελληνικής οικογένειας να κορδώνονται σε κορνίζες πάνω σε σεμεδάκια...

Θα ξεκινήσω από την αγαπημένη μου που μου θυμίζει τη δική μου μικρή θητεία στο στρατό. Έτσι ήμουνα και εγώ αγαπητοί μου αναγνώστες. Με τη φραπεδούμπα και ένα βιβλίο στο χέρι να κρύβομαι... Αλλά εγώ ήμουνα ακόμα πιο γλυκός για να κάτσω να κάνω ολόκληρη τη θητεία μου.








Εδώ δείτε και άλλες αν τη βρίσκετε με τέτοιες φάσεις.

Και κλείνουμε αυτή την υπερπαραγωγή με το καλύτερο κείμενο που διάβασα φέτος για τη "σεξουαλικότητα". Δυστυχώς γραμμένο πριν από 30 χρόνια. Αυτά για να σκεφτόμαστε την κατάσταση μας.

Εισαγωγικό Σημείωμα της ελληνικής Μετάφρασης

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Chronique des Secrets Publiques (Τόμος Ι, Ιούνιος 1975 Παρίσι). Η συγγραφέας Françoise Denevert, η οποία υπογράφει με το ψευδώνυμο Jeannes Charles, υπήρξε ιδρυτικό μέλος (μαζί με την Françoise Bloch, τον Joel Cornuaut και τον Daniel Denevert) του Κέντρου Έρευνας του Κοινωνικού Ζητήματος (Centre de Recherche sur la Question Sociale – CRQS) που δημιουργήθηκε το 1973 στο Παρίσι.

Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι

Αύγουστος 2008

Jeanne Charles

Κριτική προς τις Γυναίκες

La Critique ad mulierern

(1975)

Ένα από τα συμπτώματα της αδυναμίας του επαναστατικού κινήματος σήμερα είναι ότι δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο να δημιουργήσει μια ποιοτική και αυτόνομη έκφραση των επαναστατριών γυναικών. Είναι γνωστό ότι ο βαθμός ανάπτυξης που επιτυγχάνεται από τις δυνάμεις της άρνησης εντός της υπάρχουσας κοινωνίας βρίσκει την ξεκάθαρη, αποφασιστική και προφανή εκδήλωσή του στις σχέσεις ανάμεσα στους επαναστάτες άνδρες και τις γυναίκες και στον τρόπο με τον οποίο γίνεται αντιληπτή η άμεση και φυσική σχέση ανάμεσα στα φύλα.

Στην αλλοτριωμένη κοινωνία, ο καταμερισμός ρόλων ανάμεσα στα φύλα, ο οποίος κληρονομήθηκε από τη φεουδαρχική κοινωνία και από τα πρώτα στάδια της βιομηχανικής κοινωνίας, μπορεί να οριστεί σχηματικά ως εξής: η θηλυκότητα συμπυκνώνει τις αντιιστορικές τάσεις της αλλοτριωμένης ζωής (παθητικότητα, υποταγή στη φύση, προκατάληψη που απορρέει από αυτή την υποταγή, επανάληψη, παραίτηση), ενώ η αρρενωπότητα συμπυκνώνει τις ψευδο-ιστορικές της τάσεις (εκφυλισμένη προτίμηση για πάλη, αλαζονεία, ψευδο-δραστηριότητα, καινοτομία, εμπιστοσύνη στην εξουσία της κοινωνίας, ορθολογισμός). Η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα είναι οι δύο συμπληρωματικοί πόλοι της ίδιας αλλοτρίωσης. Στη σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία αυτοί οι δύο πόλοι, καθώς χάνουν τις υλικές βάσεις τους, τείνουν να συγχωνευθούν προκειμένου να συγκροτήσουν τα ειδικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου προλεταριάτου, όπου οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα είναι ολοένα λιγότερο αισθητές.

Σε όλες τις εποχές, και σύμφωνα με τη φύση αυτων των εποχών, οι άνδρες και οι γυναίκες δεν αποτέλεσαν ποτέ δύο αμιγείς τύπους. Όποιο και αν είναι το φύλο τους, τα άτομα συνενώνουν με ποικίλους τρόπους τα χαρακτηρολογικά γνωρίσματα και τη συμπεριφορά των δύο φύλων. Παρόλα αυτά, η θηλυκότητα υπήρξε πάντοτε, μέχρι σήμερα, το κυριότερο γνώρισμα της αλλοτρίωσης των γυναικών, και η αρρενωπότητα το κυριότερο γνώρισμα της αλλοτρίωσης των ανδρών. Ωστόσο, τα γνωρίσματα της παλιάς θηλυκότητας είναι εκείνα που επανεμφανίζονται θεμελιωδώς σήμερα στη γενικευμένη παθητικότητα του βασιλείου της σύγχρονης οικονομίας, μολονότι η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα, απελευθερωμένες από τις υλικές τους ρίζες, αναβιώνουν και χρησιμοποιούνται αδιακρίτως από τα δύο φύλα ως τρόποι θεαματικής επιβεβαίωσης.

Στην αλλοτριωμένη κοινωνία, η γυναίκα και ο άνδρας βρίσκονται ολοένα και περισσότερο σε ένα επίπεδο ισότητας (με εξαίρεση τις περιπτώσεις όπου η πατριαρχία εξακολουθεί να κυριαρχεί) διότι η γυναίκα δεν μπορεί να βρει έναν αξιοθαύμαστο και παντοδύναμο προστάτη στο πρόσωπο του αρσενικού συντρόφου της, ο οποίος είναι τόσο άοπλος όσο και η ίδια· στο σύγχρονο επαναστατικό κίνημα, αντίθετα, το σημείο εκκίνησης για τη γυναίκα είναι η οξεία αντιπαράθεση με την παλιά της θηλυκότητα απέναντι στην κυριαρχία ενός ορισμένου θεωρητικού κύρους. Και αυτό διότι, για το άτομο που δεν εμπλέκεται στη θεωρητική δραστηριότητα, η θεωρία εμφανίζεται σαν “ικανότητα γραφής”, “ικανότητα σκέψης”, προϊόν ευφυίας, μυστηριώδης ατομική δημιουργία. Αυτή είναι η επίδραση του θεάματος· ο φετιχισμός της θεωρίας για εκείνους που βρίσκονται έξω από αυτή.

Η γυναίκα βρίσκεται συχνά αναγκασμένη να ομολογήσει ότι “δεν έγραψε ακόμα τίποτα” και ότι δεν έχει ενεργό ρόλο στην επεξεργασία της επαναστατικής θεωρίας, σε έκδηλη αντίθεση με ορισμένους από τους άνδρες. Σε ζητήματα που σχετίζονται με τη θεωρία, η πρωταρχική της παρόρμηση είναι να στηριχθεί στους άνδρες, τους οποίους θεωρεί “περισσότερο προικισμένους” από την ίδια. Καταλήγει να δυσπιστεί απέναντι στην ίδια της τη σκέψη, η οποία παραλύει από εξωτερικά κριτήρια. Όταν τυχαίνει να εισχωρεί σε ανεξερεύνητα πεδία σταματάει απότομα, καθώς σκέφτεται ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο αυτή η διερεύνηση δεν έχει ήδη γίνει στο παρελθόν είναι επειδή δεν άξιζε τον κόπο. Όταν, παρόλα αυτά, κατορθώνει να σκεφτεί κάτι, η σκέψη της παραμένει νεκρό γράμμα: η γυναίκα δε συνεχίζει ποτέ μόνη μέχρι τις πρακτικές συνέπειες της σκέψης της. Συχνά, σχηματίζει ταχύτατα μια ορθή, διαισθητική κρίση για κάποιο άτομο, ακόμα και πριν από τον αρσενικό φίλο ή τους φίλους της· αλλά σταματάει εκεί, στην παθητικότητά της. Όταν το ζήτημα φτάνει στις πρακτικές συνέπειες, κρύβεται πίσω από τους άνδρες. Οι σκέψεις και οι κριτικές της γίνονται κατ’ ιδίαν, αφήνοντας την αρρενωπότητα να φροντίσει για την πρακτική εφαρμογή τους.

Αλλά με αυτόν τον τρόπο στερείται τον άμεσο έλεγχο επί του κοινωνικού της περιβάλλοντος· δεν επηρεάζει ποτέ ο,τιδήποτε με άμεσο τρόπο και, επομένως, δεν μπορεί να διατυπώσει θεωρία. Διότι η θεωρία είναι η κριτική της καθημερινής ζωής· είναι μια διαδοχή ανανεωμένων και διορθωμένων παρεμβάσεων στις σχέσεις με τους ανθρώπους (οι οποίες αποτελούν επίσης το πραγματικό πεδίο της αλλοτρίωσης) και, ισοδύναμα, είναι επίσης μια σειρά παρεμβάσεων στην κοινωνία. Η θεωρία είναι ένα εγχείρημα επαναστατικού μετασχηματισμού που συνεπάγεται ότι το άτομο που διατυπώνει θεωρία αποδέχεται τον αδιάκοπο μετασχηματισμό του εαυτού του. Η θεωρία έγκειται, επομένως, στην κατανόηση και στη δράση αναφορικά με τους φραγμούς (των ατόμων και της κοινωνικής ιστορίας).

Αν οι άνδρες κατέχουν μια φαινομενικά δεσπόζουσα θέση στο επαναστατικό κίνημα, αυτό συμβαίνει διότι πολλοί από αυτούς εισέρχονται στην επαναστατική πάλη με τα χαρακτηρολογικά γνωρίσματα της αρρενωπότητας – δηλαδή, στην πραγματικότητα, με εξίσου λίγες ικανότητες όπως και οι γυναίκες, και με την ίδια ασυνείδητη μακαριότητα αναφορικά με τα χαρακτηρολογικά τους γνωρίσματα όπως αυτή που έχουν οι γυναίκες σε σχέση με τη θηλυκότητα – η οποία μπορεί να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις, καθώς η πρακτική της θεωρίας απαιτεί φαντασία, πραγματική πάλη, αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στη δύναμη του ατόμου, ικανότητες τις οποίες κατέχει ο αρρενωπός χαρακτήρας σε εκφυλισμένη μορφή. Προκειμένου να πειστεί κανείς για αυτή την κρυφή αθλιότητα του σύγχρονου επαναστατικού κινήματος, αρκεί να σημειωθεί ότι η ύπαρξη της θηλυκότητας δε θα επιτρεπόταν εντός αυτού του κινήματος χωρίς τη συγκατάθεση της αρρενωπότητας ή, τουλάχιστον, δε θα γινόταν ανεκτή για μεγάλο διάστημα. Ο αρρενωπός ακτιβισμός είναι η άλλη όψη της θηλυκής παθητικότητας. Μέχρι τώρα, τονίστηκε κυρίως η παθητικότητα, διότι αποτελεί την πλέον εξόφθαλμη αντίφαση ενός κινήματος θεμελιωμένου στην αυτονομία των ατόμων.

Οι γυναίκες αποικιοποιούνται από το θέαμα της θεωρίας στο βαθμό που παραμένουν συνολικά έξω από τη θεωρία. Και δεν είναι το παράδειγμα ή η παρέμβαση των ανδρών – οι οποίοι έχουν επίσης, σε μεγάλο βαθμό, αποικιοποιηθεί από αυτό το θέαμα – αυτά που θα επισπεύσουν την απομυστικοποίηση για λογαριασμό των γυναικών και θα μπορέσουν να τις κάνουν να καταλάβουν in vivo τι είναι η θεωρία. Στο εξής, η κριτική στην παθητικότητα των γυναικών πρέπει να ασκηθεί όχι επιφανειακά – επειδή δεν ξέρουν να γράφουν ή επειδή δεν ξέρουν πώς να εκφραστούν αυτόνομα – αλλά ριζικά, επειδή δεν έχουν καμιά άμεση και πρακτική δραστικότητα· ιδιαίτερα στις σχέσεις τους με τους άλλους. Επίσης, δεν πρέπει πλέον να είναι αρκετό για έναν άνδρα να “εκφράζεται” αφηρημένα. Τα κείμενα και η σκέψη του πρέπει άμεσα να έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Η θηλυκότητα και η παθητικότητά της δεν πρέπει πλέον να αποτελούν το φόντο για την κολακευτική προβολή της αρρενωπότητας και του ακτιβισμού της.

Υπάρχει μια έκδηλη μακαριότητα στη διατήρηση αυτών των ρόλων. Το αλλοτριωμένο άτομο είναι απρόθυμο να ξεριζώσει αυτό που έχει απωθήσει· και, καθώς η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα είναι συμπληρωματικές μεταξύ τους, έχουν την ανθεκτικότητα φυσικών και αναπόφευκτων φαινομένων. Με την άρνηση του ατόμου να καταπολεμήσει αυτούς τους ρόλους διατηρείται ουσιαστικά η καθολική αποδοχή της αλλοτριωμένης κοινωνίας. Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι επαναστάτες λένε ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και τη ζωή τους. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτά τα άτομα ελπίζουν ότι θα αλλάξουν μέσω της επανάστασης. Παραμένουν έτσι άτομα παθητικά, καθώς είναι μεν έτοιμα να προσαρμοστούν, αν χρειαστεί, αλλά θεμελιωδώς φοβούνται κάθε αλλαγή. Είναι ακριβώς το αντίθετο σε σχέση με τους καταστασιακούς.

Η επίλυση των ανεπαρκειών της επαναστατικής πρακτικής στο ξεκίνημα της νέας εποχής διέρχεται τώρα άμεσα από την επίλυση των ανεπαρκειών των επαναστατριών γυναικών· πράγμα που σημαίνει ότι διέρχεται επίσης από την υπέρβαση μιας περιορισμένης αρρενωπής πρακτικής που, μέχρι σήμερα, προσαρμοζόταν σε αυτές τις ανεπάρκειες και στη διατήρησή τους. Αποτελεί επείγουσα επιδίωξη για την κριτική της καθημερινής ζωής να καταστρέψει οριστικά την ανισότητα των φύλων στην επαναστατική δραστηριότητα· να καταστρέψει, με άλλα λόγια, τους αντίστοιχους ρόλους που καθιερώνουν και τα δύο φύλα στην αλλοτριωμένη ζωή, τις χαρακτηροδομές της θηλυκότητας και της αρρενωπότητας και τους περιορισμούς που αυτές επιβάλλουν στην επαναστατική εμπειρία.

Υπάρχουν δύο βασικοί τύποι γυναικών στο επαναστατικό κίνημα: οι περισσότερες σήμερα είναι γυναίκες εφοδιασμένες με έναν προστάτη. Γίνονται αποδεκτές στους επαναστατικούς κύκλους με τα χαρακτηρολογικά γνωρίσματα της θηλυκότητας, διότι η παρουσίασή τους γίνεται από έναν άνδρα. Οι υπόλοιπες παρουσιάζουν οι ίδιες τον εαυτό τους: γίνονται αποδεκτές εξαιτίας ενός περίβλεπτου παρελθόντος στο οποίο συμμετείχαν ή χάρη σε μια ιδεολογία την οποία έχουν αφομοιώσει επαρκώς. Αυτές γίνονται αποδεκτές με τα γνωρίσματα της αρρενωπότητας, όπως ακριβώς οι άνδρες.

Ορισμένες από αυτές τις γυναίκες δε λένε απολύτως τίποτα δημοσίως, καθώς αρκούνται σε κατ’ ιδίαν παρατηρήσεις τις οποίες διαφορετικά δε θα τολμούσαν να κάνουν· ή δεν ανοίγουν το στόμα τους παρά μόνο για να απαντήσουν σε εκείνο το ανώφελο είδος ερωτήσεων για τις οποίες υποτίθεται ότι είναι οι μόνες που μπορούν να ερωτηθούν· ή πάλι, όταν εμπλέκονται τυχαία σε “θεωρητικές συζητήσεις”, κοιτάνε ανήσυχα με την άκρη του ματιού τους αναζητώντας την αποδοχή του προστάτη τους. Δε θα τολμήσουν ποτέ να παραδεχτούν την άγνοιά τους για το θέμα που συζητιέται, και μπερδεύονται μέσα στη σύγχυση των σκέψεών τους ή επαναλαμβάνουν αυτό που άκουσαν να λέγεται, καθώς θεωρούν τις δυσκολίες που έχουν σε αυτό το πεδίο σαν κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται· άλλες επιδεικνύουν ανοιχτά τις ανεπάρκειές τους, αναζητώντας δικαιολογίες στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όταν γράφουν – αλλά μόνο όταν γράφουν, σαν να πρόκειται για μια ανεξήγητη συμφορά – αφήνοντας να εννοηθεί ότι, παρόλα αυτά, σκέφτονται με τρόπο αξιοθαύμαστο· ή ίσως αναγνωρίζουν σε αυτό ένα θηλυκό ελάττωμα και φαντάζονται ότι έτσι παραμένουν προστατευμένες, καθώς υποθέτουν ότι η ειλικρίνειά τους τις προφυλάσσει από οποιαδήποτε αμεσότερη κριτική· άλλες πάλι εκφράζονται επιδεικνύοντας επιθετικότητα απέναντι στους άνδρες, προκειμένου να δείξουν ότι δεν αποτελούν υποχείριο κανενός άνδρα και ότι σκέφονται αυτόνομα. Σε κάθε περίπτωση, η αποικιοποίησή τους από το θέαμα της θεωρίας παραλύει τις γυναίκες.

Έτσι, σε μεγάλο βαθμό οι μόνες σχέσεις που απομένουν για τις γυναίκες είναι οι ερωτικές. Εκεί επιδεικνύουν την ευαισθησία τους, ψέγοντας κατ’ ιδίαν τη θεωρία σαν κάτι ψυχρό και αφηρημένο και εξυμνώντας τις “ανθρώπινες σχέσεις”. Στις γυναίκες αναγνωρίζεται συχνά ότι έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία και επιδεξιότητα όταν πρόκειται να κρίνουν τους ανθρώπους. Επιπλέον, οι άνδρες, διατηρώντας ένα ελάχιστο επίπεδο πρακτικών απαιτήσεων, είναι αρκετά πιο συνετοί όταν διατυπώνουν κρίσεις που θα συνεπιφέρουν πρακτικές συνέπειες. Προτιμούν να θαυμάζουν τη θηλυκή σύντροφό τους γι’ αυτή την ικανότητά της, την οποία οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι κατέχουν σε μικρότερο βαθμό – καθώς χρειάστηκε να την απωθήσουν – και δικαιολογούν με αυτόν τον τρόπο τη σχέση τους με αυτή τη γυναίκα: η παθητικότητα και η δημόσια ανυπαρξία της γυναίκας πρέπει να αποζημιωθεί με έναν μεγαλύτερο κρυφό πλούτο, και αυτή ακριβώς η συμπληρωματικότητα του άνδρα και της γυναίκας αποτελεί τη μονογαμική δικαίωση του ζευγαριού. Αν η ευαισθησία εξακολουθεί να αποτελεί ιδιάζουσα αρετή της θηλυκότητας, αυτό συμβαίνει διότι η θεωρία δε γίνεται κατανοητή ως αυτό που είναι, καθώς θεωρείται ότι οι άνδρες που εκλαμβάνονται ως θεωρητικοί στερούνται ευαισθησίας· ενώ στην πραγματικότητα η θεωρία περιλαμβάνει την πρακτική εφαρμογή αυτής της ευαισθησίας και της επιδεξιότητας.

Το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα πρέπει να καταστρέψει αυτή την αντίθεση μεταξύ ευχαρίστησης/δραστηριότητας, ευαισθησίας/διαύγειας, σύλληψης/εκτέλεσης, συνήθειας/καινοτομίας κ.λ.π. Η αντίθεση μεταξύ θηλυκότητας/αρρενωπότητας αντιστοιχεί σε ένα πραγμοποιημένο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης.

Τα άτομα που αποικιοποιούνται από το θέαμα μιας επαναστατικής θεωρίας αποικιοποιούνται, ουσιαστικά, από την ανάγκη να εμφανίζονται ως αυτόνομα· υπόκεινται στη φαινομενικότητα. Όσο η θεωρία θα συνεχίσει να γίνεται κατανοητή σαν ένα προϊόν ευφυίας, σαν να πρόκειται για την ατομική ευχέρεια κάποιου να “σκέφτεται” και να “γράφει” και, επομένως, σαν δυνητική πηγή προσωπικού κύρους, οι άνδρες θα συνεχίσουν να θέλουν να “εκφράζονται” με κάθε τίμημα και οι γυναίκες θα θρηνούν λόγω της αδυναμίας τους να μιμηθούν τους άνδρες.

Το ζήτημα είναι να γίνει κατανοητή η θεωρία ως αυτό που είναι. Είναι απαραίτητο οι γυναίκες (και οι άνδρες) να μην αποδέχονται πλέον να βρίσκονται οι πράξεις τους σε αντίφαση με τα λόγια τους, και να μην αποδέχονται πλέον την ύπαρξη κριτικών δίχως συνέπειες. Είναι απαραίτητο να αποκαταστήσουμε όλα τα δικαιώματα της υποκειμενικότητας προσδίδοντάς της πρακτική εκπλήρωση. Κανένας δεν πρέπει να κατέχει διαύγεια σε σχέση με τους άλλους χωρίς να κατέχει διαύγεια σε σχέση με τον εαυτό του, ή να κατέχει διαύγεια σε σχέση με τον εαυτό του χωρίς να κατέχει διαύγεια σε σχέση με τους άλλους. Το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα πρέπει να καταστεί αβίωτο για την αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα. Πρέπει να κρίνει τα άτομα σύμφωνα με τη ζωή τους.