Take me down to the paradise city, where the malls are blue and the workers dirty...
Είπε και ελάλησε ο βα.αλ. στις 10:39
Φυσικά δεν περιμένετε από μένα να μάθετε τι έγινε το ΣΚ που πέρασε στη χώρα της αφθονίας με τις εκπτώσεις. Αλλά φαντάζομαι ότι θα περιμένετε από μένα να το σχολιάσω.
Μάλλον όμως δεν έχω τίποτα να σχολιάσω. Απλά να πω να μη νομίζουμε ότι αυτό είναι το μόνο θύμα του "καταναλωτισμού" γιατί δεν είναι... (αν και ο τρόπος θανάτου είναι εντυπωσιακός). Ειδικά στα super market και στα πολυκαταστήματα είναι τραγική η κατάσταση στο θέμα των πελατών. Από την πρώτη στιγμή που είχα πιάσει δουλειά σε s/m μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αυτό το πράγμα: το πάθος του να ψωνίσω. Πέραν από το εξαίσια τραγικό να βλέπεις κόσμο κάθε πρωί να σε περιμένει απέξω 15' και 20' λεπτά πριν ανοίξει το μαγαζί, και αυτός ο κόσμος να είναι ο ίδιος κόσμος, και σε αυτό τον ίδιο κόσμο να του έχεις πει ότι ανοίγουμε 8.30, και αυτός επί 2 και 3 χρόνια να είναι απέξω 20' λεπτά νωρίτερα. Αυτό όμως που μου είχε κάνει πολύ μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η τραγικότητα που έπαιρναν τα πρόσωπα τους όταν δεν έβρισκαν κάτι που ήθελαν... "Και τι θα κάνω εγώ τώρα;" να σου λέει ο άλλος που έχει τελειώσει το γιαουρτι με φράουλα και έχει μόνο κεράσι... Και το πρόσωπο του να συσπάται σε μία τρομερή γκριμάτσα οδύνης... Τι και τι θα κάνεις εσύ τώρα ρε; Ένα γαμημένο γιαούρτι είναι την πουτάνα μου. Πάρε άλλο ή άμα δε σαρέσει μην πάρεις τίποτα... Μία αντίδραση λες και τα θεμέλια της ύπαρξης τους, ο συνεκτικός ιστός όλου του προσωπικού τους κόσμου συναρτόταν από το γιαούρτι φράουλα ή από το κωλόχαρτο. Είναι τραγικό, δεν είναι καθόλου μα καθόλου αστείο. Γιατί αν το καλοσκεφτεί κανείς όλος ο κόσμος αυτών των ανθρώπων αποτελείται από όλα αυτά που μπορούν να αγοράσουν... Αν δεν μπορούν να αγοράσουν κάτι ενώ έχουν τη δυνατότητα είναι σα χαμένα παιδιά. Η διαφήμιση έχει πάρει όλο τον πλούτο της ανθρωπινης ζωής, όλο τον πλούτο της κοινωνικότητας και τον έχει εναποθέσει στα εμπορεύματα. Και πάμε εμείς να βρούμε αυτό τον πλούτο, αλλά εκεί δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο η εκμετάλλευση (όλως παραδόξως ο μοναδικός πραγματικός πλούτος).
Ήταν πολλές οι φορές που (επειδή το μαγαζί ήταν μικρό και είχε πολύ κίνηση λείπανε συνεχώς κάποια πράγματα), που έπρεπε να βρεθώ απέναντι σε οργισμένους πελάτες . Σε πολλούς πελάτες φαινόταν αδιανόητο, κυριολεκτικά αδιανόητο, πως γίνεται να μην υπάρχουνε εμπορεύματα στα ράφια. Πέρσι τον Δεκέμβρη αν θυμάστε είχαν απεργίες στο λιμάνι του Πειραιά όπου, όσο να'ναι επηρρέασε κάπως και το εμπόριο. Κάποια προιόντα λοιπόν, που εισάγονται είχαν έλλειψη. Δεν μπορούσαν πολλοί να το καταλάβουν. Έλεγες, "Έχει απεργία στο λιμάνι", "Και τι σχέση έχει το λιμάνι;", Ξανάλεγες "Έρχονται απο το εξωτερικό", "Και γιατί κάνουν απεργία στο λιμάνι;" Ξανάλεγες "Να δείτε ειδήσεις"... Εντυπωσιακό ήταν, το θυμάμαι αυτό, μία κυρία που δεν μπορούσε να το πιάσει με τίποτα... Είμαι βέβαιος ότι αυτή νόμιζε ότι τα εμπορεύματα μπορεί και να τα φτιάχνουμε στην αποθήκη όλα... Το αποκορύφωμα αυτής της λογικής ήταν να έρχεται ο άλλος και να σου ζητάει και τα ρέστα, "Είσαι υποχρεωμένος να έχεις αυτό το εμπόρευμα..." Άκου εκεί είσαι υποχρεώμενος... Οπότε παίρνανε όλοι την μετρημένη και τυπική από ένα σημείο και μετά απάντηση μου. "Εγώ, έλεγα για το μόνο πράγμα που είμαι υποχρεωμένος είναι να έρχομαι κάθε μέρα για δουλειά, για τιποτε άλλο..."
Μάλλον όμως δεν έχω τίποτα να σχολιάσω. Απλά να πω να μη νομίζουμε ότι αυτό είναι το μόνο θύμα του "καταναλωτισμού" γιατί δεν είναι... (αν και ο τρόπος θανάτου είναι εντυπωσιακός). Ειδικά στα super market και στα πολυκαταστήματα είναι τραγική η κατάσταση στο θέμα των πελατών. Από την πρώτη στιγμή που είχα πιάσει δουλειά σε s/m μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αυτό το πράγμα: το πάθος του να ψωνίσω. Πέραν από το εξαίσια τραγικό να βλέπεις κόσμο κάθε πρωί να σε περιμένει απέξω 15' και 20' λεπτά πριν ανοίξει το μαγαζί, και αυτός ο κόσμος να είναι ο ίδιος κόσμος, και σε αυτό τον ίδιο κόσμο να του έχεις πει ότι ανοίγουμε 8.30, και αυτός επί 2 και 3 χρόνια να είναι απέξω 20' λεπτά νωρίτερα. Αυτό όμως που μου είχε κάνει πολύ μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η τραγικότητα που έπαιρναν τα πρόσωπα τους όταν δεν έβρισκαν κάτι που ήθελαν... "Και τι θα κάνω εγώ τώρα;" να σου λέει ο άλλος που έχει τελειώσει το γιαουρτι με φράουλα και έχει μόνο κεράσι... Και το πρόσωπο του να συσπάται σε μία τρομερή γκριμάτσα οδύνης... Τι και τι θα κάνεις εσύ τώρα ρε; Ένα γαμημένο γιαούρτι είναι την πουτάνα μου. Πάρε άλλο ή άμα δε σαρέσει μην πάρεις τίποτα... Μία αντίδραση λες και τα θεμέλια της ύπαρξης τους, ο συνεκτικός ιστός όλου του προσωπικού τους κόσμου συναρτόταν από το γιαούρτι φράουλα ή από το κωλόχαρτο. Είναι τραγικό, δεν είναι καθόλου μα καθόλου αστείο. Γιατί αν το καλοσκεφτεί κανείς όλος ο κόσμος αυτών των ανθρώπων αποτελείται από όλα αυτά που μπορούν να αγοράσουν... Αν δεν μπορούν να αγοράσουν κάτι ενώ έχουν τη δυνατότητα είναι σα χαμένα παιδιά. Η διαφήμιση έχει πάρει όλο τον πλούτο της ανθρωπινης ζωής, όλο τον πλούτο της κοινωνικότητας και τον έχει εναποθέσει στα εμπορεύματα. Και πάμε εμείς να βρούμε αυτό τον πλούτο, αλλά εκεί δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο η εκμετάλλευση (όλως παραδόξως ο μοναδικός πραγματικός πλούτος).
Ήταν πολλές οι φορές που (επειδή το μαγαζί ήταν μικρό και είχε πολύ κίνηση λείπανε συνεχώς κάποια πράγματα), που έπρεπε να βρεθώ απέναντι σε οργισμένους πελάτες . Σε πολλούς πελάτες φαινόταν αδιανόητο, κυριολεκτικά αδιανόητο, πως γίνεται να μην υπάρχουνε εμπορεύματα στα ράφια. Πέρσι τον Δεκέμβρη αν θυμάστε είχαν απεργίες στο λιμάνι του Πειραιά όπου, όσο να'ναι επηρρέασε κάπως και το εμπόριο. Κάποια προιόντα λοιπόν, που εισάγονται είχαν έλλειψη. Δεν μπορούσαν πολλοί να το καταλάβουν. Έλεγες, "Έχει απεργία στο λιμάνι", "Και τι σχέση έχει το λιμάνι;", Ξανάλεγες "Έρχονται απο το εξωτερικό", "Και γιατί κάνουν απεργία στο λιμάνι;" Ξανάλεγες "Να δείτε ειδήσεις"... Εντυπωσιακό ήταν, το θυμάμαι αυτό, μία κυρία που δεν μπορούσε να το πιάσει με τίποτα... Είμαι βέβαιος ότι αυτή νόμιζε ότι τα εμπορεύματα μπορεί και να τα φτιάχνουμε στην αποθήκη όλα... Το αποκορύφωμα αυτής της λογικής ήταν να έρχεται ο άλλος και να σου ζητάει και τα ρέστα, "Είσαι υποχρεωμένος να έχεις αυτό το εμπόρευμα..." Άκου εκεί είσαι υποχρεώμενος... Οπότε παίρνανε όλοι την μετρημένη και τυπική από ένα σημείο και μετά απάντηση μου. "Εγώ, έλεγα για το μόνο πράγμα που είμαι υποχρεωμένος είναι να έρχομαι κάθε μέρα για δουλειά, για τιποτε άλλο..."
Τέλος πάντων φλυάρησα.
10 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πόσο μόνοι τους μπορεί να είναι αυτοί οι άνθρωποι;
Μ' αυτά νιώθεις μία υποχρέωση να αλλάξεις τις σχέσεις, πρωτίστως για σένα. Για να ζεις με λιγότερα προβλήματα, με καλύτερη επικοινωνία. Ευκολότερα.
"και δηλαδή στον κομμουνισμό όταν τελικά τελειώσουν τα πράγματα που έχει παράγει ο καπιταλισμός, τότε τι θα κάνουμε?"
τι να απαντήσεις τώρα σε κάτι τέτοια;
"Μ' αυτά νιώθεις μία υποχρέωση να αλλάξεις τις σχέσεις, πρωτίστως για σένα. Για να ζεις με λιγότερα προβλήματα, με καλύτερη επικοινωνία. Ευκολότερα."
ε δεν είναι δα και επικοινωνιακό το πρόβλημα....η επικοινωνία άλλωστε και δη η εκφραστική, η πλούσια, η ανεμπόδιστη, είναι ΤΟ εμπόρευμα της εποχής .....γιαυτό κι εγώ ΦΩΝΑΖΩ, για να την εμποδίζω....
...επίσης, καλό είναι να επιχειρείς να αλλάζεις πρώτα τις σχέσεις των άλλων, και να αφήνεις τις σχέσεις τις δικές σου για το τέλος....
(ροτζεριανός νετσαγεφισμός)...
@ arsene: ουαχαχα, καλό.....
μιλάμε η άλλη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτά που ψωνίζει κάποιοι τα φτιάχνουν και τα φέρνουνε... ένα 10λεπτο της εξηγούσα.
Την είδα ιεραπόστολος τι να κάνω. 50 χρονο γυναίκα...
Εξόριστε, οι σχέσεις αλλάζουν και για εμας και για τους άλλους. Ταυτόχρονα. Γενικώς πάντως χαίρομαι που ο πλούτος μου δεν ειναι το γιαούρτι φράουλα :)
Φωνακλα το ίδιο ισχύει και για σένα, μία λύση εκεί οδηγεί σε μία λύση εδώ. Οι σχέσεις είναι ένα χαοτικό δίκτυο έτσι και αλλιώς. Αλλάζωντας τι σχέση 2 ανθρώπων, δεν αλλάζεις μόνο τι σχέση δυο ανθρώπων. Αλλάζεις ταυτόχρονα και όλων των υπολοίπων που έχουνε σχέσεις με αυτούς τους δύο. Και εννοείται ότι αυτή η αλλαγή είναι διαρκής και ασταθής (πέρα δώθες πάνω κάτω).
Δεν ξέρω αν με πιάνετε.
φωνακλάς: Η επικοινωνία ως ουσία, ως επαφή και όχι ως εμπόρευμα είναι αυτή που εννοώ. Στα υπόλοιπα, σε απάντησε ο βα.αλ.
Σήμερα στο σούπερμαρκετ, διάλογος 'υπεύθυνης' κ αλλοδαπής καινούργιας υπάλληλου:
Υπευθυνη: Εχει πρόβλημα ακόμα εκεινο το αλλο που μου είπες ότι δουλευει αλλιωτικα μπουρου μπουρου;
Υπαλληλος: Εγω το έκενα έτσι.. δες (δείχνει τη μηχανη του κιμα)
Υπεύθυνη: με ναι ή όχι θα απαντας.
β.
Για χάριν της κουβέντας,
βασικά υπάρχουν μερικές ιδέες ή έστω διατυπώσεις που με προβληματίζουν - και δε θέλω να βάλω στο στόμα του ex/berlin πράγματα που δεν είπε...
αλλά η ανθρώπινη επικοινωνία "ως επαφή, ως ουσία" δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να είναι πέρα από κάτι που που και που διαισθητικά νιώθω, κι έτσι δε μπορώ να πω ότι είναι και κάτι που μπορεί να επιτευχθεί σκόπιμα, ως πολιτικό πρόταγμα, όση ειλικρίνεια, διαφάνεια, δόσιμο [όση συνείδηση] και να βάλουμε....για μένα, είναι το επιστέγασμα των όσων κάνεις, και όχι κάτι που κάνεις, δεν αλλάζουν οι σχέσεις επειδή εμείς θέλουμε, αλλά οι σχέσεις μας μας αλλάζουν [μπλα μπλα μπλα]...
....επίσης δεν υπάρχει αδιαμεσολάβητη επικοινωνία (φυσικά) και ούτε επικοινωνία που αξίζει να λέγεται "επαφή, ουσία" τη σήμερον ημέρα που δεν έχει και κομμάτια εμπορεύματος/θεάματος κλπ
...αλλά ούτε και θα υπάρξει....επικοινωνία χωρίς φετίχ....
εντάξει, είναι λίγο σκληρό του καρόλου το τσιτάτο, ότι πως-το-λέει "ο κόσμος μιλάει διαρκώς για κείνο που ακόμη δεν έχει πραγματωθεί: τις ανθρώπινες σχέσεις" αλλά είναι και σωστό....με τη διαφορά, ότι δεν θα πραγματωθεί ποτέ, ούτε στον κομμουνισμό....[μπλα μπλα μπλα].
....τόσο το χειρότερο για τους ανθρώπους, ζήτω τα ρομπότ (έχει πλάκα, πάντως, που το blogspot ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ότι είσαι ρομπότ)....αυτά αλήθεια, τα ρομπότ, έχουνε φετίχ;