Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Αυτές οι μέρες κρύβουν μία τρομερή συμπύκνωση νοημάτων. Συμβαίνουν τόσα πράγματα με τόση πυκνότητα και τόση συχνότητα που καθίσταται πρακτικά αδύνατο να τα συλλάβει κανείς. Εκτιμήσεις γίνονται και ξεγίνονται, σκέψεις τις παίρνει ο άνεμος των γεγονότων, ατομικότητες που έχουν γίνει σκόνη, ειδήσεις και νέα από παντού.

Γενικώς είναι κατά τη γνώμη μου πολύ νωρίς για εκτιμήσεις. Ή για να το πω πιο σωστά είναι πολύ νωρίς για σοβαρές εκτιμήσεις. Προσωπικά σε ένα πράγμα έχω καταλήξει: έχει τελειώσει μία εποχή. Και μαζί με αυτή την εποχή έχουν καταρρεύσει παταγωδώς όλα όσα είχε μαζί της. Μετά από αυτές τις μέρες ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να ίδιο.

Είναι εξωφρενικά πολλά όσα έχω να πω. Όπως όλοι μας, έτσι ένας και εγώ. Και αυτό είναι το ευχάριστο. Αρχίσαμε επιτέλους να μιλάμε.

Προς το παρόν μερικές φωτογραφίες που τράβηξα την Τετάρτη στην Αθήνα.

Πίσω από την ΑΣΟΕΕ, δεν ξέρω αν είναι των ημερών σίγουρα αλλά είναι καλό...


Αυτή μάλλον θα τη δείτε πολλές φορές, οι φωτογραφικές δούλευαν φουλ σε εκείνο το σημείο.


Το αγαπημένο μας Πλαίσιο, ξέρετε εκεί που ντύναν τους εργαζόμενους με φανελάκια ποδοσφαιρικής ομάδας και χριστουγεννιάτικους σκούφους.


Το μόνο οικολογικό αμάξι.

Λύθηκε και το πρόβλημα του πάρκινγκ στο κέντρο.


Στο Πολυτεχνείο.


Το Αρgoodaκι τα σπασε...


Αθηναικός ουρανός. Άμα είναι να τρώμε νέφος προτιμώ αυτό.


Φταίμε εμείς που σας πέρνουμε στα σοβαρά;


Η μόνη σοβαρή εκτίμηση των γεγονότων.


Τώρα εδώ εγώ τι να σχολιάσω;


Το μόνο σίγουρο.