Κατάληψη της ΓΣΕΕ ή Το ανταγωνιστικό κίνημα δείχνει τα δόντια του (και τα ιστορικά του όρια)
Είπε και ελάλησε ο βα.αλ. στις 23:47
Για την κατάληψη της ΓΣΕΕ έχω ξεκινήσει να γράφω ένα μικρό ιστορικό, το οποίο είναι μία κάπως δύσκολη δουλειά. Προς το παρόν αναδημοσιεύω ένα κείμενο του συντρόφου hobo σχετικό που μοιράζεται σε συντρόφους-ισσες. Το συνυπογράφω...
«...Αυτά ακριβώς τα δεδομένα, όπως και το δεδομένο της συνείδησης του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει ο επαναστατικός χώρος, έχουν συμβάλλει στην ανάπτυξη παράλληλα με αυτόν, μιας τάσης αμφισβήτησης εντός του, μιας τάσης κινηματικής, προσανατολισμένης στον ανταγωνισμό (σ’ αυτή την τάση έχουμε αναφερθεί σε διάφορα σημεία του κειμένου). Μιας τάσης που προσπαθεί να συνδεθεί με τους καταπιεζόμενους στο έδαφος των πραγματικών αναγκών τους και της πραγματικότητας, και όχι στο έδαφος αφηρημένων ιδεών. Προσπαθεί να ερευνήσει ανάγκες και επιθυμίες των ανθρώπων και πως αυτές συναντιούνται με τις αντικειμενικές συνθήκες. Προσπαθεί να παράγει δηλαδή θεωρία. Προσπαθεί τέλος να χτίσει ανταγωνιστικά παραδείγματα μέσα σε κινηματικές διαδικασίες, μέσα στις διαδικασίες των κινητοποιήσεων...»(Ίχνη στο χιόνι, σελ. 157).
Η κατάληψη της ΓΣΕΕ έφθασε στο τέλος της. Η συζήτηση για τον απολογισμό αυτής της απόπειρας μένει να γίνει (ή να μην γίνει) συλλογικά. Σ’αυτό το κείμενο θα επιχειρήσω μερικές πρώιμες σκέψεις, εξαιρετικά συνοπτικές, σαν συμβολή σ’αυτόν τον απολογισμό, ως συμμετέχων σε όλη την διάρκεια της κατάληψης και σε όλες τις διαδικασίες της (εκτός από την συζήτηση που την απoφάσισε). Με κάθε επιφύλαξη για την ορθότητα αυτών που καταθέτω, λόγω του ότι δεν τα έχω συζητήσει συλλογικά με τους συντρόφους μου, ούτε με συναδέλφους από την κατάληψη και λόγω του ότι απαιτείται μια ορισμένη χρονική απόσταση από τα γεγονότα, προκειμένου κάποιος να μπορεί να τα κρίνει με πιο ολοκληρωμένο τρόπο.
Καταρχήν ένα γενικό συμπέρασμα: δύο από τους διακηρυγμένους στόχους της κατάληψης, όπως αναφέρονται στην ανακοίνωση της «Την ιστορία ή θα την καθορίσουμε εμείς ή θα καθοριστεί ερήμην μας», επιτεύχθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ποιοι είναι αυτοί:
∙Να διαλύσουμε το μύθο που προωθούν τα ΜΜΕ ότι οι εργάτες ήταν και είναι απόντες από τις συγκρούσεις και ότι η οργή που εκφράζεται αυτές τις μέρες είναι υπόθεση 500 «κουκουλοφόρων»
∙Να στηλιτεύσουμε και να αποκαλύψουμε το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην υπονόμευση της εξέγερσης και όχι μόνο.
Όσον αφορά τον πρώτο, πράγματι η κίνηση αυτή συνέβαλε ώστε χιλιάδες εκμεταλλευόμενοι/ καταπιεζόμενοι να κατανόησουν ότι η εξέγερση αυτή δεν υπήρξε νεολαϊστικο φαινόμενο, αλλά ένα σημαντικό κομμάτι της υπήρξαν εργαζόμενοι και εργαζόμενες.
Όσον αφορά το δεύτερο, πράγματι, η κίνηση αυτή συνέβαλλε ώστε όχι μόνο να απονομιμοποιηθεί περαιτέρω η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά πολύ περισσότερο να δείξουμε ότι υπάρχουν δυνάμεις εντός της εκμεταλλευόμενης υποκειμενικότητας που έχουν στο στόχο τους αυτή την γραφειοκρατία, ως κομμάτι του κράτους και βασικό θεσμό του.
Ωστόσο τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Στην πραγματικότητα η κατάληψη της ΓΣΕΕ, δεν ήταν απλά μια στιγμή της εξέγερσης: ήταν μια κορυφαία της στιγμή, τουλάχιστον στο συμβολικό επίπεδο. Κι αυτό επειδή μέχρι τότε, καλώς η κακώς, η εξέγερση για την πλειοψηφία της κοινωνίας, σήμαινε μια έκφραση της οργής ενάντια σε μια δολοφονία, ή ακόμα περισσότερο ενάντια στην άθλια καθημερινότητα που βιώνει η πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων. Ένα σχέδιο αρνητικότητας. Ενώ μ’ αυτή την κίνηση, η εξέγερση απέκτησε ένα άλλο νόημα: αυτό της πρότασης, του προτάγματος, της δημιουργίας (Η αυτοοργάνωση των εργατών/ θα γίνει ο τάφος των αφεντικών, γράφει το κεντρικό πανό της κατάληψης). Μετασχηματίστηκε δηλαδή σε ένα σχέδιο θετικότητας Κι αυτή η πρόταση, που για πρώτη φορά έσπασε τα γκέτο των πολιτικών υποκειμένων της αντιεξουσίας, συνιστά στην ουσία της μια μείζονα πολιτική κίνηση: μια πρόταση αντιεξουσίας (δηλαδή μια πρόταση συλλογικά αυτοοργανωμένης εξουσίας). Μιλάμε πάντα για το συμβολικό επίπεδο, αλλά ας μην υποτιμάμε το συμβολικό, ξέρουμε καλά το ρόλο του μέσα στην ιστορική διαδικασία.
Εδώ ωστόσο υπάρχει ένα ζήτημα: η κατάληψη της ΓΣΕΕ δεν είχε την πρόθεση να αποτελέσει μια πρόταση, είχε την πρόθεση καταρχήν να διαμαρτυρηθεί. Αυτό σημαίνει ότι η κίνηση αυτή ξέφυγε από τους αρχικούς της στόχους, κυριολεκτικά: τους ξεπέρασε. Έτσι όμως ξεπέρασε την ίδια την υποκειμενικότητα που αποφάσισε συλλογικά γι’ αυτή την ενέργεια. Το γεγονός της θερμής υποδοχής της ανακοίνωσης της κατάληψης από την πρώτη μέρα κατά το μοίρασμα της στο δρόμο και του γενικότερου κλίματος που δημιούργησε η προβολή της από τα μμε στην ελλάδα και στο εξωτερικό, το γεγονός της άμεσης αντίδρασης ενός σημαντικού κομματιού της γραφειοκρατίας που ήρθε με σκοπό να την διαλύσει, είναι άμεση απόδειξη ότι τα όρια του «ακτιβισμού», της « εργατικής διαμαρτυρίας» κλπ, έσπασαν και αποκαλύφθηκε η πραγματική σημασία αυτής της κίνησης, τόσο για μας τους ίδιους που συμμετείχαμε, όσο και για αρκετό άλλο κόσμο: η σημασία της σαν χτύπημα στην καρδιά της (εργατικής) διαμεσολάβησης.
Από την άλλη πλευρά το γεγονός ότι η κίνηση αυτή παρέμεινε στο συμβολικό επίπεδο, είναι αποτέλεσμα του ότι οι άλλοι δύο στόχοι, δηλαδή να μετατρέψουμε το κτίριο σε χώρο ελεύθερης έκφρασης των εργατών και να προωθήσουμε την ιδέα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης στους χώρους δουλειάς, δεν επιτεύχθηκαν. Δεν επιτεύχθηκαν κυρίως επειδή η συνέλευση της κατάληψης, αντί να γίνει χώρος έκφρασης της εκμεταλλευόμενης υποκειμενικότητας, έγινε χώρος έκφρασης των διαφορετικών πολιτικών ταυτότητων, και άρα των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, των ιδεολογικών αφαιρέσεων, κλπ. Με αποτέλεσμα κάποιος κόσμος, που αναγνώριζε τον εαυτό του όχι στις πολιτικές ταυτότητες των υποκειμένων που συμμετείχαν, αλλά ως εργαζόμενος/ εργαζόμενη, να ξενερώσει από τις διαδικασίες και να σηκωθεί να φύγει από αυτές. Θα ρωτήσει κάποιος: πως θα μπορούσε μέσα σε δύο μέρες να γίνει ένας κατειλλημένος χώρος, «χώρος ελεύθερης έκφρασης των εργατών»; Πως μπορούν να αποφευχθούν οι πάγιες νοοτροπίες της μικροκοινωνίας του «χώρου»; Πως μπορούν να επιτευχθούν τέτοιοι θετικοί στόχοι σε ένα χώρο, όπου η ίδια η διαχείριση του είναι τεράστιο ζήτημα, δεδομένου ότι δεν απολαμβάνει καμιάς έννοιας ασύλου;
Δεν θα χει άδικο κάνοντας αυτές τις ερωτήσεις, αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι όλα αυτά τα σημαντικά ζητήματα. Όπως δεν είναι τόσο σημαντικό ζήτημα η ανομοιογένεια της (πολιτικής) σύνθεσης της γενικής συνέλευσης της κατάληψης, στην δημιουργία μιας σύνθεσης των στόχων των υποκειμένων που συμμετείχαν σ’αυτή, όπως είπανε κάποιοι συνάδελφοι που αποχώρησαν την δεύτερη μέρα από το εγχείρημα. Τα κεντρικότερα ζητήματα είναι δύο:
Α. Το πρώτο είναι ιστορικό. Η αδυναμία να ξεπεραστεί το συμβολικό επίπεδο σ’αυτή την κίνηση, η αδυναμία να πάμε παρακάτω, είναι η ιστορική αδυναμία του κινήματος, και ακόμα περισσότερο εκείνων των τμημάτων του, που αποτελούν αυτό που ονομάζω εγώ τάση του ανταγωνισμού (βλ. παράθεμα στην αρχή). Η αδυναμία λοιπόν της τάσης του ανταγωνισμού είναι μια ιστορική αδυναμία: προκύπτει από την προσωρινή ανικανότητα της να αντιληφθεί την σημασία της, και άρα την σημασία για την συγκρότηση της. Το γεγονός δηλαδή ότι τα πολιτικά υποκείμενα που βρίσκονται τα τελευταία χρόνια στις μικρές και μεγάλες συγκρούσεις, για να διαμαρτυρηθούν για απολύσεις, για να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, για να στήσουν την ιστορία της περισυνής αντισυγκέντρωσης στην Πρωτομαγιά, κλπ, δεν θεώρησαν ακόμα –στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον- επιτακτική την ανάγκη να συναντηθούν σε μια πιο μόνιμη βάση για να παράγουν ανταγωνιστική πολιτική, είναι ακριβώς αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας, που βάρυνε όσο τίποτα άλλο και στην συγκεκριμένη ενέργεια κατάληψης της ΓΣΣΕ.
Β. Το δεύτερο είναι προταγματικό. Προκύπτει από την βαθιά κατανόηση του προηγούμενου. Μέσα στην ΓΣΣΕ βρέθηκε το καλύτερο κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος. Αυτό το κομμάτι προφανώς δεν περιορίζεται εκεί μέσα, ούτε προφανώς το σύνολο της πολιτικής υποκειμενικότητας που βρέθηκε στην ΓΣΕΕ είναι μέρος αυτού του κομματιού.
Λοιπόν ένα μέρος από αυτό το κομμάτι,από αυτή την τάση του κινήματος, εξέφρασε ήδη στις γενικές συνελεύσεις της κατάληψης της ΓΣΕΕ, την ανάγκη να αρχίσει να συναντιέται σε μια πιο μόνιμη βάση. Αυτή η ανάγκη πρέπει να αναδειχτεί σε όλη την έκταση της σημασίας της.
Ίσως η σημαντικότερη παρακαταθήκη για όλο το κίνημα από αυτή την κατάληψη, πέρα φυσικά από το συμβολικό, πέρα από τις ίδιες της διαδικασίες της κατάληψης (ειδικά για τους νεότερους που συμμετείχαν σ’ αυτές), είναι ακριβώς αυτή: η ωρίμανση της επιθυμίας να συναντηθούμε σαν εργαζόμενοι και εργαζόμενες στην βάση της αδιαμεσολάβητης, αυτόνομης από κόμματα και συνδικάτα και αυτοοργανωμένης πολιτικής πρακτικής, τόσο στο πεδίο της θεωρίας, όσο και στο πεδίο της δράσης. Ο τρόπος που μπορεί να γίνει αυτό, μένει να συζητηθεί συλλογικά από όσους αναγνωρίζουν αυτή την ανάγκη σαν δική τους, και αυτή την πρακτική σαν σημαντικό κομμάτι της πολιτικής τους δραστηριότητας.
21/12/2008
Hobo
«...Αυτά ακριβώς τα δεδομένα, όπως και το δεδομένο της συνείδησης του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει ο επαναστατικός χώρος, έχουν συμβάλλει στην ανάπτυξη παράλληλα με αυτόν, μιας τάσης αμφισβήτησης εντός του, μιας τάσης κινηματικής, προσανατολισμένης στον ανταγωνισμό (σ’ αυτή την τάση έχουμε αναφερθεί σε διάφορα σημεία του κειμένου). Μιας τάσης που προσπαθεί να συνδεθεί με τους καταπιεζόμενους στο έδαφος των πραγματικών αναγκών τους και της πραγματικότητας, και όχι στο έδαφος αφηρημένων ιδεών. Προσπαθεί να ερευνήσει ανάγκες και επιθυμίες των ανθρώπων και πως αυτές συναντιούνται με τις αντικειμενικές συνθήκες. Προσπαθεί να παράγει δηλαδή θεωρία. Προσπαθεί τέλος να χτίσει ανταγωνιστικά παραδείγματα μέσα σε κινηματικές διαδικασίες, μέσα στις διαδικασίες των κινητοποιήσεων...»(Ίχνη στο χιόνι, σελ. 157).
Η κατάληψη της ΓΣΕΕ έφθασε στο τέλος της. Η συζήτηση για τον απολογισμό αυτής της απόπειρας μένει να γίνει (ή να μην γίνει) συλλογικά. Σ’αυτό το κείμενο θα επιχειρήσω μερικές πρώιμες σκέψεις, εξαιρετικά συνοπτικές, σαν συμβολή σ’αυτόν τον απολογισμό, ως συμμετέχων σε όλη την διάρκεια της κατάληψης και σε όλες τις διαδικασίες της (εκτός από την συζήτηση που την απoφάσισε). Με κάθε επιφύλαξη για την ορθότητα αυτών που καταθέτω, λόγω του ότι δεν τα έχω συζητήσει συλλογικά με τους συντρόφους μου, ούτε με συναδέλφους από την κατάληψη και λόγω του ότι απαιτείται μια ορισμένη χρονική απόσταση από τα γεγονότα, προκειμένου κάποιος να μπορεί να τα κρίνει με πιο ολοκληρωμένο τρόπο.
Καταρχήν ένα γενικό συμπέρασμα: δύο από τους διακηρυγμένους στόχους της κατάληψης, όπως αναφέρονται στην ανακοίνωση της «Την ιστορία ή θα την καθορίσουμε εμείς ή θα καθοριστεί ερήμην μας», επιτεύχθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ποιοι είναι αυτοί:
∙Να διαλύσουμε το μύθο που προωθούν τα ΜΜΕ ότι οι εργάτες ήταν και είναι απόντες από τις συγκρούσεις και ότι η οργή που εκφράζεται αυτές τις μέρες είναι υπόθεση 500 «κουκουλοφόρων»
∙Να στηλιτεύσουμε και να αποκαλύψουμε το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην υπονόμευση της εξέγερσης και όχι μόνο.
Όσον αφορά τον πρώτο, πράγματι η κίνηση αυτή συνέβαλε ώστε χιλιάδες εκμεταλλευόμενοι/ καταπιεζόμενοι να κατανόησουν ότι η εξέγερση αυτή δεν υπήρξε νεολαϊστικο φαινόμενο, αλλά ένα σημαντικό κομμάτι της υπήρξαν εργαζόμενοι και εργαζόμενες.
Όσον αφορά το δεύτερο, πράγματι, η κίνηση αυτή συνέβαλλε ώστε όχι μόνο να απονομιμοποιηθεί περαιτέρω η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά πολύ περισσότερο να δείξουμε ότι υπάρχουν δυνάμεις εντός της εκμεταλλευόμενης υποκειμενικότητας που έχουν στο στόχο τους αυτή την γραφειοκρατία, ως κομμάτι του κράτους και βασικό θεσμό του.
Ωστόσο τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Στην πραγματικότητα η κατάληψη της ΓΣΕΕ, δεν ήταν απλά μια στιγμή της εξέγερσης: ήταν μια κορυφαία της στιγμή, τουλάχιστον στο συμβολικό επίπεδο. Κι αυτό επειδή μέχρι τότε, καλώς η κακώς, η εξέγερση για την πλειοψηφία της κοινωνίας, σήμαινε μια έκφραση της οργής ενάντια σε μια δολοφονία, ή ακόμα περισσότερο ενάντια στην άθλια καθημερινότητα που βιώνει η πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων. Ένα σχέδιο αρνητικότητας. Ενώ μ’ αυτή την κίνηση, η εξέγερση απέκτησε ένα άλλο νόημα: αυτό της πρότασης, του προτάγματος, της δημιουργίας (Η αυτοοργάνωση των εργατών/ θα γίνει ο τάφος των αφεντικών, γράφει το κεντρικό πανό της κατάληψης). Μετασχηματίστηκε δηλαδή σε ένα σχέδιο θετικότητας Κι αυτή η πρόταση, που για πρώτη φορά έσπασε τα γκέτο των πολιτικών υποκειμένων της αντιεξουσίας, συνιστά στην ουσία της μια μείζονα πολιτική κίνηση: μια πρόταση αντιεξουσίας (δηλαδή μια πρόταση συλλογικά αυτοοργανωμένης εξουσίας). Μιλάμε πάντα για το συμβολικό επίπεδο, αλλά ας μην υποτιμάμε το συμβολικό, ξέρουμε καλά το ρόλο του μέσα στην ιστορική διαδικασία.
Εδώ ωστόσο υπάρχει ένα ζήτημα: η κατάληψη της ΓΣΕΕ δεν είχε την πρόθεση να αποτελέσει μια πρόταση, είχε την πρόθεση καταρχήν να διαμαρτυρηθεί. Αυτό σημαίνει ότι η κίνηση αυτή ξέφυγε από τους αρχικούς της στόχους, κυριολεκτικά: τους ξεπέρασε. Έτσι όμως ξεπέρασε την ίδια την υποκειμενικότητα που αποφάσισε συλλογικά γι’ αυτή την ενέργεια. Το γεγονός της θερμής υποδοχής της ανακοίνωσης της κατάληψης από την πρώτη μέρα κατά το μοίρασμα της στο δρόμο και του γενικότερου κλίματος που δημιούργησε η προβολή της από τα μμε στην ελλάδα και στο εξωτερικό, το γεγονός της άμεσης αντίδρασης ενός σημαντικού κομματιού της γραφειοκρατίας που ήρθε με σκοπό να την διαλύσει, είναι άμεση απόδειξη ότι τα όρια του «ακτιβισμού», της « εργατικής διαμαρτυρίας» κλπ, έσπασαν και αποκαλύφθηκε η πραγματική σημασία αυτής της κίνησης, τόσο για μας τους ίδιους που συμμετείχαμε, όσο και για αρκετό άλλο κόσμο: η σημασία της σαν χτύπημα στην καρδιά της (εργατικής) διαμεσολάβησης.
Από την άλλη πλευρά το γεγονός ότι η κίνηση αυτή παρέμεινε στο συμβολικό επίπεδο, είναι αποτέλεσμα του ότι οι άλλοι δύο στόχοι, δηλαδή να μετατρέψουμε το κτίριο σε χώρο ελεύθερης έκφρασης των εργατών και να προωθήσουμε την ιδέα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης στους χώρους δουλειάς, δεν επιτεύχθηκαν. Δεν επιτεύχθηκαν κυρίως επειδή η συνέλευση της κατάληψης, αντί να γίνει χώρος έκφρασης της εκμεταλλευόμενης υποκειμενικότητας, έγινε χώρος έκφρασης των διαφορετικών πολιτικών ταυτότητων, και άρα των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, των ιδεολογικών αφαιρέσεων, κλπ. Με αποτέλεσμα κάποιος κόσμος, που αναγνώριζε τον εαυτό του όχι στις πολιτικές ταυτότητες των υποκειμένων που συμμετείχαν, αλλά ως εργαζόμενος/ εργαζόμενη, να ξενερώσει από τις διαδικασίες και να σηκωθεί να φύγει από αυτές. Θα ρωτήσει κάποιος: πως θα μπορούσε μέσα σε δύο μέρες να γίνει ένας κατειλλημένος χώρος, «χώρος ελεύθερης έκφρασης των εργατών»; Πως μπορούν να αποφευχθούν οι πάγιες νοοτροπίες της μικροκοινωνίας του «χώρου»; Πως μπορούν να επιτευχθούν τέτοιοι θετικοί στόχοι σε ένα χώρο, όπου η ίδια η διαχείριση του είναι τεράστιο ζήτημα, δεδομένου ότι δεν απολαμβάνει καμιάς έννοιας ασύλου;
Δεν θα χει άδικο κάνοντας αυτές τις ερωτήσεις, αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι όλα αυτά τα σημαντικά ζητήματα. Όπως δεν είναι τόσο σημαντικό ζήτημα η ανομοιογένεια της (πολιτικής) σύνθεσης της γενικής συνέλευσης της κατάληψης, στην δημιουργία μιας σύνθεσης των στόχων των υποκειμένων που συμμετείχαν σ’αυτή, όπως είπανε κάποιοι συνάδελφοι που αποχώρησαν την δεύτερη μέρα από το εγχείρημα. Τα κεντρικότερα ζητήματα είναι δύο:
Α. Το πρώτο είναι ιστορικό. Η αδυναμία να ξεπεραστεί το συμβολικό επίπεδο σ’αυτή την κίνηση, η αδυναμία να πάμε παρακάτω, είναι η ιστορική αδυναμία του κινήματος, και ακόμα περισσότερο εκείνων των τμημάτων του, που αποτελούν αυτό που ονομάζω εγώ τάση του ανταγωνισμού (βλ. παράθεμα στην αρχή). Η αδυναμία λοιπόν της τάσης του ανταγωνισμού είναι μια ιστορική αδυναμία: προκύπτει από την προσωρινή ανικανότητα της να αντιληφθεί την σημασία της, και άρα την σημασία για την συγκρότηση της. Το γεγονός δηλαδή ότι τα πολιτικά υποκείμενα που βρίσκονται τα τελευταία χρόνια στις μικρές και μεγάλες συγκρούσεις, για να διαμαρτυρηθούν για απολύσεις, για να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, για να στήσουν την ιστορία της περισυνής αντισυγκέντρωσης στην Πρωτομαγιά, κλπ, δεν θεώρησαν ακόμα –στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον- επιτακτική την ανάγκη να συναντηθούν σε μια πιο μόνιμη βάση για να παράγουν ανταγωνιστική πολιτική, είναι ακριβώς αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας, που βάρυνε όσο τίποτα άλλο και στην συγκεκριμένη ενέργεια κατάληψης της ΓΣΣΕ.
Β. Το δεύτερο είναι προταγματικό. Προκύπτει από την βαθιά κατανόηση του προηγούμενου. Μέσα στην ΓΣΣΕ βρέθηκε το καλύτερο κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος. Αυτό το κομμάτι προφανώς δεν περιορίζεται εκεί μέσα, ούτε προφανώς το σύνολο της πολιτικής υποκειμενικότητας που βρέθηκε στην ΓΣΕΕ είναι μέρος αυτού του κομματιού.
Λοιπόν ένα μέρος από αυτό το κομμάτι,από αυτή την τάση του κινήματος, εξέφρασε ήδη στις γενικές συνελεύσεις της κατάληψης της ΓΣΕΕ, την ανάγκη να αρχίσει να συναντιέται σε μια πιο μόνιμη βάση. Αυτή η ανάγκη πρέπει να αναδειχτεί σε όλη την έκταση της σημασίας της.
Ίσως η σημαντικότερη παρακαταθήκη για όλο το κίνημα από αυτή την κατάληψη, πέρα φυσικά από το συμβολικό, πέρα από τις ίδιες της διαδικασίες της κατάληψης (ειδικά για τους νεότερους που συμμετείχαν σ’ αυτές), είναι ακριβώς αυτή: η ωρίμανση της επιθυμίας να συναντηθούμε σαν εργαζόμενοι και εργαζόμενες στην βάση της αδιαμεσολάβητης, αυτόνομης από κόμματα και συνδικάτα και αυτοοργανωμένης πολιτικής πρακτικής, τόσο στο πεδίο της θεωρίας, όσο και στο πεδίο της δράσης. Ο τρόπος που μπορεί να γίνει αυτό, μένει να συζητηθεί συλλογικά από όσους αναγνωρίζουν αυτή την ανάγκη σαν δική τους, και αυτή την πρακτική σαν σημαντικό κομμάτι της πολιτικής τους δραστηριότητας.
21/12/2008
Hobo
14 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
«Από την άλλη πλευρά το γεγονός ότι η κίνηση αυτή παρέμεινε στο συμβολικό επίπεδο, είναι αποτέλεσμα του ότι οι άλλοι δύο στόχοι, δηλαδή να μετατρέψουμε το κτίριο σε χώρο ελεύθερης έκφρασης των εργατών και να προωθήσουμε την ιδέα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης στους χώρους δουλειάς, δεν επιτεύχθηκαν. Δεν επιτεύχθηκαν κυρίως επειδή η συνέλευση της κατάληψης, αντί να γίνει χώρος έκφρασης της εκμεταλλευόμενης υποκειμενικότητας, έγινε χώρος έκφρασης των διαφορετικών πολιτικών ταυτότητων, και άρα των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, των ιδεολογικών αφαιρέσεων, κλπ.»
Δύο σχόλια:
1. Το να λες γενικώς και αορίστως περί μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και ταυτοτήτων είναι ένας εύκολος τρόπος να βγάζεις την ουρά σου απ' έξω και να μην κάνεις τη στοιχειώδη αυτοκριτική αλλά και κριτική σε αυτούς που συντεταγμένα λειτούργησαν στο να μην επιτευχθούν όλα αυτά τα οποία αναφέρονται στο κείμενο.
2.Μου κάνει εντύπωση που ενώ όπως λες ήσουν μέσα στην κατάληψη όλες τις ημέρες δεν αναφέρεις τίποτα για την τρομολαγνία που χρησιμοποιήθηκε από συγκεκριμένους-νες ως ανασταλτικός παράγοντας για οτιδήποτε δημιουργικό προσπαθούσε να βρει μια έκφραση μέσα στην κατάληψη της γσεε.
Ας είμαστε πιο προσεχτικοί σε αυτά που γράφουμε, ειδικά όταν αφορούν πολύ κόσμο όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, και ας λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Καταρχήν, πιστεύεις εσύ ότι ήταν κάποιος ο οποίος δεν ήθελε να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες, να παύσει κάθε δίωξη και τα άλλα "αιτήματα" μέσα στους συμμετέχοντες;
Πιστεύεις ακόμα ότι υπήρχε κάποιο σχέδιο στο να εμποδιστούν κάποιοι να κάνουν κάτι;
Πιστεύεις ότι εμπόδισαν αυτοί που αποχώρησαν το να συνεχίσουν να γίνονται πράγματα;
Σύντροφε ανώνυμε, μήπως είναι καιρός μέσα στις δικές μας διαδικασίες να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα όπψς τους ταιριάζει; Και αυτό που ταιριάζει στις διαδικασίες μας είναι να τις αντιλαμβανόμαστε όπως και αυτό τον κόσμο. Με αυτή την έννοια η όλη ιστορία της Πέμπτης δεν είναι πρόβλημα ενός ή δύο ατόμων αλλά πολύ περισσότερων, και αφού είναι ένα πρόβλημα πολλών περισσότερων είναι πρόβλημα μέρους των αντικειμενικών συνθηκών.
Την αυτοκριτίκη του την κάνει το κείμενο όταν μιλάει για ξεπέρασμα, όταν μιλάει για αδυναμία.
Και επιτέλους μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να σοβαρευόμαστε; Το πρόβλημα του χώρου είναι πρόβλημα ατόμων που λειτουργούν συντεταγμένα; Όχι φυσικά, γιατί και άλλοι συντεταγμένα λειτούργησαν.
Λες για την "τρομολαγνεία". Θα σου απαντήσω επειδή με αφορά το θέμα. Προσωπικά, ούτε υπερήρωας της αναρχίας είμαι, ούτε υπεράνθρωπος του μαρξισμού. Απαιτώ από τα εγχειρήματα στα οποία συμμετέχω να προστατεύουν τους συμμετέχοντες τους. Να αλληλοπροστατεύουν.
Για μένα αυτό δεν είναι ζήτημα σωματικής ακεραιότητας ούτε νομικής προστασίας. Είναι ένα σχεδόν καθαρό πολιτικό ζήτημα. Για να στο πω χύμα: γιατί οποιοσδήποτε να τρέχει να κρατήσει μία κατάληψη με πολλά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά; Για να μπορεί να έρχεται ο αριστεριστής να βγάζει λόγο στις μάζες; Εγώ απαιτώ απο τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μου όταν μιλάμε, όταν συζητάμε και όταν αποφασίζουμε να παίζουμε όλοι μας την κωλάρα μας το ίδιο. Είναι πολύ εύκολο να προτείνεις να λες και να κάνεις σε μ'ία συνέλευση 400 ατόμων και μετά να αποσύρεσαι στο roof garden όπως έκαναν πολλοί.
Η όλη διαδικασία είχε πολλά προβλήματα, αυτά τα προβλήματα είναι ΟΛΑ δικά μας. ΟΛΩΝ όσων συμμετείχαν. Αυτά τα προβλήματα δεν είναι πρόβλημα πολιτικών απόψεων, ή ατομικών συμπεριφορών μόνο. Είναι και πρόβλημα αντικειμενικών συνθηκών στις οποίες δε μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Είμαστε διατεθείμενοι να συζητήσουμε τα γιατί και τα πως, και όχι να μπούμε στο συνηθισμένο γαιτανακί κατηγοριών προς όλους και όλα, το οποίο θα βγάζει λάδι εμάς και τους φίλους μας και όλους τους άλλους ενόχους;
Αν ναι καλώς, έχουμε ελπίδα.
Αλλιώς ας μείνει ο καθένας στη φάση του να περιμένει τις δάφνες τησ ιστορίας.
reddove είναι ένα βιβλίο μυστήριο. Κάνε λίγο υπομονή.
1ο επειδη ειμαι στη θεσσαλονικη και όσο να ναι η προσωπικη αντιληψη των πραγματων για την καταληψη της ΓΣΕΕ διαφέρει οσο το να ακούς απο άλλους..θέλω να ρωτήσω εκτός απο το συνδικατο βάσης στα δίκυκλα ποια άλλη εργατικη συσπείρωση στήριξε το εγχειρημα;
2ο ποιες πολιτικες διαδικασίες πραγματοποιηθηκαν για την ύπαρξη είτε σε κεντρικό πανκοινωνικό επιπεδο είτε μεμονωμένα σε εργασιακούς χώρους συσπειρώσεις εργαζομένων ανταγωνιστικές και στη μορφη και στο περιεχόμενο της εργατικής γραφειοκρατίας;
3ο ποια μπορει να είναι η σχεση/επαφη/συντονισμός μιας τέτοιας προσπάθειας με ήδη υπάρχοντες κινήσεις-"παρατάξεις" ή και σωματεία που κινούνται σε μια ριζοσπαστική κατευθυνση ασχέτα οτι α μη τι αλλο επιλέγουν -και κατα τη γνωμη μου σωστα- να κινουνται όχι μόνο εξω & ενάντια, αλλα και μέσα στα παραδοσιακα(&αναποτελεσματικα) συνδκαλιστικα εργατικα όργανα;για παραδειγμα οι Παρεμβασεις των δασκάλων στην εκπαιδευση, η πρωτοβουλια οικοδόμων, οι ριζοσπάστικες κινησεις στου γιατρους, το σωματείο βιβλίου & χαρτου κ.α.
Όλα αυτα τα ρωτάω γιατι πραγματικα ειδα με συμπάθεια την κατάληψη της ΓΣΕΕ και δυστυχως όσο και να το παλέψαμε στη θεσσαλονικη(νωριτερα μαλιστα) βρήκαμε αντιπαραθετικους τόσο την σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΝ όσο και εκτός της συνελευσης που θα αποφασιζε ενα σημαντικό κομματι του α/α χώρου...
Και κατι τελευταίο με αφορμη το κέιμενο αλλα και για την συζητηση που υπήρξε στη πολη μου.Προφανως σε μια εποχη που το 11% μόλις του εργ.δυναμικου της χώρας παει μια φορα στα 2 χρονια να ψηφισει στο σωματείο του, που το 8% των νέων εργατων ειναι γραμμενοι εστω στο σωματειο τους και το 60% (στις αστικες εστω ερευνες) απαντάει οτι ΔΕΝ θέλει να γραφτεί καν τοτε προφανως αντιλαμβανομαστε οτι το παιχνιδι παίζεται κυρίως ΕΚΤΟΣ του παραδοσιακου συνδικαλιστικου "κινηματος". Τί μορφες ομως θα παρει και κυρίως με πιο περιεχόμενο και ποιες διεκδικήσεις θα προτάξει(ωστε να μην ειναι μονο ανταγωνιστικό αλλα και νικηφόρο) κανείς δεν μπορει και δεν έχει την πολυτελεια να προδικάζει ή να καταδικάζει γενικως ήδη υπάρχοντες συλλογικότητες και δρασεις, εργατικες & αγωνιστικες..
Δεύτερο. Είναι τρομερός ιδεαλισμός (τουλάχιστον) να πιστεύει κάποιος ότι αυτό που εμπόδισε την κατάληψη της γσεε να γίνει κάτι παραπάνω από "συμβολική" ήταν η "τρομολαγνεία που που χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους", ή "οι κακοί που λειτούργησαν συντεταγμένα ώστε να μην επιτευχθούν οι δύο στόχοι που δεν επιτεύχθηκαν". Όπως είναι τρομερός ιδεαλισμός να πιστεύει κάποιος ότι οι στόχοι αυτοί θα επιτυγχάνονταν με μια εκδήλωση για την ιστορία του κτιρίου και της ίδιας της ΓΣΕΕ,ή με μια εκδήλωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες. Δηλαδή ότι δύο πολιτικές εκδηλώσεις θα λειτουργούσαν ως πόλος έλξης, ή ως άνοιγμα του χώρου στην εκμεταλλευόμενη υποκειμενικότητα. Οι εκμεταλλευόμενοι δεν θέλουν μαθήματα ιστορίας, θέλουν πρακτικές λύσεις στα προβλήματα τους, γι'αυτό άλλωστε φτύσανε και τις δύο εκδηλώσεις στα μούτρα (και μην μου πει κανείς ότι δεν ήρθαν εκμεταλλευόμενοι, άσχετοι με αριστερά/ αντιεξουσία, άσχετοι δηλαδή με πολιτικές ταυτότητες, ειδικά στην πρώτη συνέλευση της ΓΣΣΕ, μην τολμήσει να μου το πει...) Όποιος δεν έχει την ευφυία να το καταλάβει,και την πολιτική τόλμη που απορρέει από αυτό, ας συνεχίσει να κάνει σκοποβολή σε σκιάχτρα. Συγγνώμη, ξέρω ότι έχω και εγώ και οι σύντροφοι μου ιστορική ευθύνη για την ιστορία της ΓΣΕΕ, αναλαμβάνω αυτή την ευθύνη, αλλά από κει και πέρα ο κοινωνικός ανταγωνισμός είναι σοβαρή υπόθεση, δεν είναι γεύμα μετά χορού, ούτε ολονύκτιες αναγνώσεις του 13ου κεφαλαίου του Κεφαλαίου.
Όσον αφορά αυτά που βάζει ο avanti maestro.
1ο.Ο ρόλος της Συνέλευσης Βάσης οδηγών δικύκλου, τελειώνει από την στιγμή που λήφθηκε η απόφαση να γίνει κατάληψη της ΓΣΕΕ. Αυτή η απόφαση δεν λήφθηκε από το σωματείο αυτό, ίσα- ίσα ένα κομμάτι του διαφώνησε με αυτή, αν και αργότερα κάποιοι στήριξαν την κατάληψη- λήφθηκε από το σώμα της συζήτησης που αποφάσισε την κατάληψη.
Στην συγκεκριμένη συζήτηση, που δεν ήμουν αλλά ξέρω από πρώτο χέρι κι αν κάνω λάθος ας διορθωθώ, είχαν κληθεί και άλλα πρωτοβάθμια σωματεία (βιβλίου- χάρτου, κλπ)τα οποία είτε δεν ήρθαν, είτε δεν στήριξαν αυτή την απόφαση. Η απόφαση με άλλα λόγια στηρίχτηκε ουσιαστικά από εργαζόμενους/ -ες από διάφορους κλάδους, στους οποίους πλειοψηφούσε το δίκυκλο και οι σερβιτόροι, αλλά όχι μόνο.
2ο Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω, -συγχώρεσε με- νομίζω λόγω διατύπωσης, αν θέλεις εξήγησε μου λίγο πιο αναλυτικά τι εννοείς
3ο Ρωτάς ποια μπορεί να είναι η σχέση μιας τέτοιας προσπάθειας με υπάρχοντα σωματεία, κινήσεις, κλπ.
Καταρχήν δεν μπορώ να σου απαντήσω εγώ. Όπως γράφω και στο συγκεκριμένο κείμενο, υπήρχε μια ορισμένη διάθεση ενός κόσμου, που συμμετείχε στην φάση της ΓΣΕΕ, να συναντηθεί και μετά από το τέλος της φάσης αυτής. Ωστόσο ούτε η συνέλευση που την αποφάσισε λειτουργεί ήδη σαν σώμα, ούτε λειτούργησε ποτέ έτσι στο παρελθόν (πέρα από την απόφαση κατάληψης). Οπότε, όπως κατάλαβες, δεν της αναλογεί μια απάντηση πάνω σε αυτά που βάζεις.
Από κει και πέρα, μόνο προσωπικές εκτιμήσεις μπορώ να κάνω εγώ. Και πάντως, όπως σου είπα ήδη η κίνηση αυτή δεν στηρίχτηκε από άλλα σωματεία, εννοώ από την επίσημη έκφραση τους, και επίσης άφησε με να έχω τερατώδεις ενστάσεις για τις παρεμβάσεις των καθηγητών και για τις ριζοσπαστικές κινήσεις των γιατρών, που τις ξέρω πολύ καλά. Τέτοιες κινήσεις σαν αυτές στην ΓΣΕΕ στρέφονται και εναντίον τους.
Αυτά.
Hobo.
Επειδή εγώ δεν ήμουν στην κατάληψη της ΓΣΕΕ, αλλά με ενδιαφέρει το τι συνέβη εκεί από μια κινηματική σκοπιά (δεδομένου ότι συμμετείχα στην κατάληψη του Παλιού Δημαρχείου στο Χαλάνδρι, καθώς και αλλού όλες αυτές τις μέρες), δεν έχω καταλάβει βα. αλ. για ποιο σκοπό συμμετείχες εσύ στην κατάληψη της ΓΣΕΕ: ποια σκοπιμότητα βρήκες σε μια τέτοιου είδους κίνηση, με ποιο σκεπτικό πήγες εκεί, τι πρότεινες να γίνει και (δεν) έγινε και γιατί. Από το κείμενο που δημοσιεύεις (και με το οποίο δηλώνεις ότι συμφωνείς, σε τι όμως;) δεν προκύπτει κάποιος λόγος, αιτία ή σκεπτικό συμμετοχής στο εγχείρημα αυτό. Εκτός αν πιστεύεις ότι αρκούσε η φυσική παρουσία κάποιου για να σταθεί μια ανοιχτή στους προλετάριους κατάληψη.
Μόνο σε αυτή τη βάση μπορώ και θέλω να καταλάβω τη συζήτηση που ανοίγεις για αυτό που εσύ αποκαλείς "προβλήμα αντικειμενικών συνθηκών".
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι σύμφωνα με όσα έζησα εγώ ο ίδιος, δε μου έγινε ορατό κανένα τέτοιου είδους πρόβλημα, αντίθετα μάλιστα: κάθε φορά ήταν συγκεκριμένοι άνθρωποι που πρότειναν και υλοποιούσαν πράγματα, φυσικά έχοντας κάποια συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό τους. Όπως διαφωνίες "με σάρκα και οστά" εκφράστηκαν και συγκρούστηκαν μέσα στις συνελεύσεις.
Επίσης, δεδομένων και των ακραίων γεγονότων σε μας, όσοι έβαλαν ζητήματα "περιφρούρησης της κατάληψης" ήταν σε γενικές γραμμές άνθρωποι που στήριξαν μόνο επιφανειακά το εγχείρημα και μάλιστα σε ορισμένες κρίσιμες περιστάσεις πήγαν να το λήξουν.
Ευτυχώς δεν τους πέρασε.
Αναμένοντας την απάντησή σου.
Απλά να προσθέσω ότι τα ερωτήματα και η συλλογιστική που διατύπωσα προς τον βα.αλ. απευθύνονται εξίσου και στον Hobo.
Hobo και βα.αλ. (εφόσον συμφωνείς από ότι λες με το κείμενο του Hobo) είτε σας αρέσει είτε όχι το προλεταριακό κίνημα είναι ανώνυμο και δεν είναι άθροισμα ατομικοτήτων. Κοιτάτε λοιπόν το περιεχόμενο των ερωτημάτων που σας τίθενται και αφήστε τα σορόπια:
1. Πως ξέρετε τι «νόημα είχε για την πλειοψηφία της κοινωνίας» η εξέγερση; Και κυρίως τι είναι ΓΙΑ ΣΑΣ η εξέγερση;
2. Στην κατάληψη διαμορφώθηκαν τρεις πόλοι. Σύντροφοι με προτάσεις για την προλεταριακή χρήση του εγχειρήματος, κινδυνολόγοι που πάσχισαν μάταια να λήξει η κατάληψη την Πέμπτη και κόσμος που στήριξε απέναντι στην κινδυνολογία τη συνέχιση της κατάληψης μέχρι την Κυριακή. Εσείς τελικά τι ακριβώς κάνατε; Βα.αλ. για ποιο λόγο έφυγες από την κατάληψη νωρίς την Πέμπτη και από κι ως που ετοιμάζεσαι να γράψεις και απολογισμό για ένα εγχείρημα στο οποίο πρακτικά δε συμμετείχες παρά μόνο στην αρχή του; Hobo ποιες ήταν οι δικές σου προτάσεις για να αποκτήσει προλεταριακή αξία χρήσης η κατάληψη;
3. Τι εννοείτε με το «ξεπέρασμα»; Αφού είναι τόσο κομβικό σημείο της αυτοκριτικής σας γιατί δεν αφιερώνετε μερικές λέξεις να το εξηγήσετε;
4. Πως εξηγείτε το γεγονός ότι κανείς τελικά δεν την έπεσε στη ΓΣΕΕ και ποια αυτοκριτική κάνετε για τη συμμετοχή σας στο παιχνίδι της κινδυνολογίας;
5. Τι γνώμη έχει ο βα.αλ. για την άποψη που εξέφρασε ο Hobo σε μια από τις συνελεύσεις της ΓΣΕΕ ότι «η ολυμπιακή είχε πολλούς συνδικαλιστές να κάθονται και να πληρώνονται και γι’ αυτό η εταιρεία πήγε κατά διαόλου;»
Ο μόνος τρόπος να γίνει πολιτική συζήτηση είναι να απαντήσετε συγκεκριμένα στα ερωτήματα που σας τίθενται και να θέσετε κι εσείς αν θέλετε δικά σας. Διαφορετικά πουλάτε μόνο μούρη παριστάνοντας ότι κάνετε κριτική.
Απλά να πω για όποιον δεν έχει παρακολουθήσει τη συζήτηση ότι το τελευταίο σχόλιο σου είναι ουσιαστικά κάτω από του μαέστρου.
Τώρα θα προσπαθήσω να σου απαντήσω όσο πιο συγκεκριμένα γίνεται αγαπητέ μου. Πιο πέρα από αυτό, πολύ ευχαρίστως να τα πούμε από κοντά.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικοποιημένο εργάτη. (Είναι σαφείς οι επιρροές έτσι). Αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον θα πρέπει να θεωρήσω τον εαυτό μου πολιτικοποιημένο άνεργο.
Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι προσπαθώ καταρχήν όπου βρίσκομαι να αγωνίζομαι για να καλυτερέυσουν τα πράγματα, πρώτον γιατί έχω και ο ίδιος άμεσο ώφελος και δεύτερον επειδή πολιτικά κρίνω ότι αυτό έχει μία ιδιαίτερη αξία. Ιδιαίτερη πολιτική αξία.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πολιτικοποιούνται όχι βρίσκοντας τη σωστή θεωρία, αλλά δίνοντας αγώνες. Όταν αγωνίζεσαι (για το οτιδήποτε θα μπορούσα να σου πω αν δεν είναι υπερβολική μία τέτοια γενίκευση), η πραγματικότητα καθαρίζει, συνειδητοιποιείς πράγματα, φτιάχνεις διαδικασίες. Και στο κάτω κάτω τις γραφής, τα έχουμε ξαναπεί, μόνο στην Ελλάδα φαίνεται να ισχύει το παράδοξο της πολιτικοποιήσης διαμέσου της ΚΚΕ παράδοσης, είτε σαν κατάφαση σε αυτή είτε σαν άρνηση.
Τώρα, σαν πολιτικοποιημένος που είμαι μέσα σε αυτούς τους αγώνες στους οποίους λίγο εώς πολύ συμμετέχω, προσπαθώ για κάτι πολύ βασικό.
Να τους αναδείξω σαν αγώνες. Να τσακίσω τη διαμεσολάβηση και τις φανερές ή κρυφές ιεραρχίες. Να δώσουνε μάχες και να τις κερδίσουν. Να μάθουν οι άνθρωποι να αγωνίζονται με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους.
Για να το πούμε απλά και να καταλαβαινόμαστε. Η μορφή και το περιεχόμενο των αγώνων είτε το θέλουμε είτε όχι βρίσκονται σε διαλεκτική. Το ένα καθορίζει το άλλο, και τα δύο μαζί καθορίζουν τα αγωνιζόμενα υποκείμενα. Εμάς.
Προσωπικά δε θέλω να ξεχωρίζω τις "ιδιότητες" μου. Όταν είμαι σε μια δουλειά, είμαι ένας κουμουνιστής εργάτης. Κάποια πράγματα θα τα κάνω σαν εργάτης και κάποια σαν κομμουνιστής. Αλλά είναι το σύνολο της παρουσίας μου εκεί που είναι το κομμουνιστής εργάτης και που μετράει και που είναι.
Με αυτή την έννοια βρέθηκα στην κατάληψη τησ ΓΣΕΕ και με τις δύο μου ιδιότητες. Δύο; Ή μήπως μία.
Σαν εργαζόμενος και σαν κομμουνιστής. Σαν κομμουνιστής εργαζόμενος.
Κάποια εκεί πέρα τα έκανα σαν εργάτης. Κάποια σαν κομμουνιστής και κάποιαν σαν και τα δύο μαζί. Έκανα και κάποια άλλα σαν βα.αλ. φυσικά (αν υπάρχει αυτό το πλάσμα).
Σαν εργάτης ήθελα να καταδείξω 2-3 πραγματάκια. Που είναι αυτά που λέει και ο Hobo και που καταδείχτηκαν, να δημοσιοποιήσω το ψέμα της εργατικής διαμεσολάβησης από τους εργατοπατέρες, να αντιπροτείνω την αυτοοργάνωση και αν το θες να πάρω πίσω την αξιοπρέπεια μου σαν εργάτης και να πω ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΕΜΕΝΑ. ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΑΣ. Μόνο εμείς οι ίδιοι είμαστε αρμόδιοι για αυτό.
Όταν λέω ότι αυτό το κάνω σαν εργαζόμενος. Το λέω στο επίπεδο όπου μία τέτοια κίνηση με βοηθάει άμεσα στο να πάρω αυτή την κίνηση και να την μεταφέρω στο χώρο της δουλειάς μου. Σήμερα δεν έχω, αλλά σίγουρα θα έχω αύριο. Ωστόσο είναι προφανές ότι αυτό έχει και μία πολιτική αξία από μόνο του. Ωστόσο, δεν κάνω χρήση αυτού του πράγματος ΤΩΡΑ και σε πρώτο επίπεδο.
Στην συνέχεια υπάρχουν και κάποια ζητήματα τακτικής αν τα θες. Δεν ξέρω αν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος και δε νομίζω να είναι. Άλλωστε σε αυτό το ζήτημα κατα κάποιον τρόπο περσι μετά την πρωτομαγιά και σεις και μεις είχαμε συμφωνήσει.
όταν μιλάω για πρόβλημα αντικειμενικών συνθηκών θέλω να πω απλά το εξής: δε στήθηκαν διαδικασίες από τους ίδιους τους συμμετέχοντες στην κατάληψη. Για μένα το ότι δεν έγινε η διαχειριστική την Πέμπτη το απόγευμα είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Εγώ εκεί ήθελα να εκφράσω προβληματισμούς, σκέψεις και ζητήματα. ΕΚΕΙ και όχι στους τροτσκιστές που ήρθαν να μιλήσουνε στους αγριους εργατες για να τους βάλουν πολιτικό περιεχόμενο. Στις συντρόφισσες και στους συντρόφους που όσο μπορούσε η καθεμία και ο καθένας στήριξε την κατάληψη. Εγώ προσωπικά δε θεωρούσα πολιτικά αρμόδια τη συνέλευση της Πέμπτης, την ανοιχτή συνέλευση της Πέμπτης να αποφασίσει το τι θα κάνουμε. Δυστυχώς δεν είχα ΚΑΝ τη δυνατότητα να θίξω αυτό το ζήτημα στη συνέλευση της κατάληψης.
Και πιθανά το λάθος μου να ήταν ότι και μόνο μίλησα. Ίσως δεν έπρεπε να μιλήσω καν την Πέμπτη.
Ελπίζω στην τελευταία παράγραφο να εννοείς τη φάση στο Χαλάνδρι και όχι την κατάληψη της ΓΣΕΕ.
Για τις διάφορες προσσεγγίσεις στο θέμα της λήξης θα απαντήσω παρακάτω.
Και επειδή κανείς από μας και από σας δεν είναι χτεσινός να μιλάς πιο όμορφα μη σφαχτούμε εδώ μέσα. Ντάξει;
Λοιπόν.
α. Δε συμφωνώ με όλα όσα λέει ή κάνει ο hobo (φυσικά). Με τις κομματικές γραμμές έχουμε ξεμπερδέψει απο νεαρά ηλικία.
Για την εξέγερση έχω γράψει τις δικές μου εκτιμήσεις, μπορείς να τις διαβάσεις άμα θες επίσης με έχει καλυψει τα μάλα και ο σύντροφος του Ριζοσπαστικού Προβληματισμού (δες στα λινκ). προις το παρόν αυτές είναι οι εκτιμήσεις μου.
2. Τρεις πόλοι; Μάλιστα. Χαίρομαι που επιτέλους δημιουργήθηκε ο τρίτος πόλος.
Σοβαρά τώρα. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο μπορεί να νομίζετε. Υπήρχαν άνθρωποι που διαφώνησαν την Πέμπτη για μία σειρά από λόγους συχνά πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους και αποχώρησαν, υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να λήξει την Πέμπτη, αλλά συνέχισαν και έμειναν μέχρι την Κυριακή. Όλοι όσοι αποχώρησαν την Πέμπτη ΔΕΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. Τέλος. Με πρώτο και καλύτερο εμένα, ντάξει. Το ποια ήταν η στάση μου και η πολιτική μου θέση το είπα στα 7 λεπτά που μίλησα και το γιατί έφυγα και πως έφυγα τα είπα στα 3 λεπτά που μίλησα, πριν αποχωρήσω. Αν θες μπορείς να ρωτήσεις και τους δικούς σου και να αφήσεις τα σάπια. Δεν είμαι χτεσινός και με ξέρετε πολύ καλά.
Επίσης το τονίζω μπας και το καταλάβεις. Εγώ χέστηκα το να έχω μία κατάληψη για να βγαίνει όπως βγήκε μία συντρόφισσα αναρχικια και να λέει συμμετέχω γιατί θα ήταν πολύ ωραίο ανάμεσα από την ΑΣΟΕΕ και το Πολυτεχνείο να υπάρχει και μία καταλλειμένη ΓΣΕΕ. ΑΛΛΟΙ ήταν οι λόγοι που είμουνα εκεί, και άλλοι παραμένουν. ΑΛΛΟΥ είναι το παιχνίδι. ΑΥΤΑ τα είπα άμα ήσουνα εκεί.
Να θυμίσω επίσης ότι εκτός από την πρόταση των προλεταρίων συντρόφων υπήρξε και μία άλλη πρόταση για συνέχεια αυτού του πράγματος εξω από την κατάληψη; Πρόταση που ειπώθηκε από δύο άτομα, οι ένας εκ των οποίων εγώ και ο άλλος ο Γ.; Και η οποία πρόταση θάφτηκε από το φίλο μας τον Δ. που έκανε το "συντονιστή;"
Δεν θέλω να γράψω έναν απολογισμό, ένα ιστορικό θέλω να γράψω. Και τα δικαιώματα δεν περιμένω να μου τα δώσει κανένας. Εκτός αν το εγχείρημα έχει αποκτήσει ήδη ταμπέλα και απαγορεύεται να γράφει οτιδήποτε όποιος δεν βάζει στην κεφάλα του την ταμπέλα του. Αν το εγχείρημα έχει πια ταμπελίτσα μπορείτε να την κρατήσετε. Εγώ πάω εκεί που είμουνα ήδη. Μόνο να προσέξεις μην πέσεις από το ρουφ γκάρντεν τησ ΓΣΕΕ.
3. Ότι όλες οι προηγούμενες δομές δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν ουσιαστικά στην κατάσταση. Αυτο εννοώ, εγώ τουλάχιστον. Εκτός αν θεωρείς ουσιαστικό το ότι έγινε μια εκδήλωση για τη ΓΣΕΕ. Λες και δεν ξέρουμε τι είναι ή δεν είναι η ΓΣΕΕ. Αλήθεια μοίρασες καμιά προκύρηξη να δεις τι έλεγε ο κόσμος που έπαιρνε τις προκυρήξεις;
4. Προσωπικά δεν κινδυνολόγησα. (Αν και την τετάρη φοβήθηκα και δεν ντρέπομαι να το πω, συγγνωμη που δεν είμαι ο ατσαλένιος ήρωας της επανάστασης). Εξήγησα παραπάνω πως θέλησα να προσεγγίσω το ζήτημα. Το ότι τελικά δεν την πέσανε μάλλον εξηγείται επειδή όταν ήρθαν (άρα την ΕΠΕΣΑν) ήταν 40 άτομα μέσα στο κτήριο. Αναμεσα στους οποίους και εγώ. Καθώς επίσης το ότι συνέδραμαν καμιά 50 σύντροφοι-ισσες από την ΑΣΟΕΕ. Ωστόσο τα ξαναλέω. Δε γουστάρω κάποιος που δεν παίζει την κωλάρα του μαζί μου να μου λέω τι θα κάνω. Και δεν εννοώ εσένα ή όποιον άλλο συμμετείχε στην κατάληψη, αλλά διάφορους "προλετάριους" αναρχικούς και αριστεριστές. Και δεύτερον, όταν κάποιοι έχουνε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα με κάτι ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΙΣΚΩ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ. Το ότι 40 καταληψίες και άλλοι 50 από την ΑΣΟΕΕ κράτησαν την κατάληψη, επέτρεψε σε όσους έμειναν. Να συνεχίσουν να κάνουν ότι ήθελαν.
5. Δεν έχω γνώμη για κάτι που είπε άλλος αν δεν είμαι μπροστά και παρόν 15 λεπτά πριν και 15 λεπτά μετά.
Εγώ δεν έχω να θέσω ερωτήματα σε κάποιον προσωπικά, αλλά σε εμάς τους ίδιους σαν διαδικασία.
Εγώ αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι γιατί είναι για σένα τόσο μεγάλο πρόβλημα το ότι αποχώρησαν κάποιοι; Δε συνεχίστηκε η κατάληψη; Δεν έγινε τόπος συγκέντρωσης προλεταρίων;
Επίσης εσύ πιστεύεις ότι όλη διαδικασία δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα, όλα ήταν ωραία και όμορφά; Η εξέγρση μας έληξε όλα τα προβληματα;
Απλά σε παρακαλώ πολύ να έχεις κατα νου, ότι διάφοροι αποσύρθηκαν ή αποχώρησαν εντελώς για διάφορους λόγους. Υπήρχε ένα κομμάτι που σύρθηκε κυριολεκτικά στην όλη φάση, και με την πρώτη ευκαιρία την έκανε, και επίσης προσπάθησε να μπαχαλέψει τις όλες διαδικασίες. ΑΥΤΟ το ΚΟΜΜΑΤΙ, είναι το ίδιο που έθαψε και την πρόταση να συνεχιστεί αυτό το πράγμα και εκτός κατάληψης και μετά την κατάληψη.
Φυσικά χαίρομαι, και χαίρομαι και ιδιατέρως και ειλικρινώς (αν θες το πιστεύεις αν δε θες δε το πιστεύεις και μπορείς να τα θεωρείς εσύ όλα αυτά σορόπια) που αυτό το πράγμα (που υπήρχε και πριν και θα υπάρχει και πιο μετά) συνεχίζει και κάνει πράγματα και τρέχει καταστάσεις.
Αυτά. Προσπάθησα το ύφος μου να μην ξεπεράσει σε αιχμές το δικούς σου, ώστε να διατηρέίται μία αναλογία. Ελπίζω να μη θίχτηκες πιο πολυ από ότι εγώ.
2. Όσον αφορά το ζήτημα του τι «εμπόδισε την κατάληψη της γσεε να γίνει κάτι παραπάνω από "συμβολική"» θα περίμενα από τον hobo να μας πει ποιες ήταν ακριβώς οι κινήσεις και οι πρωτοβουλίες που πήρε προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό που είδα εγώ είναι ότι όπως και το κομμάτι του ΣΒΕΟΔ που αποχώρησε τη 2η μέρα της κατάληψης, το μόνο που έκανε ο hobo στη συνέλευση της 3ης μέρας ήταν να λέει να φύγουμε γιατί "δεν μας παίρνει", ενώ είχε ήδη ανακοινωθεί και κανονιστεί πρόγραμμα δράσης και εκδηλώσεων, και ενώ ήταν παρόντα τουλάχιστον 100 άτομα τα οποία υποτιμούσε και έφτυνε στα μούτρα. Η ξεφτίλα της φάσης βέβαια είχε φανεί από την προηγούμενη μέρα, όταν μετά από τραμπουκισμούς, ειρωνείες και βρισιές ο εκπρόσωπος αυτών που αποχώρησαν αποκάλυψε ότι το πρόβλημα του ήταν η σύνθεση του κόσμου που δεν ταίριαζε με το προαποφασισμένο «σχέδιο» και όχι φυσικά το ότι δεν μπορούσε να κρατηθεί η κατάληψη (το οποίο άλλωστε διαψεύστηκε οικτρά).
3. Για να θυμηθούμε, ποιοι ήταν οι στόχοι της κατάληψης;
a. «Να μετατρέψουμε το κατειλημμένο κτίριο σε χώρο ελεύθερης έκφρασης και συνάντησης των εργατών».
b. «Να διαλύσουμε το μύθο που προωθούν τα ΜΜΕ ότι οι εργάτες ήταν και είναι απόντες από τις συγκρούσεις».
c. «Να στηλιτεύσουμε και να αποκαλύψουμε το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην υπονόμευση της εξέγερσης και όχι μόνο».
d. «Να ανοίξουμε για πρώτη φορά αυτό το χώρο- ως συνέχεια του κοινωνικού ανοίγματος που δημιούργησε η εξέγερση».
e. «Να προωθήσουμε την ιδέα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης στους χώρους δουλειάς, τις επιτροπές αγώνα και τις συλλογικές διαδικασίες βάσης καταργώντας τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές.»
f. «Όπως παλεύουμε ώστε να μην αφήσουμε τη ζωή μας στα χέρια των αφεντικών και των συνδικαλιστών αντιπροσώπων έτσι δε θ’ αφήσουμε στα χέρια του κράτους και των δικαστικών μηχανισμών του κανένα από τους συλληφθέντες εξεγερμένους».
Η εκδήλωση για την ιστορία της ΓΣΕΕ που με τόσο χυδαίο τρόπο υποτιμάς συνέβαλε σε δύο τουλάχιστον από τους παραπάνω στόχους (a, c). Στην εκδήλωση συμμετείχαν τουλάχιστον 100 άτομα, πολλά εκ των οποίων εκδήλωσαν μεγάλο ενδιαφέρον. Φυσικά, η εκδήλωση αυτή δεν είχε ιστορικό χαρακτήρα, όπως με θράσος και εμπάθεια ειπώθηκε, αλλά κινηματικό χαρακτήρα καθώς άνοιξε ζητήματα και σκιαγράφησε απαντήσεις σχετικά με το ρόλο του συνδικαλισμού και του πως θα πρέπει να αγωνιζόμαστε σήμερα.
Η εκδήλωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες αγκαλιάστηκε από πολύ κόσμο της εξέγερσης και οδήγησε σε πορεία στις 24/12 στην Ερμού, σε δημιουργία ανοιχτής συνέλευσης για το θέμα (με τη συμμετοχή τουλάχιστον 500 ατόμων), στην παρέμβαση στις 27/12 στην Ερμού ενάντια στην de facto επέκταση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, στην διοργάνωση συγκέντρωσης για τους συλληφθέντες και τους φυλακισμένους παραμονή πρωτοχρονιάς. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία δε συνέβαλε λοιπόν μόνο στην διοργάνωση συγκεκριμένων κινήσεων αλλά και στην αλληλεγγύη με την έννοια της συνέχισης του αγώνα, με την έννοια της συμμετοχής μας στον ταξικό πόλεμο όπως αυτός συνεχίζεται με την επέκταση της λειτουργίας των καταστημάτων την Κυριακή και την όλη ιδεολογική σπέκουλα εναντίον της εξέγερσης σε σχέση με αυτό.
Επιπλέον θα θυμίσω και κάτι ακόμα: οργανώθηκε παρέμβαση στον ΟΤΕ στην οποία συμμετείχαν 60 άτομα (από ΑΣΟΕΕ και ΓΣΕΕ) η οποία κατάφερε να διακόψει την παραγωγή και είχε θετική ανταπόκριση από τους εργαζόμενους (παρά το άγαρμπο πέσιμο που έφαγαν οι σύντροφοι που ήλθαν να στηρίξουν την κατάληψη της ΓΣΕΕ, ανέλαβαν την πρωτοβουλία και φυσικά «πάτησαν» ελάχιστα στη συνέχεια). Τέλος όσον αφορά την προώθηση της ιδέας της αυτοοργάνωσης στους χώρους δουλειάς είχε προταθεί η οργάνωση συνάντησης συλλογικοτήτων, που όμως δεν οργανώθηκε από τον σύντροφο που την είχε αναλάβει λόγω του κλίματος τρομολαγνείας που είχε δημιουργηθεί.
4. Όλη η ιστορία τώρα περί διάκρισης εκμεταλλευόμενων και "πολιτικοποιημένων" αποκαλύπτει την εξής αντίληψη από τη μεριά του hobo (τρομάρα του): "εμείς οι πολιτικοποιημένοι καταληψίες καταλαμβάνουμε τη ΓΣΕΕ για να δώσουμε πρακτικές λύσεις στα προβλήματα των εργαζομένων". Μια απόλυτα ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ αντίληψη. Συγνώμη «συνάδελφοι», αλλά νόμιζα ότι καταλάβαμε τη ΓΣΕΕ ως εξεγερμένοι εργάτες (εγώ θα προτιμούσα να λέω προλετάριοι) που θέλουν να επικοινωνήσουν με άλλους προλετάριους για να κάνουμε το κατειλημμένο κτίριο της ΓΣΕΕ κέντρο αγώνα, για να συνεχίσουμε το κοινωνικό άνοιγμα που δημιούργησε η εξέγερση, για να επεκτείνουμε δηλαδή την εξέγερση. Δεν την καταλάβαμε για να «δώσουμε λύσεις». Τι είμαστε εμείς για να δώσουμε λύσεις; Υπουργείο εργασίας;
5. Στην κατάληψη ήλθαν κατά βάση εργάτες/προλετάριοι που συμμετείχαν στην εξέγερση και οι οποίοι στην μεγάλη τους πλειοψηφία φέρουν πολιτικές ταυτότητες. Πέρασαν αγωνιστές εργάτες όπως η συντρόφισσα που δέχτηκε την δολοφονική επίθεση, καθηγητές, δάσκαλοι, εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή, εργάτες από το Πέραμα. Όπως και φοιτητές, άνεργοι, και άλλοι προλετάριοι.
Οι «μάζες» δεν ήρθαν, αν αυτό είχατε στο μυαλό σας, αλλά μια τέτοια προσδοκία είναι τουλάχιστον γελοία. Επαναλαμβάνω σε αυτό το σημείο την ερώτηση που έκανα πιο πριν. Πέρα από το να συζητάς για την λήξη της κατάληψης και να λες ότι δεν είμαστε αρκετοί, τι ακριβώς έκανες για να γίνει η «σύνθεση» όλου αυτού του κόσμου και να προωθηθούν οι στόχοι της κατάληψης;
6. Όσον αφορά τα περί «σοβαρότητας, του γεύματος μετά χορού, τις αναγνώσεις του κεφαλαίου» και λοιπές παπαριές δεν θέλω να βρομίσω το στόμα μου.
7. Ο ΣΒΕΟΔ σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν "πλειοψηφούσε" στους εργαζόμενους/άνεργους κλπ που συμμετείχαν.
8. Η συνέλευση μια χαρά λειτούργησε την 3η μέρα που είχαν φύγει όσοι συνειδητά υπονόμευαν την λειτουργία της επειδή δεν ταίριαζε στο συγκεκριμένο σχέδιο που είχαν (κατάληψη μίας μέρας, απεργία, περιφρουρημένη (!!!) πορεία, λήξη κατάληψης την επόμενη).
9. Ναι, είμαι απαράδεκτη!
Ευαγγελία
Το επαναστατικό κίνημα συζητούσε και μέσω των γραπτών του και μέσω των εφημερίδων πολλά χρόνια πριν το ιντερνετ. Αυτό συνεχίζει και κάνει τώρα.
Επίσης, θα σε θερμοπαρακαλούσα να μιλάς πιο όμορφα και πιο ευγενικά. Τελευταία φορά που στο ζητάω. Ούτε να χαρακτηρίζεις, ούτε να βάζεις λόγια, ούτε κάτι άλλο. Αυτό αν θερς το καταλαβαίνεις και αποκτάς τρόπους, αν δε θες δεν το καταλαβαίνεις και δεν αποκτάς. Τέλος να συνεδιητοποιήσεις ότι ο εχθρός σου δεν ήταν μέσα στην κατάληψη της ΓΣΕΕ, ήταν ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΗ.
2. Εγώ αυτό που λέω, ότι για εμένα αντικειμενικά δεν μπορούσε να πάει κάπου παρα πέρα, από εκεί που πήγε μέχρι την Πέμπτη το βράδυ. Και με αυτό θέλω να πω ότι ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ δεν εξαρτόταν από το κατειλλημένο κτήριο της ΓΣΕΕ το να πάει και παραπέρα, όπως και πήγε, αλλά από τη βούληση του κόσμου να το πάει. Πιστεύεις ότι είχαμε έλλειψη χώρων να βρεθούμε και να συζητήσουμε σςτην φλεγόμενη Αθήνα;
Και ότι το ζητούμενο είναι από κει μέσα πραγματα που ΗΔΗ υπήρχαν ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ, και το ξέρω και τα ΞΕΡΕΙΣ γιατί σε πολλά και ΗΣΟΥΝΑ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ, να ανέβουν σε ένα άλλο επίπεδο.
Το άλλο επίπεδο που και εσύ αν θυμάσαι και εγώ σαν μέρος διαδικασιών προσπαθήσαμε να ανεβάσουμε μετά την πρωτομαγιά, και το οποίο συναντησε την αντίσταση ΑΚΡΙΒΩΣ του ίδιου κομματιού και τότε.
Έχω πολύ καλή μνήμη και θυμάμαι τι είχες πει τότε, και τι είχα πει και εγώ.
Αυτοί που αποχώρησαν δεν είχαν εκπρόσωπο. Και αυτό είναι απαράδεκτο να το λες. Ο φίλος μας ο Δ. που μίλησε σαν εκπροσωπος ΚΑΠΟΙΩΝ από αυτούς που αποχώρησαν. Αν θυμάσε καλά προσωπικά και άλλη τοποθέτηση έκανα, και για εντελώς άλλους λόγους αποιχώρησα, και επίσης στο τέλος εξέφρασα τη συμπαράσταση μου και καλη συνέχεια και δύναμη.
Τέλος πάντων, όσον αφορά την εκδήλωση για την ΓΣΕΕ έχω άλλες εκτιμήσεις για το τι θα έπρεπε να ειπωθεί πολιτικά αν θες μέσα στην όλη κατάληψη. Μπορώ; Έχω τέτοιο δικαίωμα;
Τέλος θέλω να ξέρεις, πάλι επί προσωπικού μιλώντας ότι από την Αθήνα λείπω από τις 19-12. Η όποια δική μου απουσία να μην ερμηνευθεί πολιτικά ούτε απο εσένα ούτε από κανέναν άλλο. Δυστυχώς έχουμε και προσωπικά προβλήματα και ζητήματα.
Την εκδήλωση για τους συλληφθέντες τη θεωρώ πολύ καλή κίνηση, και μπράβο σας που την τρέξατε όλοι εκεί και στην κατάληψη και απέξω. (Και άλλα σορόπια άμα θες το πιστεύεις άμα δε θες όχι... κλπ.)
Λες:
4. Όλη η ιστορία τώρα περί διάκρισης εκμεταλλευόμενων και "πολιτικοποιημένων" αποκαλύπτει την εξής αντίληψη από τη μεριά του hobo (τρομάρα του): "εμείς οι πολιτικοποιημένοι καταληψίες καταλαμβάνουμε τη ΓΣΕΕ για να δώσουμε πρακτικές λύσεις στα προβλήματα των εργαζομένων". Μια απόλυτα ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ αντίληψη. Συγνώμη «συνάδελφοι», αλλά νόμιζα ότι καταλάβαμε τη ΓΣΕΕ ως εξεγερμένοι εργάτες (εγώ θα προτιμούσα να λέω προλετάριοι) που θέλουν να επικοινωνήσουν με άλλους προλετάριους για να κάνουμε το κατειλημμένο κτίριο της ΓΣΕΕ κέντρο αγώνα, για να συνεχίσουμε το κοινωνικό άνοιγμα που δημιούργησε η εξέγερση, για να επεκτείνουμε δηλαδή την εξέγερση. Δεν την καταλάβαμε για να «δώσουμε λύσεις». Τι είμαστε εμείς για να δώσουμε λύσεις; Υπουργείο εργασίας;
5. Στην κατάληψη ήλθαν κατά βάση εργάτες/προλετάριοι που συμμετείχαν στην εξέγερση και οι οποίοι στην μεγάλη τους πλειοψηφία φέρουν πολιτικές ταυτότητες. Πέρασαν αγωνιστές εργάτες όπως η συντρόφισσα που δέχτηκε την δολοφονική επίθεση, καθηγητές, δάσκαλοι, εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή, εργάτες από το Πέραμα. Όπως και φοιτητές, άνεργοι, και άλλοι προλετάριοι.
Οι «μάζες» δεν ήρθαν, αν αυτό είχατε στο μυαλό σας, αλλά μια τέτοια προσδοκία είναι τουλάχιστον γελοία. Επαναλαμβάνω σε αυτό το σημείο την ερώτηση που έκανα πιο πριν. Πέρα από το να συζητάς για την λήξη της κατάληψης και να λες ότι δεν είμαστε αρκετοί, τι ακριβώς έκανες για να γίνει η «σύνθεση» όλου αυτού του κόσμου και να προωθηθούν οι στόχοι της κατάληψης;
4. Επέτρεψε μου σε παρακαλώ να κάνω και να κάνουμε διαφορετικές εκτιμήσεις. Η εξέγερση, η οποίαδήποτε εξέγερση έχει δύο δρόμους να πάρει θετικούς για την υπόθερση μας. Η μία είναι η κατάληψη της εξουσίας, η άλλη είναι η ανάπτυξη ενός κινήματος. Αν πιστεύεις ότι αυτή η εξέγερση θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάληψη της εξουσίας επέτρεψε μου να σου πω ότι σφάλλεις. Για τον απλούστατο λόγω του ότι δεν υπάρχουν εκείνες οι δομές και διαδικασίες. Και όχι δεν εννοώ το κόμμα φυσικά. Εννοώ το κίνημα, σε αυτό το στάδιο θα πρέπει να περάσει η εξέγερση γιατί απλούστατα δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Αυτή είναι η εκτίμηση μου και η προσέγγιση μου στα πράγματα.
5. Η κατάληψη στη ΓΣΕΕ έκανε πολλά πράγματα και στις υπόλοιπες μέρες όπου εγώ δε συμμετείχα και που αρκετοί από τους κοντινούς μου συντρόφους συμμετείχαν. Έχω μία διαφωνία για τη σημασία του να γίνει μία εκδήλωση για τη ΓΣΕΕ αλλά σιγά, εγώ σε αντίθεση από σένα δεν απαιτώ καμία τρελλή πειθαρχία. Δεν διαφώνησα επαυτού, άλλωστε, διαφώνησα με την προσέγγιση και εκνευρίστηκα με τη στάση ορισμένων και μέσα στη συνέλευση και πριν στην κατάληψη.
Για να το λήγουμε.
Παραπάνω και σε σένα και στον Αντρέα έχω θέσει κάποια ερωτήματα, κάποια ζητήματα σε σχέση με την όλη αυτή ιστορία. Δεν απάντησες επί της ουσίας. Αντιθέτως ντριμπλάρεις πετάς την μπάλα στην εξέδρα, και αποφέυγεις να μιλήσεις για όλα αυτά. Αντιθέτως, αρχίζεις να παρεκτρέπεσαι σε ένα δρόμο που σε λίγο θα έχει πιο πολύ λάσπη από χωματόδρομο μετά από 10 μέρες βροχή.
Ήταν όλα δηλ. μέλι γάλα στη ΓΣΕΕ, δεν υπήρχαν προβλήματα και ζητήματα παρα μόνο κακοί που ήθελαν να εμποδίσουν τους καλούς να κάνουν το σωστό;
Εγώ αυτό που λέω είναι ότι υπήρχαν τέτοιου είδους προβλήματα, και το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπήρχαν διαδικασίες για να λυθούν αυτά τα προβλήματα, εντός της ίδιας της διαδικασίας.
Θέλω να ελπίζω,και με όλο το σεβασμό σε αυτά που είσαι και σε αυτά που κάνεις, ότι καταλαβαίνεις.
Πάλεψα αρκετά με αυτούς τους πειρασμούς, αλλά παρατηρώντας και την στάση του Βααλ, αναλογίζομαι πως η πολιτική κουλτούρα από την οποία προέρχομαι ,δεν μου επιτρέπει να υποκύψω σ’αυτούς. Σε τελευταία ανάλυση, το κείμενο αυτό (του απολογισμού) δεν αφορά εμένα μόνο, τον Βααλ, τον ανώνυμο, και την Εαυγγελία. Αφορά πολύ περισσότερο ένα μεγάλο μέρος κόσμου, που εγώ ονομάζω τάση του ανταγωνισμού, και ο κόσμος αυτός έχει δείξει έμπρακτα στις πολιτικές του στάσεις/ συμπεριφορές και πρακτικές, ότι στέκεται δίπλα μας (σε εμένα, στον Βααλ και σε πολλούς άλλους), όπως κι εμείς στεκόμαστε δίπλα του, επειδή ακριβώς μας διακρίνει αυτού του είδους η κουλτούρα, σαν τρόπος ζωής, θεωρίας και δράσης.
Γι’αυτό λοιπόν παραπέμπω τους ανώνυμο και Ευαγγελία στις αρχικές παραγράφους του κειμένου, «Όποιος έχει την μύγα να την φέρει πίσω», στην διεύθυνση : http://tokivwtio.blogspot.com/search/label/%CE%A4%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82%204, για το τι σημαίνει για μένα κριτική, και πότε απαντάω σ’αυτή.
Στην ουσία τώρα. Επιλέγω να απαντήσω στον Ανδρέα, με μία μέθοδο που δεν μου αρέσει, να παραθέτω αποσπάσματα από τα λεγόμενα του άλλου και να τα σχολιάζω, ωστόσο είναι δύσκολο να γίνει κι αλλιώς, ανάμεσα στα άλλα, επειδή δεν έχω και πολύ χρόνο και επειδή δεν ξέρω άλλη δυνατότητα διαλόγου μέσω νετ.
Λες Ανδρέα σε ένα ερώτημα που απευθύνεις στον Βααλ και σε μένα (Εννοείται ότι οι απαντήσεις αφορούν εμένα).
Δεν έχω καταλάβει... για ποιο σκοπό συμμετείχες εσύ στην κατάληψη της ΓΣΕΕ: ποια σκοπιμότητα βρήκες σε μια τέτοιου είδους κίνηση, με ποιο σκεπτικό πήγες εκεί, τι πρότεινες να γίνει και (δεν) έγινε και γιατί. Από το κείμενο που δημοσιεύεις … δεν προκύπτει κάποιος λόγος, αιτία ή σκεπτικό συμμετοχής στο εγχείρημα αυτό.
Συμμετείχα στην κατάληψη της ΓΣΕΕ κυρίως για τους δύο λόγους που γράφω και στο κείμενο απολογισμού μου. Είναι οι δύο πρώτοι λόγοι της πρώτης ανακοίνωσης της κατάληψης. Συνοπτικά για να συμμετέχω στην διάλυση του μύθου ότι η εξέγερση ήταν «αποκλειστικά νεολαϊστικη» και για να «καταδείξω το ρόλο της ΓΣΕΕ στην υπονόμευση της εξέγερσης και όχι μόνο», ρόλος που αποκαλύφθηκε όταν η ΓΣΕΕ ακύρωσε την προγραμματισμένη πορεία της στην διάρκεια της απεργίας (και όχι μόνο φυσικά).
Το δικό μου σκεπτικό, που για να πω την αλήθεια δεν πρόλαβα καν να κάτσω να το ψάξω περισσότερο, με την έννοια ότι δεν ήμουν καν στην κουβέντα που αποφάσισε την κατάληψη της ΓΣΕΕ, -επειδή αυτή την ώρα ήμουν σε άλλη συζήτηση, που δεν θυμάμαι καν ποια ήταν -ο χρόνος έχει συσταλεί για μένα σε τέτοιο άπειρο βαθμό αυτές τις 25 ημέρες, που πραγματικά, ενώ έχω τρομερή μνήμη (το μόνο τρομερό που έχω εκτός από το ψευδώνυμο μου), μου είναι αδύνατο τώρα να ανασυνθέσω γεγονότα,- ήταν ότι η κατάληψη αυτή θα ήταν κάτι περισσότερο από ένα ακτιβισμό. Το τι περισσότερο θα ήταν, δεν το είχα καν συζητήσει με συντρόφους μου, ούτε καν είχα στο μυαλό, πως θα λειτουργούσε η κατάληψη, αν δηλαδή θα έκανε ανοιχτή συνέλευση/ κάλεσμα σε εργαζόμενους, κλπ
Έχω ευθύνη για το ότι κατ’ουσίαν καταθέτω ένα μη-ολοκληρωμένο, ένα λειψό, ή ακόμα κι ένα μη- σκεπτικό (ανάλογα με το από ποια θέση κρίνει ο καθένας, θα το χαρακτηρίσει); Έχω.
Κάποια από αυτά που πρότεινα εγώ να γίνουν στην διαχειριστική συνέλευση της ΓΣΕΕ , έγιναν και συμμετείχα σ’αυτά. Για παράδειγμα μοίρασμα προκηρύξεων σε μαζικούς εργασιακούς χώρους που θα λειτουργούν ως καλέσματα. Επίσης συμμετοχή στην συγκέντρωση της ΠΟΕΔΗΝ στο υπουργείο υγείας την άλλη μέρα και κάλεσμα των εργαζομένων στην πορεία της ΓΣΕΕ. Κάποια από αυτά δεν έγιναν, παρόλο που αρχικά είχαν συμφωνηθεί να γίνουν. Για παράδειγμα, πορεία αυτοπεριφρούρουμενη (όχι έναντι «διαδηλωτών ανεξέλεκτων» φυσικά, αλλά έναντι του κράτους), με υπογραφή ΓΣΕΕ (Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών), και πανό το πρόταγμα του κεντρικού πανού (Η αυτοοργάνωση των εργατών, κλπ). Επίσης αυτό που ήθελα να ψάξω περισσότερο και που είχε για μένα μια τρομερή σημασία, ήταν με κάποιο τρόπο να συνδεθούμε με τον αγώνα στην κατάληψη της Altec. Κατάφερα να βρω επαφή με τους συντρόφους/ συναδέλφους που τρέχανε αυτή την ιστορία, με σκοπό να τους ρωτήσω τι θα θέλανε από εμάς (είμαι και από την μεριά της «αυτονομίας της ανταγωνιστικής υποκειμενικότητας», βλέπετε, δεν είμαι από την μεριά του «εξωτερικού» και του «ακτιβιστή πρωτοπόρου»). Ωστόσο η κατάληψη της Altec είχε ήδη λήξει από την δεύτερη μέρα της κατάληψης της ΓΣΕΕ.
Στο τέλος αυτής της ημέρας, οι πιο πολλοί από τους κοντινούς μου συντρόφους είχαν ήδη αποχωρήσει (επειδή εμείς δεν συμμετείχαμε σαν πολιτική ομάδα στην ΓΣΕΕ, αλλά σαν εκμεταλλευόμενοι κυρίως, άρα κάποιοι μπορούσαν να φεύγουν κι άλλοι να μένουν), κι επίσης οι δράσεις για Σάββατο και Κυριακή είχαν ήδη αποφασιστεί από την προηγούμενη μέρα και σ’αυτές τις δράσεις κατάλαβα ότι δεν χωρούσε μια δική μου πρόταση –που δεν την έκανα πια, γιατί δεν υπήρχε και περίπτωση να υποστηριχτεί- αντί ο κόσμος της εκδήλωσης της τελευταίας μέρας να πάει πορεία στα Πατήσια, ή στο Πολυτεχνείο (όπως έγινε τελικά), να πάει σε ένα από τα κάτεργα του κέντρου( είχα σκεφτεί ένα συγκεκριμένο), που δουλεύανε και το βράδυ, να μπούμε μέσα και να πούμε στους εργαζόμενους «καθόμαστε εδώ, για μια ώρα δεν θα δουλεύετε, ξεκουραστείτε». Για να τους δείξουμε δηλαδή ότι η κατάληψη αυτή τους αφορά άμεσα, δεν είναι υπόθεση μερικών τρελαμένων. Τελικά αυτό σημαίνει για μένα άμεση σύνδεση με την εκμεταλλευόμενη υποκειμενικότητα και αν θέλετε συνιστά κι ένα ψήγμα (ένα μόνο ψήγμα), από αυτό που λέω «πρακτικές λύσεις στα προβλήματα των εκμεταλλευόμενων».
Η πρόταση αυτή δεν έγινε. Δεν θα μπορούσε καν να γίνει.
Την Παρασκευή το βράδυ, μέσα σε μια συνέλευση που κύλησε μεν ήρεμα, αλλά ήταν λογικό ότι είχε μετασχηματιστεί ποιοτικά σε συνέλευση μιας διάχυτης μεν, πολιτικής δε κυρίως, υποκειμενικότητας και όχι μιας εργατικής/ εκμεταλλευόμενης υποκειμενικότητας, σε μια συνέλευση αφηρημένη, όσο αφηρημένες είναι οι ιδεολογίες των πολιτικών υποκειμένων στο βαθμό, που δεν συναντάνε πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες των καταπιεζόμενων/ εκμεταλλευόμενων, είχαν πιο πολύ θέση γενικές συζητήσεις για το τετράωρο, και το μελλοντικό καθεστώς εργασίας, παρά αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου.
Ωστόσο εδώ ακριβώς μπαίνει και το δεύτερο ζήτημα που βάζει ο Ανδρέας, ως εξής:
Επίσης, δεδομένων και των ακραίων γεγονότων σε μας, όσοι έβαλαν ζητήματα "περιφρούρησης της κατάληψης" ήταν σε γενικές γραμμές άνθρωποι που στήριξαν μόνο επιφανειακά το εγχείρημα και μάλιστα σε ορισμένες κρίσιμες περιστάσεις πήγαν να το λήξουν.
Πράγματι έβαλα τέτοιο ζήτημα το ζήτημα της «περιφρούρησης της κατάληψης», όμως όχι με το διαστρεβλωτικό τρόπο, που του έχει μεταδοθεί, ή που θέλει ο ίδιος ο Ανδρέας να πιστεύει ότι το έβαλα. Θα το θέσω ακριβώς πως μπήκε.
Λοιπόν η ανοιχτή γενική συνέλευση της ΓΣΕΕ την πρώτη μέρα τελειώνει κοντά στις 1 η ώρα τα μεσάνυχτα, έχοντας αποφασίσει να κατεβάσει πορεία την άλλη μέρα, με δύο πανό. Υποτίθεται ότι έχουν δηλωθεί καταρχήν και διαθεσιμότητες για το ποιοι μπορούν να κατέβουν, δεδομένου ότι την επόμενη μέρα οι περισσότεροι δούλευαν, και ήταν μέρα απεργίας, μόνο για συγκεκριμένες κατηγορίες του δημοσίου (της ΠΟΕΔΗΝ) και στάση εργασίας για την ΑΔΕΔΥ, επίσης είχε κηρύξει απεργία ο ΣΒΕΟΔ.
Αφήνω στην άκρη τα ζητήματα που μπήκαν στην διαχειριστική συνέλευση, που έγινε από τις 1 μέχρι κοντά στις 4 το πρωί, ενώ είχαν λήξει ήδη από την γενική συνέλευση που είχε μόλις τελειώσει. Αφήνω και πολλά άλλα στην άκρη. Αυτό που ξέρω είναι ότι την άλλη μέρα, ενώ αρκετοί υποτίθεται έχουν δηλώσει διαθεσιμότητες για την συμμετοχή στην πορεία, βρίσκονται στις 11 το πρωί 10 (αριθμός δέκα) άνθρωποι!! (αν εξαιρέσουμε όσους μένουν για την περιφρούρηση του κτιρίου), για να πάνε με πανό στην πορεία. Αυτό νομίζω σε όσους έχουν την ευφυϊα να το κατανοήσουν δείχνει κάτι πολύ σημαντικό: δείχνει τα ιστορικά όρια αυτού του πράγματος.Ένα αυτό.
Σε σχέση με το ζήτημα που έβαλα στην βραδυνή γενική συνέλευση της ΓΣΣΕ, είπα τα εξής.
Δηλώνω την διαθεσιμότητα μου να μείνω το βράδυ, υποθέτω ότι έχουν δηλωθεί ήδη διαθεσιμότητες. Προτείνω να κάνουμε απολογιστική συνέλευση την Κυριακή, λίγο πριν φύγουμε. Είπα και κάτι άλλα που απαντούσαν σε μια προηγούμενη τοποθέτηση.
Θυμάμαι όμως πολύ καλά, όταν σηκώθηκαν κάποιοι και μου είπαν ότι έχει αποφασιστεί ήδη κατάληψη μέχρι την Κυριακή, χωρίς να έχουν δηλωθεί διαθεσιμότητες (για το ποιοι θα κρατήσουν το κτίριο και σε ποια βάρδια), σοκαρίστηκα. Και τότε είπα: πως μπορείτε να έχετε βγάλει πρόγραμμα εκδηλώσεων μέχρι την Κυριακή, όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι να κρατήσουν το κτίριο (υπενθυμίζω για τους νεότερους συντρόφους, ότι το κτίριο της ΓΣΕΕ, δεν είναι Ασσοε, ούτε Πολυτεχνείο, δεν έχει δηλαδή άσυλο).
Τότε από δύο- τρεις άρχισα να λοιδορούμαι στην φάση «Γιατί το βάζεις αυτό τώρα;» και άλλα τέτοια. Κάποιος από αυτούς ήταν και σύντροφος σου Ανδρέα. Με αντιμετώπισαν δηλαδή κάποιοι, σαν να μουν ο πράκτορας που αφήσανε οι «τρομολάγνοι», που φύγανε την προηγουμενη μέρα, για να διαλύσω την φάση (ενώ εγώ, την ώρα των «ακραίων συμπεριφορών» που λες Ανδρέα, ήμουν βάρδια στην κάτω πόρτα και δεν είχα ρωτήσει για να μάθω ακριβώς τι έγινε, δεδομένου ότι είχα ξενυχτήσει το βράδυ στην ΓΣΕΕ και την άλλη μέρα έτρεχα σε διαδηλώσεις και σε μοίρασμα προκηρύξων). Οι πιο πολιτικά σεμνοί και οξυδερκείς άνθρωποι, που μου μίλησαν έτσι, δύο συντρόφισες/ συναδέλφισες, άγνωστες σε μένα, ήρθαν λίγα λεπτά αργότερα αφού είχαν ακούσει όλο το σκεπτικό μου και μου ζήτησαν συγγνώμη, κατανοώντας ότι έκαναν λάθος. Το εκτίμησα πολύ αυτό, εκτιμώ γενικά την πολιτική σεμνότητα και οξυδέρκεια.
Από κει και πέρα, προσπάθησα να προτείνω πρακτικές λύσεις στα προβλήματα που θα έμπαιναν αν έληγε η κατάληψη το Σάββατο (π.χ τι θα γίνει με τις εκδηλώσεις; Πρότεινα να γίνουν σε άλλο χώρο, π.χ. στην κατειλλημένη ασσοε) και με δεδομένο ότι, όταν ζητήθηκε να σηκωθούν χέρια και για να δούμε πόσοι άνθρωποι θα έμεναν στο κτίριο τις κρίσιμες ώρες -7 το βράδυ του Σαββάτου μέχρι Κυριακή πρωί-, τις ώρες που υπήρχε πορεία που θα ξεκινούσε από το σημείο της δολοφονίας του Αλέξη δηλαδή, πιθανότατα συγκρουσιακή, σηκώθηκαν 13 χέρια. Καλά διαβάσατε!!! Ένα κτίριο που είχε αποφασιστεί να υπερασπίζεται με βάρδιες αρκετών δεκάδων ατόμων (δεν λέω αριθμό, επειδή διαβάζουν και οι μπάτσοι τα blog), πράγμα που έγινε τις πρώτες ημέρες, την κρίσιμη στιγμή, βρέθηκε ενώπιον αυτής της κατάστασης.
Τρομολαγνεία είπατε;
Και πάντως όλα τα παραπάνω, που μοιάζουν ζητήματα τεχνικά, είναι στην ουσία τους βαθιά πολιτικά ζητήματα. Για να θέσω το πιο τετριμμένο : έχει μεγαλύτερη σημασία για κάποιους η μπαχαλόβια φάση του βραδιού του Σαββάτου, από την υπεράσπιση της κατάληψης της ΓΣΕΕ; Κι αυτό είναι μόνο ένα από αυτά.
Από την άλλη γι’ αυτό που λες Ανδρέα, για ανθρώπους «που στήριξαν μόνο επιφανειακά το εγχείρημα», θα σου συνιστούσα πέντε δράμια σεβασμού (δράμι είναι παλιά μονάδα μέτρηση του βάρους).
Αυτοί που γράφουμε κείμενα μέσα στο ανταγωνιστικό κίνημα είμαστε λίγοι (γι’αυτό εγώ σε κάθε συλλογικότητα που είμαι, βάζω πάντα το ζήτημα επιτακτικά «να γράφουμε όλοι, είναι τρομακτικά σημαντικό»), αλλά αναλογίσου πόσοι άνθρωποι ξενύχτησαν εικοσιπέντε μέρες μπροστά στις πόρτες του Πολυτεχνείου και της ΑΣΣΟΕ. Πόσοι άνθρωποι συγκρούστηκαν άγρια με φίλους, ερωτικούς συντρόφους, μανάδες, πατεράδες, κλπ για να μπορούν να ξενυχτούν σε συνελεύσεις μέχρι τις 4 το βράδυ. Πόσοι άνθρωποι έπαιξαν πολλά πράγματα από την ζωή τους στους δρόμους της Αθήνας, και των άλλων πόλεων, πόσοι χιλιάδες εκμεταλλευόμενοι/ καταπιεζόμενοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, και το έκαναν με χαρά, για να ζήσουμε αυτή την εξέγερση. Ελάχιστοι από αυτούς θα αποτυπώσουν στο χαρτί αυτό που έπραξαν.
Το ίδιο και στην φάση της ΓΣΕΕ θα πρέπει να ξέρεις, ότι η ίδια η ιδέα της κατάληψης προήλθε στην κυριολεξία, από τρεις από αυτούς τους συντρόφους που έφυγαν, κι όταν λέμε ιδέα, εννοούμε ιδέα πρακτική, όχι «πετάω μια ιδέα». Καταρχήν μέσα στον κύκλο της συλλογικότητας ανθρώπων «Κινήσεις για την γενίκευση της εξέγερσης» και κατά δεύτερο μέσα στον ΣΒΕΟΔ, από ανθρώπους που ήταν και στην προηγούμενη συλλογικότητα και που πήραν την πρωτοβουλία της συνάντησης.
Κατά δεύτερο, δεν ξέρω πόσο επιφανειακή στήριξη θεωρείς, το γεγονός ότι οι ανάμεσα στους ανθρώπους που έφυγαν, αλλά και σ’αυτούς που έμειναν, πολλοί ενώ το θέλανε τρελά όπως όλοι μας, δεν συμμετείχαν στην πρώτη συνέλευση των 600 ατόμων (και στις επόμενες), από την οποία πέρασαν τουλάχιστον 1000 με 2000 άτομα, σε κάποιες φάσεις. Γιατί; Επειδή έκαναν περιφρούρηση, στην κάτω πόρτα, στους ορόφους, στο ασανσέρ. Ακριβώς. Υπήρχε άνθρωπος που ήταν για 4 ώρες στο ασανσέρ, εν οίδει γκρουμ, που ανεβοκατέβαζε τους συμμετέχοντες στην συνέλευση, για να μην χρησιμοποιούνται οι σκάλες και ανέβει κάποιος σε κάποιο όροφο που δεν υπήρχε περιφρούρηση και προκαλέσει κάποια προβοκάτσια. Όπως υπήρχε άνθρωπος, μέσα στο μπαρ του ρουφ γκάρντεν, που έφτιαχνε καφέ και πορτοκαλάδα για 6 (+...) ώρες, προκειμένου να υπάρχει μια στοιχειώδης αυτοοργάνωση στο χώρο.
Να σου πω κάτι χειρότερο, που πάει και στο ζήτημα των «αντικειμενικών συνθηκών»: οι περισσότεροι από τα 40-50 άτομα που μπήκαν το πρωί της τετάρτης στην ΓΣΣΕ, ήταν στην περιφρούρηση, ειδικά τις δύο πρώτες ημέρες!!! Αυτό μου θύμισε κάτι που μου λεγε ένας παλιός κομμουνιστής για την ρώσικη επανάσταση (δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με αυτό): ότι δηλαδή, πώς να μην εκφυλιστεί η επανάσταση αφου τα πιο αγνά της παιδιά σκοτωθήκανε στον πόλεμο με τους λευκούς, τα χρόνια 1918-1921; (Εντάξει, τηρουμένων των αναλογιών....)
Μου σηκώνεται η τρίχα όταν σκέφτομαι τα παραπάνω, σε σχέση με την «επιφανειακή υποστήριξη», αλλά διατηρώ την ψυχραιμία μου.
Προφανώς οι «αντικειμενικές συνθήκες» είναι πολύ παραπάνω από αυτά που γράφω στο συγκεκριμένο σχόλιο. Είναι κυρίως αυτό που λέω στο κείμενο μου, του απολογισμού. Για να στηθεί η φάση της ΓΣΕΕ αλλιώς, για να επιτυγχάναμε όλους τους στόχους που είχαν τεθεί στο κείμενο «Την ιστορία μας ή θα την καθορίσουμε εμείς..», και οι οποίοι δεν ξέρω πόσο είχαν συζητηθεί στην συζήτηση των δύο- τριών ωρών που προετοίμασε αυτή την κατάληψη), θα έπρεπε η τάση του ανταγωνισμού, να είχε από πολύ καιρό, θέσει διαδικασίες συνεύρεσης και συζήτησης. Μόνο σ’αυτή την περίπτωση θα είχε καταφέρει να περιφρουρήσει τον χαρακτήρα της συνέλευσης, και θα είχε κόψει τα «φτερά των απογειωμένων» που ήρθαν στην συνέλευση νιώθοντας ότι βρήκαν το πολυπόθητο ακροατήριο που χρόνια τους έλειπε. Μόνο σ’αυτή την περίπτωση, θα είχε καταφέρει να επιβάλλει αυτό το διαδικαστικό που έβαλα εγώ στην αρχή της γενικής συνέλευσης την δεύτερη μέρα, σε ένα ακροατήριο σαφώς λιγότερο από αυτό της προηγούμενης, ότι δηλαδή «να σταματήσουμε εμείς τα πολιτικά υποκείμενα της αναρχίας, της αριστεράς και της αυτονομίας να μιλάμε, και ας αφήσουμε καταρχήν τα μη- πολιτικά υποκείμενα/ εκμεταλλευόμενους που είναι μέσα στην συνέλευση, να μας πουν πως βλέπουν αυτή την κατάληψη, και εν τέλει τι τους έκανε να ρθουν εδώ». Αλλά όχι μόνο: θα είχε βάλει ζητήματα άμεσης δημοκρατίας στο «συντονιστικό της συζήτησης», από την πρώτη μέρα και όχι την τρίτη μέρα. Και πολλά άλλα.
Κάποια από αυτά τα ζητήματα προσπαθήθηκαν να τεθούν στην διάρκεια της διαχειριστικής συνέλευσης της πρώτης μέρας, που ξεκίνησε στις 2 και κάτι το μεσημέρι. Ωστόσο η έλευση των τραμπούκων, η ένταση που ακολούθησε, και η ψυχική κατάσταση των περισσότερων από μας, μετά που τους στείλαμε στο διάολο, έκαναν αδύνατη την εκ νέου επανάληψη αυτής της συνέλευσης, που υποτίθεται ότι θα προσπαθούσε να οργανώσει κάπως την βραδυνή συνέλευση.
Κάτι ακόμα, που έχει να κάνει με την πρώτη μεγάλη συνέλευση και το ζήτημα των αντικειμενικών συνθηκών. Ένας σύντροφος που μοίραζε μαζί μου για 5-6 ώρες προκηρύξεις (αυτός του ΣΒΕΟΔ, εγώ της ΓΣΕΕ) στα λεωφορεία, στα μηχανάκια, στους περαστικούς κλπ στην Πατησίων, το πρωί της πρώτης μέρας της κατάληψης, μου είπε σε κάποια φάση το εξής: «το μόνο που θέλω είναι στην βραδυνή συνέλευση να ρθουν 10-20 εργάτες, να μην είμαστε μόνοι μας». Κι εγώ του είπα: «Ρε Γιώργο, νομίζω ότι είναι δύσκολο αυτό, μην απογοητευθείς αν δεν γίνει, στην τελική κοίτα ο κόσμος πως παίρνει τις προκηρύξεις μας και τι μας λέει, τι εντύπωση έχει κάνει δηλαδή αυτή η φάση στους εκμεταλλευόμενους».
Φανταστείτε τώρα πόσο πολύ νιώσαμε να μας ξεπερνάει η φάση, όταν βρεθήκαμε σε ένα ακροατήριο πάνω από 500 άτομα (μετρημένα, κεφάλι- κεφάλι, το λέω γιατί το αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ είχε καμιά 150 θέσεις για να κάτσει κάποιος, φανταστείτε τι γινότανε) και όλους τους ελεύθερους χώρους του κτιρίου, γεμάτους (μιλάμε μετά βεβαιότητας για πάνω από 1000 άνθρωπους ταυτόχρονα).
Τέλος για να θέσω κι εγώ ένα ζήτημα κομβικό: Τι σκοπιμότητα εξυπηρετούσε να συνεχιστεί μια κατάληψη η οποία έγινε μεν από πολιτικά υποκείμενα/ εκμεταλλευόμενους, με σκοπό να απευθυνθεί σε εκμεταλλευόμενους/ μη- πολιτικά υποκείμενα, και μετασχηματίστηκε σιγά- σιγά σε κατάληψη πολιτικών κυρίως υποκειμένων; Υπάρχει μήπως εδώ μια σύγκρουση πολιτικών αντιλήψεων; Μιας που λέει ότι «εμένα με ενδιαφέρουν οι εκμεταλλευόμενοι/ καταπιεζόμενοι», με κάποιας άλλης που λέει «εμένα με ενδιαφέρει ο «χώρος» και η παρέμβαση σ’αυτόν»;
Έχω την εντύπωση ότι κάτι τέτοιο υπάρχει πίσω από όλα αυτά και γι’αυτό μιλάω για μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Όμως γι’αυτό μιλάω και για ιδεαλισμό, στο προηγούμενο μου σχόλιο: επειδή υπάρχει κάποιος κόσμος που πιστεύει ακόμα ότι «ο χώρος έχει λάθος ιδέες». Ενώ εγώ και οι σύντροφοι μου πιστεύουμε ότι αυτό που εμποδίζει το «χώρο» να μετασχηματιστεί ποιοτικά σε κάτι επικίνδυνο για το κράτος και το κεφάλαιο, δεν είναι οι πολιτικές του αντιλήψεις, είναι οι κοινωνικές του σχέσεις. Γι’αυτό άλλωστε, εμένα με ενδιαφέρει η τάση του ανταγωνισμού και όχι ο «χώρος» συνολικά.
Αλλά αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία.
Έχω κουραστεί, επειδή γράφω ασταμάτητα εδώ και 1 ώρα. Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο. Αυτοί που ήθελαν να κατανοήσουν, κατανόησαν.
Ο άνθρωπος είναι οι κοινωνικές του σχέσεις. Αν δεν μας αλλάξει προς το καλύτερο, αυτή η εξέγερση, που έχει αλλάξει ήδη τις ζωές χιλιάδων καταπιεσμένων, μαθητών, φοιτητών, εργαζόμενων, ανέργων, κλπ δεν θα μας αλλάξει τίποτα. Αν δεν αλλάξει κατά πρώτον και κύριο την συμπεριφορά μας προς αυτόν που βλέπουμε αν όχι σύντροφο, τουλάχιστον συναγωνιστή, με τον οποίο διαφωνούμε («σεβασμός στην ελευθερία του άλλου, σημαίνει κυρίως σεβασμός στην ελευθερία αυτού που διαφωνεί», κάπως έτσι, έλεγε κάποτε η Ρόζα), τότε θα μας σαρώσει η αντεπίθεση του παλιού κόσμου.
Για τα περισσότερα πολιτικά υποκείμενα, δεν έχω καμιά σχετική ελπίδα, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από κάποια από τα παραπάνω σχόλια.
(Αυτή η συζήτηση τελείωσε για μένα. Οι κινήσεις για την Κωνσταντίνα συνεχίζονται, έγινε μια καλή συγκέντρωση στόμα- στόμα, χθες στον Πειραιά). Ο χρόνος μου είναι τρομερά πολύτιμος και δεν θέλω να τον σκορπάω σε σχόλια που δεν αφορούν κατά κανένα τρόπο την πλειοψηφία των ανθρώπων με τους οποίους βρέθηκα στο δρόμο, κάνω κόντρες στην δουλειά μου, τρέχω στην γειτονιά μου, στάθηκα δίπλα τους και στάθηκαν δίπλα μου σε όλη την διάρκεια αυτής της εξέγερσης, επινοοώ μαζί τους τις στρατηγικές με τις οποίες θα εδαφικοποιήσουμε αυτή την εξέγερση, πίνουμε καμιά φορά κανένα κρασί, είναι (ή θα γίνουν) σύντροφοι μου, με δύο λέξεις).
Hobo