Ξέρω, ξέρω θα φανούν προβοκατόρικα τα όσα θα πω... Πιθανά και πολλά άλλα ακόμα.
Έχω μία πολιτική απαίτηση από όλο το "χώρο" καθώς οι μέρες παιρνούν... Αυτή την απαίτηση θα της δώσω το επικό όνομα του ιστορικού καθήκοντος. Για όλους μας... (Ποιος είμαι εγώ που θα πω ότι έχω και απαιτήσεις και ποιος με γαμεί και μένα; Έλα ντε...).
Το ιστορικό καθήκον, που κατά την ταπεινή μου άποψη, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας είναι η βαθύτατη κριτική και αυτοκριτική όλων των επαναστατών αυτής της χώρας.
Τις πρώτες μέρες θεώρησα, λάθος μου, και δικό μου και πολλών άλλων συντρόφων ότι οι πολιτικές ταυτότητες ξεπεράστηκαν, ότι επιτέλους όλοι μας φάνηκε να έχουμε βάλει λίγο μυαλό, ότι επιτέλους κατακτήσαμε μία ενότητα στην πράξη και στον αγώνα. Δυστυχώς, όλα αυτά ήταν ως ένα βαθμό πρόσκαιρα.
Η βαθιά κριτική και αυτοκριτική που θα πρέπει να γίνει σε όλους μας είναι η εξής: έπρεπε να πεθάνει ένας 15χρονος για να βγούμε όλοι στους δρόμους; Και όχι με την σημασία της αναγκαιότητας αλλά με τη σημασία ιστορικότητας.
Τι θέλω να πω; Που είμασταν όλον αυτόν τον καιρό; Τι κάναμε; Αυτό που κάναμε ήταν σωστό; Τι από όσα κάναμε ήταν σωστό και τι ήταν λάθος; Θα μου πει κανείς είναι καιρός για τέτοια πράγματα τώρα; Η κριτική και η αυτοκριτική δεν έχει ώρα, αγαπητοί μου και είναι διαρκώς επίκαιρη, θέλουμε δε θέλουμε. Είμαι και εγώ ένας από τους εξεγερμένους, βρέθηκα στους δρόμους όλους αυτές τις μέρες, έβαλα όλη μου τη δύναμη και τις δυνατότητες σε κάτι που πιθανά να εντυπωσίασε πολλούς αυτές τις μέρες, ένας σύντροφος έχει 4 κακουργήματα στην πλάτη του. Αυτά δεν τα λέω για κανέναν άλλο λόγο παρά να καταστήσω σαφές ότι μιλάω σαν ένας από εμάς. Ούτε εξωτερικός είμαι, ούτε διανοούμενος. Επίσης δεν είμαι χτεσινός.
Θα το πω ευθέως, είδα πολλά πράγματα αυτές τις μέρες, και όμορφα και άσχημα. Θέλω να πιστεύω ότι, και θα επιδίωξω πολιτικά, αυτή η εξέγερση να μετατραπεί σε κίνημα. Δε θα μιλήσω για τα όμορφα τώρα, θα μιλήσω για τα άσχημα προκειμένου να τα τσακίσουμε μπας και μείνουν μόνο τα όμορφα.
Είδα τους ηγετίσκους να βγαίνουν ατρόμητοι μπροστά σε γεμάτα αμφιθέατρα, είδα γεμάτα αμφιθέατρα χωρίς διαδικασίες και τις αποφάσεις να παίρνουνται δίπλα από τις τουαλέτες, είδα τη μικρομαλακία, τους παλιούς ανταγώνισμούς, τις μικροπολιτικές μαλακίες, την διατήρηση της μικροηγεσίας, τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου, τους στρατηγούς χωρίς στρατό, τις ονειρώξεις για κατάληψη της εξουσίας, τις μικρές και μεγάλες πρωτοπορίες να ψάχνουν το που θα είναι πρωτοπορίες, είδα καταστάσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά, είδα τις πολιτικές αντιπαραθέσεις να γίνονται προσωπικές αντιπαραθέσεις, είδα όλα όσα βλέπω τόσα χρόνια στο "χώρο" αλώβητα να παρελαύνουν καμαρωτά αυτές τις μέρες στις επαναστατικές εστίες της βαλκανικής μας μητρόπολης. Πίστεψα, ότι κάποιοι θα βάζαν μυαλό, πίστεψα ότι κάποιοι θα μπορούσαν επιτέλους να συνειδητοποιήσουν που στο διάολο οφειλόταν το χάλι όλων των προγούμενων ετών. Προς στιγμήν νιώθω να έχω κάνει λάθος.
Το θαύμα της ιδεολογίας έγκειται στο ότι μπορεί να εξηγήσει τα πάντα. Όλα ήταν όμορφα πριν έτσι και αλλιώς. Η εξαγνιστική φωτιά της μολότωφ μας καθαρίζει από τις μαλακίες μας. Θα θέλαμε. Όμως δεν... δυστυχώς.
Την κανονικότητα δε θα τη φέρουν ούτε οι μπάτσοι, ούτε η καταστολή, ούτε τα ΜΜΕ. Θα την φέρει η ιδεολογία.
Μία συντρόφισσα μετανάστρια 2ης γενιάς, γέννημα θρέμμα της αντιεξουσίας όπως όλοι μας, έκανε χτες μια παρατήρηση που με εξόργισε αλλά αφού την καλοσκέφτηκα νομίζω ότι έχει δίκιο. "Να κλείσουν όλες οι καταλήψεις στο κέντρο. Το παιχνίδι παίζεται στο δρόμο." Υπερέβαλλε σαφώς αφού βρεθήκαμε κάπου όπου περιβαλλόμασταν από επικ φιγούρες ματσό αναρχικών που έχουνε γκρεμίσει από 15 φορές τον κρατισμό ο καθένας. Αλλά μες στην υπερβολή έχει ένα δίκιο. "Να αφήσουμε χώρο για να κερδίσουμε χρόνο, και να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο για να παράγουμε θέληση..."
Δε θέλω να κάνω την Κασσάνδρα, και ούτε θέλω να κινδυνολογήσω. Σε αυτή την πόλη (γενικώς δεν έχω και πολύ χρόνο για πληροφόρηση από αλλού... οπότε συμπαθείστε την άγνοια μου), γίνονται πολύ σημαντικά πράγματα. Γίνονται εξαιρετικά σημαντικά και σπουδαία πράγματα. Αλλά υπάρχουν και προβλήματα, υπάρχουν και ζητήματα υπάρχουν και αδύναμα σημεία. Αυτό λέω. Και το άλλο που λέω για να κλείσω ότι αυτά τα προβλήματα είναι τα γνωστά προβλήματα εδώ και χρόνια. Και αν δεν τα λύσουμε ΕΜΕΙΣ αυτά τα προβλήματα δε θα τα λύσει κανείς. Και αν δε λυθούν αυτά τα προβλήματα δε θα περάσουμε ποτέ από την εξέγερση στο κίνημα.
Ποια είναι αυτά; Σε γενικές γραμμές τα περιέγραψα από πάνω. Ειδικότερα, θα επανέλθω πολύ συχνά αυτές τις μέρες.
Όλοι αυτή η ιστορία ΜΑΣ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. ΑΥΤΟ πρέπει να συνειδητοποιήσουμε. Και αφού το συνειδητοποιήσουμε, να προσπαθήσουμε να σταθούμε στο ύψος αυτού του ξεπεράσματος (για να μας ξεπεράσει και πάλι κάτι άλλο και να το ξεπεράσουμε και μεις και έτσι να συνεχίσει η Ιστορία να κουνάει τον κώλο της).
Καλή δύναμη σε όλους μας.
Προς το παρόν ρίχτε μία ματιά εδώ σε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο.
Έχω μία πολιτική απαίτηση από όλο το "χώρο" καθώς οι μέρες παιρνούν... Αυτή την απαίτηση θα της δώσω το επικό όνομα του ιστορικού καθήκοντος. Για όλους μας... (Ποιος είμαι εγώ που θα πω ότι έχω και απαιτήσεις και ποιος με γαμεί και μένα; Έλα ντε...).
Το ιστορικό καθήκον, που κατά την ταπεινή μου άποψη, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας είναι η βαθύτατη κριτική και αυτοκριτική όλων των επαναστατών αυτής της χώρας.
Τις πρώτες μέρες θεώρησα, λάθος μου, και δικό μου και πολλών άλλων συντρόφων ότι οι πολιτικές ταυτότητες ξεπεράστηκαν, ότι επιτέλους όλοι μας φάνηκε να έχουμε βάλει λίγο μυαλό, ότι επιτέλους κατακτήσαμε μία ενότητα στην πράξη και στον αγώνα. Δυστυχώς, όλα αυτά ήταν ως ένα βαθμό πρόσκαιρα.
Η βαθιά κριτική και αυτοκριτική που θα πρέπει να γίνει σε όλους μας είναι η εξής: έπρεπε να πεθάνει ένας 15χρονος για να βγούμε όλοι στους δρόμους; Και όχι με την σημασία της αναγκαιότητας αλλά με τη σημασία ιστορικότητας.
Τι θέλω να πω; Που είμασταν όλον αυτόν τον καιρό; Τι κάναμε; Αυτό που κάναμε ήταν σωστό; Τι από όσα κάναμε ήταν σωστό και τι ήταν λάθος; Θα μου πει κανείς είναι καιρός για τέτοια πράγματα τώρα; Η κριτική και η αυτοκριτική δεν έχει ώρα, αγαπητοί μου και είναι διαρκώς επίκαιρη, θέλουμε δε θέλουμε. Είμαι και εγώ ένας από τους εξεγερμένους, βρέθηκα στους δρόμους όλους αυτές τις μέρες, έβαλα όλη μου τη δύναμη και τις δυνατότητες σε κάτι που πιθανά να εντυπωσίασε πολλούς αυτές τις μέρες, ένας σύντροφος έχει 4 κακουργήματα στην πλάτη του. Αυτά δεν τα λέω για κανέναν άλλο λόγο παρά να καταστήσω σαφές ότι μιλάω σαν ένας από εμάς. Ούτε εξωτερικός είμαι, ούτε διανοούμενος. Επίσης δεν είμαι χτεσινός.
Θα το πω ευθέως, είδα πολλά πράγματα αυτές τις μέρες, και όμορφα και άσχημα. Θέλω να πιστεύω ότι, και θα επιδίωξω πολιτικά, αυτή η εξέγερση να μετατραπεί σε κίνημα. Δε θα μιλήσω για τα όμορφα τώρα, θα μιλήσω για τα άσχημα προκειμένου να τα τσακίσουμε μπας και μείνουν μόνο τα όμορφα.
Είδα τους ηγετίσκους να βγαίνουν ατρόμητοι μπροστά σε γεμάτα αμφιθέατρα, είδα γεμάτα αμφιθέατρα χωρίς διαδικασίες και τις αποφάσεις να παίρνουνται δίπλα από τις τουαλέτες, είδα τη μικρομαλακία, τους παλιούς ανταγώνισμούς, τις μικροπολιτικές μαλακίες, την διατήρηση της μικροηγεσίας, τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου, τους στρατηγούς χωρίς στρατό, τις ονειρώξεις για κατάληψη της εξουσίας, τις μικρές και μεγάλες πρωτοπορίες να ψάχνουν το που θα είναι πρωτοπορίες, είδα καταστάσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά, είδα τις πολιτικές αντιπαραθέσεις να γίνονται προσωπικές αντιπαραθέσεις, είδα όλα όσα βλέπω τόσα χρόνια στο "χώρο" αλώβητα να παρελαύνουν καμαρωτά αυτές τις μέρες στις επαναστατικές εστίες της βαλκανικής μας μητρόπολης. Πίστεψα, ότι κάποιοι θα βάζαν μυαλό, πίστεψα ότι κάποιοι θα μπορούσαν επιτέλους να συνειδητοποιήσουν που στο διάολο οφειλόταν το χάλι όλων των προγούμενων ετών. Προς στιγμήν νιώθω να έχω κάνει λάθος.
Το θαύμα της ιδεολογίας έγκειται στο ότι μπορεί να εξηγήσει τα πάντα. Όλα ήταν όμορφα πριν έτσι και αλλιώς. Η εξαγνιστική φωτιά της μολότωφ μας καθαρίζει από τις μαλακίες μας. Θα θέλαμε. Όμως δεν... δυστυχώς.
Την κανονικότητα δε θα τη φέρουν ούτε οι μπάτσοι, ούτε η καταστολή, ούτε τα ΜΜΕ. Θα την φέρει η ιδεολογία.
Μία συντρόφισσα μετανάστρια 2ης γενιάς, γέννημα θρέμμα της αντιεξουσίας όπως όλοι μας, έκανε χτες μια παρατήρηση που με εξόργισε αλλά αφού την καλοσκέφτηκα νομίζω ότι έχει δίκιο. "Να κλείσουν όλες οι καταλήψεις στο κέντρο. Το παιχνίδι παίζεται στο δρόμο." Υπερέβαλλε σαφώς αφού βρεθήκαμε κάπου όπου περιβαλλόμασταν από επικ φιγούρες ματσό αναρχικών που έχουνε γκρεμίσει από 15 φορές τον κρατισμό ο καθένας. Αλλά μες στην υπερβολή έχει ένα δίκιο. "Να αφήσουμε χώρο για να κερδίσουμε χρόνο, και να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο για να παράγουμε θέληση..."
Δε θέλω να κάνω την Κασσάνδρα, και ούτε θέλω να κινδυνολογήσω. Σε αυτή την πόλη (γενικώς δεν έχω και πολύ χρόνο για πληροφόρηση από αλλού... οπότε συμπαθείστε την άγνοια μου), γίνονται πολύ σημαντικά πράγματα. Γίνονται εξαιρετικά σημαντικά και σπουδαία πράγματα. Αλλά υπάρχουν και προβλήματα, υπάρχουν και ζητήματα υπάρχουν και αδύναμα σημεία. Αυτό λέω. Και το άλλο που λέω για να κλείσω ότι αυτά τα προβλήματα είναι τα γνωστά προβλήματα εδώ και χρόνια. Και αν δεν τα λύσουμε ΕΜΕΙΣ αυτά τα προβλήματα δε θα τα λύσει κανείς. Και αν δε λυθούν αυτά τα προβλήματα δε θα περάσουμε ποτέ από την εξέγερση στο κίνημα.
Ποια είναι αυτά; Σε γενικές γραμμές τα περιέγραψα από πάνω. Ειδικότερα, θα επανέλθω πολύ συχνά αυτές τις μέρες.
Όλοι αυτή η ιστορία ΜΑΣ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. ΑΥΤΟ πρέπει να συνειδητοποιήσουμε. Και αφού το συνειδητοποιήσουμε, να προσπαθήσουμε να σταθούμε στο ύψος αυτού του ξεπεράσματος (για να μας ξεπεράσει και πάλι κάτι άλλο και να το ξεπεράσουμε και μεις και έτσι να συνεχίσει η Ιστορία να κουνάει τον κώλο της).
Καλή δύναμη σε όλους μας.
Προς το παρόν ρίχτε μία ματιά εδώ σε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο.
15 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν είναι κάτι νέο, και δυστυχώς (για να κράξω και λίγο) όσοι είστε παλιοί στη διαδικασία, όπως λες και μόνος σου, δεν είστε διατεθιμένοι να το αφήσετε πίσω. Όλοι νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη λύση, ότι έχουν αφήσει πίσω τους την ποταπή πραγματικότητα, ότι κινούνται σε έναν ανώτερο κόσμο.
Και το στοιχείο αυτό ακριβώς διώχνει όσους είμαστε επίσης παλιοί αλλά όχι τόσο μαλάκες, ή τόσο υπερφίαλοι, ή λίγο πιο προσγειωμένοι.
Βαρέθηκα να ακούω και να βλέπω εμπόδια από τους αριστερούς όσο και από τα άτομα του χώρου. Βαρέθηκα. Κουράστηκα να ακούω για πρωτοπορείες απαρχαιωμένες. Έχεις δίκιο.
Και έχω πολλά να πω για όλα αυτά τα χρόνια που ψάχνω κάτι απελευθερωμένο από όλες αυτές τις μαλακίες και συναντώ μόνο στόκους. Περαστικά μας αν δεν καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε ούτε μεταξύ μας!
αν πάνε όλοι διακοπές τα Χριστούγεννα και γυρίσουν μετά την αρχή του νέου χρόνου, τότε το θέμα θα ξαναθαφτεί.
Όπως ακριβώς έγινε με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις το καλοκαίρι του 2006.
Το πιο γοητευτικο στην υποθεση εξεγερση-στο Πολυτεχνείο της γενιας μας-είναι οτι ούτε οι "πανω" ούτε εμεις οι "κατω" δεν ξέρουμε που μπορει να οδηγήσει..
απροβλεπτη ζωη μεχρι κ τον κοσμο αναποδα μπορείς να φερεις
Η εξέγερση και το συνακόλουθο κίνημα ξεπέρασαν τον αναρχικό χώρο, ξεπέρασαν όλους τους πολιτικούς χώρους, ξεπέρασαν άτομα (πρώτα και κύρια εμένα - αυτοκριτική), ξεπέρασαν όμως και την ίδια την κοινωνία με την έννοια ότι τα ζητήματα που η εξέγερση έθεσε δε μπορεί να τα χειριστεί.
Μπαίνουμε σε μία πολιτική κατάσταση, που μπορούμε να καταφέρουμε πραγματικά πολλά και να συγκλονίσουμε την ιστορία, ωστόσο μπαίνουμε ανώριμοι, έχοντας μάθει να λειτουργούμε μη κοινωνικά, στο περιθώριο. Αν κρίνω από αυτά που γίνονται, μάλλον σπάμε αυτή την "κανονικότητά" μας και τα καταφέρνουμε αλλά θέλει ακόμη πολλή δουλειά και κυρίως τις υποδομές για να μην πηγαίνει ο κόσμος σπίτι του.
Σε αυτό τον έρμο το χώρο δεν είδα σχεδόν ποτέ να αρθρώνεται μία αράδα αυτοκριτικής. Επιθυμώ ας πούμε διακαώς να δω και να διαβάσω όλους αυτούς που χρόνια τώρα βρίζουν την κοινωνία, να δω τι έχουνε να πουν. Επιθυμώ ακόμα, και θα επιδιώξω στο μέτρο που μου αναλογεί σαν κομμάτι συλλογικών διαδικασιών να ειπωθούν πράγματα, και όχι οι συνηθισμένες ονειρώξεις που λίγο ακόμα και θα συνεχίσουν να είναι γραφικές.
Επιθυμώ επιτέλους να δω μία σοβαρή μετατόπιση και ένα σοβαρό ταρακούνημα στην πολιτική σκέψη συντρόφων και συντροφισσών που θα πηγαίνει από την βιβλιογραφική αναφορά στην πραγματικότητα, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ...
Μια μετατόπιση που να λέει παλεύω για πράγματα όχι επειδή αυτό το λέει η αναρχία ή ο Μαρξ, αλλά επειδή δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς...
Γουντέρο,
με κάλυψε η σο, αλλά υπάρχει και ένα άλλο θέμα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει;
Μαέστρο, ναι επιτέλους άνοιξε η άτιμη η ιστορία...
inlove, διαδικασίες και θέσμιση, δημιουργικότητα και αντίσταση, όχι άλλες πολιτικές μαλακιούλες για τις μικρές και μεγάλες ηγεμονίες, δημιουργία σαν αναγκαιότητα εμών των ιδίων.
Δυστυχώς, το κείμενο αναφέρεται κυρίως σε ανθρώπους και καταστάσεις που μπλεχτήκανε αρκετά έως πάρα πολύ σε διαδικασίες και εγχειρήματα που στηθήκαν με αφορμή τη δολοφονία. Οπότε λογικό είναι να φαίνεται κάπως ακατανόητο και ασαφές αλλά έστω κι έτσι αποτελεί μέρος ενός διαλόγου που πρέπει επιτέλους να γίνει.
επειδή συμμετείχα και εγώ σε αυτές τις διαδικασίες, έχω ιδία άποψη.
Έκανα τη συγκεκριμένη παρατήρηση γιατί μου φαίνεται άνευ νοήματος να διατυπώνονται τόσο αόριστες κριτικές, διότι δεν μπορούν να βρουν χρήση ούτε στα πλαίσια ενός διαλόγου, ούτε στο επίπεδο της πληροφόρησης.
Όσον αφορά το ότι η στιγμή δεν είναι κατάλληλη για περισσότερες λεπτομέρειες θα συμφωνήσω απόλυτα. Τότε όμως γιατί να επιλεχθεί πολιτικά η διατύπωση κάποιων ασαφών αναφορών που μπορεί στην τελική να αδικούν την πλειοψηφία του κόσμου και να αφορούν συγκεκριμένους-πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους και πολιτικές αντιλήψεις; (που δεν έρχονται από το πουθενά!)
μπορεί να σου απαντήσει μόνο ο βααλ που επέλεξε να δημοσιεύσει τώρα και με αυτόν τον τρόπο το κείμενο, αντί για αργότερα και με τη δυνατότητα να είναι πιο σαφής.
Εγώ από την πλευρά μου επισήμανα πως όντως πρέπει να γίνει διάλογος για το θέμα που θίγει το κείνενο του βααλ.Αυτό.
http://www.womenonly.gr/article.asp?catid=15298&subid=2&tag=9959&pubid=1582217
Και να το πιάσεις και να το περιγράψεις χωρίς να εκθέτεις.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάποια μέθοδο. Επίσης η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και αλάθητος. Και τέλος μερικές φορές μπορεί να γράφουμε κάτι υπό κάποιο συναισθηματικό βάρος. Λογικό τη στιγμή που και εγώ ο ίδιος είμαι εμπλεκόμενος στα γεγονότα. Επίσης να 'εχεις υπόψην σου 'οτι με κάποιους αναγνώστες γνωρίζομαι και υπάρχουν συζητήσεις που δεν γίνονται εδώ. Τέλος πάντων. Σε μεγάλο βαθμό έχεις δίκιο ανώνυμε, και θα προσπαθήσω να το διορθώσω.
Θα προσπαθήσω, σιγά σιγά να πιάσω τα γεγονότα.
Οσον αφορα την ιδεολογια, απλα καποιες σκεψεις.
Αυτο που βλεπουμε ως αριστερο και αντιεξουσιαστικο χωρο -δε θα τα διαχωρισω- ειναι κατι που περασε απο τη σκυλα της ηττας και τη χαριβδη της ενσωματωσης. Ισως καποια κολληματα να εχουν πιο βαθυες ριζες και ισως να μην παιζουν μονο αρνητικο ρολο. Εγω τουλαχιστον θεωρω θετικο που ενω καποιοι διακυρητταν το τελος της ιστοριας, καποιοι αλλοι επεμεναν ζητω ο σταλιν, ζητω ο μαο, ζητω ο μπακουνιν και δεν ξερω εγω τι αλλο. Και οτι οι ιδιοι αυτα τα χρονια κρατουσαν στους κοινωνικους χωρους που παρεμβαιναν μια σπιθα αναμενη.
Θα μου πειτε, εχει αυτο σχεση με αυτα που γινονται τωρα; Δεν ξερω. Απλα η λυση απεναντι σε αυτο δεν ειναι η απο-ιδεολογικοποιηση ουτε μπορει να οριστει λυση εξω απο το συστημα ιδεων που χαρακτηριζει τον καθενα μας. Το γεγονος οτι καποιοι βαζουν περισσοτερο νερο στο κρασι τους απο καποιους αλλους, οτι καποιοι συμμετεχουν σε δομες για να περασουν την ηδη προδιαμορφωμενη γραμμαρα τους ενω αλλοι ειτε δημιουργουν ειτε εστω αντιλαμβανονται την αλληλεπιδραση των διαδικασιων αυτων και του τι βγαινει απο αυτες και της γραμμης τους, δεν οφειλεται στον καλυτερο χαρακτηρα τους ουτε σε ψυχολογικα αιτια.