Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Εδώ πέρα έχει γίνει ένας πάρα πολυ καλός διάλογος που παρόλες τις παρεκτροπές του πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί. Εδώ αναδημοσιεύω την εξαιρετική τοποθέτηση του συντρόφου απο το Ριζοσπαστικό Προβληματισμό, απλά επειδή ειναι κρίμα να είναι απλά ένα σχόλιο σε έναν διάλογο.

Αγαπητέ devil

Δεν είναι ευχάριστο να απαξιώνεις τους συνομιλητές σου, έστω και στην μπλογκόσφαιρα. Εμένα δεν με απαξίωσες αλλά νομίζω το έκανες για τα άλλα τα παιδιά. Όπως και να ‘χει χαίρομαι που απάντησες γιατί νομίζω ότι ξεκαθάρισε το τοπίο.

Με λίγα λόγια νομίζω ότι λες
«στις ιστορικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί από τη συσσώρευση των προηγούμενων αγώνων της τάξης, η σχέση κεφάλαιο έχει ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΕΤΟΙΟ που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αγώνες χωρίς αιτήματα. Και πως ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν μπορούμε να μιλάμε για ιστορική δυνατότητα ανατροπής χωρίς τη ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΑΥΤΩΝ ΑΚΡΙΒΩΣ των αγώνων».

Θα πρέπει να σταθούμε λίγο.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ: Ok, το κεφάλαιο έχει εμπορευματοποιήσει και ελέγξει πολλές πλευρές της ζωής, και στην παραγωγή και στην αναπαραγωγή, από την εργασία μέχρι τον ελεύθερο χρόνο. Αυτό σημαίνει, με τα λεγόμενα σου, ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για αγώνες χωρίς αιτήματα.

Σωστό αλλά κάτι λείπει.
Πέρα από την εξέγερση του Δεκέμβρη (που είχε και ένα αίτημα, για τους συλληφθέντες, που όμως μπορούμε να πούμε ότι ήταν αυτοί που έπρατταν),
πέρα από τα γαλλικά προάστια,
βλέπω καθημερινά ότι ο κόσμος αντιδρά στις ποικίλες μορφές "αποικιοποίησης της ζωής" ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΤΙ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΤΥΠΟΥ «ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ».

Δηλαδή η ΙΔΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ δείχνει τα τελευταία χρόνια μια ανάπτυξη πολλών αγώνων σε διάφορα επίπεδα (εργασία, γειτονιά, περιβάλλον κτλ.) παρά one-way αγώνες/εξεγέρσεις, πρακτικές άμεσης κατάργησης μιας συνθήκης συγκεκριμένης π.χ. ωρομισθίας ή όλων των πλευρών της καπιταλιστικής σχέσης. Μάλιστα αυτοί οι «συνδικαλιστικοί» (ως προς το περιεχόμενο) αγώνες, η συχνή ήττα τους (αδυναμία ενσωμάτωσης όπως λες) και η εμπειρία που κατακτήθηκε ΕΠΑΙΞΑΝ ΚΑΙΡΙΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ της εξέγερσης του Δεκέμβρη, του αγώνα χωρίς αιτήματα, κατά τη γνώμη μου.

Αυτοί οι «συνδικαλιστικοί» αγώνες έχουν πολύ μεγάλη σημασία ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΑΥΤΟΥ «ΑΓΩΝΑ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΗΜΑΤΑ» π.χ. της εξέγερσης του Δεκέμβρη.

Γιατί είναι λάθος –και το ξέρεις- να πούμε ότι η εξέγερση ήταν μόνο αυθόρμητη.
Σκέψου:
--Ποιοι βγήκαν το Σάββατο το βράδυ πρώτοι στον δρόμο;
--Ποιοι έκαναν το πρώτο κάλεσμα για οργάνωση της πιθανής κατάληψης της ΓΣΕΕ;
-- Ποιοι έκαναν το πρώτο κάλεσμα για την κατάληψη του δημαρχείου του Αγ.Δημητρίου και έδωσαν το έναυσμα για την γενίκευση της εξέγερση στις γειτονιές;

Μήπως ο κόσμος που έδινε τους «συνδικαλιστικούς» αγώνες (σε περιεχόμενο π.χ. μπορεί να ήταν αγώνες και σε μια γειτονιά) όλο το προηγούμενο διάστημα;

Η αλληλεπίδραση αυτού του κόσμου με το «αυθόρμητο» της εξέγερσης είναι ένα μεγάλο ζήτημα ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΒΙΩΝΕ ΚΑΠΟΙΟΣ.

Ο εργαζόμενος π.χ. ενός κλάδου του ιδιωτικού τομέα που ήθελε να αγωνιστεί ΕΒΛΕΠΕ τις αδυναμίες γενίκευσης της εξέγερσης. Έβλεπε το ΚΕΝΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΑΓΩΝΩΝ στην δουλειά του που έθετε φοβερά εμπόδια στη γενίκευση της εξέγερσης. Αντίθετα ο μαθητής εφάρμοσε άμεσα την ιστορικά κατακτημένη εμπειρία της κατάληψης και έτσι σε όλο του το 24ωρο απαλλάχτηκε από την κανονικότητα. Το ίδιο και ο φοιτητής.

Μας λείπουν devil οι αγώνες π.χ. στην εργασία, για να γενικευόταν αυτό που λες.

Και πως κάνουμε αγώνες εκεί; Εδώ δεν απάντησες. Ή μάλλον απάντησες. «Δε λέω λοιπόν σε κανένα να μην παίρνει μέρος στους συνδικαλιστικούς αγώνες στη δουλειά του (ποιος δε θέλει να βελτιώσει τη θέση του) ή να μη συμμετέχει στους τοπικούς αγώνες (ποιος θέλει να περάσει μια λεωφόρος δίπλα στο προσκεφάλι του)» αλλά ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ.

Φαίνεται ότι αναγνωρίζεις τους «συνδικαλιστικούς» αγώνες (στη δουλειά, τη γειτονιά κτλ.) και μάλλον συμμετέχεις και σε αυτούς. Απλά η διαφορά σου είναι ότι δεν έχεις μια ψευδαίσθηση ότι θα πάνε κάπου π.χ. στο ’60 με την δυνατή εργατική ταυτότητα που πάλεψε στα ίσα. Γιατί συμμετέχεις τότε; Θα πεις η επιβίωση. Οk, επιβίωση και πρέπει να συμμετέχουμε. Τι κάνεις όταν συμμετέχεις εκεί μέσα; Προσπαθείς π.χ. να συνδέσεις τους αγώνες;

Πάνω σε τέτοια ερωτήματα χτίζεται Η ΚΑΘΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑ λοιπόν για να πάμε και εκεί.

Σε ερωτήματα
που δεν αγνοούν την ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ (υλικοί όροι διαχωρισμού και πρακτικές απαντήσεις),
δεν αγνοούν την ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ (που είδες πόσο ρόλο έπαιξε γιατί οι μαθητές βγήκαν στον δρόμο και οι εργαζόμενοι της ΦΑΜΑΡ όχι),

που ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΙΣ ΤΥΠΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΕΧΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΓΩΝΩΝ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΟΥ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ (ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ) ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Και είναι ακριβώς έτσι π.χ. τα αγωνιζόμενα κομμάτια από κλάδους και χώρους δουλειάς κατέβηκαν π.χ. στην κατάληψη της ΓΣΕΕ, όχι ο περισσότερος κόσμος της εργασίας. Για να ερχόταν αυτός ο κόσμος π.χ. στην κατελλειμμένη ΓΣΕΕ, έλειπαν οι «συνδικαλιστικοί» αγώνες που….«Πάνε αυτά, πάμε γι’άλλα» όπως λες, καθότι δεν γυρίζουμε στο ’60 και την δυνατή εργατική ταυτότητα.

Εγώ νομίζω ότι δεν πάνε καθόλου αυτά devil,
άλλωστε η σύνθεση των υποκειμένων (ηλικιακά, φύλο, κουλτούρα, εμπειρία κτλ.) αλλάζει και ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ σχέση-κεφάλαιο. Εννοώ π.χ. ότι οι «συνδικαλιστικοί» αγώνες δεν πάνε de facto σε μια «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ», σε μια συνολική σοσιαλδημοκρατική ρύθμιση ξανά, διότι μπορεί –όχι μόνο το κεφάλαιο- αλλά τα ίδια τα αγωνιζόμενα υποκείμενα να αμφισβητούν αυτό, όπως ίσως έκανε ο Hobo με την άστοχη φράση του για την Ολυμπιακή (αν όντως είπε έτσι). Δηλαδή ακόμα και την εργασία στο δημόσιο ο νέος κόσμος την βλέπει σιγά-σιγά αλλιώς, ο αγώνας του ’60-’70-’80 που οδήγησε στο να θεωρείται το δημόσιο μια κατάκτηση, ένας παράδεισος, μια νίκη, αρχίζει πια ΑΠΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ να αμφισβητείται και να μπαίνει το «συνδικαλιστικό» αυτό ζήτημα όχι ως «να μην ιδιωτικοποιηθεί η Ολυμπιακή» αλλά «καλύτερες εργασιακές συνθήκες ΣΕ ΟΛΕΣ τις δουλειές, δημόσιο ή ιδιωτικές».


Τέλος.
Κάνεις και ένα –κατά τη γνώμη μου- μεγάλο ιστορικό λάθος στην ανάγνωση σου.
Το είπα από την αρχή, στο πρώτο μου post αλλά ίσως δεν έγινε αντιλήψιμο. Επαναλαμβάνω:

"Βέβαια με αυτά που κάνουν οι εργάτες μπορεί να καταργούν τον καπιταλισμό στην πράξη π.χ. να καταργήσουν το χρήμα, να πάρουν την κοινωνική διαχείριση του εργοστασίου αλλά και μιας ολόκληρης περιοχής στα χέρια τους όπως στην Βαρκελώνη. Αυτό όμως το έχουμε δει σε συνθήκες οξυμμένης ταξικής πάλης και αφού οι αστοί αδυνατούν να καταστείλουν ή να ενσωματώσουν τον αγώνα, το περιεχόμενο του αγώνα των εργατών".



ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΣΗΜΕΡΑ που το κεφάλαιο δεν μπορεί να ενσωματώσει τους αγώνες (αν και για αυτό αμφιβάλλω - ήδη υπάρχουν μικρές ρεφορμιστικές νίκες π.χ. σύμβαση Βιβλίου), άρα η εμφάνιση αγώνων χωρίς αιτήματα και η γενίκευση τους έχουν ζουμί.

ΑΥΤΗ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ ΕΧΕΙ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ, ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΕΠΟΧΗ ΣΕ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ.

Δηλαδή:

--Η Ισπανία του ’36 ήταν μια συγκλονιστική αδυναμία να ενσωματωθούν οι 42 (αν δεν κάνω λάθος) γενικές απεργίες των προηγούμενων χρόνων και ο κόσμος άρχισε να κολλεκτιβοποιεί, να καταργεί το χρήμα, να απελευθερώνει, να κάνει αυτό που λες. Το αν οι αναρχοσυνδικαλιστές και οι λοιποί κόλλησαν στην «αύξηση της παραγωγικότητας» και «την αντιμετώπιση του φασισμού» είναι μια άλλη κουβέντα. Πάντως υπήρχε αδυναμία ενσωμάτωσης των αγώνων, ναι, αυτών με «συνδικαλιστικό» περιεχόμενο. Και ήρθε η καταστολή, ο Φράνκο…

--Για την κυβέρνηση Κερένσκι και την εποχή από τον Φλεβάρη ως τον Οκτώβρη στη Ρωσία του ’17 τι να πούμε; Ή μήπως «συνδικαλιστικά» αιτήματα με πρακτικές άμεσης απαλλοτρίωσης της εξουσίας (κίνημα εργοστασιακών επιτροπών) δεν λάμβαναν χώρα σε μια ρευστή κατάσταση οξυμμένης ταξικής πάλης που ήταν ανοιχτή και η ενσωμάτωση, και η καταστολή, και η επανάσταση;

--Ο Μαρξ μίλησε πολύ για το αναπόφευκτο (έτσι όπως έχει η σχέση κεφάλαιο) της επανάστασης, είδε την πρώτη εξέγερση π.χ. Κομμούνα του ’48, μετά πριμοδότησε αυτό που κρίνεις «συνδικαλισμό» (συμμετείχε στην πρώτη Διεθνή), μετά έγινε η δεύτερη Κομμούνα (1871) και αντί να βάλει μυαλό ξαναγύρισε στο «συνδικαλισμό» (Διεθνής) η οποία διαλύθηκε από τις διώξεις και τις εσωτερικές διαφωνίες. Τι έκανε τελικά αυτός ο άνθρωπος; Τι έβλεπε και έκανε είναι το σωστό ερώτημα;

--Η Beverly Silver θέτει πολύ εύστοχα κάτι που ξεχνάμε ότι π.χ. η Αμερική και η Αγγλία δεν γνώρισαν εμφύλια, εμπόλεμη σύγκρουση για το κοινωνικό ζήτημα τους τελευταίους αιώνες ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ είχαν συγκεντρώσει εκείνη την οικονομική δύναμη/πλούτο που μπορούσαν να ενσωματώσουν τους αγώνες. Αυτό δεν συμβαίνει π.χ. σε φτωχότερα κράτη όπως η Ιταλία την εποχή του Γκράμσι.

--Έχει τεράστιο ενδιαφέρον οι αγώνες του ’60 στην Ελλάδα και γιατί δεν ενσωματώθηκαν ενώ υπήρχε το πολιτικό προσωπικό (Ένωση Κέντρου) αλλά καταστάλθηκαν…

κ.α. πολλά παραδείγματα που ζητώ συγνώμη που τα έβαλα λίγο χονδρικά…


Είναι λάθος με λίγα λόγια να πούμε ότι

Α) οι αγώνες χωρίς αιτήματα αλλά με ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της σχέσης είναι δυνατοί σήμερα και όχι κάποια άλλη στιγμή λόγω ιστορικών συνθηκών, επειδή έχουν δημιουργηθεί από τη συσσώρευση των προηγούμενων αγώνων της τάξης.

Β) ότι αυτοί οι αγώνες μπορούν να γίνουν χωρίς έναν τυφλοπόντικα να σκάβει τρύπες, να «κάνει συνδικαλισμό» το προηγούμενο διάστημα, να έχει οξυνθεί η ταξική πάλη.

Γ) Είναι λάθος να λέμε ότι την ίδια στιγμή της εξέγερσης «συνδικαλισμός» και «πρακτική αμφισβήτηση/κατάργηση συνθηκών» δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Όπως προσπάθησα να δείξω σε προηγούμενα ιστορικά παραδείγματα, συνυπάρχουν, και δεν είναι –αν δούμε την Ρωσία το ’17- ΤΟΣΟ αντιφατικά αλλά ούτε πάνε ΣΟΝ ΚΑΙ ΚΑΛΑ τα πράγματα πίσω. Βέβαια κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα της απόφασης, της γερής κλωτσιάς στο αστικό καθεστώς, αλλά αυτό είναι πιο σύνθετο ζήτημα από π.χ. να κατηγορήσουμε τους "ρεφορμιστές" που δεν άλλαξαν μυαλά.

Και μάλλον κάπου εκεί δεν τα βρήκατε όλοι εσείς εκεί κάτω στην κατάληψη της ΓΣΕΕ, δεν βρήκατε μια ισορροπία στο τι έπρεπε να γίνει, που να το πάτε ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ… :-)

Τέλος, καταλαβαίνεις ότι και εγώ πριμοδοτώ τη «συνδικαλιστική» τάση στη σημερινή συγκυρία - και με λόγους όπως σου εξήγησα παραπάνω.

Αλλά και μέσα στην εξέγερση βίωνα ένα τρομερό πράγμα: η παραγωγή να μην σταματά, και το βράδυ πήγαινα σε πορείες. Μήπως δεν ήμουν αρκετά εξεγερμένος να παρατήσω την δουλειά; Και γιατί; Τι έβλεπα στον ιδιωτικό τομέα και με έκανε να εκτιμώ ότι η εξέγερση ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ; Ήδη από την πρώτη εβδομάδα είμαι αυτός που έγραψα το "από την εξέγερση στο κίνημα;" με ερωτηματικό, και όχι τυχαία. (δες http://rizospastes.blogspot.com/2008/12/blog-post.html )

Αυτά. Δεν αντέχω άλλο, μου πήρε ώρες
:-)