Το Δεκέμβρη δεν διάβαζα εφημερίδες παρά ελάχιστα, και αυτό στο επίπεδο της ειδησεογραφίας και επειδή το μέσο βολεύει όταν είσαι έξω. Ειδικότερα δεν διάβασα, και δεν πρόκειται να διαβάσω κανέναν παπάρα "διανοούμενο", "διανοήτη" και λοιπές συνωμοταξίες μαλακίων (δεν ξέρω αν στέκει ή έκφραση αλλά δε γαμιέται...).
Θυμάμαι όμως αγαπητοί μου αναγνώστες. Θυμάμαι ότι για έναν ολόκληρο μήνα μετά την επίθεση στην Κωνσταντίνα περισσότερο φασαρία κάνανε τα σκουλήκια που δεν φάγανε το πτώμα της παρά οι "ευαίσθητοι", οι "διανοούμενοι", οι "καλλιτέχνες", οι "καλά πληροφορημένοι" και οι υπόλοιπες βδέλες στα έλη του θεάματος.
Έπρεπε να περάσει ένας ολόκληρος μήνας και να γίνει η πορεία των 10.000 ανθρώπων στις 22 Γενάρη για να αρχίσει να παίζει το θέμα. Μέχρι τότε το ζήτημα το τραβάγανε οι αντιεξουσιαστές, οι αναρχίκοι, οι ακροαριστεροί (εντός και εκτός σύριζα)...
Όποιος έχει στοιχειώδη αντίληψη της πραγματικότητας και των ζητημάτων που προκύπτουν απο την όλη ιστορία με την Κούνεβα ελπίζω να είναι σε θέση να καταλάβει τις 2 εντελώς διαφορετικές, και για μένα, απόλυτα εχθρικές πολιτικές αντιλήψεις πάνω στο ζήτημα. Η μία λέει: η Κούνεβα είναι μια ηρωίδα, μία γενναία γυναίκα, ένα θύμα των σκοτεινών κύκλων, ένα σύμβολο, μία αφορμή για σκέψη, μία άσχημη ιστορία, μία αφορμή για πάρτυ τύπου Bios, μία αφορμή για έναν παπάρα και το αφεντικό του (ο καλός κύριος Πατάκης που μάλλον ο άνθρωπος είναι μαικήνας και έχει δίκιο σε αυτά που καταλογίζει στους "τρομοκράτες βιβλιουπάλληλους") να κάνουνε ένα θεατρικό και άλλα διάφορα. Η άλλη άποψη λέει: η Κωνσταντίνα είναι μία από εμάς, είναι η συνάδελφος μας, είναι αυτή που ξεσκατίζει τους παρατημένους σας παπουδες και τις βρωμιές που αφήνεται πίσω σας εκεί που διασκεδάζετε, είναι ο βρωμιάρης πιτσαδόρος και ο ιδρωμένος αποθηκάριος. Η Κωνσταντίνα είναι κομμάτι της αγωνιζόμενης εργατικής τάξης αυτής της γωνιάς του κόσμου.
Αυτό το ζήτημα, αυτό το παράδειγμα, αυτή την πρόταση ήθελε να αναδείξει το κίνημα της αλληλεγύης που εκδηλώθηκε στο πρόσωπο της. Ακόμα και πολλοί ακροαριστεροί (που πατάνε ακόμα με τα δυο ποδάρια στο έδαφος) σε αυτό το κλίμα ήταν. Σε αυτό το τόσο προφανές πολιτικά κλίμα.
Τι συμβαίνει όμως από την πορεία της 22-1 και μετά; Όλες οι μηχανές του θεάματος δουλεύουνε για έναν σκοπό: να πάρουνε την Κούνεβα και απο καθαρίστρια, απο μετανάστρια, από γειτόνισσα, από αγωνίστρια, από έναν απο εμάς να την μετατρέψουνε σε εικόνα. Σε θέαμα. Σε μία σχέση που τη διαμασολαβεί η εικόνα. Έτσι, πια έρχεται να χαθεί η πολιτική σημασία που αναγνωρίζουμε στο να αναδεικνύεται η αλληλεγγύη μας σε αγωνιζόμενα υποκείμενα και να γίνει μία ακόμα σημασία του κόσμου το θεάματος. Η Κούνεβα είναι πια μία βεντέτα, με τους όρους του Ντεμπόρ.
Αν η μία άποψη δε χτυπήσει, και δε βαράει συνεχώς την άλλη, και αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με το τι ήταν, είναι ή δεν ειναι η Κούνεβα, θα καταντήσουμε σε λίγο καιρό ακόμα να χάσει κάθε νόημα η οποιαδήποτε αλληλεγγύη στο πρόσωπο της.
Νόημα πολιτικό και νόημα συγκεκριμένα πολιτικό. Αυτό της ανάδειξης και της διεύρυνσης των αντιστάσεων και των αγώνων.
Ε, είναι απλό λοιπόν, παπάρες σαν τον Μισέλ αυτή τη δουλειά κάνουνε. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Το είπα και καλλιτεχνικά, το λέω και πολιτικά και είμαι κομμάτι αυτού του πράγματος που παλεύει αυτή την άποψη και στο δρόμο.
ΥΓ. Η αριστερά, ως γνωστόν, έχει μία εμμονή με τους ήρωες. Αν δεν έχει ήρωες θα είναι άδειοι οι τοίχοι των γραφείων του κόμματος. Σε αυτή τη λούμπα έχουνε πέσει πολλοί και τους έχει ρουφήξει η ρουφήχτρα του θεάματος. Τώρα διαβάζω, απο εδώ και από κει μια εντελώς ελεεινή λασπολογία απο διάφορους που αρχίζουνε μα συνδέουνε διάφορα απο εδώ και απο εκεί. Κάποιον κάφρο που τα έβαλε με κάποιες γυναίκες στη Ναυαρίνου, την παρέμβαση στον παπάρα, τα καμμενα βαγόνια του ΗΣΑΠ και δε συμμαζεύεται. Λίγο ακόμα και θα μπούνε στο ίδιο τσουβάλι και ο Ε.Α. και η 17Ν, και η ΡΑΦ και η ΧΑΜΑΣ και η ΑΛ ΚΑΙΝΤΑ. Λίγο ακόμα και θα μας πούνε ότι αυτή είναι οι οσιομάρτυρες. Για χαλαρώστε λίγο, και δειτε εκει το δικό σας που ξεπούλησε στεγνά τη φάση στον Ελαιώνα. Και δείτε λίγο που τρέξατε πριν καλά καλά προλάβει να μιλήσει της προσφέρατε την διαμεσολάβηση σας...
Θυμάμαι όμως αγαπητοί μου αναγνώστες. Θυμάμαι ότι για έναν ολόκληρο μήνα μετά την επίθεση στην Κωνσταντίνα περισσότερο φασαρία κάνανε τα σκουλήκια που δεν φάγανε το πτώμα της παρά οι "ευαίσθητοι", οι "διανοούμενοι", οι "καλλιτέχνες", οι "καλά πληροφορημένοι" και οι υπόλοιπες βδέλες στα έλη του θεάματος.
Έπρεπε να περάσει ένας ολόκληρος μήνας και να γίνει η πορεία των 10.000 ανθρώπων στις 22 Γενάρη για να αρχίσει να παίζει το θέμα. Μέχρι τότε το ζήτημα το τραβάγανε οι αντιεξουσιαστές, οι αναρχίκοι, οι ακροαριστεροί (εντός και εκτός σύριζα)...
Όποιος έχει στοιχειώδη αντίληψη της πραγματικότητας και των ζητημάτων που προκύπτουν απο την όλη ιστορία με την Κούνεβα ελπίζω να είναι σε θέση να καταλάβει τις 2 εντελώς διαφορετικές, και για μένα, απόλυτα εχθρικές πολιτικές αντιλήψεις πάνω στο ζήτημα. Η μία λέει: η Κούνεβα είναι μια ηρωίδα, μία γενναία γυναίκα, ένα θύμα των σκοτεινών κύκλων, ένα σύμβολο, μία αφορμή για σκέψη, μία άσχημη ιστορία, μία αφορμή για πάρτυ τύπου Bios, μία αφορμή για έναν παπάρα και το αφεντικό του (ο καλός κύριος Πατάκης που μάλλον ο άνθρωπος είναι μαικήνας και έχει δίκιο σε αυτά που καταλογίζει στους "τρομοκράτες βιβλιουπάλληλους") να κάνουνε ένα θεατρικό και άλλα διάφορα. Η άλλη άποψη λέει: η Κωνσταντίνα είναι μία από εμάς, είναι η συνάδελφος μας, είναι αυτή που ξεσκατίζει τους παρατημένους σας παπουδες και τις βρωμιές που αφήνεται πίσω σας εκεί που διασκεδάζετε, είναι ο βρωμιάρης πιτσαδόρος και ο ιδρωμένος αποθηκάριος. Η Κωνσταντίνα είναι κομμάτι της αγωνιζόμενης εργατικής τάξης αυτής της γωνιάς του κόσμου.
Αυτό το ζήτημα, αυτό το παράδειγμα, αυτή την πρόταση ήθελε να αναδείξει το κίνημα της αλληλεγύης που εκδηλώθηκε στο πρόσωπο της. Ακόμα και πολλοί ακροαριστεροί (που πατάνε ακόμα με τα δυο ποδάρια στο έδαφος) σε αυτό το κλίμα ήταν. Σε αυτό το τόσο προφανές πολιτικά κλίμα.
Τι συμβαίνει όμως από την πορεία της 22-1 και μετά; Όλες οι μηχανές του θεάματος δουλεύουνε για έναν σκοπό: να πάρουνε την Κούνεβα και απο καθαρίστρια, απο μετανάστρια, από γειτόνισσα, από αγωνίστρια, από έναν απο εμάς να την μετατρέψουνε σε εικόνα. Σε θέαμα. Σε μία σχέση που τη διαμασολαβεί η εικόνα. Έτσι, πια έρχεται να χαθεί η πολιτική σημασία που αναγνωρίζουμε στο να αναδεικνύεται η αλληλεγγύη μας σε αγωνιζόμενα υποκείμενα και να γίνει μία ακόμα σημασία του κόσμου το θεάματος. Η Κούνεβα είναι πια μία βεντέτα, με τους όρους του Ντεμπόρ.
Αν η μία άποψη δε χτυπήσει, και δε βαράει συνεχώς την άλλη, και αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με το τι ήταν, είναι ή δεν ειναι η Κούνεβα, θα καταντήσουμε σε λίγο καιρό ακόμα να χάσει κάθε νόημα η οποιαδήποτε αλληλεγγύη στο πρόσωπο της.
Νόημα πολιτικό και νόημα συγκεκριμένα πολιτικό. Αυτό της ανάδειξης και της διεύρυνσης των αντιστάσεων και των αγώνων.
Ε, είναι απλό λοιπόν, παπάρες σαν τον Μισέλ αυτή τη δουλειά κάνουνε. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Το είπα και καλλιτεχνικά, το λέω και πολιτικά και είμαι κομμάτι αυτού του πράγματος που παλεύει αυτή την άποψη και στο δρόμο.
ΥΓ. Η αριστερά, ως γνωστόν, έχει μία εμμονή με τους ήρωες. Αν δεν έχει ήρωες θα είναι άδειοι οι τοίχοι των γραφείων του κόμματος. Σε αυτή τη λούμπα έχουνε πέσει πολλοί και τους έχει ρουφήξει η ρουφήχτρα του θεάματος. Τώρα διαβάζω, απο εδώ και από κει μια εντελώς ελεεινή λασπολογία απο διάφορους που αρχίζουνε μα συνδέουνε διάφορα απο εδώ και απο εκεί. Κάποιον κάφρο που τα έβαλε με κάποιες γυναίκες στη Ναυαρίνου, την παρέμβαση στον παπάρα, τα καμμενα βαγόνια του ΗΣΑΠ και δε συμμαζεύεται. Λίγο ακόμα και θα μπούνε στο ίδιο τσουβάλι και ο Ε.Α. και η 17Ν, και η ΡΑΦ και η ΧΑΜΑΣ και η ΑΛ ΚΑΙΝΤΑ. Λίγο ακόμα και θα μας πούνε ότι αυτή είναι οι οσιομάρτυρες. Για χαλαρώστε λίγο, και δειτε εκει το δικό σας που ξεπούλησε στεγνά τη φάση στον Ελαιώνα. Και δείτε λίγο που τρέξατε πριν καλά καλά προλάβει να μιλήσει της προσφέρατε την διαμεσολάβηση σας...
9 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
σε γενικές γραμμές συμφωνώ με αυτά που λες
ωστόσο το πρόβλημα προκύπτει ακριβώς όταν η κούνεβα (κάθε κούνεβα) έρχεται ας πούμε να επικυρώσει ένα θεατρικό στο όνομά της
και είναι μια καλή αφορμή για σκέψη, διάλογο, συζήτηση:
όταν αυτό που διεκδικείς δε συμφωνεί με την πραγματικότητα, το υψώνεις σε σύμβολο που θέλει να καπηλευτεί μια πραγματικότητα ή όχι;
όταν ανακαλύπτεις ότι η πλειονότητα των εργαζομένων δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έχεις στο κεφάλι σου και τη διεκδίκησή σου, έχει πρόβλημα η πραγματικότητα ή η διεκδίκησή σου; (θα μου πεις το ίδιο είναι αλλά ας μη το πάμε εκεί)
γράφεις:
"άλλη άποψη λέει: η Κωνσταντίνα είναι μία από εμάς, είναι η συνάδελφος μας, είναι αυτή που ξεσκατίζει τους παρατημένους σας παπουδες και τις βρωμιές που αφήνεται πίσω σας εκεί που διασκεδάζετε, είναι ο βρωμιάρης πιτσαδόρος και ο ιδρωμένος αποθηκάριος."
για μένα, αυτό κι αν είναι σύμβολο! όχι όλοι αυτοί, αλλά όλοι αυτοί στο όνομα της κούνεβα. Γιατί δεν υπάρχουν όλοι αυτοί. Και δεν υπάρχουν σε επίπεδο μιας συλλογικής πολιτικής οντότητας, βούλησης, δε μου'ρχεται άλλη δύσκολη λέξη. Μπορεί να υπάρχουν ως μειοψηφία και σε επίπεδο αφαίρεσης (μόνο πιτσαδόρος που τον γαμάει το αφεντικό ας πούμε: ναι, αλλά το βράδυ θα δει στον τελικό το σάκι πίνοντας μπύρες μπροστά στην τβ - εγώ νομίζω ότι αυτή είναι η πραγματικότητα γύρω μου).
για μένα δηλαδή το πρόβλημα έγκειται σε αυτό το σημείο: τι κάνω με μία κούνεβα(πχ), όταν αυτή, ως πολιτική οντότητα, δε συμφωνεί με αυτά που διεκδικώ εγώ ως πραγματικότητα (πως η κούνεβα/εργαζόμενος είναι Α και αυτός αποδεικνύεται καθημερινά Β);
συνεχίζω το βιολί μου; υψώνω σε σύμβολο μια φανταστική πραγματικότητα που θέλω να της μοιάσει ο κόσμος;
φτιάχνω ένα μεγάλο κύκλο με κιμωλία και τα βάζω όλα μέσα;
Στο δια ταύτα..http://tkoronakis.wordpress.com/2009/05/11/%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%8D%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9/
επικροτείς,τουλάχιστον,την ενέργεια που περιγράφεται (όπως περιγράφεται) πιο πάνω;
Διότι καλά τα όσα γράφεις,αλλά αν είναι αιτιολόγηση των όσων έγιναν,τότε πολύ φοβάμαι πως ο Δεκέμβρης θα είναι πλέον το μόνιμο άλλοθι μιας κάποιας βίας.
Αν ήσουν κάγκουρας,θα το καταλάβαινα,αλλά έχεις να πούμε και μια..κουλτούρα που λεν κι οι αστοί!!! Διότι θυμάμαι πριν κάποια χρόνια (5 ήταν;) όταν είχαν έρθει οι ΕΧ στο (αγαπημένο σου ΒΙΟS) που κάποιοι ¨ταξικοί¨ και τωρινοί ¨αναρχοκομμουνιστές¨ έμπαιναν τζάμπα (κι ορθώς έκαναν στην τελική),μόνο που που φώναζαν:"Σκατά Στους Καλλιτέχνες".
Φίλε βα.αλ. όχι δε θέλω τέτοιο ταξικό κίνημα!
Εφόσον στο σύστημα αυτό υπάρχει η τέχνη,η εργασία,το κεφάλαιο,το θέαμα...Τα έχεις μελετήσει ίσως και καλύτερα κι από εμένα.Αλλά δεν θα λογοκρίνω ρε φίλε την τέχνη,μια τέχνη που εμπνέεται - και το έχουμε ανάγκη αυτό νομίζω - από την βία και την εκμετάλευση. Δεν είμαι ιδιαίτερος φίλος του θεάτρου,δυστυχώς,αλλά ήμαρτον...
Αντί ν' αναρωτηθούν όλοι αυτοί οι ¨ταξικοί¨ πώς θα μπορέσουν να κάνουν το έγκλημα εις βάρος της Κούνεβα παν-κοινωνικό ζήτημα,άρα να χρησιμοποιήσουν και την τέχνη,φτάσαμε να θεωρούμε ως ¨θέαμα,¨ότι αναφέρεται στην περίπτωσή της...
υ.γ.
η Κούνεβα,εις πείσμα των ¨ταξικών¨ πάντως,έχει κουλτούρα που λεν κι οι αστοί,μια κουλτούρα που της έδωσε το (ολοκλτηρωτικό)κρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας...
Ε,ρε κάτι αντιφάσεις που έχουμε ν'αντιμετωπίσουμε!
Τέχνη μέσα στον καπιταλισμό = "Αστική" τέχνη = μη τέχνη = δεν δικαιούται να υπάρχει.
Πάμε παρακάτω.
Εμείς = οι από κάτω = αναρχικοί = βία από τα κάτω = αντιβία = νομιμοποιημένη σε ο,τιδήποτε.
Πάμε ακόμη πιο κάτω?
Κράτος/Κεφάλαιο/Εξουσία = Αγώνας ενάντια σε αυτά με κάθε μέσο = κριτική σε μέσα/μορφές αυτού του αγώνα = υπονόμευση αυτού του αγώνα = υποστήριξη σε Κράτος/Κεφάλαιο/Εξουσία
Ας ξεφύγουμε όμως λιγάκι από τέτοιες γενικεύσεις, που έχουν γίνει στο θέμα εδώ και αλλού.
Για την αναρχική θεώρηση δεν ίσχυε ποτέ το μότο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Τα μέσα κρίνονται και αυτά. Από ποιον; Από εμάς και αυτούς στους οποίους υποτίθεται ότι απευθυνόμαστε, δηλαδή κατά τη γνώμη μου από την κοινωνία ολόκληρη.
Ο Φάις είναι αυτό που είναι. Δυστυχώς όμως για αυτούς που έκαναν σμπαράλια το θέατρο, δεν είναι μπάτσος αλλά καλλιτέχνης. Μπορεί η κοινωνία να αναγνωρίζει την αξιοπρέπεια της βίαιης αντίστασης στην κρατική καταστολή, δεν υπάρχει όμως κάτι αξιοπρεπές στο να φιμώνεις με βία έναν καλλιτέχνη, ό,τι και αν κάνει αυτός εκείνη τη στιγμή. Έτσι λοιπόν δεν είναι το ίδιο όταν αντιπαραθέτεις μαδέρι σε γκλόμπ με το να αντιπαραθέτεις μαδέρι σε λόγο/τέχνη.
Και, αν αυτά φαίνονται λεπτομέρειες και ηθικού περιεχομένου προβληματισμοί, τότε ας δει ο καθένας μας τι αντίκτυπο έχουν τέτοιες ενέργειες έξω από τον μικρόκοσμό μας, πιάνοντας κουβέντα με τον οποιοδήποτε. Δεν είναι ο κόσμος μαλάκες ούτε προσκυνημένοι, εμείς είμαστε λάθος.
Αυτά ως σχόλιο για τα μέσα, που χρησιμοποιήθηκαν στη συγκεκριμένη ενέργεια.
Θυμαμαι οταν ειχαν μπει το δεκεμβρη σε ενα θεατρο διεκοψαν μια παρασταση και γραφαν "σκατα στους κουλτουριαρηδες". Αυτη η ενεργεια, παρα που απο αποψη "λογοκρισιας" ηταν "χειροτερη", στη συγκεκριμενη συγκυρια νομιζω ηταν αρκετα πετυχημενη (και σε αυτο βοηθησε και το πολυ ωραιο αντιδραστικο κειμενο των δοξιαδη και σια).
Ομως στην συγκεκριμενη περιπτωση αμφιβαλλω αν αυτη η ενεργεια εγινε κατανοητη με τον τροπο που αυτοι που την εκαναν επιθυμουσαν (αν τους εννοιαζε κιολας). Δε διαφωνω στο τι ειναι οι καλλιτεχνες η στον αφομοιωτικο ρολο τους σε αυτη την περιπτωση -αν και θεωρω οτι μια υπεργενικευση ειναι λαθος και οτι υπαρχουν εξαιρεσεις που μπορεις τακτικα να χρησιμοποιησεις ως εργαλειο- , αλλα η μαχη δεν ειναι μεταξυ καλλιτεχνων και εξεγερμενων αλλα ζητημα παλης μεσα στην κοινωνια και αρα το πιο σημαντικο ειναι μια τετοια ενεργεια στην κοινωνια πως αντανακλαται και αν πραγματικα επιτυγχανει αυτο που θελουμε.
Η "ταυτοτητα του δεκεμβρη" δεν ειναι λιγοτερο προβληματικη απο τις υπολοιπες πολιτικες ταυτοτητες.
Παντως, πιο πολυ απο ολα αυτα με ενοχλει η κριτικη που γινεται απο ενα μερος της αριστερας που επικεντρωνει στη λογοκρισια και στη βια, και με ενοχλει διοτι η ιδια κριτικη γινεται απο το συστημα σε κινηματικες διαδικασιες, πχ το σπασιμο μιας συγκλητου στα πανεπιστημια, και αρα η, συνειδητη η ασυνειδητη, αναπαραγωγη αυτης της κριτικης, ακομη και σε ενεργειες που δεν πανε μπροστα το κινημα, ειναι απο τη σκοπια του συστηματος και ενισχυει ενα οπλο του. Ασχετα με το οτι ειναι πραγματικα αστειο να μιλαει κανεις για φιμωση του Πανουση η του φαις.
τέλος πάντων.είδα μπλογκ, συζήτηση για το θέμα ("τουλάχιστον ας το κουβεντιάσουμε" γράφει), έστειλα το σχόλιό μου, περίμενα να εγκριθεί και απορρίφθηκε.
κάτι δε μου κολλάει...
κι αυτό που έλεγα είναι ότι όλοι οι υποστηρικτές του θεατρικού στέκονται στο γεγονός (εκτός του ότι η κούνεβα το ήθελε, για μένα ηλίθια άποψη - δηλαδή αν δε το ήθελε, δε θα το ήθελαν και οι ίδιοι;) ότι κάποια έσοδα θα πήγαιναν στην ίδια την κούνεβα, να βοηθήσουν στην επιβίωσή της.
είναι από τα αυτονόητα που τους έρχονται στο στόμα: τα έσοδα, ηλίθιοι, τραμπούκοι, θα πήγαιναν στην ίδια. είστε τραμπούκοι και ανεγκέφαλοι.
και έγραψα πως όταν επικαλείσαι την επιβίωση κάποιου για μια καλλιτεχνική κίνηση, είναι αδυναμία υποστήριξης της ελευθερίας της έκφρασης. και διάφορα άλλα.
ελπίζω πάντως να κάνω λάθος: αυτοί που επικαλούνται την ελευθερία έκφρασης (όσους έχω διαβάσει, λίγους), φέρουν ηλίθια επιχειρήματα, και σβήνουν και σχόλια...
και να σκεφτείς ότι στο συγκεκριμένο ιστολόγιο σχολίασε και η κουκουτσάκη, καθηγήτρια στο πάντειο που τη θεωρώ και σοβαρή ανάμεσα σε άλλους...
βα.αλ καφενείο το έκανα, έχεις το δικαίωμα τουλάχιστον να σβήσεις αυτό το σχόλιο.
Οπότε οι αναλύσεις περι Debord... είναι άστοχες...
Το θέαμα στερείτε ουσίας... το σύμβολο.. όχι....
Κατά τα άλλα... ας αφησουμε τους εργολάβους να μας γαμάνε.. γιατι δεν καταλαβαίνουμε πέντε γαμω-βιβλία που διαβάζουμε...
Οκ...
Υ.Γ. Ολα τα άλλα..που είναι σωστά... δεν τα σχολιάζω.. γιατί αμφιβάλλω αν έχουν βάθος...
Συγνώμη... αλλά... την ίδια κριτική... έκανα και στον Κορωνάκη.. και δεν τον διαβάζω πια...
δεν υπάρχουν στο σύνολο μια πολιτικής οντότητας ναι. Αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να υπάρχει κανείς έτσι δεν ειναι.
bhoy γλυκέ μου,
έχω εγω κουλτούρα; ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Θα τα πούμε απο κοντά.
Μία τέτοια παρέμβαση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ.
Είναι λογοκρισία να καις το βιβλιοπωλείο του 'Αδωνι. Όχι δεν ειναι λογοκρισία. Μαλακία μπορεί να ειναι αλλά λογοκρισία δεν είναι με τίποτα.
Δεν επικροτώ καμία ενέργεια. Θεωρώ την αντίδραση υπερβολική. Αλλά είναι δίκαιη αντίδραση κατά τη γνώμη μου. Με εκνέυρισε ότι ελλειινοί τύποι σαν τον Φάις και τον Πανούση και άλλους ανθρώπους του πνεύματος μας λένε ότι τους λογοκρίνουνε 30-40 άτομα.
Ευτυχώς ανώνυμε, ευτυχώς... Φαντάζεσαι να με διάβαζανε μόνο ηλίθιοι;
Ρε συ ινλαβ, να πάρω τις γενικεύσεις απο την ανάποδη;
Κριτική σε μια θεατρική παράσταση=λογοκρισία=φασισμός
(Ναι για μένα κριτική στην παράσταση ήταν η παρέμβαση).
Την πιο κάτω γενίκευση σου εγώ δεν την πιάνω με τίποτα.
Όσο για τον αντίκτυπο πίστεψε με το 99% χέστηκε και για τον Φάις, και για την παράσταση του και για αυτούς που κάναν την ενέργεια.
Το θέμα με αυτή την ιστορία είναι ότι βρήκανε διάφοροι αριστερούληδες, διαννοούμενοι και λοιποί να χύσουνε χολή και λάσπη.
ερ ο bhoy δεν ειναι ο κορωνάκης το λέω με αποδείξεις.
Κάτσε εδώ να πεις ότι θες. Τόσα χρόνια υπαρκτού όλο και κάποιο κουσούρι θα αφήσουνε...