Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Και περνάμε στην επόμενη φάση των εργασιακών μου εμπειριών. Είμαι πια φοιτητής στο ΤΕΙ Ηρακλείου, κοινωνικός λειτουργός. Σαν φοιτητής επί 5,5 χρόνια εκτός από την εργασία μου σαν φοιτητής θα κάνω και άλλες εργασίες σαν εργάτης κατευθείαν... Μα καλά εργασία ο φοιτητής; Θα επιμείνω, σαν φοιτητής έκανα μια δουλειά. Όχι με την έννοια της παραγωγής γνώσης, όπως πιθανά στις πανεπιστημιακές σχολές, αλλά σαν ΤΕΙ που ήμουνα τα εργαστήρια μας ήταν σε υπηρεσίες πρόνοιας, στις οποίες πηγαίναμε για ένα 6ωρο ή 8ωρο τη βδομάδα. Τότε φυσικά δεν το καταλάβαινα ότι έκανα εργασία (ούτε εγώ ούτε άλλοι συμφοιτητές μου - δυστυχώς ακόμα να το καταλάβουν αυτό οι περισσότεροι φοιτητές) μόνο προς το τέλος τησ φοιτητικής μου διαδρομής πήρα χαμπάρι την έκταση του φαινομένου, όταν βρέθηκα σε ένα δήμο που είχε 1 (έναν) κοινωνικό λειτουργό 16 (δεκαέξι) σπουδαστές και 4 (τέσσερεις) σε πρακτική άσκηση. Τότε σε κάποια φάση τα έβαλα κάτω και υπολόγισα περίπου 150 σπουδαστές σε εργαστήρια, περιπού σε 5 αντιστοιχεί η δουλειά μιας θέσης κοινωνικού λειτουργού άρα μπορούμε να πούμε με άνεση ότι οι φοιτητές έβγαζαν τη δουλειά 30 κοινωνικών λειτουργών το χρόνο... τουλάχιστον... Μία χαρά. Όταν θα ευνοούν οι ταξικοί συσχετισμοί θα πάω το ελληνικο κράτος για καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας.

Παρά ταύτα δεν θα περιγράψω αναλυτικά τι είδους δουλειά έκανα εκεί αν και νομίζω ότι χρήζει ανάλυσης. Αλλά μιας και ο στόχος μου είναι να κάνω μία μικρή εισαγωγή (που ήδη πιάνει 2 αναρτήσεις) σχετικά με τις εργασιακές μου εμπειρίες θα προχωρήσω παρακάτω. Σαν φοιτητής απέκτησα μεγάλη εμπειρία στον καταπληκτικό κόσμο της μαύρης εργασίας σερβιτόρος, φυλλάδια, δακτυλογραφήσεις, ιδιαίτερα μαθήματα σε ένα "δυσλεκτικό" πιτσιρικά (μαλακίες δυσλεκτικός... η οικογένεια είχε τρελλά φράγκα και ο πιτσιρικάς βαριόταν να διαβάσει... αλλά έτσι είναι οι ταξικοί διαχωρισμοί. Άμα είσαι γιος κανενός εργαζόμενου είσαι τεμπέλης, άμα είσαι γιος κανενός φραγκάτου είσαι δυσλεκτικός...). Βασικά αυτή η τελευταία δουλειά ήταν και η πιο βασική μιας και την έκανα για σχεδόν δύο χρόνια. Έβγαινε το χαρτζηλίκι. Επίσης αποτέλεσε και μια ψυχοκοινωνική μελέτη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αστοί μέσα στην οικογένεια τους... το επιστημονικό μου συμπέρασμα; Αρρώστια. Τότε όταν είχε βυθιστεί το Σάμινα ο μπαμπάς είχε αγωνία τι θα γίνουν οι μετοχές της Minoan Lines. Για εκτέλεση...

Λοιπόν δεν θα σταθώ σε δουλειές που έκανα για 2-3 βδομάδες αλλά σε τέσσερις που ήταν σχετικά μακροχρόνιες. Σε ένα βιβλιοπωλείο για 4 μηνες, η πρακτική για ένα 6μηνο, φαντάρος για ένα 4μηνο (τι και οι φαντάροι δουλεύουνε; Θα μας τρελλάνεις ρε μάγκα;) και ένα 5 μηνο σερβιτόρος, μάγειρας, καθαρίστρια, ντι τζέι και τρίτα φωνητικά σε ένα ρεμπετάδικο.

Είμαι στο καλοκαίρι πριν ξεκινήσω την πρακτική μου και βρίσκω δουλειά σε ένα βιβλιοχαρτοπωλείο αρχές ιούλη. Το μαγαζί το έχει ένα ζεύγος. Είναι πάνω βιβλιοπωλείο και κάτω (στο υπόγειο) χαρτοπωλείο και βοηθήματα. Είμαστε τρεις υπάλληλοι. Άλλα δύο κορίτσια. Η μία έχει έρθει κατευθείαν από το χωριό της η άλλη είναι ψιλοψαγμένη, ψιλοκουλτουριάρα και ψιλοαριστερή. (Η οποία με την καμία ήρθε να μου πει την πρώτη μέρα ότι με είχε δει με τους αναρχικούς να μοιράζω προκυρήξεις και καλά να με ψαρώσει...). Γενικώς το καλοκαίρι πέρασε ψιλοχαλαρά, δουλειά μεν αλλά Ιούλης Άυγουστος ήταν οκ. Τα αφεντικά το απολύτο χάος. Άλλα έλεγε η μία άλλα έλεγε ο ένας. Και μετά σου φώναζαν και οι δύο. Αυτός ήταν και ο πρώτος λόγος που κατά μία έννοια μαζευτήκαμε και αποφασίσαμε να τους πούμε να αποφασίζουν πρώτα αυτοί και μετά να έρχονται να μας λένε εμάς τι να κάνουμε. Με άλλα λόγια οι εργάτες είπανε στα αφεντικά πως να κάνουν σωστό μάνατζμεντ!!! Τέλος πάντων, διάφορα μικροεπεισόδια συνέβαιναν σχεδόν καθημερινά όπως συμβαίνουν παντού, δεν χρήζουν αναφορά. Φυσικά έκανα και εδώ καριέρα σαν απαλλοτριωτής. Έχω ακόμα (από το 2001) στυλούς, μαρκαδόρους, μαρκαδοράκια, μολύβια, πινέλα κλπ από την καριέρα μου εκεί. Όταν έφυγα από εκεί με έναν πρόχειρο υπολογισμό υπολόγισα ότι αυτά που έκλεψα έκαναν γύρω στα 70.000 δρχ. Ύστερα έρχεται η κόλαση!!! Σχολική περίοδος... Σεπτέμβρης. Δε νομίζω να υπάρχει χειρότερο πράγμα στη ζωή ενός εμπορυπαλλήλου από Σεπτέμβρη σε χαρτοπωλείο. Σκάνε οι γονείς μας δίνουν τα χαρτάκια και εμείς τρέχουμε πέρα δώθε να φτιάξουμε τις παραγγελίες, πιτσιρίκια να φωνάζουνε, γονείς να τα μαλώνουν, γονείς να μαλώνουν μεταξύ τους. Πατείς με πατώ σε... Κόλαση. Ωράριο σπαστό όλη τη βδομάδα 830-1400 και 1700-2100 για 5-6 βδομάδες χωρίς ρεπό. (Φυσικά δεν πληρωθήκαμε ΟΛΑ μας τα ρεπό) Αφού ήπιαμε και αυτό το ποτήρι έρχεται ο Οκτώβρης, κάθομαι κάνα δύο βδομάδες ακόμα, καβαντζώνω μερικά ακόμα πράγματα, και αποχωρώ βρίζοντας τους μεγαλειωδώς ειδικά εκείνη τη σκύλα την αφεντικίνα μας. Μέχρι τα χριστούγεννα είχανε φύγει και οι άλλες δύο κοπέλες.

Στη συνέχεια πάω να κάνω την πρακτική μου σαν κοινωνικός λειτουργός. Δεν θα είμαι πολύ αναλυτικός. Απλά έδωσα μάχη να μη δουλεύω 8ωρο!!! Οι χειρότεροι μου αντίπαλοι ήταν οι άλλες τρεις συμφοιτήτριες μου. Έτσι και αλλιώς μετά από κάποια ώρα δεν κάναμε τίποτα, το να κάθομαι κάνα 2ωρο να ακούω τις άλλες τρεις να λένε για την Στεφανίδου και το Big Brother δεν είναι και ότι πιο χρήσιμο για τη ζωή μου. Πέρασε η πρακτική, έμαθα τι ωραία που είναι να δουλεύεις στο δημόσιο. Έκανα ένα διάλλειμα να τελειώσω τα της σχολής και πάω φαντάρος...

ΜΑΛΑΚΙΑ. ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ.

Λοιπόν τόση δουλειά δεν έχω ρίξει ποτέ στη ζωή μου όσο αυτή που έριξα όταν ήμουνα φαντάρος. Ασκήσεις, βολές και άλλα τέτοια κάναμε μόνο για αστείο. (Τρείς μήνες που ήμουνα κάναμε 2 βολές... και μία άσκηση). Κατα τα άλλα, αγγαρείες, καθαριότητα, βαψίματα, και ξανά αγγαρείες, καθαριότητα βαψίματα. Το στρατόπεδο που ήμουνα ήταν η βιτρίνα του νησιού. Όλο εκδηλώσεις κάναμε και αγήματα. Ο ταπεινός ιστολόγος τουτος που διαβάζετε αποτέλεσε τιμητικό άγημα του υπουργού τότε Παπαντωνίου και του Μακαριωτάτου (ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει) Χριστόδουλου. Ειδικά με τον Χριστόδουλο είχε θολώσει το μάτι μου. Μία την ξιφολόγχη κοίταζα μία τον Χριστόδουλο... Δεν τη γλίτωσε όμως και για πολύ. Τέλος πάντων τέλη Μάρτη πήγα στη μονάδα αρχές Ιούλη που έφυγα ανάθεμα και αν είχα κάνει 7-8 εξόδους ΣΥΝΟΛΙΚΑ και σίγουρα δεν είχα κοιμηθεί πάνω από 4 ώρες σερί όύτε μία μέρα. Πέρνω άδεια τρεις βδομάδες, γυρνάω τέλη Ιούλη με βερμουδίτσα και γένια τριών βδομάδων και ζητάω αναβολή. Την πήρα πήγα σπίτι μου, μετά από 2 χρόνια πήρα και το χαρτί το όμορφο και το ωραίο και γειά σας.

(Όχι δεν έχω κανένα πρόβλημα να διοριστώ στο δημόσιο όταν έρθει η ώρα. Το χαρτί του στρατού δεν γράφει τίποτα. Η άδεια άσκησης επαγγέλματος έχει βγει κανονικά. Οκ?)

Κλείνοντας αυτή την ενότητα θα πω για την τελευταία δουλειά πριν μπω για τα καλά "στην παραγωγή" (αλήθεια όλο αυτό τον καιρό έξω ήμουνα;). Δούλεψα ένα τρίμηνο περίπου σε μια μικρή ταβέρνα- ρεμπετάδικο. Η δουλειά χάλια. Αν δεν ήταν τα φιλοδωρήματα πάλι τίποτα δεν θα γινόνταν (25 ευρώ το 2003 από τις 8 όσο πάει; Που συνήθως πήγαινε 5 και 6;). Ο τύπος που το είχε ήταν και καλά της αντικουλτούρας, ξέρετε τώρα lifestyle του ρεμπέτικου. Το πιο τραγικό ήταν φυσικά τι άλλο; Οι πελάτες. (Μετά από τόσα χρόνια ακούω τη λέξη "πελάτης" και βγάζω κέρατα, ουρές, δόντια και αρχίζω να δαγκώνω.) Υπήρχε ειδικά μία περίπτωση θαμώνων ημι-αποτυχημένων καλλιτεχνών οι οποίοι και ενώ είχε πάει η ώρα 5 είχαν την απαίτηση να διασκεδάζω και γω μαζί τους. Το πιο απαράδεκτο ήταν την τελευταία μέρα όταν για ΜΙΑ και μοναδική φορά κατά τις 3 ήταν να φύγουμε μου λέει το αφεντικό να μη μου δώσει ολόκληρο το μεροκάμματο. Τα άκουσε φυσικά και γω κέρδισα μια ακόμα μικρή νίκη της τάξης των 5 ευρώ.

Έτσι κλείνει μία πρώτη περίοδος της ζωής μου με δουλειές από δω και απο κει, μαύρες όλες (τα μοναδικά ένσημα που έχω είναι από όταν δούλευα εισπράκτορας στο ΚΤΕΛ.) Συνολικά υπολογιζόντας τα πρόχειρα πρέπει να δούλεψα με πλήρες ωράριο όλον αυτό τον καιρό γύρω στα 4 χρόνια. Έχω ένσημα για εφτά. Ευτυχώς που μέχρι τα 25 ήμουνα ασφαλισμένος στην οικογένεια δηλ. Αυτά προς το παρόν. Από την επόμενη ανάρτηση θα αρχίσω σιγά σιγά να περιγράφω την τωρινη κατάσταση.