Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Ας πάμε τώρα στη δράση αφού περιγράψαμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμουν. Το πρώτο δίμηνο έκατσα στα αυγά μου. Δεν έκανα τίποτα, απλά διατηρούσα ένα στυλάκι μην μου πολυκολλάτε. Αλλά κατα τα άλλα έκανα ότι μου ζητούσανε. Ας περιγράψω όμως λίγο το υπόλοιπο προσωπικο. Από πάνω μου είναι δυο γυναικες. Μία 50αρα και μία 35άρα. Οι οποίες βρήκανε το μαλάκα και μου τα φορτώνανε. Και οι δύο ήταν καμμένες ας πούμε κοινωνικά. Ας μην εισέλθω σε λεπτομέριες. Ήταν εντελώς αδύνατο να βγάλεις κάτι. Η μία να βγάλει τα μάτια της άλλης. Η μόνη μου ελπίδα ήταν μία 4ωρη ξύπνια κοπέλα ήδη 2 χρόνια εκεί, η οποία μου τα είπε όλα όσα παίζανε στο μαγαζί από την πρώτη βδομάδα. Αναγκαστικά συμμαχήσαμε. Οι άλλες δύο 4ωρες είχαν έρθει μέσα σε ένα μήνα μετά απο μένα και σπάνια τις έβλεπα μιας και εγώ έκανα βάρδια με την παλιά.

Εκεί γύρω στον Οκτώβρη ξεκίνησα και την πρώτη κόντρα στη δουλειά. Μιας και με ρίχνανε στις βάρδιες. Εκεί που είχα 10 βάρδιες πρωί και 10 απόγευμα. Έκανα 8 πρωί και 12 το απόγευμα. Σημ. η υπεύθυνη δεν έκανε ποτέ απογευματινές βάρδιες. Τις κάναμε η άλλη η 8ωρη και εγώ. Ξεκινάω λοιπόν μία μανούρα με την υπεύθυνη στη φάση, δεν ξέρω τι θα κάνετε, το πρόγραμμα γράφει μία βδομάδα πρωί και μια απόγευμα. Εγώ αυτό θέλω. Η υπεύθυνη άρχισε τότε τις εξυπνάδες. Αν δε σου αρέσει να πας σπίτι σου και κάτι τέτοια. Φυσικά δεν κωλώνουμε. Πήρα την επόπτρια και απαίτησα τη βάρδια μου. Δύο εβδομάδες κράτησε η όλη ιστορία, αλλά στο τέλος τα κατάφερα, αφού τους είπα ότι εγώ ότι και να λένε θα έρχομαι στη βάρδια μου. Στο κάτω κάτω ΑΥΤΟΙ παρανομούσαν όχι εγώ. Το όλο θέμα με τις βάρδιες ήταν πιο περίπλοκο. Από τη στιγμή που ένας 8ωρος ήταν μονίμως πρωί, για να βγει η βάρδια αναγκαστικά ριχνόντουσαν όλοι οι υπόλοιποι. Λιγότερο οι 8ωροι, πολύ περισσότερο οι 4ωρες. Τέλος πάντων, αυτό λήγει αλλά αρχίζει μία άλλη ιστορία. Η παλιά 4ωρη η Μ. αρχίζει και αυτή να απαιτεί την βάρδια της, όχι τόσο έντονα όσο εγώ, λίγο πιο χαλαρά. Εκεί ας πούμε που έκανε 4-5 πρωινά στις 20 μέρες είπε εγώ θέλω 8. Εγώ φυσικά την υποστήριξα και πως να λειτουργήσει και τι να κάνει. Η χαρά της όταν οι απο πάνω υποχώρησαν και το δέχτηκαν ήταν απερίγραπτη. Μία κοπέλα 22 χρονών, πρώτη φορά διεκδίκησε κάτι και το πήρε. Χοροπήδαγε από τη χαρά της. Η ίδια είπε. "Δεν το έκανα για τα πρωινά, το έκανα επειδή μου έχουν σπάσει τα νέυρα."

Περιττό να πω ότι μετά από αυτό το κλίμα στο μαγαζί ήταν "τέλειο". Η υπεύθυνη ήταν στη φάση της τρομοκράτησης και του να μου σπάσει το τσαμπουκά. Και εγώ ήμουνα δάσκαλος του ζεν. Σύνδεση με Κάιρο. Το καλύτερο ήταν όμως όταν εκεί γύρω στο Γενάρη κάνοντας διάλλειμα έρχεται η υπεύθυνη και αρχίζει να μου τα χώνει γιατί βάζω λόγια στο προσωπικό και αναστατώνω το μαγαζί και κάτι τέτοια. Ο λόγος; Η Α. μία 4ωρη 20 χρονών η οποία με το ζόρι την άκουγες μίας και δεν μιλούσε καθόλου, αλλά και όταν μιλούσε μίλαγε από μέσα της, της είχε ζητήσει να κάνει πρωινές βάρδιες. Η υπεύθυνη λύσσαξε. Και έρχεται στο διάλλειμα μου να μου βγάλει λόγο. Εγώ την στέλνω κανονικά και της λέω κάνω διάλλειμα, άμα θέλει κάτι να μου το πει μετά. Τέλος πάντων εκείνη τη μέρα ρίξαμε έναν τρελλό τσακωμό. Η πλάκα είναι ότι ούτε εγώ ούτε η άλλη η 4ωρη η Μ. της είπαμε να κάνει κάτι (είμασταν σε άλλη βάρδια), απλά η Α. ήταν 5 μήνες στη δουλειά και δεν είχε δουλέψει ΠΟΤΕ πρωί, η κοπέλα έβλεπε το χαρτάκι με τις βάρδιες και είδε ότι κάπως στρώσανε τα πράγματα για την Μ. και μένα και αποφάσισε να κάνει τι; Να πει: "Κυρία Γ. γίνεται να κάνω και εγώ κανένα πρωινό;"

Η άλλη έχει βγει από τα ρούχα της, η επόπτρια (μία 25χρονη κοπέλα) της έβαλε λίγο χέρι και γενικώς οι βάρδιες στρώσανε. Μέσα στο Φλεβάρη του 2005, η άλλη η 8ωρη άρχισε πολυήμερες κοπάνες με στόχο να την απολύσουνε. Σε αυτό το διάστημα η υπεύθυνη μας ηρεμεί και οι βάρδιες έχουν στρώσει. Τον Μάρτη την άλλη την κοπέλα την απολύουν, και στη θέση της έρχεται η Ρ. Την πρώτη βδομάδα του Απρίλη το μαγαζί πιάνει φωτιά (αμ τι έτσι θα σας αφήναμε; Ολόκληρη υπερπαραγωγή είναι η ιστορία μας.)

Θα σταματήσω όμως εδώ πριν διηγηθώ εκείνη την πανέμορφη άνοιξη του 2005 που μοίριζε καμμένο απορρυπαντικό πλυντηρίου.