Έχουμε μείνει στο καλοκαίρι του 2004 όπου πιάνω δουλειά στην αλυσίδα χαμηλού κόστους. Οι πρώτες μέρες στη δουλειά είναι μία αποκάλυψη, αφού μαθαίνοντας κάποια πράγματα συνειδητοποιώ τι σημαίνει ρίχνω το κόστος.
Στο προηγούμενο κατάστημα που ήμουνα δουλεύαμε 12 άτομα 8 8ωροι και 4 4ωρες. Σε αυτό που πήγα τότε και το οποίο ήταν αρκετά πιο μεγάλο, όχι πολύ αλλά πιο μεγάλο, είμαστε 3 8ωροι και 3 4ωρες. Στο μαγαζί στην καλυτερη υπήρχαν 3 άτομα σε κάποιο από τα 3 4ωρα του ωραρίου. Στην χειρότερη και στην πιο συνηθισμένη υπάρχουν 2 άτομα. Η διαφορά ανάμεσα σε 2 ίδιας περίπου δυναμικότητας καταστήματα είναι 44 ώρες τη μέρα, δηλ. 264 περισσότερες εργατοωρες την εβδομάδα θέλει το ενα μαγάζι για να δουλέψει σε αντίθεση με το άλλο. Δεν ξέρω πόσο "κοστίζει" για τα αφεντικά η εργατοώρα, αλλά έτσι και αλλιώς είναι πολλά τα λεφτά.
Φυσικά για να δουλεψει ένα κατάστημα με τόσο λίγο κόσμο υποτίθεται ότι πολλές διαδικασίες έχουν απλοποιηθεί και έχουν μεταφερθεί εκτός του καταστήματος. Για παράδειγμα νωπά προιόντα (τυριά, σαλάμια, κρέατα, φρούτα κλπ) έρχονται όλα συσκευασμένα, τίποτα δεν κόβεται τίποτα δεν ζυγίζεται. Ο υπάλληλος το μόνο που έχει να κάνει είναι να το βάλει στο ράφι, είτε πρόκειται για πατάτες είτε για γιαούρτια. Και φυσικά ο ίδιος είναι που το κάνει συνήθως. Επίσης το φόρτωμα των ραφιών γίνεται μαζικά. Κατα βάσην τα προιόντα μπαίνουν στο ράφι με τα κιβώτια τους. Τον πρώτο καιρό είχα σοκαριστεί από τις ποσότητες των προιόντων που τοποθετούσα στο ράφι. Ποσότητα που στο προηγούμενο βάζαμε 2 φορές την εβδομάδα στο καινούριο κατάστημα την βάζαμε 4 εώς και 6 φορές την εβδομάδα. Είναι φυσικά πιο γρήγορο αλλά είναι και πολύ πιο κουραστικό. Άλλο να πιάνεις τα κιβώτια με τα μακαρόνια και άλλο τα ίδια τα μακαρόνια.
Επίσης στο διαχειριστικό κομμάτι, υποτίθεται ότι όλα είναι αυτοματηποιημένα. Ας πούμε δεν κανονίζει το κατάστημα πότε και πόσα θα παραλάβει, πέφτουν αυτόματα (ο αυτοματισμός είναι μια απάτη νόμος είναι το δίκιο του εργάτη). Ακόμα ο υπεύθυνος, ο προιστάμενος δηλ. δεν έχει σχεδόν καμία αρμοδιότητα. Παίρνει 35 ευρώ παραπάνω απλά για όταν χτυπάει το τηλ. και ζητάνε τον υπεύθυνο να το σηκώνει αυτός, ή κατα βάσην για να μεταφέρει αυτά που λένε οι από πάνω στο υπόλοιπο προσωπικό του μαγαζιού. Για παράδειγμα αν τυχόν έρθουν από κάποια υπηρεσία ο υπεύθυνος δεν είναι υπεύθυνος, δίνουμε ένα όνομα ενός τύπου που δεν τον έχουμε δει ποτέ μας.
Όλο το προσωπικό λίγο εώς πολύ θα κάνει τις ίδιες δουλειές. Ταμείο, φόρτωμα ραφιών, καθαριότητες, τακτοποίηση του ραφιού κλπ. Οι 8ωροι, σαν πιο υπεύθυνοι έχουν να κάνουν κάποιες επιπλεόν διαχειριστικές εργασίες. Τις οποίες όμως μετά απο καιρό αναγκαστικά τις κάνουν και οι 4ωρες.
Σε αυτό το σημείο θα κάνω αντιγραφή ένα κειμενάκι που είχα γράψει στο Ρεπό (έντυπο που εκδίδουν και μοιράζουν συνάδελφοι εμπορουπάλληλοι) και το οποίο περιγράφει πολύ καλά τον τρόπο δουλειάς σε τέτοιου είδους καταστήματα.
Τα Dia είναι μία αλυσίδα χαμηλού κόστους (discount στην αργκό του επαγγελμάτος), βέβαια το μόνο που μάλλον γίνεται discount είναι στο εργατικό κόστος. Ο αριθμός των εργαζομένων στα καταστήματα ανεξαρτήτως μεγέθους, και το τονίζουμε αυτό, ποτέ δεν ξεπερνάει τα δάχτυλα και των δυο χεριών. Για παράδειγμα το κατάστημα με τον μεγαλύτερο τζίρο στην Ελλάδα -κάπου γύρω στις 500.000 ευρώ το μήνα- να έχει 12 υπαλλήλους (και οι μισοί με ημιαπασχόληση!). Η συντριπτική πλειοψηφία βέβαια των καταστημάτων κυμαίνεται από τα 5 εώς και τα 8. Αυτο βέβαια σημαίνει οτι οι βάρδιες βασικά βγαίνουν με 2 το πολύ 3 άτομα, όσο για 4 άτομα στο μαγαζί μόνο στα πιο τρελά μας όνειρα! Δεν λέμε τωρα τι γίνεται σε περιόδους αδειών δηλ. το μισό τουλάχιστον χρόνο, ή αν τυχόν αρρωστήσει κάποιος συνάδελφος. Πως λοιπόν καταφέρνουν να λειτουργούν αυτά τα καταστήματα; Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα το οποίο έχει και μία πολύ καλή απάντηση. Με το ξεζούμισμα και το εξαντλητικό ωράριο των υπαλλήλων.
Καταρχήν πάντα υπάρχει κάτι να κάνεις. Να χτυπήσεις ταμείο, να ξεφορτώσεις εμπόρευμα, να φτιάξεις τα ράφια, να καθαρίσεις τα ράφια, να τσεκάρεις τα πλανογράμματα, να τσεκάρεις τις τιμές, να κοιτάξεις για ληγμένα, να φτιάξεις τις επιστροφές, να ετοιμάσεις παραγγελία, να περάσεις στη μηχανή δελτία, και φυσικά να σκουπίσεις και να σφουγγαρίσεις. Και αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τα όσα κάνει εκείνο το προσωπικό που έχει την τύχη να εργάζεται με πλήρη απασχόληση. Οι συνάδελφοι με 4ώρη σύμβαση δεν είναι τόσο τυχεροί, θα περιοριστούν σε ένα μόνο μέρος αυτών των δραστηριοτήτων (αν και δεν θα λείψουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου οι 4ωροι αναγκάζονται να κάνουν σχεδόν ότι και οι 8ωροι). Ύστερα, γλυτώνει κανείς και ένα σωρό χρήματα που αλλιώς θα έδινε σε γυμναστήρια. Το ξεφόρτωμα δεν είναι η βαρετή και μονότονη διαδικασία του να βάζεις τα πράγματα ένα ένα στο ράφι... Εδώ όλα μετρούνται με μονάδα μέτρησης το κιβώτιο. Για να μην πούμε για τις παραλαβές του φορτηγού, όπου τα καρότσια (το καθένα τουλάχιστον 200 με 300 κιλά) οι χειροδύναμοι υπάλληλοι των Dia (άντρες και γυναίκες... άλλωστε έχουμε ισότητα), πρέπει να τα σύρουν στην αποθήκη και μέσα στο μαγαζί... άμα οι ρόδες τους δουλεύουν και δεν είναι τσακισμένες.
Στα Dia η καθημερινότητα είναι ένα ατέλειωτο τρέξιμο πέρα δώθε, ένα ατελείωτο ξεφόρτωμα. Πόδια, χέρια και μέσες πονάνε σε καθημερινή βάση (αφού πολλές φορές το να κάθεται κανείς ταμείο θεωρείται ξεκούραση!!!). Και ένα ατέλειωτο ταμείο.
Ο υπάλληλος των Dia έχει πάντα ανεβασμένη την αυτοπεποίθηση του και την αυτοεκτίμηση του! Γιατί ξέρει ότι βγάζει δουλειά που θα έβγαζαν 2 και 3 υπάλληλοι μόνος του!
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι πολλοί δεν αντέχουν για πολύ καιρό σε αυτή την δουλειά, σε αυτές τις ταχύτητες και σε αυτή την ένταση, και σε γενικές γραμμές η εναλλαγή του προσωπικού να φτάνει ταχύτητες ανάλογες με αυτές του ξεφορτώματος των εμπορευμάτων.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πάνω από το κεφάλι μας έχουμε και τους αγαπημένους μας υπεύθυνους, επόπτες και αρχιεπόπτες. Η αλήθεια βέβαια είναι (βασικά για τους υπευθύνους, πολύ λιγότερο για τους επόπτες και φυσικά καθόλου για τους αρχιεπόπτες) ότι τις περισσότερες φορές όταν οι υπεύθυνοι διατηρούν μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια και συναφελφική αλληλεγγύη και δεν έχουν φάει το χάπι της καριέρας στα Dia ή δεν είναι καθάρματα και ρουφιάνοι ότι μπορούμε από κοινού να κάνουμε το 8ωρο μας κάπως καλύτερο. Αυτά όμως είναι οι εξαιρέσεις γιατί ο κανόνας είναι αυτός που είναι σχεδόν ίδιος παντού εκβιασμός και πίεση. Αν πάρεις αναρρωτική μπαίνεις στη μαύρη λίστα, αν μείνει έγκυος καμία κοπέλα τα ακούει όλο το προσωπικό (κάποια στιγμή υπό μορφήν χαριτωμένου ένας επόπτης είπε να μας μοιράσει προφυλακτικά!!!), αν πολυαντιδράς σου φέρνουν μέχρι και την αρχιεπόπτρια να σε βάλει στη θέση σου, απειλές για απολύσεις καθώς και απολύσεις είναι σχεδόν στην ημερήσια λίστα. Δεν μπορείς να λείψεις μία μέρα χωρίς να σε ζαλίσουν και άλλα δυστυχώς συνηθισμένα παντού.
Κλείνοντας νομίζουμε ότι έχει ενδιαφέρον να αναφερθούμε σε κάτι: παλιότερα οι βάρδιες ήταν ένα ατέλειωτο κουβάρι και δεν είχαν καμία σχέση με το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης, επίσης η πλειοψηφία των υπερωριών (για τους 4ωρους συναδέλφους) ήταν του στυλ “κάτσε τώρα και στα δίνω του χρόνου σε ρεπό”. Όμως μία σειρά καταγγελιών συναδέλφων στην επιθεώρηση που είχαν αγανακτήσει από ένα πρόγραμμα πρωι-μεσημέρι-απόγευμα-απόγευμα-πρωί-απόγευμα, ή να έχουν 3 και 4 μήνες να κάνουν πρωινή βάρδια, αλλά και πιο συχνές επισκέψεις της επιθεώρησης εργασίας σε καταστήματα έχει οδηγήσει την εταιρία να ακολουθεί κατά γράμμα το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης εργασίας. Αυτό από την μία έχει εξασφαλίσει σε εμάς τους εργαζομένους σε μία στοιχειώδη βεβαιότητα σχετικά με τις βάρδιες, αλλά σε μία πολύ μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με το σε ποιο κατάστημα θα δουλέψουμε την βάρδια μας!!! Αυτό σημαίνει, την μία μέρα σε ενα μαγαζί στο Γαλάτσι, την άλλη στα Σεπόλια, την άλλη στα Κάτω Πατήσια...
Το τραγικό και η ειρωνία είναι ότι πολλοί από εμάς είμαστε και ευχαριστημένοι από κάποια πράγματα, για παράδειγμα: πληρωνόμαστε στην ώρα μας, δε δουλεύουμε τα ρεπό μας και πέρνουμε επίδομα ταμείου! Το τραγικό είναι ότι αυτά τα στοιχειώδη για κάθε δουλειά δυστυχώς δεν τα βρίσκεις σε όλα τα super markets με αποτέλεσμα να είμαστε και ευχαριστημένοι που τα έχουμε!!!
Κλείνω εδώ αυτή την ανάρτηση και ακολουθεί η επόμενη.
Στο προηγούμενο κατάστημα που ήμουνα δουλεύαμε 12 άτομα 8 8ωροι και 4 4ωρες. Σε αυτό που πήγα τότε και το οποίο ήταν αρκετά πιο μεγάλο, όχι πολύ αλλά πιο μεγάλο, είμαστε 3 8ωροι και 3 4ωρες. Στο μαγαζί στην καλυτερη υπήρχαν 3 άτομα σε κάποιο από τα 3 4ωρα του ωραρίου. Στην χειρότερη και στην πιο συνηθισμένη υπάρχουν 2 άτομα. Η διαφορά ανάμεσα σε 2 ίδιας περίπου δυναμικότητας καταστήματα είναι 44 ώρες τη μέρα, δηλ. 264 περισσότερες εργατοωρες την εβδομάδα θέλει το ενα μαγάζι για να δουλέψει σε αντίθεση με το άλλο. Δεν ξέρω πόσο "κοστίζει" για τα αφεντικά η εργατοώρα, αλλά έτσι και αλλιώς είναι πολλά τα λεφτά.
Φυσικά για να δουλεψει ένα κατάστημα με τόσο λίγο κόσμο υποτίθεται ότι πολλές διαδικασίες έχουν απλοποιηθεί και έχουν μεταφερθεί εκτός του καταστήματος. Για παράδειγμα νωπά προιόντα (τυριά, σαλάμια, κρέατα, φρούτα κλπ) έρχονται όλα συσκευασμένα, τίποτα δεν κόβεται τίποτα δεν ζυγίζεται. Ο υπάλληλος το μόνο που έχει να κάνει είναι να το βάλει στο ράφι, είτε πρόκειται για πατάτες είτε για γιαούρτια. Και φυσικά ο ίδιος είναι που το κάνει συνήθως. Επίσης το φόρτωμα των ραφιών γίνεται μαζικά. Κατα βάσην τα προιόντα μπαίνουν στο ράφι με τα κιβώτια τους. Τον πρώτο καιρό είχα σοκαριστεί από τις ποσότητες των προιόντων που τοποθετούσα στο ράφι. Ποσότητα που στο προηγούμενο βάζαμε 2 φορές την εβδομάδα στο καινούριο κατάστημα την βάζαμε 4 εώς και 6 φορές την εβδομάδα. Είναι φυσικά πιο γρήγορο αλλά είναι και πολύ πιο κουραστικό. Άλλο να πιάνεις τα κιβώτια με τα μακαρόνια και άλλο τα ίδια τα μακαρόνια.
Επίσης στο διαχειριστικό κομμάτι, υποτίθεται ότι όλα είναι αυτοματηποιημένα. Ας πούμε δεν κανονίζει το κατάστημα πότε και πόσα θα παραλάβει, πέφτουν αυτόματα (ο αυτοματισμός είναι μια απάτη νόμος είναι το δίκιο του εργάτη). Ακόμα ο υπεύθυνος, ο προιστάμενος δηλ. δεν έχει σχεδόν καμία αρμοδιότητα. Παίρνει 35 ευρώ παραπάνω απλά για όταν χτυπάει το τηλ. και ζητάνε τον υπεύθυνο να το σηκώνει αυτός, ή κατα βάσην για να μεταφέρει αυτά που λένε οι από πάνω στο υπόλοιπο προσωπικό του μαγαζιού. Για παράδειγμα αν τυχόν έρθουν από κάποια υπηρεσία ο υπεύθυνος δεν είναι υπεύθυνος, δίνουμε ένα όνομα ενός τύπου που δεν τον έχουμε δει ποτέ μας.
Όλο το προσωπικό λίγο εώς πολύ θα κάνει τις ίδιες δουλειές. Ταμείο, φόρτωμα ραφιών, καθαριότητες, τακτοποίηση του ραφιού κλπ. Οι 8ωροι, σαν πιο υπεύθυνοι έχουν να κάνουν κάποιες επιπλεόν διαχειριστικές εργασίες. Τις οποίες όμως μετά απο καιρό αναγκαστικά τις κάνουν και οι 4ωρες.
Σε αυτό το σημείο θα κάνω αντιγραφή ένα κειμενάκι που είχα γράψει στο Ρεπό (έντυπο που εκδίδουν και μοιράζουν συνάδελφοι εμπορουπάλληλοι) και το οποίο περιγράφει πολύ καλά τον τρόπο δουλειάς σε τέτοιου είδους καταστήματα.
Τα Dia είναι μία αλυσίδα χαμηλού κόστους (discount στην αργκό του επαγγελμάτος), βέβαια το μόνο που μάλλον γίνεται discount είναι στο εργατικό κόστος. Ο αριθμός των εργαζομένων στα καταστήματα ανεξαρτήτως μεγέθους, και το τονίζουμε αυτό, ποτέ δεν ξεπερνάει τα δάχτυλα και των δυο χεριών. Για παράδειγμα το κατάστημα με τον μεγαλύτερο τζίρο στην Ελλάδα -κάπου γύρω στις 500.000 ευρώ το μήνα- να έχει 12 υπαλλήλους (και οι μισοί με ημιαπασχόληση!). Η συντριπτική πλειοψηφία βέβαια των καταστημάτων κυμαίνεται από τα 5 εώς και τα 8. Αυτο βέβαια σημαίνει οτι οι βάρδιες βασικά βγαίνουν με 2 το πολύ 3 άτομα, όσο για 4 άτομα στο μαγαζί μόνο στα πιο τρελά μας όνειρα! Δεν λέμε τωρα τι γίνεται σε περιόδους αδειών δηλ. το μισό τουλάχιστον χρόνο, ή αν τυχόν αρρωστήσει κάποιος συνάδελφος. Πως λοιπόν καταφέρνουν να λειτουργούν αυτά τα καταστήματα; Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα το οποίο έχει και μία πολύ καλή απάντηση. Με το ξεζούμισμα και το εξαντλητικό ωράριο των υπαλλήλων.
Καταρχήν πάντα υπάρχει κάτι να κάνεις. Να χτυπήσεις ταμείο, να ξεφορτώσεις εμπόρευμα, να φτιάξεις τα ράφια, να καθαρίσεις τα ράφια, να τσεκάρεις τα πλανογράμματα, να τσεκάρεις τις τιμές, να κοιτάξεις για ληγμένα, να φτιάξεις τις επιστροφές, να ετοιμάσεις παραγγελία, να περάσεις στη μηχανή δελτία, και φυσικά να σκουπίσεις και να σφουγγαρίσεις. Και αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τα όσα κάνει εκείνο το προσωπικό που έχει την τύχη να εργάζεται με πλήρη απασχόληση. Οι συνάδελφοι με 4ώρη σύμβαση δεν είναι τόσο τυχεροί, θα περιοριστούν σε ένα μόνο μέρος αυτών των δραστηριοτήτων (αν και δεν θα λείψουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου οι 4ωροι αναγκάζονται να κάνουν σχεδόν ότι και οι 8ωροι). Ύστερα, γλυτώνει κανείς και ένα σωρό χρήματα που αλλιώς θα έδινε σε γυμναστήρια. Το ξεφόρτωμα δεν είναι η βαρετή και μονότονη διαδικασία του να βάζεις τα πράγματα ένα ένα στο ράφι... Εδώ όλα μετρούνται με μονάδα μέτρησης το κιβώτιο. Για να μην πούμε για τις παραλαβές του φορτηγού, όπου τα καρότσια (το καθένα τουλάχιστον 200 με 300 κιλά) οι χειροδύναμοι υπάλληλοι των Dia (άντρες και γυναίκες... άλλωστε έχουμε ισότητα), πρέπει να τα σύρουν στην αποθήκη και μέσα στο μαγαζί... άμα οι ρόδες τους δουλεύουν και δεν είναι τσακισμένες.
Στα Dia η καθημερινότητα είναι ένα ατέλειωτο τρέξιμο πέρα δώθε, ένα ατελείωτο ξεφόρτωμα. Πόδια, χέρια και μέσες πονάνε σε καθημερινή βάση (αφού πολλές φορές το να κάθεται κανείς ταμείο θεωρείται ξεκούραση!!!). Και ένα ατέλειωτο ταμείο.
Ο υπάλληλος των Dia έχει πάντα ανεβασμένη την αυτοπεποίθηση του και την αυτοεκτίμηση του! Γιατί ξέρει ότι βγάζει δουλειά που θα έβγαζαν 2 και 3 υπάλληλοι μόνος του!
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι πολλοί δεν αντέχουν για πολύ καιρό σε αυτή την δουλειά, σε αυτές τις ταχύτητες και σε αυτή την ένταση, και σε γενικές γραμμές η εναλλαγή του προσωπικού να φτάνει ταχύτητες ανάλογες με αυτές του ξεφορτώματος των εμπορευμάτων.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πάνω από το κεφάλι μας έχουμε και τους αγαπημένους μας υπεύθυνους, επόπτες και αρχιεπόπτες. Η αλήθεια βέβαια είναι (βασικά για τους υπευθύνους, πολύ λιγότερο για τους επόπτες και φυσικά καθόλου για τους αρχιεπόπτες) ότι τις περισσότερες φορές όταν οι υπεύθυνοι διατηρούν μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια και συναφελφική αλληλεγγύη και δεν έχουν φάει το χάπι της καριέρας στα Dia ή δεν είναι καθάρματα και ρουφιάνοι ότι μπορούμε από κοινού να κάνουμε το 8ωρο μας κάπως καλύτερο. Αυτά όμως είναι οι εξαιρέσεις γιατί ο κανόνας είναι αυτός που είναι σχεδόν ίδιος παντού εκβιασμός και πίεση. Αν πάρεις αναρρωτική μπαίνεις στη μαύρη λίστα, αν μείνει έγκυος καμία κοπέλα τα ακούει όλο το προσωπικό (κάποια στιγμή υπό μορφήν χαριτωμένου ένας επόπτης είπε να μας μοιράσει προφυλακτικά!!!), αν πολυαντιδράς σου φέρνουν μέχρι και την αρχιεπόπτρια να σε βάλει στη θέση σου, απειλές για απολύσεις καθώς και απολύσεις είναι σχεδόν στην ημερήσια λίστα. Δεν μπορείς να λείψεις μία μέρα χωρίς να σε ζαλίσουν και άλλα δυστυχώς συνηθισμένα παντού.
Κλείνοντας νομίζουμε ότι έχει ενδιαφέρον να αναφερθούμε σε κάτι: παλιότερα οι βάρδιες ήταν ένα ατέλειωτο κουβάρι και δεν είχαν καμία σχέση με το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης, επίσης η πλειοψηφία των υπερωριών (για τους 4ωρους συναδέλφους) ήταν του στυλ “κάτσε τώρα και στα δίνω του χρόνου σε ρεπό”. Όμως μία σειρά καταγγελιών συναδέλφων στην επιθεώρηση που είχαν αγανακτήσει από ένα πρόγραμμα πρωι-μεσημέρι-απόγευμα-απόγευμα-πρωί-απόγευμα, ή να έχουν 3 και 4 μήνες να κάνουν πρωινή βάρδια, αλλά και πιο συχνές επισκέψεις της επιθεώρησης εργασίας σε καταστήματα έχει οδηγήσει την εταιρία να ακολουθεί κατά γράμμα το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης εργασίας. Αυτό από την μία έχει εξασφαλίσει σε εμάς τους εργαζομένους σε μία στοιχειώδη βεβαιότητα σχετικά με τις βάρδιες, αλλά σε μία πολύ μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με το σε ποιο κατάστημα θα δουλέψουμε την βάρδια μας!!! Αυτό σημαίνει, την μία μέρα σε ενα μαγαζί στο Γαλάτσι, την άλλη στα Σεπόλια, την άλλη στα Κάτω Πατήσια...
Το τραγικό και η ειρωνία είναι ότι πολλοί από εμάς είμαστε και ευχαριστημένοι από κάποια πράγματα, για παράδειγμα: πληρωνόμαστε στην ώρα μας, δε δουλεύουμε τα ρεπό μας και πέρνουμε επίδομα ταμείου! Το τραγικό είναι ότι αυτά τα στοιχειώδη για κάθε δουλειά δυστυχώς δεν τα βρίσκεις σε όλα τα super markets με αποτέλεσμα να είμαστε και ευχαριστημένοι που τα έχουμε!!!
Κλείνω εδώ αυτή την ανάρτηση και ακολουθεί η επόμενη.
0 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)