Ο διάλογος σε σχέση με το θέμα μας έχει πάρει την άγουσα των αποδυτηριών. Οπότε θα μπω στην διαδικασία να απαντήσω από εδώ επώνυμα σε ένα από αυτά που λέει ο Νίκος Καρανίκας. Σε ένα από αυτά γιατί τα πολλά υπόλοιπα θα πρέπει να τα απαντήσουν οι Γκαρσόν Λεκιάστικα.
Θα προσπεράσω το γεγονός, ότι από τη στιγμή που αφήνεις στο απυρόβλητο το αφεντικό σου σημαίνει ότι τον καλύπτεις. Δεν με ενδιαφέρει αυτό προς το παρόν. Επίσης θα προσπεράσω και το γεγονός, ότι δεν μας λύνεις την απορία, όταν κατηγορείς για τυχοδιωκτισμό και για συνδιαλλαγή κάποιους να μας πεις ποια συλλγική διεκδικητική διαδικασία παρέκαμψαν. Τέλος πάντων.
Θα σταθώ όμως στην τελευταία σου πρόταση, επειδή για μένα συντηρεί πάμπολλους μύθους των κινηματικών καφενείων, σαν αυτό που έχεις την τύχη ή την ατυχία να δουλεύεις.
Λες λοιπόν:
"Ειδάλλως η άρνηση στη δουλειά πρέπει να διατηρεί κάποια αξιοπρέπεια όπως αυτήν των ληστών τραπέζης των οποίων και είμαι αλληλέγγυος."
Καταρχήν, να συμβάλλω λίγο με τις ταπεινές μου ιστορικές γνώσεις. Το πολιτικό ζήτημα άρνησης της εργασίας είναι κοινωνικοιστορικό προιόν της δεκατίας του '60 και του '70. Και τότε καμία μα καμία σχέση δεν είχε με ληστείες τραπεζών. Ήταν ένα ευρύ ταξικό πράγμα που ξεκίναγε από τα εργοστάσια και έφτανε στις γειτονιές και στις κουζίνες (μέσω των ζητημάτων που έβαλε το φεμινιστικό κίνημα). Η πολιτική του σημασία ήταν μάλλον να χτυπήσει τις σταλινικές αντιλήψεις περι εργασίας, εργατικότητας και άλλα σταχανοβίτικα. Από την άλλη οι ληστείες τραπεζών, όποτε ήταν κινηματικές ή πολιτικές, γινόταν ξεκάθαρα για να ενισχύσουν οικονομικά το κίνημα και τις πολιτικές οργανώσεις. Δεν είχαν ποτέ το χαρακτήρα της άρνησης της εργασίας. Είχαν απλά το χαρακτήρα μαζεύουμε φράγκα για να ενισχύσουμε την οργάνωση.
Αυτή τη σύνδεση μεταξύ ληστείας τράπεζας και άρνησης της εργασίας, εγώ προσωπικά την έχω δει μόνο στην Ελλάδα να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Όποιος μπορεί να μου αποδείξει που βασίζει ιστορικοκοινωνικοπολιτικά την άποψη του για σύνδεση ληστείας-άρνησης εργασίας ας το κάνει. Έχω όλη την καλή διάθεση.
Πέραν τούτου έχω και μερικές γενικότερες επιφυλάξεις για το πως "αρνείται κανείς την εργασία"; Άρνηση της εργασίας είναι άμα δεν έχεις δουλέψεις ποτέ σου; Άρνηση της εργασίας είναι άμα έχεις 3-4 διαμερίσματα και ζεις από τα νοίκια; Άρνηση της εργασίας είναι αν για τον α η β λόγο αποφασίσεις να μη δουλέψεις ποτέ σου;
Είναι προφανές ότι η απάντηση είναι όχι. 'Αρνηση της εργασίας δεν μπορεί να κάνει κάποιος που δεν εργάζεται, άρνηση της εργασίας μπορούν να κάνουν μόνο οι εργαζόμενοι. Και είναι απλό, η άρνηση της εργασίας δεν είναι ακριβώς το ίδιο με ένα γενικό πολιτικό αίτημα που λέει "κατάργηση της μισθωτής εργασίας", αλλά πολύ περισσότερο η υλικοποιημένη και η προσγειωμένη στην καθημερινότητα διάσταση αυτού του γενικού πολιτικού αιτήματος, η οποία λέει αρνούμαι τους συγκεκριμένους όρους εργασίας που μου επιβάλλονται καθημερινά και προσπαθώ να τους καταπολεμήσω.
Και για να το πάμε στη φιλοσοφία, δεν μπορεί να υπάρχει άρνηση σε κάτι εάν προηγουμένως δεν υπάρχει μία κατάφαση. Με αυτή την έννοια στους ληστές τραπεζών, δεν βλέπω καμία κατάφαση που να τους γεννάει την άρνηση της εργασίας. Μπορεί να υπάρχει μία γενικότερη άρνηση σε αυτό τον κόσμο (που είναι πολύ συζητίσιμη, φυσικά...), αλλά άρνηση της εργασίας δεν υπάρχει.
Θα προσπεράσω το γεγονός, ότι από τη στιγμή που αφήνεις στο απυρόβλητο το αφεντικό σου σημαίνει ότι τον καλύπτεις. Δεν με ενδιαφέρει αυτό προς το παρόν. Επίσης θα προσπεράσω και το γεγονός, ότι δεν μας λύνεις την απορία, όταν κατηγορείς για τυχοδιωκτισμό και για συνδιαλλαγή κάποιους να μας πεις ποια συλλγική διεκδικητική διαδικασία παρέκαμψαν. Τέλος πάντων.
Θα σταθώ όμως στην τελευταία σου πρόταση, επειδή για μένα συντηρεί πάμπολλους μύθους των κινηματικών καφενείων, σαν αυτό που έχεις την τύχη ή την ατυχία να δουλεύεις.
Λες λοιπόν:
"Ειδάλλως η άρνηση στη δουλειά πρέπει να διατηρεί κάποια αξιοπρέπεια όπως αυτήν των ληστών τραπέζης των οποίων και είμαι αλληλέγγυος."
Καταρχήν, να συμβάλλω λίγο με τις ταπεινές μου ιστορικές γνώσεις. Το πολιτικό ζήτημα άρνησης της εργασίας είναι κοινωνικοιστορικό προιόν της δεκατίας του '60 και του '70. Και τότε καμία μα καμία σχέση δεν είχε με ληστείες τραπεζών. Ήταν ένα ευρύ ταξικό πράγμα που ξεκίναγε από τα εργοστάσια και έφτανε στις γειτονιές και στις κουζίνες (μέσω των ζητημάτων που έβαλε το φεμινιστικό κίνημα). Η πολιτική του σημασία ήταν μάλλον να χτυπήσει τις σταλινικές αντιλήψεις περι εργασίας, εργατικότητας και άλλα σταχανοβίτικα. Από την άλλη οι ληστείες τραπεζών, όποτε ήταν κινηματικές ή πολιτικές, γινόταν ξεκάθαρα για να ενισχύσουν οικονομικά το κίνημα και τις πολιτικές οργανώσεις. Δεν είχαν ποτέ το χαρακτήρα της άρνησης της εργασίας. Είχαν απλά το χαρακτήρα μαζεύουμε φράγκα για να ενισχύσουμε την οργάνωση.
Αυτή τη σύνδεση μεταξύ ληστείας τράπεζας και άρνησης της εργασίας, εγώ προσωπικά την έχω δει μόνο στην Ελλάδα να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Όποιος μπορεί να μου αποδείξει που βασίζει ιστορικοκοινωνικοπολιτικά την άποψη του για σύνδεση ληστείας-άρνησης εργασίας ας το κάνει. Έχω όλη την καλή διάθεση.
Πέραν τούτου έχω και μερικές γενικότερες επιφυλάξεις για το πως "αρνείται κανείς την εργασία"; Άρνηση της εργασίας είναι άμα δεν έχεις δουλέψεις ποτέ σου; Άρνηση της εργασίας είναι άμα έχεις 3-4 διαμερίσματα και ζεις από τα νοίκια; Άρνηση της εργασίας είναι αν για τον α η β λόγο αποφασίσεις να μη δουλέψεις ποτέ σου;
Είναι προφανές ότι η απάντηση είναι όχι. 'Αρνηση της εργασίας δεν μπορεί να κάνει κάποιος που δεν εργάζεται, άρνηση της εργασίας μπορούν να κάνουν μόνο οι εργαζόμενοι. Και είναι απλό, η άρνηση της εργασίας δεν είναι ακριβώς το ίδιο με ένα γενικό πολιτικό αίτημα που λέει "κατάργηση της μισθωτής εργασίας", αλλά πολύ περισσότερο η υλικοποιημένη και η προσγειωμένη στην καθημερινότητα διάσταση αυτού του γενικού πολιτικού αιτήματος, η οποία λέει αρνούμαι τους συγκεκριμένους όρους εργασίας που μου επιβάλλονται καθημερινά και προσπαθώ να τους καταπολεμήσω.
Και για να το πάμε στη φιλοσοφία, δεν μπορεί να υπάρχει άρνηση σε κάτι εάν προηγουμένως δεν υπάρχει μία κατάφαση. Με αυτή την έννοια στους ληστές τραπεζών, δεν βλέπω καμία κατάφαση που να τους γεννάει την άρνηση της εργασίας. Μπορεί να υπάρχει μία γενικότερη άρνηση σε αυτό τον κόσμο (που είναι πολύ συζητίσιμη, φυσικά...), αλλά άρνηση της εργασίας δεν υπάρχει.
Κατηγορία: Κίνημα
44 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
μα είναι φανερό ότι κάποιοι έχουν τα αφεντικά στο απυρόβλητο, κάποιοι στο πυροβολημένο, κανείς όμως στο στόχαστρο....οπορτουνισμοί εκατέροθεν...κανείς να μιλήσει χωρίς μισόλογα....όπως έγραψα, θέλω να ξέρω το βαθμό αχρειότητας* τους αφεντικού, αλλά και το βαθμό κωλοπαιδισμού** του υπαλλήλου". Ουτε οι γκαρσόν λεκιάστικα ούτε οι Καρανίκες μας τα λένε καλά...βρωμάει η μικρο-συνδιαλλαγή απόλες τις μπάντες....and the life goes on....
*αυτό δε χρειάζεται επεξήγηση
**με τον όρο κωλοπαιδισμό εννοώ kavatzation & manipulation έναντι συναδέλφων/συντρόφων
φωνακλάς
Και μια και μπήκα, να κάνω και ένα ερώτημα για αυτά που γράφτηκαν: με τη λογική που μπαίνει από τον βα. αλ. περί "κατάφασης" που πρέπει να προηγείται της "άρνησης", οι άνεργοι πώς μπορούν να αρνηθούν την εργασία;
Θα τα ξαναπούμε, Ανδρέας.
για το γνωστο μας μαγαζι μιλαμε?τι ακριβως εκαναν οι Γκαρσον?
το λενε αυτο που καναν ανοιχτα ή θα το μαθουμε στα κουτσομπολια
τεσπα κ να μη παρω απαντηση δε πειραζει ολοι μου φαινεται στα ιδια τριγυρναμε...
επισης χαιρομαι που καποιος λεει τα πραγματα με τ ονομα τους για τις ληστειες..
αυτα καλα κουραγια στη δουλεια γιατι για την ωρα δεν ΜΠΟΡΩ να την αρνηθω..και οχι γιατι θελω να εχω μηχανακι και κινητο αλλα γιατι δεν θα εχω στεγη πανω απ το κεφαλι μου..
μηπως τα πουλαω??
Κύριε Άντερσον, χαίρομαι που κάνατε επιτέλους αισθητή την παρουσία σας. Καιρός δεν ήταν;
Πραγματικά δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι με 200 λέξεις ξεμπέρδεψα με το θέμα που λέγεται άρνηση της εργασίας και φυσικά υπάρχουν πολλά ερωτήματα που ήταν καν τα έχω θίξει (όπως ας πούμε υπάρχει ατομική αρνηση της εργασίας και τι είναι αυτό;). Ωστόσο, όπως πολύ καλά ξέρουμε και οι δύο μας η μισθωτή εργασία είναι σχέση, σχέση που δεν σταματά απαραίτητα στο εργασιακό χώρο. Από εκεί και πέρα, με αυτή την έννοια, ένας άνεργος, βρίσκεται στο μεσοδιάστημα αλλαγής ενός εργασιακού χώρου, ή μιας εργασίας από μία άλλη.
Αν τώρα η άρνηση αυτή υλικοποιείται καταρχήν στο χώρο εργασίας, είναι προφανές ότι ο άνεργος από τη στιγμή που δεν έχει κάποιο χώρο εργασίας, στο απλό επίπεδο του να παλεύεις μία κατάσταση σε ένα εργασιακό χώρο δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα.
και στα φιλοσοφικά όμως κάπου το χάνεις. για να υπάρξει άρνηση πρέπει πρώτα να υπάρχει κατάφαση; δηλαδή, αν εγώ αρνούμαι π.χ. τη βία ενάντια στα ζώα, πρέπει για να είμαι συνεπής στο μοντέλο σου, να βασανίσω πρώτα μερικά ζωάκια; ειδάλλως ψεύδομαι;
εσύ που αρνείσαι τη συνθήκη του αφεντικού, να υποθέσω λοιπόν ότι ήσουν πρώτα αφεντικό και άλλαξες πλευρά;
επίσης: διάβασα κ τα προηγούμενα θέματα της συζήτησης και είδα μια κάπως προσβλητική αντιμετώπιση κάποιου που έλεγε ότι έχει κάποια αγροτική δουλειά (αν κατάλαβα καλά) στην οποία μισθώνει κ κάποιους εργάτες. χωρίς να θέλω να υπρασπιστώ τη συνθήκη του να είσαι αφεντικό (το οποίο είναι κάτι που κ εμένα θα με ενοχλούσε) απορώ με την άνεση με την οποία έγινε η επίθεση. θα το δικαιολογούσα σε προεπαναστική περίοδο, ίσως, αλλά στη φάση που είναι τα πράγματα; δηλαδή όσοι κατάθεσαν τους επανστατικούς τους αφορισμούς, στο δρόμο μεγάλωσαν; δεν υπήρξαν φοιτητές π.χ.; τι να κάνει κάποιος να πουλήσει τα χωράφια του γιατί άμα συνεχίσει να τα δουελύει κ με το υπάρχον σύστημα εκμετάλευσης της αγροτικής παραγωγής, μπορεί να χρειαστεί να μισθώσει κάποιον;
η προτασή σας ποια είναι; να δουελυόυμε όλοι σε όσο πιο σκατοδουλειές γίνεται (κούριερ,γκαρσόνια) -προσφέροντας έτσι χαμηλόσμιθο έργο στον καπιταλισμό- για να γεμίζουμε προλεταριόσημα;
σιγα το κινηματικο μαγαζι ρε μαγκες κλαιν..
ενα αλλο που ξερω χεστηκε με μια καταγγελια κ εβαλε τωρα ενσημα
παρολο που στον τοιχο του εχει φωτο με πετροπολεμο το 2003...
Η αρνηση εργασιας αναδειχθηκε το 60-70 ως πολιτικο ζητημα, γιατι εκει πηρε συγκεκριμενες πολιτικες μορφες, αλλα υπηρχε απο απαρχης του καπιταλισμου και εκφραστηκε αρκετα ρητα και σε επαναστατικες περιοδους ακομα απεναντι στην εντατικοποιηση της εργασιας για τις λαικες αναγκες. Η αρνηση εργασιας πρεπει να απασχολει εναν εγωνιστη ως μια οψη του εργατικου κινηματος και οχι σαν αντιδραση ενος βολεμενου γιαπη πχ, που εν τελει δεν εχουν και κατι κοινο.
γενικά κάθε τρόπος αποφυγής της εργασίας πρέπει να θεωρείται ωφέλμος, εφόσον δεν "χώνει" άλλους.
Μάλλον αγαπητέ μου έχεις χάσει το μπούσουλα αλλά δεν είσαι και ο μόνος εδώ την έχει χάσει ολόκληρος πολιτικός χώρος
εσύ πού νομίζεις θα βασιστεί; στο έλεος και τη φιλανθρωπία;
και φυσικά δεν πρόκειται ποτέ ολόκληρη η εργατική τάξη να το γυρίσει στο ένοπλο ή στη ληστεία, αν και σε προεπαναστατικές περιόδους αυτά θα ενταθούν, πάντως ως τότε αυτοί που θεωρούν ότι είναι στα χέρια τους το που θα κλίνει η εργατική τάξη, απλά έχουν μεγάλη ιδέα για το χειραγωγικό ρολάκι τους.
"Το ένα έχει να κάνει με τον εργαζόμενο ως στοιχείο απελευθερωτικού αγώνα της τάξης που ανήκει, ενός διαρκή αγώνα μέσα από την καθημερινή του διαπάλη να συνεργαστεί με το υπόλοιπο εργατικό δυναμικό, να αυτορυθμίσουν την εργασία προσπερνώντας την εργοδοτική-διευθυντική νόρμα, να μάθουν να κουβεντιάζουν μεταξύ τους τα προβλήματα και να είναι αλληλέγγυοι ώστε με τον ίδιο συλλογικό τρόπο να αντιμετωπίσουν και την εργοδοσία. Ο εργαζόμενος ή η εργαζόμενη που αποφεύγει αυτή τη διαδικασία και διαπραγματεύεται ιδιωτικά με την εργοδοσία, παύει να είναι στοιχείο ενός αγώνα για την χειραφέτηση, την αυτονομία της τάξης και υπονομεύει έτσι κάθε δυνατότητα για συλλογικές διεκδικήσεις."
και οι ληστές που αυτός είναι αλληλέγγυος είναι εκτός της τάξης τους και των συλλογικών διαδικασιών είναι δηλαδή απλά τυχοδιώχτες. Αυτοαναιρείται ο συνάδελφος και δεν το κατάλαβε.Εκτός και αν το κατάλαβε...
Το θέμα όμως για τον συνάδελφο είναι ότι πραγματικότητα είναι το κείμενο των συναδέλφων και δεν είναι πραγματικότητα οι εργασιακές σχέσεις. Με λίγα λόγια δεν είναι πραγματικότητα ούτε η μαύρη εργασία ούτε ο ίδιος ο καπιταλισμός μάλλον που προφανώς αδιαφορεί γι αυτό.
Και για να πούμε τα πράματα με το όνομα τους... αν οι συνάδελφοι όπως λέει αρνήθηκαν κάποια συλλογική διαδικασία ο συνάδελφος αυτός τι έκανε δηλαδή; πως ξεπέρασε την εργοδοτική νόρμα; δούλευε ανασφάλιστος ή με μισά ένσημα τα οποία ποτέ δεν διεκδίκησε έτσι δεν ειναι;
ακόμη μια παρατήρηση...
Η συγκέντρωση που έγινε αποτελεί από μόνη της συνδικαλιστική πράξη στην οποία ο συνάδελφος καρανίκας είναι αντίθετος οπότε ας αφήσουμε τις συλλογικές διαδικασίες γιατί ποτέ δεν τις θέλησε.
Και κάτι ακόμα τραγικό:
"Οι εργαζόμενοι έχουν κριτήριο και ξεχωρίζουν τον τυχοδιωκτισμό από τον αγώνα και η αλληλεγγύη πηγάζει απο αυτό το κριτήριο ανεξαρτήτως ιδεολογίας."
H αλληλεγγύη λοιπόν δίνεται υπό όρους. Αλήθεια; και εγώ νόμιζα το ακριβώς αντίθετο.Ότι η αλληλεγγύη δίνεται χωρίς όρους. Μα τότε με τη θέση του αυτή δεν πρέπει να είναι αλληλέγγυος με τους ληστές γιατί πολύ απλά είναι τυχοδιώχτες. Όπως είπα πρωτύτερα και επαναλαμβάνομαι.
Πολύ επιλεκτική είναι η αλληλεγγύη του συναδέλφου. Αλληλέγγυος στον ληστή αλλά όχι στους εργαζόμενους που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους.
Και μετά απορώ τρομάρα μου γιατί δεν υπάρχει παρέμβαση στα εργασιακά ζητήματα αλλά συνέχεια τρώμε τα σωθικά μας οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι
βααλ έκανες ένα λάθος μόνο ξέχασες να βάλεις το κείμενο του .... αν δεν σε πειράζει για να μείνει στην ιστορία και να μην είναι αναγκασμένοι να επισκεφτόμαστε το ιντυ το κάνω κοπι πειστ εδώ
915101
ενάντια στην ιδιώτευση & τον τυχοδιωκτισμό
από Νίκος Καρανίκας 1:04πμ, Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008
Ο λόγος που παρεμβαίνω είναι γιατί η κουβέντα καταντάει κουτσομπολίστικη και προσβάλλει εμένα ως εργαζόμενο - στο μανιφέστο.
Δε θα ασχοληθώ με την πραγματικότητα όσον αφορά τις σχέσεις εργασίας και θα μιλήσω παίρνοντας ως πραγματικότητα το κείμενο που μοιράστηκε.
Θα πω δυο λόγια για το ζήτημα. Το ένα έχει να κάνει με τον εργαζόμενο ως στοιχείο απελευθερωτικού αγώνα της τάξης που ανήκει, ενός διαρκή αγώνα μέσα από την καθημερινή του διαπάλη να συνεργαστεί με το υπόλοιπο εργατικό δυναμικό, να αυτορυθμίσουν την εργασία προσπερνώντας την εργοδοτική-διευθυντική νόρμα, να μάθουν να κουβεντιάζουν μεταξύ τους τα προβλήματα και να είναι αλληλέγγυοι ώστε με τον ίδιο συλλογικό τρόπο να αντιμετωπίσουν και την εργοδοσία. Ο εργαζόμενος ή η εργαζόμενη που αποφεύγει αυτή τη διαδικασία και διαπραγματεύεται ιδιωτικά με την εργοδοσία, παύει να είναι στοιχείο ενός αγώνα για την χειραφέτηση, την αυτονομία της τάξης και υπονομεύει έτσι κάθε δυνατότητα για συλλογικές διεκδικήσεις.
Στην περίπτωση των δύο απολυμένων δυστυχώς, είχαμε την περίπτωση της ιδιώτευσης. Μόνο όταν "φάγανε πόρτα" από την εργοδοσία απευθύνθηκαν σε μας, το υπόλοιπο προσωπικό. Και αυτό, το γνωρίζει όλο το προσωπικό (όπως σ' όλες τις δουλειές).
Οι εργαζόμενοι έχουν κριτήριο και ξεχωρίζουν τον τυχοδιωκτισμό από τον αγώνα και η αλληλεγγύη πηγάζει απο αυτό το κριτήριο ανεξαρτήτως ιδεολογίας.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την απαξίωση των υπόλοιπων εργαζομένων του μανιφέστου από την ομάδα που υπογράφει το κείμενο. Από ιδεολογική πίστη απέφυγαν να κάνουν μια έρευνα (όπως μας την δίδαξαν οι "αυτόνομοι"), δε μίλησαν με κανένα εργαζόμενο ή εργαζόμενη και οδηγήθηκαν σε συμπεράσματα.
Θεωρώ την οποιαδήποτε δουλειά καταναγκασμό σ' αυτό το σύστημα και δεν κλέβω τον διπλανό μου, όμως από την στιγμή που δουλεύεις πρέπει να αγωνίζεσαι συλλογικά για να απαλλαγείς από αυτήν την ανάγκη. Ειδάλλως η άρνηση στη δουλειά πρέπει να διατηρεί κάποια αξιοπρέπεια όπως αυτήν των ληστών τραπέζης των οποίων και είμαι αλληλέγγυος.
Νίκος Καρανίκας, εργαζόμενος στο μανιφέστο Οι άνθρωποι, απολιτικοποιούνται, ιδιωτικοποιούνται, στρέφονται προς τη μικρή "ιδιωτική" τους σφαίρα και το σύστημα τους παρέχει τα μέσα για να κάνουν κάτι τέτοιο. Και αυτό που βρίσκουν μέσα σ' αυτήν την ιδιωτική σφαίρα, τους απομακρύνει ακόμα περρισότερο απ'την ευθύνη και την πολιτική συμμετοχή.
Κορνήλιος Καστοριάδης
Θέλω να απαντήσω σ' ένα ζήτημα που έβαλε ο σουρεάλ, αν και διαφωνώ στα περισσότερα από όσα είπε.
Πριν όμως μια διευκρίνηση.
Καλό είναι, όσοι γράφουν εδώ μέσα και μιας και φαίνεται ότι μπαίνουν όλα και περισσότεροι, με κάποιο τρόπο να μην είναι "εντελώς" ανώνυμοι. Θέλω να πω, ότι πρέπει να βρούμε μια πρακτική, ας αρχίσουμε από αυτό το μπλογκ, κατά την οποία να αποδεικνύεται ότι πίσω από τις απόψεις που κατατίθενται υπάρχουν υπαρκτά πρόσωπα και όχι μπλόφες.
Αυτό και για να πληρούνται στοιχειωδώς όροι διαλόγου, και για να μην καταντήσουμε "εναλλακτική ψηφιακή αντιπληροφόρηση". Ένας επιπλέον λόγος που το λέω τώρα αυτό, είναι επειδή κάποιος μπήκε, όχι σ'αυτό το μπλογκ αλλά δεν έχει σημασία, και μίλησε επώνυμα, αναφέρομαι στο ν.καραν (στον οποίο απάντησε ο βααλ).
Λοιπόν, πίσω από το δικό μου ψευδώνυμο, υπάρχει κάποιος που είναι στην ίδια συλλογικότητα με το βααλ και ήταν επίσης στο περιοδικό που έβγαζε πριν ο βααλ.
Στο θέμα μας τώρα.
Ρωτάς σουρεάλ :"η προτασή σας ποια είναι; να δουελυόυμε όλοι σε όσο πιο σκατοδουλειές γίνεται (κούριερ,γκαρσόνια), κλπ;"
Δεν θα σου πω η πρόταση ΜΑΣ, ποια είναι, θα σου πω τι σκέφτομαι εγώ σε σχέση με αυτό το ζήτημα.
Καταρχήν κάποιος που είναι αφεντικό, δεν μπορεί να είναι έντιμο πολιτικό υποκείμενο της αμφισβήτησης (να μην πω επαναστάτης, γιατί είναι λίγο βαριά κουβέντα). Όπως και κάποιος που είναι προϊστάμενος,ή διευθύνων γενικά. Γιατί;
Η απάντηση έχει δοθεί εδώ και χρόνια από το κίνημα και εντάσσεται στο μεγάλο θέμα που αφορά το προσωπικό και το πολιτικό. Εγώ θα πω μόνο δύο τρία πράγματα τώρα.
Επειδή πολύ απλά, αυτό που λέγαμε από πιτσιρίκια, οι ιδέες κάποιου πρέπει να συμφωνούν με αυτά που κάνει. Υπάρχει τίποτα πιο απλό;Εγώ θα το έλεγα αντίστροφα τώρα ως εξής: οι πολιτικές επιλογές δεν είναι ζήτημα ιδεών μόνο, είναι κυρίως ζήτημα κοινωνικών σχέσεων.
Ένα αφεντικό θέλει να αυξήσει το κέρδος που βγάζει.Πως μπορεί να γίνει αυτό; Ένας μόνος τρόπος υπάρχει: είτε να εκμεταλλευτεί περισσότερους εργάτες, είτε να εκμεταλλευτεί περισσότερο τον ίδιο εργάτη. Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι.
Πως μπορεί τώρα να συμβιβάζεται αυτή η στάση, με μια ιδεολογία που λέει "κατάργηση της εκμετάλλευσης και της ιδιοκτησίας". Μα, δεν γίνεται βέβαια. Γιατί αν την πίστευε στα αλήθεια, το πρώτο που θα κανε θα ήταν να αυτοκαταργήσει την δική του ιδιοκτησία και το να είναι ο ίδιος εκμεταλλευτής. Μοιράζοντας στους εργάτες του την περιουσία του; Ακριβώς. Μοιράζοντας την περιουσία του στους εργάτες του.
Φυσικά όμως δεν το κάνει. Και τι κάνει; Το παίζει αναρχικός, αριστερός, ή ότι άλλο θέλεις και συνεχίζει να είναι αφεντικό. Και μάλιστα έχει βρει πιθανόν κι αρκετές δικαιολογίες για τις ενοχές του (αν υπάρχουν), ή για τους συντρόφους του. Ξέρεις τι μου λεγε, π.χ. πρόσφατα ένας αριστεριστής, προσπαθώντας να δικαιολογήσει ένα σύντροφο του αφεντικό; "Και τι θες δηλαδή να κάνει, να μοιράσει την περιουσία του στους εργάτες του, που είναι όλοι δεξιοί;"
(Να σου πω άλλες δικαιολογίες;
"Έλα μωρέ, νομίζεις ότι βγάζει πολλά λεφτά, ίσα- ίσα βγαίνει κι αυτός"
"Κοίτα, οι άνθρωποι έχουν αντιφάσεις"
"Είναι σύντροφος που κάνει λάθος, αλλά κατά τα άλλα είναι και γαμώ τα παιδιά"
"Καλά, σε προεπαναστατική περίοδο νομίζετε ότι ζούμε, και είστε τόσο απόλυτοι;"
Κλπ, κλπ)
Λοιπόν, για να γυρίσουμε στον αριστεριστή μας, εγώ προτιμώ ένα δεξιό ακόμα κι ένα φασίστα εργάτη (αρκεί να μην είναι ρουφιάνος), από ένα αναρχικό/ αυτόνομο αφεντικό (Και δεν είμαι καθόλου "εργατιστής", έτσι;)Ειλικρινά. Σε μια πρόσφατη -σκληρή-κόντρα που είχα με ένα αριστερό αφεντικό(πρώην κεντρική επιτροπή του ναρ), ένας από αυτούς που μου στάθηκε περισσότερο, ήταν ένας οπαδός του ΛΑΟΣ. Με όχι τρομερό προσωπικό κόστος, αλλά όχι κι αμελητέο. Όταν μετά πήγα να του δώσω το χέρι, μου είπε το εξής (λάβε υπόψιν, ότι του είχα δώσει ένα κείμενο για την μακεδονία μερικές μέρες πριν): "συχαίνομαι ακόμα και την ανάσα που αναπνέεις, αλλά ήταν ζήτημα ηθικής τάξης αυτό που συνέβη, γι'αυτό σε υποστήριξα". Κι εγώ έμεινα μαλάκας (και γιατί δεν έχω πρόβλημα δυσοσμίας στην αναπνοή, και γιατί μια ξεκάθαρα πολιτική/ συναδελφική στάση αυτός την ονόμαζε ηθική).
Λοιπόν για να τελειώνουμε. Δεν προτείνω σε κανένα να γίνει κούριερ, κλπ και να κολλάει προλεταριόσημα. Ούτε έχω κάνα κόλλημα με τους φοιτητές. Ξέρω όμως ότι, όπως δεν μπορείς να είσαι αφεντικό και ταυτόχρονα επαναστάτης, έτσι δεν μπορείς να είσαι κυρίαρχος,ή διευθύνων γενικά, και ταυτόχρονα επαναστάτης, παρά μόνο αν αρνηθείς έμπρακτα το ρόλο σου. Έχω και γι'αυτό ένα σχετικό παράδειγμα, που αφορά θέση εξουσίας, γιατρών συγκεκριμένα, στο Ζαγκλιβέρι (πολλές φορές έχει αναφερθεί και σ' αυτό το μπλογκ). Λοιπόν οι γιατροί στο Ζαγκιβέρι τι κάνανε; Αντί να τα παίρνουν από τις φαρμακευτικές εταιρίες, αντί να συνεχίσουν να παίζουν τον ρόλο του "γιατρού" απέναντι σε "κατώτερο" προσωπικό και ασθενείς, αντί να μαζεύουν φακελάκια, αντί να τα έχουν καλά με το διευθυντή του κέντρου υγείας, αντί με άλλα λόγια να εκμεταλλευτούν το κύρος και τα φράγκα που θα μπορούσε να τους αποφέρει αντικειμενικά η θέση τους, αυτοί τα βάλανε με το διευθυντή, συμμαχήσανε με το "κατώτερο"προσωπικό και βγήκανε στους ασθενείς να συζητήσουνε μαζί με αυτούς τα προβλήματα περίθαλψης τους.
Αυτό θα πει έμπρακτη άρνηση του ρόλου μου. Αυτή είναι η πρόταση μου.
Κάτι ακόμα. Είμαι πάνω από 15 χρόνια στο κίνημα (δεν θέλω επαναστατόσημα, δεν έχω κάνει και τίποτα σημαντικό ακόμα). Λοιπόν σ' αυτά τα χρόνια, όπως λέει κι αλλού ο βααλ, μαζί με άλλους- λίγους κάθε φορά- συντρόφους, λοιδωρήθηκα με το χειρότερο τρόπο, από "εξεγερτικούς", "κοινωνικούς" κ.α. αναρχικούς, από ακροαριστερούς, κλπ
Λοιδωρήθηκα επειδή έκανα κριτική, επειδή δεν ήμουν ποτέ υπέρ της αντίληψης "επειδή ο άλλος δηλώνει κάτι, ακόμα κι αν δεν συμφωνώ με αυτό που πράττει, τον υπερασπίζομαι, επειδή είναι σύντροφος".
Όλοι αυτοί, οι υπερεπαναστάτες που είχαν αυτή την αντίληψη, και με λοιδωρούσαν επειδή είχα την αντίθετη, σήμερα είναι στα σπίτια τους: μικροαφεντικά, αλκοολικοί, διανοούμενοι(του κώλου), στελεχάκια, ή απλά παραιτημένοι.
Όλοι αυτοί δεν γεννήθηκαν αλλοτριωμένοι, αλλοτριώθηκαν από συγκεκριμένες κοινωνικές διαδικασίες στην διάρκεια αρκετών χρόνων. Σε κάθε συλλογική φάση που βρέθηκα, πολέμησα με λύσσα αυτές τις διαδικασίες, η πιο ισχυρή από τις οποίες ήταν αυτή που περιέγραψα πιο πάνω ("δεν έγινε και τίποτα, είναι σύντροφος"). Ακόμα κι από ένστικτο, κι όχι γιατί έβλεπα μπροστά. Και σήμερα έχω ακριβώς την ίδια λύσσα. Αυτά.
Hobo
Με λίγα λόγια: είναι το ίδιο βαθιά αλλοτριωμένοι και σκλαβωμένοι όσο -σχεδόν- όλοι μας. Απο μια άποψη το νέο παγκόσμιο προλεταριάτο ανα δύεται ακριβω΄ς απο αυτά τα μεσαία στελέχη των επιχειρήσεων, όλους αυτούς τους κοστουμαρισμένου γιάππηδες, τυφλά φερέφωνα των των επιταγών του κεφαλαίου και ενίοτε καλύετερους πελάτες των ψυχαναλυτών.
Σχετικά με τα αφεντικά τώρα: κατ΄αρχάς να μην ξεχνάμε ότι στην ελλάδα, λόγω και του όλου στόρυ με τα πολιτικά φρονήματα κτλ το να ανοίξει κάποιος μια δικιά του δουλειά ήταν μονόδρομος. Απο κει και πέρα: δεν είναι πάντα εφικτό να ξεκινήσεις μια δουλειά ως κολλεκτίβα. Και ούτε να τη διατηρήσεις δουλεοντάς τη μόνος σου. Σε κάποια φάση ή θα πάρεις κάποιους υπάλληλους ή θα το κλείσεις το θέμα.Αδυνατώ να δω μια φίλη μου π.χ. που έχει υπάλληλο στο εργαστήριο που άνοιξε περισσότερο ταξικό εχθρό απο πολλούς φίλους και γνωστούς που δουλεύουν ως διαφημιστές ή στο δημόσιο ή και σε μια πραγματικά ακατανόητη περίπτωση και ως σύμβουλοι επενδύσεων σε τράπεζες. Στην πρώτη περίπτωση -του εργαστηρίου- αν μη τι άλλο, παράγεται κάτι γενικά χρήσιμο, άσχετα αν διατίθεται με όρους καπιταλιστικούς, ενώ στις υπόλοιπες περιπτώσεις, των υπαλλήλων και όχι των αφεντικών που ανέφερα, ατό που παράγεται είναι εξαπάτηση και ενδυνάμωση του συστήματος.
Η συνέπεια πράξεων και λόγου καλή είναι, mr hobo, αλλά εγώ δε μπορώ να την απαιτώ και να λέω μεγαλοστομίες, γιατί ακριβώς ξέρω ότι όλοι είναι βυθισμένοι στα σκατά και οι επιλογές είναι λίγες. Και δε δέχομαι σίγουρα μεγαλοστομίες απο φοιτητές (=μαθητευόμενοι του καπιταλισμού για τη στελεχωσή του).
Δεν προτείνω τη ληστεία ως μόνη διέξοδο απο την εργασία επίσης.
Οι μόνες κολλεκτίβες του αστικού τοπίου όπου "η αμοιβαιότητα και η αλληλεγγύη καθιστούν το χρήμα άχρηστο" είναι περιορισμένες χρονικά και τοπικά. Σε καταλήψεις δηλαδή και μάλλιστα για εξαιρετικά περιορισμένο χρονικό διάστημα. Και με όλα τα δεινά που κουβαλά η κατάληψη ως έννοια. Υπάρχουν και πολλές απόπειρες κοινοτισμού στην επραχία ή στη φύση βέβαια. οι οποίες καλό είναι κάποια στιγμή να συζητηθούν.
Για να το κλείνω: σαφώς και το πως δουελύει ο καθένας είναι ένα ζήτημα. δε μπορώ να δεχτώ δηλ. κάποιον που θα γίνει μπάτσος ή διαφημιστής, ασφαλιστής κτλ και θα δηλώνει @ δε μπορώ να δεχτώ κάποιον που θα γίνει μπάτσος γενικά, απο κει και πέρα η κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεταιθ μεμονωμένα γιατί πάνω κάτω όλες στα ίδια σκατά πλέουν. Και το να τυφλωνόμαστε απο την ιδεολογία και να ψάχνουμε να προσδώσουμε μια καθαρότητα στις επιλογές μας, βρίζοντας τους υπόλοιπους -το 90% της κοινωνίας δηλαδή- αυτό κι αν είναι ασύμβατο με οποιοδήπoτε κοινωνικό όραμα.
@surreal
Κάθε πράξη κρίνεται ποιοτικά ως επαναστατική ανάλογα με το αν και πόσο έχει σκοπό να αλλάξει την κοινωνία προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης και ανάλογα με το αν και πόσο καταφέρνει κάτι τέτοιο στην πράξη.
Η ληστεία ως πράξη μπορεί να κριθεί με βάση το παραπάνω εμμέσως επαναστατική, αν γίνεται για τις ανάγκες των κινημάτων και των αγώνων. Αυτά έχουν λυθεί στην πράξη μέσα από την ιστορία των κινημάτων και των εξεγέρσεων/επαναστάσεων.
Η ληστεία ως άρνηση εργασίας, δηλαδή για ιδίον όφελος, δεν αποτελεί επαναστατική πράξη, φίλε. Αποτελεί μία μη μεμπτή μεν πράξη, αποφορτισμένη από τις ηλιθιότητες της κρατούσας αστικής ηθικής, καθώς κανείς δε λυπάται αν χάνουν φράγκα οι τράπεζες και τα τρώει κάποιος χωρίς να δουλεύει (εδώ πρέπει να συνυπολογιστεί και ο κίνδυνος προς άλλους ανθρώπους), ωστόσο είναι μία πράξη που δεν εξυπηρετεί ούτε άμεσα ούτε έμμεσα τον επαναστατικό σκοπό αλλά μονάχα την πάρτη αυτού που την κάνει.
Γιατί? Ας υποθέσουμε τη γενίκευση του φαινομένου και πάρουμε το τελείως υποθετικό σενάριο ότι πολλοί από εμάς ληστεύουμε τράπεζες. Ε και? Η κοινωνική απελευθέρωση δεν έρχεται μόνο από την καταστροφή, έρχεται κυρίως από τη δημιουργία. Δεν έρχεται από άτομα V for Vendetta, έρχεται όταν η ίδια η κοινωνία παίρνει τα πράγματα στα χέρια της. Εγώ δε βλέπω σύνδεση της ληστείας ως άρνησης εργασίας με τον επαναστατικό σκοπό. Διαφώτισέ μας. Δώσε όμως και απάντηση στο γιατί να μην υποστηρίζεται με αλληλεγγύη και ο κάθε ληστής, δηλαδή και οι μη "αναρχικοί" ληστές, πχ ο μπάτσος από τη Βέροια που λήστευε προσφάτως τράπεζες γιατί δεν άντεχε τη ζωή στο σώμα. Δώσε έναν ειρμό σκέψης που να βγάζει νόημα ρε φίλε, όχι αυτά με τους διαστημάνθρωπους που βλέπω σε διάφορες αφίσες.
Τέλος, πρέπει κάποιοι να καταλάβουμε κάποια στιγμή ότι δεν αγωνιζόμαστε να καταργήσουμε την εργασία αλλά αγωνιζόμαστε να τη φέρουμε στα μέτρα μας, καταργώντας τη μισθωτή σκλαβιά, την ιεραρχία, την αλλοτρίωση στους χώρους εργασίας, την εργασία που δεν υπακούει στις ανάγκες μας κτλ.
Η εργασία αυτή καθεαυτή σε μία απελευθερωμένη κοινωνία θα συνεχίσει να υπάρχει για την παραγωγή όσων μας χρειάζονται ώστε να ζούμε με ευτυχία (αλήθεια κάποιος που συμφωνεί περί άρνησης της εργασίας μέσω της ληστείας θα μας διαφωτίσει πως θα υπάρχει παραγωγή στη μετά τον καπιταλισμό κοινωνία που ονειρεύεται για να ζούμε? ή και εκεί θα κάνει ληστείες?). Σε μία απελευθερωμένη κοινωνία η εργασία θα είναι ελάχιστες ώρες την ημέρα ως διασκέδαση, σε αντικείμενα που αρέσουν στον καθένα και σε όσα δεν είναι δημοφιλή θα υπάρχει εναλλαγή.
Θυμίζω ότι στον Ισπανικό εμφύλιο οι εργαζόμενοι μετά την επικράτηση των αναρχικών σε μεγάλα κομμάτια του δημοκρατικού βορρά έμειναν στη θέση τους και συνέχισαν να παράγουν με τη διαφορά ότι άρχισαν να αυτοδιαχειρίζονται την παραγωγή. Δεν ήθελαν να γίνουν αφεντικά στη θέση του παλιού αφεντικού ούτε να μην κάνουν τίποτα καλοπερνώντας για λίγο, αφού ήξεραν ότι μετά θα πέθαιναν. Με δυο λόγια δεν ήταν μικροαστοί αλλά ήξεραν καλά την ταξική τους θέση. Αυτό ονομάζεται ταξική συνείδηση. Θυμίζω επίσης την ομάδα αναρχικών nosotros που είχε μουρλάνει όλην την Ισπανία στις ληστείες τραπεζών, ωστόσο όλα τα λεφτά πήγαιναν στο κίνημα. Αυτό ονομάζεται επαναστατική συνείδηση.
venceremos και καλές ληστείες. Πάω να πάρω πασατέμπο από το περίπτερο.
Αφού επιμένω ότι όλοι εδώ θα πρέπει να βρούμε ένα τρόπο "αυτοπαρουσίασης", να "εκθέσουμε" τον εαυτό μας δηλαδή (όχι στους μπάτσους, στους συνομιλούντες στο διάλογο), θα προσπαθήσω να σου απαντήσω στο παραπάνω.
Λες "αδυνατώ να δω μια φίλη...", μα φίλε, αυτό ακριβώς σημαίνει σχέση ιδεών και κοινωνικών σχέσεων. "Αδυνατείς" να δεις επειδή ακριβώς είναι φίλη σου. Για φαντάσου να έβλεπες αυτή την φίλη σαν αφεντικό που είναι, τότε ποια θα ήταν η θέση σου απέναντι της; Ή καλύτερα: για φαντάσου να δούλευες εσύ στο εργαστήριο της φίλης σου, πως θα τα βγάζατε πέρα; Ή θα ήσουν "καλός" ("φιλότιμος", "πειθαρχημένος", κλπ)εργαζόμενος, ή θα ήσουν "κακός" ("χαλαρός", "τεμπέλης", κλπ)εργαζόμενος και τότε θα πλακωνόσαστε συνέχεια μέχρι που θα φευγες μόνος σου (για να συνεχίσετε να είσαστε φίλοι), ή θα σου δινε τα παππούτσια στο χέρι.
Για την θέση διαφημιστή, κλπ σ'ένα βαθμό σου απάντησα στην προηγούμενη απάντηση μου. Λες παρακάτω "
στην πρώτη περίπτωση -του εργαστηρίου- αν μη τι άλλο, παράγεται κάτι γενικά χρήσιμο, άσχετα αν διατίθεται με όρους" καπιταλιστικούς, ενώ στις υπόλοιπες περιπτώσεις, των υπαλλήλων και όχι των αφεντικών που ανέφερα, ατό που παράγεται είναι εξαπάτηση και ενδυνάμωση του συστήματος".
Εδώ κάνεις ένα θεμελιώδες πολιτικό λάθος αν μου επιτρέπεις. Το λάθος αυτό είναι ότι κρίνεις με όρους υποκειμενικούς/"αξίας χρήσης για σένα" το τι παράγει η κάθε δουλειά στο σύστημα. Όμως το σύστημα δεν κρίνει μ'αυτούς τους όρους. Το σύστημα κρίνει με όρους αντικειμενικούς/"ανταλλακτικής αξίας" αυτό που παράγεται. Με άλλα λόγια: και στην περίπτωση του εργαστηρίου και στην περίπτωση των διαφημίσεων,των τραπεζών, κλπ το σύστημα ενισχύεται. Τελείωσε. Αυτή είναι η φύση κάθε δουλειάς στον καπιταλισμό. Είτε παράγεις βιβλία που θα αναλύουν πως θα κάψουμε όλες τις τράπεζες του κόσμου, είτε βιβλία που θα λένε πως θα εξαλείψουμε την αντίσταση από τον κόσμο (όχι εμείς,οι κυρίαρχοι), παράγεις ένα ανταλλάξιμο προϊόν, άρα συμμετέχεις στην εμπορευματική ανταλλαγή, άρα ενισχύεις το σύστημα.
Υπάρχουν βέβαια και δύο άλλα πράγματα. Υπάρχει όντως το ένα που βάζεις εσύ, αυτό της "αξίας χρήσης". Πράγματι κάθε προϊόν εκτός από ανταλλακτική αξία (εκτός από ενίσχυση του κεφαλαίου δηλαδή), είναι και αξία χρήσης (ενίσχυση των αναγκών μας δηλαδή). Και με μια έννοια, ένα μουσικό έργο που σ'αρέσει εσένα έχει μεγαλύτερη αξία χρήσης (για σένα πάντα), από μια διαφήμιση (που δεν την γουστάρεις, ούτε αισθητικά, ούτε για λόγους χρησιμότητας του προϊόντος που διαφημίζει). Από κει και πέρα υπάρχει ένα δεύτερο ζήτημα.
Αυτό της υπεραξίας. Και ο υπάλληλος της φίλης σου και ο διαφημιστής παράγουν υπεραξία. Την υπεραξία του υπαλλήλου την κλέβει η φίλη σου, την υπεραξία του διαφημιστή, την κλέβει η διαφημιστική εταιρία. Ερώτημα: με ποιους όρους θα μπορέσεις να μας αποδείξεις ότι η υπεραξία που παράγει ο υπάλληλος της φίλης σου, είναι πιο "ηθική" από αυτή που παράγει ο διαφημιστής; Γιατί δηλαδή η φίλη σου διαφέρει από την εταιρία; Επειδή έχει μόνο ένα υπάλληλο, ενώ η εταιρία πολλούς; Όμως φίλε η εκμετάλλευση (η απόσπαση υπεραξίας δηλαδή), είναι σχέση ποιοτική, όχι ποσοτική. (Αλλιώς θα γινόμασε κκε: για να είναι κάποιος αφεντικό, πρέπει να έχει πάνω από 9 εργάτες στην επιχείρηση του, λέει η απόφαση του συνεδρίου. Ξέρεις γιατί; Γιατί τα περισσότερα αφεντικά που ανήκουν στο κόμμα (οι εργολάβοι, π.χ.), έχουν κάτω από 9 υπαλλήλους στην επιχείρηση τους...).
Για να τελειώνω. Λες ακόμα:
"Η συνέπεια πράξεων και λόγου καλή είναι, mr hobo, αλλά εγώ δε μπορώ να την απαιτώ και να λέω μεγαλοστομίες, γιατί ακριβώς ξέρω ότι όλοι είναι βυθισμένοι στα σκατά και οι επιλογές είναι λίγες"
Το ξέρω ότι οι επιλογές είναι λίγες φίλε, αλλά, αλλιώς κρίνω εγώ τουλάχιστον, κάποιον μη- μυημένο πολιτικά, κι αλλιώς κάποιον μυημένο πολιτικά.
Γιατί, επειδή το αρχικό ποστ αφορούσε τα αφεντικά, είναι μεγάλο ζήτημα να βγαίνει ο καθένας, που δηλώνει αναρχικός/ αριστερός/ αντιεξουσιαστής, κλπ και να υπερασπίζεται το ρόλου του ως αφεντικό. Τουλάχιστον ας έβγαινε κι ας έλεγε: "ναι ρε μάγκες, εκμεταλλεύομαι ανθρώπους, έχω μια δουλειά που δεν γίνεται κι αλλιώς, θα προσπαθήσω να δω τι μπορώ να κάνω..." Όχι πως θα τον δικαιολογούσαμε, αλλά τουλάχιστον θα τον θεωρούσαμε πιο έντιμο. Όμως μόνο ένα αφεντικό βγήκε κι είπε κάτι τέτοιο ειλικρινές. Τι είπε; "Σκέφτομαι και τους άλλους, αλλά όταν συγκρούονται τα συμφέροντα μας, σκέφτομαι την πάρτη μου" (υπήρχε στο ιντιμίντια αυτή η απάντηση).
Λοιπόν, για να μην κουραζόμαστε, δεν χρειάζεται καν να απαντήσεις σ'αυτά τα ζητήματα που σου βάζω, γιατί όπως λέω καμιά φορά και σ'ένα γνωστό μου: "είναι λογικό να μην παραδέχεσαι αυτά για τα οποία σε μέμφομαι, γιατί αν τα παραδεχόσουν θα πρεπε να αυτοκτονήσεις" (δεδομένου ότι για να αλλάξει, πρέπει να καταρρεύσει σαν ύπαρξη, οπότε δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι..Και πάντως χωρίς μεγαλοστομίες, είναι ειδική περίπτωση, δεν ισχύει για τον καθένα αυτό).
Hobo
αλλά πήρα το μαθημά μου. απο εδώ και πέρα θα περιφέρω τις αλυσίδες μου περήφανα, ως κόσμημα.(παίζει καμμιά θέση κούριερ ή γκαρσονιού να νοιώσω κι εγώ, σαν άλλος ιησούς, την απόλαυση της κακομεταχείρισης;)
έχεις δίκιο, δεν υπάρχει νόημα να αφιερώνουμε χρόνο και φαιά ουσία για εναλλακτικίλες (καταλήψεις, κοινότητες, νοηματοδοτήσεις στην εργασία, κολλεκτίβες και άλλα ρεφορμιστικά).μόνο μέσα στην εκμετάλλευση θα πραγματώσουμε τον ιστορικό μας ρόλο, που είναι να τη ς αντισταθούμε ηρωικά και προλεταριακά και φυσικά να τη διαιωνίσουμε για να χουν και οι επόμενες γενιές το δικαίωμα στην ηδονή.
ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΕΝ ... ΣΟΡΡΥ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.
υ.γ. κάτι τέτοια αλαζονικά διαβάζεις κ σου ρχεται να να πας σε κάποια μκο για τη διάσωση του λεμούριου της δυτικής τανζανίας. ή ακόμα και να ξαναδεις την αναρχία με πρόσχαρο και φιλικό βλέμμα.
υ.γ.2 ΜΑΝΑ, ΔΕ ΜΟΥ ΚΟΛΑΝ ΤΑ ΕΝΣΗΜΑ.
υ.γ.3 κ αν κανείς ξανανφρθεί στη ληστεία ως προτασή μου όταν έχω ήδη γράψει ότι "Δεν προτείνω τη ληστεία ως μόνη διέξοδο απο την εργασία επίσης" να του προτείνω έναν καλό οπτικό (συντροφάκι, έχει βέβαια 2-3 υπαλλήλους αλλά τι να κάνεις).
καταλαβαίνεις τι λέγεται εδώ μέσα ή η μπούργκα της ιδεολογίας σου είναι άπλυτη τόσο καιρό και έχει μαζέψει τόση πολύ βρώμα που δε βλέπεις ούτε στα 2 μέτρα; Έ μάλλον το δεύτερο. Είπε κανείς εδώ μέσα να πα να γίνουμε όλοι κούριερ και γκαρσόνια; Αυτό εσύ καταλαβαίνεις;
Τώρα από εκεί και πέρα θα πρέπει να ξεκαθαρίσεις κάτι: ή είμαστε ρεφορμιστές ή είμαστε υπερεπαναστάτες. Τι από τα δύο;
Ο καθένας την πολιτική του δράση μπορεί να την ορίσει και να την καθορίσει όπως του γουστάρει. Όλοι κρίνονται, αμέσσως ή εμμέσως και από άλλους συντρόφους και από την πραγματικότητα.
Το ζητούμενο όμως αγαπητέ είναι να κρίνομαι τα πράγματα πολιτικά! Με βάση την πολιτική αξία και σημασία που αυτά έχουν μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες. Για μένα είναι γεγονός ότι ευρύτερα ο χώρος δείχνει πλήρη αδιαφορία για τα εργασιακά ζητήματα, και όταν αναφέρομαι σε κάποιες ομαδοποιήσεις (κουριερ, σερβιτόροι, εμπορυπάλληλοι κλπ,) δεν το κάνω για να πω: Άφησε τη δουλειά σου και έλα να γίνεις κουριερ για να ενισχύσεις το εργατικό κίνημα! Λέω όμως και αναρωτιέμαι πως γίνεται να σαι κουριερ, να σαι και αναρχικός, αριστερός, αντιεξουσιαστής και να μην έχεις πατήσεις το πόδι σου στο σύλλογο. Αυτό λέω και ελπίζω να καταλαβαίνεις τη διαφορά.
Για εμένα είναι τραγικο φαινόμενο να κάνει το Σωματείο Σερβιτόρων και Μαγείρων 2ήμερο, και στη συζήτηση να είναι 20 άτομα και στο πάρτυ 200! Δηλ. έλεος.
Λες:
δεν υπάρχει νόημα να αφιερώνουμε χρόνο και φαιά ουσία για εναλλακτικίλες (καταλήψεις, κοινότητες, νοηματοδοτήσεις στην εργασία, κολλεκτίβες και άλλα ρεφορμιστικά)
Μόλις μερικά ποστ από κάτω από όλοι αυτή την ιστορία έχουν μπει κάποια κείμενα και έχουν γίνει πολύ καλές συζήτησεις στο ζήτημα εργασία και κυριαρχία, που σταματάει το ένα και που αρχίζει το άλλο. Καλό θα ήταν να τους έριχνες μια ματιά γιατί νομίζω ότι κάνεις το τραγικό λάθος να προβάλεις πράγματα εδώ που τα έχεις ακούσει αλλού. Δε θεώρησα ποτέ εναλλακτικίλες φάσεις, εγχειρήματα και προσπάθειες. Και δεν μπορώ να θεωρήσω τίποτα σαν ενναλακτικίλα στο βαθμό που το ίδιο δεν προβάλλεται και να λέει ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ. Απλούστατα επειδή το να καλλιεργείς με 2 φίλους σου το χωραφάκι σου ΜΟΝΟ, είναι λύση ΜΟΝΟ για σένα και τους φίλους σου.
Το ξέρουμε όλοι μας ότι οι λύσεις πρέπει να είναι πολυδιάστατες. Και όποιος εδώ μου πει ότι το εργατικό κίνημα ειναι μονοδιάστατο ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΧΟΝΤΡΟΥΣ ΤΟΜΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΒΑΡΕΣΩ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΑ.
Αν λοιπόν κάτι πρέπει να επναφεύρουμε πέρα από την ίδια την εργατική διεκδίκηση με επαναστατικούς όρους, είναι και να ορίσουμε την ύπαρξη μας με όρους αυτονομίας, πολιτικής, ταξικής, πολιτιστικής.
Είμαστε εκμεταλλευόμενοι. Ειδικά και συγκεκριμένα όχι γενικά και αόριστα.
Αν εσύ δεν είσαι εκμεταλλευόμενος παρά μόνο γενικά και αόριστα, το μόνο που θα καταφέρεις να κάνεις είναι γενικά και αόριστα κάτι.
Που την είδες την έπαρση; Το ότι ειπαμε ποιοι είμαστε; Πόσα χρόνια τρέχουμε και ράνουμε; Το ότι έχουμε κάνει πράγματα, όπως και τόσος άλλος κόσμος;
Ως ένα βαθμό το κάναμε για να ξέρουν όσοι διαβάζουν το ποιοι είμαστε, για εντελώς πρακτικούς λογους. Ε δεν είμαστε χτεσινοί. Τι να κάνουμε;
Ή σε αντιμετώπισε κανένας με το γνωστό κινηματικοκαφενειακό υφάκι "Ρε ξέρεις ποιος είμαι 'γω;" ή "Ποιος είσαι εσύ;"; Όχι, κανένας δε σε αντιμετώπισε έτσι. Μη μιλάς λοιπόν για έπαρση.
Άλλοι είναι οι ήρωες της επανάστασης εμείς κάτι μαλάκες είμαστε...
το πρότυπο και γενικά οι εικόνες που έπλασες για τον νέο προλετάριο (μεσαίο, σκληρά εργαζόμενο και ντεκαβλέ γιαπο-στέλεχος σε διαφημιστική)* μου θύμισε πολύ τον ΑΡΙΣΤΕΡΟ Σπύρο Παπαδόπουλο από τους Απαράδεκτους.
Στο επεισόδιο που πάνε για γουήκεντ στην εξοχή, φάνηκε και η μεγάλη προταγματική νοσταλγία και οπλισμένη επιθυμία που έχουν αυτά τα κομμάτια της αριστεράς για τον αγροαναχωρητισμό.
Όμως, στο ίδιο σήριαλ και στο επεισόδιο με την κατάληψη έχουν καταδείχθει διαλεκτικά οι δυσκολίες συνενόησης ανάμεσα σε αυτό το κομμάτι της αριστεράς και τον "χώρο" (εν αντιθέση προς τη μικροαστική συνείδηση - Δήμητρα - που τα βρίσκει μια χαρά με τους καταληψίες).
ΟΠΟΤΕ δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα για το παγκόσμιο Σπυροπαπαδοπουλαριάτο και τις ελπίδες που πρέπει να τρέφει για αυτό ο "χώρος". Και γενικά για το προλεταριάτο, τώρα που η χειρωνακτική εργασία εξέλιπε κιόλας....
ΑΥΤΑ και ραντεβού στη Βαρκελώνη (ψαγμενιά πάντως η Μαδρίτη)
*στο περίπου, οκ
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΜΕ ΑΓΡΟΤΟΥΡΙΣΜΟ: http://www.veoh.com/videos/v534474cs38bE5G
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΜΕ "ΚΑΤΑΛΗΨΗ":
http://www.veoh.com/videos/v315190rkwBezQY
δεν αναφέρθηκα στο αν είστε ρεφορμιστές ή υπερεπαναστάτες (δε θεωρώ ότι είστε τίποτε απο τα 2) οπότε το σχολιό σου δεν το καταλαβαίνω.
αν για σας ο μόνος δρόμος σχετικά με το εργασιακό, είναι η δουλειά και όχι π.χ. κοινότητες, καταλήψεις κτλ κ άλλα στα οποία αναφέρθηκα συμπεριλμβανομένης και της ληστείας, κ αν αυτή η δουλειά δε μπορεί να περιλαμβάνει ούτε μικροαφεντικά, δηλαδή αποκλείουμε τις προσωπικές επιχειρήσεις (βιβλιοπωλεία, καφενεία, εκδόσεις, εργαστήρια κτλ) κ προφανώς ούτε στελέχωση θέσεων όπου βγαίνει κάποιο ιδεολογικό έργο δηλαδή γραφίστες, διαφημιστές, πανεπιστημιακοί, εργαζόμενοι στην αιχμή της τεχνολογίας γενικά, βιοτεχνολογία, ιατρική (εκτός κ αν δεν έχεις πρόβλημα να εργάζεσαι σε πανεπιστημιακή έρευνα για τη βιοτεχνολογία π.χ. αλλά έχεις στο να διατηρείς ένα παπουτσάδικο με 2 υπαλλήλους, οπότε τι να πω), δικηγοροι κτλ κτλ για να μην πούμε για μπάτσους, σεκιουριτάδες, αμ οι μεταφραστές καλύτεροι είναι, που μπορεί να μεταφράσουν την αστική προπαγάνδα, τι στον καλό θεούλη μένει;
κ εδώ βάζω εγώ το θέμα ότι είναι καλύτερο απο τη δουλειά σου να βγαίνει κάτι χρήσιμο για τον άνθρωπο -όπως θεωρείς εσύ υποκειμενικά το χρήσιμο- δηλαδή μη δηλητηριασμένη τροφή, βιβλία κτλ ακόμα κ αν αντιμετωπίζεις αντιφάσεις απο το να μεταφέρεις τα μηνύματα των αφεντικών ως κούριερ ή να σερβίρεις τον κάθε τρεντά φοιτητή στα κωλόμπαρα.
Η εργασία είναι εκβιασμός για σχεδόν όλους. Κ ο άλλος που θα ανοίξει ένα χώρο -κ θα πάρει κ επιδότηση απο το κράτος- και θα πάρει κ έναν υπάλληλο για να το κρατά ανοιχτό το ρημάδι το ίδιο εξαναγκασμένος να δουλέψει είναι όπως όλοι μας. Στα τέτοια μου κ μένα να υπερασπιστώ τα κάθε λογής αφεντικά, πόσο μάλλον τα καφενεία κ τα μεζεδοπωλεία του χώρου.
Μόνη όμως προυπόθεση να τον κρίνω θα ήταν να είχαμε την εναλλακτική των καταστάσεων που πραγματώνονται. Αν δηλαδή υπήρχαν κοινότητες ανταλλαγής δεξιοτήτων, κινηματικές εκδόσεις, καταλήψεις ανοιχτές στον κόσμο, μουσικές κολλεκτίβες, κοινότητες τροφής κτλ θα του΄λεγα, μάγκα εδώ ρίχνουμε τους αυτούς μας στη φωτιά και οικοδομούμε κάτι και εσύ συνεχίζεις τα μοντέλα της εκμετάλευσης;
Αλλά δε ζούμε στην ιταλία του ΄70 (όχι ότι τότε έπαιξαν όλα αυτά, αλλά τέλως πάντων υπήρξε μια προσπάθεια). Τα βιβλία που διαβάζουμε δεν τα βγάζουν επαναστατικές κολλεκτίβες, το ίδιο ισχύει και για όλα τα υπόλοοιπα.
Με ποιο θράσος θα απαιτήσω εγώ δηλ. τον τύπο που έγραψε που έχει μια μονάδα γάλακτος στην επαρχία να πάει να πνιγεί όπως του είπατε εσείς; Ποια είναι η γαμημένη αντιπρόταση, ρωτάω για μια ακόμη φορά; Η αντίσταση στην κάθε κωλοδοπυλειά; Νόμιζα ότι το ιδεολόγημα της αντίστασης είχει χρεωκοπήσει απο καιρό αλλά δεν ...
Κ οταν μίλησα για κοινότητες στην επαρχία/φύση προφανώς κ δεν εννοώ το να καλλιεργείς ένα χωράφι με 2 φίλους. Αυτό είναι αναχωρητισμός κ δε χρήζει πολιτικής κουβέντας. Αναφέρομαι σε προσπάθειες στυλ βερτίσκου, πηλίου, καρδίτσας για να μη μπαίνουμε σε λεπτομέρειες.
Την αυτοκριτική μου για τις καταλήψεις την έχω κάνει εδώ και καιρό, αλλά δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι παραμένουν ένα πλαίσιο αναφοράς για πειράματα κατάργσησης της εργασίας.
Απο την άλλη όταν βλέπω ένα μαγαζί να γεμίζει με νεόυς ενώ οι καταλήψεις και τα κοινωνικά κέντρα είναι άδεια, δεν τσαντίζομαι ούτε με το μαγαζάτορα, ούτε με τον κόσμο. Κάνω κριτική (ή και αυτοκριτική) στους ίδιους τους χώρους αυτούς. Είναι έυκολο να λες όλους τους άλλους μαλάκες, το βαρέθηκα στο χώρο.
Κατά τ΄άλλα τα σωματεία και οι συσπειρώσεις εργαζομένων εννοεέιται ότι μια χαρά είναι. Αλλά στην περίπτωση που κατάλαβα καλά και οι 2 τύποι που έκαναν την καταγγελία, κωλοπαίδισαν (φυσικά μπορεί κ να μην είναι έτσι) εγώ δε θα γούσταρα μια πολιτική δράση γι΄αυτό. Αν μη τι άλλο ξεφτιλίζεις κ τόσες άλλες φάσεις στυγνής εκμετάλλευσης (ειδικά στο τομέα μπαρ-καφένεία). Κ αν αυτό σου φάινεται ηθικό α. όσοι νομίζουν ότι ξεπέρασαν την ηθική, περα απο καλό και το κακό και άλλες τέτοιες κακοχωνεμένες αηδίες, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν β. πολιτική χωρίς ηθική γεννά τέρατα. ούτε νετσαγεφικός είμαι ούτε κουκουές να εκτελώ τους συντρόφους μου για το καλό της επανάστασης. αρκετά ταλαιπώρησαν μια ολόκληρη ήπειρο κ το επαναστατικό της κίνημα όλα αυτά τα καθίκια.
Κ εμένα δε με ενδιαφέρει να αναμασάω τις πολιτικές μου απόψεις με τους φίλους μου, με ενδιαφέρει να τις διαχύσω κ για να γίνει αυτό χρειάζεται διάλογος. πως θα γίνει αυτο όταν θεωρώ το 80% της κοινωνίας μικροαφεντικά, μαλάκες και εκμεταλλευτές;
και επειδή ανφέρθηκε κ το ζήτημα της ιδιοκτησίας κ περί μοιράσματος περιουσιών, δηλαδή όσοι γράφουν εδώ, δεν είναι με δικό τους υπολογιστή; δεν έχουν προσωπικά αντικείμενα; καμμιά μηχανή μήπως; αυτοκινητάκι; πως καταργούν δηλαδή έμπρακτα την ιδιοκτησία;
μη λέμε μεγάλα λόγια όταν δε μας παίρνει.
αυτά, επιστρέφω στη ρεφορμιστική μου εργασία.
θα την πουλησω ακριβά την υπεραξία μου κουφάλες.
http://www.youtube.com/watch?v=v9Av20OUt7U
δεκτά όλα όσα λες στην αρχή για την αλαζονεία κλπ, και συγγνώμη αν κάπου υπερβάλλαμε.
Τώρα, να σε ρωτήσω που είδες εσύ να λέω, όλους όσους αναφέρεις; Πουθενά.
Τώρα, αν όταν εγώ λέω εργάτες εσύ καταλαβαίνεις ανθρακωρύχους και οικοδόμους δε σου φταίω εγώ. Δεν ξέρω πως χρησιμοποιείς εσύ αυτή τη λέξη αλλά όταν λέω εργάτες εννοώ ΟΣΟΥΣ δουλεύουν, όσους στην μισθωτή εργασία βρίσκονται κάτω από το βάρος της εκμετάλλευσης. Επίσης, ελπίζω να έχεις διαβάσεις κάτι πιο πρόσφατο από το 36 και να έχεις συνειδητοποίσεις πια ότι ο εργάτης δεν είναι αυτό που ήτανε τότε.
Από που και ως που βγάζεις το συμπέρασμα ότι αποκλείουμε όλους αυτούς; Μήπως μας μπερδεύεις με κάποιους άλλους; Ή οι ορισμοί που δίνουμε σου φαίνεται να τους εξαιρούν αυτομάτως; Το ζήτημα πάντως δεν είναι ζήτημα ύψους του μισθού. (Όσα και να μας πληρώνουν είναι λίγα έτσι και αλλιώς). Με αυτή την έννοια δεν είναι κριτήριο το πόσα βγάζει ένας εργαζόμενος, για να πω αν είναι εργαζόμενος. Ίσα, ίσα είμαι από αυτούς που πιστεύει ότι πρέπει να υπάρχει μία ελαχιστη εξασφάλιση προκειμένου να αναπτυχθούν οι διεκδικητικές κινήσεις.
Αυτό όμως που κάνει εντύπωση, πολύ άσχημη εντύπωση, είναι ότι χρησιμοποιείς ένα προς ένα τα επιχειρήματα των αφεντικών για να διασπάσουν την εργατική τάξη, να βάλουνε διαχωρισμούς κλπ. Ποιο ακριβώς ιδεολογικό ή πνευματικό έργο παράγει ο γραφίστας; Ποια είναι η πνευματικότητα της δουλειάς του; Το ότι φτιάχνει διαφημίσεις; Το ότι η δουλειά του είναι ένα κομμάτι επί του συνολικού προιόντος πριν αυτό βγει στην κυκλοφορία του εμπορεύματος;
Την ίδια λογική που χρησιμοποιείς εσύ τη χρησιμοποιούν και τα αφεντικά όχι μόνο στο γραφίστα ή τον δικηγόρο, αλλά ακόμα και στον κούριερ. Έλα μωρέ τώρα δουλειά είναι αυτό; Δεν είσα δα και στην οικοδομή! Τα ίδια βλέπω ότι λες και εσύ. Φαντάζομαι, σε σχετικά πιο υψηλόμισθες εργασίες εκεί στο 1000, αυτό θα παίζει με τρέλλα σαν επιχείρημα και σαν συνθήκη εργασίας.
Για μένα όλοι αυτοί που λες κάνουν εργασία και είναι εργάτες και παράγουν πλούτο. Πλούτο που τους τον κλέβουν τα αφεντικά τους. Αν αυτοί όλοι, ή κάποιοι τέτοιοι νομίζουν ότι ΔΕΝ είναι εργάτες με γεια τους και με χαρά τους. Μπορούν τώρα να τραβήξουν και την ταφόπλακα, να μην τους ενοχλεί το φως της πραγματικότητας, και να ελπίζουν ότι θα επιστρέψουν σα ζόμπι να πάρουν την εκδίκηση τους.
Τώρα όσον αφορά τους αυτοαπασχολούμενους κάπου τόνισα και ανέλυσα όχι μία τωρινή και διαρκή κατάσταση αλλά που πάει το πράγμα για αυτούς από την ίδια την οικονομική συνθήκη της θέσης τους, η αύξηση και η καλυτέρευση για αυτούς των υλικών όρων διαβίωσης περνάει μόνο μέσα από ένα δρόμο: την εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων, δεν μπορεί κάποιος να δουλεεύει 24 ώρες το 24 ώρο. Ωστόσο, δεν αντιλέγω το ότι μπορεί κάποιος αυτοαπασχολούμενος να είναι ή να διατηρεί ένα μόνιμο και σταθερό εισόδημα χωρίς να εκμεταλλεύεται εργασία άλλων. Επίσης και φυσικά μπορεί και με άλλους συναδέλφους του να διεκδικήσουν καλύτερους όρους εργασίας και αμοιβής, αν και δεν ξέρω πολλά τέτοια παραδείγματα. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι αυτός δεν μπορεί να είναι αγωνιστής, έντιμος και σοβαρός άνθρωπος μέσα σε εγχειρήματα, πρωτοβουλίες, κινήσεις και αγώνες στη γειτονιά του, ή στο χωριό του.
Βέβαια να σημειώσω εδώ ότι η τάση σήμερα δεν είναι να αυξάνονται η αυτοαπασχολούμενοι αλλά αντιθέτως να μειώνονται. Επομένως, ακόμα πιο σύντομα και ακόμα πιο επιτακτικά κάποια στιγμή θα μπει το ζήτημα που λέω παραπάνω.
Τέλος πάντων για μην αοριστολογούμε και γενικολογούμε άνευ ουσίας και σημασίας. Ωραία, έστω ότι συμφωνώ σε ΟΛΑ όσα λες. Μπορείς να μου φέρεις παραδείγματα αγώνων των μικρομεσαίων; Το καυμένου που άνοιξε άνα μαγαζάκι με 2-3 υπαλλήλους για να τα βγάζει πέρα; Πότε αγωνίστηκανε αυτοί και γιατί;
Αυτό είναι το ερώτημα μου, και όχι αν και ίσως και μπορεί...
Και μη ρωτήσεις για τους εργάτες... έτσι;
Πάντως αν σε ενδιαφέρει υπάρχει μία οργάνωση που λέει ΑΚΡΙΒΩΣ ότι λες και εσύ, δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Αυτή η οργάνωση είναι το ΚΚΕ.
Ρωτάς ποια είναι η αντιπρόταση, αφού πρώτα μας λές ότι δεν είναι η αντίσταση στους χώρους δουλειάς.
Καταρχήν δεν είναι δικιά μου δουλειά η αντιπρόταση. Είναι όλων μας.
Ξέρω όμως κάποιες αντιπροτάσεις που είναι λάθος, όχι γιατί το λέω εγώ αλλά γιατί το λέει η σημερινή κατάσταση. Σίγουρα πάντως, η αντιπρόταση "Φοράω φανελάκι που βρίζει τους μπάτσους" δεν είναι αποτελεσματική.
Μέμφονται όλοι την κίνηση του Γκαρσόν με ένα πρωτοφανές τρόπο. Ακόμα και λάθη να έχουνε κάνει οι σύντροφοι, αναγκάζεσαι να μη μιλήσεις για αυτά γιατί απλούστατα πρέπει να υπερασπιστείς το στοιχειώδες. Έχουμε κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε όπου και όποτε μας γουστάρει για τον πλέον παράλογο ή λογικό λόγο. Τέλος. Αυτά είναι κατακτημένα πολιτικά πράγματα και δεν τα συνδιαλέγομαι.
Τα είστε ανήθικοι, είστε κωλόπαιδα, αμαυρώνεται το εργατικό κίνημα, αυτά δεν είναι επαναστατικά, τα λένε τα αφεντικά και οι πολιτικές γραφειοκρατίες της αριστεράς και της αναρχίας όταν δεν μπορούν να ελέγξουνε τη φάση.
Έχω αμαυρώσει ο ίδιος πολλές φορές το τιμημένο συνδικαλιστικό κίνημα των συνδιαλλαγών και των συζητήσεων, έχω υπάρξει και είμαι ακόμα κωλόπαιδο ανήθικος και αντεπαναστάτης.
Το Γκαρσόν δε θα το κρίνω ηθικά, αν είναι καλά παιδιά, αν ξηγιούνται εντάξει και ότι άλλο μπορεί να κρίνει η κούτρα του καθενός. Θα τα κρίνω με όρους πολιτικούς, με όρους τακτικής και στρατυηγικής, πιθανά να εντωπίσω κάποια λάθη και να πω τη γνώμη μου. Σαν συνάδελφος προς συνάδελφο, σαν πολιτικοποιημένος εργάτης σε πολιτικοποιήμενο εργάτη, σαν αγωνιστής σε συναγωνιστή.
Τέλος πάντων, δεν ξέρω που βρίσκεις τα νούμερα που λες, επίσης δεν ξέρω που είδες γραμμένο το ότι θεωρούμε το 80% μαλάκες.
Σε παρακαλώ να διαχωρίζεις αυτό που μπορεί εσύ να βγάζεις σα συμπέρασμα, από αυτό που μπορεί να λέγεται. Πρώτον γιατί μπορεί να μη λέγεται σωστά, και δεύτερον μπορεί να μην το ερμηνεύεις σωστά. Τέλως πάντων δεν είναι και πολύ δόκιμο να λες ότι λέμε.
Τα αστεία αυτά περί ιδιοκτησίας έχουν καταρριφθεί από τον καιρό του Μαρξ. Η ιδιοκτησία δεν μας αφορά σε αυτό το επίπεδο αλλά στο επίπεδο της παραγωγής και της κυκλοφορίας. Έλεος δηλ. με αυτά τα παιδικά εγχειρήματα.
Να σου δώσω και μία παραπομπή μπας και καταλάβεις λίγο τι θέλουμε να πούμε σε σχέση με όλα αυτά.
http://tokivwtio.blogspot.com/2007/03/blog-post_882.html
Απορία: την υπεραξία του δικηγόρου ποιος την κλέβει; οι πελάτες του; Αμ του δικαστή; Το κράτος θα μου πεις.
Μάλλον εσύ δεν έχεις διαβάσει τίποτε μετά το ΄30. Εχεις ακούσει για μετοχικά συμβούλια; Παλιά σ΄ένα εργοστάσιο π.χ. ο διευθυν΄της ήταν κ ο ιδιοκτήτης, τώρα στις περισσότερες πολυεθνικές ο διυθυντής είναι αμοιβόμενο υψηλόβαθμο στέλεχος. Αλλά αυτός παίρνει όλες τις βρωμερές αποφάσεις, ικανοποιόντας τη συνθήκη της μεγιστοποίησης του κέρδους. Γι΄αυτόν κ για τα αφεντικά του. Τους μεγαλομετόχους και τους μικρομετόχους-εργάτες.
Συμφωνώ ότι τα αστειάκια περί ιδιοκτησίας είναι παιδικά. Γι΄αυτό καλό είναι να μην αναφέρονται εξαρχής. "γιατί δε μοιράζει το μικροαφεντικό την περιουσία του". κτλ κτλ
κ επιμένω: κανείς σε όλο το πσοτ περι εργασίας δεν αναφέρθηκε σε προτάσεις ξεπερασματός της, παρά μόνο διαώνιση της αντίστασης στην υπρξή της. αυτό είναι κ 1 απο τα προβλήμνατα της αντίστασης:για να υπάρχει πρέπει να συντηρεί αυτό για το οποίο αντιστέκεται.
κ μετά μου λες εμένα για κκ. και ότι χρησιμοποιώ τον λόγο των αφεντικών.
τεσ πα, όντως, μάλλον είμαστε απο άλλους πλανήτες.
πάντως καλό είναι που γίνονται κουβέντες για τέτοια θέματα έστω κ ψηφιακά έστω κ με πλήρες χάσμα κατανόησης. καλή σας μέρα.
ΟΛΑ σε αυτό τον κόσμο τα φτιάχνουν εργάτες.
Για τα καλά χαιρόμαστε (τις επαναστάσεις, τις εξεγέρσεις, κλπ).
Για τα κακά λυπόμαστε (τους πολέμους, τους ολοκληρωτισμός κλπ).
Υπάρχει όμως ένα πράγμα που παίζει εξαιρετικά μεγάλη σημασία, και όπου όλες οι επιστήμες και όλοι οι φιλόσοφοι δεν έχουν βρει απάντηση.
Αυτό το πράγμα είναι η βλακεία.
Και το μεγαλύτερο πρόβλημα με τον βλάκα δεν είναι ότι είναι βλάκας. Είναι ότι νομίζει ότι δεν είναι...
Δεν παίζω άδικα με τους καθρέφτες στο όνομα του ιστολογίου.
Εκτός από το να ρητορεύεις έχεις και άλλα χόμπυ;
(Γενικώς πάντως ειλικρινά και με όλη την ειλικρίνή διάθεση, διάβασε και ότι άλλο έχει γραφτεί εδώ μέσα...).
αν πούμε ότι αναπαράγεις αθλιότητες σαν του συναδέλφου από το "μανιφέστο"
και δικαιολογείς τη στάση του έτσι θα έχουμε άδικο;
για κοίτα τι γράφεις....
"Στα τέτοια μου κ μένα να υπερασπιστώ τα κάθε λογής αφεντικά, πόσο μάλλον τα καφενεία κ τα μεζεδοπωλεία του χώρου.
Μόνη όμως προυπόθεση να τον κρίνω θα ήταν να είχαμε την εναλλακτική των καταστάσεων που πραγματώνονται."
Μάλιστα τα αφεντικά κρίνονται όταν έχουμε την εναλλακτική (όποια και να είναι αυτή) μέχρι τότε μένουν άκριτα.
Και μάλιστα μας θυμίζεις από την αρχή μέχρι το τέλος την ανακοίωση του συναδέλφου καρανίκα...
"Αλλά στην περίπτωση που κατάλαβα καλά και οι 2 τύποι που έκαναν την καταγγελία, κωλοπαίδισαν (φυσικά μπορεί κ να μην είναι έτσι) εγώ δε θα γούσταρα μια πολιτική δράση γι΄αυτό."
....ο οποίος γι αυτούς και άλλους παρόμοιους λόγους όπως αναφέρει δεν τάσσεται αλληλέγγυος.
Για πες μας γιατί κολοπαίδισαν...
και μάλλον φίλε μου εσύ διαιωνίζεις και αναπαράγεις το life style του χώρου. Γιατί δεν μας λες εσύ πως ξεπερνιέται η εργασία;
Λοιπον η εργασία δεν ξεπερνιέται ούτε με ληστείες ούτε με diy μουσικές κοινότητες ούτε με εναλλακτικά καφενεία. Αυτού του είδους η κριτική γίνεται για να καλύψουμε τη δικιά μας απραξία και να κάνουμε και καλά "αριστερή" ή "ελευθεριακή" κριτική σε κάτι που δεν θέλεις ούτε εσύ ούτε ο χώρος να αλλάξει.
Αλλά θα χρησιμοποιήσω τη δικια σου φρασεολογία...
Λοιπόν ξεπερνιέται με επανάσταση. Δεν σου αρέσει ας μην σου αρέσει. Μέχρι τότε θα κάνουμε ότι μπορούμε στους εργασιακούς μας χώρους για να κάνουμε αντίσταση να προσπαθούμε να φτιάξουμε ομάδες, σωματεία και ότι αλλο περναέι από το χέρι μας για να παίρνουμε τα ένσημα που τα αφεντικά δεν κολλάνε...
Εσύ λοιπόν που λες οτι η αντίσταση στους χώρους δουλειάς "για να υπάρχει πρέπει να συντηρεί αυτό για το οποίο αντιστέκεται"....
να κάτσεις στα αυγά σου μην κάνεις τίποτε και αφου δουλεύεις να μην κολλάς ένσημα να παίρνεις μισθό κάτω από ατομική διαπραγμάτευση, καθόλου αυξήσεις και να δουλεύεις όσες ώρες σου πει το αφεντικό σου ανάλογα με το τι τον συμφέρει.
Οπς σορρυ ναι ξέχασα υπάρχει και ο ταξικός πόλεμος σαν αυτόν που ο σ.καρανίκας τάσσεται αλληλέγγυος (τους ληστές) αλλά υπερασπίζεται την μαύρη εργασία.
Λοιπόν εγώ θα μείνω σε παιδαριώδη επιχειρήματα και θα πώ όσα αριστερά μικροαφεντικά εχουν υπαλλήλους να μοιράζονται τα κέρδη τους με τους εργαζόμενους. Εμμμ πως δημιουργούνται οι εναλλακτικές των καταστάσεων που πραγματώνονται; Έτσι.
Και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη δεν γίνεται...
Δεν έχεις το λόγο του αφεντικού έχεις την λογική του αφεντικού και του αριστερου υποταγμένου εργαζόμενου που δεν κάνει τίποτε απέναντι στα αφεντικά αλλά παράλληλα κάνει και ταξικό πόλεμο και εχει καθαρή τη συνείδηση του.
Για να σε προλάβω, όχι δεν έχω κανένα πρόβλημα με υποταγμένους εργαζόμενους που μπορουν από την ήττα που έχουν φάει στους εργασιακούς χώρους να υπερασπίζονται ακόμα και τα αφεντικά. Πρόβλημα έχω πως το ελεγε και το σύνθημα.... "εθνικός τσαμπουκάς και στη δουλειά μαλάκας"
....για τα αγροτικά εγχειρήματα, αν και περιπτωσιολογικά, έχω τη χειρότερη άποψη....λχ παραχωρείται σε κάποιους ελαιώνας 1000 δέντρων και αυτοί παράγουν 50 κιλά λάδι...ή κάνουν πάρτυ στο χωριό με 1000 άτομα....αν είναι να μεταφέρουμε την αχρηστία, τη μόλυνση και τη μαζοποίησή μας και στην ύπαιθρο, δεν καθόμαστε καλύτερα στην πλατεία...; με άλλα λόγια, φύση και πρωτογενής τομέας, δε σημαίνει παίζω με τις τάπες των βαρελιών...σημαίνει αλλαγή αντίληψης.....
ΑΛΛΑ
συγχωρέστε με, έχω το βίτσιο να μην μπαίνω στην "ουσία" των επιχειρημάτων, τα οποία κατά κανόνα είναι ένα αναμάσημα από την κρεατομηχανή της ιδεολογίας, αλλά να μένω στα περιθώρια, εκεί που ο λόγος και ο τόνος του καθενός γίνεται προσωπικός, γίνεται υποκείμενο, εκεί που συγγενεύει ύπουλα και υποδόρια με την πράξη......
ΛΕΕΙ Ο ΣΟΥΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΔ
"μη λέμε μεγάλα λόγια όταν δε μας παίρνει.
αυτά, επιστρέφω στη ρεφορμιστική μου εργασία.
θα την πουλησω ακριβά την υπεραξία μου κουφάλες"
Πέρα από το "ρεφορμιστική εργασία" που ακόμα το κοιτάζω και απορώ, εμένα με ενδιαφέρει ο τόνος
"θα πουλήσω ακριβά την υπεραξία μου, κουφάλες"....ΟΠΟΙΑ ΑΠΕΙΛΗ, ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΣ....μου θύμισε αυτό μια γκόμενα που είχα, που έλεγε
"θα την πουλήσω ακριβά τη μουνάρα μου, μαλάκες"
...επειδή όντως ήταν ζαχαρομούνα και δεν το έλεγε έτσι για να τραβήξει τα βλέμματα, επειδή όντως είχε τραβήξει πολλά με λιγούρηδες αφεντικάνους, και επειδή το να παίξει φουλ στο παιχνίδι της γυναικείας υποτίμησης για να βγει κερδισμένη ή ίδια, δεν το έλεγα ούτε εγώ και προς τιμήν της ούτε αυτή φεμινισμό, δεν την έκρινα κιόλας....άλλωστε, είχαμε άλλα πράγματα να ασχοληθούμε....
το ίδιο λέει και ο σουρεάλ, και πιστέψτε με, τυχαίο δεν είναι....η ατομικίστικη και αντισυλλογική μπουρμπουλήθρα
"θα πουλήσω ακριβά την υπεραξία μου" είναι το σημείο που συναντάται ο πολιτικά ο,τιναναις, που διαθέτει το ψευτοθράσος με το οποίο μας προικίζουν διάφοροι lifestyle χώροι, με τον μονόχνωτο κυνηγό διορισμού, που δεν ασχολείται και δε συζητά τίποτα άλλο από πιστοποίησεις στα ΚΕΠ αυτής της χώρας....ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΨΑΧΝΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ ΤΟΥΣ, Ο ΜΕΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΛΕΜΕΝΑ, Ο ΔΕ ΜΕ ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ...ούτε ο ένας θα συλλογικοποίησει καμιά άρνηση και αντίσταση βέβαια, παρά μόνο θα κοινοποιήσει, αν χρειαστεί, το πρόβλημά του, θα το καταγγείλει...αλλά ο αγώνας είναι ατομικός....ο αγώνας δεν με αφορά ούτε σε πρώτη ούτε σε δεύτερη φάση....σε τρίτο gestalt και τριτοβάθμιο σωματείο με αφορά...ίσως....
ας δώσω εδώ κι ένα μυθοπραγματικό παράδειγμα τέτοιας πρακτικής...
υποτεθίστω ότι δουλεύεις για λίγο καιρό (πες ένα τετράμηνο) σε μια σκατοδουλειά, που όχι μόνο σε πληρώνει ψίχουλα, αλλά στα καθυστερεί κιόλας....και είναι 2μιση μήνες που είναι όλοι στη δουλειά απλήρωτοι...το ταμείο δεν έχει φράγκα, λέει το αφεντικό, περμένουμε, υπομονή....οι συνάδελφοι αρχίζουν να ψιθυρίζουν κάτι περί απεργίας, εσύ ως νεότερος και στα χρόνια και στη δουλειά και θεωρητικά με λιγότερα έξοδα (βλ, φυτοζωώντας) περιμένεις να βγουν μπροστά οι οικογενειάρχες...αυτοί δε βγαίνουν, ζορίζονται, φοβούνται....ο ένας οικογενειάρχης "σπάει", πάει στο αφεντικό ατομικά και του κλαίγεται, παίρνει ένα μισθό...δε γαμιέται, λες, έχει παιδάκι και η γυναίκα του είναι άνεργη...ο οικογενειάρχης μας ζητάει συγνώμη....
...έχεις και μιαν άλλη συνάδελφο, λίγο μεγαλύτερη σου στα χρόνια, χωρίς οικογένεια....παλιά στη δουλειά....αναρχικιά....αυτή ξενερώνει που δεν κάνουμε απεργία...αυτή λοιπόν, πάει επίσης στο αφεντικό και του κλαίγεται, εεεεε συγνώμη, διεκδικεί τα δεδουλευμένα....παίρνει και αυτή ένα μισθό....μας το λέει μετά....ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΑ....λέει....πούλησα ακριβά την υπεραξία μου....κωλοαφεντικό....ή τέλος πάντων το δίκιο μου... διεκδίκησα....η συνάδελφος έχει αδυναμία στο μπαμπά της, συνταξιούχο πρασινοφρουρό ΔΕΚΟ, δεν είναι και κανένας ωνάσης, αλλά πάντως οικογενειακώς τρώνε και συνταξάρα και 3 νοίκια...βρωμάει εξασφάλιση...όταν εσύ δεν είχες να πληρώσεις τα αγγλικά, η συνάδελφος έκανε μαθήματα ιστιοπλοίας από το σύλλογο εργαζομένων του μπαμπά.....
....εσένα ο πατέρας σου σύνταξη των 800 ευρώ, η μαμά οικιακά, τον μπούλο...ειδικότερα και γενικότερα....στους τρείς μήνες απάνω παίρνεις ένα μισθό...και η ζωή συνεχίζεται....
Ε ΛΟΙΠΟΝ, ΣΤΟ "Θα πουλήσω ακριβά την υπεραξία μου ΚΟΥΦΑΛΕΣ", το ΚΟΥΦΑΛΕΣ ξέρω πολύ πολύ καλά δ ε ν απευθύνεται στα αφεντικά, αλλά στους σ υ ν α δ έ λ φ ο υ ς, που δεν μπορούν να πουλήσουν την υπεραξία τους ακριβά (απτο παράδειγμα φάνηκε βέβαια ούτε φθηνά, αλλά όσο όσο)...εκτός κι αν συλλογικοποίησουν το αίτημά τους....αλλά με το πρώτο ενικό, συλλογικόποιηση δε γίνεται....
ΟΠΟΤΕ ΑΣ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΩ ΤΟ ΣΟΥΡΡΕΑΛ...ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΙ ΉΤΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΟ
"ΘΑ ΠΟΥΛΗΣΩ Α Κ Ρ Ι Β Ο Τ Ε Ρ Α ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΕΣΑΣ, ΜΑΛΑΚΕΣ ΨΙΛΙΚΑΤΖΗΔΕΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ"
τίποτα δεν είναι τυχαίο, και η ζωή σου μαθαίνει πολύ νωρίς τα όρια σου, τα βουνά που πρέπει να ανεβείς και αυτά που δε θα ανέβες ποτέ....αυτό το "θα πουλήσω πολύ ακριβά την υπεραξία μου κουφάλες" πολύς πολύς κόσμος δεν μπορεί να το πει....αυτή είναι η διαφορά....ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟ ΛΕΕΙ,ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΑΝ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΟ.
αυτά με βάση μια αποστροφή του λόγου του σουρεάλ, και την αποστροφή που μου γέννησε....
...και μια ακόμα αποστροφή του λόγου του σουρεάλ....
"πλήρες χάσμα κατανόησης"
ε πες το ρε φίλε ότι το πρόβλημα είναι επικοινωνιακής φύσεως...πες ότι έχουν βουλώσει και τα τσάκρα μας....
ΑΥΤΆ ΜΕ ΑΡΚΕΤΗ ΧΟΛΗ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΧΟΛΟΣΚΑΕΙ....και μακριά από τα επιχειρήματα, εμποδίζουν την όραση....οι αγώνες και οι σύντροφοι δεν κερδίζονται με επιχειρήματα, ούτε η ζωή είναι επιχείρημα....ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΜΕ ΣΟΥΡΡΕΑΛ....ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ POWERPOINT....
Και θα ήθελα να με βοηθήσεις στο να καταλάβω πως μπορείς να συζητήσεις με έναν άνθρωπο που τη μια λέει:
κ αν αυτή η δουλειά δε μπορεί να περιλαμβάνει ούτε μικροαφεντικά, δηλαδή αποκλείουμε τις προσωπικές επιχειρήσεις (βιβλιοπωλεία, καφενεία, εκδόσεις, εργαστήρια κτλ) κ προφανώς ούτε στελέχωση θέσεων όπου βγαίνει κάποιο ιδεολογικό έργο δηλαδή γραφίστες, διαφημιστές, πανεπιστημιακοί, εργαζόμενοι στην αιχμή της τεχνολογίας γενικά, βιοτεχνολογία, ιατρική (εκτός κ αν δεν έχεις πρόβλημα να εργάζεσαι σε πανεπιστημιακή έρευνα για τη βιοτεχνολογία π.χ. αλλά έχεις στο να διατηρείς ένα παπουτσάδικο με 2 υπαλλήλους, οπότε τι να πω), δικηγοροι κτλ κτλ για να μην πούμε για μπάτσους, σεκιουριτάδες, αμ οι μεταφραστές καλύτεροι είναι, που μπορεί να μεταφράσουν την αστική προπαγάνδα, τι στον καλό θεούλη μένει;
Και όλα αυτά για να σε κατηγορήσει ότι αυτούς δεν τους λες εργάτες.
ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ λέει:
όλα αυτά τα σκατά γύρω μας, απο το λάιφ στάιλ και την κατανάλωση, μέχρι την λεηλασία του φυσικού κόσμου και την εξόντωση ολόκληρων κοινοτήτων ανθρώπων, εργάτες λοιπόν τα παράγουν. εργάτες ανθρωπολόγοι, υπάλληλοι κάποιουν υπεροργανισμού, υπογράφουν εκθέσεις ότι οι bushmen όχι μόνο δε θα χουν πρόβλημα με το νέο αγωγό αλλά τον επιθυμούν κιόλας, εργάτες διαφημιστές φροντίζουν να διαιωνίζουν την κατανάλωση ως μόνη συνθήκη ύπαρξης και να καθιστούν άνευ νοήματος την ίδια τη ζωή, εργάτες μπάτσοι σκοτώνουν κόσμο στη σωκράτους δεμένο χειροπόδαρα, και ο τύπος που πηρε την απόφαση να μειώσει τις υποδομές ασφαλείας στην union carbide και δηλητηρίασε 25.000 ινδούς αμειβόμενος εργάτης ήταν. Και αυτοί που έφτιαξαν την ατομική βόμβα εργάτες ήταν, και όσοι δουλεούν στην αιχμή της βιοτεχνολογίας εργάτες είναι. Αλλά και το think tank του καπιταλισμού, τι είναι; δεν πληρώνονται απο πανεπιστήμια κ άλλα ιδρύματα; εργάτες δεν είναι κι αυτοί;
Λυπάμαι αλλά εγώ δεν μπορώ να συζητήσω σε αυτή τη βάση, όπου αλλάζεις τα επιχείρηματα σου όπως σε βολεύουν.
Και όχι μόνο αυτό, ο αγαπητός σουρρεάλ, αφού του απέδειξα ότι η πλειοψηφία όσων λέει κάνουν εργασία, μετά το παίρνει αυτό και το γυρνάει ανάποδα, και κατηγορεί τους εργάτες που πριν ο ίδιος έλεγε ότι εγώ δε θεωρούσα εργάτες.
Από ότι φαίνεται ή έγω έπεσα σε μία παγίδα του ιδιοφυούς σουρρεάλ, ή ο σουρρεάλ παραλογίζεται.
Αλλά μάλλον φαίνεται ότι ο σουρεάλ είναι εκτός πραγματικότητας, άμα θεωρεί τους μπάτσους εργαζόμενους, και άμα θεωρεί τον οποιοδήποτε που παίρνει μισθό εργάτη.
Ας ξεκαθαρίσει λοιπόν ο ίδιος ποιος είναι εργαζόμενος και ποιος αφεντικό σε αυτό τον κόσμο και ας έρθει μετά να συζητήσουμε. Και αυτό το λέω με όλη την έπαρση της μεγάλης και πρωτοφανούς αλήθειας που ανακάλυψα.
Με θεωρείς επηρμένο. Σωστά κρίνεις. Ξέρεις πόσες χιλιάδες λέξεις έχω γράψει την τελευταία βδομάδα προσπαθώντας να εξηγήσω αυτά που πιστεύω, ας μου επιτραπεί να πω με ευγένεια. Θα μπορούσα να λήξω το όλο θέμα με μία όμορφη και απλή πρόταση:
Ή με τους εργάτες ή με τα αφεντικά.
Αλλά από ότι φαίνεται επειδή είμαι πολύ επηρμένος είπα να επιδείξω τις διαλεκτικές μου ικανότητες.
Κακώς περιμένεις από εμάς απαντήσεις. Δε θα τις βρεις. Δεν έχουμε. Πιθανά κάποιες ιδέες, ναι.
Τις απαντήσεις όμως θα τις δώσουμε μαζί.
Όντως το Κιβώτιο είναι κατα πολύ ανώτερο από αυτό εδώ μέσα. Αλλά εκεί δεν είχες την άνεση να με βρίζεις όμορφα και ωραία έτσι δεν είναι;
Για τα υπολοιπα, δεν βλεπω ακριβως την αντιφαση - εαν κατι ισχυει, ισως ειναι το εξης: στο 1ο & το 2ο σεντονι του κατονομαζονται 2 διαφορετικες κατηγοριες εργαζομενων, η 1η & η 2η. Η εντυπωση μου ειναι οτι ο σουρεαλ διαπιστωνει οτι εσεις/εσυ θετετε τον πυχη καπου που αποκλειει την 1η κατηγορια αλλα οχι τη 2η. Κατοπιν, δειχνει οτι η 2η κατηγορια παραγει εργο επιβλαβεστερο (οπως το μετραει ο/η ιδιος/α) απο την 1η. Εαν αυτο ισχυει, συνεπαγεται οτι η διαιρεση σας/σου βαζει μεσα λυκους & αφηνει εξω λυκοσκυλα. Αυτο νομιζω ειναι το νοημα των χωριων που παρεθεσες.
& οπως σου ειπα, προσπαθω να καταλαβω τι κανω, τι παραγω & πως αυτο βοηθαει το συστημα. καταλαβαινω γιατι ενα ατομο που δουλευει κατω απο αισχρες εργασιακες συνθηκες χρηζει προσοχης & υποστηριξης, αλλα εγω δεν δουλευω κατω απο ασχημες συνθηκες, δεν σιχαινομαι τη δουλεια μου (ειμαι εργασιομανης αλλωστε) αλλα την διαλεξα, απερριψα αλλους κλαδους με καλυτερες αποδοχες & καλυτερα ωραρια με βαση το οτι εκει παραγεται & προωθειται μεσα απο κεκλεισμενων-των-θυρων συμφωνιες μεταξυ εταιρειων κατι που εχει αμεση επιπτωση στον κοσμο (& εγω δε θελω να μετεχω σ'αυτο), & εν τελει εκανα επιλογες οι οποιες μου κανουν τη ζωη ομορφοτερη & δυσκολοτερη μαζι. (Οχι, δεν διαλεξα να παιρνω 700/μηνα με σπαστο ωραριο, οταν ηρθε η ωρα εριξα μαυρη πετρα, σας παρατησα ολους, & εφυγα.) Αυτο μετραει για κατι; Αυτη ειναι η ερωτηση μου & εκει θελω να δω τι μπορω να κανω περα απο το να μην εκμεταλλευομαι (αμεσα, εαν θελεις) κοσμο με τον οποιο δουλευω.
Ή αλλιως, αυτα μπορει να ειναι ενοχες καποιου που "μορφωηθκε" & "ανεβηκε κοινωνικα" πανω απο τους γονεις του, οπως ειναι & ο μικροαστικος κανονας (αλλα ας μη τα ριχνω ολα στο περιβαλλον...).
Οπως & να εχει, συγγνωμη για τον τονο - αρρωσταινω λεμε οταν τσακωνομαι. Αλλα τους προβληματισμους του σουρεαλ περι του τι παραγει ο/η καθενας/μια του συμμεριζομαι, εκει ηταν & κολλημα μου.
αν και δε θέλεις διάλογο με ανώνυμους, θα τον έχεις...λυπάμαι μόνο που θα σε ειρωνευτώ, γιατί κατά άλλα πρέπει να σε συγχαρώ για την ειλικρίνειά σου, όντως, η ναυτία που σου προκαλούν οι διαπληκτισμοί είναι μικροαστισμός του χειρίστου είδους, ενσώματος, που να σάκουγε κι ο Νίτσε...αλλά είναι βέβαια εξαιρετικό κοινωνικό skill οπότε τι σε νοιάζει;...είσαι και εργασιομανής...αλλά αρκετά με το cv σου, ας μιλήσουμε και λίγο πολιτικά...ή καλύτερα ας μη μιλήσουμε αφού έχεις ήδη ρίξει μαύρη πέτρα πίσω σου (δηλαδή στους πρώην συντρόφους σου, στις πίσω σειρέ της πορείας).
τα ερωτήματα που θέτεις, είναι όντως πάρα πολύ σημαντικά:
είναι το ίδιο ο νομικός σύμβουλος της mosando με τον καφετζή που του πάει τους καφέδες ; είναι το ίδιο ο μπάτσος με το γραφίστα; είναι το ίδιο ο κακός μπάτσος με τον καλό μπάτσο; Αξίζουν συγχαρητήρια όσοι αντί να γίνουν ιπτάμενοι στα f16 επέλεξαν να γίνουν καρδιοχειρούργοι; Αξίζουν επαίνου όσοι επέλεξαν το δύσκολο δρόμος της καριέρας στον ιδιωτικό τομέα αντί της εξασφάλισης του δημοσίου; αξίζει περισσότερα ο δάσκαλος της ειδικής αγωγής από τον ρούχλα υπάλληλο οβελιστηρίου; η νηπιαγωγός από τον τράφικερ;
Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ.
ΉΘΕΛΑ και να ξερα, τόσο εργασιομανείς άνθρωποι, και διαβασμενοι μερικοί, όταν το πράμα πάει στα γρανάζια αυτού του κόσμου, πως γίνεται να κοιτάνε το δάχτυλο...
υπογραφή: καλύτερα γαμημένα τραγικός παρά τραγικά γαμημένος.
Τώρα το τι κάνεις σωστό και τι λάθος στον εργασιακό σου χώρο μάλλον μόνο εσύ μπορείς να κρίνεις...
Βασικά όμως στους εργασικαούς χώρους μπορείς να μην κάνεις απολύτως τίποτε ή μπορείς να κάνεις τα εξής... (δεν απευθύνεται σε σένα)
Να απεργείς συνειδητά (και όχι λεγοντας τη μέρα της απεργίας για αρρώστια), να μοιράζεις έντυπο υλικό για το τι δικαιούμαστε σαν εργαζόμενοι, να ανοίγεις καθημερινά συζητήσεις όποτε σου δίνετε η ευκαιρία και με το παραμικρό, να διασπάς με κάθε τρόπο το μέτωπο ρουφιάνων,γλυφτών,προϊσταμένων,
αφεντικών, να μοιράζεις έντυπο υλικό για την απεργία και για το τι συμβαίνει στις εργασιακές σχέσεις, να τηρείς κατά γράμμα την εργατική νομοθεσία και να μην κάνεις απλήρωτες υπερωρίες, να δίνεις και κανα πολιτικό βιβλιαράκι άμα λάχει :)
Σε άλλο ποστ ο βααλ γράφει για συναδέλφους που πάνε στη δουλειά και δεν μιλάνε καθόλου. Δεν κρίνω κανέναν ούτε αν μιλάει ούτε αν δεν μιλάει. Κάπου κάπως κάποτε όμως πρέπει και να δούμε αυτό που λέγεται αντίσταση στους εργασιακούς χώρους. Αντίσταση που με τα λεγόμενα του ο σουρεαλ υποτιμάει και τη θεωρεί ρεφορμιστική γιατί για να υπάρχει αντίσταση πρέπει λέει να συντηρεί αυτό στο οποίο αντίστεκεται.
(επαναλαμβάνομαι πάλι αλλά τι να κάνουμε καμιά φορά πρέπει)
Ελα ρε συ βααλ κάναμε τέτοια πράματα και στηρίζαμε τα αφεντικά μας χωρίς να το καταλάβουμε;
Στην επόμενη δουλειά σου ξανασκέψου το πριν ανοίξεις το στόμα σου και κάνεις απεργία γιατί που ξέρεις μπορεί να στηρίζεις το σύστημα έτσι...
Oπότε καλυτερα για να ανατρέψεις το σύστημα κράτα το στόμα σου κλειστό ....
“Τώρα, αν όταν εγώ λέω εργάτες εσύ καταλαβαίνεις ανθρακωρύχους και οικοδόμους δε σου φταίω εγώ. Δεν ξέρω πως χρησιμοποιείς εσύ αυτή τη λέξη αλλά όταν λέω εργάτες εννοώ ΟΣΟΥΣ δουλεύουν, όσους στην μισθωτή εργασία βρίσκονται κάτω από το βάρος της εκμετάλλευσης. Επίσης, ελπίζω να έχεις διαβάσεις κάτι πιο πρόσφατο από το 36 και να έχεις συνειδητοποίσεις πια ότι ο εργάτης δεν είναι αυτό που ήτανε τότε.
Από που και ως που βγάζεις το συμπέρασμα ότι αποκλείουμε όλους αυτούς; Μήπως μας μπερδεύεις με κάποιους άλλους; Ή οι ορισμοί που δίνουμε σου φαίνεται να τους εξαιρούν αυτομάτως; Το ζήτημα πάντως δεν είναι ζήτημα ύψους του μισθού. (Όσα και να μας πληρώνουν είναι λίγα έτσι και αλλιώς). Με αυτή την έννοια δεν είναι κριτήριο το πόσα βγάζει ένας εργαζόμενος, για να πω αν είναι εργαζόμενος. Ίσα, ίσα είμαι από αυτούς που πιστεύει ότι πρέπει να υπάρχει μία ελαχιστη εξασφάλιση προκειμένου να αναπτυχθούν οι διεκδικητικές κινήσεις.”
Δεν εννοείς ότι και οι διαφημιστές, σεκιουριτάδες κτλ (αφού σε αυτούς ανφέρθηκα κ μου γραψες από πού βγάζω το συμπέρασμα ότι τους αποκλείω όλους αυτούς) είναι εργάτες; Γιατί αν εννοεείς κάτι άλλο, έχεις μεγάλο πρόβλημα έκφρασης. Ή ετεροτοπισμένη αυτογνωσία. (αρρώστεια ενδημική των πολιτικών χώρων, όπου ο ασθενής μαστίζεται από διαυγή κατανόηση του εαυτού του, πλην όμως –μάλλον από μια δυσλειτουργία των συνάψεων -βλ. (morris κ gauslamber, 2002) αν και οι harris k goodwill (2003) ανέλυσαν την ασθένεια ως καθαρά ψυχοσωματική- προβάλλει τα συμπεράσματα της αυτογνωστικής μεθόδου στους άλλους και όχι στον εαυτό του). Εξ΄ου κ το είσαι κου κου ες, όταν ο ίδιος μιλάς σαν κου κου ες, «λες βλακείες», όταν ο ίδιος μας έχει φλομώσει στον παραλογισμό, κτλ.
Οπότε γιατί λυσσάς μετά όταν πολύ απλά γράφω ότι όλοι αυτοί οι εργάτες πολύ συχνά παράγουν το μεγαλύτερο μέρος όλων αυτών των σκατών που μας περιτριγυρίζουν;
Θέτω κάτι πολύ απλό: ότι το γεγονός ότι κάποιος πληρώνεται από κάποιον δεν τον κάνει κ απαραίτητα συντροφό μου. Και το να χωρίζεις τον κόσμο σε εκμεταλλευτές (καφετζήδες, ταβερνιάρηδες αλλά και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων) και εκμεταλλευόμενους (μπάτσους, δικηγόρους, διαφημιστές, στελέχη πολυεθνικών κτλ αλλά και κούριερ, βοιμηχανικούς εργάτες) εμένα με κάνει να μη θέλω να διαλέξω τίποτε από τα δυο.
Βαριέμαι να ξαναγράψω τους λόγους το γιατί δηλαδή ένας που πληρώνεται μπορεί να κάνει πολύ πιο καταστροφικό έργο από έναν που πληρώνει. Ούτως ή άλλως στου ιδεολόγου την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.
Επίσης βαριέμαι να γράψω έναν ορισμό του σαρκασμού. Γιατί το να αφιερώνει κάποιος μια σελίδα στο να απαντά σοβαρά το «επιστρέφω στη ρεφορμιστική δουλειά μου, θα την πουλήσω ακριβά την υπεραξία μου κουφάλες» είναι σπατάλη χώρου. Θα μπορούσε απλά να δηλώσει ότι είναι ρομποτ κ καταλαβαίνει μόνο 0 ή 1. Εκτός κι αν το έκανε όλο αυτό για να μας πει για τη γκομενά του (τη ζαχαρωμούνω ή όπως αλλιώς την αποκάλεσε).
Ευτυχώς το γέλιο αποτρέπει, προσωρινά έστω, την αναγούλα.
Αρε κακόμοιρε μαρξ τι σου΄μελλε να πάθεις. Δε σας σώζει ούτε του κου κου ε, μάλλον για φονταμενταλισμό (χριστιανινικό) το πάτε.
Υ.γ. η αντίσταση από μόνη της χρήσιμη είναι. Αλλά όταν όλο το σύστημα ιδεών σου στηρίζεται μόνο στην αντίσταση, όταν το σύνολο της πολιτικής σου δράσης περιστρέφεται γύρω από αυτή (την καλή κληρονομιά της αριστεράς) τότε ισχύει αυτό που έγραψα.
κάποια πράγματα εγώ τα θεωρώ δεδομένα, λυπάμαι αν δεν τα συζητάω με την ίδια ευκολία όσο κάποια άλλα, αλλά είναι λυμένα εδώ και πολλά χρόνια.
1. Δεν υπάρχει καμία, μα καμία εργασία, στον καπιταλισμό που να μην παράγει σκατά, που να μην αναπαράγει το σύστημα, που να μην το βοηθάει να συνεχιστεί. Με αυτή την έννοια, ΔΕΝ ΚΡΙΝΩ ΗΘΙΚΑ καμία εργασία. Γιατί ο κοινωνικός λειτουργός στη φυλακή είναι καλύτερος από τον δεσμοφύλακα, γιατί ο ψυχίατρος είναι καλύτερος από τον παπά, γιατί ο ντελιβεράς με τα σουβλάκια είναι καλύτερος από τον δάσκαλο;
Δεν είναι και ούτε πρόκειται: ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ. Υλικά, ιδεολογικά και κοινωνικά.
2. Το ζήτημα δεν είναι αν κάποιος πληρώνεται για τη δουλειά που κάνει. Το ζήτημα είναι η απόσπαση της υπεραξίας. Αυτό ξεχωρίζει το αφεντικό από τον εργατή, και όχι το αν δουλεύουνε και οι δύο.
3. Οι μπάτσοι δεν είναι εργαζόμενοι, οι μπάτσοι είναι η υλικοποιημένη βία του κράτους.
4. Δεν υπάρχει καμία κατηγορία ανθρώπων επιφορτισμένη με το καθήκον να κάνει την επανάσταση, με αντικειμενικούς όρους. Ούτε οι μετανάστες, ούτε οι κούριερ, ούτε οι εμπορουπάλληλοι, ούτε ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ. Υπάρχει μόνο μία πιθανότητα, και η ιστορία είναι υπέρ αυτής της πιθανότητας. Τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις τα τελευταία 150 χρόνια τις κάνουν εκμεταλλευόμενοι και κυριαρχούμενοι. Αυτό δεν προυποθέτει ότι θα γίνει σίγουρα επανάσταση, αλλά αν γίνει θα γίνει από αυτούς. Μη με ρωτήσει κανείς γιατί δε θα γίνει από άλλους, δε θα απαντήσω.
5. Το να προσπαθείς να διερευνήσεις ποιος κάνει περισσότερο "κακό" είναι ηθική, και μάλιστα του χειρίστου είδους. Λες και θα αρκούσε να απαγορεύσουμε μερικά επαγγέλματα για να έρθει η επανάσταση.
Προς τον ανώνυμο:
δεν μπαίνω σε καμία διαδικασία να κρίνω προσωπικές επιλογές του καθενός, τι έκανε ή τι δεν έκανε στη ζωή του, τι αποφάσεις πήρε για αυτήν ή τι δεν πήρε. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω ψυχανάλυση στα προσωπικά ζόρια του καθενός, και ούτε μπορώ να ξέρω τι παλούκια του μπήκαν ή δεν του μπήκαν.
Μη ζητάς να σε κρίνω ή να σε κατακρίνω, δεν με ενδιαφέρει να το κάνω εδώ.
Τώρα στη δουλειά σου και στη γειτονιά σου τι κάνεις είναι το ζήτημα; Κάνεις κάτι ή δεν κάνεις τίποτα; Στη δουλειά τσιμουδιά και στο σπίτι WOW;
Σουρεάλ πάλι:
δε θα χρησιμοποιήσω τα επαγγελματικά μου ταλέντα σαν κοινωνικός λειτουργός να χαρακτηρίσω την περίπτωση σου.
Είσαι παραπομπή.
(Αλήθεια έχεις καμία ταμπέλα να μας πεις πως λέγεται αυτός που τραβάει όπως τον βολεύουν τα συμπεράσματα του άλλου και μετά του φοράει καπέλο, χωρίς ο ίδιος να έχει εκφράσει ρητώς μία θέση σε σχέση με αυτά, και έχει και την απαίτηση ο άλλος να έχει και το χρόνο και την υπομονή να συζητάει αίωνια τα πάντα;)
Φωνακλά! Ζήτω η αντιστροφή της γενικής! Ζήτω! Ζήτω! Ζήτω!
βα.αλ, καταλαβαινω & δεν ηθελα να σου αναθεσω καθηκοντα ψυχαναλυτη (ή μαλλον ηθελα αλλα καταλαβαινω γιατι ειναι ανεφικτο & ανουσιο). περα απ'αυτο, κολλημα αυτο με τον δυισμο δουλειας-σπιτι - ειναι αληθεια τοσο συνηθισμενο στους χωρους σας να ειναι καποιος ετσι στη δουλεια & γιουβετσι εξω απ'αυτη; γιατι εχει ακουστει αρκετες φορες τις τελευταιες μερες σ'αυτο το μπλογκ. οχι, δεν ειμαι wow ουτε στο σπιτι ουτε στη δουλεια - κανω οτι πιστευω θεμιτο & στα δυο μερη.
annie, δεν εχω τιποτα να προσθεσω. μπαι.
Το ερώτημα είναι: εσύ ως δεσμοφύλακας, ως δικαστής, ως μπάτσος οργανώνεσαι στη δουλειά σου; Διεκδικείς δυναμικά τα δικαιωματά σου στην απεργία και τις παροχές που ορίζει ο νόμος; Διασφαλίζεις μέσα από συλλογικό αγώνα πάντα, ότι οι εργοδότες σας κολλάνε όλα τα ένσημα που προβλέπονται από τη νομοθεσία;
Η δουλειά φίλοι μου απελευθερώνει, καμμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Τα γενναία κορμιά των ακούραστων εργατών, οικοδόμησαν τα οικονομικά και κοινωνικά θαύματα της γερμανίας και της ρωσίας του ΄30. Νομίζετε ότι αν οι εργάτες της πατρίδας μας ταλανίζονταν από τις αστικές ψευτοηθικές ανησυχίες που θέτουν κάποιοι εδώ μέσα, θα μπορούσαμε να λειτουργούμε τις φυλακές που μας δίνουν ασφάλεια, τη βιομηχανία λιπασμάτων μας που εξασφαλίζει την παραγωγή μας και το πιο ιερό όλων, τη διαφήμιση που δίνει χρώμα στην καθημερινή μας κατανάλωση, στην ίδια μας τη ζωή;
Όσο για αυτούς που τολμάνε να μιλήσουν για άρνηση εργασίας, χωρίς –άκουσον άκουσον- τη διατήρηση της εργασίας ως πρώτιστη συνθήκη, η εκφυλισμένη, αναρχοαστική ιδεολογία τους βρωμάει από μακρυά. Όπως έγραψε και ένας φίλος νωρίτερα, τους χαρίζουν τα χωράφια –αυτή η ελευθερία και η γενναιοδωρία του ελληνικού κράτους δε θα μας βγει σε καλό, ακούστε με που σας το λέω- και αυτοί αντι να κάτσουν να κοπιάσουν πάνω από τη στέρφα ελληνική γη κάθονται και κάνουν πάρτυ με χιλιάδες κόσμου στις πλατείες των χωριών. Όπου και επιδίδονται αναμφίβολλα σε όργια και χρήση ναρκωτικών. Τους είδαμε και αυτούς τους βρωμιάρηδες, μαλλιάδες των καταλήψεων που πάνε και κλέβουν τα σουπερμάρκετ και σου μιλάνε για άρνηση εργασίας και επανάσταση και δεν έχουν ούτε ένα ένσημο στα βιβλιαριά τους.
Συνεχίστε το άξιο έργο σας φίλοι μου αγνοώντας τις λοιδορίες. Ακριβώς όπως η δικτακτορία του προλεταριάτου ήταν το απαραίτητο στάδιο για τον κομμουνισμό του άυριο (κ μην πιστεύετε τους εκφυλισμένους απολογητές της αστικής τάξης τύπου αγκαμπεν) έτσι και ο μόχθος και η σκληρή ανυποχώρητη διεκδίκηση των προστατευμένων από τους νόμους του κράτους μας εργατικών μας δικαιωμάτων θα είναι το απαραίτητο στάδιο για την άυξηση μισθών τον επόμενο αιώνα. Ενδιάμεσα θα ψοφήσουμε βέβαια, αλλά μην ανησυχείτε, οι καλοί εργάτες πάνε στον παράδεισο, όπου θα έχουν την απόλαυση αιώνιας συλλογικής διεκδίκησης και συνδικαλισμού.
Όπως λέει και το ηθικοπλαστικό άσμα «δουλειά, δουλειά να μη σου λείπει».
Υ.γ. να σας πω κ ένα μικρό παράπονο: ωραία τα είπατε, στα ποστς σας, αλλά φίλοι μου γιατί κανείς σας δεν αναφέρθηκε στο μεγάλο πλήγμα των μεταναστών, οι οποίοι δουλεύουν μαύρα, χωρίς καμμία απολύτως διεκδίκιση, δεν απεργούν και δε συλλογικοποιούν τον αγώνα τους;
Όμως δυστυχώς για σένα μας την είπαν και άλλοι που την είχαν πιο μεγάλη.
Όποτε άντε τράβα και γαμήσου. (Ακόμα και σε αυτό δεύτερος έρχεσαι).
Επειδή τον τελευταίο καιρό, η επιμονή ορισμένων δοκιμάστηκε σκληρά, για να αποδειχτεί μαλακή σαν λιωμένη σοκολάτα στον ήλιο του Αυγούστου, και επειδή τα επιχειρήματα που ακούστηκαν στο ποστ του Herman Goering, μου θυμίζουν τραγικά όλα τα παραπάνω (με αυτό δε θέλω να υπονοήσω κάποια σχέση απλά είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα). Δυστυχώς, εμείς δεν έχουμε επαναστατικό υποκείμενο, ούτε άθλιους αντικειμενισμούς τραβηγμένους στα μέτρα μας. Μόνο η αθλιότητα και η ηλιθιότητα, μπορούν να πάρουν μία θέση που λέει: είμαστε με τους εκμεταλλευομένους και τους κυριαρχούμενους επειδή είμαστε οι ίδιοι και εκμεταλλευόμενοι και κυριαρχούμενοι και αν θα γίνει επανάσταση θα την κάνουν αυτοί, γιατί όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν κανένα λόγο, και να αρχίσει να μιλάει για "εργάτες" βασανιστές και μπάτσους. Για αυτούς τους λόγους προχωράω στην αναδημοσίευση του συγκεκριμένου κειμένου. Και με ύφος καρδινάλιου Ρισελιέ θα πω:
ΟΣΑ ΕΙΠΑΜΕ ΙΣΧΥΟΥΝ!
«…Για τους ανθρώπους που δεν ξέρουν, ή δεν θέλουν να διαβάζουν, οι οποίοι στον πρώτο κιόλας τόμο κατέβαλαν περισσότερη προσπάθεια να τον καταλάβουν λανθασμένα, από την προσπάθεια που ήταν απαραίτητη για να τον καταλάβουν σωστά, γι’ αυτούς τους ανθρώπους θα ήταν εντελώς άσκοπο να κοπιάσει κανείς (προκειμένου να τους εξηγήσει), έστω και ελάχιστα...»
Φρ. Ένγκελς, Συμπλήρωμα και επίλογος στο βιβλίο ΙΙΙ του Κεφαλαίου
Στο τεύχος 14 της επιθεώρησης θέσεων μάχης «Midnight Rebel» δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Εξ οικείων τα βέλη»i, ένα άρθρο «ανταπόδοσης» (έτσι αυτοσυστήνεται) στο κείμενο «Μερικά απλά ερωτήματα και απλά μερικές απαντήσεις», που είχαμε δημοσιεύσει στο προηγούμενο τεύχος του Κιβωτίου. Το άρθρο αυτό (θα ήθελε να) κάνει κριτική σε ορισμένες απόψεις που είχαμε καταθέσει σχετικά με ένα κόμικ ενός εντύπου της «Συνέλευσης ενάντια στην Ειρήνη».
Είμαστε ανάμεσα σε αυτούς που εδώ και κάμποσα χρόνια, μέσα από έντυπα, σε στέκια και σε συνελεύσεις, έχουμε τονίσει και συνεχίζουμε να τονίζουμε την ανάγκη άσκησης κριτικής (και αυτοκριτικής) ως βασικής συνιστώσας αυτών των διαδικασιών. Μιας κριτικής προσδιορισμένης αυστηρά ως τεκμηριωμένης αντιπαράθεσης θέσεων και επιχειρημάτων, ως ανοίγματος οριζόντων επιλογής (αυτό σημαίνει κρίνω: τέμνω/διαχωρίζω/μοιράζω και τελικά: επιλέγω), ως δοκιμασίας και πάλης των απόψεων στο φως του δημόσιου χώρου. Άρα, μιας πράξης διαλόγου και συζήτησης, απαλλαγμένης από υστεροβουλία και δόλο. Όχι για το καλό του διαλόγου και της συζήτησης γενικά και αόριστα, αλλά για το προχώρημα προς τα μπρος της ανταγωνιστικής σκέψης και πράξης, ειδικά και συγκεκριμένα.
Είμαστε ανάμεσα σε αυτούς που είχαμε γράψει κάποτε ότι «κάθε κείμενο έχει και την κριτική που του αξίζει». Διαβάζοντας το εν λόγω άρθρο μας ήρθε στο μυαλό μία σκέψη του είδους: «τι μαλακίες καθόμασταν και λέγαμε». Για ποιο λόγο; Επειδή την άποψη σου και τις πολιτικές της συνέπειες, όπως εξάλλου και τους συντρόφους σου, τους διαλέγεις ο ίδιος. Την ποιότητα της κριτικής των κειμένων σου και τους κριτές σου, ποτέ.
Το εν λόγω άρθρο δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κριτική, επειδή δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά που εμείς εννοούμε ορίζοντας αυτό το πράγμα. Και δεν τα έχει επειδή τονίζει ρητά ότι δεν το ενδιαφέρει να «ανοίξει κουβέντα» με τις απόψεις μας (αλήθεια γιατί τότε σπαταλάει δύο ολόκληρες σελίδες «ανταπόδοσης»;)· επειδή τις διαστρεβλώνει ασύστολα σε όλο σχεδόν το εύρος τους εξάγοντας μετά τα a-priori συμπεράσματα που αντιστοιχούν σε αυτές τις διαστρεβλώσεις· επειδή βρίθει ειρωνιών, αξιολογικών κρίσεων και προσωπικών υπονοουμένων απέναντι σε συντρόφους μας· επειδή χρησιμοποιεί ένα λόγο, που η έπαρση του συναγωνίζεται τον συναισθηματισμό του, υφαίνοντας μαζί το πέπλο της ιδεολογίας που το καλύπτει.
Παρόλο που το άρθρο στο οποίο αναφερόμαστε, πάσχει από όλα αυτά και παραβλέποντας για την ώρα το καθήκον να ξεδιπλώσουμε την ακριβή (μικρο)πολιτική σημασία του, θα προσπαθήσουμε να συζητήσουμε κάποιες πολιτικές απόψεις που αποκαλύπτονται σε όποιον μπορέσει να διαρρήξει τους ιστούς αυτού του πέπλου. Και οφείλουμε να το κάνουμε όπως ξέρουμε εμείς: δηλαδή με τον απαραίτητο σεβασμό στην πολιτική κουλτούρα από την οποία προερχόμαστε, στις πολιτικές μας σχέσεις, όχι μόνο αυτές που ήδη έχουμε αλλά κυρίως αυτές που πρόκειται να δημιουργήσουμε, και στους αναγνώστες μας. Και με την διαυγή συνείδηση ότι εχθρός μας παραμένει πάντα ο ίδιος: το κάθε είδους αφεντικό και οι σύμμαχοι του, η κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά και οι φορείς της. Όπως και με την υπενθύμιση ότι είμαστε πάντα ανοιχτοί σε οποιαδήποτε κριτική και διάλογο, που θα διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά που ήδη αναφέραμε.
Υπάρχει πρώτα από όλα ένα θεμελιώδες ζήτημαii που διατρέχει ρητά ή υπόρρητα το συγκεκριμένο άρθρο, είτε το επιθυμούν οι συγγραφείς του, είτε όχι. Εν πολλοίς, είναι το ίδιο ζήτημα που διατρέχει το συγκεκριμένο (και όχι μόνο) κείμενο του Κιβωτίου. Το ότι όμως ένα ζήτημα διατρέχει δύο κείμενα δεν σημαίνει ότι ξεκαθαρίζεται κιόλας. Αυτό το ζήτημα είναι το ζήτημα της τάξης, που στο Κιβώτιο, το έχουμε θίξει ακροθιγώς μόνο. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα δικό μας, ένα πρόβλημα ωστόσο που οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το έχουμε συνειδητοποιήσει και είμαστε εδώ και καιρό σε φάση διερεύνησης του. Σε κάθε περίπτωση όμως τους τελευταίους που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος ως εργατιστές, είναι αυτούς που έχουν γράψει ότι «η τάξη είναι διαδικασία συγκρότησης και γίγνεσθαι» ( Κιβώτιο νο 2, «Χίλιες και μία μέρες και νύχτες κοινωνικών και ταξικών ανταγωνισμών»). Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Απλά όταν κάτι τόσο κεντρικό δεν έχει απαντηθεί με κάποιο τρόπο, προκύπτουν διάφορα προβλήματα. Είτε το θέλουμε, είτε όχι κάποια από αυτά που θα συζητήσουμε παρακάτω βγαίνουν απευθείας από την μήτρα αυτού του ζητήματος.
Πριν ξεκινήσουμε ας υπενθυμίσουμε κατ’ αρχήν δύο τρία πράγματα για το κείμενο «Μερικά απλά ερωτήματα…». Καταρχήν το κείμενο ούτε στα πιο τρελλά του όνειρα δεν σκόπευε να είναι μία συνολική και τελευταία τοποθέτηση επί του ζήτηματος (επί του όποιου ζητήματος σεκιουριτάδες, αίτημα για ασφάλεια κλπ), παρά μόνο να δώσει μερικές (δηλαδή επί μέρους) απαντήσεις. Και όντως ούτε σε ένα σημείο η ανάλυση μας δεν λέει ότι αφορά όλους τους σεκιουριτάδες, και βέβαια ούτε κατά διάνοια, όπως με σκοπιμότητα λένε οι συγγραφείς της Midnight Rebel, δεν αφορά ούτε νταβατζήδες, ούτε βασανιστές… Το «Μερικά απλά ερωτήματα…» ήθελε να πει τρία πράγματα: Πρώτον τι είδους εργασία κάνουν οι σεκιουριτάδες στα σουπερμάρκετ (και μόνο εκεί) –μιας και έχουμε προσωπική εμπειρία λογω εργασίας, δεύτερον ότι θα πρέπει να αναλυθεί αυτή η εργασία (αλλά και η εργασία γενικότερα) υπό το πρίσμα μιας κοινωνικό-ιστορικής συνθήκης στην οποία αναδύεται το αίτημα για ασφάλεια, και τρίτο, ότι συνιστά πολιτικό λάθος να κρίνονται οι επαγγελματικές επιλογές (και οι όποιες άλλες επιλογές) σε ατομικό επίπεδο με ηθικούς όρους.
Προχωρούμε.
Γράφει το άρθρο (η αναδημοσίευση επί λέξει, με τους τονισμούς και το συντακτικό του πρωτότυπου): «Η αφετηρία των βασικών επιλογών καθενός και κάθε μιας δεν είναι «πολιτική», με τον τρόπο που αυτό νοείται συνήθως. Είναι ηθική (αυτό την κάνει πολιτική, μόνο που τώρα η λέξη έχει πλατύτερο νόημα). Το αν θα δουλέψει κάποιος μπάτσος, σεκιουριτάς, νταβάς, πορτιέρης, ελεγκτής, επιστάτης, μισθοφόρος, φονιάς, κλπ, κλπ, ή όχι, ΔΕΝ το αποφασίζει επειδή φύτρωσε στο «κλαράκι της καπιταλιστικής ζωής», που λέγεται δεξιά, αριστερά, αναρχία, κουκουέ. Το αν θα δουλέψει κάποιος μπάτσος, σεκιουριτάς, νταβάς, πορτιέρης, ελεγκτής, επιστάτης κλπ ή χαμάλης [ας πούμε] στην κρεαταγορά [ας πούμε], εργάτης γης ακόμα και κλέφτης [ας πούμε], το αποφασίζει επειδή οι βασικές αρχές της ζωής του/της (όπως τις έχει φτιάξει έως την στιγμή που πρόκειται να πάρει τέτοια απόφαση και οπωσδήποτε ως τα 18 του χρόνια) τον/την προσανατολίζουν εδώ, ή εκεί. Μάλιστα συμβαίνει τέτοιου είδους επιλογές (και άρα την ανάλογη ηθική στάση) να τις έχουν μόνο, ή κυρίως οι προλετάριοι και οι μικροαστοί».
Καταρχήν, αν μέχρι τα 18 κάποιος είχε διαμορφώσει ήδη τις βασικές αρχές της ζωής του, τότε το ανταγωνιστικό κίνημα, θα αποτελούνταν το πολύ από μαθητές του γυμνασίου (η οπισθοφυλακή του), ενώ η πρωτοπορία του θα ήταν τα παιδάκια του νηπιαγωγείου.
Στην ουσία τώρα. Βασική αρχή: Με όρους ηθικής αυτό τον κόσμο τον κρίνουν οι θρησκείες. Με αυτή την έννοια κάθε λέξη αυτής της παραγράφου, και κυρίως η κεντρική της ιδέα, ότι δηλαδή η εργασιακή επιλογή είναι ηθική επιλογή, είναι μεταφυσική.
Κάθε ηθική είναι μεταφυσική, ανεξάρτητα πως αντιλαμβάνεται η ίδια τον εαυτό της. Και είναι μεταφυσική επειδή ανάγει μια αυθαίρετη παράμετρο σε αξιολογικό μέτρο μιας συμπεριφοράς και μιας πράξης και με βάση αυτή ορίζει τι είναι καλό, και τι είναι κακό. Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός χριστιανού που πάει μάρτυρας σε μια δίκη που εμπλέκει δύο φίλους του, που έκαναν ένα έγκλημα… Πως πρέπει να φερθεί αυτός ο χριστιανός (που ασπάζεται ως «καλή» την αρχή -ως χριστιανός- «ου ψευδομαρτυρήσεις»), κατά την ανάκριση; Οπωσδήποτε να τους καρφώσει αφού αυτό είναι «το καλό» για την ηθική του.
Η ίδια η διαδικασία του διαχωρισμού και της επιλογής μεταξύ καλού και κακού είναι εξ ορισμού μεταφυσική, γιατί δεν συνειδητοποιεί την υποκειμενική (και ιδεολογική) της βάση. Δηλαδή για τον συγκεκριμένο χριστιανό δεν μπαίνει καν ζήτημα διερώτησης για την ηθική του, αφού εξορισμού αυτή είναι «η σωστή ηθική». Αντίθετα: η πολιτική επιλογή της κοινωνικής αυτονομίας, αναγνωρίζει την υποκειμενική βάση των μέτρων που χρησιμοποιεί για να ορίσει το καλό και το κακό. Αναγνωρίζει ότι αυτή η υποκειμενική βάση είναι η επιθυμία, η βούληση. Αυτή είναι η τεράστια διαφορά της πολιτικής επιλογής της αυτονομίας από οποιαδήποτε ηθική επιλογή, δηλαδή από οποιαδήποτε μεταφυσική. Πάντως ας το τονίσουμε: η χρήση της ηθικής ως αναλυτικού εργαλείου δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο άρθρο, ούτε αποκλειστικά την Midnight Rebel: αφορά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου, πράγμα βέβαια που δεν είναι άσχετο με την κοινωνική καταγωγή αυτών των ανθρώπων.
Κάτι ακόμα. Η λέξη ηθική βγαίνει από την ομηρική λέξη ήθος, που θα πει κλουβί. Κάθε ηθική είναι αναγκαστικά ιδιωτική/ατομική υπόθεση, γιατί εκφράζει την επιθυμία του ατόμου να περιοριστεί στο κλουβί της ατομικής του προστασίας -δηλαδή να ορίσει ατομικά τα όρια της ελευθερίας του-, με όρους οντολογικούς. Γι’ αυτό άλλωστε κάθε ηθική βγαίνει κατευθείαν από το σεντούκι του ιδεολογικού οπλοστασίου των αφεντικών: επειδή σε τελευταία ανάλυση μια συνθήκη που ορίζεται από ένα σύνολο ατομικών κλουβιών -και από τον φόβο που τα φυλάει ως έχουν- είναι η καλύτερη εγγύηση για την διαιώνιση της ύπαρξης τους. Μέσα από αυτό το πρίσμα αν κάποιος δει χωρίς ρηχούς συναισθηματισμούς την προσωπική στάση του πιτσιρικά, «κλεφτρονιού, αρχηγού συμμορίας ανηλίκων, αλητάμπουρα» (από το ίδιο άρθρο), που παρόλο που βασανίζεται δεν καρφώνει τους συνενόχους του σε αυτό που κάνανε μαζί, θα δει την αντικειμενική σημασία της ηθικής του: είναι η ηθική της ομερτά, η ηθική του «δεν καρφώνω τους φίλους μου γιατί με συνδέουν όρκοι πίστης μαζί τους». Και όχι μόνο: κυρίως με συνδέει η κοινή ανάγκη να επιβεβαιώσω την συμμορία μου, που είναι και ο απαραίτητος όρος για να συνεχίσω να ζω, όπως ζω. Με γεια του και με χαρά του πιτσιρικά, όμως αυτή η στάση διαφέρει τόσο εκκωφαντικά από την πολιτική επιλογή της αυτονομίας (μια επιλογή δημόσια/συλλογική), όσο η ληστεία τράπεζας από δύο-τρεις ανθρώπους για την πάρτη τους, από την απαλλοτρίωση των τραπεζών, που έκανε η ομάδα Ντουρούτι στον Ισπανικό εμφύλιο,για τους σκοπούς της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Την ενασχόληση με την μεταφυσική των εργασιακών επιλογών, δηλαδή την πολυτέλεια της επαγγελματικής επιλογής πράγματι δεν την έχουν όλοι: την έχουν κυρίως αυτοί που βρίσκονται σε κάποια στιγμή της ζωής τους στην θέση είτε να αναλάβουν τον ρόλο για τον οποίο τους έχει προετοιμάσει το σύστημα, είτε να το αρνηθούν: δηλαδή οι γόνοι των αφεντικών/εξουσιαστών, και οι φοιτητές. Τονίζοντας ότι και αυτή η επιλογή είναι σήμερα όλο και λιγότερο πια δυνατή για κάποιον -για αντικειμενικούς λόγους, εφόσον το σύστημα, δείχνει όλο και λιγότερο να χρειάζεται ένα μεγάλο μέρος αυτών που προετοιμάζει για να στελεχώσουν τους μηχανισμούς του, με τους όρους που το έκανε παλιότερα-, σε κάθε περίπτωση αυτή η επιλογή είναι πολιτική, πολιτικότατη μάλιστα. Και σαν τέτοια αξίζει κάθε σεβασμό εφόσον εμπεριέχει πολιτική συνείδηση, αναγνωρίζει τα όρια της και δεν γίνεται υπό το βάρος ενοχοψυχιακών συμπλεγμάτων.
Ας πάει όμως κάποιος άγγελος της επανάστασης να μιλήσει για ηθική στα παιδιά των αγροτών των ορεινών περιοχών της Ελλάδας, ή στα παιδιά των εργατογειτονιών στο Περιστέρι, ή στα Καμίνια, που η ζωή τους -από την στιγμή που γεννιούνται- είναι σε μεγάλο βαθμό καθορισμένη να είναι στα χωράφια και στα βοσκοτόπια, ή στην οικοδομή και στα εργοστάσια αντίστοιχα, για να μη μιλήσουμε επουδενί για τις δυνατότητες επιλογών στις βραζιλιάνικες φαβέλες, ή στις παραγκουπόλεις των αραβικών μητροπόλεων. Εκεί ηθική είναι το όνομα της ανάγκης. Σημαίνει τώρα ότι αυτά τα άτομα και οι επιλογές τους είναι υπεράνω κριτικής; Σημαίνει μήπως πως η στάση μας απέναντι τους θα είναι διαφορετική όταν βρεθούμε σε απέναντι χαρακώματα; Όχι βέβαια. Σημαίνει όμως σίγουρα ότι πρέπει να προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε. Σημαίνει ότι τα συνθήματα (π.χ. Ήσουνα που ήσουνα μαλάκας μια ζωή/ τώρα πήγες κι έγινες μαλάκας με στολή), μπορεί να ‘χουν το φαινομενικό «καλό» ότι «μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά» (των πιτσιρικάδων, των «άγριων» νεολαίων, κλπ), αλλά σπάνια μπορούν να περικλείσουν έστω και το ελάχιστο της πραγματικότητας αυτού του κόσμου.
Όχι μόνο στο ζήτημα των επιλογών, αλλά γενικότερα. Πριν μερικά χρόνια έγινε μια απεργία σε μια εταιρία ταχυμεταφορών, στην Θεσσαλονίκη. Η απεργία ήταν έξω από συνδικαλιστική ή άλλη κάλυψη, και σε ένα βαθμό οργανώθηκε από άτομα του ευρύτερου χώρου της αμφισβήτησης, που είχαν ένα καλό συσχετισμό εργαζομένων στην εταιρεία. Ανάμεσα στους απεργούς όμως υπήρχαν και άνθρωποι, που διάβολε, είχαν και άλλα πράγματα στα μυαλό τους, πέρα από το την επανάσταση και την πτώση του κράτους. Είχαν ας πούμε μικρά παιδιά, άρρωστη γυναίκα, κτλ. Ε την πρώτη μέρα ένας τέτοιος άνθρωπος συμμετείχε στην απεργία, την δεύτερη επίσης, την τρίτη επίσης, οι μέρες περνούσαν όμως και όπως ήταν φυσικό η απεργία (παρά την τεράστια σημασία της σαν κίνηση) έμενε απομονωμένη και ο άνθρωπος αυτός, είπε στους συναδέλφους του με λύπη ότι δεν γίνεται να συνεχίσει. Ο σύντροφος που μας διηγήθηκε αυτό το περιστατικό είχε την ευφυΐα και την σεμνότητα να αναρωτηθεί : τι μπορούσαμε να του πούμε; Ας μας πει αυτός που κρίνει με βάση την ηθική, πως θα έκρινε αυτή την στάση; Ανήθικη γιατί πούλησε την απεργία. Ηθική επειδή σκέφτηκε την οικογένεια του; Ούτε ηθική, ούτε ανήθικη; Τελικά το ζήτημα είναι αυτό; Ή το ζήτημα είναι ότι τόσες χιλιάδες εργάτες της Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο), άφησαν μερικούς απεργούς μόνους τους, ή αρκέσθηκαν στην διαμεσολάβηση του επίσημου κράτους (Εργατικό Κέντρο, κλπ).
Όσον αφορά τώρα την κουβέντα περί ηθικής και μπάτσων ας έχουμε γενικά στο μυαλό μας ότι ο ιδεαλισμός (οι «κακοί μπάτσοι», οι «σκατόψυχοι φασίστες», κλπ) είναι δομικό χαρακτηριστικό ενός υποβόσκοντος μικροαστισμού.
Πάντως ας το ξεκαθαρίσουμε από την πλευρά μας: Τους μπάτσους δεν τους βλέπουμε σαν εχθρούς μας επειδή έκαναν μια «ανήθική» επιλογή στα 18 τους χρόνια, πράγμα που άλλωστε δεν ισχύει αφού η επιλογή τους υπήρξε «ηθικότατη», με τους δικούς τους όρους πάντα. Τους βλέπουμε σαν εχθρούς μας επειδή τους συναντάμε απέναντι μας κάθε φορά που κατεβαίνουμε στο δρόμο, με διάθεση να αμφισβητήσουμε αυτόν τον κόσμο. Δηλαδή τους βλέπουμε σαν εχθρούς μας επειδή συγκροτούν την εμπροσθοφυλακή του νόμιμου μονοπωλίου της βίας (αν και στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύουν παρά ένα μικρό μόνο κλάσμα της).
Πάμε παρακάτω, να μιλήσουμε για την εργασία και την «ηθική» της. Η εργασία είναι η βασική πηγή πλούτου στον καπιταλισμό. Δεν χρειάζεται να χει διαβάσει κάποιος την «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» του Κάρολου για να το γνωρίζει. Έχει ηθική η εργασία; Δηλαδή υπάρχει καλή εργασία και κακή εργασία; Αυτά τα μυστηριώδη ερωτήματα αντιμετωπίζουν μόνο όσοι έχουν επιλέξει να περπατάνε στο νεκρό δάσος των νοημάτων της μεταφυσικής. Όχι όμως και τα αφεντικά. Αυτά ξέρουν καλά που περπατάνε (και τι πατάνε).
Κάθε εργασία που εκτελείται στον καπιταλισμό, έχει σαν άμεσο ή έμμεσο στόχο την αναπαραγωγή του συστήματος. Είτε μέσω της άμεσης απόσπασης υπεραξίας από αυτήν. Είτε μέσω της αναπαραγωγής, της διεύθυνσης, της οργάνωσης, αυτών που παράγουν υπεραξία. Είτε μέσω της καταστολής αυτών που θα επιθυμήσουν με οποιονδήποτε τρόπο να ξεφύγουν από τις νόρμες αυτού του βασικού κανόνα. Υπάρχει μήπως εργασία μέσα στο σύστημα που μπορεί να ξεφύγει από αυτό τον κανόνα και την οποία να αμείβουν τα αφεντικά; Ας γελάσουμε. Θα σε πλήρωνε κανείς ποτέ για να απεργάζεσαι την καταστροφή του;
Τι είναι αυτό που υπάρχει και μπορεί να κάνει μια εργασιακή επιλογή, ηθική και μια άλλη ανήθική; Η μεσολάβηση της ιδεολογίαςiii. Μιας ιδεολογίας που μπορεί να λέει για παράδειγμα ότι «ο δάσκαλος είναι μπάτσος μυαλών». Ενώ ο κούριερ, για παράδειγμα, «εργάτης-δυνάμει επαναστατικό υποκείμενο». Μιας ιδεολογίας γι’ αυτό πραγματικά ιδεαλιστικής, σεκταριστικής κα πολιτικά καθυστερημένης.
Ιδεαλιστικής γιατί χρησιμοποιεί ηθικούς δηλαδή μεταφυσικούς όρους για να αντιληφθεί τις ανταγωνιστικές σχέσεις, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να ερευνά, να εξετάζει και να αναλύει. Να αναλύσει για παράδειγμα το γεγονός της πιθανής συνειδητοποίησης από τον δάσκαλο του ρόλου του και της έμπρακτης προσπάθειας του να τον αρνηθεί, παραμένοντας όμως δάσκαλος. Να αισθάνεται για παράδειγμα ότι τρώει χαστούκια όταν ο κούριερ συνάδελφος του βρίζει τους αλβανούς, ή γλείφει το αφεντικό, και να τον θεωρεί προδότη της τάξης του, λες και επειδή είναι κούριερ είναι αντικειμενικά επιφορτισμένος από τον θεό της επανάστασης, να αντεπεξέλθει στην επαναστατική του αποστολή. Και εδώ είτε το θέλουμε είτε όχι μπαίνουμε στο ζήτημα για το οποίο μιλήσαμε στην αρχή: δηλαδή το ζήτημα της τάξης. Αν αντιλαμβάνεσαι αντικειμενικά την τάξη, όπως δηλαδή την αντιλαμβάνονται οι κοινωνιολόγοι, π.χ. ανάλογα με το εισόδημα του κάθε υποκειμένου, ή ανάλογα με την δυνατότητα του να ικανοποιεί τις αναπαραγωγικές του ανάγκες, τότε θεωρείς ότι επαναστατικό υποκείμενο είναι οι μετανάστες και μάλιστα τα πιο χαμηλά οικονομικά τμήματα τους, ή αυτοί που ξημεροβραδιάζονται στα γήπεδα επειδή δεν έχουν καταλάβει ακόμα την ιστορική τους αποστολή. Και σε αυτ’η την περίπτωση βέβαια, αν διατηρείς κάποια ψήγματα διανοητικής εντιμότητας δεν πρέπει να κάνεις τίποτα άλλο από το να αναζητάς μάταια τιε αιτίες του ξυλοδαρμού σου από την πραγματικότητα
Σεκταριστικής επειδή αρνείται την δυνατότητα της συνείδησης. Και όντως όταν στα 18 έχεις πάρεις μία απόφαση once in a lifetime από εκεί και πέρα τι μένει; Τίποτα. Καμία επιλογή, καμία δυνατότητα αλλαγής. Τα πάντα παγώνουν την στιγμή εκείνη της απόφασης και ύστερα όλα παίρνουν τον σωστό ή τον λάθος δρόμο τους. Πρακτικά όμως τι σημαίνει αυτό; Πολιτικά ποιες είναι οι συνέπειες του; Ας μας απαντήσουν οι ίδιοι οι συγγραφείς της Midnight Rebel. Αντιγράφουμε: «Γιατί να κολακεύουμε τις αργοπορημένες συνειδήσεις αν έτσι προσβάλλουμε εκείνες που που είναι ακριβείς στα ραντεβού τους, και το πληρώνουν; Αν πρόκειται να μιλάμε σοβαρά για συνείδηση, δεν πρέπει να πετάμε στα σκυλιά το κλειδί της: την επιλογή. Αν (…) αξίζει τιμών και αναγνώρισης κάποιος που έγινε λεγεωνάριος και μετά το μετάνιωσε πόση άραγε τιμή και αναγνώριση αξίζει σε όλους εκείνους που ΔΕΝ έγιναν –αν και θα μπορούσαν; Ποια η τιμή για όσους επιλέγουν να μην γίνουν «επαγγελματίες οπλίτες». (τχ.9).
Ποια είναι -τώρα- η στάση των συγγραφέων της Midnight Rebel απέναντι σε όσους κάνοντας αυτοκριτική αρνούνται έμπρακτα τις προηγούμενες επιλογές τους; Έκανες μια ανήθικη επιλογή στα 18 σου χρόνια, είσαι κάθαρμα... Αλλιώς: καθυστερημένη συνείδηση… Τς… τς… τς… Χάσατε το ραντεβού σας…
Αν πάρουμε αυτή την θέση και την προβάλλουμε στο παρελθόν, καμία επανάσταση δεν έπρεπε να γίνει… Η συνείδηση ήρθε πάντα πολύ αργά. Άργησε το ’17 στη Ρωσία, άργησε το ’18 στην Γερμανία, άργησε το ’36 στην Ισπανία. Κάτι ύποπτο συμβαίνει εδώ για να είναι μονίμως καθυστερημένη η άτιμη και παρά την καθυστέρηση της η ιστορία να συνεχίζεται. Τελικά που είναι το ύποπτο και που υπάρχει; Μάλλον μόνο στο μυαλό των συγγραφέων της Midnight Rebel. Είναι πολιτικά απαράδεκτο να αρνηθούμε την δυνατότητα στους ανθρώπους να αλλάζουν τα μυαλά τους… Το πρόβλημα δεν είναι πότε θα έρθει η συνείδηση, το θέμα είναι αν θα έρθει κάποτε, και όταν θα έρθει να μην της κλείσουμε την πόρτα στα μούτρα, επειδή εμείς είμασταν συνεπείς. («Εμείς, εμείς/οι μόνοι συνεπείς», φώναζαν τα μπλοκ των σταλινικών του ΚΚΕμ-λ, στις διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης).
Τέλος, πολιτικά καθυστερημένης ιδεολογίας γιατί πέφτει στην λούμπα του ψυχολογισμού, δηλαδή του συναισθηματισμού, που σαν τέτοια αποτελεί πολιτική κληρονομιά των χρόνων του ’60. Όμως από αυτή την λούμπα, δεν μπορείς να αντικρίζεις με ανταγωνιστικό τρόπο αυτόν τον κόσμο, παρά μόνο (ή κυρίως) με ψυχολογικούς όρους. Αυτοί που σκέφτονται ανταγωνιστικά δεν εξετάζουν ψυχολογικά κίνητρα και προθέσεις επιλογών (τις αφήνουν πεταμένες κάτω σαν τα φθινοπωρινά φύλλα, να στρώνουν το δρόμο για την κόλαση). Εξετάζουν στάσεις, θέσεις, πράξεις και συμπεριφορές. Αυτές κρίνουν, με βάση αυτές καθορίζουν την πολιτική τους θέση και στάση απέναντι σε υποκείμενα και σε κοινωνικές σχέσεις.
Οι συναισθηματισμοί και οι ενοχές δεν είναι γι’ αυτούς που έχουν επιλέξει το δρόμο της κοινωνικής αυτονομίας. Είναι γι’ αυτούς που θέλουν να προκαλέσουν οίκτο, λύπη, ενοχή, τελικά μιλιταντισμό, και ότι αυτός συνεπάγεται. Τέλος.
κάνω και εγώ κατάχρηση και λέω επειδή το θέμα ξέφυγε και πιάσαμε τις θεωρίες....
Ο καλύτερος τρόπος δηλαδή για να ξεφύγεις από το θέμα
όποιο αφεντικό χρησιμοποιεί μαύρη εργασία είναι απαράδεκτο και κατακριτέο είτε είναι αριστερό είτε δεξιό και για να καταλήξουμε, το μπαρ με το τυχαίο όνομα "μανιφέστο" πρέπει να κολλήσει τα ένσημα. και παύλα
κτήνος
καθε ενας που σας κανει κριτικη του τη μετρατε; και πως το κανετε αυτό; βάζετε χάρακα στον κώλο;
το ότι καταφεύγετε σε χυδαιότητες πάντως δε σας τιμά.
και αν θέλετε να κάνετε κριτική σε ένα άρθρο να βάζετε και ολόκληρο το άρθρο στο οποίο αναφέρεστε, όχι μόνο την κριτική σας.
καταλαβαίνω ότι ως επαναστάτες δεν έχετε χρόνο να ασχολείστε με τέτοιες ηθικίστικες λεπτομέρειες, αλλά και εμείς οι αναγνώστες του μπλογκ σας τόσα βρισίδια και έπαρση δεχόμαστε, να μην έχουμε και την πολυτέλεια της σφαιρικής ενημέρωσης;
Αν μου το βρεις σε ηλεκτρονική μορφή δεν έχω κανένα πρόβλημα να το βάλω.
Όσο για την έπαρση και τις προσβολές λυπάμαι για τις ευαισθησίες σου, αλλά έπρεπε να σκεφτείς και εσύ τις δικές μου.