Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Κάθε φορά που βλέπω τηλεόραση, γράφω και μία ανάρτηση. Να ένας καλός λόγος, ακόμα να μην βλέπω τηλεόραση, λοιπόν. Ωστόσο, αυτό από μόνο του δεν ήταν αρκετό, αν δεν ερχόταν και ο φίλος μας ο Αρσέν με την τελευταία του ανάρτηση να θίξει αυτό το ζήτημα.

Χάζευα τις προάλλες ένα σίριαλ, δε θυμάμαι ποιο να σας πω, όπου έχει πάει τώρα μία ραδιοφωνική παραγωγός (διάσημη φυσικά) σε ένα νοσοκομείο, όπου εκεί βρίσκεται και μία γυναίκα, στην οποία χωρίς να το ξέρει της έχουν κάνει τεστ εγκυμοσύνης σε ένα κέντρο που την έχει στείλει η εταιρία να κάνει ιατρικές εξετάσεις, με αποτέλεσμα να την απολύσουν. Κλαίγεται τέλος πάντων στη ραδιοφωνική παραγωγό, για να το βγάλει στη φόρα, και η παραγωγός της λέει ότι κάτι θα κάνει. Τέλος πάντων, γίνεται μία ολόκληρη ιστορία, μιας και ο γιατρός που της έκανε την εξέταση είχε κάτι διαφορές με τη ραδιοφωνική παραγωγό. Κάπου εκεί δεν άντεξα την ηλιθιότητα και άλλαξα κανάλι (για να μην αντέξω συνολικά την ηλιθιότητα και να κλείσω τελικά την τηλεόραση).

Δε θα έδινα σημασία σε κάτι τέτοιο. Αν δεν είχε προηγηθεί και κάτι άλλο σχετικό. Δε θυμάμαι που και πως συζητούσαμε για το τι γίνεται στην επαρχία, σε διάφορους εργασιακούς χώρους, και κάποιος συνομιλητής ανέφερε για κάτι κοπέλες στο Hondos, στη Χαλκίδα συγκεκριμένα, που ενώ ήταν έγκυες, τις τρέχανε, και τους κάνανε τη ζωή δύσκολη. Η κουβέντα συνεχίστηκε και προσπαθούσα να πείσω το συνομιλητή μου, για μερικά στοιχειώδη πράγματα σε σχέση με την εργατική νομοθεσία, όπου ας πούμε, απογορεύεται η απόλυση εγκύου κλπ κλπ. Τέλος, πάντων η κουβέντα σταμάτησε στην άγνοια και στο φόβο των εργαζομένων. Φόβος που σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι απλώς φόβος, και ο οποίος ειδικά στην επαρχία μπορεί να λάβει πολλές διαστάσεις (που θα βρω δουλειά μετά, και θα είμαι μαύρο πρόβατο και κανένας δε θα με πάρει στη δουλειά του και άλλα διάφορα λιγότερο ή περισσότερο ανεδαφικά).

Έχοντας προηγηθεί αυτή η κουβέντα, (που εγώ εξεπλάγην που μία έγκυος γυναίκα δεν γνώριζε μερικά στοιχειώδη δικαιώματα), όταν είδα αυτό το κομμάτι από το σίριαλ, όπου ούτε καν το να πας σε δικηγόρο δεν αναφέρθηκε από την παντογνώστρια ραδιοφωνική παραγωγό, και φυσικά ούτε λόγος για την Επιθεώρηση Εργασίας, (λες και οι εταιρείες είναι παντοδύναμοι θεοί!), σκέφτηκα: με κάτι τέτοια λογικό είναι να μην έχουμε ιδέα για τίποτα! Και μετά ολοκλήρωσα τη σκέψη μου: αν αυτό το γυρνάγανε αλλιώς και λέγανε τι να κάνει σε μία τέτοια περίπτωση μία έγκυος γυναίκα θα ήταν προπαγάνδα.

Αυτό που είδαμε όμως δεν είναι προπαγάνδα, είναι στην χειρότερη ένα σίριαλ.

Ναι καλά!

Υπάρχει ένα ζήτημα που για εμένα είναι σημαντικό. Ένα πολιτικό ζήτημα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κουλτούρα διεκδικητικότητας στους χώρους δουλειάς. Όχι μόνο συλλογικής, αλλά ούτε καν και ατομικής. Όχι μόνο στο επίπεδο κάποιας μεγάλης διαφοράς με το αφεντικό, αλλά ακόμα και στο επίπεδο της καθημερινότητας. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, όταν κάποιοι σύντροφοι στην Αθήνα, πριν πάρα πολλά χρόνια, μου είχαν πει ότι στις δουλειές τους δεν “μιλούσαν”, εγώ φυσικά δεν εννοούσα να ξέρει το αφεντικό ότι βγάζεις έντυπο και ότι κάθε Τετάρτη έχεις μάζεμα, όχι, τίποτα σιωπή και μουγκαμάρα, συμπληρώνοντας “αλλού είναι τα ζητήματα”. Πήγαιναν για δουλειά και φεύγανε (έτσι για να μην λέμε μόνο για την άγνοια των εργαζομένων)! Ειδικά στην επαρχία, αυτό σε μερικές περιπτώσεις λαμβάνει μεγάλη έκταση. Και εδώ δε μιλάω, καν για επαναστατικά και άλλα τέτοια. Μιλάω για στοιχειώδη γνώση της νομοθεσίας. Στοιχειώδη γνώση που κανένας τους δε θέλει να έχουμε, ούτε αφεντικά ούτε κράτος ούτε συνδικάτα.

Με αυτή την έννοια είναι πολύ σημαντικό οι εργαζόμενοι να δίνουν μάχες και να τις κερδίζουν, σε όλα τα επίπεδα.

Επίσης, ακόμα πιο εξαιρετικά σημαντικό είναι να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη.

Τέλος, το πιο σημαντικό όλων είναι όπου βρισκόμαστε να αγωνιζόμαστε.