Υπάρχει ένα είδος μουσικής, το οποίο νιώθω να μην καταλαβαίνω καθόλου. Όχι, μουσικά ή στιχουργικά, αλλά μάλλον νιώθω ότι δεν μπορώ να συντονιστώ στο πως το εκλαμβάνει η μεγάλη πλειοψηφία των ακροατών στη χώρα μας. Το είδος αυτό είναι η reggae...
Δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω διεξοδικά για αυτό, αλλά το τρίπτυχο καλοκαίρι, reggae, παραλία δεν μου κάθεται καθόλου καλά. Μπορεί να είμαι και ψυχανώμαλος -δεν ξέρω. Για την ακρίβεια, μη μου βάλεις το καλοκαίρι να ακούσω reggae... Ξενερώνω... Μπορεί να φταίει το ότι θεωρείται καλοκαιρινή μουσική, και παντού ακούς τις πιο άθλιες εκδοχές της, μπορεί να φταίει το ότι θεωρείται χαλαρή μουσική και χαρούμενη, και πρέπει αυτομάτως να είσαι χαλαρός και χαρούμενος. Μπορεί να φταίει το ίδιο το καλοκαίρι, όπου όλοι πρέπει να είναι χαλαροί και χαρούμενοι, μονίμως. Γιατρέ μου, δεν ξέρω τι φταίει, αλλά εγώ στη ρέγκε βρίσκω μόνο θλίψη και οργή, θλίψη που μετατρέπεται σε οργή και οργή που μετατρέπεται σε θλίψη. Πάνω σε αυτό είχα κάνει μία τεράστια συζήτηση με ένα φίλο, που δεν τέλειωσε ποτέ, για το ότι εγώ θεωρώ τη reggae θλιμμένη και οργισμένη και όχι χαζοχαρούμενη ντάγκλα...
Τέλος πάντων, βίτσια είναι αυτά και ο καθένας καταλαβαίνει ότι θέλει. Φυσικά.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πιθανά επειδή δεν μπορεί εδώ και χρόνια να φύγει από μία γωνία του μυαλού μου αυτό εδώ το τραγούδι. Οργισμένο, χαρούμενο, γιορτινό και θλιμμένο ταυτόχρονα.
Φυσικά, το απο πάνω, κάποιοι δε θα το έλεγαν reggae αλλά ska... Ντάξει, και το original από κάτω δεν είναι ούτε αυτό reggae, αλλά rocksteady...
Τέλος πάντων, δεν ξέρω για ποιον ουσιαστικό λόγο έχω βάλει τα παραπάνω (πέρα από το να πω τον καυμό μου...). Μπορεί να θέλω να ακούσω ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που βρίσκουν στη reggae (και σε ολα τα υποείδη, για τους σχολαστικούς) μία συγκεκριμένη θλίψη.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω διεξοδικά για αυτό, αλλά το τρίπτυχο καλοκαίρι, reggae, παραλία δεν μου κάθεται καθόλου καλά. Μπορεί να είμαι και ψυχανώμαλος -δεν ξέρω. Για την ακρίβεια, μη μου βάλεις το καλοκαίρι να ακούσω reggae... Ξενερώνω... Μπορεί να φταίει το ότι θεωρείται καλοκαιρινή μουσική, και παντού ακούς τις πιο άθλιες εκδοχές της, μπορεί να φταίει το ότι θεωρείται χαλαρή μουσική και χαρούμενη, και πρέπει αυτομάτως να είσαι χαλαρός και χαρούμενος. Μπορεί να φταίει το ίδιο το καλοκαίρι, όπου όλοι πρέπει να είναι χαλαροί και χαρούμενοι, μονίμως. Γιατρέ μου, δεν ξέρω τι φταίει, αλλά εγώ στη ρέγκε βρίσκω μόνο θλίψη και οργή, θλίψη που μετατρέπεται σε οργή και οργή που μετατρέπεται σε θλίψη. Πάνω σε αυτό είχα κάνει μία τεράστια συζήτηση με ένα φίλο, που δεν τέλειωσε ποτέ, για το ότι εγώ θεωρώ τη reggae θλιμμένη και οργισμένη και όχι χαζοχαρούμενη ντάγκλα...
Τέλος πάντων, βίτσια είναι αυτά και ο καθένας καταλαβαίνει ότι θέλει. Φυσικά.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πιθανά επειδή δεν μπορεί εδώ και χρόνια να φύγει από μία γωνία του μυαλού μου αυτό εδώ το τραγούδι. Οργισμένο, χαρούμενο, γιορτινό και θλιμμένο ταυτόχρονα.
Φυσικά, το απο πάνω, κάποιοι δε θα το έλεγαν reggae αλλά ska... Ντάξει, και το original από κάτω δεν είναι ούτε αυτό reggae, αλλά rocksteady...
Τέλος πάντων, δεν ξέρω για ποιον ουσιαστικό λόγο έχω βάλει τα παραπάνω (πέρα από το να πω τον καυμό μου...). Μπορεί να θέλω να ακούσω ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που βρίσκουν στη reggae (και σε ολα τα υποείδη, για τους σχολαστικούς) μία συγκεκριμένη θλίψη.
Κατηγορία: Μουσική
15 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
apodrasi apo ti mizeria me oli tin mizeria tis apodrasis.
i ali8eia brisketai stous sex pistols. gege?
Ι like reagge πάντως. ένα από τα πρώτα cd που αγόρασα ήταν bob marley και ήταν χειμώνας με βροχή... και ναι δεν ήταν χαζοχαρούμενο cd
ρεγγε μουσική ελευθερίας; όχι στο ελλάντα....στο ελλάντα ρέγκε = τριτογενής και μικρομεσαιοαφεντικά - "φιλαράκια"....
συνώνυμα: μανο τσάο, μπαμπαζούλα...
φωνακλάς
ktinos
πατήστε εδώ για να το κατεβάσετε από το diymusic.org
....και είπαμε οτι περιμενουμε το κειμενακι των 5 γραμμών
ρεγγε μουσική ελευθερίας; όχι στο ελλάντα....στο ελλάντα ρέγκε = τριτογενής και μικρομεσαιοαφεντικά - "φιλαράκια"....
Ορισμένοι έχουν ανακαλύψει τον ταξικό εχθρό στην Ελλάδα —είναι τα μικρομεσαιοαφεντικά, ιδιοκτήτες β' διαλογής καλοκαιρινών μπαρ, ψησταριώνε με ντελίβερι κλπ.
Λογικό λοιπόν, ανάλογη με την πρόσληψη του ζητήματος αυτού να είναι η πρόσληψη της ρέγγε από τους έλληνες.
φωνακλας
Γνωμοδότη
τα μικροαφεντικά δεν είναι ταξικός εχθρός γιατί με ποιους θα στήσουμε τον αντιιμπεραιλιστικό αγώνα; Με τους μαλάκες τους εργάτες;
Γνωμοδότη
τα μικροαφεντικά δεν είναι ταξικός εχθρός γιατί με ποιους θα στήσουμε τον αντιιμπεραιλιστικό αγώνα; Με τους μαλάκες τους εργάτες;
Ποιός αντιϊμπεριαλιστικός; Για αυτά -και άλλα- είμαστε τώρα; Προέχει ο αγώνας ενάντια στα νυχτοκάματα του τρόμου στα ντελίβερυ.
Ο επόμενος μελιγαλάς θα είναι κάποιο υπόγειο σε πιτσαρία.
Γιατί, σάμπως τώρα ξέρουμε τι τρώμε;
Τα έλεγε ο Μπωβέ αλλά δεν τον ακούγαμε...
Ο επόμενος μελιγαλάς θα είναι κάποιο υπόγειο σε πιτσαρία.
Φόρος τιμής στα ηρωϊκά μικροαφεντικά, σφαγέθέντα υπό των ντελιβερο-συμμοριτών...