Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Χτες Αλίκη είδα ένα όνειρο...
Ναι.. τι είδες θες να μου πεις;...
Είδα τον καθρέφτη να σπάει, μόνο ήμουνα πολύ κοντά και με κόψανε τα γυαλιά. Γέμισε ο τόπος αίματα.
Και τι έκανες μετά;
Δεν έκανα τίποτα, κοίταζα τα αίματα.

Jonathan Richman, Roadrunner

Θα προσπαθήσω να μαζέψω εδώ συνολικά κάποια πράγματα. Τρέχουνε παράλληλα 4 συζητήσεις σε αυτό εδώ το ιστολόγιο, που ποτέ δε θέλησε να είναι κάτι παραπάνω από ένα πεδίο προσωπικής και πολιτικής έκφρασης, και πολλά που θα έπρεπε να τα βάλω σε κάθε μία απάντηση, θα πρέπει να επαναληφθούν. Όχι επειδή δεν μπορείτε εσείς να διαβάσετε 4 συζητήσεις ταυτόχρονα, αλλά κυρίως επειδή είναι πιο βολικό για εμένα. Επίσης, θα ήθελα να σας πληροφορήσω εκτός από το “οι κομμουνιστές είναι ευγενικοί άνθρωποι” του γερό μπάρμπα μου κομμουνιστή, μεγάλωσα και με το “I'm cruel only to be kind”. Θα είμαι σκληρός με αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να είναι είμαι ευγενικός με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μου.

Θα ξεκινήσω από τον αφελή Johnny Q, ο οποίος μας παραπέμπει στα στατιστικά και πληθυσμιακά στοιχεία των συνεδρίων του ΚΚΕ για να μας αποδείξει ότι η πλειοψηφία του κόσμου που συμμετέχει είναι εργάτες. (Παρόλ' αυτά κρίνω ότι το ποσοστό των καλλιτεχνών είναι ιδιαίτερα αυξημένο καθότι το 1% είναι μεγάλο νούμερο, 10 καλλιτέχνες στους χίλιους; 100 στις 10.000; 1.000 στις 100.000; 10.000 στα 10.000.000; Δηλαδή ρε Johnny, πέραν του ότι έχουμε ήδη τουλάχιστον 10.000 καλλιτέχνες σε αυτή τη χώρα αν κάνουμε και την πληθυσμιακή αναλογία με βάση το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ, ε τότε οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι γύρω στο 1,5 εκατομμύριο. Φυσικά και δεν είναι έτσι, όμως απλά ως γνωστόν οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι προοδευτικοί. Αλλά και πάλι πολλοί είναι. Τέλος πάντων.) Καμία έκπληξη: είπε κανείς ότι η πλειοψηφία του κόσμου είναι τραπεζίτες, πετρελαιάδες, βιομήχανοι και μεγαλέμποροι; Όχι βέβαια. Από ότι θυμάμαι το ποσοστό σας πρέπει να είναι γύρω στο ποσοστό και του γενικού πληθυσμού. (Να θυμηθώ να τσεκάρω και αυτό με τους καλλιτέχνες για το γενικό πληθυσμό.) Επίσης, μπορεί να έχει ο χώρος τα χάλια του σε κάποια πράγματα. Αλλά τουλάχιστον, μπορείς να βγεις ελεύθερα να τα πεις. Όμορφα και ωραία. Και να σε ακούσουν και άλλοι σύντροφοι-ισσες να σε κρίνουν, να τους κρίνεις κλπ. Θες να μιλήσουμε για την εσωκομματική δημοκρατία του ΚΚΕ; Άστο καλύτερα. Επίσης, ας μη μιλήσουμε για τους οικοδόμους, που μόνο εργάτες δεν είναι. Τέλος πάντων.

Πάμε παρακάτω.

Για τον Φωνακλά και τον Reddove. Τη δέχομαι την κριτική σας. Σαν ακροατής και σαν ένα πολιτικό υποκείμενο. Δε με αφορά άμεσα, παρα μόνο έμμεσα. Άρα δε θα πάρω θέση πάνω σε αυτή τώρα. Επίσης, το ξαναλέω ουδεμία σχέση έχω με την ομάδα. Αυτό το οποίο υπερασπίστηκα, ήταν το δικαίωμα τους, και δικαίωμα μας, να βγαίνουμε να φωνάζουμε όποτε αδικούμαστε. Επίσης, αυτό που υπερασπίστηκα ήταν να μην έχουν κανένα λόγο για το τι κάνουν ή δεν κάνουν συνάδελφοι εργαζόμενοι, τα τσιράκια των αφεντικών και τα ίδια τα αφεντικά (μόνο και μόνο επειδή τους καρφώθηκε στο στήθος το παράσημο της Αναρχίας και του Ήρωα Στον Πόλεμο Ενάντια Στο Κράτος). Λυπάμαι, που η δημοκρατικότητα μου είναι τόσο περιορισμένη, αλλά πληρώνω με το ίδιο νόμισμα. Τα αφεντικά μου, όλα όσα είχα εγώ τουλάχιστον, ΠΟΤΕ δε με ρώτησαν πως να κάνουμε κουμάντο στην επιχείρηση “μας”. Για ποιον γαμημένο λόγο, λοιπόν, να έχουνε δικαίωμα να κρίνουνε στο πως θα κάνω εγώ τον εργατικό, συνδικαλιστικό και ταξικό μου αγώνα;

Ακόμα και για να κλείσω κάπως. Είμαι φανατικός της κριτικής. Έχω φτύσει αίμα 10 και πλέον χρόνια να υπερασπίζομαι το δικαίωμα και το δικό μου και του οποιουδήποτε να κρίνει, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες αλλά με σαφείς όρους προς μία απελευθερωτική κατεύθυνση. Ευτυχώς, που αυτή την πορεία πολύ λίγο την έκανα μόνος μου και βρέθηκα με συντρόφους και αν μη τι άλλο τουλάχιστον έχουμε μαζέψει κάμποσους κουβάδες από αυτό το αίμα συνεταιρικά. Εν ολίγοις καλώς λέτε ότι λέτε, αλλά σε αυτούς θα πρέπει να απευθυνθείτε, ούτε εδώ ούτε στο indymedia. Και να πάτε και να τους βρείτε και να τους τα πείτε και να μας πείτε και μας μετά τι έγινε.

Πάμε παρακάτω.

Γενικώς οι σύντροφοι Hobo και Κτήνος με καλύπτουν σχεδόν απόλυτα σε αυτά που λένε. Οπότε δε θα επαναλάβω τα ίδια πράγματα.

Πάμε παρακάτω.

Ξαφνικά έχει ανεγερθεί ένα ερώτημα. Αυτό περί του πως “κρίνουμε” ένα μικροαφεντικό. Δε θυμάμαι που και πως είχα διαβάσει σε ένα σημείο ότι ακόμα και αν απλά εμπορεύεσαι αποσπάς υπεραξία εμμέσως. Καταρχήν, δεν με ενδιαφέρει να κρίνω κανέναν ηθικά, ούτε παπάς είμαι, ούτε αρχηγός κόμματος, ούτε εκδότης lifestyle περιοδικού. Για μένα υπάρχει μία συνθήκη: ο εκβιασμός της μισθωτής σχέσης. Ο εκβιασμός του πρέπει να δουλέψεις για να ζήσεις. Σε αυτό το σημείο είναι που σταματάει για εμένα ο στείρος αντικειμενισμός. Από εκεί και πέρα τώρα ο καθένας μας, κάνει μία προσωπική επιλογή, να κάνει το ένα να κάνει το άλλο. Υπάρχει όμως ένα σημείο πέρα από το προσωπικό όπου βλέπεις να διαμορφώνονται κοινωνικές επιλογές με την έννοια της μαζικότητας, σε αυτό το θέμα. Υπάρχει το ερώτημα, γιατί και πως όλοι φυλάνε κατουρημένες ποδιές για να βρούνε μία θέση στο δημόσιο (αυτό φυσικά και δε σημαίνει ότι ΟΛΟΙ όσοι είναι στο δημόσιο φυλάνε κατουρημένες ποδιές, προφανώς), υπάρχει το ερώτημα γιατί τόσοι μα τόσοι πάνε και γίνονται σεκιουρητάδες, ερωτήματα που δεν αφορούν τον καθένα προσωπικά αλλά ερωτήματα που αφορούν την ιστορική κίνηση. Την σύνθεση της εργατικής δύναμης, τις στρατηγικές κινήσεις του κεφαλαίου, την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, την ανάπτυξη νέων τομέων όπου δραστηριοποιείται το κεφάλαιο. ΑΥΤΑ είναι τα πολιτικά ζητήματα, όχι αν είναι ηθική η στάση του τάδε ή του δείνα μικροαφεντικού, αν είναι εντάξει παιδί και ξηγημένος τύπος ή τύπισσα. Από εκεί και πέρα τώρα, υπάρχει ένα γεγονός: απλό απλούστατο. Κάποιος αν εκμεταλλεύεται εργατική δύναμη είναι αφεντικό. Δεν πα να έχει ένα 4ωρο κούριερ που τον βλέπει μία φορά το πρωί να του δώσει τις δουλειές και άλλη μία όταν σχολάει; Είναι αφεντικό τι να κάνουμε! Έτσι λένε οι λέξεις. Όμως η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή φυσικά, γιατί ακόμα και οι καλύτερες προθέσεις πολύ λίγα μπορούν να κάνουν μόνες τους ενάντια σε αυτό τον κόσμο. Θα έρθει μία στιγμή, αργά ή γρήγορα όπου θα πρέπει ακόμα και αυτό το ελάχιστο του αφεντικού να αυξήσει το κέρδος του, όπου μία κατάσταση συντήρησης από τα κέρδη της προσωπικής του εργασίας δε θα φτάνουν (ανταγωνισμός κλπ, κλπ,), και όπου αναγκαστικά θα βρεθεί προ δύο επιλογών: ανοίγεται προσλαμβάνοντας εργαζομένους ή την κλείνει τη δουλειά, και πάει και γίνεται εργάτης. Για να το πω πιο χύμα, εκεί που ο αυτοαπασχολούμενος ή το μικροαφεντικό έχει σαν μόνο τρόπο για την καλυτέρευση των αποδοχών του τη δική του εργασία, ή την εργασία των άλλων. Ο εργάτης έχει μόνο ένα πράγμα που μπορεί να κάνει. Εργατικό αγώνα. Με λίγο χυδαίους όρους είναι το ίδιο πράγμα: προσπαθώ να καλυτερεύσω τους όρους μέσα στους οποίους ζω σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Αυτό που είναι όμως διαφορετικό, αυτό που είναι τραγικά διαφορετικό ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις είναι ότι ο ένας δρόμος περνάει μέσα από την εκμετάλλευση των άλλων σε κάποια στιγμή αναγκαστικά, ενώ ο άλλος δρόμος περνάει μέσα από τον αγώνα, την αλληλεγγύη, την κοινότητα, την αντίσταση και την πάλη. Και επειδή εκτός από εργάτες είμαστε και κομμουνιστές και αναρχικοί μας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο ο άλλος δρόμος. Μιας και ο άλλος δρόμος οδηγεί στον κομμουνισμό και των μέσων παραγωγής και της εξουσίας.

Και για να κλείσω: όλοι αυτοί που τόσες μέρες υπερασπίστηκαν με πάθος τις προσωπικές επιλογές συντρόφων τους και φίλων τους να έχουνε μαγαζιά και υπαλλήλους, μπορούν να δουν με την ίδια ματιά έναν άνθρωπο 50 χρονών, που η μόνη υπαρκτή λύση του είναι να κάνει το σεκιουρητά; Αλλά όχι βέβαια! Είναι αυτή η παντοδύναμη ηθική, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει. Έτσι οι φίλοι μας και τα καφενεία τους επειδή είναι σύντροφοι, (ή υπέροχα πλάσματα...) είναι ανώτεροι έντιμοι, ντάξει, ξηγημένοι, γαμάουα, ενάντια στο κράτος, τον ιμπεριαλισμό, τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα. Ο άλλος όμως που πενήντα χρονών δεν βρίσκει άλλη λύση και γίνεται σεκιουρητάς είναι μπάτσος, ξεφτιλισμένος, πουλημένος στο σύστημα και άλλα πολλά. Ο πιτσιρικάς από την Ημαθία, που γίνεται ΕΠΟΠ είναι στρατόκαυλος, φασίστας, τσιράκι του κράτους και άλλα πολλά. Εγώ να σκύψω με κατανόηση σε κάποιον που η πιο αξιοπρεπής λύση στη ζωή του μπορεί να ήτανε να δουλέψει το μπακάλικο του πατέρα του, ή τα χτήματα του ή της 30 ή 40 αγελάδες. Όλοι αυτοί θα σκύψουνε με κατανόηση πάνω απο την πιτσιρικά που γίνεται ΕΠΟΠ; Από τον 50άρη που γίνεται σεκιουριτάς; Σιγά!!! Η βασική, η κύρια και η μόνη επιλογή όπου όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποδέχονται είναι μία. Αν είσαι αναρχικός ή αν είσαι αντιεξουσιαστής. Εκεί κρίνονται όλα. Και όλα πια κρίνονται με καθαρούς σαφείς ηθικούς όρους. Έχουμε γεμίσει παπάδες της επαναστατικής διαβίωσης.

Πάμε παρακάτω.

Πάω στον Όρα Μηδέν, ο οποίος σήμερα ήτανε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την ψυχική μου ηρεμία. Αγαπητέ Όρα Μηδέν, έχεις την τιμή να είσαι ο πρώτος εδώ μέσα που θα του πω να πάει να γαμηθεί. Λοιπόν, άντε γαμήσου εσύ, το Κουκαράτσα σου, και οι φίλοι σου οι ιδιοκτήτες. Χέστηκα, αν εκμεταλλεύεται εργαζόμενους, όπως ρητώς είπα ο συγκεκριμένος σύντροφος έχει εκμεταλλευτεί ήδη άλλα πράγματα, δεν το έπιασες το υπονοούμενο, και το προσπέρασες έτσι. Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι το κινηματικό σας καφενείο, όπως και όλα τα καφενεία ακόμα και να μην εκμεταλλεύονται την εργασία άμεσα την εκμεταλλεύονται έμμεσα, αντιπαρέρχομαι επίσης το γεγονός, το απλούστατο, για την σημασία και το ρόλο όλων αυτών των “κινηματικών στεκιών” για το ίδιο το κίνημα, και για την οποία θα συμφωνήσω με τα χίλια ευθύνη δεν έχει το Κουκαράτσα αλλά το ίδιο το κίνημα. Αντιπαρέρχομαι ακόμα το γεγονός, ότι αφού δεν εκμεταλλεύεται εργασία παρά μόνο σε πολύ περιορισμένο βαθμό (και πάντα επι πληρωμή), και άρα αυτό είναι κάτι τόσο προφανές στο Ηράκλειο που το ξέρουνε όλοι και άρα στην καλύτερη έλεγα μαλακίες. Οπότε θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς ότι γιατί αφού έλεγα κάτι το τόσο προφανές λάθος, απαίτησες την διάψευση μου. Επίμονα και 2-3 φορές. Δηλαδή αν έλεγα ότι ναι εκμεταλλεύεται εργασία και γω θα τον κρεμάσω μόλις τον βρω μπροστά μου τι θα σήμαινε; Ότι όντως εκμεταλλεύεται εργασία; Μήπως υπερβάλλεται στο ποιος είμαι; Μήπως όμως κάποιο λάκκο έχει φάβα (η ψητή); Η πετάω λάσπη στο αστιγμάτιστο πρόσωπό του; Δε χρειάζεται. Κυλιότανε στις λάσπες για πολλά χρόνια. Τόση λάσπη που μπορεί η δικιά μου να καθάριζε και λίγη.

Κάτω στο Ηράκλειο αγαπητέ, περάσαμε πολύ δύσκολες και πολύ ευχάριστες στιγμές. Και όπως λέει και ο σύντροφος Hobo, όλοι όσοι μας ασκούσαν κριτική (με τους πιο χυδαίους όρους, με προσωπικές επιθέσεις και άλλα τέτοια ωραία) είναι τώρα κάπου άλλου. Και όχι μόνο τώρα, ήδη από τότε, έξι ολόκληρα χρόνια πριν είχαν αρχίσει ένας ένας να πηγαίνουνε στα σπιτάκια τους. Ήμουνα 25 χρονών και ήμουνα από τους πιο μεγάλους (ηλικιακά) στο χώρο εκεί, και ένας από τους 2-3 που τρέχαμε ακόμα και είμασταν κάποτε στο Κοινωνικό Κέντρο Ηρακλείου. Ας μην μιλήσω για το Hobo, που πρόλαβε ακόμα και το στέκι εκεί κοντά στην Πεδιάδος. Εμείς είμασταν τότε ήδη εκεί, και είμαστε ακόμα εκεί που ήμασταν τότε. Αυτοί που είναι;

Αλλά το ζήτημα εδώ δεν είναι ούτε η μουτσουνάρα μου ούτε η ακόμα χειρότερη μουτσουνάρα του Hobo. Το ζήτημα μου εμένα εδώ, και το ζήτημα πολλών άλλων εδώ πέρα, είναι άλλο.

Είναι οι σύντροφοι και συντρόφισσες, οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες, οι φίλοι και οι φίλες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι το ζήτημα.

Άνθρωποι που τρέχουν, χτυπιούνται, τραβιούνται, συζητάνε, συμφωνούν, διαφωνούνε, πάνε σε συνελεύσεις να βγάλουνε άκρη, προσπαθούνε να στήσουνε εγχειρήματα, έντυπα, περιοδικά, τρέχουνε να μοιράσουνε προκυρήξεις από άκρη άκρη στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στις υπόλοιπες πόλεις. Στήνουνε φάσεις στις γειτονιές τους, στις συνοικίες τους, στα χωριά τους, εκεί που δουλεύουνε εκεί που ζούνε, και δίνουν χρόνο, λεφτά και άλλο χρόνο, και κόπο, και αγώνες.

Άνθρωποι, που δίνουνε μάχες μικρές καθημερινές συνεχείς, ώρα με την ώρα στιγμή στιγμή, λέξη στη λέξη, στη δουλειά, στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στην κρεβατοκάμαρα τους.

Άνθρωποι που θα σηκωθούν στις 5 και 6 το πρωί να πάνε να μοιράσουνε μία γαμημένη προκύρηξη έξω από ενα εργασιακό χώρο, άνθρωποι που θα σχολάσουν από το 8ωρο τους και πάνε να κόψουν βόλτα όλοι την Ερμού για να μοιράσουν ένα έντυπο και να πάνε στις 8 στο σπίτι τους από το πρωί, άνθρωποι που έχουνε φάει μήνυση επειδή βρίσανε το αφεντικό τους (και τους ζητούσε εκατομμύρια), άνθρωποι που φάγανε μήνυση επειδή απλά μοιράζανε μία προκήρυξη αλληλεγγύης σε ένα απολυμένο. Άνθρωποι που τρέχουνε μετά τη δουλειά τους στα ντελιβεράδικα και στις πιτσαρίες να μοιράσουν μια προκήρυξη, να μιλήσουν με ένα συνάδελφο, κοπέλες που ακούνε στο αυτί τους από αυτά τα μικροαφεντικά που εκμεταλλεύονται λιιιιιγο την εργασία μας, το χρόνο μας τη ζωή μας “Θα σε γαμήσω μωρή πουτάνα αν ξαναπατήσεις εδώ.”

Ξέρετε όμως τι; Αυτούς τους ανθρώπους δε θα τους βρείτε εύκολα. Δε συχνάζουν και πολύ στα κινηματικά στέκια γιατί έχουνε άλλες γαμημένες δουλειές να κάνουν, και κυρίως δε θα τους δείτε να κορδώνονται σα γύφτικα σκεπάρνια επειδή πέταξαν μία μολότοφ στα 19 και μετά πήγαν σπίτι τους. Δε θα τους δείτε γιατί οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πραγματικούς λόγους να αντιστέκονται με όποιον τρόπο μπορούν (με τις αντιφάσεις τους, τα προβλήματα τους, τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, τα 152.364 προβλήματα αντιφάσεις και συγκρούσεις), και οι περισσότεροι σε αυτούς τους πραγματικούς λόγους δεν έχουν κανένα που να λέει κάνω ότι το κάνω για μία καλή θέση στην άτυπη ιεραρχία του χώρου, και να ρίχνουν μετά τηλέφωνα να μας πούνε τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να συζητάμε! Και ξέρετε τι; Πολλούς από αυτούς δεν τους ενδιαφέρει καν να δηλώσουν τίποτα πολιτικά, απλούστατα γιατί η πολιτική δήλωση ταυτότητας ως μόνο στόχο έχει την κατοχύρωση σε μία θέση στην άτυπη ιεραρχία. Και στον θαυμασμό των κινηματικών καφενείων.

Όμως είναι εκεί, δίπλα από το βιβλίο του Μπακούνιν, που μόλις αγοράσατε, πίσω από το ταμείο που σας χτύπησε τα βιολογικά σας προϊόντα, πίσω από το δίσκο στο “κινηματικό στέκι”, κάτω από το κράνος και το μουσαμά που σας έφερε το κινέζικο, μέσα στα ρουχάδικα, στα γραφεία, στα τηλεφωνικά κέντρα, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία και όπου αλλού υπάρχει το θαυμάσιο “φυσικό φαινόμενο” της μισθωτής εργασίας. Δηλαδή πίσω από ό,τι σκατά κάνουμε σε αυτό τον σκατένιο κόσμο.

Αν έχω μία ικανοποίηση στη ζωή μου, είναι ότι κάποιοι από όλους αυτούς είναι φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες. Και ότι ένας από όλους αυτούς είμαι και εγώ. Και αυτό αξίζει όλα τα σκατά του κόσμου να τα φας με κουταλάκι.

Μετά από όλα αυτά μου λες Όρα Μηδέν αν υπονοώ ότι ο φίλος σου εκμεταλλεύεται εργατική δύναμη; Τα αμαρτήματα του φίλου σου είναι πολλά και είναι άλλης τάξης, ομοίας τάξης με αυτά αυτών των ημερών. Και αυτό είναι το πλέον τραγικό όλων.

Προσπάθησα να σε προειδοποιήσω να μην ξύνεις παλιές πληγές. Σου είπα να πιείτε καμιά ρακί και να πείτε καμιά μαλακία. Δε με άκουσες. Ε άκουσε το τώρα.

Μην ξύνεις παλιές πληγές, γιατί δεν ξέρεις τι σκατά θα βρείς από κάτω.

Did I make myself clear?