Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Θυμάμαι όταν είχα πάει στο Βερολίνο, μου έκαναν εντύπωση τα μνημεία, κυρίως αυτά του πρώην δυτικού Βερολίνου, όπου σε διάφορα άσχετα σημεία μέσα στην πόλη έβλεπες παντού σχεδόν αναμνηστικές πλάκες να μνημονεύουν και 'γω δεν ξέρω ποιοςν Είχα φάει ένα τέτοιο κόλλημα που δεν άφησα πλακέτα για πλακέτα που να μην προσπαθήσω με τα λίγα γερμανικά που ξέρω να τη μεταφράσω (ανάμεσα σε όλα τα άλλα έφαγα και μπόλικη ώρα σε διάφορες απλά ενημερωτικές πινακίδες, αλλά φυσικά είναι σκληρό το τίμημα της γνώσης).

Ένα όμως μνημείο μου έκανε τεράστια εντύπωση. Ήταν αυτό που βλέπεις στην Potzdamer Platz, αμέσως μόλις βγαίνεις από το σταθμό. Ένα μνημείο, όπου ήταν αφιερωμένο στον Καρλ Λημπνεχτ, που την Πρωτομαγιά του 1916, μίλησε στην πρώτη ανοιχτή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Το μνημείο, δεν έχει καμία προτομή ή άγαλμα πάνω και είναι μόνο το βάθρο. Από ότι διάβασα είχαν διάφορες διαφωνίες από πολύπαλιά, για το αν θα βάλουν ή όχι το μνημείο, το οποίο έμεινε ημιτελές. Τελικά το βάλανε.

Ως γνωστόν, η Potzdamer Platz ήταν το κέντρο του Βερολίνου, όπου μετά το '45, οι διοικητικές ζώνες την χώριζαν στη μέση. Μετά χτίστηκε και το τείχος και δεν έμεινε κωλομπυθρόξυλο στη γύρω περιοχή. Για να έρθει μετά η επανένωση και να αναδείξει την περιοχή ως ένα από τα πιο επικερδή φιλέτα της πόλης.

Το μνημείο για το οποίο μιλάω είναι αυτό εδώ:


Και πάνω γράφει αυτά εδώ:


Σαν καλοί διαλεχτικοί υλισταί, μαρξισταί και άλλα αντικειμενίστικα που είμαστε, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτό που με ενόχλησε τα μάλα, δεν είναι το μνημείο αυτό καθαυτό (αν και έχω πολλούς λόγους να μισώ τα μνημεία). Αυτό που με ενόχλησε ήταν το περιβάλλον. Όλα αυτά κτήρια μοντέρνας αρχιτεκτονικής που περιβάλλουν την πλατεία. Εκείνο το απόγευμα ήταν το πιο εφιαλτικό μου στην πόλη...

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Πέτυχα κάπου αυτό εδώ. Και ένιωσα ότι είναι πολύ λίγες οι φορές που η αλήθεια έχει ωραία γράμματα.