Οι συντροφοι από Κέρκυρα στην πρόσφατη απάντηση τους σε έναν διάλογο που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό (και όπου βαριέμαι να βάζω συνδέσμους), θεωρούν ότι θίγονται από το κείμενο μου Για λευκότερα λευκά...
Καταρχήν, ότι θέλω άμεσα να απευθύνω στους ίδιους, ότι θέλω να πω ότι αφορά άμεσα τους ίδιους (και αυτό δεν ισχύει φυσικά μόνο για την ΠΑΚ) το λέω άμεσα για τους ίδιους. Με αυτή την έννοια το κείμενο τους αφορά μόνο σαν αφορμή. Οι αιτίες για να γράψω το κείμενο είναι άλλες. Πολύ περισσότερες και πολύ πιο διευρυμένες από την πολιτική τοποθέτηση των συντρόφων για τη Λευκίμμη. Είναι ας πούμε πολύ τραγικότερο παράδειγμα (όπως λέει και ο inlovewithlife πιο κάτω) η στάση αυτών των αυτόνομων που βγήκαν στο μέσω ενός αγώνα να φωνάξουν σκατά στο κίνημα μπας και κάνας αυτόνομος φοιτητάριος κοινωνικοποιηθεί και ξεφύγει από τα νύχια της λενινιστικής τους σέκτας, είναι επίσης πολύ τραγικότερη η στάση πολλών συντρόφων και συντροφισσών που συνεχώς σνομπάρουν με τον πιο ελλεινό κυνισμό αγώνες που γίνονται εδώ κοντά μας και προτιμούν ανταυτού να κάνουν αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας επειδή αυτό είναι πολύ πιο εύκολο (με αυτό δεν εννοώ ότι όλοι όσοι κάνουν αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας είναι αυτό το πράγμα έτσι;), είναι ακόμα πιο τραγικό από όλα αυτά η τάδε ή η δείνα ομάδα να απαξιώνει τον τάδε ή δείνα αγώνα χωρίς καν να μπαίνει στη διαδικασία να μας εξηγήσει το γιατί.
Τέλος πάντων, το κείμενο δεν τους αφορά άμεσα παρα μόνο έμμεσα, ωστόσο θεώρησαν σκόπιμο να μου απαντήσουν, και εννοείται καλά το έκαναν, προτιμώντας παρόλαυτα να με στολίσουν με μπόλικους χαρακτηρισμούς θεωρώντας ίσως ότι το "τρία πουλάκια που κάθονται" τους αφορά προσωπικά σαν άτομα και όχι σαν ομάδα. Για ιστορικούς λόγους αλλά και επειδή λογοτεχνικά το βρίσκω κομψοτέχνημα ορίστε:
"Στο ζήτημα αυτό ενδεχομένως να επανέλθουμε εκτενέστερα στο προσεχές μέλλον, αλλά τη φορά αυτή όχι απαντώντας στο βααλ, ο οποίος στη νέα του συνεισφορά στο διάλογο που έχουμε ανοίξει –και η οποία υπέπεσε στην αντίληψη μας, ενώ είχαμε ήδη γράψει πέραν του ημίσεως της παρούσας απάντησης– καταφέρθηκε εναντίον μας, επ΄ αφορμή της θέσης που λάβαμε στην πρόσφατη ανακοίνωση μας για τα γεγονότα με τον εύγλωττο τίτλο «τρία πουλάκια κάθονταν». Δεν κρίνουμε σκόπιμο να συνεχίσουμε έναν διάλογο, όπου ο συνομιλητής ως μόνο μέλημα του κατά τα φαινόμενα έχει να μας επαναφέρει στο «ορθό δρόμο» της επανάστασης, –είναι, άλλωστε, πλέον γνωστό τοις πάσοι ότι παρεκκλίνουμε– προσγειώνοντας μας στην πραγματικότητα με την οποία ο ίδιος προφανώς έχει εγκαινιάσει μια προνομιακή σχέση, διαμέσου της οποίας καθίσταται διάμεσος της, medium, ούτως ώστε διαμέσου των χειλών του –και εν προκειμένω του πληκτρολογίου του– να ομιλεί η ίδια αυτοπροσώπως! Εμείς νομίζαμε ότι σε ένα διάλογο αντιπαρατίθενται γνώμες και όχι θέσφατα. Αλλά, όπως θα σας είναι ήδη γνωστό, αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, η επίκληση της πραγματικότητας ως άλλης κολυμπήθρας του Σιλωάμ δεν αντιφάσκει καθόλου, κάθε άλλο μάλιστα, με το να είναι κανείς βυθισμένος έως τα ρουθούνια στην ιδεολογία. Άλλωστε σε τι μπορεί να ωφεληθεί από έναν διάλογο μαζί μας ο βααλ κατόπιν όλων αυτών, όταν είναι πρόδηλο πως ημείς ευρισκόμεθα εκτός τόπου και χρόνου και είμεθα ηλίθιοι. Δηλώνουμε ευθαρσώς ένοχοι για αμφότερες τις κατηγορίες. Είμαστε εκτός τόπου και χρόνου, όταν οι δύο τελευταίοι συγκροτούν τον ιδιόκοσμο του «χώρου» που ασφαλώς είναι άλλος από αυτόν στον οποίον εμείς ζούμε. Είμαστε επίσης, αν όχι ηλίθιοι, τουλάχιστον αφελείς, αφού πιστέψαμε ειλικρινώς πως ήταν δυνατή η διεξαγωγή ενός διαλόγου με το βααλ, παραβλέποντας το συχνά πατερναλιστικό ύφος του. Και τουλάχιστον να ήταν σε κατάλληλη ηλικία να γίνει ο πατερούλης μας… Ας περίμενε τουλάχιστον να ασπρίσουν πρώτα τα μαλλιά του, ώστε να πείθει περισσότερο ως σοφός. Τέλος πάντων εμείς δεν σκοπεύουμε να ανεχθούμε περαιτέρω ηθικοδιδακτισμούς. Έχουμε άλλωστε καταστεί αποδέκτες πληθώρας τέτοιων τελευταίως… Κλείνοντας, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με το βααλ σε ένα πράγμα: δεν υπάρχει αισιοδοξία ή απαισιοδοξία. Υπάρχει από τη μία η διάθεση να δεις κατάματα την πραγματικότητα και να αποπειραθείς να την ερμηνεύσεις και από την άλλη η ονειροπόληση."
Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει πολλά χειρότερα στη ζωή μου από χαρακτηρισμούς. Τέτοια που οι κατηγοριές των συντρόφων της ΠΑΚ είναι μία δροσερή αύρα που χαιδεύει το φαλακρό μου κρανίο. Επίσης έχω αποφασίσει στην πολιτική μου δραστηριότητα να μην απαντάω ποτέ σε τέτοιους χαρακτηρισμούς καθότι ο βασικός στόχος που τέτοιοι χαρακτηρισμοί έχουν, δεν είναι άλλος από το να εκτρέψουν την κουβέντα από την αντιπαράθεση επιχειρημάτων στην αντιπαράθεση προσωπικοτήτων. Τέλος πάντων, πολιτικά εγώ θεωρώ απαράδεκτες τέτοιες πολιτικές επιθέσεις, όχι λόγο κάποιας επαναστατικής ηθικής αλλά επειδή δεν προοωθούν το διάλογο. Αλλά ξέχασα... η ΠΑΚ δεν επιθυμεί να συνεχίσει το διάλογο με μέντιουμ και χαρτορίχτες.
Τέλος πάντων, δεν έχω να γράψω και πάρα πολλά. Απαιτώ από συντρόφους οι οποίοι επικαλούνται πολιτικές ομάδες σαν το Σ ή Β και ανθρώπους σαν το Στίνα, να βάλουνε τον κώλο τους κάτω και να μας πούνε γιατί ο τάδε αγώνας είναι μία μαλακία, όχι με πολιτικές διακυρήξεις και με επικλήσεις στην επαναστατική θεωρία αλλά με συγκεκριμένα παραδείγματα του τι κάνουν και το τι λένε αυτοί που αγωνίζονται, και γιατί όσα κάνουν και όσα λένε οι Λευκιμιώτες είναι μαλακίες. Καλή η κριτική στον επιστημονικό σοσιαλισμό αλλά εδώ δε μιλάμε για αυτό. Είναι σαν να ρώτας την ΠΑΚ αν της άρεσε ένα πιάτο φαί και αυτή αντί να απαντάει "δεν έχει αλάτι και πιπέρι και δεν είναι βρασμένο καλά" να απαντάει "άκουσα μία φήμη ότι αυτό το φαί δεν είναι καλό"... Να ανταπαντήσω λοιπόν και εγώ από την πλευρά μου ότι όσο η ΠΑΚ δεν απαντάει με στοιχεία γιατι και πως ο αγώνας των Λευκιμαίων δεν της κάνει, θα κινείται σαν εκκρεμές από την γελοιότητα στη γραφικότητα και τούμπαλιν...
Τέλος για να το κλείσουμε. Γράφουν οι σύντροφοι της ΠΑΚ ότι διάλογος σημαίνει ανταλλαγή γνωμών. Σημαίνει και αυτό αλλά βασικά σημαίνει ανταλλαγή επιχειρημάτων. Και επιχειρήματα δυστυχώς δεν είδαμε. Μόνο προσωπικές κατηγορίες... προσωπικές κατηγορίες στις οποίες ο χώρος είναι ενα πολύ ευχάριστο περιβάλλον για να αναπτυχθούν για να καταλήξει η συζήτηση στο "ξέρεις εγώ ποιος είμαι ρε;;;"... Τέτοιες γνωριμίες με πολλές σημαντικές προσωπικότητες έχω κάνει πολλές στη ζωή μου. Μου φτάνουνε. Όχι τίποτα επειδή δεν πρόκειται ποτέ εγώ να γίνω κάποιος τόσο σημαντικός όπου μία ολόκληρη δουλειά μηνών, ψαξίματος, τρεξίματος και συζήτησης όπου 10 και 20 επιχειρήματα μιας άποψης διαφορετικής από τη δικιά μου να καταρρέει εν ριπή οφθαλμού μπροστά στο προλεταριακο μεγαλείο της φαλάκρας μου και στο απατράπτον πληκτρολόγιο μου που ας μην ξεχνιόμαστε έχει ήδη περάσει στην ιστορία...
Τέλος πάντων. Απαιτώ από τους συντρόφους επιχειρήματα. Αν νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν καλύτερους διαλόγους κάπου αλλού ας τους κάνουνε. Ο καθένας έχει το συνομιλητή που του αξίζει.
ΥΓ. Φυσικά το από πάνω κείμενο του αποσπάσματος δεν το παραβλέπω, θα απαντήσω εν καιρώ.
Καταρχήν, ότι θέλω άμεσα να απευθύνω στους ίδιους, ότι θέλω να πω ότι αφορά άμεσα τους ίδιους (και αυτό δεν ισχύει φυσικά μόνο για την ΠΑΚ) το λέω άμεσα για τους ίδιους. Με αυτή την έννοια το κείμενο τους αφορά μόνο σαν αφορμή. Οι αιτίες για να γράψω το κείμενο είναι άλλες. Πολύ περισσότερες και πολύ πιο διευρυμένες από την πολιτική τοποθέτηση των συντρόφων για τη Λευκίμμη. Είναι ας πούμε πολύ τραγικότερο παράδειγμα (όπως λέει και ο inlovewithlife πιο κάτω) η στάση αυτών των αυτόνομων που βγήκαν στο μέσω ενός αγώνα να φωνάξουν σκατά στο κίνημα μπας και κάνας αυτόνομος φοιτητάριος κοινωνικοποιηθεί και ξεφύγει από τα νύχια της λενινιστικής τους σέκτας, είναι επίσης πολύ τραγικότερη η στάση πολλών συντρόφων και συντροφισσών που συνεχώς σνομπάρουν με τον πιο ελλεινό κυνισμό αγώνες που γίνονται εδώ κοντά μας και προτιμούν ανταυτού να κάνουν αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας επειδή αυτό είναι πολύ πιο εύκολο (με αυτό δεν εννοώ ότι όλοι όσοι κάνουν αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας είναι αυτό το πράγμα έτσι;), είναι ακόμα πιο τραγικό από όλα αυτά η τάδε ή η δείνα ομάδα να απαξιώνει τον τάδε ή δείνα αγώνα χωρίς καν να μπαίνει στη διαδικασία να μας εξηγήσει το γιατί.
Τέλος πάντων, το κείμενο δεν τους αφορά άμεσα παρα μόνο έμμεσα, ωστόσο θεώρησαν σκόπιμο να μου απαντήσουν, και εννοείται καλά το έκαναν, προτιμώντας παρόλαυτα να με στολίσουν με μπόλικους χαρακτηρισμούς θεωρώντας ίσως ότι το "τρία πουλάκια που κάθονται" τους αφορά προσωπικά σαν άτομα και όχι σαν ομάδα. Για ιστορικούς λόγους αλλά και επειδή λογοτεχνικά το βρίσκω κομψοτέχνημα ορίστε:
"Στο ζήτημα αυτό ενδεχομένως να επανέλθουμε εκτενέστερα στο προσεχές μέλλον, αλλά τη φορά αυτή όχι απαντώντας στο βααλ, ο οποίος στη νέα του συνεισφορά στο διάλογο που έχουμε ανοίξει –και η οποία υπέπεσε στην αντίληψη μας, ενώ είχαμε ήδη γράψει πέραν του ημίσεως της παρούσας απάντησης– καταφέρθηκε εναντίον μας, επ΄ αφορμή της θέσης που λάβαμε στην πρόσφατη ανακοίνωση μας για τα γεγονότα με τον εύγλωττο τίτλο «τρία πουλάκια κάθονταν». Δεν κρίνουμε σκόπιμο να συνεχίσουμε έναν διάλογο, όπου ο συνομιλητής ως μόνο μέλημα του κατά τα φαινόμενα έχει να μας επαναφέρει στο «ορθό δρόμο» της επανάστασης, –είναι, άλλωστε, πλέον γνωστό τοις πάσοι ότι παρεκκλίνουμε– προσγειώνοντας μας στην πραγματικότητα με την οποία ο ίδιος προφανώς έχει εγκαινιάσει μια προνομιακή σχέση, διαμέσου της οποίας καθίσταται διάμεσος της, medium, ούτως ώστε διαμέσου των χειλών του –και εν προκειμένω του πληκτρολογίου του– να ομιλεί η ίδια αυτοπροσώπως! Εμείς νομίζαμε ότι σε ένα διάλογο αντιπαρατίθενται γνώμες και όχι θέσφατα. Αλλά, όπως θα σας είναι ήδη γνωστό, αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, η επίκληση της πραγματικότητας ως άλλης κολυμπήθρας του Σιλωάμ δεν αντιφάσκει καθόλου, κάθε άλλο μάλιστα, με το να είναι κανείς βυθισμένος έως τα ρουθούνια στην ιδεολογία. Άλλωστε σε τι μπορεί να ωφεληθεί από έναν διάλογο μαζί μας ο βααλ κατόπιν όλων αυτών, όταν είναι πρόδηλο πως ημείς ευρισκόμεθα εκτός τόπου και χρόνου και είμεθα ηλίθιοι. Δηλώνουμε ευθαρσώς ένοχοι για αμφότερες τις κατηγορίες. Είμαστε εκτός τόπου και χρόνου, όταν οι δύο τελευταίοι συγκροτούν τον ιδιόκοσμο του «χώρου» που ασφαλώς είναι άλλος από αυτόν στον οποίον εμείς ζούμε. Είμαστε επίσης, αν όχι ηλίθιοι, τουλάχιστον αφελείς, αφού πιστέψαμε ειλικρινώς πως ήταν δυνατή η διεξαγωγή ενός διαλόγου με το βααλ, παραβλέποντας το συχνά πατερναλιστικό ύφος του. Και τουλάχιστον να ήταν σε κατάλληλη ηλικία να γίνει ο πατερούλης μας… Ας περίμενε τουλάχιστον να ασπρίσουν πρώτα τα μαλλιά του, ώστε να πείθει περισσότερο ως σοφός. Τέλος πάντων εμείς δεν σκοπεύουμε να ανεχθούμε περαιτέρω ηθικοδιδακτισμούς. Έχουμε άλλωστε καταστεί αποδέκτες πληθώρας τέτοιων τελευταίως… Κλείνοντας, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με το βααλ σε ένα πράγμα: δεν υπάρχει αισιοδοξία ή απαισιοδοξία. Υπάρχει από τη μία η διάθεση να δεις κατάματα την πραγματικότητα και να αποπειραθείς να την ερμηνεύσεις και από την άλλη η ονειροπόληση."
Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει πολλά χειρότερα στη ζωή μου από χαρακτηρισμούς. Τέτοια που οι κατηγοριές των συντρόφων της ΠΑΚ είναι μία δροσερή αύρα που χαιδεύει το φαλακρό μου κρανίο. Επίσης έχω αποφασίσει στην πολιτική μου δραστηριότητα να μην απαντάω ποτέ σε τέτοιους χαρακτηρισμούς καθότι ο βασικός στόχος που τέτοιοι χαρακτηρισμοί έχουν, δεν είναι άλλος από το να εκτρέψουν την κουβέντα από την αντιπαράθεση επιχειρημάτων στην αντιπαράθεση προσωπικοτήτων. Τέλος πάντων, πολιτικά εγώ θεωρώ απαράδεκτες τέτοιες πολιτικές επιθέσεις, όχι λόγο κάποιας επαναστατικής ηθικής αλλά επειδή δεν προοωθούν το διάλογο. Αλλά ξέχασα... η ΠΑΚ δεν επιθυμεί να συνεχίσει το διάλογο με μέντιουμ και χαρτορίχτες.
Τέλος πάντων, δεν έχω να γράψω και πάρα πολλά. Απαιτώ από συντρόφους οι οποίοι επικαλούνται πολιτικές ομάδες σαν το Σ ή Β και ανθρώπους σαν το Στίνα, να βάλουνε τον κώλο τους κάτω και να μας πούνε γιατί ο τάδε αγώνας είναι μία μαλακία, όχι με πολιτικές διακυρήξεις και με επικλήσεις στην επαναστατική θεωρία αλλά με συγκεκριμένα παραδείγματα του τι κάνουν και το τι λένε αυτοί που αγωνίζονται, και γιατί όσα κάνουν και όσα λένε οι Λευκιμιώτες είναι μαλακίες. Καλή η κριτική στον επιστημονικό σοσιαλισμό αλλά εδώ δε μιλάμε για αυτό. Είναι σαν να ρώτας την ΠΑΚ αν της άρεσε ένα πιάτο φαί και αυτή αντί να απαντάει "δεν έχει αλάτι και πιπέρι και δεν είναι βρασμένο καλά" να απαντάει "άκουσα μία φήμη ότι αυτό το φαί δεν είναι καλό"... Να ανταπαντήσω λοιπόν και εγώ από την πλευρά μου ότι όσο η ΠΑΚ δεν απαντάει με στοιχεία γιατι και πως ο αγώνας των Λευκιμαίων δεν της κάνει, θα κινείται σαν εκκρεμές από την γελοιότητα στη γραφικότητα και τούμπαλιν...
Τέλος για να το κλείσουμε. Γράφουν οι σύντροφοι της ΠΑΚ ότι διάλογος σημαίνει ανταλλαγή γνωμών. Σημαίνει και αυτό αλλά βασικά σημαίνει ανταλλαγή επιχειρημάτων. Και επιχειρήματα δυστυχώς δεν είδαμε. Μόνο προσωπικές κατηγορίες... προσωπικές κατηγορίες στις οποίες ο χώρος είναι ενα πολύ ευχάριστο περιβάλλον για να αναπτυχθούν για να καταλήξει η συζήτηση στο "ξέρεις εγώ ποιος είμαι ρε;;;"... Τέτοιες γνωριμίες με πολλές σημαντικές προσωπικότητες έχω κάνει πολλές στη ζωή μου. Μου φτάνουνε. Όχι τίποτα επειδή δεν πρόκειται ποτέ εγώ να γίνω κάποιος τόσο σημαντικός όπου μία ολόκληρη δουλειά μηνών, ψαξίματος, τρεξίματος και συζήτησης όπου 10 και 20 επιχειρήματα μιας άποψης διαφορετικής από τη δικιά μου να καταρρέει εν ριπή οφθαλμού μπροστά στο προλεταριακο μεγαλείο της φαλάκρας μου και στο απατράπτον πληκτρολόγιο μου που ας μην ξεχνιόμαστε έχει ήδη περάσει στην ιστορία...
Τέλος πάντων. Απαιτώ από τους συντρόφους επιχειρήματα. Αν νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν καλύτερους διαλόγους κάπου αλλού ας τους κάνουνε. Ο καθένας έχει το συνομιλητή που του αξίζει.
ΥΓ. Φυσικά το από πάνω κείμενο του αποσπάσματος δεν το παραβλέπω, θα απαντήσω εν καιρώ.
9 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
στον εργασιακο τους χωρο τι κανουν?
χεχεχεχεχε
Για την ανάλυση των ΠΑΚ στο θέμα της Λευκίμμης, χωρίς να έχω ασχοληθεί με το θέμα, πιστεύω ότι είναι τελείως μονόπλευρη. Αν διάβαζα μόνο αυτή για το θέμα, θα καταλάβαινα ότι σε ένα καλώς καμωμένο πλαίσιο κάποιοι τρελοί ενός χωριού που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους εξεγέρθηκαν. Έλα όμως που δεν είναι καθόλου έτσι, αν και μπορεί να έχει (μικρές είναι αλήθεια) δόσεις αλήθειας.
Μάλλον πάσχουμε από το ίδιο αλλεργικό σύνδρομο. Δεν πρόκειται φυσικά να ασχοληθώ σε προσωπικό επίπεδο. Δεν με ενδιαφέρει εκεί η οποιαδήποτε αντιπαράθεση. Ότι θέλω να πω το λέω και δεν αφορά προσωπικότητες αφορά πολιτικές θέσεις.
Ούτε εγώ παρόλο που είμαι συντοπίτης έχω καμιά τρελλή πληροφόρηση πέρα από τις γνωστές οδούς. Απλά απαιτώ από ανθρώπους που είναι εκεί όταν πέρνουν μία θέση να μας την εξηγούν γιατί την παίρνουν. Είτε είναι υπέρ είτε κατά, είτε κριτική είτε οτιδήποτε. Με ενδιαφέρουν συγκεκριμένα γιατί... Το γιατί έτσι ακούσαμε δεν είναι σοβαρή απάντηση.
Ξέρεις πώς απάντησαν σε ΟΛΕΣ (μα σε όλες...) τις κριτικές; Με χυδαιότητες και καφρίλες... Και με χυδαιότητες ή καφρίλες ανταπαντάς όταν δεν έχεις επιχειρήματα και φοβασαι να μιλήσεις συγκεκριμένα και πατώντας στο έδαφος...
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό, το χειρότερο είναι η αλλαζονεία και η θέση υπεροψίας που παίρνουν απέναντι σε όποιον δε συμμερίζεται τα σκατά που κουβαλάνε στον εγκέφαλο... Απέναντι σε όλους...
Και όπως λέει και ένας "λενινιστής": "στον εργασιακο τους (και όχι μόνο λέω εγώ) χωρο τι κανουν;"
Οπότε τι περιμένεις...
Το προσωπικο ειναι και πολιτικο.
(οχι παντοτε αλλα ειναι)
Ακόμα και τώρα που μπήκα να δω δεν τον διάβασα παρα μόνο μερικά σημεία.
Οπότε κάτω από αυτό το πρίσμα φαντάζομαι ότι κατά κάποιο τρόπο "πλήρωσα" και εγώ τη νύφη αυτού του κλίματος. Δεν πειράζει βέβαια. Η ωριμότητα και η ευγένεια είναι τα κατεξοχήν χαρακτηριστικά των σοβαρών ανθρώπων.
Τέλος πάντων, Θανασάκη ξέρεις πολύ καλά ότι όταν λέμε προσωπική στάση στο χώρο δουλειάς δεν εννοούμε κάτι προσωπικό. Ο εργασιακός χώρος είναι δημόσιος χώρος. Το ίδιο φυσικά ισχύει για την ανάμειξη η μη κάποιου σε έναν αγώνα. Δεν είναι προσωπικό είναι πολιτικό.
Εν ολίγοις η όλη κουβέντα δεν αφορά το τι κάνουνε όταν λέω ότι δεν μπαίνει σε μία προσωπική αντιπαράθεση, αφορά το ότι δεν μπαίνω σε μια διαδικασία να τους χαρακτηρίσω και να τους προσβάλλω σαν προσωπικότητες χαρακτηρίζοντας και φωνάζχοντας είστε μαλάκες και δε συμμαζεύτεαι. Το τραγικό δεν είναι ότι δεν έχουν την παραμικρή εμπλοκή σε έναν αγώνα που γίνεται στην περιοχή τους, το τραγικό είναι που δεν έχουν ούτε έναν λόγο να εμπλακούν.
Αναρωτιέμαι αν ο Κορνήλιος ήταν μαλάκας σαν και εμένα όταν έτρχε στις απεργίες των ανθρακωρύχων στο Βέλγιο για να δει ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΕΚΑΝΑΝ ΕΚΕΙ οι εργάτες.
Αλλά από ότι φαίνεται το Fan club του Μεγάλου Φαλακρού Φιλόσοφου απέκτησε καινούρια μέλη.
Επειδη και εγω δεν γνωριζω το ζητημα...μπορει καποιος να με διαφωτησει...
1ον.Τι δομες ειχε ο αγωνας αυτων των ανθρωπων?
2ον.Σε τι αποσκοπουσε αυτος ο αγωνας?
Επειδή και εγώ ασπιρίνη έχω τα ίδια ερωτήματα με εσένα, έχω την απαίτηση -την πολιτική απαίτηση- από ανθρώπους που μιλάνε στο όνομα της παράδοσης του Σ ή Β πριν υποβάλλουν στο βομβαρδισμό των όπλων της κριτικής τους των αγώνα των Λευκιμμαίων να μας πουν τι είναι ή δεν είναι αυτός ο αγώνας. Δεν το έκαναν. Και αυτό είναι το πλέον απαράδεκτο στην όλη στάση στους. Και ένα σχόλιο μου όταν κάποιος με ρώτησε για το κείμενο τους αυτό ήταν ο τίτλος του κειμένου τους, τρία πουλάκια κάθονταν... Και το κάθονταν πάει σε αυτή τη δουλειά που δεν έκαναν. Αυτά.