Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Μόλις διάβασα στο Indymedia για την έγκυο γυναίκα που πέθανε και η οποία τραυματίστηκε στα επεισόδια στη Λευκίμμη της Κέρκυρας πριν από μερικές μέρες...

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να μη γίνω ούτε μελό αλλά ούτε και ηλίθιος θα-τα-κάψω-όλα. Επίσης δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να μείνω ψύχραιμος. Επίσης πιθανά δεν ξέρω αν βγαίνει και κάνα νόημα από όσα θα πω.

Λέμε και ξαναλέμε για τη μόνη μας πατρίδα και τα παιδικά μας χρόνια. Παιδικά χρόνια που ήδη τώρα στα 30 μου νιώθω καμιά φορά ότι χάνονται στην ομίχλη ενός ονείρου. Στην Κέρκυρα όσο μεγάλωνα τόσο πιο πολύ οργιζόμουνα, και πια δε μπορώ να πατήσω το πόδι μου για πολύ καιρό από αυτή την ίδια οργή. Μία οργή που καμιά φορά νιώθω να ξεχειλίζει. Οργή που έχει να κάνει με τις ξεριζωμένες ελιές (300 και 400 ετών οι περισσότερες με κάτι τεράστιες ρίζες), και τους χτισμένους λόφους με apartments και rooms to let. Με τα swimming pools και τα happy hours στο Σιδάρι και στις Μπενίτσες. Με τις σημαίες των κρατών των τουριστών μπας και νιώσουν λίγη οικειότητα και εθνική υπερηφάνεια οι μαλάκες. Με το πιο ελεεινό θέαμα αυτής της χώρας να ξεχειλίζει. Πισίνα δίπλα στη θάλασσα. Αν κάτι εκφράζει την αλλοτρίωση του Κερκυραίου από τον τόπο του είναι αυτό ακριβώς και μόνο. Οργή για τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στην τουριστική βιομηχανία του νησιού. Οργή για το ότι ποτέ δεν κατάφερα να περάσω ένα καλοκαίρι με τη μάνα μου και τον πατέρα μου, μιας και οι δύο τους δουλεύουνε εποχιακοί. Οργή για ότι μας κλέβουνε και για ότι χάνουμε. Πια δε θέλω να ξαναπατήσω το ποδάρι μου εκεί πέρα. Δεν ξέρω μπορεί να μου περάσει κάποτε.

Οι Κερκυραίοι έχουν ευθύνη. Έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη για το πως άφησαν να γίνει έτσι το νησί. Προφανώς και ο καπιταλισμός ωθεί σε συγκεκριμένες λύσεις, αλλά υπάρχει και ένα μερίδιο ευθύνης του Κερκυραίου. Υπάρχει μία φιγούρα στο νησί του ανθρώπου που δεν έχει δουλέψει ποτέ του. Που ο τουρισμός τη δεκαετία του ‘80 του πρόσφερε άφθονο χρήμα και από τότε αυτό κύλαγε. Ευτυχώς αυτά τα μικροαφεντικά τώρα σιγά σιγά χάνονται, το all-inclusive και η χαμηλή ποιότητα του τουρισμού αυτούς χτυπάει κατά βάσην. Καλά τους κάνει. Κάποτε το νησί είχε δικιά του γαλακτοβιομηχανία. Την ΑΕΒΕΚ. Με αυτό το γάλα μεγάλωσα. ΝΟΥΝΟΥ δεν ήπια ποτέ μου. Θυμάμαι αυτό το γάλα το έβραζες και έβγαζε πέτσα στην επιφάνεια. Στο χωριό μου ακόμα και ο πιο φτωχός είχε μία αγελάδα, κάνα πρόβατο και καμιά κότα μάζευε και καμιά ελιά, σκάλιζε και το περιβόλι και την έβγαζε κουτσά στραβά. Μετά έχτισε μερικά δωμάτια και τώρα το να έχεις κότα θεωρείται μπανάλ. Τις ελιές άμα δεν ήταν οι Αλβανοί δε θα τις μάζευε κανείς. Τους Αλβανούς που με το ζόρι έβλεπες άνθρωπο να τους συμπεριφέρεται ανθρώπινα. Ευτυχώς για αυτούς η Κέρκυρα ήταν μόνο πέρασμα. Ήταν πολύ κάπως για τα εκλεπτυσμένα γούστα των πολιτισμένων Κερκυραίων με την παλιά παράδοση και τις άλλες μαλακίες. Η πόλη της Κέρκυρας ήταν κάποτε από τις λίγες πόλεις στην Ελλάδα με την έννοια ότι είχε αστική τάξη. Τώρα η αστική της τάξη είναι η Γκερέκου και ο Βοσκόπουλος.

Οι τοπικές εξουσίες; Ελεεινές όπως σε κάθε τόπο. Ξεφτιλισμένοι πολιτικοί φεουδάρχες. Να ψηφίσουμε αυτόν που μπορεί να μας βοηθήσει. Αλλά αυτά ίδια παντού δεν είναι;

Η Κέρκυρα όμως δεν είναι μόνο αυτά. Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτά. Η Κέρκυρα πάντα είχε ένα μεγάλο ποσοστό ανήσυχης νεολαίας. Στις καταλήψεις το 90-91 ήμασταν πρώτοι, όταν σε κάποια φάση ο Λεπέν προσπάθησε να προσγειωθεί εκεί στις αρχές του 90, η μισή πόλη μαζεύτηκε στο αεροδρόμιο και δεν τόλμησε καν να βγει από το αεροπλάνο. Όπως ήρθε έφυγε. Παλιότερα υπήρξαν και μεγάλες κινητοποιήσεις για ένα ποτάμι στην Ήπειρο που ήθελαν να πετάξουν τα λύματα από τις εκεί βιομηχανιές. Πολλές φορές ακόμα είχαν γίνει και επεισόδια εξαιτίας των αμερικάνικων πολεμικών πλοίων που δένανε στο λιμάνι.

Τα πράγματα γενικώς είναι πολύ ζόρικα στην Κέρκυρα. Άμα δε δουλεύεις στο δημόσιο, ή δεν είσαι μικροαφεντικό, θα πρέπει να τη βγάζεις για ένα 5μηνο με τρελλούς ρυθμούς στην τουριστική βιομηχανία.

Τα σκουπίδια εκ των πραγμάτων είναι μέρος του προβλήματος της τουριστικής ανάπτυξης. Με αυτή την έννοια το πρόβλημα είναι συνολικό του νησιού και όχι μία αντίθεση "ανεπτυγμένου βορρά" - "υποανάπτυκτου νότου" (άλλωστε ο Κάβος, το αντίστοιχο Φαληράκι της Ρόδου και Μάλια του Ηρακλείου εκεί βρίσκεται). Εννοείται ότι οι κάτοικοι καλώς αντιδρούν όπως αντιδρούν. Ωστόσο δε γνωρίζω λεπτομέρειες για να πάρω θέση πάνω στο ζήτημα.

Όλα αυτά που κολλάνε όμως και τι σχέση μπορεί να έχουνε με την νεκρή γυναίκα;

Τη σχέση μπορεί να έχουνε οι παπαριές που αραδιάζω τόση ώρα παραπάνω γιατί δεν θέλω να κοιτάξω κατά πρόσωπο ένα γεγονός:

Ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια (αλήθεια από πότε;) έχουμε νεκρό σε επεισόδια...

Δεν ξέρω που ήταν η γυναίκα και πως έγινε το ατύχημα. Ξέρω όμως ότι δεν ήταν στο σπίτι της, ότι βγήκε έξω. Και ότι οι δικαιολογίες, και οι επαναστατικές αυταπάτες που ευδοκιμούν πέριξ των Εξαρχείων έχουν τελειώσει εδώ και καιρό. Όποιος δεν αγωνίζεται όπου βρίσκεται πεθαίνει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Δεν ξέρω για σημασίες ή μη σημασίες. Ξέρω ότι ένας άνθρωπος σκοτώθηκε επειδή τουλάχιστον βγήκε από το σπίτι του. Και καλά θα κάνουνε όλοι όσοι έχουνε εύκολες λύσεις (είτε με φωνές, είτε με πολιτικές αναλύσεις), να τις βάλουνε στον κώλο τους. Οι λύσεις είναι μπροστά μας αλλά δεν είναι καθόλου εύκολες.