Να 'μαι και γω πίσω στα γνωστά λημέρια να κοιτάω το λίογερμα στη δημοσιά και να παρατηρώ απο το καραούλι μου έναν κόσμο να καίγεται.
Καταρχήν κάποιες εξηγήσεις. Αυτό το ιστολόγιο αποβάλλει τον άμεσα πολιτικό του χαρακτήρα. Θα παραμείνει σαν ένας χώρος προσωπικής έκφρασης και άρα μόνο έμμεσα πολιτικός, και παρεπιμπτόντως κάτι άλλο είναι στα σκαριά προκειμένου να καλυφθεί αυτό το κενό.
Επομένως απο δω και μπρός εδώ θα βρείτε μόνο κατάρες, μπινελίκια, αφορισμούς, καριολίκια καμιά μουσική και καμιά ταινία.
Επομένως όταν με το καλό επανέρθω στην συνηθισμένη μου σχιζοφρένεια (γιατί σε αυτή τη φάση που είμαι έμπλεος παράνοιας, κατάθλιψης, υπομανίας και ολοκληρωτικού φρικαρίσματος) θα είμαι σε θέση να επανέλθω παρουσιάζοντας το υλικό που με κόπο μάζεψα το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Και επειδή δεν μπορώ να κλείσω χωρίς ένα σαφές μύνημα και μουσική θα έχω και απο τα δύο.
ΣΚΑΤΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
ΥΓ. Όχι κανείς δεν πέθανε. Αν και θα έπρεπε να πεθάνουνε πολλοί.
Καταρχήν κάποιες εξηγήσεις. Αυτό το ιστολόγιο αποβάλλει τον άμεσα πολιτικό του χαρακτήρα. Θα παραμείνει σαν ένας χώρος προσωπικής έκφρασης και άρα μόνο έμμεσα πολιτικός, και παρεπιμπτόντως κάτι άλλο είναι στα σκαριά προκειμένου να καλυφθεί αυτό το κενό.
Επομένως απο δω και μπρός εδώ θα βρείτε μόνο κατάρες, μπινελίκια, αφορισμούς, καριολίκια καμιά μουσική και καμιά ταινία.
Επομένως όταν με το καλό επανέρθω στην συνηθισμένη μου σχιζοφρένεια (γιατί σε αυτή τη φάση που είμαι έμπλεος παράνοιας, κατάθλιψης, υπομανίας και ολοκληρωτικού φρικαρίσματος) θα είμαι σε θέση να επανέλθω παρουσιάζοντας το υλικό που με κόπο μάζεψα το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Και επειδή δεν μπορώ να κλείσω χωρίς ένα σαφές μύνημα και μουσική θα έχω και απο τα δύο.
ΣΚΑΤΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
ΥΓ. Όχι κανείς δεν πέθανε. Αν και θα έπρεπε να πεθάνουνε πολλοί.
Κατηγορία: Αφορισμοί
13 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
λες οτι θα κρατήσεις αυτό το μπλογκ ως χώρο προσωπικής έκφρασης
μα είναι η προσωπική αυτή έκφραση που τις περισσότερες φορές αποκαλύπτει βαθιές πολιτικές στάσεις και αντιλήψεις.
Έτσι το σκατά στο καλοκαίρι δεν παύει να είναι ένας αφορισμός που αποκαλύπτει και πάλι για σένα πολλά:
ένα αντικείμενο τρόπον τινά (το καλοκαιράκι, στην ακρογιαλιά) το οποίο δεν μας κάνει και το πετάμε, το καίμε, του πετάμε σκατά.
Αυτό φανερώνει την απόσταση του επιθυμητού από σένα (έτσι αυτός ο κόσμος γίνεται αυτομάτως σκατά, όσο μακρύτερα βρίσκεται το επιθυμητό), αφετέρου και σημαντικότερα δε βρίσκεις κανένα γόνιμο έδαφος σε αυτό το σκατένιο καλοκαίρι στο οποίο θα μπορούσε να ανθίσει το επιθυμητό. Άλλωστε δεν μπορεί να ανθίσει το επιθυμητό παρά μόνο αν βρει γόνιμο έδαφος και αν δεν πιάσει ο επαναστατικός λόγος τον ατομικισμό από τ'αρχίδια, να τον χρησιμοποιήσει βρίσκοντας μέσα του την αλλαγή, δε θα μπορέσει ποτέ να είναι πραγματικά επαναστατικός. Αντιδραστικός ναι, επαναστατικός όχι. Δε νομίζεις ότι είναι ένα ζήτημα;
Μετά από όλα αυτά θα μπορούσες να με γράψεις και μένα στ'αρχίδια σου αφού με το καλημέρα σου τα ζαλίζω, κατανοητό.
Την καλημέρα μου ούτως ή άλλως!
Αυτό δεκτό.
Τι είδους σκατά όμως;
Έχω την τύχη να έχω μεγαλώσει μέχρι και τα 20 μου σε ένα απο τα βαριά χαρτιά της τουριστικής βιομηχανίας της χώρας.
Για μένα το καλοκαίρι ποτέ δε σήμαινε reggae, παραλία, capoeira, άνοιγμα των τσάκρα και άλλα τέτοια.
Άμα φεύγεις για φοιτητικό καλοκαίρι και ανεβαίνεις στην πατρίδα σου να κάνεις το σερβιτόρο για 2 μήνες πιθανά να καταλάβεις τι εννοώ.
Επομένως για μένα το καλοκαίρι σημαίνει ένα πράγμα.
Ξεζούμισμα.
Επίσης σημαίνει: κουνούπια, άθλιους-τύπους-που-πρέπει-να-διασκεδάζουνε-παντού, κάμπινγκ της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, σιχαμένους εγγλέζους -σαν πρώην αποικιοκρατούμενος τους έχω κάθε δικαίωμα να είμαι αντιιμπεριαλιστής- το "Όνομα του Ρόδου", ως πότε όλοι θα κάνουνε απόπειρες να το διαβάσουνε αύγουστο μήνα.
Αυτά.
Αααα... Επίσης σημαίνει ζέστη.
Δεν είμαι της ζέστης.
Όλα τα πολιτικά όντα, διακατέχονται από το φάντασμα του "γραφείου τύπου".
Όλα ΠΡΕΠΕΙ να εξυπηρετούν ένα "σκοπό", να είναι επαρκώς αιτιολογημένα.
Έτσι στριφογυρνάνε (ακόμα και στον ύπνο τους) και αναρωτιούνται έντρομοι: "Μα είναι "σωστό" αυτό για έναν αριστερό (αναρχικό, κινηματία, συνδικαλιστή κλπ);"
Το επόμενο βήμα είναι η διχασμένη προσωπικότητα.. πχ "θα μιλήσω τώρα ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, και όχι πολιτικά".
Εγώ φίλτατε βα.αλ., το έλυσα(;) αλλιώς.. Με ανωνυμία(;) και πολλαπλές ταυτότητες...
Καλή συνέχεια...
Και λίγη αισιοδοξία γαμώ.
Ταυτιζόμαστε κατά 100%...γι'αυτό κι ήμουν απέναντί σου σε κάτι βουνά φέτος.Αλλά ρε συ,σε κάποια φάση την ζήλεψα την ρημάδα την θάλασσα.
Μαζεύεις βότσαλα;!
Η προσωπική έκφραση αποκαλύπτει βαθιές πολιτικές στάσεις και αντιλήψεις,
ναι,
γιατί φανερώνει πόσο βιωμένες είνα αυτές(αν είναι).
Το αντίθετο,δεν συμβαίνει πάντα,
αν δούμε τη προσωπική ζωή και τις συμπεριφορές κάποιων...
Άστα!
Σκατά και...βότσαλα!
;)
Τι είμαι όμως Περισσότερο; αυτά που λέω, αυτά που σκέφτομαι ή αυτά που κάνω; Όταν μισώ τον εργοδότη μου και δεν αντιδρώ, τι είμαι περισσότερο; (αυτό που σκέφτομαι γι αυτόν ή αυτό που κάνω;) (και τι πάει να πει "περισσότερο";) Κι αν υπάρχει ανάμεσα σε όλα αυτά (που σκέφτομαι, λέω, κάνω) ανακολουθία (πχ ψευδής συνείδηση), δε θα αρκούσε το ένα από τα τρία για να τη δείξει (αφού όλα αποτελούν ένα συνεκτικό όλον, έτσι ή αλλιώς);
θέλω να πω ότι είναι κάπως εισαγγελική η λογική που σου ζητάει να είσαι στο φως και να έχεις καταλήξει ένας (έτσι αποκτάει νόημα ο διχασμός και μπαίνουν ερωτηματικά στα πολλά προσωπεία). Και ποιός από όλους είναι ένας; Και πότε πραγματικά μπορείς να είσαι ένας;
[Στο μεταξύ έχω μαζέψει κάτι αντιεργατικές ιστορίες ... που να στα λέω!]
Επέστρεψες προς τα κάτω;
[Στο μεταξύ έχω μαζέψει κάτι αντιεργατικές ιστορίες ... που να στα λέω!]
Επέστρεψες προς τα κάτω;