Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Αυτή η ανάρτηση είναι μάλλον προέκταση της προηγούμενης μιάς και κινείται μάλλον στο ίδιο σκεπτικό. Το Μάρτη που πέρασε είχα πάει στο Αυτόνομο Στέκι στην παρουσιάση του βιβλίου του Άκη Γαβριηλίδη Η Αθεράπευτη Νεκροφιλία του Ριζοσπαστικού Πατριωτισμού. Στο εν λόγω βιβλίο ο συγγραφέας ανάμεσα στα άλλα επικαλείται το τραύμα της ήττας και του εμφυλίου σαν βασικό συστατικό της πολιτικοποίησης των κομμουνιστών, (αλλά σε κάποιο βαθμό και των αναρχικών). Η εισήγηση που είχε γίνει βασίστηκε και ανέλυσε ως επί το πλείστον αυτό το σημείο. Θυμάμαι τότε αυτό μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση. Όταν μίλησα θυμάμαι είχα πει περίπου ότι το γεγονός της πολιτικοποίησης ανθρώπων για καθαρά οικογενειακούς λόγους (ο παπούς ήταν στον εμφύλιο και ο μπαμπάς είναι στο ΚΚΕ) είναι γενικώς μια εξαίρεση στον τρόπο που πολιτικοποιούνται οι άνθρωποι ιστορικά. Ιστορικά οι άνθρωποι πολιτικοποιούνταν μέσα απο τις διαδικασίες των αγώνων, όπου και ανάλογα ριζοσπαστικοποιούνταν. Με αυτό δεν λέω ότι άλλοι τρόποι πολιτικοποίησης δεν υπήρξαν μέσα στην ιστορία ή δεν έχουν και αυτοί το μερίδιο τους σε αυτή την υπόθεση. Με αυτή την έννοια είπα συνεχίζοντας την τοποθέτηση μου εμένα το βασικό κίνητρο "ψυχολογικά" δεν είναι η επίδεση και η επούλωση ενός τραύματος αλλά η χαρά και η ευχαρίστηση. Σαν βασικό παράδειγμα επ' αυτού είχα φέρει την πρώτη μου εμπειρία πολιτικοποίησης στις καταλήψεις του '90-'91. Το συναίσθημα πηδάω το φράχτη και μπαίνω στο κατειλλημένο σχολείο, όπου εδώ ανήκω, όπου εδώ είμαστε όλοι μαζί ενάντια σε αυτούς, όπου πετάγαμε πορτοκάλια στους καθηγητές που περναν απουσίες και στους αστυνομικούς και στους γονείς είναι απο εκείνα τα συναισθήματα που χαράζουν βαθιά έναν 14 χρονο. Αυτό το ανεπανάληπτο συναίσθημα του είμαστε εδώ, στεκόμαστε απέναντι σας, αγωνιζόμαστε για αυτά που πιστεύουμε, υψώνουμε το ανάστημα μας ένα μάτσο πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες απέναντι σε έναν κόσμο που δεν μας ρωτάει για τίποτα, κάνοντας αυτοψυχανάλυση θα έλεγα ότι επιδιώκω και συνεχώς επεδίωκα να ξαναζήσω. Για να το πω και πιο πολιτικά γιατί δεν πολυσυμπαθώ τα ψυχολογικά και ψυχαναλυτικά, αυτό που πάντα επιδίωκα ήταν να ζω εντός μίας συνθήκης αγώνα, πολιτικού, κοινωνικού, συνδικαλιστικού. Ένιωθα και νιώθω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζω έξω από το να αγωνίζομαι ενάντια σε ένα κοινωνικό σύστημα που με καταπιέζει και εκμεταλλεύεται. (Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι κάνας στρατευμένος με την έννοια του μιλιτάντη απλά μάλλον προσπαθώ να εντάξω όσο πιο μεγάλα τμήματα της ζωής μου γίνεται σε μία συνθήκη αγώνα.)

Εδώ θα κάνουμε ένα μουσικό διάλλειμα για να ακούσουμε το Shockwork από έναν δίσκο που έβγαλαν απο κοινού οι Test Dept με την South Wales Striking Miners Choir προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η απεργία των ανθρακωρύχων. Στην αρχή του τραγουδιού μιλάει ένας εργάτης (βασικά για αυτό το βάζω) όπου ακούγωντας και κυρίως ακούγοντας το πάθος στη φωνή του νιώθω το δικό μου πάθος και νιώθω πέρα από αυτό το πάθος του να αγωνίζεσαι όχι για μερικά υψηλά ιδανικά αλλά για την ίδια τη ζωή σου.

Ας έρθουμε όμως στην ιστορία μας. Όπως έχω πει και πιο πριν βρέθηκα μέσα σε μία εργασιακή συνθήκη πλήρους αποτελμάτωσης. Από την μία η προσωπική συνθήκη έμοιαζε πάρα πολύ με τις γενικότερες συνθήκες υποταγής και σιωπής που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους και από την άλλη δεν υπήρχαν ούτε και τα πιο στοιχειώδη επίπεδα συσπείρωσης των εργαζομένων σε μία κοινή βάση. Τους τελευταίους 2 μήνες είχε αρχίσει να μου την δίνει η όλη κατάσταση ξεκόλωμα, λίγα λεφτά (πιο κάτω και απο τα λίγα) και καμία δυνατότητα για οτιδήποτε. Επιπλέον είχε έρθει μία καινούρια υποδιευθύντρια που αποφάσισε να μου κάνει τη ζωή δύσκολη να μου τη λέει για 5 λεπτά καθυστέρηση ή γιατί πέταξα το λάχανο ενώ δεν ήταν πολύ σάπιο. Τέλος πάντων μία 4 ωρη μου λέει να πάω στην εταιρεία που δούλευε πριν μιας και εκεί ήταν καλύτερα. Μου ειχε πει τότε ότι θα έπαιρνα με το που θα πήγαινα 620 (από τα 490 ειναι πολύ καλύτερα πιστεύω) έτσι λοιπόν πάω κάνω μια αίτηση, περνάω μία συνέντευξη όπου έπρεπε να βάλω κατι κουκιδες σε κάτι κύκλους και να λύσω μερικές πράξεις. Μετά από κάνα 2 βδομάδες με πέρνουν τηλέφωνο, προσλαμβάνεστε και τέτοια... Και έτσι ξεκινάει η καριέρα μου. Πιάνω δουλειά εκεί Τρίτη και 13 το καλοκαίρι του 2004. Ωραία εποχή.