Οι πληροφορίες που φτάνουν σε εμάς γύρω από το Ιράκ περνάνε μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα των ΜΜΕ και των κυβερνήσεων. Έτσι, είναι δύσκολο να αποκτήσει κανείς μια ξεκάθαρη εικόνα σχετικά με την κατάσταση της ιρακινής κοινωνίας. Παρόλα αυτά, μπορεί να αποκτήσει κανείς μια γενική ιδέα της κατάστασης πληροφορούμενος, έστω και ελλειπτικά, για τις συγκεκριμένες συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού και για τις διαφορετικές κοινωνικές δυνάμεις που προσπαθούν να επιβληθούν σε αυτήν τη χώρα.
Οι βασικές δυνάμεις που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή ανέρχονται σε δυο: από τη μια πλευρά, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που βασίζεται πάνω σε μια ισχυρή στρατιωτική, οικονομική και προπαγανδιστική μηχανή∙ από την άλλη πλευρά, η ανάδειξη μπααθιστών και ισλαμιστών, οι οποίοι επιτίθονται αιφνιδιαστικά στους αμερικανούς στρατιώτες, ή ακόμα και συνεργάζονται μαζί τους, και έτσι αρχίζουν σιγά-σιγά να μετατρέπονται, ή να ξαναγίνονται, μια πραγματική δύναμη μέσα στη χώρα. Εκμεταλλευόμενοι τη δικαιολογημένη οργή του πληθυσμού, καθώς επίσης και τις σκοταδιστικές προκαταλήψεις μιας μερίδας εξ’ αυτού, είναι σε θέση να επιβάλλουν το νόμο τους σε διαφορετικές περιοχές αυτής της χώρας. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως αυτά που υποστηρίζουν είναι αποδεκτά από την πλειοψηφία. (Μια πρόσφατη δημοσκόπηση αναφέρει πως μόνο το 25% των πληθυσμού που κατοικεί στο σιιτικό Νότο επιθυμεί ένα θεοκρατικό κράτος).
Είναι μάταιο να αντιπαραθέτουμε τα δυο αυτά στρατόπεδα διότι από κοινού καθένα από αυτά υποστηρίζει μια κοινωνία εκμετάλλευσης και καταπίεσης με ρατσιστικές, σεξιστικές και φονταμενταλιστικές αντιλήψεις. Ο μπααθισμός, ο ισλαμισμός και ο ιμπεριαλισμός αποτελούν ιδεολογικά και πρακτικά φαινόμενα που συνδέονται με τη γενικότερη κίνηση του καπιταλισμού και της ανισομερούς του ανάπτυξης, και άρα ως τέτοια αποτελούν μέρος της υπεράσπισής του.
Ανάμεσα στους δυο αυτούς πόλους υπάρχει και η ανοιχτή συνεργασία της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών κομμάτων και των θρησκευτικών ρευμάτων, δια μέσου του προσωρινού Συμβουλίου της Κυβέρνησης, με τις δυνάμεις κατοχής που διευθύνονται από τις ΗΠΑ. Το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ιράκ, οι επίσημοι σιίτες αξιωματούχοι, οι προ της αμερικανικής παρέμβασης εθνικιστές κούρδοι, οι δυνάμεις εκείνες που βασίζονται σε διακρίσεις με βάση τη φυλετική καταγωγή, συμμετέχουν στην κυβέρνηση αυτή, της οποίας ο σκοπός είναι να μετατραπεί προοδευτικά σε «κυρίαρχη αρχή του ιρακινού λαού» –μετά και το αναμενόμενο τυπικό πέρασμα της εξουσίας, βραχυπρόθεσμα, από την αμερικανική κυβέρνηση στα χέρια της.
Όλες αυτές οι δυνάμεις και όλα αυτά τα κόμματα συμμερίζονται σε γενικές γραμμές το ίδιο πρόγραμμα: διαίρεση της ιρακινής κοινωνίας με βάση εθνικά και θρησκευτικά κριτήρια, αναγνώριση της θρησκείας ως πηγή του νόμου, καταπίεση των γυναικών, εντατικοποίηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Ο αγώνας μεταξύ αυτών των διαφορετικών καπιταλιστικών, κληρικών και ιμπεριαλιστικών φατριών που μπορεί κανείς να αποκωδικοποιήσει μέσα στη σύγχυση του καθημερινού τύπου δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνούμε ένα θεμελιώδους σημασίας δεδομένο: την ύπαρξη στο Ιράκ, ενός σημαντικού αριθμού μάχιμων προλεταρίων που αναδείχτηκαν ως δύναμη κυρίως μέσα από την ισχυρή εξέγερση των Εργατικών συμβουλίων (σόρας) του 1991, στα ανατολικά και τα βόρεια της χώρας και η οποία κατεστάλη βίαια από τη μπααθιστική δικατορία. (Ο αριθμός των νεκρών εκτιμάται από πολλές εκατοντάδες έως χιλιάδες).
Η μαζική λιποταξία του ιρακινού στρατού που τελούσε υπό τις διαταγές του Σαντάμ, και η οποία προκάλεσε την άμεση πτώση του καθεστώτος αμέσως μετά την αμερικανική επίθεση, αποδεικνύει ότι η μεγάλη μάζα του πληθυσμού δεν είναι διατεθειμένη να εξαρτήσει την επιβίωση της από καμία «εθνική αντίσταση», που να διευθύνεται από γραφειοκρατικές ή θρησκευτικές ομάδες. Οι ομάδες αυτές εξυπηρετούν τα πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα της καπιταλιστικής φράξιας και προωθούν τη λύση του αιματοκυλίσματος.
Αντιθέτως, ο πληθυσμός διάλεξε να εκφραστεί στο πεδίο υπεράσπισης των άμεσων συμφερόντων του. Για να αναφέρομαι μερικά παραδείγματα: ισχυρό κίνημα των χωρίς-εργασία, φεμινιστικές διαδηλώσεις, οι οποίες ήταν και σχετικά μαζικές (πάνω από 1000 άτομα στη Βαγδάτη στις 8 Μαρτίου του 2004 μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένου φόβου), διαδοχικές εργατικές απεργίες, οι οποίες υπήρξαν συχνά νικηφόρες ιδιαίτερα στη βιομηχανία πετρελαίου.
Συνδικαλιστικά, αυτή η μαχητικότητα εκφράζεται για παράδειγμα τόσο μέσα από τη δημιουργία της ομοσπονδίας συνδικάτων και εργατικών συμβουλίων, όσο και με την εμφάνιση κρίσεων στους κόλπους της ιστορικής συνδικαλιστικής ομοσπονδίας, που διευθύνεται από τη γραφειοκρατία του Ιρακινού-«σταλινικού» Κομμουνιστικού Κόμματος. Από φεμινιστική σκοπιά, η Οργάνωση για την Ελευθερία των Γυναικών εμφανίζει μια πολυάριθμη και ριζοσπαστική δομή, εγκατεστημένη κυρίως στις φτωχές συνοικίες και τις τενεκεδουπόλεις της Βαγδάτης.
Αν και οι οργανώσεις αυτές οφείλουν την ύπαρξή τους πριν από όλα στην αυθόρμητη δραστηριότητα του πληθυσμού –πράγμα που φαίνεται ξεκάθαρα στην περίπτωση του κινήματος των ανέργων–, ωστόσο ευνοήθηκαν μερικά και από τα στρατευμένα μέλη του κομμουνιστικού-Εργατικού Κόμματος του Ιράκ –σε αντίθεση με το επίσημο Κομμουνιστικό Κόμμα–, που τοποθετείται ιδεολογικά στην παράδοση του κομμουνισμού των συμβουλίων, ο οποίος βασίζεται στην άμεση εξουσία των γενικών συνελεύσεων και την άρνηση του εθνικισμού και του κρατικού καπιταλισμού.
Η πραγματικότητα των εργατικών και φεμινιστικών αγώνων έχει ευρέως αποκρυφτεί στις δυτικές χώρες όχι μόνο από τα ΜΜΕ, αλλά και από μια μερίδα της αριστεράς και της άκρας αριστεράς που παραμένει φυλακισμένη μέσα σε μανιχαϊστικά και εθνικιστικά σχήματα και προσπαθεί να βρει δεσμούς με την εθνικιστική και θρησκευτική «αντίσταση». (Στη γραμμή αυτή βρίσκουμε την Rifondazionne Communista, και μια μερίδα του LCR).
Πιστεύουμε πως είναι χρήσιμο να παράσχουμε υποστήριξη στις ιρακινές αυτές οργανώσεις, όχι επειδή είμαστε αναγκαστικά σύμφωνοι με το σύνολο του προσανατολισμού τους, αλλά επειδή είναι ζήτημα αρχής –γεγονός που έχει και πρακτική σημασία. Ο αγώνας τους, λαμβάνει χώρα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, και η πίεσή μας, έστω κι αν είναι ελάχιστη, μπορεί να παίξει ένα ρόλο ώστε να αποφευχθεί τόσο μια καινούργια καταστροφή αντιδραστικής μορφής, όσο και να σταματήσει η γενοκτονία στο Ιράκ. Μια αληθινή πρόοδος στη χώρα αυτή θα ήταν μια σημαντική εμψύχωση των αγώνων αυτών, σε διεθνές επίπεδο, για τον πληθυσμό όχι μόνο του Ιράκ, αλλά και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής∙ μια ώθηση τέτοια που να ταρακουνήσει το ζυγό των θεοκρατικών, γραφειοκρατικών και νέο-αποικιακών καθεστώτων που μαίνονται την περιοχή.
Για όλους αυτούς τους λόγους δημιουργήσαμε τη συλλογικότητα «Solidarité-Irak», σε επαφή με άλλες ομάδες στη Λίλυ, το Παρίσι και το Σαίν-Κουεντίν. Κάνουμε έκκληση στις πολιτικές και συνδικαλιστικές δομές, σε φεμινιστικές ομάδες και κυρίως σε κάθε άτομο χωριστά να αναλάβει, από κοινού, δράση ώστε να βγει το εργατικό και φεμινιστικό κίνημα του Ιράκ από την απομόνωση: με την πληροφόρηση, την κινητοποίηση, την υλική υποστήριξη. Αποσκοπούμε κυρίως στο να διοργανώσουμε προσεχώς, με άτομα και οργανώσεις που το επιθυμούν, μια ημερίδα και κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις πάνω στο ιρακινό ζήτημα και γενικότερα τη Μέση Ανατολή.
Συλλογικότητα Solidarité-Irak της Λυόν.
www.solidariteirak.org
Οι βασικές δυνάμεις που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή ανέρχονται σε δυο: από τη μια πλευρά, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που βασίζεται πάνω σε μια ισχυρή στρατιωτική, οικονομική και προπαγανδιστική μηχανή∙ από την άλλη πλευρά, η ανάδειξη μπααθιστών και ισλαμιστών, οι οποίοι επιτίθονται αιφνιδιαστικά στους αμερικανούς στρατιώτες, ή ακόμα και συνεργάζονται μαζί τους, και έτσι αρχίζουν σιγά-σιγά να μετατρέπονται, ή να ξαναγίνονται, μια πραγματική δύναμη μέσα στη χώρα. Εκμεταλλευόμενοι τη δικαιολογημένη οργή του πληθυσμού, καθώς επίσης και τις σκοταδιστικές προκαταλήψεις μιας μερίδας εξ’ αυτού, είναι σε θέση να επιβάλλουν το νόμο τους σε διαφορετικές περιοχές αυτής της χώρας. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως αυτά που υποστηρίζουν είναι αποδεκτά από την πλειοψηφία. (Μια πρόσφατη δημοσκόπηση αναφέρει πως μόνο το 25% των πληθυσμού που κατοικεί στο σιιτικό Νότο επιθυμεί ένα θεοκρατικό κράτος).
Είναι μάταιο να αντιπαραθέτουμε τα δυο αυτά στρατόπεδα διότι από κοινού καθένα από αυτά υποστηρίζει μια κοινωνία εκμετάλλευσης και καταπίεσης με ρατσιστικές, σεξιστικές και φονταμενταλιστικές αντιλήψεις. Ο μπααθισμός, ο ισλαμισμός και ο ιμπεριαλισμός αποτελούν ιδεολογικά και πρακτικά φαινόμενα που συνδέονται με τη γενικότερη κίνηση του καπιταλισμού και της ανισομερούς του ανάπτυξης, και άρα ως τέτοια αποτελούν μέρος της υπεράσπισής του.
Ανάμεσα στους δυο αυτούς πόλους υπάρχει και η ανοιχτή συνεργασία της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών κομμάτων και των θρησκευτικών ρευμάτων, δια μέσου του προσωρινού Συμβουλίου της Κυβέρνησης, με τις δυνάμεις κατοχής που διευθύνονται από τις ΗΠΑ. Το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ιράκ, οι επίσημοι σιίτες αξιωματούχοι, οι προ της αμερικανικής παρέμβασης εθνικιστές κούρδοι, οι δυνάμεις εκείνες που βασίζονται σε διακρίσεις με βάση τη φυλετική καταγωγή, συμμετέχουν στην κυβέρνηση αυτή, της οποίας ο σκοπός είναι να μετατραπεί προοδευτικά σε «κυρίαρχη αρχή του ιρακινού λαού» –μετά και το αναμενόμενο τυπικό πέρασμα της εξουσίας, βραχυπρόθεσμα, από την αμερικανική κυβέρνηση στα χέρια της.
Όλες αυτές οι δυνάμεις και όλα αυτά τα κόμματα συμμερίζονται σε γενικές γραμμές το ίδιο πρόγραμμα: διαίρεση της ιρακινής κοινωνίας με βάση εθνικά και θρησκευτικά κριτήρια, αναγνώριση της θρησκείας ως πηγή του νόμου, καταπίεση των γυναικών, εντατικοποίηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Ο αγώνας μεταξύ αυτών των διαφορετικών καπιταλιστικών, κληρικών και ιμπεριαλιστικών φατριών που μπορεί κανείς να αποκωδικοποιήσει μέσα στη σύγχυση του καθημερινού τύπου δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνούμε ένα θεμελιώδους σημασίας δεδομένο: την ύπαρξη στο Ιράκ, ενός σημαντικού αριθμού μάχιμων προλεταρίων που αναδείχτηκαν ως δύναμη κυρίως μέσα από την ισχυρή εξέγερση των Εργατικών συμβουλίων (σόρας) του 1991, στα ανατολικά και τα βόρεια της χώρας και η οποία κατεστάλη βίαια από τη μπααθιστική δικατορία. (Ο αριθμός των νεκρών εκτιμάται από πολλές εκατοντάδες έως χιλιάδες).
Η μαζική λιποταξία του ιρακινού στρατού που τελούσε υπό τις διαταγές του Σαντάμ, και η οποία προκάλεσε την άμεση πτώση του καθεστώτος αμέσως μετά την αμερικανική επίθεση, αποδεικνύει ότι η μεγάλη μάζα του πληθυσμού δεν είναι διατεθειμένη να εξαρτήσει την επιβίωση της από καμία «εθνική αντίσταση», που να διευθύνεται από γραφειοκρατικές ή θρησκευτικές ομάδες. Οι ομάδες αυτές εξυπηρετούν τα πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα της καπιταλιστικής φράξιας και προωθούν τη λύση του αιματοκυλίσματος.
Αντιθέτως, ο πληθυσμός διάλεξε να εκφραστεί στο πεδίο υπεράσπισης των άμεσων συμφερόντων του. Για να αναφέρομαι μερικά παραδείγματα: ισχυρό κίνημα των χωρίς-εργασία, φεμινιστικές διαδηλώσεις, οι οποίες ήταν και σχετικά μαζικές (πάνω από 1000 άτομα στη Βαγδάτη στις 8 Μαρτίου του 2004 μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένου φόβου), διαδοχικές εργατικές απεργίες, οι οποίες υπήρξαν συχνά νικηφόρες ιδιαίτερα στη βιομηχανία πετρελαίου.
Συνδικαλιστικά, αυτή η μαχητικότητα εκφράζεται για παράδειγμα τόσο μέσα από τη δημιουργία της ομοσπονδίας συνδικάτων και εργατικών συμβουλίων, όσο και με την εμφάνιση κρίσεων στους κόλπους της ιστορικής συνδικαλιστικής ομοσπονδίας, που διευθύνεται από τη γραφειοκρατία του Ιρακινού-«σταλινικού» Κομμουνιστικού Κόμματος. Από φεμινιστική σκοπιά, η Οργάνωση για την Ελευθερία των Γυναικών εμφανίζει μια πολυάριθμη και ριζοσπαστική δομή, εγκατεστημένη κυρίως στις φτωχές συνοικίες και τις τενεκεδουπόλεις της Βαγδάτης.
Αν και οι οργανώσεις αυτές οφείλουν την ύπαρξή τους πριν από όλα στην αυθόρμητη δραστηριότητα του πληθυσμού –πράγμα που φαίνεται ξεκάθαρα στην περίπτωση του κινήματος των ανέργων–, ωστόσο ευνοήθηκαν μερικά και από τα στρατευμένα μέλη του κομμουνιστικού-Εργατικού Κόμματος του Ιράκ –σε αντίθεση με το επίσημο Κομμουνιστικό Κόμμα–, που τοποθετείται ιδεολογικά στην παράδοση του κομμουνισμού των συμβουλίων, ο οποίος βασίζεται στην άμεση εξουσία των γενικών συνελεύσεων και την άρνηση του εθνικισμού και του κρατικού καπιταλισμού.
Η πραγματικότητα των εργατικών και φεμινιστικών αγώνων έχει ευρέως αποκρυφτεί στις δυτικές χώρες όχι μόνο από τα ΜΜΕ, αλλά και από μια μερίδα της αριστεράς και της άκρας αριστεράς που παραμένει φυλακισμένη μέσα σε μανιχαϊστικά και εθνικιστικά σχήματα και προσπαθεί να βρει δεσμούς με την εθνικιστική και θρησκευτική «αντίσταση». (Στη γραμμή αυτή βρίσκουμε την Rifondazionne Communista, και μια μερίδα του LCR).
Πιστεύουμε πως είναι χρήσιμο να παράσχουμε υποστήριξη στις ιρακινές αυτές οργανώσεις, όχι επειδή είμαστε αναγκαστικά σύμφωνοι με το σύνολο του προσανατολισμού τους, αλλά επειδή είναι ζήτημα αρχής –γεγονός που έχει και πρακτική σημασία. Ο αγώνας τους, λαμβάνει χώρα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, και η πίεσή μας, έστω κι αν είναι ελάχιστη, μπορεί να παίξει ένα ρόλο ώστε να αποφευχθεί τόσο μια καινούργια καταστροφή αντιδραστικής μορφής, όσο και να σταματήσει η γενοκτονία στο Ιράκ. Μια αληθινή πρόοδος στη χώρα αυτή θα ήταν μια σημαντική εμψύχωση των αγώνων αυτών, σε διεθνές επίπεδο, για τον πληθυσμό όχι μόνο του Ιράκ, αλλά και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής∙ μια ώθηση τέτοια που να ταρακουνήσει το ζυγό των θεοκρατικών, γραφειοκρατικών και νέο-αποικιακών καθεστώτων που μαίνονται την περιοχή.
Για όλους αυτούς τους λόγους δημιουργήσαμε τη συλλογικότητα «Solidarité-Irak», σε επαφή με άλλες ομάδες στη Λίλυ, το Παρίσι και το Σαίν-Κουεντίν. Κάνουμε έκκληση στις πολιτικές και συνδικαλιστικές δομές, σε φεμινιστικές ομάδες και κυρίως σε κάθε άτομο χωριστά να αναλάβει, από κοινού, δράση ώστε να βγει το εργατικό και φεμινιστικό κίνημα του Ιράκ από την απομόνωση: με την πληροφόρηση, την κινητοποίηση, την υλική υποστήριξη. Αποσκοπούμε κυρίως στο να διοργανώσουμε προσεχώς, με άτομα και οργανώσεις που το επιθυμούν, μια ημερίδα και κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις πάνω στο ιρακινό ζήτημα και γενικότερα τη Μέση Ανατολή.
Συλλογικότητα Solidarité-Irak της Λυόν.
www.solidariteirak.org
Κατηγορία: Ιράκ, Μεταφράσεις
0 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)