Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι τι κάνουν εκεί πέρα οι σύντροφοι του indymedia, ο σύντρολος Αρσέν μπήκε στον κόπο να μου στείλει αυτό εδώ το κρυμμένο, το οποίο αναδημοσιεύω παραχρήμα...


όρια και ορισμοί
χότζα

για να μιλαμε για παιδικη πορνογραφια πρεπει να ορισουμε πανω απ ολα τι ειναι το "παιδι". εχει τεραστια σημασια αυτό.

Το "παιδι" οριζεται πολυ διαφορετικα αναλογα με το πως το χρησιμοποιουμε. Αν σκοτωθει ενας 30χρονος σε τροχαιο θα πουν διαφοροι "κριμα και ηταν νεο παιδι". Για τον μπατσο πχ μιλαγαν για "20/21/22/23χρονο παιδι" και η δικια μας διαφωνια δεν ηταν το αν ηταν παιδι αλλα το οτι ηταν μπατσος και δε γινονται οι αισχρες συγκρισεις που επιχειρουσαν να κανουν.

Αν μια 22χρονη παει να παντρευτει πολλοι θα πουν "αυτη ειναι ακομα παιδι τι παει να κανει".

Εχουμε δηλαδη "παιδια" και μετα τα 18.

Οταν ημασταν ολοι 16 και ειχαμε την αντιστοιχη γκομενα/γκομενο τους θεωρουσαμε "παιδια"; Θεωρουσαμε τον εαυτο μας "παιδι" μηπως; Μηπως δεν καναμε και σεξ επειδη ημασταν "παιδια"; Δε νομιζω.

Η αλλη παραδοση με τα κοριτσακια απο 14 και πανω που τους αρεσουν οι μεγαλυτεροι μεχρι ηλικιες 25 και βαλε, με μαθητριες γυμνασιου να τα φτιαχνουν με μαθητες λυκειου και φανταρους πχ που παει και αυτη; Αυτες οι γυναικες σαυτη την ηλικια και επιλεγοντας ελευθερα ηταν "παιδια" στη σεξουαλικοτητα τους;

Παλιοτερα οταν γινοντουσαν γαμοι σε ηλικιες 13-14 με οτι αυτο συνεπαγεται μιλαγε κανενας για κακοποιηση "παιδιων"; Οι τσιγγανοι πχ ακομα ακολουθουν αυτο το εθιμο. Ειναι ολοι τους υπερ της κακοποιησης;

Αρα υπαρχουν και "μη-παιδια" σε ορισμενα θεματα και πριν τα 18.

Θελω να πω οτι το "παιδι" ως ορισμος για τη σεξουαλικοτητα ειναι κατι απιστευτα αοριστο εκτος απο καραμπινατες περιπτωσεις (κυριως προεφηβικες). Ο νομος χρησιμοποιει σαν ορισμο του "παιδιου" και σαν οριο για την σεξουαλικη αυτοδιαθεση ειτε τα 18 οπως για ολες τις αλλες αστικες "αυτοδιαθεσεις" ειτε τα 16 αισθανομενος οτι θα εκλεινε ολο το κοσμο μεσα αν εμενε στα 18. Ειναι δυνατον να μιλαμε και εμεις με αυτο το πλαστο οριο των 18 λες και ειμαστε τιποτα επιδοξοι νομοθετες;

Η εφηβοφιλια ειναι κατι απολυτα νορμαλ και βρισκεται εντος του φυσιολογικου. Ο αντρας ειναι φτιαγμενος να ελκεται απο τα θυληκα σεξουαλικα χαρακτηρηστικα που αρχιζουν να φαινονται με την αρχη της εφηβειας και οχι με το που μια γυναικα γινεται 18. Εδω εχουμε μια νομοθετηση που παει κοντρα σε φυσιολογικοτατες ορμες, οχι μονο αντρων αλλα και των εφηβων γυναικων που αποφασιζουν να κανουν οτι θελουν (μιλαω για σχεσεις και οχι τσοντες αν και δεν υπαρχει καμια ιδιαιτερη διαφορα οσον αφορα το θεμα της αυτοδιαθεσης).

Οι πανιβλακες αμερικανοι ομως στη κλασσικη τους μοδα των υστεριων που τους πιανουν καθε 10 χρονια βρηκαν καινουργιο κινδυνο στους "παιδεραστες" οριζοντας παιδεραστη οποιονδηποτε (απο 19 μεχρι 99) που θα εκανε σεξ με γυναικες απο 13-18. Αυτο το ευρος περιλαμβανει απιστευτα πολλα ζευγαρια με ηλικιες 22-16 πχ που δεν θα ξενιζαν κανενα εκτος απ τους βλαμμενους ηθικολογους αμερικανους. Και φυσικα κοσμος παει φυλακη γι αυτη την υστερια.

Εδω πηγαν φυλακη 15χρονο αγορακι επειδη βρηκαν στο pc του γυμνη φωτογραφια της γκομενας του που του εστειλε η ιδια. Και στη Βρεττανια απαγορευσαν την κατοχη ΕΙΚΟΝΩΝ που απεικονιζουν σεξουαλικες πραξεις ανηλικων, δηλαδη οχι μονο φωτογραφιων αλλα και σκιτσων (απαγορευσαν δηλαδη τα manga). Μη πατε να εξηγησετε λοιπον την ηλιθιοτητα των αμερικανων και των δυτικων με τη δικια σας λογικη. Δεν υπαρχει λογικη σαυτη την υστερια. Υπαρχουν περιπτωσεις ανθρωπων που ελκονται απο 5χρονα και ειναι αρωστοι ουσιαστικα και υπαρχουν περιπτωσεις ανθρωπων που ελκονται και απο 15χρονα και μιλαμε για ενα τεραστιο ποσοστο του αντρικου πλυθησμου που ειναι εν δυναμει "παιδεραστες" επειδη καποιος αμερικανος καραγκιοζης οριζει καποια πραγματα οπως του κατεβαινει. Μη τρελαινομαστε.

Οσο για αυτους που λενε για κρεμασμα, φυλακες, γκουανταναμο κλπ δεν εχω να πω πολλα. Ειστε αξιοι της μοιρας σας και εσας θα σας φοβομουν περισσοτερο απ τους παιδεραστες.


Σαν υστερόγραφο να σημειώσω το εξής: οι ΗΠΑ είναι μία από τις λίγες χώρες που δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για τα δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ (όχι πως αυτό έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία αλλά για να καταλαβαίνουμε πόσο υποκριτές είναι...). Ορίστε και μία παραπομπή για περαιτέρω μελέτη...

Προ πολύ καιρού είχε δημοσιευθεί στο Indymedia ένα κειμενάκι σχετικά με το σύνθημα-ριμα Μπάτσοι μουνια σκοτώνετε παιδιά μπάτσοι μουνιά... κλπ. που σε αρκετούς ξένισε...

Τότε στα κρυμμένα πέτυχα αυτό εδώ το σχόλιο που αναφέρονταν σε αυτό το άρθρο και το οποίο μου έκανε εντύπωση για την διαλυτική ακρίβεια και σαφήνεια του... Το κράτησα κάπου και είπα να το βάλω τώρα...

Το αναδημοσιεύω...

~~~

Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε μουνί ούτε πούτσος.

Επίσης ως γνωστόν από αρχαιοτάτων χρόνων δεν είναι όλοι οι πούτσοι και όλα τα μουνιά ΙΔΙΑ.

Άλλο ο πούτσος ο δικός μου και άλλος ο πούτσος του Μπους.

Άλλο το μουνί της φιλενάδας μου άλλο το μουνί της Πετραλιά.

Ας καταλάβουμε αυτό και την επόμενη φορά να σκεφτούμε την πιθανότητα ο πούτσος για τον οποίο μιλάμε μπορεί να μην είναι ο δικός σου πούτσος και το μουνι που αναφέρθηκε να είναι κάποιο άλλο μουνί.

ΥΓ. Μην μπλέκουμε τις πουτσες μας και τα μουνιά μας χωρίς να το ευχαριστιόμαστε τουλάχιστον...

Τοοοοοοοσο δύσκολο είναι...;;;


Από όσο μπορώ να καταλάβω το κειμενάκι δεν έχει να κάνει με την καταγγελία σαν καταγγελία αλλά με τη βάση πάνω στην οποία ασκείται κριτική στο σεξισμό...

Και τέλος πάντων, επειδή πιθανά πολλοί να μην έχετε διαβάσει κάποιες παλιότερες αναρτήσεις και συζητήσεις εδώ σε σχέση με το θέμα να τονίσω για μία ακόμη φορά ότι είμαι κάθετα αντίθετος σε αντισεξιστικές ηθικές και σε διαταξικούς φεμινισμούς... Το συμβάν που καταγγέλεται στο κείμενο είναι φυσικά απαράδεκτο... Αλλά τι λέμε τώρα, τα ΕΑΑΚ έχουν καταγγείλει τον ίδιο τους τον εαυτό παλιότερα...

Επειδή τον τελευταίο καιρό έχει ανέβει τρελλά η επισκεψιμότητα αυτού του κάποτε ταπεινού ιστολογίου και τώρα πια ναυαρχίδα της αντιπληροφόρησης, και μιας και τα έχω κονομήσει με τρέλλα σύζητησα με το golden boy που έχω προσλάβει και είπαμε ότι έχουμε περιθώριο να δώσουμε πίσω στους χρήστες μας ένα μέρος της τρελλής κονόμας.

Αλλά βέβαια επειδή εμείς εδώ είμαστε αξιοκρατικοί και όχι λινάτσες (να φτιάχνουμε στημένους διαγωνισμούς και να τα πάρει ο Αρσέν όλα...) θα κάνουμε έναν αντικειμενικό διαγωνισμό...

Λοιπόν, πολυχρονεμένοι μου αναγνώστες-στριες...

Βρείτε και κερδίστε.

Τι απεικονίζεται στα σημεία που έχω μαρκάρει πάνω σε αυτή την καταπληκτική φωτογραφία;

Ο πρώτος νικητής κερδίζει ένα Νικήτα... (Έχουμε πολλούς τους έχω κλωνοποιήσει και τους πετάω στις αρκούδες...)

Ο δεύτερος κερδίζει μία αρκούδα... (Είναι καλοθρεμμένες με ότι καλύτερο σε φυσική τροφή και με σωστά ιδεολογικά μαθήματα. Επίσης είναι εκπαιδευμένες να κυνηγάνε μπάτσους και εργολάβους).

Ο τρίτος κερδίζει ένα βασιλικό... (Πολύ σπουδαίο δώρο, μυρίζεις το βασιλικό, κόβεις τα φυλαράκια του να τα βάλεις στη σάλτσα και αμα λάχει πετάς και τη γλάστρα σε κάνα μπάτσο...)

Όλοι οι συμμετέχοντες θα κερδίσουν ένα αγαλματίδιο-προτομή βα.αλ. να το έχετε δίπλα στο γραφείο σας όταν διαβάζετε το ιστολόγιο μου.

Δε φυλάνε ούτε τα πλαστικά δέντρα...


...ούτε το κόψιμο των αληθινών...


...τα αφεντικά και τα κέρδη τους φυλάνε...

και ώρες ώρες θυμάμαι το δάσος του Φάνγκορν που έτρωγε τα ορκς...

Ποιος είμαι; Ποιος δεν είναι; Τι είναι ανώνυμο και τι επώνυμο; Είμαι κάποιος ή είμαι μέρος κάποιων άλλων; Οι άλλοι τίνος μέρος του λόγου είναι; Υπάρχει ο βα.αλ.; Ή δεν υπάρχει; Τον έχω φανταστεί εγώ; Ή τον φαντάζεστε εσείς; Τι είναι η πραγματικότητα; Τι πραγματικά είναι; Τι έχει σημασία; Ποια σημασία έχει; Και ποια είναι αυτή η Αλίκη; Και τι σχέση έχει με τον βα.αλ.; Όλα αυτά συν την υπέροχη Debbie Harry με το stimulating κόκκινο φόρεμα στο βίντεο που ακολουθεί... Αμέσως μετά στο πάνελ οι εκλεκτοί μας καλεσμένοι θα σας λύσουν όλες τις απορίες...

(Μπορείτε να πάτε στο 2:35 για αυτά που μας ενδιαφέρουν, αλλά θα χάσετε το stimulating κόκκινο φόρεμα...)



Δεν υπάρχω αγαπητοί μου. Ο βα.αλ. είναι μία μεταφορά. Μία μεταφορά κάποιου που λέει κάποια πράγματα και για να διακρίνεται από κάποιους άλλους αλλά και να κρατά μία υπεύθυνη στάση σε αυτά που λέει βάζει μία υπογραφή. Επίσης ο βα.αλ. είναι ένα σύνολο σχέσεων. Πάντα είναι ένα σύνολο σχέσεων όλα έτσι και αλλιώς. Δεν μπορείτε ποτέ να ξέρετε πόσο έχει κατακλέψει ο βα.αλ. τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του, τις φίλες και τους φίλους του. Ο βα.αλ. δεν υπάρχει χωρίς εμένα, εγώ δεν υπάρχω χωρίς τις σχέσεις μου. Αυτό που βλέπετε εσείς και που δεν ξέρετε εμένα ή τις σχέσεις μου, είναι κάτι άλλο.

Δεν έχω και μεταπτυχιακό στην αναλυτική φιλοσοφία να τα πω καλύτερα...

Τέλος πάντων ο βα.αλ. δεν υπάρχει.

Ενημερώθηκα από τους πληροφοριοδότες μου στα διαδίκτυα ότι παίζει αυτή εδώ η ανάρτηση... Τη διάβασα, και επειδή έχω ένα βίτσιο να μαζεύω πράγματα που λέγονται για μένα και να τα διαβάζω πριν κοιμηθώ για να λέω τί γαμάτος τύπος που είμαι, ο θεός του βολάν και άλλα τέτοια ωραία... λέω να της δώσω σημασία...

Αυτός λοιπόν τώρα ο τύπος, απόφοιτος Μωραίτη, αριστούχος των ΕΜΜΕ της Παντείου (καλά δε ντρέπενται να το λέει;) και κάτι μεταπτυχιακά αναλυτικής φιλοσοφίας (τς τς τς τς τς!), δημοσιογραφίσκος της Αγγελοπούλου και άλλα τέτοια δημιουργικά πράγματα, γράφει ένα πονεμένο κείμενο επειδή σπάσανε το bios...

Η αλήθεια είναι ότι κατασυγκινήθηκα... και στα σοβαρά σκέφτομαι να πάω να ζητήσω μεταμέλεια και να πιω 8 ουίσκια με 10 ευρώ το ένα στο μαγαζί... Έτσι για να ζητήσω συγγνώμη...

Δε θα μπω στη διαδικασία να απαντήσω στη μαλακία που αλύπητα αισχημονεί στο ευτελές σαρκίο της σκέψης αυτού του υποκειμένου... Να απάντησω σε τι; Στη γελοιότητα; Σε ένα πληρωμένο γραφιά; (Άντε ρε Μπογδάνε αυτό κερασμένο από το μαγαζί γιατί τα 'πες ωραία στο blog σου...). Ή στο ανυπέρβλητο θράσος της ηλιθιότητας που έχει βγεί από τα βάθη της λασπώδους αθλιότητας όλης της πανίδας των αριστεροφιλανθρωποτρέντιδων δημοσιογραφίσκων και η οποία έρχεται να εγκαλέσει ποιους ότι σκυλεύουν (;;;) τον "Δεκέμβρη"; Τους "κουκουλοφόρους"... Ντάξει Οκ. Είπαμε να πούμε καμμιά μαλακία να περνάει η ώρα... Αλλά με τέτοιες μαλακίες δεν περνάνε ούτε αιώνες ολόκληροι...

Τέλος πάντων, επειδή σκοπέυω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου θα το κάνω...

Μας λέει λοιπόν ο κ. Μπογδάνος...

"Κι ύστερα έχεις το κάθε αφελές ανδράποδο της ανέχειας που γεννά ιδεοληψία, το κάθε έρμαιο των παιδικών τραυμάτων και των μετεφηβικών απωθημένων, που βγαίνει στα διαδίκτυα πίσω από την ηλεκτρονική κουκούλα της ανωνυμίας επικροτώντας το ξυλίκι."

Αυτός είμαι εγώ πολυαγαπημένοι μου αναγνώστες τώρα έτσι...;;;

Ότι είμαι αφελής είμαι αφελής δεν μπαίνει θέμα αυτό το παραδέχομαι. Ανδράποδο της ανέχειας που γεννά ιδεοληψία, όμως τι σημαίνει; Ότι είμαι φτωχός και άρα επειδή η φτώχεια δε με αφήνει δεν μπορώ να έχω παρά ιδεοληψία; Και τι είδούς φτώχεια είναι αυτή; Πνευματική ή οικονομική; Αν είναι πνευματική πάει στο διάολο, ο καθένας έχει τα δικά του μέτρα να κρίνει τον πνευματικό πλούτο του άλλου... Αν όμως εννοεί την οικονομική μου φτώχεια... που είναι δεδομένη... μάλλον δεν έχω να δηλώσω τίποτα. Γιατί αυτού του τύπου οι διαφορές λύνονται σε επίπεδο τάξης.

Έρμαιο παιδικών τραυμάτων και μετεφηβικών απωθημένων; Ω έλα τώρα καλέ μου, δεν είμαι ΕΓΩ που γράφω από πιο καλό Λύκειο αποφοίτησα, ούτε είμαι ΕΓΩ που γράφω ότι είμαι αριστούχος των ΕΜΜΕ... Χαίρομαι πάντως πραγματι που βρίσκω ανθρώπους χωρίς παιδικά τραύματα και μετεφηβικά απωθημένα. Αν και αναρωτιέμαι κατά πόσο έζησαν παιδικά χρόνια και εφηβεία (μόνο αν έχεις ζήσει την εφηβεία σου έχεις τραύματα)... Οι μη τραυματίες δεν έχουν ζήσει τίποτα...

Στα διαδίκτυα έχω βγει εδώ και δύο χρόνια περίπου, και όσον αφορά την κουκούλα να ξέρεις ότι υπογράφω με τα αρχικά του πραγματικού μου ονόματος. Επίσης, στους κύκλους μου είμαι αρκετά γνωστός. Μπορείς να ρωτήσεις και εκεί που συχνάζεις όλο και κάποιος θα με γνωρίζει (ή από την καλή ή από την ανάποδη)... Ωστόσο, όσο κρύβομαι εγώ πίσω από την "ανωνυμία" άλλο τόσο κρύβεσαι και εσύ πίσω από την επωνύμια σου...

Οπότε... σάλτα και γαμήσου... που λέγαμε και στο Λύκειο...

ΥΓ. Μακάρι να είχα πιο συχνά την ευκαιρία να γράφω λίβελους... Είναι στα αλήθεια απολαυστική η διαδικασία να γράφεις έναν...

Καταπληκτικό... Διάβασα αυτή εδώ την είδηση στο Indymedia...

Δείτε...

άλλως πως: Life(style) is life(style)...

Χτες έγινε η πορεία για την Κούνεβα, τις λεπτομέρειες θα τις διαβάσετε αλλού (αν δεν ήσασταν εκεί).

Την προηγούμενη βδομάδα είχα διαβάσει ότι το Bios θα έκανε πάρτυ αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα. Όταν το διάβασα στραβομουτσούνιασα, αλλά λέω δε γαμιέται ας μην το σχολιάσω... ας μην είμαι τόσο κακεντρεχής...

Χτες έμαθα πως ήταν το πάρτυ. Με είσοδο και κανονικές τιμές στο μπαρ. Κάπου εκεί γύρω υπήρχε ένα κουτί που μαζευόνταν τα χρήματα. Αυτό ήταν και ο μόνος τρόπος οικονομικής ενίσχυσης...

Μία μαλακισμένη στη Lifo, (η οποία Lifo αναρωτιέται πως να χαλαρώσεις σε μία ανήσυχη πόλη... αχ γλυκιά μου, γιατί δεν πας στη Ρω μαζί με την Κυρά να χαλαρώσεις, πρέπει να είναι το μόνο μέρος στην Ελλάδα που δεν είναι κανείς ανήσυχος), αφού κοιτάει αφυψηλού ότι έγινε 2 μήνες τώρα το μόνο που έχει να πει είναι για αυτό το πάρτυ.

Και αναρωτιέται κανείς γιατί σπάστηκε το κωλομάγαζο της εναλλακτικούρας;

Διάβασα που λέτε αγαπητοί μου αναγνώστες όλη -ναι όλη- την προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα. Μάλιστα τη διάβασα δις. Τρις θα είχα αρχίσει να έχω σοβαρές συσπάσεις στο έντερο οπότε την παράτησα την τρίτη ανάγνωση. Ορίστε λοιπόν κάποιες παρατηρήσεις πάνω στο κείμενο...

Όποιος έχει δοκιμάσει ποτέ του να γράψει ένα κείμενο, είτε εκ των πραγμάτων είτε εκ της βουλήσεως του έχει μπροστά του ένα θέμα... Το θέμα της απεύθυνσης. Εκ των πραγμάτων όταν γράφεις ένα κείμενο που θα πάει σε συναδέλφους έχεις λύσει το ζήτημα της απεύθυνσης. Μιλάς λοιπόν σε αυτούς και δεν το αναρωτιέσαι καν. Τα ίδια ισχύουν για μία προκήρυξη που θα μοιραστεί σε μία πορεία κλπ. Το ζήτημα της απεύθυνσης προκύπτει όταν δεν απευθύνεσαι σε κάποια συγκεκριμένη φιγούρα... Όταν ας πούμε γράφεις ένα κείμενο για ένα περιοδικό που θα πάει στα στέκια και τα βιβλιοπωλεία. Αλλά και εκεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το κείμενο και ο λόγος που αρθρώνεται έχει μία απεύθυνση: τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, άντε και κόσμο που γενικώς ψάχνεται και διαβάζει. Όλα αυτά από την μικρή εμπειρία που είχα από τη συμμετοχή μου σε δύο μακροχρόνιες εκδοτικές απόπειρες. Πάντα λοιπόν υπάρχει μία απεύθυνση, πάντα όταν γράφεις μιλάς σε κάποιον. Μπορεί αυτό να είναι από ένα απτό ανθρώπινο υποκείμενο π.χ. το Μαράκι στη δουλειά και ο Δημητράκης ο κούριερ του γραφείου μέχρι την αφαίρεση της αφαίρεσης, οι έτσι, οι αποδώ, οι αποκεί, οι από παρά πέρα. Το πρώτο ερώτημα που μου μπήκε ήταν λοιπόν σε ποιον απευθύνεται αυτό το κείμενο. Απευθύνεται στους εξεγερμένους; Στους αναρχικούς; Στους κομμουνιστές; Σε ποιους απευθύνεται;

Με βάση αυτό προκύπτουν διάφορα πολιτικά ζητήματα. Διαβάζοντας διάφορα σημεία λες: α! τώρα απευθύνεται στους μπάτσους, α! και τώρα απευθύνεται στην αριστερά, α! και τώρα απευθύνεται στο ΛΑΟΣ και α! τώρα απευθύνεται στον Γιωργάκη το μανάβη από την Κόρινθο... Και αφού το έχεις διαβάσει φτάνεις σε ένα τελικό σημείο και διαπιστώνεις ότι συνολικά το κείμενο δεν απευθύνεται σε κανέναν απολύτως. Το μόνο υποκείμενο στο οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι απευθύνεται είναι η αόριστη φιγούρα των θεατών και αναγνωστών των εφημερίδων και των καναλιών... Οκ, αυτό είναι κάποιο αόριστο υποκείμενο και αφηρημένο που έχει μια ιδιότητα που υπό όρους θα μπορούσαμε να την αποδεχτούμε σαν πραγματική. Ερώτημα όμως. Και εδώ απαντήστε όλοι ευθέως: έχετε γράψει εσείς, σαν κομμουνιστές, σαν αντιεξουσιαστές, σαν και εγώ δεν ξέρω τι ένα κείμενο που να απευθύνεται στο κοινό των ΜΜΕ; Πείτε μου...

Δε θα ήθελα να μπω στη διαδικασία, επώδυνη για μένα και κουραστική για εσάς, να αναφέρω όλα εκείνα τα σημεία στα οποία φάσκει και αντιφάσκει στο ζητημα της απεύθυνσης... Αν ας πούμε μιλάει στην αριστερά και την αντιεξουσία τι στο διάολο θέλει όλες αυτές τις ιστορικές αναφορές; Τι θέλουν να δείξουν; Τι θέλουνε να μας πούνε με τον τεράστιο πλούτο ιστορικών γνώσεων που διαθέτουν; Πάντα μου έκανε εντύπωση πως και στην Ελλάδα οι προκυρήξεις των ομάδων του ενόπλου ήταν τόσο μακροσκελείς. Και κυρίως τις περισσότερες φορές δε λέγανε τίποτα ουσιαστικό πέρα από γενικότητες και ασυναρτησίες (καλή ώρα τώρα...). Ειδικά σε ότι αφορά τον Ε.Α., η αίσθηση που εμένα μου βγάζουν οι 10.000 λέξεις είναι μία: θέλουνε να πείσουνε ότι έχουν κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο, κάποια θεωρητική βάση, ότι ρε παιδάκι μου είναι αριστεροί, αντιεξουσιαστές και δε συμμαζεύεται... Και κυρίως, δεν απευθύνεται σε αντιεξουσιαστές που μιλάνε σε άλλους αντιξουσιαστές (για να το πω απλά υπάρχει ένα επίπεδο κοινών νοημάτων σε όλους τους πολιτικούς χώρους που δε χρειάζονται επεξηγήσεις... όλοι ξέρουνε την Ισπανία του '36, το Μάη του '68, κλπ.) αλλά αντιθέτως προσπαθούν να παρουσιάσουν το λόγο τους σαν αντιεξουσιαστικό στο κοινό των ΜΜΕ λέγοντας... κοίτα εμείς ξέρουμε και τι έγινε στην Οαχάκα άμα λάχει και έχουμε και άποψη... Με απλά λόγια: ο λόγος του Ε.Α. στην εκφορά του δεν είναι αντιεξουσιαστικός λόγος, αλλά είναι αντιεξουσιαστικός λόγος στο επίπεδο του θεάματος και ως εκ τούτου δεν είναι παρά λεξούλες και αποσπάσματα που κάνουνε κρα ότι τους χρησιμοποιεί η αντιεξουσία και η αριστερά... Ο αριστερός και ο αντιεξουσιαστικός λόγος προσπαθεί να αρθρώσει ένα νόημα (άσχετα αν το πετυχαίνει αυτό ή όχι...). Ποιο νόημα προσπαθεί να αρθρώσουν οι οικονομικές αποψάρες του Ε.Α.; βγάλατε εσείς κανένα νόημα; Ελάτε να μου το πείτε και μένα... Ασυναρτησίες τοποθετημένες σε μακροσκελείς προτάσεις που δε λένε απολύτως τίποτα...

Και ακριβώς εδώ είναι το ρεζουμέ της όλης ιστορίας. Ακριβώς επειδή είναι τόσο μεγάλη κανένας από το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων δεν πρόκειται να τη διαβάσει, και εκμεταλλευόμενο αυτό αυτός ο λόγος πετάει από εδώ και από 'κει λεξούλες για να παίξουν τα ΜΜΕ μαζί τους...

Εντυπωσιακό είναι ακόμα το πόσο καλά φαίνεται να γνωρίζουν το πως σκέφτονται, πως αντιδρούν, τι αντιλήψεις έχουνε οι ...μπάτσοι. Λένε αυτό, είπανε ωχ (και αυτοί το ακούσανε στα 100 μέτρα...), σκέφτηκαν εκείνο, λειτουργούν έτσι και άλλα διάφορα... Το κείμενο είναι γεμάτο και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτά που λένε για τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια. Αν όμως, λες πως σκέφτονται οι μπάτσοι δύο τινά συμβαίνουν. Είτε είσαι μπάτσος και μπορείς να καταλάβεις πώς σκέφτονται είτε κάνεις υποθέσεις... Εγώ δε συνάντησα όμως ούτε μία υπόθεση σε όλο το κείμενο και ούτε μία απόδειξη του γιατί σκέφτονται όπως μας λένε ότι σκέφτονται οι μπάτσοι... Αλλά αντιθέτως, χρησιμοποιούν έναν πρωτόγνωρο ρεαλισμό που κάνει εντύπωση.

Ακόμα πιο πολύ εντυπωσιακό είναι κατά τη γνώμη μου ο τρόπος με τον οποίον περιγράφουν την επίθεση στο Γουδί... Ενώ πάνε τα κομάντα έτοιμα για όλα, και ενώ ξέρουνε ότι έχει μία περιπολία μέχρι εκείνο το σημείο και ότι πολύ συχνά κάνουν ελέγχους μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, εκείνη τη μέρα όλως παραδόξως ούτε η περιπολία πάει μέχρι εκείνο το σημείο, ούτε για κάποιο έλεγχο τους σταματάνε... Αυτή η απουσία του αστυνομικού κράτους όταν γίνεται η δουλειά είναι πολύ περίεργη... Γενικώς, πάμε να κάνουμε μία πολύ δύσκολη επιχείρηση, επίσης γενικώς έχεις ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος αλλά εκείνη τη μέρα όλως παραδόξως δεν κάνει τίποτα από όλα όσα περιμένεις να κάνει... όταν η βασική εικόνα που έχουμε όλοι μας για αυτό το αστυνομικό κράτος είναι ότι κάνει πάντα πολύ περισσότερα. Η τρομερή δικαιολογία “είναι κότες” και ριψάσπιδες είναι προφανώς ηλίθια... Λες και ο Ε.Α. είναι οι μόνοι ένοπλοι που αντιπαρατίθενται με τους μπάτσους... έλεος... το εγκληματικό κεφάλαιο με τι τους παίζει τους μπάτσους; Με σφεντόνες...;;;
Αυτό το είχε εντοπίσει και ο φίλος μας ο Τζιαφράνκο σε πολλές περιπτώσεις στην Ιταλία, όπου η φαινομενική ανικανότητα του κράτους δεν είναι παρά η ουσιαστική ικανότητα του να παρουσιάζεται σαν ανίκανο όποτε αυτό θέλει. Τόσο απλό. Και ευτυχώς ούτε εμείς έχουμε κοντή μνήμη.

Στο indymedia εμφανίστηκε ένα κείμενο όπου παρουσιάζει διάφορα προβλήματα σε επίπεδο φράσεων και εκφράσεων. Προφανώς δε συμφωνώ με μία τέτοια προσέγγιση που βασίζεται στο αστυνομικό ρεπορτάζ... αλλά βρήκα και εγώ μπόλικες εκφράσεις οι οποίες είναι... πως να το πω... περίεργες... όχι επειδή από πίσω μπορεί να κρύβονται οι Αμερικάνοι αλλά είναι εκφράσεις που είτε δεν είναι δόκιμες είτε είναι υπερβολικές, είτε λες για μισό λεπτάκι... Ξέρω πολύ καλά ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να επιχειρηματολογήσει κανείς επαυτού για το αν λέγεται ή αν δε λέγεται κάτι. Όμως θα το πω, εμένα ο λόγος τους μου ξένισε...

Ας πούμε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου χαρακτηρίζεται άνανδρη... Σε καμία προκήρυξη που διάβασα και όπου όλες ξεκινούν με αυτή τη φράση δεν είδα πουθενά το άνανδρη, το πιο συνηθισμένο είναι το εν ψυχρώ... το άνανδρη είναι καθαρά δημοσιογραφικός λόγος και όχι πολιτικός.

Το αλλοδαπών τρεις τέσσερις φορές που αναφέρεται αναφέρεται σαν μεταγωγών... (Ξέρετε εκεί που έχει ένα περίεργο χαντάκι...).

Ο συνάδελφος του Κορκονέα αναφέρεται ως συνεργάτης.

Αναφέρεται στους λιμενικούς σαν οι κρατικοί φρουροί των θαλασσών... (έλεος...)

Η φράση “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” είναι σε εισαγωγικά και αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι αυτό το λένε όσοι μιλάνε για προβοκάτορες... Από όσους μιλάνε για προβοκάτορες εγώ δεν ξέρω κανέναν να μιλάει για “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” και μάλιστα σαν μια καθημερινή έκφραση αυτού του χώρου, με την οποία ο αναγνώστης είναι εξοικειωμένος και την αναγνωρίζει αμέσως...

Χρήματα που αφαιρούν από το οικονομικό προιόν των κοινωνιών που εξουσιάζουν... (Βγάλτε εσείς νόημα και ελάτε να μου το πείτε.)

Αυτά αν θέλετε μπορείτε να τα προσθέσετε στο κατάλογο της απίστευτης ηλιθιότητας αυτού του κειμένου...

Θα παραθέσω ακόμα κάποιες εκφράσεις που μου κάνουν εντύπωση για την τρομερή οξυδέρκεια τους.

...την στιγμή που η μεσαία τάξη, η οποία μέχρι χθες αποτελούσε το στυλοβάτη του πολιτικού συστήματος, ψυχοραγεί οικονομικά και διαλύεται κοινωνικά. (Αυτά δεν έλεγε και ο Αντ1 στις γιορτές γις τους εμπόρους που δεν πήγαν καλα;).

“...τότε η επανάσταση είναι η προσπάθεια μετατροπής της κοινωνίας θύματος σε θύτη που επιχειρεί να καταλάβει όσα έχει στα χέρια του το καθεστώς και να το θέσει εκτός λειτουργίας...” Σφύζει νοήματος αυτή η πρόταση, σαφήνειας και νοημάτων γνωστών σε όλους του μαρξιστές, αντιεξουσιαστές κλπ. Σιγά μην είναι ιός η επανάσταση που θα σας σβήσει και το σκληρό ρε ηλίθιοι... Άκου εκεί να θέσει εκτός λειτουργίας...

Επίσης λαμπρό δείγμα οξυδέρκειας είναι ολόκληρη η αναλυσάρα για την οικονομία, η οποία δε λέει απολύτως τίποτα... Διαβάστε την και αναρωτηθείτε πως μπορείς να λες τα πάντα για να μην πεις τίποτα.

Κάτι ακόμα το οποίο είναι εντυπωσιακό και θα πρέπει να μας βάλει ψίλους στα αυτιά είναι η οποιαδήποτε απουσία του εμείς από την προκήρυξη... Όλοι όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους του Δεκέμβρη χρησιμοποιήσαμε και ακόμα χρησιμοποιούμε ευθέως και ρητώς ένα υπέροχο α' πληθυντικό. Εμείς που..., εμείς... αυτή η ενότητα του Δεκέμβρη. Ο Ε.Α. το λέει ρητώς: άλλοι οι εξεγερμένοι, άλλοι εμείς και εμείς είμαστε μία συνιστώσα του επαναστατικού κινήματος. Χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβουμε ότι αυτοί δεν είναι μέρος της εξέγερσης; Είχαμε την δράση τους, έχουμε και το λόγο τους. Βγάλτε εσείς τα συμπεράσματα σας...

Ας περάσουμε όμως σε κάτι πιο πολιτικό... Ποιος είναι ο στόχος αυτού του κειμένου; Καταρχήν κάνει αυτό που ακριβώς κάνει και το κράτος σε σχέση με την εξέγερση. Δουλειά που είχα εντοπίσει από την πρώτη στιγμή αυτής της εξέγερσης. Η δουλειά αυτή είναι η δουλειά του διαχωρισμού των εξεγερμένων. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν όλοι να διαχωρίσουν τους εξεγερμένους... κοινωνικά, εθνικά, πολιτικά, ηλικιακά και στο θέμα της βίας... Αυτή ακριβώς τη δουλειά κάνει και η προκήρυξη του Ε.Α. Οι εξεγερμένοι είναι χωρισμένοι σε βίους και μη βίαιους... Αλλά τέλος πάντων εμείς είμαστε με τους βίαιους. Αυτός ο διαχωρισμός επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές που μοιάζει να είναι και ουσιαστικά ο μόνος στόχος του κειμένου... Οι διαδηλωτές είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Βίαιοι και μη βίαιοι. Τέλος. Αυτά λέει και ο Γ.Α.Π. και ο Κ.Κ.
Κάτι ακόμα... όλη η ανάλυση είναι τοποθετημένη με τον πιο άκομψο τρόπο στο μοναδικό επίπεδο που το κράτος κατανοεί. Αυτό της βίας. Όλοι και όλα κρίνονται με βάση αυτό. Όλοι και όλα κρίνονται με το τι και πόση βία ασκούν. Και μάλιστα όταν μιλάμε για βία εννοούμε τη βία στην πιο υλική της μορφή... Και οι απεργοί ασκούν βία στο αφεντικό τους, και το αφεντικό ασκεί βία στους εργάτες του. Αλλά δε μιλάμε για αυτή τη βία... Η μόνη βία για τον Ε.Α. είναι η βία των δελτίων ειδήσεων των 8. Με αυτήν παίζει και με αυτή ασχολείται.

Αυτό το οποίο κάνει με την προκήρυξη του ο Ε.Α, πέραν του να προσπαθεί να καπελώσει αυτό που έγινε το Δεκέμβρη, είναι να προσπαθήσει να δημιουργήσει μία λογική αλληλουχία διαδηλωτής=κουκουλοφόρος=ένοπλος. Αυτό που δεν κάνουν τα ΜΜΕ το κάνει ο Ε.Α. Το τι αλληλουχίες νοημάτων υπάρξουν θα υπάρξουν ιστορικά σαν τέτοιες, δηλ. προιόν των ιστορικών συνθηκών. Δεν θα έρθει να της φορέσει καπέλο καμία ένοπλη ή άοπλη πρωτοπορία...

Το κύριο επιχείρημα της ενέργειας τους είναι ότι απαξίωσαν επιχειρησιακά την αστυνομία. Επίσης επιχειρησιακά απαξιώθηκε η αστυνομία όταν κάποιοι την έκαναν από τον Κορυδαλλό με ελικόπτερο αλλά αυτό μάλλον δε σημαίνει τίποτα έτσι και αλλιώς. Με απλά λόγια: το να λες ότι η αστυνομία απαξιώθηκε επιχειρησιακά όταν έχει ήδη απαξιωθεί πολιτικά το λες μόνο και μόνο για να αποκρύψεις την πολιτική της απαξίωση.

Το ΚΚΕ κάνει τη δουλειά του κράτους, ως γνωστόν, όταν λέει ότι όλα είναι προβοκάτσιες ακριβώς γιατί και αυτό με τη σειρά του αποκρύπτει το ποιες είναι οι πραγματικές προβοκάτσιες. Δυστυχώς σύντροφοι και συντρόφισσες, το κράτος και η λειτουργία του δεν είναι σαν τη δική μας, έχει και μία σκοτεινή και βρώμικη, ακριβώς για να μπορεί να μας το παίζει καθαρό. Το να φοβόμαστε να μιλήσουμε για προβοκάτσια, όταν πρέπει, και όταν αυτό είναι ολοφάνερο πολιτικά όπως το στις 5 Γενάρη, μόνο την ατολμία μας φανερώνει.

Ποιος λοιπόν επιθυμεί την αποσιώπηση της πολιτικής απαξίωσης της αστυνομίας; Ποιος επιθυμεί την εξίσωση διαδηλωτής=κουκουλοφόρος=ένοπλος για να δικαιολογεί τη βία της αστυνομίας, τους ξυλοδαρμούς της συλλήψεις, τα χημικά, τις προσαγωγές και όλα αυτά τα ωραία; Ποιος επιθυμει η αντιπαράθεση με αυτό τον κόσμο να γίνει μέσα από τα δελτία ειδήσεων; Ποιος επιθυμεί να διαχωρίσει τους εξεγερμένους και τους διαδηλωτές; Ποιος μωρό μου, ποιος...;;;

ΥΓ. Ο Ε.Α. είναι μπάτσοι του κράτους.

Άντε τώρα να περιγράψεις ένα βιβλίο σαν αυτό. Μπορείς; Μάλλον όχι. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να αρχίσω να κάνω μία τεράστια ανάλυση περί ιστορικότητας και διανοητικού έργου και τη σημασία τους. Επίσης, έχω κολλήσει γιατί δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να παρουσιάσεις κάτι αντικειμενικά όταν έχεις εμπλακεί τόσο έντονα μαζί του. Και σε αυτό το βιβλίο έχω εμπλακεί, όχι μόνο εγώ όσο και πολλοί άλλοι, πάρα πολλοί άλλοι. Και η εμπλοκή όλων αυτών το κάνει σημαντικό, για να διαβαστεί και να κριθεί, και αν έχει κάτι σημαντικό να πει να το κρατήσουμε ειδάλλως ας μείνει απλά να σκονίζεται στο ράφι κάποιας βιβλιοθήκης.

Το hobo τον "συγγραφέα" του, πιθανά να τον ξέρετε από εδώ... Τα εισαγωγικά στο "συγγραφέα" τα έχω βάλει μόνο και μόνο επειδή το τελευταίο πράγμα που εγώ τον θεωρώ είναι αυτό, επειδή απλούστατα ο καλός μας ο hobo είναι πρώτα από όλα σύντροφος...

Αυτά τα λίγα ατσούμπαλα λόγια...

Από κάτω έχω βάλει τον πρόλογο και κάτω από τον πρόλογο ένα κείμενο σε σχέση με την εξέγερση του Δεκέμβρη που είναι ένθετο στο βιβλίο.


Πρό­λο­γος

Αυ­τό ε­δώ εί­ναι έ­να βι­βλια­ρά­κι για τους α­γώ­νες και το κί­νη­μα. Δεν είναι ό­μως το (κόκ­κι­νο) βι­βλια­ρά­κι των αγώ­νων και του κι­νή­μα­τος. Εί­ναι η θε­ω­ρη­τική ε­πε­ξερ­γα­σί­α, η κα­τά­θε­ση κά­ποιων σκέ­ψε­ων, βγαλ­μέ­νων α­πό την συμ­με­το­χή στους α­γώνες και στο κί­νη­μα. Βγαλ­μέ­νων α­πό την α­κρά­δα­ντη πε­ποί­θη­ση της ση­μα­σί­ας αυ­τών των α­γώ­νων, για την υ­πό­θε­ση της κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης. Σαν προ­ϊ­όν μιά­μι­σης δε­κα­ε­τί­ας ε­να­σχό­λη­σης με το κί­νη­μα, τα τε­λευ­ταί­α εν­νέ­α χρό­νια σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νής, έ­ντο­νης και διαρ­κούς. Σαν συμ­με­το­χή στις ορ­γα­νω­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες αυ­τού του κι­νή­μα­τος, στους α­γώ­νες των εκ­με­ταλ­λευό­με­νων-κα­τα­πιε­ζό­με­νων, στην προ­σπά­θεια δη­μιουργί­ας και συ­γκρό­τη­σης πα­ρα­δειγ­μά­των ε­νά­ντια στην εκ­με­τάλ­λευ­ση και στην κυ­ριαρ­χί­α.
Αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι εί­ναι μια α­πό­πει­ρα να κλεί­σουν ο­ρισμέ­νοι πα­λιοί λο­γα­ρια­σμοί και να α­νοί­ξουν κά­ποιοι και­νούργιοι. Μια α­πό­πει­ρα για να δο­θούν προ­σωρι­νές α­πα­ντή­σεις σε ε­ρω­τή­μα­τα που μας βα­σα­νί­ζουν ε­δώ και χρό­νια, και για να προ­κλη­θεί μια συ­ζή­τη­ση μέ­σα στις ρι­ζο­σπα­στι­κές κοι­νό­τη­τες και πα­ρέ­ες για τα ζη­τή­μα­τα που α­φο­ρούν αυ­τές οι α­πα­ντή­σεις. Ζη­τή­μα­τα, κα­τά την γνώ­μη μας, ζω­τι­κά για το ε­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα, ό­πως ποια η ση­μα­σί­α των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων στην δια­μόρ­φω­ση αυ­τού του κό­σμου, τι εί­ναι τά­ξη και πως συ­γκρο­τεί­ται, τι εί­ναι ο κοι­νω­νι­κός α­ντα­γω­νι­σμός και που υ­ποβό­σκει ό­ταν οι δρό­μοι δεν μπλο­κά­ρο­νται α­πό ο­δο­φράγ­μα­τα, και ποιες μπο­ρεί να εί­ναι ε­κεί­νες οι πο­λι­τι­κές πρα­κτι­κές (θε­ω­ρί­ας και δρά­σης ταυ­τό­χρο­να), που θα μας ε­πι­τρέ­ψουν να τον α­νι­χνεύ­σου­με και να τον δια­βά­σου­με με τρό­πο γό­νι­μο για την υ­πό­θε­ση της κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης. Με τρό­πο γό­νι­μο, πά­ει να πει: με τρό­πο που θα μας ε­πιτρέ­ψει να πρά­ξου­με ρι­ζο­σπαστι­κά στο σή­με­ρα. Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι δεν μι­λά­με για ζη­τή­μα­τα που χω­ρά­νε σε κα­τα­λό­γους “συ­ντα­γών” και “ο­δη­γιών προς ναυ­τιλ­λο­μέ­νους”, και που (ε­ξαι­τί­ας αυ­τού) δια­τη­ρούν ο­λό­κλη­ρη την ση­μα­σί­α τους, ει­δι­κά σε και­ρούς υ­πο­χώ­ρη­σης και ήτ­τας των συλ­λο­γι­κών κοι­νω­νι­κών υ­πο­κει­μέ­νων, ό­πως η ση­με­ρι­νή. Πράγ­μα που μας α­να­γκά­ζει να τα θέ­σου­με, στο βαθ­μό που μπορού­με να δια­κρί­νου­με τα α­διέ­ξο­δα και την μα­ταιό­τη­τα ο­ρι­σμέ­νων τρό­πων σκέψης και δρά­σης. Πράγ­μα, πα­ράλ­λη­λα, που μας ε­πι­τρέ­πει να κα­τα­νο­ή­σου­με, πως οι α­πα­ντή­σεις που δί­νου­με σ’ αυ­τά, δεν εί­ναι α­πλώς προ­σω­ρι­νές, εί­ναι ταυ­τό­χρο­να προσ­διο­ρι­σμέ­νες α­πό το συ­γκε­κρι­μέ­νο κοι­νωνι­κό-ι­στο­ρι­κό πλαί­σιο μέ­σα στο ο­ποί­ο δί­νο­νται, και στο ο­ποί­ο ζού­με, σκε­φτό­μα­στε και πράτ­του­με. Εί­ναι δη­λα­δή α­παντή­σεις κοι­νω­νι­κό-ι­στο­ρι­κά προσ­διο­ρι­σμέ­νες και γι’ αυ­τό προ­σω­ρι­νές.
Το υ­λι­κό που πε­ριέ­χε­ται σ’ αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι δεν εί­ναι ού­τε ο­μοιο­γε­νές, ού­τε ε­νιαί­ο. Εν­νο­εί­ται, ε­πί­σης, ό­τι δεν εί­ναι πλή­ρες. Δεν α­πο­πει­ράται κά­ποιος να τα βγά­λει πέ­ρα με πα­λιούς και και­νούρ­γιους λο­γα­ρια­σμούς, έ­χο­ντας στο μυα­λό του μια αυ­στη­ρή και προ­κα­θο­ρι­σμέ­νη θε­ω­ρη­τι­κή σύλ­λη­ψη και μά­λι­στα με ό­ρους πλη­ρό­τη­τας. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που σε κά­ποια ζη­τή­μα­τα εμ­βα­θύ­νου­με και κά­ποια άλ­λα τα πιά­νουμε α­κρο­θι­γώς. Αυ­τός εί­ναι και ο λό­γος της σχετι­κής α­νο­μοιο­γέ­νειας του υ­λι­κού που κα­τα­τίθε­ται. Ας ελ­πί­σου­με ό­τι αυ­τές οι ελ­λεί­ψεις και αυ­τά τα προ­βλή­μα­τα δεν θα έχουν ση­μα­ντι­κές συ­νέ­πειες στην συ­νο­χή του κει­μέ­νου και στην κα­τα­νό­η­ση των α­πό­ψεων που πε­ριέ­χει.
Οι α­πό­ψεις που εκ­φρά­ζο­νται σ’ αυτό το βι­βλια­ρά­κι δεν εί­ναι “α­το­μι­κές” ή α­πο­κλει­στι­κά “προ­σω­πι­κές”. Εί­ναι συλ­λο­γι­κές α­πό­ψεις, προ­ϊ­όν α­το­μι­κών ή συλ­λο­γι­κών δια­βα­σμά­των βι­βλί­ων που έ­γρα­ψαν (που σε­λι­δο­ποί­η­σαν, που μό­ντα­ραν, που τύ­πω­σαν, που κου­βά­λη­σαν, που πού­λη­σαν…) άλ­λοι, προ­ϊ­όν συ­ζη­τή­σε­ων, συ­γκρού­σε­ων, δια­φω­νιών και συμ­φωνιών σε δια­δι­κα­σί­ες που συμ­με­τεί­χαν πολ­λοί άν­θρω­ποι, προ­ϊ­όν ε­μπει­ριών των δρό­μων, ό­ταν ή­ταν γε­μά­τοι α­πό κοι­νω­νι­κά υ­πο­κεί­με­να που διεκ­δι­κού­σαν συλ­λο­γι­κά. Ποιος μπο­ρεί στο φως αυ­τής της συνεί­δησης να μι­λά­ει για α­το­μι­κά έρ­γα, για πνευ­μα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και για άλ­λες πα­ρό­μοιου ε­πι­πέ­δου βλα­κεί­ες;
Ω­στό­σο, θα πα­ρα­δε­χθού­με κά­τι: η ευ­θύνη γι’ αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι βα­ραί­νει απο­κλει­στι­κά αυ­τόν που το υ­πο­γρά­φει, ό­σο κι αν η συγ­γρα­φή του εί­ναι προ­ϊ­όν χι­λί­ων (και μί­ας…) συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών. Α­φού υ­πάρ­χει μια α­το­μι­κή υ­πο­γρα­φή κάτω α­πό τον τί­τλο του, τα “λά­θη” που βα­ραί­νουν τις α­πό­ψεις που εκ­φρά­ζο­νται ε­δώ μέ­σα, οι πα­ρα­λεί­ψεις, η κρι­τι­κή που του α­να­λο­γεί, ό­λα αυ­τά μα­ζί, πρέ­πει να α­πευ­θυν­θούν σ’ αυ­τόν που το υπο­γρά­φει.
Αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι χρω­στά­ει πολ­λά -α­νά­με­σα στα άλ­λα- στις συλ­λο­γι­κές και προ­σω­πι­κές συ­ζη­τή­σεις τα τε­λευ­ταί­α τρί­α χρόνια, με συ­ντρό­φους της συλ­λο­γι­κό­τη­τας Νο­μά­δες Α­ντιρ­ρο­ής, στην ο­ποί­α συμ­με­τέ­χου­με. Αν και η ευ­θύ­νη για τις α­πό­ψεις του, ό­πως (ξα­νά) ει­πώ­θη­κε, βα­ραί­νει α­πο­κλει­στι­κά αυ­τόν που υ­πο­γρά­φει, η ό­ποια ποιό­τη­τα του σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα, α­ντα­να­κλά την ποιό­τη­τα αυ­τής της συλ­λο­γι­κό­τη­τας.
Αυ­τό το βι­βλια­ρά­κι θέ­λει να εί­ναι κι­νη­μα­τι­κό, θέ­λει δη­λα­δή να δια­βα­στεί και να κρι­θεί α­πό το κί­νη­μα.

Hobo, Α­θή­να Ο­κτώ­βριος 2008


ΥΓ1. Έ­χο­ντας κα­τά νου έ­να ευ­ρύ φά­σμα α­νά­γνω­σης (α­πό το νε­α­ρό σύ­ντρο­φο ή συ­ντρό­φισ­σα που μπο­ρεί να α­πο­τε­λέ­σει αυ­τό το βι­βλί­ο το πρώτο πο­λι­τι­κό του διά­βα­σμα, μέ­χρι τον “παλιό”, που δια­βά­ζει για λό­γους ρου­τί­νας, ό­τι κυ­κλο­φο­ρεί εκ­δο­τι­κά στον ε­πα­να­στα­τι­κό χώ­ρο), υ­πο­χρε­ώ­σα­με την γρα­φή να ξε­δι­πλω­θεί ε­κτε­λώ­ντας ε­ξα­να­γκα­σμέ­νη τα­λά­ντω­ση μέ­σω νο­η­μα­τι­κών α­ραιω­μά­των και πυ­κνω­μά­των. Αν αυ­τή η δια­τύ­πω­ση σας θυ­μί­ζει κύ­μα, η αί­σθη­ση σας μπο­ρεί να μην πέ­φτει και πο­λύ έ­ξω: μα­νια­σμέ­νο κά­ποιες φο­ρές α­παι­τεί αρ­κε­τά νεύ­ρα για να μην πα­ρα­σύ­ρει, πιο ή­ρε­μο κά­ποιες άλ­λες, ε­πι­τρέ­πει την εμ­βά­θυν­ση σε γνωστά πράγ­μα­τα. Με την ελ­πί­δα να μην φέ­ρει ναυ­τί­α σε πολ­λούς η “δυ­σκο­λί­α” κά­ποιων κομ­μα­τιών του βι­βλί­ου και να μην πλή­ξει πε­ρισ­σό­τε­ρους η “ευ­κο­λί­α” κά­ποιων άλ­λων, ελ­πί­ζου­με να έ­χει μια α­ξία χρή­σης αυ­τός ο κο­λυμ­βη­τι­κός τρό­πος γρα­φής.

Μερικές πρώιμες σκέψεις για μια κοινωνική εξέγερση

«Ο ανταγωνισμός δεν είναι μια δεξαμενή που συλλέγει το νερό της βροχής και περιμένει την κρίσιμη σταγόνα για να ξεχειλίσει και να πνίξει τους αστούς και τους γραφειοκράτες (για να τους κάνουμε μετά ψητούς στο φούρνο με πατάτες). Είναι μια κατά βάση, έξω από νόμους/ κανόνες διαδικασία, ασυνεχής, απρόβλεπτη και πολυσύνθετη...» ( σελ.74)1

Το βιβλίο αυτό βγήκε από το τυπογραφείο την παραμονή της δολοφονίας του Αλέξη. Οι μέρες που ακολούθησαν δεν ήταν για σπατάλες χρόνου, για το πότε θα πάει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Μπορεί να μην είναι ακόμα, αλλά δεν θα το αφήσουμε άλλο στην κριτική της σκόνης. Γι’αυτό θα γράψουμε πριν δύο λέξεις. Όχι για να αναλύσουμε τα γεγονότα ενδελεχώς. Ούτε για να τα προλάβουμε. Ο ρόλος μας είναι στο δρόμο, δεν είναι μπροστά στην γυάλινη μαγική σφαίρα.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν αυτή την δολοφονία, μετά το πρώτο μεγάλο σοκ, οφείλουμε να ομολόγησουμε ότι ξεπέρασαν όλα τα πολιτικά μορφώματα, κυρίαρχα και μη. Όλες τις συνιστώσες της αριστεράς και της αντιεξουσίας. Όλες τις περισπούδαστες αναλύσεις ειδικών, επιστημόνων, δημοσιογράφων, πολιτικών, θεωρητικών. Παρόλα αυτά, οι συνήθεις λαλίστατοι συνεχίζουν να μιλούν και να γράφουν ακατάπαυστα. Αυτά που λένε είναι αέρας κοπανιστός, κοινώς: μαλακίες.

Εμείς που μιλάμε για την δυναμική του ανταγωνισμού (σελ. 82 ) ξέρουμε ότι αυτές τις στιγμές μας αντιστοιχούν μόνο μερικές πολύ πρώιμες υποψίες για τα σημαντικά πράγματα που ανέδειξε αυτή η εξέγερση και που θα καθορίσουν την επόμενη περίοδο. Ξέρουμε επίσης ότι θα χρειαστεί αρκετός καιρός για να συναντήσουν αυτές οι υποψίες την διάψευση ή την επαλήθευση τους.

Το τι είναι εξέγερση και τι επανάσταση, για όλους εμάς που αποτελούμε το ανταγωνιστικό κίνημα, και είμαστε κάτω των 45 χρονών, είναι ζήτημα βιβλίων: κανένας μας δεν έχει ζήσει μια κοινωνική εξέγερση για να μπορεί να κάνει συγκρίσεις και να οριοθετήσει δύο πράγματα. Όμως αυτό που ζούμε τις τελευταίες δέκα μέρες στην Αθήνα κυρίως, αλλά και στις πόλεις της επαρχίας, έχει όνομα και το ξέρουμε: λέγεται κοινωνική εξέγερση. Μπορεί να μην είναι μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση, είναι όμως εξέγερση. Είναι και στο χέρι μας, η γενίκευση της.

Για μας τα γεγονότα αυτά, δεν θα εξαντληθούν σε μία, δύο, τρεις βδομάδες, ή ένα μήνα. Οι δυνάμεις που απελευθέρωσαν σε συνδυασμό με την δύναμη του επαναστατικού κινήματος σ’αυτό τον τόπο, και ειδικά της ανταγωνιστικής του τάσης, είναι μια καλή εγγύηση ότι μπαίνουμε σε μια φάση κύκλου αγώνων, που είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσει και που θα καταλήξει.

Θα αφήσουμε κατά μέρος αίτια και αιτιατά των γεγονότων. Δεν θα καταθέσουμε κανένα χρονολόγιο τους. Άλλωστε η πυκνότητα τους είναι τόσο τρομερή, όσο κάθε φορά που η ιστορία γεννάει κάτι καινούργιο. Θα αφήσουμε και πολλά άλλα ζητήματα, χωρίς σχολιασμό: την στάση των κομμάτων (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης), την στάση των ΜΜΕ, την στάση της καταστολής. Η δουλειά όλων αυτών, όπως και όλων των θεσμών του κράτους, είναι η υπεράσπιση της «τάξης πραγμάτων» που ευνοεί την διαιώνιση τους. Το καθένα με το δικό του τρόπο. Δεν περιμένουμε, εμείς οι εκμεταλλευόμενοι, ούτε οίκτο, ούτε κατανόηση, ούτε «συμπάθεια», ούτε συμπόρευση από κάποιο από όλα αυτά.

Θα αφήσουμε στην άκρη και πολλά άλλα ζητήματα: την συμβολική ισχύ του τόπου της δολοφονίας, την πλήρη εφαρμογή των νέων τεχνολογιών ως αξιών χρήσης για την ταχεία οργάνωση και ανάπτυξη της εξέγερσης και χίλια άλλα. Αντίθετα θα μιλήσουμε συνοπτικά για μια εμπειρία και θα προσπαθήσουμε να συλλάβουμε κάποια ψήγματα από την ιστορικότητα της.

Η πορεία της Δευτέρας 8 Δεκεμβρίου, δεν ήταν μια ακόμα πορεία από τα Προπύλαια προς το Σύνταγμα. Ήταν στην κυριολεξία, η πρώτη πορεία του ανταγωνισμού (τουλάχιστον στον τόπο μας) προς τον 21ο αιώνα. Υπερβολές; Καθόλου. Δεν πρέπει να χει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία μια πορεία 30.000 ανθρώπων να κατέβηκε τόσο αποφασιστικά στο δρόμο για να διαδηλώσει την οργή για όλη την ζωή που ζει, και αυτό να το κάνει φωνάζοντας συνθήματα μόνο για την καταστολή. Ούτε να έχει αναπτυχθεί τόσο αυθόρμητα αλλά και οργανωμένα, μια τόσο σημαντική κοινωνική δυναμική, που συνένωνε στην βάση της άρνησης, μία τόσο ετερόκλητη μάζα ανθρώπων. Ούτε είναι πολύ πιθανό να υπήρξε πολλές φορές μια τέτοια σύμπνοια μεταξύ των 2,3,4 χιλιάδων ανθρώπων που έσπαγαν και λεηλατούσαν και των χιλιάδων που χειροκροτούσαν για τις σπασμένες τράπεζες και μεγαλοεπιχειρήσεις, των χιλιάδων που τους έκαναν πλάτες δηλαδή.

Κάποιοι σύντροφοι μίλησαν για το τέλος μιας εποχής: της εποχής της παραίτησης, της μιζέριας, της απάθειας, της συναίνεσης , και τελικά της κοινωνικής ειρήνης για ένα σημαντικό κομμάτι των εκμεταλλευόμενων/ καταπιεζόμενων. Της κοινωνικής συναίνεσης των τελευταίων 16-17 χρόνων, μετά την πρώτη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, και την ήττα του ανταγωνισμού, που επισημοποιήθηκε στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία.Εμεις νομίζουμε πως τα πράγματα πάνε ακόμα πιο βαθιά.

Έχουμε μια εικόνα στο μυαλό. Χιλιάδες διαδηλωτές στην πλατεία Ομόνοιας, ενώ ένα κομμάτι της διαδήλωσης έχει κατέβει την Πανεπιστημίου με όλα σχεδόν τα μαγαζιά, ξενοδοχεία της, κλπ, σπασμένα και καμμένα, και τους συναγερμούς να ουρλιάζουν πίσω μας. Ξαφνικά και για κάμποσα λεπτά απλώνεται μια σιωπή. Μια πορεία που δεν έχει πάψει ούτε στιγμή να φωνάζει οργισμένη «Μπάτσοι- γουρούνια- δολοφόνοι», βρίσκεται επί δέκα λεπτά να σιωπά στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια. Μέχρι να γίνουν οι συννενόησεις με μια εργαζόμενη που δούλευε στον τέταρτο όροφο της Εθνικής Τράπεζας, πιθανόν υπό την επίβλεψη του προϊσταμένου της, ώστε να κατέβει γρήγορα κάτω. Μετά από αυτό, ακούγονται υπόκωφοι θόρυβοι τζαμιών που σπάζουν και ανεβαίνουν γλώσσες φωτιάς από κάθε σημείο της πρόσοψης του παλιού νεοκλασικού προς τον ουρανό. Και κάθε φορά που σπάει ένα τζάμι και παίρνει φωτιά ένα σημείο της Τράπεζας, οι διαδηλωτές που βρίσκονται στα Χαυτεία και πάνω στην Πλατεία, μερικές χιλιάδες άνθρωποι δηλαδή, ζητωκραυγάζουν, χειροκροτούν, φωνάζουν όλε.

Δεν ξέρω αν αυτό τον κόσμο θα τον ονόμαζε κάποιος πλήθος (διαφωνούμε με αυτή την έννοια, σελ. 91-92). Ξέρω όμως ότι αυτός ο κόσμος εκείνη την στιγμή, σ’ αυτή την πορεία της Δευτέρας, συνιστούσε πράγματι ένα τέλος εποχής μιας ορισμένης σύστασης της ανταγωνιστικής υποκειμενικότητας (σελ. 169, υποσημ.125 ). Τόσο της αντικειμενικής της σύστασης, όσο και της υποκειμενικής. Χιλιάδες μαθητές, χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι, χιλιάδες μετανάστες πρώτης γενιάς ασιατικής καταγωγής και δεύτερης γενιάς βαλκάνιοι, χιλιάδες φοιτητές, δίπλα στα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς και της αντιεξουσίας, βρισκόταν εκείνο το βράδυ στο δρόμο για να δείξουν έμπρακτα ότι: όλος ο πλούτος αυτού του κόσμου είναι δικός μας. Ακόμα κι αν δεν το έλεγαν ξεκάθαρα, ακόμα κι αν δεν το είχαν συνειδητοποιήσει σε βάθος, ακόμα κι αν χρησιμοποιούσαν τα παλιά σχήματα για να ερμηνεύσουν την νέα πραγματικότητα (όπως κάποιοι αναρχικοί που μιλάνε ακόμα για «επίθεση στα σύμβολα του καπιταλισμού». Μα σύντροφοι, εδώ μιλάμε για συλλογική απαλλοτρίωση του πλούτου που παράγουμε, όχι απλώς για σπασμένα τζάμια). Όμως κι αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Σπάνια οι άνθρωποι μπορούν να συνειδητοποιήσουν μέχρι τέλους κάποια στιγμή, το νόημα αυτού, που πράττουν οι ίδιοι.

Από την υποκειμενική άποψη, είναι φανερό ότι ένας ορισμένος τρόπος πολιτικής δέσμευσης, ακόμα και με «ηθικούς» όρους, είχε οριστικά τελειώσει. Φανταστείτε πόσο διαφορετική είναι η πολιτική δέσμευση ενός υποκειμένου που είναι δεκαπέντε χρονών το 1990 και πηγαίνοντας το πρωί στο σχολείο βλέπει κρεμασμένο ένα πανό που γράφει ΚΑΤΑΛΗΨΗ, και ενός υποκειμένου που πολιτικοποιείται μπροστά στο αστυνομικό τμήμα πετώντας πέτρες και ενώ έχει προηγηθεί μία δολοφονία ενός συνομήλικου του. Φανταστείτε την διαφορά στους όρους αυτής της δέσμευσης ενός υποκειμένου που μπορούσε ακόμα τότε να μιλάει για «παδεία με ανθρώπινο πρόσωπο», δηλαδή που επηρεαζόταν ακόμα, συνειδητά ή ασυνείδητα από τις αξίες της αριστεράς, και ενός υποκειμένου που υποκειμενικοποιείται πολιτικά, έχοντας την αίσθηση ότι το μαζικό καπιταλιστικό σχολείο είναι ένας θεσμός διεφθαρμένος, ξεπερασμένος, χωρίς καμιά σχεδόν αξία χρήσης για το ίδιο. Όλη η δική μας γενιά και οι επόμενες, οι γενιές που βγήκαν μέσα από τα μαθητικά και τα φοιτητικά της δεκαετίας του 90, ή μέσα από την ιστορία του anti-global κινήματος, βρίσκονται σήμερα στο ιστορικό τους όριο και πρέπει να ανακαλύψουν τα καινούργια εργαλεία του ανταγωνισμού, για να μπορέσουν να καταλάβουν τι συνέβη και να συνεχίσουν να αγωνίζονται πατώντας στο έδαφος.

Έχουμε ακόμα μια εικόνα στο μυαλό. Καθώς ανεβαίνουμε την Σταδίου, κι ενώ έχει σπαστεί και απαλλοτριωθεί ένα φασιστομάγαζο με μεσαιωνικά όπλα στην πλατεία Ομόνοιας, βλέπουμε στην άκρη της πορείας κάποιους με περικεφαλαίες, άλλους να επιδείκνουν χαρούμενα μικρές ασπίδες τύπου ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης και άλλους να σπανε βιτρίνες με τεράστια σπαθιά σαν γιαταγάνια, ανάμεσα σε χιλιάδες «κουκουλοφόρους» (Θα θέλαμε να ξέραμε αν όλα αυτά δεν ήταν ο πιο μεγάλος φόρος τιμής στους εξεγερμένους χωρικούς του Μύντσον το 1512, που σφαγιάστηκαν μετά την καταστολή της εξέγερσης τους, σελ. 47-48). Monty Pythons είπατε; Λάθος. Κάθε αυθεντική εξέγερση παράγει νέα νοήματα, νέες σημασίες, νέους τρόπους αντίληψης της πραγματικότητας, νέα αισθητική. Κάθε αυθεντική εξέγερση, δεν αντιγράφει ποτέ το παρελθόν ακόμα και στις καλύτερες στιγμές του.

Δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω περισσότερα. Αυτό μπορεί ωστόσο να μην είναι μόνο δυστυχές,μπορεί να είναι και ευτυχές: όσα λιγότερα γράφει κανείς αυτές τις στιγμές τόσο λιγότερες πιθανότητες, υπάρχουν να διαψευστεί από την εξέλιξη των γεγονότων.

Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις έχουν ήδη αρχίσει να καταλαμβάνονται δημόσιοι χώροι Στην πρώτη συνέλευση ενός τέτοιου χώρου, βρέθηκα να συμμετέχω πριν μερικές μέρες και έμεινα άφωνος από την βαθιά ανάγκη 15 χρόνων μαθητών, μεταναστών, νέων εργαζόμενων, κλπ να μιλήσουν και από την βαθιά ωριμότητα αυτών που έλεγαν, πλάι στους απογειωμένους (κατανοητό κι αυτό) λόγους των παλιών αριστερών και αναρχικών, που ξαναμπήκαν μετά από χρόνια στο κίνημα. Σαν να τους κλείνανε το στόμα τόσα χρόνια, σαν να μην έχουν μιλήσει ποτέ στην ζωή τους σε κανένα..Στον ίδιο χώρο είχα πρωινή βάρδια χτες και βρέθηκα να μιλάω με ανθρώπους που περνούσαν ή κατευθύνονταν προς τα κει. Εκεί κατάλαβα το βάθος της κατάστασης που έχει προκύψει. Κατάλαβα τι μπορεί να σημαίνει εμφύλιος πόλεμος όταν σ’αυτόν εμπλέκονται ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια και όταν οι θεσμοί του κράτους νιώθουν να απειλούνται.

Τέλος πάντων, η ώρα περνάει. Έχουμε να μοιράσουμε προκηρύξεις, να κατέβουμε στο δρόμο, να ενισχύσουμε τα ανταγωνιστικά παραδείγματα που υπάρχουν, ή να φτιάξουμε κάποιο νέο. Πρέπει να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η τάση του ανταγωνισμού (σελ. 157), αυτός ο κόσμος που εδώ και χρόνια έλεγε ότι ο κοινωνικός ανταγωνισμός είναι παντού, ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, όπως τα παρουσιάζει η κυριαρχία, ότι στο πρώτο πλάνο μας είναι οι ανάγκες και οι επιθυμίες των εκμεταλλευόμενων/ καταπιεζόμενων και όχι οι ιδεολογίες. Η ευκαιρία που υπάρχει μπροστά μας είναι ιστορική. Η επανάληψη από το κίνημα των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών του παρελθόντος, θα το αφήσει έκθετο στην χειραγωγική δύναμη της αριστεράς, που θα επιδιώξει να κάνει ψήφους ένα κομμάτι αυτής της εξέγερσης. Πρέπει να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο την τάση του ανταγωνισμού για να δώσουμε μια προοπτική στα καινούργια υποκείμενα που μπήκαν στον δρόμο του ανταγωνισμού. Για να μετασχηματιστεί σιγά- σιγά η εξέγερση σε κίνημα. Για να ξαναγίνει ορατό το σχέδιο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Κάτι τελευταίο. Μου είπε ένας φίλος πριν ένα- δύο μέρες, μισοαστειευόμενος: «το βιβλίο σου μιλάει για την παλιά κατάσταση, είναι πια ιστορικό». Απάντησα (μισοαστειευόμενος κι εγώ): αν το βιβλίο αυτό είχε κάποιο νόημα ύπαρξης για κάποιον πριν την εξέγερση, θα το διατηρήσει και μετά από αυτή. Εκτός φυσικά αν καταστραφεί στο μεταξύ το κράτος και το κεφάλαιο, και εισέλθουμε στην φάση να συζητάμε στους νέους θεσμούς που θα έχουν αναλάβει την οργάνωση αυτής της κοινωνίας και να σχεδιάζουμε την καινούργια ζωή. Αφήνω στην κρίση του αναγνώστη, αυτή την στιχομυθία.

Αθήνα 16/12/2008, Hobo

Το βιβλίο διακινείται στα βιβλιοπωλεία Ναυτίλο (Χαρ. Τρικούπη 28), Ελεύθερο Τύπο (Βαλτετσίου, Εξάρχεια), «Χώρος» Ελευθεριακής Κουλτούρας (Ερεσσού 52, Εξάρχεια), Αλφειός (Χαρ. Τρικούπη 22, Κέντρο), Πολιτεία (Ασληπιού 3-5)- Πρωτοπορία (Γραβιάς 3-5), Solaris. Επίσης θα το βρείτε σε στέκια και καταλήψεις.

Οποιοσδήποτε μπορεί να σταθεί σε μία γωνία, να υψώσει ένα όπλο και να πυροβολήσει.

Οποισδήποτε μπορεί να γράψει ένα κείμενο να βάλει μία υπογραφεί και να το στείλει κάπου.

Αλλά...

δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να πάει και να κάνει κατάληψη σε ένα κτήριο, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να κατεβαίνει και να μοιράζει μία προκύρηξη, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να κρατάει κάποιο πανώ, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να είναι σε μια διαδήλωση, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να μιλήσει σε μία δημόσια συζήτηση, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να γράφει σε ένα έντυπο, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να κάνει μία παρέμβαση σε ένα χώρο δουλειάς, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να κολλάει μία αφίσα...

...κατά κύριο λόγο επειδή πρέπει να είναι κάποιος.

Δείτε εδώ ένα πάρα πολύ καλό αρθράκι του rider... (και τσεκάρετε και τα links που έχει). Έτσι για να μην ξεχνάμε που είναι η δύναμή μας.

Επίσης, δώρο μία φωτογραφία από ένα δικό μου σαμποτάζ μία όμορφη μέρα στη δουλειά.

Και εδώ μία μέρα που δεν είχα καθόλου όρεξη για δουλειά. Αυτό που βλέπετε δεν είναι αποθήκη. Είναι στο χώρο πώλησης.

Το 2001 γινόταν για άλλη μια φορά χαμός στην Παλαιστίνη. Ήταν τότε που είχε ξεσπάσει η δεύτερη ιντιφάντα. Τότε συμμετείχα στην έκδοση του "Τραίνου" στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εκείνη την περίοδο είχε γίνει μία εκδήλωση στην πόλη του Ηρακλείου από κάποιους αριστεριστές φοιτητές. Εμείς εκείνη την περίοδο μοιράζαμε αυτήν εδώ την προκύρηξη, και είχαμε πάει στην εκδήλωση να μιλήσουμε. Στην ομάδα μας συμμετείχε ένας σύντροφος αρκετά μεγαλύτερος μας ο οποίος είχε παρακολουθήσει και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω ενδιαφέροντος είχε μία πολύ καλή ιστορική και πολιτική αντίληψη επί του θέματος, και στον οποίον σαν διαδικασία οφείλουμε πάρα πολλά για τη συμβολή του, ειδικά σε αυτό το θέμα.

Σε εκείνη την εκδήλωση προσπαθήσαμε να μιλήσουμε και προσπαθήσαμε να διατυπώσουμε την άποψη μας. Σε εκείνη την εκδήλωση είχε έρθει να μιλήσει ένας Παλαιστίνιος τον οποίο εμείς γνωρίζαμε προσωπικά, και ο οποίος μας είχε πει παλιότερα όταν στη Φατάχ άρχισε να κάνει κουμάντο ο Αραφάτ και οι δικοί του, πιάναν τους πιο αριστερούς και τους βασανίζανε με μπουκάλια στον κώλο. Σε εκείνη την εκδήλωση το βασικό πολιτικό αίτημα ήταν το "ένα ευρώ για παιδιά της Παλαιστίνης" (πόσο μα πόσο γαμημένα χυδαίοι μπορεί να γίνουν οι αριστεριστές δεν ξέρω...). Σε εκείνη την εκδήλωση επειδή προσπαθήσαμε να καταδείξουμε τον εθνικισμό, την θρησκεία και το κεφάλαιο σαν τους κύριους υπεύθυνους για τη συνεχιζόμενη κατάσταση στη μέση ανάτολη σχεδόν μας πέταξαν έξω. Σε εκείνη την εκδήλωση επειδή είπαμε ότι όσο είναι έγκλημα το Άουσβιτς, άλλο τόσο είναι έγκλημα ο βομβαρδισμός της Δρέσδης και άρα ότι όλοι οι πόλεμοι στρέφονται καταρχήν εναντίον των εκμεταλλευομένων μας είπαν φασίστες. Επειδή τέλος καταδείξαμε την αθλιότητα του να ζητάς ένα Παλαιστινιακό κράτος υπό τους όρους που το ζητάει η παλαιστινιακή άρχουσα τάξη αλλά και το πλήθος των αλληλέγγυων ανά των κόσμο σημαίνει ένα μόνο πράγμα: γκέτο.

Αλλά βέβαια, όλα αυτά είναι ουτοπικά, αφελή και δε συμμαζεύεται. Καλύτερα αφελής πάντως, παρά απολογητής φασισμών.

Οι εχθροί των παλαιστινιών και ισραηλινών εκμεταλλευομένων είναι τα κράτη τους, οι θρησκείες τους, τα αφεντικά τους και ο ανθρωπισμός της Δύσης που δεν μπορεί να κάνει Χριστούγεννα και να σκοτώνονται παιδάκια...

Αναδημοσιεύω εδώ το κείμενο που είχαμε γράψει τότε. Και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να αλλάξω ούτε μία λέξη ακόμα και σήμερα. (Οι αριθμοί είναι υποσημειώσεις στο τέλος του κειμένου).

Ο λογαριασμός...

«Η έλ­λει­ψη ε­πα­να­στα­τι­κού κι­νή­μα­τος στην Ευρώ­πη α­νή­γα­γε την α­ρι­στε­ρά στην α­πλού­στε­ρη έκ­φρα­ση της: μια μά­ζα θε­α­τών που εκ­στα­σιά­ζο­νται κά­θε φο­ρά που οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι των α­ποι­κιών παίρ­νουν τα ό­πλα ε­νά­ντια στους α­φέ­ντες τους, και που έ­χει την α­κα­τά­σχε­τη ρο­πή να βλέ­πει ε­κεί το ά­κρο ά­ω­το της ε­πα­νά­στα­σης.»
«Δύ­ο το­πι­κοί πό­λε­μοι», Internationale Situationiste, Νο. 11, Ο­κτώ­βριος 1967.

Ο πό­λε­μος στην μέ­ση α­να­τολή δεν εί­ναι ού­τε με­τα­ξύ ε­θνών, ού­τε με­τα­ξύ θρη­σκειών. Στην μέ­ση α­να­το­λή υπάρ­χει α­πό την μια το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος και κε­φά­λαιο και μια πα­λαι­στι­νιακή άρ­χου­σα τά­ξη, και α­πό την άλ­λη μια μα­ζι­κή φτη­νή ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη πα­λαι­στι­νί­ων και μια ισ­ρα­η­λι­νή ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη που συ­ντη­ρεί το κό­στος σε αν­θρώπι­νο και υ­λι­κό δυ­να­μι­κό των πο­λε­μι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Ο πό­λε­μος ε­κεί εί­ναι αυ­τό που κά­θε πό­λε­μος εί­ναι πα­ντού πά­νω στον πλα­νή­τη: τα­ξι­κός.
Δεν έ­χου­με την δυνα­τό­τη­τα να α­να­λύ­σου­με διε­ξο­δι­κά την ι­δε­ο­λο­γί­α του έ­θνους1 και την χρη­σι­μό­τη­τά της για την α­στι­κή τά­ξη. Στην πε­ρί­πτω­ση της δη­μιουρ­γί­ας του έ­θνους κρά­τους, ο ε­θνι­κι­σμός α­πο­τε­λεί το ι­δε­ο­λο­γι­κό άλ­λο­θι της α­στι­κής τά­ξης α­πέ­να­ντι στον φε­ου­δαρ­χι­κό κό­σμο, και χρη­σι­μεύ­ει στην ε­ξα­σφά­λι­ση ενός ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού ι­κα­νού να λει­τουρ­γή­σει στα πλαί­σια του κα­πι­τα­λισμού. Σε έ­να ε­πό­με­νο στά­διο, ο ε­θνι­κι­σμός χρη­σι­μεύ­ει σαν ι­δε­ο­λο­γι­κό άλ­λοθι α­πέ­να­ντι σε άλ­λους ε­θνι­κι­σμούς (δια­μέ­σου ι­δε­ο­λο­γη­μά­των κα­θα­ρό­τη­τας, α­νω­τε­ρό­τη­τας κλπ.), προ­κει­μέ­νου να ντύ­σει την ι­μπε­ρια­λι­στι­κή φύ­ση κά­θε κρά­τους. Ταυ­τό­χρο­να με το δεύ­τε­ρο, ο ε­θνι­κι­σμός έρ­χε­ται να ε­πι­κα­λύ­ψει τις ό­ποιες τα­ξι­κές α­ντι­θέ­σεις ε­ντός του έ­θνους κρά­τους ε­πι­διώ­κο­ντας την δια­τή­ρη­ση της τα­ξι­κής ει­ρή­νης.
Αυ­τό που ο­νο­μά­ζε­ται ε­θνι­κός πό­λε­μος, εί­ναι πά­ντα στην ου­σί­α του τα­ξι­κός. Σε γε­νι­κές γραμ­μές, οι αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νοι ε­θνι­κοί πό­λε­μοι, εί­τε έ­χουν σαν αι­τί­α την α­ντι­πα­ρά­θε­ση αρ­χου­σών τά­ξε­ων εί­τε (ή ε­πί­σης) α­πο­σκο­πούν στην πει­θάρ­χη­ση των ερ­γα­τών, στο τσά­κι­σμα της τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης και ορ­γά­νω­σης τους, και στην α­πο­διάρ­θρω­ση και α­να­διάρ­θρω­ση της δο­μής της ερ­γα­τι­κής τά­ξης αλ­λά και της ί­διας της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Ο ε­θνι­κι­σμός α­ποτε­λεί σε αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση την ι­δε­ο­λο­γι­κή ε­πι­κά­λυ­ψη αυ­τής της σύ­γκρου­σης.
Η πε­ρί­πτω­ση των δύ­ο με­γά­λων σφα­γεί­ων του αιώ­να που πέ­ρα­σε εί­ναι α­πο­κα­λυπτι­κές.
Στην πε­ρί­πτω­ση του Α’ Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου, ε­λά­χι­στοι ή­ταν ε­κεί­νοι που αντι­τά­χθη­καν στις ε­κα­τέ­ρω­θεν σφα­γές, α­να­λύ­ο­ντας την τα­ξι­κή φύ­ση του πο­λέμου και κα­λώ­ντας τους ερ­γά­τες και τους στρα­τιώ­τες ό­λων των χω­ρών να με­τατρέ­ψουν τους ε­θνι­κούς πο­λέ­μους σε τα­ξι­κούς «εμ­φύ­λιους» πο­λέ­μους2 . Η Β’ Διε­θνής δια­λύ­θη­κε κά­τω α­πό την θύ­ελ­λα των ε­θνι­κι­σμών και των ε­κα­τέ­ρω­θεν διεκ­δι­κή­σε­ων φα­νε­ρώ­νο­ντας το πό­σο δια­βρω­μέ­νη ή­ταν ή­δη α­πό τό­τε, α­πό την ι­δε­ολο­γί­α του έ­θνους, αλ­λά και την βα­θύ­τε­ρη ου­σί­α της σαν α­ρι­στε­ρά του συ­στή­ματος.
Στον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο οι συν­θή­κες ή­ταν α­κό­μα χει­ρό­τε­ρες, διό­τι ε­νώ στον Α’ Π.Π. ή­ταν «σα­φείς3 » κά­ποιες ι­μπε­ριαλι­στι­κές βλέ­ψεις των κρα­τών, στον Β’ Π.Π. αυ­τές εί­χαν ντυ­θεί με έ­να λα­μπρό έν­δυ­μα ι­δε­ο­λο­γί­ας: α­πό την μια η «δη­μο­κρα­τί­α» της δύ­σης και η «με­γά­λη σοβιε­τι­κή πα­τρί­δα» και α­πό την άλ­λη ο φα­σι­σμός του ά­ξο­να. Και αν στον Α’ Π.Π. οι τα­ξι­κές το­πο­θε­τή­σεις α­γω­νι­στών ή­ταν ή­δη με­τρη­μέ­νες στα δά­χτυ­λα του ενός χε­ριού, στον Β’ Π.Π. ή­ταν σχε­δόν α­νύ­παρ­κτες. Ε­δώ α­ξί­ζει να α­να­φέ­ρου­με την πε­ρί­πτω­ση της ορ­γά­νω­σης της Κ.Δ.Ε.Ε.4 , η ο­ποί­α ή­ταν η μο­να­δι­κή στην ελ­λά­δα, αν ό­χι σε ό­λο τον κό­σμο -α­πό ό­σο ξέ­ρου­με- που α­πο­κά­λυ­ψε την α­θλιό­τη­τα του πο­λέ­μου αλ­λά και του ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού με­τώ­που, προ­τάσ­σο­ντας μί­α ξε­κά­θα­ρα τα­ξική θέ­ση, και πράτ­το­ντας προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση: ο ε­χθρός εί­ναι πά­ντα τα αφε­ντι­κά σε ό­ποιο «έ­θνος» και αν α­νή­κουν, κα­νέ­να α­φε­ντι­κό δεν εί­ναι κα­λύ­τερο α­πό το άλ­λο, σαν συμ­μά­χους μας α­να­γνω­ρί­ζου­με μό­νο τους εκ­με­ταλ­λευό­μενους άλ­λων «ε­θνών», μα­ζί πρέ­πει να α­γω­νι­στού­με ε­νά­ντια στα α­φε­ντι­κά μας και ό­χι να σφα­ζό­μα­στε για χά­ρη τους.
Κά­τω λοι­πόν, α­πό το πρί­σμα του ε­πα­να­στα­τι­κού διε­θνι­σμού (ή μή­πως α­ε­θνι­σμού;) ας δού­με και την πε­ρί­πτω­ση της πα­λαι­στίνης.

***

Πριν προ­χω­ρή­σου­με πα­ρακά­τω ο­φεί­λου­με να θί­ξου­με και το ζή­τη­μα της τρο­μο­κρα­τί­ας (αλ­λά και της α­σφά­λειας), ζή­τη­μα που στον κυ­ρί­αρ­χο λό­γο -ει­δι­κά με­τά τις 11-9- κα­τα­λαμ­βά­νει κεντρι­κή θέ­ση. Δεν θα α­να­φερ­θού­με διε­ξο­δι­κά στο τι θε­ω­ρού­με τρο­μο­κρα­τί­α, απλά θα θυ­μί­σου­με αυ­τό που εί­χα­με γρά­ψει για αυ­τήν στο 15ο τεύ­χος:
«Κα­τά τη γνώ­μη μας, για να προ­σα­φθεί σε μια ο­μά­δα α­τό­μων, σε μια ορ­γά­νω­ση ή σ’ έ­να μη­χα­νι­σμό η μομ­φή αυ­τή, θα πρέ­πει η βί­αι­η δρα­στη­ριό­τη­τά τους να ο­ριο­θε­τεί­ται α­πό κά­ποια βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: α) να εί­ναι ποι­κι­λό­μορ­φη, δη­λα­δή να α­σκεί φυ­σι­κή, υλι­κή, ψυ­χο­λο­γι­κή, ι­δε­ο­λο­γι­κή βί­α, β) να α­σκεί­ται ε­πί της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του πλη­θυ­σμού ε­νός κρά­τους ή μιας πε­ριο­χής, γ) να εί­ναι συ­νε­χής και τε­ράστια πο­σο­τι­κά. Κα­θί­στα­ται σα­φές, ό­τι τέ­τοιου εί­δους δρα­στη­ριό­τη­τα μό­νο τα κρά­τη με τους πα­νί­σχυ­ρους θε­σμούς-μη­χα­νι­σμούς που δια­θέ­τουν εί­ναι σε θέση να την α­σκή­σουν. Ε­πί­σης, τρο­μο­κρα­τι­κή βί­α μπο­ρούν να ε­πι­βάλ­λουν και α­ντάρ­τι­κες ορ­γα­νώ­σεις στο έ­δα­φος που ε­λέγ­χουν ή δρουν. Και αυ­τό για­τί α­πο­τελούν πυ­ρή­νες κρα­τών και σκο­πό έ­χουν την κα­τά­λη­ψη της κρα­τι­κής ε­ξου­σί­ας.»
Με βά­ση λοι­πόν, και αυ­τήν μας την θέ­ση πά­νω στο ζή­τη­μα, θα προ­σπα­θή­σου­με να α­πα­ντή­σου­με στο ε­ρώ­τη­μα ποιος, πως και σε τι έ­κτα­ση α­σκεί τρο­μο­κρα­τί­α σε αυ­τή την πε­ριο­χή του κό­σμου. Τρο­μο­κρα­τί­α και στην πα­λαι­στί­νη και στο ισ­ρα­ήλ α­σκεί το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος και κε­φά­λαιο. Αυ­τός εί­ναι και ο μό­νος μη­χα­νι­σμός ο ο­ποί­ος έ­χει στην διά­θε­ση του ό­λα τα τε­χνι­κά μέ­σα για να α­σκή­σει τρο­μο­κρα­τί­α (και την ασκεί): ε­λέγ­χει τους πλη­θυ­σμούς, κα­τα­στρέ­φει οι­κι­σμούς πα­λαι­στι­νί­ων, ξε­ριζώ­νει καλ­λιέρ­γειες, ε­πι­τί­θε­ται, βομ­βαρ­δί­ζει, σκο­τώ­νει α­δια­κρί­τως, εκ­με­ταλλεύ­ε­ται, ε­πι­βάλ­λει πε­ριο­ρι­σμούς στην κί­νη­ση και την διά­θε­ση των αν­θρώπων, φτιά­χνει νέ­ους οι­κι­σμούς, πο­λιορ­κεί, και άλ­λα πολ­λά, που ει­λι­κρι­νά δεν γνω­ρί­ζου­με άλ­λη τό­σο ε­κτε­τα­μέ­νη, τό­σο διαρ­κής, τό­σο «σκλη­ρή», ε­πι­βο­λή ενός κρά­τους πά­νω σε έ­ναν πλη­θυ­σμό. Ση­μεί­ω­ση: η τρο­μο­κρα­τί­α του ισ­ρα­ηλι­νού κρά­τους και κε­φα­λαί­ου δεν α­φο­ρά μό­νο τους πα­λαι­στί­νιους, α­φο­ρά και σε έ­να με­γά­λο βαθ­μό και τους ισ­ρα­η­λι­νούς πο­λί­τες.
Αλ­λά αν στα­μα­τού­σα­με ε­δώ, δεν θα λέ­γα­με ό­λη την α­λή­θεια, έ­τσι λοι­πόν, τρο­μοκρα­τί­α α­σκεί ε­πί­σης, αλ­λά πε­ριο­ρι­σμέ­να προς το πα­ρόν και μό­νο προς τον πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό, και η εκ­κο­λα­πτό­με­νη πα­λαι­στι­νια­κή κρα­τική ε­ξου­σί­α. Αυ­τός λοι­πόν, ο ο­ποί­ος τρο­μο­κρα­τεί στην μέ­ση α­να­το­λή, ό­πως και σε κά­θε άλ­λη γω­νιά του κό­σμου (με δια­φο­ρε­τι­κές βέ­βαια ε­ντά­σεις και ε­κτάσεις) εί­ναι η άρ­χου­σα τά­ξη κά­θε πε­ριο­χής. Ί­σως η πα­ρα­πά­νω προ­σέγ­γι­ση να δημιουρ­γεί κά­ποιες α­πο­ρί­ες, ό­μως, στην μέ­ση α­να­το­λή υ­πάρ­χουν δύ­ο άρ­χου­σες τά­ξεις (ισ­ρα­ήλ, πα­λαι­στί­νης). Το «πρό­βλη­μα» έ­γκει­ται στο ό­τι μό­νο η μί­α α­πό αυ­τές τις τά­ξεις έ­χει το δι­κό της κρά­τος5 , η ισ­ρα­η­λι­νή, ά­ρα και μό­νο αυ­τή α­σκεί τρο­μο­κρα­τί­α. Ό­μως, το γε­γο­νός ό­τι η πα­λαι­στι­νια­κή άρ­χου­σα τά­ξη δεν έ­χει το δι­κό της κρά­τος δεν ση­μαί­νει και ό­τι δεν α­σκεί τρο­μο­κρα­τί­α στο βαθ­μό ε­κεί­νο που έ­χει την δυ­να­τό­τη­τα και που της ε­πι­τρέ­πε­ται. Άλ­λω­στε για αυ­τόν α­κρι­βώς το λό­γο, κλή­θη­κε η Ο­ΑΠ κα­τά την διάρ­κεια της πρώ­της ι­ντι­φά­ντα στην πα­λαι­στί­νη. Ή­ταν η πιο α­ξιό­πι­στη ορ­γά­νω­ση της το­πι­κής ε­λίτ. Και η Ο­ΑΠ, ανέ­λα­βε να κά­νει κα­λύ­τε­ρα στην πε­ριο­χή ό­τι δεν μπο­ρού­σε, λό­γο της ι­ντι­φάντα, να κά­νει α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά το ισ­ρα­ήλ: τον μπά­τσο και τον τρο­μο­κρά­τη.
Ε­πί­σης, ει­δι­κή α­να­φο­ρά θα πρέ­πει να γί­νει στις ι­σλα­μι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις που δρουν στην πα­λαι­στίνη. Οι η­γε­σί­ες των ι­σλα­μι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων δεν εί­ναι πα­ρά τμή­μα­τα της παλαι­στι­νια­κής άρ­χου­σας τά­ξης, και κατ’ αυ­τή την έν­νοια α­σκούν και αυ­τές ένα μέ­ρος της τρο­μο­κρα­τί­ας (θα το ε­πα­να­λά­βου­με) προς τον πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό και μό­νο. Η τρο­μο­κρα­τί­α, βέ­βαια που α­σκεί­ται α­πό αυ­τές τις ορ­γα­νώσεις τεί­νει να εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ι­δε­ο­λο­γι­κή, κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή πα­ρά υ­λι­κά βί­αι­η, χω­ρίς αυ­τό να ση­μαί­νει ό­τι δεν α­σκούν και βί­α πε­ριο­ρι­σμέ­νης έ­κτα­σης6 .
Η κου­βέ­ντα τώ­ρα πε­ρί τρο­μο­κρα­τί­ας και α­σφά­λειας, αν και χρή­ζει διε­ξοδι­κό­τε­ρης προ­σέγ­γι­σης, νο­μί­ζου­με πως δεν εί­ναι του πα­ρό­ντος να α­να­λυ­θεί. Θα πε­ριο­ρι­στού­με μό­νο στο ε­ξής: το ισ­ρα­ήλ, α­να­γνώ­ρι­σε την πα­λαι­στια­νιακή αρ­χή υ­πό τον ό­ρο, ό­τι η δεύ­τε­ρη θα κά­νει ό­τι εί­ναι δυ­να­τόν προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σει την «α­σφά­λεια» του ισ­ρα­ήλ. Δεν τα κα­τα­φέρ­νει -λό­γο κα­μι­κά­ζι-, επο­μέ­νως το ισ­ρα­ήλ, για λό­γους δι­κής του πο­λι­τι­κής θε­ω­ρεί την πα­λαι­στι­νιακή αρ­χή «τρο­μο­κρα­τι­κή», και σύμ­φω­να με τις συν­θή­κες, που έ­χει υ­πο­γρά­ψει η πα­λαι­στι­νια­κή αρ­χή, «νό­μι­μα» δηλ., μπου­κά­ρει ό­πο­τε αυ­τό κρί­νει α­πα­ραί­τητο σε πα­λαι­στι­νια­κούς οι­κι­σμούς προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σει την «α­σφά­λεια» του. Το ισ­ρα­ήλ, σε έ­να με­γά­λο βαθ­μό, δεν κι­νεί­ται μό­νο λό­γο της στρα­τιωτι­κής ι­σχύ­ος του, αλ­λά και λό­γο των συμ­φω­νιών που έ­χει υ­πο­γρά­ψει ο ί­διος ο Αρα­φάτ.

***

Σε κα­τά και­ρούς α­να­λύ­σεις του ζη­τή­μα­τος της πα­λαι­στί­νης ε­λάχι­στες α­να­φο­ρές έ­χουν γί­νει στους ισ­ρα­η­λι­νούς εκ­με­ταλ­λευό­με­νους. Το γεγο­νός ό­τι αυ­τοί «α­νή­κουν» στην πλευ­ρά του «κα­τα­πιε­στή» μάλ­λον, πε­τά­ει στα σκου­πί­δια ο­ποια­δή­πο­τε στοι­χειώ­δη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η α­πό αυ­τούς που διαρ­ρη­γνύ­ουν τα ι­μά­τια τους -κα­τά τ’ άλ­λα- για αυτούς που κάθε φορά τους κάνει κέφι. Δεν θα προ­σπα­θή­σου­με, ού­τε να δι­καιο­λο­γή­σου­με, ού­τε να α­παλ­λά­ξου­με τους ισ­ρα­η­λι­νούς κα­τα­πιε­σμέ­νους, α­πό τις ευ­θύ­νες που τους α­να­λο­γούν. Ό­μως δεν θα πρέ­πει σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση να θε­ω­ρή­σου­με ό­τι έ­χουν ευ­θύ­νη «θα­νά­του» για τα ε­γκλή­μα­τα του κρά­τους τους. Δεν εί­ναι ό­λοι οι ισ­ρα­η­λι­νοί έ­νο­χοι -και μά­λι­στα έ­νο­χοι ποι­νής θα­νά­του. Η λο­γι­κή αυ­τή ξέ­ρου­με ί­σως τί ση­μαί­νει... και αν την προ­ε­κτεί­νου­με, μάλ­λον σε αυ­τό τον πλα­νή­τη δεν θα πρέ­πει να α­πομεί­νουν και πολ­λοί ζω­ντα­νοί, αν α­πο­δο­θεί σε κά­θε κοι­νω­νί­α η ευ­θύ­νη «θα­νάτου» που α­να­λο­γεί στο κρά­τος της. Να μι­λή­σου­με για την ελ­λά­δα; Ά­ντε να μεί­νουν ζω­ντα­νές οι αρ­κού­δες στην Πίν­δο και τα κρι-κρι στον Ψη­λο­ρεί­τη... Για τις ε­πα; Που έ­χουν κα­τα­σφά­ξει ό­λον τον πλα­νή­τη, τί ευ­θύ­νη να α­πο­δώ­σου­με;
Με ό­λα τα πα­ρα­πά­νω δεν θέ­λου­με να πού­με ό­τι οι κοι­νω­νί­ες αλ­λά και οι ί­διοι οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι, δεν έ­χουν ευ­θύ­νη. Ει­δι­κά στο ισ­ρα­ήλ, έ­χουν ευ­θύ­νη, και έ­χουν μά­λι­στα και πο­λύ με­γά­λη την ευ­θύ­νη για τα ε­γκλή­μα­τα του ισ­ρα­η­λινού κρά­τους (ό­πως άλ­λω­στε και η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α για τα ε­γκλή­μα­τα του ελ­λη­νι­κού κρά­τους7 ).
Ό­μως πριν μι­λή­σει, ο κα­θέ­νας για την ο­ποια­δή­πο­τε ευ­θύ­νη κα­λό εί­ναι να έ­χει υ­πό­ψην του και με­ρι­κά πραγ­μα­τά­κια.
Το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος α­ποτε­λεί ί­σως την πιο πρω­τό­τυ­πη δη­μιουρ­γί­α έ­θνους κρά­τους στον πλα­νή­τη, ο­δηγώ­ντας στην α­κρό­τα­τη συ­νέ­πεια της την ε­θνι­κι­στι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α. Ε­βραί­οι από κά­θε γω­νί­α της γης, συ­γκε­ντρώ­θη­καν και δη­μιούρ­γη­σαν το κρά­τος του ισ­ραήλ στην μέ­ση α­να­το­λή, χω­ρίς να υ­πάρ­χει ε­κεί κά­ποιος προ­η­γού­με­νος ε­θνο­τικός πλη­θυ­σμός (πέ­ραν ε­λά­χι­στων ε­ποί­κων). Ο πα­ρα­λο­γι­σμός της ι­δε­ο­λο­γί­ας, ή η ι­δε­ο­λο­γί­α του πα­ρα­λο­γι­σμού;
Η ε­θνι­κή ι­δε­ο­λο­γία του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους στη­ρί­ζε­ται σε δύ­ο βα­σι­κά στοι­χεί­α: στον διωγ­μό και στις πα­ντα­χό­θεν α­πει­λές. (Το δεύ­τε­ρο σαν α­πόρ­ροια και του πρώ­του).
Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι οι ε­βραί­οι α­νά τους αιώ­νες έ­χουν κυ­νη­γη­θεί και έ­χουν κα­τα­διω­χθεί, με α­πο­κο­ρύ­φω­μα τα στρα­τό­πε­δα της να­ζι­στι­κής γερ­μα­νί­ας. Δεν μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με πο­σο­τι­κά, αλ­λά ί­σως να έ­χουν κυ­νη­γη­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη ε­θνο­τι­κή ο­μά­δα. Δεν εί­ναι ό­μως οι μό­νοι, και ού­τε αυ­τό το γεγο­νός, το ο­ποί­ο α­πο­τέ­λε­σε «ε­πι­χεί­ρη­μα» για την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους, έ­γι­νε ε­πι­χεί­ρη­μα για την δη­μιουρ­γί­α κρα­τών α­πό τους τσιγ­γά­νους π.χ., που και αυτοί και έ­χουν κυ­νη­γη­θεί και έ­χουν σκο­τω­θεί στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης των να­ζί.
Α­πό την άλ­λη τώ­ρα, το κρά­τος του ισ­ρα­ήλ εκ­με­ταλ­λευό­με­νο και το ο­λο­καύ­τωμα8 φτιά­χνει το μύ­θο των πα­ντα­χό­θεν α­πει­λών. Φα­ντα­στεί­τε μια κα­τά­στα­ση σαν αυ­τήν που βιώ­νου­με στην ελ­λά­δα σε σχέ­ση με την τουρκί­α, που τα τε­λευ­ταί­α 170 χρό­νια α­πει­λεί9 «το έ­θνος μας», πολ­λα­πλα­σια­σμέ­νη αρ­κε­τές φο­ρές. Ί­σως για να δει κα­νείς το βά­θος, την πυ­κνό­τη­τα, την έ­κτα­ση και τις συ­νέ­πειες της ιδε­ο­λο­γί­ας, ας θυ­μη­θεί το μα­κε­δο­νι­κό ζή­τη­μα του ’92, τό­τε που το ελ­λη­νι­κό έθνος «α­πει­λού­νταν». Ό­σοι εί­χαν α­ντί­θε­τη ά­πο­ψη ας θυ­μη­θεί κα­νείς πως α­ντιμε­τω­πί­στη­καν. Πό­σο λοι­πόν, εύ­κο­λο, εί­ναι για κά­ποιον στο ισ­ρα­ήλ, να δια­κρίνει αλ­λά και να δρά­σει; Ει­δι­κό­τε­ρα πό­σο εύ­κο­λο εί­ναι κά­τι τέ­τοιο, ό­ταν οι εκμε­ταλ­λευό­με­νοι της άλ­λης ό­χθης τους θε­ω­ρούν ό­λους υ­πεύ­θυ­νους «θα­νά­του»;
Να λοι­πόν, δύ­ο εν­δια­φέ­ρο­ντα ε­ρω­τή­μα­τα...

***

Ο και­ρός της «ει­ρή­νης» στα πα­λαι­στι­νια­κά ε­δά­φη δεν φαί­νε­ται να δια­φέ­ρει και ι­διαί­τε­ρα α­πό τον καιρό του πο­λέ­μου. Η μό­νη δια­φο­ρά έ­γκει­ται μάλ­λον ό­τι στον και­ρό του πο­λέ­μου σκο­τώ­νο­νται πιο πολ­λοί πα­λαι­στί­νιοι. Η «ει­ρή­νη» στην πα­λαι­στί­νη, εί­ναι το άλ­λο ό­νο­μα της α­θλιό­τη­τας, το άλ­λο ό­νο­μα μιας ζω­ής στα γκέ­το.
Α­πό την άλ­λη η πραγμα­τι­κό­τη­τα των ισ­ρα­η­λι­νών εκ­με­ταλ­λευο­μέ­νων, χω­ρίς να εί­ναι βέ­βαια ε­ξίσου ε­ξα­θλιω­μέ­νη, δεν μπο­ρού­με να την θε­ω­ρή­σου­με και την ι­δα­νι­κό­τε­ρη. Κα­πιτα­λι­σμό έ­χουν και ε­κεί, και μά­λι­στα στρα­τιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νο. Ο διαρ­κής πό­λεμος, α­πέ­να­ντι σε πα­ντα­χό­θεν α­πει­λές, έ­χει κό­στος και έ­χει και αυ­τός και την δι­κή του ε­ξα­θλί­ω­ση, οι­κο­νο­μι­κή και η­θι­κή. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του κα­πι­τα­λισμού εί­ναι θε­με­λιω­δώς η ί­δια και στην πα­λαι­στί­νη και στο ισ­ρα­ήλ. Ή μή­πως η αλλο­τρί­ω­ση σε αυ­τή την γω­νιά του κό­σμου εί­ναι κα­λύ­τε­ρη, ο­μορ­φό­τε­ρη ή «α­παλό­τε­ρη»;
Το κί­νη­μα των πα­λαι­στι­νί­ων υ­πήρ­ξε έ­να α­πό τα πιο ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­μέ­να και με σα­φείς τα­ξι­κές α­να­φο­ρές κί­νη­μα του α­ρα­βι­κού κό­σμου, α­πο­τε­λώ­ντας παρά­δειγ­μα για τους κα­τα­πιε­σμέ­νους, ε­νώ ή­ταν και ταυ­τό­χρο­να ά­με­σα συν­δε­δεμέ­νο με τους κοι­νω­νι­κούς α­γώ­νες των μη­τρο­πό­λε­ων του δυ­τι­κού κό­σμου. Υ­πήρξαν ε­πο­χές που στον α­ρα­βι­κό κό­σμο γι­νό­ταν πο­ρεί­ες ό­που και­γό­ταν το κο­ράνι10 . Και σε αυ­τές τις ε­πο­χές οι ι­σλα­μι­στές δεν εί­χαν καμί­α κοι­νω­νι­κή βά­ση. Τί συ­νέ­βη ό­μως και σή­με­ρα πια, το μό­νο που έ­χει μεί­νει στον α­ρα­βι­κό κό­σμο να εί­ναι οι ι­σλα­μι­στές;
Πρώτ’ απ’ ό­λα τα ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κι­νή­μα­τα ξε­κι­νούν και κα­τό­πιν κα­τευ­θύ­νο­νται α­πό τις νε­ο­δη­μιουρ­γη­μέ­νες α­στι­κές τά­ξεις των α­ποι­κια­κών χω­ρών, με σα­φέ­στα­το στό­χο την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους. Σκο­πός τους δεν εί­ναι άλλος, και δεν μπο­ρεί να εί­ναι άλ­λος α­πό το να πά­ρουν μια ό­σο κα­λύ­τε­ρη θέ­ση στον διε­θνή κα­τα­με­ρι­σμό ερ­γα­σί­ας και ε­ξου­σί­ας. Τα νε­ο­δη­μιούρ­γη­τα κρά­τη σύ­ντο­μα θα συ­νερ­γα­στούν με τον έ­να ή τον άλ­λο τρό­πο με τον ι­μπε­ρια­λι­σμό. Υπάρ­χει κα­μί­α ι­στο­ρι­κή α­ντίρ­ρη­ση σε αυ­τό; Τα ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κι­νήμα­τα προ­τάσ­σουν το ε­θνι­κό, διό­τι μό­νο κά­τω α­πό αυ­τούς τους ό­ρους μπο­ρούν να ε­ξα­σφα­λί­σουν, οι κα­τά τό­πους α­στι­κές τά­ξεις, τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις α­νά­πτυ­ξης τους. Α­πό την στιγ­μή που οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι έ­χουν την αυ­τα­πά­τη ό­τι εισερ­χό­με­νοι σε έ­ναν τέ­τοιο α­γώ­να θα ε­ξυ­πη­ρε­τή­σουν τα τα­ξι­κά τους συμ­φέ­ροντα, η μά­χη εί­ναι ή­δη χα­μέ­νη. Κά­τω α­πό την πό­λω­ση του έ­νο­πλου α­γώ­να αυ­τός χάνει ό­ποια τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά έ­χει και ε­πι­κα­λύ­πτε­ται α­πό τις ι­δε­ο­λογί­ες ε­θνών και θρη­σκειών. Το ε­θνι­κό και το τα­ξι­κό εί­ναι α­ντι­θε­τι­κά. Το τα­ξικό ή θα εί­ναι ε­χθρι­κό α­πέ­να­ντι της ή θα μπο­ρέ­σει να υ­πάρ­ξει δί­πλα της σαν μια ι­δε­ο­λο­γί­α, σαν μια ε­πί­φα­ση, σαν μια κα­λή συ­ντα­γή υ­πο­τα­γής των εκ­με­ταλ­λευο­μέ­νων στους εκ­με­ταλ­λευ­τές τους. Αυ­τό δεί­χνουν ό­λα: υ­πό τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις των ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κών κι­νη­μά­των αυ­τό που πά­ντα κα­ταβα­ρα­θρώ­θη­κε ή­ταν το τα­ξι­κό.
Ε­πι­πλέ­ον, τα δυ­τι­κά κρά­τη καλ­λιέρ­γη­σαν και εν­θάρ­ρυ­ναν φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κά κι­νή­μα­τα. Ας μην ξε­χνάμε ό­τι το ί­διο το ισ­ρα­ήλ (το ισ­ρα­ήλ!!!) εν­θάρ­ρυ­νε και έ­δει­ξε α­νο­χή στους πα­λαιστί­νιους ι­σλα­μι­στές. Και οι ί­διοι οι ι­σλα­μι­στές βέ­βαια, σαν κα­λοί σο­σιαλδη­μο­κρά­τες, α­σκώ­ντας μια πο­λι­τι­κή πρό­νοιας κα­τά­φε­ραν να α­πο­κτή­σουν μια ευ­ρεί­α κοι­νω­νι­κή βά­ση. Ό­σο για τις ε­πα, εν­δει­κτι­κά θα α­να­φέ­ρου­με μό­νο έ­να ό­νο­μα: Ο­σά­μα Μπιν Λά­ντεν.
Έ­τσι λοι­πόν, οι τα­ξι­κές και κοι­νω­νι­κές α­να­φο­ρές των πα­λαι­στί­νιων α­γω­νιστών πα­ρα­χώ­ρη­σαν ξε­κά­θα­ρα την θέ­ση τους στις ε­θνι­κές και θρη­σκευ­τι­κές.
Ε­δώ να το­νί­σου­με το ε­ξής: οι πα­λαι­στί­νιοι έ­χουν κά­θε δι­καί­ω­μα να θε­ω­ρούν τον α­γώ­να τους ε­θνι­κο­θρη­σκευ­τι­κό ή ό­τι άλ­λο, αλ­λά και ‘μεις α­πό την πλευρά μας θα πρέ­πει να α­να­γνω­ρί­σου­με τις τα­ξι­κές αι­τί­ες και πραγ­μα­τι­κό­τη­τες αλ­λά και να κα­τα­δεί­ξου­με το α­διέ­ξο­δο του ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού α­γώ­να.

***

Η κυ­ρί­αρ­χη α­ρι­στε­ρή-φι­λαν­θρω­πι­κή α­ντί­λη­ψη α­παι­τεί μια de facto αλ­λη­λεγ­γύ­η προς τον πα­λαι­στινια­κό «λα­ό». Α­ντι­θέ­τως, α­πό την πλευ­ρά μας θε­ω­ρού­με την κρι­τι­κή α­να­πό­σπαστο στοι­χεί­ο της αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Αν η αλ­λη­λεγ­γύ­η δεν στέ­κε­ται κρι­τι­κά α­πέ­ναντι σε ό­σους α­γω­νί­ζο­νται, ε­άν δεν ε­ντο­πί­ζει λά­θη, α­δυ­να­μί­ες και α­διέ­ξο­δα, εάν δεν ε­πι­θυ­μεί να ε­μπλου­τί­σει την πρά­ξη και την θε­ω­ρί­α και των δύ­ο πλευρών, δεν έ­χει νό­η­μα να υ­πάρ­ξει. Αλ­λη­λεγ­γύ­η δεν εί­ναι το 1 ευ­ρώ για τα παι­διά της πα­λαι­στί­νης. Αυ­τό εί­ναι μπου­γά­δα συ­νει­δή­σε­ων.
Υ­πάρ­χουν δύ­ο ση­μεί­α τα ο­ποί­α θα πρέ­πει να κρί­νου­με: το έ­να εί­ναι το αί­τη­μα για την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους και το άλ­λο η τα­κτι­κή των κα­μι­κά­ζι-πα­λαι­στί­νιων.
Θε­ω­ρεί­ται «λο­γι­κό», το να διεκ­δι­κούν οι πα­λαι­στί­νιοι έ­να κρά­τος, σε ποιο ση­μεί­ο α­κρι­βώς βρί­σκε­ται η «λο­γι­κή» σε αυ­τό, δεν ξέ­ρου­με, πά­ντως θα πρέ­πει να εί­ναι πο­λύ κα­λά κρυμ­μένη. Η μό­νη «λο­γι­κή» με την ο­ποί­α συμ­φω­νεί το αί­τη­μα ί­δρυ­σης ε­νός πα­λαι­στινια­κού κρά­τους εί­ναι η «λο­γι­κή» του ε­θνι­κι­σμού, η λο­γι­κή της κυ­ριαρ­χί­ας, η λο­γι­κή του σφα­γεί­ου. Η «λο­γι­κή» ό­τι το δι­κό «μας» κρά­τος θα εί­ναι κα­λύ­τερο α­πό του γεί­το­να. Η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους στην πα­λαι­στί­νη δεν εκ­πο­ρεύ­ε­ται α­πό κα­μί­α «λο­γι­κή». Εκ­πο­ρεύ­ε­ται μό­νο α­πό τις ε­πι­θυ­μί­ες τις πα­λαι­στι­νιακής άρ­χου­σας τά­ξης και τις ψευ­δαι­σθή­σεις των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Κα­νέ­να αί­τημα για κρά­τος δεν θα μας βρει σύμ­φω­νους πο­τέ και που­θε­νά, χρέ­ος των κα­τα­πιεσμέ­νων σε ό­λο τον πλα­νή­τη δεν εί­ναι να κα­τα­σκευά­σουν και να συ­ντη­ρούν καθε­στώ­τα εκ­με­τάλ­λευ­σης, ό­σες ποιο­τι­κές και πο­σο­τι­κές δια­φο­ρές να έ­χει το έ­να κα­θε­στώς α­πό το άλ­λο, αλ­λά να τα κα­τα­στρέ­φουν. Το αί­τη­μα για την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους να βρει αλ­λη­λέγ­γυους τους α­ρι­στε­ρούς, που ξέ­ρουν πο­λύ κα­λά πως φτιά­χνο­νται τα κρά­τη, και τους α­ναρ­χι­κούς, που ξέ­ρουν να δεί­χνουν κα­τα­νό­η­ση, αλ­λη­λεγ­γύ­η και α­γά­πη σε ό­λο τον κό­σμο.
Έ­χου­με την (σο­βα­ρή) υ­πο­ψί­α ό­τι αυ­τό που εν­δια­φέ­ρει πε­ρισ­σό­τε­ρο τους πα­λαι­στί­νιους εκ­με­ταλ­λευό­με­νους εί­ναι να στα­μα­τή­σει η κα­τα­πί­ε­ση του ισ­ρα­ηλι­νού στρα­τού. Το ό­τι μπο­ρεί να έ­χει πει­στεί ό­τι ο μο­να­δι­κός τρό­πος για να συμ­βεί αυ­τό εί­ναι η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους εί­ναι μια άλ­λη κου­βέ­ντα. Α­πό την άλλη εί­μα­στε πε­πει­σμέ­νοι για το ποια εί­ναι τα «εν­δια­φέ­ρο­ντα» των πα­λαι­στί­νιων α­φε­ντι­κών. Μί­α «ξέ­νη» άρ­χου­σα τά­ξη δεν θα α­πο­δε­χό­ταν δί­πλα της μια πα­λαι­στι­νια­κή: οι δυ­να­τό­τη­τες που προ­σφέ­ρει η τά­ξη του σε έ­να πα­λαι­στι­νια­κό α­φε­ντι­κό ε­ντός ε­νός ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους θα ή­ταν πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Δεν ξέρου­με σί­γου­ρα τι μπο­ρούν να ε­πι­θυ­μούν οι ερ­γά­τες της πα­λαι­στί­νης, ξέ­ρουμε ό­μως τι ε­πι­θυ­μούν τα α­φε­ντι­κά της. Το έ­θνος-κρά­τος εί­ναι το μό­νο κοινω­νι­κό κα­θε­στώς που μπο­ρεί να ε­ξε­λι­χθεί και να λει­τουρ­γή­σει η α­στι­κή τά­ξη, μέ­χρι έ­να ο­ρι­σμέ­νο στά­διο α­νά­πτυ­ξης της.
Το ζή­τη­μα, των πα­λαι­στί­νιων κα­μι­κά­ζι εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά λε­πτό, κυ­ρί­ως επει­δή σαν φαι­νό­με­νο εί­ναι φορ­τι­σμέ­νο συ­ναι­σθη­μα­τι­κά. Πι­στεύ­ου­με, ό­τι πάνω σε αυ­τό το φαι­νό­με­νο θα πρέ­πει να α­σκη­θεί ε­ξα­ντλη­τι­κή κρι­τι­κή, και για τον ε­πι­πλέ­ον λό­γο που διά­φο­ροι μας κα­λούν να μην α­σκή­σου­με κα­θό­λου κρι­τική: ε­κεί κά­τω σκο­τώ­νο­νται.
Πρώ­τα α­πό ό­λα, η τα­κτι­κή αυ­τή -που ε­γκαι­νί­α­σαν ι­σλα­μι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, εκ­με­ταλ­λευό­με­νες ί­σως το πά­θος για εκ­δί­κη­ση των πα­λαι­στι­νί­ων- δεν α­ποπνέ­ει τί­πο­τα α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό για τους κα­τα­πιε­σμέ­νους την στιγ­μή κα­ταρ­χάς που γί­νο­νται στο ό­νο­μα του Αλ­λάχ, ή ε­νός κρά­τους, που δεν πα­λεύ­ουν α­πό κοι­νού με τους ισ­ρα­η­λι­νούς κα­τα­πιε­σμέ­νους ε­νά­ντια στα α­φε­ντι­κά και των δύο «ε­θνών», που οι φο­ρείς τους κι­νού­νται α­πό την αρ­χή της συλ­λο­γι­κής ευ­θύνης. Ε­πι­πλέ­ον η τα­κτι­κή αυ­τή, έ­χει σαν α­πο­τέ­λε­σμα να κα­τα­στή­σει α­δύ­να­τη την ο­ποια­δή­πο­τε μελ­λο­ντι­κή πι­θα­νό­τη­τα συμ­βί­ω­σης αυ­τών των δύ­ο πλη­θυ­σμών, πράγ­μα το ο­ποί­ο ε­ξυ­πη­ρε­τεί ε­ξί­σου και το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος και την πα­λαιστι­νια­κή άρ­χου­σα τά­ξη. Τέ­λος αυ­τή η τα­κτι­κή φαί­νε­ται να ε­ξυ­πη­ρε­τεί με ύ­ποπτη συ­νέ­πεια και τους ι­δε­ο­λο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους, προ­κει­μέ­νου αυ­τό να δι­καιο­λο­γή­σει τις ε­πεμ­βά­σεις του. Κα­τά την πρώ­τη ι­ντι­φά­ντα τέ­τοιες τα­κτι­κές δεν ε­φαρ­μό­ζο­νταν -αυ­τό και μό­νο αυ­τό το γε­γο­νός φα­νε­ρώ­νει πολ­λά πράγ­μα­τα (α­σύλ­λη­πτα πολ­λά πράγ­μα­τα) για την το­τι­νή αλ­λά και την τω­ρι­νή κα­τά­στα­ση- πράγ­μα το ο­ποί­ο έ­φερ­νε σε δύ­σκο­λη θέ­ση το ισρα­η­λι­νό κρά­τος. Πα­ρα­εί­ναι ά­νι­σο, α­κό­μα και για τους δι­κούς σου υ­πη­κό­ους να δι­καιο­λο­γή­σεις τα ταν­κς α­πέ­να­ντι σε πι­τσι­ρι­κά­δες με πέ­τρες. Α­πό την άλλη στις 11-9 τι συ­νέ­βη; Μή­πως και μια κα­λή α­φορ­μή;
Σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν ι­σχυ­ρι­ζό­μα­στε ό­τι ό­λα αυ­τά εί­ναι σχε­δια­σμέ­να α­πό κά­ποιο με­γά­λο κε­φά­λι, ή α­πό κύ­κλους που α­περ­γά­ζο­νται την δυ­στυ­χί­α του κόσμου. Ό­μως κά­ποια πράγ­μα­τα πα­ρα­εί­ναι προ­φα­νή για να εί­ναι τυ­χαί­α. Η α­νά­πτυ­ξη του ι­σλα­μι­σμού στον α­ρα­βι­κό κό­σμο, δεί­ξα­με πα­ρα­πά­νω σε τι ο­φεί­λο­νταν και τί στό­χο εί­χε, έρ­χε­ται λοι­πόν τώ­ρα να δώ­σει τρο­φή σε έ­να νέ­ο δί­πο­λο καλού-κα­κού. (Φαί­νε­ται ό­τι ο κα­πι­τα­λι­σμός α­παι­τεί μια α­πει­λή για να λει­τουργή­σει). Ό­μως ο ρό­λος τους θα πρέ­πει να γί­νει κα­τα­νο­η­τός. Εν ο­λί­γοις, ο ι­σλαμι­κός φο­ντα­με­ντα­λι­σμός δεν εί­ναι πα­ρά η άλ­λη πλευ­ρά του νο­μί­σμα­τος.

***

Οι έλ­λη­νες α­ρι­στε­ροί, για άλ­λη μια φο­ρά α­πέ­δει­ξαν το με­γα­λεί­ο της σκέψης τους. Α­πό την η­λι­θιό­τη­τα στην α­θλιό­τη­τα και τού­μπα­λιν... έ­χου­με ζα­λι­στεί. Κοι­νή συ­νι­στα­μέ­νη ό­λων σχε­δόν των α­πό­ψε­ων η δη­μιουρ­γί­α πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους. Υ­πο­τί­θε­ται λοι­πόν, ό­τι κά­τι τέ­τοιο εί­ναι ρε­α­λι­στι­κό και ό­τι η ύπαρ­ξη ε­νός τέ­τοιου κρά­τους θα προ­σφέ­ρει και θα ε­ξα­σφα­λί­σει την ει­ρή­νη στην πε­ριο­χή. Ποια ή­ταν ε­κεί­νη η φο­ρά που η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους ή­ταν προ­ϋ­πόθε­ση της ει­ρή­νης; Και τι μας λέ­ει ό­τι θα στα­μα­τή­σει η σφα­γή ή ό­τι θα κα­λυ­τερέ­ψουν οι συν­θή­κες δια­βί­ω­σης, αν οι πα­λαι­στί­νιοι α­πο­κτή­σουν έ­να κρά­τος; Και α­κό­μα (το έ­σχα­το και αί­σχι­στο), η προ­ο­πτι­κή δη­μιουρ­γί­ας ε­νός κρά­τους στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες και με τους ό­ρους που α­πο­δέ­χε­ται η πα­λαι­στι­νια­κή αρχή, πε­ρισ­σό­τε­ρο προς έ­να γκέ­το φέρ­νει πα­ρά σε μί­α αυ­θύ­παρ­κτη κρα­τι­κή οντό­τη­τα. Η δη­μιουρ­γί­α πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους αυ­τή την στιγ­μή θα εί­ναι μια θε­σμο­θε­τη­μέ­νη γκε­το­ποί­η­ση των πλη­θυ­σμών. Τί δια­φο­ρε­τι­κό θα ε­πι­θυ­μού­σε το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος;
Ο ι­μπε­ρια­λι­σμός, σαν μια φά­ση α­νά­πτυ­ξης του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος εί­ναι έ­να φαι­νό­με­νο ξε­κά­θα­ρα τα­ξι­κό. Μπο­ρούν λοι­πόν να μας α­πα­ντή­σουν τα λα­μπρά μυα­λά της α­ρι­στε­ράς, πως μπο­ρεί να α­πα­ντη­θεί ο ι­μπε­ρια­λι­σμός με εθνι­κούς ό­ρους; Με την δη­μιουρ­γί­α α­ντι-ι­μπε­ρια­λι­στι­κών, δη­μο­κρα­τι­κών, προο­δευ­τι­κών κρα­τών ό­που πε­φω­τι­σμέ­νοι η­γέ­τες σαν τον Πολ Ποτ θα α­ντι­στα­θούν στην πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α; Ό­χι τί­πο­τα, αλ­λά για να κα­νο­νί­σου­με α­πό τώ­ρα τις δου­λειές μας...
Ε­πι­πλέ­ον, ό­λοι έ­χουν βαλ­θεί να κα­ταγ­γέλ­λουν τα ε­γκλή­μα­τα του «σιω­νι­στικού κρά­τους», μπο­ρεί να μας πει κά­ποιος α­πό αυ­τούς τους αν­θρω­πι­στές πό­τε ένα κρά­τος, υ­πό πα­ρό­μοιες συν­θή­κες έ­κα­νε κά­τι δια­φο­ρε­τι­κό; Το ελ­λη­νι­κό μήπως, που φρό­ντι­σε να ε­κτο­πί­σει πλεί­στες ό­σες μειο­νό­τη­τες, ό­πως στην κύ­προ την δε­κα­ε­τί­α του ’60;
Α­πό την άλ­λη έ­να με­γά­λο τμή­μα του α­ντιε­ξου­σια­στι­κού χώ­ρου, ε­πι­μέ­νει να θε­ω­ρεί τον μου­σουλ­μα­νι­κό φο­ντα­με­ντα­λι­σμό σαν κά­τι θε­τι­κό, θε­ω­ρώ­ντας ό­τι εί­ναι το μο­να­δι­κό κί­νη­μα το ο­ποί­ο α­ντι­στέ­κε­ται στην πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χία. Πρώ­τον, αυ­τό αν μη τι άλ­λο φα­νε­ρώ­νει α­δυ­να­μί­α α­νά­πτυ­ξης α­ντα­γω­νι­στι­κής σκέ­ψης κα­ταρ­χάς, και κα­τά συ­νέ­πεια κοι­νω­νι­κού προ­τάγ­μα­τος και κι­νή­ματος α­πό τους ί­διους. Ε­πι­πλέ­ον, έ­χουν κα­τα­σκευά­σει έ­να ι­δε­ο­λο­γι­κό σχή­μα το ο­ποί­ο μό­νο το κρι­τι­κό πνεύ­μα δεν προ­ά­γει. Ο ζω­σμέ­νος με τα ε­κρη­κτι­κά, δεν τους προ­κα­λεί ε­ρω­τή­μα­τα (αι­τί­ες, α­φορ­μές, λό­γους, κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες, που κρύ­βο­νται πί­σω α­πό τον κα­μι­κά­ζι), αλ­λά α­πλά και μό­νο -με την συ­νο­δεί­α της άρπας ε­νός α­φε­λούς ε­πα­να­στα­τι­κού ρο­μα­ντι­σμού- τον ά­κρι­το θαυ­μα­σμό τους. Ξε­χνώ­ντας, ό­τι ό­σο η­ρω­ι­κή και αν εί­ναι μια ε­νέρ­γεια (και οι πρά­ξεις των κα­μικά­ζι εί­ναι ό­ντως η­ρω­ι­κές), αυ­τό που με­τρά­ει σε κά­θε ε­νέρ­γεια εί­ναι τα κί­νη­τρα. Δη­λα­δή, αν α­να­τι­να­χθεί κά­ποιος στον σταθ­μό στην Ο­μό­νοια φω­νά­ζοντας «Ζή­τω η χού­ντα» εί­μα­στε υ­πο­χρε­ω­μέ­νοι να τον σε­βα­στού­με; Και ε­ντά­ξει, με την χού­ντα εί­ναι, θα τον φτύ­σου­με ό­λοι. Αν ό­μως α­να­τι­να­χθεί φω­νά­ζο­ντας «Ζή­τω η Α­ναρ­χί­α!», τό­τε τί; Δεν κα­θο­ρί­ζει μό­νο ο σκο­πός τα μέ­σα, αλ­λά ε­ξί­σου και τα μέ­σα τον σκο­πό. Δηλ., μπο­ρού­με ί­σως κα­λύ­τε­ρα να κα­τα­λά­βου­με το σκο­πό κά­ποιου και α­πό τα μέ­σα που χρη­σι­μο­ποιεί. Ο σκο­πός εί­ναι θε­ω­ρί­α, τα μέ­σα πρά­ξη, και αν αυ­τά δεν βρί­σκο­νται σε μια δια­λε­κτι­κή σχέ­ση με­τα­ξύ τους τό­τε δεν έ­χου­με πα­ρά για μια α­κό­μα φο­ρά την θαυ­μά­σια ε­κεί­νη ο­πτα­σί­α της ι­δεο­λο­γί­ας.
Η δυ­στυ­χί­α της σκέ­ψης αυ­τών των αν­θρώ­πων εί­ναι ό­τι δεν θέ­λουν να δουν καν, τί ρό­λο έ­χει α­πο­κτή­σει και πως τον α­πέ­κτη­σε ο φο­ντα­με­ντα­λι­σμός στον αρα­βι­κό κό­σμο. Το δε τρα­γι­κό­τε­ρο ό­λων; Το λα­μπρό ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι ο φο­ντα­μεντα­λι­σμός έ­χει τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Χα­ρή­κα­με πο­λύ για την γνω­ρι­μί­α: σε μια τα­ξι­κή κοι­νω­νί­α τα πά­ντα θα έ­χουν τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Το ζή­τη­μα εί­ναι η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση αυ­τών των τα­ξι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών, διό­τι μέσα στα πλαί­σια του φο­ντα­με­ντα­λι­σμού η τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση α­πλά πά­ει για προσκύ­νη­μα στην Μέκ­κα. Μέ­σα στα πλαί­σια ε­νός κι­νή­μα­τος που προ­ϋ­πο­θέ­τει 15.653 κατα­να­γκα­σμούς δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει κα­νέ­να α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό πρό­ταγ­μα. Οι τα­ξι­κοί α­γώ­νες θα πρέ­πει να εί­ναι και ε­νά­ντια στον φο­ντα­με­ντα­λι­σμό, ει­δάλλως δεν θα εί­ναι τί­πο­τα. Ό­σοι θέ­λουν τζι­χά­ντ, να πά­νε να βρού­νε τον Σα­ντάμ, να δού­με αν θα τους α­ρέ­σει ε­κεί η τζι­χά­ντ. Άλ­λο πράγ­μα η ευ­κο­λί­α διατύ­πω­σης μιας θέ­σης και άλ­λο η ί­δια η θέ­ση... Έ­τσι;

Ό­που ξαφ­νι­κά, λίγο πριν το επιδόρπιο, καταλαβαίνει κανείς ποιοι τελικά τρώνε
και ποιοι τελικά πληρώνουν το λογαριασμό...

Ο Α. Στί­νας α­να­φέ­ρει κά­που, και μι­λώ­ντας για την πε­ρί­ο­δο της κα­το­χής ό­τι δεν εί­ναι τό­σο υ­πο­χρέ­ω­ση των ερ­γα­τών της κα­τε­χό­με­νης χώ­ρας να εκ­διώ­ξουν τα ε­χθρι­κά στρα­τεύ­μα­τα, ό­σο υ­πο­χρέ­ω­ση των ερ­γα­τών της χώ­ρας που τα στέλ­νει να ε­πι­στρέ­ψουν αυ­τά πί­σω, εν­νο­ώ­ντας ό­τι οι ερ­γά­τες της γερ­μα­νί­ας ή­ταν αυ­τοί που ό­φει­λαν να ε­ξα­να­γκά­σουν το γερ­μα­νι­κό κρά­τος να α­να­κα­λέ­σει τα στρα­τεύ­μα­τα του. Σύμ­φω­να με τον ί­διο και στην πε­ρί­πτω­ση της ελ­λη­νι­κής κατο­χής οι ερ­γά­τες στην ελ­λά­δα ό­φει­λαν να κα­λέ­σουν τους γερ­μα­νούς-ι­τα­λούς στρα­τιώ­τες να συμ­φι­λιω­θούν και να α­γω­νι­στούν μα­ζί ε­νά­ντια στα α­φε­ντι­κά σε ελ­λά­δα, ι­τα­λί­α, γερ­μα­νί­α. Δηλ. θα πρέ­πει ο α­γώ­νας των κα­τε­χό­με­νων εκ­με­ταλλευο­μέ­νων να διε­ξά­γε­ται έ­τσι ώ­στε να υ­πο­βο­η­θή­σει έ­να κί­νη­μα στην χώ­ρα που κα­τέ­χει, να α­ντι­με­τω­πί­σει δηλ. τα στρα­τεύ­μα­τα του ε­χθρού ό­χι σαν στρα­τεύ­μα­τα ε­θνι­κής κα­το­χής αλ­λά σαν στρα­τεύ­μα­τα τα­ξι­κής ε­πι­βο­λής. Και ε­δώ ε­μείς α­πό την πλευ­ρά μας να θυ­μί­σου­με το α­ντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα που α­να­πτύ­χθηκε στις Ε­ΠΑ κα­τά την διάρ­κεια της ε­πέμ­βα­σης στο Βιετ­νάμ, έ­να κί­νη­μα που κινή­θη­κε σα­φέ­στα­τα προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση, ε­νώ α­πό την άλ­λη το ε­θνι­κο­α­πελευ­θε­ρω­τι­κό και προ­ο­δευ­τι­κό κί­νη­μα των Βιετ­κό­γκ, δεν α­πευ­θύν­θη­κε ού­τε μια φο­ρά διε­θνι­στι­κά α­πέ­να­ντι στους α­με­ρι­κα­νούς φα­ντά­ρους και εκ­με­ταλ­λευό­με­νους.
Η πα­ρα­πά­νω ά­πο­ψη, πα­ρό­λο τον «ου­το­πι­κό11 » στό­χο της πα­ρα­μέ­νει η μό­νη ει­λι­κρι­νής και με προ­ο­πτι­κές κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης στά­ση πά­νω στο ζή­τη­μα του πο­λέ­μου. Κά­θε άλ­λη πρό­τα­ση θα συ­ντη­ρεί τους ε­θνι­κούς δια­χω­ρι­σμούς, τις σφα­γές α­μά­χων, τις κρα­τι­κές ο­ντότη­τες και την ε­ξα­θλί­ω­ση (πο­σο­τι­κή και ποιο­τι­κή) πά­νω στον πλα­νή­τη.
Κά­τω α­πό αυ­τό το πρί­σμα στην πε­ρί­πτω­ση της πα­λαι­στί­νης, σαν την μό­νη λύ­ση που θα θέ­σει τέρ­μα στην ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση πραγ­μά­των βλέ­που­με τον κοι­νό α­γώ­να πα­λαι­στι­νί­ων και ισ­ρα­η­λι­νών εκ­με­ταλ­λευο­μέ­νων ε­νά­ντια στα ισ­ρα­ηλι­νά και πα­λαι­στι­νια­κά α­φε­ντι­κά. Ο α­γώ­νας των πα­λαι­στι­νί­ων θα ξα­να­πο­κτήσει τις τα­ξι­κές του α­να­φο­ρές ε­άν αρ­χί­σει να δη­μιουρ­γεί ρωγ­μές ε­ντός της εθνι­κής ε­νό­τη­τας της ισ­ρα­η­λι­νής κοι­νω­νί­ας, και α­φού στεί­λει στο διά­ο­λο μια και κα­λή την δι­κή του ε­θνι­κή ε­νό­τη­τα.

***
Υ­στε­ρό­γρα­φο: Θα θέ­λα­με να θυ­μί­σου­με έ­να ιστο­ρι­κό γε­γο­νός: την πα­ρι­σι­νή κομ­μού­να. Κα­τα την διάρ­κεια του πο­λέ­μου γαλλί­ας-πρωσ­σί­ας, οι ερ­γά­τες του Πα­ρι­σιού ε­ξε­γέρ­θη­καν (λε­πτο­μέ­ρειες σε ό­λα τα κα­λά βι­βλί­α ι­στο­ρί­ας και στους δρό­μους). Το γαλ­λι­κό κρά­τος, λοι­πόν, συμ­μά­χη­σε με το πρωσ­σι­κό ε­νά­ντια στους κομ­μου­νά­ρους του Πα­ρι­σιού και κα­τά­φε­ρε να συ­ντρί­ψει τους κομ­μου­νά­ρους. Τα­ξι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η έ­τσι; Ό­χι μα­λα­κί­ες...


Σημειώσεις:

1. Σαν εθνι­κι­σμό δεν εν­νο­ού­με μό­νο α­κραί­ες τά­σεις ο­λο­κλη­ρω­τι­σμού, αλ­λά την α­πο­δοχή της έν­νοιας και της ση­μα­σί­ας του έ­θνους και της ε­θνι­κής κα­τα­γω­γής στις ζω­ές των αν­θρώ­πων. Η ι­δε­ο­λο­γί­α του ε­θνι­κι­σμού (η ο­ποί­α τυγ­χά­νει με­γά­λης α­πο­δο­χής α­πό έ­να με­γά­λο φά­σμα ι­δε­ο­λο­γιών) α­πό το 1890 πε­ρί­που συ­μπυ­κνώ­νε­ται στην θέ­ση ό­τι κά­θε «έ­θνος» ο­λο­κλη­ρώ­νε­ται μο­νά­χα με την δη­μιουρ­γί­α ε­νός δι­κού του κρά­τους. Ό­σους α­πο­δέ­χο­νται αυ­τή την θέ­ση α­πο­κα­λού­με ε­θνι­κι­στές, και ό­ποια ι­δε­ο­λο­γί­α την πε­ρι­λαμ­βά­νει ε­θνι­κι­στι­κή.
2. Αυ­τή ή­ταν και η θέ­ση της Β’ Διε­θνούς πριν τον πό­λε­μο. Α­πό ο­μάδες και ορ­γα­νώ­σεις χω­ρών που συμ­με­τεί­χαν στον πό­λε­μο συ­νο­πτι­κά θα α­να­φέρου­με για ι­στο­ρι­κούς λό­γους: τους γερ­μα­νούς σπαρ­τα­κι­στές (Λού­ξε­μπουρ­γκ, Λή­μπκνε­χτ), τους ρώ­σους μπλο­σε­βί­κους και μεν­σε­βί­κους, τους γάλ­λους α­ναρ­χοσυν­δι­κα­λι­στές (Ρο­σμέρ, Μο­νάτ), τους ι­τα­λούς μπορ­ντε­κι­στές, τους ολ­λαν­δούς συμ­βου­λια­κούς κομ­μου­νι­στές (Πά­νε­κουκ, Γκόρ­τερ).
3. Ό­ση σα­φή­νεια θα μπο­ρού­σε να ε­πι­τρέψει σε αυ­τές η ε­θνι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α κά­θε κρά­τους.
4. Μέ­σα στα πλαίσια της ο­ποί­ας θα δρά­σουν και οι Α. Στί­νας, Γ. Ταμ­τά­κος και αρ­γό­τε­ρα και ο Κ. Κα­στο­ριά­δης.
5. Κρά­τος με τα «γνω­στά» χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κρά­τους.
6. Ε­δώ να ση­μειώ­σου­με τα λι­ντσα­ρί­σμα­τα που λαμ­βά­νουν χώ­ρα α­πό έ­νο­πλους κου­κου­λο­φό­ρους, με την κα­τη­γο­ρί­α του συ­νερ­γά­τη των πα­λαι­στι­νίων... Ε­δώ ε­μείς θα ρω­τή­σου­με, τι εί­ναι για τις Χα­μάς-Τζι­χά­ντ έ­νας πα­λαι­στίνιος που κα­λεί τους ισ­ρα­η­λι­νούς να α­γω­νι­στούν μα­ζί; Μή­πως «συ­νερ­γά­της» του ισ­ρα­ήλ; Και σύμ­φω­νοι, σα­φώς και θα υ­πάρ­χουν συ­νερ­γά­τες των ισ­ρη­λι­νών στην πα­λαι­στί­νη, αλ­λά δεν εί­ναι δου­λειά των έ­νο­πλων κου­κου­λο­φό­ρων να τους ξε­κά­νουν...
7. Ή μή­πως, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος δεν κά­νει ε­γκλή­μα­τα;
8. Εί­ναι τρι­σά­θλια η α­παί­τη­ση με­ρι­κών ισ­ρα­η­λι­νών η χρή­ση της λέ­ξης ο­λο­καύ­τω­μα να α­φο­ρά μό­νο αυ­τούς: στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης ή­ταν επί­σης: κομ­μου­νι­στές (για αυ­τούς φτιά­χτη­καν τα πρώ­τα), ο­μο­φυ­λό­φι­λοι, και τσιγ­γά­νοι.
9. Ό­λο α­πει­λούσαν οι τούρ­κοι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, αλ­λά ό­λο «εις βά­ρος τους» αυ­τό ε­πε­κτεινό­ταν...
10. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να στην Βα­γδά­τη το 1959. Το 1959.
11. Ε­άν οι ε­πα­ναστά­τες δεν εί­ναι και ου­το­πι­στές, τί θα πρέ­πει να εί­ναι; Ρε­α­λι­στές α­ρι­στε­ροί;